چاپ اول انتشارات زمان ۱۳۵۲ چاپ دوم ۱۳۵۵ چاپ سوم ۱۳۵۶ در دوران اشغال فرانسه در جنگ جهانی دوم، مردی از جنگ برگشته و خانوادها� را از دست داده است. او کم کم به زندگی در یک روستا دلخوش میشو�. اما جنگ مجال خوشی برای کسی نمیگذار�.
Herbert Le Porrier, né le 30 mars 1913 à Cernăuţi en Roumanie (aujourd'hui en Ukraine) et décédé en 1977 à Paris, est un écrivain français, lauréat du Prix du roman populiste en 1951, du Prix des libraires en 1975, du Prix de la Société des gens de Lettres en 1977.
Herbert Le Porrier est cousin germain, par sa mère, d'Otto Preminger. Il immigre en France en 1933 pour y étudier la médecine et obtient son diplôme de docteur en médecine en 1940. Durant la guerre il s'engage comme FFI en octobre 1942 et exerce la médecine en milieu rural pendant l'Occupation notamment à Longny-au-Perche où il se lie d'amitié avec Louise Hervieu qui s'y est retirée pour raisons de santé. C'est à cette époque qu'il réalise ses premiers écrits.
Il s'installe à Paris en 1945 pour y mener de front son métier de médecin et son œuvre littéraire. Romancier, dramaturge, essayiste, chroniqueur, critique (notamment aux Lettres françaises), il devient membre du Comité national des écrivains dont il s'éloigne à la suite des événements de Hongrie en 1956.
خز کتابی ایست از هربرت لوپوریه ، نویسنده فرانسوی . کتاب او روایتی ایست حزنآلو� از سرزمینی غرق در تاریکی جنگ جهانی دوم، یعنی فرانسه تحت اشغال نازیه� . کتاب لوپوریه صدای غم انگیز مردمانی ایست که زیر چکمهها� بیرح� ظلم له میشون� . خز را می توان داستانی از پوچی و سردرگمی، جایی که امید در لابهلا� ویرانیه� گم شده و تنها سایها� از آن در قلبها� خسته و رنجدید� باقی مانده است ، حکایت مردمانی اسیر تاریکی و وحشت، در جستجوی کورسوی نوری در ظلمات دانست . خز به موضوعات مختلفی مانند جنگ، عشق، فقدان، امید و رستگاری میپرداز�. لوپوریه در این رمان تصویری واقعگرایان� از ویرانیها� جنگ و تأثیر آن بر زندگی انسانه� ترسیم کرده. او همچنین به کاوش در اعماق روان شخصیتها� داستان پرداخته و نشان میده� که چگونه انسانه� در مواجهه با سختیه� میتوانن� راههای� برای التیام یافتن رنج و درد خود و ادامه زندگی پیدا کنند. در میان رنج و درد و تباهی، خز ، مانند نمادی از استقامت در برابر ظلم، در سکوت مطلق، شاهد این تراژدی انسانی است. کتاب لوپوریه روایتی از فرانسه� تحت اشغال نازیه� در جریان جنگ جهانی دوم است، اما فقط به تاریکی و ویرانی آن دوران محدود نمیشو�. نویسنده در این داستان، در کنار رنج و پوچی، مقاومت، عشق و امید را هم نشان داده . مردم جنگزد� با وجود سختیه� و ناملایمات، تلاش میکنن� تا زندگی خود را ادامه دهند. آنها با فداکاری و از خودگذشتگی، از یکدیگر حمایت میکنن� و به دنبال راههای� برای حفظ امید و معنای زندگی در این دنیای آشفته هستند . در این دنیای خاکستری، عشقی ممنوعه شکوفه میکند� گویی برای اثبات اینکه حتی در تاریکتری� لحظات نیز، عشق میتوان� راه خود را پیدا کند. گرچه که جنگ بی رحم تر از آن است که به آن مجالی دهد. خز در فضایی آرام و با سرعتی کند روایت میشو�. این موضوع با دیگر داستانها� جنگی که معمولا پرماجرا و سریع هستند، تفاوت دارد . ریتم کند کتاب ، گرچه به جلوه و لطافت شاعرانه و هم چنین تعمیق شخصیت ها کمک کرده اما فضای داستان را هم کمی غیر واقعی و ساختگی کرده . هدف اصلی کتاب لوپوریه ، ارائه تصویری سرگرمکنند� و هیجانانگی� از جنگ نیست. نویسنده تلاش کرده واقعیتها� جنگ و تأثیر آن بر زندگی انسانه� را به تصویر بکشد . گرچه لحن شاعرانه و کلام لطیف او ، درد و رنج داستان را کم کرده است .
