What do you think?
Rate this book
یادداشتهای یک دیوانه
چاپ ۱۳۲۹
132 pages, Paperback
First published January 1, 1835
825 people are currently reading
24.7k people want to read
About the author
Nikolai Gogol
1,829books5,339followersPeople consider that Russian writer Nikolai Vasilievich Gogol (Николай Васильевич Гоголь) founded realism in Russian literature. His works include
The Overcoat
(1842) and
Dead Souls
(1842).
Ukrainian birth, heritage, and upbringing of Gogol influenced many of his written works among the most beloved in the tradition of Russian-language literature. Most critics see Gogol as the first Russian realist. His biting satire, comic realism, and descriptions of Russian provincials and petty bureaucrats influenced later Russian masters Leo Tolstoy, Ivan Turgenev, and especially Fyodor Dostoyevsky. Gogol wittily said many later Russian maxims.
Gogol first used the techniques of surrealism and the grotesque in his works The Nose , Viy , The Overcoat , and Nevsky Prospekt . Ukrainian upbringing, culture, and folklore influenced his early works, such as Evenings on a Farm near Dikanka .
His later writing satirized political corruption in the Russian empire in Dead Souls .
Ukrainian birth, heritage, and upbringing of Gogol influenced many of his written works among the most beloved in the tradition of Russian-language literature. Most critics see Gogol as the first Russian realist. His biting satire, comic realism, and descriptions of Russian provincials and petty bureaucrats influenced later Russian masters Leo Tolstoy, Ivan Turgenev, and especially Fyodor Dostoyevsky. Gogol wittily said many later Russian maxims.
Gogol first used the techniques of surrealism and the grotesque in his works The Nose , Viy , The Overcoat , and Nevsky Prospekt . Ukrainian upbringing, culture, and folklore influenced his early works, such as Evenings on a Farm near Dikanka .
His later writing satirized political corruption in the Russian empire in Dead Souls .
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,311 reviews
August 9, 2021
Записки сумасшедшего = Zapiski sumasshedshevo = Diary of a Madman and other stories, Nikolai Gogol
Diary of a Madman is a farcical short stories collection by Nikolai Gogol.
Diary of a Madman centers on the life of a minor civil servant during the repressive era of Nicholas I. Following the format of a diary, the story shows the descent of the protagonist, Poprishchin, into insanity.
Along with "The Nevski Prospect", "The Overcoat" and "The Nose", "Diary of a Madman", and ...
تاریخ نخستین خوانش: ماه نوامبر سال 2006میلادی
عنوان: یادداشت های یک دیوانه و هفت قصه دیگر؛ نویسنده: نیکلای واسیلوویچ گوگول؛ مترجم: خشایار دیهیمی؛ تهران، نشر نس، 1381؛ در 304ص؛ شابک 9643125971؛ چتپ دوم 1381؛ چاپ ششم 1385؛ چاپ هشتم 1388؛ چاپ دوازدهم 1392؛ شابک 9789643125974؛ موضوع داستانهای کوتاه از نویسندگان روسی سده 19م
داستانها، از متن برگردان «انگلیسی» ترجمه شده اند؛ عنوانهای داستانها: یک: «یادداشت های یک دیوانه»؛ دو: «بلوار نیفسکی»؛ سه: «دماغ»؛ چهار: «شنل»؛ پنج: «کالسکه»؛ شش: «ماجرای نزاع ایوان ایوانوویچ و ایوان نیکیفوروویچ»؛ هفت: «مالکین قدیمی»؛ هشت: «ایوان فیودوروویچ اشپونکا و خاله اش»؛
در «یادداشت‌ها� یک دیوانه» دفتر یادمانهایی را میگشاییم، که در جایی از آن نوشته شده: «...؛ و تمام دلیل این مسئله، آن‌طو� که من می‌بینم� در این است که مردم فکر می‌کنن� عقل آدمی در سرش است، و واقعاً هیچ‌چی� آنقدر دور از حقیقت نیست، عقل را باد با خود از دریای خزر می‌آور�...»؛
در داستان دوم «بلوار نیفسکی» تنها یک بلوار در سنت پترزبورگ نیست، و هر شهری انگار یک بلوار نیفسکی دارد که بخشی از هویت آن شهر است؛
در «دماغ» خوانشگر با نویسنده همراه می‌شود� تا ببیند، سرنوشت «دماغ» پیدا شده در نان صبحانه ی «ایوان یاکوولویچ» چه می‌شو�
داستان «شنل» یکی از آثار فاخر ادبیات «روسی» به شمار می‌آید� داستان مردی است، که دشواری‌ها� بسیاری را برای خریدن یک «شنل» نو، به جان میخرد
آنتون چخوف درباره ی داستان «کالسکه» می‌گوین�: عجب هنرمندی است! همین «کالسکه»ی «گوگول» به تنهای� دویست هزار روبل می‌ارز»�
داستان «ماجرای نزاع ایوان ایوانوویچ و ایوان نیکیفوروویچ»، دعوای دو ارباب است که با هم دوست بوده اند؛
داستان «مالکین قدیمی»، داستان زندگی یک زوج عاشق سالمند است
داستان آخر، «ایوان فیدوروویچ اشپونکا و خاله‌اش»� داستانی است که «گوگول» آن را به انتها نمی‌رساند� و در انتهایش به ما قول میده� که ادامۀ داستان را در فصل بعد خواهیم خواند، فصلی که وجود ندارد؛
تاریخ بهنگام رسانی 07/06/1399هجری خورشیدی؛ 17/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Diary of a Madman is a farcical short stories collection by Nikolai Gogol.
Diary of a Madman centers on the life of a minor civil servant during the repressive era of Nicholas I. Following the format of a diary, the story shows the descent of the protagonist, Poprishchin, into insanity.
Along with "The Nevski Prospect", "The Overcoat" and "The Nose", "Diary of a Madman", and ...
تاریخ نخستین خوانش: ماه نوامبر سال 2006میلادی
عنوان: یادداشت های یک دیوانه و هفت قصه دیگر؛ نویسنده: نیکلای واسیلوویچ گوگول؛ مترجم: خشایار دیهیمی؛ تهران، نشر نس، 1381؛ در 304ص؛ شابک 9643125971؛ چتپ دوم 1381؛ چاپ ششم 1385؛ چاپ هشتم 1388؛ چاپ دوازدهم 1392؛ شابک 9789643125974؛ موضوع داستانهای کوتاه از نویسندگان روسی سده 19م
داستانها، از متن برگردان «انگلیسی» ترجمه شده اند؛ عنوانهای داستانها: یک: «یادداشت های یک دیوانه»؛ دو: «بلوار نیفسکی»؛ سه: «دماغ»؛ چهار: «شنل»؛ پنج: «کالسکه»؛ شش: «ماجرای نزاع ایوان ایوانوویچ و ایوان نیکیفوروویچ»؛ هفت: «مالکین قدیمی»؛ هشت: «ایوان فیودوروویچ اشپونکا و خاله اش»؛
در «یادداشت‌ها� یک دیوانه» دفتر یادمانهایی را میگشاییم، که در جایی از آن نوشته شده: «...؛ و تمام دلیل این مسئله، آن‌طو� که من می‌بینم� در این است که مردم فکر می‌کنن� عقل آدمی در سرش است، و واقعاً هیچ‌چی� آنقدر دور از حقیقت نیست، عقل را باد با خود از دریای خزر می‌آور�...»؛
در داستان دوم «بلوار نیفسکی» تنها یک بلوار در سنت پترزبورگ نیست، و هر شهری انگار یک بلوار نیفسکی دارد که بخشی از هویت آن شهر است؛
در «دماغ» خوانشگر با نویسنده همراه می‌شود� تا ببیند، سرنوشت «دماغ» پیدا شده در نان صبحانه ی «ایوان یاکوولویچ» چه می‌شو�
داستان «شنل» یکی از آثار فاخر ادبیات «روسی» به شمار می‌آید� داستان مردی است، که دشواری‌ها� بسیاری را برای خریدن یک «شنل» نو، به جان میخرد
آنتون چخوف درباره ی داستان «کالسکه» می‌گوین�: عجب هنرمندی است! همین «کالسکه»ی «گوگول» به تنهای� دویست هزار روبل می‌ارز»�
داستان «ماجرای نزاع ایوان ایوانوویچ و ایوان نیکیفوروویچ»، دعوای دو ارباب است که با هم دوست بوده اند؛
داستان «مالکین قدیمی»، داستان زندگی یک زوج عاشق سالمند است
داستان آخر، «ایوان فیدوروویچ اشپونکا و خاله‌اش»� داستانی است که «گوگول» آن را به انتها نمی‌رساند� و در انتهایش به ما قول میده� که ادامۀ داستان را در فصل بعد خواهیم خواند، فصلی که وجود ندارد؛
تاریخ بهنگام رسانی 07/06/1399هجری خورشیدی؛ 17/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
August 26, 2022
All three tales are written in that unique mysterious style which only Nikolai Gogol could use.
