What do you think?
Rate this book
خنده سرخ
The Red Laugh is an utterly harrowing and nightmarish depiction of a sort of apocalypse that springs from the chaos, blood, and misery of Russia's humiliating defeat in the Russo-Japanese War, in language that prophetically echoes the horrors to come during the First World War. Centered on two nameless characters, the first a soldier narrator and then later his civilian brother, The Red Laugh presents themes of violence, war, madness, ghosts, and even the quite literal return of the dead. From time to time, we meet the indescribably horrible Red Laugh itself...
191 pages
First published January 1, 1904
51 people are currently reading
2,529 people want to read
About the author
Leonid Andreyev
641books385followersLeonid Nikolayevich Andreyev (Russian: Леонид Николаевич Андреев; 1871-1919) was a Russian playwright and short-story writer who led the Expressionist movement in the national literature. He was active between the revolution of 1905 and the Communist revolution which finally overthrew the Tsarist government. His first story published was About a Poor Student, a narrative based upon his own experiences. It was not, however, until Gorky discovered him by stories appearing in the Moscow Courier and elsewhere that Andreyevs literary career really began. His first collection of stories appeared in 1901, and sold a quarter-million copies in short time. He was hailed as a new star in Russia, where his name soon became a byword. He published his short story, In the Fog in 1902. Although he started out in the Russian vein he soon startled his readers by his eccentricities, which grew even faster than his fame. His two best known stories may be The Red Laugh (1904) and The Seven Who Were Hanged (1908). His dramas include the Symbolist plays The Life of Man (1906), Tsar Hunger (1907), Black Masks (1908), Anathema (1909) and He Who Gets Slapped (1915).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 271 reviews
April 9, 2024
“Fear, and the pit, and the snare, are upon thee, O inhabitant of the earth.� Isaiah 24:17
Ages pass by but fear is primordial and eternal�
The Red Laugh is like The Triumph of Death by Pieter Bruegel but it is much bloodier and much madder�
Leonid Andreyev was one of the first Russian expressionists and The Red Laugh is like The Scream by Edvard Munch � the incessant shriek of overpowering terror�
It is all nonsense that there are as many brains as there are men; mankind has only one intellect, and it is beginning to get muddled.
And the triumph of madness is war. And the dead snatch the living and drive them mad� And the mad start laughing and their laughter is blood-red�
Ages pass by but fear is primordial and eternal�
…Horror and madness.
I felt it for the first time as we were marching along the road � marching incessantly for ten hours without stopping, never diminishing our step, never waiting to pick up those that had fallen, but leaving them to the enemy, that was moving behind us in a compact mass only three or four hours later effacing the marks of our feet by their own.
The Red Laugh is like The Triumph of Death by Pieter Bruegel but it is much bloodier and much madder�
His lips twitched, trying to frame a word, and the same instant there happened something incomprehensible, monstrous and supernatural. I felt a draught of warm air upon my right cheek that made me sway � that is all � while before my eyes, in place of the white face, there was something short, blunt and red, and out of it the blood was gushing as out of an uncorked bottle, such as is drawn on badly executed signboards. And that short, red and flowing ‘something� still seemed to be smiling a sort of smile, a toothless laugh � a red laugh.
I recognised it � that red laugh. I had been searching for it, and I had found it � that red laugh. Now I understood what there was in all those mutilated, torn, strange bodies. It was a red laugh. It was in the sky, it was in the sun, and soon it was going to overspread the whole earth � that red laugh!
Leonid Andreyev was one of the first Russian expressionists and The Red Laugh is like The Scream by Edvard Munch � the incessant shriek of overpowering terror�
It is all nonsense that there are as many brains as there are men; mankind has only one intellect, and it is beginning to get muddled.
And the triumph of madness is war. And the dead snatch the living and drive them mad� And the mad start laughing and their laughter is blood-red�
August 28, 2021
…Horror and madness.
Could a book start with horror and madness? Is it the right way to do it, to throw the pounding words of insanity and death at your reader, without introducing your world to the same? Well, this is exactly how you have been treated as soon as you open the book. The abovementioned phrase embarks on the unusual journey, a reader may onboard with the book. The profoundly disturbing opening of the book set the tone for the book which I read with bated breath. The author seems to be at home in the region of horror though the horror we are talking about here has many shades and layers. The reader is plunged into the abyss of terror and insanity as war is going on, the reader looks into the eyes of the soldiers, what the reader sees is more than death but what could be more than death, is longing for life or more disturbingly for death- to annihilate oneself into stardust? The entire mass of fighting soldiers seems to form a jelly of death and madness, and amidst this insanity, we encounter one of the narrators of the book who is thinking about his home- his wife and son, the narrator sounds as strange as the book itself. Welcome to the hell, hell-like we create and we live in.
link:
Who said that one must not kill, burn or rob ?....
If death could be poetry, then it would be like The Red Laugh, it’s like you are witnessing a burning hell. Death what is it? Is it the end of life or just a stage of life or perhaps only a stage on the path of wonderful and confusing visions? The book makes you think that violence could be beautiful and aesthetic as well, it's somewhat like a symphony of violence which reminds me of Journey to the End of Night by Louis-Ferdinand Céline as I have not read anything else which is so disturbing, at the same time so poetic and lyrical. The reader might long to run somewhere else into unpeopled and quivering space, far from this landscape of ‘horror and madness� but the able pen of the author, his breathtaking prose and storytelling keep the reader to avert the longing till the very end of the book, but, of course, the reader is being kept on toes throughout the book.
I felt a draught of warm air upon my right cheek that made me sway- that is all while before my eyes, in place of the white face, there was something short, blunt and red, and out of it is blood was gushing out as out of an uncorked bottle, such as is drawn on badly executed signboards. And that short, red and flowing “something� still seemed to be smile, a toothless laugh- a red laugh.
Amidst this ‘horror and madness�, the dead lay still as if it is better to be dead in such mania, and what becomes of men in such craziness, what this madness transformed them into? The time is also dead here as if it gets stopped or doesn’t have any relative meaning to those who are either dead or deaths on feet. And nobody seems to raise eyebrows there as people are getting down to guns and bullets as if it is a norm here and ‘death� loses its significance since nobody is alive anymore.
The fertile drops of rain lose their meaning too, it is like nobody notices life as all of them were too busy in death. And the sky turns blood red since the ‘red� evaporates from the oceans of blood into the sky. And the earth is strange there, its smell is different as if it is some new world, the world of the dead, the people are entering into. It’s certainly something more than death, but the question arises again, what could be more than death? Perhaps it is when humanity doesn’t know anymore what it comprises of when it can’t recognize itself, the way it has known, when a man is thrown into the abyss of nothingness from which it gets difficult to come back, probably that’s more terrifying than the death itself. The eyes of people are tinged with a red fantastic color of blood, that changed itself into air and light.
�.I am going mad from dirt, while you talk of- home! I am like an animal, I despise myself, I cannot recognize myself, and death is not at all terrifying.
link:
Meanwhile, through the horror show, humanity rises up against all the odds and makes itself visible upon the surface from the abysses of inhumanity as we see that dead lumps of people are thrown without any uneasiness as if it is daily chore but are not crushed under wheels of death, understanding the underlying humanity weaved in the barbarity of it, but how long could it persist after all. The dead were counted at first but soon it becomes impossible as the alive become endangered there. And how much horror could humanity bear, a student certainly could not bear it as he shoots himself dead? The doctor suggests that others will shoot themselves too.
And we came upon dead bodies oftener and oftener. We examined them rapidly and threw them off the rails- those indifferent, calm, limp bodies, that left dark oily stains where the blood had soaked into the earth.
And what does it mean to be alive in this madness? Does it mean to keep breathing at any costs, as we see that often soldiers or rather human beings have to pay price in wars by losing their body parts. Could the joy of just being alive overcome the sadness of losing part of yourself, your being? I was overcome by joy at the thought that now I would be sent home, that I was alive- alive for a long time to come, live forever. And what could such profound and intense, naked and frank horror could do to man, could it transform him into something beyond the comprehension of humanity, perhaps into a monster oblivious to sympathy, empathy, intelligence, pity, and others, the traits we often associate humanity with; a monster seized by something brutal, insane and joyous, waiting to merrily express itself through it on just a hint of the opportunity. What is this jubilation we see when others are beaten to death? How infectious is this passionate rage and hatred which wants to demolish everything, is it one of those inherent traits of humanity or something humanity imbibed over the course of inventions such as war. It shows how vulnerable is humanity, all our vices, values, traits, and ethics go for a toss; humanity, which on exposure to extreme terror and madness could become what it is afraid of.
Who said one must not kill, burn, or rob? We will kill and burn and rob. We, a joyous careless band of braves, we will destroy all; their buildings and museums, and merry as children, full of fiery laughter, we will dance on the ruins. I will proclaim the madhouse our fatherland; all those that have not gone mad- our enemies and madmen; and when I, great, unconquerable and joyous, will begin to reign over the whole world, its sole lord and master, what a glad laugh will ring over the whole universe.
