What do you think?
Rate this book
Oroppa
Een wervelende, uitbundige vertelling over de kant van Europa die voor de meesten onzichtbaar blijft.
Irad Abergels kroeg in Parijs is het laatste toevluchtsoord voor de zusters en broeders van de nacht. Zijn moeder, Salomé Abergel, is verdwenen, en het meisje Hind vindt in de kelder van Salomé’s huis in de Rivierenbuurt in Amsterdam haar nagelaten schilderijen, beelden die tot haar spreken, waar ze ’s nachts van wakker ligt.
Oroppa gaat over hoe macht mensen dingen kan laten doen waarvan ze niet wisten dat ze ertoe in staat waren. En over degenen die weigeren nog deel te nemen aan dat systeem. Van Amsterdam tot Parijs, van Tunis tot Casablanca hebben ze levens opgebouwd, achtervolgd door spoken uit het verleden. En gezamenlijk heffen zij het glas: op Oroppa!
Irad Abergels kroeg in Parijs is het laatste toevluchtsoord voor de zusters en broeders van de nacht. Zijn moeder, Salomé Abergel, is verdwenen, en het meisje Hind vindt in de kelder van Salomé’s huis in de Rivierenbuurt in Amsterdam haar nagelaten schilderijen, beelden die tot haar spreken, waar ze ’s nachts van wakker ligt.
Oroppa gaat over hoe macht mensen dingen kan laten doen waarvan ze niet wisten dat ze ertoe in staat waren. En over degenen die weigeren nog deel te nemen aan dat systeem. Van Amsterdam tot Parijs, van Tunis tot Casablanca hebben ze levens opgebouwd, achtervolgd door spoken uit het verleden. En gezamenlijk heffen zij het glas: op Oroppa!
396 pages, Paperback
First published August 27, 2024
618 people are currently reading
4,745 people want to read
About the author
Safae el Khannoussi
2books43followersSafae el Khannoussi (1994) is schrijver, docent en promovendus. Ze schrijft haar proefschrift over politieke filosofie en gevangenisabolitionisme vanuit dekoloniaal perspectief. Eerder publiceerde ze verhalen in De Gids. In haar werk staan thema’s als ballingschap, voortvluchtigheid en het paradoxale bestaan van de migrant centraal. Oroppa is haar debuutroman.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 315 reviews
February 1, 2025
Een van de beste boeken die ik in tijden heb gelezen.
Oroppa biedt een wanhopig en hoopvol, hard en teder, intiem en episch verhaal, dat met zelfbewust meesterschap in een flamboyante, trefzekere en beeldende stijl tot een meeslepend en onvergetelijk avontuur wordt gesmeed.
Je vindt niet vaak zoveel zulke sterke metaforen, zoals “Het klonk alsof je een nest jonge kraaien in een versnipperaar gooide.� Je vindt niet vaak zulke goede zinnen als “Op Anna, die me verliet om wiskunde te studeren.�
Bijzonder knap is het tweede deel, De Pissende Pelgrim, waar met empathie maar zonder sympathie wordt verteld vanuit het perspectief van een beul. Een beul zonder spijt, ook nog eens. Een beul met zelfmedelijden, godbetere. Dat dit vertelperspectief geloofwaardig is en werkt, is een prestatie. Dat is ontzettend moeilijk om te schrijven.
Het is nauwelijks te geloven dat dit een debuut is. Oroppa kan zich meten met grote titels uit de wereldliteratuur.
Oroppa biedt een wanhopig en hoopvol, hard en teder, intiem en episch verhaal, dat met zelfbewust meesterschap in een flamboyante, trefzekere en beeldende stijl tot een meeslepend en onvergetelijk avontuur wordt gesmeed.
Je vindt niet vaak zoveel zulke sterke metaforen, zoals “Het klonk alsof je een nest jonge kraaien in een versnipperaar gooide.� Je vindt niet vaak zulke goede zinnen als “Op Anna, die me verliet om wiskunde te studeren.�
Bijzonder knap is het tweede deel, De Pissende Pelgrim, waar met empathie maar zonder sympathie wordt verteld vanuit het perspectief van een beul. Een beul zonder spijt, ook nog eens. Een beul met zelfmedelijden, godbetere. Dat dit vertelperspectief geloofwaardig is en werkt, is een prestatie. Dat is ontzettend moeilijk om te schrijven.
Het is nauwelijks te geloven dat dit een debuut is. Oroppa kan zich meten met grote titels uit de wereldliteratuur.
September 24, 2024
Oroppa is het soort ambitieuze roman waar je je doorheen worstelt in de hoop op het einde (een beetje) beloond te worden.
�
Helaas.