For madman the world is what is in his head� And Nikolai Gogol puts into the head of his lunatic a plenitude of ridiculous things turning his mind into potpourri of ludicrous abracadabra�
And Nikolai Gogol literally turns all the pharisaic ambitions and fears into the madman’s grotesque musings�
The Nevski Prospect is a rather sinister and ironic tale of some amorous adventures.
The Portrait is a bizarre, flowery and enigmatic Gothic story�
Art can elevate one’s soul higher and art can drive one mad.
For madman the world is what is in his head� And Nikolai Gogol puts into the head of his lunatic a plenitude of ridiculous things turning his mind into potpourri of ludicrous abracadabra�
To-day is a day of the greatest rejoicing. Spain has a King. He has been discovered. I am that King. It was only to-day I found it out. The revelation came to me like a flash of lightning.
And Nikolai Gogol literally turns all the pharisaic ambitions and fears into the madman’s grotesque musings�
But men are unfair, with this way of reckoning in weeks. The Jews invented it because it’s their Rabbi’s washing time� And all those fathers, holders of office, all that set of theirs who fawn on everyone and push their way to court, and call themselves patriots and what not, � it’s bonuses, bonuses, all these patriots want! They’d sell their father and mother and God for money, � ambitious snobs, Judases! All this is caused by ambition, and ambition is caused by a little vessel situated under the tongue, and in the vessel there is a small worm no bigger than a pin’s head, and all this is made by a barber who lives in Gorokhovaya Street. I forget his name, but I know for a fact that in concert with a certain midwife he is trying to spread Mahomedanism all over the world, and I am told that in France the majority of the people have already adopted the religion of Mahomet.
The Nevski Prospect is a rather sinister and ironic tale of some amorous adventures.
The Portrait is a bizarre, flowery and enigmatic Gothic story�
It was an old man with a face the color of bronze, gaunt, high-cheekboned; the features seemed to have been caught at a moment of convulsive movement and bespoke an un-northern force. Fiery-noon was stamped on them. He was draped in a loose Asiatic costume. Damaged and dusty though the portrait was, when he managed to clean the dust off the face, he could see the marks of a lofty artist’s work. The portrait, it seemed, was unfinished; but the force of the brush was striking. Most extraordinary of all were the eyes: in them the artist seemed to have employed all the force of his brush and all his painstaking effort. They simply stared, stared even out of the portrait itself, as if destroying its harmony by their strange aliveness. When he brought the portrait to the door, the eyes stared still more strongly.
Art can elevate one’s soul higher and art can drive one mad.
January 12, 2022
One fine morning in Saint Petersburg, Major Kovalyov, a womaniser upstart, looks in the mirror and discovers that his nose is gone. That same morning, the barber Ivan Yakovlevich slices a roll of onion bread only to find out there is a nose tucked inside the crumb. This is the grotesque premise of The Nose. The rest of the story goes on from one madcap event to the next.
In another part of town, the shabby Titular Counsellor Akaky Akakievich Bashmachkin (aka Mr Caca on the babouche) realises that winter is coming, and his old overcoat is in tatters. So, he pays a visit to the one-eyed tailor Petrovitch, the proud owner of a crooked toenail and a punctured snuffbox, to get his rags patched up. The rest of The Overcoat is as absurd as brutal for poor Akaky.
In another part of town, young Titular Counsellor Aksenty Ivanov Propishchin writes in his diary (October 3rd) about his professional setbacks and the slightly odd things happening around him. But fortunately, Propishchin will soon (on April 43rd, 2000) become King of Spain. The rest of the Diary of a Madman is nothing short of hysterical.
Meanwhile, outside of town, Pythagoras Chertokutsky is boasting about a magnificent coach he doesn’t own and invites the whole cavalry regiment to visit him the next day and see it with their own eyes. He then proceeds to get utterly plastered, and the rest of The Carriage will prove an unpleasant experience to old hangovered Chertokutsky.
On it goes. Gogol’s Petersburg stories show how coarse and cruel the social gear train of Tsarist Russia could be: every little clerk working their way through a byzantine organisation of ranks, titles, bootlicking, office bullying, and trying to climb an endless hierarchical ladder, meanwhile living in constant poverty and self-sacrifices. Gossip, careerism, envy, lust and all sorts of fervid obsessions are widespread. Impotence, frustration and failure are even more pervasive. So much so that the protagonists of these stories, often powerless and socially awkward little schlemiels, end up becoming wholly delusional and paranoiac (at best).
All this business would feel quite sweltering if it were not for the incredibly ironic, funny, sometimes metafictional tone of voice of Gogol’s narrators. There is indeed a Quixotic or Chaplinesque quality to these modern fables, mixing up comedy and tragedy, realism and surrealism, that makes them sound at the same time nightmarish, bizarre, hilarious and deeply humane. But what is more impressive is how these short satires of early 19th-century governmental bureaucracy influenced countless authors, from to , , , and . Furthermore, they still ring true in our age of corporate politics and 24/7 social media beauty pageants and penis contests.
In another part of town, the shabby Titular Counsellor Akaky Akakievich Bashmachkin (aka Mr Caca on the babouche) realises that winter is coming, and his old overcoat is in tatters. So, he pays a visit to the one-eyed tailor Petrovitch, the proud owner of a crooked toenail and a punctured snuffbox, to get his rags patched up. The rest of The Overcoat is as absurd as brutal for poor Akaky.
In another part of town, young Titular Counsellor Aksenty Ivanov Propishchin writes in his diary (October 3rd) about his professional setbacks and the slightly odd things happening around him. But fortunately, Propishchin will soon (on April 43rd, 2000) become King of Spain. The rest of the Diary of a Madman is nothing short of hysterical.
Meanwhile, outside of town, Pythagoras Chertokutsky is boasting about a magnificent coach he doesn’t own and invites the whole cavalry regiment to visit him the next day and see it with their own eyes. He then proceeds to get utterly plastered, and the rest of The Carriage will prove an unpleasant experience to old hangovered Chertokutsky.
On it goes. Gogol’s Petersburg stories show how coarse and cruel the social gear train of Tsarist Russia could be: every little clerk working their way through a byzantine organisation of ranks, titles, bootlicking, office bullying, and trying to climb an endless hierarchical ladder, meanwhile living in constant poverty and self-sacrifices. Gossip, careerism, envy, lust and all sorts of fervid obsessions are widespread. Impotence, frustration and failure are even more pervasive. So much so that the protagonists of these stories, often powerless and socially awkward little schlemiels, end up becoming wholly delusional and paranoiac (at best).
All this business would feel quite sweltering if it were not for the incredibly ironic, funny, sometimes metafictional tone of voice of Gogol’s narrators. There is indeed a Quixotic or Chaplinesque quality to these modern fables, mixing up comedy and tragedy, realism and surrealism, that makes them sound at the same time nightmarish, bizarre, hilarious and deeply humane. But what is more impressive is how these short satires of early 19th-century governmental bureaucracy influenced countless authors, from to , , , and . Furthermore, they still ring true in our age of corporate politics and 24/7 social media beauty pageants and penis contests.
October 26, 2020
"Το πιο διασκεδαστικό για μένα ήταν όταν έβαλα μπρος μου έγγραφα να υπογράψω. Οι κύριοι νόμιζαν ότι θα βάλω στην άκρη του χαρτιού "γραφεύς τάδε". Αμ! Δε σφάξανε! Στο κύριο μέρος του εγγράφου που βάζει τη τζίφρα του ο διευθυντής τράβηξα ένα "Φερδινάνδος ο Α'". Άξιζε να βλέπει κανείς τη νεκρική σιωπή που επικράτησε. Αλλά εγώ μόνον έκανα νεύμα με το χέρι, λέγοντας: "Δε θέλω εκδηλώσεις υποταγής" και έφυγα."
Ο Αυξέντιος Ιβάνοβιτς Ποπρίσσιν είναι ένα θλιμμένο,τρυφερό κα αξιαγάπητο ανθρωπάκι που σπαράζει με όλες του τις αισθήσεις,τις πράξεις, και τα λόγια σε έναν αγώνα αυτογνωσίας για να τον οδηγήσει στην καταξίωση και την ελευθερία.
Κόντρα σε ολα τα κατεστημένα κοινωνικά- πολιτικά- οικονομικά-ταξικά, παλεύει να προσδιορίσει τον εαυτό του σε αυτό που πραγματικά ειναι και να πάψει να χαρακτηρίζεται ως ένας γραφιάς,ένα μηδενικό,χωρίς χρήματα και κοινωνική θέση. Αρνείται να πιστέψει πως το χρήμα καθορίζει τη ζωή των ανθρωπων.
