What do you think?
Rate this book
ó
„Pályám kezdetén, mint a Lengyel Balázs immár legendás Újhold-ja köré csoportosuló fiatalok egyike, költőként indultam, második verseskötetemre 1949-ben kaptam az osztályidegen voltomra való hivatkozással még aznap vissza is vett Baumgarten-díjat. A zsdanovi gesztus hazai irodalompolitikánkban való érvényesítése startpisztoly dörrenése volt, az Újhold nemzedék, amely megalkuvás nélkül szembeszállt a követelményekkel, kivonult az arénából, s kollektív döntése: nem publikálunk többé, évekre megbénította a reális magyar irodalmi életet. A bekövetkezett helyzetre ki-ki írói alkata szerint reagált, volt, akit a helyzet brutalitása némaságba merevített, nálam a felháborodás kifejezési formaváltozást eredményezett, saját személyemről elfordult a tekintetem, elkezdtem figyelni, majd ábrázolni a meggyalázott országot, abbahagytam a versírást, és egy megrendítő családi haláleset után átélt temetés keserves élménye meg is hozta első regényem, a ó témáját. A mű 1953-ban íródott, s ha nem megfelelő kezekbe kerül, bármit eredményezhetett volna, akár a Gulágot is. Tudtam, mit ábrázolok, nem is mertem otthon tartani a hamar bujdosóba adott kéziratot, rejtegette azt Lengyel Balázs és Nemes Nagy Agnes, volt Ottlikék, volt Kálnoky László őrizetében, egy példány Debrecenben, anyámék szenespincéjében a szén alatt. 1956 aztán meghozta a megoldást: az elnémult írókat a kiadók keresték fel, kéziratot kérve, így került nyilvánosság elé a ó is 1958-ban, első kritikáját, ismét csak fejét kockáztatva, Lengyel Balázs írta meg. A ó-t a megalázott kitaszítottak jóvátételt ígérő Istene kísérte: itthoni, meglepően kedvező fogadtatása eljutott az akkor még nyugatnémet Insel kiadóig, és a könyv kikerült a nemzetközi könyvpiacra. Váratlan sikert aratott idegenben is, itthon meg a kínosan megdöbbent marxista kritikusok eddigi támadásaikat udvarias elismeréssé mitigálták. Az Újhold egykori fiataljai közül elsőnek én kaptam Kossuth-díjat, ez annyit jelentett, nincs mit kezdeni velem, ha eddig nem változtam, már aligha fogok akkor, mikor már a nemzetközi sajtó is véd. A ó egyetlen nap története: Annuska, aki kezéből a festőművész ecsetjét kitépte a hatalom, aki dísztárgyak készítésével keresi a szülői házból való szökése után a kenyerét Pesten, anyja temetésére hosszú távollét után először látogat szülővárosába, s mikor ismét szembesül élete hajdani irányítóival és tanúival, zavart megrendüléssel éli át, senkinek nincs már hatalma felette, nem rettegni: szánni valók a családtagok, Tarba lakói, mindenki, aki egykor bántotta vagy akitől iszonyodott. Annuska úgy tér vissza a fővárosba, hogy nem visz magával mást, csak a szánakozást, a hajdani félelemmel együtt egész Tarba emlékként marad vissza a Pest felé futó gyorsvonaton.A regény szerkezete akkor még feltűnéskeltően új volt. Nem a móriczi hagyományt követtem, hanem belső monológokkal dolgoztam. Annuska figuráját mindig más családtag, barát vagy ellenség szemszögéből ábrázoltam. Most, hogy újra elolvastam a könyvet, elfogott a borzongás: mi lett volna, ha ez az ábrázolás, amelyről azt hittem, sose lát nyomdagépet, akkor vetíti ki a letagadhatatlan igazságot, mikor boldog felszabadulttá hazudtak egy boldogtalan és megszállás alatt élő országot? Úgy meglepett, hogy nem kerültem börtönbe. A ó számomra örökre az újrakezdett írói élet szimbóluma marad, eltaposott fiatalságunk húsvéti csodája, a feltámadás. Egyszer, az üldözöttség legmélyebb bugyrában majdnem számonkérő indulattal faggattam Istent, ha arra teremtett, amit élnem kell, ugyan miért tette. Ma már tudom, Isten a ó-val válaszolt.� Szabó Magda
210 pages, Hardcover
First published January 1, 1958
8 people are currently reading
161 people want to read
About the author
Magda Szabó
78books1,011followersMagda Szabó was a Hungarian writer, arguably Hungary's foremost female novelist. She also wrote dramas, essays, studies, memories and poetry.
