What do you think?
Rate this book
鬲丕乇蹖禺 丕賲蹖丿亘禺卮 賳賵毓 亘卮乇
乇賵鬲禺乇 亘乇禺賲丕賳 亘丕 丕爻鬲賯賱丕賱 讴丕賲賱 賮讴乇蹖 賵 亘丕 亘賴乇賴鈥屬呝嗀� 丕夭 毓賱賲 鬲丕乇蹖禺貙 賮乇氐鬲蹖 丿乇 丕禺鬲蹖丕乇 賲丕 賯乇丕乇 賲蹖鈥屫囏� 鬲丕 丌蹖賳丿踿 亘爻蹖丕乇 乇賵卮賳鈥屫臂� 丕夭 丌賳趩賴 鬲丕讴賳賵賳 鬲氐賵乇 讴乇丿賴鈥屫й屬� 亘爻丕夭蹖賲.
鬲蹖賲賵鬲蹖 丕爻賳丕蹖丿乇貙 賳賵蹖爻賳丿踿 讴鬲丕亘鈥屬囏й� 禺賵丿讴丕賲诏蹖 賵 丿乇 賲爻蹖乇 賳丕丌夭丕丿蹖
鬲丕乇蹖禺 丕賲蹖丿亘禺卮 賳賵毓 亘卮乇 丕孬乇蹖 亘蹖鈥屬嗀港屫� 賵 鬲賮讴乇亘乇丕賳诏蹖夭 丕爻鬲貨 讴鬲丕亘蹖 讴賴 丕爻鬲丿賱丕賱鈥屬囏й� 氐乇蹖丨 賵 讴賵亘賳丿踿 丌賳 亘賴鈥屫焚堌� 亘丕賱賯賵賴 賲賮丕賴蹖賲 囟賲賳蹖 诏爻鬲乇丿賴鈥屫й� 丿乇亘乇 丿丕乇丿 鬲丕 丿乇蹖丕亘蹖賲 讴賴 趩诏賵賳賴 賲蹖鈥屫ㄘй屫池� 丨讴賵賲鬲鈥屬囏ж� 賲丨蹖胤鈥屬囏й� 讴丕乇貙 賲丿丕乇爻 賵 賲丐爻爻丕鬲 鬲乇亘蹖鬲蹖 賵 丕氐賱丕丨蹖鈥屬呚з� 乇丕 胤乇丕丨蹖 賵 爻丕賲丕賳丿賴蹖 讴賳蹖賲. 亘乇禺賲丕賳 丕賳爻丕賳 爻丕丿賴鈥屬勝堌� 賵 賳丕丌诏丕賴蹖 賳蹖爻鬲. 丕爻鬲丿賱丕賱鈥屬囏й� 丕賵 亘乇丕蹖 亘丕夭丕賳丿蹖卮蹖 丿乇亘丕乇踿 乇賵蹖丿丕丿賴丕蹖 鬲丕乇蹖禺蹖貙 乇蹖卮賴 丿乇 賲胤丕賱毓丕鬲 丕賵 丿乇 賮賱爻賮賴 賵 毓賱賵賲 丕噩鬲賲丕毓蹖 丿丕乇丿. 丕賵 丿乇 丕蹖賳 丕孬乇 亘乇禺蹖 亘丕賵乇賴丕蹖 賳丕丿乇爻鬲 乇丕 讴賴 賯乇賳鈥屬囏� 亘乇 匕賴賳 亘卮乇 丨丕讴賲 亘賵丿賴貙 亘賴 趩丕賱卮 賲蹖鈥屫焚勜ㄘ� 賵 亘蹖鈥屫ж关ㄘж臂屸€屫簇з� 乇丕 丕孬亘丕鬲 賲蹖鈥屭┵嗀€� 亘乇禺賲丕賳 蹖丕賮鬲賴鈥屬囏й屫� 乇丕 亘賴鈥屫佖帝屬� 賵 亘賴 卮讴賱蹖 噩匕丕亘 鈥� 讴賴 蹖丕丿丌賵乇 爻亘讴 賳賵卮鬲丕乇 賳賵蹖爻賳丿诏丕賳 賲卮賴賵乇 賵 賲胤乇丨 丕爻鬲 鈥� 乇賵丕蹖鬲 賲蹖鈥屭┵嗀�.
亘丕乇亘丕乇丕 丕爻倬蹖賳丿賱貙 讴乇蹖爻鬲蹖賳 爻丕蹖賳爻 賲丕賳蹖鬲賵乇
乇賵鬲禺乇 亘乇禺賲丕賳 蹖讴蹖 丕夭 丕賳丿蹖卮賲賳丿丕賳 賲賵乇丿毓賱丕賯踿 賲賳 丕爻鬲. 丕蹖賳 讴鬲丕亘貙 賮乇囟蹖丕鬲 亘賳蹖丕丿蹖賳 賲丕 丿乇亘丕乇踿 賲丕賴蹖鬲 賳賵毓 亘卮乇 乇丕 亘賴 趩丕賱卮 賲蹖鈥屭┴簇� 賵 噩賴丕賳蹖 丕夭 丕賲讴丕賳丕鬲 賵 賮乇氐鬲鈥屬囏� 亘賴 乇賵蹖 賲丕 賲蹖鈥屭簇й屫�. 鬲丕乇蹖禺 丕賲蹖丿亘禺卮 賳賵毓 亘卮乇 丕孬乇蹖 爻丕丿賴 賵 丿乇毓蹖賳鈥屫з� 賴賵卮賲賳丿丕賳賴 賵 鬲兀孬蹖乇诏匕丕乇 丕爻鬲.