Μισεί το περιθώριο που ειναι καταδικασμένος να ζει και αφού δεν τον αποδέχεται η κοινωνία αρνείται και ο ίδιος τον εαυτό του.
Ειναι ερωτευμένος με την κόρη του διευθυντή του, αλλα εκείνη τον χλευάζει για την ασχήμια και την ταπεινή του θέση. Ετσι,χάνει σιγά-σιγά την ψυχική του ισορροπία και μέσα στην φρικτή μοναξιά του χάνει και τη λογική ροή της σκέψης και του λόγου. Επαναλαμβάνει συχνά:"Τιποτα..τίποτα...Σιωπή."
Αυτοαποκαλείται βασιλιάς της Ισπανιας, το πιστεύει το ζει και οδηγείται στην Ισπανία για να καθίσει στον θρόνο του.
Με αυτόν τον τροπο ελευθερώνεται απο τα δεσμά της ύπαρξης του και δεν πεθαίνει αλλα μέσα απο το σκληρό σύστημα του ψυχιατρικού ιδρύματος ως βασιλέας της Ισπανίας προσπαθεί να ξεφύγει απο τους ιεροεξεταστές του-
«Ανέβα αμαξηλάτη μου, χιμήξατε άλογα, ηχείστε κουδουνάκια και πηγαίνετε με μακριά απ� αυτό τον κόσμο»
-και να σώσει τη Σελήνη που κινδυνεύει απο τη γη. Η φυγή του, η ανάσταση του.
Η τελική επίκληση στη μητέρα του για βοήθεια και αγάπη-
"Μήπως είναι το πατρικό μου, μήπως είναι η μάνα μου� Στάξε το δάκρυ σου στο άμοιρο κεφάλι� Κοίταξε πως τον σακατεύουν� Θλίψου για το κατεστραμμένο σου το γέννημα"
-σπαραγμός στον μοναδικό ίσως δεσμό που τον ολοκληρώνει και τον καταστρέφει.
🟦⬛️🟪
Καλή ανάγνωση.
Ο Αυξέντιος Ιβάνοβιτς Ποπρίσσιν είναι ένα θλιμμένο,τρυφερό κα αξιαγάπητο ανθρωπάκι που σπαράζει με όλες του τις αισθήσεις,τις πράξεις, και τα λόγια σε έναν αγώνα αυτογνωσίας για να τον οδηγήσει στην καταξίωση και την ελευθερία.
Κόντρα σε ολα τα κατεστημένα κοινωνικά- πολιτικά- οικονομικά-ταξικά, παλεύει να προσδιορίσει τον εαυτό του σε αυτό που πραγματικά ειναι και να πάψει να χαρακτηρίζεται ως ένας γραφιάς,ένα μηδενικό,χωρίς χρήματα και κοινωνική θέση. Αρνείται να πιστέψει πως το χρήμα καθορίζει τη ζωή των ανθρωπων.
Μισεί το περιθώριο που ειναι καταδικασμένος να ζει και αφού δεν τον αποδέχεται η κοινωνία αρνείται και ο ίδιος τον εαυτό του.
Ειναι ερωτευμένος με την κόρη του διευθυντή του, αλλα εκείνη τον χλευάζει για την ασχήμια και την ταπεινή του θέση. Ετσι,χάνει σιγά-σιγά την ψυχική του ισορροπία και μέσα στην φρικτή μοναξιά του χάνει και τη λογική ροή της σκέψης και του λόγου. Επαναλαμβάνει συχνά:"Τιποτα..τίποτα...Σιωπή."
Αυτοαποκαλείται βασιλιάς της Ισπανιας, το πιστεύει το ζει και οδηγείται στην Ισπανία για να καθίσει στον θρόνο του.
Με αυτόν τον τροπο ελευθερώνεται απο τα δεσμά της ύπαρξης του και δεν πεθαίνει αλλα μέσα απο το σκληρό σύστημα του ψυχιατρικού ιδρύματος ως βασιλέας της Ισπανίας προσπαθεί να ξεφύγει απο τους ιεροεξεταστές του-
«Ανέβα αμαξηλάτη μου, χιμήξατε άλογα, ηχείστε κουδουνάκια και πηγαίνετε με μακριά απ� αυτό τον κόσμο»
-και να σώσει τη Σελήνη που κινδυνεύει απο τη γη. Η φυγή του, η ανάσταση του.
Η τελική επίκληση στη μητέρα του για βοήθεια και αγάπη-
"Μήπως είναι το πατρικό μου, μήπως είναι η μάνα μου� Στάξε το δάκρυ σου στο άμοιρο κεφάλι� Κοίταξε πως τον σακατεύουν� Θλίψου για το κατεστραμμένο σου το γέννημα"
-σπαραγμός στον μοναδικό ίσως δεσμό που τον ολοκληρώνει και τον καταστρέφει.
🟦⬛️🟪
Καλή ανάγνωση.
June 21, 2019
If you are a reader of taste and discernment, a reader who values their time, you could do worse than pick up this little volume of tales by Nikolai Gogol. How many books of a merely 231 pages can offer you four masterpieces (three short stories, one novella) and one delightful, expertly crafted short story that might convince you it was a masterpiece too if you had discovered it almost anywhere except in this august company?
From the first, Gogol was an outsider. Ukrainian-born but descended from Cossacks; a gentleman but of the lesser gentry; fiercely ambitious, but moody and solitary, his schoolmates called him “our mysterious dwarf.� His early work was a series of Ukrainian stories, but his mother had to help him research the details, for he had only a little knowledge of his own history. His later tales are set in St. Petersburg, the governmental capital of Russia, from whose closely regulated social hierarchy he felt alienated, and which he held in great contempt. Still an outsider, he was a Ukrainian in a Russian world. Fortunately, though, St. Petersburg recognized great work when they saw it: Pushkin admired him, his play The Government Inspector was a success, and Gogol was welcomed into the literary world.
The tale of Gogol’s life grows darker from then on, but all the works in this small volume are taken from this early period. Taras Bulba is a romantic epic in miniature, an account of the Cossack people at war with the Poles, filled with savagery and heroism. The other masterpieces here are all taken from his “St. Petersburg Tales,� ironic depictions of petty men obsessed with their position in a bureaucratic hierarchy: in the ghostly tale “The Overcoat”—perhaps the greatest of the works here—a bureaucrat seeks (and loses) a new coat to uphold his declining status; in the surrealistic work “The Nose,� a bureaucrat’s own nose abandons him, and goes off to seek social status on its own; and in wildly funny and pathetic “The Diary of a Madman,� a bureaucratic clerk obsessively in love with his employer’s daughter disintegrates into increasingly delusions. (The other tale, the comically anti-climactic “The Carriage,� though it is set in a little town where the cavalry is stationed and features a local landowner and former cavalryman, is filled with same concerns for social status as “The St. Petersburg Tales.�)
The translation here is a good one, and flows easily. I didn’t find the afterward by Priscilla Meyer all that helpful. But at least it is mercifully brief.
March 3, 2007
اگر داستان کوتاه دوست دارید، اگر ادبیات روسی را دوست دارید، اگر چخوف دوست دارید و هزار تا اگر دیگر:
یادداشت‌ها� یک دیوانه را از دست ندهید.
راستش مطمئن نیستم که قبلاً این کتاب را این‌ج� معرفی نکرده‌ا�. اگر تکراری است، شرمنده.
یادداشت‌ها� یک دیوانه مجموعه داستانی است از نیکلای گوگول، نویسنده روس که از ۱۸۰۹ تا ۱۸۵۲ زندگی کرده. یعنی کاملاً قبل از بزرگان ادبیات روسی مثل داستایفسکی و تولستوی، تورگنیف و چخوف. می‌گوین� همه این نویسندگان و اساساً بیشتر نویسندگان روس بعد از گوگول تحت تأثیر او بوده‌ان�. تورگنیف گفته: «همه ما از زیر شنل گوگول بیرون آمده‌ایم� و شنل نام یکی از مشهورترین داستانها� کوتاه گوگول است.
در این کتاب ۸ تا از مهم‌تری� داستانها� کوتاه گوگول چاپ شده. از جمله شنل، دماغ، بلوار نیفسکی و یادداشت‌ها� یک دیوانه.
کتاب را خشایار دیهیمی در سال ۱۳۶۳ ترجمه کرده و ظاهراً اولین کار (و یا یکی از اولین کارهای) اوست. این کتاب در سال ۱۳۸۱ برای دومین بار و این بار بوسیه نشر نی چاپ شد و در این چهار سال -اگر اشتباه نکنم- شش بار تجدید چاپ شده است.
یک نوع طنز سیاه خاص روسی در داستانها� گوگول هست که واقعاً جذاب و تأثیرگذارشان می‌کن�. خواندن این کتاب را جداً توصیه می‌کن�.
