What do you think?
Rate this book
القاعدة و الاستثناء
La storia di un viaggio. Sfruttatori e sfruttati, soli in un deserto, alla ricerca dell'oro nero, davanti al fiume della pace. L’eccezione e la regola: già dall’ordine dei due termini, scelto da Bertold Brecht per dare il titolo a quest’opera che lui stesso definì “dramma didattico�, si dovrebbe capire l’intento paradossale dell’autore tedesco. Solo dopo avere definito una regola potremmo definire un’eccezione, non certo viceversa. Una contraddizione logica che si inserisce su un discorso più ampio dedicato alla critica del mondo capitalistico, un mondo diviso essenzialmente in due classi legate a filo doppio. Se lo sfruttatore è il datore di lavoro che si muove per accaparrarsi il denaro (petrolio),lo sfruttato è colui che per sopravvivere è costretto ad aiutarlo, continuando ad alimentare questo circolo vizioso. L’equilibrio ormai è stabilito, non ci sarà mai avvicinamento tra le classi se si continuerà a rispettare le regole del sistema, al massimo la distanza potrà aumentare, non certo diminuire.
Audiobook
First published January 1, 1930
1 person is currently reading
110 people want to read
About the author
Bertolt Brecht
1,508books1,863followersEugen Berthold Friedrich Brecht was a German poet, playwright, and theatre director. A seminal theatre practitioner of the twentieth century, Brecht made equally significant contributions to dramaturgy and theatrical production, the latter particularly through the seismic impact of the tours undertaken by the Berliner Ensemble—the post-war theatre company operated by Brecht and his wife and long-time collaborator, the actress Helene Weigel—with its internationally acclaimed productions.
From his late twenties Brecht remained a life-long committed Marxist who, in developing the combined theory and practice of his 'epic theatre', synthesized and extended the experiments of Piscator and Meyerhold to explore the theatre as a forum for political ideas and the creation of a critical aesthetics of dialectical materialism. Brecht's modernist concern with drama-as-a-medium led to his refinement of the 'epic form' of the drama (which constitutes that medium's rendering of 'autonomization' or the 'non-organic work of art'—related in kind to the strategy of divergent chapters in Joyce's novel Ulysses, to Eisenstein's evolution of a constructivist 'montage' in the cinema, and to Picasso's introduction of cubist 'collage' in the visual arts). In contrast to many other avant-garde approaches, however, Brecht had no desire to destroy art as an institution; rather, he hoped to 're-function' the apparatus of theatrical production to a new social use. In this regard he was a vital participant in the aesthetic debates of his era—particularly over the 'high art/popular culture' dichotomy—vying with the likes of Adorno, Lukács, Bloch, and developing a close friendship with Benjamin. Brechtian theatre articulated popular themes and forms with avant-garde formal experimentation to create a modernist realism that stood in sharp contrast both to its psychological and socialist varieties. "Brecht's work is the most important and original in European drama since Ibsen and Strindberg," Raymond Williams argues, while Peter Bürger insists that he is "the most important materialist writer of our time."
As Jameson among others has stressed, "Brecht is also ‘Brecht�"—collective and collaborative working methods were inherent to his approach. This 'Brecht' was a collective subject that "certainly seemed to have a distinctive style (the one we now call 'Brechtian') but was no longer personal in the bourgeois or individualistic sense." During the course of his career, Brecht sustained many long-lasting creative relationships with other writers, composers, scenographers, directors, dramaturgs and actors; the list includes: Elisabeth Hauptmann, Margarete Steffin, Ruth Berlau, Slatan Dudow, Kurt Weill, Hanns Eisler, Paul Dessau, Caspar Neher, Teo Otto, Karl von Appen, Ernst Busch, Lotte Lenya, Peter Lorre, Therese Giehse, Angelika Hurwicz, and Helene Weigel herself. This is "theatre as collective experiment [...] as something radically different from theatre as expression or as experience."
There are few areas of modern theatrical culture that have not felt the impact or influence of Brecht's ideas and practices; dramatists and directors in whom one may trace a clear Brechtian legacy include: Dario Fo, Augusto Boal, Joan Littlewood, Peter Brook, Peter Weiss, Heiner Müller, Pina Bausch, Tony Kushner and Caryl Churchill. In addition to the theatre, Brechtian theories and techniques have exerted considerable sway over certain strands of film theory and cinematic practice; Brecht's influence may be detected in the films of Joseph Losey, Jean-Luc Godard, Lindsay Anderson, Rainer Werner Fassbinder, Nagisa Oshima, Ritwik Ghatak, Lars von Trier, Jan Bucquoy and Hal Hartley.
During the war years, Brecht became a prominent writer of the Exilliteratur. He expressed his opposition to the National Socialist and Fascist movements in his most famous plays.
From his late twenties Brecht remained a life-long committed Marxist who, in developing the combined theory and practice of his 'epic theatre', synthesized and extended the experiments of Piscator and Meyerhold to explore the theatre as a forum for political ideas and the creation of a critical aesthetics of dialectical materialism. Brecht's modernist concern with drama-as-a-medium led to his refinement of the 'epic form' of the drama (which constitutes that medium's rendering of 'autonomization' or the 'non-organic work of art'—related in kind to the strategy of divergent chapters in Joyce's novel Ulysses, to Eisenstein's evolution of a constructivist 'montage' in the cinema, and to Picasso's introduction of cubist 'collage' in the visual arts). In contrast to many other avant-garde approaches, however, Brecht had no desire to destroy art as an institution; rather, he hoped to 're-function' the apparatus of theatrical production to a new social use. In this regard he was a vital participant in the aesthetic debates of his era—particularly over the 'high art/popular culture' dichotomy—vying with the likes of Adorno, Lukács, Bloch, and developing a close friendship with Benjamin. Brechtian theatre articulated popular themes and forms with avant-garde formal experimentation to create a modernist realism that stood in sharp contrast both to its psychological and socialist varieties. "Brecht's work is the most important and original in European drama since Ibsen and Strindberg," Raymond Williams argues, while Peter Bürger insists that he is "the most important materialist writer of our time."
As Jameson among others has stressed, "Brecht is also ‘Brecht�"—collective and collaborative working methods were inherent to his approach. This 'Brecht' was a collective subject that "certainly seemed to have a distinctive style (the one we now call 'Brechtian') but was no longer personal in the bourgeois or individualistic sense." During the course of his career, Brecht sustained many long-lasting creative relationships with other writers, composers, scenographers, directors, dramaturgs and actors; the list includes: Elisabeth Hauptmann, Margarete Steffin, Ruth Berlau, Slatan Dudow, Kurt Weill, Hanns Eisler, Paul Dessau, Caspar Neher, Teo Otto, Karl von Appen, Ernst Busch, Lotte Lenya, Peter Lorre, Therese Giehse, Angelika Hurwicz, and Helene Weigel herself. This is "theatre as collective experiment [...] as something radically different from theatre as expression or as experience."
There are few areas of modern theatrical culture that have not felt the impact or influence of Brecht's ideas and practices; dramatists and directors in whom one may trace a clear Brechtian legacy include: Dario Fo, Augusto Boal, Joan Littlewood, Peter Brook, Peter Weiss, Heiner Müller, Pina Bausch, Tony Kushner and Caryl Churchill. In addition to the theatre, Brechtian theories and techniques have exerted considerable sway over certain strands of film theory and cinematic practice; Brecht's influence may be detected in the films of Joseph Losey, Jean-Luc Godard, Lindsay Anderson, Rainer Werner Fassbinder, Nagisa Oshima, Ritwik Ghatak, Lars von Trier, Jan Bucquoy and Hal Hartley.
