What do you think?
Rate this book
العواطف الحائرة
ستيفان زفايك من أبرع من أجاد التحليل النفسي في كتاباته، وقد تناول في هذه الرواية تحول شاب أصر والده أستاذ الكلية، على تثقيفه في إحدى الجامعات. وكان هذا الابن المستهتر العنيد لا يطاوع والده لأنه يفضل نشاطًا آخر، علاوة على انصرافه إلى اللهو والعبث، وحين انتقل إلى جامعة أخرى، بناءً على إلحاح أبيه، أثر عليه أسلوب أستاذه الضليع البليغ، بصورة سحرية، قلبت نفوره من العلم إلى تعشّق الأدب. والفضل يعود إلى بيان هذا الأستاذ الجامعي، وغزارة معرفته، وفصاحة إلقائه وطلاوة أحاديثه. كل هذا جعل التلميذ المرتدّ يحرض أستاذه على استعادة همته لتأليف كتاب جديد عن الأدب العالمي، يشمل شكسبير وموليير، لكن هذا العمل توقف فجأة على إثر مغامرة اضطرت الفتى الأبيّ إلى الابتعاد عن الجو المغري الذي استأنس به.
إن هذه الرواية محاولة نادرة لسبر أعماق النفس الإنسانية بأهوائها ونزعاتها، ولا ريب أن نظيرها في الأدب العالمي قليل حقًا.
إن هذه الرواية محاولة نادرة لسبر أعماق النفس الإنسانية بأهوائها ونزعاتها، ولا ريب أن نظيرها في الأدب العالمي قليل حقًا.
152 pages, Paperback
First published January 1, 1926
405 people are currently reading
11.1k people want to read
About the author
Stefan Zweig
1,959books9,823followersStefan Zweig was one of the world's most famous writers during the 1920s and 1930s, especially in the U.S., South America, and Europe. He produced novels, plays, biographies, and journalist pieces. Among his most famous works are Beware of Pity, Letter from an Unknown Woman, and Mary, Queen of Scotland and the Isles. He and his second wife committed suicide in 1942.
Zweig studied in Austria, France, and Germany before settling in Salzburg in 1913. In 1934, driven into exile by the Nazis, he emigrated to England and then, in 1940, to Brazil by way of New York. Finding only growing loneliness and disillusionment in their new surroundings, he and his second wife committed suicide.
Zweig's interest in psychology and the teachings of Sigmund Freud led to his most characteristic work, the subtle portrayal of character. Zweig's essays include studies of Honoré de Balzac, Charles Dickens, and Fyodor Dostoevsky (Drei Meister, 1920; Three Masters) and of Friedrich Hölderlin, Heinrich von Kleist, and Friedrich Nietzsche (Der Kampf mit dem Dämon, 1925; Master Builders). He achieved popularity with Sternstunden der Menschheit (1928; The Tide of Fortune), five historical portraits in miniature. He wrote full-scale, intuitive rather than objective, biographies of the French statesman Joseph Fouché (1929), Mary Stuart (1935), and others. His stories include those in Verwirrung der Gefühle (1925; Conflicts). He also wrote a psychological novel, Ungeduld des Herzens (1938; Beware of Pity), and translated works of Charles Baudelaire, Paul Verlaine, and Emile Verhaeren.
Most recently, his works provided the inspiration for 2014 film The Grand Budapest Hotel.
Zweig studied in Austria, France, and Germany before settling in Salzburg in 1913. In 1934, driven into exile by the Nazis, he emigrated to England and then, in 1940, to Brazil by way of New York. Finding only growing loneliness and disillusionment in their new surroundings, he and his second wife committed suicide.
Zweig's interest in psychology and the teachings of Sigmund Freud led to his most characteristic work, the subtle portrayal of character. Zweig's essays include studies of Honoré de Balzac, Charles Dickens, and Fyodor Dostoevsky (Drei Meister, 1920; Three Masters) and of Friedrich Hölderlin, Heinrich von Kleist, and Friedrich Nietzsche (Der Kampf mit dem Dämon, 1925; Master Builders). He achieved popularity with Sternstunden der Menschheit (1928; The Tide of Fortune), five historical portraits in miniature. He wrote full-scale, intuitive rather than objective, biographies of the French statesman Joseph Fouché (1929), Mary Stuart (1935), and others. His stories include those in Verwirrung der Gefühle (1925; Conflicts). He also wrote a psychological novel, Ungeduld des Herzens (1938; Beware of Pity), and translated works of Charles Baudelaire, Paul Verlaine, and Emile Verhaeren.
Most recently, his works provided the inspiration for 2014 film The Grand Budapest Hotel.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,223 reviews
January 20, 2025
مشاعر تشاور ..تودع مسافر.. مشاعر تموت..وتحيي مشاعر..
يادي يادي يادي المشاعر..:)
كلنا عندنا مشاعر ..بس كل واحد فينا بيعبر عنها بطريقة مختلفة..
في اللي بيخبيها ..وفي اللي بيحب يتكلم عنها و في اللي بيتكسف منها وبيبين عكسها للناس اللي بيهتم بيهم بس الأكيد إن كل واحد فينا بيرتاح لما بيطلع اللي جواه..
ولكن ماذا لو كان ما تشعر به يعتبر مشاعر شاذة أو محرمة ..؟مشاعر تتنافي مع الأخلاق والطبيعة والدين..هل من حقك تعبر عنها ولا تسكت و تكتم جوة نفسك؟
في رواية ممكن البعض يشوفها جريئة وممكن البعض الأخر يشوفها مقززة..إستطاع زفايغ إنه يتكلم في موضوع شائك جداً..
شئنا أم أبينا..نتفق أو نختلف -وبدون الدخول في تفاصيل- هي مشاعر وأحاسيس موجودة عند بعض الناس في كل المجتمعات سواء شرقية أو غربية وقدر زفايغ يكتب عنها وعن الصراع الذي يواجهه هؤلاء الناس بطريقة عبقرية كالعادة..
نوڤيلا ممتعة..مختلفة..لم أجدها مقززة ولا حتي جريئة بل جعلتني أحترم أكثر قلم هذا الرجل وأؤمن أكثر بحرية الكتابة عن كل حاجة..
وكما قال نجيب محفوظ عندما أكتب بقلمي ..لا أعبأ بشئ❤️
اللقاء الرابع مع هذا الكاتب الإستثنائي وفي كل مرة بحس إن في سحر ما في كتاباته بيخليك مش قادر تشبع من كتبه..
كم أنت مختلف يا زفايغ😍
يادي يادي يادي المشاعر..:)
كلنا عندنا مشاعر ..بس كل واحد فينا بيعبر عنها بطريقة مختلفة..
في اللي بيخبيها ..وفي اللي بيحب يتكلم عنها و في اللي بيتكسف منها وبيبين عكسها للناس اللي بيهتم بيهم بس الأكيد إن كل واحد فينا بيرتاح لما بيطلع اللي جواه..
ولكن ماذا لو كان ما تشعر به يعتبر مشاعر شاذة أو محرمة ..؟مشاعر تتنافي مع الأخلاق والطبيعة والدين..هل من حقك تعبر عنها ولا تسكت و تكتم جوة نفسك؟
في رواية ممكن البعض يشوفها جريئة وممكن البعض الأخر يشوفها مقززة..إستطاع زفايغ إنه يتكلم في موضوع شائك جداً..
شئنا أم أبينا..نتفق أو نختلف -وبدون الدخول في تفاصيل- هي مشاعر وأحاسيس موجودة عند بعض الناس في كل المجتمعات سواء شرقية أو غربية وقدر زفايغ يكتب عنها وعن الصراع الذي يواجهه هؤلاء الناس بطريقة عبقرية كالعادة..
نوڤيلا ممتعة..مختلفة..لم أجدها مقززة ولا حتي جريئة بل جعلتني أحترم أكثر قلم هذا الرجل وأؤمن أكثر بحرية الكتابة عن كل حاجة..
وكما قال نجيب محفوظ عندما أكتب بقلمي ..لا أعبأ بشئ❤️
اللقاء الرابع مع هذا الكاتب الإستثنائي وفي كل مرة بحس إن في سحر ما في كتاباته بيخليك مش قادر تشبع من كتبه..
كم أنت مختلف يا زفايغ😍
February 15, 2025
This great classic, released in 1927, has not aged a bit.
Zweig's sensitivity and heart intelligence were probably ahead of his time. As a result, the atmosphere, like Salinger's heart catcher, is filled with modesty and sincerity.
Freud paid homage to this story, in which the troubles of passion and the disappointments of love are delicately tied together. Feelings are at the heart of a brilliant analysis that highlights beings' unfathomable core and awakens them to sentimental and intellectual life.
The devouring passion from admiration and the exaltation of the alert spirit in thirst for knowledge relates with warmth, and the blackened pages were as painful as they were enchanted, filled with inconstancy and wrenching.
The language is beautiful; Stefan Zweig's elegant and poetic pen allows him to handle the themes of the two extreme poles of life, youth and old age, like a score playing at several tempos.
The thirst for knowledge to avoid the mortuary of the spirit is always very autobiographical in the Austrian author.
We come out transfixed by the accuracy, the prophecy, and the heartbreaking humanity of Stefan Zweig.
Zweig's sensitivity and heart intelligence were probably ahead of his time. As a result, the atmosphere, like Salinger's heart catcher, is filled with modesty and sincerity.
Freud paid homage to this story, in which the troubles of passion and the disappointments of love are delicately tied together. Feelings are at the heart of a brilliant analysis that highlights beings' unfathomable core and awakens them to sentimental and intellectual life.
The devouring passion from admiration and the exaltation of the alert spirit in thirst for knowledge relates with warmth, and the blackened pages were as painful as they were enchanted, filled with inconstancy and wrenching.
The language is beautiful; Stefan Zweig's elegant and poetic pen allows him to handle the themes of the two extreme poles of life, youth and old age, like a score playing at several tempos.
The thirst for knowledge to avoid the mortuary of the spirit is always very autobiographical in the Austrian author.
We come out transfixed by the accuracy, the prophecy, and the heartbreaking humanity of Stefan Zweig.
May 20, 2017
Καμία σύγχυση αισθημάτων.
Μια γλυκιά, τρυφερή,γεμάτη συναισθήματα και σκέψεις εξομολόγηση.
Η βαθιά πλατωνική αγάπη ενός φοιτητή φιλολογίας στο Βερολίνο για τον ηλικιωμένο καθηγητή του στο πανεπιστήμιο.
Ο Ρολάν,είναι ο φοιτητής και ταυτόχρονα ο αφηγητής αυτής της ιστορίας. Ηλικιωμένος πια και ίδιος,με αφορμή το δώρο των φοιτητών του για την εξηκοστή επέτειο των γενεθλίων του,αναπολεί με γλυκιά νοσταλγία και βαθιά ευγνωμοσύνη αυτή την φοιτητική του ιστορία με τον λατρεμένο του μέντορα που του χάραξε βαθιά την ψυχή και τη ζωή.
Ο Ρολάν ξεκινάει τη φοιτητική του καριέρα με τρομερή αμέλεια και ανευθυνότητα. Παραμελεί τα μαθήματα του και βουλιάζει στην οκνηρία και τη φθηνή διασκέδαση.
Μετά απο παραίνεση του πατέρα του, αποφασίζει να σοβαρευτεί και να αφοσιωθεί στις σπουδές του.
Σε αυτή τη φάση της τρελής νιότης μπαίνει στη ζωή του ο καθηγητής φιλολογίας ως απροσδόκητο θαύμα.
Με την πρώτη επαφή στο χώρο του πανεπιστημίου γίνεται η μοιραία πνευματική συνάντηση,η αρχή ενός λογοτεχνικού οίστρου που βγαίνει απο τα χείλη του καθηγητή και διαχέεται στο αίμα και την καρδιά του Ρολάν.
Αυτή η φιλολογική κατάκτηση είναι που θα αλλάξει τη ζωή του Ρολάν άπαξ διαπαντός.
Αφοσιώνεται με θρησκευτική πίστη και λατρεία στον γηραιό άντρα και διαβάζει νυχθημερόν με σκοπό να μπορέσει να αγγίξει στο ελάχιστο τον πνευματικό κόσμο και τη γνώση του ανθρώπου που του έχει γίνει πλέον εμμονή.