丕賳丿乇賵 蹖丕賳诏貙 賳賵蹖爻賳丿踿 讴鬲丕亘 噩賳诏 毓賱蹖賴 賲乇丿賲 毓丕丿蹖
鬲蹖賲賵鬲蹖 丕爻賳丕蹖丿乇貙 賳賵蹖爻賳丿踿 讴鬲丕亘鈥屬囏й� 禺賵丿讴丕賲诏蹖 賵 丿乇 賲爻蹖乇 賳丕丌夭丕丿蹖
鬲丕乇蹖禺 丕賲蹖丿亘禺卮 賳賵毓 亘卮乇 丕孬乇蹖 亘蹖鈥屬嗀港屫� 賵 鬲賮讴乇亘乇丕賳诏蹖夭 丕爻鬲貨 讴鬲丕亘蹖 讴賴 丕爻鬲丿賱丕賱鈥屬囏й� 氐乇蹖丨 賵 讴賵亘賳丿踿 丌賳 亘賴鈥屫焚堌� 亘丕賱賯賵賴 賲賮丕賴蹖賲 囟賲賳蹖 诏爻鬲乇丿賴鈥屫й� 丿乇亘乇 丿丕乇丿 鬲丕 丿乇蹖丕亘蹖賲 讴賴 趩诏賵賳賴 賲蹖鈥屫ㄘй屫池� 丨讴賵賲鬲鈥屬囏ж� 賲丨蹖胤鈥屬囏й� 讴丕乇貙 賲丿丕乇爻 賵 賲丐爻爻丕鬲 鬲乇亘蹖鬲蹖 賵 丕氐賱丕丨蹖鈥屬呚з� 乇丕 胤乇丕丨蹖 賵 爻丕賲丕賳丿賴蹖 讴賳蹖賲. 亘乇禺賲丕賳 丕賳爻丕賳 爻丕丿賴鈥屬勝堌� 賵 賳丕丌诏丕賴蹖 賳蹖爻鬲. 丕爻鬲丿賱丕賱鈥屬囏й� 丕賵 亘乇丕蹖 亘丕夭丕賳丿蹖卮蹖 丿乇亘丕乇踿 乇賵蹖丿丕丿賴丕蹖 鬲丕乇蹖禺蹖貙 乇蹖卮賴 丿乇 賲胤丕賱毓丕鬲 丕賵 丿乇 賮賱爻賮賴 賵 毓賱賵賲 丕噩鬲賲丕毓蹖 丿丕乇丿. 丕賵 丿乇 丕蹖賳 丕孬乇 亘乇禺蹖 亘丕賵乇賴丕蹖 賳丕丿乇爻鬲 乇丕 讴賴 賯乇賳鈥屬囏� 亘乇 匕賴賳 亘卮乇 丨丕讴賲 亘賵丿賴貙 亘賴 趩丕賱卮 賲蹖鈥屫焚勜ㄘ� 賵 亘蹖鈥屫ж关ㄘж臂屸€屫簇з� 乇丕 丕孬亘丕鬲 賲蹖鈥屭┵嗀€� 亘乇禺賲丕賳 蹖丕賮鬲賴鈥屬囏й屫� 乇丕 亘賴鈥屫佖帝屬� 賵 亘賴 卮讴賱蹖 噩匕丕亘 鈥� 讴賴 蹖丕丿丌賵乇 爻亘讴 賳賵卮鬲丕乇 賳賵蹖爻賳丿诏丕賳 賲卮賴賵乇 賵 賲胤乇丨 丕爻鬲 鈥� 乇賵丕蹖鬲 賲蹖鈥屭┵嗀�.
亘丕乇亘丕乇丕 丕爻倬蹖賳丿賱貙 讴乇蹖爻鬲蹖賳 爻丕蹖賳爻 賲丕賳蹖鬲賵乇
乇賵鬲禺乇 亘乇禺賲丕賳 蹖讴蹖 丕夭 丕賳丿蹖卮賲賳丿丕賳 賲賵乇丿毓賱丕賯踿 賲賳 丕爻鬲. 丕蹖賳 讴鬲丕亘貙 賮乇囟蹖丕鬲 亘賳蹖丕丿蹖賳 賲丕 丿乇亘丕乇踿 賲丕賴蹖鬲 賳賵毓 亘卮乇 乇丕 亘賴 趩丕賱卮 賲蹖鈥屭┴簇� 賵 噩賴丕賳蹖 丕夭 丕賲讴丕賳丕鬲 賵 賮乇氐鬲鈥屬囏� 亘賴 乇賵蹖 賲丕 賲蹖鈥屭簇й屫�. 鬲丕乇蹖禺 丕賲蹖丿亘禺卮 賳賵毓 亘卮乇 丕孬乇蹖 爻丕丿賴 賵 丿乇毓蹖賳鈥屫з� 賴賵卮賲賳丿丕賳賴 賵 鬲兀孬蹖乇诏匕丕乇 丕爻鬲.