During the war years, Brecht became a prominent writer of the Exilliteratur. He expressed his opposition to the National Socialist and Fascist movements in his most famous plays.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 38 reviews
February 26, 2022
Die Ausnahme und die Regel = The Exception and the Rule, Bertolt Brecht
The Exception and the Rule is a short play by German playwright Bertolt Brecht.
The play itself is short, and lasts no longer than 60 minutes if performed in its entirety. It tells the story of a rich merchant, who must cross the fictional Yahi Desert to close an oil deal.
During the trip the class differences between him and his working-class porter are shown. As he becomes increasingly afraid of the desert, the merchant's brutality increases, and he feels terribly alone without police nearby to protect him.
Eventually when the Merchant fires his guide, the porter and the Merchant himself get lost and the water supplies are running low. The Merchant mistakenly shoots the coolie, thinking he was being attacked, when he was in reality being offered some water the coolie still had left in his bottle.
Later, in a court room scene, the evidence of the murder is presented, and ultimately the Merchant is acquitted. The Judge concludes that the Merchant had every right to fear a potential threat from the coolie, and that he was justified in shooting the coolie in self-defense regardless of whether there was an actual threat, or whether the Merchant simply felt threatened.
تاریخ نخستین خوانش: روز سی ام ماه آوریل سال1980میلادی
عنوان: استثناء و قاعده؛ نوشته: برتولت برشت؛ مترجم: م.الف به� آذین (محمود اعتمادزاده)؛ تهران، آگاه، چاپ دوم سال1348، در51ص؛ چاپ پنجم سال1356؛ چاپ ششم سال1357؛ موضوع نمایشنام های نویسندگان آلمان - سده20م
چهره ها: «کارل لانگمان» بازرگان؛ باربر؛ راهنما؛ مهمانخانه دار ایستگاه هان؛ قاضی، زن باربر؛ رئیس گروه دوم مسافران؛ دو دستیار قاضی؛ دو پاسبان
هنرپیشگان: داستان سفری را برایتان بازگو میکنیم؛ داستان سفر گروهی شامل: یک بازرگان و دو خدمتکار؛ خوب بنگرید چه میکنند
نمایشنام ی: استثناء و قاعده؛ سفر بازرگانی را روایت میکند، که با دو همراه خود، به سوی سرزمینی به نام «اورگا (در آسیا)» میروند؛ تا بازرگان در آنجا زودتر از رقیبان خویش، به نفت دست یابد؛ بگذشته از یک راهنما، از جمله ی همراهان او، باربری است، که بار و بنه را حمل میکند؛ تاجر مدام باربر را شلاق میزند، و کار خویش را، امری کاملاً «طبیعی» میداند؛ مگر«حق» او نیست، که زودتر از رقیبان، به مقصد برسد؟
تاجر در این باره میگوید (من معمولاً طرفدار شلاق زدن نیستم، اما حالا اینکار ضرورت دارد)؛ او «ضرورت» کار خود را خوب میشناسد؛ پیش از آنکه به بیابان پای بگذارد، از هیچ خشونتی دریغ نمیکند، اما به محض آنکه خود را در بیابان میبیند، بنا به همان «ضرورت»، مهربان میشود، سرانجام تاجر، باربر را، به گمان اینکه قصد از بین بردنش را دارد، به قتل میرساند؛ پس از رسیدن به مقصد، تاجر را محاکمه میکنند، اما قاضی او را بیگناه تشخیص میدهد، و حکم میدهد: «بر دادگاه مدلل است که باربر با سنگ به ارباب خود نزدیک نشد، بلکه با یک قمقمه؛ ولی با این قمقمه چه میخواست بکند؟ آب به بازرگان بدهد؟ باورکردنی نیست»؛ «استثناء و قاعده» با دادگاهی که در آن، قاضی با تکیه بر عرف و قاعده ی معمول، و با کمال خونسردی، حکم به تبرئه ی قاتل صادر میکند؛ پایان مییابد
تاریخ بهنگام رسانی 07/01/1400هجری خورشیدی؛ 06/12/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
The Exception and the Rule is a short play by German playwright Bertolt Brecht.
The play itself is short, and lasts no longer than 60 minutes if performed in its entirety. It tells the story of a rich merchant, who must cross the fictional Yahi Desert to close an oil deal.
During the trip the class differences between him and his working-class porter are shown. As he becomes increasingly afraid of the desert, the merchant's brutality increases, and he feels terribly alone without police nearby to protect him.
Eventually when the Merchant fires his guide, the porter and the Merchant himself get lost and the water supplies are running low. The Merchant mistakenly shoots the coolie, thinking he was being attacked, when he was in reality being offered some water the coolie still had left in his bottle.
Later, in a court room scene, the evidence of the murder is presented, and ultimately the Merchant is acquitted. The Judge concludes that the Merchant had every right to fear a potential threat from the coolie, and that he was justified in shooting the coolie in self-defense regardless of whether there was an actual threat, or whether the Merchant simply felt threatened.
تاریخ نخستین خوانش: روز سی ام ماه آوریل سال1980میلادی
عنوان: استثناء و قاعده؛ نوشته: برتولت برشت؛ مترجم: م.الف به� آذین (محمود اعتمادزاده)؛ تهران، آگاه، چاپ دوم سال1348، در51ص؛ چاپ پنجم سال1356؛ چاپ ششم سال1357؛ موضوع نمایشنام های نویسندگان آلمان - سده20م
چهره ها: «کارل لانگمان» بازرگان؛ باربر؛ راهنما؛ مهمانخانه دار ایستگاه هان؛ قاضی، زن باربر؛ رئیس گروه دوم مسافران؛ دو دستیار قاضی؛ دو پاسبان
هنرپیشگان: داستان سفری را برایتان بازگو میکنیم؛ داستان سفر گروهی شامل: یک بازرگان و دو خدمتکار؛ خوب بنگرید چه میکنند
نمایشنام ی: استثناء و قاعده؛ سفر بازرگانی را روایت میکند، که با دو همراه خود، به سوی سرزمینی به نام «اورگا (در آسیا)» میروند؛ تا بازرگان در آنجا زودتر از رقیبان خویش، به نفت دست یابد؛ بگذشته از یک راهنما، از جمله ی همراهان او، باربری است، که بار و بنه را حمل میکند؛ تاجر مدام باربر را شلاق میزند، و کار خویش را، امری کاملاً «طبیعی» میداند؛ مگر«حق» او نیست، که زودتر از رقیبان، به مقصد برسد؟
تاجر در این باره میگوید (من معمولاً طرفدار شلاق زدن نیستم، اما حالا اینکار ضرورت دارد)؛ او «ضرورت» کار خود را خوب میشناسد؛ پیش از آنکه به بیابان پای بگذارد، از هیچ خشونتی دریغ نمیکند، اما به محض آنکه خود را در بیابان میبیند، بنا به همان «ضرورت»، مهربان میشود، سرانجام تاجر، باربر را، به گمان اینکه قصد از بین بردنش را دارد، به قتل میرساند؛ پس از رسیدن به مقصد، تاجر را محاکمه میکنند، اما قاضی او را بیگناه تشخیص میدهد، و حکم میدهد: «بر دادگاه مدلل است که باربر با سنگ به ارباب خود نزدیک نشد، بلکه با یک قمقمه؛ ولی با این قمقمه چه میخواست بکند؟ آب به بازرگان بدهد؟ باورکردنی نیست»؛ «استثناء و قاعده» با دادگاهی که در آن، قاضی با تکیه بر عرف و قاعده ی معمول، و با کمال خونسردی، حکم به تبرئه ی قاتل صادر میکند؛ پایان مییابد
تاریخ بهنگام رسانی 07/01/1400هجری خورشیدی؛ 06/12/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
August 6, 2019
به التماس از شما میخواه� در برابر حوادث هر روزه نگوئید «طبیعی است»
در عصری که آشفتگی فرمانرو� و خون روان است،
در عصری که امر به آشوب میکنند�
در عصری که خودکامگی قدرت قانون به خود میگیرد�
و در عصری که انسانیت ترک مردمی میگوی�
هرگز نگویید«طبیعی است»
تا هیچچی� تغییرناپذی� شمرده نشود.