Η αφήγηση συναισθηματικών εκρήξεων,γεγονότων και ψυχικών καταστάσεων είναι αριστουργηματική.
Έχοντας εισχωρήσει στην οικογενειακή ζωή του καθηγητή του και γνωρίζοντας πλέον και την κατα πολύ μικρότερη και όμορφη σύζυγο του,ο Ρολάν καταλαβαίνει πως κάτι δεν παει καλά,πως η σχέση του ζευγαριού ειναι παράξενη, πως κάτι βαθύ και σκοτεινό κρύβεται πίσω απο την τυπικότητα και τη σοβαροφάνεια.
Διαισθάνεται πως ο δάσκαλος του έχει αντιφατική συμπεριφορά,ψυχολογικές εξάρσεις,αδικαιολόγητες απουσίες,όμως ειναι τόσο νέος και τόσο πνευματικά αφοσιωμένος σε αυτόν που δεν έχει θάρρος ή χρόνο για να ασχοληθεί με οτιδήποτε θα μπορούσε να αμαυρώσει το είδωλο του.
Η σπαρακτική στιγμή της αποκάλυψης έρχεται στο τέλος και ο Ρολάν αποχωρεί γοητευμένος και σοκαρισμένος για πάντα απο τη ζωή ενός ενοχικού δασκάλου-πατέρα.
Φεύγει κρατώντας αυτή την εμπειρία ως το άλλο μισό του εαυτού του που θα τον συντροφεύει για πάντα.
Καλή ανάγνωση!!
Πολλούς ασπασμούς!
Μια γλυκιά, τρυφερή,γεμάτη συναισθήματα και σκέψεις εξομολόγηση.
Η βαθιά πλατωνική αγάπη ενός φοιτητή φιλολογίας στο Βερολίνο για τον ηλικιωμένο καθηγητή του στο πανεπιστήμιο.
Ο Ρολάν,είναι ο φοιτητής και ταυτόχρονα ο αφηγητής αυτής της ιστορίας. Ηλικιωμένος πια και ίδιος,με αφορμή το δώρο των φοιτητών του για την εξηκοστή επέτειο των γενεθλίων του,αναπολεί με γλυκιά νοσταλγία και βαθιά ευγνωμοσύνη αυτή την φοιτητική του ιστορία με τον λατρεμένο του μέντορα που του χάραξε βαθιά την ψυχή και τη ζωή.
Ο Ρολάν ξεκινάει τη φοιτητική του καριέρα με τρομερή αμέλεια και ανευθυνότητα. Παραμελεί τα μαθήματα του και βουλιάζει στην οκνηρία και τη φθηνή διασκέδαση.
Μετά απο παραίνεση του πατέρα του, αποφασίζει να σοβαρευτεί και να αφοσιωθεί στις σπουδές του.
Σε αυτή τη φάση της τρελής νιότης μπαίνει στη ζωή του ο καθηγητής φιλολογίας ως απροσδόκητο θαύμα.
Με την πρώτη επαφή στο χώρο του πανεπιστημίου γίνεται η μοιραία πνευματική συνάντηση,η αρχή ενός λογοτεχνικού οίστρου που βγαίνει απο τα χείλη του καθηγητή και διαχέεται στο αίμα και την καρδιά του Ρολάν.
Αυτή η φιλολογική κατάκτηση είναι που θα αλλάξει τη ζωή του Ρολάν άπαξ διαπαντός.
Αφοσιώνεται με θρησκευτική πίστη και λατρεία στον γηραιό άντρα και διαβάζει νυχθημερόν με σκοπό να μπορέσει να αγγίξει στο ελάχιστο τον πνευματικό κόσμο και τη γνώση του ανθρώπου που του έχει γίνει πλέον εμμονή.
Η αφήγηση συναισθηματικών εκρήξεων,γεγονότων και ψυχικών καταστάσεων είναι αριστουργηματική.
Έχοντας εισχωρήσει στην οικογενειακή ζωή του καθηγητή του και γνωρίζοντας πλέον και την κατα πολύ μικρότερη και όμορφη σύζυγο του,ο Ρολάν καταλαβαίνει πως κάτι δεν παει καλά,πως η σχέση του ζευγαριού ειναι παράξενη, πως κάτι βαθύ και σκοτεινό κρύβεται πίσω απο την τυπικότητα και τη σοβαροφάνεια.
Διαισθάνεται πως ο δάσκαλος του έχει αντιφατική συμπεριφορά,ψυχολογικές εξάρσεις,αδικαιολόγητες απουσίες,όμως ειναι τόσο νέος και τόσο πνευματικά αφοσιωμένος σε αυτόν που δεν έχει θάρρος ή χρόνο για να ασχοληθεί με οτιδήποτε θα μπορούσε να αμαυρώσει το είδωλο του.
Η σπαρακτική στιγμή της αποκάλυψης έρχεται στο τέλος και ο Ρολάν αποχωρεί γοητευμένος και σοκαρισμένος για πάντα απο τη ζωή ενός ενοχικού δασκάλου-πατέρα.
Φεύγει κρατώντας αυτή την εμπειρία ως το άλλο μισό του εαυτού του που θα τον συντροφεύει για πάντα.
Καλή ανάγνωση!!
Πολλούς ασπασμούς!
June 8, 2020
“A un hombre siempre se le reconoce sólo por su llama, por su pasión. Porque todo espíritu nace de la sangre, todo pensamiento brota de la pasión, toda pasión del entusiasmo.�Pasión, culpa, secretos, sentimientos exaltados, palabras que pueden aplicarse a muchos de los relatos del autor austriaco y que brillan aquí de forma especial. Zweig despliega como nadie los arrebatos sentimentales de sus personajes, todos los matices, todos los recovecos de esas emociones que nunca son del todo simples y que en muchas ocasiones son muy complejas y hasta contradictorias. El protagonista de esta historia, un joven estudiante buscando su lugar en el mundo, vive con intensidad, entregado por entero a la tarea que en ese momento ocupase su mente, sea esta la vida nocturna de Berlín, sea esta el estudio de la obra de Shakespeare.
“…suelo lanzarme a abordar tan fanáticamente un problema que no lo dejo antes de sentir en los dientes los últimos vestigios de su tuétano.�Afortunadamente una serie de casualidades afortunadas le rescató de la vida disipada que había llevado hasta ese momento para arrojarlo al círculo intelectual de un profesor que le abrió un mundo nuevo de cultura y sensibilidad artística y para el que se convirtió en una especie de amanuense entregado a su proyecto.
“Apasionado y capaz de comprenderlo todo sólo apasionadamente, con el ímpetu de todos mis sentidos, me había sentido por primera vez conquistado por un profesor, por un hombre, había sentido una fuerza superior ante la que era un deber y un placer inclinarse.�Roland, que así se llama nuestro joven entusiasta, cegado por su nueva obsesión intelectual, falto de experiencia vital, e inmerso en su propia confusión sentimental hacia este profesor del que, a pesar de la dedicación que hacia su trabajo mostraba, solo recibía desplantes y malos modos, fue incapaz de ver todo lo que estaba provocando en el trío cuyo tercer vértice era la esposa del profesor.
“Nada confunde tanto los sentidos como el súbito cumplimiento de un deseo ardiente.�Una novela más del autor en el que vuelve a demostrar su elegancia, su lirismo sin llegar a la ñoñería, su siempre interesante exposición psicológica de los personajes, la pasión que sabe imbuir a los hechos cuando procede y su habilidad para trenzar todos los hilos de sus tragedias. Aquí hay que incluir, además, una gran valentía en la elección del tema.
Sin embargo, me ha parecido que en esta ocasión no ha conseguido redondear la novela como debiera, que pretendió ser sutil durante el cuerpo de la historia y que no lo consiguió (se intuye bastante bien y relativamente pronto por dónde van a ir los tiros) y que el desenlace se resuelve con demasiadas prisas. También me hubiera gustado saber más del papel que juega la mujer del profesor, una mayor profundidad y amplitud en este personaje. Aun así, no puedo negar que disfruté mucho leyéndola y que me siento generoso al calificarla de cuatro estrellas� eso y que también me siento un poco culpable por como lo maltraté en mi comentario a “Los ojos del hermano eterno�.
February 8, 2024
لم اكن انوى كتابة مراجعة حتى سألتني باكينام عن المراجعة . ( هي السبب في الرفيو ده 😁 🌷) شعرت بالذنب ان لا اكتب مراجعة لهذه الرواية .خاصة بعد رؤيتي لبعض المراجعات السلبية بسبب الصدمة من النهاية .
بدأت هذه الرواية بترجمة المركز الثقافي العربي وشعرت بثقلها الشديد وكنت سأتركها لكن جاء على بالى ان احاول مع ترجمة أخرى قبل ان أتركها فبدأت في ترجمة دار مسكيلياني والمترجمة تحت عنوان فوضي الأحاسيس فشعرت فورا بفارق كبير فما لم أكن قد فهمته من الترجمة الاولى كان مكتوبا بشكل أوضح فى هذه الترجمة فأعدت قراءة الجزء الذى كنت قد قراته وبدأت أندمج مع الرواية.
زفايج مبدع كعادته في وصف المشاعر وتخبطات النفس البشرية .
👏👏
أستاذ يتم تكريمه فيعود معنا بذاكرته لماضيه وشبابه وما تسبب في وصوله لهذا المكان وما مر به . مجونه وتجاهله للدراسة فى البداية ثم ماحدث له ليتغير ويبدأ فى الإهتمام والبدأ من جديد ولقاءه بالبروفيسور الذى أيقظ شغف الراوي من خلال شغفه هو شخصيا فطريقة الاستاذ فى الحديث كانت كمغناطيس يجذب من يسمعه ليس الراوى فقط بل هذا كان شعور تلاميذه . فيحكى لنا كيف استيقظ شغفه و علاقته وحديثه مع أستاذه.
نحن نعيش عددا ضخما من الثواني لا يمكن إحصاؤه ، غير ان ثانية واحدة فقط ، هى التى تقذف دائما بكل عالمنا الداخلي إلى الفوضي
زفايج تناول نا موضوع شائك لم يظهر فعليا سوى فى النهاية لكنى وجدته واضح وتوقعته من البداية . وكنت قد قرأت اراء عن ان النهاية صادمة جدا لدرجة إنقاص نجوم منها بسبب ذلك فخطر لبالي في وقت ما نهاية أكثر صدمة من نهاية زفايج نفسها 😂
هل صدمت ؟ بصراحة لأ
ربما لانى كما ذكرت توقعتها من البداية كما ان الكتب والمسلسلات والافلام قد قتلت هذا الموضوع حديثا بالفعل فلم نضع المشنقة لزفايج لتحدثه عنها هو عرض ما يحدث على أرض الواقع . وان كان الاعتراض على تصوير الشخصية على انها ضحية فهذا حقيقي لأى شخص ذو توجه وتفكير مختلف . كما ان الموضوع نفسه موجود بالفعل وبكثرة خاصة في الغرب .
لست فى صدد الإتفاق او رفض الفكرة ولا الحديث عنها اخلاقيا او دينيا او شئ من هذا القبيل .فانا لست فى صدد الدفاع عنها لكنها موجودة بالفعل وقيام زفايج بعرضها ليس نهاية الكون كما ان اسلوب عرضه لها كان جيد . اعتقد كتاب اخرين قد يكتبوها بشكل اكثر اثارة للاشمئزاز لكنه عرضها من خلال عرض مشاعر وأفكار الشخص .وجاء واضحا فى الجزء الاخير وقد مهد له لمن يقرأ ماوراء السطور ولم يكن بهذا الغموض .
لكن بعيدا عن موضوع الرواية ، أعجبني اسلوب زفايج كما انه لم يخيب ظنى . لجأت إليه وانا في حالة خوف ان اقرأ رواية لا تعجبنى لكنه لم يخذلني .
١٢ /١ / ٢٠٢١
بدأت هذه الرواية بترجمة المركز الثقافي العربي وشعرت بثقلها الشديد وكنت سأتركها لكن جاء على بالى ان احاول مع ترجمة أخرى قبل ان أتركها فبدأت في ترجمة دار مسكيلياني والمترجمة تحت عنوان فوضي الأحاسيس فشعرت فورا بفارق كبير فما لم أكن قد فهمته من الترجمة الاولى كان مكتوبا بشكل أوضح فى هذه الترجمة فأعدت قراءة الجزء الذى كنت قد قراته وبدأت أندمج مع الرواية.