Waar het verhaal aanvankelijk af en toe nog (een béétje) helder is, wordt de woordensoep alsmaar dikker, korstiger, tot de zinnen geen soep, maar pap zijn geworden.
“Ik zat rustig te lezen, op mijn stoel, naast die vervloekte ventilator die al mijn gedachten doet wegwaaien, en bij een zekere pagina bekroop me een onheilspellend gevoel dus las ik de pagina nog een keer en nog een keer, zette de ventilator uit, de slaap week en de adrenaline gierde door mijn lijf, ik wist dat ik ergens op was gestuit maar iedere keer dat ik de pagina las was het alsof de woorden als kinderen gierend onder mijn waardeloze concentratie wegstoven, daarom moest ik de pagina zes of zeven keer lezen eer ik ontdekte dat ik was gestuit op een van de zinnen die ik ergens had achtergelaten in een van mijn verspreide gedichten.�
Dàt gevoel.
En dat dus de héle tijd.
Tot je er (heel erg) moe van wordt.
En moedeloos.
�
Helaas.
Waar het verhaal aanvankelijk af en toe nog (een béétje) helder is, wordt de woordensoep alsmaar dikker, korstiger, tot de zinnen geen soep, maar pap zijn geworden.
“Ik zat rustig te lezen, op mijn stoel, naast die vervloekte ventilator die al mijn gedachten doet wegwaaien, en bij een zekere pagina bekroop me een onheilspellend gevoel dus las ik de pagina nog een keer en nog een keer, zette de ventilator uit, de slaap week en de adrenaline gierde door mijn lijf, ik wist dat ik ergens op was gestuit maar iedere keer dat ik de pagina las was het alsof de woorden als kinderen gierend onder mijn waardeloze concentratie wegstoven, daarom moest ik de pagina zes of zeven keer lezen eer ik ontdekte dat ik was gestuit op een van de zinnen die ik ergens had achtergelaten in een van mijn verspreide gedichten.�
Dàt gevoel.
En dat dus de héle tijd.
Tot je er (heel erg) moe van wordt.
En moedeloos.
September 14, 2024
Ik had dit boek graag willen omarmen, maar het is me eerlijk gezegd nie echt gelukt.
Heel veel verhaallijnen, perspectiefwisselingen en eindeloze uitstapjes à la Mohamed Mbougar Sarr. En waar het in De diepst verborgen herinnering heel goed werkte voor me, begon het me hier tegen te staan. In het midden kwam er even lekker in, maar daarna zakte de nieuwsgierigheid weer weg.
De laatste 70 pagina’s (onnavolgbare ‘angstcahiers�) kon ik niet meer opbrengen. (Sorry Hes 😪)
Oh ps alle personages zijn kettingrokende alcoholisten en dat stoorde me ook
Heel veel verhaallijnen, perspectiefwisselingen en eindeloze uitstapjes à la Mohamed Mbougar Sarr. En waar het in De diepst verborgen herinnering heel goed werkte voor me, begon het me hier tegen te staan. In het midden kwam er even lekker in, maar daarna zakte de nieuwsgierigheid weer weg.
De laatste 70 pagina’s (onnavolgbare ‘angstcahiers�) kon ik niet meer opbrengen. (Sorry Hes 😪)
Oh ps alle personages zijn kettingrokende alcoholisten en dat stoorde me ook
September 18, 2024
Ik wilde deze 'magisch-marxistische' roman van een politiek filosofe misschien iets té graag fantastisch vinden, en de jubelende recensies en (voor)besprekingen temperden de verwachtingen uiteraard ook al niet - kroniek van een aangekondigde teleurstelling. Het boek bleek helaas een beetje een bijeengeraapt zooitje, kunstmatig aaneengeregen door een hoofd-'verhaal' (eigenlijk meer een situatie of een geval dan een verhaal, want er zit weinig ontwikkeling in) waarvan de personages op geen enkel moment tot leven komen. Belicht wel een interessante kant van de Marokkaanse politieke geschiedenis en bezingt een rafelige kant van Europa die (wat mij betreft) vaker bezongen mag worden.
September 11, 2024
Overdadig, en daarom toch in de eerste plaats � ondanks alle lyrische taal die uit de trukendoos getrokken wordt� doodvermoeiend. Een veelheid aan personages, die weliswaar raak geobserveerd worden, maar waar je als lezer toch op afstand van blijft. Ik weet niet precies waar dit aan ligt, misschien omdat de verteller ze allemaal met dezelfde pen kleurt? omdat ze allemaal zo weinig om hun eigen welzijn lijken te geven? Misschien omdat het er gewoon zo veel zijn en je nooit helemaal weet wat van belang is en wat niet? Deze roman is een lawine aan informatie, die me murw en gevoelloos achterliet.