The most profound question is- is life worth living despite all the madness, the absurdity of life? The question has been haunting humanity since the onset of civilization, many philosophers have devised their philosophies around the central thought. And what respite could literature provide from such madness, we see quite a few authors write to provide solace to their troubled soul. Our narrator finds himself caught in ‘senseless creative ecstasy� after returning from war, as he writes for days and nights, months, incessantly, perhaps to get sanity amidst this madness, but has he succeeded? He questions his very existence as if who he is or rather what he becomes due to madness, the war. What is war? Perhaps an inscrutable mystery, like a terrible spirit, to which humanity can give no form. The war is eating thousands of lives every day but does it change anything, the unremitting hunger of war seems to keeps on expanding just like the universe itself with every passing moment.
What is it essentially, the madness? An absurd terrible dream or a real madness since people are fighting incessantly and when their hands were not enough, they devised machines to kill each other; and when their weapons betray them, they go back to hand but madness must continue. We see phantoms of death appear time and again or perhaps the men become shadows of humanity- silhouette of their very existence, gripped with insanity, the madmen keep on fighting against those shadows. The phantoms disappear to thin air as they appear leaving earth-strewn and scalped with ripped off bodies of silent cries. What transforms the men into a killing machine? Why so much madness, why madmen?
link:
The ghost of those who succumbed to the madness
Haunt those dead and alive
Alike, in a way
Killing both.
The hopeless combat with madness
Mankind has to fight
Why does it have to, in the first place
Is it out of its reach
Or something else propagates
Controls it
Could we ever know
Do we have the faculty to comprehend it
Perhaps we do, probably we don’t
Could we bear it
The insanity
We can’t say
But what we can say
The reader finds him/ herself
Alone amidst the dead and dying
Contemplating and thinking
But, eventually to nothing
Just the endless silence of death.
4.5/5
Could a book start with horror and madness? Is it the right way to do it, to throw the pounding words of insanity and death at your reader, without introducing your world to the same? Well, this is exactly how you have been treated as soon as you open the book. The abovementioned phrase embarks on the unusual journey, a reader may onboard with the book. The profoundly disturbing opening of the book set the tone for the book which I read with bated breath. The author seems to be at home in the region of horror though the horror we are talking about here has many shades and layers. The reader is plunged into the abyss of terror and insanity as war is going on, the reader looks into the eyes of the soldiers, what the reader sees is more than death but what could be more than death, is longing for life or more disturbingly for death- to annihilate oneself into stardust? The entire mass of fighting soldiers seems to form a jelly of death and madness, and amidst this insanity, we encounter one of the narrators of the book who is thinking about his home- his wife and son, the narrator sounds as strange as the book itself. Welcome to the hell, hell-like we create and we live in.
link:
Who said that one must not kill, burn or rob ?....
If death could be poetry, then it would be like The Red Laugh, it’s like you are witnessing a burning hell. Death what is it? Is it the end of life or just a stage of life or perhaps only a stage on the path of wonderful and confusing visions? The book makes you think that violence could be beautiful and aesthetic as well, it's somewhat like a symphony of violence which reminds me of Journey to the End of Night by Louis-Ferdinand Céline as I have not read anything else which is so disturbing, at the same time so poetic and lyrical. The reader might long to run somewhere else into unpeopled and quivering space, far from this landscape of ‘horror and madness� but the able pen of the author, his breathtaking prose and storytelling keep the reader to avert the longing till the very end of the book, but, of course, the reader is being kept on toes throughout the book.
I felt a draught of warm air upon my right cheek that made me sway- that is all while before my eyes, in place of the white face, there was something short, blunt and red, and out of it is blood was gushing out as out of an uncorked bottle, such as is drawn on badly executed signboards. And that short, red and flowing “something� still seemed to be smile, a toothless laugh- a red laugh.
Amidst this ‘horror and madness�, the dead lay still as if it is better to be dead in such mania, and what becomes of men in such craziness, what this madness transformed them into? The time is also dead here as if it gets stopped or doesn’t have any relative meaning to those who are either dead or deaths on feet. And nobody seems to raise eyebrows there as people are getting down to guns and bullets as if it is a norm here and ‘death� loses its significance since nobody is alive anymore.
The fertile drops of rain lose their meaning too, it is like nobody notices life as all of them were too busy in death. And the sky turns blood red since the ‘red� evaporates from the oceans of blood into the sky. And the earth is strange there, its smell is different as if it is some new world, the world of the dead, the people are entering into. It’s certainly something more than death, but the question arises again, what could be more than death? Perhaps it is when humanity doesn’t know anymore what it comprises of when it can’t recognize itself, the way it has known, when a man is thrown into the abyss of nothingness from which it gets difficult to come back, probably that’s more terrifying than the death itself. The eyes of people are tinged with a red fantastic color of blood, that changed itself into air and light.
�.I am going mad from dirt, while you talk of- home! I am like an animal, I despise myself, I cannot recognize myself, and death is not at all terrifying.
link:
Meanwhile, through the horror show, humanity rises up against all the odds and makes itself visible upon the surface from the abysses of inhumanity as we see that dead lumps of people are thrown without any uneasiness as if it is daily chore but are not crushed under wheels of death, understanding the underlying humanity weaved in the barbarity of it, but how long could it persist after all. The dead were counted at first but soon it becomes impossible as the alive become endangered there. And how much horror could humanity bear, a student certainly could not bear it as he shoots himself dead? The doctor suggests that others will shoot themselves too.
And we came upon dead bodies oftener and oftener. We examined them rapidly and threw them off the rails- those indifferent, calm, limp bodies, that left dark oily stains where the blood had soaked into the earth.
And what does it mean to be alive in this madness? Does it mean to keep breathing at any costs, as we see that often soldiers or rather human beings have to pay price in wars by losing their body parts. Could the joy of just being alive overcome the sadness of losing part of yourself, your being? I was overcome by joy at the thought that now I would be sent home, that I was alive- alive for a long time to come, live forever. And what could such profound and intense, naked and frank horror could do to man, could it transform him into something beyond the comprehension of humanity, perhaps into a monster oblivious to sympathy, empathy, intelligence, pity, and others, the traits we often associate humanity with; a monster seized by something brutal, insane and joyous, waiting to merrily express itself through it on just a hint of the opportunity. What is this jubilation we see when others are beaten to death? How infectious is this passionate rage and hatred which wants to demolish everything, is it one of those inherent traits of humanity or something humanity imbibed over the course of inventions such as war. It shows how vulnerable is humanity, all our vices, values, traits, and ethics go for a toss; humanity, which on exposure to extreme terror and madness could become what it is afraid of.
Who said one must not kill, burn, or rob? We will kill and burn and rob. We, a joyous careless band of braves, we will destroy all; their buildings and museums, and merry as children, full of fiery laughter, we will dance on the ruins. I will proclaim the madhouse our fatherland; all those that have not gone mad- our enemies and madmen; and when I, great, unconquerable and joyous, will begin to reign over the whole world, its sole lord and master, what a glad laugh will ring over the whole universe.
The most profound question is- is life worth living despite all the madness, the absurdity of life? The question has been haunting humanity since the onset of civilization, many philosophers have devised their philosophies around the central thought. And what respite could literature provide from such madness, we see quite a few authors write to provide solace to their troubled soul. Our narrator finds himself caught in ‘senseless creative ecstasy� after returning from war, as he writes for days and nights, months, incessantly, perhaps to get sanity amidst this madness, but has he succeeded? He questions his very existence as if who he is or rather what he becomes due to madness, the war. What is war? Perhaps an inscrutable mystery, like a terrible spirit, to which humanity can give no form. The war is eating thousands of lives every day but does it change anything, the unremitting hunger of war seems to keeps on expanding just like the universe itself with every passing moment.
What is it essentially, the madness? An absurd terrible dream or a real madness since people are fighting incessantly and when their hands were not enough, they devised machines to kill each other; and when their weapons betray them, they go back to hand but madness must continue. We see phantoms of death appear time and again or perhaps the men become shadows of humanity- silhouette of their very existence, gripped with insanity, the madmen keep on fighting against those shadows. The phantoms disappear to thin air as they appear leaving earth-strewn and scalped with ripped off bodies of silent cries. What transforms the men into a killing machine? Why so much madness, why madmen?
link:
The ghost of those who succumbed to the madness
Haunt those dead and alive
Alike, in a way
Killing both.
The hopeless combat with madness
Mankind has to fight
Why does it have to, in the first place
Is it out of its reach
Or something else propagates
Controls it
Could we ever know
Do we have the faculty to comprehend it
Perhaps we do, probably we don’t
Could we bear it
The insanity
We can’t say
But what we can say
The reader finds him/ herself
Alone amidst the dead and dying
Contemplating and thinking
But, eventually to nothing
Just the endless silence of death.
4.5/5
February 23, 2024
لئونید نیکلایویچ آندریف نویسنده، نمایشنامهنوی� و روزنامهنگا� و یکی از برجستهتری� چهرهها� ادبی اویل قرن بیست روسیه بود . او به عنوان پدر اکسپرسیونیسم ادبیات روسی شناخته میشو�. خنده سرخ که در سال ۱۹۰۴منتشر شد یکی از معروفترین کتاب های اوست .
مشخصات فیزیکی کتاب
خنده سرخ را نشر کتاب پارسه با ترجمه حمید رضا آتش بر آب منتشر کرده . کتاب جلد سخت داشته و طرح کتاب با موضوع نسبتا دیوانه وار آن نزدیکی و هم خوانی دارد . کتاب از کاغذی تهیه شده که ناشر آنرا تهیه شده از جنگل ها و منابع کاملا مدیریت شده خوانده . خنده سرخ تنها 160 صفحه اما قیمت باورنکردنی 220 هزار تومان را دارد ، گویی که هزینه انتخاب این نوع کاغذ را خواننده نگون بخت باید پرداخت کند !
