What do you think?
Rate this book
Ο θάλαμος αρ. 6
Ο κόσμος ολόκληρος τον παραδέχεται δίχως συζήτηση σαν τον μοναδικό μαιτρ του διηγήματος.
Maria Yelizarova
Η νουβέλα Ο Θάλαμος αρ. 6 αποτελεί μια τομή στην πνευματική και λογοτεχνική εξέλιξη του Τσέχοφ. Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ρούσκαγια Μισλ το Νοέμβριο του 1892. Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος αναφέρει πως πολλοί κριτικοί διέκριναν ότι μ� αυτή του τη νουβέλα ο Τσέχοφ αποκόπηκε από την τολστόια επιρροή κι έκτοτε διέγραψε τη δική του μοναδική λογοτεχνική πορεία.
Σε μια, λοιπόν, ανώνυμη πόλη της ρωσικής επαρχίας υπάρχει ένα δημοτικό νοσοκομείο στο οποίο επί μια 20ετία εργάζεται ως γιατρός διευθυντής ο Αντρέι Εφίμιτς Ράγκιν. Στο νοσοκομείο αυτό, το οποίο περιγράφεται σαν ένα εγκαταλελειμμένο από τις αρχές της πόλης ίδρυμα, υπάρχει μια πτέρυγα στην οποία στεγάζεται ο Θάλαμος αρ. 6. Εκεί «φιλοξενείται», όπως θα λέγαμε σήμερα, η ψυχιατρική κλινική-άσυλο του Νοσοκομείου. Στο θάλαμο αυτό διαμένουν πέντε νοσηλευόμενοι με τη διάγνωση «τρελοί». Τους επιβλέπει ο Νικήτας, ο οποίος με την συμπεριφορά του εκφράζει την πιο ακραιφνή κατασταλτική βία εμποτισμένη με την αξία του καθήκοντος και της «τάξης». Όπως θα έλεγε ένας Έλληνας συγγραφέας που έζησε για χρόνια στο Δαφνί: «Οι νοσοκόμοι που είναι στο ψυχιατρείο [...] δεν είναι σαν τους νοσοκόμους που ξέρει ο καθένας, που ξέρουν ν� αλλάζουν πληγές, να κάνουν ενέσεις και γενικά να περιποιούνται έναν ασθενή. Αυτοί είναι γεροί άντρες με σκληρή καρδία που ξέρουν να δέρνουν τους τρελούς, όπως ο θηριοδαμαστής τα θηρία του».
Ένα συνταρακτικό δείγμα γραφής αποτελεί ο Θάλαμος αρ. 6 (1892). Μετά από επτά περίπου δεκαετίες (1964) το μετέφρασε στα ελληνικά ο Άρης Αλεξάνδρου που ξεκινούσε τη λαμπρή σταδιοδρομία του ως μεταφραστής της ρωσικής λογοτεχνίας. Η επανέκδοση τώρα του Θαλάμου αρ. 6 πιθανόν να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας ανάγνωσης αυτού του έργου εμπλουτισμένης με τη σύγχρονη εμπειρία μας.
Maria Yelizarova
Η νουβέλα Ο Θάλαμος αρ. 6 αποτελεί μια τομή στην πνευματική και λογοτεχνική εξέλιξη του Τσέχοφ. Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ρούσκαγια Μισλ το Νοέμβριο του 1892. Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος αναφέρει πως πολλοί κριτικοί διέκριναν ότι μ� αυτή του τη νουβέλα ο Τσέχοφ αποκόπηκε από την τολστόια επιρροή κι έκτοτε διέγραψε τη δική του μοναδική λογοτεχνική πορεία.
Σε μια, λοιπόν, ανώνυμη πόλη της ρωσικής επαρχίας υπάρχει ένα δημοτικό νοσοκομείο στο οποίο επί μια 20ετία εργάζεται ως γιατρός διευθυντής ο Αντρέι Εφίμιτς Ράγκιν. Στο νοσοκομείο αυτό, το οποίο περιγράφεται σαν ένα εγκαταλελειμμένο από τις αρχές της πόλης ίδρυμα, υπάρχει μια πτέρυγα στην οποία στεγάζεται ο Θάλαμος αρ. 6. Εκεί «φιλοξενείται», όπως θα λέγαμε σήμερα, η ψυχιατρική κλινική-άσυλο του Νοσοκομείου. Στο θάλαμο αυτό διαμένουν πέντε νοσηλευόμενοι με τη διάγνωση «τρελοί». Τους επιβλέπει ο Νικήτας, ο οποίος με την συμπεριφορά του εκφράζει την πιο ακραιφνή κατασταλτική βία εμποτισμένη με την αξία του καθήκοντος και της «τάξης». Όπως θα έλεγε ένας Έλληνας συγγραφέας που έζησε για χρόνια στο Δαφνί: «Οι νοσοκόμοι που είναι στο ψυχιατρείο [...] δεν είναι σαν τους νοσοκόμους που ξέρει ο καθένας, που ξέρουν ν� αλλάζουν πληγές, να κάνουν ενέσεις και γενικά να περιποιούνται έναν ασθενή. Αυτοί είναι γεροί άντρες με σκληρή καρδία που ξέρουν να δέρνουν τους τρελούς, όπως ο θηριοδαμαστής τα θηρία του».
Ένα συνταρακτικό δείγμα γραφής αποτελεί ο Θάλαμος αρ. 6 (1892). Μετά από επτά περίπου δεκαετίες (1964) το μετέφρασε στα ελληνικά ο Άρης Αλεξάνδρου που ξεκινούσε τη λαμπρή σταδιοδρομία του ως μεταφραστής της ρωσικής λογοτεχνίας. Η επανέκδοση τώρα του Θαλάμου αρ. 6 πιθανόν να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας ανάγνωσης αυτού του έργου εμπλουτισμένης με τη σύγχρονη εμπειρία μας.
112 pages, Paperback
First published November 1, 1892
474 people are currently reading
9,213 people want to read
About the author
Anton Chekhov
5,428books9,360followersDramas, such as
The Seagull
(1896, revised 1898), and including "A Dreary Story" (1889) of Russian writer Anton Pavlovich Chekhov, also Chekov, concern the inability of humans to communicate.
Born ( Антон Павлович Чехов ) in the small southern seaport of Taganrog, the son of a grocer. His grandfather, a serf, bought his own freedom and that of his three sons in 1841. He also taught to read. A cloth merchant fathered Yevgenia Morozova, his mother.
"When I think back on my childhood," Chekhov recalled, "it all seems quite gloomy to me." Tyranny of his father, religious fanaticism, and long nights in the store, open from five in the morning till midnight, shadowed his early years. He attended a school for Greek boys in Taganrog from 1867 to 1868 and then Taganrog grammar school. Bankruptcy of his father compelled the family to move to Moscow. At the age of 16 years in 1876, independent Chekhov for some time alone in his native town supported through private tutoring.
In 1879, Chekhov left grammar school and entered the university medical school at Moscow. In the school, he began to publish hundreds of short comics to support his mother, sisters and brothers. Nicholas Leikin published him at this period and owned Oskolki (splinters), the journal of Saint Petersburg. His subjected silly social situations, marital problems, and farcical encounters among husbands, wives, mistresses, and lust; even after his marriage, Chekhov, the shy author, knew not much of whims of young women.
Nenunzhaya pobeda , first novel of Chekhov, set in 1882 in Hungary, parodied the novels of the popular Mór Jókai. People also mocked ideological optimism of Jókai as a politician.
Chekhov graduated in 1884 and practiced medicine. He worked from 1885 in Peterburskaia gazeta.
In 1886, Chekhov met H.S. Suvorin, who invited him, a regular contributor, to work for Novoe vremya, the daily paper of Saint Petersburg. He gained a wide fame before 1886. He authored The Shooting Party , his second full-length novel, later translated into English. Agatha Christie used its characters and atmosphere in later her mystery novel The Murder of Roger Ackroyd . First book of Chekhov in 1886 succeeded, and he gradually committed full time. The refusal of the author to join the ranks of social critics arose the wrath of liberal and radical intelligentsia, who criticized him for dealing with serious social and moral questions but avoiding giving answers. Such leaders as Leo Tolstoy and Nikolai Leskov, however, defended him. "I'm not a liberal, or a conservative, or a gradualist, or a monk, or an indifferentist. I should like to be a free artist and that's all..." Chekhov said in 1888.
The failure of The Wood Demon , play in 1889, and problems with novel made Chekhov to withdraw from literature for a period. In 1890, he traveled across Siberia to Sakhalin, remote prison island. He conducted a detailed census of ten thousand convicts and settlers, condemned to live on that harsh island. Chekhov expected to use the results of his research for his doctoral dissertation. Hard conditions on the island probably also weakened his own physical condition. From this journey came his famous travel book.
Chekhov practiced medicine until 1892. During these years, Chechov developed his concept of the dispassionate, non-judgmental author. He outlined his program in a letter to his brother Aleksandr: "1. Absence of lengthy verbiage of political-social-economic nature; 2. total objectivity; 3. truthful descriptions of persons and objects; 4. extreme brevity; 5. audacity and originality; flee the stereotype; 6. compassion." Because he objected that the paper conducted against Alfred Dreyfus, his friendship with Suvorin ended
Born ( Антон Павлович Чехов ) in the small southern seaport of Taganrog, the son of a grocer. His grandfather, a serf, bought his own freedom and that of his three sons in 1841. He also taught to read. A cloth merchant fathered Yevgenia Morozova, his mother.
"When I think back on my childhood," Chekhov recalled, "it all seems quite gloomy to me." Tyranny of his father, religious fanaticism, and long nights in the store, open from five in the morning till midnight, shadowed his early years. He attended a school for Greek boys in Taganrog from 1867 to 1868 and then Taganrog grammar school. Bankruptcy of his father compelled the family to move to Moscow. At the age of 16 years in 1876, independent Chekhov for some time alone in his native town supported through private tutoring.
In 1879, Chekhov left grammar school and entered the university medical school at Moscow. In the school, he began to publish hundreds of short comics to support his mother, sisters and brothers. Nicholas Leikin published him at this period and owned Oskolki (splinters), the journal of Saint Petersburg. His subjected silly social situations, marital problems, and farcical encounters among husbands, wives, mistresses, and lust; even after his marriage, Chekhov, the shy author, knew not much of whims of young women.
Nenunzhaya pobeda , first novel of Chekhov, set in 1882 in Hungary, parodied the novels of the popular Mór Jókai. People also mocked ideological optimism of Jókai as a politician.
Chekhov graduated in 1884 and practiced medicine. He worked from 1885 in Peterburskaia gazeta.
In 1886, Chekhov met H.S. Suvorin, who invited him, a regular contributor, to work for Novoe vremya, the daily paper of Saint Petersburg. He gained a wide fame before 1886. He authored The Shooting Party , his second full-length novel, later translated into English. Agatha Christie used its characters and atmosphere in later her mystery novel The Murder of Roger Ackroyd . First book of Chekhov in 1886 succeeded, and he gradually committed full time. The refusal of the author to join the ranks of social critics arose the wrath of liberal and radical intelligentsia, who criticized him for dealing with serious social and moral questions but avoiding giving answers. Such leaders as Leo Tolstoy and Nikolai Leskov, however, defended him. "I'm not a liberal, or a conservative, or a gradualist, or a monk, or an indifferentist. I should like to be a free artist and that's all..." Chekhov said in 1888.
The failure of The Wood Demon , play in 1889, and problems with novel made Chekhov to withdraw from literature for a period. In 1890, he traveled across Siberia to Sakhalin, remote prison island. He conducted a detailed census of ten thousand convicts and settlers, condemned to live on that harsh island. Chekhov expected to use the results of his research for his doctoral dissertation. Hard conditions on the island probably also weakened his own physical condition. From this journey came his famous travel book.
Chekhov practiced medicine until 1892. During these years, Chechov developed his concept of the dispassionate, non-judgmental author. He outlined his program in a letter to his brother Aleksandr: "1. Absence of lengthy verbiage of political-social-economic nature; 2. total objectivity; 3. truthful descriptions of persons and objects; 4. extreme brevity; 5. audacity and originality; flee the stereotype; 6. compassion." Because he objected that the paper conducted against Alfred Dreyfus, his friendship with Suvorin ended
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,343 reviews
September 10, 2023
Not bad!
Dr. Andrey Yefimitch is the head doctor adjacent to a mental asylum. The poorly financed place is in shambles, the staff a total disgrace, the whole installation falling apart completely. Yet this has always been the way since he started working nearly twenty years ago. Life couldn’t be any sadder and mediocre; until one day he unexpectedly make friends with one of the patients, Ivan Dmitritch. The poor man is paranoid and mentally ill, but occasionally he does shows a remarkable degree of lucidity, and some very interesting ideas.
Wow! I must say this was equally boring and wowing. The first half unbearably boring to the point of near dnf. It was a bit hard to get used to Chekhov classic style of writing, not to mention the bewildering amount of characters for such a short story, and the lack of progress. The plot going all over the place, to the point of not even knowing who was the MC. Still, around the second half it became so much better, and engaging. I wasn’t planning to make a review for this short since I didn’t like it that much; but Ivan Dmitritch’s take on life in chapter 10 was one of the best things I’ve ever read, and deserves special recognition. Truly astounding. Looking forward to reading more of the author; and already on it, since this was part of a collection.
It’s public domain. You can find it
-----------------------------------------------
PERSONAL NOTE :
[1892] [77p] [Fiction] [3.5] [Conditional Recommendable]
-----------------------------------------------
★★★☆� Ward No. 6 [3.5]
★★★☆� Narraciones
-----------------------------------------------
¡Nada mal!
El Dr. Andrey Yefimitch un doctor en jefe adyacente a un hospital mental. El pobremente financiado lugar en decadencia, el personal una total desgracia, toda la instalación cayéndose a pedazos completamente. Sin embargo esta siempre fue la manera de ser desde que empezó a trabajar hace casi veinte años. La vida no podría ser triste y mediocre; hasta que un día inesperadamente entabla amistad con uno de los pacientes, Ivan Dmitritch. El pobre hombre es paranoico y mentalmente enfermo, pero ocasionalmente sí que muestra un sorprendente grado de lucidez, y algunas ideas muy interesantes.
¡Wow! Debo decir que esto fue igualmente aburrido y sorprendente. La primera mitad insoportablemente aburrida hasta el punto de casi dnf. Fue algo difícil acostumbrarse a la escritura clásica de Chekhov, sin mencionar la desconcertante cantidad de personajes para un cuento tan corto, y la falta de progreso. La trama yendo por todos lados, hasta el punto de ni siquiera saber quién era el personaje principal. Aun así, alrededor de la segunda mitad se volvió muchísimo mejor, y atrapante. No planeaba escribir una reseña para este corto ya que no me gustó demasiado; pero la visión de Iván Dmitritch sobre la vida en el capítulo 10 fue una de las mejores cosas que alguna vez leí, y merece reconocimiento especial. Verdaderamente maravilloso. Con ganas de leer más del autor; y ya en ello, ya que esto era parte de una colección.
Es dominio público, lo pueden encontrar
-----------------------------------------------
NOTA PERSONAL :
[1892] [77p] [Ficción] [3.5] [Recomendable Condicional]
-----------------------------------------------
Dr. Andrey Yefimitch is the head doctor adjacent to a mental asylum. The poorly financed place is in shambles, the staff a total disgrace, the whole installation falling apart completely. Yet this has always been the way since he started working nearly twenty years ago. Life couldn’t be any sadder and mediocre; until one day he unexpectedly make friends with one of the patients, Ivan Dmitritch. The poor man is paranoid and mentally ill, but occasionally he does shows a remarkable degree of lucidity, and some very interesting ideas.
Wow! I must say this was equally boring and wowing. The first half unbearably boring to the point of near dnf. It was a bit hard to get used to Chekhov classic style of writing, not to mention the bewildering amount of characters for such a short story, and the lack of progress. The plot going all over the place, to the point of not even knowing who was the MC. Still, around the second half it became so much better, and engaging. I wasn’t planning to make a review for this short since I didn’t like it that much; but Ivan Dmitritch’s take on life in chapter 10 was one of the best things I’ve ever read, and deserves special recognition. Truly astounding. Looking forward to reading more of the author; and already on it, since this was part of a collection.
It’s public domain. You can find it
-----------------------------------------------
PERSONAL NOTE :
[1892] [77p] [Fiction] [3.5] [Conditional Recommendable]
-----------------------------------------------
★★★☆� Ward No. 6 [3.5]
★★★☆� Narraciones
-----------------------------------------------
¡Nada mal!
El Dr. Andrey Yefimitch un doctor en jefe adyacente a un hospital mental. El pobremente financiado lugar en decadencia, el personal una total desgracia, toda la instalación cayéndose a pedazos completamente. Sin embargo esta siempre fue la manera de ser desde que empezó a trabajar hace casi veinte años. La vida no podría ser triste y mediocre; hasta que un día inesperadamente entabla amistad con uno de los pacientes, Ivan Dmitritch. El pobre hombre es paranoico y mentalmente enfermo, pero ocasionalmente sí que muestra un sorprendente grado de lucidez, y algunas ideas muy interesantes.