زفايج مبدع كعادته في وصف المشاعر وتخبطات النفس البشرية .
👏👏
أستاذ يتم تكريمه فيعود معنا بذاكرته لماضيه وشبابه وما تسبب في وصوله لهذا المكان وما مر به . مجونه وتجاهله للدراسة فى البداية ثم ماحدث له ليتغير ويبدأ فى الإهتمام والبدأ من جديد ولقاءه بالبروفيسور الذى أيقظ شغف الراوي من خلال شغفه هو شخصيا فطريقة الاستاذ فى الحديث كانت كمغناطيس يجذب من يسمعه ليس الراوى فقط بل هذا كان شعور تلاميذه . فيحكى لنا كيف استيقظ شغفه و علاقته وحديثه مع أستاذه.
نحن نعيش عددا ضخما من الثواني لا يمكن إحصاؤه ، غير ان ثانية واحدة فقط ، هى التى تقذف دائما بكل عالمنا الداخلي إلى الفوضي
زفايج تناول نا موضوع شائك لم يظهر فعليا سوى فى النهاية لكنى وجدته واضح وتوقعته من البداية . وكنت قد قرأت اراء عن ان النهاية صادمة جدا لدرجة إنقاص نجوم منها بسبب ذلك فخطر لبالي في وقت ما نهاية أكثر صدمة من نهاية زفايج نفسها 😂
هل صدمت ؟ بصراحة لأ
ربما لانى كما ذكرت توقعتها من البداية كما ان الكتب والمسلسلات والافلام قد قتلت هذا الموضوع حديثا بالفعل فلم نضع المشنقة لزفايج لتحدثه عنها هو عرض ما يحدث على أرض الواقع . وان كان الاعتراض على تصوير الشخصية على انها ضحية فهذا حقيقي لأى شخص ذو توجه وتفكير مختلف . كما ان الموضوع نفسه موجود بالفعل وبكثرة خاصة في الغرب .
لست فى صدد الإتفاق او رفض الفكرة ولا الحديث عنها اخلاقيا او دينيا او شئ من هذا القبيل .فانا لست فى صدد الدفاع عنها لكنها موجودة بالفعل وقيام زفايج بعرضها ليس نهاية الكون كما ان اسلوب عرضه لها كان جيد . اعتقد كتاب اخرين قد يكتبوها بشكل اكثر اثارة للاشمئزاز لكنه عرضها من خلال عرض مشاعر وأفكار الشخص .وجاء واضحا فى الجزء الاخير وقد مهد له لمن يقرأ ماوراء السطور ولم يكن بهذا الغموض .
لكن بعيدا عن موضوع الرواية ، أعجبني اسلوب زفايج كما انه لم يخيب ظنى . لجأت إليه وانا في حالة خوف ان اقرأ رواية لا تعجبنى لكنه لم يخذلني .
١٢ /١ / ٢٠٢١
January 26, 2018
...music has rests as well as notes. (19)
Master of the novella. Connoisseur of the human soul. His prose tears down the walls that separate the mind from the outside world. It finds its way towards the essence of being. And you will no longer inhabit your own body. You become one of his characters, for better or for worse.
A young man was wasting his life until he had a conversation with his father that enlightened his path. That is how he ended up assisting to a talk with a brilliant professor whose magnetic lecture bewitched his students with a fluent river of wisdom. Several lines are dedicated to convey that this professor is an excellent speaker, both concerning content and way of transmitting it.
However, other reflections were shining among so many praises.
These unruly and passionate hearts rage like lions, each trying to outdo the others in wild exuberance; all is permitted, all is allowed on stage: incest, murder, evildoing, crimes, the boundless tumult of human nature indulges in a heated orgy; as the hungry beasts once emerged from their cages, so do the inebriated passions now race into the wooden-walled arena, roaring and dangerous. It is a single outburst exploding like a petard, and it lasts for fifty years: a rush of blood, an ejaculation, a uniquely wild phenomenon prowling the world, seizing on it as its prey—in this orgy of power you can hardly hear individual voices or make out individual figures. Each strikes sparks off his neighbour, they learn and they steal from each other, they strive to outdo one another, to surpass each other’s achievement, yet they are all only intellectual gladiators in the same festive games, slaves unchained and urged on by the genius of the hour. …living respectable lives, ruffians, whore-masters, actors, swindlers, but poets, poets, poets every one. (18)
A beautiful statement about writers and their issues.
This story involves the relationship that develops between a married professor, a "man who moved from hot to cold like a bright flash of lightning" (31), and a college student.
When a person meets another, certain feelings start to wake. Likability, love, respect, indifference, hatred. Everything is allowed. The confusion begins when you can't really distinguish those feelings. A remarkable person often makes us feel admiration. A clever conversation reinforces the growing feeling of comfort. Looks can be in second place; intelligence and humor can conquer almost everything. Then, and only then, we start pondering about what we are actually experiencing. Is it love? Is love the sum of all those things? These reflections restlessly unleash a confusion of sentiments. What clearly draws the enigmatic line between love and admiration, I wouldn't know.
On one hand, we have an intense amount of feelings crying for attention and solutions. On the other hand, we have silence. Coldness. Absence.
Not that any tension or sense that they were at odds made itself felt in word or gesture: on the contrary, it was the absence of any such thing, the lack of any tension at all between them that enveloped them both so strangely and made their relationship opaque, a heavy silence of the feelings... (29)
There is a volcano of feelings waiting to erupt even in the quietest human being of all. You could hear the bustle of a colorful crowd just by taking a quick peek. A fervent desire of sharing everything you have inside. The inability to do so because of some unknown obstacle with the strength to hold you back. The fear of exposing too much, perhaps. The art of isolation.
Until you break.
Ah, secret place of my memories, where the word became magical to me and I knew the intoxication and enchantment of the intellect as nowhere else... (54)
This book covers all grounds. Zweig's prose is as clear, insightful and magnificent as ever. The act of transforming emotions into words without losing intensity is something that this writer can accomplish effortlessly. There is music in his words. There is art. Uncertainties. Melancholy. And passion. Above all.
Not just with application, my boy, but above all with passion. If you do not feel impassioned you’ll be a schoolmaster at best—one must approach these things from within and always, always with passion. (24)
Passion for your work. But also the purest form of passion, the one that has to be tamed to be acceptable for others, until you realize... that is not living.
Having this in mind, I can stop playing chess now.
June 22, 14
* Also on .
Note: I also read this edition . I prefer the English translation.
September 5, 2018
رواية صادمة وجريئة جداً، لم أستطع أن أتقبل النهاية بما حملته من صدمة وكارثة بالنسبة لمستوى توقعاتي ، المشاعر مكثفة ولاهبة وغارقة في النشوة المحرمة، زفايغ نا يعزز إعتقادي ببراعته في إستدارج القاريء ببطء للوقوع في النهاية في فخه، الوقوع في فوضى غير قابلة للفهم ومثيرة للإشمئزاز، هذا الإستدراج الغريب هو وحده ما جعلني اكمل الرواية ، ياله من ماكر ومحبط ومستفز في نفس الوقت ..
هذه الرواية نعم هي فوضى، فوضى سيئة للغاية، تعري الضعف البشري، تتحدث عن المستوى الهابط من النزوة والضعف والإنكماش في عقدة طافحة بالمحرمات، يستوعب زفايغ نا جنون عالم الكتاب والمثقفين، يستنسخ تجربة خفية من عالمهم المظلم الذي يتخفى وراء النصوص الجميلة والأعمال المبهرة والأحاسيس الأخاذة ..
هي فوضى، هي فوضى محتشمة تحتها يرقد جسد فاحش مليء بالعقد والشهوات، لم أتقبل فوضاك يا زفايغ، كأنك انهيت الرواية بصفعة على وجه القاريء ..
هذه الرواية نعم هي فوضى، فوضى سيئة للغاية، تعري الضعف البشري، تتحدث عن المستوى الهابط من النزوة والضعف والإنكماش في عقدة طافحة بالمحرمات، يستوعب زفايغ نا جنون عالم الكتاب والمثقفين، يستنسخ تجربة خفية من عالمهم المظلم الذي يتخفى وراء النصوص الجميلة والأعمال المبهرة والأحاسيس الأخاذة ..
هي فوضى، هي فوضى محتشمة تحتها يرقد جسد فاحش مليء بالعقد والشهوات، لم أتقبل فوضاك يا زفايغ، كأنك انهيت الرواية بصفعة على وجه القاريء ..
September 6, 2018
ولا فيه فوضي ولا فيه احاسيس اللي موجود افورة أحاسيس ، انا مش عارف ليه زفايج بيزود في المشاعر كدا يعني حد يحب اي شخص تلاقيه سخن ومرض وجاله كوابيس وقرب يموت ويغير صمام في القلب لو حبيبه او حتي حد بيعتبره قدوة زعل منه مثلا او سابه ...ما يغور عادي ليه الافورة
وبعدين فين فوضي الاحاسيس والمشاعر في قصة شاب جامعي مستهتر كل وقته شرب وبنات لحد ما أبوه نقله فراح جامعة اول ما وصل في تلات ثواني سمع بروفيسور بيتكلم عن شكسبير والادب في محاضرة فالواد في لحظة قلب بقي طه حسين وحب الادب وشكسبير وقعد يدرس كل وقته بس عشان سمع الرجل ده بيتكلم فاعتبره الاب الروحي ليه
القصة نهايتها واضحة من صفحة العشرين من اول ما وصف شكل البروفيسور وعرفت مفيش مفاجأة وطبعا لازم يبقي فيه خيانة عشان زفايج يهدي
طبعا نا لازم نسأل فين فوضي الاحاسيس ، ان البطل طول الرواية مش عارف ان استاذه شوية بيحبه ومراته بتحبه وعامل الاسانسير بيحبه فالواد مستغرب ليه استاذه كل شويه بحال شوية يصده وشوية يقربه فالواد انهار ...نا بقي الافورة كلها
مايغور الاستاذ اياكش ياكله قطر حارق دمه وتعب وجاله حمي باين.... وبردو فوضي حياة واحاسيس البروفيسور بين رغباته وحياته الفكرية في الجامعة
قصة سيئة ومتوقعة وفيها تفاصيل بملل كتير
وبعدين فين فوضي الاحاسيس والمشاعر في قصة شاب جامعي مستهتر كل وقته شرب وبنات لحد ما أبوه نقله فراح جامعة اول ما وصل في تلات ثواني سمع بروفيسور بيتكلم عن شكسبير والادب في محاضرة فالواد في لحظة قلب بقي طه حسين وحب الادب وشكسبير وقعد يدرس كل وقته بس عشان سمع الرجل ده بيتكلم فاعتبره الاب الروحي ليه
القصة نهايتها واضحة من صفحة العشرين من اول ما وصف شكل البروفيسور وعرفت مفيش مفاجأة وطبعا لازم يبقي فيه خيانة عشان زفايج يهدي
طبعا نا لازم نسأل فين فوضي الاحاسيس ، ان البطل طول الرواية مش عارف ان استاذه شوية بيحبه ومراته بتحبه وعامل الاسانسير بيحبه فالواد مستغرب ليه استاذه كل شويه بحال شوية يصده وشوية يقربه فالواد انهار ...نا بقي الافورة كلها
مايغور الاستاذ اياكش ياكله قطر حارق دمه وتعب وجاله حمي باين.... وبردو فوضي حياة واحاسيس البروفيسور بين رغباته وحياته الفكرية في الجامعة
قصة سيئة ومتوقعة وفيها تفاصيل بملل كتير
September 30, 2016
You should begin by hearing the language in the mouths of the poets who create and perfect it, you must have felt poetry warm and alive in your hearts before we start anatomizing it.
How similar are we to those we teach, to those from whom we learn? This is the exploration. For when we reflect upon our lives, which one of our influencers will we find we've become? And at some point in our youthful, confused naiveté, what could we have overlooked?
There are some writers who pull off lofty styled prose without seeming trite. Zweig is such a writer. His elevated sentences reach for heights of consciousness and discovery with such jolting sprawl that his character and reader become one journeying individual. In this world of either short stories or novels, it is not too often the novella form reaches such perfection that its label becomes dispensable and all I see are superbly formed black words across fewer white pages.
