What do you think?
Rate this book
بالتازار و بلموندا
«Um romance histórico inovador. Personagem principal, o Convento de Mafra. O escritor aparta-se da descrição engessada, privilegiando a caracterização de uma época. Segue o estilo: "Era uma vez um rei que fez promessas de levantar um convento em Mafra... Era uma vez a gente que construiu esse convento... Era uma vez um soldado maneta e uma mulher que tinha poderes... Era uma vez um padre que queria voar e morreu doido". Tudo, "era uma vez...". Logo a começar por "D. João, quinto do nome na tabela real, irá esta noite ao quarto de sua mulher, D. Maria Ana Josefa, que chegou há mais de dois anos da Áustria para dar infantes à coroa portuguesa a até hoje ainda não emprenhou (...). Depois, a sobressair, essa espantosa personagem, Blimunda, ao encontro de Baltasar. Milhares de léguas andou Blimundo, e o romance correu mundo, na escrita e na ópera (numa adaptação do compositor italiano Azio Corghi). Para a nossa memória ficam essas duas personagens inesquecíveis, um Sete Sóis e o outro Sete Luas, a passearem o seu amor pelo Portugal violento e inquisitorial dos tristes tempos do rei D. João V.» (Diário de Notícias, 9 de outubro de 1998)
373 pages, Paperback
First published January 1, 1982
1,723 people are currently reading
15.5k people want to read
About the author
José Saramago
281books15.8kfollowersJosé de Sousa Saramago (16 November 1922 � 18 June 2010) was a Portuguese novelist and recipient of the 1998 Nobel Prize in Literature, for his "parables sustained by imagination, compassion and irony [with which he] continually enables us once again to apprehend an elusory reality." His works, some of which have been seen as allegories, commonly present subversive perspectives on historic events, emphasizing the theopoetic. In 2003 Harold Bloom described Saramago as "the most gifted novelist alive in the world today."
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,410 reviews
February 3, 2023
The tale is mesmerizing and it casted its spell on me immediately�
Baltasar and Blimunda, written in the genre of magical realism combined with an acute social drama, is like the magic music and it is full of miraculous mysticism of words and deeds.
Baltasar and Blimunda is about the insatiable hunger of great love and the avid thirst for knowledge.
The unknown beckons.
The ear has to be educated if one wishes to appreciate musical sounds, just as the eyes must learn to distinguish the value of words.
Baltasar and Blimunda, written in the genre of magical realism combined with an acute social drama, is like the magic music and it is full of miraculous mysticism of words and deeds.
Today’s bread does not eliminate yesterday’s hunger, much less that of tomorrow.
Baltasar and Blimunda is about the insatiable hunger of great love and the avid thirst for knowledge.
What you see here are the sails, which cleave the wind and move as required, this is the rudder, which steers the machine, not at random but under the skilled control of the pilot, this is the main body of the machine, which assumes the shape of a seashell from prow to stern, with bellows attached just in case the wind should drop, as frequently occurs at sea, and these are the wings, which are essential for balancing the machine in flight, I shall say nothing about these globes, for they are my secret, I need only tell you that without their contents the machine would not be capable of flying�
The unknown beckons.
October 2, 2021
Memorial do Convento = Baltasar and Blimunda, José Saramago
Baltasar and Blimunda (1982) is a novel by the Nobel Prize-winning Portuguese author José Saramago.
It is an 18th-century love story intertwined with the construction of the Convent of Mafra, now one of Portugal's chief tourist attractions, as a background.
Two young lovers interact naturally with historical characters including the composer and harpsichordist Domenico Scarlatti and the priest Bartolomeu de Gusmão, recognized today as an aviation pioneer, all in the shadow of the Inquisition.
The lovers are always at center stage wrapped in Saramago's language, which ranges from short simple sentences to surrealistic, unpunctuated paragraphs that help to intensify both the action and the setting.
تاریخ نخستین خوانش: روز نوزدهم ماه جولای سال 2010میلادی
عنوان: بالتازار و بلموندا؛ نویسنده: خوزه ساراماگو؛ مترجم: مصطفی اسلامیه؛ تهران، نیلوفر، ناهید، 1380، در 373ص؛ شابک 9646205321؛ چاپ سوم؛ تهران، ناهید، 1396؛ در 373ص؛ شابک 9789646205321؛ موضوع: داستانهای نویسندگان پرتقال - سده 20م
رمان «بالتازار و بلموندا»، روایت عشقِ دو جوان است، که عنوان کتاب نیز، نام همان دو عاشق است؛ «ساراماگو»، عشق را به شکلهای گوناگون و متفاوت، در رمان نمایان کرده اند، برای دیدن روایات متفاوت عشق، باید رمان را به آرامی نوشید؛ هنرمند در این رمان با استادی و یاری جستن از هنر بیرقیب خویش، آشتی ناپذیری، بین حکومتگران و حکومت شدگان، تضاد بین آنهائی که غرق تجمل هستند، و آنهایی که زحمت اصلی را میکشند، و نانی آغشته به عرق و خون، درمیآورند، با لحن طنزآمیز، و کنایی، چنان به هم میآمیزند، که اگر خوانش با آرامش و بدون شتاب، انجام شود، خوانشگر مدهوش میشود، هر سطر و هر لحظه از ماجراهای رمان، دقت و هشیاری میطلبد، تا مجبور نباشید همچون این فراموشکار، هر پارگراف را چندین بار بخوانید، تا به هوش، درایت، قلم توانا، و اشاره های بجا و هنرمندانه، و فلسفی «ساراماگو»، شمایان نیز آفرین بگوئید
نقل نمونه متن: (کلیسای «سن پدرو» که پادشاه در حال ساختن آن بود، بسیار عظیم و شگفت انگیز به نظر میرسید؛ تصویر مینیاتوری کلیسا از اجزا و تکه های کوچک و بزرگ زیادی تشکیل شده، و قرار بود طبق روش قدیمی جفت شوند، و توسط چهار نجیب زاده ی دربار ی در کنار هم قرار گیرند
صندوقی که قطعات را از آن خارج میکردند، بوی عود را در فضا میپراکند، و مخملهای ارغوانی رنگ که هر یک به طور جداگانه اجزاء و تکه ها را در خود پیچانده بود، مبادا در برخورد با لبه ستون خراش بردارند، در زیر نور شمعهای بزرگ میدرخشیدند؛ همه اینها نشان میداد که کار تا آنهنگام به خوبی پیش رفته است؛ دیوارها در جایگاه خود محکم شده و ستونها در زیر کتیبه ای که با حروف لاتین نام و لقب «پائولو پنجم بورگِسِه» را در خود جای داده بود، به صورت راست و عمودی قرار داشتند
مدت زیادی بود که شاه دیگر به نوشته مقابل خود، توجهی نشان نمیداد؛ اگرچه هنوز چشمانش با مشاهده عدد واقع در جلو نام آن پاپ که با عدد لقب خودش یکسان بود، میدرخشید و غرق در شادی به نظر میرسید؛ در مورد این پادشاه میتوان گفت که اعتدال و میانه روی ندارد
در گوشه های خالی کتیبه، تصاویر و تندیسهای پیامبران و قدیسان نصب خواهد شد تا درباریان هربار که پرده های گرانبهای مخملی را کنار میزنند، مجسمه ای کوچکی را ببینند که در کف یک دست جای میگیرد و به اجبار به آن تندیس تعظیم کنند و احترام بگذارند؛ البته پس از کنار زدن پرده های مخملی، اگر بر حسب اتفاق، تندیس پیامبر و یا قدیسی، به طور غیرعادی یا وارونه، قرار گرفته باشد، بلافاصله به دستور شخص پادشاه، آن را در وضعیتی که شایسته ی اشیاء مقدس است، به صورت درست، درخواهند آورد
آنچه در کنار کتیبه به چشم میخورد، میدان پدرو نبود، بلکه شخص پادشاه، و نجیب زادگان درباری بودند، که به او خدمت میکردند؛ آنجا، تالار گوهرنشان، و پنجره های مشبکی وجود دارد، که به سوی نمازخانه سلطنتی باز میشود، و اگر کسی تا روز بعد یعنی تا زمان برگزاری نخستین آیین عشاء ربانی، به محل اقامت خود باز نمیگشت، و در کنار صندوق، و بین پرده های مخملی، باقی میماند، میتوانست پادشاه را ببیند، که مومنانه و مشتاقانه، قدیس ایثار را همراهی میکند، و ملتزمان و همراهانش، پشت سرش در حرکت هستند؛ البته هیچکدام از نجیب زادگان در بین همراهان شاه دیده نمیشدند، زیرا در پایان هر هفته، گروه تازه ای از آنها به آنجا میآمدند)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 19/09/1399هجری خورشیدی؛ 09/07/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Baltasar and Blimunda (1982) is a novel by the Nobel Prize-winning Portuguese author José Saramago.
It is an 18th-century love story intertwined with the construction of the Convent of Mafra, now one of Portugal's chief tourist attractions, as a background.
Two young lovers interact naturally with historical characters including the composer and harpsichordist Domenico Scarlatti and the priest Bartolomeu de Gusmão, recognized today as an aviation pioneer, all in the shadow of the Inquisition.
The lovers are always at center stage wrapped in Saramago's language, which ranges from short simple sentences to surrealistic, unpunctuated paragraphs that help to intensify both the action and the setting.
تاریخ نخستین خوانش: روز نوزدهم ماه جولای سال 2010میلادی
عنوان: بالتازار و بلموندا؛ نویسنده: خوزه ساراماگو؛ مترجم: مصطفی اسلامیه؛ تهران، نیلوفر، ناهید، 1380، در 373ص؛ شابک 9646205321؛ چاپ سوم؛ تهران، ناهید، 1396؛ در 373ص؛ شابک 9789646205321؛ موضوع: داستانهای نویسندگان پرتقال - سده 20م
رمان «بالتازار و بلموندا»، روایت عشقِ دو جوان است، که عنوان کتاب نیز، نام همان دو عاشق است؛ «ساراماگو»، عشق را به شکلهای گوناگون و متفاوت، در رمان نمایان کرده اند، برای دیدن روایات متفاوت عشق، باید رمان را به آرامی نوشید؛ هنرمند در این رمان با استادی و یاری جستن از هنر بیرقیب خویش، آشتی ناپذیری، بین حکومتگران و حکومت شدگان، تضاد بین آنهائی که غرق تجمل هستند، و آنهایی که زحمت اصلی را میکشند، و نانی آغشته به عرق و خون، درمیآورند، با لحن طنزآمیز، و کنایی، چنان به هم میآمیزند، که اگر خوانش با آرامش و بدون شتاب، انجام شود، خوانشگر مدهوش میشود، هر سطر و هر لحظه از ماجراهای رمان، دقت و هشیاری میطلبد، تا مجبور نباشید همچون این فراموشکار، هر پارگراف را چندین بار بخوانید، تا به هوش، درایت، قلم توانا، و اشاره های بجا و هنرمندانه، و فلسفی «ساراماگو»، شمایان نیز آفرین بگوئید
نقل نمونه متن: (کلیسای «سن پدرو» که پادشاه در حال ساختن آن بود، بسیار عظیم و شگفت انگیز به نظر میرسید؛ تصویر مینیاتوری کلیسا از اجزا و تکه های کوچک و بزرگ زیادی تشکیل شده، و قرار بود طبق روش قدیمی جفت شوند، و توسط چهار نجیب زاده ی دربار ی در کنار هم قرار گیرند
صندوقی که قطعات را از آن خارج میکردند، بوی عود را در فضا میپراکند، و مخملهای ارغوانی رنگ که هر یک به طور جداگانه اجزاء و تکه ها را در خود پیچانده بود، مبادا در برخورد با لبه ستون خراش بردارند، در زیر نور شمعهای بزرگ میدرخشیدند؛ همه اینها نشان میداد که کار تا آنهنگام به خوبی پیش رفته است؛ دیوارها در جایگاه خود محکم شده و ستونها در زیر کتیبه ای که با حروف لاتین نام و لقب «پائولو پنجم بورگِسِه» را در خود جای داده بود، به صورت راست و عمودی قرار داشتند
مدت زیادی بود که شاه دیگر به نوشته مقابل خود، توجهی نشان نمیداد؛ اگرچه هنوز چشمانش با مشاهده عدد واقع در جلو نام آن پاپ که با عدد لقب خودش یکسان بود، میدرخشید و غرق در شادی به نظر میرسید؛ در مورد این پادشاه میتوان گفت که اعتدال و میانه روی ندارد
در گوشه های خالی کتیبه، تصاویر و تندیسهای پیامبران و قدیسان نصب خواهد شد تا درباریان هربار که پرده های گرانبهای مخملی را کنار میزنند، مجسمه ای کوچکی را ببینند که در کف یک دست جای میگیرد و به اجبار به آن تندیس تعظیم کنند و احترام بگذارند؛ البته پس از کنار زدن پرده های مخملی، اگر بر حسب اتفاق، تندیس پیامبر و یا قدیسی، به طور غیرعادی یا وارونه، قرار گرفته باشد، بلافاصله به دستور شخص پادشاه، آن را در وضعیتی که شایسته ی اشیاء مقدس است، به صورت درست، درخواهند آورد
آنچه در کنار کتیبه به چشم میخورد، میدان پدرو نبود، بلکه شخص پادشاه، و نجیب زادگان درباری بودند، که به او خدمت میکردند؛ آنجا، تالار گوهرنشان، و پنجره های مشبکی وجود دارد، که به سوی نمازخانه سلطنتی باز میشود، و اگر کسی تا روز بعد یعنی تا زمان برگزاری نخستین آیین عشاء ربانی، به محل اقامت خود باز نمیگشت، و در کنار صندوق، و بین پرده های مخملی، باقی میماند، میتوانست پادشاه را ببیند، که مومنانه و مشتاقانه، قدیس ایثار را همراهی میکند، و ملتزمان و همراهانش، پشت سرش در حرکت هستند؛ البته هیچکدام از نجیب زادگان در بین همراهان شاه دیده نمیشدند، زیرا در پایان هر هفته، گروه تازه ای از آنها به آنجا میآمدند)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 19/09/1399هجری خورشیدی؛ 09/07/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
February 17, 2025
Am citit acest roman încă de cînd a fost tradus sub titlul modificat de un cenzor vigilent Memorialul de la Mafra. Nu sună rău, dar nu e titlul original.
