What do you think?
Rate this book
سرنوشت بشر
داستان «سرنوشت بشر» داستان تلاش مردم چین است برای رسیدن به آزادانه زیستن، و به دست آوردن اندکی زندگی عادلانه، و امکانات حیات برابر در قرن پر آشوب بیستم، بین دو جنگ بزرگ جهانی. تلاشی که صد البته همان� زمان به بار نمی‌نشین�. و آشکار است که چین یا هر جای دیگر، تفاوتی نمی‌کند� مهم این است که انسان‌های� نابود می‌شوند� چون: «همین است که هست». و جالب این‌ک� انسان‌ه� به دست خود انسان‌ه� نابود می‌شون�
306 pages, Paperback
First published April 28, 1933
379 people are currently reading
14k people want to read
About the author
André Malraux
268books382followersMalraux was born in Paris during 1901, the son of Fernand-Georges Malraux and Berthe Lamy (Malraux). His parents separated during 1905 and eventually divorced. He was raised by his mother and maternal grandmother, Berthe and Adrienne Lamy in the small town of Bondy. His father, a stockbroker, committed suicide in 1930. Andre had Tourette's Syndrome during his childhood, resulting in motor and vocal tics.
At the age of 21, Malraux left for Cambodia with his new wife Clara Goldschmidt. In Cambodia, he undertook an exploratory expedition into the Cambodian jungle. On his return he was arrested by French colonial authorities for removing bas-reliefs from one of the temples he discovered. Banteay Srei (The French government itself had removed large numbers of sculptures and artifacts from already discovered sites such as Angkor Wat around this time). Malraux later incorporated the episode into his second novel La Voie Royale.
Malraux became very critical of the French colonial authorities in Indochina, and during 1925 helped to organize the Young Annam League and founded a newspaper Indochina in Chains.
On his return to France, he published The Temptation of the West (1926) which had the format of an exchange of letters between a Westerner and an Asian comparing aspects of the two cultures. This was followed by his first novel The Conquerors (1928), then by The Royal Way (1930) which was influenced by his Cambodian experience, and then by Man's Fate (La Condition Humaine). For La Condition Humaine, a novel about the 1927 failed Communist rebellion in Shanghai, written with obvious sympathy for the Communists, he won the 1933 Prix Goncourt.
During the 1930s, Malraux was active in the anti-Fascist Popular Front in France. At the beginning of the Spanish Civil War he joined the Republican forces in Spain, serving in, and helping to organize, their small air force. His squadron, called "España", became something of a legend after his claims of nearly annihilating part of the Nationalist army at Medellín.
According to Curtis Cate, his biographer, he was slightly wounded twice during efforts to stop the Falangists' takeover of Madrid, but the British historian Hugh Thomas denies this. He also toured the United States to raise funds for the Spanish Republicans. A novel influenced by his Spanish war experiences, Man's Hope, (L'Espoir) was published during 1938.
At the beginning of the Second World War, Malraux joined the French Army. He was captured in 1940 during the Battle of France but escaped and later joined the French Resistance. He was captured by the Gestapo during 1944 and underwent a mock execution. He later commanded the tank unit Brigade Alsace-Lorraine in defence of Strasbourg and in the attack on Stuttgart (Germany). He was awarded the Médaille de la Résistance, the Croix de Guerre. He was also awarded the British Distinguished Service Order for his work with British liaison officers in Corrèze, Dordogne and Lot, and after Dordogne had been liberated, leading a battalion of former resistance fighters to Alsace-Lorraine where they fought alongside the First Army.
During the war he worked on a long novel, The Struggle with the Angel based on the story of the Biblical Jacob. The manuscript was destroyed by the Gestapo after his capture in 1944. A surviving first part titled The Walnut Trees of Altenburg, was published after the war. He would never write another novel.
Malraux and his first wife divorced during the 1940s. His daughter from this marriage, Florence (b.1933), married the filmmaker Alain Resnais.
Malraux had two sons by his second wife Josette Clotis: Pierre-Gauthier (1940-1961) and Vincent (1943-1961). During 1944, while Malraux was fighting in Alsace, Josette died when she slipped while boarding a train. His two sons were killed during 1961 in an automobile accident.
After the war, Malraux served in a variety of government p
At the age of 21, Malraux left for Cambodia with his new wife Clara Goldschmidt. In Cambodia, he undertook an exploratory expedition into the Cambodian jungle. On his return he was arrested by French colonial authorities for removing bas-reliefs from one of the temples he discovered. Banteay Srei (The French government itself had removed large numbers of sculptures and artifacts from already discovered sites such as Angkor Wat around this time). Malraux later incorporated the episode into his second novel La Voie Royale.
Malraux became very critical of the French colonial authorities in Indochina, and during 1925 helped to organize the Young Annam League and founded a newspaper Indochina in Chains.
On his return to France, he published The Temptation of the West (1926) which had the format of an exchange of letters between a Westerner and an Asian comparing aspects of the two cultures. This was followed by his first novel The Conquerors (1928), then by The Royal Way (1930) which was influenced by his Cambodian experience, and then by Man's Fate (La Condition Humaine). For La Condition Humaine, a novel about the 1927 failed Communist rebellion in Shanghai, written with obvious sympathy for the Communists, he won the 1933 Prix Goncourt.
During the 1930s, Malraux was active in the anti-Fascist Popular Front in France. At the beginning of the Spanish Civil War he joined the Republican forces in Spain, serving in, and helping to organize, their small air force. His squadron, called "España", became something of a legend after his claims of nearly annihilating part of the Nationalist army at Medellín.
According to Curtis Cate, his biographer, he was slightly wounded twice during efforts to stop the Falangists' takeover of Madrid, but the British historian Hugh Thomas denies this. He also toured the United States to raise funds for the Spanish Republicans. A novel influenced by his Spanish war experiences, Man's Hope, (L'Espoir) was published during 1938.
At the beginning of the Second World War, Malraux joined the French Army. He was captured in 1940 during the Battle of France but escaped and later joined the French Resistance. He was captured by the Gestapo during 1944 and underwent a mock execution. He later commanded the tank unit Brigade Alsace-Lorraine in defence of Strasbourg and in the attack on Stuttgart (Germany). He was awarded the Médaille de la Résistance, the Croix de Guerre. He was also awarded the British Distinguished Service Order for his work with British liaison officers in Corrèze, Dordogne and Lot, and after Dordogne had been liberated, leading a battalion of former resistance fighters to Alsace-Lorraine where they fought alongside the First Army.
During the war he worked on a long novel, The Struggle with the Angel based on the story of the Biblical Jacob. The manuscript was destroyed by the Gestapo after his capture in 1944. A surviving first part titled The Walnut Trees of Altenburg, was published after the war. He would never write another novel.
Malraux and his first wife divorced during the 1940s. His daughter from this marriage, Florence (b.1933), married the filmmaker Alain Resnais.
Malraux had two sons by his second wife Josette Clotis: Pierre-Gauthier (1940-1961) and Vincent (1943-1961). During 1944, while Malraux was fighting in Alsace, Josette died when she slipped while boarding a train. His two sons were killed during 1961 in an automobile accident.
After the war, Malraux served in a variety of government p
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 447 reviews
February 27, 2022
La Condition Humaine = The Human Condition = Storm in Shanghai = Man's Fate, André Malraux
Man's Fate, is a 1933 novel written by André Malraux.
The novel is about the failed communist insurrection in Shanghai in 1927, and the existential quandaries facing a diverse group of people associated with the revolution. The novel occurs during a 22-day period mostly in Shanghai, China, and concerns mainly the socialist insurrectionists and others involved in the conflict.
The four primary protagonists are Chen Ta Erh, Kyoshi ("Kyo") Gisors, the Soviet emissary Katow, and Baron Clappique. Their individual plights are intertwined throughout the book.
Chen Ta Erh is sent to assassinate an authority, succeeds, and is later killed in a failed suicide bombing attempt on Chiang Kai-shek. After the assassination, he becomes governed by fatality and desires simply to kill, thereby fulfill his duty as a terrorist, a duty which controls his life. This is largely the result of being so close to death since assassinating a man. He is so haunted by death and his powerlessness over inevitability that he wishes to die, just to end his torment. ...
تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و سوم ماه اکتبر سال1982میلادی
عنوان: سرنوشت بشر: نویسنده: آندره مالرو؛ مترجم: سیروس ذکاء؛ سال1360؛ در306ص؛ چاپ دوم بهمن سال1365؛ موضوع: داستان تاریخی انقلاب چین از نوسندگان فرانسه- سده20م
داستان «چگونگی زندگی آدمی» یا «شرایط انسانی» یا «سرنوشت بشر»؛ یا «شرط بشری» را «آندره مالرو» که در سال1933میلادی بنگاشتند، و انتشارات «گالیمار فرانسه» نیز، آنرا چاپ و منتشر کرد، و کتاب برندۀ «جایزه گنکور» شد؛ موضوع رمان درباره ی گروهی از میهن پرستان، و کمونیستهای «چین» است، که در روز بیست و یکم ماه مارس سال1927میلادی، برای سرنگونی «شانگهای»، دست به شورش، و عملیات انتحاری می‌زنند� «چن» یک قاچاقچی را با چاقو می‌زند� تا «کیو» و «کاتو» بتوانند، به شورشیان جنگ� افزار برسانند؛ فردای همانروز، شورش با پشتیبانی مردم پیروز میشود� از سوی دیگر، سرمایه داری به نام «فرال»، بازرگانان را به پشتیبانی از «ارتشبد چیانگ کای� شک»، برای یورش و گرفتن شهر برمی‌انگیزد� در پایان داستان، «کیو» و «کاتو» و برخی از همرزمانش، به زندان می‌افتند�
کهن‌تری� افسانه� ی چینی: «مردمان کرم‌ها� زمین هستند.» (ص215)؛
و آیا زندگی انسان‌ه� از زندگی کرم‌ه� ارزش و اعتبار بیشتری دارد؟ انسان‌های� که در آن روزگار بودند، امروز کجایند؟ کرم‌ها� آن روزگار چه به سرشان آ‌مده� فرقی می‌کن� مگر؟ نه، فرقی نمی‌کند� هر دو نابود شده� اند
سرنوشت بشر، داستان بسیار تلخیست؛ داستان تلخیهاست؛ داستان زندگی، تلخ و سراسر محنت آدمیان، بر کره ی خاک است؛ سرنوشت بشر، داستان همه ی انسانهاییست، که تنها یکبار، فرصت آزادانه زیستن، نصیبشان شده، اما همین یکبار هم، آنقدر در چم و خم سیاست، و جنگ، و قدرت تابیده و پیچیده، که تا بیایی بفهمی چه شده، و تو کجای کاری، تمام شده، یا نیمه کاره نابود میشود؛
داستان انسانهاییست که برای به دست آوردن آزادی، و حق زندگی انسانی، چاره ای جز مرگ، پیش پایشان نیست؛ باید خود را به کشتن بدهند، تا از دست «قدرت»ها رها شوند، تا دست کم به آزادی پس از مرگ، برسند؛ داستان رویارویی راستی با واقعیت است؛ راستی و حقیقت اینست که تو زنده ای و زندگی میکنی، و میخواهی، از هر آنچه هست و نیست، بهره ببری، و لذت ببری، و استفاده کنی؛ اما واقعیت این است، که در روزگار، و سرزمین و جامعه ای گند، و نکبت، و رو به تباهی، پا به زندگی بگذاشته ای، و ناچار، باید از همه چیز چشم بپوشی، حتا از خود آن زندگی؛
سرنوشت بشر سرنوشت جوانانیست، که با هزار امید و آرزو، شب و روز تلاش کرده، کار کرده، درس خوانده، و روح و جسم خود را، پرورش داده اند، تا در آینده ای، رویایی که برای خود، ترسیم کرده اند، کام دلشان را از همین زندگی بگیرند؛ اما دریغ، که «سرنوشت» همان نیست، که آنها میخواهند؛ سرنوشت میخواهد، آنها آماده شوند، تلاش کنند، عرق بریزند، اما نه برای زندگی، بلکه برای مردن؛ مردن به بهای زندگی؛ زندگی به شرط مرگ؛ و اگر همه ی اندیشه ی بشر را، در طول تاریخ، روی هم بریزید، تا این گرهِ کور تناقض را، باز کند؛ گویا اینهم تعبیر دیگریست از نام همین کتاب: (زندگی را به شرط مرگ به تو داده اند.)؛
تاریخ بهنگام رسانی 11/11/1399هجری خورشیدی؛ 07/12/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Man's Fate, is a 1933 novel written by André Malraux.
The novel is about the failed communist insurrection in Shanghai in 1927, and the existential quandaries facing a diverse group of people associated with the revolution. The novel occurs during a 22-day period mostly in Shanghai, China, and concerns mainly the socialist insurrectionists and others involved in the conflict.
The four primary protagonists are Chen Ta Erh, Kyoshi ("Kyo") Gisors, the Soviet emissary Katow, and Baron Clappique. Their individual plights are intertwined throughout the book.
Chen Ta Erh is sent to assassinate an authority, succeeds, and is later killed in a failed suicide bombing attempt on Chiang Kai-shek. After the assassination, he becomes governed by fatality and desires simply to kill, thereby fulfill his duty as a terrorist, a duty which controls his life. This is largely the result of being so close to death since assassinating a man. He is so haunted by death and his powerlessness over inevitability that he wishes to die, just to end his torment. ...
تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و سوم ماه اکتبر سال1982میلادی
عنوان: سرنوشت بشر: نویسنده: آندره مالرو؛ مترجم: سیروس ذکاء؛ سال1360؛ در306ص؛ چاپ دوم بهمن سال1365؛ موضوع: داستان تاریخی انقلاب چین از نوسندگان فرانسه- سده20م
داستان «چگونگی زندگی آدمی» یا «شرایط انسانی» یا «سرنوشت بشر»؛ یا «شرط بشری» را «آندره مالرو» که در سال1933میلادی بنگاشتند، و انتشارات «گالیمار فرانسه» نیز، آنرا چاپ و منتشر کرد، و کتاب برندۀ «جایزه گنکور» شد؛ موضوع رمان درباره ی گروهی از میهن پرستان، و کمونیستهای «چین» است، که در روز بیست و یکم ماه مارس سال1927میلادی، برای سرنگونی «شانگهای»، دست به شورش، و عملیات انتحاری می‌زنند� «چن» یک قاچاقچی را با چاقو می‌زند� تا «کیو» و «کاتو» بتوانند، به شورشیان جنگ� افزار برسانند؛ فردای همانروز، شورش با پشتیبانی مردم پیروز میشود� از سوی دیگر، سرمایه داری به نام «فرال»، بازرگانان را به پشتیبانی از «ارتشبد چیانگ کای� شک»، برای یورش و گرفتن شهر برمی‌انگیزد� در پایان داستان، «کیو» و «کاتو» و برخی از همرزمانش، به زندان می‌افتند�
کهن‌تری� افسانه� ی چینی: «مردمان کرم‌ها� زمین هستند.» (ص215)؛
و آیا زندگی انسان‌ه� از زندگی کرم‌ه� ارزش و اعتبار بیشتری دارد؟ انسان‌های� که در آن روزگار بودند، امروز کجایند؟ کرم‌ها� آن روزگار چه به سرشان آ‌مده� فرقی می‌کن� مگر؟ نه، فرقی نمی‌کند� هر دو نابود شده� اند
سرنوشت بشر، داستان بسیار تلخیست؛ داستان تلخیهاست؛ داستان زندگی، تلخ و سراسر محنت آدمیان، بر کره ی خاک است؛ سرنوشت بشر، داستان همه ی انسانهاییست، که تنها یکبار، فرصت آزادانه زیستن، نصیبشان شده، اما همین یکبار هم، آنقدر در چم و خم سیاست، و جنگ، و قدرت تابیده و پیچیده، که تا بیایی بفهمی چه شده، و تو کجای کاری، تمام شده، یا نیمه کاره نابود میشود؛
داستان انسانهاییست که برای به دست آوردن آزادی، و حق زندگی انسانی، چاره ای جز مرگ، پیش پایشان نیست؛ باید خود را به کشتن بدهند، تا از دست «قدرت»ها رها شوند، تا دست کم به آزادی پس از مرگ، برسند؛ داستان رویارویی راستی با واقعیت است؛ راستی و حقیقت اینست که تو زنده ای و زندگی میکنی، و میخواهی، از هر آنچه هست و نیست، بهره ببری، و لذت ببری، و استفاده کنی؛ اما واقعیت این است، که در روزگار، و سرزمین و جامعه ای گند، و نکبت، و رو به تباهی، پا به زندگی بگذاشته ای، و ناچار، باید از همه چیز چشم بپوشی، حتا از خود آن زندگی؛
سرنوشت بشر سرنوشت جوانانیست، که با هزار امید و آرزو، شب و روز تلاش کرده، کار کرده، درس خوانده، و روح و جسم خود را، پرورش داده اند، تا در آینده ای، رویایی که برای خود، ترسیم کرده اند، کام دلشان را از همین زندگی بگیرند؛ اما دریغ، که «سرنوشت» همان نیست، که آنها میخواهند؛ سرنوشت میخواهد، آنها آماده شوند، تلاش کنند، عرق بریزند، اما نه برای زندگی، بلکه برای مردن؛ مردن به بهای زندگی؛ زندگی به شرط مرگ؛ و اگر همه ی اندیشه ی بشر را، در طول تاریخ، روی هم بریزید، تا این گرهِ کور تناقض را، باز کند؛ گویا اینهم تعبیر دیگریست از نام همین کتاب: (زندگی را به شرط مرگ به تو داده اند.)؛
تاریخ بهنگام رسانی 11/11/1399هجری خورشیدی؛ 07/12/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
May 4, 2014
Why would I give five stars to a book I did not enjoy, did not like, felt nothing special about and came very close to not finishing it? Because late in my life I had come to realize this: a translation can create and it can destroy. That the act of translating a literary work is not a neutral and mechanical act but a truly creative one. A bad translation can mangle a work beyond recognition; a good translation--as GR's Cynthia Nine attests vis-a-vis Coelho's regurgitations--is capable of turning out something even better than the original, like a much improved version of a crude prototype the author originally wrote. So in reading a work which is not in its original language it matters a lot which translation you read, and that you cannot really be sure, going gaga over a "masterpiece" you've just stumbled upon, if the same was excellence conceived or excellence in translation. I am sure I've read about several great writers, though at the moment I remember only Nabokov, who developed their literary muscles translating classics before they wrote their own. And so now I repent and ask forgiveness for my many sins of ingratitude, those countless occasions where I toasted the writers and their works while ignoring, forgetting and treating as completely insignificant their translators without whom I would have not been able to read what they've written at all.