Born in Debrecen, Szabó graduated at the University of Debrecen as a teacher of Latin and of Hungarian. She started working as a teacher in a Calvinist all-girl school in Debrecen and Hódmezővásárhely. Between 1945 and 1949 she was working in the Ministry of Religion and Education. She married the writer and translator Tibor Szobotka in 1947.
She began her writing career as a poet, publishing her first book ááԲ ("Lamb") in 1947, which was followed by Vissza az emberig ("Back to the Human") in 1949. In 1949 she was awarded the Baumgarten Prize, which was--for political reasons--withdrawn from her on the very day it was given. She was dismissed from the Ministry in the same year.
During the establishment of Stalinist rule from 1949 to 1956, the government did not allow her works to be published. Since her unemployed husband was also stigmatized by the communist regime, she was forced to teach in an elementary school during this period.
Her first novel, ó ("Fresco"), written in these years was published in 1958 and achieved overwhelming success among readers. Her most widely read novel, é ("Abigail", 1970), is an adventure story about a schoolgirl boarding in eastern Hungary during the war.
She received several prizes in Hungary, and her works have been published in 42 countries. In 2003, she was the winner of the French literary prize Prix Femina Étranger for the best foreign novel.
Her novel é was popularized through a much-loved television series in 1978. é was also chosen as the sixth most popular novel at the Hungarian version of Big Read. Her three other novels that were in the top 100 are Für Elise , An Old-Fashioned Story , and The Door .
Born in Debrecen, Szabó graduated at the University of Debrecen as a teacher of Latin and of Hungarian. She started working as a teacher in a Calvinist all-girl school in Debrecen and Hódmezővásárhely. Between 1945 and 1949 she was working in the Ministry of Religion and Education. She married the writer and translator Tibor Szobotka in 1947.
She began her writing career as a poet, publishing her first book ááԲ ("Lamb") in 1947, which was followed by Vissza az emberig ("Back to the Human") in 1949. In 1949 she was awarded the Baumgarten Prize, which was--for political reasons--withdrawn from her on the very day it was given. She was dismissed from the Ministry in the same year.
During the establishment of Stalinist rule from 1949 to 1956, the government did not allow her works to be published. Since her unemployed husband was also stigmatized by the communist regime, she was forced to teach in an elementary school during this period.
Her first novel, ó ("Fresco"), written in these years was published in 1958 and achieved overwhelming success among readers. Her most widely read novel, é ("Abigail", 1970), is an adventure story about a schoolgirl boarding in eastern Hungary during the war.
She received several prizes in Hungary, and her works have been published in 42 countries. In 2003, she was the winner of the French literary prize Prix Femina Étranger for the best foreign novel.
Her novel é was popularized through a much-loved television series in 1978. é was also chosen as the sixth most popular novel at the Hungarian version of Big Read. Her three other novels that were in the top 100 are Für Elise , An Old-Fashioned Story , and The Door .
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 13 of 13 reviews
August 27, 2021
"Фреска" от Магда Сабо, е малка по обем, но много мащабна семейна история, сякаш в тези 180 страници е събран целият живот на всеки от героите, с различни гледни точки във всяка глава и с умел психологизъм, читателят опознава отблизо всеки от героите. Заглавието е много умело, повествованието обрисува като картина не само пасторското семейство с неговите сложни и оплетени взаимоотношения, но и един умален модел на общността в едно малко унгарско село в едни доста противоречиви години.
Макар да няма ясна времева рамка, от някои дребни детайли е ясно, че началото на историята започва преди 1945, когато Ищван Мате се жени за Едит и им се раждат две дъщери - Янка и Анушка. Всички детайли от сюжета се наслагват чрез личната гледна точка на различни членове на семейството в ретроспекция.
Янка е образцовата и послушна дъщеря, на пръв поглед безлична и апатична, но това е само привидно, макар да не разкрива докрай мислите и чувствата си, остава едно усещане, че тя може да обича и да бъде наранена повече отколкото изглежда, тя се грижи за къщата, задомила се сполучливо за някогашния помощник-пастор Ласло Кун и има дъщеря, Жужана. Нейната гледна точка е много интересна, тя е твърде малка, за да вижда осъзнато отношенията в семейството, липсата на любов и грижа, но някак подсъзнателно ги усеща.
Анушка, чието истинско има е Корина (откъде идва името ѝ е много показателно за образа ѝ), е противоположност на сестра си - дива, непокорна, творческа душа, която живее за изкуството и красотата, винаги наказвана и неразбрана, тя има странни идеи в сравнение с консервативното си семейство и внася смут с желанията и мечтите си, тя има своята сродна душа в лицето на ратая Михай, между тях има големи разлики, но и едно безгласно разбиране и семейна близост, сякаш ги свърза много по-силна връзка, отколкото кръвната връзка я свързва със семейството ѝ. Покрай нея Михай някак си получава името Анжу.