丕賳丿乇賵 蹖丕賳诏貙 賳賵蹖爻賳丿踿 讴鬲丕亘 噩賳诏 毓賱蹖賴 賲乇丿賲 毓丕丿蹖
456 pages, Hardcover
First published September 3, 2019
10935 people are currently reading
124155 people want to read
About the author
Rutger Bregman
15听books5,034听followersRutger Bregman (born April 26, 1988) is a Dutch historian and author. His books Humankind: A Hopeful History (2020) and Utopia for Realists: How We Can Build the Ideal World (2017) were both Sunday Times and New York Times Best Sellers and have been translated in 46 languages.
In 2024, he co-founded The School for Moral Ambition, a non-profit organization inspired by his latest book Moral Ambition (2025) that wants to help as many people as possible to take the step towards a job with a positive impact.
In 2024, he co-founded The School for Moral Ambition, a non-profit organization inspired by his latest book Moral Ambition (2025) that wants to help as many people as possible to take the step towards a job with a positive impact.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 7,925 reviews
July 28, 2020
You听know that person who's always so happy no matter what? Maybe it's the colleague who is bright and cheery at 8:00 every Monday morning when everyone else is struggling just to open their eyes and get their third听cup of coffee down?听
Or that really annoying person who always urges you to look on the bright听side. Oh, your arm fell off? No worries, you have another! Oh, your second arm fell off too? Well, just think of all the fun you're going to have learning how to use your feet to open doors, feed yourself, and wipe your own ass!
I don't know about you, but those kinds of people are just far too optimistic for me. If you're one of those people, well, maybe you can learn to tone it down a bit when you find yourself living in the real world with other human beings.
Humankind: A Hopeful History is the book equivalent of that overly optimistic person.
Author Rutger Bregman is certain the human species is inherently good. Most people, deep down, are really good people who care about others and want to help everyone and treat each other fairly.
Growing up, I thought the exact opposite. Most people were bad and not to be trusted. Then, as an adult, I started seeing good in people. Maybe I didn't trust most people, but I let myself believe that there are a lot of genuinely good people in the world and maybe even there are more good than bad.
Then along came trump and showed me how mistaken I was. Even some people I thought were good went to his side,听ignoring the harm he does to minorities and even relishing in his hatred and cruelty towards them.听
After that, along came Covid-19. Now we really see how many people care absolutely nothing about their fellow human beings. They do not care if they pass the virus on to others, some of whom might die, because they just don't like wearing a mask. (That is at least many Americans. The fact that other countries impose steep fines for not wearing a mask makes me think that it's not just Americans who are that self-centered, and others would go without too if not for those fines.)
Yes, they are actually okay with being inadvertently responsible for someone else's death so that they don't have to be inconvenienced.听 My faith in the inherent goodness of most human beings has plummeted.听
I'm eager to know what Mr. Bregman would have to say today. Would he write the same book? Probably.听
So let's get to it.
Mr. Bregman starts with the premise that people are basically good and then pulls up all these studies to "prove" his point. Most of the studies he talks about are ones I've come across in other books, but he claims the exact opposite results. Who is correct in their conclusions? I would like to believe Mr. Bregman is, but I rarely did.
He seems to cherry pick the things that support his premise while throwing out everything that goes against it.听
He also makes some wild assertions such as, "Basically, our ancestors were allergic to inequality".听 He's talking about our hunter gatherer ancestors and makes the claim that for most of human history, people lived in a veritable Paradise. That mythological Garden of Eden. Everyone got along, sharing, and doing their part, and kissing, and hugging, and singing Kumbaya, and being the very best of friends.
He even goes so far as to claim that babies in hunter gatherer societies were different! When talking about a study that shows human infants have a clear preference for those most like them, he tells us that it just wasn't so for most of human history. He offers not one iota of proof for this, just assures us that babies today who are born into big, anonymous cities are different than babies that were born in the forest with a small tribe of other human beings.
At times it was like reading a religious apologist.听
That said, it was enjoyable to read this book. It's interesting. It's written well. Even if I disagree with most of Bregman's conclusions, the book encouraged me to think about things in a different way.
I think the author is correct in his assertion that the media shows us the negative and leaves out the positive. I accept his conclusion that most people would find it difficult to take the life of another human being --IF they had to do it face-to-face. We see with the pandemic that many, many people really do not care what happens to anyone besides themselves or at least outside their own circle of close family and friends. They are okay with being responsible for someone's death even if they wouldn't pull out a gun and shoot someone.
That doesn't make me feel very optimistic about humanity.
I believe Mr. Bregman is correct -- the stats support it -- we live in the safest era, with far fewer people dying from violence inflicted by another than at any other time during civilization.
I just can't share his optimistic conclusion that humans are basically good and caring people. Some are, some aren't.听
It's almost amusing how he runs around in circles trying to explain away such atrocities as the Holocaust in a world where just about everyone is good. It's like arguing for a benevolent creator who purposely created such things as cancer in children and parasitic wasps that lay their eggs inside caterpillars, slowly and horrifically murdering them as the baby wasps eat their way out.