But here, I commit no such sin. I do the opposite. I condemn the translator Haakon M. Chevalier who did a horrible job here, his only saving grace being that he was lucky. Lucky for having me as his reader, forced by the circumstances that I do not know French and do not have any other translation available, I who recognized the great plot (revolution, China's nascent communist movement), Andre Malraux's brilliant conceptions (terrorists, revolutionaries, their sacrifices and inescapable humanity), his stirring prose (faintly detected by myself, mostly imagined, but with moral certainty that it exists in the original French) all buried under the muck and mess this accursed translator managed to inundate these all with. Yet I cannot do anything about what enrages me: that he cannot thank me for this singular favor, as he is most likely dead already (the pocketbook I have has a 1961 copyright); while I, in turn, can only give five stars to this novel IN SPITE OF his translation, but cannot pump five bullets on the wrist of his writing hand as his well-deserved punishment and as my revenge.
But here, I commit no such sin. I do the opposite. I condemn the translator Haakon M. Chevalier who did a horrible job here, his only saving grace being that he was lucky. Lucky for having me as his reader, forced by the circumstances that I do not know French and do not have any other translation available, I who recognized the great plot (revolution, China's nascent communist movement), Andre Malraux's brilliant conceptions (terrorists, revolutionaries, their sacrifices and inescapable humanity), his stirring prose (faintly detected by myself, mostly imagined, but with moral certainty that it exists in the original French) all buried under the muck and mess this accursed translator managed to inundate these all with. Yet I cannot do anything about what enrages me: that he cannot thank me for this singular favor, as he is most likely dead already (the pocketbook I have has a 1961 copyright); while I, in turn, can only give five stars to this novel IN SPITE OF his translation, but cannot pump five bullets on the wrist of his writing hand as his well-deserved punishment and as my revenge.
February 12, 2020
1η δημοσίευση, Book Press:
Η υπόσχεση του Βασιλείου της Ευτυχίας ματαιώνεται αέναα κι αυτό που απομένει στον άνθρωπο είναι η Εξορία, διακήρυσσε βλοσυρά ένας άλλος μεγάλος των γαλλικών γραμμάτων. Εάν όμως ο Παράδεισος παραμένει εσαεί Απολεσθείς και απρόσιτος, τότε ποιο το νόημα της τέχνης; Η απάντηση φοβάμαι πως είναι απαισιόδοξη: Δεν έχει υπάρξει –ούτ� πρόκειται� κάποιο έργο τέχνης, κάποιο βιβλίο/ιερό κείμενο που θα διασώσει την πάσχουσα ανθρωπότητα, που θα ανασύρει τον άνθρωπο από τα βάθη του τρόμου (υπαρξιακού και υπαρκτού), στεφανώνοντάς τον με τις δάφνες του μεγαλείου καθώς οδεύει προς τη Χιλιετή Βασιλεία.
Είμαι βέβαιος πως ο Αντρέ Μαλρό δεν έπασχε από τέτοιου είδους illusions de grandeur, όταν συνέγραφε την Ανθρώπινη μοίρα. Ουδείς εμβριθής σχολιαστής του ανθρώπινου δράματος (ενίοτε κωμωδίας), εκ του σύνεγγυς παρατηρητής και ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, δεν βαυκαλίζεται πως το έργο του θα διορθώσει τα κακώς κείμενα ή θα συνεισφέρει στην εγκαθίδρυση μιας ουτοπικής κοινωνίας. Τούτο απαιτεί προπαγανδιστές, ανθρώπους της δράσης, με αταλάντευτο πολιτικό πραγματισμό και ξεκάθαρο προσανατολισμό. Και, ως γνωστόν, αυτοί σπανίως υπήρξαν καλλιτέχνες, καίτοι ίσως διακρίθηκαν ως διανοούμενοι.
Ο Μαλρό υπήρξε πνευματικός άνθρωπος και λογοτέχνης πρώτης γραμμής. Έζησε, δημιούργησε και μετείχε στα κοινά σε χρόνια δίσεκτα, όπου η συμμετοχή του διανοούμενου θεωρείτο αναπόφευκτη και η απουσία επέσυρε τη μήνι των ομογάλακτων («…τό� τε μηδέν τῶνδ� μετέχοντα οὐ� ἀπράγμονα ἀλλ� ἀχρεῖο� νομίζομεν»). Η αλληλεγγύη των διανοούμενων με τους πάσχοντες της ανθρωπότητας ελάμβανε συχνά διαστάσεις χριστιανικής θυσίας, ως αντίβαρο στην ευμάρεια που τους επέτρεπε από την ησυχία του γραφείου τους να μετουσιώνουν τον πόνο, το αίμα και τις βάσανα των πληβείων σε λέξεις, σε σελίδες και βιβλία.
Σε σκοτεινές εποχές, (όπου το καθήκον του καλλιτέχνη επέτασσε να επιστρέψει μέρος του πλεονάσματος τύχης του μέσω έργων που θα διέσπειραν την «πανούκλα» εντός των τειχών, ευελπιστώντας πως αρχικά η ντροπή –επαναστατικό συναίσθημα, κατά τον Μαρξ� και στη συνέχεια η δράση, θα κινητοποιήσει τις απαθείς μάζες της Δύσης), ώδινεν ο Μαλρό και έτεκεν την Ανθρώπινη μοίρα. Μυθιστόρημα που λαμβάνει χώρα στη μακρινή Σανγκάη της Κίνας, το σωτήριο έτος 1927, την περίοδο της συντριβής των κομμουνιστών από τον, μέχρι πρότινος σύµµαχό τους, Τσανγκ Κάι-Σεκ και τους εθνικιστές. Έχοντας ζήσει από κοντά τη φρίκη της Αποικιοκρατίας, τον στραγγαλισμό των χωρών της περιφέρειας από τις μεγάλες δυνάμεις, τη συνέργεια κυβερνήσεων και μεγάλων επιχειρήσεων για υπέρογκα ματωμένα κέρδη που, εν συνεχεία, επέστρεφαν στις Μητροπόλεις (για να γίνουν τέχνη, πολιτισμός, ευζωία και κάλλος), κατέθεσε ένα λογοτεχνικό έπος για τους ηττημένους.
Όμως, όσο κι αν ο καταγγελτικός λόγος, η ανάγκη δικαίωσης των απανταχού θυμάτων υπήρξε, ιδίως για τους οργανικούς διανοούμενους, πειρασμός ισχυρός, ο Μαλρό δεν υποκύπτει στην ευκολία. Έχοντας πάρει θέση ξεκάθαρη υπέρ των καταπιεσμένων, φέρει ως τίτλο τιμής τη συγγραφική του ιδιότητα, ως πανοπλία, πλάθοντας ήρωες με ουσία και βάθος, όχι χάρτινες φιγούρες, κύμβαλα αλαλάζοντα. Η σαγήνη της συγγραφικής του τέχνης μετριάζει την άμεση πυροδότηση εξεγερτικών συναισθημάτων, τον πρόσκαιρο θρίαμβο της επικαιρότητας, την ημιζωή της εποχικής διάκρισης. Η επιλογή του συγγραφέα είναι άλλη: Πώς να εξισορροπήσει το ιστορικά πεπερασμένο με κάτι πολύ πιο ισχυρό και βαθύ: την ανάδειξη της ανθρώπινης ουσίας, της ανθρώπινης μοίρας, των στοιχείων εκείνων που καθιστούν ένα βιβλίο κλασικό, ακόμα κι όταν ο λόγος για τον οποίο γράφτηκε εξαρχής έχει από καιρό ξεχαστεί.
Όταν ο αυτοκαταστροφικός τρομοκράτης Τσεν παραληρεί: «…ήτα� μόνος με τον θάνατο, μόνος σε ένα μέρος δίχως ανθρώπους, τότε που τον συνέτριβε νωχελικά η φρίκη και η γεύση του αίματος», ο σύγχρονος αναγνώστης στοχάζεται. Για το δίκαιο του σκοπού, για την αυτοθυσία, για τη βαθιά ρήξη που επιφέρει ο βίαιος θάνατος, ο φόνος, μεταξύ ανθρωπίνων όντων. Για το γεγονός πως δεν υπάρχει δίκαιη δολοφονία, καθώς τίποτε δεν μπορεί να γεφυρώσει το χάσμα που ανοίγει το χυμένο αίμα. Αλλά και για το αναμφίλεκτο γεγονός πως ο άνθρωπος επιλέγει τη ζωή και τον θάνατο όντας έρμαιο εσωτερικών δυνάμεων και εξωτερικών περιορισμών, πως η ψευδαίσθηση ελευθερίας επιλογής ανήκει στους προνομιούχους κι όχι σε εκείνους που ατύχησαν να γεννηθούν είλωτες, με μόνη τους διέξοδο τον αφανισμό � δικό τους ή των δυναστών τους.
Όταν πάλι ο Μαλρό βάζει τον ήρωά του να λέει: «Πρώτα υπήρχε η μοναξιά, η αναπόδραστη μοναξιά πίσω από το θνητό πλήθος, όπως η αρχέγονη νύχτα…�, μόνο επαναστατικό οίστρο δεν δημιουργεί στον αναγνώστη του. Σε αντίθεση όμως με τον ιδεολόγο, ο προσεκτικός αναγνώστης διαβάζει ανάμεσα στις γραμμές και αφήνεται στον επιδέξιο χειρισμό του συγγραφέα που μετατοπίζει το βάρος από το συλλογικό στο ατομικό, υπενθυμίζοντας συνεχώς στον αναγνώστη του χθες αλλά και του σήμερα πως ανεξάρτητα από τις εποχές και τις συνθήκες, το πανταχού παρόν horror vacui επικαθορίζει το πλαίσιο ενός βίου «ου βιωτού».
Ακόμα και οι αρνητικοί χαρακτήρες, οι άνθρωποι της εξουσίας, οι κατέχοντες τον πλούτο, τα προνόμια και την ισχύ έχουν λόγο ύπαρξης. Μπορεί να ανήκουν σε άλλη τάξη, να επιθυμούν για λόγους προσωπικού συμφέροντος την κατάπνιξη της εξέγερσης, αλλά δεν παύουν να μετέχουν της κοινής ανθρώπινης μοίρας. Το ίδιο ισχύει και για τους κάθε λογής τυχοδιώκτες (όπως ο βαρόνος) που στέκουν παθητικοί θεατές, ενώ γύρω τους καταρρέουν όλα. Δεν έχει σημασία. Η μοναξιά, το ερωτικό πάθος, ο φόβος του θανάτου φλογίζουν την ύπαρξή τους εξίσου και, μολονότι δεν τους κάνουν συμπαθείς, τους προσδίδουν βάθος, όντας ατελή –αλλ� όχι λιγότερο ανθρώπινα� όντα.
Και ολόγυρα η αιώνια Κίνα, η πόλη της Σανγκάης, η ανθρωποθάλασσα των λησμονημένων ψυχών, των ανέστιων, των λιμοκτονούντων, των προλετάριων που τους ενώνει μια Ιδέα, μια υπόσχεση ικανή να τους προβιβάσει από τον βούρκο της μάζας σε εκείνη ενός ανθρώπινου όντος, ικανού να σταθεί στα πόδια του και να κραυγάσει «Όχι!» προτού αφανιστεί. Για να ακολουθήσουν άλλοι, άλλες κραυγές, άλλες ελπίδες, άλλα συντρίμμια. Και εν τω μέσω, ορθώνουν το παράστημά τους Άγιοι τρομοκράτες και επαναστάτες από κάθε γωνιά του πλανήτη, «πάλ� εις μικρόν γενναίοι, πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε», αναμένοντας με αγωνία και κρυφή πλησμονή την προδοσία, πανέτοιμοι για την πορεία στον Γολγοθά, με βλέμμα στραμμένο στην επικείμενη σταύρωση και την Ανάσταση που εκείνοι την αποκαλέσαν Επανάσταση.
Σκόπιμα ο Μαλρό επιχειρεί να διεμβολίσει την ανάγκη του αναγνώστη για άμεση ταύτιση με τους πάσχοντες, μέσω των παρεμβολών φιλοσοφικών στοχασμών και διαλόγων υπαρξιακού προβληματισμού που προσδίδουν στο βιβλίο την απαραίτητη αποστασιοποίηση. Οι σελίδες δράσης εναλλάσσονται με σελίδες νηνεμίας, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο, οπότε η σύγκρουση εσωτερικεύεται ή μεταφέρεται στους διαλόγους, χρησιμοποιώντας λόγο αποσπασματικό, ενίοτε νοηματικά πυκνό. Ο συγγραφέας εισέρχεται, βίαια θαρρείς σε στιγμές, στο υποσυνείδητο των ηρώων του, ανασύροντας μύχιες σκέψεις, σταματώντας περίτεχνα την κίνηση της ιστορικής πραγματικότητας των ημερών εκείνων για να στήσει τον καθρέφτη μπροστά στο ατομικό πεπρωμένο.
Αυτές οι άψογα ενορχηστρωμένες σκηνές δωματίου τεμαχίζουν τον χρόνο, επιτρέποντάς μας να βυθιστούμε για λίγο στον προσωπικό χώρο των ηρώων. Εκεί μετέχουμε του προσωπικού δράματος, των αμφιταλαντεύσεων, των προσδοκιών και προδοσιών, αισθηματικών και ερωτικών διαψεύσεων, Ντοστογιεφσκικής συχνά εμβρίθειας. Είναι, εξάλλου, αυτή η σύγκρουση των εσωτερικών δαιμονίων με τον έξωθεν προερχόμενο ντετερμινισμό που γεννά τη μεγάλη λογοτεχνία.
