ŷ������

Το ξεκίνησα για μυθιστόρημα, αλλά κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Πολύ «δι�� απαγγελίας», λίγο «δρόντων», σχεδόν καθόλου διάλογοι. Στη μέση κατάλαβα ότι όλα τα πρόσωπα (με αλλαγές στα ονόματα) και όλα τα γεγονότα που αναφέρονται (αφού τα γκούγκλαρα) ήταν πραγματικά. Αυτό έδωσε νέο ενδιαφέρον στην ανάγνωση. Μια αληθινή ιστορία είναι πιο ενδιαφέρουσα από μία φανταστική. Πόσο μάλλον τρεις πραγματικές ιστορίες, που μας διηγείται σε αυτό το βιβλίο ο κύριος Ευσταθιάδης.

Αφού, λοιπόν, προσάρμοσα τις προσδοκίες μου και την οπτική μου για το βιβλίο, άρχισα να το καταλαβαίνω και να αποδέχομαι τον σκοπό του και το στυλ του. Ήταν σαν να βλέπω ένα δραματοποιημένο ντοκυμαντέρ για μία δικαστική υπόθεση. Από το ψάξιμο που έκανα στο διαδίκτυο διαπίστωσα ότι και οι δύο δικαστικές ιστορίες (η τρίτη - πραγματική και αυτή - ιστορία είναι αυτή του συγγραφέα) μεταφέρονται με ακρίβεια. Μάλιστα κάποια μέρη τους υπάρχουν σχεδόν αυτούσια σε δημοσιογραφικές ιστοσελίδες. Φυσικά, η αλήθεια είναι μία και οι τρόποι να την παρουσιάσεις περιορισμένοι. Παρά ταύτα η πένα του συγγραφέα είναι τόσο καλή, ώστε να κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα μία αληθινή συγκλονιστική ιστορία.

Το μήνυμα που θέλει να περάσει ο συγγραφέας με αυτό το μυθ-αληθ-ιστόρημα είναι αυτό της δικαιοσύνης και της ισονομίας. Ακόμα και σε ένα από τα πιο προηγμένα και δημοκρατικά κράτη στον κόσμο, όπως της Γερμανίας, το δικαστικό και το αστυνομικό σύστημα δεν υπακούν μόνο στους νόμους και στη λογική, αλλά και σε συμφέροντα και στο κοινό περί συντριβής κάποιου - οποιουδήποτε - ενόχου αίσθημα. Το δικαστικό σύστημα (το κτήνος κατά το βιβλίο) μπορεί να είναι συνήθως αποτελεσματικό, αλλά έχει και τρύπες, που καταπίνουν ενίοτε αθώους πολίτες.

Ο όμορφος τίτλος του βιβλίου, συν τοις άλλοις, λίγο μετά την ορκομωσία Τραμπ, ταιριάζει και με την ψυχολογία της ημέρας.