Макар през повечето време да я виждаме през погледа на другите, тяхното неодобрение кара читателя да ѝ симпатизира за смелостта и непокорството.
Семейството на пастора е скромно и аскетично (това е силно свързано с факта, че е протестантски пастор, има и лека нишка на противопоставяне с разточителството на католическите църкви), суетата във всичките си разновидности: картини, украса, по-луксозни вещи, подаръци, е нещо несвойствено, в тази атмосфера има оскъдност, която е не само в материалното, но и в духовното измерение на семейството, липсва топлина и обич. Анушка изобщо не се вписва в този свят и съвсем естествено го е напуснала.
Освен тези основни герои, ще видим гледната точка на прислужницата Кати, остарелия вече Анжу, който отдавна не живее със семейството и Сирака, получил този прякор, след като губи родителите си и е прибран от това семейство като негови близки роднини.
Първа глава започва със завръщане на Анушка за погребението на майка си, само едно погребение може да събере семейството, но в тази среща няма прошка и помирение, това е просто събитие, което те трябва да издържат и след това животът ще продължи както досега.
Събитията са само фон на историята, действителният акцент е душевността на героите, техните избори, усещането им за добро и лошо, правилно и грешно, пречупването на събитията и разбирането им за околните през призмата на собственото "аз". Почти всеки от тях ще осъди Анушка, а и не само нея, за всяко едно действие и всеки един избор, които не разбира.
Някои сякаш оправдават себе си, други виждат себе си като безспорно олицетворение на праведност и добродетели и с тези свои мисли предизвикват антипатия в читателя, но и неволно го карат да ги разбере, те не могат да бъдат различни, средата, възпитанието и епохата са ги оформили в голяма степен.
Макар да няма ясна времева рамка, от някои дребни детайли е ясно, че началото на историята започва преди 1945, когато Ищван Мате се жени за Едит и им се раждат две дъщери - Янка и Анушка. Всички детайли от сюжета се наслагват чрез личната гледна точка на различни членове на семейството в ретроспекция.
Янка е образцовата и послушна дъщеря, на пръв поглед безлична и апатична, но това е само привидно, макар да не разкрива докрай мислите и чувствата си, остава едно усещане, че тя може да обича и да бъде наранена повече отколкото изглежда, тя се грижи за къщата, задомила се сполучливо за някогашния помощник-пастор Ласло Кун и има дъщеря, Жужана. Нейната гледна точка е много интересна, тя е твърде малка, за да вижда осъзнато отношенията в семейството, липсата на любов и грижа, но някак подсъзнателно ги усеща.
Анушка, чието истинско има е Корина (откъде идва името ѝ е много показателно за образа ѝ), е противоположност на сестра си - дива, непокорна, творческа душа, която живее за изкуството и красотата, винаги наказвана и неразбрана, тя има странни идеи в сравнение с консервативното си семейство и внася смут с желанията и мечтите си, тя има своята сродна душа в лицето на ратая Михай, между тях има големи разлики, но и едно безгласно разбиране и семейна близост, сякаш ги свърза много по-силна връзка, отколкото кръвната връзка я свързва със семейството ѝ. Покрай нея Михай някак си получава името Анжу.
Макар през повечето време да я виждаме през погледа на другите, тяхното неодобрение кара читателя да ѝ симпатизира за смелостта и непокорството.
Семейството на пастора е скромно и аскетично (това е силно свързано с факта, че е протестантски пастор, има и лека нишка на противопоставяне с разточителството на католическите църкви), суетата във всичките си разновидности: картини, украса, по-луксозни вещи, подаръци, е нещо несвойствено, в тази атмосфера има оскъдност, която е не само в материалното, но и в духовното измерение на семейството, липсва топлина и обич. Анушка изобщо не се вписва в този свят и съвсем естествено го е напуснала.
Освен тези основни герои, ще видим гледната точка на прислужницата Кати, остарелия вече Анжу, който отдавна не живее със семейството и Сирака, получил този прякор, след като губи родителите си и е прибран от това семейство като негови близки роднини.
Първа глава започва със завръщане на Анушка за погребението на майка си, само едно погребение може да събере семейството, но в тази среща няма прошка и помирение, това е просто събитие, което те трябва да издържат и след това животът ще продължи както досега.