¡Wow! Debo decir que esto fue igualmente aburrido y sorprendente. La primera mitad insoportablemente aburrida hasta el punto de casi dnf. Fue algo difícil acostumbrarse a la escritura clásica de Chekhov, sin mencionar la desconcertante cantidad de personajes para un cuento tan corto, y la falta de progreso. La trama yendo por todos lados, hasta el punto de ni siquiera saber quién era el personaje principal. Aun así, alrededor de la segunda mitad se volvió muchísimo mejor, y atrapante. No planeaba escribir una reseña para este corto ya que no me gustó demasiado; pero la visión de Iván Dmitritch sobre la vida en el capítulo 10 fue una de las mejores cosas que alguna vez leí, y merece reconocimiento especial. Verdaderamente maravilloso. Con ganas de leer más del autor; y ya en ello, ya que esto era parte de una colección.
Es dominio público, lo pueden encontrar
-----------------------------------------------
NOTA PERSONAL :
[1892] [77p] [Ficción] [3.5] [Recomendable Condicional]
-----------------------------------------------
June 7, 2019
Rusya'nın unutulmuş, kenarda köşede kalmış bir taşra kasabasında, bakımsız bir hastanede bir doktorla hasta arasında geçen felsefi diyaloglara şahit oluyorsunuz. Felsefe, sosyoloji ve psikoloji boyutları olan konuları sürükleyici bir üslupla, okuyucuyu yormadan anlatıyor Çehov. Kişiye kendini ve toplumu sorgulatan bu eseriyle çürüyen, daha duyarsız bir hale gelen ve yozlaşan bir toplumun analizini yapıyor ve dönemin Rusyasını ince ince eleştiriyor.
Birbirine oldukça zıt görüşleri savunan hasta ile doktor arasındaki diyaloglar okura birçok şeyi sorgulatıyor. Yazar ağır konulara rağmen sade bir dil kullanmış ve söylemek istediği her şeyi yalın ve akıcı bir şekilde okuyucuya aktarmış.
Birbirine oldukça zıt görüşleri savunan hasta ile doktor arasındaki diyaloglar okura birçok şeyi sorgulatıyor. Yazar ağır konulara rağmen sade bir dil kullanmış ve söylemek istediği her şeyi yalın ve akıcı bir şekilde okuyucuya aktarmış.
November 28, 2021
Палата � 6 = Palata Nomer Shest = Ward No. 6, Anton Chekhov
Ward No. 6, is an 1892 short story by Anton Chekhov. The story was first published in the No.11, November 1892 issue of Russkaya Mysl.
Divided into chapters and with minor edits it was included into the 1893 collection called The Ward No. 6, published in Saint Petersburg.
In this book, Chekhov symbolically addresses an important and profound subject, and guides his reader towards a great goal. At first glance, it seems that Chekhov intends to examine the complex world of the mentally ill, but with a deeper look we see that he depicts the mental and social decline in the lives of the Russian people.
Humans that society does not allow to grow, and how familiar these enlightenment's are to the reader.
There was only one bright spot in this dark book, and that was the friendship of two thinkers, with two perspectives on existence, in an inhuman society.
The bitter ending of the book is reminiscent of the question, why not end human suffering?
عنوانهای چاپ شده در ایران: «اتاق شماره شش»؛ «اتاق شماره 6»؛ نویسنده: آنتون چخوف؛ تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و یکم ماه آوریل سال2012میلادی
عنوان: اتاق شماره شش؛ نویسنده: آنتون چخوف؛ مترجم: آبتین گلکار؛ تهران، هرمس، 1391؛ در 92ص؛ شابک 9789643638016؛ موضوع داستانهای کوتاه از نویسندگان روسیه - سده 19م
اتاق شماره 6؛ و چند داستان دیگر، توسط جناب «کاظم انصاری» نیز، در سال1383هجری خورشیدی، در246ص؛ ترجمه و سپس در سالهای1385هجری خورشیدی، و چاپ ششم آن، در سال1386هجری خورشیدی، در انتشارات علمی فرهنگی منتشر شده است؛
چکیده: این کتاب، درباره ی دکتر «آندره یفیمیچ»، و بیمارانش است؛ دکتر «آندره یفیمیچ»، مسئول اتاق شماره شش، در یک تیمارستان است، جایی دور افتاده� که ویژه ی دیوانگان است، و وضعیت مناسبی ندارد؛ دکتر «یفیمیچ»، در این تیمارستان، مسئولیت پنج بیمار را بر دوش دارد؛ دکتر «آندره یفیمیچ»، در جوانی، به علوم دینی، بسیار علاقمند بود؛ ولی به دلیل مخالفت پدرشان، در رشته ی پزشکی، تحصیل کردند؛ یکی از بیماران اتاق شماره شش، فردی است که قبلا، وکیل دادگستری بوده است؛ دکتر «یفیمیچ»، به این بیمار نزدیک میشود� و پای صحبت او مینشیند� میتوا� گفت، آنه� با همدیگر درد دل میکنند� و از رابطه ی دکتر و بیمار، دور شده� اند؛ روزی، که یک دکتر جدید، وارد تیمارستان میشود� دکتر «یفیمیچ» را، در حال گفتگویی گرم، با وکیل دادگستری میبیند� و به این شک، دچار میشود� که ممکن است، خود دکتر «یفیمیچ» نیز، دیوانه شده باشد؛ از اینرو مسئولان دکتر «یفیمیچ» را، به بهانه� ای فرا میخوانند� و از او، پرسشهایی میکنند� تا ببیند آیا دکتر «یفیمیچ»، هنوز هوش و حواس درست دارد، یا نه؛ رویدادهای اصلی کتاب را، میتوا� از اینجا به بعد، شاهد بود؛ «چخوف» در این کتاب، به صورت نمادین، به موضوع مهم و ژرفی پرداخته، و خوانشگرش را، به سوی هدفی بزرگ، رهنمون شده است؛ در نگاه نخست، اینگونه به نظر میرسد� که قصد «چخوف» بررسی دنیای پیچیده ی بیماران روحی است، ولی با نگاهی ژرفتتر میبینیم� که ایشان، زوال روحی و اجتماعی، در زندگی مردم روسیه را، تصویر میکنند� انسانهای� که جامعه، اجازه نمیدهد� به رشد و بالندگی برسند، و این روشنگریها، چقدر برای خوانشگر آشناست؛ در این کتاب سیاه و تاریک، تنها یک نقطه ی روشن، وجود داشت، و آن دوستی دو انسان اندیشمند، با دو نگاه به هستی، در جامعه� ای غیرانسانی بود؛ پایان تلخ کتاب، یادآور پرسشی است، که چرا دردهای بشر را راه پایانی نیست؟
نقل از متن کتاب: (آه، چرا انسان زندگی جاودان ندارد؟ اینهمه شیارها و کانونها� مغز، به چه درد میخورند� قوه� ی بینایی، گفتار، احساس، نبوغ، به چه درد میخورند� اگر قرار است همگی، بروند زیر خاک، و در نهایت، به همراه پوسته� ی زمین، سرد بشوند، و بعد از میلیونه� سال، بدون معنا، و بدون هدف، همراه زمین، دور خورشید بچرخند؟ برای سرد شدن، و چرخیدن که هیچ لازم نیست انسان را، با این عقل والا، و تقریبا الهی، از نیستی آورد و بعد، انگار برای ریشخند کردنش، دوباره او را به گل تبدیل کرد.؛
لعنت به این زندگی! از همه تلختر� و ناراحت� کننده� تر، این است که در آخر این زندگی، به خاطر رنجها� هیچ پاداشی نصیب آدم نمیشود� بر خلاف اپرا هیچ صحنه� های باشکوه پایانی نیست، بلکه فقط مرگ است.؛
جامعه، به هیچ چیز والا، علاقه و کشش ندارد، و گرفتار زندگی بیمعنا� و پیش� پا افتاده� ای است، که سعی میکن� با زور، با دورویی، و فسادی زننده، به آن تنوعی ببخشد؛
مردمی که حرفه� شان، با رنج و بدبختی دیگران، ارتباط دارد، مثل «قضات»، «ماموران پلیس»، و «دکترها»، با گذشت زمان، در اثر عادت، چنان آبدیده میشوند� که اگر خودشان هم، دلشان بخواهد، نمیتوانند� با ارباب� رجوعشان، رفتار غیررسمی، داشته باشند؛ از این نظر، هیچ فرقی با دهقانی ندارند، که در حیاط پشتی، گوسفند و گوساله، سر میبُرد� و اصلا متوجه خون، نمیشود� در رفتار رسمی، و فاقد احساس هم، برای محروم کردن یک انسان بیگناه� از کلیه ی حقوق اجتماعی، و محکوم کردنش، به اعمال شاقه، قاضی فقط، به یک چیز احتیاج دارد: زمان؛ فقط زمانی برای رعایت بعضی تشریفات، که بابت آنها، به قاضی مواجب میدهند� و بعد همه چیز تمام است.؛
اصلا فکر کردن به عدالت هم، مسخره است، وقتی جامعه، هر خشونتی را، یک ضرورت عاقلانه، و هدفدار میشمرد� و هر رحم و شفقتی، مثلا حکم تبرئه، به غلیان احساس نارضایتی، و انتقامجوی� منجر میشو�.؛
تعالیمی که، مبلّغ بی� اعتنایی به ثروت و رفاه باشد، مبلّغ خوار شمردن رنج و مرگ، اصلا برای اکثریت قریب به اتفاق آدمها� قابل درک نیست، چون این اکثریت، نه با ثروت آشنا هستند، نه با رفاه؛ خوار شمردن رنج و مرگ هم، برای آنها، در حکم خوار شمردن خود زندگی است، چون تمام وجود انسان، از احساساتی تشکیل شده، مانند: «گرسنگی»، «سرما»، «رنجش»، «محرومیت» و «ترس هاملت� وار از مرگ»؛ تمام زندگی، در همین احساسهاس�: آنها ممکن است، بر آدم سنگینی کنند، میتوا� از آنها نفرت داشت؛ ولی نمیشو� خوار شمردشان؛ بله، به این ترتیب تکرار میکن�: تعالیم ریاضت� طلبان، هرگزی نمیتواند� آینده� ای داشته باشد، در عوض، همانطور که میبینید� از اول قرن تا امروز، چیزهایی که در حال پیشرفت هستند، مبارزه است، و حساسیت در برابر درد، و توانایی پاسخ دادن، به عوامل تحریک کننده.؛
عقل، تنها منبع موجود، برای لذت بردن است؛ ولی چشم و گوش ما، در این دور و بر، نشانه� ای از عقل نمیبیند� و نمیشنود� یعنی ما، از لذت محرومیم؛ البته کتاب داریم، ولی این اصلا، جای ��صاحبت، و گفتوگو� رودررو را، نمیگیرد� اگر اجازه بفرمایید، تشبیه ضعیفی بکنم، میشو� گفت: کتابه� مثل نت هستند، در حالیکه گفتگو مثل آواز است.)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 03/11/1399هجری خورشیدی؛ 06/09/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Ward No. 6, is an 1892 short story by Anton Chekhov. The story was first published in the No.11, November 1892 issue of Russkaya Mysl.
Divided into chapters and with minor edits it was included into the 1893 collection called The Ward No. 6, published in Saint Petersburg.
In this book, Chekhov symbolically addresses an important and profound subject, and guides his reader towards a great goal. At first glance, it seems that Chekhov intends to examine the complex world of the mentally ill, but with a deeper look we see that he depicts the mental and social decline in the lives of the Russian people.
Humans that society does not allow to grow, and how familiar these enlightenment's are to the reader.
There was only one bright spot in this dark book, and that was the friendship of two thinkers, with two perspectives on existence, in an inhuman society.
The bitter ending of the book is reminiscent of the question, why not end human suffering?
عنوانهای چاپ شده در ایران: «اتاق شماره شش»؛ «اتاق شماره 6»؛ نویسنده: آنتون چخوف؛ تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و یکم ماه آوریل سال2012میلادی
عنوان: اتاق شماره شش؛ نویسنده: آنتون چخوف؛ مترجم: آبتین گلکار؛ تهران، هرمس، 1391؛ در 92ص؛ شابک 9789643638016؛ موضوع داستانهای کوتاه از نویسندگان روسیه - سده 19م
اتاق شماره 6؛ و چند داستان دیگر، توسط جناب «کاظم انصاری» نیز، در سال1383هجری خورشیدی، در246ص؛ ترجمه و سپس در سالهای1385هجری خورشیدی، و چاپ ششم آن، در سال1386هجری خورشیدی، در انتشارات علمی فرهنگی منتشر شده است؛
چکیده: این کتاب، درباره ی دکتر «آندره یفیمیچ»، و بیمارانش است؛ دکتر «آندره یفیمیچ»، مسئول اتاق شماره شش، در یک تیمارستان است، جایی دور افتاده� که ویژه ی دیوانگان است، و وضعیت مناسبی ندارد؛ دکتر «یفیمیچ»، در این تیمارستان، مسئولیت پنج بیمار را بر دوش دارد؛ دکتر «آندره یفیمیچ»، در جوانی، به علوم دینی، بسیار علاقمند بود؛ ولی به دلیل مخالفت پدرشان، در رشته ی پزشکی، تحصیل کردند؛ یکی از بیماران اتاق شماره شش، فردی است که قبلا، وکیل دادگستری بوده است؛ دکتر «یفیمیچ»، به این بیمار نزدیک میشود� و پای صحبت او مینشیند� میتوا� گفت، آنه� با همدیگر درد دل میکنند� و از رابطه ی دکتر و بیمار، دور شده� اند؛ روزی، که یک دکتر جدید، وارد تیمارستان میشود� دکتر «یفیمیچ» را، در حال گفتگویی گرم، با وکیل دادگستری میبیند� و به این شک، دچار میشود� که ممکن است، خود دکتر «یفیمیچ» نیز، دیوانه شده باشد؛ از اینرو مسئولان دکتر «یفیمیچ» را، به بهانه� ای فرا میخوانند� و از او، پرسشهایی میکنند� تا ببیند آیا دکتر «یفیمیچ»، هنوز هوش و حواس درست دارد، یا نه؛ رویدادهای اصلی کتاب را، میتوا� از اینجا به بعد، شاهد بود؛ «چخوف» در این کتاب، به صورت نمادین، به موضوع مهم و ژرفی پرداخته، و خوانشگرش را، به سوی هدفی بزرگ، رهنمون شده است؛ در نگاه نخست، اینگونه به نظر میرسد� که قصد «چخوف» بررسی دنیای پیچیده ی بیماران روحی است، ولی با نگاهی ژرفتتر میبینیم� که ایشان، زوال روحی و اجتماعی، در زندگی مردم روسیه را، تصویر میکنند� انسانهای� که جامعه، اجازه نمیدهد� به رشد و بالندگی برسند، و این روشنگریها، چقدر برای خوانشگر آشناست؛ در این کتاب سیاه و تاریک، تنها یک نقطه ی روشن، وجود داشت، و آن دوستی دو انسان اندیشمند، با دو نگاه به هستی، در جامعه� ای غیرانسانی بود؛ پایان تلخ کتاب، یادآور پرسشی است، که چرا دردهای بشر را راه پایانی نیست؟
نقل از متن کتاب: (آه، چرا انسان زندگی جاودان ندارد؟ اینهمه شیارها و کانونها� مغز، به چه درد میخورند� قوه� ی بینایی، گفتار، احساس، نبوغ، به چه درد میخورند� اگر قرار است همگی، بروند زیر خاک، و در نهایت، به همراه پوسته� ی زمین، سرد بشوند، و بعد از میلیونه� سال، بدون معنا، و بدون هدف، همراه زمین، دور خورشید بچرخند؟ برای سرد شدن، و چرخیدن که هیچ لازم نیست انسان را، با این عقل والا، و تقریبا الهی، از نیستی آورد و بعد، انگار برای ریشخند کردنش، دوباره او را به گل تبدیل کرد.؛
لعنت به این زندگی! از همه تلختر� و ناراحت� کننده� تر، این است که در آخر این زندگی، به خاطر رنجها� هیچ پاداشی نصیب آدم نمیشود� بر خلاف اپرا هیچ صحنه� های باشکوه پایانی نیست، بلکه فقط مرگ است.؛
جامعه، به هیچ چیز والا، علاقه و کشش ندارد، و گرفتار زندگی بیمعنا� و پیش� پا افتاده� ای است، که سعی میکن� با زور، با دورویی، و فسادی زننده، به آن تنوعی ببخشد؛
مردمی که حرفه� شان، با رنج و بدبختی دیگران، ارتباط دارد، مثل «قضات»، «ماموران پلیس»، و «دکترها»، با گذشت زمان، در اثر عادت، چنان آبدیده میشوند� که اگر خودشان هم، دلشان بخواهد، نمیتوانند� با ارباب� رجوعشان، رفتار غیررسمی، داشته باشند؛ از این نظر، هیچ فرقی با دهقانی ندارند، که در حیاط پشتی، گوسفند و گوساله، سر میبُرد� و اصلا متوجه خون، نمیشود� در رفتار رسمی، و فاقد احساس هم، برای محروم کردن یک انسان بیگناه� از کلیه ی حقوق اجتماعی، و محکوم کردنش، به اعمال شاقه، قاضی فقط، به یک چیز احتیاج دارد: زمان؛ فقط زمانی برای رعایت بعضی تشریفات، که بابت آنها، به قاضی مواجب میدهند� و بعد همه چیز تمام است.؛
اصلا فکر کردن به عدالت هم، مسخره است، وقتی جامعه، هر خشونتی را، یک ضرورت عاقلانه، و هدفدار میشمرد� و هر رحم و شفقتی، مثلا حکم تبرئه، به غلیان احساس نارضایتی، و انتقامجوی� منجر میشو�.؛
تعالیمی که، مبلّغ بی� اعتنایی به ثروت و رفاه باشد، مبلّغ خوار شمردن رنج و مرگ، اصلا برای اکثریت قریب به اتفاق آدمها� قابل درک نیست، چون این اکثریت، نه با ثروت آشنا هستند، نه با رفاه؛ خوار شمردن رنج و مرگ هم، برای آنها، در حکم خوار شمردن خود زندگی است، چون تمام وجود انسان، از احساساتی تشکیل شده، مانند: «گرسنگی»، «سرما»، «رنجش»، «محرومیت» و «ترس هاملت� وار از مرگ»؛ تمام زندگی، در همین احساسهاس�: آنها ممکن است، بر آدم سنگینی کنند، میتوا� از آنها نفرت داشت؛ ولی نمیشو� خوار شمردشان؛ بله، به این ترتیب تکرار میکن�: تعالیم ریاضت� طلبان، هرگزی نمیتواند� آینده� ای داشته باشد، در عوض، همانطور که میبینید� از اول قرن تا امروز، چیزهایی که در حال پیشرفت هستند، مبارزه است، و حساسیت در برابر درد، و توانایی پاسخ دادن، به عوامل تحریک کننده.؛
عقل، تنها منبع موجود، برای لذت بردن است؛ ولی چشم و گوش ما، در این دور و بر، نشانه� ای از عقل نمیبیند� و نمیشنود� یعنی ما، از لذت محرومیم؛ البته کتاب داریم، ولی این اصلا، جای ��صاحبت، و گفتوگو� رودررو را، نمیگیرد� اگر اجازه بفرمایید، تشبیه ضعیفی بکنم، میشو� گفت: کتابه� مثل نت هستند، در حالیکه گفتگو مثل آواز است.)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 03/11/1399هجری خورشیدی؛ 06/09/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
July 22, 2023
- برأيي، نحن امام اهم قطعة ادبية كتبها تشيخوف وهي لا تتميز بالإنطباعية فحسب بل تتعداها الى فلسفة الوجود والنظريات المختلفة، الى الوجودية والعدمية.. وكل ذلك بطريقة سردية ممتعة، كثيفة لكنها متوازنة.
