What do you think?
Rate this book
Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους
Το 2022 ο Μίνως Ευσταθιάδης παίρνει άδεια εισόδου στη φυλακή υψίστης ασφαλείας του Στράουμπινγκ στη Γερμανία για να συναντήσει έναν κρατούμενο, καταδικασμένο σε ισόβια.
Η συνέντευξη ολοκληρώνεται, αλλά κατά τη διάρκειά της αρχίζει να αποκαλύπτεται μια διαφορετική και άγνωστη υπόθεση.
Πώς μπορεί να συνδέεται η εξαφάνιση ενός κοριτσιού το 1981 στο δάσος της βαυαρικής λίμνης Άμερ με τη δολοφονία μιας γυναίκας στο πολυτελές ρετιρέ της, στο κέντρο του Μονάχου το 2006; Ο κατάδικος μεταμορφώνεται σε αφηγητή και ο συγγραφέας σε ερευνητή. Ή μήπως σε πραγματικό μάρτυρα;
Η συνέντευξη ολοκληρώνεται, αλλά κατά τη διάρκειά της αρχίζει να αποκαλύπτεται μια διαφορετική και άγνωστη υπόθεση.
Πώς μπορεί να συνδέεται η εξαφάνιση ενός κοριτσιού το 1981 στο δάσος της βαυαρικής λίμνης Άμερ με τη δολοφονία μιας γυναίκας στο πολυτελές ρετιρέ της, στο κέντρο του Μονάχου το 2006; Ο κατάδικος μεταμορφώνεται σε αφηγητή και ο συγγραφέας σε ερευνητή. Ή μήπως σε πραγματικό μάρτυρα;
300 pages, Paperback
Published November 5, 2024
11 people are currently reading
241 people want to read
About the author
Minos Efstathiadis
8books30followersMinos Efstathiadis (Greek: Μίνως Ευσταθιάδης) studied Law in Athens and in Hannover. He gave up (probably not soon enough) being a lawyer for windsurfing and writing.
His play “The Meal� received the prize for Original Playwright of E.T.E. and has been translated into English, German, French and Hungarian.
His novel “The second part of the night� has been published in German.
His novel “The Diver� has been published in French and was shortlisted for the Athens Prize for Literature, Violeta Negra Occitanie and Prix du Livre Européen.
His play “The Meal� received the prize for Original Playwright of E.T.E. and has been translated into English, German, French and Hungarian.
His novel “The second part of the night� has been published in German.
His novel “The Diver� has been published in French and was shortlisted for the Athens Prize for Literature, Violeta Negra Occitanie and Prix du Livre Européen.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 30 reviews
January 12, 2025
Εχω τελειώσει την ανάγνωση παραπάνω από 2 μερες και δεν έχω σταματήσει στιγμή να σκέφτομαι όλο αυτό που διάβασα. Κατά καιρούς υπάρχουν σκηνές, που με στοιχειώνουν. Σίγουρα δύο από αυτές ανήκουν σε προηγούμενα βιβλία του Μίνου Ευσταθιάδη. Φρίκη και τρόμος που σου κόβουν την αναπνοή.
Σε αυτό το μυθιστόρημα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν έχει μια, δύο, τρεις σκηνές που κάνουν την καρδιά σου να χάσει χτύπους. Από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα υπάρχει κάτι που σε κάνει να κρατάς ορθάνοιχτα τα μάτια σου, να έχεις το νου σου να μη χάσεις ούτε λέξη, να κρατάς σφιχτά το βιβλίο, και να μη το αφήσεις μέχρι να φτάσεις στο τέλος.
Στο δεύτερο μέρος νιώθεις εγκλωβισμένος, και τελείως ανήμπορος.
Αναρωτιέσαι συνέχεια πως γίνεται η Γερμανική δικαιοσύνη να είναι όχι απλά τυφλή, μα και κουτσή, και παράλυτη, και με παρωπίδες. Πως μπορεί να αφήνει ανθρώπους ενδεχομένως αθώους να σαπίζουν σε ένα κελί που βλέπει το φως του ήλιου μόλις 2 ωρες την ημέρα.
Η εξαφάνιση ενός κοριτσιού το 1981 και η δολοφονία μιας γυναίκας με αμύθητη περιουσία, 25 χρόνια αργότερα, στο κέντρο του Μονάχου ίσως και να σχετίζονται.
Αυτό ανακαλύπτει ο Μίνως Ευσταθιάδης όταν καταφέρνει να πάρει άδεια να επισκεφθεί στις φυλακές τον κρατούμενο Φρεντ Τάλας,
κατηγορούμενο για τη δολοφονία της θείας του. Ο τέλειος ένοχος. Ή μήπως όχι;
Ο συγγραφέας έχοντας το ρόλο του ερευνητή, δεν είναι απλά ένας άνθρωπος που καταγράφει την ιστορία στο χαρτί. Προσπαθεί με το δικό του τρόπο να φτάσει έστω και λίγο, κοντά στην αλήθεια. Όχι στην αλήθεια της Γερμανικής δικαιοσύνης. Στην αλήθεια του Φρεντ και ενδεχομένως την αληθεια του εαυτού του.
Έχει προσεγγίσει διακριτικά, με προσοχή, σεβασμό και υπομονή, όσους εμπλέκονται σε όλο αυτό.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό το true crime μυθιστόρημα που βρίσκεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων, και σας παροτρυνω να το βάλετε στο σπίτι σας.
Δεν θα πω αστυνομικό γιατί νιώθω πως θα το αδικήσω. Είναι πολλα παραπάνω.
5/5, και αν είχε παραπάνω θα ήταν 10, 20,100.
Σε αυτό το μυθιστόρημα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν έχει μια, δύο, τρεις σκηνές που κάνουν την καρδιά σου να χάσει χτύπους. Από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα υπάρχει κάτι που σε κάνει να κρατάς ορθάνοιχτα τα μάτια σου, να έχεις το νου σου να μη χάσεις ούτε λέξη, να κρατάς σφιχτά το βιβλίο, και να μη το αφήσεις μέχρι να φτάσεις στο τέλος.
Στο δεύτερο μέρος νιώθεις εγκλωβισμένος, και τελείως ανήμπορος.
Αναρωτιέσαι συνέχεια πως γίνεται η Γερμανική δικαιοσύνη να είναι όχι απλά τυφλή, μα και κουτσή, και παράλυτη, και με παρωπίδες. Πως μπορεί να αφήνει ανθρώπους ενδεχομένως αθώους να σαπίζουν σε ένα κελί που βλέπει το φως του ήλιου μόλις 2 ωρες την ημέρα.
Η εξαφάνιση ενός κοριτσιού το 1981 και η δολοφονία μιας γυναίκας με αμύθητη περιουσία, 25 χρόνια αργότερα, στο κέντρο του Μονάχου ίσως και να σχετίζονται.
Αυτό ανακαλύπτει ο Μίνως Ευσταθιάδης όταν καταφέρνει να πάρει άδεια να επισκεφθεί στις φυλακές τον κρατούμενο Φρεντ Τάλας,
κατηγορούμενο για τη δολοφονία της θείας του. Ο τέλειος ένοχος. Ή μήπως όχι;
Ο συγγραφέας έχοντας το ρόλο του ερευνητή, δεν είναι απλά ένας άνθρωπος που καταγράφει την ιστορία στο χαρτί. Προσπαθεί με το δικό του τρόπο να φτάσει έστω και λίγο, κοντά στην αλήθεια. Όχι στην αλήθεια της Γερμανικής δικαιοσύνης. Στην αλήθεια του Φρεντ και ενδεχομένως την αληθεια του εαυτού του.
Έχει προσεγγίσει διακριτικά, με προσοχή, σεβασμό και υπομονή, όσους εμπλέκονται σε όλο αυτό.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό το true crime μυθιστόρημα που βρίσκεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων, και σας παροτρυνω να το βάλετε στο σπίτι σας.
Δεν θα πω αστυνομικό γιατί νιώθω πως θα το αδικήσω. Είναι πολλα παραπάνω.
5/5, και αν είχε παραπάνω θα ήταν 10, 20,100.
November 28, 2024
5*+++
Βαυαρία, 1981: Ένα δεκάχρονο κορίτσι εξαφανίζεται κοντά σε μια λίμνη. Μόναχο, 2006: Μια εύπορη ηλικιωμένη γυναίκα βρίσκεται βάναυσα δολοφονημένη στο διαμέρισμά της. Δυο εγκλήματα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους. Φαινομενικά.
Το “Σο� γράφω από την κοιλιά του κτήνους� του Μίνου Ευσταθιάδη είναι μια σπουδή στην ανθρώπινη δικαιοσύνη � ή μάλλον, στην απουσία της. Από την πρώτη σελίδα, μας ρίχνει μέσα σε έναν κόσμο όπου το σκοτάδι κυριαρχεί, όχι μόνο στην ατμόσφαιρα αλλά και στις ψυχές των ανθρώπων. Η ιστορία φέρνει αντιμέτωπους δύο κόσμους: τον απόλυτο ρεαλισμό της δημοσιογραφικής έρευνας και τη σκοτεινή ένταση του crime fiction, συνδέοντας δυο εγκλήματα που διαδραματίζονται, όχι μόνο σε διαφορετικούς τόπους αλλά και σε διαφορετικές δεκαετίες.