Maybe I'm cynical, which Bregman assures us is lazy. He asserts that, "If you believe most people are rotten, you don't need to get worked up about injustice. The world is going to hell anyway". I disagree. The more injustice I see in the world, the more I realise how much work there is to be done and the more I wish to be able to do something about it.
If we ignore all the very real suffering humans inflict upon each other and other living creatures, we don't see where change needs to be made and we don't take responsibility for trying to bring about change.听
Mr. Bregman's ideas seem lazy to me. For instance.... his solution for racism? Just let racists hang out with people of color. While not coming out and directly saying that people of color are responsible for eliminating racism, that is what he is implying. Why should people of color have to hang out with people who hate them (or LGBQT+ with people who hate us) in order to change their minds? It is not minorities who should shoulder the responsibility for change.听I had to deduct a star from the rating for that BS.
He blows off hatred of minorities by saying it wouldn't exist if we lived in small bands of people and yet at the same time among people who are very unlike us.听
Yeh, I don't understand that either.
So, my conclusion is that humans are capable of both good and bad. We are capable of love and kindness and compassion but also capable of the opposite. There is no neat and tidy way to account for war and genocide while claiming people are mostly all good. We are complicated. Life is complicated. It's a big grey area; human nature doesn't come in black and white, all good or all bad.
听
Do I recommend the book? Absolutely. I'm glad I read it, even if it didn't succeed in changing my mind.听
Or that really annoying person who always urges you to look on the bright听side. Oh, your arm fell off? No worries, you have another! Oh, your second arm fell off too? Well, just think of all the fun you're going to have learning how to use your feet to open doors, feed yourself, and wipe your own ass!
I don't know about you, but those kinds of people are just far too optimistic for me. If you're one of those people, well, maybe you can learn to tone it down a bit when you find yourself living in the real world with other human beings.
Humankind: A Hopeful History is the book equivalent of that overly optimistic person.
Author Rutger Bregman is certain the human species is inherently good. Most people, deep down, are really good people who care about others and want to help everyone and treat each other fairly.
Growing up, I thought the exact opposite. Most people were bad and not to be trusted. Then, as an adult, I started seeing good in people. Maybe I didn't trust most people, but I let myself believe that there are a lot of genuinely good people in the world and maybe even there are more good than bad.
Then along came trump and showed me how mistaken I was. Even some people I thought were good went to his side,听ignoring the harm he does to minorities and even relishing in his hatred and cruelty towards them.听
After that, along came Covid-19. Now we really see how many people care absolutely nothing about their fellow human beings. They do not care if they pass the virus on to others, some of whom might die, because they just don't like wearing a mask. (That is at least many Americans. The fact that other countries impose steep fines for not wearing a mask makes me think that it's not just Americans who are that self-centered, and others would go without too if not for those fines.)
Yes, they are actually okay with being inadvertently responsible for someone else's death so that they don't have to be inconvenienced.听 My faith in the inherent goodness of most human beings has plummeted.听
I'm eager to know what Mr. Bregman would have to say today. Would he write the same book? Probably.听
So let's get to it.
Mr. Bregman starts with the premise that people are basically good and then pulls up all these studies to "prove" his point. Most of the studies he talks about are ones I've come across in other books, but he claims the exact opposite results. Who is correct in their conclusions? I would like to believe Mr. Bregman is, but I rarely did.
He seems to cherry pick the things that support his premise while throwing out everything that goes against it.听
He also makes some wild assertions such as, "Basically, our ancestors were allergic to inequality".听 He's talking about our hunter gatherer ancestors and makes the claim that for most of human history, people lived in a veritable Paradise. That mythological Garden of Eden. Everyone got along, sharing, and doing their part, and kissing, and hugging, and singing Kumbaya, and being the very best of friends.
He even goes so far as to claim that babies in hunter gatherer societies were different! When talking about a study that shows human infants have a clear preference for those most like them, he tells us that it just wasn't so for most of human history. He offers not one iota of proof for this, just assures us that babies today who are born into big, anonymous cities are different than babies that were born in the forest with a small tribe of other human beings.
At times it was like reading a religious apologist.听
That said, it was enjoyable to read this book. It's interesting. It's written well. Even if I disagree with most of Bregman's conclusions, the book encouraged me to think about things in a different way.
I think the author is correct in his assertion that the media shows us the negative and leaves out the positive. I accept his conclusion that most people would find it difficult to take the life of another human being --IF they had to do it face-to-face. We see with the pandemic that many, many people really do not care what happens to anyone besides themselves or at least outside their own circle of close family and friends. They are okay with being responsible for someone's death even if they wouldn't pull out a gun and shoot someone.
That doesn't make me feel very optimistic about humanity.
I believe Mr. Bregman is correct -- the stats support it -- we live in the safest era, with far fewer people dying from violence inflicted by another than at any other time during civilization.
I just can't share his optimistic conclusion that humans are basically good and caring people. Some are, some aren't.听
It's almost amusing how he runs around in circles trying to explain away such atrocities as the Holocaust in a world where just about everyone is good. It's like arguing for a benevolent creator who purposely created such things as cancer in children and parasitic wasps that lay their eggs inside caterpillars, slowly and horrifically murdering them as the baby wasps eat their way out.