یادداشت‌ها� یک دیوانه و هفت قصه دیگر
نیکلای گوگول
مترجم: خشایار دیهیمی
نشر نی
۳۰۴ ص
قیمت چاپ جدیدش را نمی‌دان� ولی قاعدتاً زیر ۳۰۰۰ تومان است
یادداشت‌ها� یک دیوانه را از دست ندهید.
راستش مطمئن نیستم که قبلاً این کتاب را این‌ج� معرفی نکرده‌ا�. اگر تکراری است، شرمنده.
یادداشت‌ها� یک دیوانه مجموعه داستانی است از نیکلای گوگول، نویسنده روس که از ۱۸۰۹ تا ۱۸۵۲ زندگی کرده. یعنی کاملاً قبل از بزرگان ادبیات روسی مثل داستایفسکی و تولستوی، تورگنیف و چخوف. می‌گوین� همه این نویسندگان و اساساً بیشتر نویسندگان روس بعد از گوگول تحت تأثیر او بوده‌ان�. تورگنیف گفته: «همه ما از زیر شنل گوگول بیرون آمده‌ایم� و شنل نام یکی از مشهورترین داستانها� کوتاه گوگول است.
در این کتاب ۸ تا از مهم‌تری� داستانها� کوتاه گوگول چاپ شده. از جمله شنل، دماغ، بلوار نیفسکی و یادداشت‌ها� یک دیوانه.
کتاب را خشایار دیهیمی در سال ۱۳۶۳ ترجمه کرده و ظاهراً اولین کار (و یا یکی از اولین کارهای) اوست. این کتاب در سال ۱۳۸۱ برای دومین بار و این بار بوسیه نشر نی چاپ شد و در این چهار سال -اگر اشتباه نکنم- شش بار تجدید چاپ شده است.
یک نوع طنز سیاه خاص روسی در داستانها� گوگول هست که واقعاً جذاب و تأثیرگذارشان می‌کن�. خواندن این کتاب را جداً توصیه می‌کن�.
یادداشت‌ها� یک دیوانه و هفت قصه دیگر
نیکلای گوگول
مترجم: خشایار دیهیمی
نشر نی
۳۰۴ ص
قیمت چاپ جدیدش را نمی‌دان� ولی قاعدتاً زیر ۳۰۰۰ تومان است
July 13, 2007
This book forever changed my view of little dogs.
July 31, 2016
نیکولای گوگول یه داستان کوتاه معرکه داره به اسم بلوار نیفسکی. یه تراژدی جمع و جور با دو تا خط داستانی که یکی‌شو� جان هست، نفس هست... قصه� یه هنرمند نقاش که یه روز تو خیابون گلوش پیش یه دختر خواستنی گیر می‌کن� و می‌افت� دنبالش تا آخر سر کاشف به عمل بیاد که دختره تو نجیب‌خون� کار می‌کن�. طرفه این که گویا گوگول با رندی تمام و درست عکس داستایفسکی، توی چنبره� فاحشه� معصوم نیافتاده؛ طبیعتا نتیجه این میشه که دل‌رحمی‌ها� پیسکاریوف گوگول از زانو زدن‌ها� راسکولنیکف داستایفسکی بیشتر به دل می‌شین�.
دو سه داستان آخری چنگی به دل نزدند.
.
دو سه داستان آخری چنگی به دل نزدند.
.
July 24, 2024
این کتاب متشکل از ۸ داستان کوتاه به نام‌ها� «یادداشت‌ها� یک دیوانه»، «بلوار نیفسکی»، «دماغ»، «شنل»، «کالسکه»، «ماجرای نزاع ایوان...»، «مالکین قدیمی» و «ایوان فیودورویچ آشپونکا و خاله‌اش� است. داستانهای همگی در عین سادگی و روان بودن حاوی نکات عمیقی هستند و نیازمند اندکی تأمل. چهار داستان اول رو بیشتر دوست داشتم و به مجموع چهار داستان اولی میتونم نمره� ۴ بدم و چهار داستان بعدی رو حدودا ۳، حالا شاید یکی کمتر یکی بیشتر. داستان آخر پایانبندی جالب و خلاقانه‌ا� داشت. در مجموع اگر علاقمند به ادبیات روسی و داستان کوتاه هستید، حتما این کتاب رو بخونید. اگر مثل من علاقمند به ادبیات روسی و نه چندان علاقمند به داستان کوتاه هستید، وقت کردید بخونید ولی اگر نه به ادبیات روسی و نه به داستان کوتاه علاقمندید، خب این کتاب رو بیخیال بشید بره.ه
June 18, 2023
Whenever I am wallowing in a deep, deep valley of despair and misery � all due to a very disappointing, recent, DNF - I usually reach for a strong bottle of Gogol (sometimes a Kafka brew), as a palette cleanser, there is no substitute. This usually does the trick.
The Diary of a Madman by Nikolay Gogol did not disappoint. In this short story we witness a low-level clerk, Aksenty Ivanovich Poprishchin, descend into madness. Gogol writes this in the first person as a daily diary. This gave me a real sense intimacy with Poprishchin. Almost like he was chatting in a chair next to me,
As with many Gogol characters, this poor fellow is obsessed with hierarchy and status, he’s also miserable. His diary shows he is frustrated, and he speaks very disparagingly about his colleagues and the head of department. However, his adoration of the director is nothing short of sycophantic. He is also obsessed with the director’s daughter, who is about to be married.
The first sign of madness occurs when he overhears two dogs talking to each other on a street, one of these dogs belongs to the director’s daughter, which becomes important later in the story. These two dogs write letters to each other, no less!
Each entry starts with the date � for example, October 4th. I was really taken aback and did chuckle when an entry stated the date as April 43rd 2000, these headings continued to indicate further deterioration � another example is Madrid, 30th Februarius � now that did make me laugh!!!
”I was so worried I put my socks and shoes on and hurried into the state council room to instruct the police not to let the earth land on the moon�
Poprishchin, continues to plummet into insanity � he even thinks he is a Spanish monarch. Even though this was an amusing story, I did fell very sad for this chap � really, there is nothing funny about this at all. It’s a credible study of what someone with a severe mental illness may experience. I felt guilty for laughing at him earlier in the piece.
So, if you like absurdity, a bit of humour (guilt or not), random unrelated nonsense, talking dogs (they write too!), romantic tragedy, during an interesting period of history � you’ll like this.
I have enjoyed other Gogol short stories more � but this was entertaining, a bit funny, sad, and engaging.
4 Stars
The Diary of a Madman by Nikolay Gogol did not disappoint. In this short story we witness a low-level clerk, Aksenty Ivanovich Poprishchin, descend into madness. Gogol writes this in the first person as a daily diary. This gave me a real sense intimacy with Poprishchin. Almost like he was chatting in a chair next to me,
As with many Gogol characters, this poor fellow is obsessed with hierarchy and status, he’s also miserable. His diary shows he is frustrated, and he speaks very disparagingly about his colleagues and the head of department. However, his adoration of the director is nothing short of sycophantic. He is also obsessed with the director’s daughter, who is about to be married.
The first sign of madness occurs when he overhears two dogs talking to each other on a street, one of these dogs belongs to the director’s daughter, which becomes important later in the story. These two dogs write letters to each other, no less!
Each entry starts with the date � for example, October 4th. I was really taken aback and did chuckle when an entry stated the date as April 43rd 2000, these headings continued to indicate further deterioration � another example is Madrid, 30th Februarius � now that did make me laugh!!!
”I was so worried I put my socks and shoes on and hurried into the state council room to instruct the police not to let the earth land on the moon�
Poprishchin, continues to plummet into insanity � he even thinks he is a Spanish monarch. Even though this was an amusing story, I did fell very sad for this chap � really, there is nothing funny about this at all. It’s a credible study of what someone with a severe mental illness may experience. I felt guilty for laughing at him earlier in the piece.
So, if you like absurdity, a bit of humour (guilt or not), random unrelated nonsense, talking dogs (they write too!), romantic tragedy, during an interesting period of history � you’ll like this.
I have enjoyed other Gogol short stories more � but this was entertaining, a bit funny, sad, and engaging.
4 Stars
April 7, 2024
در یک کلام خواندنی !
بخوانید و از تاثیر گوگول لذت ببرید مخصوصا داستان شنل
دنیای ملال انگیزیست !
بخوانید و از تاثیر گوگول لذت ببرید مخصوصا داستان شنل
دنیای ملال انگیزیست !
September 10, 2023
چند تا داستان عالی از گوگول 👌🏻
April 6, 2017
El sólo hecho de que un ruso de Petersburgo quiera ser el Rey de España, demuestra la maestría con la que Gogol dominaba el absurdo para aplicarlo a un cuento. Con La Nariz, llega a su plenitud.
¡Admiro mucho a Nikolai!
¡Admiro mucho a Nikolai!