2.5
2.5
September 18, 2024
Voor de “ode aan verhalen� die dit volgens de hysterische recensies zou moeten zijn, zit er toch echt te weinig verhaal in dit boek. ‘Ode aan lukrake anekdotes� was een accuratere typering geweest.
Mooie taal wel, maar daar kan je je aandacht onmogelijk bij houden, de chaos is te groot.
Interessant voorbeeld van dat stijl dus toch ook niet alles is - wat ik vaak wel denk - , je moet je toch echt ergens mee kunnen verbinden, ergens in mee kunnen bewegen, dat is bij Oroppa schier onmogelijk.
Mooie taal wel, maar daar kan je je aandacht onmogelijk bij houden, de chaos is te groot.
Interessant voorbeeld van dat stijl dus toch ook niet alles is - wat ik vaak wel denk - , je moet je toch echt ergens mee kunnen verbinden, ergens in mee kunnen bewegen, dat is bij Oroppa schier onmogelijk.
September 28, 2024
Het boek had potentie: titel, namen, setting. Laten we zeggen dat ik er zin in had. Geen wittevrouwenprietpraat maar weer eens een goed boek. Koude kermis. Verhaallijnen en perspectieven komen niet samen, geen écht mooie zinnen gelezen en geen gedachtes eraan over gehouden. Goede boeken moeten niet voelen als werken. Moet ik dan maar weer terugvallen op de klassiekers? Ben nu al zo vaak teleurgesteld dat ik het even niet meer aan kan. Tips zijn welkom.
December 29, 2024
Bij deze een iets meer doordachte recensie:
De ambities en het talent zijn hoog. De schrijver lijkt sterk geïnspireerd door Bolano en andere postmoderne schrijvers. El Khanoussi heeft duidelijk gevoel voor ritme en sfeer, maar het taalgebruik schiet te vaak uit de bocht. Daarnaast zijn de personages te overdreven/cliché, om echt te raken. Eigenlijk is de lat hier juist te laag gelegd. Maar als ze zo doorgaat, écht kritisch naar haar zinnen kijkt, schrijft ze misschien wel een meesterwerk.
De ambities en het talent zijn hoog. De schrijver lijkt sterk geïnspireerd door Bolano en andere postmoderne schrijvers. El Khanoussi heeft duidelijk gevoel voor ritme en sfeer, maar het taalgebruik schiet te vaak uit de bocht. Daarnaast zijn de personages te overdreven/cliché, om echt te raken. Eigenlijk is de lat hier juist te laag gelegd. Maar als ze zo doorgaat, écht kritisch naar haar zinnen kijkt, schrijft ze misschien wel een meesterwerk.
September 14, 2024
Ik was de eerste paar pagina’s echt heel erg onder de indruk.
Maar het is een beetje alsof iemand voor je neus staat te jongleren met 6 ballen en zegt ‘kijk wat ik kan! Goed hè?� en jij denkt ‘wow, ja!'. Maar dat jongleren gaat maar door en door, ‘Goed hè? Knap toch?� en je denkt ‘pff, ja ja, op wie probeer je eigenlijk indruk te maken?� En het gaat maar door uren sta je te kijken naar dat jongleren en al heel snel wordt het bloedirritant en doodvermoeiend.
Maar het is een beetje alsof iemand voor je neus staat te jongleren met 6 ballen en zegt ‘kijk wat ik kan! Goed hè?� en jij denkt ‘wow, ja!'. Maar dat jongleren gaat maar door en door, ‘Goed hè? Knap toch?� en je denkt ‘pff, ja ja, op wie probeer je eigenlijk indruk te maken?� En het gaat maar door uren sta je te kijken naar dat jongleren en al heel snel wordt het bloedirritant en doodvermoeiend.
February 22, 2025
Dit is werkelijk een geweldig boek! Prachtige beelden, wijze overwegingen, mysterieuze gebeurtenissen en mensen! Ook was het echt fantastisch om eens een boek te lezen vanuit een Marokkaans-Nederlandse hoek. Eigenlijk wachten we daar al lang op, nietwaar! Vaak hebben de personages niets met elkaar te maken, maar kennen ze elkaar toch in positieve, maar vaak ook in behoorlijk negatieve zin. De persoonlijke verhalen van de hoofdrolspelers zijn soms niet te volgen, maar dat maakt het juist heel intrigerend. Mensen zien elkaar, spreken elkaar soms, maar vaak echt niet van harte en soms zelfs met grote tegenzin. Regelmatig lopen ze elkaar net mis. De zinnen dwalen voort met interessante zijpaden, die zich dan weer netjes in het gelid voegen bij het verhaal.