Maybe I'm cynical, which Bregman assures us is lazy. He asserts that, "If you believe most people are rotten, you don't need to get worked up about injustice. The world is going to hell anyway". I disagree. The more injustice I see in the world, the more I realise how much work there is to be done and the more I wish to be able to do something about it.
If we ignore all the very real suffering humans inflict upon each other and other living creatures, we don't see where change needs to be made and we don't take responsibility for trying to bring about change.听
Mr. Bregman's ideas seem lazy to me. For instance.... his solution for racism? Just let racists hang out with people of color. While not coming out and directly saying that people of color are responsible for eliminating racism, that is what he is implying. Why should people of color have to hang out with people who hate them (or LGBQT+ with people who hate us) in order to change their minds? It is not minorities who should shoulder the responsibility for change.听I had to deduct a star from the rating for that BS.
He blows off hatred of minorities by saying it wouldn't exist if we lived in small bands of people and yet at the same time among people who are very unlike us.听
Yeh, I don't understand that either.
So, my conclusion is that humans are capable of both good and bad. We are capable of love and kindness and compassion but also capable of the opposite. There is no neat and tidy way to account for war and genocide while claiming people are mostly all good. We are complicated. Life is complicated. It's a big grey area; human nature doesn't come in black and white, all good or all bad.
听
Do I recommend the book? Absolutely. I'm glad I read it, even if it didn't succeed in changing my mind.听
August 11, 2021
This books handles a subject I鈥檝e always been interested in: how we become the stories we tell about ourselves. I鈥檝e long been intrigued by Beem鈥檚 theory of personality, that our personality is a decision we make every day, and this book continues that conversation. Are humans actually bad, Bregman asks, or are they just becoming bad because we keep telling stories about how humans tend toward badness? What if we instead tell ourselves stories about all the times humans could have chosen selfishness & instead trended toward community?
It鈥檚 an interesting book to read on the heels of , a book I just read on the psychology of popularity. POPULAR鈥檚 author says that childhood popularity predicts adulthood success, based upon a wide-ranging survey where adults who reported being popular as children ended up happier and more well-adjusted. When I read POPULAR, I thought: there鈥檚 the rub! That self-reported study doesn鈥檛 prove popular kids become well adjusted adults. It proves that well adjusted adults remember themselves as popular, which is not exactly the same thing. We don鈥檛 know if they WERE popular; we just know that鈥檚 the story they told about themselves. And yeah, it does seem like people who remember the past in a positive light are more likely to expect鈥�& thus create鈥攁 positive future.
鈥淏elieve what people tell you about themselves,鈥� a woman once told me, about a decade ago. Later, she told me, 鈥渨omen don鈥檛 really make friends with other women.鈥� Still later, she said, 鈥淪corpio women like you & me are always unhappy, everything is a tool or a grudge.鈥� At the time, I was young and naive; I disagreed because those things weren鈥檛 true of me. But I realize know that she was telling me about herself, whether or not she knew it. 鈥淏elieve what people tell you about themselves,鈥� because the stories might not be true YET, but they are trying to make them so, good and bad.
Later, that woman killed herself. I think about her nearly every week, if there was a way I could have intervened. Maybe yes, maybe no, but because of her I know to ask: what stories are you telling about yourself and others?
I highly recommend this book. Even if you don't agree entirely with its thesis (and perhaps especially if you don't), I think it's a wildly engaging entry point into crucial, excellent conversations. Pop nonfic at its best.
It鈥檚 an interesting book to read on the heels of , a book I just read on the psychology of popularity. POPULAR鈥檚 author says that childhood popularity predicts adulthood success, based upon a wide-ranging survey where adults who reported being popular as children ended up happier and more well-adjusted. When I read POPULAR, I thought: there鈥檚 the rub! That self-reported study doesn鈥檛 prove popular kids become well adjusted adults. It proves that well adjusted adults remember themselves as popular, which is not exactly the same thing. We don鈥檛 know if they WERE popular; we just know that鈥檚 the story they told about themselves. And yeah, it does seem like people who remember the past in a positive light are more likely to expect鈥�& thus create鈥攁 positive future.
鈥淏elieve what people tell you about themselves,鈥� a woman once told me, about a decade ago. Later, she told me, 鈥渨omen don鈥檛 really make friends with other women.鈥� Still later, she said, 鈥淪corpio women like you & me are always unhappy, everything is a tool or a grudge.鈥� At the time, I was young and naive; I disagreed because those things weren鈥檛 true of me. But I realize know that she was telling me about herself, whether or not she knew it. 鈥淏elieve what people tell you about themselves,鈥� because the stories might not be true YET, but they are trying to make them so, good and bad.
Later, that woman killed herself. I think about her nearly every week, if there was a way I could have intervened. Maybe yes, maybe no, but because of her I know to ask: what stories are you telling about yourself and others?
I highly recommend this book. Even if you don't agree entirely with its thesis (and perhaps especially if you don't), I think it's a wildly engaging entry point into crucial, excellent conversations. Pop nonfic at its best.
November 6, 2019
Dit is een recensie die alleen over de stijl van De meeste mensen deugen gaat. Ik heb niets te zeggen over de inhoud, behalve dat ik het een interessant en onderhoudend boek vond, met name de analyses in grofweg de eerste helft van het boek.