December 28, 2015
When you look back to the Golden Era of Russian Literature, Nikolai Gogol is like the odd man out. You have the romanticism of Pushkin, the philosophical depth found in Dostoyevsky, complex examinations of Russian society in Tolstoy, the realist style of Turgenev and then you have the satirical and farcical works of Gogol. It’s funny because Gogol’s stories fit ever so comfortably amongst the twentieth century Russian literature, where satirical stories were rampant due to Soviet censors.
It’s ever so comfortable because you don’t need to consciously place your mind in nineteenth century Russia to read Gogol. Somehow he places it for you, without any extended visual sequences needed. You are just there, in amongst the surrealism, the farce, the political satire, the absurdism, the quirkiness, the sadness, the self-awareness. Gogol effortlessly transports you on a literary odyssey like no other literature from that era. It’s all these qualities that keeps Gogol’s stories so fresh, timeless and hilarious. It’s understandable that without Gogol we would have no Dostoyevsky, Kafka, Bulgakov, Platonov and so many other different writers. Soviet writers of the early twentieth century, especially during Stalin’s regime, can only thank Gogol for writing socially and politically charged satires and managing to get away with them. Let’s not forget that there were strict censors even during the nineteenth century, especially during Gogol’s lifetime.
Diary of a Madman, The Nose and The Overcoat are probably his very best short stories, and all stylistically very different from one another. Utilising the diary format, the protagonist, Poprishchin, in Diary of a Madman challenges governmental bureaucracy and upper society in a hilarious and somewhat sad satire of a delusional man simply wanting to be noticed in the world, echoing the world we live in today. Some of literature’s funniest lines can be found in Diary of a Madman. The Nose is a complete farce, an almost proto-Kafkaesque and self-aware journey of a man whose nose has mysteriously fallen off his face, and his travels around St Petersburg to find it. The Overcoat completely changes tone into a gloomy, atmospheric tale of perception and troubled consciences, all revolving around an overcoat. Still, Gogol retains his trademark absurdism and structured prose, in an all-round fantastic collection of his short stories. Gogol is simply one of Russia’s greatest writers.
It’s ever so comfortable because you don’t need to consciously place your mind in nineteenth century Russia to read Gogol. Somehow he places it for you, without any extended visual sequences needed. You are just there, in amongst the surrealism, the farce, the political satire, the absurdism, the quirkiness, the sadness, the self-awareness. Gogol effortlessly transports you on a literary odyssey like no other literature from that era. It’s all these qualities that keeps Gogol’s stories so fresh, timeless and hilarious. It’s understandable that without Gogol we would have no Dostoyevsky, Kafka, Bulgakov, Platonov and so many other different writers. Soviet writers of the early twentieth century, especially during Stalin’s regime, can only thank Gogol for writing socially and politically charged satires and managing to get away with them. Let’s not forget that there were strict censors even during the nineteenth century, especially during Gogol’s lifetime.
“I confess I felt deeply troubled when I considered how unusually delicate and insubstantial the moon is. The moon, as everyone knows, is usually made in Hamburg, and they make a complete hash of it. I’m surprised that the English don’t do something about it. The moon is manufactured by a lame cooper, and it’s obvious the idiot has no idea what it should be made of. The materials he uses are tarred rope and linseed oil. That’s why there’s such a terrible stink all over the earth, which makes us stop our noses up. And it also explains why the moon is such a delicate sphere, and why people can’t live there � only noses. For this reason we can’t see our own noses any more, as they’re all on the moon.� Gogol, Diary of a Madman
Diary of a Madman, The Nose and The Overcoat are probably his very best short stories, and all stylistically very different from one another. Utilising the diary format, the protagonist, Poprishchin, in Diary of a Madman challenges governmental bureaucracy and upper society in a hilarious and somewhat sad satire of a delusional man simply wanting to be noticed in the world, echoing the world we live in today. Some of literature’s funniest lines can be found in Diary of a Madman. The Nose is a complete farce, an almost proto-Kafkaesque and self-aware journey of a man whose nose has mysteriously fallen off his face, and his travels around St Petersburg to find it. The Overcoat completely changes tone into a gloomy, atmospheric tale of perception and troubled consciences, all revolving around an overcoat. Still, Gogol retains his trademark absurdism and structured prose, in an all-round fantastic collection of his short stories. Gogol is simply one of Russia’s greatest writers.
January 21, 2024
این کتاب شامل هشت تا داستان کوتاهه که توی هر داستان ردپایی از دیوانگی میبینین؛ مثل مردی که کارمند جزء یه اداره� ولی ادعا میکنه پادشاهه، یا مردی که با یه نگاه عاشق یه روسپی میشه و بخاطر اون خودشو میکشه، یا مردی که یه روز صبح از خواب بیدار میشه و میبینه دماغش رو صورتش نیس، دماغش فرار کرده و تو لباس مبدل میخواسته از کشور بره! و....�
تمام این داستانا به زبون خیلی ساده و عامیانه نوشته شده، که تو اصطلاح ادبیات بهش میگن مبتذل. اما زیر این ظاهر ساده، لایه‌ه� و اعماق زیادی هست که مشکلات جامعه رو نشون میده، شما وقتی این داستان‌ه� رو میخونید براتون آشناس، اون خیابونارو تو شهر خودتون میشناسید، اون اداره براتون آشناس...�
بلاخره یه کتاب از گوگول خوندم 🥲😁
تمام این داستانا به زبون خیلی ساده و عامیانه نوشته شده، که تو اصطلاح ادبیات بهش میگن مبتذل. اما زیر این ظاهر ساده، لایه‌ه� و اعماق زیادی هست که مشکلات جامعه رو نشون میده، شما وقتی این داستان‌ه� رو میخونید براتون آشناس، اون خیابونارو تو شهر خودتون میشناسید، اون اداره براتون آشناس...�
بلاخره یه کتاب از گوگول خوندم 🥲😁
November 4, 2020
گوگول ساده می‌نویس�. آدم‌ها� قصه‌های� غالباً آدم‌ها� معمولی هستند و داستانهای� حول حوادثی ساده پرداخته شده‌اند� حوادثی که بیش‌ت� مواقع سرگرم‌کنند� و خنده‌دا� هم هستند؛ اما در انتها این خنده به غمی حقیقی بدل می‌شو�.آثار او علی‌رغ� سادگی ظاهری، دارای نکاتِ باریک و عمیقِ پنهانِ بسیاری است.
داستایفسکی میگوید: پیش پا افتادگیِ روزمره ای که در این قصه هاست، فریب آمیز است، چرا که بحران های نامرئی و ورطه های پنهانی را آشکار می سازد...
.
نوعِ اشخاصی که او در داستان� های خود توصیف کرده است تنها دارای خصوصیّات و کیفیّات ملّی نیستند، بلکه آن ها را در همه جا و در میان همه ی اقوام می� توان یافت و به همین جهت آثارِ وی ، انسانی و جاودانی است.
گوگول بدون آن که به پیچیدگی های روانی قهرمانانش بپردازد با چند خط توصیفّ ساده، چنان تصویری از آن ها ترسیم می کند که هیچ نکته ی پنهانی در شخصیّت شان باقی نمی ماند! تا جایی که حتی پوشکین از توانایی او برای نشان دادنِ عمق شخصیت یک نفر و ارائه اش به شکل شخصی زنده ، تنها در دو سه کلمه، به وجد می آید!
با وجودیکه گوگول از طبقه� متوسط جامعه برخاسته، به خوبی با خلق و خوی و رفتار طبقات اشرافی و همچنین اقشار پایین جامعه� روسی آشناست و به عنوان روایتگری که عمق تضادهای اجتماعی را دیده و درک کرده می‌نویس�.
گوگول هیچگاه بر محوریت( اشخاص) به انتقاد نمی‌پرداز�. بلکه در آثارش بسیار هوشیارانه، مسئله� نقد اجتماعی را در قالب یک (درمان از ریشه) عنوان می‌کن�.او را باید به جد نویسنده� بی پروای نقد اجتماعی دانست که جایگاه شیوهٔ رئالیسم انتقادی را در ادبیات محکم کرد...
.
***
نظمِ عوضیِ دنیا چنین است:
علتهای پیش پا افتاده، به وقایع بزرگ دامن زده اند، از سوی دیگر، حوادث عظیم ، نتایج پیش پا افتاده ای داشته اند...
.
***
کدام اندوه است که گذشت زمان تسلی اش ندهد؟کدام احساس از مبارزه ی نابرابر با کذشت زمان، جان به در میبَرَد؟....تمام احساسات ما در برابر این اثر طولانی، آهسته و نامرئیِ عادت، بازی بچه گانه ای بیش به نظر نمیرسد.....
داستایفسکی میگوید: پیش پا افتادگیِ روزمره ای که در این قصه هاست، فریب آمیز است، چرا که بحران های نامرئی و ورطه های پنهانی را آشکار می سازد...