در عصری که آشفتگی فرمانرو� و خون روان است،
در عصری که امر به آشوب میکنند�
در عصری که خودکامگی قدرت قانون به خود میگیرد�
و در عصری که انسانیت ترک مردمی میگوی�
هرگز نگویید«طبیعی است»
تا هیچچی� تغییرناپذی� شمرده نشود.
April 4, 2019
در نظم و آئینی که شما پرداختهاید�
نیکی استثناست.
نیکی استثناست.
March 6, 2022
نقد بی رحمانه� برتولت برشت توی این کتاب هم به خوبی قابل مشاهده هست. داستان تاجری که برای معاملات نفتی خودش باید از یک بیابان بگذره و توی این راه یک راهنما و یک باربر همراهش هستند که تاجر به شدت با اونها بدرفتاری میکن� و این رو حق خودش میدون� و در این راه اتفاقاتی می افته که توضیح بیشترش داستان رو لو میده.
«دیده میشود که پاسبان ها روی جمعیت نمایش دهندگان، یک مشت مردم کاملاً آرامشطلب� شلیک میکنن�. برای چه شلیک میکنند� مطلب ساده است، از این جهت که نمیتوانن� بفهمند چگونه این مردم تاکنون آنها را از اسبهایشا� به زیر نکشیده و تکهتک� نکردهان�. اگر آنها تیر در میکنند� به این علت است که میترسند� همین و بس.»
«به التماس از شما میخواهم، در برابر حوادث هر روزه نگویید (طبیعی است).
در عصری که آشفتگی فرمانروا و خون روان است،
در عصری که امر به آشوب میکنند،
در عصری که خودکامگی قدرت قانون به خود میگیرد،
در عصری که انسانیت ترک مردمی میگوید،
هرگز نگویید (طبیعی است)،
تا هیچ چیز تغییر ناپذیر شمرده نشود.»
«دیده میشود که پاسبان ها روی جمعیت نمایش دهندگان، یک مشت مردم کاملاً آرامشطلب� شلیک میکنن�. برای چه شلیک میکنند� مطلب ساده است، از این جهت که نمیتوانن� بفهمند چگونه این مردم تاکنون آنها را از اسبهایشا� به زیر نکشیده و تکهتک� نکردهان�. اگر آنها تیر در میکنند� به این علت است که میترسند� همین و بس.»
«به التماس از شما میخواهم، در برابر حوادث هر روزه نگویید (طبیعی است).
در عصری که آشفتگی فرمانروا و خون روان است،
در عصری که امر به آشوب میکنند،
در عصری که خودکامگی قدرت قانون به خود میگیرد،
در عصری که انسانیت ترک مردمی میگوید،
هرگز نگویید (طبیعی است)،
تا هیچ چیز تغییر ناپذیر شمرده نشود.»
February 2, 2019
"نوبت دادگاه میرسد.
چون بیگناهی بخاک افتاد،
داوران بر نعش او گرد میآین� و محکومش میکنند�
آه! مگر خنجر چندان که باید قوی نبود؟
و باز نیازی به ضربه خلاص قضاوت هست؟
ستمگران آنجا در امناند�
هم آنجاست که دزدان غنیمت خود را در کاغذی که متن قانون بر آن نوشته است پیچیده پنهان میکنن�."
بالتماس از شما میخواهیم، در برابر حوادث هر روزه نگوئید: "طبیعی است."
در عصری که انسانیت ترک مردمی میگوید...
هرگز نگوئید: "طبیعی است"
چون بیگناهی بخاک افتاد،
داوران بر نعش او گرد میآین� و محکومش میکنند�
آه! مگر خنجر چندان که باید قوی نبود؟
و باز نیازی به ضربه خلاص قضاوت هست؟
ستمگران آنجا در امناند�
هم آنجاست که دزدان غنیمت خود را در کاغذی که متن قانون بر آن نوشته است پیچیده پنهان میکنن�."
بالتماس از شما میخواهیم، در برابر حوادث هر روزه نگوئید: "طبیعی است."
در عصری که انسانیت ترک مردمی میگوید...
هرگز نگوئید: "طبیعی است"
October 19, 2015
در جهانی که خوبی کردن یک استثناست و همه به قاعده بدی میکنند، شخص نیک رفتار محکوم به مجازات است!
July 8, 2021
»وخدایی که همه چیز آفرید، خداوندگار وچاکر آفرید ،
و این خود بهتر.»
ص29
تاجر نفتیِ که با یک راهنما ویک باربر که بارهایش را حمل میکند ،میکوشد از رقیب های تجاریش جلو بزند و به شهری به اسم اورگا برسد . .
نمایشنام ا� کوتاه ،درمورد بخشی از یک جامعه طبقاتی ونابرابریه سرمایه داری.
نمایشنام یک نمایشنام نمادین به حساب میاد تا جاییکه
شخصیت ها هم جزئی از این نماد هستند:
بازرگان :کسی سرش توی حساب وکتاب واهداف مادی داره نماد سرمایه دار وبوروژازی
راهنما:کسی که راه بلده نماد آگاهیت ومیتونه قشر روشنفکر جامعه باشه
باربر:نماد کارگر و پرولتاریا
قاضی:نماد بزهکار� وفساد
قبل از شروع نمایشنام ،کتاب با متنی کوتاه اما پرهیاهو شروع میشه که بنظر برشت، خواننده را به مجادله واضطراب دعوت میکند:
" . . داستان سفری را برایتان حکایت میکنیم .
سفر گروهی شامل یک بازرگان و دوخدمتکار .
خوب بنگرید چه می کنند:
رفتارشان عادی مینمای� ،ناهنجارش بیابید؛
در پس کارهای هرروزه ،آنچه را که ناموجه است کشف کنید.
در پس قاعده� مسلم نامعقول را تمیز دهید.
به هرکمترین حرکتی،اگر چه بظاهر ساده ،بدگمان باشید.
رسم متبع را به همان عنوان نپذیرید،
ضرورت آن را جویا شوید.
با التماس از شما میخواهیم ،در برابر حوادث هرروزه نگوئید :«طبیعی است.»