Englezii au fost și mai inventivi, au înlocuit titlul cu totul și au propus Baltasar and Blimunda. N-au rezolvat mare lucru, au obținut un titlu exotic, în tradiția englezească, inaugurată de Dichens: Oliver Twist, David Copperfield, ca să nu-l mai amintesc pe Daniel Defoe. Un nume propriu nu sugerează nimic despre subiectul / topicul romanului, nu trădează „intenția autorului�, și, în opinia lui Umberto Eco, este titlul perfect. Dar: Baltasar and Blimunda nu e titlul lui Saramago, e un tertip negustoresc.
Primul lucru care m-a frapat acum 30 de ani a fost ironia corozivă a prozatorului. Nu scapă nimeni, nici imaturul rege Dom João V, nici patul monarhic invadat de păduchi, unde numitul João al V-lea își exercită viguros (și riguros) datoria conjugală sub plapuma de fulgi adusă din Austria de pioasa lui soție, regina Maria Ana. Femeia nu se împacă deloc cu proverbialele „geruri� din Portugalia, nici măcar augustul ei soț nu reușește s-o încălzească, are întotdeauna mîinile reci și sufletul înghețat. Cu ironie și sarcasm sînt descriși, de asemenea, episcopii unei inchiziții întîrziate (sîntem, totuși, la începutul secolului al XVIII-lea), nobilii din cercul regal, consilierii.
La un auto-da-fé sîngeros, printre spectatori, o întîlnim prima dată pe Blimunda, care și-a însoțit (de departe) mama acuzată de vrăjitorie și pedepsită la exil în Angola. Blimunda a moștenit ceva din însușirile ei magice, poate privi prin oameni și le poate fura „voințele�. Întîlnirea dintre Baltasar Șapte-Sori și Blimunda e prescrisă și inevitabilă: la sfîrșitul ceremoniei, pornesc împreună spre casă, casa din Lisabona a Blimundei, fiindcă fostul soldat Baltasar s-a născut în Mafra.
Ce urmează știți deja. Baltasar îl cunoaște pe părintele Bartolomeu Lourenço, un eretic (încă) nedovedit, obsedat de înălțimi și de libertate. După planul ingenios al părintelui Bartolomeu, vor construi o mașină zburătoare, Passarola (Păsăroiul), și se vor înălța extaziați în văzduh, deasupra nebuniei și răutății omenești. Blimunda mi-a amintit de Margareta a lui Goethe, femeia care întruchipează „eternul feminin� și îl poate salva pe bărbat în cele mai cumplite încercări. Așa se întîmplă și aici. Cînd Baltasar, urcat din nebăgare de seamă în vehicului zburător, dispare, Blimunda îl va căuta statornic, vreme de nouă ani (ca Isis pe Osiris, o altă aluzie literară): „Mii de leghe a străbătut Blimunda, aproape întotdeauna desculţă. Talpa picioarelor i s-a îngroşat, crăpată ca o scoarţă de plută�.
Memorialul mănăstirii e prima capodoperă a lui Saramago. Cînd s-a tipărit, autorul împlinise deja 60 de ani. Saramago va fi un exemplu de fecunditate tîrzie. Roberto Bolaño n-a avut norocul lui, a murit la 50 de ani. În 1982, Saramago încă nu renunțase cu totul la majuscule, virgule, paragrafe. Mai tîrziu a renunțat la ele, dar n-a renunțat și la umor.
P. S. N-am să înțeleg niciodată prin ce e mai poetic și mai potrivit termenul „mînăstire� decît mai firescul „mănăstire�. A scrie termenul cu î mi se pare un moft gratuit...
Englezii au fost și mai inventivi, au înlocuit titlul cu totul și au propus Baltasar and Blimunda. N-au rezolvat mare lucru, au obținut un titlu exotic, în tradiția englezească, inaugurată de Dichens: Oliver Twist, David Copperfield, ca să nu-l mai amintesc pe Daniel Defoe. Un nume propriu nu sugerează nimic despre subiectul / topicul romanului, nu trădează „intenția autorului�, și, în opinia lui Umberto Eco, este titlul perfect. Dar: Baltasar and Blimunda nu e titlul lui Saramago, e un tertip negustoresc.
Primul lucru care m-a frapat acum 30 de ani a fost ironia corozivă a prozatorului. Nu scapă nimeni, nici imaturul rege Dom João V, nici patul monarhic invadat de păduchi, unde numitul João al V-lea își exercită viguros (și riguros) datoria conjugală sub plapuma de fulgi adusă din Austria de pioasa lui soție, regina Maria Ana. Femeia nu se împacă deloc cu proverbialele „geruri� din Portugalia, nici măcar augustul ei soț nu reușește s-o încălzească, are întotdeauna mîinile reci și sufletul înghețat. Cu ironie și sarcasm sînt descriși, de asemenea, episcopii unei inchiziții întîrziate (sîntem, totuși, la începutul secolului al XVIII-lea), nobilii din cercul regal, consilierii.
La un auto-da-fé sîngeros, printre spectatori, o întîlnim prima dată pe Blimunda, care și-a însoțit (de departe) mama acuzată de vrăjitorie și pedepsită la exil în Angola. Blimunda a moștenit ceva din însușirile ei magice, poate privi prin oameni și le poate fura „voințele�. Întîlnirea dintre Baltasar Șapte-Sori și Blimunda e prescrisă și inevitabilă: la sfîrșitul ceremoniei, pornesc împreună spre casă, casa din Lisabona a Blimundei, fiindcă fostul soldat Baltasar s-a născut în Mafra.
Ce urmează știți deja. Baltasar îl cunoaște pe părintele Bartolomeu Lourenço, un eretic (încă) nedovedit, obsedat de înălțimi și de libertate. După planul ingenios al părintelui Bartolomeu, vor construi o mașină zburătoare, Passarola (Păsăroiul), și se vor înălța extaziați în văzduh, deasupra nebuniei și răutății omenești. Blimunda mi-a amintit de Margareta a lui Goethe, femeia care întruchipează „eternul feminin� și îl poate salva pe bărbat în cele mai cumplite încercări. Așa se întîmplă și aici. Cînd Baltasar, urcat din nebăgare de seamă în vehicului zburător, dispare, Blimunda îl va căuta statornic, vreme de nouă ani (ca Isis pe Osiris, o altă aluzie literară): „Mii de leghe a străbătut Blimunda, aproape întotdeauna desculţă. Talpa picioarelor i s-a îngroşat, crăpată ca o scoarţă de plută�.
Memorialul mănăstirii e prima capodoperă a lui Saramago. Cînd s-a tipărit, autorul împlinise deja 60 de ani. Saramago va fi un exemplu de fecunditate tîrzie. Roberto Bolaño n-a avut norocul lui, a murit la 50 de ani. În 1982, Saramago încă nu renunțase cu totul la majuscule, virgule, paragrafe. Mai tîrziu a renunțat la ele, dar n-a renunțat și la umor.
P. S. N-am să înțeleg niciodată prin ce e mai poetic și mai potrivit termenul „mînăstire� decît mai firescul „mănăstire�. A scrie termenul cu î mi se pare un moft gratuit...
June 4, 2024
King John V ( the Magnanimous ) of Portugal is a frustrated man, to continue the royal dynasty children are obviously needed, ( set back in the year of our Lord, 1711) married two years to the devout Austrian Princess Maria Ana, and yet no babies. At twenty -one, the good-looking monarch feels a little insulted, because of his failures, but the House of Braganza will eventually rule for almost 300 years this small, still wealthy land then and besides other women have proven it's not his fault. So when a Franciscan (St. Francis) friar promises that God will grant the King his wish, through their prayers, if a convent, (monastery) is built for that religious order, John the Fifth agrees readily as soon as the Queen gives birth... happily, it occurs later in the year just a daughter though, but next time a glorious son...The vast Portuguese Empire in Asia, Africa and South America is very rich, money keeps flowing into the royal treasury, they are the envy of the rest of Europe, the all-powerful king can do anything he wants. Mafra, a small town about 17 miles outside Lisbon is chosen for the project's site, at the lower end of the totem pole is an ex, disabled soldier by the name of Baltasar Mateus, nicknamed "Seven Suns". He fought for his Royal Highness against arch enemy Spain, leaving his left hand somewhere in that country, but the authorities have short memories, the patriot has no value to them now. He meets a young woman in magnificent Lisbon, by the name of Blimunda, not the most romantic enjoyable event, her disturbed mother found guilty of heresy, is being exiled to Angola, in Africa, but first a public flogging, seen by thousands of curious people, she will never return home, it's the time of the Inquisition . Baltasar has been trying hopelessly, to get a government pension in the city, with the help of Padre Bartolomeu Lourenco a historical figure, known as the "Flying Man" because he was building a fantastic flying machine, the young King is strangely supporting this bold endeavor . The former soldier had become friends with the brilliant, yet unstable priest, the two, Baltasar and Blimunda helped assemble the flying machine for the padre... Still rulers don't like to give money away, no pension so the new couple decide to go back to Mafra, Baltasar home town, his good parents and sister live there and greet him with tears in their eyes, after so many long years apart. Imagine, 45,000 workers employed in this massive project, building an enormous monastery which is constantly gets bigger and bigger, the King is like a kid in a candy shop, never mind the expense he can't help himself, a fabulous palace for the royals also will be erected, even a poor, one -handed man can get a paying job here. By the way, the intelligent Blimunda has a dark secret she can see inside the bodies of people, with X -ray eyes and check their health, if found out by the notorious Inquisition she'll be inevitably burned at the stake, as a witch. A superior novel , for anyone who likes historical fiction, very well written a gem. The sumptuous National Palace is still standing.