.
نوعِ اشخاصی که او در داستان� های خود توصیف کرده است تنها دارای خصوصیّات و کیفیّات ملّی نیستند، بلکه آن ها را در همه جا و در میان همه ی اقوام می� توان یافت و به همین جهت آثارِ وی ، انسانی و جاودانی است.
گوگول بدون آن که به پیچیدگی های روانی قهرمانانش بپردازد با چند خط توصیفّ ساده، چنان تصویری از آن ها ترسیم می کند که هیچ نکته ی پنهانی در شخصیّت شان باقی نمی ماند! تا جایی که حتی پوشکین از توانایی او برای نشان دادنِ عمق شخصیت یک نفر و ارائه اش به شکل شخصی زنده ، تنها در دو سه کلمه، به وجد می آید!
با وجودیکه گوگول از طبقه� متوسط جامعه برخاسته، به خوبی با خلق و خوی و رفتار طبقات اشرافی و همچنین اقشار پایین جامعه� روسی آشناست و به عنوان روایتگری که عمق تضادهای اجتماعی را دیده و درک کرده می‌نویس�.
گوگول هیچگاه بر محوریت( اشخاص) به انتقاد نمی‌پرداز�. بلکه در آثارش بسیار هوشیارانه، مسئله� نقد اجتماعی را در قالب یک (درمان از ریشه) عنوان می‌کن�.او را باید به جد نویسنده� بی پروای نقد اجتماعی دانست که جایگاه شیوهٔ رئالیسم انتقادی را در ادبیات محکم کرد...
.
***
نظمِ عوضیِ دنیا چنین است:
علتهای پیش پا افتاده، به وقایع بزرگ دامن زده اند، از سوی دیگر، حوادث عظیم ، نتایج پیش پا افتاده ای داشته اند...
.
***
کدام اندوه است که گذشت زمان تسلی اش ندهد؟کدام احساس از مبارزه ی نابرابر با کذشت زمان، جان به در میبَرَد؟....تمام احساسات ما در برابر این اثر طولانی، آهسته و نامرئیِ عادت، بازی بچه گانه ای بیش به نظر نمیرسد.....
May 1, 2019
“Diary of a Madman,� the least successful of Gogol’s three greatest short stories, is astonishing for the way it effortlessly accomplishes great changes in tone, shifting from the realistic to the surreal, and back again. Like the two other stories, “The Nose� and “The Overcoat�, its protagonist is a cog in the bureaucratic wheel, a “titular counsellor� of the imperial civil service, who, in spite of his elegant title, is a flunky of low rank, a helpless drudge. This time, however, he is not described from the outside, but presented from the inside: the entire short story is one long, sustained monologue.
Aksenty Ivanovich Poprishchin, the hapless flunky, is hopelessly in love with his boss’s daughter Sophie, who of course despises him. He thinks he hears two pet dogs conversing about his beloved, and before long this hallucination of his leads, step by step, to full scale madness. Poprishchin eventually comes to believe he is the rightful King of Spain, and his confined to a mental institution.
Gogol handles the first person narrative with skill, absurdist relish, and a dark humor, and he looks into the abyss at the bottom of human identity perhaps more clearly here than in the other two aforementioned stories. If it be inferior to the others, it is only because if its occasionally unconvincing and unsympathetic madness. The hallucination of talking dogs seems like a cliché to me, even for the 19th century, and the end of the story strikes me as too callous and glib. I realize though that I am projecting onto Gogol’s world a distinctively modern view of madness.
Here is an excerpt from our madman’s diary, describing the day he arrived in “Spain,� that is, the mental hospital:
Madrid, February 30th. � So I am in Spain after all! It has happened so quickly that I could hardly take it in. The Spanish deputies came early this morning, and I got with them into the carriage. This unexpected promptness seemed to me strange. We drove so quickly that in half an hour we were at the Spanish frontier. Over all Europe now there are cast-iron roads, and the steamers go very fast. A wonderful country, this Spain!
As we entered the first room, I saw numerous persons with shorn heads. I guessed at once that they must be either grandees or soldiers, at least to judge by their shorn heads.
The Chancellor of the State, who led me by the hand, seemed to me to behave in a very strange way; he pushed me into a little room and said, “Stay here, and if you call yourself “King Ferdinand� again, I will drive the wish to do so out of you.�
I knew, however, that that was only a test, and I reasserted my conviction; on which the Chancellor gave me two such severe blows with a stick on the back, that I could have cried out with the pain. But I restrained myself, remembering that this was a usual ceremony of old � time chivalry when one was inducted into a high position, and in Spain the laws of chivalry prevail up to the present day. When I was alone, I determined to study State affairs; I discovered that Spain and China are one and the same country, and it is only through ignorance that people regard them as separate kingdoms.
June 11, 2024
� Rating: 3.5
August 13, 2024
حد يقولي حالًا ايه ده ؟
انا بدات مع جوجول بقصة الانف.
بهرتني جدًا وقتها يمكن اكتر من قصة كافكا كمان بما انهم الاتنين قصص تحول
بس يمكن ده عشان تقل الجو العام في قصة كافكا و سوداويته اللي خلاني قافل جدًا حتي بعد ما خلصتها
نيكولاي جوجول في نكهة ساخرة في قصصه حتي الان
حيوانات بتتكلم و بتبعت لبعض رسائل
في الوقت اللي روائيين بيعانوا فيه عشان يعبروا عن بطل روياتهم الرئيسي
جوجول بيبدع و يعبر عن كلاب و يعبر عن انف متحركة تركت صاحبها و صاحبها ذا الانف المفقود
طب بلاش الجزئية دي
الجزئية اللي جن فيها بطل القصة الطويلة
انت بتقرا كلمات مجنون فعلًا مفيش كلام
مجنون لدرجة انه يلغبطلك رؤيتك للاشياء بما انك هتشوفها بعينه لفترة وجيزة
هو بيتكلم باقتناع شديد عن كل شئ يمر به
فظيعة بجد
و اكيد طبعًا انا بظلم جوجول لما بقارنه بروائيين عاديين و بظلمهم لما بقارنهم به
لا مقارنة.
انا بدات مع جوجول بقصة الانف.
بهرتني جدًا وقتها يمكن اكتر من قصة كافكا كمان بما انهم الاتنين قصص تحول
بس يمكن ده عشان تقل الجو العام في قصة كافكا و سوداويته اللي خلاني قافل جدًا حتي بعد ما خلصتها
نيكولاي جوجول في نكهة ساخرة في قصصه حتي الان
حيوانات بتتكلم و بتبعت لبعض رسائل
في الوقت اللي روائيين بيعانوا فيه عشان يعبروا عن بطل روياتهم الرئيسي
جوجول بيبدع و يعبر عن كلاب و يعبر عن انف متحركة تركت صاحبها و صاحبها ذا الانف المفقود
طب بلاش الجزئية دي
الجزئية اللي جن فيها بطل القصة الطويلة
انت بتقرا كلمات مجنون فعلًا مفيش كلام
مجنون لدرجة انه يلغبطلك رؤيتك للاشياء بما انك هتشوفها بعينه لفترة وجيزة
هو بيتكلم باقتناع شديد عن كل شئ يمر به
فظيعة بجد
و اكيد طبعًا انا بظلم جوجول لما بقارنه بروائيين عاديين و بظلمهم لما بقارنهم به
لا مقارنة.
August 29, 2017
O αγαπημένος και ιδιοφυής Γκόγκολ μας παρουσιάζει τις εμμονές, το λογικό και το παράλογο ως όψεις του ίδιου νομίσματος. Ως θέμα οπτικής. Και οι δύο ήρωες του βαδίζουν όπως επιθυμούν σε αυτόν τον κόσμο ζώντας όμως με το άγχος, χωρίς φιλοδοξίες, γεμάτοι φόβο και αναλώνουν την ζωή τους στο μυαλό τους. Χωρίς πρωτοβουλία και θέληση κρατιούνται πεισματικά στις παρυφές της ζωής. Και ο Γκόγκολ για άλλη μια φορά με οξυδέρκεια παρατηρεί τον άνθρωπο στις πιο δύσκολες και προσωπικές του στιγμές στρώνοντας τον δρόμο για όλους τους υπόλοιπους μεγάλους Ρώσους που θα ακολουθήσουν. Σατιρίζει, ειρωνεύεται αλλα δείχνει και μια τέλεια κατανόηση και ενσυναίσθηση για τους φτωχούς ήρωες του. Εκτιμώ γενικώς το χιούμορ όπου και αν το συναντώ και ο Γκόγκολ έχει μπόλικο (είναι άλλωστε ένας από τους λόγους που τον αγαπώ).