Ik ga niet op de inhoud in want, echt, ik kan dit boek alleen maar aanbevelen om het zelf te lezen. Laat je ook verrassen! Het is lang geleden dat ik zo’n bijzonder boek heb gelezen. Ik hoop van harte dat Safae el Khannoussi ons in niet te lange tijd weer zal trakteren op haar volgende boek.
Ik ga niet op de inhoud in want, echt, ik kan dit boek alleen maar aanbevelen om het zelf te lezen. Laat je ook verrassen! Het is lang geleden dat ik zo’n bijzonder boek heb gelezen. Ik hoop van harte dat Safae el Khannoussi ons in niet te lange tijd weer zal trakteren op haar volgende boek.
December 28, 2024
Door de Volkskrant uitgeroepen tot beste Nederlandse boek van het jaar. Het zal wel aan mij liggen, maar ik snap de hype niet zo 🤷🏻♀� ik las een andere recensie die dit boek beschreef als een woordensoep die steeds dikker wordt en zich langzaam maar zeker vormt tot woordenpap waar je je doorheen moet worstelen. Dat dekt de lading voor mij best goed 🫣 het had best zijn momenten en zinsnedes die ik kon waarderen, maar dat maakte me niet minder opgelucht dat ik het boek eindelijk dicht kon slaan na de laatste pagina.
⭐️⭐️.5
⭐️⭐️.5
December 1, 2024
Na twee weken geleden dit te hebben uitgelezen toch nog een recensie want het blijft maar rondspoken in m'n koppie.
Ik houd van boeken die me dom kunnen laten voelen (vandaar ook m'n liefde voor Ali Smith). Waarvan ik na het dichtklappen het gevoel heb dat ik wel alle letters heb gelezen maar (nog) niet alles helemaal heb begrepen. Dat onder de pagina's nog een geheim ligt te wachten dat ontaard moet worden. Oroppa is bij uitstek zo'n boek. Niet alleen vanwege het geweldige en originele schrijfwerk (zo veel beeldspraak is raak en vernieuwend) maar voornamelijk vanwege de complexe kroniek die hier wordt geweven bleef ik achter met het gevoel dat ik nog niet alles uit dit boek heb geschraapt. En juist daarom blijft het me achtervolgen.
Wat ook helpt zijn de karakters. In de Nederlandse literatuur heb ik niet eerder zulke vreemde maar enorm menselijke figuren meegemaakt. Ze zijn complex, zitten vol fouten en spijt maar blijven door gaan in een samenleving die hen kapot beukt. el Khannoussi weet in het slijk, de kroegkots, de stoffige ruimtes en afgeragde coffeeshops de Magische Mens te vinden. En het allerbelangrijkst; ze weet de schoonheid en nooit-aflatende lichtstralen (om met Vonnegut te spreken) in hen te ontdekken. Dit maakt haar en haar boek niet alleen ontzettend sympathiek maar ook eerlijk. We hebben allemaal rotte plekken, doen dingen waar we ons voor schamen en waarvan we weten dat we het niet zouden moeten doen. Maar toch zijn we het waard om van te houden, en zijn onze verhalen de moeite waard om gehoord te worden. Hoe ingewikkeld, verwarrend of pijnlijk ze ook kunnen zijn.
Mijn vader zegt altijd dat chaos slechts een patroon is dat we nog niet hebben ontdekt. Ik begrijp dat voor sommige mensen dit boek verwarrend of wanordelijk kan aanvoelen. De magisch-realistische elementen uit het boek (waar ik ongelofelijk veel van houdt) dragen daar wellicht ook aan bij. Hen zou ik aan willen raden om dit te omarmen, want zo is de werkelijkheid ook. Het is allemaal een patroon dat we nog moeten ontdekken en die zoektocht leidt ons ongetwijfeld langs een hele boel dat de moeite waard is, zoals Oroppa.
Ik houd van boeken die me dom kunnen laten voelen (vandaar ook m'n liefde voor Ali Smith). Waarvan ik na het dichtklappen het gevoel heb dat ik wel alle letters heb gelezen maar (nog) niet alles helemaal heb begrepen. Dat onder de pagina's nog een geheim ligt te wachten dat ontaard moet worden. Oroppa is bij uitstek zo'n boek. Niet alleen vanwege het geweldige en originele schrijfwerk (zo veel beeldspraak is raak en vernieuwend) maar voornamelijk vanwege de complexe kroniek die hier wordt geweven bleef ik achter met het gevoel dat ik nog niet alles uit dit boek heb geschraapt. En juist daarom blijft het me achtervolgen.