Ο Μίνως σε αυτό του το βιβλίο επιτυγχάνει κατ� εμέ κάτι μοναδικό: ένα μυθιστόρημα που, παρόλο που κινείται στα όρια του αστυνομικού, ξεπερνάει τα συμβατικά όρια του είδους. Με γλώσσα απλή αλλά καυστική, ενίοτε με χιούμορ στυφό και με μια αίσθηση βαθιάς απαισιοδοξίας για τα θεσμικά όργανα της γερμανικής δικαιοσύνης, μας φέρνει αντιμέτωπους με ερωτήματα που δεν απαντώνται εύκολα � αν απαντηθούν ποτέ δηλαδή. Η ιστορία φλερτάρει με τη δημοσιογραφική έρευνα και εισάγει έντονο πολιτικό στοχασμό, αναγκάζοντας τον αναγνώστη να αναρωτηθεί για τη φύση της δικαιοσύνης: Είναι οι ένοχοι πάντα αυτοί που καταδικάζονται; Ή μήπως η ανάγκη του συστήματος να δείχνει αλάνθαστο καταβροχθίζει ανθρώπινες ζωές;
Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ο Φρέντερικ Τάλας, ένας νεαρός που κατηγορείται για τη δολοφονία της θείας του, μιας γυναίκας πλούσιας και αυταρχικής, που βρέθηκε νεκρή με είκοσι τέσσερα χτυπήματα στο κεφάλι. Καθώς ο Φρέντι φυλακίζεται, τα ΜΜΕ τρέφουν το κοινό με φρίκη και δίνουν “σάρκ� και οστά� στον “τέλει� ένοχο�. “Άρτο� και θεάματα� κυρίες και κύριοι! Παράλληλα, προχωρώντας η υπόθεση έρχεται στο προσκήνιο ένα έγκλημα από την δεκαετία του �80: η εξαφάνιση του μικρού κοριτσιού από το δάσος κοντά σε μια λίμνη. Οι δύο ιστορίες, που αρχικά μοιάζουν ανεξάρτητες, ενώνονται μέσα από την αφήγηση, κάνοντας τον αναγνώστη να αναρωτηθεί: Ποια είναι η αλήθεια; Και ποιος αποφασίζει γι� αυτήν;
Μία από τις πιο δυνατές στιγμές του βιβλίου είναι η συνάντηση του συγγραφέα με τον καταδικασμένο Φρέντι στις φυλακές του Στράουμπινγκ. Η αφήγηση αποκτά σχεδόν ντοκιμαντερίστικη υφή, φέρνοντας στο προσκήνιο ακόμα ένα ερώτημα: είναι ο Φρέντι ένας αμετανόητος φονιάς ή το τραγικό θύμα ενός φρικτού δικαστικού “λάθους�; Αυτή η συνάντηση γίνεται το σημείο καμπής της αφήγησης, καθώς οδηγεί σε αποκαλύψεις που γυρίζουν τον χρόνο πίσω, στο 1981, και ξανανοίγουν τις πληγές του εγκλήματος που συγκλόνισε τη Γερμανία. Σε αυτό το σημείο να πω ότι χρειάστηκαν πολλοί μήνες από τη στιγμή της αίτησής του, μέχρι να δοθεί στο Μίνω η σχετικά άδεια από τις γερμανικές αρχές, για την είσοδο στις φυλακές. Και το σημαντικότερο είναι ότι έλαβε την άδεια δίχως να κάνει χρήση της ιδιότητας του δικηγόρου, κάτι που πιθανώς να του άνοιγε ευκολότερα τις πόρτες. Αντίθετα σε όλες τις επικοινωνίες συστηνόταν ως συγγραφέας που έγραφε βιβλίο για την υπόθεση του Τάλας.
Το βιβλίο είναι πολλά περισσότερα από ένα απλό αστυνομικό· είναι ένα σύγχρονο true crime μυθιστόρημα που δε με άφηνε να το αφήσω. Μέσα από την πυκνή βλάστηση του βαυαρικού δάσους, τον κρότο των δικών και τη σκοτεινή πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης, το βιβλίο αποτυπώνει τον απόηχο της αδικίας. Είναι μια ιστορία για το πώς η κοινωνία αναζητά πάντα έναν ένοχο � ακόμη κι αν δεν είναι ο δράστης. Αρκεί να βολέψει την έκβαση κι αρκεί να βολέψει σύντομα.
Αν ψάχνεις ένα βιβλίο που θα σε καθηλώσει, θα σε συγκινήσει και θα σε κάνει να αναλογιστείς αν υπάρχει όντως αυτό που λέμε “δικαιοσύνη�, το “Σο� γράφω από την κοιλιά του κτήνους� είναι η ιδανική επιλογή. Δεν πρόκειται απλώς για ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα. Είναι ένα έργο που αγγίζει την καρδιά της αλήθειας ή, ίσως, της απουσίας της.
Αγόρασέ το κι άσε τα τύμπανα να ηχήσουν και για σένα!
Βαυαρία, 1981: Ένα δεκάχρονο κορίτσι εξαφανίζεται κοντά σε μια λίμνη. Μόναχο, 2006: Μια εύπορη ηλικιωμένη γυναίκα βρίσκεται βάναυσα δολοφονημένη στο διαμέρισμά της. Δυο εγκλήματα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους. Φαινομενικά.
Το “Σο� γράφω από την κοιλιά του κτήνους� του Μίνου Ευσταθιάδη είναι μια σπουδή στην ανθρώπινη δικαιοσύνη � ή μάλλον, στην απουσία της. Από την πρώτη σελίδα, μας ρίχνει μέσα σε έναν κόσμο όπου το σκοτάδι κυριαρχεί, όχι μόνο στην ατμόσφαιρα αλλά και στις ψυχές των ανθρώπων. Η ιστορία φέρνει αντιμέτωπους δύο κόσμους: τον απόλυτο ρεαλισμό της δημοσιογραφικής έρευνας και τη σκοτεινή ένταση του crime fiction, συνδέοντας δυο εγκλήματα που διαδραματίζονται, όχι μόνο σε διαφορετικούς τόπους αλλά και σε διαφορετικές δεκαετίες.
Ο Μίνως σε αυτό του το βιβλίο επιτυγχάνει κατ� εμέ κάτι μοναδικό: ένα μυθιστόρημα που, παρόλο που κινείται στα όρια του αστυνομικού, ξεπερνάει τα συμβατικά όρια του είδους. Με γλώσσα απλή αλλά καυστική, ενίοτε με χιούμορ στυφό και με μια αίσθηση βαθιάς απαισιοδοξίας για τα θεσμικά όργανα της γερμανικής δικαιοσύνης, μας φέρνει αντιμέτωπους με ερωτήματα που δεν απαντώνται εύκολα � αν απαντηθούν ποτέ δηλαδή. Η ιστορία φλερτάρει με τη δημοσιογραφική έρευνα και εισάγει έντονο πολιτικό στοχασμό, αναγκάζοντας τον αναγνώστη να αναρωτηθεί για τη φύση της δικαιοσύνης: Είναι οι ένοχοι πάντα αυτοί που καταδικάζονται; Ή μήπως η ανάγκη του συστήματος να δείχνει αλάνθαστο καταβροχθίζει ανθρώπινες ζωές;
Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ο Φρέντερικ Τάλας, ένας νεαρός που κατηγορείται για τη δολοφονία της θείας του, μιας γυναίκας πλούσιας και αυταρχικής, που βρέθηκε νεκρή με είκοσι τέσσερα χτυπήματα στο κεφάλι. Καθώς ο Φρέντι φυλακίζεται, τα ΜΜΕ τρέφουν το κοινό με φρίκη και δίνουν “σάρκ� και οστά� στον “τέλει� ένοχο�. “Άρτο� και θεάματα� κυρίες και κύριοι! Παράλληλα, προχωρώντας η υπόθεση έρχεται στο προσκήνιο ένα έγκλημα από την δεκαετία του �80: η εξαφάνιση του μικρού κοριτσιού από το δάσος κοντά σε μια λίμνη. Οι δύο ιστορίες, που αρχικά μοιάζουν ανεξάρτητες, ενώνονται μέσα από την αφήγηση, κάνοντας τον αναγνώστη να αναρωτηθεί: Ποια είναι η αλήθεια; Και ποιος αποφασίζει γι� αυτήν;
Μία από τις πιο δυνατές στιγμές του βιβλίου είναι η συνάντηση του συγγραφέα με τον καταδικασμένο Φρέντι στις φυλακές του Στράουμπινγκ. Η αφήγηση αποκτά σχεδόν ντοκιμαντερίστικη υφή, φέρνοντας στο προσκήνιο ακόμα ένα ερώτημα: είναι ο Φρέντι ένας αμετανόητος φονιάς ή το τραγικό θύμα ενός φρικτού δικαστικού “λάθους�; Αυτή η συνάντηση γίνεται το σημείο καμπής της αφήγησης, καθώς οδηγεί σε αποκαλύψεις που γυρίζουν τον χρόνο πίσω, στο 1981, και ξανανοίγουν τις πληγές του εγκλήματος που συγκλόνισε τη Γερμανία. Σε αυτό το σημείο να πω ότι χρειάστηκαν πολλοί μήνες από τη στιγμή της αίτησής του, μέχρι να δοθεί στο Μίνω η σχετικά άδεια από τις γερμανικές αρχές, για την είσοδο στις φυλακές. Και το σημαντικότερο είναι ότι έλαβε την άδεια δίχως να κάνει χρήση της ιδιότητας του δικηγόρου, κάτι που πιθανώς να του άνοιγε ευκολότερα τις πόρτες. Αντίθετα σε όλες τις επικοινωνίες συστηνόταν ως συγγραφέας που έγραφε βιβλίο για την υπόθεση του Τάλας.