در عصری که آشفتگی فرمانروا وخون روان است ،
درعصری که امر به آشوب میکنند،
در عصری که خودکامگی قدرت قانون به خود میگیرد،
در عصری که انسانیت ترک مردمی میگوید . .
هرگز نگویید« طبیعی است»
تا هیچ چیز تغییرناپذیر شمرده نشود. "
گرچه داستان نمایشنام،صورت واقعی داره وذهن خواننده رو خیلی گیج ومبهوت نمیکنه .
داستان درمورد:
نمایشنام 8پرده داره ودر51صفحه نگاشته شده.
از متن:
««آیا تو این را میفهمی بیچارهٔ احمق ؟
نفت را بیرون خواهند کشید،راه آهن را خواهند ساخت وهمه در ناز ونعمت بسر خواهند برد ..
وچه کسی اینکار را خواهد کرد؟چه کسی ؟ما.
«پیشرفت وتمدن » . .اینها آن چیزهاییست که در پایان سفر ماست.» ص24
[نفت ما رو که از دل زمین میکشن ،کشور کلا به قحطی میره]
(´･_�)
«تا کارت به راه است مدحت میگویند وچون رو به ادبار نهد به ریشت میخندن� و همین خود بهتر.»ص 29
«این کرکسان گرسنه را بنگر، کجا میروند؟
در بیابان چیزی نیافتهان� تا ببلعند،
اما دادگاهه� طعمهشا� خواهند داد.
بدانجاست که آدمکشان میگریزند؛
هم آنجاست که دزدان غنیمت خود را در کاغذی که متن قانون بر آن نوشته است پیچیده پنهان میکنند.»ص37
«در زمان جنگ ،هرچه به جبهه نزدیکتر شوی افسران مهربانترند.»ص43
و این خود بهتر.»
ص29
تاجر نفتیِ که با یک راهنما ویک باربر که بارهایش را حمل میکند ،میکوشد از رقیب های تجاریش جلو بزند و به شهری به اسم اورگا برسد . .
نمایشنام ا� کوتاه ،درمورد بخشی از یک جامعه طبقاتی ونابرابریه سرمایه داری.
نمایشنام یک نمایشنام نمادین به حساب میاد تا جاییکه
شخصیت ها هم جزئی از این نماد هستند:
بازرگان :کسی سرش توی حساب وکتاب واهداف مادی داره نماد سرمایه دار وبوروژازی
راهنما:کسی که راه بلده نماد آگاهیت ومیتونه قشر روشنفکر جامعه باشه
باربر:نماد کارگر و پرولتاریا
قاضی:نماد بزهکار� وفساد
قبل از شروع نمایشنام ،کتاب با متنی کوتاه اما پرهیاهو شروع میشه که بنظر برشت، خواننده را به مجادله واضطراب دعوت میکند:
" . . داستان سفری را برایتان حکایت میکنیم .
سفر گروهی شامل یک بازرگان و دوخدمتکار .
خوب بنگرید چه می کنند:
رفتارشان عادی مینمای� ،ناهنجارش بیابید؛
در پس کارهای هرروزه ،آنچه را که ناموجه است کشف کنید.
در پس قاعده� مسلم نامعقول را تمیز دهید.
به هرکمترین حرکتی،اگر چه بظاهر ساده ،بدگمان باشید.
رسم متبع را به همان عنوان نپذیرید،
ضرورت آن را جویا شوید.
با التماس از شما میخواهیم ،در برابر حوادث هرروزه نگوئید :«طبیعی است.»
در عصری که آشفتگی فرمانروا وخون روان است ،
درعصری که امر به آشوب میکنند،
در عصری که خودکامگی قدرت قانون به خود میگیرد،
در عصری که انسانیت ترک مردمی میگوید . .
هرگز نگویید« طبیعی است»
تا هیچ چیز تغییرناپذیر شمرده نشود. "
گرچه داستان نمایشنام،صورت واقعی داره وذهن خواننده رو خیلی گیج ومبهوت نمیکنه .
داستان درمورد:
نمایشنام 8پرده داره ودر51صفحه نگاشته شده.
از متن:
««آیا تو این را میفهمی بیچارهٔ احمق ؟
نفت را بیرون خواهند کشید،راه آهن را خواهند ساخت وهمه در ناز ونعمت بسر خواهند برد ..
وچه کسی اینکار را خواهد کرد؟چه کسی ؟ما.
«پیشرفت وتمدن » . .اینها آن چیزهاییست که در پایان سفر ماست.» ص24
[نفت ما رو که از دل زمین میکشن ،کشور کلا به قحطی میره]
(´･_�)
«تا کارت به راه است مدحت میگویند وچون رو به ادبار نهد به ریشت میخندن� و همین خود بهتر.»ص 29
«این کرکسان گرسنه را بنگر، کجا میروند؟
در بیابان چیزی نیافتهان� تا ببلعند،
اما دادگاهه� طعمهشا� خواهند داد.
بدانجاست که آدمکشان میگریزند؛
هم آنجاست که دزدان غنیمت خود را در کاغذی که متن قانون بر آن نوشته است پیچیده پنهان میکنند.»ص37
«در زمان جنگ ،هرچه به جبهه نزدیکتر شوی افسران مهربانترند.»ص43
March 3, 2012
بالتماس از شما می خواهیم، در برابر حوادث هر روزه نگوئید: «طبیعی است».
در عصری که آشفتگی فرمانروا و خون روان است،
در عصری که امر به آشوب می کنند،
در عصری که خودکامگی قدرت قانون به خود می گیرد،
در عصری که انسانیت ترک مردمی می گوید ...
هرگز نگوئید: «طبیعی است»،
تا هیچ چیز تغییر ناپذیر شمرده نشود.
October 20, 2016
A Question of Privilege
20 October 2016
This is another of Brecht’s short plays that he referred to as Lehrstucke, or more precisely morality the plays, though this one is a little longer than the other three in the book. Anyway the play is about an unnamed merchant who is wandering across the desert to look at selling some oil that he has discovered. However he becomes lost and it appears that the water is running out. His guide, or more precisely the Coolie, had been given some extra water but decides to let the Merchant have some because if he survives and the merchant dies (or at least comes back a lot weaker than when he left) then the Coolie believes (quite correctly mind you) that he is going to get into serious trouble. However the Merchant is hallucinating at this time, believes that the Coolie actually has a rock, and then proceeds to shoot him.
Long story short, the merchant makes it back to civilisation and finds himself in court having to answer charges of murder, and also a suit that has been brought against him by the Coolie’s wife. The thing is that while we know what went on, the judge is only going by the evidence that has been brought before him, and the evidence is coming from two different avenues � the Innkeeper, who supports the merchant, and the Guide, who supports the murdered Coolie. Okay, we also have the Merchant, but the Merchant is always going to be a biased witness.
However, the problem is that I can’t say all that much more without basically giving away the end of the play (which would be a real bummer for somebody who actually wants to read it), but the thing is that based on the outline that I have given you, you can probably work this out anyway, particularly since Brecht is a communist. Mind you, I can sort of see this at work in our world anyway, especially if you happen to be rich and powerful. There are stories of newspaper moguls here in Australia committing outrageous acts of contempt of court (and parliament), yet getting away with it scot free. In a way this the what the title of the play is about � there are the exceptions and there are the rules.