March 10, 2024
This fiction work is based on an indisputable fact: the reign of John V, King of Portugal, in 1681, which decided on the construction of the Convent of Mafra. This convent was to have a structure similar to that of the Escorial (located on the outskirts of Madrid), built by order of Philip II, King of Spain.
Father Bartolomeu Lourenço was inspired by a Brazilian priest who pioneered aeronautics.
So, historical data source. Saramago traces the wars, epidemics, and religious festivals of the past. It shows the church's collaboration with the monarchy to exploit the people's colonialism and blindness of those who govern and obey. Therefore, the reader cannot ignore prejudices, ideological lies, and abuses of power. This book does not date; we can easily tie it to the contemporary world because very little has changed. The emphasis was constantly on applying the good recipes of the past, which had already proved their worth.
Father Bartolomeu Lourenço was inspired by a Brazilian priest who pioneered aeronautics.
So, historical data source. Saramago traces the wars, epidemics, and religious festivals of the past. It shows the church's collaboration with the monarchy to exploit the people's colonialism and blindness of those who govern and obey. Therefore, the reader cannot ignore prejudices, ideological lies, and abuses of power. This book does not date; we can easily tie it to the contemporary world because very little has changed. The emphasis was constantly on applying the good recipes of the past, which had already proved their worth.
May 17, 2017
(5.0+) Before I explain my feelings about Saramago's Baltasar and Blimunda, let me share a couple visuals from the late 17th & 18th Century that are highlighted within the text:
The passarola of Father Bartholomeu de Gusmao
An auto de fe of the Portugeuse Inquisition
Saramago's masterpiece.
343 pages.
Perhaps, the longest 343 pages I've ever tried to read, but very fulfilling in the end; a 5 star like no other that I've rated, 'Baltasar and Blimunda' is historical fiction at its base, but a satirical fairy tale concerning the hypocritical piety in early Modern Europe at its crux.
The language and prose is not only shockingly comical (speaking of the queen as merely a receptacle for reproduction), but philosophical, brutal and beautiful. Also, with his usual 'non-quotation' dialogue, it makes it a bit dense and a slow read, but if you like Saramago, you know what to expect.
In some parts, it feels slightly tedious due to the language, but in actuality it's the reader who needs to have patience; it will work itself out. The character development is superb and nothing is left to wonder, which, for this tale, is perfect. The ending is surprising, but fits.
I can easily see how nobel committee members would award him the prize from this work alone.
The passarola of Father Bartholomeu de Gusmao
An auto de fe of the Portugeuse Inquisition
Saramago's masterpiece.
343 pages.
Perhaps, the longest 343 pages I've ever tried to read, but very fulfilling in the end; a 5 star like no other that I've rated, 'Baltasar and Blimunda' is historical fiction at its base, but a satirical fairy tale concerning the hypocritical piety in early Modern Europe at its crux.
The language and prose is not only shockingly comical (speaking of the queen as merely a receptacle for reproduction), but philosophical, brutal and beautiful. Also, with his usual 'non-quotation' dialogue, it makes it a bit dense and a slow read, but if you like Saramago, you know what to expect.
In some parts, it feels slightly tedious due to the language, but in actuality it's the reader who needs to have patience; it will work itself out. The character development is superb and nothing is left to wonder, which, for this tale, is perfect. The ending is surprising, but fits.
I can easily see how nobel committee members would award him the prize from this work alone.
April 11, 2025
A strange book. Who was the hero? What was the story about? How dissatisfying was the end? The author describes three worlds: the opulent wealth and privilege of the king and his nobles, the manifest power and splendor of the church, and the dirty, stinky subsistence living of everyone else.
June 4, 2018
Baltasar and Blimunda revolves around the construction of the monumental monastery in Mafra, an effect of slyness of the Franciscans and vanity of the king of Portugal, Joao V. Thousands labouring workers to satisfy the morbid ambitions of monks and pamper bloated ego of the king remind us of builders pyramids in antiquity. Is it the ancient Egypt or the Catholic Portugal pride of kings and hypocrisy of clergy seems to be unchanged for centuries. Marriage of the altar and the throne always looked the same and the little people as ever were losers. People would kneel before the king, the bishop, the altar, the procession, the image of a saint. They would kneel so often that actually did not get up from their knees at all.
Saramago is wonderfully ironic and blasphemous. And equally ruthless towards monarchy and clergy. He's irreverent when with wry humour is stigmatizing their sanctimony, greed, lecherousness and stupidity, he's sarcastic describing endless ceremonials, the institution of the saints and indulgences, and, what a heresy!, doubting in the divine order of the world.
Meanwhile in the background unfolds unusual story, love of the crippled soldier Baltasar and daughter of woman condemned for witchcraft, Blimunda and their relationship with Padre Bartolemeu Lourenço who dreams of building passarola, the flying machine. To deny the law of gravity, soar where angels tread, look into the face of God ? Indeed, rather dangerous chimera in the time of the Inquisition.
Baltasar and Blimunda , alternately brutally realistic and wonderfully magical, you can hear echo of magical realism here is a remarkable tale. Saramago’s style is quite distinguishable, extremely long, complex sentences, often without punctuation, with two narrators all at once. It requires a lot of concentration but it’s highly original and rewarding reading.
Saramago perfectly balanced insatiable hunger for knowledge and questioning the established order of the world with power of love and man's character to create a powerful and visionary story of the human determination to pursue their dreams, overcome own limitations and rise above dreariness in times when life did not mean too much and people were burning like torches.
4.5/5
January 21, 2019
I have always thought that one must be full of a creative madness to write the way it is composed this novel. It is a sheer original, brilliant and spellbound novel.
I was tightly and irrevocably encapsulated by the read from page one. And for sure it didn’t have anything to do with the full moon phenomenon which was happening just this very last weekend…by the time I actually finished it.
What a better start of the novel than by writing of this early 18th century Lisbon royal atmosphere:
� Dom Joao, the 5th monarch so named on the royal list, will pay a visit this night to the bedchamber of the Queen, Dona Maria Ana Josefa, who arrived more than two years ago from Austria to provide heirs for the Portuguese crown, and so far has shown no signs of becoming pregnant. Already there are rumors at court, both within and without the royal palace, that the Queen is barren, an insinuation that is carefully guarded from hostile ears and tongues and confided only to intimates. That anyone should blame the King is unthinkable, first because infertility is an evil that befalls not men but women, who for that very reason are often disowned and second, because there is material evidence, should such a thing be necessary, in the horde of bastards produced by the royal semen, who populate the kingdom and even at this moment are forming a procession in the square. Moreover, it is not the King but the Queen who spends all her time in prayer, beseeching a child from heaven, for two good reasons. The first reason is that a king, especially a king of Portugal, does not ask for something that he alone can provide, and the second reason is that a woman is essentially a vessel made to be filled, a natural supplicant, whether she pleads in novenas or in occasional prayers. But neither the perseverance of the King who, unless there is some canonical or physiological impediment, vigorously performs his royal duty twice weekly, nor the patience and humility of the Queen, who, besides praying, subjects herself to total immobility after her husband’s withdrawal, so that their generative secretions may fertilize undisturbed, her scant from a lack of incentive and time, and because of her deep moral scruples, the King’s prodigious, as one might expect from a man who is not yet 22-years of age, neither the one factor nor the other has succeeded so far in causing Dona Maria Ana’s womb to become swollen. Yet God is almighty�. �
What I am very sure (as much as a human being can be) that I’m going to remember in a couple of years from this reading is the purely amazing, earthy but also celestial love affair between the two main protagonists -[*unfortunately the 3rd main personage Padre Bartolomeu Lourenco de Gusmao who colored something like a one quarter of the book died far too soon to make a further strong impression…but I’ve missed him even so, he was an extremely brilliant mind for his living times] - Baltasar and Blimunda � two vagabonds, he a former soldier from a war that left him a disabled man without his left hand, and she, a clairvoyant, a girl with supernatural powers, who can see into things and people if fasting was done, two people who are full of eccentricities and have, from time to time, conversations about transcendental things�
The story gravitates around the creation and building of a Flying machine (the so-called beloved Passarola), enterprise which eventually comes to a successful fruition and, which is going to lead to some dramatic consequences for this trinity of airship inventors, and, on a larger scale, on the construction and erecting of the convent of Mafra, a highly ambitious and hard-labouring project which affects eventually the overall population of the country, because events are always interconnected and no one can escape from the eye of the Church (with the high supervision of the Holy Office of the Inquisition) and the State (as per the King’s decrees..).
≪…for it is a well-known fact that the ear has to be educated if one wishes to appreciate musical sounds, just as the eyes must learn to distinguish the value of words and the way in which they are combined when one is reading a text, and the hearing must be trained for one to comprehend speech, These weighty words moderate my frivolous remarks, for it is a common failing among men to say what they believe others wish to hear them say, without sticking to the truth, however, for men to be able to stick to the truth, they must first acknowledge their errors, And commit them, That is a question I couldn’t answer with a simple yes or no, but I do believe in the necessity of error.�
≪…we never ask ourselves whether there might not be some wisdom in madness, even while recognizing that we are all a little mad. These are ways of keeping firmly on this side of madness, and just imagine, what would happen if madmen demanded to be treated as if they were equals with the sane, who are only a little mad, on the pretext that they themselves still possess a little wisdom, so as to safeguard, for example, their own existence�>>
I’ve found thoroughly absorbing the whole exuberance of the baroque narrative, blended with cascading discourses and meditations on human existence, religion, criss-crossed questions between intellect and faith on life’s governing, all flavoured by a comedy, erudite, sometimes surreal writing style of counting the stories that make up for people’s lives� In the end, Always as something, never as everything, and never as nothing. For, after all, we can escape from everything, but not from ourselves.
My first encounter with the Portuguese Jose Saramago, winner of the Nobel prize for literature in 1998, proved to be a perfect match, reading-wise. Enjoyed myself way too much and above of what I can further add here in. Basically, I fully agree with the author’s statement saying that: ≪the world has been blissfully mad ever since it was conceived. �
I was tightly and irrevocably encapsulated by the read from page one. And for sure it didn’t have anything to do with the full moon phenomenon which was happening just this very last weekend…by the time I actually finished it.
What a better start of the novel than by writing of this early 18th century Lisbon royal atmosphere:
� Dom Joao, the 5th monarch so named on the royal list, will pay a visit this night to the bedchamber of the Queen, Dona Maria Ana Josefa, who arrived more than two years ago from Austria to provide heirs for the Portuguese crown, and so far has shown no signs of becoming pregnant. Already there are rumors at court, both within and without the royal palace, that the Queen is barren, an insinuation that is carefully guarded from hostile ears and tongues and confided only to intimates. That anyone should blame the King is unthinkable, first because infertility is an evil that befalls not men but women, who for that very reason are often disowned and second, because there is material evidence, should such a thing be necessary, in the horde of bastards produced by the royal semen, who populate the kingdom and even at this moment are forming a procession in the square. Moreover, it is not the King but the Queen who spends all her time in prayer, beseeching a child from heaven, for two good reasons. The first reason is that a king, especially a king of Portugal, does not ask for something that he alone can provide, and the second reason is that a woman is essentially a vessel made to be filled, a natural supplicant, whether she pleads in novenas or in occasional prayers. But neither the perseverance of the King who, unless there is some canonical or physiological impediment, vigorously performs his royal duty twice weekly, nor the patience and humility of the Queen, who, besides praying, subjects herself to total immobility after her husband’s withdrawal, so that their generative secretions may fertilize undisturbed, her scant from a lack of incentive and time, and because of her deep moral scruples, the King’s prodigious, as one might expect from a man who is not yet 22-years of age, neither the one factor nor the other has succeeded so far in causing Dona Maria Ana’s womb to become swollen. Yet God is almighty�. �
What I am very sure (as much as a human being can be) that I’m going to remember in a couple of years from this reading is the purely amazing, earthy but also celestial love affair between the two main protagonists -[*unfortunately the 3rd main personage Padre Bartolomeu Lourenco de Gusmao who colored something like a one quarter of the book died far too soon to make a further strong impression…but I’ve missed him even so, he was an extremely brilliant mind for his living times] - Baltasar and Blimunda � two vagabonds, he a former soldier from a war that left him a disabled man without his left hand, and she, a clairvoyant, a girl with supernatural powers, who can see into things and people if fasting was done, two people who are full of eccentricities and have, from time to time, conversations about transcendental things�
The story gravitates around the creation and building of a Flying machine (the so-called beloved Passarola), enterprise which eventually comes to a successful fruition and, which is going to lead to some dramatic consequences for this trinity of airship inventors, and, on a larger scale, on the construction and erecting of the convent of Mafra, a highly ambitious and hard-labouring project which affects eventually the overall population of the country, because events are always interconnected and no one can escape from the eye of the Church (with the high supervision of the Holy Office of the Inquisition) and the State (as per the King’s decrees..).