Zweig's novella exudes reflective intellectualism, even more so than his , although I still think Journey could be my favorite. Confusion is an exemplification of a young scholar's whim, a culmination of his or her affinity for the eloquence of spoken word. In some ways it reminded me of my collegiate self, a student who basked in the words of my most brilliant professors, basked in the idea of a world that reached into and stretched out of books: what Latin scholars call a raptus, when one is taken right out of oneself.
Still, I'm still not sure one would relish story as one would in , for example. And if one did not like the narrative voice in Stoner, one wouldn't care for the one in this book either. For one thing, Roland, the narrator, remembers his reclusive professor-mentor from a removed distance. Sure, Roland's passions for his studies are vibrantly portrayed; his aloof and scholastic teacher imagined through imagery; and his confusion surrounding his professor and his professor's wife elucidated. Yet the narrative voice is flat. Perhaps intentionally. Although the suspenseful plot is structured and arced in a way that creates much page-turning dazzle, it is still flawed; Flawed in its allusion to what the reader already senses and to what, therefore, is no surprise later.
However, where voice or suspense falters, style soars. By style I don't mean prose style alone, but a structure that parallels prose; modern, yet timeless art that illumines the ebb of the Shakespearean romance and the flow of passion, while also calibrating philosophical thought. Here, confusion becomes sexual, intellectual, philosophical, and allegorical. And this is what Zweig does cleverly: create a deceptively simple, yet nuanced story.
How similar are we to those we teach, to those from whom we learn? This is the exploration. For when we reflect upon our lives, which one of our influencers will we find we've become? And at some point in our youthful, confused naiveté, what could we have overlooked?
And so I, who have spent a lifetime depicting human beings in the light of their work, portraying the intrinsic intellectual structure of their worlds, was made aware again from my own experience of the impenetrability in every human life of the true core of its being, the malleable cell from which all growth proceeds.
There are some writers who pull off lofty styled prose without seeming trite. Zweig is such a writer. His elevated sentences reach for heights of consciousness and discovery with such jolting sprawl that his character and reader become one journeying individual. In this world of either short stories or novels, it is not too often the novella form reaches such perfection that its label becomes dispensable and all I see are superbly formed black words across fewer white pages.
Zweig's novella exudes reflective intellectualism, even more so than his , although I still think Journey could be my favorite. Confusion is an exemplification of a young scholar's whim, a culmination of his or her affinity for the eloquence of spoken word. In some ways it reminded me of my collegiate self, a student who basked in the words of my most brilliant professors, basked in the idea of a world that reached into and stretched out of books: what Latin scholars call a raptus, when one is taken right out of oneself.
Still, I'm still not sure one would relish story as one would in , for example. And if one did not like the narrative voice in Stoner, one wouldn't care for the one in this book either. For one thing, Roland, the narrator, remembers his reclusive professor-mentor from a removed distance. Sure, Roland's passions for his studies are vibrantly portrayed; his aloof and scholastic teacher imagined through imagery; and his confusion surrounding his professor and his professor's wife elucidated. Yet the narrative voice is flat. Perhaps intentionally. Although the suspenseful plot is structured and arced in a way that creates much page-turning dazzle, it is still flawed; Flawed in its allusion to what the reader already senses and to what, therefore, is no surprise later.
However, where voice or suspense falters, style soars. By style I don't mean prose style alone, but a structure that parallels prose; modern, yet timeless art that illumines the ebb of the Shakespearean romance and the flow of passion, while also calibrating philosophical thought. Here, confusion becomes sexual, intellectual, philosophical, and allegorical. And this is what Zweig does cleverly: create a deceptively simple, yet nuanced story.
We live through myriads of seconds, yet it is always one, just one, that casts our entire inner world into turmoil�
November 17, 2017
Θα είμαι ξεκάθαρη από την αρχή. Με αυτόν τον συγγραφέα δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική. Ο τρόπος που έχει να λέει τοσα πολλά σε τόσες λίγες σελίδες είναι πραγματικά αξιοθαύμαστος. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι πρόκειται πραγματικά για μια πανέμορφη νουβέλα. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας ενός μεσήλικα καθηγητή για τον νεαρό φοιτητή του ιδωμενος απο τα μάτια του δεύτερου μέσα από την ασφάλεια του πεπερασμένου. Όμως κάποια πράγματα μας καθορίζουν για πάντα, ειδικά ένας έρωτας που ξεκινάει πρωτίστως από το μυαλό. Το σώμα κάποια στιγμή ίσως να το χορτάσεις. Το πνεύμα όταν σε κερδίσει, σε στοιχειώνει.
June 25, 2018
Καθε φορα που διαβαζω Τσβαιχ νιωθω να με χτυπαει ηλεκτρικο ρευμα. Δεν υπαρχει περιπτωση να μη μου αρεσει βιβλιο του. Στο τελος, κλεινοντας το βιβλιο νιωθω ενα κενο. Περιμενω μηπως εμφανιστει μαγικα μια ακομα ιστορια απο το οπισθοφυλλο. Και αυτη του η νουβελα μου ξυπνησε συναισθηματα. Η γραφη του οπως εχω πολλες φορες ειναι αγαστη κ ανεκτιμητη. Ειναι αδυνατο να συγκριθει με αλλη. Οσο για το περιεχομενο αδιαμφισβητητα αντικατοπτριζει τον τιτλο του βιβλιου. Προκειται οντως για μια συγχυση αισθηματων.
Αχ αυτος ο ερωτας! Οσο κ να προσπαθησουμε να τον κρυψουμε δε γινεται. Ζει κ κατοικει μεσα στην καρδια μας. Δεν υπολογιζει κοινωνικες ανισοτητες, εθνη, φυλα... ωσπου καποια μερα ξεσκιζει την καρδια κ το σωμα μας κ βγαινει εξω να συναντησει, να ξεμυαλισει το "θυμα" του.
Ενα απο τα πολλα αποσπασματα που λατρεψα:
《� πολη με σκλαβωσε. Βυθιστηκα στα βαθη της ως την αχνιστη κοχλαζουσα φλεβα της� η περιεργεια μου διετρεξε με βιαση ολοκληρο το πετρινο, μα φλογερο κορμι της...�
Αχ αυτος ο ερωτας! Οσο κ να προσπαθησουμε να τον κρυψουμε δε γινεται. Ζει κ κατοικει μεσα στην καρδια μας. Δεν υπολογιζει κοινωνικες ανισοτητες, εθνη, φυλα... ωσπου καποια μερα ξεσκιζει την καρδια κ το σωμα μας κ βγαινει εξω να συναντησει, να ξεμυαλισει το "θυμα" του.
Ενα απο τα πολλα αποσπασματα που λατρεψα:
《� πολη με σκλαβωσε. Βυθιστηκα στα βαθη της ως την αχνιστη κοχλαζουσα φλεβα της� η περιεργεια μου διετρεξε με βιαση ολοκληρο το πετρινο, μα φλογερο κορμι της...�
March 22, 2025
عنوان الرواية باللغة العربية فوضى الأحاسيس، وبالفعل فإن القصة مجموعة من علامات الاستفهام الكبيرة لشخصيات معقدة نفسيا كل واحد منهم يرى علاقاته الإنسانية من منظور ضيق. حيث يختلط الاعجاب بالحب ويتحول لخوف وكراهية ثم شعور بالاستغراب والمفاجأة. الرواية قد تكون جريئة بمقياس زمن كتابتها في الثلاثينات من القرن الماضي، حيث تتطرق لعلاقات مشبوهة ومرفوضة، لكنها تبقى جزء من واقع الحياة في كافة المجتمعات لاسيما في أيامنا هذه، سواء كانت في العلن او من وراء الكواليس.
April 10, 2025
3.7
کتاب از دو داستان تشکیل شده. ماجرای جوانی یک استاد و بیست و چهار ساعت از زندگی یک زن که دومی به صورت جداگانه هم توسط دو نشر دیگر ترجمه شده. هر دو داستان برام جذابیتهای� داشت و یک سری عناصر مشترک در اونها وجود داشت. ترجمه آقای شیخ الاسلامی دهه شصت انجام شده و کمی لغات نامانوس و بعضا عربی در ترجمه استفاده شده که زیاد مورد علاقه من نیست ولی با این وجود لذت خودم رو از قلم تسوایگ بردم و این کار مانعی برام ایجاد نکرد.در ادامه سعی میکن� کمی در مورد دو داستان صحبت کنم..
ماجرای جوانی یک استاد:
استاد پیری تصمیم میگیر� خاطرات خودش از دوران جوانی رو تعریف کنه. علت این مساله اینه که یک چرخش مهمی در زندگیا� صورت میگیر� و تبدیل به یک نقطه عطفی میشه.نقطه عطفی که مسیر زندگی او رو تغییر میده. استاد پیر که در دوران جوانی و ورود به دانشگاه در برلین، هیچ علاقها� به درس نداشته و صرفا پی یللی تللی کردن بوده. یک زندگی پر از هرزگی و تبعیت محض از غرایض و شهوات .یک اتفاقی رخ میده و زندگی جوان دستخوش تغییراتی میشه و به پیشنهاد پدرش شهر و دانشگاه خودش رو تغییر میده.او در دانشگاه جدید، مجذوب استاد ادبیات خودش میشه که حرفهاش به شدت به دلش میشین�.جوانی که تا چندی پیش علاقه ای به تحصیل نداشت حالا شیفته کلاس و درس این استاد شده بود.به پیشنهاد استاد محبوبش، در طبقه بالای منزلش، اتاقی کرایه میکن�. همسایه شدن با استاد مورد علاقه باعث میشه رفت و آمد بیشتری با استاد داشته باشه و وارد زندگی او بشه.این وارد شدن به زندگی استاد باعث یک سری اتفاقات در داستان میشه و از همه مهمت� اینکه در ادامه داستان، استاد پیر که جوان رو مجذوب دانش و سخنوری خودش کرده بود، رازی مگو رو برای شاگرد مستعد خودش برملا میکن�...
داستان از جذابیت زیادی برخوردار بود و هی دوست داشتم سریعت� بخونم تا ببینم سرانجام این قضیه چی میشه. اینکه یک اتفافی در زندگی بیفته و مسیر زندگی تغییر پیدا کنه،چیزی است که شاید خیلی از ماها دچارش شده باشیم.حالا این تغییر میتونه مثبت یا منفی باشه ولی این تغییر مسیر زندگی مخصوصا در ایام پرتلاطم جوانی چیزی نیست که عجیب باشه. وقتی راز مگوی استاد پیر برملا شد، خیلی برام جالب بود،کسی با این مساله تونسته همچین تاثیر زیادی روی جوان گذاشته باشه. شاید تسوایک در پی نوشتن این داستان قصد این رو داشته که به انسانه� دید منصفانه تری داشته باشیم. شاید برخی دچار عیوب یا مسائلی غیرقابل پذیرش عرف باشند، اما این باعث نمیشه که اون فرد در حیطه های دیگه، قوی و اثرگذار نباشه. همانطور که در داستان شاهدش بودیم، همین استاد پیر بیشترین تاثیر رو در زندگی راوی داستان داره و راوی در انتها به این قضیه معترفه که کسی به اندازه این استاد حقی بر گردن او نداره.
بیست و چهار ساعت از زندگی یک زن:
یک جوان رعنای خوش برخورد وارد یک مجتمع میشه و همه رو تحت تاثیر قرار میده، خانمی که دو فرزند و همسر داره، زندگیش رو ترک میکن� و با این جوان فرار میکن�. روز بعد همسایه ها دور هم جمع میشن� و این قضیه رو سعی میکنن� تحلیل کنند. در این اثنا شخصیت اصلی یعنی بانو.س وارد میشه و پس از شرکت در بحث غیبت 😊 اهالی ساختمان تصمیم میگیر� به راوی اولیه داستان راز زندگی خودش رو برملا کنه. این راز چیزی نیست جز بیست و چهار ساعت از زندگی او که سالها پیش اتفاق افتاده و اثرش هنوز با این خانم همراهه.