Събитията са само фон на историята, действителният акцент е душевността на героите, техните избори, усещането им за добро и лошо, правилно и грешно, пречупването на събитията и разбирането им за околните през призмата на собственото "аз". Почти всеки от тях ще осъди Анушка, а и не само нея, за всяко едно действие и всеки един избор, които не разбира.
Някои сякаш оправдават себе си, други виждат себе си като безспорно олицетворение на праведност и добродетели и с тези свои мисли предизвикват антипатия в читателя, но и неволно го карат да ги разбере, те не могат да бъдат различни, средата, възпитанието и епохата са ги оформили в голяма степен.
January 17, 2020
2020. január, újraolvasás: Mennyire, de mennyire örülök, hogy újráztam, és tényleg meg akartam ismerni és érteni, ezt a legutóbb teljes összevisszaságnak érzett regényt! Nem tudom, vajon hogy nem értettem akkor, és miért is volt olyan zavaros, de gyanítom, hogy rosszkor került nagyon a kezembe/fülembe. Most nagy odafigyeléssel voltam felé, és élveztem ezt az újra-megismerést.
2014-es értékelése: Ez volt számomra a mélypont Szabó Magdától, ha ugyan magát Az őzt a többszörös félbehagyás miatt nem tekintjük annak, és mérges vagyok. Szabó Magdára is, meg erre a fene nagy értetlenségre a regényei elején (Katalin utca feltisztult, ennél esélyét sem látom), és magamra is, hogy egy épkézláb mondatot nem tudnék róla elmondani, annyira nem tudtam megérteni.
2014-es értékelése: Ez volt számomra a mélypont Szabó Magdától, ha ugyan magát Az őzt a többszörös félbehagyás miatt nem tekintjük annak, és mérges vagyok. Szabó Magdára is, meg erre a fene nagy értetlenségre a regényei elején (Katalin utca feltisztult, ennél esélyét sem látom), és magamra is, hogy egy épkézláb mondatot nem tudnék róla elmondani, annyira nem tudtam megérteni.
July 12, 2018
Dopo aver passato praticamente tutta l'estate scorsa fra le pagine scritte dalla Szabò, ammirandone lo stile, adorando i suoi personaggi e le sue storie, sono giunta infine all'ultimo romanzo suo che mi mancava da leggere, che, per ironia, è il suo primo. "Affresco" contiene in forma di germoglio quelle che saranno in futuro le caratteristiche principali di tutti i suoi romanzi: personaggi affascinanti perché imperfetti, ritratti con cura e sensibilità, e una storia che si sviluppa tutta intorno a loro, senza la necessità di accadimenti esterni. È un vero affresco: un racconto corale che pagina dopo pagina, pennellata dopo pennellata, delinea i personaggi e dona loro sfumature e colori. Il risultato non è un capolavoro, quelli arriveranno dopo, ma è brillante, e incredibilmente coraggioso per i tempi. Leggere "Affresco", il suo primo romanzo, conferma l'idea che già avevo della cara Magda: non sono una straordinaria scrittrice, ma anche una bellissima persona.
July 30, 2021
Великолепие . 100 �
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 4, 2018
Da tempo volevo leggere qualcosa di Magda Szabò e grazie ad Anfora Edizioni, casa editrice che pubblica romanzi di autori centro-europei, ho potuto iniziare direttamente dal suo primo lavoro in prosa. Prima di diventare scrittrice di romanzi la Szabò era una poetessa, ma è solo con i suoi lavori in prosa che è stata riconosciuta come una delle più grandi scrittrici del novecento, apprezzata da autori come Hermann Hesse, che si incarica di tradurre “affresco� e portarlo così oltre i confini ungheresi. Tutto questo dopo la liberalizzazione dell’Ungheria nel 1956; prima di questa data, infatti, gli scrittori che non fossero allineati al regime vigente erano ridotti al silenzio e all’esclusione e le loro opere non potevano essere pubblicate. Ma la voce della Szabò non poteva essere messa tacere così facilmente e così ha iniziato a scrivere “Affresco�, romanzo che ha in sé una sorta di componente autobiografica espressa, ed incarnata, in alcuni dei personaggi che compongono questo colorato dipinto.
E� facile pensare ad Annuska, spirito libero, pittrice e sognatrice, come una sorta di “avatar� dell’autrice, un’artista non libera di esprimere la propria arte in modo libero e naturale a causa di un regime oppressivo che ne lega le mani; regime dittatoriale qui espresso a livello famigliare da un padre, ex prete calvinista, che guida la famiglia con una fermezza che sfocia spesso in violenza psicologica e repressione di ogni comportamento che va contro il suo pensiero intransigente; la sorella di Annuska, invece, la cara Janka, è espressione concreta e tangibile di chi è oppresso e sottomesso.