To Παλτό: 5/5 και στα αγαπημένα ολοταχώς
Στο πρώτο διήγημα το μέσο που χρησιμοποιεί για να σκιαγραφήσει όχι μονο τον Ακάκιο και την ζωή του(και τις αλλαγές που υφίσταται) αλλα και την υποκρισία και τις ανούσιες απαιτήσεις μιας κοινωνίας, είναι ένα παλτό. Ναι, μάλιστα τόσο απλά και τόσο εύστοχα. Ένα παλτό είναι ικανό να αναδείξει ζητήματα που παραμένουν επίκαιρα. Παραδείγματος χάρη θέματα που εντόπισα είναι η ανάγκη για αποδοχή, η αξία που δίνεται στα αγαθά ως μέσο άντλησης προσωπικής ικανοποίησης, η μοναξιά και η απομόνωση, το κενό και η ανάγκη για να το γεμίσουμε άλλοτε με εμμονές και προσκολλήσεις και άλλοτε με παλτά. Στην πραγματικότητα ο ήρωας μας είναι σαν να ξαναγεννιέται, σαν να ανακαλύπτει πτυχές του εαυτού του που μεχρι τότε δεν τον είχαν απασχολήσει ή δεν υπήρχε κάποιο κίνητρο για να γίνει πιο ενεργητικός ώς άνθρωπος. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή που τρέχει πίσω από μια νεαρή γυναίκα και του ξεφεύγει ένα γελάκι, σαν να υποκύπτει για πρώτη φορά στην σεξουαλική του ορμή. Μην ξεχνάμε ωστόσο και την καυστική αναφορά που κάνει για άλλη μια φορά στην γραφειοκρατία και που το ανέλυσε πολύ πιο λεπτομερώς στις Νεκρές Ψυχές.
Ημερολόγιο ενός τρελού: 4/5
Ένα κυκλοθυμικό παραλήρημα γεμάτο πίκρα αλλα και χιούμορ που πηγάζει από τις ματαιώσεις του ήρωα. Βάλλει κατά πάντων και είναι απολαυστικός καθώς διαφαίνεται ο καυστικός συγγραφέας από πίσω. Οι τρελοί είναι άνθρωποι που έχουν αγιάσει. Κάπου το διάβασα αυτό και δεν θυμάμαι πού. Όμως είναι άκακοι, στην πραγματικότητα η τρέλα τους είναι μια άμυνα απέναντι στην ζωή. Το τέλος αναμενόμενο αλλα who cares, the man is fucking Gogol.
To Παλτό: 5/5 και στα αγαπημένα ολοταχώς
Στο πρώτο διήγημα το μέσο που χρησιμοποιεί για να σκιαγραφήσει όχι μονο τον Ακάκιο και την ζωή του(και τις αλλαγές που υφίσταται) αλλα και την υποκρισία και τις ανούσιες απαιτήσεις μιας κοινωνίας, είναι ένα παλτό. Ναι, μάλιστα τόσο απλά και τόσο εύστοχα. Ένα παλτό είναι ικανό να αναδείξει ζητήματα που παραμένουν επίκαιρα. Παραδείγματος χάρη θέματα που εντόπισα είναι η ανάγκη για αποδοχή, η αξία που δίνεται στα αγαθά ως μέσο άντλησης προσωπικής ικανοποίησης, η μοναξιά και η απομόνωση, το κενό και η ανάγκη για να το γεμίσουμε άλλοτε με εμμονές και προσκολλήσεις και άλλοτε με παλτά. Στην πραγματικότητα ο ήρωας μας είναι σαν να ξαναγεννιέται, σαν να ανακαλύπτει πτυχές του εαυτού του που μεχρι τότε δεν τον είχαν απασχολήσει ή δεν υπήρχε κάποιο κίνητρο για να γίνει πιο ενεργητικός ώς άνθρωπος. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή που τρέχει πίσω από μια νεαρή γυναίκα και του ξεφεύγει ένα γελάκι, σαν να υποκύπτει για πρώτη φορά στην σεξουαλική του ορμή. Μην ξεχνάμε ωστόσο και την καυστική αναφορά που κάνει για άλλη μια φορά στην γραφειοκρατία και που το ανέλυσε πολύ πιο λεπτομερώς στις Νεκρές Ψυχές.
Ημερολόγιο ενός τρελού: 4/5
Ένα κυκλοθυμικό παραλήρημα γεμάτο πίκρα αλλα και χιούμορ που πηγάζει από τις ματαιώσεις του ήρωα. Βάλλει κατά πάντων και είναι απολαυστικός καθώς διαφαίνεται ο καυστικός συγγραφέας από πίσω. Οι τρελοί είναι άνθρωποι που έχουν αγιάσει. Κάπου το διάβασα αυτό και δεν θυμάμαι πού. Όμως είναι άκακοι, στην πραγματικότητα η τρέλα τους είναι μια άμυνα απέναντι στην ζωή. Το τέλος αναμενόμενο αλλα who cares, the man is fucking Gogol.
February 6, 2017
يوميات مجنون قصة قصيرة لعملاق الأدب الروسي نيكولاي غوغول
يصور لنا الكاتب في هذه القصة مجموعة من الأحداث الغريبة التي تقع لأحد المجانين , الذي تصور نفسه ملكا لإسبانيا و أطلق على نفسه إسم " فيرديناند الثامن " و بسبب هذا الإعتقاد أدخل إلى عنبر للمجانين .
و حينما قررت البقاء وحيدا , قررت القيام ببعض الشؤون الدولية . اكتشفت أن الصين و إسبانيا أرض واحدة تماما , و بسبب الجهل فقط يعتبرونهم دولتين مختلفتين "
..ذلك لأن القمر في العادة يصنع في هامبورغ , و يضنع بشكل شنيع , و أنا مندهش كيف أن إنجلترا لا تلتفت إلى
ذلك . و صانع القمر هو صانع براميل أعرج و الظاهر أنه أبله و ليس له أي تصور عن القمر
...لأن له وجه يشبه إلى حد ما قارورة صيدلية..
****
في نهاية القصة يسلط غوغول الضوء على أمر مهم جدا و هو المعاملة التي يتلقاها رواد المصحة النفسية في ذلك الوقت , و التعذيب الكبير و الشديد و هذا عبر الضرب بالعصي و صب الماء البارد على الرؤوس الحليقة .
April 2, 2021
Διάβασα αυτά τα δύο διηγήματα μετά από� προτροπή του Ναμπόκοφ (ε, ναι). Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα (ακούω πάντα με προσοχή τι λέει ο Δάσκαλος, αλλά δεν συνεπάγεται πως θα συμφωνήσουμε απαραιτήτως).
Το πιο ενδιαφέρον σε αυτά τα δείγματα γραφής παραμένει ότι εντόπισα τις επιρροές του Γκόγκολ στον Ναμπόκοφ, οπότε θεωρώ ότι άξιζε τον κόπο.
Το πιο ενδιαφέρον σε αυτά τα δείγματα γραφής παραμένει ότι εντόπισα τις επιρροές του Γκόγκολ στον Ναμπόκοφ, οπότε θεωρώ ότι άξιζε τον κόπο.
May 29, 2017
_The diary of a madman_
**It's a 4,5**
One of the finest short stories i have ever read. I loved it <3
**It's a 4,5**
One of the finest short stories i have ever read. I loved it <3
December 12, 2022
اصلا نخندیدم
December 15, 2024
کتاب رو خیلی دوست داشتم. داستان کتاب درباره افرادی از طبقه متوسط یا کم توان هست که به هر دری میزنن تا به طبقات بالاتر از خودشون راه پیدا کنن. طنز تلخ در این کتاب خیلی خوب کار شده. جاهاییش حتی ممکن عه شخصیت برات منزجر کننده بشه که این نشون دهنده شخصیت پردازی خوب نویسنده هست.
December 12, 2017
Δευτέρα βράδυ στο μαγαζί, πρέπει να περιμένεις δύο ώρες μέχρι να κλείσεις και δεν έχει καθόλου κόσμο. Τι καλύτερη ιδέα από το να διαβάσεις ένα μικρό βιβλίο που -ντροπή σου- δεν είχες διαβάσει ποτέ μέχρι τώρα;
Το Ημερολόγιο ενός Τρελού είναι μια ιστορία μέχρι και χθες το βράδυ δεν είχα ιδέα για τη μιλάει. Ξέρω ξέρω, ντροπή μου. Και όντως ντροπή μου! Χιούμορ, θλίψη, πόνος και πορεία προς την τρέλα. Μέσα σε 60κάτι σελίδες και είχε πολύ περισσότερο βάθος και νόημα από πολλές άλλες ιστορίες.
Το τελευταίο 1/3 του διηγήματος θα μείνει για πολύ καιρό χαραγμένο στο μυαλό μου και το πώς με ανατρίχιασε. Ανάλογο αρχαιοελληνικής τραγωδίας. Τουλάχιστον!
