نوربرت لینتُن یکی از مورخان، استادان و منتقدان برجسته� هنر مدرن در انگلستان است که همواره تماس نزدیکی با جامعه� هنری و هنرمندان کشورهای مختلف جهان داشته است. او ساله� در دانشگاهها� گوناگون انگلستان به تدریس تاریخ و نقد هنر اشتغال داشته و چندین سال مدیریت نمایشگاهها� شورای هنر بریتانیای کبیر را عهدهدا� بوده است. پروفسور لینتُن در حال حاضر استاد تاریخ هنر در دانشگاه ساسکس است. وی بیش از بیست جلد کتاب در زمینه� تاریخ و نقد هنر نگاشته که اکثر آنه� به زبانها� مختلف جهان ترجمه شده است. کتاب هنر مدرن که به قلم یکی از نامدارترین محققان و منتقدان هنر در انگلستان نگاشته شده، در میان کتابهای� که درباره� تاریخ هنر مدرن نوشته شدهان� از شهرت و اعتبار ویژها� برخوردار است. این کتاب که از زمان نشر نخست آن در ۱۹۸۰ بهکرا� بازنگری، تجدید چاپ و به اغلب زبانها� جهان ترجمه شده است ساله� یکی از مهمتری� منابع و مراجع مورخان، منتقدان و پژوهندگان هنر مدرن بوده است. درباره اینکه هنر مدرن دقیقاً از چه زمانی آغاز میشو� و کدام اثر هنری، سبک هنری، جنبش هنری یا حتی گفتمان هنری را میتوانی� در توالی زمانی تاریخ هنر، نقطه� شروع هنر مدرن بدانیم، اختلافنظرهای� میان مورخان و پژوهشگرا� هنر وجود دارد. برخی معتقدند که هنر مدرن در دهه� ۱۸۶۰ با نمایش تابلوی ناهار در سبزهزا� اثر ادوار مانه در سالن مردودهای پاریس آغاز میشو� و تا دهه� ۱۹۷۰ ادامه مییاب�. برخی دیگر هنر مدرن را حدوداً هنر قرن بیستم میدانن� و سال ۱۹۰۵، یعنی زمان گشایش نمایشگاه فووْها در سالن پاییز در پاریس را نقطه� عزیمت خود قرار میدهن�. نوربرت لینتُن مؤلف کتاب حاضر ضمن آنک� بر دهه� نخست قرن بیستم بهعنوا� سالها� آغازین شکلگیر� هنر مدرن تکیه میکن� بر کار چند هنرمند برجسته� دههها� پایانی قرن نوزدهم بهعنوا� پیامآورا� و زمینهسازا� هنر مدرن نظر میافکن�. بحث اصلی کتاب با توصیف و تحلیل جنبشها� بزرگ قرن بیستم همچون فُوویسم، کوبیسم، فوتوریسم، اکسپرسیونیسم آغاز میگرد� و با بررسی ژرفکاوانه� دیگر مکاتب مختلف هنر قرن بیستم ازجمله سوپرهماتیسم� کنستروکتیویسم، دادا و سوررئالیسم، رئالیسم سوسیالیستی، اکسپرسیونیسم انتزاعی، پاپآپ� مینیمال آرت، هنر مفهومی و جز اینه� دنبال میشو�. تشریح و تحلیل شرایط تاریخی و اجتماعی شکلگیر� و تحول هنر مدرن از برجستهتری� ویژگیها� کتاب حاضر است.
این کتاب باید/ بهتره در ادامه تاریخ هنر گامبریج خونده و بشه و بازم باید/ بهتره با فاصله کم از هم خونده بشن عالی عالی بود، اطلاعات فوق العاده خوب و زیادی داد . هر فصل یکی از مکاتب هنری رو معرفی میکنه، البته با اندکی پرگویی. در مقایسه با تاریخ هنر، این کتاب متاسفانه نقاشی های کمتر و بی کیفیتی داره و اشکال عمده ای که من بهش میگیرم اینه که بعضی صفحات تعداد زیادی هنرمند معرفی کرده و رد شده و یا آثاری رو اسم برده که توی کتاب موجود نیستن. این وابستگی زیاد به گوگل کردن اذیت کننده بود.