بالاخره تموم شد! خوندنش خیلی طول کشید چون روند کتاب خیلی کند و یکنواخته.. ولی هرچی باشه درمورد جنگ جهانی دوم و اشغال فرانسه توسط آلمانه و نمیشه ازش گذشت..
خز شاهکاری خواندنیست از روزگار فرانسه در اشغال آلمان ها،از زندگی مردمان پس از شکست..انسانی شکسته از جنگ از شهر خصمانه پاریس که در زیر چکمه های نازی ها لگد مال می شود بی هدف می گریزد..تا که تنها آنجا نباشد،گویی که هوای پاریس برای او غیر قابل تنفس شده..در سفر کوتاه جاده ای به ناچار در روستایی لنگر می اندازد،دست شسته از زندگی هیاهو ها و انسان هایش به مرور فراق ابدی همسر و دخترانش که در بمباران ها کشته شدند می پردازد..شهرهای بزرگ چون پاریس همانند هیولایی انسان های شکسته را می بلعد،در سکوت و سادگی روستا اما وی دوباره قدم برمیدارد�.زیبایی ها و انسان هایش را درک می کند..و ناگهان در میابد احساس و میل زندگی که در او مرده بود بار دیگر در این روستا که همه اکنون او را مشناسند و از خود می دانند به او باز می گردد..این جادوی جوامع کوچک است،جادویی که در زیر سایه ساختمان های بلند شهر های بزرگ و در سروصدای سیری ناپذیر تردد ها فراموش شده..در شهر های بزرگ همانند مردگان متحرک مسیر می پیمایم،هر یک به سوی مقصدی..حال که در آن روستای کوچک یا در آن شهر آرام دوران کودکی،در خنکای سایه درختی ست که دوباره زنده می گردیم.
خواندن این کتاب تجربه شگفت و لذت بخشی بود
جنگ تنها شهر ها و کشور ها را ویران نمی سازد،بلکه روح انسان ها را تکه پاره می کند،گلوله ها و موشک ها تنها به سوی جسم انسان نشانه نمی روند بلکه روانش را هدف می گیرند،بسیاری در جنگ ها کشته می شوند،سربازی با تفنگی در دست،کودکی با عروسکش..مادری با نوزادش در آغوش..بسیاری نیز در جنگ ها میمیرند،آنگاه که در پایان جنگ صدای سکوت نیز وحشت زده شان می سازد�.