در هر دو داستان ما با برملا شدن راز مواجه هستیم.رازی که سالها در سینه راوی مونده و حالا قصد تعریف کردنشون رو داره. هر دو داستان جذابیت داره و اون حسی که مخاطب بخواد داستان رو تا انتها بخونه تا ببینه سرانجام قضیه چیه وجود داره. البته نظر شخصیم اینه در داستان اولی، این مساله بهتر پرداخته شده. در هر دو داستان روایت با جزئیات بیان شده. جزئیاتی که بیشتر شامل درونیات شخصیت های داستانه و نه جزئیاتی مثل توصیف مکان و لباس. درون مایه هر دو داستان میتونه شامل اشتراک باشه. مثلا من در هر دو داستان اینو دیدم که نویسنده در پی داستان اینو میخواد به مخاطب بگه که آدمه� رو راحت قضاوت نکنیم. در پی خطاهای ظاهری انسانه� که به چشم میاد، مسائلی هست که نادیده است و شاید اگر این نادیده ها رو بنگریم، در قطعیت نظر دادنمون،کمی احتیاط به خرج بدیم.البته من در داستان دوم، خانم بانو.س رو کاملا درک کردم و اون توصیفات و تصمیماتش در اون بیست و چهار ساعت و احساساتش باورپذیر بود ولی همچین نتیجه ای نمیتون� برای درک کردن هانریت که در ابتدای داستان همسر و فرزندانش رو ترک کرد بگیرم!
پس از حدیث شطرنج و داستان کوتاه مجموعه نامرئی، این سومین اثری بود که از تسوایک خوندم. قلم او برای من مثل پیرمردی است که میخواد ماجرایی در گذشته رو برام روایت کنه. این پیرمرد راوی، حواس جمعه و ماجرا با جزئیات فراوان میگه.جزئیاتی که منو خسته نمیکن� و بیان او دلنشینه. واقعا هم در تعریف و بازتعریف ماجرا، کسی که روایت میکن� خیلی مهمه و اگر راوی سخنور و قصه گو باشه،بیشتر به دل آدم میشین�. تسوایک برای من این ویژگیه� رو داره. در داستان دوم، خانم ،دستها و انگشتهای مردان در قمارخونه رو تجزیه و تحلیل میکن� که برای من تداعیگ� خاطراتی خوش در گذشته بود...یکی عزیزی(اسمشون متاسفانه یادم نیست) اینجا گفته بود تسوایک از نویسندهها� آندر ریتده؛ کاملا با این نظر موافقم.
کتاب از دو داستان تشکیل شده. ماجرای جوانی یک استاد و بیست و چهار ساعت از زندگی یک زن که دومی به صورت جداگانه هم توسط دو نشر دیگر ترجمه شده. هر دو داستان برام جذابیتهای� داشت و یک سری عناصر مشترک در اونها وجود داشت. ترجمه آقای شیخ الاسلامی دهه شصت انجام شده و کمی لغات نامانوس و بعضا عربی در ترجمه استفاده شده که زیاد مورد علاقه من نیست ولی با این وجود لذت خودم رو از قلم تسوایگ بردم و این کار مانعی برام ایجاد نکرد.در ادامه سعی میکن� کمی در مورد دو داستان صحبت کنم..
ماجرای جوانی یک استاد:
استاد پیری تصمیم میگیر� خاطرات خودش از دوران جوانی رو تعریف کنه. علت این مساله اینه که یک چرخش مهمی در زندگیا� صورت میگیر� و تبدیل به یک نقطه عطفی میشه.نقطه عطفی که مسیر زندگی او رو تغییر میده. استاد پیر که در دوران جوانی و ورود به دانشگاه در برلین، هیچ علاقها� به درس نداشته و صرفا پی یللی تللی کردن بوده. یک زندگی پر از هرزگی و تبعیت محض از غرایض و شهوات .یک اتفاقی رخ میده و زندگی جوان دستخوش تغییراتی میشه و به پیشنهاد پدرش شهر و دانشگاه خودش رو تغییر میده.او در دانشگاه جدید، مجذوب استاد ادبیات خودش میشه که حرفهاش به شدت به دلش میشین�.جوانی که تا چندی پیش علاقه ای به تحصیل نداشت حالا شیفته کلاس و درس این استاد شده بود.به پیشنهاد استاد محبوبش، در طبقه بالای منزلش، اتاقی کرایه میکن�. همسایه شدن با استاد مورد علاقه باعث میشه رفت و آمد بیشتری با استاد داشته باشه و وارد زندگی او بشه.این وارد شدن به زندگی استاد باعث یک سری اتفاقات در داستان میشه و از همه مهمت� اینکه در ادامه داستان، استاد پیر که جوان رو مجذوب دانش و سخنوری خودش کرده بود، رازی مگو رو برای شاگرد مستعد خودش برملا میکن�...
داستان از جذابیت زیادی برخوردار بود و هی دوست داشتم سریعت� بخونم تا ببینم سرانجام این قضیه چی میشه. اینکه یک اتفافی در زندگی بیفته و مسیر زندگی تغییر پیدا کنه،چیزی است که شاید خیلی از ماها دچارش شده باشیم.حالا این تغییر میتونه مثبت یا منفی باشه ولی این تغییر مسیر زندگی مخصوصا در ایام پرتلاطم جوانی چیزی نیست که عجیب باشه. وقتی راز مگوی استاد پیر برملا شد، خیلی برام جالب بود،کسی با این مساله تونسته همچین تاثیر زیادی روی جوان گذاشته باشه. شاید تسوایک در پی نوشتن این داستان قصد این رو داشته که به انسانه� دید منصفانه تری داشته باشیم. شاید برخی دچار عیوب یا مسائلی غیرقابل پذیرش عرف باشند، اما این باعث نمیشه که اون فرد در حیطه های دیگه، قوی و اثرگذار نباشه. همانطور که در داستان شاهدش بودیم، همین استاد پیر بیشترین تاثیر رو در زندگی راوی داستان داره و راوی در انتها به این قضیه معترفه که کسی به اندازه این استاد حقی بر گردن او نداره.
بیست و چهار ساعت از زندگی یک زن:
یک جوان رعنای خوش برخورد وارد یک مجتمع میشه و همه رو تحت تاثیر قرار میده، خانمی که دو فرزند و همسر داره، زندگیش رو ترک میکن� و با این جوان فرار میکن�. روز بعد همسایه ها دور هم جمع میشن� و این قضیه رو سعی میکنن� تحلیل کنند. در این اثنا شخصیت اصلی یعنی بانو.س وارد میشه و پس از شرکت در بحث غیبت 😊 اهالی ساختمان تصمیم میگیر� به راوی اولیه داستان راز زندگی خودش رو برملا کنه. این راز چیزی نیست جز بیست و چهار ساعت از زندگی او که سالها پیش اتفاق افتاده و اثرش هنوز با این خانم همراهه.
در هر دو داستان ما با برملا شدن راز مواجه هستیم.رازی که سالها در سینه راوی مونده و حالا قصد تعریف کردنشون رو داره. هر دو داستان جذابیت داره و اون حسی که مخاطب بخواد داستان رو تا انتها بخونه تا ببینه سرانجام قضیه چیه وجود داره. البته نظر شخصیم اینه در داستان اولی، این مساله بهتر پرداخته شده. در هر دو داستان روایت با جزئیات بیان شده. جزئیاتی که بیشتر شامل درونیات شخصیت های داستانه و نه جزئیاتی مثل توصیف مکان و لباس. درون مایه هر دو داستان میتونه شامل اشتراک باشه. مثلا من در هر دو داستان اینو دیدم که نویسنده در پی داستان اینو میخواد به مخاطب بگه که آدمه� رو راحت قضاوت نکنیم. در پی خطاهای ظاهری انسانه� که به چشم میاد، مسائلی هست که نادیده است و شاید اگر این نادیده ها رو بنگریم، در قطعیت نظر دادنمون،کمی احتیاط به خرج بدیم.البته من در داستان دوم، خانم بانو.س رو کاملا درک کردم و اون توصیفات و تصمیماتش در اون بیست و چهار ساعت و احساساتش باورپذیر بود ولی همچین نتیجه ای نمیتون� برای درک کردن هانریت که در ابتدای داستان همسر و فرزندانش رو ترک کرد بگیرم!
پس از حدیث شطرنج و داستان کوتاه مجموعه نامرئی، این سومین اثری بود که از تسوایک خوندم. قلم او برای من مثل پیرمردی است که میخواد ماجرایی در گذشته رو برام روایت کنه. این پیرمرد راوی، حواس جمعه و ماجرا با جزئیات فراوان میگه.جزئیاتی که منو خسته نمیکن� و بیان او دلنشینه. واقعا هم در تعریف و بازتعریف ماجرا، کسی که روایت میکن� خیلی مهمه و اگر راوی سخنور و قصه گو باشه،بیشتر به دل آدم میشین�. تسوایک برای من این ویژگیه� رو داره. در داستان دوم، خانم ،دستها و انگشتهای مردان در قمارخونه رو تجزیه و تحلیل میکن� که برای من تداعیگ� خاطراتی خوش در گذشته بود...یکی عزیزی(اسمشون متاسفانه یادم نیست) اینجا گفته بود تسوایک از نویسندهها� آندر ریتده؛ کاملا با این نظر موافقم.
July 28, 2024
This novella is about a student who’s obsessed with his hpd professor.. mostly due to the fact that his professor triggers this passion of learning from him.
This was my first zweig read and I plan on reading everything by him. It’s been a while since I’ve enjoyed a book like this. From start to finish I was hooked. Just simply well written.
This book is so good it made me realize I shouldn’t waste time trying to force read other books I’m not that into lol
This was my first zweig read and I plan on reading everything by him. It’s been a while since I’ve enjoyed a book like this. From start to finish I was hooked. Just simply well written.
This book is so good it made me realize I shouldn’t waste time trying to force read other books I’m not that into lol
March 3, 2022
أقصد نا نوع الأحاسيس
October 27, 2020
4,5*
Ο Σ.Τσβάιχ έχει στο οπλοστάσιό του έναν συγκεκριμένο εκφραστικό πλούτο γεμάτο ευαισθησία και αισθησιασμό και καταφέρνει ακόμα μέσα από τη μικρή φόρμα να μας τον χορηγεί σε δόσεις τέτοιες, ώστε σηκώνεται αντάρα μέσα μας, μπροστά σε αυτό που διαβάζουμε. Χωρίς αμφιβολία, και εδώ, επιδαψιλεύει μια χειμαρρώδη ιστορία, ηλεκτρισμένη και σκοτεινή, φορτισμένη με το αρνητικό φορτίο μιας πραγματικής σύγχυσης αισθημάτων. Είναι μια ιστορία που ξετυλίγεται μέσα από την ασφάλεια της απόστασης και του πεπερασμένου, χωρίς να υπάρχει ωστόσο διαρροή και εκποίηση στη δύναμη των βιωμάτων, για μια σημαδεμένη από την πνευματική σφραγίδα σχέση. Πρόκειται για μια μυσταγωγία με πολλές σκιάσεις, ένα εσωτερικό δράμα με τραγικές αποχρώσεις, και μια ζέση, όπως όταν κάθεσαι μια κρύα νύχτα του χειμώνα στο σκοτεινό δωμάτιο δίπλα στο τζάκι.
Η αντάρα των συναισθημάτων που εσωκλείεται σε αυτή τη νουβέλα είναι υπόγεια, περιρρέουσα, και ανεβαίνει προς τα πάνω αργά και μεθοδικά, ο αναγνώστης εισέρχεται σε ένα κλειστό δωμάτιο και παραδίνεται σε μια σχεδόν σαδιστική απόλαυση από τον πόνο που κυοφορείται και που γίνεται σαφώς αντιληπτός σχεδόν από τις πρώτες σελίδες.
Η προκείμενη ιστορία είναι η σχέση δάσκαλου και μαθητή, με διάφορα πλοκάμια να παραδέρνουν στον αφηγηματικό άνεμο και με απώτερο σκοπό αυτά να μας οδηγήσουν στην καρδιά και στο ζητούμενο μαργαριτάρι που είναι ερμητικά κλειστό και φυλαγμένο ως επτασφράγιστο μυστικό. Αυτό το μυστικό τρεμοπαίζει σαν αδύναμη φλογίτσα που κανείς και τίποτα δε φαίνεται να έχει τη δύναμη να την αποσβέσει. Ίσα-ίσα, κάτω από κατάλληλες συνθήκες αυτή δύναται να αναζωπυρωθεί και –αλίμονο� να συντρίψει εκ θεμελίων τον μέσα κόσμο του παθόντα.