داستان کتاب
خنده سرخ را می توان یک اثر ضد جنگ دانست اما آن چه کتاب را متمایز کرده فرم هنری و قلم بسیار توانای آندری یف است که هم جنگ را توصیف کرده و هم زندگی پس از آن را ..
داستان دربارهٔ مرد جوان ایست که در دوران انقلاب روسیه شاهد خشونت و وحشت است. او که به عنوان یک سرباز در جنگ داخلی شرکت کرده ، کشتار بیرحمان� و فجیع مردم و سربازان را می بیند. این تجربیات سبب میشو� که او دچار نوعی جنون شده و شروع به دیدن تصاویری از یک نماد سرخپو� با خندها� دیوانهوا� کند.
آندریف از تکنیک هایی مانند اغراق و تحریف و استفاده از زبان نمادین برای ایجاد تأثیرات عاطفی قوی استفاده کرده و این گونه به بیان عمیق و تکاندهنده� موضوعاتی مانند مرگ، خشونت و ناامیدی پرداخته. قهرمان داستان او ، مانند دیگر سربازان ، گویی پس از دیدن فجایع جنگ و البته خنده سرخ هریک به گونه ای دیوانه و مجنون شده و در درازای داستان لشکری از دیوانگان می سازند .
مفهوم خنده سرخ
خنده سرخ را شاید بتوان نمادی از خشونت و بیرحم� جنگ یا دیوانگی و یا بیمعنای� و بیهدف� جنگ دانست . خنده سرخ در کتاب حضوری رعب آور دارد ، او همیشه با لبخندی دیوانهوا� دیده شده و به نظر میرس� که از کشتار و خونریزی لذت میبر�.
لئونید آندریف ظاهرا طبع و روحی سخت لطیف داشته ، گرچه او توانست پایان جنگ اول را ببیند اما عمر کوتاه او کفاف دیدن دیگر فجایع قرن گذشته را به او نداد . شاید او می توانست داستان خنده سرخ را ادامه دهد .
در پایان با وجود حجم کتاب و البته قیمت بالای آن خنده سرخ را می توان یک داستان عمیق و تکاندهند� دانست . آندریف کوشیده به مسائلی مانند ماهیت انسان، معنای زندگی و وضعیت بشر درگیر جنگ بپردازد . هنر نویسنده در خلق اثری بوده که نمی توان آنرا مشابه با هیچ کتاب دیگری دانست .
مشخصات فیزیکی کتاب
خنده سرخ را نشر کتاب پارسه با ترجمه حمید رضا آتش بر آب منتشر کرده . کتاب جلد سخت داشته و طرح کتاب با موضوع نسبتا دیوانه وار آن نزدیکی و هم خوانی دارد . کتاب از کاغذی تهیه شده که ناشر آنرا تهیه شده از جنگل ها و منابع کاملا مدیریت شده خوانده . خنده سرخ تنها 160 صفحه اما قیمت باورنکردنی 220 هزار تومان را دارد ، گویی که هزینه انتخاب این نوع کاغذ را خواننده نگون بخت باید پرداخت کند !
داستان کتاب
خنده سرخ را می توان یک اثر ضد جنگ دانست اما آن چه کتاب را متمایز کرده فرم هنری و قلم بسیار توانای آندری یف است که هم جنگ را توصیف کرده و هم زندگی پس از آن را ..
داستان دربارهٔ مرد جوان ایست که در دوران انقلاب روسیه شاهد خشونت و وحشت است. او که به عنوان یک سرباز در جنگ داخلی شرکت کرده ، کشتار بیرحمان� و فجیع مردم و سربازان را می بیند. این تجربیات سبب میشو� که او دچار نوعی جنون شده و شروع به دیدن تصاویری از یک نماد سرخپو� با خندها� دیوانهوا� کند.
آندریف از تکنیک هایی مانند اغراق و تحریف و استفاده از زبان نمادین برای ایجاد تأثیرات عاطفی قوی استفاده کرده و این گونه به بیان عمیق و تکاندهنده� موضوعاتی مانند مرگ، خشونت و ناامیدی پرداخته. قهرمان داستان او ، مانند دیگر سربازان ، گویی پس از دیدن فجایع جنگ و البته خنده سرخ هریک به گونه ای دیوانه و مجنون شده و در درازای داستان لشکری از دیوانگان می سازند .
مفهوم خنده سرخ
خنده سرخ را شاید بتوان نمادی از خشونت و بیرحم� جنگ یا دیوانگی و یا بیمعنای� و بیهدف� جنگ دانست . خنده سرخ در کتاب حضوری رعب آور دارد ، او همیشه با لبخندی دیوانهوا� دیده شده و به نظر میرس� که از کشتار و خونریزی لذت میبر�.
لئونید آندریف ظاهرا طبع و روحی سخت لطیف داشته ، گرچه او توانست پایان جنگ اول را ببیند اما عمر کوتاه او کفاف دیدن دیگر فجایع قرن گذشته را به او نداد . شاید او می توانست داستان خنده سرخ را ادامه دهد .
در پایان با وجود حجم کتاب و البته قیمت بالای آن خنده سرخ را می توان یک داستان عمیق و تکاندهند� دانست . آندریف کوشیده به مسائلی مانند ماهیت انسان، معنای زندگی و وضعیت بشر درگیر جنگ بپردازد . هنر نویسنده در خلق اثری بوده که نمی توان آنرا مشابه با هیچ کتاب دیگری دانست .
January 15, 2025
One of the first references to PTSD I have ever come across. Powerful narrative about madness brought on by the horrors of war. Those who fight wars are often overshadowed by those who instigate war; as such the narrative is distanced by concentric rings of command and control. This book looks at war from the perspective of those who must pay the price when the rings widen.
November 26, 2023
این جهنم، بهشت ادبیات دوستان است :
اولین بار، نقاشی ایوان مخوف از ایلیا رپین افسانها� را بر روی جلد کتاب تبار دولتها� استبدادی اثر پری اندرسون دیدم. آنقدر محو این اثر بودم که ترغیبم کرد که آن کتاب حجیم را بخرم که خود آن کتاب دروازه فکری جدیدی شد و الی آخر.
اما حین خواندن همان کتاب هم مدام کتاب را میبست� و به آن نقاشی نگاه میکرد� و البته همین الان هم که دارم این یادداشت را مینویسم، روی میزم دارم به آن نگاه میکن� :)
وقتی به این نقاشی که از قضا محبوبتری� نقاشی من هم هست نگاه میکردم� از خود میپرسیدم که آیا در ادبیات کسی هست که این وحشت را به ورطه� کلمات بکشد؟ آیا این چشمان وقزده� ایوان، ایوان مخوفِ بیوجدا� را، که انگار برای اولین بار ترسیده و شرمگین است، گویی که دارد جهنم را با چشمان خود میبیند را میتوا� به زبان ادبیات درآورد؟
تا قبل از این نتیجه� مثبتی از این سوال عایدم نشده بود ولی کسی هست که میتواند این جهنم درونی را توصیف کند.
هرچند که به دلیل اکسپرسیون بودن کار، میبایس� با اثر مشهوری در این زمینه مثل جیغ ادوارد مونک قیاس میش� ولی حین خواندن این کار مدام به رپین و نقاشیا� فکر میکرد�.
لیانید آندریف، گوهر دیر شناسانده ادبیات روس، که الحق شایسته ایستادن پهلوی مثلث افسانها� داستایفسکی، چخوف و تالستوی است، در این اثر آشوب درونی و ابدی جنگ را توصیف میکن�. همان بعدی از جنگ که کمتر کسی به آن پرداخته یا به بیان دقیقتر� کمتر کسی توانایی وصف آن را دارد.
از همان آغاز کتاب، خواننده وارد جهنمی سورئال میشود� اما این یک فانتزی نیست، بلکه خودِ خودِ روان آسیبدیده� آدمی است. انتخاب به جا کلمات و فضای متشنج و کابوسوا� این کتاب، باعث میشو� نوشتن از آن بسیار سخت باشد. شاید یک دلیلش این است که دیگر نمیخواهی� به آن جهنم برگردیم.
اما این کتاب را باید خواند. باید بارها و بارها خواند. آنقدر خواند که سایه خنده سرخ بر زندگیما� سنگینی نکند.
اولین بار، نقاشی ایوان مخوف از ایلیا رپین افسانها� را بر روی جلد کتاب تبار دولتها� استبدادی اثر پری اندرسون دیدم. آنقدر محو این اثر بودم که ترغیبم کرد که آن کتاب حجیم را بخرم که خود آن کتاب دروازه فکری جدیدی شد و الی آخر.
اما حین خواندن همان کتاب هم مدام کتاب را میبست� و به آن نقاشی نگاه میکرد� و البته همین الان هم که دارم این یادداشت را مینویسم، روی میزم دارم به آن نگاه میکن� :)
وقتی به این نقاشی که از قضا محبوبتری� نقاشی من هم هست نگاه میکردم� از خود میپرسیدم که آیا در ادبیات کسی هست که این وحشت را به ورطه� کلمات بکشد؟ آیا این چشمان وقزده� ایوان، ایوان مخوفِ بیوجدا� را، که انگار برای اولین بار ترسیده و شرمگین است، گویی که دارد جهنم را با چشمان خود میبیند را میتوا� به زبان ادبیات درآورد؟
تا قبل از این نتیجه� مثبتی از این سوال عایدم نشده بود ولی کسی هست که میتواند این جهنم درونی را توصیف کند.