Εντούτοις, υπάρχουν σελίδες που ο συγγραφέας αφήνεται στο δράμα των εξεγερμένων, με κοντινά πλάνα που καταγράφουν τις αποχρώσεις της θλίψης, του κενού, της έλευσης του τέλους. Ενός τέλους που οι επαναστάτες το βιώνουν με τρόπο απόκοσμα� ανθρώπινο, ως απόλυτο και οριστικό. Για εκείνους που αγωνίστηκαν και είναι έτοιμοι να πεθάνουν για την έλευση της Ουτοπίας εδώ και τώρα, δεν μπορεί να υπάρξει δικαίωση σε άλλο κόσμο. Ο αποχαιρετισμός τους στους συντρόφους τους είναι οριστικός και αμετάκλητος, ο προσωπικός τους αφανισμός απαραίτητη θυσία.
Λίγο πριν ο παλαίμαχος Ρώσος επαναστάτης Κάτοφ πάρει το χάπι με το κυάνιο που θα τον λυτρώσει από τον πόνο των επερχόμενων βασανιστηρίων και της εκτέλεσης, θα το σπάσει στη μέση και θα το δώσει στους δύο φοβισμένους νεαρούς Κινέζους συντρόφους του. Εκεί στο σκοτεινό κολαστήριο που μελλοθάνατοι κείτονται μισότρελοι από τον φόβο που τρώει τα σωθικά, ο επαναστάτης θα προσφέρει το πολυτιμότερο δώρο: έναν θάνατο σπλαχνικό. Προτάσσοντας στον απόλυτο εξευτελισμό που φέρνει ο επικείμενος θάνατος, το μοναδικό όπλο που διαθέτουν τα ανθρώπινα όντα: την αλληλεγγύη. Κι όταν ο Χάρος έρθει γι� αυτόν, ξέρει πως δεν πρόκειται να τον βρει μόνο του. Χιλιάδες έχουν ήδη περάσει από εκεί, χιλιάδες ακόμα θα χρειαστεί να αλεστούν στις μυλόπετρες της Ιστορίας�
«Υπάρχει ένας πίνακας του Klee που ονομάζεται Angelus Novus. Απεικονίζει έναν άγγελο που μοιάζει έτοιμος να απομακρυνθεί από κάτι στο οποίο έχει στυλώσει το βλέμμα του. Τα μάτια του είναι γουρλωμένα, το στόμα του ανοιχτό, τα φτερά του αναπεπταμένα. Έτσι, πρέπει να είναι η όψη που κατ� ανάγκην έχει ο άγγελος της ιστορίας. Έχει το πρόσωπό του στραμμένο στο παρελθόν� Εκεί όπου παρουσιάζεται σ� εμάς μια αλληλουχία γεγονότων, εκείνος βλέπει μόνο μία και μοναδική καταστροφή, η οποία δεν παύει να σωρεύει ερείπια επί ερειπίων και να τα εκτοξεύει μπρος στα πόδια του».
Β. Μπένγιαμιν
Η υπόσχεση του Βασιλείου της Ευτυχίας ματαιώνεται αέναα κι αυτό που απομένει στον άνθρωπο είναι η Εξορία, διακήρυσσε βλοσυρά ένας άλλος μεγάλος των γαλλικών γραμμάτων. Εάν όμως ο Παράδεισος παραμένει εσαεί Απολεσθείς και απρόσιτος, τότε ποιο το νόημα της τέχνης; Η απάντηση φοβάμαι πως είναι απαισιόδοξη: Δεν έχει υπάρξει –ούτ� πρόκειται� κάποιο έργο τέχνης, κάποιο βιβλίο/ιερό κείμενο που θα διασώσει την πάσχουσα ανθρωπότητα, που θα ανασύρει τον άνθρωπο από τα βάθη του τρόμου (υπαρξιακού και υπαρκτού), στεφανώνοντάς τον με τις δάφνες του μεγαλείου καθώς οδεύει προς τη Χιλιετή Βασιλεία.
Είμαι βέβαιος πως ο Αντρέ Μαλρό δεν έπασχε από τέτοιου είδους illusions de grandeur, όταν συνέγραφε την Ανθρώπινη μοίρα. Ουδείς εμβριθής σχολιαστής του ανθρώπινου δράματος (ενίοτε κωμωδίας), εκ του σύνεγγυς παρατηρητής και ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, δεν βαυκαλίζεται πως το έργο του θα διορθώσει τα κακώς κείμενα ή θα συνεισφέρει στην εγκαθίδρυση μιας ουτοπικής κοινωνίας. Τούτο απαιτεί προπαγανδιστές, ανθρώπους της δράσης, με αταλάντευτο πολιτικό πραγματισμό και ξεκάθαρο προσανατολισμό. Και, ως γνωστόν, αυτοί σπανίως υπήρξαν καλλιτέχνες, καίτοι ίσως διακρίθηκαν ως διανοούμενοι.
Ο Μαλρό υπήρξε πνευματικός άνθρωπος και λογοτέχνης πρώτης γραμμής. Έζησε, δημιούργησε και μετείχε στα κοινά σε χρόνια δίσεκτα, όπου η συμμετοχή του διανοούμενου θεωρείτο αναπόφευκτη και η απουσία επέσυρε τη μήνι των ομογάλακτων («…τό� τε μηδέν τῶνδ� μετέχοντα οὐ� ἀπράγμονα ἀλλ� ἀχρεῖο� νομίζομεν»). Η αλληλεγγύη των διανοούμενων με τους πάσχοντες της ανθρωπότητας ελάμβανε συχνά διαστάσεις χριστιανικής θυσίας, ως αντίβαρο στην ευμάρεια που τους επέτρεπε από την ησυχία του γραφείου τους να μετουσιώνουν τον πόνο, το αίμα και τις βάσανα των πληβείων σε λέξεις, σε σελίδες και βιβλία.
Σε σκοτεινές εποχές, (όπου το καθήκον του καλλιτέχνη επέτασσε να επιστρέψει μέρος του πλεονάσματος τύχης του μέσω έργων που θα διέσπειραν την «πανούκλα» εντός των τειχών, ευελπιστώντας πως αρχικά η ντροπή –επαναστατικό συναίσθημα, κατά τον Μαρξ� και στη συνέχεια η δράση, θα κινητοποιήσει τις απαθείς μάζες της Δύσης), ώδινεν ο Μαλρό και έτεκεν την Ανθρώπινη μοίρα. Μυθιστόρημα που λαμβάνει χώρα στη μακρινή Σανγκάη της Κίνας, το σωτήριο έτος 1927, την περίοδο της συντριβής των κομμουνιστών από τον, μέχρι πρότινος σύµµαχό τους, Τσανγκ Κάι-Σεκ και τους εθνικιστές. Έχοντας ζήσει από κοντά τη φρίκη της Αποικιοκρατίας, τον στραγγαλισμό των χωρών της περιφέρειας από τις μεγάλες δυνάμεις, τη συνέργεια κυβερνήσεων και μεγάλων επιχειρήσεων για υπέρογκα ματωμένα κέρδη που, εν συνεχεία, επέστρεφαν στις Μητροπόλεις (για να γίνουν τέχνη, πολιτισμός, ευζωία και κάλλος), κατέθεσε ένα λογοτεχνικό έπος για τους ηττημένους.
Όμως, όσο κι αν ο καταγγελτικός λόγος, η ανάγκη δικαίωσης των απανταχού θυμάτων υπήρξε, ιδίως για τους οργανικούς διανοούμενους, πειρασμός ισχυρός, ο Μαλρό δεν υποκύπτει στην ευκολία. Έχοντας πάρει θέση ξεκάθαρη υπέρ των καταπιεσμένων, φέρει ως τίτλο τιμής τη συγγραφική του ιδιότητα, ως πανοπλία, πλάθοντας ήρωες με ουσία και βάθος, όχι χάρτινες φιγούρες, κύμβαλα αλαλάζοντα. Η σαγήνη της συγγραφικής του τέχνης μετριάζει την άμεση πυροδότηση εξεγερτικών συναισθημάτων, τον πρόσκαιρο θρίαμβο της επικαιρότητας, την ημιζωή της εποχικής διάκρισης. Η επιλογή του συγγραφέα είναι άλλη: Πώς να εξισορροπήσει το ιστορικά πεπερασμένο με κάτι πολύ πιο ισχυρό και βαθύ: την ανάδειξη της ανθρώπινης ουσίας, της ανθρώπινης μοίρας, των στοιχείων εκείνων που καθιστούν ένα βιβλίο κλασικό, ακόμα κι όταν ο λόγος για τον οποίο γράφτηκε εξαρχής έχει από καιρό ξεχαστεί.
Όταν ο αυτοκαταστροφικός τρομοκράτης Τσεν παραληρεί: «…ήτα� μόνος με τον θάνατο, μόνος σε ένα μέρος δίχως ανθρώπους, τότε που τον συνέτριβε νωχελικά η φρίκη και η γεύση του αίματος», ο σύγχρονος αναγνώστης στοχάζεται. Για το δίκαιο του σκοπού, για την αυτοθυσία, για τη βαθιά ρήξη που επιφέρει ο βίαιος θάνατος, ο φόνος, μεταξύ ανθρωπίνων όντων. Για το γεγονός πως δεν υπάρχει δίκαιη δολοφονία, καθώς τίποτε δεν μπορεί να γεφυρώσει το χάσμα που ανοίγει το χυμένο αίμα. Αλλά και για το αναμφίλεκτο γεγονός πως ο άνθρωπος επιλέγει τη ζωή και τον θάνατο όντας έρμαιο εσωτερικών δυνάμεων και εξωτερικών περιορισμών, πως η ψευδαίσθηση ελευθερίας επιλογής ανήκει στους προνομιούχους κι όχι σε εκείνους που ατύχησαν να γεννηθούν είλωτες, με μόνη τους διέξοδο τον αφανισμό � δικό τους ή των δυναστών τους.
Όταν πάλι ο Μαλρό βάζει τον ήρωά του να λέει: «Πρώτα υπήρχε η μοναξιά, η αναπόδραστη μοναξιά πίσω από το θνητό πλήθος, όπως η αρχέγονη νύχτα…�, μόνο επαναστατικό οίστρο δεν δημιουργεί στον αναγνώστη του. Σε αντίθεση όμως με τον ιδεολόγο, ο προσεκτικός αναγνώστης διαβάζει ανάμεσα στις γραμμές και αφήνεται στον επιδέξιο χειρισμό του συγγραφέα που μετατοπίζει το βάρος από το συλλογικό στο ατομικό, υπενθυμίζοντας συνεχώς στον αναγνώστη του χθες αλλά και του σήμερα πως ανεξάρτητα από τις εποχές και τις συνθήκες, το πανταχού παρόν horror vacui επικαθορίζει το πλαίσιο ενός βίου «ου βιωτού».
Ακόμα και οι αρνητικοί χαρακτήρες, οι άνθρωποι της εξουσίας, οι κατέχοντες τον πλούτο, τα προνόμια και την ισχύ έχουν λόγο ύπαρξης. Μπορεί να ανήκουν σε άλλη τάξη, να επιθυμούν για λόγους προσωπικού συμφέροντος την κατάπνιξη της εξέγερσης, αλλά δεν παύουν να μετέχουν της κοινής ανθρώπινης μοίρας. Το ίδιο ισχύει και για τους κάθε λογής τυχοδιώκτες (όπως ο βαρόνος) που στέκουν παθητικοί θεατές, ενώ γύρω τους καταρρέουν όλα. Δεν έχει σημασία. Η μοναξιά, το ερωτικό πάθος, ο φόβος του θανάτου φλογίζουν την ύπαρξή τους εξίσου και, μολονότι δεν τους κάνουν συμπαθείς, τους προσδίδουν βάθος, όντας ατελή –αλλ� όχι λιγότερο ανθρώπινα� όντα.
Και ολόγυρα η αιώνια Κίνα, η πόλη της Σανγκάης, η ανθρωποθάλασσα των λησμονημένων ψυχών, των ανέστιων, των λιμοκτονούντων, των προλετάριων που τους ενώνει μια Ιδέα, μια υπόσχεση ικανή να τους προβιβάσει από τον βούρκο της μάζας σε εκείνη ενός ανθρώπινου όντος, ικανού να σταθεί στα πόδια του και να κραυγάσει «Όχι!» προτού αφανιστεί. Για να ακολουθήσουν άλλοι, άλλες κραυγές, άλλες ελπίδες, άλλα συντρίμμια. Και εν τω μέσω, ορθώνουν το παράστημά τους Άγιοι τρομοκράτες και επαναστάτες από κάθε γωνιά του πλανήτη, «πάλ� εις μικρόν γενναίοι, πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε», αναμένοντας με αγωνία και κρυφή πλησμονή την προδοσία, πανέτοιμοι για την πορεία στον Γολγοθά, με βλέμμα στραμμένο στην επικείμενη σταύρωση και την Ανάσταση που εκείνοι την αποκαλέσαν Επανάσταση.
Σκόπιμα ο Μαλρό επιχειρεί να διεμβολίσει την ανάγκη του αναγνώστη για άμεση ταύτιση με τους πάσχοντες, μέσω των παρεμβολών φιλοσοφικών στοχασμών και διαλόγων υπαρξιακού προβληματισμού που προσδίδουν στο βιβλίο την απαραίτητη αποστασιοποίηση. Οι σελίδες δράσης εναλλάσσονται με σελίδες νηνεμίας, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο, οπότε η σύγκρουση εσωτερικεύεται ή μεταφέρεται στους διαλόγους, χρησιμοποιώντας λόγο αποσπασματικό, ενίοτε νοηματικά πυκνό. Ο συγγραφέας εισέρχεται, βίαια θαρρείς σε στιγμές, στο υποσυνείδητο των ηρώων του, ανασύροντας μύχιες σκέψεις, σταματώντας περίτεχνα την κίνηση της ιστορικής πραγματικότητας των ημερών εκείνων για να στήσει τον καθρέφτη μπροστά στο ατομικό πεπρωμένο.
Αυτές οι άψογα ενορχηστρωμένες σκηνές δωματίου τεμαχίζουν τον χρόνο, επιτρέποντάς μας να βυθιστούμε για λίγο στον προσωπικό χώρο των ηρώων. Εκεί μετέχουμε του προσωπικού δράματος, των αμφιταλαντεύσεων, των προσδοκιών και προδοσιών, αισθηματικών και ερωτικών διαψεύσεων, Ντοστογιεφσκικής συχνά εμβρίθειας. Είναι, εξάλλου, αυτή η σύγκρουση των εσωτερικών δαιμονίων με τον έξωθεν προερχόμενο ντετερμινισμό που γεννά τη μεγάλη λογοτεχνία.
Εντούτοις, υπάρχουν σελίδες που ο συγγραφέας αφήνεται στο δράμα των εξεγερμένων, με κοντινά πλάνα που καταγράφουν τις αποχρώσεις της θλίψης, του κενού, της έλευσης του τέλους. Ενός τέλους που οι επαναστάτες το βιώνουν με τρόπο απόκοσμα� ανθρώπινο, ως απόλυτο και οριστικό. Για εκείνους που αγωνίστηκαν και είναι έτοιμοι να πεθάνουν για την έλευση της Ουτοπίας εδώ και τώρα, δεν μπορεί να υπάρξει δικαίωση σε άλλο κόσμο. Ο αποχαιρετισμός τους στους συντρόφους τους είναι οριστικός και αμετάκλητος, ο προσωπικός τους αφανισμός απαραίτητη θυσία.