Wat ook helpt zijn de karakters. In de Nederlandse literatuur heb ik niet eerder zulke vreemde maar enorm menselijke figuren meegemaakt. Ze zijn complex, zitten vol fouten en spijt maar blijven door gaan in een samenleving die hen kapot beukt. el Khannoussi weet in het slijk, de kroegkots, de stoffige ruimtes en afgeragde coffeeshops de Magische Mens te vinden. En het allerbelangrijkst; ze weet de schoonheid en nooit-aflatende lichtstralen (om met Vonnegut te spreken) in hen te ontdekken. Dit maakt haar en haar boek niet alleen ontzettend sympathiek maar ook eerlijk. We hebben allemaal rotte plekken, doen dingen waar we ons voor schamen en waarvan we weten dat we het niet zouden moeten doen. Maar toch zijn we het waard om van te houden, en zijn onze verhalen de moeite waard om gehoord te worden. Hoe ingewikkeld, verwarrend of pijnlijk ze ook kunnen zijn.
Mijn vader zegt altijd dat chaos slechts een patroon is dat we nog niet hebben ontdekt. Ik begrijp dat voor sommige mensen dit boek verwarrend of wanordelijk kan aanvoelen. De magisch-realistische elementen uit het boek (waar ik ongelofelijk veel van houdt) dragen daar wellicht ook aan bij. Hen zou ik aan willen raden om dit te omarmen, want zo is de werkelijkheid ook. Het is allemaal een patroon dat we nog moeten ontdekken en die zoektocht leidt ons ongetwijfeld langs een hele boel dat de moeite waard is, zoals Oroppa.
November 14, 2024
Heel veel verschillende verhaallijnen, perspectieven en wisselingen in tijd en verhalen die er niet toe lijken te doen. Zo’n boek waarvan je hoopt dat het op het einde allemaal samen komt maar eigenlijk het tegengestelde gebeurt
November 17, 2024
Pffff�. ik ben blij dat ik het uit heb. Wervelend inderdaad, maar voor mij te wervelend, te anekdotisch, teveel mensen die te ver van me afstaan. Wel mooie zinnen & beelden her en der, maar dat was dan ook meteen het belangrijkste plezier wat ik aan dit boek beleefd heb.
October 10, 2024
Goede boeken voelen niet als werk. Als iets waar je doorheen moet ploeteren in de steeds wanhopiger hoop dat het uiteindelijk iets op gaat leveren (spoiler alert: dat is niet het geval. Losgezongen, onnavolgbare anekdotes die geen enkel geheel vormen is alles wat je krijgt).
September 28, 2024
Een boek dat te lastig is, het zou zo mooi kunnen zijn als het iets toegankelijker was.
September 13, 2024
Hmmmm�. Ik vond sommige (de meeste?) stukken, personen en verhalen super interessant � vooral Yousef, met wie ik helemaal samensmolt en van wie ik met veel tegenzin afscheid nam. Maar alle verhalen in verhalen in verhalen � wat ik echt wel bijzonder en knap vond � in combinatie met de stijl (veel lange complexe passieve zinnen die als een soort knoop in zichzelf waren verwikkeld) maakten tegelijk dat ik me helaas nooit heel diep met het boek of de personen erin heb kunnen verbinden. Maar misschien is dat eigenlijk wel het punt? En horen we ook helemaal niet al hun geheimen te ‘krijgen�?
March 30, 2025
"Soms overvallen ons ideeën die op het eerste gezicht zo onschuldig lijken, zo vluchtig en licht dat het niet meteen duidelijk is welke verraderlijke verleiding ze behelzen." (p. 363-364)
Of het die ideeën zijn die Safae el Khanoussi tot 'Oroppa' hebben gebracht, laten we in het midden, maar dat zij ze op een verleidelijke manier tot de lezer brengt, staat buiten kijf. Wat een bezwerende en bedwelmende lectuur was dit en wat kan deze dame schrijven. Het verhaal, dat onmogelijk samen te vatten valt, laat staan dat je in een paar zinnen kan vertellen waar het nu precies over gaat, speelt zich af op verschillende plaatsen en is geconcentreerd rond een aantal personages. De Joods-Marokkaanse Salomé Abergel verdwijnt spoorloos en laat een hoop schilderijen achter in de kelder van een pand in Amsterdam. Hind, een van de andere hoofdpersonages, trekt in dat huis dat Salomé achterliet en wordt al snel meegesleurd in een wereld van hallucinaties, herinneringen en onverwachte ontmoetingen.