هرچند که به دلیل اکسپرسیون بودن کار، میبایس� با اثر مشهوری در این زمینه مثل جیغ ادوارد مونک قیاس میش� ولی حین خواندن این کار مدام به رپین و نقاشیا� فکر میکرد�.
لیانید آندریف، گوهر دیر شناسانده ادبیات روس، که الحق شایسته ایستادن پهلوی مثلث افسانها� داستایفسکی، چخوف و تالستوی است، در این اثر آشوب درونی و ابدی جنگ را توصیف میکن�. همان بعدی از جنگ که کمتر کسی به آن پرداخته یا به بیان دقیقتر� کمتر کسی توانایی وصف آن را دارد.
از همان آغاز کتاب، خواننده وارد جهنمی سورئال میشود� اما این یک فانتزی نیست، بلکه خودِ خودِ روان آسیبدیده� آدمی است. انتخاب به جا کلمات و فضای متشنج و کابوسوا� این کتاب، باعث میشو� نوشتن از آن بسیار سخت باشد. شاید یک دلیلش این است که دیگر نمیخواهی� به آن جهنم برگردیم.
اما این کتاب را باید خواند. باید بارها و بارها خواند. آنقدر خواند که سایه خنده سرخ بر زندگیما� سنگینی نکند.
July 19, 2021
Sayfa sayısı az olmasına rağmen derinlik olarak oldukça hacimli bir kitap olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Savaş ve şiddet üzerine yazılmış psikolojik kitaplar arasında okunabilecek sayılı eserlerden birisi..
Şiddetin bir anomali olduğu, savaşın ise insanların toplu olarak delirmesi olduğu kusursuz sayılabilecek bir şekilde anlatılıyor. Şiddetin yarattığı yıkımı gözler önüne sermesi bakımından çok beğendim. Kesinlikle okumanızı tavsiye ederim.
Şiddetin bir anomali olduğu, savaşın ise insanların toplu olarak delirmesi olduğu kusursuz sayılabilecek bir şekilde anlatılıyor. Şiddetin yarattığı yıkımı gözler önüne sermesi bakımından çok beğendim. Kesinlikle okumanızı tavsiye ederim.
June 23, 2024
وقتی برای اولین بار فیلم «بیا و بنگر» از «الم کلیموف» رو دیدم، تصور میکردم که این اوج هنر تصویر سازی توحش، خشونت، ویرانگری و وحشت جنگه؛ ترسیم موفق همون صحنه ای که در اون "زنده ها، حسرت مرده ها رو میخورن". هنوز هم بعد چند سال به محض شنیدن از جنگ، به یاد اون فیلم� میفتم و صحنه های سورئالش جلوی چشمم رژه میرن، بوی سوختن گوشت آدمای زنده توی دماغم و صدای جیغ زن هایی که بهشون تجاوز میشه توی گوشم میپیچه. و تصویر چشمهای وق زده از وحشت آلکسی یوگنویچ در نقش فلوریان و واولگا میرونوا در نقش گلاشا با دندون های خرد شده و پاهایی که خون از بینشو� میچکه، کابوس بیداریم میشه.
بعدها با خوندن کتاب های ضد جنگ زیادی مثل سفر به انتهای شب و جنگ از سلین، طبل حلبی از گونتر گراس ، سه گانه دفتر بزرگ از آگاتا کریستوف، زمین سوخته از احمد محمود ، جنگ چهره زنانه ندارد از سوتلانا الکسیوویچ ، شوایک از یاروسلاو هاشک، بادبادک باز از خالد حسینی ، اگر این نیز انسان از پریمو لوی ووو کتابهای دیگه ای که یادم نمیاد، سعی در بازسازی اون تجربه عجیب، خاص و هولناک فیلم توی کتابها کردم. چرا که دیگه تحمل روانی و جسمانی تماشای رنج واقعی انسانها در جنگ رو نداشتم؛ اما هیولایی گرسنه در درونم مدام منو به سمت تکرار اون از هم گسیختگی و فروپاشی روانی سوق میداد و برای تجربه رنجی در سطح پایین تر تحریکم میکرد تا عطش خودش رو با خودآزاری من سیراب کنه. و من اسیر پنجه مالیخولیای مازوخیسم، این بار به دنبال رنجی که در اون حداقل حواس کمتری درگیر تجربه باشه و با امید به نجات بخشی محدودیت تخیل، به سراغ خنده سرخ رفتم. اما زهی خیال باطل... چون کتاب خنده سرخ تمام تصوراتم رو به چالش کشید و نظرم رو نسبت به تصویر جنون وحشت در کتابها عوض کرد. با خوندن این کتاب فهمیدم که کلمات هم میتونن به اندازه تصاویر هولناک باشن و وحشت واقعی رو جلوی چشم انسان بیارن، به طوریکه بازهم بوی گوشت درحال سوختن توی دماغ بپیچه و در بیداری کابوس ببینه؛ اما اینبار کابوسی بسیار هولناک تر، کابوس چهره ای مثله شده پوشیده از خون، با خنده ای سرخ و بی صدا که هرجا سر برمیگردون� روی صورت تک تک آدمه� تکثیر میشه.
«جنون و وحشت!»
خنده سرخ با این دو کلمه شروع میشه، دو کلمه ای که میتون� تمام کتاب رو در خودش خلاصه کنه. اما کدوم نویسنده ای کتابش رو با این کلمات سهمگین شروع میکنه؟ آیا این یک هشدار نیست؟ هشدار به بشریت، به روح های حساس، روان های آزرده، و به تمام کسانی که هنوز معتقد به وجدان هستند.
در جایی خوندم که "اگر مرگ میتونست شعر باشه، خنده سرخ میشد" یک جهنم سوزان که باعث میشه باخودتون فکر کنید چیزی زیبایی شناسانه در وحشت مرگ وجود داره...
این اولین تجربه من از اندریف هستش، متاسفانه با اینکه بارها اسم خودش و کتاب هاش رو از دوستان کتابخوانم شنیده بودم اما دیر سراغ این نویسنده بزرگ رفتم و اون رو شناختم؛ اونهم با چه کتاب عجیبی، و چه تجربه ناب و تأثیر گذاری شد.
آندریف توی خنده سرخ داستان سرباز بی نام و نشانی رو تعریف میکنه که هر سربازی میتونه باشه و از جنگی میگه که هر جنگی در طول تمام تاریخ بشریت میتونه باشه. اون نشان می ده که انسانیت چقدر آسیب پذیره و میتونه در معرض وحشت و جنون شدید به چیزی تبدیل بشه که ازش می ترسه. و در نهایت انسان رو با این سوال تنها میذاره که چرا اینقدر توحش؟ چرا اینقدر دیوانگی؟
......
ممنونم از زهرای نازنینم که کتاب رو با ترجمه آتش برآب بهم هدیه داد و باعث شد این نویسنده به یکی از نویسندگان دیوانه محبوبم تبدیل بشه�
بعدها با خوندن کتاب های ضد جنگ زیادی مثل سفر به انتهای شب و جنگ از سلین، طبل حلبی از گونتر گراس ، سه گانه دفتر بزرگ از آگاتا کریستوف، زمین سوخته از احمد محمود ، جنگ چهره زنانه ندارد از سوتلانا الکسیوویچ ، شوایک از یاروسلاو هاشک، بادبادک باز از خالد حسینی ، اگر این نیز انسان از پریمو لوی ووو کتابهای دیگه ای که یادم نمیاد، سعی در بازسازی اون تجربه عجیب، خاص و هولناک فیلم توی کتابها کردم. چرا که دیگه تحمل روانی و جسمانی تماشای رنج واقعی انسانها در جنگ رو نداشتم؛ اما هیولایی گرسنه در درونم مدام منو به سمت تکرار اون از هم گسیختگی و فروپاشی روانی سوق میداد و برای تجربه رنجی در سطح پایین تر تحریکم میکرد تا عطش خودش رو با خودآزاری من سیراب کنه. و من اسیر پنجه مالیخولیای مازوخیسم، این بار به دنبال رنجی که در اون حداقل حواس کمتری درگیر تجربه باشه و با امید به نجات بخشی محدودیت تخیل، به سراغ خنده سرخ رفتم. اما زهی خیال باطل... چون کتاب خنده سرخ تمام تصوراتم رو به چالش کشید و نظرم رو نسبت به تصویر جنون وحشت در کتابها عوض کرد. با خوندن این کتاب فهمیدم که کلمات هم میتونن به اندازه تصاویر هولناک باشن و وحشت واقعی رو جلوی چشم انسان بیارن، به طوریکه بازهم بوی گوشت درحال سوختن توی دماغ بپیچه و در بیداری کابوس ببینه؛ اما اینبار کابوسی بسیار هولناک تر، کابوس چهره ای مثله شده پوشیده از خون، با خنده ای سرخ و بی صدا که هرجا سر برمیگردون� روی صورت تک تک آدمه� تکثیر میشه.
«جنون و وحشت!»