Λίγο πριν ο παλαίμαχος Ρώσος επαναστάτης Κάτοφ πάρει το χάπι με το κυάνιο που θα τον λυτρώσει από τον πόνο των επερχόμενων βασανιστηρίων και της εκτέλεσης, θα το σπάσει στη μέση και θα το δώσει στους δύο φοβισμένους νεαρούς Κινέζους συντρόφους του. Εκεί στο σκοτεινό κολαστήριο που μελλοθάνατοι κείτονται μισότρελοι από τον φόβο που τρώει τα σωθικά, ο επαναστάτης θα προσφέρει το πολυτιμότερο δώρο: έναν θάνατο σπλαχνικό. Προτάσσοντας στον απόλυτο εξευτελισμό που φέρνει ο επικείμενος θάνατος, το μοναδικό όπλο που διαθέτουν τα ανθρώπινα όντα: την αλληλεγγύη. Κι όταν ο Χάρος έρθει γι� αυτόν, ξέρει πως δεν πρόκειται να τον βρει μόνο του. Χιλιάδες έχουν ήδη περάσει από εκεί, χιλιάδες ακόμα θα χρειαστεί να αλεστούν στις μυλόπετρες της Ιστορίας�
«Υπάρχει ένας πίνακας του Klee που ονομάζεται Angelus Novus. Απεικονίζει έναν άγγελο που μοιάζει έτοιμος να απομακρυνθεί από κάτι στο οποίο έχει στυλώσει το βλέμμα του. Τα μάτια του είναι γουρλωμένα, το στόμα του ανοιχτό, τα φτερά του αναπεπταμένα. Έτσι, πρέπει να είναι η όψη που κατ� ανάγκην έχει ο άγγελος της ιστορίας. Έχει το πρόσωπό του στραμμένο στο παρελθόν� Εκεί όπου παρουσιάζεται σ� εμάς μια αλληλουχία γεγονότων, εκείνος βλέπει μόνο μία και μοναδική καταστροφή, η οποία δεν παύει να σωρεύει ερείπια επί ερειπίων και να τα εκτοξεύει μπρος στα πόδια του».
Β. Μπένγιαμιν
December 7, 2013
The novel concerns the communist upraising in Shanghai in 1927. The book works on several different levels. On one level it is an action novel featuring the siege, by communist and European insurgents, of a police station in Shanghai, political assassinations, and an arms hijacking. On a larger, more political level, it chronicles the machinations of Russia, the Kuomintang, European industrialists and bankers, and finally the nascent Communist party of China as they decide the fate of the insurgency and the workers and peasants who support it. On yet another level, it is the story of a dozen principle actors and the moral and philosophical attitudes that wed them, not only to political involvement, but inform their search for the meaning of existence. For a book whose framework is dependent on political events which are fading from our consciousness into the past, it is a remarkably good read and often transcendent of the times in which it was written, speaking to the persistent dilemma of finding personal meaning in a chaotic and absurd world.
August 19, 2017
کتابی که با مرگ آغاز و� با مرگ به پایان میپذیرد و همچون خون ریخته بر زمین دردناک است ...
November 2, 2018
What a tale of jihad and lust during a civil war. If that appears reductive, there is a touch more shadow and verse at play in this gripping and frenetic novel of Shanghai in 1927.
Equally dogmatic and dour, Man's Fate is episodic in terms of narrative and ensemble. There is gore and grief and considerable historical certainty at what the Future holds----even as the vanquished are tortured and often burned alive. Elements are included of miscegenation and misogyny. These simply enhance the noir. There's plenty of silence, muttering and plaintive smoking. There's a suicide bomber and a confidence man straight out of Melville.
Equally dogmatic and dour, Man's Fate is episodic in terms of narrative and ensemble. There is gore and grief and considerable historical certainty at what the Future holds----even as the vanquished are tortured and often burned alive. Elements are included of miscegenation and misogyny. These simply enhance the noir. There's plenty of silence, muttering and plaintive smoking. There's a suicide bomber and a confidence man straight out of Melville.
April 12, 2022
"Pe drumul deznădejdii, draga mea, te întâlnești cu viața..."
Dacă după publicarea Condiției umane unii critici proclamasera moartea literară a lui Andre Malraux, secolul XX a demonstrat că nu e deloc așa. Agonia lui Carlos, destructurarea RAF-ului din RFG sau a Brigăzilor Roșii din Italia, printre altele, au dus la dispariția oricăror forme de extremism politic. Poate că și consumul de masă al drogurilor a dus la o "izolare" de contextul social și la o abandonare a civismului. După momentul '68 studenții de la Sorbona s-au restras de pe străzi și s-au afundat în spiritism. :)
"-Mulți generali îl vor părăsi pe Jiang dacă își vor da seama că riscă să fie asasinați, spuse Pei. Numai noi luptăm pentru un crez.
-Da, spuse Suen, se confecționează teroriști buni, din fiii celor care au murit torturați.
Amândoi erau copiii unor oameni care muriseră așa."
Dacă după publicarea Condiției umane unii critici proclamasera moartea literară a lui Andre Malraux, secolul XX a demonstrat că nu e deloc așa. Agonia lui Carlos, destructurarea RAF-ului din RFG sau a Brigăzilor Roșii din Italia, printre altele, au dus la dispariția oricăror forme de extremism politic. Poate că și consumul de masă al drogurilor a dus la o "izolare" de contextul social și la o abandonare a civismului. După momentul '68 studenții de la Sorbona s-au restras de pe străzi și s-au afundat în spiritism. :)
"-Mulți generali îl vor părăsi pe Jiang dacă își vor da seama că riscă să fie asasinați, spuse Pei. Numai noi luptăm pentru un crez.
-Da, spuse Suen, se confecționează teroriști buni, din fiii celor care au murit torturați.
Amândoi erau copiii unor oameni care muriseră așa."
April 16, 2019
“La condición humana es una obra maestra, digna de ser citada junto a las que escribieron Joyce, Proust, Faulkner, Thomas Mann o Kafka, como una de las más fulgurantes creaciones de nuestra época�.
Mario Vargas Llosa.
En los tiempos actuales y dados los avances de la ciencia uno espera vivir 75 años, poco más o menos. Sin embargo el reto estriba en cómo se ocupen esos años, día a día. Difícil es colmarlos a satisfacción ya que muchas veces se nos acumulan horas, meses y hasta épocas de aburrición, de hastío o de frustración. André Malraux (1901-1976) cumplió su cuota de años con donaire y plenitud; su vida fue una especie de interminable ráfaga de experiencias interesantes y estimulantes. Podríamos decir que este escritor, aventurero y político francés no tuvo un segundo de aburrición.
André Malraux es uno de esos escritores de los que no se sabe bien a bien qué es lo que nos cautiva más: si su estupenda obra literaria o su vida llena de lances desmesurados. En este escritor Francés se dio con intensidad esa rarísima alianza entre pensamiento y acción, pues quien participó con tanto brío en las grandes hazañas y desgracias de su tiempo, era un ser dotado de lucidez y vigor creativo fuera de lo común. En suma, tuvo una existencia plena de voluntad, fecundidad y dramatismo, tal y como las aventuras que fraguó en sus novelas.
Sin duda Malraux fue un escritor y pensador de gran talento, reconocido por la crítica y por algún sector del público. Ganador de numerosos premios y reconocimientos como el prestigiado premio Goncourt en 1933, precisamente por La condición humana. Además de su creación literaria, su vida estuvo constituida por muchos ingredientes más, como lo fueron sus múltiples aventuras, sus eventuales trapacerías o algunas acciones que rayaron en lo épico. Mencionamos sólo dos de ellas en las que participó de manera espontánea pero con ardiente convicción: La Revolución China y la Guerra Civil Española. De la primera gran aventura surgió esta novela y de la segunda experiencia construyó otra larga narración titulada La Esperanza. Sólo como un dato adicional, también se dio tiempo para ser ministro del Interior y de Cultura con Charles de Gaulle. El gran Malraux, siendo autodidacta, era un pozo de inteligencia, erudición y cultura. Casi un ser perteneciente a la mitología del siglo XX.
Debido a sus experiencias revolucionarias Malraux pudo ver de cerca y tomar conciencia de las crueldades que se cometían en las colonias europeas de Asia, recogió de primera mano la discriminación hacia los habitantes originarios, vivió en carne propia la marcada inequidad social, así como los abusos de los países imperialistas hacia una población inerme. Estas experiencias llevaron a André Malraux a tener un pensamiento o una posición de izquierda, la cual refleja en sus obras.
A pesar de su raigambre literario hay quien lo ha juzgado como un escritor sobrevalorado, como un mediocre novelista y un ensayista jactancioso, inclusive se le ha tachado de charlatán. Tal vez se deba en parte a su exuberante prosa llena de luces y artificios, de giros y de verbo dilatado. No lo sé a ciencia cierta.
China hoy es una de las primeras potencias del mundo, lo cual llevó un largo, penoso y admirable proceso que habría que estudiar. Acotando un poco ese proceso, podemos decir que en 1927, año en el que se desarrolla la novela, China era un país lleno de miseria, de hambre, un país desmembrado, carente de un gobierno firme; un país dominado, de alguna manera, por potencias capitalistas extranjeras. Era un país fragmentado en donde había marcados cotos de poder inamovibles hasta entonces ya que los autócratas militares, una especie de señores feudales o caciques regionales, se repartían el país a su antojo.
En ese año de 1927 tanto el Partido Revolucionario (Kuomintang) como el Partido Comunista, además de tratar de imponer su ideología y su política, intentan unificar China combatiendo en primera instancia a los “señores de la guerra� (los caciques regionales).
El Kuomintang bajo el mando de Chang Kai-Chek resulta ser el partido que toma el poder hasta 1949, año en que Mao Tse-Tung consolida el comunismo y toma el gobierno. Pero en ese año de 1927 también había otro factor que inclinaba la balanza hacia uno u otro lado: la intervención de las potencias europeas que de hecho tenían “concesiones� en el país chino y una gran influencia económica y a las que no les convenía que el comunismo rigiera en esa inmensa nación asiática.
Esta novela fue publicada en 1933, y detalla los hechos ocurridos en China entre Marzo y Abril de 1927, específicamente narra los movimientos subversivos de los comunistas en la populosa Shanghái, una ciudad ahogada por el penetrante olor del diésel que impregna el aire, llena de alambradas que dividen la ciudad, saturada de un denso humo que expelen las fábricas, configurada por calles enfangadas y sucias en donde el hambre, el hacinamiento y la crueldad coexisten con la fraternidad, el sacrificio y el heroísmo de algunos personajes. Es así como el escritor francés construye la trama de la novela. Es aquí donde se dibuja el dramático campo de batalla en el cual los protagonistas luchan denodadamente por sus ideales de equidad, de impartición de justicia, de la consecución de una vida menos penosa para los miserables y para los explotados rurales e industriales. Todo esto fundado en sus ideales y en su doctrina comunista.
La novela combina la introspección, la aventura, el amor, la acción, las ideologías, todo ello permeado por una carga filosófica importante. Se encuentra muy bien ambientada, Malraux, con conocimiento de causa, le sabe dar vida tanto a la ciudad como a los personajes multiétnicos ya que, entre sus múltiples aventuras, él había participado en 1925 en las huelgas revolucionarias de Cantón. Su estilo es breve, cortante, nunca dice nada de más, pareciera que al contrario siempre un poco de menos y un halo poético y profundo sobrevuela la narración.
Los personajes le otorgan una luz especial al relato, ya que además de la maestría y diversidad con la que están diseñados, al final cada uno de ellos nos habla de las decisiones capitales que toma cada uno de cara a situaciones críticas que enfrentan sus convicciones. Cada uno de ellos busca la manera de escapar a la condición humana, de ser más que un hombre en un mundo de hombres. Cada uno de ellos explora cómo llegar a ese lugar donde se deja de lado la condición humana, ya sea a través del opio, del asesinato, de la muerte, de la revolución, de la locura o del amor.
Chen, es uno de los principales insurrectos, guerrillero anárquico y terrorista; dispuesto a dar su vida por aliviar el dolor de su gente, por la masa inmensa de miserables y muertos de hambre que la sociedad ha engendrado por siglos y que pueblan la gran China. Chen, quien protagoniza la primera y estrujante escena, pasa por un proceso de ser un simple militante hasta llegar a convertirse en un convencido terrorista. Busca la muerte como un medio de liberación a su angustia existencial.
Kyo es el líder de los militantes y encabeza la revuelta comunista, funge como enlace con el Comité Central; es el comunista disciplinado y coherente, apegado a las grandes decisiones de la causa. Aquí Malraux se permite evocar la figura de Chou En-lai (enviado de Mao) y encarnarla en el carácter de Kyo. Kyo junto a otros dos personajes secundarios nos llevan a un trance dramático y agónico hacia el final de la novela.
Katow, es un ex combatiente comunista ruso, convencido y hasta enamorado de la causa que ha ido a colaborar a Shanghái. No teme arriesgar la vida en cualquier combate.
Gisors, padre de Kyo, es un hombre reflexivo y maduro; un humanista que sumido en el opio busca soluciones a todo. Un aura de sabiduría parece envolver a este convencido marxista.
El barón de Clappique es un aristócrata francés corrompido y vividor que ahora se gana la vida en la Shanghái ocupada. Es una persona locuaz hasta el absurdo. Simboliza un poco la libertad y el humor en un mundo en donde se vive una opresión y un terror proverbiales.
Ferral, es un influyente diplomático y capitalista poderoso de occidente que representa los intereses de las potencias europeas y siempre está interesado en la parte económica, es frívolo e inhumano.
Hemmerlich, representa otra visión, la de un Europeo rudo (es Belga) que ha tenido una vida muy difícil pero que batalla con la causa.
May, es la esposa y compañera solidaria de luchas de Kyo. Es entregada y honesta.
Vologuin, el directivo dela Internacional que transmite las órdenes a Kyo.
La vibrante y luminosa prosa de André Malraux nos habla, pues, de que la vida está conformada no solo de razón y valores; también de sinrazón, instinto y pasiones individuales que contradicen a aquéllos y pueden destruirlos. Nos habla de cómo enfrenta cada persona las decisiones vitales, bajo condiciones extremas de acuerdo a sus ideales y a esos instintos y pasiones. Nos habla de cómo confronta cada ser humano su sufrimiento y su destino.
Específicamente nos habla de las decisiones que tomaron los personajes Kyo, Chen y Katow para que 400 millones de ciudadanos chinos se dieran cuenta que su sufrimiento se debía a otros hombres y no a sus vidas anteriores. Esos 400 millones de personas de la milenaria China despertaron sobresaltados de un sueño de 30 siglos y ya no volverían a dormir.
Mario Vargas Llosa.
En los tiempos actuales y dados los avances de la ciencia uno espera vivir 75 años, poco más o menos. Sin embargo el reto estriba en cómo se ocupen esos años, día a día. Difícil es colmarlos a satisfacción ya que muchas veces se nos acumulan horas, meses y hasta épocas de aburrición, de hastío o de frustración. André Malraux (1901-1976) cumplió su cuota de años con donaire y plenitud; su vida fue una especie de interminable ráfaga de experiencias interesantes y estimulantes. Podríamos decir que este escritor, aventurero y político francés no tuvo un segundo de aburrición.
André Malraux es uno de esos escritores de los que no se sabe bien a bien qué es lo que nos cautiva más: si su estupenda obra literaria o su vida llena de lances desmesurados. En este escritor Francés se dio con intensidad esa rarísima alianza entre pensamiento y acción, pues quien participó con tanto brío en las grandes hazañas y desgracias de su tiempo, era un ser dotado de lucidez y vigor creativo fuera de lo común. En suma, tuvo una existencia plena de voluntad, fecundidad y dramatismo, tal y como las aventuras que fraguó en sus novelas.
Sin duda Malraux fue un escritor y pensador de gran talento, reconocido por la crítica y por algún sector del público. Ganador de numerosos premios y reconocimientos como el prestigiado premio Goncourt en 1933, precisamente por La condición humana. Además de su creación literaria, su vida estuvo constituida por muchos ingredientes más, como lo fueron sus múltiples aventuras, sus eventuales trapacerías o algunas acciones que rayaron en lo épico. Mencionamos sólo dos de ellas en las que participó de manera espontánea pero con ardiente convicción: La Revolución China y la Guerra Civil Española. De la primera gran aventura surgió esta novela y de la segunda experiencia construyó otra larga narración titulada La Esperanza. Sólo como un dato adicional, también se dio tiempo para ser ministro del Interior y de Cultura con Charles de Gaulle. El gran Malraux, siendo autodidacta, era un pozo de inteligencia, erudición y cultura. Casi un ser perteneciente a la mitología del siglo XX.
Debido a sus experiencias revolucionarias Malraux pudo ver de cerca y tomar conciencia de las crueldades que se cometían en las colonias europeas de Asia, recogió de primera mano la discriminación hacia los habitantes originarios, vivió en carne propia la marcada inequidad social, así como los abusos de los países imperialistas hacia una población inerme. Estas experiencias llevaron a André Malraux a tener un pensamiento o una posición de izquierda, la cual refleja en sus obras.