Maar qua stijl was ik helaas onaangenaam verrast. Zelden was ik het zo roerend eens met een column als die van hoogleraar Lotte Jensen in de Volkskrant (zie link onderaan). In deze column bekritiseert ze namelijk Rutger Bregmans non-fictie bestseller De meeste mensen deugen puur op het taalgebruik. Ze zegt dat ze het idee had 鈥渆en Amerikaans boek te lezen鈥�, mede doordat er drie stijlfiguren 鈥渙vervloedig鈥� voorkomen: uitroepen, ultrakorte zinnen, en 鈥渧eel nadruk op persoonlijke ervaringen鈥�. Ik wil daar zelf nog het overmatig gebruik van (retorische) vragen aan toevoegen, en ik zal wat voorbeelden geven (want kritiek is geen goede kritiek zonder bewijs en argumentatie).
1) Uitroepen 鈥渄ie de lezer moeten aanmoedigen door te lezen鈥� (Jensen).
鈥淓n dat is nog niet alles.鈥� (Bregman 235)
鈥淧as toen gebeurde het ondenkbare.鈥� (216)
鈥淗et antwoord luidt ja, ja en ja.鈥� (346)
Het boek staat vol met deze uitroepen. Het ontbreken van uitroeptekens wil niet zeggen dat het geen uitroepen zijn - uitroeptekens zijn uit den boze in dit soort teksten, dus het zijn de inhoud en de lengte van deze zinnen die het tot een uitroep maken.
2) Ultrakorte zinnen: losse voorbeelden hiervan geven is vrij nutteloos. De ultrakorte zinnen zijn door de hele tekst gestrooid. Het gaat er overigens bij bijna al deze punten van kritiek op de stijl niet om dat hij deze technieken gebruikt, het gaat erom dat hij ze overmatig gebruikt.
3) Nadruk op persoonlijke ervaringen:
鈥淢ijn mond viel open toen ik deze passage las.鈥� (190)
鈥淟aat ik maar gewoon eerlijk zijn.鈥� (207)
鈥淢aar toen gebeurde het volgende, in de stad waar ik zelf werkte.鈥� (233)
4) (Retorische) vragen:
Er staan enorm veel (retorische) vragen in dit boek, dus ik kies er maar een:
鈥淚s er soms iets unieks aan de Nederlandse cultuur, of deze Amsterdamse buurt, of deze vier mannen 鈥� 铆茅ts wat de uitzondering kan verklaren?
Niets blijkt minder waar.鈥� (235)
Nogmaals, veel stijlkeuzes zijn alleen verkeerd als ze overmatig worden gebruikt. Bovendien is het bovenstaande voorbeeld een soort stilistische non sequitur. Want wat precies blijkt er minder waar? Hij ontkracht niet een stelling, hij ontkracht de impliciete stelling die verborgen zit in de retorische vraag. Kort gezegd past het antwoord niet bij de vraag, en dat is best slordig.
Verder is Bregman een groot fan van een losse, dramatische zin tussen paragrafen in, en van cursieve woorden om nadruk te leggen. Hij houdt ook van van zinnen die geen zinnen zijn: 鈥淓n hoeveel ruimte er is om het anders te doen鈥� bijvoorbeeld (329).
Heel af en toe gebruikt hij zelfs neerbuigende taal 鈥� soms naar de lezer, soms naar anderen. De lezer wordt bijvoorbeeld op de volgende manier betutteld: 鈥渆en 鈥榯rans-crani毛le magnetische stimulatie鈥�-machine, een moeilijk woord voor een apparaat waarmee hersenfuncties worden getest鈥� 鈥� (278). 鈥淓en moeilijk woord voor鈥� vind ik neerbuigend in een boek voor volwassenen, en de naam van de machine tussen haakjes zetten cre毛ert een afstand tussen Bregman en het gene dat hij omschrijft, en tegelijkertijd verkort het de afstand tussen Bregman en zijn lezers: hij schaart zich zo op een subtiele manier achter de mensen van wie hij aanneemt dat ze het woord niet kennen.
Een ander sprekend voorbeeld is zijn houding tegenover een boek van Steven Pinker, The Better Angels of Our Nature. Om de een of andere reden wordt namelijk meerdere keren de omvang van het boek benadrukt: het is 鈥渆en massieve pil van 802 pagina鈥檚 [鈥 Je zou er zou iemand mee kunnen doodslaan鈥� (p. 110). Het wordt nog minstens drie keer op zo鈥檔 sturende manier omschreven, als 鈥渄at dikke boek鈥� (110), 鈥渄at loodzware boek鈥� (117) en 鈥渄ie pil van 802 pagina鈥檚鈥� (120). Bregman benadrukt tevens dat het 鈥渢alloze grafieken en tabellen鈥� (110) en 鈥渒linkende statistieken鈥� (117) bevat. Hij waarschuwt de lezer voorafgaand aan zijn analyse van Pinkers boek ook: 鈥淒it wordt een beetje technisch, maar het is cruciaal om te begrijpen waar hij de fout in ging鈥� (121). Het is een mogelijkheid dat Bregman hier zichzelf een valse bescheidenheid toekent, in de trant van 鈥減foe, nou, ik vind het ook maar een lastig hoor jongens, zo鈥檔 dik boek, met al dat鈥� wetenschappelijk onderzoek鈥�. Dit zou, net als het bovenstaande voorbeeld, een manier kunnen zijn om de lezer met hem als auteur te laten identificeren: hij schat in wat de lezer zou kunnen denken als deze informatie op een droge manier wordt gepresenteerd, en verandert zijn houding aan de hand van deze aanname. Het kan ook een manier zijn om Pinker te beledigen 鈥� immers, het boek beslaat 800 pagina鈥檚 vol 鈥済rafieken en tabellen鈥� en toch haalt Bregman het in een paar pagina鈥檚 onderuit 鈥� maar dat lijkt me minder waarschijnlijk. Bregman gaat maar heel zelden over op ad hominem argumenten in dit boek.