Αφενός ο μαθητής, άρτι αφιχθείς στον κόσμο της γνώσης, προσομοιάζει με το αποξηραμένο βασιλομανίταρο που με την πρώτη σταγόνα νερού ενυδατώνεται, αρχίζει να χαρίζει το άρωμά του και να εκρήγνυται ο εσώκλειστος γευστικός του θησαυρός. Η σταγόνα που τον ενυδατώνει είναι, ποιος άλλος για έναν μαθητή, παρά ο καθηγητής αυτός που θα του ξυπνήσει τη μεγαλύτερη των εμπνεύσεων με τους πύρινους συνεπαρμένους λόγους του μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας. Νιώθουμε το ορμητικό πάθος του μαθητή που κάθε πολύτιμη πνευματική σταγόνα που του προσφέρεται, απομυζείται αμέσως μετά σε μια εναλλαγή που τυραννάει, προβληματίζει, σπέρνει την αμφιβολία και την ανασφάλεια στον νεοσύλλεκτο.
Αφετέρου ο διανοούμενος δάσκαλος, αδιαπέραστος σαν στρείδι στον πάτο του βυθού, μαθημένος να επιμελείται και να τρέφει μοναχικά τον απωθημένο του από χρόνια δαίμονα, ιδιόρρυθμη προσωπικότητα, απροσπέλαστη φιγούρα, υποβάλλει τον μαθητευόμενο σε ένα σκωτσέζικο ντους, ερήμην του αλλά και μη μπορώντας να χαλιναγωγήσει την ασκούμενη στον μαθητή πνευματική του δύναμη. Μαντεύουμε πως καθοδηγείται από τις επιταγές του ζωώδους ενστίκτου πάνω στο οποίο μάχεται να επιβληθεί, επιστρατεύοντας τις δεξιότητες του νου, με τις οποίες είναι θεωρητικά προικισμένος.
Τελικά, το απόστημα πρέπει να ανοιχτεί, η αλήθεια οφείλει να δει το φως προσβλέποντας σε μια τελική κάθαρση που –φε�!� δεν μπορεί να είναι παρά μια ημιτελής, μερική κάθαρση.
* Όσο διαβάζω Σ.Τ. ανατρέχω συχνά, σαν φυσιογνωμίστρια, να σκανάρω τη φάτσα αυτού του τύπου. Ένας σωστός τζιτζιφιόγκος εποχής, με τα γυαλάκια και το μουστακάκι του, μποέμης και κυριλές που όμως ξέρει να γράφει, ομολογουμένως.
* Αφαιρώ μισό άστρο, καθώς αναπόφευκτα περιπίπτω στο αμάρτημα της σύγκρισης του συγκεκριμένου βιβλίου με το προσφάτως αναγνωσμένο Άγνωστο αριστούργημα του Μπαλζάκ. Εκεί βρισκόμαστε ένα επίπεδο υψηλότερα, λογοτεχνικά μιλώντας, στα δικά μου ταπεινά μάτια.
Ο Σ.Τσβάιχ έχει στο οπλοστάσιό του έναν συγκεκριμένο εκφραστικό πλούτο γεμάτο ευαισθησία και αισθησιασμό και καταφέρνει ακόμα μέσα από τη μικρή φόρμα να μας τον χορηγεί σε δόσεις τέτοιες, ώστε σηκώνεται αντάρα μέσα μας, μπροστά σε αυτό που διαβάζουμε. Χωρίς αμφιβολία, και εδώ, επιδαψιλεύει μια χειμαρρώδη ιστορία, ηλεκτρισμένη και σκοτεινή, φορτισμένη με το αρνητικό φορτίο μιας πραγματικής σύγχυσης αισθημάτων. Είναι μια ιστορία που ξετυλίγεται μέσα από την ασφάλεια της απόστασης και του πεπερασμένου, χωρίς να υπάρχει ωστόσο διαρροή και εκποίηση στη δύναμη των βιωμάτων, για μια σημαδεμένη από την πνευματική σφραγίδα σχέση. Πρόκειται για μια μυσταγωγία με πολλές σκιάσεις, ένα εσωτερικό δράμα με τραγικές αποχρώσεις, και μια ζέση, όπως όταν κάθεσαι μια κρύα νύχτα του χειμώνα στο σκοτεινό δωμάτιο δίπλα στο τζάκι.
Η αντάρα των συναισθημάτων που εσωκλείεται σε αυτή τη νουβέλα είναι υπόγεια, περιρρέουσα, και ανεβαίνει προς τα πάνω αργά και μεθοδικά, ο αναγνώστης εισέρχεται σε ένα κλειστό δωμάτιο και παραδίνεται σε μια σχεδόν σαδιστική απόλαυση από τον πόνο που κυοφορείται και που γίνεται σαφώς αντιληπτός σχεδόν από τις πρώτες σελίδες.
Η προκείμενη ιστορία είναι η σχέση δάσκαλου και μαθητή, με διάφορα πλοκάμια να παραδέρνουν στον αφηγηματικό άνεμο και με απώτερο σκοπό αυτά να μας οδηγήσουν στην καρδιά και στο ζητούμενο μαργαριτάρι που είναι ερμητικά κλειστό και φυλαγμένο ως επτασφράγιστο μυστικό. Αυτό το μυστικό τρεμοπαίζει σαν αδύναμη φλογίτσα που κανείς και τίποτα δε φαίνεται να έχει τη δύναμη να την αποσβέσει. Ίσα-ίσα, κάτω από κατάλληλες συνθήκες αυτή δύναται να αναζωπυρωθεί και –αλίμονο� να συντρίψει εκ θεμελίων τον μέσα κόσμο του παθόντα.
Αφενός ο μαθητής, άρτι αφιχθείς στον κόσμο της γνώσης, προσομοιάζει με το αποξηραμένο βασιλομανίταρο που με την πρώτη σταγόνα νερού ενυδατώνεται, αρχίζει να χαρίζει το άρωμά του και να εκρήγνυται ο εσώκλειστος γευστικός του θησαυρός. Η σταγόνα που τον ενυδατώνει είναι, ποιος άλλος για έναν μαθητή, παρά ο καθηγητής αυτός που θα του ξυπνήσει τη μεγαλύτερη των εμπνεύσεων με τους πύρινους συνεπαρμένους λόγους του μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας. Νιώθουμε το ορμητικό πάθος του μαθητή που κάθε πολύτιμη πνευματική σταγόνα που του προσφέρεται, απομυζείται αμέσως μετά σε μια εναλλαγή που τυραννάει, προβληματίζει, σπέρνει την αμφιβολία και την ανασφάλεια στον νεοσύλλεκτο.
Αφετέρου ο διανοούμενος δάσκαλος, αδιαπέραστος σαν στρείδι στον πάτο του βυθού, μαθημένος να επιμελείται και να τρέφει μοναχικά τον απωθημένο του από χρόνια δαίμονα, ιδιόρρυθμη προσωπικότητα, απροσπέλαστη φιγούρα, υποβάλλει τον μαθητευόμενο σε ένα σκωτσέζικο ντους, ερήμην του αλλά και μη μπορώντας να χαλιναγωγήσει την ασκούμενη στον μαθητή πνευματική του δύναμη. Μαντεύουμε πως καθοδηγείται από τις επιταγές του ζωώδους ενστίκτου πάνω στο οποίο μάχεται να επιβληθεί, επιστρατεύοντας τις δεξιότητες του νου, με τις οποίες είναι θεωρητικά προικισμένος.
Τελικά, το απόστημα πρέπει να ανοιχτεί, η αλήθεια οφείλει να δει το φως προσβλέποντας σε μια τελική κάθαρση που –φε�!� δεν μπορεί να είναι παρά μια ημιτελής, μερική κάθαρση.
* Όσο διαβάζω Σ.Τ. ανατρέχω συχνά, σαν φυσιογνωμίστρια, να σκανάρω τη φάτσα αυτού του τύπου. Ένας σωστός τζιτζιφιόγκος εποχής, με τα γυαλάκια και το μουστακάκι του, μποέμης και κυριλές που όμως ξέρει να γράφει, ομολογουμένως.
* Αφαιρώ μισό άστρο, καθώς αναπόφευκτα περιπίπτω στο αμάρτημα της σύγκρισης του συγκεκριμένου βιβλίου με το προσφάτως αναγνωσμένο Άγνωστο αριστούργημα του Μπαλζάκ. Εκεί βρισκόμαστε ένα επίπεδο υψηλότερα, λογοτεχνικά μιλώντας, στα δικά μου ταπεινά μάτια.
December 14, 2022
رواية جريئة بأفكار غريبة على كافة المجتمعات، لقد اقتحم زفايغ مشكلة شائكة موجودة في المجتمعات ولايمكن انكارها فهي بالغة الحساسية.
وضحها بكل جرأة المشاعر والاحاسيس التي تعتريها ، وبعمق فلسفي ، حيث تتداخل المشاعر بين الصداقة والعلم والعمل والعلاقات الإنسانية ، بقدر كبير من الفوضى التي تجعلك محتاراً في تحديد موقفك من كل ذلك .
يبقى زفايغ الأكثر ابداعاً في مقارعة الأحاسيس وتعريتها بكل حيادية.
وضحها بكل جرأة المشاعر والاحاسيس التي تعتريها ، وبعمق فلسفي ، حيث تتداخل المشاعر بين الصداقة والعلم والعمل والعلاقات الإنسانية ، بقدر كبير من الفوضى التي تجعلك محتاراً في تحديد موقفك من كل ذلك .
يبقى زفايغ الأكثر ابداعاً في مقارعة الأحاسيس وتعريتها بكل حيادية.
December 7, 2014
We live through myriads of seconds, yet it is always one, just one, that casts our entire inner world into turmoil.
Roland, a well respected, older professor who holds an honored place in the ivory towers of academia, recalls his life as a young student, and his relationship to his own professor and mentor at that time-- a man whom he admired, obsessed over and wanted to emulate. He replays memories of his situation as a university student, having had a horrific grievance with his father, renting a room in his teacher's home and becoming his amanuensis.
Roland discovers that being in such close proximity to his professor and his wife, deeply checked secrets become increasingly difficult to suppress. His confusion is borne from the innocence of a youth whose direction is often ambiguous in the face of inexperience: too naive to comprehend a sideways glance; too unsophisticated to decipher a muffled conversation or to interpret the slightest change of demeanor. This living arrangement becomes one of anxiety, mixed emotions, tension, and misunderstanding.
What place had I reached? I had sensed the secrets quite close, its hot breath already on my face, and now it had retreated again, but its shadow, its silent, opaque shadow still murmured in the air, I felt it as a dangerous presence in the house..
While his wife manages the game of secrets with a deft hand, Roland's mentor lives in constant fear of his secret being revealed, especially in a society that keeps the 'perpetrator's' name on a 'certain list'.
It isn't right, not a young student and his teacher, do you understand? One must keep one's distance...
Such restrained passions do not fit comfortably in the conventional form of the period, and must be kept hushed up, closeted, hidden behind closed doors. The relationships between the three feverishly entangle into a discombobulated love triangle.
It will soon be cleared up because I'm not letting him play with you and confuse you like that anymore. There must be an end to all this. He must finally learn to control himself. You're too good for his dangerous games.
Zweig takes the reader into a turbulence of high-strung emotions, as crossed messages become haphazardly layered one on top the other. He portrays Roland's fiery confusion as a pathogen, taking over the thoughts of one person who spreads its virulent toxins to the other.
Nothing however is more arousing and intriguing to a young man than a teasing set of vague suspicions; the imagination usually wandering idly finds its quarry suddenly revealed to it, and is immediately agog with the newly discovered pleasure of the chase.
Confusion's plot isn't a contemporary one - outlooks have changed since the period this story was set; and by today's standards, it is basically nothing to be shocked by. For that reason, it wouldn't completely excite the reader. However, it is another wonderful gem from Zweig's observations into human affects and relationships. It may be a bit disorienting and frenzied, but that was the whole purpose.
**
Here's a little reggae ditty:
We all got something to hide,
We're all livin' a lie...
What goes on behind closed doors?
Nobody knows, nobody knows for sure
by Lionize -
First read 2012
Re-read April 18th, 2014
Roland, a well respected, older professor who holds an honored place in the ivory towers of academia, recalls his life as a young student, and his relationship to his own professor and mentor at that time-- a man whom he admired, obsessed over and wanted to emulate. He replays memories of his situation as a university student, having had a horrific grievance with his father, renting a room in his teacher's home and becoming his amanuensis.