- القصة بديعة لكن الإبداع اتى في فلسفة الوجود، والخلود وفكرة الله، والإيمان، جدوى الحياة او عدميتها، النفس البشرية، قوة العقل وقدرته ووظيفته الحياتية.... كلها افكار فلسفية طرحها تشيخوف بطريقة سلسة واعطى آراءه حول بعضها وترك البعض الآخر مطلقاً.
- التطرق للفلسفة الرواقية هي لفتة ممتازة وخصوصاً ان الغرب-بشكل عام- فضّل الشك على الرواقية.
- على الصعيد الإجتماعي -النفسي، ربط تشيخوف بين الجنون والمجتمع، بين الفراغ والمتعة، بين الحقيقة والوهم واعطى امثلة رائعة سأعود لاحقا لإضافتها.
- ختام الرواية اتى ليكون حقيقياً تراجيديا، بعيدا عن التصنع والكذب المجتمعي.
- هذه الرواية تصلح ان تكون درساً في الأدب والفلسفة وعلم النفس والإجتماع وهي لتغني لوحدها عن مئات الكتب التي اثقلوا رأسنا بها في فترات الدراسة.
- القصة بديعة لكن الإبداع اتى في فلسفة الوجود، والخلود وفكرة الله، والإيمان، جدوى الحياة او عدميتها، النفس البشرية، قوة العقل وقدرته ووظيفته الحياتية.... كلها افكار فلسفية طرحها تشيخوف بطريقة سلسة واعطى آراءه حول بعضها وترك البعض الآخر مطلقاً.
- التطرق للفلسفة الرواقية هي لفتة ممتازة وخصوصاً ان الغرب-بشكل عام- فضّل الشك على الرواقية.
- على الصعيد الإجتماعي -النفسي، ربط تشيخوف بين الجنون والمجتمع، بين الفراغ والمتعة، بين الحقيقة والوهم واعطى امثلة رائعة سأعود لاحقا لإضافتها.
- ختام الرواية اتى ليكون حقيقياً تراجيديا، بعيدا عن التصنع والكذب المجتمعي.
- هذه الرواية تصلح ان تكون درساً في الأدب والفلسفة وعلم النفس والإجتماع وهي لتغني لوحدها عن مئات الكتب التي اثقلوا رأسنا بها في فترات الدراسة.
January 20, 2023
وسعوا من وش العقلاء
في إعادة تعريف للعقل و العقلاء بل و للحياة و فلسفتها بالكامل تدور أحداث القصة
لا أدرى كيف أكتب مراجعتى دون حرق للأحداث
الإسم وحده يدل على محور الرواية و هو عنبر المرضى النفسيين في مستشفى ببلدة نائية و هو العنبر المشهور لدينا في مصر بعنبر العقلاء
من قال أن أصحاب العقول في راحة أراد المجانين بقوله و هذا النوع من الإقلاب شائع جدا في البلاغة
طبيب وجد نفسه طبيبا رغم ارادته و وجد نفسه مديرا لمستشفى في بلدة نائية تبعد مائتى فرسخ عن أقرب خطوط للسكة الحديد كما وجد نفسه أيضا مسئول عن تركة من الفساد في مشفى متهالك يسيطر عليه حفنة من الجهلة و اللصوص و أصحاب المصالح. يعيش حياة روتينية مملة و لكن لا يعكر صفوها شيء أبدا. مستسلم لمصيره بشكل عجيب و متعته الوحيدة هي الشاي و القراءة و عذابه الوحيد في قليل من عذاب الضمير ينتابه من حين لأخر
في العنبر مجموعة متمايزة من المرضى النفسيين اللذين ساقهم حظهم التعس للمستشفى و تم احتجازهم فيها مدى الحياة دونا عن باقى المجانين خارج الأسوار و كأنهم عينة عشوائية تعبر عن ما يمكن أن تصادفه من عقلاء البلدة و كل بلدة
ان كنت قد دخلت المستشفى نصف مريض فاطمإن فأنت مقضى عليك و ستصبح عما قليل محطما تماما. أما ان كنت قد دخلتها بالخطأ فستجد في الجنون الراحة كل الراحة و لكن ان كنت في الأصل مجنونا فلن تجد العناية و لا الدواء و انما الصحبة الطيبة.
عندما يحين القدر فسيجد الطبيب نفسه في وسط العنبر متحاورا مع أحد مرضاه حوارا سيكون سببا في تغيير حياته رأسا على عقب و ... دعنا من هذا الهراء و لتبدأ في قراءة الرواية القصيرة لعمنا تشيكوف.
دنيا و دايرة خلف خلاف
و المجانين فيها اصناف
كلو لازم� له قميص بكتاف
من اوطى ما فيهم للهاي�
و سلم لنا بقى ع التروماى
July 24, 2017
لم اجد كالمؤلفين الروس في وصف النفس البشرية بتنوعها واختلاف طبائعها بشكل عام.
اما تشيخوف فهو حالة خاصة.
تجعلك تستمتع بالفلسفة التي يقدمها كل طرف من خلال النقاش دون ان تشعر بأي ملل وخاصة انا فالفلسفة لا أستطيع ان اركز أكثر من ٥ الى ١٠ صفحات اما تشيخونزفيجعلك تطوي الصفحات وانت لا تشعر وبل تستمتع.
عندما تحمل آراءالشباب فكرية ولا تعيشها وتطلب ان تطبقها على غيرك وانت لم تشعر بها خلال سنين حياتك وتجد آراء فلسفية لتبرر عدم مبالاتك وعجزك عن تغيير وضع كان بالإمكان ان تفيد الناس ولكن لما يتعب نفسه فالكل سيموت تعالجت اكرام تتعالج ستموت في النهاية.
الالم ممكن ان تتحمله ولا تشعر به اذا احرزت السلام الداخلي رغم انه طول حياته لم يشعر بالالم . ولَم يظلم .
عندما فقد أعصابه بعد ان توافق الناس انه مريض اصبح مجنونا وعندما دافع عن حريته ام يتحمل الالم ومات.
اما تشيخوف فهو حالة خاصة.
تجعلك تستمتع بالفلسفة التي يقدمها كل طرف من خلال النقاش دون ان تشعر بأي ملل وخاصة انا فالفلسفة لا أستطيع ان اركز أكثر من ٥ الى ١٠ صفحات اما تشيخونزفيجعلك تطوي الصفحات وانت لا تشعر وبل تستمتع.
عندما تحمل آراءالشباب فكرية ولا تعيشها وتطلب ان تطبقها على غيرك وانت لم تشعر بها خلال سنين حياتك وتجد آراء فلسفية لتبرر عدم مبالاتك وعجزك عن تغيير وضع كان بالإمكان ان تفيد الناس ولكن لما يتعب نفسه فالكل سيموت تعالجت اكرام تتعالج ستموت في النهاية.
الالم ممكن ان تتحمله ولا تشعر به اذا احرزت السلام الداخلي رغم انه طول حياته لم يشعر بالالم . ولَم يظلم .
عندما فقد أعصابه بعد ان توافق الناس انه مريض اصبح مجنونا وعندما دافع عن حريته ام يتحمل الالم ومات.
July 4, 2022
If you want to see how Anton Chekhov can be truly and utterly depressing, look no further. And it’s a very reality-based sort of depressing, heavy and sobering � not the moody philosophical sort you’d expect from some other “great� Russians. Dostoyevsky, you are a positively jolly fellow compared to Chekhov and his realistic bleakness.
In a provincial dirty Russian town in the 1880s there is a rundown dirty hospital, full of stench and infections and pests (“There were only two scalpels and not one thermometer in the whole hospital; potatoes were kept in the baths�) headed by a disillusioned doctor who really been just going through the motions, disappointed with the lack of intellectual stimulation and overall ignorance, indulging in reading and alcohol and basking in his supposed moral superiority and preaching that in such messed up world nothing really matters. Soft-spoken and a bit of a pushover, he chooses to not bother to engage with the matters he sees as unpleasant.
He just drifts along, allowing corrupt atrocities around him to continue as those terrible things � like having his “lunatic� patients live in filth and being brutally beaten by the orderly � slide because those atrocities happen to *other* people, not his refined, polite and intellectual self.
His well wined-and-dined indifference just can’t be bothered when simply looking the other way is more comfortable.
And he basks in his excuses, looking for a noble purpose in suffering that he does nothing to help, choosing to justify his helplessness by philosophy � even when it takes another man by accident of fate on the other side of the divide between those still free and those confined to the asylum to point out the hypocrisy of holy suffering that does not affect the one who preaches its nobility.
But when the comeuppance for Andrew Yefimitch’s helpless despair cloaked in indifference inevitably comes, it’s anything but satisfactory � instead it’s depressingly bleak because Andrey Yefimitch is also a victim here � of ignorance and vulgarity and intolerance of anyone and anything who desire to break from the mold. And any story that ends with even more victims of the world is precisely what makes classic Russian literature an affair not for the weak and vulnerable mind.
—ĔĔĔ�
The intellectual and moral decline of society, shown by Chekhov without any illusions in this rather short novella is strikingly sobering. It’s both devastatingly sad and terribly angering. Brilliant, but makes you want to reach for a bottle of vodka before taking to bed for a week.
I first read it in my teens and rolled my eyes at what I thought was just overrated bunch of boring nonsense. God, I wish I could recapture that worldview now � it would be way less bleak.
4 stars.
—ĔĔĔĔ�
Recommended by: Kevin Lopez
“And what is that fantastic ‘true happiness�? There’s no answer, of course. We are kept here behind barred windows, tortured, left to rot; but that is very good and reasonable, because there is no difference at all between this ward and a warm, snug study. A convenient philosophy. You can do nothing, and your conscience is clear, and you feel you are wise� No, sir, it is not philosophy, it’s not thinking, it’s not breadth of vision, but laziness, fakirism, drowsy stupefaction.�
In a provincial dirty Russian town in the 1880s there is a rundown dirty hospital, full of stench and infections and pests (“There were only two scalpels and not one thermometer in the whole hospital; potatoes were kept in the baths�) headed by a disillusioned doctor who really been just going through the motions, disappointed with the lack of intellectual stimulation and overall ignorance, indulging in reading and alcohol and basking in his supposed moral superiority and preaching that in such messed up world nothing really matters. Soft-spoken and a bit of a pushover, he chooses to not bother to engage with the matters he sees as unpleasant.
“These disorderly proceedings were perfectly well known in the town, and were even exaggerated, but people took them calmly; some justified them on the ground that there were only peasants and working men in the hospital, who could not be dissatisfied, since they were much worse off at home than in the hospital […]�
He just drifts along, allowing corrupt atrocities around him to continue as those terrible things � like having his “lunatic� patients live in filth and being brutally beaten by the orderly � slide because those atrocities happen to *other* people, not his refined, polite and intellectual self.
His well wined-and-dined indifference just can’t be bothered when simply looking the other way is more comfortable.
“When Andrey Yefimitch was deceived or flattered, or accounts he knew to be cooked were brought him to sign, he would turn as red as a crab and feel guilty, but yet he would sign the accounts. When the patients complained to him of being hungry or of the roughness of the nurses, he would be confused and mutter guiltily: “Very well, very well, I will go into it later � Most likely there is some misunderstanding…�
And he basks in his excuses, looking for a noble purpose in suffering that he does nothing to help, choosing to justify his helplessness by philosophy � even when it takes another man by accident of fate on the other side of the divide between those still free and those confined to the asylum to point out the hypocrisy of holy suffering that does not affect the one who preaches its nobility.
“[…] And, indeed, why hinder people dying if death is the normal and legitimate end of everyone? What is gained if some shop-keeper or clerk lives an extra five or ten years? If the aim of medicine is by drugs to alleviate suffering, the question forces itself on one: why alleviate it? In the first place, they say that suffering leads man to perfection; and in the second, if mankind really learns to alleviate its sufferings with pills and drops, it will completely abandon religion and philosophy, in which it has hitherto found not merely protection from all sorts of trouble, but even happiness. Pushkin suffered terrible agonies before his death, poor Heine lay paralyzed for several years; why, then, should not some Andrey Yefimitch or Matryona Savishna be ill, since their lives had nothing of importance in them, and would have been entirely empty and like the life of an amoeba except for suffering?�
But when the comeuppance for Andrew Yefimitch’s helpless despair cloaked in indifference inevitably comes, it’s anything but satisfactory � instead it’s depressingly bleak because Andrey Yefimitch is also a victim here � of ignorance and vulgarity and intolerance of anyone and anything who desire to break from the mold. And any story that ends with even more victims of the world is precisely what makes classic Russian literature an affair not for the weak and vulnerable mind.
—ĔĔĔ�
The intellectual and moral decline of society, shown by Chekhov without any illusions in this rather short novella is strikingly sobering. It’s both devastatingly sad and terribly angering. Brilliant, but makes you want to reach for a bottle of vodka before taking to bed for a week.
I first read it in my teens and rolled my eyes at what I thought was just overrated bunch of boring nonsense. God, I wish I could recapture that worldview now � it would be way less bleak.
4 stars.
—ĔĔĔĔ�
Recommended by: Kevin Lopez
June 17, 2022
تخيّل معي أن تعيش في مدينة كل من حولك فيها سارق أو غبي أو يتغابي و الوحيد الذي تراه ذكياً و تستمع بمحادثته يمكث في مستشفي الأمراض العقلية .
"أندريه" طبيبٌ ينتقل للعمل في إحدي المدن الروسية النائية كان متطلعا للعمل لمساعدة غيره بحماس و لكن ما لبث أن يرتطم برتابة حياته و بعدم جدوي محاولاته في مساعدة غيره و بسور تفكيره الفلسفي العميق الذي أذهب عنه حماسته و ألبسه لباس الملل و عدم المبالاة .
تجمعه الصدفة ب"إيفان" المريض العقلي بعنبر 6 و تبدأ بينهما محادثات أرجعت له لهفَ الحياة و شوقها .
تشعر فيها بغرابة المجتمع فعلي أي أساس يصنّف الناسَ هذا عاقل ، هذا مجنون فلو أمعنت النظرَ لتجدنّ الكثير من المجانين أحرارً لا يمنعهم شيئ .