Kort samengevat: het hele boek is ontzettend informeel geschreven, en ik denk oprecht dat alle stijlkeuzes in dienst staan van de informele stijl, en dat die bedoeld is om zo veel mogelijk lezers geboeid te houden.
Als dat Bregmans doel was, is het gelukt. Het is een erg makkelijk leesbaar boek: het houdt je aandacht vast en weet droge theorie om te vormen tot spannende anekdotes die je het liefst meteen wil delen met de eerste de beste persoon die je tegenkomt. Het is ook echt een interessant boek, met een enorme variatie aan voorbeelden die tot de verbeelding spreken. Ik begrijp waarom het een bestseller is geworden: het is een boek over een uniek onderwerp, dat ook nog eens erg toegankelijk is. Ik heb totaal geen bezwaren tegen de toegankelijkheid van het boek, maar ik denk dat Bregman is doorgeschoten in zijn keuze voor een informele stijl, en dat deze stijl afbreuk doet aan zijn boodschap. Mooi (of op zijn minst correct) taalgebruik hoeft helemaal niet moeilijk of vervreemdend te zijn: het is juist een manier om de boodschap kracht bij te zetten.
De column van Lotte Jensen:
Maar qua stijl was ik helaas onaangenaam verrast. Zelden was ik het zo roerend eens met een column als die van hoogleraar Lotte Jensen in de Volkskrant (zie link onderaan). In deze column bekritiseert ze namelijk Rutger Bregmans non-fictie bestseller De meeste mensen deugen puur op het taalgebruik. Ze zegt dat ze het idee had 鈥渆en Amerikaans boek te lezen鈥�, mede doordat er drie stijlfiguren 鈥渙vervloedig鈥� voorkomen: uitroepen, ultrakorte zinnen, en 鈥渧eel nadruk op persoonlijke ervaringen鈥�. Ik wil daar zelf nog het overmatig gebruik van (retorische) vragen aan toevoegen, en ik zal wat voorbeelden geven (want kritiek is geen goede kritiek zonder bewijs en argumentatie).
1) Uitroepen 鈥渄ie de lezer moeten aanmoedigen door te lezen鈥� (Jensen).
鈥淓n dat is nog niet alles.鈥� (Bregman 235)
鈥淧as toen gebeurde het ondenkbare.鈥� (216)
鈥淗et antwoord luidt ja, ja en ja.鈥� (346)
Het boek staat vol met deze uitroepen. Het ontbreken van uitroeptekens wil niet zeggen dat het geen uitroepen zijn - uitroeptekens zijn uit den boze in dit soort teksten, dus het zijn de inhoud en de lengte van deze zinnen die het tot een uitroep maken.
2) Ultrakorte zinnen: losse voorbeelden hiervan geven is vrij nutteloos. De ultrakorte zinnen zijn door de hele tekst gestrooid. Het gaat er overigens bij bijna al deze punten van kritiek op de stijl niet om dat hij deze technieken gebruikt, het gaat erom dat hij ze overmatig gebruikt.
3) Nadruk op persoonlijke ervaringen:
鈥淢ijn mond viel open toen ik deze passage las.鈥� (190)
鈥淟aat ik maar gewoon eerlijk zijn.鈥� (207)
鈥淢aar toen gebeurde het volgende, in de stad waar ik zelf werkte.鈥� (233)
4) (Retorische) vragen:
Er staan enorm veel (retorische) vragen in dit boek, dus ik kies er maar een:
鈥淚s er soms iets unieks aan de Nederlandse cultuur, of deze Amsterdamse buurt, of deze vier mannen 鈥� 铆茅ts wat de uitzondering kan verklaren?
Niets blijkt minder waar.鈥� (235)
Nogmaals, veel stijlkeuzes zijn alleen verkeerd als ze overmatig worden gebruikt. Bovendien is het bovenstaande voorbeeld een soort stilistische non sequitur. Want wat precies blijkt er minder waar? Hij ontkracht niet een stelling, hij ontkracht de impliciete stelling die verborgen zit in de retorische vraag. Kort gezegd past het antwoord niet bij de vraag, en dat is best slordig.
Verder is Bregman een groot fan van een losse, dramatische zin tussen paragrafen in, en van cursieve woorden om nadruk te leggen. Hij houdt ook van van zinnen die geen zinnen zijn: 鈥淓n hoeveel ruimte er is om het anders te doen鈥� bijvoorbeeld (329).