A pesar de su raigambre literario hay quien lo ha juzgado como un escritor sobrevalorado, como un mediocre novelista y un ensayista jactancioso, inclusive se le ha tachado de charlatán. Tal vez se deba en parte a su exuberante prosa llena de luces y artificios, de giros y de verbo dilatado. No lo sé a ciencia cierta.
China hoy es una de las primeras potencias del mundo, lo cual llevó un largo, penoso y admirable proceso que habría que estudiar. Acotando un poco ese proceso, podemos decir que en 1927, año en el que se desarrolla la novela, China era un país lleno de miseria, de hambre, un país desmembrado, carente de un gobierno firme; un país dominado, de alguna manera, por potencias capitalistas extranjeras. Era un país fragmentado en donde había marcados cotos de poder inamovibles hasta entonces ya que los autócratas militares, una especie de señores feudales o caciques regionales, se repartían el país a su antojo.
En ese año de 1927 tanto el Partido Revolucionario (Kuomintang) como el Partido Comunista, además de tratar de imponer su ideología y su política, intentan unificar China combatiendo en primera instancia a los “señores de la guerra� (los caciques regionales).
El Kuomintang bajo el mando de Chang Kai-Chek resulta ser el partido que toma el poder hasta 1949, año en que Mao Tse-Tung consolida el comunismo y toma el gobierno. Pero en ese año de 1927 también había otro factor que inclinaba la balanza hacia uno u otro lado: la intervención de las potencias europeas que de hecho tenían “concesiones� en el país chino y una gran influencia económica y a las que no les convenía que el comunismo rigiera en esa inmensa nación asiática.
Esta novela fue publicada en 1933, y detalla los hechos ocurridos en China entre Marzo y Abril de 1927, específicamente narra los movimientos subversivos de los comunistas en la populosa Shanghái, una ciudad ahogada por el penetrante olor del diésel que impregna el aire, llena de alambradas que dividen la ciudad, saturada de un denso humo que expelen las fábricas, configurada por calles enfangadas y sucias en donde el hambre, el hacinamiento y la crueldad coexisten con la fraternidad, el sacrificio y el heroísmo de algunos personajes. Es así como el escritor francés construye la trama de la novela. Es aquí donde se dibuja el dramático campo de batalla en el cual los protagonistas luchan denodadamente por sus ideales de equidad, de impartición de justicia, de la consecución de una vida menos penosa para los miserables y para los explotados rurales e industriales. Todo esto fundado en sus ideales y en su doctrina comunista.
La novela combina la introspección, la aventura, el amor, la acción, las ideologías, todo ello permeado por una carga filosófica importante. Se encuentra muy bien ambientada, Malraux, con conocimiento de causa, le sabe dar vida tanto a la ciudad como a los personajes multiétnicos ya que, entre sus múltiples aventuras, él había participado en 1925 en las huelgas revolucionarias de Cantón. Su estilo es breve, cortante, nunca dice nada de más, pareciera que al contrario siempre un poco de menos y un halo poético y profundo sobrevuela la narración.
Los personajes le otorgan una luz especial al relato, ya que además de la maestría y diversidad con la que están diseñados, al final cada uno de ellos nos habla de las decisiones capitales que toma cada uno de cara a situaciones críticas que enfrentan sus convicciones. Cada uno de ellos busca la manera de escapar a la condición humana, de ser más que un hombre en un mundo de hombres. Cada uno de ellos explora cómo llegar a ese lugar donde se deja de lado la condición humana, ya sea a través del opio, del asesinato, de la muerte, de la revolución, de la locura o del amor.
Chen, es uno de los principales insurrectos, guerrillero anárquico y terrorista; dispuesto a dar su vida por aliviar el dolor de su gente, por la masa inmensa de miserables y muertos de hambre que la sociedad ha engendrado por siglos y que pueblan la gran China. Chen, quien protagoniza la primera y estrujante escena, pasa por un proceso de ser un simple militante hasta llegar a convertirse en un convencido terrorista. Busca la muerte como un medio de liberación a su angustia existencial.
Kyo es el líder de los militantes y encabeza la revuelta comunista, funge como enlace con el Comité Central; es el comunista disciplinado y coherente, apegado a las grandes decisiones de la causa. Aquí Malraux se permite evocar la figura de Chou En-lai (enviado de Mao) y encarnarla en el carácter de Kyo. Kyo junto a otros dos personajes secundarios nos llevan a un trance dramático y agónico hacia el final de la novela.
Katow, es un ex combatiente comunista ruso, convencido y hasta enamorado de la causa que ha ido a colaborar a Shanghái. No teme arriesgar la vida en cualquier combate.
Gisors, padre de Kyo, es un hombre reflexivo y maduro; un humanista que sumido en el opio busca soluciones a todo. Un aura de sabiduría parece envolver a este convencido marxista.
El barón de Clappique es un aristócrata francés corrompido y vividor que ahora se gana la vida en la Shanghái ocupada. Es una persona locuaz hasta el absurdo. Simboliza un poco la libertad y el humor en un mundo en donde se vive una opresión y un terror proverbiales.
Ferral, es un influyente diplomático y capitalista poderoso de occidente que representa los intereses de las potencias europeas y siempre está interesado en la parte económica, es frívolo e inhumano.
Hemmerlich, representa otra visión, la de un Europeo rudo (es Belga) que ha tenido una vida muy difícil pero que batalla con la causa.
May, es la esposa y compañera solidaria de luchas de Kyo. Es entregada y honesta.
Vologuin, el directivo dela Internacional que transmite las órdenes a Kyo.
La vibrante y luminosa prosa de André Malraux nos habla, pues, de que la vida está conformada no solo de razón y valores; también de sinrazón, instinto y pasiones individuales que contradicen a aquéllos y pueden destruirlos. Nos habla de cómo enfrenta cada persona las decisiones vitales, bajo condiciones extremas de acuerdo a sus ideales y a esos instintos y pasiones. Nos habla de cómo confronta cada ser humano su sufrimiento y su destino.
Específicamente nos habla de las decisiones que tomaron los personajes Kyo, Chen y Katow para que 400 millones de ciudadanos chinos se dieran cuenta que su sufrimiento se debía a otros hombres y no a sus vidas anteriores. Esos 400 millones de personas de la milenaria China despertaron sobresaltados de un sueño de 30 siglos y ya no volverían a dormir.
February 6, 2020
Κάθε άνθρωπος είναι ένας τρελός, μα τι άλλο είναι ένα ανθρώπινο πεπρωμένο, αν όχι μια ζωή όλο προσπάθειες ώστε αυτός ο τρελός να σμίξει με το σύμπαν
Ο Μαλρο αναζητά τα σύμβολα που θα πάνε τον άνθρωπο παρακάτω. Χωρίς παρωπιδες και χωρίς αναστολές. Καμβάς του η απέραντη Κίνα και η ασέλγεια του κάθε ιδεολογήματος στο κορμί της. Συγκλονιστικό και διαχρονικό
Ο Μαλρο αναζητά τα σύμβολα που θα πάνε τον άνθρωπο παρακάτω. Χωρίς παρωπιδες και χωρίς αναστολές. Καμβάς του η απέραντη Κίνα και η ασέλγεια του κάθε ιδεολογήματος στο κορμί της. Συγκλονιστικό και διαχρονικό
February 27, 2017
H Le Monde συμπεριέλαβε την ‘Ανθρώπινη μοίρα� (La Condition Humaine) στα 100 βιβλία του Αιώνα� κι οι πιο σπουδαίοι και επιφανείς βιβλιοκριτικοί συμφώνησαν διαβάζοντας το τιμημένο με το βραβείο Γκονκούρ βιβλίο του Αντρέ Μαλρώ ότι το δίχως άλλο πρόκειται για αριστούργημα, για ένα έργο εμβληματικό. Παρ� όλα αυτά, αφορμή για να το αναζητήσω σήμερα (στην εξαντλημένη έκδοση του 1963, μτφρ.: Γιάννης Λάμψας, Οι Εκδόσεις των Φίλων) ήταν οι πολλές και μάλλον ενθουσιώδεις αναφορές στην ‘Ανθρώπινη μοίρα� και τους ήρωές της από έναν ομότεχνο του Μαλρώ, σύγχρονό μας συγγραφέα, τον Stephane Osmont στα ‘Ανεξέλεγκτ� στοιχεία� του (μτφρ.: Αριάδνη Μοσχονά, 2016, Εκδόσεις Πόλις).
Ακολουθούν ελάχιστες, πλην ουσιώδεις, αναφορές στο ιστορικό � πολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου διαδραματίζονται όσα αφηγείται ο συγγραφέας. Στα 1927 ο Τσιάνγκ Κάι � Σεκ, ηγέτης των εθνικιστών της Κίνας και μετέπειτα Πρόεδρος της χώρας έως το 1948, δείχνει έτοιμος να καταλάβει τη Σανγκάη. Οι κομμουνιστές ήρωες της ‘Ανθρώπινης μοίρας�, αγνοώντας τις οδηγίες (βλ. επίσημη γραμμή) του κόμματος, αποφασίζουν να αντιπαρατεθούν στον εθνικιστή ηγέτη και τους οπλισμένους ευρωπαϊκά αστούς στρατιώτες του. Θέλοντας να ξεφύγουν από την ανθρώπινη μοίρα τους και να υπερασπιστούν τις ιδέες τους και τις αξίες του αθρώπινου βίου είναι έτοιμοι να θυσιαστούν. Η εξέγερση νομοτελειακά καταπνίγεται, οι ήρωες θυσιάζονται και οι αριστεροί αγρότες σφαγιάζονται από τις υπέρτερες δυνάμεις του Τσιανγκ Κάι � Σέκ.
Ένας από τους ήρωες του βιβλίου, ο ‘τρομοκράτης� Τσεν, συλλογάται ελεύθερα, συλλογάται, δηλαδή, ωραία: «Δεν θέλω να φτιάξω την Κίνα... Θέλω να φτιάξω τους ανθρώπους μου, μ� αυτήν ή χωρίς αυτήν. Τους φτωχούς. Για κείνους δέχομαι να πεθάνω και να σκοτώσω, μόνο για κείνους». Είναι τα λόγια αυτά οδηγός και παρακαταθήκη στους αγώνες κάθε εξεγερμένου, κάθε ανθρώπου που αποφασίζει να χειραφετηθεί από την ανθρώπινη μοίρα του. Κάθε σύγχρονου Τσεν που αποφασίζει να γίνει στάχτη σαν τον Κερέμ, ελπίζοντας πως αν καεί (κι) αυτός θα γίνουν επιτέλους τα σκοτάδια λάμψη...
Ποιος είμαι εγώ για να διαφωνήσω με τη Le Monde; 5 τονούμενο!
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 19, 2023
Sorry to slaughter another sacred cow. This is an historically interesting document, but as a novel not quite convincing. Especially from a literary point of view the characters are very artificial. The philosophical background is drowned in an unrealistic word mash. I agree André Malraux was a very interesting person, and in France he is still adored as a hero, but in the meanwhile he has been unmasked as a myth-maker. Apparently, this novel is proof of it. I read this in the original French, "La condition humaine". Rating 1.5 stars.
April 29, 2020
Ideais políticos, sofrimento, solidão, dignidade, morte.
Sob estes vectores Malraux faz agir e correr fluxos de consciência em plúrimas personagens colocadas num contexto de revolução. Personagens densas, mesmo que de escassa presença textual, imprevisíveis.
Descreve com realismo (mas em contemplação fantástica) os cenários e leva o leitor pela miríade de acontecimentos, sucessão de eventos e evolução dos seres para cada um dos seus destinos. Numa ficção que tudo incorpora dos requisitos essenciais da designada «literatura em sentido próprio».
Sob estes vectores Malraux faz agir e correr fluxos de consciência em plúrimas personagens colocadas num contexto de revolução. Personagens densas, mesmo que de escassa presença textual, imprevisíveis.
Descreve com realismo (mas em contemplação fantástica) os cenários e leva o leitor pela miríade de acontecimentos, sucessão de eventos e evolução dos seres para cada um dos seus destinos. Numa ficção que tudo incorpora dos requisitos essenciais da designada «literatura em sentido próprio».
October 15, 2019
When I think of the life of André Malraux, with him being a member of the French Resistance, a radical journalist in Saigon around the time of national revolt, and leader of an air squadron in the Spanish Civil War, I can only conclude that much bloodshed and terror would have crossed his path. So it doesn't suprise what he chose to write about in Man's Fate. The novel, set in revolutionary China, and which won the 1933 Goncourt Prize, was every bit as alarming and tough going as I thought it would be. The story begins with an act of murder carried out a Chinese terrorist for the Revolution just before an insurrection in Shanghai. China at the time was half Europeanized, half Buddhist, and torn by internal disagreement. The major characters are two brothers, with others coming and going both military and politically. There is suicide, deadly battles, and a great sense of grief for all. This is a powerful novel, that is rich in depth in terms of it's characters, and Malraux shows that in such times of conflict there are never any real winners.
July 21, 2007
A brilliant brilliant book that spoke to me of commitment, fidelity and belief, and the bond that are forged in shared struggles. These aspects are greatly magnified by placing the key characters on the losing side, thus hi-lighting the ever present moments in which choices have to be made, and responsibility taken once those decisions are enacted upon. This is all achieved without recourse to romantic, or heroic cliches, indeed there is a real warmth the emerges from the strong relations throughout the book...I think I'm going to read this again.
November 12, 2016
Man's Fate (La Condition humaine) might be a classic example of a book that's more talked about than read. Having now finished it, I think I know why.
Malraux had an appealing, Byronic, image. This somehow managed to survive late-life tenure as a Gaullist minister and pillar of the French establishment.
Man's Fate was not Malraux's first book, but it is probably the one that first made him famous to a wider literary public, winning the Prix Goncourt in 1933. In terms of plot, it's a fictionalized retelling of the April 12 Incident in Shanghai, in which a group of Communist insurgents attempted to assassinate Chiang Kai-shek and start a revolution. They failed and were ultimately brutally repressed, but the incident is traditionally regarded as the beginning of the Chinese Civil War, which would not be fully resolved until 1950.
That's the background. The novel centres on several characters of diverse nationalities and ethnicities, most of them Communists or fellow travelers. They plot, they have philosophical conversations, they take drugs and have sex. Although all of them have 'exotic' backstories and worldviews, none really has very much of a personality.
As a novel of ideas, it unquestionably has moments of brilliance. Perhaps the most famous line of the novel is a very solid attempt at the (now rather unfashionable) genre of philosophical aphorism: 'The dream of god is to become man but keep all his power. The dream of man is to become a god but keep his personality'.
As a political novel, it can be fascinating. However, it's inconsistent and lots of it is simply turgid. I'm afraid there is in fact a reason why more people read the novels of Camus than those of Malraux.
It's difficult to know how much of the blame lies with Haakon Chevalier as translator. Although now better known as a friend and confidant of Robert Oppenheimer, Chevalier was a respected scholar of French literature. His prose, however, as been criticized as dull and unidiomatic. Perhaps this is the reason why Malraux is not very widely read in the Anglosphere. I'm not really in a position to judge. However, I will say that this book was something of a chore to finish and felt much longer than its 350 pages.
Malraux had an appealing, Byronic, image. This somehow managed to survive late-life tenure as a Gaullist minister and pillar of the French establishment.
Man's Fate was not Malraux's first book, but it is probably the one that first made him famous to a wider literary public, winning the Prix Goncourt in 1933. In terms of plot, it's a fictionalized retelling of the April 12 Incident in Shanghai, in which a group of Communist insurgents attempted to assassinate Chiang Kai-shek and start a revolution. They failed and were ultimately brutally repressed, but the incident is traditionally regarded as the beginning of the Chinese Civil War, which would not be fully resolved until 1950.
That's the background. The novel centres on several characters of diverse nationalities and ethnicities, most of them Communists or fellow travelers. They plot, they have philosophical conversations, they take drugs and have sex. Although all of them have 'exotic' backstories and worldviews, none really has very much of a personality.
As a novel of ideas, it unquestionably has moments of brilliance. Perhaps the most famous line of the novel is a very solid attempt at the (now rather unfashionable) genre of philosophical aphorism: 'The dream of god is to become man but keep all his power. The dream of man is to become a god but keep his personality'.
