Όπως και να ’χε�, συνέντευξη ίσον λούμπα. Δεν είμαι απ� αυτούς που πιστεύουν πως μέσα απ� τις «επαναστατικές» απαντήσεις μου θ� ανατρέψω τον αστικό Τύπο. Αυτό το «μπες μέσα να τ� αλλάξεις» δεν περνάει πια. Πολύ απλά η συνέντευξη είναι στριπτίζ μπροστά σ� αλλήθωρα μάτια μπανιστιρτζήδων αναγνωστών (ευτυχώς όχι όλων). Μπροστά σ� ανώμαλους σεξουαλικά «ειδικούς» που τα ξέρουν όλα.
Τέχνη σημαίνει έρωτας. Κι ο έρωτας είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων. Έρωτας σημαίνει ν� αγαπήσεις παράφορα τον στραπατσαρισμένο εαυτό σου, γιατί μονάχα έτσι θ� αγαπήσεις και τον δίπλα σου. Και έρωτας είναι η επιθυμία. Επιθυμία για ζωή, για τραγούδια, για σένα και για όλους. Και είναι η επιθυμία τέχνη επαναστατική με την αλήθεια του όρου, γιατί δε σηκώνει «επιτρέπεται» και «απαγορεύεται».
Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερο έργο τέχνης απ� τον άνθρωπο, που περπατάει ολομόναχος μέσα στο χρόνο με οδυνηρές συγκρούσεις μέσα του.
Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ� έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του. Κι η Τέχνη, σαν άρρωστος και γιατρός μαζί.
Η Κατερίνα Γώγου μέσα από συνεντεύξεις, κείμενα και ντοκουμέντα. Η φωνή μιας σημαντικής ποιήτριας για την κοινωνία, την πολιτική, την τέχνη, τον συνάνθρωπο.
Katerina Gogou (Greek: Κατερίνα Γώγου) was a Greek anarchist poet, author and actress. Before her suicide by pill overdose at the age of 53, Gogou appeared in over thirty Greek films.
Βorn in Athens, Greece. One of her books was translated into English, "Three clicks left" in the United States in 1983 by Jack Hirschman and published by "Night Horn Books" in San Francisco. The Greek title was, 'Τρία κλικ αριστερά', and first published by Kastaniotis in 1978. Her poetry was known for its rebellious and anarchist content.
Numerous poems written by Gogou appeared in the Greek film 'Parangelia' about the life of Nikos Koemtzis who, in 1973, killed three individuals (two of whom were policemen) and injured another eight at a bouzouki club in Athens over a dance.
Η Κατερινά Γώγου, η ποιήτρια, η ηθοποιός, η "πρώην τροτσκίστρια", η "πρώην αναρχική", το μελαγχολικό κορίτσι των Εξαρχείων και γενικότερα της Ελλάδας μετά την μεταπολίτευση μας ξεδιπλώνει ακόμη περισσότερο τον εαυτό της μέσα από διάφορες συνεντεύξεις που είχε δώσει μέσα στα χρόνια.
Εμφανές σημάδια που ίσως προμήνυαν το τέλος, σημάδια που έδειχναν τις αλλαγές της. Τις πολιτικές, τις πνευματικές κλπ. αλλά σίγουρα δεν έδειξαν ποτέ την αλλαγή της μόνο σε ένα πράγμα. Στην αγάπη της για τους ανθρώπους.
Τέχνη σημαίνει έρωτας. Κι ο έρωτας είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων. Έρωτας σημαίνει να αγαπήσεις παράφορα τον στραπατσαρισμένο εαυτό σου, γιατί μόνο έτσι θα αγαπήσεις και τον δίπλα σου. Αυτό είπες εσύ η ίδια, αλλά αναρωτιέμαι βρε Κατερινάκι (όπως σε φώναζαν) εσύ τον αγάπησες;
Άλλο ένα βιβλίο μικρού μεγέθους μα τεράστιας αξίας και σπουδαίου περιεχομένου. Εδώ όσοι πιστεύουμε στην ποίησή της (την μοναδική θρησκεία που αξίζει) βρίσκουμε υλικό πολύτιμο. Συνεντεύξεις της, χειρόγραφα, ένα διήγημα, φωτογραφίες της, αποσπάσματα ποιημάτων, αποσπάσματα από τη ζωή της δηλαδή. Καλαίσθητη έκδοση από τις εκδόσεις Καστανιώτη όπως είναι και το μικρό βιβλιαράκι ''τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε'' που περιλαμβάνει το σύνολο των ποιημάτων της. Για μένα προσωπικά είναι η περιουσία μου σε αυτή τη ζωή γι' αυτό και τα κουβαλάω αυτά τα δύο μικρά βιβλία πάντα στην τσάντα μαζί μου. Αν τύχει κι αλλάξω τσάντα μπαίνουν κι αυτά μέσα. Τους θησαυρούς τους προστατεύεις όπως μπορείς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τούς χρησιμοποιείς και ως τρόπο για να κατανοήσεις (ακόμα περισσότερο για να αντέξεις) τον κόσμο στον οποίο ζεις.
Στο βιβλίο «Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ� έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του», οι συνεντεύξεις της Γώγου φωτίζουν μια πλευρά της προσωπικότητάς της που συχνά παραμένει κρυφή πίσω από τις λέξεις της. Μέσα από αυτές, ξετυλίγεται η εσωτερική της πάλη, η αναζήτηση για νόημα σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητα. Μιλά με απλότητα και βάθος για τη συγγραφή και την ποίηση, αποκαλύπτοντας την ανάγκη της να εκφράσει τα πιο μύχια συναισθήματά της, την υπαρξιακή αγωνία που την κυριεύει και την αδιάκοπη προσπάθειά της να κατανοήσει την ανθρώπινη φύση. Με τη δική της σιωπηλή επαναστατικότητα, αντιστέκεται στις κοινωνικές επιταγές και τα πρότυπα, αναζητώντας μια αλήθεια που μόνο η προσωπική της έκφραση μπορεί να φέρει στην επιφάνεια. Οι συνεντεύξεις της αποκαλύπτουν μια γυναίκα γεμάτη αντιφάσεις, ευαίσθητη και συνάμα επαναστάτρια. Η μοναξιά και η ανάγκη για έκφραση πλημμυρίζουν τις λέξεις της, ενώ η ψυχή της καίγεται αδιάκοπα, αναζητώντας την αλήθεια σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητες. Από μικρό παιδί είχα λατρεία με τη Γώγου, με την επαναστάτρια Γώγου που κέρδισε και έχασε πολλά από τη ζωή. Κάθε λέξη της πάντα με αγγίζει βαθιά, με γεμίζει συναισθήματα, θυμό. Η μοναξιά που εκφράζεται τόσο απλόχερα αλλά και η αβεβαιότητα μιας κοινωνίας μέσα από την αγάπη, το μίσος, το θάνατο. Ένα ον που τρέφεται από την ανυπαρξία και της ύπαρξη της την ίδια.