Roland discovers that being in such close proximity to his professor and his wife, deeply checked secrets become increasingly difficult to suppress. His confusion is borne from the innocence of a youth whose direction is often ambiguous in the face of inexperience: too naive to comprehend a sideways glance; too unsophisticated to decipher a muffled conversation or to interpret the slightest change of demeanor. This living arrangement becomes one of anxiety, mixed emotions, tension, and misunderstanding.
What place had I reached? I had sensed the secrets quite close, its hot breath already on my face, and now it had retreated again, but its shadow, its silent, opaque shadow still murmured in the air, I felt it as a dangerous presence in the house..
While his wife manages the game of secrets with a deft hand, Roland's mentor lives in constant fear of his secret being revealed, especially in a society that keeps the 'perpetrator's' name on a 'certain list'.
It isn't right, not a young student and his teacher, do you understand? One must keep one's distance...
Such restrained passions do not fit comfortably in the conventional form of the period, and must be kept hushed up, closeted, hidden behind closed doors. The relationships between the three feverishly entangle into a discombobulated love triangle.
It will soon be cleared up because I'm not letting him play with you and confuse you like that anymore. There must be an end to all this. He must finally learn to control himself. You're too good for his dangerous games.
Zweig takes the reader into a turbulence of high-strung emotions, as crossed messages become haphazardly layered one on top the other. He portrays Roland's fiery confusion as a pathogen, taking over the thoughts of one person who spreads its virulent toxins to the other.
Nothing however is more arousing and intriguing to a young man than a teasing set of vague suspicions; the imagination usually wandering idly finds its quarry suddenly revealed to it, and is immediately agog with the newly discovered pleasure of the chase.
Confusion's plot isn't a contemporary one - outlooks have changed since the period this story was set; and by today's standards, it is basically nothing to be shocked by. For that reason, it wouldn't completely excite the reader. However, it is another wonderful gem from Zweig's observations into human affects and relationships. It may be a bit disorienting and frenzied, but that was the whole purpose.
**
Here's a little reggae ditty:
We all got something to hide,
We're all livin' a lie...
What goes on behind closed doors?
Nobody knows, nobody knows for sure
by Lionize -
First read 2012
Re-read April 18th, 2014
January 28, 2018
Τόσο καθηλωτικό μες στην απλότητά του. Ένα πάθος ιδωμένο από κάθε φανερή και κρυμμένη οπτική της ανθρώπινης ύπαρξης και ψυχής.
"[...] υπάρχουν ξαφνικές σεισμικές αναταράξεις, ένα είδος εσωτερικής έκρηξης, που αν επιχειρήσεις να τις μετατρέψεις σε λέξεις θα ακουστούν πιθανότατα μελοδραματικές, υπάρχουν συγκεκριμένα λόγια, που διαθέτουν τη μοναδική και ανεπανάλληπτη αλήθεια της στιγμής που ανταλλάχτηκαν από δύο πρόσωπα και που ξεπήδησαν μέσα από έναν αναπάντεχο κοχλασμό των αισθήσεων."
"Και ωστόσο καμιά ηδονή δε συγκρίνεται για το γνώστη με κείνη του απόκρυφου, κανένα ανατρίχιασμα δεν είναι τόσο δυνατό όσο εκείνο που γεννάει ο κίνδυνος και κανένα πάθος δεν είναι ιερότερο από εκείνο που μένει βαθιά κρυμμένο από ντροπή."
"[...] υπάρχουν ξαφνικές σεισμικές αναταράξεις, ένα είδος εσωτερικής έκρηξης, που αν επιχειρήσεις να τις μετατρέψεις σε λέξεις θα ακουστούν πιθανότατα μελοδραματικές, υπάρχουν συγκεκριμένα λόγια, που διαθέτουν τη μοναδική και ανεπανάλληπτη αλήθεια της στιγμής που ανταλλάχτηκαν από δύο πρόσωπα και που ξεπήδησαν μέσα από έναν αναπάντεχο κοχλασμό των αισθήσεων."
"Και ωστόσο καμιά ηδονή δε συγκρίνεται για το γνώστη με κείνη του απόκρυφου, κανένα ανατρίχιασμα δεν είναι τόσο δυνατό όσο εκείνο που γεννάει ο κίνδυνος και κανένα πάθος δεν είναι ιερότερο από εκείνο που μένει βαθιά κρυμμένο από ντροπή."
November 5, 2023
الكتابة فخ يغري بالوقوع فيه رغم سذاجته. فخ نراه بأعيننا ثم نندفع إليه في إجلال و ثقة كالفراشات التي تلقي بنفسها في النيران. و سواء كتبنا ما نعرف أو ما نفعل أو ما تخيلناه. لا تبقى كلماتنا أسيرة الصفحات و لا تكبلها الأغلفه. مهما قمعنا روحنا و نفسنا التي بين جنبينا فإن الكلمات تصير حرة بمجرد اطلاقها. و لذلك فقد عجزت عن كتابة أي كلمة بعد قراءة تلك القصة المربكة. و لأن خطيئة الصمت ليست من ضمن خطاياي فقد فضلت أن تكون المراجعة نا
July 8, 2020
ستيفان زفايغ "عملاق" فى وصف التفاصيل والمشاعر المختلطة ،وخصوصا مشاعر كتمان الاسرار والتفكير فيها وارادة التخلص منها ، الرواية اسم على مسمى فعلا فوضى المشاعر،فوضى وارتباك للمشاعر المتضاربة لابطال الرواية.
سبب التضارب والارتباك فى المشاعر تظهر جلية فى اخر الرواية ولو انه سبب مربك ،لكن زفايغ غير قاصد للترويج لهذا المضمون فهو يحكى حكاية بكل تفاصيلها وجمالها وتوضيح المقصد الاساسى من مضمون هذه التحفة الروائية القصيرة، وهو اظهار هذه الفوضى فى المشاعر -بتمكن واقتدار- جلية فى احوال الابطال.
سبب التضارب والارتباك فى المشاعر تظهر جلية فى اخر الرواية ولو انه سبب مربك ،لكن زفايغ غير قاصد للترويج لهذا المضمون فهو يحكى حكاية بكل تفاصيلها وجمالها وتوضيح المقصد الاساسى من مضمون هذه التحفة الروائية القصيرة، وهو اظهار هذه الفوضى فى المشاعر -بتمكن واقتدار- جلية فى احوال الابطال.
تری. . . أبسبب من الإهمال والجبن وقصور الرؤية"
يكتفي كتابنا وشعراؤنا بتصوير الجوانب المضيئة (الرفيعة )من الحياة حيث تمارس الحواس أدوارها على نحو مشروع مكشوف. . . بينما ناك في القاع تصطخب وتعربد وتموج في كهوف النفس البشرية ودهاليزها وزواياها المعتمة وحوش الأهواء الخطرة على نحو غريب عجيب مختلط. ترى هل تخيف أدباءنا وشعراءنا الأنفاس الملتهبة المضطرمة للغرائز الشيطانية ؟
وهل يرعبهم بخار الدم الذي يغلي ويحترق ؟ وهل يخافون أن تتسخ أيديهم المرهفة بقروح البشر وجراحهم ؟ أم إن عيونهم التي تعودت الوضوح المألوف عاجزة عن أن تصل بهم الى المناطق الزلقة الخطرة المقززة في عالم الفساد والانحلال ؟ على أن
الإنسان الواعي المجرب لا يشعر بفرح حقيقي إلا وهو يسبر خفايا النفس وزواياها؛ وهو وحده الذي يذوق طعم تلك الرعشة العنيفة الناجمة عن مواقف الخطر ؛ إنه لا
" يرى الما مقدس غير الألم الذي لا نجرؤ على البوح به بدافع من الحشمة والحياء .
September 20, 2022
We live through myriads of seconds, yet it is always one, just one, that casts our entire inner world into turmoil... a magical second, like the moment of generation, and like that moment concealed in the warm interior of the individual life, invisible, untouchable, beyond the reach of feeling, a secret experienced alone.
Confusion is a story about a student’s relationship with his English professor, portraying his love, repressed desires, intensity of emotions, his obsession, his turmoil within and his constant confusion regarding his feelings.
Confusion is a story about a student’s relationship with his English professor, portraying his love, repressed desires, intensity of emotions, his obsession, his turmoil within and his constant confusion regarding his feelings.
December 29, 2017
El bien amado Stefan Zweig (1881-1942), me ha regalado este libro para terminar el año 2017.
Como siempre una obra entrañable y magistral, en donde el autor crea de manera muy vívida e íntima básicamente dos personalidades. La primera, y que se constituye como el narrador de la novela, es la de un joven alumno entusiasta e inexperto, inconstante en los estudios y amante de la vida mundana. La segunda es la de su maestro de Literatura Inglesa, quien sabe despertar en su alumno una apasionada llama por la sabiduría y la creación literaria que cambian la vida de éste.
La existencia del maestro oscila dolorosamente entre la oscuridad y la tribulación y sólo puede elevarse por sobre de ellas cuando la Literatura lo abraza. El autor con su afectuosa prosa toca el fondo de ambos personajes de manera vibrante y a la vez conmovedora, con esa sabia pluma que parece un cincel esculpiendo ambos caracteres, pero también es capaz de crearles su alma y descubrirla en el mismo acto ante nosotros en unas cuantas páginas.
¡Salve, oh Stefan Zweig!
Como siempre una obra entrañable y magistral, en donde el autor crea de manera muy vívida e íntima básicamente dos personalidades. La primera, y que se constituye como el narrador de la novela, es la de un joven alumno entusiasta e inexperto, inconstante en los estudios y amante de la vida mundana. La segunda es la de su maestro de Literatura Inglesa, quien sabe despertar en su alumno una apasionada llama por la sabiduría y la creación literaria que cambian la vida de éste.
La existencia del maestro oscila dolorosamente entre la oscuridad y la tribulación y sólo puede elevarse por sobre de ellas cuando la Literatura lo abraza. El autor con su afectuosa prosa toca el fondo de ambos personajes de manera vibrante y a la vez conmovedora, con esa sabia pluma que parece un cincel esculpiendo ambos caracteres, pero también es capaz de crearles su alma y descubrirla en el mismo acto ante nosotros en unas cuantas páginas.
¡Salve, oh Stefan Zweig!
September 8, 2016
Said something like oh man that's awesome when I finished (owing more to the final half-page chapter than the entire novella) but still I'll rate it 4.25 stars rounded down since it sometimes felt melodramatic, sensationalist, hysterical -- a review on here calls Zweig a watered-down Proust or Stendhal but that doesn't hold water for me since the passionate tilt-a-whirl overwrought feints and parries in the French biggies are pronounced and dramatized ad nauseum whereas here they're glossed over by Zwieg's essayistic instinct, his graceful, flowing summary. I can't think of another novella from 1927 in which the narrator admits that he's essentially in love with the mind of a male teacher -- and that toward the end so explicitly treats of early 1900s gay life in Berlin, particularly derision, oppression, blackmail, unsavory clandestine spasms in alleys etc. The love triangle among wife of professor, charismatic professor, and hot young passionate student narrator isn't fleshed out enough? Swimming scenes seemed muted, even when a slip of tit made its PG-13 appearance. But the prose soars when it's totally platonic and the professor dictates his long repressed work on Shakespeare to the narrator. Zweig, becoming a great favorite, excels when describing ecstatic intellectual paroxysms. But he's becoming a favorite more so for perfectly phrased insight. Although in many ways unlike Musil's , which predates this by ~21 years, I think it's safe to associate them thanks to the shared academic setting, "Confusion" in the title, pre-Nazi era, and man-on-man action/passion.
November 21, 2016
Nasıl bir kitap insanın tüm duyularına hitap eder? Bir yazar nasıl bu kadar derinden hissetmemizi sağlar aklım almıyor. Hayatım boyunca ilk kez okuduğum bir kitap beni sarhoş etti. Her satır, her paragraf o kadar dolu ve akıcı, o kadar içten ve anlayışlıydı ki! Kıyıda köşede kalmış, önem vermediğimiz, basite aldığımız tüm duyguları o kadar usta bir dile anlatmış ki Zweig, keşke ömrü daha uzun olsaydı ve daha çok kitap bırakabilseydi. Nasıl bir yazar her seferinde farklı bir doyuma erdirir ki okuyucusunu! Galiba ona ve kitaplarına olan övgülerim saatler sürebilir. Tek söylemek istediğim, içindeki her bir öyküyü hissettim. Yaşamaktan da öte, kelimeler oldum ve kitapla bütünleştim. Artık düşüncelerimin içinde bir parça bu kitap olacak, ağzımdan çıkan her cümlede bu kitabın tesirleri olacak.
