Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας... Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει... Αν στην προβλήτα μάς περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε... Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι... Τι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τούς περνούσαμε για κατατρεγμένους. Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες... Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση... Πόσος χαμένος χρόνος, αλήθεια! Aν... Αν... Αν ήταν όλα... αλλιώς! Μα τότε, πώς θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;
Γεννήθηκα στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Η μάνα μου, ονειροπόλα... Όσο ήμουνα παιδί, η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες έως τραγικές καταστάσεις. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάχνω από τότε τα μονοπάτια της φυγής. Εκείνη την εποχή μιλούσα με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσια του κήπου μας, τους θάμνους και τις πέτρες. Μου άρεσε, ακόμη, να φέρνω στο μυαλό μου διάφορες λέξεις και ν` ανακαλύπτω το χρώμα και τη μυρουδιά τους.
Τελείωσα τη Γαλλική Σχολή κι ύστερα ήρθα στην Αθήνα με τ` όνειρο ν` αλλάξω τον κόσμο. Άρχισα τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάω συνεχώς τα μούτρα μου. Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Χαλάλι. Είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά!
Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα ν` αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει, θ` αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να `χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά· να επιμένεις, ν` αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου.
Όσο για το γράψιμο, έγραφα από παιδί. Το πρώτο μου γραφτό ήταν ένα ραβασάκι στο Θεό. Η αλήθεια είναι πως, όταν μεγάλωσα αρκετά, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μην μπλεχτώ στα γρανάζια της λογοτεχνίας. Φοβόμουνα μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία με καπελώσει. Μάταιος κόπος! Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους. Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός, πως το καπέλο μου δε μου `κρυψε ποτέ τα μάτια και τ` αφτιά μου.
Άλλο ένα ψυχογραφικό μυθιστόρημα της Παπαδάκη, η οποία ξέρει να ζωγραφίζει τους χαρακτήρες της με τον πιο παραστατικό τρόπο. Ο αναγνώστης κάνει μακροβούτι κατευθείαν στην ψυχή: στα κουσούρια και τα πάθη της, τις μικρότητες και τα μεγαλεία της. Αφού, όπως λέει και η συγγραφέας "Τα βότσαλα της θάλασσας είναι τ' ανείπωτα μυστικά των ανθρώπων. Άλλα γυαλιστερά και πολύχρωμα σαν πολύτιμες πέτρες, άλλα στρογγυλά και λεία, άλλα θαμπά και άχρωμα, άλλα αιχμηρά σαν λάμες μαχαιριών."
Υποψιαζόμουν τι θα διάβαζα και γι αυτό άργησα να διαβάσω κάποιο βιβλίο της. Τελικά πείστηκα από φίλους... αλλά δεν διαψεύστηκαν οι επιφυλάξεις μου. Πρόκειται για σοβαροφανή ροζ λογοτεχνία με πολλά πιασάρικα τσιτάτα που ταιριάζουν για δήθεν βαθυστόχαστες αναρτήσεις στο Facebook. "Γιατί η αγάπη πρέπει να φτάνει στον άλλον όχι σαν κραυγή απελπισίας. Απλά και αθόρυβα πρέπει να φτάνει. Σαν τους κύκλους του νερού όταν πετάξεις ένα βότσαλο"
Το "Αν ήταν όλα... αλλιώς" είναι ένα βιβλίο πολύ τρυφερά γραμμένο και ικανό να προκαλέσει έντονη συναισθηματική φόρτιση! Γεμάτο ουσιαστικά νοήματα, ένας ύμνος στην αναζήτηση της ομορφιάς γύρω μας, στην καθημερινότητά μας, στους ανθρωπους7 μας, στη φύση, στο φως, στους ήχους, στα χρώματα... Η Σαραγώ, η κεντρική ηρωίδα με την στάση της δίνει μαθήματα αξιοπρέπειας, δημιουργικότητας, καλαισθησίας, ευγνωμοσύνης, υπομονής, καλοσύνης και γενναιοδωρίας. Το βιβλίο αυτό μας ωθεί να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητες μας, να αναγνωρίζουμε τις μαγικές στιγμές της ζωής και να αισθανόμαστε δέος μπροστά τους!
Το ρούφηξα σε δυο μέρες! Πολύ καλό βιβλίο γεμάτο εικόνες και συναισθηματα! Η γραφή της Παπαδάκη είναι πάντα διαφορετική, σου αγγίζει την καρδιά και είναι σαν βάλσαμο στην ψυχή τα λόγια της!
Κύλισε γρήγορα και αβίαστα και σαν να μην άφησε τίποτα μα τίποτα στο πέρασμα του. Ευχάριστο και γλυκερό, πασατέμπος για να περνά η ώρα. Περίμενα και εγώ περισσότερα από την Αλκυόνη Παπαδάκη, αλλά δεν με άγγιξε καθόλου η γραφή της τελικά.