من همیشه شرح حالهایی که از وضعیت زندگی عامه مردم در زمان جنگ منتشر میشه رو به دیدن و یا خوندن جزییات تاریخی و نبرد سربازها ترجیح میدم و برای همین هم هست که دیدن فیلمها و یا خوندن کتابهایی که به شرح حال سربازهای جنگ میپردازن جذابیت کمتری برام دارن. فکر میکنم اکثر ماها بیشتر مشتاق دونستن این موضوع باشیم که جنگ چه تبعات و تاثیراتی روی زندگی مردم عادی مثل خودمون داره و دونستن تبعات سیاسی و اجتماعی و فرهنگی و ... جنگ در یک جامعه از فهمیدن و درک کردن وضعیت زندگی مردم کوچه و بازار شروع میشه خز شرح زندگی یک روزنامهنگا�/نویسنده از زبان خودش هست که اتفاقا در جنگ هم خدمت کرده و زندگی شخصیش تحت تاثیر جنگ و اشغال فرانسه توسط نیروهای آلمان نازی، دچار تغییرات ناخوشایند و دلخراش شده. داستان روند خطی و سرراستی داره و نویسنده به سادگی تمام و بدون سعی در پیچیده کردن وقایع داستان، تا حد زیادی موفق میشه یک داستان جذاب رو از زبان این مرد روایت کنه. برای رسیدن به این مقصود، لوپوریه از موضوعات جذاب و حیاتیا� مثل آزادی و عشق استفاده میکنه و در روایت داستانِ مردی با مشکلات روحی که شاید امیدش به زندگی رو از دست داده و میخواد خودش رو از منجلاب این بحران بیرون بکشه، سعی میکنه مخاطب رو قدم به قدم با تلاش این مرد برای پیدا کردن دوباره عشق و امید به زندگی و جست و جوی آرامش درونی همراه کنه. با توجه به اینکه داستان در دوران اشغال فرانسه اتفاق میفته، نویسنده نگاه ویژها� به مبارزه مردم علیه اشغالگران داره و سعی میکنه تصویرسازیا� از مبارزات روزمره مردم دربرابر آلمانها داشته باشه، از مسايل کوچیک مثل نوشیدن یک بطری شراب و گفتن " این هم یکی دیگر که آلمانیه� نخواهند توانست طعش را بچشند" تا اقدامات بزرگتر و مخاطرهآمیزتر� که با زندگی مردم زمان جنگ و اشغال عجین شده. از ترجمه مرحوم شاملو اینطور برداشت میشه که لحن نویسنده با طنز آمیختهست� و اگر به واقع همینطور باشه به حق آقای شاملو از عهده نزدیک کردن اصطلاحات کوچه بازاری به زبان فارسی براومدن و ترجمه زیبا و دلنشینی از اثر رو ارائه دادن. امیدوارم خلاصها� که نوشتم فضای داستان رو تا حدی نمایان کرده باشه و اگر کتاب رو شروع کردید از خوندنش لذت ببرید.
_ گايار جان! آخر اميد كه يك موضوع جغرافيائي نيست.اميد زير پلك هاي آدميزاد است و حكم چشم هايش را دارد و اگر از دست رفت ديگر هيچ جاي دنيا نمي شود گيرش آورد... از دست دادن اميد درست به اين مي ماند كه آدم بر اثر پيشامدي ، سانحه ئي ، چيزي چشمش را از دست بدهد.
کتاب برای من متوسط رو به خوب بود ، اوج و فرود کتاب زیاد اتفاق میفتاد برام .در کل کتاب رو دوس داشتم و حس خوبی ازش میگرفتم با اینکه پر از درد و تنهایی بود شخصیت داستان... پایان کتاب رو خیلی دوس داشتم و به طور غم انگیزی برای من تموم شد.کتاب ارزش خوندن داره شک نکنید از این بابت، فقط ببینید به داستانی جنگی و تاریخی علاقه دارید یا نه مشکل من با این کتاب که شاید فقط من اینجوری بودم با داستان این بود که مجبور بودم هی برگردم به عقب تا شخصیت ها یادم بیاد و خیلی مواقع هم برنمیگشتم و ادامه میدادم داستان رو..شاید خیلی تعداد شخصیت ها زیاد نباشه تو داستان اما برای من جوری پیش میرفت که یادم میرفت کی کیه!!!شاید شما اینجور نباشید با خوندن کتاب.
دوباره کتابو خوندم و اینبار ۵ رو میدم بهش⭐⭐⭐⭐�
خب امیدوارم کمکی کرده باشم که کتابو در آینده بخونید یا نه ... (من پیشنهاد میکنم بخونید.)