As a political novel, it can be fascinating. However, it's inconsistent and lots of it is simply turgid. I'm afraid there is in fact a reason why more people read the novels of Camus than those of Malraux.
It's difficult to know how much of the blame lies with Haakon Chevalier as translator. Although now better known as a friend and confidant of Robert Oppenheimer, Chevalier was a respected scholar of French literature. His prose, however, as been criticized as dull and unidiomatic. Perhaps this is the reason why Malraux is not very widely read in the Anglosphere. I'm not really in a position to judge. However, I will say that this book was something of a chore to finish and felt much longer than its 350 pages.
September 8, 2017
Great book about the Chinese Civil War. It's not a chronicle, but a dramatisation of the few days surrounding a communist uprising against the regime and its foreign allies. The main characters are the party militants, led by Europeans, who have dedicated their lives to this violent ideology, and are determined to win or die trying. As is often the case, their lack of concern for their own wellbeing serves to justify their coldblooded mass calculations of the fate of others. It's a very well told story, with a violent opening that thrusts the reader right into the action, a gradual build-up to the battle, and as a finale the merciless crackdown that follows. A great introduction to pre-WWII China, which skilfully combines the overarching international agenda and world events with the personal actions of individuals struggling with their internal contradictions and fears. In certain circumstances, people are no longer free to carry on as normal, and must either take part in the violence or flee. Such perfect storms afflict mankind periodically, and this is an excellent study of one such disaster.
February 28, 2020
Memories of spurious, overdone dialogue and phony plot. Memories of a few brilliant passages in the mire too.
--------------------------
Souvenir de dialogue surfait et d'intrigue émolliente. Souvenir de quelques fulgurances aussi.
--------------------------
Souvenir de dialogue surfait et d'intrigue émolliente. Souvenir de quelques fulgurances aussi.
May 7, 2021
La metamorphose suprême
Comme un couteau qui coupe une miche de pain en deux (sans forcément que les parties soient de la même taille), la guerre fait de même avec un pays. Les deux côtés opposés défendent des idéaux différents et sont animés par des intérêts divers. Deux hommes face à face pourraient bien être la même image reflétée par un miroir, et pourtant chacun est le résultat d'une série de croyances idéologiques qui les transforment en radicalement opposés : bourreau et victime, selon le verre à travers lequel on regarde. Et c'est cette dualité qui ouvre le roman : une scène au crépuscule dans laquelle l'insurgé ne distingue pas bien sa victime et remplit néanmoins sa tâche à la lettre. Mais les deux hommes pourraient bien être d'un côté ou de l'autre, c'est-à-dire que leurs rôles au combat sont é. Cette unité prend une importance capitale tout au long du roman, dans lequel la vraie condition humaine est remise en question. Écrit avec un style narratif impeccable et profond, qui comprend des descriptions de la pièce, du lit, de la moustiquaire et du corps de l'homme couché (dont une seule jambe peut être vue), ainsi qu'un dialogue interne intense qui révèle les faiblesses et les forces du personnage face au meurtre qu'il s'apprête à commettre, le début devient une révélation pour le lecteur. Loin des figures rhétoriques d'ordre purement esthétique, l'écriture devient un moyen d'exprimer des idées transcendantales qui complètent enfin le sens du livre; ainsi, chez Malraux, la littérature devient non seulement une dénonciation mais aussi une sorte de loi sacrée, une règle immuable qui sert de fondement à une doctrine. Pour en revenir à la comparaison du pain et du couteau, au XIXe siècle la Chine était comme un gâteau que les puissances européennes (et leurs intérêts commerciaux insatiables) essayaient de partager à leur guise : toutes à la recherche de leur bonne part. La voracité et la rapacité, comme dans les tableaux de Jérôme Bosch, sont de tendances particulières, des vices insatiables qui parfois frisent le grotesque.
La Condition humaine est une réflexion profonde sur le mécanisme de l'appartenance politique et une tentative de montrer quelques idées sur la grandeur humaine. On pourrait aussi dire qu’il s’agit d’une enquête sur la dignité et sur la manière dont elle englobe les idéaux. La fraternité n'est pas qu'un concept, et elle est mise en pratique dans l'une des parties les plus tragiques et en même temps les plus sublimes du roman : quand Katow remet sa part de cyanure à deux camarades sacrifiant ainsi son propre suicide. Comme dans tous ses romans, la mort est présente à tout moment. L’intrigue se concentre sur trois semaines de combats acharnés entre mars et avril 1927 dans la ville de Shanghai. Le Parti communiste, fondé il y a quelques années à peine, organise un soulèvement contre le gouvernement exigeant des meilleures conditions de travail. Le Kuomintang, le parti nationaliste régnant, s’oppose fermement à ces révoltes et utilise toutes ses forces pour affronter l’ennemi. Tchen, Kyo et Katow, les personnages principaux de cet impressionnant roman sont des figures clés du mouvement révolutionnaire ; tous trois portent une aura d’immense dignité qu�André Malraux décrit avec des lignes pleines d’honnêteté et de grandeur littéraire. Nous savons peu de choses sur leur physique, car l'essentiel est dans leur vision du monde et les rêves qu'ils poursuivent. Trois héros qui, à leur mort -et signalons que le fait que les héros meurent mais pas la cause de liberté qu'ils poursuivent, est une grande métaphore qui résume glorieusement le vrai sens du roman- atteignent la métamorphose suprême chez ceux qui leur survivent et qui, à leur tour, défendront les mêmes idéaux.
Comme un couteau qui coupe une miche de pain en deux (sans forcément que les parties soient de la même taille), la guerre fait de même avec un pays. Les deux côtés opposés défendent des idéaux différents et sont animés par des intérêts divers. Deux hommes face à face pourraient bien être la même image reflétée par un miroir, et pourtant chacun est le résultat d'une série de croyances idéologiques qui les transforment en radicalement opposés : bourreau et victime, selon le verre à travers lequel on regarde. Et c'est cette dualité qui ouvre le roman : une scène au crépuscule dans laquelle l'insurgé ne distingue pas bien sa victime et remplit néanmoins sa tâche à la lettre. Mais les deux hommes pourraient bien être d'un côté ou de l'autre, c'est-à-dire que leurs rôles au combat sont é. Cette unité prend une importance capitale tout au long du roman, dans lequel la vraie condition humaine est remise en question. Écrit avec un style narratif impeccable et profond, qui comprend des descriptions de la pièce, du lit, de la moustiquaire et du corps de l'homme couché (dont une seule jambe peut être vue), ainsi qu'un dialogue interne intense qui révèle les faiblesses et les forces du personnage face au meurtre qu'il s'apprête à commettre, le début devient une révélation pour le lecteur. Loin des figures rhétoriques d'ordre purement esthétique, l'écriture devient un moyen d'exprimer des idées transcendantales qui complètent enfin le sens du livre; ainsi, chez Malraux, la littérature devient non seulement une dénonciation mais aussi une sorte de loi sacrée, une règle immuable qui sert de fondement à une doctrine. Pour en revenir à la comparaison du pain et du couteau, au XIXe siècle la Chine était comme un gâteau que les puissances européennes (et leurs intérêts commerciaux insatiables) essayaient de partager à leur guise : toutes à la recherche de leur bonne part. La voracité et la rapacité, comme dans les tableaux de Jérôme Bosch, sont de tendances particulières, des vices insatiables qui parfois frisent le grotesque.
La Condition humaine est une réflexion profonde sur le mécanisme de l'appartenance politique et une tentative de montrer quelques idées sur la grandeur humaine. On pourrait aussi dire qu’il s’agit d’une enquête sur la dignité et sur la manière dont elle englobe les idéaux. La fraternité n'est pas qu'un concept, et elle est mise en pratique dans l'une des parties les plus tragiques et en même temps les plus sublimes du roman : quand Katow remet sa part de cyanure à deux camarades sacrifiant ainsi son propre suicide. Comme dans tous ses romans, la mort est présente à tout moment. L’intrigue se concentre sur trois semaines de combats acharnés entre mars et avril 1927 dans la ville de Shanghai. Le Parti communiste, fondé il y a quelques années à peine, organise un soulèvement contre le gouvernement exigeant des meilleures conditions de travail. Le Kuomintang, le parti nationaliste régnant, s’oppose fermement à ces révoltes et utilise toutes ses forces pour affronter l’ennemi. Tchen, Kyo et Katow, les personnages principaux de cet impressionnant roman sont des figures clés du mouvement révolutionnaire ; tous trois portent une aura d’immense dignité qu�André Malraux décrit avec des lignes pleines d’honnêteté et de grandeur littéraire. Nous savons peu de choses sur leur physique, car l'essentiel est dans leur vision du monde et les rêves qu'ils poursuivent. Trois héros qui, à leur mort -et signalons que le fait que les héros meurent mais pas la cause de liberté qu'ils poursuivent, est une grande métaphore qui résume glorieusement le vrai sens du roman- atteignent la métamorphose suprême chez ceux qui leur survivent et qui, à leur tour, défendront les mêmes idéaux.
August 10, 2022
برای من که رفت کنار برادران کارامازوف یا حتی بالاتر از اون
چندتا توصیه هم برای کسایی که میخوان کتاب رو� بخونن بکنم
هیچ چیز فانتزی و تخیلی و کمدی نمیتونید توی کتاب پیدا کنید، کتاب به شدت جدی و تاریک و تلخ و مردونه هستش. پر از درگیری، خونریزی، ترور، مرگ و در اخر ادم سوزی هستش. تنها صحنه هایی هم که میتونید توش تصویرسازی ذهنی کنید همین صحنه ها هستش.
فارغ از اینکه بازی های سیاسی رو� خیلی خوب توصیف میکنه و نشون میده خیلی عالی دنیایی درونی شخصیت هارو هم توصیف میکنه جوری که من به شخصه توی هر شخصیتی یک بعد از خودم رو میدیدم
در اخر هم همونجوری که از اسم کتاب معلومه محتوای اصلی کتاب سرنوشت و مرگ هستش، بشری که میدونه محکوم به مرگ هست چیکار میتونه برای رقم زدن سرنوشت خودش و اطرافیانش بکنه و اصلا این قدرت رو� داره که تغییری توی سرنوشتش ایجاد کنه ؟؟
چندتا توصیه هم برای کسایی که میخوان کتاب رو� بخونن بکنم
هیچ چیز فانتزی و تخیلی و کمدی نمیتونید توی کتاب پیدا کنید، کتاب به شدت جدی و تاریک و تلخ و مردونه هستش. پر از درگیری، خونریزی، ترور، مرگ و در اخر ادم سوزی هستش. تنها صحنه هایی هم که میتونید توش تصویرسازی ذهنی کنید همین صحنه ها هستش.
فارغ از اینکه بازی های سیاسی رو� خیلی خوب توصیف میکنه و نشون میده خیلی عالی دنیایی درونی شخصیت هارو هم توصیف میکنه جوری که من به شخصه توی هر شخصیتی یک بعد از خودم رو میدیدم
در اخر هم همونجوری که از اسم کتاب معلومه محتوای اصلی کتاب سرنوشت و مرگ هستش، بشری که میدونه محکوم به مرگ هست چیکار میتونه برای رقم زدن سرنوشت خودش و اطرافیانش بکنه و اصلا این قدرت رو� داره که تغییری توی سرنوشتش ایجاد کنه ؟؟
May 24, 2018
Translated by Haakon M. Chevalier. I found this bleak analysis of the twentieth-century human condition, set during the Chinese Revolution, to be intermittently brilliant and boring. The philosophical musings on, well, man's fate � human will as the prime mover, dismissal of all else � were fascinating, but the book dragged at times, bogged down by somewhat stilted dialogue. On the other hand, the dramatic style was skilled: the dark tone of the text, with its descriptions of shadows and light, fog and rain, and the episodic, realistic plot fit the overall tone of isolation and despair perfectly; and the cast of characters from all walks of life added some interest. However, in all an overly depressing work, and a bit unreal, too forced: the protagonists all share the same bleak outlook, the same drive for death as the final meaning to life, the same passion for their own fate. There were external � political, personal and military � conflicts, and internal conflicts as some characters struggled to discover their strength of will, but no meaningful ideological conflict, which makes all the philosophical posing somewhat hollow, as if the conclusion drives the actions, rather than the other way round.
November 24, 2021
Με λυρικό και συνάμα αιχμηρό, βίαιο, ωμό ύφος ο συγγραφέας εστιάζει στο θέμα της ανθρώπινης μοίρας, την αντίδραση του ανθρώπου στον θάνατο υπερασπιζόμενος τα ιδανικά του, τη σημασία του θανάτου για κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά.
Με έντονα κινηματογραφική γραφή, σκηνές και διάλογοι μεταξύ των ηρώων εναλλάσσονται. Χαρακτήρες εσωστρεφείς, υποκινούμενοι από την πίστη τους σε μία ιδέα, θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο αντιδρώντας, θυσιάζοντας τον εαυτό τους στον αγώνα.
Αναλογιζόμενοι την πορεία και τις επιλογές τους καθώς οι εξελίξεις κορυφώνονται, στοχάζονται υπαρξιακά ζητήματα που προκύπτουν αντικρίζοντας το θάνατο, αναδιαμορφώνονται και οι σκέψεις τους αναδύονται μέσα από μια βαθιά ενδοσκόπηση.
Βάση και ιστορικό πλαίσιο του μυθιστορήματος, η απεργία των εργατών στη Σανγκάη το 1927, μια κίνηση που χαρακτηρίστηκε ως Επανάσταση.
Εθνικιστές και κομμουνιστές συγκρούονται, μια επανάσταση που καταπνίγεται, ξένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που γίνονται αρωγοί σε κάθε πλευρά, οπουρτουνιστές και ιδεολόγοι σύμπλεοι ή αντίπαλοι στη χάραξη της μοίρας λαών.
Όσα ενώνουν τους συναγωνιστές, τους συντρόφους στον πολιτική πάλη, η αλληλεγγύη , η μοναξιά, η αποξένωση, η αξιοπρέπεια, ο θάνατος, η υλική και πνευματική διάσταση της ύπαρξης, ως κοινά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης μοίρας.
Τέσσερις άνθρωποι συναντιούνται έχοντας βαδίσει διαφορετικά μονοπάτια, με διαφορετικούς δεσμούς με την Κίνα, εξεγείρονται και πολεμούν για να πετύχουν ένα καλύτερο μέλλον όπως τον εκφράζει το κομμουνιστικό ιδεώδες.
Με έντονα κινηματογραφική γραφή, σκηνές και διάλογοι μεταξύ των ηρώων εναλλάσσονται. Χαρακτήρες εσωστρεφείς, υποκινούμενοι από την πίστη τους σε μία ιδέα, θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο αντιδρώντας, θυσιάζοντας τον εαυτό τους στον αγώνα.
Αναλογιζόμενοι την πορεία και τις επιλογές τους καθώς οι εξελίξεις κορυφώνονται, στοχάζονται υπαρξιακά ζητήματα που προκύπτουν αντικρίζοντας το θάνατο, αναδιαμορφώνονται και οι σκέψεις τους αναδύονται μέσα από μια βαθιά ενδοσκόπηση.
Βάση και ιστορικό πλαίσιο του μυθιστορήματος, η απεργία των εργατών στη Σανγκάη το 1927, μια κίνηση που χαρακτηρίστηκε ως Επανάσταση.
Εθνικιστές και κομμουνιστές συγκρούονται, μια επανάσταση που καταπνίγεται, ξένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που γίνονται αρωγοί σε κάθε πλευρά, οπουρτουνιστές και ιδεολόγοι σύμπλεοι ή αντίπαλοι στη χάραξη της μοίρας λαών.
Όσα ενώνουν τους συναγωνιστές, τους συντρόφους στον πολιτική πάλη, η αλληλεγγύη , η μοναξιά, η αποξένωση, η αξιοπρέπεια, ο θάνατος, η υλική και πνευματική διάσταση της ύπαρξης, ως κοινά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης μοίρας.
Τέσσερις άνθρωποι συναντιούνται έχοντας βαδίσει διαφορετικά μονοπάτια, με διαφορετικούς δεσμούς με την Κίνα, εξεγείρονται και πολεμούν για να πετύχουν ένα καλύτερο μέλλον όπως τον εκφράζει το κομμουνιστικό ιδεώδες.