Το Ημερολόγιο ενός Τρελού είναι μια ιστορία μέχρι και χθες το βράδυ δεν είχα ιδέα για τη μιλάει. Ξέρω ξέρω, ντροπή μου. Και όντως ντροπή μου! Χιούμορ, θλίψη, πόνος και πορεία προς την τρέλα. Μέσα σε 60κάτι σελίδες και είχε πολύ περισσότερο βάθος και νόημα από πολλές άλλες ιστορίες.
Το τελευταίο 1/3 του διηγήματος θα μείνει για πολύ καιρό χαραγμένο στο μυαλό μου και το πώς με ανατρίχιασε. Ανάλογο αρχαιοελληνικής τραγωδίας. Τουλάχιστον!
March 13, 2020
نمیدونم مشکل از من بود یا از کتاب یا از ترجمه ولی به هیچ وجه نتونستم با کتاب ارتباط بگیرم. بجز داستان شنل، واقعا متوجه نکته بقیه داستان ها نشدم. نفهمیدم سبک کتاب سوررئاله، طنزه، گروتسکه چیه یا اصلا چی میخواد بگه!
August 4, 2012
Μια από τις ελάχιστες ευτυχίες της εφηβείας μου ήταν η μεγάλη δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου. Διάβασα εκεί έναν μεγάλο όγκο βιβλίων, κανονικό μοτεράκι. Νομίζω πως τελείωσα τους Ρώσους κλασικούς κάπου στην πρώτη Λυκείου, κι όταν λέω τελείωσα, το εννοώ, τερμάτισα όλα τα σχετικά ράφια, δεν έμεινε τίποτα εκεί αδιάβαστο. Αυτό έχει δυο καλά κι ένα κακό. Το βασικό καλό είναι οι βάσεις, η αίσθηση της λογοτεχνίας, το υπόβαθρο που μένει. Το δεύτερο καλό είναι πως σε γενικές γραμμές θυμάμαι λίγα πράγματα από αυτά τα βιβλία, οπότε μπορώ να τα ξαναδιαβάσω άνετα. Το κακό είναι εμφανές, το να διαβάσεις του Αδελφούς Καραμαζώφ σε αυτήν την ηλικία ίσως να μην είναι τόσο σημαντικό όσο το να τους διαβάσεις ενήλικας.
«Το ημερολόγιο ενός τρελού» το θυμόμουν, το ήξερα πως το έχω ξαναδιαβάσει. Όμως μέσα στην μανία μου για διάβασμα και την εφηβική μου λύσσα το είχα ξεπετάξει. Είναι ένα μικρό διήγημα, και μιλάει για αυτό που ίσως καίει ακόμα και σήμερα όλους τους νεαρούς ενήλικες� ποιος είμαι, με χαρακτηρίζει η δουλειά και τα χρήματα και η καταγωγή, με προσδιορίζει μια εργασία κατά βάση ανιαρή, αλλά χρήσιμη για να ζήσω, μπορεί ίσως να είμαι ο βασιλιάς της Ισπανίας και να μην το ξέρω;
«Το ημερολόγιο ενός τρελού» είναι βαθιά βιογραφικό, και χιουμοριστικό και εντελώς μα εντελώς πικρό και δραματικό. Αναδεικνύει την αίσθηση του σύγχρονου ανθρώπου πως γεννήθηκε για κάτι σημαντικό, πως είναι διαφορετικός από όλους τους άλλους και την πικρή συνειδητοποίηση πως τελικά είναι ένα φτωχός δημόσιος υπάλληλος. Παράλληλα σατιρίζει το κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής, την κόρη του Διευθυντή που θα παντρευτεί ή θαλαμηπόλο ή Στρατηγό, τα σκυλιά της πλουτοκρατίας που είναι τόσο σνομπ όταν γράφουν γράμματα το ένα στο άλλο κ.ο.κ. Και την τρέλα φυσικά, ίσως το μόνο καταφύγιο των υγιώς σκεπτόμενων ανθρώπων.
Υπολογίζω πως πολλά έχουν γραφτεί, κι άλλα τόσα υποτεθεί για το μικρό κείμενο. Εγώ απλά χαίρομαι που το ξαναδιάβασα.
«Το ημερολόγιο ενός τρελού» το θυμόμουν, το ήξερα πως το έχω ξαναδιαβάσει. Όμως μέσα στην μανία μου για διάβασμα και την εφηβική μου λύσσα το είχα ξεπετάξει. Είναι ένα μικρό διήγημα, και μιλάει για αυτό που ίσως καίει ακόμα και σήμερα όλους τους νεαρούς ενήλικες� ποιος είμαι, με χαρακτηρίζει η δουλειά και τα χρήματα και η καταγωγή, με προσδιορίζει μια εργασία κατά βάση ανιαρή, αλλά χρήσιμη για να ζήσω, μπορεί ίσως να είμαι ο βασιλιάς της Ισπανίας και να μην το ξέρω;
«Το ημερολόγιο ενός τρελού» είναι βαθιά βιογραφικό, και χιουμοριστικό και εντελώς μα εντελώς πικρό και δραματικό. Αναδεικνύει την αίσθηση του σύγχρονου ανθρώπου πως γεννήθηκε για κάτι σημαντικό, πως είναι διαφορετικός από όλους τους άλλους και την πικρή συνειδητοποίηση πως τελικά είναι ένα φτωχός δημόσιος υπάλληλος. Παράλληλα σατιρίζει το κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής, την κόρη του Διευθυντή που θα παντρευτεί ή θαλαμηπόλο ή Στρατηγό, τα σκυλιά της πλουτοκρατίας που είναι τόσο σνομπ όταν γράφουν γράμματα το ένα στο άλλο κ.ο.κ. Και την τρέλα φυσικά, ίσως το μόνο καταφύγιο των υγιώς σκεπτόμενων ανθρώπων.
Υπολογίζω πως πολλά έχουν γραφτεί, κι άλλα τόσα υποτεθεί για το μικρό κείμενο. Εγώ απλά χαίρομαι που το ξαναδιάβασα.
December 22, 2022
8.5/10
Αυτή η κριτική είναι μόνο για "Το Ημερολόγιο ενός τρελού"
Διάβασα "Το Ημερολόγιο ενός τρελού" αμέσως μετά από "Το παλτό" και με εξέπληξε το πόσο διαφορετικά αλλά εξίσου ωραία μπορεί να γράψει ο Γκόγκολ. Εδώ ενώ η ιστορία είναι τραγική η γραφή είναι κωμική. Για ακόμη μια φορά αποτυπώνονται εξαιρετικά οι σκέψεις ενός ανθρώπου, και αν κανονικά είναι δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο, στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ακόμη δυσκολότερο μιας και πρόκειται για τις σκέψεις ενός τρελού.
Σημαντικό επίσης το γεγονός πως η ιστορία εξελίσσεται. Αρχικά τα σημάδια τρέλας είναι λίγα ενώ σιγά σιγά όλο και αυξάνονται μέχρι και το τέλος που έχουμε την κορύφωση.
Αυτή η κριτική είναι μόνο για "Το Ημερολόγιο ενός τρελού"
Διάβασα "Το Ημερολόγιο ενός τρελού" αμέσως μετά από "Το παλτό" και με εξέπληξε το πόσο διαφορετικά αλλά εξίσου ωραία μπορεί να γράψει ο Γκόγκολ. Εδώ ενώ η ιστορία είναι τραγική η γραφή είναι κωμική. Για ακόμη μια φορά αποτυπώνονται εξαιρετικά οι σκέψεις ενός ανθρώπου, και αν κανονικά είναι δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο, στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ακόμη δυσκολότερο μιας και πρόκειται για τις σκέψεις ενός τρελού.
Σημαντικό επίσης το γεγονός πως η ιστορία εξελίσσεται. Αρχικά τα σημάδια τρέλας είναι λίγα ενώ σιγά σιγά όλο και αυξάνονται μέχρι και το τέλος που έχουμε την κορύφωση.
March 3, 2016
4,5*
Μόνο ένας συγγραφέας σαν τον Γκογκόλ θα μπορούσε να συνδυάσει χιούμορ, σάτιρα, θλίψη και ένα τραγικό τέλος αντάξιο του αρχαίου Ελληνικού δράματος... Κι όλα αυτά μόνο σε 62 σελίδες!!
Η σταδιακή τρέλα του βασικού χαρακτήρα μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου του....
Μόνο ένας συγγραφέας σαν τον Γκογκόλ θα μπορούσε να συνδυάσει χιούμορ, σάτιρα, θλίψη και ένα τραγικό τέλος αντάξιο του αρχαίου Ελληνικού δράματος... Κι όλα αυτά μόνο σε 62 σελίδες!!
Η σταδιακή τρέλα του βασικού χαρακτήρα μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου του....
Displaying 1 - 30 of 1,311 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.