In Parijs ontmoeten we Irad Abergel, zoon van, die een bar uitbaat in het 21ste arrondissement. "Waarom Hind niet op het afgesproken moment was komen opdagen had te maken met de verlokkingen van een mysterieuze wereld die ook wel bekendstond als het eenentwintigste: een immer herschikkend stelsel aan kelders, parken, zolderkamers, tunnels, bruggen, parkeergarages, bars, straathoeken, souterrains en achterafsteegjes waarin de gelukkige zoeker terechtkwam om, al was het nog zo kortstondig, te ontsnappen aan de voorspelbare, noodlottige loop van het voorspelbare leven." (pp. 25-26) Daarnaast krijgen we nog een aantal nevenpersonages gepresenteerd, waaronder een beul die als een spook uit het verleden de wereld van de Marokkaanse Jaren van Lood binnenloodst in het verhaal.
De kracht van de roman schuilt in de manier waarop El Khannoussi haar verhalen met elkaar verweeft. Ze speelt met tijd en perspectief, waardoor het soms voelt alsof je als lezer door een doolhof van fragmenten dwaalt. Dit fragmentarische karakter maakt het boek niet altijd even toegankelijk, maar draagt juist bij aan de thematiek van vervreemding en desoriëntatie. De personages buitelen over elkaar heen, veranderen van naam, verdwijnen en keren later in het verhaal terug, sterven en herrijzen. Niets lijkt definitief en de grens tussen leven en dood, herinnering en realiteit, blijft vloeibaar: "Tussen het verleden en de hallucinatie is maar één verschil en dat is dat het eerste op één of andere manier zijn sporen nalaat - en over die sporen valt dan weer te zeggen dat het een kunst is om ze te achterhalen maar eveneens om ze uit te wissen." (p. 390)
Zonder twijfel het mooiste verhaal - of liever 'de mooiste verhalen' - dat ik het voorbije jaar heb gelezen, dat sporen nalaat, of je het nu wil of niet. Een verhaal dat ik sowieso herlees.
(Fijne podcast over het boek, bij de uitreiking van de Boon prijzen 2025: - Bedankt voor de tip, Annelies!)
Of het die ideeën zijn die Safae el Khanoussi tot 'Oroppa' hebben gebracht, laten we in het midden, maar dat zij ze op een verleidelijke manier tot de lezer brengt, staat buiten kijf. Wat een bezwerende en bedwelmende lectuur was dit en wat kan deze dame schrijven. Het verhaal, dat onmogelijk samen te vatten valt, laat staan dat je in een paar zinnen kan vertellen waar het nu precies over gaat, speelt zich af op verschillende plaatsen en is geconcentreerd rond een aantal personages. De Joods-Marokkaanse Salomé Abergel verdwijnt spoorloos en laat een hoop schilderijen achter in de kelder van een pand in Amsterdam. Hind, een van de andere hoofdpersonages, trekt in dat huis dat Salomé achterliet en wordt al snel meegesleurd in een wereld van hallucinaties, herinneringen en onverwachte ontmoetingen.
In Parijs ontmoeten we Irad Abergel, zoon van, die een bar uitbaat in het 21ste arrondissement. "Waarom Hind niet op het afgesproken moment was komen opdagen had te maken met de verlokkingen van een mysterieuze wereld die ook wel bekendstond als het eenentwintigste: een immer herschikkend stelsel aan kelders, parken, zolderkamers, tunnels, bruggen, parkeergarages, bars, straathoeken, souterrains en achterafsteegjes waarin de gelukkige zoeker terechtkwam om, al was het nog zo kortstondig, te ontsnappen aan de voorspelbare, noodlottige loop van het voorspelbare leven." (pp. 25-26) Daarnaast krijgen we nog een aantal nevenpersonages gepresenteerd, waaronder een beul die als een spook uit het verleden de wereld van de Marokkaanse Jaren van Lood binnenloodst in het verhaal.
De kracht van de roman schuilt in de manier waarop El Khannoussi haar verhalen met elkaar verweeft. Ze speelt met tijd en perspectief, waardoor het soms voelt alsof je als lezer door een doolhof van fragmenten dwaalt. Dit fragmentarische karakter maakt het boek niet altijd even toegankelijk, maar draagt juist bij aan de thematiek van vervreemding en desoriëntatie. De personages buitelen over elkaar heen, veranderen van naam, verdwijnen en keren later in het verhaal terug, sterven en herrijzen. Niets lijkt definitief en de grens tussen leven en dood, herinnering en realiteit, blijft vloeibaar: "Tussen het verleden en de hallucinatie is maar één verschil en dat is dat het eerste op één of andere manier zijn sporen nalaat - en over die sporen valt dan weer te zeggen dat het een kunst is om ze te achterhalen maar eveneens om ze uit te wissen." (p. 390)
Zonder twijfel het mooiste verhaal - of liever 'de mooiste verhalen' - dat ik het voorbije jaar heb gelezen, dat sporen nalaat, of je het nu wil of niet. Een verhaal dat ik sowieso herlees.
(Fijne podcast over het boek, bij de uitreiking van de Boon prijzen 2025: - Bedankt voor de tip, Annelies!)