خنده سرخ با این دو کلمه شروع میشه، دو کلمه ای که میتون� تمام کتاب رو در خودش خلاصه کنه. اما کدوم نویسنده ای کتابش رو با این کلمات سهمگین شروع میکنه؟ آیا این یک هشدار نیست؟ هشدار به بشریت، به روح های حساس، روان های آزرده، و به تمام کسانی که هنوز معتقد به وجدان هستند.
در جایی خوندم که "اگر مرگ میتونست شعر باشه، خنده سرخ میشد" یک جهنم سوزان که باعث میشه باخودتون فکر کنید چیزی زیبایی شناسانه در وحشت مرگ وجود داره...
این اولین تجربه من از اندریف هستش، متاسفانه با اینکه بارها اسم خودش و کتاب هاش رو از دوستان کتابخوانم شنیده بودم اما دیر سراغ این نویسنده بزرگ رفتم و اون رو شناختم؛ اونهم با چه کتاب عجیبی، و چه تجربه ناب و تأثیر گذاری شد.
آندریف توی خنده سرخ داستان سرباز بی نام و نشانی رو تعریف میکنه که هر سربازی میتونه باشه و از جنگی میگه که هر جنگی در طول تمام تاریخ بشریت میتونه باشه. اون نشان می ده که انسانیت چقدر آسیب پذیره و میتونه در معرض وحشت و جنون شدید به چیزی تبدیل بشه که ازش می ترسه. و در نهایت انسان رو با این سوال تنها میذاره که چرا اینقدر توحش؟ چرا اینقدر دیوانگی؟
......
ممنونم از زهرای نازنینم که کتاب رو با ترجمه آتش برآب بهم هدیه داد و باعث شد این نویسنده به یکی از نویسندگان دیوانه محبوبم تبدیل بشه�
June 9, 2024
وقتی دو سال پیش " روزگار دوزخی آقای ایاز" از رضا براهنی رو خوندم، فکر میکردم براهنی یقمو گرفته و داره محکم میزنه تو گوشم و میگه به اونجایی که نشونت میدم نگاه کن و من حتی زبونم نمیچرخید که بگم ولم کن و همزمان محو تماشای اشارات براهنی شدم؛ بعد از دو سال این حس با خوندن "خنده سرخ" آندریی� تکرار شد.
توصیفات نویسنده از جنگ و مصائب پس از اون به قدری صریح، بی پرده، هولناک، کوبنده و مملو از جنون بود که حد نداشت. نویسنده تا تونسته بود چه با اغراق و چه با قدرت توصیفش،از جنگ، این پدیده مهلک خانمان سوز سراسر ضرر حرف زده بود.جنون در این داستان، پایانی نداشت...
توصیفات نویسنده از جنگ و مصائب پس از اون به قدری صریح، بی پرده، هولناک، کوبنده و مملو از جنون بود که حد نداشت. نویسنده تا تونسته بود چه با اغراق و چه با قدرت توصیفش،از جنگ، این پدیده مهلک خانمان سوز سراسر ضرر حرف زده بود.جنون در این داستان، پایانی نداشت...
February 5, 2024
در طی روز هنوز مرا توان مبارزها� هست، شب هنگام اما مثل هرکسی برده� رؤیاهایم میشو�... و رؤیاهای من بس وحشتناک و جنونآمیزن�...
با این که گارد زیادی به این کتابی بود ولی با خوندنش هم لذت بردم هم رنج کشیدم.
کتاب روای سربازیس� که از جنگ برگشته و مانند برادرش هر لحظه آرزوی مرگ میکن�... هر لحظه در انتظار دیوانه شدن هست چرا که هیچگاه آنچه در جنگ دیده از ذهنش پاک نمیشه... بینهای� زیبا روایت شده بود. انگار که چشم در چشم سربازان داریم و اشتیاق به مرگ یا زندگی را در نگاه آنه� جستجو میکنی�...جنون گروهی از مردم برای جنگ، تخریبها� آسیبها� روانی و جسمی که شاید سهم انسان از این جهان نباشد...
با این که گارد زیادی به این کتابی بود ولی با خوندنش هم لذت بردم هم رنج کشیدم.
کتاب روای سربازیس� که از جنگ برگشته و مانند برادرش هر لحظه آرزوی مرگ میکن�... هر لحظه در انتظار دیوانه شدن هست چرا که هیچگاه آنچه در جنگ دیده از ذهنش پاک نمیشه... بینهای� زیبا روایت شده بود. انگار که چشم در چشم سربازان داریم و اشتیاق به مرگ یا زندگی را در نگاه آنه� جستجو میکنی�...جنون گروهی از مردم برای جنگ، تخریبها� آسیبها� روانی و جسمی که شاید سهم انسان از این جهان نباشد...
July 22, 2019
Kızıl Kahkaha, Leonid Andreyev maceramın üçüncü kitabı oldu. Lazarus, okuduğum sene beni en çok etkileyenler arasında yer almıştı. Yedi Asılmışlar ise, biraz beklentimin yüksek olmasından dolayı biraz da kitabın bambaşka bir konu/tarzda olmasında dolayı olsa gerek, beni pek memnun etmemişti, zor bitirmiştim. Kızıl Kahkaha, bu ikisi arasında bir yere düşüyor. Rus-Japon Savaşı’ndaki bir askerin yaşadığı korkunç bir sahne ile açılıyor ve bir kısmı cephede bir kısmı cephe gerisinde geçiyor. (Tabii kitap boyunca insan bunun Rus-Japon Savaşı’na özgü olmadığını, her dönemdeki her savaş için geçerli olduğunu hissediyoruz. İsim veya coğrafi/tarihi işaret noktaları yok denecek kadar az. Böylece dünyanın çığırından çıktığı, aklını yitirdiği zaman ortaya çıkan o kızıl kahkahanın evrenselliğini duyuyoruz).
Kitap, bir çok savaş kitabının/filminin aksine ana karakterle/grupla yoğun bağ kurup onun üzerinden savaşın korkunçluğunu anlatmaktan ziyade, bir askerin savaştaki ve sonrasındaki tecrübelerini fragmanlar halinde sunuyor. Alıştığımız anlamda empati oluşturma çabası yok. Öte yandan bu görece uzak yerden bile savaşın hem cephedekiler hem de cephenin gerisindekiler için yarattığı cehennemi başarıyla hissettiriyor. Kızıl Kahkaha delilik, korku ve cinnet sac ayakları üzerine etkileyici bir biçimde inşa edilmiş. Okuduğum en iyi Andreyev değilse de ilgiyi hak ediyor.
Kitap, bir çok savaş kitabının/filminin aksine ana karakterle/grupla yoğun bağ kurup onun üzerinden savaşın korkunçluğunu anlatmaktan ziyade, bir askerin savaştaki ve sonrasındaki tecrübelerini fragmanlar halinde sunuyor. Alıştığımız anlamda empati oluşturma çabası yok. Öte yandan bu görece uzak yerden bile savaşın hem cephedekiler hem de cephenin gerisindekiler için yarattığı cehennemi başarıyla hissettiriyor. Kızıl Kahkaha delilik, korku ve cinnet sac ayakları üzerine etkileyici bir biçimde inşa edilmiş. Okuduğum en iyi Andreyev değilse de ilgiyi hak ediyor.
November 26, 2023
«دلم میخواه� لاقیدانه به خیابان بگریزم، به میدانی میان جمعیت بشتابم و فریاد برکشم:
_تمامش کنید این جنگ را، وگرنه...
اما کدام وگرنه؟»
آندریی� تو این اثر دو تا از کارهای محبوب من رو انجام داده. یک اینک� یه داستان ضد جنگ بسیار مریضگون� و خفن نوشته و دو اینک� این داستان در یاد و تقدیم به چخوف بوده.
ادبیات مجنونپرو� روسیه در زیر ��اکش یک نویسنده خفته دیگه داشت که آشنا شدن باهاش خیلی باعث خوشوقتیه� نویسندها� که به یک فرم فضاسازی و طرز زاویه دید خاصی رسیده که بسیار هنرمندانه هستش و در عین حال همیشه انگار در دل آثارش یک شبح شومی به کل ماجرا و دنیا حکمفرم� شده. خنده سرخ یکی از این اشباحه. یک چهره لبخندزنان خونین مثل تابلوهای نقاشی که همش با پلکها� شخصیتها� داستان رو تعقیب میکن�.
کتاب خنده سرخ به مراتب از زندگی واسیلی هم مجنونانهت� بود، همش حس این رو داشتم که انگار سرم� رو داخل سطل خون میکن� و بیرون میآر� و بعد کله� رو میگیر� سمت نور سرخ خورشید. دیوونگی مثل یه هوایی که تنفسش کرده باشی از ریه� شروع میکر� به تسخیر کل بدنت. یه لحظه وسط توصیفات صحنهه� یخ میبستی� دندونات بهم ساییده میش� و حس میکرد� که همهچی� و همهک� دارن از توی کتاب بیرون میزن� و احاطه� میکن�.