What Brecht is getting at here is that while we may have a rule of law, there are always going to be exceptions to these rules, and the events in this play are clear in that regard. Well, it’s not so much an exception but rather a rule for one person, and a rule for everybody else. When the Merchant says that he was suffering from heat stroke, hallucinating, and acted irrationally because he was hallucinating, then it is accepted. However the Coolie is correct when he decides to be generous with his water because if he isn’t, and the merchant dies, then he is going to be brought to account. However the exception in the eyes of the judge is that the Coolie acted against his character by being generous � what is expected is that when the merchant is weak then the Coolie will take advantage of him, therefore the Merchant was well within his rights to act in self defence.
This brings me to the question of white privilege; or more particularly white male privilege. While there is a huge debate raging as to whether it exists or not, from my experience it does and the reason I say that is by looking at where I am. I am currently gainfully employed, have a university degree, and live a comfortable existence where I want for little, however if I was not white then it is unlikely that I would be in the same position that I am in now. However the catch is that in our society, at least in Australia, it isn’t so much a question of white privilege � if you are Southern European, Indian, or Asian, then no doubt you will be afforded the same privileges that I am. Sure, there are some extreme racists out there that will target people who are not white, but in general as long as you are not an indigenous Australian then you will pretty much be okay.
Yet there is also a question of money � somebody who grew up in one of the lower class suburbs in Australia is less likely to have the same opportunities than those who grew up in the more affluent suburbs. In fact I knew people that would specifically move into a suburb so that their children could go to a specific public school. Therefore I don’t necessarily believe that it is always a case of white privilege until you realise that the proportion of Aboriginals in goal far outweighs those of the others. In fact it is more likely than not that indigenous Australians are going to find themselves living in areas where the socio-economic situation is much lower � and don’t even think that you are going to have an easy time getting a rental property in the upper class suburbs if you happen to be aboriginal � it is hard enough for middle class people to get rental properties.
What Brecht is on about is that there is human nature, and there are the exceptions to human nature. This comes about through racism, even if the person making the stereotype doesn’t come across as racist. It could be considered a form of racial profiling � such as indigenous Australians (and Americans) are nothing more than alcoholics that are so desperate that they will resort to drinking methylated spirts. In a way it is similar with Afro-Americans who are generally viewed as violent criminals. This is what Brecht is challenging us with here � the idea that we will categorise somebody of a certain race, and certain class, into a certain mould and will not let them break out of it.
20 October 2016
This is another of Brecht’s short plays that he referred to as Lehrstucke, or more precisely morality the plays, though this one is a little longer than the other three in the book. Anyway the play is about an unnamed merchant who is wandering across the desert to look at selling some oil that he has discovered. However he becomes lost and it appears that the water is running out. His guide, or more precisely the Coolie, had been given some extra water but decides to let the Merchant have some because if he survives and the merchant dies (or at least comes back a lot weaker than when he left) then the Coolie believes (quite correctly mind you) that he is going to get into serious trouble. However the Merchant is hallucinating at this time, believes that the Coolie actually has a rock, and then proceeds to shoot him.
Long story short, the merchant makes it back to civilisation and finds himself in court having to answer charges of murder, and also a suit that has been brought against him by the Coolie’s wife. The thing is that while we know what went on, the judge is only going by the evidence that has been brought before him, and the evidence is coming from two different avenues � the Innkeeper, who supports the merchant, and the Guide, who supports the murdered Coolie. Okay, we also have the Merchant, but the Merchant is always going to be a biased witness.
However, the problem is that I can’t say all that much more without basically giving away the end of the play (which would be a real bummer for somebody who actually wants to read it), but the thing is that based on the outline that I have given you, you can probably work this out anyway, particularly since Brecht is a communist. Mind you, I can sort of see this at work in our world anyway, especially if you happen to be rich and powerful. There are stories of newspaper moguls here in Australia committing outrageous acts of contempt of court (and parliament), yet getting away with it scot free. In a way this the what the title of the play is about � there are the exceptions and there are the rules.
What Brecht is getting at here is that while we may have a rule of law, there are always going to be exceptions to these rules, and the events in this play are clear in that regard. Well, it’s not so much an exception but rather a rule for one person, and a rule for everybody else. When the Merchant says that he was suffering from heat stroke, hallucinating, and acted irrationally because he was hallucinating, then it is accepted. However the Coolie is correct when he decides to be generous with his water because if he isn’t, and the merchant dies, then he is going to be brought to account. However the exception in the eyes of the judge is that the Coolie acted against his character by being generous � what is expected is that when the merchant is weak then the Coolie will take advantage of him, therefore the Merchant was well within his rights to act in self defence.
This brings me to the question of white privilege; or more particularly white male privilege. While there is a huge debate raging as to whether it exists or not, from my experience it does and the reason I say that is by looking at where I am. I am currently gainfully employed, have a university degree, and live a comfortable existence where I want for little, however if I was not white then it is unlikely that I would be in the same position that I am in now. However the catch is that in our society, at least in Australia, it isn’t so much a question of white privilege � if you are Southern European, Indian, or Asian, then no doubt you will be afforded the same privileges that I am. Sure, there are some extreme racists out there that will target people who are not white, but in general as long as you are not an indigenous Australian then you will pretty much be okay.
Yet there is also a question of money � somebody who grew up in one of the lower class suburbs in Australia is less likely to have the same opportunities than those who grew up in the more affluent suburbs. In fact I knew people that would specifically move into a suburb so that their children could go to a specific public school. Therefore I don’t necessarily believe that it is always a case of white privilege until you realise that the proportion of Aboriginals in goal far outweighs those of the others. In fact it is more likely than not that indigenous Australians are going to find themselves living in areas where the socio-economic situation is much lower � and don’t even think that you are going to have an easy time getting a rental property in the upper class suburbs if you happen to be aboriginal � it is hard enough for middle class people to get rental properties.
What Brecht is on about is that there is human nature, and there are the exceptions to human nature. This comes about through racism, even if the person making the stereotype doesn’t come across as racist. It could be considered a form of racial profiling � such as indigenous Australians (and Americans) are nothing more than alcoholics that are so desperate that they will resort to drinking methylated spirts. In a way it is similar with Afro-Americans who are generally viewed as violent criminals. This is what Brecht is challenging us with here � the idea that we will categorise somebody of a certain race, and certain class, into a certain mould and will not let them break out of it.
July 11, 2014
وقتی صفحات آخرو می خوندم تو دلم میگفتم الان قاضی اینو میگه الان بازرگان این واکنشو نشون میده خب میگفتم این رفتار موقعشه همینجوری باید بشه که داستان داره میگه ،چون بارها این داستانا رو شنیدم گفتم معلومه اینجوری میشه دیگه واقعا انتظار دیگه ای از بازرگان و قاضی نداشتم ,خیلی این آدما و این اتفاقا زیاده...از خودم خجالت کشیدم وقتی بعد تموم شدن کتاب برگشتم به صفحه ی اولش نگاه کردم نوشته بود:"در عصری که خودکامگی قدرت قانون به خود میگیرد ,در عصری که انسانیت ترک مردمی می گوید...هرگز نگویید طبیعی است تا هیچ چیز تغییرناپذیر شمرده نشود...