E allora cosa può fare Annuska se non fuggire dalla città in cui è nata allo scopo di cercare la libertà tanto agognata? Annuska dunque parte, scappa, se ne va dal villaggio per tornarvi qualche anno dopo per partecipare al funerale della madre, Edit. A tredici ore dall’evento nefasto, facciamo la conoscenza dei personaggi che compongono questo quadretto famigliare. Ogni capitolo è dedicato ad un personaggio, descritto in maniera eccellente dall’autrice attraverso descrizioni fisiche, e soprattutto attraverso i pensieri, quasi sempre rivolti a descrivere a tinte fosche i famigliari o persone vicine; si entra nella mente dei personaggi, si vede ogni loro pensiero, un flusso di coscienza continuo (impossibile non pensare a Virginia Woolf), da cui emerge, chiarissimo, un micromondo fatto di gelosia, rancore e bigottismo a cui il lettore non può sottrarsi. Poco importa se nel romanzo sono assenti sconvolgimenti significativi di trama e se i nomi dei personaggi coinvolti sono tanti e spesso accompagnati con vezzeggiativi che possono far confondere il lettore, e se manca, all’inizio del libro, una sorta di albero genealogico per aiutare il lettore ad orientarsi nel mare delle parentele che legano i personaggi.
Non ha importanza davvero, in quanto lo stile di scrittura della Szabò è ammaliante, fluido, elegante, tanto che i miei occhi non riuscivano a fermarsi mentre scorrevano veloci sulle pagine: si viene catturati dalle parole, da ogni singola lettera, da ogni segno di punteggiatura che l’autrice gestisce con assoluta maestria.
Mi domando una cosa: perché diavolo non ho letto prima qualcosa dell’autrice? Mi raccomando, leggete anche voi Magda Szabò, vi assicuro che ne rimarrete estasiati, tanto che non vorrete leggere altro per un bel po' di tempo.
E� facile pensare ad Annuska, spirito libero, pittrice e sognatrice, come una sorta di “avatar� dell’autrice, un’artista non libera di esprimere la propria arte in modo libero e naturale a causa di un regime oppressivo che ne lega le mani; regime dittatoriale qui espresso a livello famigliare da un padre, ex prete calvinista, che guida la famiglia con una fermezza che sfocia spesso in violenza psicologica e repressione di ogni comportamento che va contro il suo pensiero intransigente; la sorella di Annuska, invece, la cara Janka, è espressione concreta e tangibile di chi è oppresso e sottomesso.
E allora cosa può fare Annuska se non fuggire dalla città in cui è nata allo scopo di cercare la libertà tanto agognata? Annuska dunque parte, scappa, se ne va dal villaggio per tornarvi qualche anno dopo per partecipare al funerale della madre, Edit. A tredici ore dall’evento nefasto, facciamo la conoscenza dei personaggi che compongono questo quadretto famigliare. Ogni capitolo è dedicato ad un personaggio, descritto in maniera eccellente dall’autrice attraverso descrizioni fisiche, e soprattutto attraverso i pensieri, quasi sempre rivolti a descrivere a tinte fosche i famigliari o persone vicine; si entra nella mente dei personaggi, si vede ogni loro pensiero, un flusso di coscienza continuo (impossibile non pensare a Virginia Woolf), da cui emerge, chiarissimo, un micromondo fatto di gelosia, rancore e bigottismo a cui il lettore non può sottrarsi. Poco importa se nel romanzo sono assenti sconvolgimenti significativi di trama e se i nomi dei personaggi coinvolti sono tanti e spesso accompagnati con vezzeggiativi che possono far confondere il lettore, e se manca, all’inizio del libro, una sorta di albero genealogico per aiutare il lettore ad orientarsi nel mare delle parentele che legano i personaggi.
Non ha importanza davvero, in quanto lo stile di scrittura della Szabò è ammaliante, fluido, elegante, tanto che i miei occhi non riuscivano a fermarsi mentre scorrevano veloci sulle pagine: si viene catturati dalle parole, da ogni singola lettera, da ogni segno di punteggiatura che l’autrice gestisce con assoluta maestria.
Mi domando una cosa: perché diavolo non ho letto prima qualcosa dell’autrice? Mi raccomando, leggete anche voi Magda Szabò, vi assicuro che ne rimarrete estasiati, tanto che non vorrete leggere altro per un bel po' di tempo.