یکی از درستِحسابیتری� ضد جنگهای� بود که خوندم. اثری که بیشتر روی جنبه� روانی جنگ پرداخت گرفت و عمل کشتن و خود خونریز� در زمین توسط انسانه� رو محکوم میکر�. انگار متعلق به هیچ تاریخ و زمانی هم نبود. یک دنیای بیمکا� و بیزما� رو انتخاب کرده تا بین خون و اشباح جنگش بتونه یه روایتی رو بیرون بکشه. به شخصیته� و پرداختهاشو� کار آنچنان� نداشت اما انگار تا زیر پوسته� پشت پیشونی هر شخصیت پیش میرف� و میخزی� و هرچی افکار بود بیرون میکشی�. انگار تمام نماهای وحشتناک و خونین کتاب رو نه از دید دوربین و تماشاگر، بلکه از دید شخصی که به مردمک چشم یک� مجنون خیره شده میدیدی�. یک انعکاس آتشین و سرخ در چشمی که از دلهره پیاپی میلرز� و به خودش میپیچ�. کاش چخوف عمرش کفاف میدا� که این یکی اثر رو هم مثل زندگی واسیلی بخونه و با خودش بگه چه جنونی رو از سر گذروندم! آندریی� واقعاً داره جزو محبوبینم از سرزمین روس تبدیل میش�. در کنار این قضایا نویسنده� احساسیا� مثل چخوف هستش. با اینک� در حین رمان این حس به آدم دست نمید� - مثل طنزی که توی نمایشنامهها� چخوف پیدا نمیکن� - اما وجود داره و مثل یه گل سرخ توی دشت تاریکی از مردگان داره نگاهش رو به سمت کورسوی نور میچرخون� و ادبیات رو زنده نگه میدار�.
_تمامش کنید این جنگ را، وگرنه...
اما کدام وگرنه؟»
آندریی� تو این اثر دو تا از کارهای محبوب من رو انجام داده. یک اینک� یه داستان ضد جنگ بسیار مریضگون� و خفن نوشته و دو اینک� این داستان در یاد و تقدیم به چخوف بوده.
ادبیات مجنونپرو� روسیه در زیر ��اکش یک نویسنده خفته دیگه داشت که آشنا شدن باهاش خیلی باعث خوشوقتیه� نویسندها� که به یک فرم فضاسازی و طرز زاویه دید خاصی رسیده که بسیار هنرمندانه هستش و در عین حال همیشه انگار در دل آثارش یک شبح شومی به کل ماجرا و دنیا حکمفرم� شده. خنده سرخ یکی از این اشباحه. یک چهره لبخندزنان خونین مثل تابلوهای نقاشی که همش با پلکها� شخصیتها� داستان رو تعقیب میکن�.
کتاب خنده سرخ به مراتب از زندگی واسیلی هم مجنونانهت� بود، همش حس این رو داشتم که انگار سرم� رو داخل سطل خون میکن� و بیرون میآر� و بعد کله� رو میگیر� سمت نور سرخ خورشید. دیوونگی مثل یه هوایی که تنفسش کرده باشی از ریه� شروع میکر� به تسخیر کل بدنت. یه لحظه وسط توصیفات صحنهه� یخ میبستی� دندونات بهم ساییده میش� و حس میکرد� که همهچی� و همهک� دارن از توی کتاب بیرون میزن� و احاطه� میکن�.
یکی از درستِحسابیتری� ضد جنگهای� بود که خوندم. اثری که بیشتر روی جنبه� روانی جنگ پرداخت گرفت و عمل کشتن و خود خونریز� در زمین توسط انسانه� رو محکوم میکر�. انگار متعلق به هیچ تاریخ و زمانی هم نبود. یک دنیای بیمکا� و بیزما� رو انتخاب کرده تا بین خون و اشباح جنگش بتونه یه روایتی رو بیرون بکشه. به شخصیته� و پرداختهاشو� کار آنچنان� نداشت اما انگار تا زیر پوسته� پشت پیشونی هر شخصیت پیش میرف� و میخزی� و هرچی افکار بود بیرون میکشی�. انگار تمام نماهای وحشتناک و خونین کتاب رو نه از دید دوربین و تماشاگر، بلکه از دید شخصی که به مردمک چشم یک� مجنون خیره شده میدیدی�. یک انعکاس آتشین و سرخ در چشمی که از دلهره پیاپی میلرز� و به خودش میپیچ�. کاش چخوف عمرش کفاف میدا� که این یکی اثر رو هم مثل زندگی واسیلی بخونه و با خودش بگه چه جنونی رو از سر گذروندم! آندریی� واقعاً داره جزو محبوبینم از سرزمین روس تبدیل میش�. در کنار این قضایا نویسنده� احساسیا� مثل چخوف هستش. با اینک� در حین رمان این حس به آدم دست نمید� - مثل طنزی که توی نمایشنامهها� چخوف پیدا نمیکن� - اما وجود داره و مثل یه گل سرخ توی دشت تاریکی از مردگان داره نگاهش رو به سمت کورسوی نور میچرخون� و ادبیات رو زنده نگه میدار�.
April 17, 2024
خنده سرخ مثل چندتا اثر دیگها� که آندریی� خونده بودم، زبان و روایتی بس هولناک و تاثیرگذار داشت. با این حال کتاب مناسبی برای حال و روزگارم نبود؛ اگرچه هر روز به ترس جنگ در کشور خودمون نزدیکت� میشیم و این اثر هم عمیقا هولناک بودن جنگ رو میکوبه تو صورتمون.
تعداد بسیار زیادی رمان و داستان راجع به جنگ داریم. من چندتایی از این کتابهار� خوندم و در مقام مقایسه، رمانی مثل اگر این نیز انسان است از پریمو لوی رو خیلی بیشتر از این چنین اثری دوست داشتم. اگرچه زبان آندریی� به مراتب ادبیت� و پرکششت� و دهشتناکتره� اما خیلی کممحتوات� از اون رمانه. در واقعا خنده� سرخ بیشتر یک کتاب فرممحور� تا محتوامحور.
اینم باید اشاره کنم که به نظرم این کتاب یکی از ترجمهها� خیلی خوب آقای آتشبرآب�. به نظرم مشخصا نشون میده که نثر و سبک ترجمها� پختهت� شده و از ایراداتی که قبلا ازش به یاد داشتم در ترجمه به فارسی، تو این اثر تقریبا خبری نیست.
تعداد بسیار زیادی رمان و داستان راجع به جنگ داریم. من چندتایی از این کتابهار� خوندم و در مقام مقایسه، رمانی مثل اگر این نیز انسان است از پریمو لوی رو خیلی بیشتر از این چنین اثری دوست داشتم. اگرچه زبان آندریی� به مراتب ادبیت� و پرکششت� و دهشتناکتره� اما خیلی کممحتوات� از اون رمانه. در واقعا خنده� سرخ بیشتر یک کتاب فرممحور� تا محتوامحور.
اینم باید اشاره کنم که به نظرم این کتاب یکی از ترجمهها� خیلی خوب آقای آتشبرآب�. به نظرم مشخصا نشون میده که نثر و سبک ترجمها� پختهت� شده و از ایراداتی که قبلا ازش به یاد داشتم در ترجمه به فارسی، تو این اثر تقریبا خبری نیست.
February 9, 2023
تجسم تابلوی پیروزی مرگ پیتر بروگل در قالب کلمات؛ و یک تور اکسپرسیونیستی برای انتقال جنون جنگ. خنده سرخ واجد نوعی ترس درونی و هردم فزاینده است. ترس از مواجهه با گرایشها� شرورانه و ظلمانی در بلوای جنگ. در این شرایط هر کسی به یک نسبت سهم خودش را در تولید شرارت ایفا مینمای� و حتی طبیعت چیزی دوستانه و مهرآمیز پیشکش نمیکن�. خورشید سرخ است و سوزنده، تختهسن� برای نشستن داغ است و پرندگان پیامآو� وحشت و جنون هستند. آندریی� گرد مرگ در فضا پاشیده و تازه پس از محو شدن اثر گرد، صورت سرد باسیلیسک با خندها� سرخ میان کلمات ظاهر میشو�. این کتاب مملو از دیوانگان است. هر کدام، از جمله دو راوی، مدتهاس� که آخرین فروغ از چشمانشان رخت بسته و در مهی سرخ، کوری عصاکش کور دگر در حرکتان�. دعوتید به تماشای دوزخ. از گشتوگذا� لذت ببرید
March 21, 2023
✔️ تصویر کاملی از کابوس - جنون - وحشت و ترسی که در عمق جنگ سربازان باهاش مواجه میشن .
✔️ هر دو راوی کتاب به خوبی فضا و اون نبود نور و فروغ رو به خوبی روایت میکنن .
✔️ جوری کتاب خشونت رو روایت میکنه و ممکنه براتون آزار دهنده باشه که احتمالا به یاد آثار #لویی_فردینان_سلین میوفتید !
📖 بریده ای از کتاب :
می گویند که به تعداد آدمها ذهنیات و تصورات مختلفی وجود دارد. بشریت فقط یک ذهن و تصور دارد و همان هم دارد تیرگی می گیرد دست که بزنی به سرم میفهمی چقدر داغه. تو سرم آتشه. گاهی هم سرد میشود و انگار هر چیزی توش یخ می زند و به یخ مرده ی وحشتناکی تبدیل می شود ...
🗯 پ.ن : دقیقا میشه به عنوان یه کتاب ضد جنگ ازش نام برد 👍 آثار روانی و مخرب جنگ رو خوبی به تصویر کشیده و نشون میده چه بلایی سر سربازان میاره .... از اون دسته کتابهاست که فقط باید خوند تا درک کرد .