October 4, 2016
Poucas personagens haverá na ficção tão tragicamente isoladas como algumas de “A Condição Humana�; e sem dúvida que todas elas se vêem em situações extremas, nas quais a vida e a morte lhes surgem, não sequer como uma alternativa, mas como uma mesma versão do destino, em que a morte é menos escolhida que aceite. (Jorge de Sena, no Prefácio a esta edição)
Em A Condição Humana a acção situa-se em Xangai, no ano de 1927, quando uma insurreição comunista é esmagada pelo Kuomintang de Xan-Cai-Xeque. Pelo meio, agentes dos interesses estratégicos e económicos externos (da Rússia e do Ocidente).
O livro começa de uma forma bastante intensa e cinematográfica, com a descrição de uma cena em que um homem se prepara para matar outro (um assassinato político), e de tudo o que nesse momento lhe perpassa a mente � dúvidas, angústias, convicções, comprometimento.
Pestanejando, Tchen descobria em si, até à náusea, não o combatente que esperava, mas um sacrificador. E não apenas aos deuses que escolhera; sob o seu sacrifício à revolução erguia-se um mundo de profundidades, junto das quais esta noite esmagada de angústia não era senão claridade. “Assassinar não é apenas matar, ai…�. Nos bolsos, as mãos hesitantes seguravam, a direita uma navalha fechada, a esquerda um punhal curto. Metia-as para o fundo o mais possível como se a noite não bastasse para esconder os seus gestos.Contudo, logo após, a narrativa foca-se muito no contexto histórico-político e, não obstante o rigor do registo documental, a leitura torna-se pouco dinâmica para quem, como eu, se aborrece de morte com coisas de política, estratégia e interesses comerciais. Os personagens (o que realmente me cativou nesta obra) não nos são propriamente apresentados; é com o decorrer da acção que se vão delineando os seus contornos e que vão adquirindo forma e densidade. As componentes psicológica e até filosófica tornam-se então centrais, e é a partir daí que a leitura me começa a prender de forma constante. Isto para dizer que se sentirem entediados ou confusos no início do livro não desistam; espera-nos uma galeria de personagens intensas que protagonizam cenas pungentes que dificilmente se nos apagarão da memória. E, porque é igualmente importante, belos pedaços de prosa, como aquele em que o autor se serve da noite de Xangai para ilustrar o estado de espírito de Tchen após a execução da sua missão:
Sacudida pela sua angústia, a noite borbulhava como um enorme fumo negro cheio de faúlhas; ao ritmo da sua respiração cada vez menos ofegante, imobilizou-se e, no despedaçar das nuvens, as estrelas restabeleceram-se no movimento eterno que o invadiu com o ar mais fresco de fora. Ouviu-se uma sirene que se perdeu nesta pungente serenidade. Em baixo, lá no fundo, as luzes da meia-noite, reflectidas através de uma bruma amarelada pelo macadame molhado, pelos riscos pálidos dos carris, palpitavam da vida dos homens que não matam.A Condição Humana é um romance desencantado, duro e cruel, que se serve da luta por ideais políticos para reflectir sobre a eterna procura de um sentido para a existência. A procura de um sentido para viver, para matar, para morrer; o poder para marcar a diferença, para mudar o curso da corrente, para alterar destinos; a procura do que permita superar a vulgar condição humana.
Por outro lado, os homens são talvez indiferentes ao poder... O que os fascina nessa ideia, vê você, não é o poder em si, é a ilusão do bel-prazer. O poder do rei é governar, não é? Mas o homem não quer governar: tem vontade de forçar, como você disse. De ser mais do que homem, num mundo de homens. Escapar à condição humana, era o que eu dizia. Não apenas poderoso: todo-poderoso. A quimérica doença, de que a vontade de poder é a justificação intelectual, é a vontade de divindade: todo o homem sonha ser deus.Quando terminei o livro senti-me indecisa quanto à classificação a atribuir-lhe. Mas uma vez sedimentada a leitura, percebi que aquilo que em certo ponto me vez vacilar acabou por se diluir até quase não deixar vestígios, e o que me ficou e ficará deste romance fez-me decidir por umas definitivas quatro estrelas.
January 26, 2019
Even for me--a longtime reader of works of revolutionary politics and political science--this novel was cumbersome to absorb. To place it among the more stalwart literature I've already read concerning the Chinese Civil War, is a reluctant action on my part.
I'm forced to designate it one of the more poorly-written 'great books' of this type, which has come my way so far. I'm at a loss to explain why the book has remained so highly-regarded for so long. It routinely appears on lists of fine novels; yet the clearly talented author commits some of the worst blunders found in the worst novels in this entire sub-genre.
Chief flaw: it is an extremely 'talky' book. 'Talky' to the point where his characters do not even matter so long as the author gets the ideas which excite him, down on paper, unconvincingly emitted from their mouths. They are mouthpieces only.
We've all seen this symptom exhibited in other books but here the disease is at its most manifest. Everyone in the book jabbers political theory, well beyond the point where it is even sensible.
Does all this gibberish help give the reader a glimpse of the frantic events leading to the Revolution? No. Although the characters yammer on just as much about factions and street battles, alliances and army movements as they do Theory, there's similarly no coherence there either. The book does not make sense of the background events it is supposed to depict.
What's left? Well, the exotic cast of characters and their actions ...which ordinarily would likely make a cracking read. There's hints of competent, nuts'n'bolts storytelling remaining in little islands dotting the course of the narrative. I found a few passages of pure action which were fairly riveting: stealing munitions off a cargo ship, storming a police station; a bomb attack on Chiang Kai-Shek.
The lead figure in these episodes is a mentally-troubled but impassioned rebel Ch'en, and his fury gives the book most of its liveliness (where every other character is a mynah bird). Ch'en has the most to do; but gets killed 3/4 of the way along; (thematically unsatisfying) ...and that thrusts us back among the parrots.
It truly reaches almost comical proportions, the amount of speechifying all these figures engage in. Even when dashing about pell-mell, running for their lives, evacuating the city, Malraux's rebels will breathlessly scurry into a safe-house, only steps ahead of pursuers, nonetheless enjoy time to engage in revolutionary dialectics. Absurd.
The other prominent figure in the story is a French diplomat Farrar, who (incredibly) at the height of the street fighting, remains obsessed with his mistresses. This is the other leading 'topic' Malraux exhausts: romance and l'amour. Sorely trying to this reader's patience.
Again, the sheer wordiness. Farrar's interludes with the sultry V. are dominated by and mental introspection. This couple talks about theories of love more than they make love! They even write tedious letters to each other about the politics of gender and the ethics of coupling. On and on and on, more talk, more words, more speeches.
Whatever it is all intended to amount to, I'm sure I can't say. Maybe the novel improves upon re-reading or in discussion groups. Maybe this novel was hotly debated by lovers and intellectuals among little tables along the Left Bank of the Seine in its day.
I suppose I'm glad I read it, but the pleasure is desultory--I am more relieved to have done with it; and I'm taking very little away with me from the experience.
There's one hilarious chapter where the pompous Farrar is made-a-fool-of by V. in a hotel lobby--to humiliate him, she arranges that he and another of her bed partners to run into each other at the same hour--that was one fun moment in an otherwise tepid, lukewarm book. It gave me a "frissonde of excitement, the evanescence of which lingered in my thoughts as I went about my morning toilette" ...as Malraux might say.
I'm forced to designate it one of the more poorly-written 'great books' of this type, which has come my way so far. I'm at a loss to explain why the book has remained so highly-regarded for so long. It routinely appears on lists of fine novels; yet the clearly talented author commits some of the worst blunders found in the worst novels in this entire sub-genre.
Chief flaw: it is an extremely 'talky' book. 'Talky' to the point where his characters do not even matter so long as the author gets the ideas which excite him, down on paper, unconvincingly emitted from their mouths. They are mouthpieces only.
We've all seen this symptom exhibited in other books but here the disease is at its most manifest. Everyone in the book jabbers political theory, well beyond the point where it is even sensible.
Does all this gibberish help give the reader a glimpse of the frantic events leading to the Revolution? No. Although the characters yammer on just as much about factions and street battles, alliances and army movements as they do Theory, there's similarly no coherence there either. The book does not make sense of the background events it is supposed to depict.
What's left? Well, the exotic cast of characters and their actions ...which ordinarily would likely make a cracking read. There's hints of competent, nuts'n'bolts storytelling remaining in little islands dotting the course of the narrative. I found a few passages of pure action which were fairly riveting: stealing munitions off a cargo ship, storming a police station; a bomb attack on Chiang Kai-Shek.
The lead figure in these episodes is a mentally-troubled but impassioned rebel Ch'en, and his fury gives the book most of its liveliness (where every other character is a mynah bird). Ch'en has the most to do; but gets killed 3/4 of the way along; (thematically unsatisfying) ...and that thrusts us back among the parrots.
It truly reaches almost comical proportions, the amount of speechifying all these figures engage in. Even when dashing about pell-mell, running for their lives, evacuating the city, Malraux's rebels will breathlessly scurry into a safe-house, only steps ahead of pursuers, nonetheless enjoy time to engage in revolutionary dialectics. Absurd.
The other prominent figure in the story is a French diplomat Farrar, who (incredibly) at the height of the street fighting, remains obsessed with his mistresses. This is the other leading 'topic' Malraux exhausts: romance and l'amour. Sorely trying to this reader's patience.
Again, the sheer wordiness. Farrar's interludes with the sultry V. are dominated by and mental introspection. This couple talks about theories of love more than they make love! They even write tedious letters to each other about the politics of gender and the ethics of coupling. On and on and on, more talk, more words, more speeches.
Whatever it is all intended to amount to, I'm sure I can't say. Maybe the novel improves upon re-reading or in discussion groups. Maybe this novel was hotly debated by lovers and intellectuals among little tables along the Left Bank of the Seine in its day.
I suppose I'm glad I read it, but the pleasure is desultory--I am more relieved to have done with it; and I'm taking very little away with me from the experience.
There's one hilarious chapter where the pompous Farrar is made-a-fool-of by V. in a hotel lobby--to humiliate him, she arranges that he and another of her bed partners to run into each other at the same hour--that was one fun moment in an otherwise tepid, lukewarm book. It gave me a "frissonde of excitement, the evanescence of which lingered in my thoughts as I went about my morning toilette" ...as Malraux might say.
December 2, 2022
کتاب در لحظه های اخر 4رو گرفت، چقدر زیبا و تاثیر گذار در غم و اندوه تموم شد. داستان دو فرقه از مردم و دولت مردان، که یکی برای ترور کردن و انقلاب تلاش میکنه و دیگری برای سرکوب. تو کتاب از عشق و رنج صحبت میشه از هیجان مردمان برای انقلاب و از غم جدایی و حتی مرگ. و چه جمله‌ها� فوق‌العاده‌ا�.
November 7, 2021
La condition humaine is a great existentialist novel written by the extremely flamboyant Andre Malraux who did and saw a great deal in his adventuresome life. In 1923, he was caught with art treasures stolen from Angkor Wat in Cambodia. After eight months in prison, he moved on to China where he worked with the Kuomintang. Later he would organize and command an air division on the Republican side in the Spanish Civil War. He served as a soldier in the French Army that was defeated by the Germans and later became a leader of the Resistance. From 1945 on, he would be a firm Gaullist eventually becoming France's minister of culture. While doing all this he wrote prolifically establishing himself as a major writer and as one of the leading art critics of his age.
The novel La condition humaine is almost but not quite as remarkable as the life of its extraordinary author. It is set in Shanghai and deals with the liquidation of the Communists in the city in April 1927. Malraux presents the reader with a fascinating set of characters all of whom are modelled on real communist militants including Zhou en Lai (Kyoshi) that Malraux met during his time in the Orient. The reader is instantly attracted to these doomed individuals who all must attempt to die a dignified existentist death of which the saddest and most glorious is that of Kyoshi (Zhou en Lai).
(In real life of course Zhou en Lai survived and lived to reunite with Malraux in 1965 when Malraux was visiting China on a mission for de Gaulle.)
For the last 60 years, French lit undergraduates had found themselves reading this classic at some point usually quite early in their academic careers. Other readers will find La condition humaine very worthwhile for its great historical authenticity and magnificent Aristotelian pathos.
The novel La condition humaine is almost but not quite as remarkable as the life of its extraordinary author. It is set in Shanghai and deals with the liquidation of the Communists in the city in April 1927. Malraux presents the reader with a fascinating set of characters all of whom are modelled on real communist militants including Zhou en Lai (Kyoshi) that Malraux met during his time in the Orient. The reader is instantly attracted to these doomed individuals who all must attempt to die a dignified existentist death of which the saddest and most glorious is that of Kyoshi (Zhou en Lai).
(In real life of course Zhou en Lai survived and lived to reunite with Malraux in 1965 when Malraux was visiting China on a mission for de Gaulle.)
For the last 60 years, French lit undergraduates had found themselves reading this classic at some point usually quite early in their academic careers. Other readers will find La condition humaine very worthwhile for its great historical authenticity and magnificent Aristotelian pathos.
January 9, 2022
کتاب خیلی خوبی بود. شروع درخشانی داره از دودلی یک قاتل برای کشتن یک نفر.در ادامه کمی توصیفات ممکنه خسته کننده و شبیه گزارشات خبری بنظر برسه. اما هر چه به پایان نزدیک میشیم مخصوصا صد صفحه آخر که فرجام شخصیتها برای ما روشن میشه، کتاب باز هم درخشان میشه. و پر از صحنه ها و توصیفات خشن و دردناک. دوست دارم کارهای بیشتری از مالرو بخونم.
یادی کنیم از سیروس ذکا مترجم این کتاب که در سکوت و بی خبری، آذر 1400 از دنیا رفتند. ترجمه کتاب خوبه ولی چند مورد مشکلات ویراستاری وجود داره که بهتره رفع بشه.
یادی کنیم از سیروس ذکا مترجم این کتاب که در سکوت و بی خبری، آذر 1400 از دنیا رفتند. ترجمه کتاب خوبه ولی چند مورد مشکلات ویراستاری وجود داره که بهتره رفع بشه.
January 2, 2009
My Review through
Am terminat de citit Conditia umana a lui Malraux (vezi aici coperta). :D Trebuie sa recunosc ca lectura mi s-a parut greoaie in prima parte� dar lucrurile s-au fluidizat pe parcurs, totul terminandu-se in ton cu seninatatea lui Gisors. Am avut sentimentul ca ceea ce scrie autorul nu este deajuns pentru a intelege suficient contextul socio-economic si politic in care se desfasoara actiunea, dar imi parea ca eram provocat la a face investigatii de natura jurnalistica. Una peste alta cred ca este o carte monumentala. Absurditatea mortii lui Cen este unul dintre lucrurile care contribuie la asta.
Redau mai jos un fragment care mi-a placut in mod deosebit.
�- Credeţi oare că poţi cunoaşte, într-adevăr cunoaşte, pe cineva? îl întrebă pe bătrân.
- Gândirea care vrea să descifreze ce se petrece într-o femeie este întotdeuna subminată de erotism. Când doreşti să cunoşti o femeie, doreşti –nu e aşa?- de fapt fie s-o posezi, fie să te răzbuni pe ea. Cred că atunci când recurgi la spirit, încerci de fapt să contrabalansezi acest gând: cunoaşterea unei fiinţe este un sentiment negativ. Sentimentul pozitiv, realitatea, este faptul că ne îngrozeşte ideea că vom rămâne întotdeauna stăini fiinţelor pe care le iubim.
- Oare iubim vreodată cu adevărat?
- Numai timpul poate vindeca această angoasă. Nu poţi niciodată cunoaşte pe cineva, dar uneori încetăm să simţim că nu ştim ce se petrece în sufletul altuia. A căuta să înţelegi, slujindu-te de inteligenţă, a cunoaşte prin intermediul inteligenţei, reprezintă doar o zadarnică ispită; şi anume aceea de a elimina din construcţia mintală elementul timp.
-Nu sunteţi şi dumneavoastră de părere că e o prostie, caracteristică de altfel speciei umane, ca să se sacrifice cineva pentru o idee, când ştie că n-are decât o viaţă de trăit?
- Se întâmplă foarte rar ca un om să poată suporta � cum să spun?- propria condiţie umană�<“Oamenii acceptă să moară nesocotind propriile interese, pentru a justifica condiţia umană, punând la temelia vieţii demnitatea�>.