بعد خوندن این کتاب دلم خواست این شعرو بخونم"
بمیرید، بمیرید، در این عشق بمیرید
در این عشق چو مردید،همه روح پذیرید
بمیرید، بمیرید، وز این مرگ مترسید
کز این خاک برآیید سماوات بگیرید
بمیرید، بمیرید، و ز این نفس ببرید
که این نفس چو بند است و شما همچو اسیرید
یکی تیشه بگیرید پی حفره زندان
چو زندان بشکستید، همه شاه و امیرید
بمیرید، بمیرید و ز این ابر برآیید
چو زین ابر برآیید، همه بدر منیرید
خموشید خموشید، خموشی دم مرگ است
هم از زندگی است این که ز خاموش تفیرید
بعد خوندن این کتاب دلم خواست این شعرو بخونم"
بمیرید، بمیرید، در این عشق بمیرید
در این عشق چو مردید،همه روح پذیرید
بمیرید، بمیرید، وز این مرگ مترسید
کز این خاک برآیید سماوات بگیرید
بمیرید، بمیرید، و ز این نفس ببرید
که این نفس چو بند است و شما همچو اسیرید
یکی تیشه بگیرید پی حفره زندان
چو زندان بشکستید، همه شاه و امیرید
بمیرید، بمیرید و ز این ابر برآیید
چو زین ابر برآیید، همه بدر منیرید
خموشید خموشید، خموشی دم مرگ است
هم از زندگی است این که ز خاموش تفیرید
April 23, 2016
در نظم و آئینی که شما پرداخته اید
نیکی استناست...
وای به حال کسی که چهره مهربانی دارد...
وای به حال کسی که عنان بدست دل بسپارد
به یک آدمی آب می دهد،
ولی گرگی است که می آشامد....
نیکی استناست...
وای به حال کسی که چهره مهربانی دارد...
وای به حال کسی که عنان بدست دل بسپارد
به یک آدمی آب می دهد،
ولی گرگی است که می آشامد....
October 12, 2016
read it for drama class and it is fun to play so..yeah ~
December 2, 2018
حتى لو كان الخير هو الإستثناء والشر هو القاعدة في الدنيا و أنتصر الشر في البداية
بالتأكيد سينتصر الخير في النهاية و سيجد المظلوم من ينصره حتى لو غاب عن الدنيا
من روائع برتولت برخت
بالتأكيد سينتصر الخير في النهاية و سيجد المظلوم من ينصره حتى لو غاب عن الدنيا
من روائع برتولت برخت
March 4, 2017
"... چون بی گناهی به خاک افتاد، داوران بر نعش او گرد می آیند و محکومش می کنند. بر گور مردی که به ستم کشته شد، هنوز می باید که حق او را نیز بکشند..."
در این کتاب (نمایشنام) برشت با زبانی ساده داستانی از ظلم را روایت میکند که هنوز و در این زمانه هم انواع مختلفی از آن را به چشم میبینیم. نویسنده در این داستان علاوه بر آشکارسازی پلیدی افکار و تصمیم گیریهای طبقات بالای اجتماع، دیدگاه انتقادی خود را بیشتر متوجه قشر پایین و ستمدیده جامعه میکند و در همان ابتدای کتاب نیز فریاد میزند که: " هرگز نگویید طبیعی ست، تا هیچ چیز تغییر ناپذیر شمرده نشود". این کتاب در کل همانند سایر آثار برشت حکایت تلخی ست از ظلمی که در چارچوب رایج پذیرش اصل و قاعده بر افراد ضعیف اجتماع بار می شود و آنها نیز به واسطه ی پذیرش این اصول نادرست، نه تنها توان مقابله با افراد ستمگر را ندارند بلکه نهادهای قدرت در اجتماع از جمله دادگستری نیز حمایتی از آنها به عمل نمی آورد و از قدرتمندان حمایت میکند.
در این کتاب (نمایشنام) برشت با زبانی ساده داستانی از ظلم را روایت میکند که هنوز و در این زمانه هم انواع مختلفی از آن را به چشم میبینیم. نویسنده در این داستان علاوه بر آشکارسازی پلیدی افکار و تصمیم گیریهای طبقات بالای اجتماع، دیدگاه انتقادی خود را بیشتر متوجه قشر پایین و ستمدیده جامعه میکند و در همان ابتدای کتاب نیز فریاد میزند که: " هرگز نگویید طبیعی ست، تا هیچ چیز تغییر ناپذیر شمرده نشود". این کتاب در کل همانند سایر آثار برشت حکایت تلخی ست از ظلمی که در چارچوب رایج پذیرش اصل و قاعده بر افراد ضعیف اجتماع بار می شود و آنها نیز به واسطه ی پذیرش این اصول نادرست، نه تنها توان مقابله با افراد ستمگر را ندارند بلکه نهادهای قدرت در اجتماع از جمله دادگستری نیز حمایتی از آنها به عمل نمی آورد و از قدرتمندان حمایت میکند.
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 19, 2008
بودن يك مسئله اسرارآميز است كه بايد آن را كشف كرد
ما آدم ها همچون ريسماني با يكديگر متحد
هستیم. ما آدم ها پر از خود خدا هستیم; خدا همین جا در خانه است
انگشت خداست بر شانه ی کسی که دوستش دارد
ما آدم ها همچون ريسماني با يكديگر متحد
هستیم. ما آدم ها پر از خود خدا هستیم; خدا همین جا در خانه است
انگشت خداست بر شانه ی کسی که دوستش دارد
June 6, 2020
لا تكن إنسانا فتدفع ثمن إنسانيتك غاليا
"تبينوا الشذوذ الذي يستتر خلف القاعدة وحيثما بدا الفساد لكم فأوجدوا له الدواء"
"تبينوا الشذوذ الذي يستتر خلف القاعدة وحيثما بدا الفساد لكم فأوجدوا له الدواء"
November 13, 2019
انه لمن الاجرام في عصرنا هذا ان تكون انساناََ وان تتصرف كإنسان
اندمج مع القطيع وكن متملقاََ وأنانياََ واهتم بصالحك ومن بعدك الطوفان.. نعم انه انسان القرن العشرين الذي مازال افضل من إنسان القرن الحالي القاعدة هي الفجور القرف الخداع والظلم والطبقية بينما الاستثناء ان تكون انساناََ ذو لحم ودم وأحاسيس ورحمة
اندمج مع القطيع وكن متملقاََ وأنانياََ واهتم بصالحك ومن بعدك الطوفان.. نعم انه انسان القرن العشرين الذي مازال افضل من إنسان القرن الحالي القاعدة هي الفجور القرف الخداع والظلم والطبقية بينما الاستثناء ان تكون انساناََ ذو لحم ودم وأحاسيس ورحمة
August 26, 2023
في النظام الذي رسمتموه لنا
تصبح الرحمة هي الشذوذ والاستثناء
لا تكن إنسانا
فتدفع ثمن إنسانيتك غاليا
الويل لأهل السماح
الويل لمن كان محياه محبوبا
إن أراد أن يساعد جاره
فقف في طريقه
وإذا تأوه أحد بجانبك
فضع إصبعك في أذنيك
وإذا استغاث بك أحد
فأمسك خطاك عنه
الويل لمن ينساق وراء عواطفه
يمد يده ليسقى إنسانا
والذئب في الحقيقة � هو الذي يشرب
تصبح الرحمة هي الشذوذ والاستثناء
لا تكن إنسانا
فتدفع ثمن إنسانيتك غاليا
الويل لأهل السماح
الويل لمن كان محياه محبوبا
إن أراد أن يساعد جاره
فقف في طريقه
وإذا تأوه أحد بجانبك
فضع إصبعك في أذنيك
وإذا استغاث بك أحد
فأمسك خطاك عنه
الويل لمن ينساق وراء عواطفه
يمد يده ليسقى إنسانا
والذئب في الحقيقة � هو الذي يشرب
March 31, 2021
نمایش عجیبی است
لااقل برای من
پر است از لوکیشن های طبیعی
از صحرا و رودخانه گرفته تا پاسگاه و مهمان خانه و دادگاه
بغیر کار یاران صحنه برایم عجیب است که این نمایش چطور صحنه آرایی میشود.