بهترین، کوتاهترین و گویاتری� وصف کتاب را نویسنده در صفحه ۳۲۴ اینطور نوشته: این کتاب حکایت مردی بود که میل و لذت زندگی را از دست داده بود و بعد رفته رفته این لذت و میل را به دست میآور�... با این جمله خواننده میتوان� نوع استراتژی خواندن را معین کرده انتظاراتش را از رمان تعدیل کند. ترجمه شاملو لطف و صفای خاصی به متن داده بود و پیوندی مستحکم با لحن و سیاق زبان هربر لوپورّیه برقرار کرده بود دقیقاً معنی این جمله که "مترجم باید علاوه بر زبان مبدأ به ظرافتها� زبان مقصد هم مسلط باشد" در اینجا کاملاً معلوم میشو�. خز از زمره کتابهای� است که فقط متکی به پایان نیست بنابراین شما بهتر است از لحظه لحظه زیباییها� سفرتان در بین کلمات غافل نشده و از این گشت و گذار استفاده کامل را ببرید!
پ.ن: چون اطمینان داشتم که درباره موضوع رمان کم و بیش آگاهیهای� دارید مطلب را کوتاه کردم !
.گایار جان! برادر! آخر امید که یک موضوع جغرافیایی نیست ...امید زیر پلک های آدمیزاد است و حکم چشمهایش را دارد واگر از دست رفت دیگر هیچ جای دنیا نمیشود گیرش آورد ...از دست دادن امید درست به این می ماند که آدم بر اثر پیشامدی سانحه ای چیزی چشـمش را از دست بدهد
انسان اين حيوان خودخواه، بى رحم است. براى اثبات عقيده، عُقده، پول و مقام مى كشد. دَم از آزادى ، خوشبختى، برابرى و برادرى شعارى است زيبا فقط زبان و گوش آنرا حس ميكند
تموم شدن کتاب یه غم رو دلم گذاشت که شاید حالا حالا فراموشش نکنم.علارغم سیر خطی داستان،روایت بسیار جذابی بود.روایت ساده ی زندگی یه انسان که شما رو از دونستن ساده ترین و کوچکترین احساساتش بی نصیب نمیگذاره.
"از سكوت اتاقم چه بگويم.سكوتي بود كه پرواز مگسي هم به همش نميزد.سكوتي كه حتا خرت خرت چيز جويدن موشي هم آشفته اش نمي كرد.اين سكوت شده بود بعد چهارم من.خودم را چنان در اين سكوت رها ميكردم كه فضا در زمان.چشمم سكوت ميدي و دلم سكوت ميتپيد و تو رگ هايم سكوت ميگشت"
همولایتیها� خودش، روی همین اصل که او عقاید کمونیستی داشت ازش فاصله میگرفتند� اما ته دل راضی بودند. چون که وجود دستِک� یک نفر مخالفخوا� تو دهکده، دلیل بر این بود که آزادیِ کامل حکفرماست.