دیدن، خود یک عمل خلاق است، عملی که مستلزم تلاش است. هر آنچه ما در زندگی عادی خود می بینیم، در درجات مختلفی، دستخوش تغییر شکل ها و کژنمایی هایی می شوند که حاصل عادات مکتسبه اند، و این موضوع شاید به ویژه در عصری مانند عصر ما مصداق داشته باشد که در آن سینما، تبلیغات و مطبوعات هر روز سیلی از انگاره های ساخته و پرداخته را بر ما جاری می کنند که برای نگاه ما همان تاثیری را دارند که پیش داوری برای شعور و دانایی ما دارد. تلاش لازم برای آزاد کردن انسان از این تاثیرات نیازمند شجاعت است و این شجاعت لازمه ی وجود هنرمندی است که باید همه چیز را به گونه ای بنگرد که گویی برای نخستین بار در برابر چشمان او قرار می گیرند. در همه ی طول زندگی اش باید به گونه ای بنگرد که در زمان کودکی می نگریسته است. "هانری ماتیس" 1953
در این هیاهوی روزمره به کنجی رفتن و با این عالیجنابانِ هنر دمادمی حظ بردن، چه بسا یکی از کارکردهای متن بود. یادآوری و بازخوانیِ آنچه که در هنر مدرن می گذرد اگرچه شاید تمامْ گفته نشده است اینجا اما ویژگیِ تاریخ نویسی هنر یکی هم آشنا شدن با دیدگاه های گونه گونِ اهالی تحلیل و تحقیق هست و دانستن این که چیزی قطعیت ندارد؛ که سبب است برای بازگشتن های دوباره و از نو خواندن های روایت های دیگر کسان. باری پس از خواندنِ تاریخِ هنر ارنست گامبریچ(آن کتاب مقدس) این کتاب جفتِ مناسبی بود برای آن، که آن دیگری تا رسیدن به هنر مدرن روایت اش را پیش آورده بود و این یکی در پی آن. با نگاهی که هر خواننده دارد هم می تواند بهره های شخصی فراوان برگیرد از گفت و گوهای نویسنده و درباره ی نگرش های هنر مدرن و بیابد آنانی را که گویی اثرِ مهم تر و چه بسا ژرف تری بر شکل گیری دوره ها و سبک ها داشته اند برای احترام و علاقه مندی یاد می کنم از: هانری ماتیس/ جورج گروس/ پیت موندریان/ آلبرتو جاکومتتی/ ولادیمیر تاتلین
سرانجام، دوازدهم مرداد ماه یکهزار و سیصد و نود و نُه خورشیدی
هنرمند باید خود را قید سنت های ریشه دارو هنر کلاسیک و اکادمیک برهاند و هنجارها را به چالش بگیرد. پس چه گفتن و چگونه گفتن هر دو می بایست نو میشد. هنر مدرن نه میخواهد والایی و عظمت را به نمایش در آورد و نه بازنمای "طبیعت زیبا" و " خصائل انسانی" باشد می خواهد نقاب را برگیرد و زشتی ها را عیان سازد
لذتی که من از خوندن این کتاب داشتم هیچ کتاب دیگه ای برام نداشته بارها و بارها سراغش رفتم وتاکید کنم همونطور که لینتن خودش گفته معنا در بسیاری از کارهای هنر مدرن, هیچ وقت بی اهمیت یا غایب نبوده پس بی معنا بودن اثر مدرن کاملن رد شده
کتاب اطلاعات نسبتن خوبی درباره� هنرمندان مدرن ارائه میده� ولی دو اشکال اصلی داشت ۱. پرسشها� اصلی کم مطرح میشو� و وقتی مطرح میشون� نویسنده دغدغه پاسخ به آنها را ندارد. مثلن می نویسد: "از باب نمونه میتوانی� به یکی از تابلوهای چاکخورده� فونتانا اشاره کنیم: آیا یک انگاره ی انتزاعی است یا یک شی خودبسنده که نه شکل نماست نه انتزاعی؟ یک واقعه است یا یک تصویر؟... وسوالاتی بسیار ازاین قبیل که البته گاه طرح سوال بسی آسانتر از پاسخ گویی به آن است." و تلاشی برای بررسی پاسخ این پرسشها� مهم نمیکن�. ۲. تعداد زیادی هنرمند معرفی میشو�. گاهی در یک پاراگراف به ۲ یا ۳ نام هنرمند بر میخوری� که توضیح بسیار کوتاهی درباره� آنها داده شده گاهی تصویری از یک اثر هنرمند آمده که ان هم گاهی سیاه سفیداست. در بعضی موارد حتی تصویری از اثار هنرمند نیامده. در نتیجه برای اشنایی باید درباره ی بیشتر هنرمندان همزمان با خواندن کتاب سرچ انجام شود.
So much to read and look at. Of course modern art has hazy roots but definitely ends just before this book was written. "Modern" has to have an end-date, doesn't it, or else "Post-Modern" is meaningless.
I cannot really judge a book like this � can only savour it, marvel at the pictures, and hope to learn.
دیدن، خود یک عمل خلاق است، عملی که مستلزم تلاش است | هانری ماتیس . فهرست : بربرهای جدید| واقعیت: پرسش ها و پاسخ ها| انگاره های پیشرفت| هنر مرده: زنده باد هنر |فراخوان نظم| استادان بزرگ هنر مدرن| هنر با منش امریکایی| هنر پس از جنگ در اروپا| نقاشی و مجسمه سازی دوران اخیر| گذر از مرزهای نقاشی و مجسمه سازی| گرایش های مدرن و پسامدرن در هنر| هنرمند در جامعه مدرن .