تتعلّم فيها عن أفكار أندريه و إيفان ، شخص يعترف به المجتمع كطبيب و كمثقف ، و اخر محكوم عليه بالبقاء في مشفي المجانين فما يجمع بينهما و من فيهما افكاره أكثر نضوجاً و عمقاً ؟
تستمر الاحداث متساعرةً ممتعةً داعية للتفكّر في كل نقاش.
قصة قصيرة 88 صفحة ، أحببتُها جداً�.
"أندريه" طبيبٌ ينتقل للعمل في إحدي المدن الروسية النائية كان متطلعا للعمل لمساعدة غيره بحماس و لكن ما لبث أن يرتطم برتابة حياته و بعدم جدوي محاولاته في مساعدة غيره و بسور تفكيره الفلسفي العميق الذي أذهب عنه حماسته و ألبسه لباس الملل و عدم المبالاة .
تجمعه الصدفة ب"إيفان" المريض العقلي بعنبر 6 و تبدأ بينهما محادثات أرجعت له لهفَ الحياة و شوقها .
تشعر فيها بغرابة المجتمع فعلي أي أساس يصنّف الناسَ هذا عاقل ، هذا مجنون فلو أمعنت النظرَ لتجدنّ الكثير من المجانين أحرارً لا يمنعهم شيئ .
تتعلّم فيها عن أفكار أندريه و إيفان ، شخص يعترف به المجتمع كطبيب و كمثقف ، و اخر محكوم عليه بالبقاء في مشفي المجانين فما يجمع بينهما و من فيهما افكاره أكثر نضوجاً و عمقاً ؟
تستمر الاحداث متساعرةً ممتعةً داعية للتفكّر في كل نقاش.
قصة قصيرة 88 صفحة ، أحببتُها جداً�.
June 26, 2023
دیوونه کیه؟
عاقل کیه؟
جونور کامل کیه؟
واسطه نیار، به عزتت خمارم
حوصله� هیچ کسی رو ندارم
کفر نمیگم� سوال دارم
یک تریلی محال دارم
تازه داره حالیم میش� چیکارها�
میچرخ� و میچرخون� ٬ سیارها� !
تازه دیدم حرف حسابت منم
طلای نابت منم
تازه دیدم که دل دارم، بستمش !
راه دیدم نرفته بود ، رفتمش
جوونه� نشکفته رو ، رستمش
ویروس که بود حالیش نبود ، هستمش
جواب زنده بودنم مرگ نبود؛
جون شما بود؟
مردن من مردن یک برگ نبود؛
تو رو به خدا بود؟
اون همه افسانه و افسون ولش؟
این دل پر خون ولش؟
دلهره� گم کردن گدار مارون ولش؟
تماشای پرندهه� بالای کارون ولش؟
خیابونا، سوت زدنا، شپ شپ بارون ولش؟
دیوونه کیه؟
عاقل کیه؟
جونور کامل کیه؟
گفتی بیا زندگی خیلی زیباست؛
دویدم !
چشم فرستادی برام تا ببینم؛
که دیدم !
پرسیدم این آتش بازی تو آسمون معناش چیه؟
کنار این جوب روون معناش چیه؟
این همه راز، این همه رمز
این همه سر و اسرار معماست؟
آوردی حیرونم کنی که چی بشه؟
نه والله!
مات و پریشونم کنی که چی بشه؟
نه بالله!
پریشونت نبودم؟
من ، حیرونت نبودم؟
تازه داشتم میفهمید� که فهم من چقدر کمه
اتم تو دنیای خودش حریف صد تا رستمه
گفتی ببند چشماتو وقت رفتنه
انجیر میخوا� دنیا بیاد،
آهن و فسفرش کمه
چشمای من آهن انجیر شدن
حلقها� از حلقه� زنجیر شدن . . .
عمو زنجیر باف ، زنجیرتو بنازم
چشم من و انجیرتو بنازم
حسین پناهی
پ.ن: احساس میکن� این شعر، خلاصه� نابی از کتاب هست. با اینکه کلی نوشتم و هایلایت کردم اما به نظرم بیهوده اومدن و شاید تکرار مکررات می شدن. قرار نیست همیشه بتونم از پس چهار خط نوشتن بربیام :)
عاقل کیه؟
جونور کامل کیه؟
واسطه نیار، به عزتت خمارم
حوصله� هیچ کسی رو ندارم
کفر نمیگم� سوال دارم
یک تریلی محال دارم
تازه داره حالیم میش� چیکارها�
میچرخ� و میچرخون� ٬ سیارها� !
تازه دیدم حرف حسابت منم
طلای نابت منم
تازه دیدم که دل دارم، بستمش !
راه دیدم نرفته بود ، رفتمش
جوونه� نشکفته رو ، رستمش
ویروس که بود حالیش نبود ، هستمش
جواب زنده بودنم مرگ نبود؛
جون شما بود؟
مردن من مردن یک برگ نبود؛
تو رو به خدا بود؟
اون همه افسانه و افسون ولش؟
این دل پر خون ولش؟
دلهره� گم کردن گدار مارون ولش؟
تماشای پرندهه� بالای کارون ولش؟
خیابونا، سوت زدنا، شپ شپ بارون ولش؟
دیوونه کیه؟
عاقل کیه؟
جونور کامل کیه؟
گفتی بیا زندگی خیلی زیباست؛
دویدم !
چشم فرستادی برام تا ببینم؛
که دیدم !
پرسیدم این آتش بازی تو آسمون معناش چیه؟
کنار این جوب روون معناش چیه؟
این همه راز، این همه رمز
این همه سر و اسرار معماست؟
آوردی حیرونم کنی که چی بشه؟
نه والله!
مات و پریشونم کنی که چی بشه؟
نه بالله!
پریشونت نبودم؟
من ، حیرونت نبودم؟
تازه داشتم میفهمید� که فهم من چقدر کمه
اتم تو دنیای خودش حریف صد تا رستمه
گفتی ببند چشماتو وقت رفتنه
انجیر میخوا� دنیا بیاد،
آهن و فسفرش کمه
چشمای من آهن انجیر شدن
حلقها� از حلقه� زنجیر شدن . . .
عمو زنجیر باف ، زنجیرتو بنازم
چشم من و انجیرتو بنازم
حسین پناهی
پ.ن: احساس میکن� این شعر، خلاصه� نابی از کتاب هست. با اینکه کلی نوشتم و هایلایت کردم اما به نظرم بیهوده اومدن و شاید تکرار مکررات می شدن. قرار نیست همیشه بتونم از پس چهار خط نوشتن بربیام :)
September 13, 2022
داستان رنج:
داستان کوتاه "اتاق شماره ۶" چخوف، قطعا یکی از آن شاهکار های ادبی است که تمام آنچه یک خواننده سختگیر از یک داستان انتظار دارد را برآورده می کند. داستانی عالی از اندیشه ها و ایده های فلسفی چخوف، با مضامین آشنایی درباره اراده، انفعال، جایگاه فرد در جامعه، بیماری و رنج! همراه با زنده ترین تصویر سازی ها از محیط، که خواننده را به درون فضای گوتیک داستان کشیده و دور از دسترس ترین حواسش را تحریک می کند.
این داستان در یک آسایشگاه روانی اتفاق میافت�.جایی که یک بیمار اسکیزوفرنیا، رواقی بودن دکتر سرپرست تیمارستان را به چالش می کشد و پایه های اعتقاد او را متزلزل می کند.
احتمالا از نظر خوانندگان باهوش، این داستان نمایشی از تقابل دو ایده فلسفی متفاوت است؛ و یا نقدی سیاسی ست که به شکلی نمادین نوشته شده. خوانندگان کم هوش تر هم احتمالا داستان را اعتراض چخوف به وضعیت بیمارستان های روانی روسیه و زندان ها تلقی می کنند. گروه سومی هم وجود دارد که نه باهوش اند و نه کم هوش؛ خوانندگانی که داستان اتاق شماره ۶ را داستان رنج می نامند. تصور من این است تنها عده ای می توانند این اثر را داستان رنج بنامند که خود در زندگی تجربه ای جانکاه و رنجی کشنده را از سر گذرانده اند.
در داستان، بیمار (ایوان) می گوید که دکتر هرگز رنج نبرده است و بنابراین اعتقادات او در مورد چرخه های بی پایان و تکراری زندگی و تاریخ فقط می تواند آکادمیک، نظری و در نتیجه بی معنی باشد.
من هم با ایوان هم عقیده هستم. نمی دانم این جمله از کیست که می گوید: "بزرگترین توهین به یک انسان، انکار رنج اوست." من با آن موافقم و تصور می کنم زندگی هیچ توهینی را بی پاسخ نمی گذارد! بعقیده من، کسی که در زندگی رنج نکشیده، صلاحیت اظهار نظر و فلسفه بافی و نصیحت درباره آن را ندارد. تقلیل رنج روانی دیگران به انتخاب فردی و نادیده گرفتن آن، عملی مجرمانه است که باید عادلانه مجازات شود. و این عدالت همان سرنوشتی است که بر سر دکتر پیر آمد. دکتر به جنون دچار شده و در همان بخشی محبوس میشو� که زمانی مسئولیت آن را بر عهده داشت؛ و تنها زمانی به درک واقعی از زندگی دست می یابد که توسط نگهبان آسایشگاه کتک خورده و عمیقا رنج می کشد...
........
این کتاب رو با صدرا همخوانی کردیم و گفتگوی خیلی خوبی در پایانش داشتیم. امیدوارم تونسته باشم کاری کنم به ادبیات روسیه و بخصوص چخوف علاقمند بشه :))
داستان کوتاه "اتاق شماره ۶" چخوف، قطعا یکی از آن شاهکار های ادبی است که تمام آنچه یک خواننده سختگیر از یک داستان انتظار دارد را برآورده می کند. داستانی عالی از اندیشه ها و ایده های فلسفی چخوف، با مضامین آشنایی درباره اراده، انفعال، جایگاه فرد در جامعه، بیماری و رنج! همراه با زنده ترین تصویر سازی ها از محیط، که خواننده را به درون فضای گوتیک داستان کشیده و دور از دسترس ترین حواسش را تحریک می کند.
این داستان در یک آسایشگاه روانی اتفاق میافت�.جایی که یک بیمار اسکیزوفرنیا، رواقی بودن دکتر سرپرست تیمارستان را به چالش می کشد و پایه های اعتقاد او را متزلزل می کند.
احتمالا از نظر خوانندگان باهوش، این داستان نمایشی از تقابل دو ایده فلسفی متفاوت است؛ و یا نقدی سیاسی ست که به شکلی نمادین نوشته شده. خوانندگان کم هوش تر هم احتمالا داستان را اعتراض چخوف به وضعیت بیمارستان های روانی روسیه و زندان ها تلقی می کنند. گروه سومی هم وجود دارد که نه باهوش اند و نه کم هوش؛ خوانندگانی که داستان اتاق شماره ۶ را داستان رنج می نامند. تصور من این است تنها عده ای می توانند این اثر را داستان رنج بنامند که خود در زندگی تجربه ای جانکاه و رنجی کشنده را از سر گذرانده اند.
در داستان، بیمار (ایوان) می گوید که دکتر هرگز رنج نبرده است و بنابراین اعتقادات او در مورد چرخه های بی پایان و تکراری زندگی و تاریخ فقط می تواند آکادمیک، نظری و در نتیجه بی معنی باشد.
من هم با ایوان هم عقیده هستم. نمی دانم این جمله از کیست که می گوید: "بزرگترین توهین به یک انسان، انکار رنج اوست." من با آن موافقم و تصور می کنم زندگی هیچ توهینی را بی پاسخ نمی گذارد! بعقیده من، کسی که در زندگی رنج نکشیده، صلاحیت اظهار نظر و فلسفه بافی و نصیحت درباره آن را ندارد. تقلیل رنج روانی دیگران به انتخاب فردی و نادیده گرفتن آن، عملی مجرمانه است که باید عادلانه مجازات شود. و این عدالت همان سرنوشتی است که بر سر دکتر پیر آمد. دکتر به جنون دچار شده و در همان بخشی محبوس میشو� که زمانی مسئولیت آن را بر عهده داشت؛ و تنها زمانی به درک واقعی از زندگی دست می یابد که توسط نگهبان آسایشگاه کتک خورده و عمیقا رنج می کشد...
........
این کتاب رو با صدرا همخوانی کردیم و گفتگوی خیلی خوبی در پایانش داشتیم. امیدوارم تونسته باشم کاری کنم به ادبیات روسیه و بخصوص چخوف علاقمند بشه :))
July 5, 2017
صراحة لا أجد وصفاً لتشيكوف سوي كلمتين ..
((البسيط الأنيق))
بسيط يا أنطون لأنك لا تثرثر..بل ترمي سهامك علي القلوب والعقول وتقل كل شيء في حدود سبعين صفحة فقط .
أنيق لأنني لم أجد جملة واحدة في الرواية حشو او لا تحمل في طياتها شيء .لأنني رأيت العمل مفصل بشدة ..وكأنك قمت بتطريز بدلة لا كتبت رواية .. :)
لنبدأ إذا : .بسم الله .
-لنفتح باب هذا العنبر رقم 6 ..حيث يتم احتجاز المجانين لعلاجهم .حيث رائحة باردة تحمل في طياتها رائحة السجون ..
يقص لنا تشيكوف حكاية أندريه الطبيب الذي عاش حياته طيباً لدرجة الضعف .ومتخاذلا لدرجة السلبية .
أقاس لنا قصة أندريه التي وضحت كيف إذا استسلم الانسان لأفكاره السلبية ويأسه وتأثيرها علي مسار حياته .
وضح لنا مدي معاناة شخص ذكي أو مفكر في بلد عقيم جاهل لا يفقه قولا ..
شخص مفكر وسط مجموعة من السذج الجهلاء . فكيف سيكون مصيره ؟؟
((ما مرضي إلا إنني خلال عشرين سنةلم أجد في المدينة كلها سوى رجل ذكي واحد، وفوق ذلك فهو مجنون. ليس بي أي مرض، وإنما ببساطة وقعت في حلقة مفرغة لا مخرج منها ))
تتقاطع قصة أندريه مع إيفان الشاب المحجوز في ذلك العنبر ..
ليعرض لنا تشيكوف قضية اخري من منظورين ..ليتحدث عن الألم
كثيرا ما نري أشخاص يتحدثون عن المعاناة بلا مبالاة رهيبة ..وكيف للإنسان أن يتحمل أو يصبر ويتجاهل الالام
كيف أنه متزن ومتحدي ويقوي علي تفادي الالام بسهولة ..كم من شخص يتفلسف ويثرثر ..وهو لم يعش تلك الالام من الأساس .
منظور أندريه :
-لا فرق بين..غرفة مكتبي الهادئة المريحة وعنبرك البارد ..إن السكينة تكون بداخل الشخص نفسه لا خارجه
-ينتظر الأنسان العادي الامور الطيبة او السيئة من الخارج ..أما المفكر ينتظرها من نفسه
-السعي لفهم الحياة وهذه هي النعمة الحقيقية للانسان إذا احتقر الالام ..
لأن الانسان هو من يجعل الالام الاما ..مالم يتجاهلها ..
-إذا أمعن العاقل التفكير لوجدها تافهة لا تُقلق ..
منظور إيفان :
-إن الألم هو استجابة للمؤثرات الخارجية .النسيج العضوي الذي خلق منه الإنسان يستجيب لكل مؤثر ولو بسيط .من يتجاهل الألم هو شخص متبلد عديم الإحساس ..
الصراخ والدموع كلها استجابات للألم .فكلما زادت الاستجابة.إرتفع مستوي الإنسان وزادت حساسيته للواقع .
-أنت تتحدث عن الالام بإحتقار لأنك لم تعرف المعني الحقيقي للألم .أنت لم تجربه حتي .أنت تتحدث وانت تعش حياة هادئة مطمئنة ..
تقل ذلك أثناء تجولك في عربتك بالمدينة ..تخلد للنوم في بيت دافيء .تتعالج عند طبيب جيد من الصداع ..حينها تتفلسف.
-الغالبية العظمي لا يمكن أن تخبرها بموضوع إحتقار الالام ..لأنك بذلك تحتقر حياتهم كلها ..لان جوهر حياتهم كله قائم علي أحاسيس القهر والمعاناة ..علي الجوع والبرد ..علي الخوف الهاملتي من الموت .
يمكنهم أن يشقوا الحياة ..أن يمقتونها .ولكن لا إحتقارها ..
لا فرق بين غرفة مكتبك والعنبر ؟ هه ؟
ما هي إلا أباطيل وحجج فارغة .تقولها لتنام مرتاح البال ..كي لا يجلدك ضميرك وقد تركت المشفي لهؤلاء الأوغاد .تركتونا هنا نتعذب ونتعفن .. بينما أنت بالخارج تفكر وتتفلسف :) ..
يكمل لنا تشيكوف ليصف لنا ما تبقي من عمر أندريه بعدما تزحزح حجر حياته من الرقعة البيضاء إلي الرقعة السوداء ..كيف راه من حوله من صديق تافه ساذج وطبيب جاهل وربة منزل سطحية ..