"از ته تاریکی، روشنائیی� طالع میش�. و این، لحظه تقاص، لحظه انتقام بود. طول روز، با یک عمل و با یک عفو به پایان میرسی�. امیلیی� بزرگ میش� و دنیا را پر میکرد� دنیایی که من در آن درهم پیچیده بودم. با شهوت سوزانی که بالهای� را به هم میکوفت� تنش مشتاق و لزران و پرهیجان به دیدار تن من میشتاف�... در او من با ماریان هم آغوش میشد�. در او من فرانسوآز کوچولو را به بر میکشیدم� در او همه عشقها� نامقدور و ناممکن من در یک لحظه تحقق پیدا میکر�. امیلیی� مرا از انزوا و از درد نجات میداد� و من او را برای خاطر خودش و به خاطر آنکه در اعماق رازهای عشق لانه داشت دوست میداشت�." مردی که تمام زندگیش، کشور و همسر و فرزندانش را از دست داده است. مردی که تا انتهای کتاب اسم او را نمیدانی� اما از همان ابتدا این را میدانی� که دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد. همسر و فرزندانش در بمباران هواپیماهای آلمانی کشته شدند و کشورش هم به اشغال نیروهای آلمانی درآمده است. او بدون هیچ امید و آرزویی و تنها برای فرار از خودش تصمیم به رفتن میگیرد� به کجا؟ این را هم نمیدان�. حالا که هیچ چیز وجود ندارد که او را در پاریس نگه دارد تصمیم میگیر� در حرکتی روسو گونه، شهر را ترک کند و به روستایی برود. داستان در اوایل اشغال فرانسه توسط آلمان میگذر�. خواندن کتاب برای من تقریبن همزمان شده بود با ماجرای سقوط هواپیمای اکراینی توسط موشکها� سپاه. در میان رمان بارها به این فکر میکرد� که چقدر خواندن این کتاب در این اوضاع میتوان� برای کسی مانند حامد اسماعیلیون خوب باشد، چقدر این شخصیت و وضعیتی که دارد میتوان� شبیه به شخصیت و وضعیت او باشد. رمان شرح روزمرگیها� مردی ناامید است اما روستا و آدمها� روستایی و البته که عشق، زندگی او را نجات میدهن�. او که تنها و یخزد� وارد روستا شده است به نقطها� میرس� که با انبوهی از زنان و دوستان و گرما احاطه میشو�. او به زندگی بازمیگرد�. در پایان کتاب اتفاقی شبیه به پایان فیلم کازابلانکا در حال رخ دادن است اما یک غافلگیری پیش میآید� غافلگیری ناخوشایند. "احساس خوشبختی به تمام و کمالی میکرد�. همه فعالیتها� مرا همین بازیگوشیه� تشکیل میدا�. میان وفور ادراکات و گوناگونی تاثرات، دیگر محلی برای تفکرات انتقادی باقی نمیمان�." همین دو جمله بالا بهترین تصویر از زندگی است. یک ساعت که آفتاب بتابد خاطره دو هفته باران مداوم از یاد خواهد رفت، آدمی چه زود ناملایمت را فراموش میکن� و حتی تفکر انتقادی را! گویا آدمی تنها احتیاج به عشق و دوست داشتن زن یا مردی زیبا دارد، آنوقت دیگر نه اشغال کشور و نه مرگ همسر و فرزندان و نه تیرباران شدن انسانها� بیگنا� و نه دنیایی که رو به تباهی میرو� نمیتواند شادی و خوشی او را زائل کند، تنها میخواه� تن گرم و خوشبوی یار را در آغوش گیرد و جنگ هفتاد و دو ملت را فراموش کند. من چاپ سال 1352 انتشارات کتاب زمان رو خوندم، ترجمه احمد شاملو. گویا سال 1389 هم ویرایش دیگها� از همین ترجمه با عنوان زنگار توسط نشر شاپیکان چاپ شده که من نمیدون� با صلاحدید چه کسی اسم رمان عوض شده، شاملو ده سال پیش از این تاریخ فوت کرده. من هر مشکل فکری و شخصیتی هم که با شاملو داشته باشم اما