- În general oamenii nu se sinchisesc de putere. Ceea ce îi fascinează, de fapt, nu este puterea efectivă ci iluzia că pot acţiona după bunul lor plac. Omul n-are chef să guverneze. Are chef să –i constrângă pe semenii lui să facă ce vrea el. Vrea să fie mai mult decât un om, în această lume a oamenilor. Să scape de condiţia umană. Nu doreşte să fie puternic, ci atotputernic. Maladia himerică, justificată pe plan intelectual de dorinţa de putere, este de fapt dorinţa de a fi zeu. Orice om doreşte să fie zeu…�
Am terminat de citit Conditia umana a lui Malraux (vezi aici coperta). :D Trebuie sa recunosc ca lectura mi s-a parut greoaie in prima parte� dar lucrurile s-au fluidizat pe parcurs, totul terminandu-se in ton cu seninatatea lui Gisors. Am avut sentimentul ca ceea ce scrie autorul nu este deajuns pentru a intelege suficient contextul socio-economic si politic in care se desfasoara actiunea, dar imi parea ca eram provocat la a face investigatii de natura jurnalistica. Una peste alta cred ca este o carte monumentala. Absurditatea mortii lui Cen este unul dintre lucrurile care contribuie la asta.
Redau mai jos un fragment care mi-a placut in mod deosebit.
�- Credeţi oare că poţi cunoaşte, într-adevăr cunoaşte, pe cineva? îl întrebă pe bătrân.
- Gândirea care vrea să descifreze ce se petrece într-o femeie este întotdeuna subminată de erotism. Când doreşti să cunoşti o femeie, doreşti –nu e aşa?- de fapt fie s-o posezi, fie să te răzbuni pe ea. Cred că atunci când recurgi la spirit, încerci de fapt să contrabalansezi acest gând: cunoaşterea unei fiinţe este un sentiment negativ. Sentimentul pozitiv, realitatea, este faptul că ne îngrozeşte ideea că vom rămâne întotdeauna stăini fiinţelor pe care le iubim.
- Oare iubim vreodată cu adevărat?
- Numai timpul poate vindeca această angoasă. Nu poţi niciodată cunoaşte pe cineva, dar uneori încetăm să simţim că nu ştim ce se petrece în sufletul altuia. A căuta să înţelegi, slujindu-te de inteligenţă, a cunoaşte prin intermediul inteligenţei, reprezintă doar o zadarnică ispită; şi anume aceea de a elimina din construcţia mintală elementul timp.
-Nu sunteţi şi dumneavoastră de părere că e o prostie, caracteristică de altfel speciei umane, ca să se sacrifice cineva pentru o idee, când ştie că n-are decât o viaţă de trăit?
- Se întâmplă foarte rar ca un om să poată suporta � cum să spun?- propria condiţie umană�<“Oamenii acceptă să moară nesocotind propriile interese, pentru a justifica condiţia umană, punând la temelia vieţii demnitatea�>.
- În general oamenii nu se sinchisesc de putere. Ceea ce îi fascinează, de fapt, nu este puterea efectivă ci iluzia că pot acţiona după bunul lor plac. Omul n-are chef să guverneze. Are chef să –i constrângă pe semenii lui să facă ce vrea el. Vrea să fie mai mult decât un om, în această lume a oamenilor. Să scape de condiţia umană. Nu doreşte să fie puternic, ci atotputernic. Maladia himerică, justificată pe plan intelectual de dorinţa de putere, este de fapt dorinţa de a fi zeu. Orice om doreşte să fie zeu…�
August 10, 2022
Το έφερε έτσι η τύχη και διάβασα το μισό βιβλίο στο ταξίδι μου στην Κούβα. Αυτό νομίζω ότι ήταν μια σύμπτωση που πρόσθεσε πολλά στην ανάγνωση του. Πέραν του θέματος που περιγράφει ο Μαρλό σε πολλά σημεία του βιβλίου περιγράφει φιλοσοφικά την ανθρώπινη φύση και την κοινή ανθρώπινη μοίρα, είναι μάθημα ζωής αυτή η ανάγνωση.
"Μπορείς να ξεγελάσεις για καιρό τη ζωή ,στο τέλος όμως αυτή μας κάνει εκείνο που έμελλε να γίνουμε. Κάθε ηλικιωμένος είναι και μια εξομολόγηση, πίστεψε με, κι αν τα γηρατειά είναι συνήθως κενά, αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι ήταν κενού και το έκρυβαν. Ακόμα και αυτό όμως δεν έχει σημασία. Θα έπρεπε οι άνθρωποι να ξέρουν πως δεν υπάρχει πραγματικότητα ,πως υπάρχουν κόσμοι ενατένισης όπου τα πάντα είναι μάταια.
"Μπορείς να ξεγελάσεις για καιρό τη ζωή ,στο τέλος όμως αυτή μας κάνει εκείνο που έμελλε να γίνουμε. Κάθε ηλικιωμένος είναι και μια εξομολόγηση, πίστεψε με, κι αν τα γηρατειά είναι συνήθως κενά, αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι ήταν κενού και το έκρυβαν. Ακόμα και αυτό όμως δεν έχει σημασία. Θα έπρεπε οι άνθρωποι να ξέρουν πως δεν υπάρχει πραγματικότητα ,πως υπάρχουν κόσμοι ενατένισης όπου τα πάντα είναι μάταια.
May 26, 2020
I felt Man’s Fate was so-so. Yes, there’s plenty of horror in this story, yet something about it all felt distant and removed. Perhaps that’s because I’ve read so much lately of industrial-scale human treachery that this book came across ho-hum, so the fault, to borrow from my ex-wife’s oft-repeated logic, really lies with me.
I suppose there’s plenty of material within these pages to spawn lengthy digressions into agency and fate, using each individual character as a lens, for the interest of the brilliant secluded academic whose future star radiates with enviable magnificence. Much of that, however, is lost to me, being someone who sees the page and the ink and not much else. My eyes did take note of M. Ferral’s attempt to secure a French government bailout of his France-Asiatic Consortium. Hmmm, I thought, that sort of thing seems so commonplace today; I suspect M. Malraux is wagging his finger in his grave, especially since bailouts have become so expected over the past 80 years.
Somewhere toward the end of this work my mind wandered to a memorable scene in the original Star Trek series when a guest character asked Mr. Spock, “Do you know what the penalty for fraud is on Deneb 5?� The ever precise Spock replied, “Guilty party has his choice. Death by electrocution, death by gas, death by phaser, death by hanging...� The guest character responded, “The key word in your entire peroration, Mr. Spock, was... d-d-d-DEATH.�
I suppose there’s plenty of material within these pages to spawn lengthy digressions into agency and fate, using each individual character as a lens, for the interest of the brilliant secluded academic whose future star radiates with enviable magnificence. Much of that, however, is lost to me, being someone who sees the page and the ink and not much else. My eyes did take note of M. Ferral’s attempt to secure a French government bailout of his France-Asiatic Consortium. Hmmm, I thought, that sort of thing seems so commonplace today; I suspect M. Malraux is wagging his finger in his grave, especially since bailouts have become so expected over the past 80 years.
Somewhere toward the end of this work my mind wandered to a memorable scene in the original Star Trek series when a guest character asked Mr. Spock, “Do you know what the penalty for fraud is on Deneb 5?� The ever precise Spock replied, “Guilty party has his choice. Death by electrocution, death by gas, death by phaser, death by hanging...� The guest character responded, “The key word in your entire peroration, Mr. Spock, was... d-d-d-DEATH.�
March 30, 2021
“Pero el hombre no tiene el deseo de gobernar: siente el deseo de dominar. De ser más que hombre en un mundo de hombres. Escapar a la condición humana. No poderoso, sino todopoderoso. La enfermedad quimérica cuya justificación intelectual no es más que la voluntad de potencia, es la voluntad de la deidad: todo hombre sueña con ser un dios�. Pero es imposible, quedamos condenados a nuestra humanidad, con sus contradicciones y ambigüedades. André Malraux, brillante escritor, político comprometido e intrépido aventurero francés, se las ingenió para estar presente en algunos de los acontecimientos estelares y más violentos del Siglo XX. En efecto, las aventuras de Malraux, entre la realidad y la leyenda, lo llevaron a saquear tumbas en las selvas de Camboya, a la resistencia francesa durante la segunda guerra mundial, a los conflictos chinos en torno al ascenso del Kuomintang y su líder Chiang Kai-shek, a la guerra civil española, a rodar films, a publicar ensayos y novelas, a servir al estado como ministro. Precisamente su estadía en China durante la década del 20 le permitió contemplar de primera mano la huelga de Cantón, la rebelión de los comunistas en Shanghái y la matanza de 1927; y desplegar, a partir de ahí, dos de sus trabajos más emblemáticos: los “Conquistadores� y “La condición humana�. Malraux publicó “La Condición Humana� en 1933, obteniendo premios y buenos juicios críticos debido a su pericia para crear una historia de guerra-revolución, con amores y aventuras, que reflexiona sobre algunas experiencias humanas compartidas como la soledad frente al destino, el individuo frente al colectivo, la dignidad ante la adversidad, el erotismo y el amor, la solidaridad ante el dolor, la muerte de un ser querido, el ansia de trascendencia, entre otros; en medio de uno de los acontecimiento históricos más importantes del Siglo XX: las emergencias de las ideologías nacionalistas y comunistas.
La novela narra un suceso crucial en la historia moderna de China, la masacre comunista de Shanghái de 1927 propiciada por el partido nacionalista Kuomintang en el marco de la guerra civil China, que duraría hasta 1949 cuando triunfó la revolución liderada por Mao Tse Tung. Varios personajes convergen, con sus ideales y demonios, para contar una historia polifónica en donde cada uno cumple su papel en el campo de batalla y en la reflexión filosófica. La trama inicia con Chen, temeroso brazo armado de los comunistas que termina convertido, luego del primero y más terrible asesinato, en un terrorista implacable, buscando la ocasión perfecta para sacrificar su cuerpo arrojando una bomba en contra del líder Chiang Kai-shek. Chen, buscando un mundo diferente, dio sentido a su soledad convertido en criminal, en restos humanos calcinados sobre la calzada. Kyo es casi un prototipo de héroe romántico, disciplinado, de formación japonesa, se movía de forma práctica y premeditada en pos de combatir las injusticias de este mundo, en pos de equilibrar la balanza y de que las personas recuperen en algo su dignidad. Se entregó, ciego al partido, formó escuadrones de obreros, milicias dispuestas al ataque, confabuló, capturó armas, organizó y se lanzó al ataque. Aunque vislumbró la tradición del Kuomintag; no previó la “tibieza� de la Internacional ni las fragmentaciones internas de los comunistas; el destino, trágico como nuestra humana condición, lo llevó a la captura, al cadalso, al cianuro. Kyo se debatió entre el partido y su individualidad, decidió una muerte digna, rechazando su salvación, uniéndose a sus camaradas en las horas finales. Chen y Kyo fueron hermanos de armas e ideales, escogieron caminos distintos para llegar a una muerte, digna sí, pero fracaso al final. Héroes trágicos del devenir humano.
May es el único personaje femenino, encarnación del amor comprometido, que pone el cuerpo al servicio de la causa, que no ama al partido, sino al hambriento, que ama en alma y carne. Compañera de Kyo, sobreviviente, aprenderá que no se vive por los muertos sino por los vivos, buscando un Moscú la redención y la venganza. Gisors, padre de Kyo, es templanza, y resignación ante la adversidad, ayudado por el opio que aclara su juicio, se mantiene en actitud casi estoica en medio de la devastación; sus reflexiones amalgaman sabiduría y belleza: “no existe conocimiento de los seres�. El Barón de Clappique es un personaje excéntrico, vividor exótico metido de nariz en el entresijo revolucionario, instante lúdico en la narración, inserción personal del autor pues para muchos, Clappique representa al propio Malraux. Otros personajes como Katow, Hemmelrich o Ferral nos demuestran que “previo a una revolución se copula más�, y que “existe más dolor en la tierra que estrellas en el cielo�. Los personajes se moverán en la narración como en un tablero de ajedrez bajo el mandato de Malraux, el ajedrecista que combinó una trepidante narración con meditaciones políticas, preocupaciones sobre la condición humana con una revolución en ciernes, y una trama personal enlazada a la historia colectiva. “La Condición Humana� es un libro de tesis, procomunista o protrotskista, que idealiza la “revolución� al presentar como víctimas a un grupo que de haber resultado vencedor hubiera ejecutado el papel de victimario. Sin embargo, “La Condición Humana� también es una obra que, en la bisagra del Siglo XX, nos proporciona una mirada profunda a los abismos de nuestra efímera existencia. Leed con cuidado y sin fanatismos, recordemos que las revoluciones conducen a campos de concentración.
La novela narra un suceso crucial en la historia moderna de China, la masacre comunista de Shanghái de 1927 propiciada por el partido nacionalista Kuomintang en el marco de la guerra civil China, que duraría hasta 1949 cuando triunfó la revolución liderada por Mao Tse Tung. Varios personajes convergen, con sus ideales y demonios, para contar una historia polifónica en donde cada uno cumple su papel en el campo de batalla y en la reflexión filosófica. La trama inicia con Chen, temeroso brazo armado de los comunistas que termina convertido, luego del primero y más terrible asesinato, en un terrorista implacable, buscando la ocasión perfecta para sacrificar su cuerpo arrojando una bomba en contra del líder Chiang Kai-shek. Chen, buscando un mundo diferente, dio sentido a su soledad convertido en criminal, en restos humanos calcinados sobre la calzada. Kyo es casi un prototipo de héroe romántico, disciplinado, de formación japonesa, se movía de forma práctica y premeditada en pos de combatir las injusticias de este mundo, en pos de equilibrar la balanza y de que las personas recuperen en algo su dignidad. Se entregó, ciego al partido, formó escuadrones de obreros, milicias dispuestas al ataque, confabuló, capturó armas, organizó y se lanzó al ataque. Aunque vislumbró la tradición del Kuomintag; no previó la “tibieza� de la Internacional ni las fragmentaciones internas de los comunistas; el destino, trágico como nuestra humana condición, lo llevó a la captura, al cadalso, al cianuro. Kyo se debatió entre el partido y su individualidad, decidió una muerte digna, rechazando su salvación, uniéndose a sus camaradas en las horas finales. Chen y Kyo fueron hermanos de armas e ideales, escogieron caminos distintos para llegar a una muerte, digna sí, pero fracaso al final. Héroes trágicos del devenir humano.
May es el único personaje femenino, encarnación del amor comprometido, que pone el cuerpo al servicio de la causa, que no ama al partido, sino al hambriento, que ama en alma y carne. Compañera de Kyo, sobreviviente, aprenderá que no se vive por los muertos sino por los vivos, buscando un Moscú la redención y la venganza. Gisors, padre de Kyo, es templanza, y resignación ante la adversidad, ayudado por el opio que aclara su juicio, se mantiene en actitud casi estoica en medio de la devastación; sus reflexiones amalgaman sabiduría y belleza: “no existe conocimiento de los seres�. El Barón de Clappique es un personaje excéntrico, vividor exótico metido de nariz en el entresijo revolucionario, instante lúdico en la narración, inserción personal del autor pues para muchos, Clappique representa al propio Malraux. Otros personajes como Katow, Hemmelrich o Ferral nos demuestran que “previo a una revolución se copula más�, y que “existe más dolor en la tierra que estrellas en el cielo�. Los personajes se moverán en la narración como en un tablero de ajedrez bajo el mandato de Malraux, el ajedrecista que combinó una trepidante narración con meditaciones políticas, preocupaciones sobre la condición humana con una revolución en ciernes, y una trama personal enlazada a la historia colectiva. “La Condición Humana� es un libro de tesis, procomunista o protrotskista, que idealiza la “revolución� al presentar como víctimas a un grupo que de haber resultado vencedor hubiera ejecutado el papel de victimario. Sin embargo, “La Condición Humana� también es una obra que, en la bisagra del Siglo XX, nos proporciona una mirada profunda a los abismos de nuestra efímera existencia. Leed con cuidado y sin fanatismos, recordemos que las revoluciones conducen a campos de concentración.
Displaying 1 - 30 of 447 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.