كيف وقد رأووه مجنونا كإيفان ..
كيف وقد وضعوه في العنبر العتن ..كيف لم يتحمل الالام لليلة واحدة وأنهار ..!
((أكرر لك .إنني وقعت في حلقة مفرغة .كل شيء الان حتي مشاركة أصدقائي .كل شيء يتجه نحو هلاكي .إنني إمضي إلي هلاكي ولدي الشجاعة الكافية لأدرك ذلك ))
تحدث تشيكوف عن الخلود والمرض والوفاة والروح ..
تسائل عن أهمية وجود دور مجانين وهم يموتون بها وقلما يتعالج أحدهم !
طالما هناك عنبر مجانين ..فمن المحتم وجود من يضعونهم به !
تحدث تشيكوف عن إهمال الحكومات المستشفيات العامة.وعن معاملة المرضي بقسوة وإهمال .
((يا إلهي .سيتركوننا نتعفن هنا ؟ ألا يوجد جحيم في العالم الاخر ؟؟ هل سيفر هؤلاء الأوغاد من العقاب ؟؟؟أين العدل في هذا الكون الكبير :�) ))
عمل صغير ..لكنه ممتع ودسم ..وأنيق
لم أري أنني فهمت كل ما رمي إليه –كالعاد�- ولكن إلي الان هذا الجزء يرضيني بشكل او باخر ..
__________________________________
ولتسأل نفسك معي ؟ لماذا بدأت قصتنا وانتهت بعنبر المجانين تحديدا ؟
لماذا اختاره تشيكوف إطارا لمناقشة ما يريد ؟؟؟
أعطني كوبيكا :�) :D
تحياتي
-
((البسيط الأنيق))
بسيط يا أنطون لأنك لا تثرثر..بل ترمي سهامك علي القلوب والعقول وتقل كل شيء في حدود سبعين صفحة فقط .
أنيق لأنني لم أجد جملة واحدة في الرواية حشو او لا تحمل في طياتها شيء .لأنني رأيت العمل مفصل بشدة ..وكأنك قمت بتطريز بدلة لا كتبت رواية .. :)
لنبدأ إذا : .بسم الله .
-لنفتح باب هذا العنبر رقم 6 ..حيث يتم احتجاز المجانين لعلاجهم .حيث رائحة باردة تحمل في طياتها رائحة السجون ..
يقص لنا تشيكوف حكاية أندريه الطبيب الذي عاش حياته طيباً لدرجة الضعف .ومتخاذلا لدرجة السلبية .
أقاس لنا قصة أندريه التي وضحت كيف إذا استسلم الانسان لأفكاره السلبية ويأسه وتأثيرها علي مسار حياته .
وضح لنا مدي معاناة شخص ذكي أو مفكر في بلد عقيم جاهل لا يفقه قولا ..
شخص مفكر وسط مجموعة من السذج الجهلاء . فكيف سيكون مصيره ؟؟
((ما مرضي إلا إنني خلال عشرين سنةلم أجد في المدينة كلها سوى رجل ذكي واحد، وفوق ذلك فهو مجنون. ليس بي أي مرض، وإنما ببساطة وقعت في حلقة مفرغة لا مخرج منها ))
تتقاطع قصة أندريه مع إيفان الشاب المحجوز في ذلك العنبر ..
ليعرض لنا تشيكوف قضية اخري من منظورين ..ليتحدث عن الألم
كثيرا ما نري أشخاص يتحدثون عن المعاناة بلا مبالاة رهيبة ..وكيف للإنسان أن يتحمل أو يصبر ويتجاهل الالام
كيف أنه متزن ومتحدي ويقوي علي تفادي الالام بسهولة ..كم من شخص يتفلسف ويثرثر ..وهو لم يعش تلك الالام من الأساس .
منظور أندريه :
-لا فرق بين..غرفة مكتبي الهادئة المريحة وعنبرك البارد ..إن السكينة تكون بداخل الشخص نفسه لا خارجه
-ينتظر الأنسان العادي الامور الطيبة او السيئة من الخارج ..أما المفكر ينتظرها من نفسه
-السعي لفهم الحياة وهذه هي النعمة الحقيقية للانسان إذا احتقر الالام ..
لأن الانسان هو من يجعل الالام الاما ..مالم يتجاهلها ..
-إذا أمعن العاقل التفكير لوجدها تافهة لا تُقلق ..
منظور إيفان :
-إن الألم هو استجابة للمؤثرات الخارجية .النسيج العضوي الذي خلق منه الإنسان يستجيب لكل مؤثر ولو بسيط .من يتجاهل الألم هو شخص متبلد عديم الإحساس ..
الصراخ والدموع كلها استجابات للألم .فكلما زادت الاستجابة.إرتفع مستوي الإنسان وزادت حساسيته للواقع .
-أنت تتحدث عن الالام بإحتقار لأنك لم تعرف المعني الحقيقي للألم .أنت لم تجربه حتي .أنت تتحدث وانت تعش حياة هادئة مطمئنة ..
تقل ذلك أثناء تجولك في عربتك بالمدينة ..تخلد للنوم في بيت دافيء .تتعالج عند طبيب جيد من الصداع ..حينها تتفلسف.
-الغالبية العظمي لا يمكن أن تخبرها بموضوع إحتقار الالام ..لأنك بذلك تحتقر حياتهم كلها ..لان جوهر حياتهم كله قائم علي أحاسيس القهر والمعاناة ..علي الجوع والبرد ..علي الخوف الهاملتي من الموت .
يمكنهم أن يشقوا الحياة ..أن يمقتونها .ولكن لا إحتقارها ..
لا فرق بين غرفة مكتبك والعنبر ؟ هه ؟
ما هي إلا أباطيل وحجج فارغة .تقولها لتنام مرتاح البال ..كي لا يجلدك ضميرك وقد تركت المشفي لهؤلاء الأوغاد .تركتونا هنا نتعذب ونتعفن .. بينما أنت بالخارج تفكر وتتفلسف :) ..
يكمل لنا تشيكوف ليصف لنا ما تبقي من عمر أندريه بعدما تزحزح حجر حياته من الرقعة البيضاء إلي الرقعة السوداء ..كيف راه من حوله من صديق تافه ساذج وطبيب جاهل وربة منزل سطحية ..
كيف وقد رأووه مجنونا كإيفان ..
كيف وقد وضعوه في العنبر العتن ..كيف لم يتحمل الالام لليلة واحدة وأنهار ..!
((أكرر لك .إنني وقعت في حلقة مفرغة .كل شيء الان حتي مشاركة أصدقائي .كل شيء يتجه نحو هلاكي .إنني إمضي إلي هلاكي ولدي الشجاعة الكافية لأدرك ذلك ))
تحدث تشيكوف عن الخلود والمرض والوفاة والروح ..
تسائل عن أهمية وجود دور مجانين وهم يموتون بها وقلما يتعالج أحدهم !
طالما هناك عنبر مجانين ..فمن المحتم وجود من يضعونهم به !
تحدث تشيكوف عن إهمال الحكومات المستشفيات العامة.وعن معاملة المرضي بقسوة وإهمال .
((يا إلهي .سيتركوننا نتعفن هنا ؟ ألا يوجد جحيم في العالم الاخر ؟؟ هل سيفر هؤلاء الأوغاد من العقاب ؟؟؟أين العدل في هذا الكون الكبير :�) ))
عمل صغير ..لكنه ممتع ودسم ..وأنيق
لم أري أنني فهمت كل ما رمي إليه –كالعاد�- ولكن إلي الان هذا الجزء يرضيني بشكل او باخر ..
__________________________________
ولتسأل نفسك معي ؟ لماذا بدأت قصتنا وانتهت بعنبر المجانين تحديدا ؟
لماذا اختاره تشيكوف إطارا لمناقشة ما يريد ؟؟؟
أعطني كوبيكا :�) :D
تحياتي
-
January 15, 2023
الادب الروسى لا يخيب ظنى ابدًا كعادته
أنطون تشيخوف أيضًا لا يخيب ظنى ابدًا
هذا الرجل يكتب قصص قصيرة و روايات قصيرة ينسج بها عالم و حيوات كاملة تتعجب من قدرته فى عذوبة السرد ف تنهيها فى جلسة واحدة، اى ما يكتبه تشيخوف لا يمكن ان تنهية فى جلستين، هو قادر ان يجعلك تلتهم حكايته فى جلسة واحدة و انت فى قمة الاستمتاع .
أكره كتب الفلسفة و آمل منها و لكن اعشقها عندما تكون فى قالب روائى تمر الفلسفة به فى خفه و تشيخوف ابدع فى رواياته و المناقشات بين شخصياته ف تقرا عن " الفلسفة الاجتماعية , نظرته عن الخلود , الالم , معاناة النفس البشرية , الايمان , الحياة "هذا كله فى قالب ممتع فى افضل مكان ممكن ان تجد به عقلاء " عنبر المجانين " هذا العنبر الذى تناوله كتاب كثيرون ليشيروا اليه بان المجتمع هو الذى يحكمه المجانين لكن العقلاء يزج بهم فى المصحة لانهم فهموا الحقيقة و ما يحدث حاليا فى العالم من ابتذال دليل عل هذا .
-إن مَن لم يجرّب هذه الأحاسيس ويشعر بها.. لم يعش الحياة ولم يخبرها
سوف اقرأها مرة اخرى قريبة لانى متأكد انى لم استوعب كم الفلسفة التى بها من قراءة واحدة و لانى اريد ان استمتع ب أندريه يفيميتش و إيفان دميتريتش مرة اخرى .
مراجعتى القصيرة لا تحتوى عل شئ من الرواية حتى لا ابخس ب حقها , فقط اقرائها وعيش بين ثنايا عالم تشيخوف عسى ان تخرج منه ب سلام
أنطون تشيخوف أيضًا لا يخيب ظنى ابدًا
هذا الرجل يكتب قصص قصيرة و روايات قصيرة ينسج بها عالم و حيوات كاملة تتعجب من قدرته فى عذوبة السرد ف تنهيها فى جلسة واحدة، اى ما يكتبه تشيخوف لا يمكن ان تنهية فى جلستين، هو قادر ان يجعلك تلتهم حكايته فى جلسة واحدة و انت فى قمة الاستمتاع .
أكره كتب الفلسفة و آمل منها و لكن اعشقها عندما تكون فى قالب روائى تمر الفلسفة به فى خفه و تشيخوف ابدع فى رواياته و المناقشات بين شخصياته ف تقرا عن " الفلسفة الاجتماعية , نظرته عن الخلود , الالم , معاناة النفس البشرية , الايمان , الحياة "هذا كله فى قالب ممتع فى افضل مكان ممكن ان تجد به عقلاء " عنبر المجانين " هذا العنبر الذى تناوله كتاب كثيرون ليشيروا اليه بان المجتمع هو الذى يحكمه المجانين لكن العقلاء يزج بهم فى المصحة لانهم فهموا الحقيقة و ما يحدث حاليا فى العالم من ابتذال دليل عل هذا .
" إن جوهر الإنسان كله يقوم على أحاسيس الجوع والبرد والإهانات والخسائر والخوف الهاملتي من الموت. الحياة كلها في هذه الأحاسيس. يمكنك أن تشقى بالحياة وتمقتها، ولكن لا تحتقرها "
-إن مَن لم يجرّب هذه الأحاسيس ويشعر بها.. لم يعش الحياة ولم يخبرها
سوف اقرأها مرة اخرى قريبة لانى متأكد انى لم استوعب كم الفلسفة التى بها من قراءة واحدة و لانى اريد ان استمتع ب أندريه يفيميتش و إيفان دميتريتش مرة اخرى .
مراجعتى القصيرة لا تحتوى عل شئ من الرواية حتى لا ابخس ب حقها , فقط اقرائها وعيش بين ثنايا عالم تشيخوف عسى ان تخرج منه ب سلام
February 14, 2017
عندما يوجه الناس إنتباههم إليك فجأة , فلتعلم أنك قد وقعت في حلقة مفرغة لن تخرج منها أبدا . و إذا ما حاولت أن تخرج ستضل أكثر .
August 25, 2019
«Εγώ θα ρισκάρω καθετί μαζί με σένα
μην μου λες πως το φεγγάρι λάμπει,δείξε μου τη φωτεινή αναλαμπή πάνω στο
σπασμένο γυαλί...»
Henrik Ibsen.
Σε κάτι τέτοια σπασμένα γυαλιά απο καθρέφτες ψυχών, κάτοπτρα πολλαπλών ειδώλων ενός μοναδικού εγώ
και αντικατοπτρισμούς απο νύχτες ασημένιες, αντανακλώνται όλα τα αριστουργήματα.
Έχουν το σύμπαν ολόκληρο, παγιδευμένο στον δικό τους καθρέφτη, την ανθρώπινη ποικιλία, την αμαρτία, την εξιλέωση, το απρόβλεπτο.
Εκεί, σε α��τά τα λογοτεχνικά είδωλα, στα κάτοπτρα που γυαλίζεται το σύμπαν, αντανακλά η τέχνη την ύπαρξη της.
Κάπου εκεί, μέσα στα γέλια και τα δάκρυα των μεγάλων δασκάλων της πεζογραφίας, ανήκουν τα έργα του Τσέχοφ.
Το έργο του Τσέχοφ είναι πληρως απαλλαγμένο απο τερματικούς σταθμούς, διότι αυτά, τα τρόφιμα για μυαλό και πνεύμα που χαρίζει απλόχερα με την ευφυΐα του σε κάθε ιστορία, συνεχίζουν, αναλόγως τις καταστάσεις και την διάθεση με την οποία περιγράφονται, να εξελίσσονται, να καταναλώνονται, να μετουσιώνονται, μέσα στο μυαλό του αναγνώστη.
Η κάθε ενέργεια, η συμπεριφορά, οι σκέψεις και τα λόγια των ηρώων του είναι πάντα καθρέφτες του εσωτερικού τους κόσμου. Των βαθύτερων καταστάσεων της ύπαρξης τους.
Αγάπησα πολύ τον Τσέχοφ, κυρίως επειδή δεν ειναι θλιβερός και μεμψίμοιρος ρεαλιστής.
Μπορεί η Ρωσία της φτώχειας και της εξαθλίωσης του 19ου αιώνα να ήταν σκληρή και απάνθρωπη,όμως αποτελεί μόνο το πλαίσιο στο οποίο παίζονται οι ανθρώπινες ιστορίες.
Η γενική άποψη για την ζωή, αυτή που αποπνέεται με ένταση και στωικότητα δεν είναι καθόλου ζοφερή.
Πολλές συμπεριφορές και συλλογισμοί πριν ή μετά την αποκάλυψη της αιτίας και του αποτελέσματος, είναι αληθινοί θρίαμβοι της του πνεύματος, της βούλησης, ενάντια στα μεγαλύτερα βάρη της ζωής.
Και όπως εξελίσσεται η ιστορία μας με μαθηματική συλλογή δράσεων και αντιδράσεων, η ψυχολογική πολυπλοκότητα αυξάνεται χωρίς σταματημό.
«Ο θάλαμος με το Νο 6» είναι δυνατή μπουνιά στο διάφραγμα με άμεση περιγραφή και πολλαπλά σπασίματα στα προσωπικά είδωλα του αναγνώστη.
Δεν επιτρέπει να εστιάσουμε μακριά απο αυτό με το οποίο πραγματεύεται, δεν αφήνει περιθώρια για επιπόλαιες υποθέσεις έξω απο την ιστορία, που σαν αφηγητής αποκαλύπτει αργά.
Δεν αφήνει τον πραγματικό κόσμο να επηρεάσει μέσα απο τον αναγνώστη την αφηγηγηματική γραμμή που ακολουθεί.
Πόσο τέλεια ενδοσκοπικός γίνεται με απλά λόγια και λιτές περιγραφές. Ειναι υπέροχα συνοπτικός και αλάνθαστος στην παγίδα των αποκλίσεων.
Οι λογοτεχνικοί του πόντοι στην φαντασίωση της πεζογραφίας τον καθιστούν σχεδόν στην πρώτη γραμμή των Ρώσων λογοτεχνών του 19ου αιώνα.
Το βασικό δίλλημα που παρουσιάζει γράφοντας τα αποστάγματα του μυαλού του είναι ένας κόσμος μέγας και μικρός.
Τον έχει περιφράξει με τα δικά του όρια οικειότητας και κοινοτοπίας ώστε να επιβάλει τα βασικά και τίποτα περισσότερο, στο μυαλό του εκάστοτε αναγνώστη.
Δεν ξεφεύγει σχεδόν ποτέ απο την φιλοσοφία της απέριττης ενδοσκόπησης που εμφυτεύει με τρομερή αγάπη και ευγενικούς σκοπούς στο μυαλό της κοινωνίας διαχρονικά.
Είναι τα σπάσμενα γυαλιά που αφήνουν το φεγγάρι να φωτίσει την προσέγγιση του Τσέχοφ σε τέχνη, ζωή και ίσως κάποιο υπαρξιακό νόημα.