Το βιβλίο είναι πολλά περισσότερα από ένα απλό αστυνομικό· είναι ένα σύγχρονο true crime μυθιστόρημα που δε με άφηνε να το αφήσω. Μέσα από την πυκνή βλάστηση του βαυαρικού δάσους, τον κρότο των δικών και τη σκοτεινή πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης, το βιβλίο αποτυπώνει τον απόηχο της αδικίας. Είναι μια ιστορία για το πώς η κοινωνία αναζητά πάντα έναν ένοχο � ακόμη κι αν δεν είναι ο δράστης. Αρκεί να βολέψει την έκβαση κι αρκεί να βολέψει σύντομα.
Αν ψάχνεις ένα βιβλίο που θα σε καθηλώσει, θα σε συγκινήσει και θα σε κάνει να αναλογιστείς αν υπάρχει όντως αυτό που λέμε “δικαιοσύνη�, το “Σο� γράφω από την κοιλιά του κτήνους� είναι η ιδανική επιλογή. Δεν πρόκειται απλώς για ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα. Είναι ένα έργο που αγγίζει την καρδιά της αλήθειας ή, ίσως, της απουσίας της.
Αγόρασέ το κι άσε τα τύμπανα να ηχήσουν και για σένα!
March 9, 2025
Άλλη μία «ντόπια» απογοήτευση . Έπεσα στην παγίδα
Ζόντιακ� από τα Lidl . Ο συγγραφέας έχει καταναλώσει αρκετή ποπ κουλτούρα και είπε να γράψει ένα χρονικό για δυο ανεξιχνίαστες υποθέσεις της γερμανικής δικαιοσύνης.Όλο αυτό θα είχε ενδιαφέρον αν συγγραφέας ήξερε να γράφει. Ο Ευσταθιάδης δεν το έχει, η πρόζα του είναι στεγνή, γεμάτη κλισέ .Όταν προσπαθεί να «λογοτεχνίσει» για να δείξει ότι γράφει μυθιστόρημα και όχι αστυνομικό ρεπορτάζ δεν του κάθεται ούτε μια μεταφορά της προκοπής. Μόνο κάτι ποιητίζουσες, βαρύγδουπες αρλούμπες. Σταχυολογώντας μόνο κάποιες και τα συμπεράσματα δικά σας:
«η Πατρισια Χάισμιθ παρέα με τον Τζειμς Ελρόι τεμάχισαν τη βιτρίνα της δυτικής κοινωνίας και τη σέρβιραν στο τραπέζι λες και επρόκειτο για μια ματωμένη αχνιστή καρδιά ή για κάνα κιλό ανόθευτης κόκας»
«Είχα φορέσει για καπέλο τη ζαλάδα της αϋπνίας»
«Η μέρα ήταν μια κατσουφιασμένη γρια με γκρίζο σκούφο»
«Εχω άρχισε να θεωρώ τα μηνύματά του ως ντανταϊστικά ποιήματα με χωροταξικούς συμβολισμούς»
Πλήθος λαθών επίσης εντοπίστηκαν (δε θέλω να μπω και σε αυτό το κομμάτι) αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι η γλώσσα. Όταν παίρνω να διαβάσω ένα βιβλίο λογοτεχνίας θέλω να βρω τον λογοτέχνη, αυτόν που έχει παλέψει να βρει τις σωστές λέξεις και όχι να μου σερβίρει λέξεις όπως πχ «νταραβεριτζήδες» , τέτοιες τις βρίσκει κανείς και στο Φως των Σπορ. Θα το άφηνα στη μέση αν δεν ήταν σχετικά ολιγοσέλιδο βιβλίο.
Το μόνο χρήσιμο ήταν ότι έμαθα ότι στα γερμανικά ποινικά δικαστήρια δεν υπάρχουν πρακτικά με τις καταθέσεις των μαρτύρων.
Δε θα υπάρξει άλλος Ευσταθιάδης για εμένα στο μέλλον.
Ζόντιακ� από τα Lidl . Ο συγγραφέας έχει καταναλώσει αρκετή ποπ κουλτούρα και είπε να γράψει ένα χρονικό για δυο ανεξιχνίαστες υποθέσεις της γερμανικής δικαιοσύνης.Όλο αυτό θα είχε ενδιαφέρον αν συγγραφέας ήξερε να γράφει. Ο Ευσταθιάδης δεν το έχει, η πρόζα του είναι στεγνή, γεμάτη κλισέ .Όταν προσπαθεί να «λογοτεχνίσει» για να δείξει ότι γράφει μυθιστόρημα και όχι αστυνομικό ρεπορτάζ δεν του κάθεται ούτε μια μεταφορά της προκοπής. Μόνο κάτι ποιητίζουσες, βαρύγδουπες αρλούμπες. Σταχυολογώντας μόνο κάποιες και τα συμπεράσματα δικά σας:
«η Πατρισια Χάισμιθ παρέα με τον Τζειμς Ελρόι τεμάχισαν τη βιτρίνα της δυτικής κοινωνίας και τη σέρβιραν στο τραπέζι λες και επρόκειτο για μια ματωμένη αχνιστή καρδιά ή για κάνα κιλό ανόθευτης κόκας»
«Είχα φορέσει για καπέλο τη ζαλάδα της αϋπνίας»
«Η μέρα ήταν μια κατσουφιασμένη γρια με γκρίζο σκούφο»
«Εχω άρχισε να θεωρώ τα μηνύματά του ως ντανταϊστικά ποιήματα με χωροταξικούς συμβολισμούς»
Πλήθος λαθών επίσης εντοπίστηκαν (δε θέλω να μπω και σε αυτό το κομμάτι) αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι η γλώσσα. Όταν παίρνω να διαβάσω ένα βιβλίο λογοτεχνίας θέλω να βρω τον λογοτέχνη, αυτόν που έχει παλέψει να βρει τις σωστές λέξεις και όχι να μου σερβίρει λέξεις όπως πχ «νταραβεριτζήδες» , τέτοιες τις βρίσκει κανείς και στο Φως των Σπορ. Θα το άφηνα στη μέση αν δεν ήταν σχετικά ολιγοσέλιδο βιβλίο.
Το μόνο χρήσιμο ήταν ότι έμαθα ότι στα γερμανικά ποινικά δικαστήρια δεν υπάρχουν πρακτικά με τις καταθέσεις των μαρτύρων.
Δε θα υπάρξει άλλος Ευσταθιάδης για εμένα στο μέλλον.
January 26, 2025
Παλεύω με τις σκέψεις μου για να γράψω αυτές τις αραδες, μιας και κάθε σκέψη αδικεί τόσο τον συγγραφέα όσο και τα πραγματικά εγκλήματα που εξιστορεί. Το μόνο που απομένει είναι η σκληρή πραγματικότητα και η αδικία, το σκοτάδι και το φως, η πικρή γεύση του τέλους. Ένα μπράβο δεν αρκεί, ένα ευχαριστώ ταιριάζει περισσότερο.
February 7, 2025
Οι περιλήψεις και οι εντυπώσεις νομίζω πως περισσεύουν.
Ο Ευσταθιάδης εδώ σε παίρνει απ'τα μούτρα και το βιβλίο θα το κλείσεις μόνο όταν το τελειώσεις. Αν αναγκαστείς να το κάνεις νωρίτερα οι ώρες που θα μεσολαβήσουν μέχρι να το ξαναπιάσεις θα είναι ατελείωτες.
Μαεστρικός, τουλάχιστον, ο τρόπος που αφηγήθηκε αυτές τις δύο αληθινές ιστορίες.
Ο Ευσταθιάδης εδώ σε παίρνει απ'τα μούτρα και το βιβλίο θα το κλείσεις μόνο όταν το τελειώσεις. Αν αναγκαστείς να το κάνεις νωρίτερα οι ώρες που θα μεσολαβήσουν μέχρι να το ξαναπιάσεις θα είναι ατελείωτες.
Μαεστρικός, τουλάχιστον, ο τρόπος που αφηγήθηκε αυτές τις δύο αληθινές ιστορίες.
February 1, 2025
Ένα αστυνομικό, δικαστικό μυθιστόρημα, το οποίο διαβάζεται με μεγάλο ενδιαφέρον. Αφορά αληθινές ιστορίες, δύο αποτρόπαια εγκλήματα που διαδραματίστηκαν στη Γερμανία της δεκαετίας του 1980, αληθινά γεγονότα και για τα οποία υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις για τους πραγματικούς ενόχους. Ενστάσεις που ισχυροποιούνται στο τέλος του βιβλίου και μας αφήνουν μια γεύση αδικίας.