جای بسی خوشحالیس� که تونستم این کتاب رو بخونم. 《هن� مدرن》ر� میشه به نحوی ادامه تاریخ هنر گامبریج دونست، مخصوصا اینکه نویسنده هم گهگاهی به گامریج اشاره کرده. این کتاب برخلاف کتابها� دیگها� که در زمینه هنر مدرن نوشته شدن، نیومده اسمه� و ایسمه� را پشت سرهم با تیتر ردیف کنه. اگه دنبال همچین چیزی هستین، اصلا سمت این کتاب نیایین. 《هن� مدرن》� در واقع تاریخ هنر مدرنه، و سیر رو توضیح داده. توی این وسط مسطا هم اومده هنرمنده� و ایسمه� رو بررسی کرده.
این کتاب گویی دنباله تاریخ هنر گامبریج است، و از دید من به همان اندازه گیرا و دوست داشتنی است. هر فصل کتاب به یک گرایش عمده هنری می پردازد و اندیشه ها و فضای اجتماعی را که به ایجاد آن گرایش کمک کرده است، مرور می کند. دوست داشتم کمی بیشتر تابلوها از دید بصری تحلیل شوند، اما همان حاشیه پردازی هم برای لذت بردن از کتاب کافی است.
It as the story of modern art up to about the 90's; I dare say there are further revisions.
Excellent in parts, especially when discussing the interactions between public, intermediates and artists. Sometimes felt that the text was composed of essays stiched together.
It is not an academic book and therefore assuming its intended audience is the general public, it fails to provide concrete tangible interpretations and/or insights into the art movements and artistic works it covers. But the book does hold at least some historical and chronological information and I appreciate it for that
A good overview of modern art. The edition I read didn't include Hirst and Emin, but that wasn't exactly what I was after.
It introduced movements and gave what seemed like a balanced view of the creators and their creations, their processes and also responses from viewers - public and private, past and present.
A disappointment from Phaidon, a failure of design and layout. Very important colour paintings appear in monochrome. Objects of different scales misleadingly located alongside. What gives?!
Norbert Lynton bu kült eserinde geniş ve ayrıntılı bir modern sanat tarihi kitabı hazırlamış.
Modern sanatın başlangıcı olarak tarihçiler arasında kesin bir kanı olmadığını belirtiyor ama ilk soyut sanat yapıtı olarak 19. Yüzyıl’a gidiyor ve Cezanne’ın “Yıkananlar � tablosunu kabul ediyor.
Kitap boyunca başlıca konular; modern sanat, örnek sanat eserlerinin incelemesi, sanatçılar, sergiler, modern sanatın sosyolojik ve politik etkileşimleri, Avrupa’da ve Amerika’da soyut sanat-sanatçı örnekleri, sanatın iletişim araçlarıyla etkileri, sanat��ıların eserlerinin müzeler, sergiler ve daha eksantrik yollarla izleyicilere sunulmasının örnekleri, kapitalizm- modern sanat ilişkileri ve daha bir çok konuya değinerek detaylı olarak modern sanatın tarih içindeki evrimini anlatmış.
Uzun ama detaylı ve ilgilisine son derece bilgilendirici, keyifli bir kitap. Sanat tarihi alanında kült eserlerden biri. Sanatçılara ve ayrıca sanata ve sanat tarihine, entelektüel konulara ilginiz varsa mutlaka okumanızı tavsiye ederim.
An introduction to the History of Modern Art. There is some lack of connection in the text, there are historical periods and artistic movements that are better treated than others, a common problem with this type of books.
This was a very good starter for those interested to learn more about modern art like me. I am not giving this five stars because the orientation was slightly confusing - I would have preferred the chapters to be laid out per art movement rather than the idea or context behind them. I'm glad that there were lots of examples of Paul Cezanne's works (I like him very much). Sadly, Expressionism wasn't elaborated upon; Edvard Munch's The Scream wasn't even shown. I would suggest further discussion for this and Fauvism, especially since the two art movements blur sometimes. Since this is colored, I am quite content.
Out of topic: My favorite art movements are the following - Impressionism, Post-Impressionism, and Surrealism. The idea of the latter I find interesting, but it is the former two that greatly appeals to me (I paint in an impressionist style as well). I find Hyperrealism highly provocative and entertaining, but other than the sense of sheer incredulity it provides me, I don't like it very much, because in my opinion it lacks further expression (although street art is quite amazing). Dada gives me the headache.
I first read this book in 1989 - since then I have re-read again periodically (version #2 1992). The introduction and the last few pages are [for me] a poignant comment on the state of contemporary art |today]. As a painter myself, the book stands out [for me] as an important opinion worth digesting [and perhaps] for all visual artists who continue research into the plastic arts as a serious form of art.