≪…for it is a well-known fact that the ear has to be educated if one wishes to appreciate musical sounds, just as the eyes must learn to distinguish the value of words and the way in which they are combined when one is reading a text, and the hearing must be trained for one to comprehend speech, These weighty words moderate my frivolous remarks, for it is a common failing among men to say what they believe others wish to hear them say, without sticking to the truth, however, for men to be able to stick to the truth, they must first acknowledge their errors, And commit them, That is a question I couldn’t answer with a simple yes or no, but I do believe in the necessity of error.�
≪…we never ask ourselves whether there might not be some wisdom in madness, even while recognizing that we are all a little mad. These are ways of keeping firmly on this side of madness, and just imagine, what would happen if madmen demanded to be treated as if they were equals with the sane, who are only a little mad, on the pretext that they themselves still possess a little wisdom, so as to safeguard, for example, their own existence�>>
I’ve found thoroughly absorbing the whole exuberance of the baroque narrative, blended with cascading discourses and meditations on human existence, religion, criss-crossed questions between intellect and faith on life’s governing, all flavoured by a comedy, erudite, sometimes surreal writing style of counting the stories that make up for people’s lives� In the end, Always as something, never as everything, and never as nothing. For, after all, we can escape from everything, but not from ourselves.
My first encounter with the Portuguese Jose Saramago, winner of the Nobel prize for literature in 1998, proved to be a perfect match, reading-wise. Enjoyed myself way too much and above of what I can further add here in. Basically, I fully agree with the author’s statement saying that: ≪the world has been blissfully mad ever since it was conceived. �
April 16, 2019
شاید خداوند یکی باشد، شاید سه تا، شاید هم چهارتا، کسی چه می‌داند� تفاوت بین این اعتقادات مشخص نیست. شاید خداوند تنها سرباز زنده از یک ارتش صدهزار نفری باشد. بنابراین بطور همزمان میتوان� سرباز، افسر و هم فرمانده باشد
بالتازار و بلیموندا در نگاه نخست شاید رمانی قصه‌گون� و عاشقانه بنظر برسد، اما این اثر، یکی از انتقادی‌تری� و روشن‌گران� ترین آثار ساراماگوست که در این امر حتی از اثر معروفش، کوری هم پیشی می‌گیر�. داستان با روایتی فرعی، صحنه‌ا� در قصر پادشاه پرتغال آغاز می‌شو�: دون خوان پنجم پس از سال‌ه� هنوز وارثی ندارد و برای حل مشکل نازایی همسرش، به امید معجزه و به توصیه� راهبان فرانسیسکن دست به دامان نذر بنای عبادتگاه بزرگی می‌شو�. پس از نقل این ماجراها، روایت اصلی آغاز می‌شو�: بالتازار، سرباز پیاده نظام ارتش پرتغال در جنگ با اسپانیا دست چپ خود را از دست داده و رو به سوی لیسبون، سرگردانِ جاده‌هاس�. او در مراسم اعلام مجازات دادگاه تفتیش عقاید، بطور اتفاقی با بلیموندای چشم برزخی، دختر یکی از متهمان به جادگری رودررو می‌شو� و رابطه‌ا� عاشقانه میان آن دو شکل می‌گیر�. بالتازار بعد از آشنایی پدر بارتلومو، کشیش دانشمند دربار، درگیر ایده� عجیب ساخت ماشین پرنده� او می‌شو�. باقی داستان شرح اتفاقاتی‌س� که بالتازار و بلیموندا در طی سالیان طولانی تا پایان عمر پشت سر می‌گذارن�
مانند عنوان دوگانه� کتاب، داستان هم سرشار از تقابل‌ها� دوگانه‌س� که از صفحات نخستین تا پایان داستان خود را به رخ خواننده می‌کشن�: نخست با قرار گرفتن دو زندگی در روبروی هم: پادشاهی که قدرت خود را از کلیسا به عنوان نماینده� خدا بر زمین دریافت میکند� ولی خودش مریض احوال و همسرش نازاست. آن‌ه� روزها غرق در جلال و شکوه اند و شب‌ه� همنشین اجباری ساس‌ه�. در مقابل، بالتازار و بلیموندا از طبقه� فرودست جامعه، روزها غرق در عرق و چرک کار هستند و شب� در آغوش عاشقانه� یکدیگر در آرامش. بنظر می‌رس� که ساراماگو تلاش داشته به نوعی عالم قدسی را در برابر دنیای مادی قرار دهد و خواننده را به قضاوتی ضمنی وادارد. اما برای اثبات این ادعا، به شواهد بیشتری نیاز است، بهتر است با داستان جلو برویم
از میانه� داستان و پس از زمینه‌ساز� و معرفی مختصر شخصیت‌ه� و سرگذشتشان، بالتازاز و بلیموندا تصمیم می‌گیرن� کشیش بارتلومو را در ساخت ماشین پرنده یاری کنند. به گفته� کشیش، آن‌ه� برای پرواز، بجز اسکلت فلزی ماشین، به نور خورشید، کهربا و اتر به عنوان ماده� اصلی جهت غلبه بر جاذبه نیاز دارند. کشیش مدت‌ه� در جستجوی اتر، اکسیر موجود در ستارگان، به کشورهای همسایه سفر می‌کن� و با پاسخی عجیب باز می‌گرد�: ماشین پرنده برای پرواز به اراده‌ها� انسانی احتیاج دارد. تضاد اصلی داستان، یکبار دیگر در اینجا بطور ضمنی بیان شده است. کشیش دانشمند اراده� انسانی را عامل پرواز می‌داند� در مقابل کلیسا که ایمان و روح را لازمه� این امر میدان�. استفاده پیاپی از عبارات کتاب‌مقدس� در دیالوگ کشیش هم در این قسمت بسیار برجسته و قابل توجه است
در هلند با داشنمندان با تجربه و شیمی‌دا� صحبت کردم و از مصاحبت با آن‌ه� لذت بردم، همان کسانی که با استفاده از نوعی سیم‌پیچ� در قرقره، خورشیدی نورانی ایجاد می‌کنند� همان کسانی که زندگی شگفت‌آور� دارند و در پایان عمر، چیزی جز یک تشک کاهی برایشان باقی نمی‌مان�. همان کسانی که برای روشن نگاه داشتن چراغ زندگی دیگران خودشان می‌سوزن�. من خوب میدان� آن چیست (اکسیری که قدرت پرواز دارد): چیزی به همین آسانی که خداوند می‌گوی� روشنایی بشود و می‌شو� (اشاره به آیات نخستین کتاب مقدس در سِفر پیدایش دارد که خداوند اراده می‌کن� و فعل صورت می‌پذیر�. این آیات مبنای مفاهیم الاهیاتی درباب اراده� خدا هستند)، این ماده پیش از آنکه به آسمان‌ه� برود تا ستارگان را در جای خود نگه دارد و باعث رضایت خداوند بشود (اشاره به آیات نخستین سفر پیدایش که خدا در هر مرحله از خلقت از آفرینش خود خشنود شد)، در درون مردان و زنان زندگی می‌کن�: نه روح، که اراده� زندگان (انکار موکد ماورا) به دنیای مادی بازمی‌گرد�
با پیشرفت داستان، شخصیت مستعد کشیش اندک اندک دچار تغییر می‌شو� و ایمان مذهبی او به تردید و نوعی ندانم‌گرای� سوق پیدا می‌کن�
بلیموندا: پدر ما را دعا کنید
کشیش: نمی‌توان�! نمی‌دان� به نام چه خدایی این کار را باید انجام بدهم. شما را به نام خودتان دعای خیر می‌کنم� همین اندازه هم کافی‌س�. ای کاش تمام دعاها اینگونه بودند
پس از تکمیل فرآیند ساخت ماشین و پرواز آن، تقابل به نقطه� اوج می‌رس� و قدرت دینی کلیسا و خرافات در مقابل علم و اراده� انسانی قد علم می‌کن� و مجریان دادگاه تفتیش عقاید به قصد دستگیری و محاکمه� کشیش در پی آنها می‌افتن�. کشمکش‌ه� ادامه پیدا می‌کن� تا در پایان، بالتازار و کشیش مزد خود را از کلیسا دریافت می‌کنن�: پدر بارتلومو به جنون می‌رس� و بالتازار در آتش جهل سوزانده می‌شو�
اندیشه� اومانیستی ساراماگو به طور عیانی در این اثر قابل مشاهده است. از دیدگاه او این اراده� انسان است که در زمان تیرگی‌ه� به دادش می‌رس� و راه‌گشاس�. برای نیل به این مقصود، انسان فقط به آگاهی از این قدرت درونی خود نیاز دارد
بالتازار گفت چه ابرهای سیاه و بزرگی. بلیموندا گفت: کاش تو هم میتوانست� ابر درون خودت را ببینی. در آن حال متوجه می‌شد� که این ابرهای سیاه سیاه در مقایسه با آن بزرگ نیست. ابر آسمانی در مقابل ابر درون آدمی هیچ است
پیش‌زمینه� نیل به این آگاهی، احساس نیاز درونی‌س�. در قسمتی از داستان کشیش به بالتازار می‌گوی� به محض اینکه کسی احساس نیاز کند، طرح‌ه� در ذهنش شکل می‌گیر� و راه حل‌ها� فراوان به مغزش هجوم می‌آور�. بدون داشتن نیاز، راه حلی هم ارائه نمی‌شو�. کلیسا در این‌ج� هم نقطه� مقابل چنین تفکری قرار گرفته و با پاسخ‌ها� نسیه و وعده‌ها� افیونی، نیاز را به تزویر فرو می‌نشان� و قوه� خلاقه را زنجیر می‌کن�. چنان که در قرون وسطی با وجود جهش‌ها� چشم‌گی� فلسفی و انتزاعی، علوم تجربی بشدت مورد شک و تکفیر قرار می‌گرفتن�. زیرا آنچه کلیسا ادعایش را داشت، علم به اجرایش درمی‌آور�. این کلیساست که همیشه ادعای آسمانی بودن دارد و باور دارد روزی به آسمان‌ه� ربوده میشود� اما می‌بینی� که این برای کلیسا در حد رویا باقی می‌مان� و بالتازار و بلیموندا و کشیش دانشمند است که قدرت پرواز را پیدا می‌کنند� آن هم نه بوسیله� ایمان و باور دینی، که با قدرت علم و اراده� انسانی
ساراماگو مانند دیگر آثارش، در اینجا هم به جهل، دگم‌ها� مذهبی و اخلاق تصنعی حاکم بر جامعه می‌تاز� و در مقابل به تحسین عقل و اراده� انسانی، علم و هنر می‌پرداز�. هنگام صحبت از شکوه کلیسا و معجزات قدیسان و مسائل این چنینی، روایت لحنی طنزآلود به خود می‌گیر�
خداوندی که آن بالا در آسمان، عمر افراد را اندازه می‌گیر� و زمانی برای مرگ آن‌ه� معین میکند� اجرای عدالت در مورد فقیر و غنی را از یاد نمی‌بر�. به همین دلیل همزمان با مرگ فرزند اسپنس (رعیت)، در خانواده‌ها� ثروتمند هم دنبال وزنه‌ا� گشت تا آن را در کفه� دیگر ترازوی مرگ قرار دهد. بدین ترتیب شاهزاده هم در همان سن و سال، دار فانی را وداع گفت
و در قسمت‌های� که از دانشمندان و هنرمندان صحبت می‌کن� لحن به شدت حماسی می‌شو�
نوای کلاویکورد از شکاف شومینه و پنجره‌ه� در شب لیسبون پخش می‌ش�. سربازان پرتغالی و آلمانی، ان را می‌شنیدن� و درک می‌کردن�. دریانوردانی که بر عرشه کشتی‌هایشا� خفته بودند در خواب به آن گوش می‌دادند� ولگردهای ساحل ریبیرا گوش جان را به آن سپرده بودند. مردان مذهبی و راهبه‌ها� هزار عبادتگاه به آن توجه می‌کردن� و می‌گفتن� که آن صدای فرشتگان آسمانی خداوند است. مجروحان جنگی با شنیدن آن احساس میکردند دیگر نیازی به اعتراف ندارند و به راحتی می‌میرن�
ساراماگو هنر - در اینجا موسیقی - را در کنار عقل، عامل رهایی‌بخ� میدان� و در دیالوگی ابین کشیش و موسیقی‌دا� ایتالیایی این جمله از کشیش شنیده می‌شو�: کسی چه می‌داند� شاید انسان با کمک موسیقی هم بتواند پرواز کند