Οι ένοχοι συλλαμβάνονται και καταδικάζονται παρά τα ισχνά στοιχεία εναντίον τους, κι εκεί ανακαλύπτουμε ότι μόνο μέλημα των αστυνομικών και δικαστικών αρχών είναι το κλείσιμο των δύο υποθέσεων, όσο κι αν τα γεγονότα υποδεικνύουν ότι οι καταδικασμένοι δικαιούνται μιας δεύτερης, πιο δίκαιης αντιμετώπισης των κατηγοριών εναντίον τους. Με ένα ερώτημα να πλανάται συνεχώς: Είναι πράγματι αυτοί οι ένοχοι;
Κι εδώ αναρωτιέσαι και τον τίτλο του μυθιστορήματος. Ποιο είναι το κτήνος;
Οι καταδικασθέντες, που έχουν δημιουργήσει τόσα στοιχεία υπέρ τους;
Εκείνος ο πραγματικός δολοφόνος, που διαφεύγει ακόμα και δέχεται στη θέση του να έχουν βρεθεί δύο αθώοι άνθρωποι;
Ή το ίδιο το δικαστικό και αστυνομικό σύστημα της Δυτικής Γερμανίας, που δεν αναζητά την αλήθεια αλλά φροντίζει να κλείσει απλώς τις υποθέσεις που βρίσκονται μπροστά του;
Τελικά τι είναι η δικαιοσύνη και πώς εκφράζεται μέσα από τους θεσμούς που την υπηρετούν;
Οι ένοχοι συλλαμβάνονται και καταδικάζονται παρά τα ισχνά στοιχεία εναντίον τους, κι εκεί ανακαλύπτουμε ότι μόνο μέλημα των αστυνομικών και δικαστικών αρχών είναι το κλείσιμο των δύο υποθέσεων, όσο κι αν τα γεγονότα υποδεικνύουν ότι οι καταδικασμένοι δικαιούνται μιας δεύτερης, πιο δίκαιης αντιμετώπισης των κατηγοριών εναντίον τους. Με ένα ερώτημα να πλανάται συνεχώς: Είναι πράγματι αυτοί οι ένοχοι;
Κι εδώ αναρωτιέσαι και τον τίτλο του μυθιστορήματος. Ποιο είναι το κτήνος;
Οι καταδικασθέντες, που έχουν δημιουργήσει τόσα στοιχεία υπέρ τους;
Εκείνος ο πραγματικός δολοφόνος, που διαφεύγει ακόμα και δέχεται στη θέση του να έχουν βρεθεί δύο αθώοι άνθρωποι;
Ή το ίδιο το δικαστικό και αστυνομικό σύστημα της Δυτικής Γερμανίας, που δεν αναζητά την αλήθεια αλλά φροντίζει να κλείσει απλώς τις υποθέσεις που βρίσκονται μπροστά του;
Τελικά τι είναι η δικαιοσύνη και πώς εκφράζεται μέσα από τους θεσμούς που την υπηρετούν;
December 24, 2024
Κα τα πλη κτι κό!
Μπάβο.
Λογοτεχνικά γραμμένη μια σπαρακτικά αληθινή ιστορία που κάνει τον αναγνώστη να σκεφτεί τόσα παράλληλα πράγματα που τελικά η ψυχή του βράζει από θυμό αλλά και από ευγνωμοσύνη που είμαστε μέρος αυτής της ανθρωπότητας.
Με ανθρώπους που φοβούνται την αλήθεια και ανθρώπους που την υπηρετούν με κάθε τρόπο κ μέσο. Και κάθε μας ώρα ζωντανοί τελικά καλούμαστε να διαλέξουμε μεριά.
Μπάβο.
Λογοτεχνικά γραμμένη μια σπαρακτικά αληθινή ιστορία που κάνει τον αναγνώστη να σκεφτεί τόσα παράλληλα πράγματα που τελικά η ψυχή του βράζει από θυμό αλλά και από ευγνωμοσύνη που είμαστε μέρος αυτής της ανθρωπότητας.
Με ανθρώπους που φοβούνται την αλήθεια και ανθρώπους που την υπηρετούν με κάθε τρόπο κ μέσο. Και κάθε μας ώρα ζωντανοί τελικά καλούμαστε να διαλέξουμε μεριά.
January 9, 2025
Εξαιρετικό βιβλίο, σε βάζει να σκεφτείς πάρα πολλά πράγματα για τη ζωή μέσα από την πλέξη 2 ιστοριών με κοινό παρονομαστή.
January 3, 2025
Μόναχο, 2006. Μια πάμπλουτη γυναίκα δολοφονείται μέσα στο ρετιρέ της.
Βαυαρία, αρκετά χρόνια πριν, 1981. Η δεκάχρονη Ουρσουλα, εξαφανίζεται πηγαίνοντας στο σπίτι με το ποδήλατο της.
Υπάρχει κάτι που συνδέει αυτές τις δύο ιστορίες;
Ο συγγραφέας, το 2022, επισκέπτεται σε φυλακή υψίστης ασφαλείας της Γερμανίας τον καταδικασμένο για την υπόθεση του Μοναχου. Η ενασχόληση του με αυτή την πραγματική υπόθεση, φέρνει στο φως μια παλαιότερη, αυτή της Ουρσουλα. Οι δυο υποθέσεις έχουν κοινά στοιχεία - ποια είναι αυτά;
Με γραφή αιχμηρή και καυστική, ο Μινως Ευσταθιαδης, γράφει ένα true crime παίρνοντας το ρόλο του ερευνητή/δημοσιογράφου. Δύο υποθέσεις τόσο διαφορετικές που με ένα κοινό μοτίβο - κάποιος έπρεπε να τιμωρηθεί. Το αν οι καταδικασμένοι είναι και οι δράστες, μικρή διαφορά έχει. Περισσότερο ενδιαφέρον έχουν οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, τα συμπεράσματα που εξήχθησαν κι οι αποφάσεις που εκδόθηκαν.
Μήπως τελικά, είναι όντως τυφλή η δικαιοσύνη;
Βαυαρία, αρκετά χρόνια πριν, 1981. Η δεκάχρονη Ουρσουλα, εξαφανίζεται πηγαίνοντας στο σπίτι με το ποδήλατο της.
Υπάρχει κάτι που συνδέει αυτές τις δύο ιστορίες;
Ο συγγραφέας, το 2022, επισκέπτεται σε φυλακή υψίστης ασφαλείας της Γερμανίας τον καταδικασμένο για την υπόθεση του Μοναχου. Η ενασχόληση του με αυτή την πραγματική υπόθεση, φέρνει στο φως μια παλαιότερη, αυτή της Ουρσουλα. Οι δυο υποθέσεις έχουν κοινά στοιχεία - ποια είναι αυτά;
Με γραφή αιχμηρή και καυστική, ο Μινως Ευσταθιαδης, γράφει ένα true crime παίρνοντας το ρόλο του ερευνητή/δημοσιογράφου. Δύο υποθέσεις τόσο διαφορετικές που με ένα κοινό μοτίβο - κάποιος έπρεπε να τιμωρηθεί. Το αν οι καταδικασμένοι είναι και οι δράστες, μικρή διαφορά έχει. Περισσότερο ενδιαφέρον έχουν οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, τα συμπεράσματα που εξήχθησαν κι οι αποφάσεις που εκδόθηκαν.
Μήπως τελικά, είναι όντως τυφλή η δικαιοσύνη;
December 5, 2024
Αυτό το βιβλίο είναι φόρος τιμής σε όλους αυτούς που είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του ενάντιου.
November 8, 2024
Πολύ δυνατό και καλογραμμένο και αυτό το μυθιστόρημα του Μίνου Ευσταθιάδη.
Ασχολείται με δύο ανοιχτές υποθέσεις δολοφονιών που όμως για τη Δικαιοσύνη έχουν κλείσει.
Βασισμένο σε αληθινά φρικτά γεγονότα.
Εξίσου φρικτό είναι και όταν η Δικαιοσύνη είναι τυφλή ή παραβλέπει γεγονότα, γενικά όταν κάνει τα δικά της, πράγμα που αποδεικνύεται μέσα σε αυτό το βιβλίο.
Εξαιρετικός τρόπος γραφής για μία ακόμα φορά.
Ασχολείται με δύο ανοιχτές υποθέσεις δολοφονιών που όμως για τη Δικαιοσύνη έχουν κλείσει.
Βασισμένο σε αληθινά φρικτά γεγονότα.
Εξίσου φρικτό είναι και όταν η Δικαιοσύνη είναι τυφλή ή παραβλέπει γεγονότα, γενικά όταν κάνει τα δικά της, πράγμα που αποδεικνύεται μέσα σε αυτό το βιβλίο.
Εξαιρετικός τρόπος γραφής για μία ακόμα φορά.
April 9, 2025
Η καταγραφή δύο εγκλημάτων στη Γερμανία που δεν εξιχνιάστηκαν ποτέ και οι δίκες που οδήγησαν στην κατευθυνόμενη - θα έλεγε κανείς πιο "κακοπροαίρετος"- ισόβια φυλάκιση δύο,φαινομενικά πάντα,αθώων πολιτών. Δίκες που διεξάγονται χωρίς πρακτικά, που δεν λαμβάνουν υπόψιν το τεκμήριο της αθωότητας, που δεν αξιολογούν τα στοιχεία, και άλλα πολλά εξοργιστικά που αποτελούν ντροπή για οποιοδήποτε πολιτισμένο κράτος. Τα ακούμε πρώτη φορά όλα αυτά;Βεβαίως και όχι-είναι άπειρες οι φορές που σε όλον τον κόσμο και σε καιρό ειρήνης, άνθρωποι βρίσκονται αδίκως φυλακισμένοι για εγκλήματα που ποτέ δε διέπραξαν.