January 20, 2019
Affresco della Szabó non è un romanzo semplice per la tecnica narrativa utilizzata: il monologo interiore. Ogni personaggio del romanzo racconta la sua storia e descrive la protagonista dal proprio punto di vista. La protagonista è Annuska - Corinna, la quale ritorna a Tarba per la prima volta dopo nove anni dalla sua fuga per partecipare al funerale della madre, morta in manicomio. L'azione si svolge in un un'unica giornata: si apre con l'arrivo di Annuska e si conclude con lei che fa ritorno a Budapest. Se la trama è abbastanza semplice, il suo contenuto è rivoluzionario per l'epoca: Ungheria 1953. Il romanzo della Szabó così come si presentava non rispecchiava i canoni imposti dal regime comunista: molta introspezione, psicologia, e poca analisi della realtà. In più, del comunismo, non trattato in maniera diretta, se ne parlava negativamente.
I personaggi maschili non sono positivi, ad eccezione di Anzsu. Il padre Istvàn, calvinista estremista, ha bandito ogni forma di arte dalla propria casa e punisce ogni forma di ribellione con punizioni corporali. László Kun, marito di Janka, ha sempre disprezzato la moglie, attratto da Annuska. Il suocero lo disprezza per essere sceso a compromessi con il partito. L'orfano, ladro ed ipocrita, cerca in tutti i modi di entrare all'interno dell'apparato comunista per far carriera.
Janka è la figura idealizzata di donna secondo il partito: silenziosa, ubbidiente e dedita alla famiglia. Annuska-Corinna è, invece, tutto il contrario: irrequieta, incurante delle regole imposte dal padre e dal regime. Fugge dopo essere stata picchiata selvaggiamente dal padre, si rifugia a Budapest, dove pur dipingendo, si mantiene con piccoli lavoretti, mettendo da parte il proprio talento pur di non dover rappresentare ciò che vuole la retorica del rispecchiamento e del realismo osannati dalla politica culturale dei partiti comunisti. Piuttosto che l'arte ridotta a strumento di partito allora è meglio che nessuna arte venga prodotta o mostrata e così l'appartamento di Annuska a Budapest si riempe di quadri che nessuno può ammirare.
Affresco è un libro bellissimo nello stile e nei contenuti, grazie ad Edizioni Anfora per averlo fatto arrivare in Italia.
I personaggi maschili non sono positivi, ad eccezione di Anzsu. Il padre Istvàn, calvinista estremista, ha bandito ogni forma di arte dalla propria casa e punisce ogni forma di ribellione con punizioni corporali. László Kun, marito di Janka, ha sempre disprezzato la moglie, attratto da Annuska. Il suocero lo disprezza per essere sceso a compromessi con il partito. L'orfano, ladro ed ipocrita, cerca in tutti i modi di entrare all'interno dell'apparato comunista per far carriera.
Janka è la figura idealizzata di donna secondo il partito: silenziosa, ubbidiente e dedita alla famiglia. Annuska-Corinna è, invece, tutto il contrario: irrequieta, incurante delle regole imposte dal padre e dal regime. Fugge dopo essere stata picchiata selvaggiamente dal padre, si rifugia a Budapest, dove pur dipingendo, si mantiene con piccoli lavoretti, mettendo da parte il proprio talento pur di non dover rappresentare ciò che vuole la retorica del rispecchiamento e del realismo osannati dalla politica culturale dei partiti comunisti. Piuttosto che l'arte ridotta a strumento di partito allora è meglio che nessuna arte venga prodotta o mostrata e così l'appartamento di Annuska a Budapest si riempe di quadri che nessuno può ammirare.
Affresco è un libro bellissimo nello stile e nei contenuti, grazie ad Edizioni Anfora per averlo fatto arrivare in Italia.
March 27, 2020
Ungheria anni '50.
Una famiglia infelice più di altre. Un padre severo, Pastore Calvinista che educa le due figlie a botte e bibbia. Una madre assente per problemi mentali che vive in un ospedale psichiatrico. Una bambina dal carattere indomito che sa e vuole dipingere.
Un amico che funge da vero padre.
Annuska va via. Scappa a Budapest per trovare la sua strada, studiare all'accademia d'arte. Sarà bravissima ma non esporrà mai per non cedere al compromesso che il regime comunista impone.
Tornerà a casa una sola volta, dopo 9 anni dalla fuga, per il funerale della madre, morta in ospedale. La matta e la figlia ribelle si ritrovano con grande disagio del reverendo: che vergogna, che onta.
In questa unica giornata si riallacciano rapporti, si generano abbracci e si scavano solchi ancora più profondi.
Si incontrano tanti personaggi in queste 12 ore. Ognuno pensa a cosa è la propria vita, a che peso hanno avuto gli altri e a cosa lo aspetta in futuro. Ognuno è infelice a modo suo.