"Derinlerdeki mahzenlerde, köklerin yayıldığı mağaralarda ve yüreğin karanlık kuyularında tutkunun hakiki ve tehlikeli canavarları fosforlu pırıltılarını saçarak dolaşırken, gizlice çiftleşir ve en akıl almaz biçimlerde birbirlerini parçalarken yazarların yaşamın sadece ışığın vurduğu üst kıyısını, duyguların açıkça ve kurallara uygun olarak sergilendiği kesimlerini anlatması rahatlıktan mı, korkaklıktan mı yoksa bakış darlığından mı geliyor acaba. Şeytansı dürtülerin kızgın ve tüketici soluğundan, tutuşmuş kanın buharından mı korkuyorlar, çok nazik ellerini insanlığın iltihaplı çıbanıyla kirletmekten mi ürküyorlar, yoksa yumuşak aydınlıklara alışkın gözlerini bu kaygan, tehlikeli, çürümüşlük sızan basamaklara çeviremiyorlar mı? Ne var ki bilen insan için hiçbir haz gizli olanın verdiği kadar güçlü değildir ve açıklanamayacak kadar utanç verici bir acı kadar kutsal olanı yoktur."
"Derinlerdeki mahzenlerde, köklerin yayıldığı mağaralarda ve yüreğin karanlık kuyularında tutkunun hakiki ve tehlikeli canavarları fosforlu pırıltılarını saçarak dolaşırken, gizlice çiftleşir ve en akıl almaz biçimlerde birbirlerini parçalarken yazarların yaşamın sadece ışığın vurduğu üst kıyısını, duyguların açıkça ve kurallara uygun olarak sergilendiği kesimlerini anlatması rahatlıktan mı, korkaklıktan mı yoksa bakış darlığından mı geliyor acaba. Şeytansı dürtülerin kızgın ve tüketici soluğundan, tutuşmuş kanın buharından mı korkuyorlar, çok nazik ellerini insanlığın iltihaplı çıbanıyla kirletmekten mi ürküyorlar, yoksa yumuşak aydınlıklara alışkın gözlerini bu kaygan, tehlikeli, çürümüşlük sızan basamaklara çeviremiyorlar mı? Ne var ki bilen insan için hiçbir haz gizli olanın verdiği kadar güçlü değildir ve açıklanamayacak kadar utanç verici bir acı kadar kutsal olanı yoktur."
September 11, 2023
☘️" وها أنذا الآن ولم أزل غراً ألمح أول مرة فى حياتى بعين زائغة الأغوار السحيقة للمشاعر الإنسانية "
شعرت أن من الصعب أن يشعرك كاتب بالإحساس وعكسه فى نفس الوقت حتى إنك تشعر بازدواجيه المشاعر ولكن ليس صعب على زفايغ كعادته وهو المحلل النفسى الذى يضعك أمام نفسك بكل ما فيها من جوانب مضيئة ومعتمة.
قصة عميقة ومميزة و نا أنا لا أتكلم عن القصة الظاهرة بالتحديد فإذا تكلمنا عن القصة بالتحديد فلا أجد اى تعاطف تجاه الاستاذ بل أتكلم عن التحليل النفسى العميق للإنسان وهو مجال زفايغ الذى يبرع فيه بشدة .
🌾أترككم مع اقتباس مرهق يشرح فيها زفايغ النفس البشرية ببراعة وأريد تركه نا لاقرأه واستشعره كل فتره بكل ما فيه من ألم ووضوح وتعريه للنفس :
❞أبسب� من الإهمال والجبن وقصور الرؤية يكتفى كتابنا وشعراؤنا بتصوير الجوانب المضيئة من الحياة حيث تمارس الحواس أدوارها على نحو مكشوف .. بينما ناك فى القاع تصطخب وتعربد وتموج فى كهوف النفس البشرية ودهاليزها وزواياها المعتمة وحوش الأهواء الخطرة على نحو غريب عجيب مختلط . ترى هل تخيف أدباءنا وشعراءنا الأنفاس الملتهبة المضطرمة للغرائز الشيطانية ؟!
وهل يرعبهم بخار الدم الذى يغلى ويحترق ؟ وهل يخافون أن تتسخ أيديهم المرهفة بقروح البشر وجراحهم ؟ أم أن عيونهم التى تعودت الوضوح المألوف عاجزة أن تصل بهم إلى المناطق الزلقة المقززة فى عالم الفساد والانحلال ؟
على أن الإنسان الواعى المجرب لا يشعر بفرح حقيقى إلا وهو يسبر خفايا النفس وزاوياها ، وهو وحده الذى يذوق طعم هذه الرعشة العنيفة الناجمة عن مواقف الخطر ، إنه لا يرى ألما مقدساً غير الألم الذى لا نجرؤ على البوح به بدافع من الحشمة والحياء �.
شعرت أن من الصعب أن يشعرك كاتب بالإحساس وعكسه فى نفس الوقت حتى إنك تشعر بازدواجيه المشاعر ولكن ليس صعب على زفايغ كعادته وهو المحلل النفسى الذى يضعك أمام نفسك بكل ما فيها من جوانب مضيئة ومعتمة.
قصة عميقة ومميزة و نا أنا لا أتكلم عن القصة الظاهرة بالتحديد فإذا تكلمنا عن القصة بالتحديد فلا أجد اى تعاطف تجاه الاستاذ بل أتكلم عن التحليل النفسى العميق للإنسان وهو مجال زفايغ الذى يبرع فيه بشدة .
🌾أترككم مع اقتباس مرهق يشرح فيها زفايغ النفس البشرية ببراعة وأريد تركه نا لاقرأه واستشعره كل فتره بكل ما فيه من ألم ووضوح وتعريه للنفس :
❞أبسب� من الإهمال والجبن وقصور الرؤية يكتفى كتابنا وشعراؤنا بتصوير الجوانب المضيئة من الحياة حيث تمارس الحواس أدوارها على نحو مكشوف .. بينما ناك فى القاع تصطخب وتعربد وتموج فى كهوف النفس البشرية ودهاليزها وزواياها المعتمة وحوش الأهواء الخطرة على نحو غريب عجيب مختلط . ترى هل تخيف أدباءنا وشعراءنا الأنفاس الملتهبة المضطرمة للغرائز الشيطانية ؟!
وهل يرعبهم بخار الدم الذى يغلى ويحترق ؟ وهل يخافون أن تتسخ أيديهم المرهفة بقروح البشر وجراحهم ؟ أم أن عيونهم التى تعودت الوضوح المألوف عاجزة أن تصل بهم إلى المناطق الزلقة المقززة فى عالم الفساد والانحلال ؟
على أن الإنسان الواعى المجرب لا يشعر بفرح حقيقى إلا وهو يسبر خفايا النفس وزاوياها ، وهو وحده الذى يذوق طعم هذه الرعشة العنيفة الناجمة عن مواقف الخطر ، إنه لا يرى ألما مقدساً غير الألم الذى لا نجرؤ على البوح به بدافع من الحشمة والحياء �.
June 22, 2018
رواية غريبة ..ونهاية أغرب !
نهاية لم اتوقعها إطلاقا .. ولم أتمناها أيضا
نعم ، النفس البشرية ضعيفة .. وزيفايغ موهوب في كشف الضعف البشري، وتعرية النفوس البشرية بمنتهي الدقة والبراعة .. إلا ان نوعية الضعف الموجوة نا صراحة لم اتمناها ابدا
تركني زيفايغ مصدومة
..
نهاية لم اتوقعها إطلاقا .. ولم أتمناها أيضا
نعم ، النفس البشرية ضعيفة .. وزيفايغ موهوب في كشف الضعف البشري، وتعرية النفوس البشرية بمنتهي الدقة والبراعة .. إلا ان نوعية الضعف الموجوة نا صراحة لم اتمناها ابدا
تركني زيفايغ مصدومة
..
April 12, 2025
رواية تعرى النفس البشرية وتنبش أعماقها وتخرج الجوانب المظلمة، المتعفنة، والشاذة عن المألوف من مكمنها.
July 1, 2020
#JunioLGTB | Stefan Zweig crea una pasional historia que borda entre lo trágico y lo nostálgico, entre lo ambiguo y liberador de una manera fascinante como es propio del autor. Con una excelente trama que bajo la premisa de una novela que habla de la admiración platónica y desmedida de un apuesto joven por su anciano profesor, se encuentra la compleja relación de un triángulo amoroso y las consecuencias que contraen estos sentimientos. Un argumento válido que fácilmente podría compararse con las conductas de la actualidad.
Confusión de sentimientos está escrita en primera persona con una prosa intelectual y en la que podemos percibir enunciados a las obras de Shakespeare, así como la capacidad de este autor para crear personajes tan reales y complejos. Una novela que está envuelta en un sutil erotismo pero que se desarrolla de manera magistral dando su mayor fortaleza en los sentimientos por parte de sus personajes y cómo todo se va desencadenando en un destino en el que no siempre se alcanza todo lo deseado pero en el que inevitablemente casi nunca se olvida nada. "Me describe, pero no me expone. Habla simplemente de mí... "
🌟🌟🌟🌟
Confusión de sentimientos está escrita en primera persona con una prosa intelectual y en la que podemos percibir enunciados a las obras de Shakespeare, así como la capacidad de este autor para crear personajes tan reales y complejos. Una novela que está envuelta en un sutil erotismo pero que se desarrolla de manera magistral dando su mayor fortaleza en los sentimientos por parte de sus personajes y cómo todo se va desencadenando en un destino en el que no siempre se alcanza todo lo deseado pero en el que inevitablemente casi nunca se olvida nada. "Me describe, pero no me expone. Habla simplemente de mí... "
🌟🌟🌟🌟
Read
December 22, 2019No confusion for me. This was simply impressively bloodless, it reminded me a little of , in that it felt like a book/novella/long-short story / whatever, that by a weird twist of fate - potentially involving a publisher and a time machine - was written in this case I'd say forty or fifty years after it might have made most impact , since it appears it was written when it was written - though I remain open to correction by passing time travellers - in 1927.
I think if you live somewhere where legally and socially sexual activity outside of a heterosexual marriage is a thoughtcrime, and particularly if you are unacquainted with cultures with different attitudes, then this story may retain some shock value, otherwise it is a very striking thing, a melodrama lacking in drama, or as I read elsewhere 'suitable for teenagers of all ages'. Otherwise...I fear I can hardly say anything for fear of revealing the entire story. The obvious point of reference is the 1912 novella by Thomas Mann especially since the narrator like Mann himself comes from North Germany, ostensibly the narrator is explaining to the reader how his formal academic achievements explain nothing about him, instead the secret of his rive and the centre of his life can only be explained by events that took place when he was a teenager - a young student in Berlin and particularly in Göttingen (I assume from how it is described). I was not convinced, but reading it as a cri du coeur from Zweig about Zweig it is mildly interesting, the narrator's horror of adultery because of the inevitable revelation of the intimate secrets of the other man sounds so singular to me that I wonder if it is Zweig's own feeling and that this is like the narrator and his inspirational professor a case of hiding in plain sight.
I think if you live somewhere where legally and socially sexual activity outside of a heterosexual marriage is a thoughtcrime, and particularly if you are unacquainted with cultures with different attitudes, then this story may retain some shock value, otherwise it is a very striking thing, a melodrama lacking in drama, or as I read elsewhere 'suitable for teenagers of all ages'. Otherwise...I fear I can hardly say anything for fear of revealing the entire story. The obvious point of reference is the 1912 novella by Thomas Mann especially since the narrator like Mann himself comes from North Germany, ostensibly the narrator is explaining to the reader how his formal academic achievements explain nothing about him, instead the secret of his rive and the centre of his life can only be explained by events that took place when he was a teenager - a young student in Berlin and particularly in Göttingen (I assume from how it is described). I was not convinced, but reading it as a cri du coeur from Zweig about Zweig it is mildly interesting, the narrator's horror of adultery because of the inevitable revelation of the intimate secrets of the other man sounds so singular to me that I wonder if it is Zweig's own feeling and that this is like the narrator and his inspirational professor a case of hiding in plain sight.
Displaying 1 - 30 of 1,223 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.