October 14, 2024
Boek van het jaar
November 13, 2024
Te veel, te vol. Deel twee had van mij een boek op zich mogen zijn. Het zou een leuke speurtocht kunnen zijn om alle verhaallijnen bij elkaar te puzzelen, maar dit is toch niet het boek waar ik helemaal loco op zou willen gaan.
(En slecht geredigeerd)
(En slecht geredigeerd)
January 17, 2025
Ik snap dat mensen dit een goed boek kunnen vinden. Echter sloeg het bij mij een beetje de plank mis bij de Kafkaesque scenes die (naar mijn mening) in onnodig moeilijke taal werden gegoten.
December 30, 2024
Wat een meeslepend, gelaagd boek en wat een schitterend, poëtisch proza. Een gedurfde, imperfecte groeibriljant met zoveel vaart geschreven dat je er vanaf de eerste minuut in meegezogen wordt.
Ook al zit ik met vraagtekens aan het einde van de rit en ben ik er niet zeker van dat ik alle verhaallijnen, perspectiefwisselingen en sprongen in de tijd volledig heb doorgrond, zijn er zoveel memorabele personages en plotwendingen dat je eigenlijk direct opnieuw wilt beginnen.
Voert te ver om het verhaal uit de doeken te doen, maar de geschiedenis van de Joods-Marokkaanse kunstenares Salomé Abergel in afwisselend de Rivierenbuurt, Parijs, Tunesië en Marokko is prachtig en ongrijpbaar. Als complexe, messcherpe kroniek van twee werelddelen doet het denken aan Sarrs Diepst verborgen herinnering van de mens, ook zo’n koortsdroom van een roman.
Veelbelovend debuut van Safae el Khannoussi.
**** 1/2
Ook al zit ik met vraagtekens aan het einde van de rit en ben ik er niet zeker van dat ik alle verhaallijnen, perspectiefwisselingen en sprongen in de tijd volledig heb doorgrond, zijn er zoveel memorabele personages en plotwendingen dat je eigenlijk direct opnieuw wilt beginnen.
Voert te ver om het verhaal uit de doeken te doen, maar de geschiedenis van de Joods-Marokkaanse kunstenares Salomé Abergel in afwisselend de Rivierenbuurt, Parijs, Tunesië en Marokko is prachtig en ongrijpbaar. Als complexe, messcherpe kroniek van twee werelddelen doet het denken aan Sarrs Diepst verborgen herinnering van de mens, ook zo’n koortsdroom van een roman.
Veelbelovend debuut van Safae el Khannoussi.
**** 1/2
December 19, 2024
Hoopvol aan begonnen. En in een paar delen ervan die hoop ook gerealiseerd zien worden.
Het verspringen en uiteindelijk weer bij elkaar brengen van de verhaallijnen en diversiteit aan personages voelt te ver gezocht voor mij.
Wel uitgelezen� al had dat niet veel gescheeld
Het verspringen en uiteindelijk weer bij elkaar brengen van de verhaallijnen en diversiteit aan personages voelt te ver gezocht voor mij.
Wel uitgelezen� al had dat niet veel gescheeld
February 21, 2025
eeeehm tja. Als je me zou vragen wat ik nou precies heb gelezen, zou ik daar niet echt antwoord op kunnen geven. Het is wel echt mooi geschreven, met prachtige omschrijvingen.
Ik vind het meestal wel leuk als een boek moeilijk en ingewikkeld is en niet alles voorgekauwd wordt, maar dit verhaal was wel echt iets te complex en daardoor ook wat chaotisch. Ik denk dat de auteur er te veel in wilde zeggen - waardoor ze uiteindelijk niet zo heel veel kon zeggen. Snap je???
Ik vind het meestal wel leuk als een boek moeilijk en ingewikkeld is en niet alles voorgekauwd wordt, maar dit verhaal was wel echt iets te complex en daardoor ook wat chaotisch. Ik denk dat de auteur er te veel in wilde zeggen - waardoor ze uiteindelijk niet zo heel veel kon zeggen. Snap je???
March 27, 2025
Gran-di-oos!!! Qua taal, personages, het magische, de de vindingrijkheid, de geweldige zijsporen, de slimheid, de beeldspraken, etc etc - ronduit geniaal. De overdaad en 'slimheid' deden me heel erg denken aan de Zuid-Amerikaanse literatuur die ik afgelopen jaar heb gelezen (vooral Vargas Llosa). Ik ga het sowieso nog een keer lezen en daar heb ik nu al heel erg zin in, want het is een van m'n nieuwe lievelingsboeken.