☠️
✔️
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
μην μου λες πως το φεγγάρι λάμπει,δείξε μου τη φωτεινή αναλαμπή πάνω στο
σπασμένο γυαλί...»
Henrik Ibsen.
Σε κάτι τέτοια σπασμένα γυαλιά απο καθρέφτες ψυχών, κάτοπτρα πολλαπλών ειδώλων ενός μοναδικού εγώ
και αντικατοπτρισμούς απο νύχτες ασημένιες, αντανακλώνται όλα τα αριστουργήματα.
Έχουν το σύμπαν ολόκληρο, παγιδευμένο στον δικό τους καθρέφτη, την ανθρώπινη ποικιλία, την αμαρτία, την εξιλέωση, το απρόβλεπτο.
Εκεί, σε α��τά τα λογοτεχνικά είδωλα, στα κάτοπτρα που γυαλίζεται το σύμπαν, αντανακλά η τέχνη την ύπαρξη της.
Κάπου εκεί, μέσα στα γέλια και τα δάκρυα των μεγάλων δασκάλων της πεζογραφίας, ανήκουν τα έργα του Τσέχοφ.
Το έργο του Τσέχοφ είναι πληρως απαλλαγμένο απο τερματικούς σταθμούς, διότι αυτά, τα τρόφιμα για μυαλό και πνεύμα που χαρίζει απλόχερα με την ευφυΐα του σε κάθε ιστορία, συνεχίζουν, αναλόγως τις καταστάσεις και την διάθεση με την οποία περιγράφονται, να εξελίσσονται, να καταναλώνονται, να μετουσιώνονται, μέσα στο μυαλό του αναγνώστη.
Η κάθε ενέργεια, η συμπεριφορά, οι σκέψεις και τα λόγια των ηρώων του είναι πάντα καθρέφτες του εσωτερικού τους κόσμου. Των βαθύτερων καταστάσεων της ύπαρξης τους.
Αγάπησα πολύ τον Τσέχοφ, κυρίως επειδή δεν ειναι θλιβερός και μεμψίμοιρος ρεαλιστής.
Μπορεί η Ρωσία της φτώχειας και της εξαθλίωσης του 19ου αιώνα να ήταν σκληρή και απάνθρωπη,όμως αποτελεί μόνο το πλαίσιο στο οποίο παίζονται οι ανθρώπινες ιστορίες.
Η γενική άποψη για την ζωή, αυτή που αποπνέεται με ένταση και στωικότητα δεν είναι καθόλου ζοφερή.
Πολλές συμπεριφορές και συλλογισμοί πριν ή μετά την αποκάλυψη της αιτίας και του αποτελέσματος, είναι αληθινοί θρίαμβοι της του πνεύματος, της βούλησης, ενάντια στα μεγαλύτερα βάρη της ζωής.
Και όπως εξελίσσεται η ιστορία μας με μαθηματική συλλογή δράσεων και αντιδράσεων, η ψυχολογική πολυπλοκότητα αυξάνεται χωρίς σταματημό.
«Ο θάλαμος με το Νο 6» είναι δυνατή μπουνιά στο διάφραγμα με άμεση περιγραφή και πολλαπλά σπασίματα στα προσωπικά είδωλα του αναγνώστη.
Δεν επιτρέπει να εστιάσουμε μακριά απο αυτό με το οποίο πραγματεύεται, δεν αφήνει περιθώρια για επιπόλαιες υποθέσεις έξω απο την ιστορία, που σαν αφηγητής αποκαλύπτει αργά.
Δεν αφήνει τον πραγματικό κόσμο να επηρεάσει μέσα απο τον αναγνώστη την αφηγηγηματική γραμμή που ακολουθεί.
Πόσο τέλεια ενδοσκοπικός γίνεται με απλά λόγια και λιτές περιγραφές. Ειναι υπέροχα συνοπτικός και αλάνθαστος στην παγίδα των αποκλίσεων.
Οι λογοτεχνικοί του πόντοι στην φαντασίωση της πεζογραφίας τον καθιστούν σχεδόν στην πρώτη γραμμή των Ρώσων λογοτεχνών του 19ου αιώνα.
Το βασικό δίλλημα που παρουσιάζει γράφοντας τα αποστάγματα του μυαλού του είναι ένας κόσμος μέγας και μικρός.
Τον έχει περιφράξει με τα δικά του όρια οικειότητας και κοινοτοπίας ώστε να επιβάλει τα βασικά και τίποτα περισσότερο, στο μυαλό του εκάστοτε αναγνώστη.
Δεν ξεφεύγει σχεδόν ποτέ απο την φιλοσοφία της απέριττης ενδοσκόπησης που εμφυτεύει με τρομερή αγάπη και ευγενικούς σκοπούς στο μυαλό της κοινωνίας διαχρονικά.
Είναι τα σπάσμενα γυαλιά που αφήνουν το φεγγάρι να φωτίσει την προσέγγιση του Τσέχοφ σε τέχνη, ζωή και ίσως κάποιο υπαρξιακό νόημα.
☠️
✔️
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
November 7, 2020
چه بهتر اگر آدم قبل از خوندن این کتاب، "تاملات" مارکوس اورلیوس رو خونده باشه.
محور اصلی داستان، یک دیالوگ طوفانی و فوقالعاد� است که در میانه کتاب رخ مید� و راجع به فلسفه رواقی مارکوس اورلیوس و تقابل با اون هستش:
"چرا به خاطر رنج و عذاب زندگی باید خود را به زحمت بندازیم وقتی پایان همه چیز مرگ خواهد بود؟ سعادت و نیکبخت� را باید در درون جستوج� کرد نه خارج از آن. آن کس که نمیتوان� فکر کند هرگز به سعادت و خوشبختی واقعی نخواهد رسید."
در مقابلِ
"موجود زنده هرچه در سطح پایینتر� باشد نسبت به تحریک بیرونی واکنش ضعیفتر� نشان میده�. تنها کسی میتوان� نسبت به رنج و درد بیتفاو� باشد که دست از زندگی کردن شسته باشد. انسان فقط زمانی به آدمیت نزدیک میشو� که نسبت به درد و رنج خود و دیگران واکنش نشان دهد."
از این جهت که چخوف تونسته در این حجم کم، و در قالب یک داستان دلچسب، به چنین مسائلی بپردازه کتاب واقعا شاهکار و تاثیر گذاره. با این همه، بنظر من ابتدای کتاب به شرح و وصف مسائل کاملا غیر ضروری پرداخته که مجال رو برای مکالمهها� جنجالیِ بیشتر تنگ کرده. بعلاوه، پایانبند� کتاب اگرچه تاثیرگذار بود اما کمی شتابزد� بود. اما سر جمع، کاملا ارزش خوندن داره.
محور اصلی داستان، یک دیالوگ طوفانی و فوقالعاد� است که در میانه کتاب رخ مید� و راجع به فلسفه رواقی مارکوس اورلیوس و تقابل با اون هستش:
"چرا به خاطر رنج و عذاب زندگی باید خود را به زحمت بندازیم وقتی پایان همه چیز مرگ خواهد بود؟ سعادت و نیکبخت� را باید در درون جستوج� کرد نه خارج از آن. آن کس که نمیتوان� فکر کند هرگز به سعادت و خوشبختی واقعی نخواهد رسید."
در مقابلِ
"موجود زنده هرچه در سطح پایینتر� باشد نسبت به تحریک بیرونی واکنش ضعیفتر� نشان میده�. تنها کسی میتوان� نسبت به رنج و درد بیتفاو� باشد که دست از زندگی کردن شسته باشد. انسان فقط زمانی به آدمیت نزدیک میشو� که نسبت به درد و رنج خود و دیگران واکنش نشان دهد."
از این جهت که چخوف تونسته در این حجم کم، و در قالب یک داستان دلچسب، به چنین مسائلی بپردازه کتاب واقعا شاهکار و تاثیر گذاره. با این همه، بنظر من ابتدای کتاب به شرح و وصف مسائل کاملا غیر ضروری پرداخته که مجال رو برای مکالمهها� جنجالیِ بیشتر تنگ کرده. بعلاوه، پایانبند� کتاب اگرچه تاثیرگذار بود اما کمی شتابزد� بود. اما سر جمع، کاملا ارزش خوندن داره.
September 27, 2017
چخوف در این داستان با رو راستی بی رحمانه ای به شما خواهد گفت که هیچ هنر نمی کنید اگر آدم عالی و روشنفکری باشید ، در حالی که هیچوقت روی زشت دنیا را ندیده اید . تنها زمانی آدم ارزشمند و قابل ستایشی خواهید بود که با لمس نیمه ی زشت و کثیف دنیا همچنان قشنگ و ستودنی باقی بمانید
February 20, 2019
Φυσικά και συγκαταλάγεται στα τοπ διηγήματα. Ο Τσέχοφ περιγράφει άριστα τις άθλιες συνθήκες των τότε ψυχιατρικών κλινικών που ακόμα και ο όρος δεν νομίζω ότι είναι δόκιμος. Πέρα όμως από αυτό μας μιλάει για την πλήρη ματαιότητα του έξω κόσμου, αυτού των γνωστικών και των εχόντων σώας τα φρένας. Η λογική και η τρέλα ποτέ δεν αντιστρέφονταν τόσο γρήγορα και με τόσο εύστοχο τρόπο όσο σε αυτό το βιβλίο. Και όλα αυτά με γλώσσα απλή, στρωτή χωρίς να στερείται όμως υψηλών νοημάτων. Το τελευταίο είναι σπόντα για το άλλο βιβλίο που διαβάζω αυτή την περιόδο με το οποίο είμαι ελαφρώς έξαλλη αλλά αυτό σε ένα άλλο επεισοδιο. Προς το παρόν κρατήστε ότι αυτό το βιβλίο ΠΡΕΠΕΙ να το διαβάσετε.
November 26, 2022
داستانى كوتاه وخواندنى با موضوع رنج و درك زندگى كه آنتوان چخوف با در نظر گرفتن فلسفه ماركوس اورليوس به خلق اين اثر بزرگ پرداخت.
May 22, 2023
English Review/مراجعة عربي
Ward No 6 By Anton Chekhov.
(Spoiler Land review, so read only if you want to find a reason to read the novella, or if you have already read it cheers 👌)
I finished this in one night, unlike usual, because i felt that i might forget the names and get lost 😆
It was also a really interesting story, not boring at all, Like some of Anton Chekhov's works!
In This Novella we see what is normal and what could very well happen in life!
It's true This Novella presents an era of negligence, that has become so rare!
But Is it really rare or are we lucky to live in a good country, or live in a city away from what happens in the countryside or neglected cities in so many places?!
The Novel tells the story of a hospital that makes it's patients sick from how utterly dirty it is.
And of a ward for the mentally ill that contains five of them, where they are treated in an inhumane way.
A youthful doctor with a conscious dies because of the encroaching negligence all around him, and his helplessness, as there is no budget to change the current situation.
We see the doctor's journey in search of smart people he can converse with, he finds what he wants in his friend the postmaster, but he gets bored of him, when he finds a new smart person, he can converse with, and it's a patient of Ward No 6, Who was a distinguished person once upon a time, but the years and the obsessive thoughts have put him in Ward No 6
But the close relationship between the doctor, and the patient, and their many conversations, quickly makes everyone doubt the mental capabilities of the doctor, So they force him to retire!
Not Only that they deprived him of his rightful retirement pension!
The Doctor's health turned from bad to worse, till they lured him into Ward No 6 itself, But the doctor didn't mind at that point, it was all the same for him.
And One Night the Doctor is beset by a feeling of loneliness, and he wants to get out, and to stop him Guard Nikita beats him to an inch of his life, and then he dies the very next day from bleeding, after suffering real physical pain for the first time in his life...
How Many of us could have ended like Andrey Yefimitch?
Or Ivan Dmitritch?
If you are living in a bad place, then it all really depends on one coincidence that could happen in your life.
Your Faith, The power of your determination, And the power of your mind, We can't really know how powerful they are, until they are tested.
But We Can't let The Fear of What could happen in the future, Stop us from living �
خلصتها في ليلة واحده علي غير العادة بسبب اني حسيت اني ممكن انسي الاسماء و اتوه منها 😁
غير انها كانت لذيذة مش مملة، كعادة بعض روايات و قصص تشيكوف.
الرواية بتشوف فيها العادي و اللي ممكن يحصل في الحياة
صحيح الرواية دي بتمثل زمن من الإهمال بقي نادر حاليًا
بس هل هو نادر فعلًا ولا احنا عشان محظوظ بوجودنا في المدينة مثلًا ؟
الرواية بتحكي عن مستشفي بتجلب الأمراض من شدة قذارتها
و عنبر للمجانين يحتوي علي خمسه منهم يعاملون به معاملة غير آدمية
و دكتور شاب عنده ضمير سرعان ما يموت بسبب الإهمال المطبق المحيط به و قلة الحيلة فلا يوجد ميزانية لتغيير الوضع
و رحلة بحث الدكتور عن أشخاص أذكياء يناقشهم وجدهم في صديقه مأمور البريد و لكن سرعان ما مل صديقه ذاك عندما وجد شخص جديد ذكي يستطيع أن يتحاور معه و هو مريض في عنبر رقم 6 كان شخصية مرموقه في يوم من الأيام و لكن أودت به الايام و الوساوس إلي عنبر رقم 6
و لكن قرب علاقة الطبيب بالمريض و مناقشاتهم الكثيرة سرعان ما جعلت الجميع يشككون في قدرات الطبيب العقلية و إرغامه علي التقاعد
و ليس هذا فقط فقد حرموا الطبيب من معاشه المستحق
و صارت حالة الطبيب من سئ إلي أسوء حتي إنتهي بهم الأمر إلي استدراجه لعنبر رقم 6 نفسه بغير وجه حق و لكن الطبيب لم يلق بالًا للأمر فكله سيان بالنسبة له
و في ليلة شعر الطبيب فيها بالوحشة أراد فيها أن يخرج من العنبر مما دفع الحارس نيكيتا إلي ضربه ليموت في اليوم الثاني من النزيف بعد تعرضه للألم الحقيقي لأول مره في حياته
كم منا ممكن أن ينتهي به الأمر كما إنتهي باندريه يفيميتش ؟
او إيفان ديمتريتش ؟
الأمر كله يتوقف علي الصدف البحته و ما يمكن أن تتعرض له في حياتك
فإيمانك و قوة عزيمتك و قوة عقلك لا يمكن أن تسلم بقوتهم فعلًا إلا إذا إختبروا
و لكن مخافة ما يمكن أن يحدث في المستقبل لا يجب أن تعطلنا عن الحياة
Ward No 6 By Anton Chekhov.
(Spoiler Land review, so read only if you want to find a reason to read the novella, or if you have already read it cheers 👌)
I finished this in one night, unlike usual, because i felt that i might forget the names and get lost 😆
It was also a really interesting story, not boring at all, Like some of Anton Chekhov's works!
In This Novella we see what is normal and what could very well happen in life!
It's true This Novella presents an era of negligence, that has become so rare!
But Is it really rare or are we lucky to live in a good country, or live in a city away from what happens in the countryside or neglected cities in so many places?!
The Novel tells the story of a hospital that makes it's patients sick from how utterly dirty it is.
And of a ward for the mentally ill that contains five of them, where they are treated in an inhumane way.
A youthful doctor with a conscious dies because of the encroaching negligence all around him, and his helplessness, as there is no budget to change the current situation.
We see the doctor's journey in search of smart people he can converse with, he finds what he wants in his friend the postmaster, but he gets bored of him, when he finds a new smart person, he can converse with, and it's a patient of Ward No 6, Who was a distinguished person once upon a time, but the years and the obsessive thoughts have put him in Ward No 6
But the close relationship between the doctor, and the patient, and their many conversations, quickly makes everyone doubt the mental capabilities of the doctor, So they force him to retire!
Not Only that they deprived him of his rightful retirement pension!
The Doctor's health turned from bad to worse, till they lured him into Ward No 6 itself, But the doctor didn't mind at that point, it was all the same for him.
And One Night the Doctor is beset by a feeling of loneliness, and he wants to get out, and to stop him Guard Nikita beats him to an inch of his life, and then he dies the very next day from bleeding, after suffering real physical pain for the first time in his life...
How Many of us could have ended like Andrey Yefimitch?
Or Ivan Dmitritch?
If you are living in a bad place, then it all really depends on one coincidence that could happen in your life.
Your Faith, The power of your determination, And the power of your mind, We can't really know how powerful they are, until they are tested.
But We Can't let The Fear of What could happen in the future, Stop us from living �
خلصتها في ليلة واحده علي غير العادة بسبب اني حسيت اني ممكن انسي الاسماء و اتوه منها 😁
غير انها كانت لذيذة مش مملة، كعادة بعض روايات و قصص تشيكوف.