Αυτά λοιπόν βρίσκονται στον κορμό του βιβλίου, το οποίο είναι η παρουσίαση μιας αρκετά εκτεταμένης προσωπικής έρευνας του συγγραφέα καθώς και η συνάντησή του με τον έναν εκ των δύο καταδικασμένων.
Μέχρι εδώ, όλα καλά.
Στα της γραφής τώρα, μου έμεινε η αίσθηση της αποστασιοποίησης-τύπου "γράφω εγώ, σαν μην είμαι εγώ".Ούτε καθαρά δημοσιογραφική παρουσίαση,ούτε λογοτεχνική ή μυθοπλασία,μια ξερή παράθεση γεγονότων και υποθέσεων, που
σε αρκετά σημεία νόμιζα θα βρω το γνωστό κουτάκι captcha όπου θα έπρεπε να αποδείξω ότι δεν είμαι ρομπότ...
Υπήρχαν δύο σκηνές από προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα που ίσως ξέφευγαν από αυτό το ύφος, όμως η αλήθεια είναι πως δεν ήταν αρκετές για να φέρουν στην ζωή την αναγνωστική ευχαρίστηση που αργοπέθαινε για ακόμα μια φορά.
Είμαι σίγουρη πως πίσω από αυτό το βιβλίο κρύβεται πολύ σκληρή δουλειά και άπειρες εργατοώρες μελέτης. Στα δικά μου μάτια δεν αναδείχθηκαν-αντίθετα είχα μόνιμα την αίσθηση ότι ο ίδιος ο συγγραφέας προσπαθεί να καπελώσει την ίδια του την επιτυχία. Αν έχεις καταφέρει να μπεις με την ιδιότητά σου σε μία φυλακή υψίστης ασφαλείας για να συναντήσεις έναν ισοβίτη που κρατείται χωρίς να υπάρχει ούτε ένα σοβαρό στοιχείο,κάνε την παρουσίαση λίγο πιο ενδιαφέρουσα,σαν να την αγαπάς αυτή τη δουλειά που έκανες!
2,5/5 αποκλειστικά και μόνο για την δουλειά και την έρευνα,καθώς και την επιτυχία της συνάντησης στη φυλακή.
Αυτά λοιπόν βρίσκονται στον κορμό του βιβλίου, το οποίο είναι η παρουσίαση μιας αρκετά εκτεταμένης προσωπικής έρευνας του συγγραφέα καθώς και η συνάντησή του με τον έναν εκ των δύο καταδικασμένων.
Μέχρι εδώ, όλα καλά.
Στα της γραφής τώρα, μου έμεινε η αίσθηση της αποστασιοποίησης-τύπου "γράφω εγώ, σαν μην είμαι εγώ".Ούτε καθαρά δημοσιογραφική παρουσίαση,ούτε λογοτεχνική ή μυθοπλασία,μια ξερή παράθεση γεγονότων και υποθέσεων, που
σε αρκετά σημεία νόμιζα θα βρω το γνωστό κουτάκι captcha όπου θα έπρεπε να αποδείξω ότι δεν είμαι ρομπότ...
Υπήρχαν δύο σκηνές από προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα που ίσως ξέφευγαν από αυτό το ύφος, όμως η αλήθεια είναι πως δεν ήταν αρκετές για να φέρουν στην ζωή την αναγνωστική ευχαρίστηση που αργοπέθαινε για ακόμα μια φορά.
Είμαι σίγουρη πως πίσω από αυτό το βιβλίο κρύβεται πολύ σκληρή δουλειά και άπειρες εργατοώρες μελέτης. Στα δικά μου μάτια δεν αναδείχθηκαν-αντίθετα είχα μόνιμα την αίσθηση ότι ο ίδιος ο συγγραφέας προσπαθεί να καπελώσει την ίδια του την επιτυχία. Αν έχεις καταφέρει να μπεις με την ιδιότητά σου σε μία φυλακή υψίστης ασφαλείας για να συναντήσεις έναν ισοβίτη που κρατείται χωρίς να υπάρχει ούτε ένα σοβαρό στοιχείο,κάνε την παρουσίαση λίγο πιο ενδιαφέρουσα,σαν να την αγαπάς αυτή τη δουλειά που έκανες!
2,5/5 αποκλειστικά και μόνο για την δουλειά και την έρευνα,καθώς και την επιτυχία της συνάντησης στη φυλακή.
January 30, 2025
Το βιβλίο είναι ενα αστυνομικό μυθιστόρημα που συνδυάζει το σασπένς και τη δράση με βαθύτερους φιλοσοφικούς προβληματισμούς και ψυχολογικές διερευνήσεις, καθιστώντας το μια ενδιαφέρουσα και πολυσύνθετη αφήγηση.
Είναι κάτι άλλο από αυτό που κάποιος περιμένει. Είναι μια λυμένη - άλυτη ιστορία που μένει «αναπάντητη» στο κενο. Τρομερή σκιαγράφηση χαρακτήρων και λεπτομέρεια στην ανάλυση και την περιγραφή των τοπίων. Υπάρχει η αβεβαιότητα, οι πλοκές ειπωμένες από κάθε μεριά, και το σασπένς σε μια άλλη μορφή αυτή που συνδυάζει τη δράση με βαθύτερους φιλοσοφικούς προβληματισμούς και ψυχολογικές διερευνήσεις, καθιστώντας το μια ενδιαφέρουσα και πολυσύνθετη αφήγηση. Ταυτόχρονα θίγει ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα, όπως η διαφθορά, η κρίση αξιών και η απώλεια της ανθρώπινης ταυτότητας.
Είναι κάτι άλλο από αυτό που κάποιος περιμένει. Είναι μια λυμένη - άλυτη ιστορία που μένει «αναπάντητη» στο κενο. Τρομερή σκιαγράφηση χαρακτήρων και λεπτομέρεια στην ανάλυση και την περιγραφή των τοπίων. Υπάρχει η αβεβαιότητα, οι πλοκές ειπωμένες από κάθε μεριά, και το σασπένς σε μια άλλη μορφή αυτή που συνδυάζει τη δράση με βαθύτερους φιλοσοφικούς προβληματισμούς και ψυχολογικές διερευνήσεις, καθιστώντας το μια ενδιαφέρουσα και πολυσύνθετη αφήγηση. Ταυτόχρονα θίγει ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα, όπως η διαφθορά, η κρίση αξιών και η απώλεια της ανθρώπινης ταυτότητας.
January 5, 2025
πολύ δημιουργικό δέσιμο της πραγματικής ιστορίας, της έρευνας (αξιοθαύμαστη) και της λογοτεχνικής απόδοσης του βάθους όσων βιώνουμε στις σύγχρονες κοινωνίες. Μπάβο.