Il ricongiungimento con la nonna materna, eterna bambina e probabile origine di tanta fragilità femminile nella famiglia, è uno dei momenti più belli del libro. Per la nonna Annuska è il nonno, il marito forte e premuroso che si prendeva cura della moglie senza rimproverarle nulla, lasciando che fosse leggera e priva di preoccupazioni esattamente come sono i bambini.
E poi il treno parte e simbolicamente, la perdita di un oggetto legato all'infanzia, lascia alle spalle tutto...
Una famiglia infelice più di altre. Un padre severo, Pastore Calvinista che educa le due figlie a botte e bibbia. Una madre assente per problemi mentali che vive in un ospedale psichiatrico. Una bambina dal carattere indomito che sa e vuole dipingere.
Un amico che funge da vero padre.
Annuska va via. Scappa a Budapest per trovare la sua strada, studiare all'accademia d'arte. Sarà bravissima ma non esporrà mai per non cedere al compromesso che il regime comunista impone.
Tornerà a casa una sola volta, dopo 9 anni dalla fuga, per il funerale della madre, morta in ospedale. La matta e la figlia ribelle si ritrovano con grande disagio del reverendo: che vergogna, che onta.
In questa unica giornata si riallacciano rapporti, si generano abbracci e si scavano solchi ancora più profondi.
Si incontrano tanti personaggi in queste 12 ore. Ognuno pensa a cosa è la propria vita, a che peso hanno avuto gli altri e a cosa lo aspetta in futuro. Ognuno è infelice a modo suo.
Il ricongiungimento con la nonna materna, eterna bambina e probabile origine di tanta fragilità femminile nella famiglia, è uno dei momenti più belli del libro. Per la nonna Annuska è il nonno, il marito forte e premuroso che si prendeva cura della moglie senza rimproverarle nulla, lasciando che fosse leggera e priva di preoccupazioni esattamente come sono i bambini.
E poi il treno parte e simbolicamente, la perdita di un oggetto legato all'infanzia, lascia alle spalle tutto...
January 22, 2019
"Mammina" è morta. «Finalmente», pensano praticamente tutti, ma si guardano bene dal dirlo. Tanto altro è stato taciuto da quando Annuska nove anni prima ha sconvolto le vite di tutti, scappando di casa per inseguire il sogno di diventare pittrice.
Il romanzo si svolge di fatto nelle poche ore che precedono il funerale di "mammina", ma ciò che ci viene svelato ha radici molto più profonde.
Capitolo dopo capitolo, attraverso il punto di vista di ogni familiare riemorgono rancori, bugie, ipocrisie, ambiguità.
Solo alla fine ci appare l'Affresco per intero, con tutti i frammenti in ordine.
Un libro dalla trama all'apparenza semplice, ma in realtà dall'intreccio abilmente intessuto, nel quale le cose non dette, quelle alle quali si allude soltanto, contano più delle cose dette. Soprattutto l'amore per la libertà, intesa come libertà di espressione, di fare letteratura, di scegliere il proprio destino.
Il romanzo si svolge di fatto nelle poche ore che precedono il funerale di "mammina", ma ciò che ci viene svelato ha radici molto più profonde.
Capitolo dopo capitolo, attraverso il punto di vista di ogni familiare riemorgono rancori, bugie, ipocrisie, ambiguità.
Solo alla fine ci appare l'Affresco per intero, con tutti i frammenti in ordine.
Un libro dalla trama all'apparenza semplice, ma in realtà dall'intreccio abilmente intessuto, nel quale le cose non dette, quelle alle quali si allude soltanto, contano più delle cose dette. Soprattutto l'amore per la libertà, intesa come libertà di espressione, di fare letteratura, di scegliere il proprio destino.
November 7, 2021
Magda Szabò è un’autrice che può permettersi tutto, compreso pretendere dal lettore tanta pazienza. È un’autrice che non regala niente, che si prende il proprio tempo e che non ha paura di richiedere al lettore una lettura attiva, fatta di quello sguardo capace di fare un passo indietro e sforzarsi di andare oltre la prospettiva particolare dell’uno per assumere un’interpretazione universale.