وقتی پای استفاده این آدم از زبان وسط میاد، کاری بجز احترام گذاشتن نمیتون� بکنم. زبانی که این بشر برای هر پاراگراف و هر شخصیتی خلق میکنه و شخصیت بینظیر� که به کل آدمه� و فضا میده. من هیچ ایدها� ندارم که این رمان چقدر به متن اصلی وفادار هست و شاملو چقدر سواد فرانسه یا انگلیسی داشته اما بگذارید این انتقادات رو فراموش کنیم و به متن و زبانی که خلق کرده بپردازیم. به جرات میتون� بگم که هیچ نویسنده فارسی زبانی تا حالا زبانی با چنین سرزندگی و شور و نشاطی خلق نکرده. زبانی پر از کلمات محاورها� که بسیاری از اونها یا فراموش شدن یا اینکه کسی جرات استفاده از اونها رو در یک متن رسمی نداره و تنها از شخصیتی مثل شاملو با اتوریته اون برمیاد که چنین زبانی رو برای یک رمان استفاده کنه. خوندن این کتاب اگر فقط برای درک یک لحن و زبان منحصربفرد هم باشه برای هر کسی واجب هست. ویرایش و حروفچینی کتاب هم برای کاری که در سال 52 چاپ شده بسیار خوب و بدون غلط هست. من تقریبن هیچ غلط ویرایشی یا چاپی توی کتاب ندیدم بجز تفاوت رسم الخطی که احتمالن تصمیم خود شاملو بوده. مثلن بجای کمک از شکل کومک استفاده میکر� یا بجای سکوی قطار مینوشت سکوب قطار. خودم بشخصه اعتقاد دارم که استفاده از رسم الخط دلخواه برای نوشتن خیلی هم اتفاق جالب و هیجان انگیری هست تا زمانی که باعث سوفهم و گنگ بودن متن نشه. البته که توی متن هیچ جا هیچ سوفهمی توسط رسم الخط ایجاد نمیشه. "آدمیزاد جماعت، هرجا لنگر بیندازد خز میبند�. حس میکرد� حسابی قصر جستها�: حس میکرد� دست خالی بر خواهم گشت: ببین وقت آمدن چقدر تنبل و بیکاره بودم و چه احساس وحشتناکی از خودم داشتم، و حالا، موقع رفتن مجبور بودم میان چیزهایی که به وجود آورده بودم انتخابی به عمل بیاورم ... و باقی چیزها را دور بیندازم."
- در یکی از بخش ها قهرمان داستان به این اشاره می کند که فرانسواز دختری که شانزده سالش است، به مردی که حداقل سیزده سال از او بزرگتر است علاقه دارد. چند صفحه بعد قهرمان داستان به فراسنواز سیلی میزن�. کتاب شصت و پنج سال پیش نوشته شده و اینکه در این مدت از لحاظ فرهنگی هر دو مورد نقل شده تا این حد مذموم شده اند، به نظرم جالب است. - اصطلاحات استفاده شده در ترجمه برای شصت سال پبش است واگر هم موقعی به روز بوده اند الان آدم را به یاد سریال های صدا و سیما که صدای بازیگرهای ایرانی را دوبله می کردند می اندازند. همچنین رسم الخط عجیب کتاب که کمک را کومک می نویسند و زندگی را زندهگی� باعث می شود به انتشارات نگاه پیشنهاد کنم لااقل در چاپ هفدهم کمی کتاب را ویرایش کنند. - داستان خیلی کم شاخه است و به غیر از اواخرش، ریتم بسیار کندی دارد و نویسنده را می توان در دسته ی آن هایی که معمولی می نویسند قرار داد، مگر اینکه به جناب شاملو استناد کنیم که هر چند صفحه یک باردر زیرنویس ها اشاره می کردند که بازی با کلمات نویسنده خیلی زیباست حیف فارسیش در نمیاد.
ابتدا که کتاب شروع میشه، با شخصیت اصلی داستان گنگیم. تلو تلو میخوری� و معلوم نیست که ماجرا از چه قراره. بعد از اینکه شخصیت اصلی خودش رو پیدا میکن� و اطراف براش واضح میشه، ما هم میفهمی� که چه بر سر فرد اومده و در چه فضا و دنیایی زندگی میکن�.