Σταχυολογώντας:
"Αν, αν, αν... Όλοι ξέρουν πως κάθε "αν" είναι μια άκυρη διαφωνία με την πραγματικότητα, μια πόρτα που θεωρητικά οδηγεί σε αμέτρητα τυφλά μονοπάτια. Τελικά, όμως, ποιος μπορεί να αποφύγει τους λαβυρίνθους; Ποιος πιστεύει ότι δεν θα έρθει και η δική του ώρα να χαθεί;" σελ 43
"Αν αναζητήσουμε κάποτε την πορφυρογέννητη βασίλισσά μας, την πιο αγαπημένη απ' όλες, στο πρόσωπο της ενοχής θα τη βρούμε. Η αθωότητα μπορεί να παίξει την αφελή ερωμένη της μιας βραδιάς, να φτιάξει κάνα παραμύθι. Μόνο όμως η ενοχή μπορεί να έχει διάρκεια. Μόνο αυτή είναι ικανή να ζωντανέψει και να διεγείρει τα πλήθη. Μόνο αυτή φέρνει τη βία. Γιατί μόνο αυτή τη δικαιολογεί. Ζήτω η γαμημένη βασίλισσα." σελ. 117
"Στα γερμανικά ποινικά δικαστήρια δεν υπάρχουν πρακτικά με τις καταθέσεις των μαρτύρων. Οι δικηγόροι και οι δικαστές συχνά κρατάνε τις δικές τους σχετικές σημειώσεις, επισήμως όμως δεν γίνεται καμία καταγραφή......στα αστικά δικαστήρια συμβαίνει το αντίθετο: Αν, για παράδειγμα, διεκδικείς μια αποζημίωση για το αυτοκίνητό σου ή για τον φράχτη του σπιτιού σου, όλες οι καταθέσεις των μαρτύρων καταγράφονται με κάθε λεπτομέρεια..... Είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή αυτή η επιλογή προτεραιοτήτων από την πλευρά του νομοθέτη. Κάθε κοινωνικό, πολιτικό και δικανικό σύστημα στηρίζει τη λειτουργία του στην ιεράρχηση των αξιών του. Και κάπως έτσι, ύστερα από τρεις χιλιάδες χρόνια συνεχούς εξέλιξης, φτάσαμε στο σημείο η προστασία μιας BMW να εκτιμάται περισσότερο από το δικαίωμα ενός ανθρώπου να κυκλοφορεί ελεύθερος." σελ. 148-149
"Αν δεν το έχεις συνηθίσει εκ ανάγκης, δεν είναι εύκολο να μάθεις να ζεις με τον φόβο. Θα ξυπνάς, θα τρως, θα κουρεύεσαι, θα βγαίνεις βόλτα, θα διαβάζεις, θα θυμάσαι, θα κάνεις έρωτα και κυρίως, θα κοιμάσαι μαζί του. Λένε πως ο φόβος έχει χίλια χέρια, μεταλλικά νύχια και το ψιθύρισμα όσων έχουν βουλιάξει στη θάλασσα χωρίς ποτέ να ανασυρθούν." σελ. 193
"Η περιπέτεια όμως για την αναζήτηση ενός ενόχου βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη. Δε γράφω "για την αναζήτηση του δράστη". Διότι, μερικές φορές, μπορεί να πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα." σελ. 202
Σταχυολογώντας:
"Αν, αν, αν... Όλοι ξέρουν πως κάθε "αν" είναι μια άκυρη διαφωνία με την πραγματικότητα, μια πόρτα που θεωρητικά οδηγεί σε αμέτρητα τυφλά μονοπάτια. Τελικά, όμως, ποιος μπορεί να αποφύγει τους λαβυρίνθους; Ποιος πιστεύει ότι δεν θα έρθει και η δική του ώρα να χαθεί;" σελ 43
"Αν αναζητήσουμε κάποτε την πορφυρογέννητη βασίλισσά μας, την πιο αγαπημένη απ' όλες, στο πρόσωπο της ενοχής θα τη βρούμε. Η αθωότητα μπορεί να παίξει την αφελή ερωμένη της μιας βραδιάς, να φτιάξει κάνα παραμύθι. Μόνο όμως η ενοχή μπορεί να έχει διάρκεια. Μόνο αυτή είναι ικανή να ζωντανέψει και να διεγείρει τα πλήθη. Μόνο αυτή φέρνει τη βία. Γιατί μόνο αυτή τη δικαιολογεί. Ζήτω η γαμημένη βασίλισσα." σελ. 117
"Στα γερμανικά ποινικά δικαστήρια δεν υπάρχουν πρακτικά με τις καταθέσεις των μαρτύρων. Οι δικηγόροι και οι δικαστές συχνά κρατάνε τις δικές τους σχετικές σημειώσεις, επισήμως όμως δεν γίνεται καμία καταγραφή......στα αστικά δικαστήρια συμβαίνει το αντίθετο: Αν, για παράδειγμα, διεκδικείς μια αποζημίωση για το αυτοκίνητό σου ή για τον φράχτη του σπιτιού σου, όλες οι καταθέσεις των μαρτύρων καταγράφονται με κάθε λεπτομέρεια..... Είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή αυτή η επιλογή προτεραιοτήτων από την πλευρά του νομοθέτη. Κάθε κοινωνικό, πολιτικό και δικανικό σύστημα στηρίζει τη λειτουργία του στην ιεράρχηση των αξιών του. Και κάπως έτσι, ύστερα από τρεις χιλιάδες χρόνια συνεχούς εξέλιξης, φτάσαμε στο σημείο η προστασία μιας BMW να εκτιμάται περισσότερο από το δικαίωμα ενός ανθρώπου να κυκλοφορεί ελεύθερος." σελ. 148-149
"Αν δεν το έχεις συνηθίσει εκ ανάγκης, δεν είναι εύκολο να μάθεις να ζεις με τον φόβο. Θα ξυπνάς, θα τρως, θα κουρεύεσαι, θα βγαίνεις βόλτα, θα διαβάζεις, θα θυμάσαι, θα κάνεις έρωτα και κυρίως, θα κοιμάσαι μαζί του. Λένε πως ο φόβος έχει χίλια χέρια, μεταλλικά νύχια και το ψιθύρισμα όσων έχουν βουλιάξει στη θάλασσα χωρίς ποτέ να ανασυρθούν." σελ. 193
"Η περιπέτεια όμως για την αναζήτηση ενός ενόχου βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη. Δε γράφω "για την αναζήτηση του δράστη". Διότι, μερικές φορές, μπορεί να πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα." σελ. 202
January 23, 2025
Ένα από τα στοιχεία που μου τράβηξαν το ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι ότι ο συγγραφέας γίνεται κομμάτι της ιστορίας. Ο ίδιος μπαίνει στην διαδικασία να συναντήσει τους ήρωες του από κοντά, κάνει την προσωπική του δράση και ερμηνεία.
Διαβάζοντας τις σελίδες του βιβλίου με συνεπήρε η αδιάκοπη ροή των γεγονότων της ιστορίας, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για αληθινά γεγονότα, αληθινούς ανθρώπους των οποίων η ζωή σφραγίστηκε από αποφάσεις κάποιων.
Από τη μια δύο αποτρόπαια εγκλήματα και από την άλλη δύο καταδικαστικές αποφάσεις. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει το αναπόδραστο. Ούτε οι μεν ούτε οι δε μπορούν να ξεφύγουν από αυτό που οι άλλοι αποφάσισαν για αυτούς.
Διαβάζοντας τις σελίδες του βιβλίου με συνεπήρε η αδιάκοπη ροή των γεγονότων της ιστορίας, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για αληθινά γεγονότα, αληθινούς ανθρώπους των οποίων η ζωή σφραγίστηκε από αποφάσεις κάποιων.
Από τη μια δύο αποτρόπαια εγκλήματα και από την άλλη δύο καταδικαστικές αποφάσεις. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει το αναπόδραστο. Ούτε οι μεν ούτε οι δε μπορούν να ξεφύγουν από αυτό που οι άλλοι αποφάσισαν για αυτούς.
January 24, 2025
Από τα πιο ωραία αστυνομικά που έχω διαβάσει. Ξεφεύγει βέβαια από το μυθιστόρημα σε αρκετά σημεία και διερευνά κι άλλα ζητήματα σε σχέση με την ανακριτική διαδικασία, τη δικαστική εξουσία, την τέταρτη εξουσία που ασκεί ο Τύπος και την πίεση της κοινής γνώμης.
March 29, 2025
Πρώτη επαφή με τον συγγραφέα � ατμοσφαιρικό, καθηλωτικό ανάγνωσμα, χωρίς τίποτα περιττό. Δύσκολο να πιστέψεις ότι συνέβη στα αλήθεια. Μια ιστορία που σε στοιχειώνει, όπως στοίχειωσε και τον συγγραφέα μέσα από την έρευνά του.
December 29, 2024
Για να αξιολογήσει κανείς το βιβλίο πρέπει πρώτα να δεχτεί ότι ανήκει στην κατηγορία του non-fiction. Μέχρι τη μέση θεωρούσα ότι είναι μια ιστορία μυθοπλασίας που ξεκινάει από πραγματικά γεγονότα, κάτι που τελικά δεν ισχύει, και έτσι είχα σχηματίσει αρνητική άποψη, μιας και η αφηγηματική φωνή δεν είναι μυθοπλαστική.
Αφότου λοιπόν ο αναγνώστης δεχτεί τη σύμβαση αυτή, η ίδια η υπόθεση πράγματι είναι καθηλωτική, και το pace της ιστορίας συμβάλλει σημαντικά σε αυτό. Σε πολλά σημεία γίνεται page turner. Η ηθική στάση και η σοβαρή έρευνα του συγγραφέα - αφηγητή προσθέτει πόντους.
* 3 1/2 / 5
Αφότου λοιπόν ο αναγνώστης δεχτεί τη σύμβαση αυτή, η ίδια η υπόθεση πράγματι είναι καθηλωτική, και το pace της ιστορίας συμβάλλει σημαντικά σε αυτό. Σε πολλά σημεία γίνεται page turner. Η ηθική στάση και η σοβαρή έρευνα του συγγραφέα - αφηγητή προσθέτει πόντους.
* 3 1/2 / 5
December 18, 2024
Διαβάστε το review στο site μας:
Λένε πως η δικαιοσύνη είναι τυφλή. Όλοι στέκονται ίσοι μπροστά της και σκοπός της δεν είναι άλλος απ' το να τιμωρεί τους ενόχους. Όμως, στην πραγματικότητα, κατά πόσο ισχύει αυτό; Πόσο βέβαιο είναι πως η δικαιοσύνη κάνει σωστά τη δουλειά της, πως δεν αδικεί, πως δεν είναι τυφλή μόνο μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, φορώντας παρωπίδες μπροστά σε στοιχεία και γεγονότα, που αν τα διερευνούσε σωστά, ίσως κάποιοι αθώοι να μην βρίσκονταν πίσω από τα κάγκελα μιας ανήλιαγης φυλακής; Τελικά, είναι όλοι αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου ή ισχύει το ακριβώς αντίθετο;
Η εξαφάνιση ενός δεκάχρονου κοριτσιού το 1981 στη Βαυαρία και η δολοφονία μιας γυναίκας με αμύθητη περιουσία το 2006, αν και χωρίζονται από απόσταση είκοσι πέντε ετών και θεωρητικά δεν έχουν τίποτα απολύτως κοινό, ίσως τελικά να συνδέονται με τρόπους που δεν βάζει εύκολα ανθρώπινος νους. Αυτά τα νήματα που ίσως τις ενώνουν ανακαλύπτει ο Μίνως Ευσταθιάδης, οπότε και παίρνει ειδική άδεια για να επισκεφτεί στην φυλακή τον καταδικασμένο σε ισόβια για τη δολοφονία της θείας του, Φρεντ Τάλας. Στα μάτια της Γερμανικής αστυνομίας είναι ο τέλειος ένοχος, όμως, μήπως δεν είναι τελικά τίποτα περισσότερο από το τέλειο θύμα;
Ο Μίνωας Ευσταθιάδης επιστρέφει ίσως το πιο σκοτεινό του βιβλίο έως σήμερα, στο οποίο δεν υπηρετεί μόνο τον ρόλο του συγγραφέα, αλλά κι εκείνον του δημοσιογράφου κι ερευνητή, διεισδύοντας στα άδυτα της ανθρώπινες ψυχής, εκεί που ο καθένας μπορεί να κρύβει τα πιο αποτρόπαια σκοτάδια του, μα και τα πιο άγρια και βίαια ένστικτά του. Ένα βιβλίο που μελετά την έννοια της δικαιοσύνης και το τι αυτή υπηρετεί -ή, για να είμαστε ποιο ακριβείς, τι θα έπρεπε αυτή να υπηρετεί, που, όμως, μοιάζει σαν να επιλέγει πολλές φορές να μην το κάνει, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα οδηγήσει στην καταδίκη εκείνους που δεν θα έπρεπε, αφήνοντας τους πραγματικούς ενόχους ελεύθερους για να συνεχίσουν το όποιο άρρωστο έργο του.