نخستین کاری بود که از برشت خواندم
ترجمه اش راضیم نکرد
شاید زبان اصلی اش بهتر باشد.
لااقل برای من
پر است از لوکیشن های طبیعی
از صحرا و رودخانه گرفته تا پاسگاه و مهمان خانه و دادگاه
بغیر کار یاران صحنه برایم عجیب است که این نمایش چطور صحنه آرایی میشود.
نخستین کاری بود که از برشت خواندم
ترجمه اش راضیم نکرد
شاید زبان اصلی اش بهتر باشد.
January 4, 2024
Was die Regel ist, das erkennt als Missbrauch. Und wo ihr den Missbrauch erkennt habt, da schafft Abhilfe.
Read 4 Uni
Read 4 Uni
July 27, 2020
این کتاب، نخی از وجود آدم میکش� و تمامش رو آشفته میکن�!
هرگز نگویید:(( طبیعی است)) تا هیچ چیز تغییرناپذیر شمرده نشود.
در جامعها� که "وحشتناک" طبیعی باشه... این کتاب نخی از وجو آدم میکش�.
هرگز نگویید:(( طبیعی است)) تا هیچ چیز تغییرناپذیر شمرده نشود.
در جامعها� که "وحشتناک" طبیعی باشه... این کتاب نخی از وجو آدم میکش�.
August 17, 2019
مکالماتی زیبا بین تاجار و نوکر و راهنمای تاجر که به خوبی فضا سازی شده است. این یک نمایشنام اجتماعی و سیاسی است . نظر شخصی من این است که به خوبی فاصله بین طبقات جامعه را به خوبی به نمایش می گذارد.
February 19, 2019
در پس قاعده� مسلم، نامعقول را تمیز دهید.
به هر کمترین حرکتی، اگرچه به ظاهر ساده باشد، بدگمان باشید.
این جملات عصاره� دیدگاه برشت به پدیدهها� اطرافش هست. برشت در نمایشنامهای� یک هدف را دنبال میکن�: کشف امر ناموجه.
به هر کمترین حرکتی، اگرچه به ظاهر ساده باشد، بدگمان باشید.
این جملات عصاره� دیدگاه برشت به پدیدهها� اطرافش هست. برشت در نمایشنامهای� یک هدف را دنبال میکن�: کشف امر ناموجه.
February 13, 2015
In großer Klarheit aufgebautes Lehrstück. Brechts Hauptthema: Kann der Mensch gut sein, wenn die "Verhältnisse nicht so" sind?
Auch ein immer wieder aufgegriffenes dramatisches Element - der Gerichtsprozess - findet sich hier wieder.
Die Lieder - äußerst seltsam. Als wären die Sänger selbst der griechische Chor.
Lehrreich, zumindest um Brecht in den Grundzügen zu verstehen.
"Ihr habt gehört
Und ihr habt gesehen
Ihr saht das Übliche
Das immerfort Vorkommende.
Wir bitten euch aber:
Was nicht fremd ist, das findet befremdlich
Was gewöhnlich ist, das findet unerklärlich
Was da üblich ist, das soll euch erstaunen
Was die Regel ist, das erkennt als Missbrauch
Und wo ihr den Missbrauch erkannt habt
Da schafft Abhilfe."
Auch ein immer wieder aufgegriffenes dramatisches Element - der Gerichtsprozess - findet sich hier wieder.
Die Lieder - äußerst seltsam. Als wären die Sänger selbst der griechische Chor.
Lehrreich, zumindest um Brecht in den Grundzügen zu verstehen.
"Ihr habt gehört
Und ihr habt gesehen
Ihr saht das Übliche
Das immerfort Vorkommende.
Wir bitten euch aber:
Was nicht fremd ist, das findet befremdlich
Was gewöhnlich ist, das findet unerklärlich
Was da üblich ist, das soll euch erstaunen
Was die Regel ist, das erkennt als Missbrauch
Und wo ihr den Missbrauch erkannt habt
Da schafft Abhilfe."
Read
October 17, 2014Stand-your-ground laws, SMH.
April 2, 2025
اول نمایش هنرپیشگان میخوانن�:
داستان سفری را برایتان حکایت میکنی�.
سفر گروهی شامل یک بازرگان و خدمتگار.
خوب بنگرید چه میکنن�:
رفتارشان به چشمتا� عادی مینماید� ناهنجارش بیابید؛
در پس کارهای هرروزه، آنچ� را که ناموجه است کشف کنید.
در پس قاعده� مسلم، نامعقول را تمیز دهید.
به هر کمترین حرکتی اگرچه بهظاه� ساده باشد، بدگمان باشید.
رسم متبع را به همان عنوان نپذیرید،
ضرورت آن را جویا شوید.
به التماس از شما میخواهم� در برابر حوادث هرروزه نگوئید: طبیعی است.
در عصری که آشفتگی فرمانروا و خون روان است،
در عصری که امر به آشوب میکنند�
در عصری که خودکامگی، قدرتِ قانون به خود میگیرد�
در عصری که انسانیت ترک مردمی میگوی�...
هرگز نگوئید: طبیعی است
تا هیچچی� تغییرناپذیر شمرده نشود.
وسط نمایش هنرپیشگان در حالی که صحنه� نمایش را از بیابان به دادگاه تغییر میدهن� میخوانن�:
پس از دستبرد گروهها� راهزنان،
نوبت دادگاهه� میرس�.
چون بیگناه� به خاک افتاد،
داورن بر نعش او گرد میآین� ومحکومش میکنن�.
برگور مردی که به ستم کشته شد،
هنوز میبای� که حق او را نیز بکشند.
حکم دادگاه
چون سایه� خنجر قاتل فرود میآی�.
آه! مگر خنجر چندان که باید قوی نبود؟
و باز نیازی به ضربه� خلاص قضاوت هست؟
این کرکسان گرسنه را بنگر، کجا میروند�
در بیابان چیزی نیافتهان� تا ببلعند،
اما دادگاهه� طعمهشا� خواهند داد.
بدانجاس� که آدمکشا� میگریزند�
ستمگران آنج� در امناند�
هم آنجاس� که دزدان غنیمت خود را
در کاغذی که متن قانون بر آن نوشته است پیچیده پنهان میکنن�.
و درانتها، بازیگران:
بدینسا� گزارش یک سفر پایان مییاب�.
شما خود دیدهای� و شنیدهای�.
آنچ� دیدید یک حادثه� معمولی بود،
از آنگون� که هر روز اتفاق میافت�.
با این همه از شما خواهش داریم،
در پس کارهای عادی آنچ� را که ناهنجار است بیابید،
در پس امور هرروزه آنچ� را که ناموجه است کشف کنید.