“Affresco� è il primo romanzo di Magda Szabò, ma ha in sé già tutti i temi cari all’autrice: personaggi che sono universi, personaggi pieni di difetti e contraddizioni presentati con una partecipazione umana tale che è impossibile non sentirli vicini (tutti, anche quelli più biechi e disprezzabili). I suoi sono ritratti estremamente accurati, ma richiedono un grande sforzo di messa a fuoco: perché ogni cosa, nei suoi romanzi � e in “Affresco� in particolare� emerge da una prospettiva estremamente personale e pregna di distorsioni. E allora ci si deve armare di pazienza, si deve ascoltare, si deve accogliere la voce di ogni personaggio e accettare che i primi capitoli possano risultare complessi e disorientanti, perché nulla è chiarito esplicitamente. I legami tra i personaggi, gli antefatti, le conseguenze e i non detti emergono lentamente, emergono solo a patto di pazientare e di lasciarsi attraversare dai monologhi interiori che compongono le pennellate di un affresco raffinatissimo.
Pazienza e fatica che sono assolutamente ripagate da una visione d’insieme ricca e dolorosissima, capace di dare corpo a una storia che è uno spaccato di umanità di una bellezza quasi dolorosa.
Magda Szabò ha un talento straordinario, e ogni suo libro non può che arricchire immensamente il lettore.
Magda Szabò è il dono migliore che ogni lettore possa fare a se stesso.
“Affresco� è il primo romanzo di Magda Szabò, ma ha in sé già tutti i temi cari all’autrice: personaggi che sono universi, personaggi pieni di difetti e contraddizioni presentati con una partecipazione umana tale che è impossibile non sentirli vicini (tutti, anche quelli più biechi e disprezzabili). I suoi sono ritratti estremamente accurati, ma richiedono un grande sforzo di messa a fuoco: perché ogni cosa, nei suoi romanzi � e in “Affresco� in particolare� emerge da una prospettiva estremamente personale e pregna di distorsioni. E allora ci si deve armare di pazienza, si deve ascoltare, si deve accogliere la voce di ogni personaggio e accettare che i primi capitoli possano risultare complessi e disorientanti, perché nulla è chiarito esplicitamente. I legami tra i personaggi, gli antefatti, le conseguenze e i non detti emergono lentamente, emergono solo a patto di pazientare e di lasciarsi attraversare dai monologhi interiori che compongono le pennellate di un affresco raffinatissimo.
Pazienza e fatica che sono assolutamente ripagate da una visione d’insieme ricca e dolorosissima, capace di dare corpo a una storia che è uno spaccato di umanità di una bellezza quasi dolorosa.
Magda Szabò ha un talento straordinario, e ogni suo libro non può che arricchire immensamente il lettore.
Magda Szabò è il dono migliore che ogni lettore possa fare a se stesso.
February 25, 2021
Érdekes olvasásélmény volt, ugyanis az elején Szabó Magda mindent megtesz azért, hogy a végtelen folyószöveggel és a teljesen kibogozhatatlan szereplő- és cselekményhalmazzal elriassza az olvasót, de ha sikerül az első sokkon túljutni, onnantól kifejezetten funná válik az, hogy lépésről lépésre összeáll a teljes kép (freskó). Sőt, a könyv a második felére számomra kifejezetten felpörgött, és egyre kíváncsibb lettem a befejezésre, ami végül a maga esetlenségében enyhe csalódás volt számomra.
Mindenképpen ki kell emelni a karaktereket, egészen mesterien borzalmas szereplőket sikerült a könyvbe helyezni - ami persze azzal is együtt jár, hogy kevéssé tud az ember a nagy részükhöz kötődni.
Mindenképpen ki kell emelni a karaktereket, egészen mesterien borzalmas szereplőket sikerült a könyvbe helyezni - ami persze azzal is együtt jár, hogy kevéssé tud az ember a nagy részükhöz kötődni.
September 5, 2024
Героите ми се сториха малко едностранчиви - особено главната героиня Анушка, която със съвършенството си стои малко аматьорски. (После видях, че това е първата книга на Магда Сабо, тъй че вероятно това обяснява нещата.) Отрицателните герои също са твърде сурово описани, дори злостно, бих казала, без интерес към мотивацията им, и това ги прави по-скоро плоски. Трудно ми беше да разбирам герои, които не обичат собствените си деца. Иначе историята е интересна семейна сага за семейство, което се мъчи да намери мястото си насред историческия земетръс, в който е попаднала страната им.
May 25, 2024
Невероятно затянутая, гнетущая, заунывная книга. Пятая книга Магды Сабо в моей жизни и худшая из всех. Даже не худшая - ведь остальные книги были хороши. Просто эта книга, на мой взгляд, плохая, вот и всё. История написана хорошо, но какой был смысл это читать? Абсолютная загадка, особенно если учесть, что судьбы героев в конечном счёте так и не раскрылись. В этом есть что-то от Кафки, которого искренне считаю одним из худших писателей.
Read
December 28, 2018recensione su:
This entire review has been hidden because of spoilers.
Displaying 1 - 13 of 13 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.