Αν και έχουμε να κάνουμε με ένα crime μυθιστόρημα, το "Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους" αποδεικνύεται κάτι περισσότερο, από τις πρώτες κιόλας σελίδες της ανάγνωσής του. Ο τρόπος γραφής καθαρά δημοσιογραφικός, αλλά με έντονη καυστικότητα συνάμα, ερευνά όλα όσα προαναφέραμε, κάνοντας παράλληλα έναν πολιτικό και κοινωνικό σχολιασμό σε ό,τι αφορά το γερμανικό σύστημα δικαιοσύνης, χωρίς να χάνει ούτε για μια στιγμή τον ρεαλισμό και την ειλικρινή προσέγγιση μιας πραγματικότητας που δεν είναι όμορφη, αλλά που -δυστυχώς- υπάρχει. Και όσο και να προσδοκάς να έρθει η σωτηρία, βαθιά μέσα σου γνωρίζεις πως δεν είναι παρά μια φρούδα ελπίδα γιατί -δυστυχώς- έτσι είναι η ζωή... άδικη.
Οι δύο ιστορίες που παρουσιάζονται στο βιβλίο έρχονται και μπλέκουν τα νήματά τους κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι που ξεκινάει και που τελειώνει η αλήθεια. Μπορεί κανείς να εμπιστευτεί ένα δικαστικό σύστημα που φαίνεται να έχει ρωγμές και καμία διάθεση να κάνει κάτι για να τις φτιάξει; Ο συγγραφέας συνδυάζει άρτια την αληθινή ιστορία του Τάλας με μυθοπλαστικά στοιχεία -ή με στοχασμούς που προσφέρουν τροφή για σκέψη, θα έλεγα εγώ-, προσφέροντάς μας ένα true crime μυθιστόρημα που δεν διστάζει να γίνει ωμό και παραστατικό, με έναν κυνισμό που δεν έχει σκοπό να σοκάρει, αλλά να μιλήσει με αλήθειες, αναδεικνύοντας την ανθρωποφαγική φύση μας, που, ίσως, περισσότερο από την αλήθεια, να θέλει μια "καλή" για τα Μέσα ιστορία, και σίγουρα έναν ένοχο, όποιος κι αν είναι αυτός.
Λένε πως η δικαιοσύνη είναι τυφλή. Όλοι στέκονται ίσοι μπροστά της και σκοπός της δεν είναι άλλος απ' το να τιμωρεί τους ενόχους. Όμως, στην πραγματικότητα, κατά πόσο ισχύει αυτό; Πόσο βέβαιο είναι πως η δικαιοσύνη κάνει σωστά τη δουλειά της, πως δεν αδικεί, πως δεν είναι τυφλή μόνο μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, φορώντας παρωπίδες μπροστά σε στοιχεία και γεγονότα, που αν τα διερευνούσε σωστά, ίσως κάποιοι αθώοι να μην βρίσκονταν πίσω από τα κάγκελα μιας ανήλιαγης φυλακής; Τελικά, είναι όλοι αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου ή ισχύει το ακριβώς αντίθετο;
Η εξαφάνιση ενός δεκάχρονου κοριτσιού το 1981 στη Βαυαρία και η δολοφονία μιας γυναίκας με αμύθητη περιουσία το 2006, αν και χωρίζονται από απόσταση είκοσι πέντε ετών και θεωρητικά δεν έχουν τίποτα απολύτως κοινό, ίσως τελικά να συνδέονται με τρόπους που δεν βάζει εύκολα ανθρώπινος νους. Αυτά τα νήματα που ίσως τις ενώνουν ανακαλύπτει ο Μίνως Ευσταθιάδης, οπότε και παίρνει ειδική άδεια για να επισκεφτεί στην φυλακή τον καταδικασμένο σε ισόβια για τη δολοφονία της θείας του, Φρεντ Τάλας. Στα μάτια της Γερμανικής αστυνομίας είναι ο τέλειος ένοχος, όμως, μήπως δεν είναι τελικά τίποτα περισσότερο από το τέλειο θύμα;
Ο Μίνωας Ευσταθιάδης επιστρέφει ίσως το πιο σκοτεινό του βιβλίο έως σήμερα, στο οποίο δεν υπηρετεί μόνο τον ρόλο του συγγραφέα, αλλά κι εκείνον του δημοσιογράφου κι ερευνητή, διεισδύοντας στα άδυτα της ανθρώπινες ψυχής, εκεί που ο καθένας μπορεί να κρύβει τα πιο αποτρόπαια σκοτάδια του, μα και τα πιο άγρια και βίαια ένστικτά του. Ένα βιβλίο που μελετά την έννοια της δικαιοσύνης και το τι αυτή υπηρετεί -ή, για να είμαστε ποιο ακριβείς, τι θα έπρεπε αυτή να υπηρετεί, που, όμως, μοιάζει σαν να επιλέγει πολλές φορές να μην το κάνει, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα οδηγήσει στην καταδίκη εκείνους που δεν θα έπρεπε, αφήνοντας τους πραγματικούς ενόχους ελεύθερους για να συνεχίσουν το όποιο άρρωστο έργο του.
Αν και έχουμε να κάνουμε με ένα crime μυθιστόρημα, το "Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους" αποδεικνύεται κάτι περισσότερο, από τις πρώτες κιόλας σελίδες της ανάγνωσής του. Ο τρόπος γραφής καθαρά δημοσιογραφικός, αλλά με έντονη καυστικότητα συνάμα, ερευνά όλα όσα προαναφέραμε, κάνοντας παράλληλα έναν πολιτικό και κοινωνικό σχολιασμό σε ό,τι αφορά το γερμανικό σύστημα δικαιοσύνης, χωρίς να χάνει ούτε για μια στιγμή τον ρεαλισμό και την ειλικρινή προσέγγιση μιας πραγματικότητας που δεν είναι όμορφη, αλλά που -δυστυχώς- υπάρχει. Και όσο και να προσδοκάς να έρθει η σωτηρία, βαθιά μέσα σου γνωρίζεις πως δεν είναι παρά μια φρούδα ελπίδα γιατί -δυστυχώς- έτσι είναι η ζωή... άδικη.
Οι δύο ιστορίες που παρουσιάζονται στο βιβλίο έρχονται και μπλέκουν τα νήματά τους κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι που ξεκινάει και που τελειώνει η αλήθεια. Μπορεί κανείς να εμπιστευτεί ένα δικαστικό σύστημα που φαίνεται να έχει ρωγμές και καμία διάθεση να κάνει κάτι για να τις φτιάξει; Ο συγγραφέας συνδυάζει άρτια την αληθινή ιστορία του Τάλας με μυθοπλαστικά στοιχεία -ή με στοχασμούς που προσφέρουν τροφή για σκέψη, θα έλεγα εγώ-, προσφέροντάς μας ένα true crime μυθιστόρημα που δεν διστάζει να γίνει ωμό και παραστατικό, με έναν κυνισμό που δεν έχει σκοπό να σοκάρει, αλλά να μιλήσει με αλήθειες, αναδεικνύοντας την ανθρωποφαγική φύση μας, που, ίσως, περισσότερο από την αλήθεια, να θέλει μια "καλή" για τα Μέσα ιστορία, και σίγουρα έναν ένοχο, όποιος κι αν είναι αυτός.
January 28, 2025
Το ξεκίνησα για μυθιστόρημα, αλλά κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Πολύ «δι� απαγγελίας», λίγο «δρόντων», σχεδόν καθόλου διάλογοι. Στη μέση κατάλαβα ότι όλα τα πρόσωπα (με αλλαγές στα ονόματα) και όλα τα γεγονότα που αναφέρονται (αφού τα γκούγκλαρα) ήταν πραγματικά. Αυτό έδωσε νέο ενδιαφέρον στην ανάγνωση. Μια αληθινή ιστορία είναι πιο ενδιαφέρουσα από μία φανταστική. Πόσο μάλλον τρεις πραγματικές ιστορίες, που μας διηγείται σε αυτό το βιβλίο ο κύριος Ευσταθιάδης.