او در توصیفی انتقادی از جامعه� آن روزگار، اجتماعی را توصیف می‌کن� که در ظاهر ارزش‌ها� مذهبی بر آن حکم‌فرماس� و از اخلاقیات تصنعی پیروی می‌کنن�. در این جامعه زنان را در تمام ایام سال بجز اعیاد مذهبی پشت چهارچوب در و پنجره و پستوی خانه زندانی کرده‌ان�. ناقص بودن عقل و حاکمیت احساس بر اراده� زنان، تفکر رایج چنینی جامعه‌ا� است. اما در اینجا هم مانند رمان کوری، تنها فرد حقیقتا بینای داستان بلیموندا است، یک زن. بر اساس روایات کتاب‌مقدسی� این نخستین زن بود که فریب مار را خورد و مرد را هم به گناه کشید. بر اساس سوءفهم از این بخش کتاب‌مقدس� کلیسا برای مدت‌ه� زنان را علت ورود گناه به زمین و عامل به گناه کشیدن مردان می‌دانس�. زن شوریده� داستان چنین تفکری را به چالش می‌کش�
کشیش‌ه� برایش پیغام فرستاند و او را دعوت به اعتراف کردند. بلیموندا به آنها پاسخ داد که قول داده است تنها زمانی لب به اعتراف بگشاید که خودش را گناهکار احساس کند. پاسخی فاجعه‌آمیزت� از این برای کشیش‌ه� وجود نداشت. هنگامی که بلیموندا در این مورد با زنان دیگر صحبت می‌کرد� آن‌ه� را به فکر فرو می‌بر�. اگر این موضوع واقعا به زنان دیگر تفهیم می‌شد� همه به این نتیجه می‌رسیدن� که لازم است همه چیز دوباره و از نو شروع شود
اندیشه� ساراماگو در قسمت‌های� از داستان بشدت با جریان اومانیسم دینی مسیحی قرابت پیدا می‌کن�. کشیش برای آماده‌ساز� موعظه� خود از عبارتی کتاب‌مقدس� استفاده می‌کن� که ساراماگو برای تاکید بیشتر، آن را عینا و به زبان لاتین نقل کرده است: اِت ایگو این ایلو* . این عبارت که از نسخه� ولگت انجیل یوحنا 6: 57 گرفته شده است، بطور ضمنی یعنی من (مرجع خدا) در تو(مرجع انسان) ساکن می‌شو�. کشیش می‌گوی� اگر خدا در انسان جا میگیرد� پس او یا تقریبا خداست، یا قطعا خداست و به این نتیجه می‌رس� که بله، من قطعا خدا هستم. چنین تفکری بیان دیگری از اومانیسم دینی مسیحی‌س�. دیتریش بونهافر از رهبران فکری این جریان، در جایی می‌گوی�: زیرا خدا خود در مسیح به عنوانی انسانی با و برای دیگران تجلی یافته است. مسیح تنها الگوی مسیحیان است که بر اساس تعالیم کتاب مقدس انسانی "با" و "برای" دیگران بود. مسیح قدیس وار زندگی نکرد، که اگر چنین بود دوست مجرمین و گناهکاران لقب نمی گرفت. در واقع خدا به طرزی متناقض نما نه در یک انسان مذهبی، بلکه در، به وسیله و همچون یک انسان، نه در یک کاهن، بلکه فقط در یک انسان، نه در امر قدسی بلکه خیلی ساده به صورت انسان آشکار شده است
* انجیل یوحنا 6: 57
چنانكه پدرِ زنده مرا فرستاد و من به پدر زنده هستم، همچنين كسي كه مرا بخورد او نيز به من زنده مي‌شو� (ترجم تحت‌اللفظ�)
qui manducat meam carnem et bibit meum sanguinem in me manet et ego in illo (VLC)
As the living Father hath sent me, and I live by the Father: so he that eateth me, even he shall live by me (KJV)
September 7, 2021
A majestic and oppressive view of Medieval Spain Portugal (as 300 people have told me, LOL!), Inquisition, Christianity, wars and day-to-day distasteful minutiae.
Q:
Men are angels born without wings, nothing could be nicer than to be born without wings and to make them grow. (c)
Q:
Em rei seria defeito a modéstia. (c)
Q:
Vai ajustando nos buracos apropriados da cimalha as figuras dos profetas e dos santos, e por cada uma fez vénia o camarista, afasta as dobras preciosas do veludo, aí está uma estátua oferecida na palma da mão, um profeta de barriga para baixo, um santo que trocou os pés pela cabeça, mas nestas involuntárias irreverências ninguém repara, tanto mais que logo el-rei reconstitui a ordem e a solenidade que convêm às coisas sagradas, endireitando e pondo em seu lugar as vigilantes entidades. (c)
Q:
Fique D. Maria Ana em paz, adormecida, invisível sob a montanha de penas, enquanto os percevejos
começam a sair das fendas, dos refegos, e se deixam cair do alto dossel, assim tornando mais rápida a viagem. (c)
Q:
Não é vulgar em reis um temperamento assim, mas Portugal sempre foi bem servido deles.
Bem servido de milagres, igualmente. (c)
Q:
Então Blimunda disse, Vem. Desprendeu-se a vontade de Baltasar
Sete-Sóis, mas não subiu para as estrelas, se à terra pertencia e a Blimunda. (c)
Q:
...Já aqui estive, já aqui passei, e dava com rostos que reconhecia, Não se lembra de mim, chamavam-me Voadora, Ah, bem me lembro, então achou o homem que procurava, O meu homem, Sim esse, Não achei, Ai pobrezinha, Ele não terá aparecido por aqui depois de eu ter passado, Não, não apareceu, nem nunca ouvi falar dele por estes arredores, Então cá vou, até um dia, Boa viagem, Se o encontrar.
Encontrou-o. Seis vezes passara por Lisboa, esta era a sétima. Vinha do Sul, dos lados de Pegões. Atravessou o rio, quase noite na última barca que aproveitava a maré. Não comia há quase vinte e quatro horas. Trazia algum alimento no alforge, mas, de cada vez que ia levá-lo à boca, parecia que sobre a sua mão outra mão se pousava e uma voz lhe dizia, Não comas, que o tempo é chegado. (c)
Q:
Men are angels born without wings, nothing could be nicer than to be born without wings and to make them grow. (c)
Q:
Em rei seria defeito a modéstia. (c)
Q:
Vai ajustando nos buracos apropriados da cimalha as figuras dos profetas e dos santos, e por cada uma fez vénia o camarista, afasta as dobras preciosas do veludo, aí está uma estátua oferecida na palma da mão, um profeta de barriga para baixo, um santo que trocou os pés pela cabeça, mas nestas involuntárias irreverências ninguém repara, tanto mais que logo el-rei reconstitui a ordem e a solenidade que convêm às coisas sagradas, endireitando e pondo em seu lugar as vigilantes entidades. (c)
Q:
Fique D. Maria Ana em paz, adormecida, invisível sob a montanha de penas, enquanto os percevejos
começam a sair das fendas, dos refegos, e se deixam cair do alto dossel, assim tornando mais rápida a viagem. (c)
Q:
Não é vulgar em reis um temperamento assim, mas Portugal sempre foi bem servido deles.
Bem servido de milagres, igualmente. (c)
Q:
Então Blimunda disse, Vem. Desprendeu-se a vontade de Baltasar
Sete-Sóis, mas não subiu para as estrelas, se à terra pertencia e a Blimunda. (c)
Q:
...Já aqui estive, já aqui passei, e dava com rostos que reconhecia, Não se lembra de mim, chamavam-me Voadora, Ah, bem me lembro, então achou o homem que procurava, O meu homem, Sim esse, Não achei, Ai pobrezinha, Ele não terá aparecido por aqui depois de eu ter passado, Não, não apareceu, nem nunca ouvi falar dele por estes arredores, Então cá vou, até um dia, Boa viagem, Se o encontrar.
Encontrou-o. Seis vezes passara por Lisboa, esta era a sétima. Vinha do Sul, dos lados de Pegões. Atravessou o rio, quase noite na última barca que aproveitava a maré. Não comia há quase vinte e quatro horas. Trazia algum alimento no alforge, mas, de cada vez que ia levá-lo à boca, parecia que sobre a sua mão outra mão se pousava e uma voz lhe dizia, Não comas, que o tempo é chegado. (c)
February 2, 2023
Tentei ler três vezes. A última foi em 2003. Em todas elas não passei da página 30.
Este ano, ano de centenário decidi tentar uma quarta.
E que leitura foi! Que maravilha. Obrigado José Saramago por este livro. Blimunda quero tanto te abraçar...
Este ano, ano de centenário decidi tentar uma quarta.
E que leitura foi! Que maravilha. Obrigado José Saramago por este livro. Blimunda quero tanto te abraçar...
February 24, 2017
Memorial del convento
I often thought that books can inspire you to travel. But these last two books by Saramago, "El año de la muerte de Ricardo Reis" and "Memorial del convento" have given me a different feeling. After traveling to Portugal last year, both books have become even more real after seeing many of the places visited. Both books have painted different periods of history in Portugal, the early twentieth century in Ricardo Reis; the early eighteenth century in Memorial. Both are amazing tales of the human spirit and I read both in Spanish (apologies for not reading in Portuguese...it does take awhile to master another language).
A special thanks to João Carlos for sending me the top twenty five Portuguese Books. Memorial do Convento rings in at number eight and I can see why.
In its heart, this is a love story between Baltazar and Blimunda (also the title in English). Baltazar is a soldier who lost his left hand after the war, returns to Lisbon where he meets Blimunda, who just had her mother sent away to Angola. This is the time of the Inquisition (auto de fé) and crowds are needed to see the latest victims (two women are also burned to death). Both have lost something and their love begins immediately. Blimunda has the ability to see inside a person and needs to eat bread before opening her eyes every morning. Is she a witch? A non-believer?
They become inseparable. They are given nicknames, Baltazar is Seven Suns because he can see clearly; Blimunda is Seven Moons because she she can see in the dark. " During the night the sun and moon embrace, while the stars turn slowly in the sky. The Moon, from where you came; the Sun, to where you are going. ("Tú eres Sietesoles porque ves a las claras, tú serás Sietelunas porque ves a oscuras, y así, Blimunda, que hasta entonces sólo se llamaba, como su madre, de Jesús, acabó siendo Sietelunas, y bien bautizada estaba, que el bautismo fue de cura, no un apodo cualquiera. Durmieron aquella noche los soles y las lunas abrazados, mientras giraban las estrellas lentamente en el cielo, Luna dónde estàs, Sol, adónde vas." (P. 107) You can't get more beautiful than this.