الرواية بتشوف فيها العادي و اللي ممكن يحصل في الحياة
صحيح الرواية دي بتمثل زمن من الإهمال بقي نادر حاليًا
بس هل هو نادر فعلًا ولا احنا عشان محظوظ بوجودنا في المدينة مثلًا ؟
الرواية بتحكي عن مستشفي بتجلب الأمراض من شدة قذارتها
و عنبر للمجانين يحتوي علي خمسه منهم يعاملون به معاملة غير آدمية
و دكتور شاب عنده ضمير سرعان ما يموت بسبب الإهمال المطبق المحيط به و قلة الحيلة فلا يوجد ميزانية لتغيير الوضع
و رحلة بحث الدكتور عن أشخاص أذكياء يناقشهم وجدهم في صديقه مأمور البريد و لكن سرعان ما مل صديقه ذاك عندما وجد شخص جديد ذكي يستطيع أن يتحاور معه و هو مريض في عنبر رقم 6 كان شخصية مرموقه في يوم من الأيام و لكن أودت به الايام و الوساوس إلي عنبر رقم 6
و لكن قرب علاقة الطبيب بالمريض و مناقشاتهم الكثيرة سرعان ما جعلت الجميع يشككون في قدرات الطبيب العقلية و إرغامه علي التقاعد
و ليس هذا فقط فقد حرموا الطبيب من معاشه المستحق
و صارت حالة الطبيب من سئ إلي أسوء حتي إنتهي بهم الأمر إلي استدراجه لعنبر رقم 6 نفسه بغير وجه حق و لكن الطبيب لم يلق بالًا للأمر فكله سيان بالنسبة له
و في ليلة شعر الطبيب فيها بالوحشة أراد فيها أن يخرج من العنبر مما دفع الحارس نيكيتا إلي ضربه ليموت في اليوم الثاني من النزيف بعد تعرضه للألم الحقيقي لأول مره في حياته
كم منا ممكن أن ينتهي به الأمر كما إنتهي باندريه يفيميتش ؟
او إيفان ديمتريتش ؟
الأمر كله يتوقف علي الصدف البحته و ما يمكن أن تتعرض له في حياتك
فإيمانك و قوة عزيمتك و قوة عقلك لا يمكن أن تسلم بقوتهم فعلًا إلا إذا إختبروا
و لكن مخافة ما يمكن أن يحدث في المستقبل لا يجب أن تعطلنا عن الحياة
June 18, 2021
“إ� التفكير الحر العميق الذي يسعى إلى فهم الحياة، والإحتقار التام لأباطيل الدنيا الحمقاء هما النعمتان اللتان لم يعرف الإنسان شيئًا أسمى منهما. وبوسعك أن تحوزهما حتى لو كنت تعيش وراء ثلاث طبقات من القضبان�.
أنطون تشيخوف.
أنطون تشيخوف.
November 11, 2022
هرچی کتاب دارکه رو بدین دست نوجوونای ایرانی و ببینید چطور براشون حتی کسل کنندس چون زیادی براشون آشنا و تکراریه.این حد از درک کردن تلخه.
این داستان کوتاه اما پربار که تو یه ساعت شمارو غرق دنیای خودش میکنه،جاییه که عاقله� و تحصیلکردهه� تو زندانن و ابلهه� و جنایتکارها آزادن.آشنا میزنه نه؟🦦
از تک به تک جملات فلسفیش-و تحلیلی که آخر کتاب چاپ کرده بودن- لذت بردم و قطعا ارزش یک بار خوندن رو داشت.و مطمئنا انتشارش تو سال 1892 اونم تو روسیه خیلی بیشتر از الان خاص و 'واو' بوده�.
این داستان کوتاه اما پربار که تو یه ساعت شمارو غرق دنیای خودش میکنه،جاییه که عاقله� و تحصیلکردهه� تو زندانن و ابلهه� و جنایتکارها آزادن.آشنا میزنه نه؟🦦
از تک به تک جملات فلسفیش-و تحلیلی که آخر کتاب چاپ کرده بودن- لذت بردم و قطعا ارزش یک بار خوندن رو داشت.و مطمئنا انتشارش تو سال 1892 اونم تو روسیه خیلی بیشتر از الان خاص و 'واو' بوده�.
July 11, 2016
review of the title story only
I wonder if I would give Plato's Allegory of the Cave 3 stars if I read it now. I remember being profoundly impacted by that one when reading it in junior high. maybe it's an age thing? these days I read mainly for enjoyment not edification, and ratings are funny when it comes to that. 3 stars is a fine rating by me: it means I liked it well enough and may even recommend it. but I'd never consider re-reading it. maybe if I had read this one but was a different person... say, if I wasn't the choir to whom this book preaches about mindless hypocrisy and the foolish cupidity of governmental systems or, to go deeper, if I was haunted by not finding a purpose in life... perhaps the novella's themes would have more impact? this is the third classic of existential dread and the shallowness of life (or certain lives) that I've read in the past year; the other two were Camus' "The Fall" and Dostoevsky's "Notes from Underground". I really enjoyed the former because of its stylistic flair and subtle empathy; I despised the latter because of its repellent thesis that mankind is basically an insect colony. "Ward No. 6" questions the substance of lives frozen by inaction and that complacently pay more attention to form over meaning, despite knowing better. there was neither prose that sung nor a message that stung, although there was a cunningly characterized protagonist and a plot that read like a trap being slowly, inevitably sprung. I admired the design of the piece but could only shrug at the message. it must suck to have a meaningless life full of hypocrisy and to wind up stuck in a mental hospital as a living symbol of all such hypocrites who complacently let things happen to them and everyone around them, for sure.
6 of 16 in
I wonder if I would give Plato's Allegory of the Cave 3 stars if I read it now. I remember being profoundly impacted by that one when reading it in junior high. maybe it's an age thing? these days I read mainly for enjoyment not edification, and ratings are funny when it comes to that. 3 stars is a fine rating by me: it means I liked it well enough and may even recommend it. but I'd never consider re-reading it. maybe if I had read this one but was a different person... say, if I wasn't the choir to whom this book preaches about mindless hypocrisy and the foolish cupidity of governmental systems or, to go deeper, if I was haunted by not finding a purpose in life... perhaps the novella's themes would have more impact? this is the third classic of existential dread and the shallowness of life (or certain lives) that I've read in the past year; the other two were Camus' "The Fall" and Dostoevsky's "Notes from Underground". I really enjoyed the former because of its stylistic flair and subtle empathy; I despised the latter because of its repellent thesis that mankind is basically an insect colony. "Ward No. 6" questions the substance of lives frozen by inaction and that complacently pay more attention to form over meaning, despite knowing better. there was neither prose that sung nor a message that stung, although there was a cunningly characterized protagonist and a plot that read like a trap being slowly, inevitably sprung. I admired the design of the piece but could only shrug at the message. it must suck to have a meaningless life full of hypocrisy and to wind up stuck in a mental hospital as a living symbol of all such hypocrites who complacently let things happen to them and everyone around them, for sure.
6 of 16 in
June 18, 2022
کاش خوندن آثار چخوف رو زودتر شروع کرده بودم، اصلا فکر نمیکردم انقدر خوب باشه.
April 23, 2018
كتاب فوق العاده اي بود .
من رو ياد جمله داستايوفسكي انداخت باز اين مضمون ميگه: اگر سعي كنم درباره كسي قضاوت كنم ، دنيا تمام تلاشش را خواهد كرد تا مرا در شرايط او قرار دهد ، تا به من نشان دهد ، همه ما در تاريكي شبيه هميم.
گفتگو ايوان و اندري عالي بود . دو ديدگاه درباره رنج و معناي زندگي . براي اينكه بفهميد كي پيروز شد در نهايت ، داستان رو بخونيد .
من رو ياد جمله داستايوفسكي انداخت باز اين مضمون ميگه: اگر سعي كنم درباره كسي قضاوت كنم ، دنيا تمام تلاشش را خواهد كرد تا مرا در شرايط او قرار دهد ، تا به من نشان دهد ، همه ما در تاريكي شبيه هميم.
گفتگو ايوان و اندري عالي بود . دو ديدگاه درباره رنج و معناي زندگي . براي اينكه بفهميد كي پيروز شد در نهايت ، داستان رو بخونيد .
March 9, 2024
داستان بلند بینظیر� بود واقعا.
مثل بقیه آثار چخوف وقتی این کتاب رو هم میخون� روایت آروم و دلنشین داستان به شدت جذب میکن� خواننده رو.
روایت بسیار ساده هستش و پیچیدگی خاصی نداره ولی در بطن همین سادگی یه سری مفاهیم به شدت جالب و عمیق نهفته شده که وقتی کتاب رو تموم میکنی� حس تموم کردن یه شاهکار بهتون دست میده.
ترجمه آقای گلکار هم به شدت روان، زیبا و دلنشین هستش.
یکی از آثار چخوف هست که به شدت توصیه میشه بخونید، حتی یه نفس بخونید چون به شخصه تو اتوبوس شروع کردم و تمومش کردم.
مثل بقیه آثار چخوف وقتی این کتاب رو هم میخون� روایت آروم و دلنشین داستان به شدت جذب میکن� خواننده رو.
روایت بسیار ساده هستش و پیچیدگی خاصی نداره ولی در بطن همین سادگی یه سری مفاهیم به شدت جالب و عمیق نهفته شده که وقتی کتاب رو تموم میکنی� حس تموم کردن یه شاهکار بهتون دست میده.
ترجمه آقای گلکار هم به شدت روان، زیبا و دلنشین هستش.
یکی از آثار چخوف هست که به شدت توصیه میشه بخونید، حتی یه نفس بخونید چون به شخصه تو اتوبوس شروع کردم و تمومش کردم.
January 29, 2024
چخوف رو برای نه برای نمایشنامه هایش (حداقل اون یکی دوتایی که من خوندم) بلکه برای داستانها� کوتاهش دوست دارم. این داستان بلند هم مثل داستان ملال انگیز، دلنشین و قابل تأمل بود. توی هردوی این اثار، نویسنده میاد خیلی راست و پوست کنده تفکرات، تناقضات و بحث های فلسفی ذهنشو برای خواننده بازگو میکنه. در این داستان جدای اوج هایش، که مربوط به فلسفه و معنای زندگی و رنج و درد بود، خط داستانی جالبی هم داشت که از زندگی شخصی چخوف برگرفته شده بود. 5 ستاره نه لزوما برای شاهکار تمام عیار بودنش، بلکه برای بهینه بودن فاکتورهای خوب این داستان با توجه حجم و سال نشرشه.
July 15, 2018
.
باید بچشد عذاب تنهایی را // مردی که ز عصر خود فراتر باشد
گاهی آنقدر از دستِ زمین و زمان می کشیم ، که آرزو میکنیم اگر یک درصد هم جهان دیگر و زندگی جاویدی وجود دارد ، بالفور از بین برود تا بتوانیم یک نفس راحت بکشیم...تا بتوانیم در نیستی غوطه ور شویم و دیگر فکرمان درگیر چیزی نباشد
،چخوف در این کتاب هر چه فریاد داشت ، برسرِ انسان هایی که بدون پوشیدن کفش های یکدیگر ، شروع به قضاوتِ هم میکنند زد
کسانی را که فکر می کنند در همه حالت می توانند دیگران را درک کنند و خودشان را _تنها در حد حرف زدن_ جای دیگران بگذارند و در طرفه العینی حکم صادر کنند
همیشه کسانی در صحنه هستند که ادعایشان کمک کردن به شماست ، در حالی که به هیچ وجه اینطور نیست. آن ها _در بهترین حالت_تنها خواهانِ این هستند که خودشان را به شما و دیگران ثابت کنند و با حل کردن مسلئه تان ، بعد از چسباندن مدال پیروزی بر سینه شان، خودشان را از شر شما خلاص کنند و در گوشه امنی پناه بگیرند .پشت سرتان هم به همه می گویند که "فلانی را من بودم که کمکش کردم...اما احمق تر از آن است که فکرش را می کنید..."ههه
دقیقا مثل رئیس پستخانه که خودش را بهترین دوست دکتر آندری می دانست و همه جا این دوستی اش را جار می زد اما بعد از مرگ دکتر حتی در مراسم خاکسپاری اش حاضر نشد...چرا؟! چون دیگر نمایش تمام شده بود و کسی نبود که برایش اجرا کند
با خواندن صفحه به صفحه ی این کتاب حرص خوردم و شخصیت های مشابه بسیاری را در اطرافم تطبیق دادم
چخوف حرف های بسیار مهمی را دراین حجم کم زد.
خیلی پیشنهاد میشود
باید بچشد عذاب تنهایی را // مردی که ز عصر خود فراتر باشد
گاهی آنقدر از دستِ زمین و زمان می کشیم ، که آرزو میکنیم اگر یک درصد هم جهان دیگر و زندگی جاویدی وجود دارد ، بالفور از بین برود تا بتوانیم یک نفس راحت بکشیم...تا بتوانیم در نیستی غوطه ور شویم و دیگر فکرمان درگیر چیزی نباشد
،چخوف در این کتاب هر چه فریاد داشت ، برسرِ انسان هایی که بدون پوشیدن کفش های یکدیگر ، شروع به قضاوتِ هم میکنند زد
کسانی را که فکر می کنند در همه حالت می توانند دیگران را درک کنند و خودشان را _تنها در حد حرف زدن_ جای دیگران بگذارند و در طرفه العینی حکم صادر کنند
همیشه کسانی در صحنه هستند که ادعایشان کمک کردن به شماست ، در حالی که به هیچ وجه اینطور نیست. آن ها _در بهترین حالت_تنها خواهانِ این هستند که خودشان را به شما و دیگران ثابت کنند و با حل کردن مسلئه تان ، بعد از چسباندن مدال پیروزی بر سینه شان، خودشان را از شر شما خلاص کنند و در گوشه امنی پناه بگیرند .پشت سرتان هم به همه می گویند که "فلانی را من بودم که کمکش کردم...اما احمق تر از آن است که فکرش را می کنید..."ههه
دقیقا مثل رئیس پستخانه که خودش را بهترین دوست دکتر آندری می دانست و همه جا این دوستی اش را جار می زد اما بعد از مرگ دکتر حتی در مراسم خاکسپاری اش حاضر نشد...چرا؟! چون دیگر نمایش تمام شده بود و کسی نبود که برایش اجرا کند
با خواندن صفحه به صفحه ی این کتاب حرص خوردم و شخصیت های مشابه بسیاری را در اطرافم تطبیق دادم
چخوف حرف های بسیار مهمی را دراین حجم کم زد.
خیلی پیشنهاد میشود
April 1, 2016
"إن جوهر الإنسان كله يقوم على أحاسيس الجوع والبرد والإهانات والخسائر والخوف الهاملتي من الموت. الحياة كلها في هذه الأحاسيس. يمكنك أن تشقى بالحياة وتمقتها، ولكن لا تحتقرها."
إن مَن لم يجرّب هذه الأحاسيس ويشعر بها.. لم يعش الحياة ولم يخبرها..
كم منا لم يخض معترك الحياة.. كم منا لم يجرب أحاسيس الجوع والبرد والمهانة والظلم والإيذاء والفقد والحرمان والرعب.. والألم!؟
وكم نتشدق ونثرثر ونتفلسف عن الحياة وكيف ننظر إليها وكيف نعيشها وكأن الحياة بالنسبة لنا لعبة أطفال أو لوحة فنية معلّقة في متحف فاره كُلٌ يفسرها حسبما يريد.. !
إنما الحياة يا أصدقائي.. هي الألم هي الإحساس الحقيقي بروح الأشياء.. هي أن تحارب لتثبت وجودك!
-----------------
أول تجربة لي مع تشيخوف..
أقل ما يقال عنها رائعة... مؤلمة..
وتفتح أعيننا على حقيقتنا الساذجة والسطحية!
March 17, 2021
Λειτουργώντας εν είδει γευσιγνωσίας στο έργο του Τσέχωφ, το σύντομο διήγημα Θάλαμος αρ. 6 μού έδωσε σε καλό βαθμό το στίγμα του Ρώσου συγγραφέα.
Ο Τσέχωφ, όπως και ο Τολστόι, μου ενέπνευσε μια καθαρότητα, μια αγνή κατά κάποιο τρόπο καρδιά, κάτι που βρίσκω ελκυστικό, όπως όταν θαυμάζω ένα οξύνουν παιδί με τη αφοπλιστική ικανότητα να βλέπει ίσια μέσα στην ουσία, απλώς κοιτώντας σε με το καθαρό του βλέμμα, χωρίς να κρίνει, απλά παρατηρώντας� εδώ χωρίς πολλά λόγια. Η ματιά λοιπόν που ρίχνει πάνω σε μια κατάσταση εν προκειμένω αμφίρροπη, τεταμένη και παρεκκλίνουσα είναι σημαδεμένη από έναν ανθρωπισμό. Με φόντο την ρωσική επαρχία, δείχνει τα "μυαλά" και τη λειτουργία της ρωσικής κοινωνίας μέσα σε ένα νοσούν περιβάλλον, αυτό του τρελάδικου.