🗓 02/01/01
✔️ هر دو راوی کتاب به خوبی فضا و اون نبود نور و فروغ رو به خوبی روایت میکنن .
✔️ جوری کتاب خشونت رو روایت میکنه و ممکنه براتون آزار دهنده باشه که احتمالا به یاد آثار #لویی_فردینان_سلین میوفتید !
📖 بریده ای از کتاب :
می گویند که به تعداد آدمها ذهنیات و تصورات مختلفی وجود دارد. بشریت فقط یک ذهن و تصور دارد و همان هم دارد تیرگی می گیرد دست که بزنی به سرم میفهمی چقدر داغه. تو سرم آتشه. گاهی هم سرد میشود و انگار هر چیزی توش یخ می زند و به یخ مرده ی وحشتناکی تبدیل می شود ...
🗯 پ.ن : دقیقا میشه به عنوان یه کتاب ضد جنگ ازش نام برد 👍 آثار روانی و مخرب جنگ رو خوبی به تصویر کشیده و نشون میده چه بلایی سر سربازان میاره .... از اون دسته کتابهاست که فقط باید خوند تا درک کرد .
🗓 02/01/01
September 11, 2017
realistic and unheroic portrait of war
April 13, 2023
لیانید آندریی� ،هنرمند بزرگی که دیر با آثارش آشنا شدم.
و این اثر به جنگ میپردازه،شای� بشه به آندریی� ،سلین با ادب روسی گفت!
و این اثر به جنگ میپردازه،شای� بشه به آندریی� ،سلین با ادب روسی گفت!
June 3, 2024
در «خنده� سرخ» جنون پایانناپذی� است. برخلاف آثار دیگری که به هر نحو رگههای� از لحظات تب و تاب و سرکشیِ ذهن را به تصویر میکشن� و من خواندهام� «خنده� سرخ» لحظات ایستا ندارد. لحظاتی که پس از حمله� جنون بر جایت ثابت بمانی و به عقب نگاه کنی و تجربه� دیوانگی را تفسیر کنی. رنگ سرخ همهج� و در همه� صفحات پخش شده است. هر لحظه که فکر میکن� دیگر تا نهایت� آن را دیدهای� به شکلی و فرمی دیگر بازمیگرد� تا روحت را تسخیر کند. شاید تا لحظه� مرگ.
جنگی که آندریی� وصف میکن� هم مثل بقیه� جنگه� در ادبیات نیست. جنگی است که از بستر زمان و مکان و هرگونه اسامیِ خاص خارج است و در عین اغراق، کاملا واقعی توصیف شده.
من یک بار با ترجمه� آتشبرآ� خواندم و یک� بار با ترجمه� کاظم انصاری. اگر مشکلات ویرایشیِ زمان چاپِ ترجمه� انصاری را در نظر نگیریم، میتوان� بگویم که از نظر من آتشبرآ� به نسبتِ انصاری حتی به انتقال روحِ داستان نزدیک هم نشده. پیشنهادم در هر حال خواندنِ ترجمه� کاظم انصاری است.
جنگی که آندریی� وصف میکن� هم مثل بقیه� جنگه� در ادبیات نیست. جنگی است که از بستر زمان و مکان و هرگونه اسامیِ خاص خارج است و در عین اغراق، کاملا واقعی توصیف شده.
من یک بار با ترجمه� آتشبرآ� خواندم و یک� بار با ترجمه� کاظم انصاری. اگر مشکلات ویرایشیِ زمان چاپِ ترجمه� انصاری را در نظر نگیریم، میتوان� بگویم که از نظر من آتشبرآ� به نسبتِ انصاری حتی به انتقال روحِ داستان نزدیک هم نشده. پیشنهادم در هر حال خواندنِ ترجمه� کاظم انصاری است.
March 1, 2025
از بچگی یادم دادند آزارت به هیچ جانداری نرسد و همیشه مهربان باش. اصلاً هر کتابی را هم که ما خواندیم، نهایت حرفش همین بود و� من هم دلم به حال همه آنهایی که توی این جنگ لعنتی عذاب می کشند، می سوزد. ولی کم کم که زمان می گذرد، می بینم دارم به همه این مرگ و رنج و خون عادت می کنم، حسم را به زندگی روزمره از دست می دهم، هر روز سردتر از دیروزم و فقط دارم به فجایع واکنش نشان می دهم، با این حال بازهم نمی توانم به واقعیت مسخره این جنگ عادت کنم.
December 17, 2023
خوندن هر کتاب اندریی� یه اتفاق حساب میشه.
این کتاب جنگ رو به مثابه کابوسی وحشتناک همراه با جنونی بی پایان روایت میکرد....
این کتاب جنگ رو به مثابه کابوسی وحشتناک همراه با جنونی بی پایان روایت میکرد....
September 30, 2020
Hints of Algernon Blackwood. Harbingers of the Bolshevik Revolution. I was also reminded of Poe, Steps by Jerzy Kosinski, and the Belarusian movie Come and See.
But ultimately unique and haunting. This guy was a great writer. is just as good. Why hadn't I ever heard of him before?
For the record, this is the album I listened to while reading:
October 28, 2023
"He was dead, but wrote of life with a fearful accuracy every day, and the mother ceased to believe in his death."
Leonid Andreyev, having attempted suicide several times, declared that he hoped his works would inspire readers to end their own lives, and legend has it that he kept suicide notes sent to him by (former) readers.
Leonid Andreyev, having attempted suicide several times, declared that he hoped his works would inspire readers to end their own lives, and legend has it that he kept suicide notes sent to him by (former) readers.
August 18, 2023
هولناک بود...
January 2, 2018
This was one of the best things I read all year. It's only about 24,000 words, if you like surreal, dark horror infused with a lot of violence and imagery straight out of a German expressionist film, do yourself a favor and read it.
For me it brought to mind Kosinski's "The Painted Bird" which is quite explicit about the realities of war, but this book is far more horror-focused, surreal, and more fun to read frankly. It's full of moments of profound violence, bloodletting and misanthropy, but it's wonderfully evocative in it's imagery and very unpredictable as well. Andreyev's skill with words gives the horror a dark beauty that's a joy to read, if ya like that sorta thing...
Some sections resemble Poe in their fevered delirium with a palpable feeling of madness. The central theme of the book is about a contagious bloodthirsty madness that spreads from the battlefield, across all of society. The ongoing war seems to unleash something in mankind, something Andreyev hints was probably there all along.
There's many memorable images here. Much of the book is nocturnal, told by stark firelight. At one evocative moment a group of exhausted soldiers sit around a samovar:
"The sunset was yellow and cold; black, unillumined, motionless clouds hung heavily over it, while the earth under it was black, and our faces in that ill-omened light seemed yellow, like the faces of the dead. We all sat watching the samovar, but it went out, its sides reflecting the yellowishness and menace of the sun set, and it seemed also an unfamiliar, dead and incomprehensible object."
Beautiful, expressionist, memorable and yet horrific.
In one scene a group of soldiers is sent out to collect the wounded:
"These were the first that we found, and they horrified us. But later on we came upon them oftener and oftener along the rails or near them, and the whole field, lit up by the motionless red flare of the conflagrations, began stirring as if it were alive, breaking out into loud cries, wails, curses and groans. All those dark mounds stirred and crawled about like half-dead lobsters let out of a basket, with outspread legs, scarcely resembling men in their broken, unconscious movements and ponderous immobility."
It's little details like this that make it realistic:
"I was beginning to get exhausted, and went a little way off to have a smoke and rest a bit. The blood, dried to my hands, covered them like a pair of black gloves, making it difficult for me to bend my fingers, so that I kept dropping my cigarettes and matches."
Later the story is told by the brother of the soldier. He sees madness spreading. He watches returning soldiers on a train:
"...I go there every morning now--and saw a whole carriage full of our mad soldiers. It was not opened, but shunted on to another line, and I had time to see several faces through the windows. They were terrible, especially one. Fearfully drawn, the colour of a lemon, with an open black mouth and fixed eyes, it was so like a mask of horror that I could not tear my eyes away from it."
Another great image:
"Something was ominously burning in a broad red glare, and in the smoke there swarmed monstrous, misshapen children, with heads of grown-up murderers. They were jumping lightly and nimbly, like young goats at play, and were breathing with difficulty, like sick people. Their mouths, resembling the jaws of toads or frogs, opened widely and convulsively; behind the transparent skin of their naked bodies the red blood was coursing angrily--and they were killing each other at play."
At one point the brother of the wounded soldier in the story sits in a theater thinking of standing up and screaming fire, and foreseeing the result:
"A convulsive wave of madness would overwhelm their still limbs. They would jump up, yelling and howling like animals; they would forget that they had wives, sisters, mothers, and would begin casting themselves about like men stricken with sudden blindness, in their madness throttling each other with their white fingers fragrant with scent. [...] ...they would be throttling, trampling, and beating the heads of the women, demolishing their ingenious, cunning headdresses. They would tear at each other's ears, bite off each other's noses, and tear the very clothes off each other's bodies, feeling no shame, for they would be mad. [...] For men are always murderers, and their calmness and generosity is the calmness of a well-fed animal, that knows itself out of danger."
This book is full of such deliciously dark, misanthropic passages. My first encounter with Leonid Andreyev was his excellent short story "Lazarus" which feels like a cosmic horror tale that could have been written today, but this novella is even better.