Wrapped around this couple are two other stories: the building of the Convent at Mafra and the concept of the passarola, one of the earliest flying machines. The spectacular convent was built by King João V when the queen bore him a daughter. Baltazar gets work at the convent and Saramago spares nothing describing the brutal job for thousands to build this massive project. It made many employees and yet the hardships were many. Under Saramago's acute and often sarcastic eyes I have to admit that I took on a new respect for many of the landmarks that I saw in Europe. The king utters, "Give to Caesar what is from God and give to God what is from Caesar and after we will tally the money, some for me, some for God" (Di al César lo que es de Dios, y a Dios lo que es del César, después haremos las cuentas y partiremos el dinero, un chavo para ti, otro para mí, en verdad os digo y diré, Y Yo, vuestro rey, de Portugal. p.190). Or when the German architect addresses the wealth of the king, he notes the endless money entering the mouth and leaving "...eso es lo qué pasa en Portugal, que es un saco sin fondo, le entera el dinero por la boca y le sale por el culo... (p. 349) Perhaps less of a beautiful sight.
The passarola was designed by the brilliant Brazilian priest Bartolomeu Lourenço de Gusmão. This fabulous work of ingenuity is featured as a drawing by Saramago on the cover - a strange bird like contraption that also becomes the heart of the story. Add to the mix, the Italian composer Domenico Scarlatti and this wonderful play with music, science and art intertwine in one of the most enchanting parts of the book. The priest's religious comparison pokes fun at the holy trinity, now Baltazar, Blimunda and Bartolomeu himself (the three B's), "El cura se acercó a ellos y se abrazó también, súbitamente perturbado por una analogía, así lo había dicho el italiano, Dios él mismo, Baltasar su hijo, Blimundo el Espíritu Santo, y estaban los tres en el cielo, Sólo hay un Dios, gritó, por el viento le arrebató las palabras de la boca." (p. 239)
Saramago has fun with us with his commentary and off the cuff remarks throughout the book is what elevates this book. There are very serious sides throughout. The plight of a woman, especially towards the queen, the horror to be the queen, for the grief to be a woman, "for the shame, this life that is; and for the death that comes" (por el horror de ser reina, por el dolor de ser mujer, por las dos penas juntos, por esta vida que se va, por esa muerte que viene. p. 135) or when the teen princess on route to wed her Spanish prince is rebuked by her mother, the queen, "Oh mother, how good it is to be born!" "To be born is to die," the queen responds. And with a dash, "How good to have those philosophical debates on long journey." (Oh, madre, qué es nacer, Nacer es morir, María Bárbara. Lo mejor de los viajes largos son estos filosóficos debates.(p.388)
Royalty, religion and the plight of the common worker are always at odds and yet, Saramago doesn't entrench us, he just makes us aware of the issues. Through the dark period of the inquisition, the new wealth brought in from the colonies enabled this period of tremendous economic growth in Portugal. This are changing. But at the heart are people and this fantastical story is about the lovers, a flying machine, a convent and music. His language (yes in Spanish) is some of the best I have read. Easy, long, poetic, reflective verses makes this book hum along at a leisure pace. Truly one of my most enjoyable reads in a very long time.
I often thought that books can inspire you to travel. But these last two books by Saramago, "El año de la muerte de Ricardo Reis" and "Memorial del convento" have given me a different feeling. After traveling to Portugal last year, both books have become even more real after seeing many of the places visited. Both books have painted different periods of history in Portugal, the early twentieth century in Ricardo Reis; the early eighteenth century in Memorial. Both are amazing tales of the human spirit and I read both in Spanish (apologies for not reading in Portuguese...it does take awhile to master another language).
A special thanks to João Carlos for sending me the top twenty five Portuguese Books. Memorial do Convento rings in at number eight and I can see why.
In its heart, this is a love story between Baltazar and Blimunda (also the title in English). Baltazar is a soldier who lost his left hand after the war, returns to Lisbon where he meets Blimunda, who just had her mother sent away to Angola. This is the time of the Inquisition (auto de fé) and crowds are needed to see the latest victims (two women are also burned to death). Both have lost something and their love begins immediately. Blimunda has the ability to see inside a person and needs to eat bread before opening her eyes every morning. Is she a witch? A non-believer?
They become inseparable. They are given nicknames, Baltazar is Seven Suns because he can see clearly; Blimunda is Seven Moons because she she can see in the dark. " During the night the sun and moon embrace, while the stars turn slowly in the sky. The Moon, from where you came; the Sun, to where you are going. ("Tú eres Sietesoles porque ves a las claras, tú serás Sietelunas porque ves a oscuras, y así, Blimunda, que hasta entonces sólo se llamaba, como su madre, de Jesús, acabó siendo Sietelunas, y bien bautizada estaba, que el bautismo fue de cura, no un apodo cualquiera. Durmieron aquella noche los soles y las lunas abrazados, mientras giraban las estrellas lentamente en el cielo, Luna dónde estàs, Sol, adónde vas." (P. 107) You can't get more beautiful than this.
Wrapped around this couple are two other stories: the building of the Convent at Mafra and the concept of the passarola, one of the earliest flying machines. The spectacular convent was built by King João V when the queen bore him a daughter. Baltazar gets work at the convent and Saramago spares nothing describing the brutal job for thousands to build this massive project. It made many employees and yet the hardships were many. Under Saramago's acute and often sarcastic eyes I have to admit that I took on a new respect for many of the landmarks that I saw in Europe. The king utters, "Give to Caesar what is from God and give to God what is from Caesar and after we will tally the money, some for me, some for God" (Di al César lo que es de Dios, y a Dios lo que es del César, después haremos las cuentas y partiremos el dinero, un chavo para ti, otro para mí, en verdad os digo y diré, Y Yo, vuestro rey, de Portugal. p.190). Or when the German architect addresses the wealth of the king, he notes the endless money entering the mouth and leaving "...eso es lo qué pasa en Portugal, que es un saco sin fondo, le entera el dinero por la boca y le sale por el culo... (p. 349) Perhaps less of a beautiful sight.
The passarola was designed by the brilliant Brazilian priest Bartolomeu Lourenço de Gusmão. This fabulous work of ingenuity is featured as a drawing by Saramago on the cover - a strange bird like contraption that also becomes the heart of the story. Add to the mix, the Italian composer Domenico Scarlatti and this wonderful play with music, science and art intertwine in one of the most enchanting parts of the book. The priest's religious comparison pokes fun at the holy trinity, now Baltazar, Blimunda and Bartolomeu himself (the three B's), "El cura se acercó a ellos y se abrazó también, súbitamente perturbado por una analogía, así lo había dicho el italiano, Dios él mismo, Baltasar su hijo, Blimundo el Espíritu Santo, y estaban los tres en el cielo, Sólo hay un Dios, gritó, por el viento le arrebató las palabras de la boca." (p. 239)
Saramago has fun with us with his commentary and off the cuff remarks throughout the book is what elevates this book. There are very serious sides throughout. The plight of a woman, especially towards the queen, the horror to be the queen, for the grief to be a woman, "for the shame, this life that is; and for the death that comes" (por el horror de ser reina, por el dolor de ser mujer, por las dos penas juntos, por esta vida que se va, por esa muerte que viene. p. 135) or when the teen princess on route to wed her Spanish prince is rebuked by her mother, the queen, "Oh mother, how good it is to be born!" "To be born is to die," the queen responds. And with a dash, "How good to have those philosophical debates on long journey." (Oh, madre, qué es nacer, Nacer es morir, María Bárbara. Lo mejor de los viajes largos son estos filosóficos debates.(p.388)
Royalty, religion and the plight of the common worker are always at odds and yet, Saramago doesn't entrench us, he just makes us aware of the issues. Through the dark period of the inquisition, the new wealth brought in from the colonies enabled this period of tremendous economic growth in Portugal. This are changing. But at the heart are people and this fantastical story is about the lovers, a flying machine, a convent and music. His language (yes in Spanish) is some of the best I have read. Easy, long, poetic, reflective verses makes this book hum along at a leisure pace. Truly one of my most enjoyable reads in a very long time.
August 28, 2016
Bem, cá vamos nós.
Este foi o primeiro livro de Saramago que li e não será, certamente, o último. Apaixonei-me pela escrita deste tão conceituado autor, verdade seja dita. Como se costuma dizer: "primeiro estranha-se, depois entranha-se" e eu tive de adotar os meus métodos para que isso acontecesse. A minha própria mãe presenciou alguns momentos embaraçosos de leituras e releituras em voz alta de diálogos confusos... Mas sobrevivi e adorei a experiência.
Começamos pelo Baltasar e pela Blimunda? A mim, parece-me bem... Adorei a relação destes dois. Um amor ingénuo, puro e cativante que traz ao de cima o melhor dos corações humanos. Se sofri com o final? Oh meus caros, eu tenho um grave problema com personagens fictícias e quando já me tinha conformado com o desfecho da história, o narrador decide lançar a "bomba" nos dois últimos parágrafos. Não soltei nem uma, nem duas nem mesmo três lágrimas... foram aos pares como se elas tivessem sofrido e não se quisessem abandonar umas às outras num momento tão (...) emotivo.
Blimunda e Baltasar, Sete-Luas e Sete-Sóis ficarão para sempre guardados na minha memória.
Quanto ao aspecto crítico da obra... Adorei ler a partir da perspectiva deste narrador tão perspicaz e inteligente. O notório tom sarcástico e ironia propositada em algumas passagens textuais não me seguraram umas boas e agradáveis gargalhadas. A descrição não podia ser mais ousada e adequada ao contexto social da época e o mais interessante, a meu ver, foi sem dúvida o relevo dado aos que vivem na sombra deste Portugal entorpecido da primeira metade do século XVIII. Um povo que vive na penúria, que luta por um país cujo rei usa e abusa do poder lhe fora concedido para satisfazer o seu "pequenino" ego.
Uma grande vénia a este senhor... Muita pena tenho eu de só agora dar valor a este fantástico escritor português! Palmas!
Este foi o primeiro livro de Saramago que li e não será, certamente, o último. Apaixonei-me pela escrita deste tão conceituado autor, verdade seja dita. Como se costuma dizer: "primeiro estranha-se, depois entranha-se" e eu tive de adotar os meus métodos para que isso acontecesse. A minha própria mãe presenciou alguns momentos embaraçosos de leituras e releituras em voz alta de diálogos confusos... Mas sobrevivi e adorei a experiência.
Começamos pelo Baltasar e pela Blimunda? A mim, parece-me bem... Adorei a relação destes dois. Um amor ingénuo, puro e cativante que traz ao de cima o melhor dos corações humanos. Se sofri com o final? Oh meus caros, eu tenho um grave problema com personagens fictícias e quando já me tinha conformado com o desfecho da história, o narrador decide lançar a "bomba" nos dois últimos parágrafos. Não soltei nem uma, nem duas nem mesmo três lágrimas... foram aos pares como se elas tivessem sofrido e não se quisessem abandonar umas às outras num momento tão (...) emotivo.
Blimunda e Baltasar, Sete-Luas e Sete-Sóis ficarão para sempre guardados na minha memória.
Quanto ao aspecto crítico da obra... Adorei ler a partir da perspectiva deste narrador tão perspicaz e inteligente. O notório tom sarcástico e ironia propositada em algumas passagens textuais não me seguraram umas boas e agradáveis gargalhadas. A descrição não podia ser mais ousada e adequada ao contexto social da época e o mais interessante, a meu ver, foi sem dúvida o relevo dado aos que vivem na sombra deste Portugal entorpecido da primeira metade do século XVIII. Um povo que vive na penúria, que luta por um país cujo rei usa e abusa do poder lhe fora concedido para satisfazer o seu "pequenino" ego.
Uma grande vénia a este senhor... Muita pena tenho eu de só agora dar valor a este fantástico escritor português! Palmas!
March 6, 2017
Za svoj prvi prikaz knjige na ovom sajtu sam izabrao, po mom mišljenju, najznačajnije literarno delo dvadesetog veka, u neku ruku skrajnuto, iako ovenčano nagradama, stilski i strukturalno za koplje prevazilazi maestralni „Sto godina samoće� Saramagove velike zvezde vodilje Markesa (iako to nikada nije javno priznao).