Η ιστορία είναι γύρω από τον θάλαμο αρ. 6 ενός νοσοκομείου, τον θάλαμο των "τρελών". Οι τρελοί είναι πέντε στον αριθμό και κουράρονται από έναν μειλίχιο και προσηνή γιατρό, τον Αντρέι Ράγκιν. Όμως ο έκτος τρόφιμος δεν αργεί να προστεθεί στον θάλαμο με τον αριθμό 6, ενδεχομένως για να επιβεβαιώσει την αυτοεκπληρούμενη προφητεία του αριθμού του θαλάμου και σαφώς για να γίνουμε μάρτυρες του πόσο εύκολο είναι να περάσεις "από την άλλη πλευρά" και να χαντακωθείς μια για πάντα, παρά την "κανονικότητά" σου.
Η νουβέλα είναι κόφτη και σταράτη, κλείνει με συνοπτικές διαδικασίες γιατί δεν υπάρχει ανάγκη για περαιτέρω διανθισμούς, ό,τι ήταν να ειπωθεί, ειπώθηκε κατά τη διάρκεια.
Ο Τσέχωφ, όπως και ο Τολστόι, μου ενέπνευσε μια καθαρότητα, μια αγνή κατά κάποιο τρόπο καρδιά, κάτι που βρίσκω ελκυστικό, όπως όταν θαυμάζω ένα οξύνουν παιδί με τη αφοπλιστική ικανότητα να βλέπει ίσια μέσα στην ουσία, απλώς κοιτώντας σε με το καθαρό του βλέμμα, χωρίς να κρίνει, απλά παρατηρώντας� εδώ χωρίς πολλά λόγια. Η ματιά λοιπόν που ρίχνει πάνω σε μια κατάσταση εν προκειμένω αμφίρροπη, τεταμένη και παρεκκλίνουσα είναι σημαδεμένη από έναν ανθρωπισμό. Με φόντο την ρωσική επαρχία, δείχνει τα "μυαλά" και τη λειτουργία της ρωσικής κοινωνίας μέσα σε ένα νοσούν περιβάλλον, αυτό του τρελάδικου.
Η ιστορία είναι γύρω από τον θάλαμο αρ. 6 ενός νοσοκομείου, τον θάλαμο των "τρελών". Οι τρελοί είναι πέντε στον αριθμό και κουράρονται από έναν μειλίχιο και προσηνή γιατρό, τον Αντρέι Ράγκιν. Όμως ο έκτος τρόφιμος δεν αργεί να προστεθεί στον θάλαμο με τον αριθμό 6, ενδεχομένως για να επιβεβαιώσει την αυτοεκπληρούμενη προφητεία του αριθμού του θαλάμου και σαφώς για να γίνουμε μάρτυρες του πόσο εύκολο είναι να περάσεις "από την άλλη πλευρά" και να χαντακωθείς μια για πάντα, παρά την "κανονικότητά" σου.
Η νουβέλα είναι κόφτη και σταράτη, κλείνει με συνοπτικές διαδικασίες γιατί δεν υπάρχει ανάγκη για περαιτέρω διανθισμούς, ό,τι ήταν να ειπωθεί, ειπώθηκε κατά τη διάρκεια.
November 25, 2024
"... قیافه� سختیکشید� و عبوسی دارد، ابروهای آویختها� که صورتش را شبیه سگ گله میکنند� و بینی قرمز. قدش بلند نیست، لاغر به نظر میرس� و رگهای� بیرون زدهاند� ولی ظاهرش جذبه دارد و مشتهای� قرص و محکم است. از آن دسته آدمها� سادهدل� خوشقلب� وظیفهشنا� و کودنی است که نظم را در دنیا از همه چیز بیشتر دوست دارند و به همین دلیل معتقدند که آنها را باید زد. توی صورت میزند� به سینه، به پشت، به هر جایی که شد، و مطمئن است که بدون این کار اینجا از نظم خبری نخواهد بود."
"... بهسخت� میتوا� گفتار دیوانهوا� او را روی کاغذ آورد. از پستیِ انسان میگوید� از زوری که حقیقت را از بین میبرد� از زندگی زیبایی که با گذشت زمان روی زمین برقرار خواهد شد، از میلهها� پنجره که هر لحظه حماقت و بیرحم� زورگویان را به یاد او میآور�. ملغمها� میشو� درهمبره� و ناهماهنگ از ترانهها� قدیمی که هنوز عمرشان به سر نیامده است."
"ضمن اینکه اگر مرگ پایان عادی و منطقی همه چیز است، پس برای چه باید مانع مردن مردم شد؟ چه سودی دارد که فلان کاسب یا کارمند پنج یا ده سال بیشتر زنده بماند؟ اگر هدف پزشکی را در این بدانیم که به کمک دارو از رنجه� کاسته شود، بیاختیا� این سؤال در ذهن شکل میگیر�: برای چه باید از این رنجه� کاسته شود؟ اولاً میگوین� رنج انسان را به سوی تکامل سوق میدهد� ثانیاً اگر بشریت واقعاً یاد بگیرد که رنجها� خود را به وسیله� قرص و قطره تخفیف بدهد، پس حتماً مذهب و فلسفه را که تا امروز از همه� بلاها به آنها پناه میبرد� و حتی خوشبختی را کنار خواهد گذاشت. پوشکین پیش از مرگ عذاب وحشتناکی کشید، هاینه� بیچاره چندین سال فلج بود، پس چرا فلان آندری یفیمیچ یا ماتریونا ساویشنا نباید عذاب بکشند که زندگیشا� بیمحتو� و کاملاً پوچ سپری شده و اگر این رنجه� نبود زندگیشا� شبیه زندگی آمیب میشد�"
"... مسلّم است که عقل هم یک چیز ابدی نیست و عمرش میگذرد� ولی برایتان گفتم چرا اینقد� به آن علاقه دارم. زندگی دام تأسفبار� است. وقتی انسان متفکر به بلوغ میرس� و ذهنش پخته میشود� بیاختیا� خود را در دامی میبین� که خلاصی از آن ممکن نیست. در حقیقت او برخلاف میلش به واسطه� تصادفهای� از نیستی به هستی رسیده ... برای چه؟ او میخواه� از معنا و هدف زندگیا� سر دربیاورد، ولی به او جواب نمیدهن� یا جوابها� پرتوپل� میدهند� در میزند� در را برایش باز نمیکنند� مرگ به سراغش میآید� باز برخلاف میلش. و مثل زندان، همانطو� که آدمها� اسیرِ یک بدبیاریِ مشترک، وقتی کنار هم قرار میگیرن� احساس راحتی و سبکی بیشتری میکنند� در زندگی هم وقتی آدمها� اهل تجزیه و تحلیل و جمعبند� کنار هم جمع میشون� و وقتشان را با رد و بدل کردن افکار آزاد و پرغرور میگذرانند� متوجه این دام نمیشون�. از این نظر عقل لذتی است که هیچ چیز جای آن را نمیگیر�."
"... اینهم� شیارها و کانونها� مغز به چه درد میخورند� قوه� بینایی، گفتار، احساس، نبوغ به چه درد میخورن� اگر قرار است همگی بروند زیر خاک و در نهایت به همراه پوسته� زمین سرد بشوند و بعد میلیونه� سال بدون معنا و بدون هدف همراه زمین دور خورشید بچرخند؟ برای سرد شدن و چرخیدن که هیچ لازم نیست انسان را با این عقل والا و تقریباً الهی از نیستی آورد و بعد، انگار برای ریشخند کردنش، دوباره او را به گِل تبدیل کرد."
"... فقط ترسویی که به جای سرافرازی در برابر مرگ، از آن بترسد میتوان� این طور خود را تسکین دهد که بدن او با گذشت زمان در علف و سنگ و وزغ و ... به زندگی ادامه خواهد داد. اینکه آدم جاودانگی خود را در تبدیل مادها� به ماده� دیگر ببیند به همان اندازه عجیب است که بعد از شکستن و بیمصر� شدن یک ویولن گرانبها بخواهید به جعبه� آن نوید آیندها� درخشان بدهید."
"� ریاضتطلبان� که شما ادایشان را در میآورید� آدمها� خیلی جالبی بودند، ولی تعلیماتشان از دو هزار سال پیش متوقف شده و حتی یک قدم هم به جلو بر نداشته است و در آینده هم برنخواهد داشت، چون عملی نیست و با اصول زندگی نمیخوان�. این تعالیم فقط در اقلیتی با موفقیت همراه است که عمر خود را صرف مطالعه و حظ بردن از تعالیم مختلف میکنند� در حالی که اکثریت این را درک نمیکنن�. تعالیمی که مبلّغ بیاعتنای� به ثروت و رفاه باشد، مبلّغ خوار شمردن رنج و مرگ، اصلاً برای اکثریت قریب به اتفاق آدمه� قابل درک نیست، چون این اکثریت نه با ثروت آشناست نه با رفاه. خوار شمردن رنج و مرگ هم برای آنها در حکم خوار شمردن خود زندگی است، چون تمام وجود انسان از احساساتی تشکیل شده مانند گرسنگی، سرما، رنجش، محرومیت و ترس هاملتوا� از مرگ. تمام زندگی در همین احساسهاس�: آنها ممکن است بر آدم سنگینی کنند، میتوا� از آنها نفرت داشت، ولی نمیشو� خوار شمردشان..."
"ایوان دمیتریچ دوباره تف انداخت و دراز کشید و زیر لب شروع کرد به غرغر کردن:《لعن� به این زندگی! از همه تلختر و ناراحتکنندهت� این است که در آخرِ این زندگی به خاطر رنجه� هیچ پاداشی نصیب آدم نمیشود� برخلاف اپرا هیچ خبری از صحنهها� باشکوه پایانی نیست، بلکه فقط مرگ است. چند تا مرد گردنکلف� میآین� و مرده را از دست و پایش میگیرن� و به زیرزمین میکشن�. وایییی! خوب، مهم نیست ... در عوض در آن دنیا نوبت ما میشو� ... از آن دنیا مثل یک سایه اینجا ظاهر میشو� و این کثافته� را میترسان�. کاری میکن� که موهایشان سفید شود.�"
"ایوان دمیتریچ در همان حال حرف خودش را میز�:《هیچوق� ما را از اینجا خلاص نمیکنن�! ما را اینجا میپوسانن�! آه خدایا، نکند واقعاً در آن دنیا جهنمی نباشد و این پستفطرته� بخشیده شوند؟ پس عدالت چه میشود؟》بع� خودش را به در کوبید و با صدای خفها� فریاد زد:《با� کن، بیشرف� دارم خفه میشو�! الآن کلها� را خرد میکن�! آدمکشه�!�"
"... بهسخت� میتوا� گفتار دیوانهوا� او را روی کاغذ آورد. از پستیِ انسان میگوید� از زوری که حقیقت را از بین میبرد� از زندگی زیبایی که با گذشت زمان روی زمین برقرار خواهد شد، از میلهها� پنجره که هر لحظه حماقت و بیرحم� زورگویان را به یاد او میآور�. ملغمها� میشو� درهمبره� و ناهماهنگ از ترانهها� قدیمی که هنوز عمرشان به سر نیامده است."
"ضمن اینکه اگر مرگ پایان عادی و منطقی همه چیز است، پس برای چه باید مانع مردن مردم شد؟ چه سودی دارد که فلان کاسب یا کارمند پنج یا ده سال بیشتر زنده بماند؟ اگر هدف پزشکی را در این بدانیم که به کمک دارو از رنجه� کاسته شود، بیاختیا� این سؤال در ذهن شکل میگیر�: برای چه باید از این رنجه� کاسته شود؟ اولاً میگوین� رنج انسان را به سوی تکامل سوق میدهد� ثانیاً اگر بشریت واقعاً یاد بگیرد که رنجها� خود را به وسیله� قرص و قطره تخفیف بدهد، پس حتماً مذهب و فلسفه را که تا امروز از همه� بلاها به آنها پناه میبرد� و حتی خوشبختی را کنار خواهد گذاشت. پوشکین پیش از مرگ عذاب وحشتناکی کشید، هاینه� بیچاره چندین سال فلج بود، پس چرا فلان آندری یفیمیچ یا ماتریونا ساویشنا نباید عذاب بکشند که زندگیشا� بیمحتو� و کاملاً پوچ سپری شده و اگر این رنجه� نبود زندگیشا� شبیه زندگی آمیب میشد�"
"... مسلّم است که عقل هم یک چیز ابدی نیست و عمرش میگذرد� ولی برایتان گفتم چرا اینقد� به آن علاقه دارم. زندگی دام تأسفبار� است. وقتی انسان متفکر به بلوغ میرس� و ذهنش پخته میشود� بیاختیا� خود را در دامی میبین� که خلاصی از آن ممکن نیست. در حقیقت او برخلاف میلش به واسطه� تصادفهای� از نیستی به هستی رسیده ... برای چه؟ او میخواه� از معنا و هدف زندگیا� سر دربیاورد، ولی به او جواب نمیدهن� یا جوابها� پرتوپل� میدهند� در میزند� در را برایش باز نمیکنند� مرگ به سراغش میآید� باز برخلاف میلش. و مثل زندان، همانطو� که آدمها� اسیرِ یک بدبیاریِ مشترک، وقتی کنار هم قرار میگیرن� احساس راحتی و سبکی بیشتری میکنند� در زندگی هم وقتی آدمها� اهل تجزیه و تحلیل و جمعبند� کنار هم جمع میشون� و وقتشان را با رد و بدل کردن افکار آزاد و پرغرور میگذرانند� متوجه این دام نمیشون�. از این نظر عقل لذتی است که هیچ چیز جای آن را نمیگیر�."
"... اینهم� شیارها و کانونها� مغز به چه درد میخورند� قوه� بینایی، گفتار، احساس، نبوغ به چه درد میخورن� اگر قرار است همگی بروند زیر خاک و در نهایت به همراه پوسته� زمین سرد بشوند و بعد میلیونه� سال بدون معنا و بدون هدف همراه زمین دور خورشید بچرخند؟ برای سرد شدن و چرخیدن که هیچ لازم نیست انسان را با این عقل والا و تقریباً الهی از نیستی آورد و بعد، انگار برای ریشخند کردنش، دوباره او را به گِل تبدیل کرد."
"... فقط ترسویی که به جای سرافرازی در برابر مرگ، از آن بترسد میتوان� این طور خود را تسکین دهد که بدن او با گذشت زمان در علف و سنگ و وزغ و ... به زندگی ادامه خواهد داد. اینکه آدم جاودانگی خود را در تبدیل مادها� به ماده� دیگر ببیند به همان اندازه عجیب است که بعد از شکستن و بیمصر� شدن یک ویولن گرانبها بخواهید به جعبه� آن نوید آیندها� درخشان بدهید."
"� ریاضتطلبان� که شما ادایشان را در میآورید� آدمها� خیلی جالبی بودند، ولی تعلیماتشان از دو هزار سال پیش متوقف شده و حتی یک قدم هم به جلو بر نداشته است و در آینده هم برنخواهد داشت، چون عملی نیست و با اصول زندگی نمیخوان�. این تعالیم فقط در اقلیتی با موفقیت همراه است که عمر خود را صرف مطالعه و حظ بردن از تعالیم مختلف میکنند� در حالی که اکثریت این را درک نمیکنن�. تعالیمی که مبلّغ بیاعتنای� به ثروت و رفاه باشد، مبلّغ خوار شمردن رنج و مرگ، اصلاً برای اکثریت قریب به اتفاق آدمه� قابل درک نیست، چون این اکثریت نه با ثروت آشناست نه با رفاه. خوار شمردن رنج و مرگ هم برای آنها در حکم خوار شمردن خود زندگی است، چون تمام وجود انسان از احساساتی تشکیل شده مانند گرسنگی، سرما، رنجش، محرومیت و ترس هاملتوا� از مرگ. تمام زندگی در همین احساسهاس�: آنها ممکن است بر آدم سنگینی کنند، میتوا� از آنها نفرت داشت، ولی نمیشو� خوار شمردشان..."
"ایوان دمیتریچ دوباره تف انداخت و دراز کشید و زیر لب شروع کرد به غرغر کردن:《لعن� به این زندگی! از همه تلختر و ناراحتکنندهت� این است که در آخرِ این زندگی به خاطر رنجه� هیچ پاداشی نصیب آدم نمیشود� برخلاف اپرا هیچ خبری از صحنهها� باشکوه پایانی نیست، بلکه فقط مرگ است. چند تا مرد گردنکلف� میآین� و مرده را از دست و پایش میگیرن� و به زیرزمین میکشن�. وایییی! خوب، مهم نیست ... در عوض در آن دنیا نوبت ما میشو� ... از آن دنیا مثل یک سایه اینجا ظاهر میشو� و این کثافته� را میترسان�. کاری میکن� که موهایشان سفید شود.�"
"ایوان دمیتریچ در همان حال حرف خودش را میز�:《هیچوق� ما را از اینجا خلاص نمیکنن�! ما را اینجا میپوسانن�! آه خدایا، نکند واقعاً در آن دنیا جهنمی نباشد و این پستفطرته� بخشیده شوند؟ پس عدالت چه میشود؟》بع� خودش را به در کوبید و با صدای خفها� فریاد زد:《با� کن، بیشرف� دارم خفه میشو�! الآن کلها� را خرد میکن�! آدمکشه�!�"
Displaying 1 - 30 of 1,343 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.