Αφού, λοιπόν, προσάρμοσα τις προσδοκίες μου και την οπτική μου για το βιβλίο, άρχισα να το καταλαβαίνω και να αποδέχομαι τον σκοπό του και το στυλ του. Ήταν σαν να βλέπω ένα δραματοποιημένο ντοκυμαντέρ για μία δικαστική υπόθεση. Από το ψάξιμο που έκανα στο διαδίκτυο διαπίστωσα ότι και οι δύο δικαστικές ιστορίες (η τρίτη - πραγματική και αυτή - ιστορία είναι αυτή του συγγραφέα) μεταφέρονται με ακρίβεια. Μάλιστα κάποια μέρη τους υπάρχουν σχεδόν αυτούσια σε δημοσιογραφικές ιστοσελίδες. Φυσικά, η αλήθεια είναι μία και οι τρόποι να την παρουσιάσεις περιορισμένοι. Παρά ταύτα η πένα του συγγραφέα είναι τόσο καλή, ώστε να κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα μία αληθινή συγκλονιστική ιστορία.
Το μήνυμα που θέλει να περάσει ο συγγραφέας με αυτό το μυθ-αληθ-ιστόρημα είναι αυτό της δικαιοσύνης και της ισονομίας. Ακόμα και σε ένα από τα πιο προηγμένα και δημοκρατικά κράτη στον κόσμο, όπως της Γερμανίας, το δικαστικό και το αστυνομικό σύστημα δεν υπακούν μόνο στους νόμους και στη λογική, αλλά και σε συμφέροντα και στο κοινό περί συντριβής κάποιου - οποιουδήποτε - ενόχου αίσθημα. Το δικαστικό σύστημα (το κτήνος κατά το βιβλίο) μπορεί να είναι συνήθως αποτελεσματικό, αλλά έχει και τρύπες, που καταπίνουν ενίοτε αθώους πολίτες.
Ο όμορφος τίτλος του βιβλίου, συν τοις άλλοις, λίγο μετά την ορκομωσία Τραμπ, ταιριάζει και με την ψυχολογία της ημέρας.
Αφού, λοιπόν, προσάρμοσα τις προσδοκίες μου και την οπτική μου για το βιβλίο, άρχισα να το καταλαβαίνω και να αποδέχομαι τον σκοπό του και το στυλ του. Ήταν σαν να βλέπω ένα δραματοποιημένο ντοκυμαντέρ για μία δικαστική υπόθεση. Από το ψάξιμο που έκανα στο διαδίκτυο διαπίστωσα ότι και οι δύο δικαστικές ιστορίες (η τρίτη - πραγματική και αυτή - ιστορία είναι αυτή του συγγραφέα) μεταφέρονται με ακρίβεια. Μάλιστα κάποια μέρη τους υπάρχουν σχεδόν αυτούσια σε δημοσιογραφικές ιστοσελίδες. Φυσικά, η αλήθεια είναι μία και οι τρόποι να την παρουσιάσεις περιορισμένοι. Παρά ταύτα η πένα του συγγραφέα είναι τόσο καλή, ώστε να κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα μία αληθινή συγκλονιστική ιστορία.
Το μήνυμα που θέλει να περάσει ο συγγραφέας με αυτό το μυθ-αληθ-ιστόρημα είναι αυτό της δικαιοσύνης και της ισονομίας. Ακόμα και σε ένα από τα πιο προηγμένα και δημοκρατικά κράτη στον κόσμο, όπως της Γερμανίας, το δικαστικό και το αστυνομικό σύστημα δεν υπακούν μόνο στους νόμους και στη λογική, αλλά και σε συμφέροντα και στο κοινό περί συντριβής κάποιου - οποιουδήποτε - ενόχου αίσθημα. Το δικαστικό σύστημα (το κτήνος κατά το βιβλίο) μπορεί να είναι συνήθως αποτελεσματικό, αλλά έχει και τρύπες, που καταπίνουν ενίοτε αθώους πολίτες.
Ο όμορφος τίτλος του βιβλίου, συν τοις άλλοις, λίγο μετά την ορκομωσία Τραμπ, ταιριάζει και με την ψυχολογία της ημέρας.
December 28, 2024
Μυθιστόρημα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα που καθηλώνει. Διαβάστηκε σε μία μόνο ημέρα απνευστί! Φέρνει κάτι στην μνήμη από το αριστούργημα του Τρούμαν Καπότε "Εν ψυχρώ", αλλά έχοντας το δικό του μοναδικό ύφος! Ωραία γραφή και μία ιστορία που συναρπάζει, ενοχλεί και σε βγάζει έξω από τα νερά σου δημιουργώντας πολύ έντονα συναισθήματα που σε ακολουθούν και αφού κλείσεις την τελευταία σελίδα του βιβλίου. Ωδή στο "αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου". Σίγουρα θα διαβάσω σύντομα και άλλα βιβλία του κ. Ευσταθιάδη. Βιβλιάρα!
November 30, 2024
Όταν πρωτοπήρα το βιβλίο στα χέρια μου, διάβασα λάθος τον τίτλο του «Σου γράφω από την κοιλιά του κήτους». Σκέφτηκα το κήτος του Ιωνά και την προσδοκία της σωτηρίας. Είπα ότι θα έχει καλό τέλος. Η ψευδαίσθηση αυτή ενισχύθηκε από την ερωτική σκηνή στο ξεκίνημα. Βέβαια η τυμπανοκρουσία διέψευσε γρήγορα την όποια φρούδα ελπίδα. Το κτήνος αδυσώπητο καιροφυλακτεί και η πραγματικότητα για άλλη μια φορά μας καταπίνει. Τι ωραία να διηγείσαι αυτή την ιστορία σαν ήταν ψέματα!
February 5, 2025
Εξαιρετικό βιβλίο. Ανατριχιαστικό όταν καταλαβαίνει ο αναγνώστης τη σύνδεση των δύο ιστοριών. Στοχασμός πάνω στο τι είναι δικαιοσύνη, στο τι κοινωνίες ζούμε, στο τι μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος. Το βιβλίο έχει μέσα νουάρ, φιλοσοφία, κοινωνιολογία, ψυχολογία. Το κυριότερο δεν δασκαλεύει, δεν βροντοφωνάζει, με γλώσσα ήπια και τόνο ήρεμο βοηθά τον αναγνώστη να στοχαστεί τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής. Μπάβο.
February 5, 2025
Πρώτο αστυνομικό/δικαστικό που διαβαζω. Μου άρεσε πάρα πολύ, σου δημιουργεί πολλά έντονα συναισθήματα την ώρα που το διαβάζεις παρά το γεγονός ότι σε σημεία παραθέτει φαινομενικά τα γεγονότα. Μου άρεσε αρκετά η εναλλαγή στην αφηγηση. Αυτό που με ενόχλησε ίσως λίγο, είναι οτι τον βρήκα λίγο "φλύαρο" σε μερικά σημεία.
January 26, 2025
Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, και η όλη παρουσίαση καλοδουλεμένη� αλλά ως εκεί� είχα την εντύπωση πως θα διάβαζα ένα κείμενο πιο αναβαθμισμένο από τη γραφή ενός αστυνομικού ρεπορτάζ διανθισμένου με κάποιες δόσεις συγκινησιακής φόρτισης�
November 30, 2024
Απολαυστικό! Δημοσιογραφική γραφή.
December 23, 2024
7 η ώρα το απόγευμα το ξεκίνησα, 1 το βράδυ το τελείωσα.
March 20, 2025
I honestly believed the author would crack the case😞
read in one sitting and really enjoyed it though
read in one sitting and really enjoyed it though
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 18, 2025
Ελεύθερος τύπος - Γιούλη Τσακάλου
Το βιβλίο «Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους» του Μίνου Ευσταθιάδη, εκδόσεις Μεταίχμιο, αποκαλύπτει μια σκοτεινή ιστορία εγκλήματος και μυστήριου, συνδυάζει τη μυθοπλασία με την πραγματικότητα με μοναδικό τρόπο. Μέσα από μια καθηλωτική αφήγηση, ο συγγραφέας ξετυλίγει έναν ισχυρό ιστό εγκλήματος, που συνδέει φαινομενικά άσχετα γεγονότα και ανατρέπει την αντίληψή μας για τη δικαιοσύνη, την αλήθεια και την ενοχή. Το βιβλίο καθηλώνει τον αναγνώστη με τη βαθιά ψυχογραφική του διάσταση, την ένταση της πλοκής και της ατμόσφαιρας, προσφέροντας μια συναρπαστική εμπειρία που ξεπερνά τα όρια του θρίλερ.
Το βιβλίο «Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους» του Μίνου Ευσταθιάδη, εκδόσεις Μεταίχμιο, αποκαλύπτει μια σκοτεινή ιστορία εγκλήματος και μυστήριου, συνδυάζει τη μυθοπλασία με την πραγματικότητα με μοναδικό τρόπο. Μέσα από μια καθηλωτική αφήγηση, ο συγγραφέας ξετυλίγει έναν ισχυρό ιστό εγκλήματος, που συνδέει φαινομενικά άσχετα γεγονότα και ανατρέπει την αντίληψή μας για τη δικαιοσύνη, την αλήθεια και την ενοχή. Το βιβλίο καθηλώνει τον αναγνώστη με τη βαθιά ψυχογραφική του διάσταση, την ένταση της πλοκής και της ατμόσφαιρας, προσφέροντας μια συναρπαστική εμπειρία που ξεπερνά τα όρια του θρίλερ.
Displaying 1 - 30 of 30 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.