Takođe treba napomenuti da sam ovaj prevod čitao u izdanju sada već nepostojeće kuće „Lingua Franca� u prevodu detaljnog i posvećenog Dejana Tijaga Stankovića koji je svoj život posvetio portugalskom jeziku. Lagunino izdanje ne mogu da komentarišem jer ga nisam i nikad neću imati u rukama.
Uvodna greška svakog opisa jeste da je ovo istorijski roman, što samo govori o površnosti većine čitalaca. U pitanju je ljubavni roman i to još najlepše i najkompleksnije ljubavne priče (kako sam autor potvrđuje u intervju za Paris Review iz �98 godine). U nemogućnosti da se bilo koje Saramagovo delo opiše, da se predstavi publici, leži dokaz njegovog genija. Baltazar i Blimunda (kako glasi originalni naziv ovog dela) je sam vrh njegovog virtuoza, od svojevrsnog stila, koji je i u mom pisanju napravio snažan zaokret, do suptilnog razvoja likova, brišići granicu između tragedije i komedije, sve to uvijajući u istoriske i društvene činjenice koje ovde služe samo kao potpora priči kao najsvetlijem primeru magičnog realizma. Ne smemo ni izostaviti iz vida da je Saramago predvodnik evropskog skepticizma u modernoj literaturi, dajući nasleđenom latinoameričkom realizmu dozu ironije, skoro gađenja prema nasilnom evropskom napretku, probadajući ga višeslojnim prikazima kontradikornosti.
Za razliku od Sto godina koji je roman o tragičnoj repetativnosti sudbine latinske Amerike (Istorija je groblje elita, učeniče�), Sedam Sunaca je roman o odnosu potlačenih i vladajućih, vernika i nevernika, napredku i sanjalačkoj viziji civilizacije koja je sve vreme leti na plamenu „običnog para� koji svoju ljubav duguje posvećeošću, žrtvovanjem i razumu. „Tek kada sam napisao roman�, reći će Saramago deceniju kasnije “shvatio sam da sam napisao ljubavnu priču, a da ni jednom u romanu nisam izgovorio reč ljubav�.
Takođe treba napomenuti da sam ovaj prevod čitao u izdanju sada već nepostojeće kuće „Lingua Franca� u prevodu detaljnog i posvećenog Dejana Tijaga Stankovića koji je svoj život posvetio portugalskom jeziku. Lagunino izdanje ne mogu da komentarišem jer ga nisam i nikad neću imati u rukama.
Uvodna greška svakog opisa jeste da je ovo istorijski roman, što samo govori o površnosti većine čitalaca. U pitanju je ljubavni roman i to još najlepše i najkompleksnije ljubavne priče (kako sam autor potvrđuje u intervju za Paris Review iz �98 godine). U nemogućnosti da se bilo koje Saramagovo delo opiše, da se predstavi publici, leži dokaz njegovog genija. Baltazar i Blimunda (kako glasi originalni naziv ovog dela) je sam vrh njegovog virtuoza, od svojevrsnog stila, koji je i u mom pisanju napravio snažan zaokret, do suptilnog razvoja likova, brišići granicu između tragedije i komedije, sve to uvijajući u istoriske i društvene činjenice koje ovde služe samo kao potpora priči kao najsvetlijem primeru magičnog realizma. Ne smemo ni izostaviti iz vida da je Saramago predvodnik evropskog skepticizma u modernoj literaturi, dajući nasleđenom latinoameričkom realizmu dozu ironije, skoro gađenja prema nasilnom evropskom napretku, probadajući ga višeslojnim prikazima kontradikornosti.
Za razliku od Sto godina koji je roman o tragičnoj repetativnosti sudbine latinske Amerike (Istorija je groblje elita, učeniče�), Sedam Sunaca je roman o odnosu potlačenih i vladajućih, vernika i nevernika, napredku i sanjalačkoj viziji civilizacije koja je sve vreme leti na plamenu „običnog para� koji svoju ljubav duguje posvećeošću, žrtvovanjem i razumu. „Tek kada sam napisao roman�, reći će Saramago deceniju kasnije “shvatio sam da sam napisao ljubavnu priču, a da ni jednom u romanu nisam izgovorio reč ljubav�.
March 11, 2018
Lisabon zaudara, zaudara na trulež, a miris tamjana daje nekakav smisao ovome smradu kvarnosti ljudskih tijela, jer duša je miomirisna.
Saramagov stil pisanja miluje oči i dušu poput kakvog delfina koji miluje more. Poslije ove knjige osjećam sve veću potrebu da ga čitam. U početku je bilo teško čitati ga i mislio sam da zadugo neću završiti knjigu, a onda malo po malo počeo je da otvara vrata u neka prostranstva, koja su surova, ali istovremeno i lijepa, a koja takođe daju neke poglede na određene stvari. Jednostavno, počeo je da me zadivljuje. Saramago je nekada ironičan, a nekada i tragičan. Što će reći ironično-tragičan. Istančanost kojom je predstavio dva glavna lika, koja se nalaze u oreolu hijerarhije, zatim njihove patnje za vrijeme inkvizicije u poslije ratnom periodu, njihovo učestovanje u izgradnji leteće mašine koja je i glavna ideja romana i njihov pokušaj segregacije iz svega toga je upečatljiva. Njegova proza na jedan uredan, kulturan, drzak i filozofski način prikazuje situaciju u Portugalu, rekavši da je to zemlja budućnosti, ali i da je to jedan prostački narod s obzirom na vremenski period u kojem se priča odvija. Kada samo pomislim da je dao naziv knjige Sedam Sunaca i Sedam luna i vratim se na na priču iste, prosto da ne povjerujem kakvu veliku insinuaciju je napravio!
Saramagov stil pisanja miluje oči i dušu poput kakvog delfina koji miluje more. Poslije ove knjige osjećam sve veću potrebu da ga čitam. U početku je bilo teško čitati ga i mislio sam da zadugo neću završiti knjigu, a onda malo po malo počeo je da otvara vrata u neka prostranstva, koja su surova, ali istovremeno i lijepa, a koja takođe daju neke poglede na određene stvari. Jednostavno, počeo je da me zadivljuje. Saramago je nekada ironičan, a nekada i tragičan. Što će reći ironično-tragičan. Istančanost kojom je predstavio dva glavna lika, koja se nalaze u oreolu hijerarhije, zatim njihove patnje za vrijeme inkvizicije u poslije ratnom periodu, njihovo učestovanje u izgradnji leteće mašine koja je i glavna ideja romana i njihov pokušaj segregacije iz svega toga je upečatljiva. Njegova proza na jedan uredan, kulturan, drzak i filozofski način prikazuje situaciju u Portugalu, rekavši da je to zemlja budućnosti, ali i da je to jedan prostački narod s obzirom na vremenski period u kojem se priča odvija. Kada samo pomislim da je dao naziv knjige Sedam Sunaca i Sedam luna i vratim se na na priču iste, prosto da ne povjerujem kakvu veliku insinuaciju je napravio!
November 23, 2021
18ª releitura de 2021
*
"(...) que seria de nós se não sonhássemos."
"É quando somos velhos que as coisas que estão para vir começam a acontecer, e uma razão de ser assim é que já somos capazes de acreditar naquilo de que duvidávamos, e mesmo que não podendo acreditar que tenha sido, acreditamos que será"
(...) não há nada que conserve tanto a juventude como guardar um segredo."
*
"(...) que seria de nós se não sonhássemos."
"É quando somos velhos que as coisas que estão para vir começam a acontecer, e uma razão de ser assim é que já somos capazes de acreditar naquilo de que duvidávamos, e mesmo que não podendo acreditar que tenha sido, acreditamos que será"
(...) não há nada que conserve tanto a juventude como guardar um segredo."
February 15, 2022
It is my first Saramago and I am generally impressed. I loved the hypnotic, almost Homeric writing style. And I enjoyed the fable. Some episodes within this novel such as the flight were breathtaking. However, the main subject matter was not totally mine. I did not have particular interest in the main plot or the characters related to Portuguese royalty. So rating is more me than Saramago. I am sure we would get alone with him doing more fabulist plot in other books.
November 30, 2020
Relido pela terceira ou quarta vez.
Continuou a deslumbrar-me, a maravilhar-me e a afectar-me como se da primeira leitura se tratasse. É uma obra-prima, é do Mestre e é sempre um regresso a casa, do mais aconchegante possível!
NOTA - é obviamente mais do que um 10/10
Vídeo com a opinião completa no cantinho do costume (a partir do minuto 09:42):
Continuou a deslumbrar-me, a maravilhar-me e a afectar-me como se da primeira leitura se tratasse. É uma obra-prima, é do Mestre e é sempre um regresso a casa, do mais aconchegante possível!
NOTA - é obviamente mais do que um 10/10
Vídeo com a opinião completa no cantinho do costume (a partir do minuto 09:42):
November 2, 2012
I picked up this book while traveling through Portugal this fall. Last summer, I read my first Saramango book, Blindness, and loved it. Walking along the riverfront in Lisbon, I ran into the José Saramango Foundation where there was an exhibit on his work and that of the famous Brazilian author Jorge Amado. It was as though I were a kid in a candy store! There were thousands of Saramango books in the library, and the bookshop carried many of his major works; unfortunately, it only had one in english. I asked the attendant which was her favorite and she said, without hesitation, “Memorial do Convento� ( the original title for Baltasar and Blimunda). This was, per her knowledge, what made Saramango famous in Portugal. I picked up a Spanish translation, as my knowledge of Portuguese is nonexistent.
The Memorial do Convento is a wonderful portrait of eighteenth century Portugal. As in the typical Saramango style, there is a mixture of reality, history, fantasy, humor, and endless descriptions of contextual facts and surroundings. For those new to Saramango, there will be the initial uphill battle of deciphering and decoding sentences four or five pages long, a lack of paragraph indentation and periods, and a plethora of commas separating dialogues, questions, and answers, of one to various characters� Saramango leaves it up to the reader to identify the speaker. Sometimes, one has to finish a pages-long sentence and re-read it to finally grasp the idea, all this being a surprisingly addictive exercise of the mind.
I must confess, though, that I found his complex style frustrating initially; I blamed the translations (so far I have read Blindness in French and this one in Spanish) and often doubted my capacity to understand what I read. After finally overcoming these frustrations, I must confess that I am now totally hooked on this style. How can I go back to reading orthodox literature with beautiful, easy, and predictable punctuation; long pauses to rest the mind between paragraphs and take a breath between numbered chapters as opposed to this breathless marathon of words, flight of ideas, numerous characters and circumstances dancing around endlessly between commas, and the constant demand to figure out who said what or whether it happens now, it already happened, it will never happen, or is it only a dream?!!!! Without a doubt, I will choose the latter –a thousand times over.
After reading this book, I feel as though I had lived in Portugal in the 1700’s. Saramango’s treatment of five distinct but intertwined themes, including history, personal relationships, socio-economic struggle, religion and persecution, and magic is impeccable. The love story is real, poetic, passionate, romantic, transcendental, and even eternal; a beautiful tool for linking the unbelievable, the ugly, the cruel, the unjust, the hopeful, the scientific, the despicable, the surreal, and the downright mad. A book that will definitively leave you thinking and thirsty for more...
The Memorial do Convento is a wonderful portrait of eighteenth century Portugal. As in the typical Saramango style, there is a mixture of reality, history, fantasy, humor, and endless descriptions of contextual facts and surroundings. For those new to Saramango, there will be the initial uphill battle of deciphering and decoding sentences four or five pages long, a lack of paragraph indentation and periods, and a plethora of commas separating dialogues, questions, and answers, of one to various characters� Saramango leaves it up to the reader to identify the speaker. Sometimes, one has to finish a pages-long sentence and re-read it to finally grasp the idea, all this being a surprisingly addictive exercise of the mind.