December 19, 2024
Heel sfeervol boek dat ik met plezier heb gelezen. Het bevatte een achtergrond geschiedenis en personages waar ik zelf niet eerder over heb gelezen. Prachtige verhalen (zoals over de hond en de man in de gevangenis) en anekdotes die de veelvoud aan personages kleur geven. Hoewel de rode draad wel een samenhang creëert tussen alle personages, vond ik hem ook wat ingewikkeld en afleidend. Zo was ik vaak op zoek naar samenhang en connecties op momenten dat die er niet per se waren en had ik me op sommige momenten eerder moeten laten meeslepen door de verhalen. De angstcahiers vond ik misschien wel het mooiste deel, nadat ik had opgegeven te achterhalen wie ze precies geschreven had.
October 18, 2024
F*ck wat een debuut! Echt heel sterk. De mooie melancholieke stijl wisselt zich af met donkerte en hardheid. Van beiden één voorbeeld: "Niets is feestelijk zonder kabaal, mensen vieren niks in stilte, dat was ze vergeten, ze is ook vergeten hoeveel glazen ze al opheeft." Maar ook: "Hij kwam uit een gezin zoals Rafael ze noemde: stadsschouwburgprogressivisten, dat wil zeggen, neoliberale weldoeners, dat wil zeggen, hypocriete klootzakken."
February 16, 2025
Terug op de plank. Ik kan niet in het verhaal komen. Of het aan mij ligt of aan het boek laat ik in het midden.
December 6, 2024
Okee 3,8/4 sterren maar 4 want echt genoten.
Dit boek is er één zoals ik die maar weinig lees. Zo complex, slim, humorvol, magisch, gek, waanzinnig en diep dat ik bijna Safae el Khannoussi als een God ga beschouwen iets buitenmenselijks (wat ik bij Anjet Daanje na het lezen van Het lied van ooievaar en dromedaris ook had). WAT is deze vrouw hyper intelligent en wat kan ze schrijven! De metaforen de taal het leest echt als een trein en er zit zoveel mooie beeldspraak in. Sommigen verhalen grepen me heel erg sommigen minder maar dat was ook niet erg. Ik was blij dat ik Wouts review erover gelezen had, hierdoor ging ik niet continue op zoek naar ‘begrijp ik het wel� maar liet ik de chaos mij omarmen en dompelde me hierdoor onder in de lyrische soms gruwelijke wereld van Oroppa.
Toch kan ik het niet laten om ook vaak gedacht te hebben: ik ben te dom voor dit boek ik begrijp het niet? Dus graag mensen die dit ook gelezen hebben: kunnen we er een avond over praten?
Het boek heeft me gegrepen en echt meegenomen op een reis, samenvatten waar het over gaat lukt me niet echt en hoe ik me erover ‘voel� ben ik ook nog niet helemaal uit maar ik heb wel echt genoten.
Dit boek is er één zoals ik die maar weinig lees. Zo complex, slim, humorvol, magisch, gek, waanzinnig en diep dat ik bijna Safae el Khannoussi als een God ga beschouwen iets buitenmenselijks (wat ik bij Anjet Daanje na het lezen van Het lied van ooievaar en dromedaris ook had). WAT is deze vrouw hyper intelligent en wat kan ze schrijven! De metaforen de taal het leest echt als een trein en er zit zoveel mooie beeldspraak in. Sommigen verhalen grepen me heel erg sommigen minder maar dat was ook niet erg. Ik was blij dat ik Wouts review erover gelezen had, hierdoor ging ik niet continue op zoek naar ‘begrijp ik het wel� maar liet ik de chaos mij omarmen en dompelde me hierdoor onder in de lyrische soms gruwelijke wereld van Oroppa.
Toch kan ik het niet laten om ook vaak gedacht te hebben: ik ben te dom voor dit boek ik begrijp het niet? Dus graag mensen die dit ook gelezen hebben: kunnen we er een avond over praten?
Het boek heeft me gegrepen en echt meegenomen op een reis, samenvatten waar het over gaat lukt me niet echt en hoe ik me erover ‘voel� ben ik ook nog niet helemaal uit maar ik heb wel echt genoten.
September 22, 2024
Wat een koortsdroom van een boek, waarin ieder personage zowel totaal uitgerangeerd is als vol energie lijkt te zitten. Het heeft een vergelijkbare intense energie als De Diepst verborgen herinnering van de mens (waar el Khanoussi zelfs even naar lijkt te verwijzen?).
Uiteindelijk bleef ik wel in twijfel achter of ik alles snap en kan plaatsen. Maar als leeservaring is het zinderend en een enorme aanrader.
Uiteindelijk bleef ik wel in twijfel achter of ik alles snap en kan plaatsen. Maar als leeservaring is het zinderend en een enorme aanrader.
Displaying 1 - 30 of 315 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.