For me it brought to mind Kosinski's "The Painted Bird" which is quite explicit about the realities of war, but this book is far more horror-focused, surreal, and more fun to read frankly. It's full of moments of profound violence, bloodletting and misanthropy, but it's wonderfully evocative in it's imagery and very unpredictable as well. Andreyev's skill with words gives the horror a dark beauty that's a joy to read, if ya like that sorta thing...
Some sections resemble Poe in their fevered delirium with a palpable feeling of madness. The central theme of the book is about a contagious bloodthirsty madness that spreads from the battlefield, across all of society. The ongoing war seems to unleash something in mankind, something Andreyev hints was probably there all along.
There's many memorable images here. Much of the book is nocturnal, told by stark firelight. At one evocative moment a group of exhausted soldiers sit around a samovar:
"The sunset was yellow and cold; black, unillumined, motionless clouds hung heavily over it, while the earth under it was black, and our faces in that ill-omened light seemed yellow, like the faces of the dead. We all sat watching the samovar, but it went out, its sides reflecting the yellowishness and menace of the sun set, and it seemed also an unfamiliar, dead and incomprehensible object."
Beautiful, expressionist, memorable and yet horrific.
In one scene a group of soldiers is sent out to collect the wounded:
"These were the first that we found, and they horrified us. But later on we came upon them oftener and oftener along the rails or near them, and the whole field, lit up by the motionless red flare of the conflagrations, began stirring as if it were alive, breaking out into loud cries, wails, curses and groans. All those dark mounds stirred and crawled about like half-dead lobsters let out of a basket, with outspread legs, scarcely resembling men in their broken, unconscious movements and ponderous immobility."
It's little details like this that make it realistic:
"I was beginning to get exhausted, and went a little way off to have a smoke and rest a bit. The blood, dried to my hands, covered them like a pair of black gloves, making it difficult for me to bend my fingers, so that I kept dropping my cigarettes and matches."
Later the story is told by the brother of the soldier. He sees madness spreading. He watches returning soldiers on a train:
"...I go there every morning now--and saw a whole carriage full of our mad soldiers. It was not opened, but shunted on to another line, and I had time to see several faces through the windows. They were terrible, especially one. Fearfully drawn, the colour of a lemon, with an open black mouth and fixed eyes, it was so like a mask of horror that I could not tear my eyes away from it."
Another great image:
"Something was ominously burning in a broad red glare, and in the smoke there swarmed monstrous, misshapen children, with heads of grown-up murderers. They were jumping lightly and nimbly, like young goats at play, and were breathing with difficulty, like sick people. Their mouths, resembling the jaws of toads or frogs, opened widely and convulsively; behind the transparent skin of their naked bodies the red blood was coursing angrily--and they were killing each other at play."
At one point the brother of the wounded soldier in the story sits in a theater thinking of standing up and screaming fire, and foreseeing the result:
"A convulsive wave of madness would overwhelm their still limbs. They would jump up, yelling and howling like animals; they would forget that they had wives, sisters, mothers, and would begin casting themselves about like men stricken with sudden blindness, in their madness throttling each other with their white fingers fragrant with scent. [...] ...they would be throttling, trampling, and beating the heads of the women, demolishing their ingenious, cunning headdresses. They would tear at each other's ears, bite off each other's noses, and tear the very clothes off each other's bodies, feeling no shame, for they would be mad. [...] For men are always murderers, and their calmness and generosity is the calmness of a well-fed animal, that knows itself out of danger."
This book is full of such deliciously dark, misanthropic passages. My first encounter with Leonid Andreyev was his excellent short story "Lazarus" which feels like a cosmic horror tale that could have been written today, but this novella is even better.
November 5, 2020
Βαθμολογία: 9/10
Πω, ρε φίλε, τι μαυρίλα ήταν αυτή; Βέβαια, τόσο με βάση τη θεματολογία, όσο και με βάση το σκοτεινό "Οι επτά κρεμασμένοι" του ίδιου συγγραφέα που είχα διαβάσει τον Νοέμβριο του 2017 (κοίτα να δεις σύμπτωση!), θα έλεγα ότι ήταν κάτι που το περίμενα, αλλά τούτη η νουβέλα πραγματικά μου μαύρισε την ψυχή. Αν ήμουν φαν του αλκοόλ, μπορεί και να το έριχνα στη βότκα μέχρι να στραγγίξω το μπουκάλι, μπας και καταφέρω να πνίξω τον πόνο μου. Ασυζητητί μια δυνατή και έντονα γραμμένη νουβέλα, με παραληρηματική γραφή στα όρια της τρέλας, που σε αρπάζει από τον γιακά και δεν σε αφήνει σε ησυχία πάρα μέχρι να φτάσεις στην τελευταία πρόταση. Κατά τη γνώμη μου είναι από τις πιο δυνατές νουβέλες που μπορεί να διαβάσει κάποιος. Προτείνεται, αλλά να περιμένετε ψυχολογικό πατατράκ.
Πω, ρε φίλε, τι μαυρίλα ήταν αυτή; Βέβαια, τόσο με βάση τη θεματολογία, όσο και με βάση το σκοτεινό "Οι επτά κρεμασμένοι" του ίδιου συγγραφέα που είχα διαβάσει τον Νοέμβριο του 2017 (κοίτα να δεις σύμπτωση!), θα έλεγα ότι ήταν κάτι που το περίμενα, αλλά τούτη η νουβέλα πραγματικά μου μαύρισε την ψυχή. Αν ήμουν φαν του αλκοόλ, μπορεί και να το έριχνα στη βότκα μέχρι να στραγγίξω το μπουκάλι, μπας και καταφέρω να πνίξω τον πόνο μου. Ασυζητητί μια δυνατή και έντονα γραμμένη νουβέλα, με παραληρηματική γραφή στα όρια της τρέλας, που σε αρπάζει από τον γιακά και δεν σε αφήνει σε ησυχία πάρα μέχρι να φτάσεις στην τελευταία πρόταση. Κατά τη γνώμη μου είναι από τις πιο δυνατές νουβέλες που μπορεί να διαβάσει κάποιος. Προτείνεται, αλλά να περιμένετε ψυχολογικό πατατράκ.
March 22, 2024
"در طی روز هنوز مرا توان مبارزها� هست، شب هنگام اما مثل هر کسی بردۀ رویاهایم میشو�...و رویاهای من بس وحشتناک و جنونآمیزن�..."
February 23, 2021
This is a brutal and powerful story told in a surreal, expressionist manner.
Andreyev gives a depiction of madness (PTSD) brought on by war, but also a depiction of how the mad soldier returns home and affects those around him. The madness spreads from the war to the cities far from the front, which could be a way for Andreyev to show the huge consequences of war to the whole society, not just the soldiers.
Not for the faint-hearted but absolutely recommended.
Andreyev gives a depiction of madness (PTSD) brought on by war, but also a depiction of how the mad soldier returns home and affects those around him. The madness spreads from the war to the cities far from the front, which could be a way for Andreyev to show the huge consequences of war to the whole society, not just the soldiers.
Not for the faint-hearted but absolutely recommended.
May 22, 2021
-ya şimdi savaşı bitirirsiniz, ya da...
"ya da" ne? akıllarını başlarına toplamalarını sağlayacak, yüksek sesle söylenecek yeni yalanlarla cevaplanmayacak kelime kaldı mı dünyada? ya da önlerinde diz çöküp ağlamak mı gerek? ama zaten yüz binler gözyaşlarıyla yıkamıyor mu dünyayı, faydası var mı hiç? ya da gözleri önünde kendini öldürmek mi gerekiyor? öldürmek! her gün binler ölüyor, peki bunun faydası var mı?
"ya da" ne? akıllarını başlarına toplamalarını sağlayacak, yüksek sesle söylenecek yeni yalanlarla cevaplanmayacak kelime kaldı mı dünyada? ya da önlerinde diz çöküp ağlamak mı gerek? ama zaten yüz binler gözyaşlarıyla yıkamıyor mu dünyayı, faydası var mı hiç? ya da gözleri önünde kendini öldürmek mi gerekiyor? öldürmek! her gün binler ölüyor, peki bunun faydası var mı?
This entire review has been hidden because of spoilers.
November 18, 2021
…cinnet ve dehşet.
Böyle başlıyor kitap. Cephe ve sonrası bir insanın zihninde nasıl tezahür edebilirse okudukça öylece tezahür ediyor. Savaşı anlatmak için değil; savaşın neyi nasıl yaptığını, bize ne yaptığını anlatmak için yazılmış gibi.
Küçük bir hacimde büyük dehşet ama daha da büyük bir cinnet saklı.
Böyle başlıyor kitap. Cephe ve sonrası bir insanın zihninde nasıl tezahür edebilirse okudukça öylece tezahür ediyor. Savaşı anlatmak için değil; savaşın neyi nasıl yaptığını, bize ne yaptığını anlatmak için yazılmış gibi.
Küçük bir hacimde büyük dehşet ama daha da büyük bir cinnet saklı.
June 20, 2024
تصویرهایی پرکنتراست در منتهی الیه همه چیز، از زندگی، انسان، جنگ و مرگ...
March 29, 2025
Savaşın insan ruhunda yarattığı yıkımı ve deliliği etkileyici şekilde anlatan; rahatsız edici, yoğun ve sert�
Displaying 1 - 30 of 271 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.