کتاب رو دوست داشتم، اگرچه کاشکی چور دیگها� تموم میشد. ولی زندگی همینه. تلخ و ؟
دوست دارم دوباره بخونمش. بعد از شاید چهارده سال...مطمئنم کتاب خوبیه. یه دختری بود که مرد داستانازش خوشش میومد و یه تصویری داشت از وقتی که دختره جلوی آینه جوشش رو میکن� و خیلی برجسته توی ذهنم مونده
ترجمهٔ کتاب بیشتر از روند خطی داستان میل بیشتر خواندن را در من برمیانگیخ�. کتاب تا حد نسبتاً خوبی زندگی روزمرهٔ مردم عادی جنگزد� رو به تصویر میکش�. شخصیت اصلی داستان/راوی، که خود در جنگ حضور داشته و زندگی شخصی او هم تحت تأثیر اشغال فرانسه توسط نازیه� قرار گرفته است، با از دست دادن همهچیزش� امید به زندگیش را هم به کل از دست میده�. گویی در اعماق لاقیدی و بیحس� و یکنواختی حل میشد. داستان خوب و سرراستیس� و در چهلپنجا� صفحهٔ آخر، هیجان داستان بیشتر میشو�. من دوسش داشتم زیاد.
از متن کتاب:
«تسلیم شدن به سرنوشت بد یعنی همدست� با آن!»
«خلقالل� سعادتشان به سعادت همدیگ� بسته است.»
«امید که یک موضوع جغرافیایی نیست. امید زیر پلکها� آدمیزاد است و حکم چشمهای� را دارد و اگر از دست رفت دیگرهیچجا� دنیا نمیشو� گیرش آورد...»
«عجلهٔ این مردمی که انگار میان بدبختی مشترک خودشان لنگر انداختهان� و مدام درصددند سهم یکدیگر را کش بروند...»
بیش� قویت� از کلام نویسنده، ترجمه� شاملو در فضاسازی این داستان تاثیرگذار بودهاس�. توصیفهای� را دوست داشتم هرچند که پیشبر� کلی داستان را بسیار کند کرده است. یکی از نقاط اوج داستان بهنظ� من در اواخر داستان است؛ - متوجهید که، دکتر؟ وقتی آدم گرفتار بحران کبدی است دیگر به غذا نمیتوان� نگاه کند. حتی بیآنک� حال استفراغ بها� دست دهد فکر غذا هم نمیتوان� کند. بحرانی که من دچارش بودم هم عینا یک همچین چیزی بود. به صورت یک آدم هم نمیتوانست� نگاه کنم. فقط فکر اینک� من خودم هم یک آدم هستم کافی بود که دل و رودها� را بالا بیاورد. -
من نتونستم چندان با شخصیت اصلی این رمان ارتباط برقرار کنم ، از طرفی گاهی برام خستهکنند� و بدون کشش میشد� ولی نحوه� توصیف کردن نویسنده رو دوست داشتم ، قوه� عشق ورزیدن و امیدی که به مرد برگردونده شد... وقتی تمامش کردم حس کردم در کل دوستش داشتم.ترجمه� احمد شاملو عالی بود.
«میل به این که _به قول یکی_ آدم وسط امواج ناشناس بیانته� و قبّه� آسمان قرار بگیرد... میل به این که آدم چیز دیگری باشد جز آن� که الآن هست. و میل به این که آدم _ همانجو� که من ناگهان تصمیم گرفتم_ یکهو از خودش بگریزد!»
خربزه خوردن، لرز هم دارد. وقتی پیدیا� شاهنشاهی میخوان� و حاضر نیستم پول کتاب بدهم، مشخصاً با ترجمهها� درجه ۱۰ و کیفیت چاپ صدسال پیش روبهر� میشو� و نمیفهم� چیبهچیس�.
حالا اگه یه خانومی یه داستانی مینوش� و همه مردهای داستانش رو عاشق راوی زن داستان میکرد� همه میگفت� از خود راضی و خیالاتی هست. از خانوما خواهش میکنی� از این جور داستانا بنویسن که ما به این روایتها عادت کنیم.
رمان زیبا و انسان دوستانه که در فضای جنگ و اشغال فرانسه توسط نازی ها اشتغال شده بود. هر چند برخی قسمتهای داستان ناگهانی و گسیخته به نظرم آمد ولی به شدت پیشنهاد میکنم