I must confess, though, that I found his complex style frustrating initially; I blamed the translations (so far I have read Blindness in French and this one in Spanish) and often doubted my capacity to understand what I read. After finally overcoming these frustrations, I must confess that I am now totally hooked on this style. How can I go back to reading orthodox literature with beautiful, easy, and predictable punctuation; long pauses to rest the mind between paragraphs and take a breath between numbered chapters as opposed to this breathless marathon of words, flight of ideas, numerous characters and circumstances dancing around endlessly between commas, and the constant demand to figure out who said what or whether it happens now, it already happened, it will never happen, or is it only a dream?!!!! Without a doubt, I will choose the latter –a thousand times over.
After reading this book, I feel as though I had lived in Portugal in the 1700’s. Saramango’s treatment of five distinct but intertwined themes, including history, personal relationships, socio-economic struggle, religion and persecution, and magic is impeccable. The love story is real, poetic, passionate, romantic, transcendental, and even eternal; a beautiful tool for linking the unbelievable, the ugly, the cruel, the unjust, the hopeful, the scientific, the despicable, the surreal, and the downright mad. A book that will definitively leave you thinking and thirsty for more...
October 20, 2020
4.5 stars
Alguém me deveria ter dado um par de estalos e obrigado a ler este livro no secundário... que história de amor belíssima! Cheio de crítica e realismo mágico, ficção histórica e humor, cada vez gosto mais de ler Saramago <3
(Não adianta alongar-me na opinião, visto que é uma das leituras do secundário e haverá bem mais completas, mas irei recomendar vivamente a leitura deste livro!)
Alguém me deveria ter dado um par de estalos e obrigado a ler este livro no secundário... que história de amor belíssima! Cheio de crítica e realismo mágico, ficção histórica e humor, cada vez gosto mais de ler Saramago <3
(Não adianta alongar-me na opinião, visto que é uma das leituras do secundário e haverá bem mais completas, mas irei recomendar vivamente a leitura deste livro!)
March 28, 2018
Παραδόξως για τον αγαπημένο Σαραμάγκου, κάτι δεν πήγε καλά από την αρχή.
December 31, 2018
I love almost everything related to the European Middle Ages and this novel was one of the best I've ever encountered on the topic. It helped me explore more about Portuguese culture, as well, and intrigued to go even deeper into it.
I loved the story of Father Lourenço Bartolomeu, the real historical figure who invented a flying machine in the early 1700s, and the way it blends into the lives of the other main characters. I loved the mysticism blended with the vulgar and the realism of Portuguese social life of the late medieval period.
I also loved the fact that the cornerstone of the novel is a love story between two very working class characters. Their worldview is touching and extremely interesting, insofar as it reveals what the Portuguese peasant thought of the world.
The brief glimpses of aristocratic life are meaningfully similar, but less humanized. Blimunda's touches of the supernatural bring emotion, and the fact that they don't necessarily turn her into a pillar of wisdom is endearing. It's also interesting that the book offers insight into a passionate romance between two people in their late 40s and 50s. Baltasar and Blimunda is overall out of the ordinary and a beautiful, beautiful book. I will probably reread it in 10 years or so.
I loved the story of Father Lourenço Bartolomeu, the real historical figure who invented a flying machine in the early 1700s, and the way it blends into the lives of the other main characters. I loved the mysticism blended with the vulgar and the realism of Portuguese social life of the late medieval period.
I also loved the fact that the cornerstone of the novel is a love story between two very working class characters. Their worldview is touching and extremely interesting, insofar as it reveals what the Portuguese peasant thought of the world.
The brief glimpses of aristocratic life are meaningfully similar, but less humanized. Blimunda's touches of the supernatural bring emotion, and the fact that they don't necessarily turn her into a pillar of wisdom is endearing. It's also interesting that the book offers insight into a passionate romance between two people in their late 40s and 50s. Baltasar and Blimunda is overall out of the ordinary and a beautiful, beautiful book. I will probably reread it in 10 years or so.
August 21, 2019
Saramago mistura factos históricos com ficção e conta-nos o passado com os olhos no presente. Adoro a forma como intervém frequentemente na história que está a narrar e fala connosco. A história de amor de Blimunda e Sete-Sóis é bonita, carnal e eterna...
"Mas é um constante sol para esta mulher, não por sempre brilhar, mas por existir tanto, escondido de nuvens, tapado de eclipses, mas vivo, Santo Deus, e abre-lhe os braços, quem, abre-os ele a ela, abre-os ela a ele, ambos, são o escândalo da vila de Mafra, agarrarem-se assim um ao outro na praça pública, e com idade de sobra, talvez seja porque nunca tiveram filhos, talvez porque se vejam mais novos do que são, pobres cegos, ou porventura serão estes os únicos seres humanos que como são se vêem, é esse o modo mais difícil de ver, agora que eles estão juntos até os nossos olhos foram capazes de perceber que se tornaram belos" �
"Mas é um constante sol para esta mulher, não por sempre brilhar, mas por existir tanto, escondido de nuvens, tapado de eclipses, mas vivo, Santo Deus, e abre-lhe os braços, quem, abre-os ele a ela, abre-os ela a ele, ambos, são o escândalo da vila de Mafra, agarrarem-se assim um ao outro na praça pública, e com idade de sobra, talvez seja porque nunca tiveram filhos, talvez porque se vejam mais novos do que são, pobres cegos, ou porventura serão estes os únicos seres humanos que como são se vêem, é esse o modo mais difícil de ver, agora que eles estão juntos até os nossos olhos foram capazes de perceber que se tornaram belos" �
December 6, 2016
Γοητευτικός με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο! Εξαιρετικό.
February 5, 2025
Releitura
Oficialmente esta foi a segunda leitura, mas tenho a certeza de que foram mais.
Continua a ser um deslumbramento.
Seguramente um dos melhores romances históricos que se editaram neste país.
O romance histórico fascina-me. Quando a ficção ‘vai para o futuro�, científica, dizem-na, na ausência de melhor designação, a liberdade do autor é total. Inventa o que lhe trouxer o engenho e a arte e não tem satisfações a dar, nem limites.
O romance histórico é mais complexo. O autor é obrigado a umas certas baias, as do enquadramento (ambiental) e também de uns tantos factos verificáveis, sem o respeito dos quais, os leitores gritarão: anacronismo ou falsidade.
Isso fascina-me.
Que mix tão rico escolheu JS para esta obra-prima: a riqueza Joanina já a definhar, uma Inquisição que foi instrumental para a Restauração, mas que já começa a cansar, o padre visionário que imaginou e construiu a Passarola e os dois personagens maiores, Baltasar e Blimunda, ambos astrais, sete-sóis e sete-luas.
Sublime. Muito bom. Já deveria ter relido/trelido mais cedo, mas a TBR é sempre tão longa�
Oficialmente esta foi a segunda leitura, mas tenho a certeza de que foram mais.
Continua a ser um deslumbramento.
Seguramente um dos melhores romances históricos que se editaram neste país.
O romance histórico fascina-me. Quando a ficção ‘vai para o futuro�, científica, dizem-na, na ausência de melhor designação, a liberdade do autor é total. Inventa o que lhe trouxer o engenho e a arte e não tem satisfações a dar, nem limites.
O romance histórico é mais complexo. O autor é obrigado a umas certas baias, as do enquadramento (ambiental) e também de uns tantos factos verificáveis, sem o respeito dos quais, os leitores gritarão: anacronismo ou falsidade.
Isso fascina-me.
Que mix tão rico escolheu JS para esta obra-prima: a riqueza Joanina já a definhar, uma Inquisição que foi instrumental para a Restauração, mas que já começa a cansar, o padre visionário que imaginou e construiu a Passarola e os dois personagens maiores, Baltasar e Blimunda, ambos astrais, sete-sóis e sete-luas.
Sublime. Muito bom. Já deveria ter relido/trelido mais cedo, mas a TBR é sempre tão longa�
May 4, 2016
Tentei ler isto com 16 anos e achei que era perfeitamente ilegível, um assassinato completo da língua portuguesa. Li-o aos 30, numas férias nos Biscoitos, ilha Terceira. Como foi possível passar mais de uma década sem que eu tivesse tentado de novo ler este livro? Blimunda é a personagem favorita de qualquer leitor, de todas as personagens de todos os escritores que o leitor tenha conhecido. A prosa de Saramago chega a ser poética: 'Dormiram nessa noite os sois e as luas abraçados, enquanto as estrelas rodavam lentamente no céu. Lua aonde estás, sol aonde vais', sobre o amor de Baltasar e Blimunda. E tanto, tanto mais... este livro é tanto mais...
December 15, 2019
“João Francisco Mateus deixou um quintal e uma casa velha. Tinha um cerrado no alto da Vela. Levou anos a limpá-la de pedras até que a enxada pudesse cavar em terra fofa. Não valeu a pena, as pedras já estão lá outra vez, afinal para quem vem um homem a este mundo.� (pág. 305)
This entire review has been hidden because of spoilers.
February 17, 2025
Há tanto que andava a adiar a leitura deste livro,...e nem sei bem porquê, gostei de todos os outros livros que li de José Saramago, mas este, mesmo sem saber muito do seu conteúdo, deduzi que seria mais "pesado e chato"...
E não é que adorei?!!
A escrita é cativante, a linguagem tem o poder especial de tudo iluminar... e aquela tão indicada crítica sobre a sua pontuação(ou falta dela), torna-se para mim, aquela velha máxima de o que é estranho de início, bem rápido se entranha.
Este livro está repleto daquelas boas e marcantes frases que encaixam tão bem nos valores e discernimento da vida.
"Porque, enfim, podemos fugir de tudo, não de nós próprios."
Depois vem aquela bem mordaz ironia e sarcasmo com que critica vários temas da sociedade daquele tempo, que se encaixam, por vezes, não bem, nos dias de hoje.
Adorei aquela sua arte de transformar vários provérbios populares...
"É para todos, a chuva, quando cai"
"Fazer o bem olhando a quem"...
O contexto histórico primorosamente entrelaçado com a ficção, onde os personagens históricos estão entre os peculiares e fantásticos personagens inventados e onde até uma história de amor acontece...bem visto, ao estilo de Saramago, e sem qualquer toque de novela mexicana, apenas bonita nos detalhes simples...da luz do sol ao brilho misterioso da lua, do nascer ao amadurecer, até ao final de uma vida.
Tudo isto e muito mais, fazem deste livro uma "viagem" magnífica..
Um memorial literário que contém a nossa história e muito mais, e que vale a pena conhecer!
E não é que adorei?!!
A escrita é cativante, a linguagem tem o poder especial de tudo iluminar... e aquela tão indicada crítica sobre a sua pontuação(ou falta dela), torna-se para mim, aquela velha máxima de o que é estranho de início, bem rápido se entranha.
Este livro está repleto daquelas boas e marcantes frases que encaixam tão bem nos valores e discernimento da vida.
"Porque, enfim, podemos fugir de tudo, não de nós próprios."
Depois vem aquela bem mordaz ironia e sarcasmo com que critica vários temas da sociedade daquele tempo, que se encaixam, por vezes, não bem, nos dias de hoje.
Adorei aquela sua arte de transformar vários provérbios populares...
"É para todos, a chuva, quando cai"
"Fazer o bem olhando a quem"...
O contexto histórico primorosamente entrelaçado com a ficção, onde os personagens históricos estão entre os peculiares e fantásticos personagens inventados e onde até uma história de amor acontece...bem visto, ao estilo de Saramago, e sem qualquer toque de novela mexicana, apenas bonita nos detalhes simples...da luz do sol ao brilho misterioso da lua, do nascer ao amadurecer, até ao final de uma vida.
Tudo isto e muito mais, fazem deste livro uma "viagem" magnífica..
Um memorial literário que contém a nossa história e muito mais, e que vale a pena conhecer!
August 3, 2020
Mafra tem um monumento nacional e a língua portuguesa tem este monumento literário. Das descrições às personagens, passando pela narrativa, tudo é perfeito aqui. E, no fim, apetece abraçar Saramago e agradecer-lhe por isto, por ter escrito um livro que fica a viver em nós, por muito tempo que passe.
Displaying 1 - 30 of 1,410 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.