باش تا آنچ� معمولی میپنداری� نگرانتان کند.
در لفاف رسم و قاعده اجحاف را بجوئید.
و هرجا که اجحافی در نظر آوردید،
درمان آن را بیابید.
داستان سفری را برایتان حکایت میکنی�.
سفر گروهی شامل یک بازرگان و خدمتگار.
خوب بنگرید چه میکنن�:
رفتارشان به چشمتا� عادی مینماید� ناهنجارش بیابید؛
در پس کارهای هرروزه، آنچ� را که ناموجه است کشف کنید.
در پس قاعده� مسلم، نامعقول را تمیز دهید.
به هر کمترین حرکتی اگرچه بهظاه� ساده باشد، بدگمان باشید.
رسم متبع را به همان عنوان نپذیرید،
ضرورت آن را جویا شوید.
به التماس از شما میخواهم� در برابر حوادث هرروزه نگوئید: طبیعی است.
در عصری که آشفتگی فرمانروا و خون روان است،
در عصری که امر به آشوب میکنند�
در عصری که خودکامگی، قدرتِ قانون به خود میگیرد�
در عصری که انسانیت ترک مردمی میگوی�...
هرگز نگوئید: طبیعی است
تا هیچچی� تغییرناپذیر شمرده نشود.
وسط نمایش هنرپیشگان در حالی که صحنه� نمایش را از بیابان به دادگاه تغییر میدهن� میخوانن�:
پس از دستبرد گروهها� راهزنان،
نوبت دادگاهه� میرس�.
چون بیگناه� به خاک افتاد،
داورن بر نعش او گرد میآین� ومحکومش میکنن�.
برگور مردی که به ستم کشته شد،
هنوز میبای� که حق او را نیز بکشند.
حکم دادگاه
چون سایه� خنجر قاتل فرود میآی�.
آه! مگر خنجر چندان که باید قوی نبود؟
و باز نیازی به ضربه� خلاص قضاوت هست؟
این کرکسان گرسنه را بنگر، کجا میروند�
در بیابان چیزی نیافتهان� تا ببلعند،
اما دادگاهه� طعمهشا� خواهند داد.
بدانجاس� که آدمکشا� میگریزند�
ستمگران آنج� در امناند�
هم آنجاس� که دزدان غنیمت خود را
در کاغذی که متن قانون بر آن نوشته است پیچیده پنهان میکنن�.
و درانتها، بازیگران:
بدینسا� گزارش یک سفر پایان مییاب�.
شما خود دیدهای� و شنیدهای�.
آنچ� دیدید یک حادثه� معمولی بود،
از آنگون� که هر روز اتفاق میافت�.
با این همه از شما خواهش داریم،
در پس کارهای عادی آنچ� را که ناهنجار است بیابید،
در پس امور هرروزه آنچ� را که ناموجه است کشف کنید.
باش تا آنچ� معمولی میپنداری� نگرانتان کند.
در لفاف رسم و قاعده اجحاف را بجوئید.
و هرجا که اجحافی در نظر آوردید،
درمان آن را بیابید.
March 3, 2024
«Ecco in breve il soggetto. Un mercante europeo, seguito da un portatore, attraversa un deserto esotico per raggiungere, prevenendo altri concorrenti, il luogo ove concludere una trattativa per una concessione petrolifera. La traversata solitaria è faticosa e piena di peripezie, e il mercante, a seconda che si trovi o no in difficoltà, blandisce o maltratta il portatore. Verso la fine del viaggio lo vede dirigersi verso di lui con in mano qualcosa che gli sembra una grossa pietra micidiale, e terrorizzato lo uccide. In realtà si trattava di una borraccia d'acqua con la quale il portatore desiderava dissetarlo. Processo del mercante, il quale viene assolto: il suo sospetto era anche troppo giustificato, giacché la cattiva intenzione del portatore verso di lui era la «regola», mentre una buona intenzione era - in questo sistema - un'«eccezione» assolutamente irragionevole e impensabile.»
November 29, 2019
نمایشنام ای کوتاه، با دو صحنه ی کلی. در صحنه ی اول طی کردن مسیر را شاهد هستیم و در صحنه ی دوم روند دادگاه را می بینیم. در این میان اما با شروع و پایانِ هر صحنه، همه ی هنرپیشگان با هم حرف هایی را به زبان می آورند که مقصودِ برشت از نمایشنام را به صورت کلی توضیح میدهد. گوییا غایتِ این نمایشنام همین حرف هاست.
نمایشنام با صدای هنرپیشگان شروع می شود، حرف هایی که بی چشمیِ ما را به سخره می گیرد و ملتمسانه از ما می خواهد که خوب ببینیم و خوب فکر کنیم. به همه چیزی مشکوک باشیم و هیچ چیز را طبیعی نبینیم تا به قول برشت: «تا هیچ چیز تغییر ناپذیر شمرده نشود»
صحنه ی اول که به تمامی در خصوص سفر است شامل ۹ پرده است.
نمایشنام با صدای هنرپیشگان شروع می شود، حرف هایی که بی چشمیِ ما را به سخره می گیرد و ملتمسانه از ما می خواهد که خوب ببینیم و خوب فکر کنیم. به همه چیزی مشکوک باشیم و هیچ چیز را طبیعی نبینیم تا به قول برشت: «تا هیچ چیز تغییر ناپذیر شمرده نشود»
صحنه ی اول که به تمامی در خصوص سفر است شامل ۹ پرده است.
December 24, 2024
از شما میخواهیم� در برابر حوادث روزمره نگویید «طبیعی است.» در عصری که آشفتگی فرانروا و خون روان است، در عصری که امر به آشوب میکنند� در عصری که خودکامگی قدرت قانون به خود میگیرد� در عصری که انسانیت ترک مردمی میگوید� هرگز نگویید: «طبیعی است» تا هیچچی� تغییرناپذیر شمرده نشود.
میدان� این هم مثل «آنک� گفت آری و آنک� گفت نه» جز نمایشنامها� آموزشی برشت بهشما� میرو� و شاید از نظر هنری چندان بالامرتبه نباشد اما خیلی تأملبرانگی� بود و کاش میش� همه آن را بخوانند. واقعاً همین سر نشدن و عدمبیتفاوت� نسبت به مسائل کوچک است که ناگهان تأثیرات شدیدی میگذار�. یاد کتاب «قدرت بیقدرتان� انداخت مرا.
میدان� این هم مثل «آنک� گفت آری و آنک� گفت نه» جز نمایشنامها� آموزشی برشت بهشما� میرو� و شاید از نظر هنری چندان بالامرتبه نباشد اما خیلی تأملبرانگی� بود و کاش میش� همه آن را بخوانند. واقعاً همین سر نشدن و عدمبیتفاوت� نسبت به مسائل کوچک است که ناگهان تأثیرات شدیدی میگذار�. یاد کتاب «قدرت بیقدرتان� انداخت مرا.
May 30, 2018
فى عام 1930 كتب برخت مسرحيته "الاستثناء والقاعدة"، وهى إحدى مسرحياته التعليمية المبكرة التى حاول فيها صياغة الشكل الملحمى للمسرح. وتبين المسرحية كيف أن الفعل الخيّر يصبح هو الاستثناء من القاعدة، فى مجتمع يسوده الشر ويحتدم فيه صراع المصالح والطبقات،
Displaying 1 - 30 of 38 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.