Heel af en toe gebruikt hij zelfs neerbuigende taal 鈥� soms naar de lezer, soms naar anderen. De lezer wordt bijvoorbeeld op de volgende manier betutteld: 鈥渆en 鈥榯rans-crani毛le magnetische stimulatie鈥�-machine, een moeilijk woord voor een apparaat waarmee hersenfuncties worden getest鈥� 鈥� (278). 鈥淓en moeilijk woord voor鈥� vind ik neerbuigend in een boek voor volwassenen, en de naam van de machine tussen haakjes zetten cre毛ert een afstand tussen Bregman en het gene dat hij omschrijft, en tegelijkertijd verkort het de afstand tussen Bregman en zijn lezers: hij schaart zich zo op een subtiele manier achter de mensen van wie hij aanneemt dat ze het woord niet kennen.
Een ander sprekend voorbeeld is zijn houding tegenover een boek van Steven Pinker, The Better Angels of Our Nature. Om de een of andere reden wordt namelijk meerdere keren de omvang van het boek benadrukt: het is 鈥渆en massieve pil van 802 pagina鈥檚 [鈥 Je zou er zou iemand mee kunnen doodslaan鈥� (p. 110). Het wordt nog minstens drie keer op zo鈥檔 sturende manier omschreven, als 鈥渄at dikke boek鈥� (110), 鈥渄at loodzware boek鈥� (117) en 鈥渄ie pil van 802 pagina鈥檚鈥� (120). Bregman benadrukt tevens dat het 鈥渢alloze grafieken en tabellen鈥� (110) en 鈥渒linkende statistieken鈥� (117) bevat. Hij waarschuwt de lezer voorafgaand aan zijn analyse van Pinkers boek ook: 鈥淒it wordt een beetje technisch, maar het is cruciaal om te begrijpen waar hij de fout in ging鈥� (121). Het is een mogelijkheid dat Bregman hier zichzelf een valse bescheidenheid toekent, in de trant van 鈥減foe, nou, ik vind het ook maar een lastig hoor jongens, zo鈥檔 dik boek, met al dat鈥� wetenschappelijk onderzoek鈥�. Dit zou, net als het bovenstaande voorbeeld, een manier kunnen zijn om de lezer met hem als auteur te laten identificeren: hij schat in wat de lezer zou kunnen denken als deze informatie op een droge manier wordt gepresenteerd, en verandert zijn houding aan de hand van deze aanname. Het kan ook een manier zijn om Pinker te beledigen 鈥� immers, het boek beslaat 800 pagina鈥檚 vol 鈥済rafieken en tabellen鈥� en toch haalt Bregman het in een paar pagina鈥檚 onderuit 鈥� maar dat lijkt me minder waarschijnlijk. Bregman gaat maar heel zelden over op ad hominem argumenten in dit boek.
Kort samengevat: het hele boek is ontzettend informeel geschreven, en ik denk oprecht dat alle stijlkeuzes in dienst staan van de informele stijl, en dat die bedoeld is om zo veel mogelijk lezers geboeid te houden.
Als dat Bregmans doel was, is het gelukt. Het is een erg makkelijk leesbaar boek: het houdt je aandacht vast en weet droge theorie om te vormen tot spannende anekdotes die je het liefst meteen wil delen met de eerste de beste persoon die je tegenkomt. Het is ook echt een interessant boek, met een enorme variatie aan voorbeelden die tot de verbeelding spreken. Ik begrijp waarom het een bestseller is geworden: het is een boek over een uniek onderwerp, dat ook nog eens erg toegankelijk is. Ik heb totaal geen bezwaren tegen de toegankelijkheid van het boek, maar ik denk dat Bregman is doorgeschoten in zijn keuze voor een informele stijl, en dat deze stijl afbreuk doet aan zijn boodschap. Mooi (of op zijn minst correct) taalgebruik hoeft helemaal niet moeilijk of vervreemdend te zijn: het is juist een manier om de boodschap kracht bij te zetten.
De column van Lotte Jensen:
November 27, 2020
I wish I hadn鈥檛 recently read Calling Bullshit. According to that book, I really ought to be applying the sharpest possible criticism to this book. The reason being that this book confirms so many of my own prejudices. In fact, I鈥檝e used many of the arguments used here (and even the same examples) in my own life. For example, over the last few years I鈥檝e been asked to give the opening lecture on the importance of literacy to undergrad education students at work. Mostly, I look at how social class impacts student literacy and how more equal societies have better literacy outcomes. But part of that lecture also involves me telling students about Pygmalion in the Classroom. This book covers that story too, explaining how Rosenthal gave a new kind of IQ test to some groups of students that would show which of them were about to go through something of a learning spurt and then out-perform their peers. The psychologists involved in the experiment then told the students鈥� teachers this was about to happen. And then, a while later, when the psychologists came back to check their results, they found that the kids identified had, indeed, done extremely well. It was just that there had never been a new kind of IQ test, the whole thing had been a test of teacher expectations and the impact of those on their students. The kids the teachers treated as if there were smart, ended up proving to be smart. Rosenthal did not believe it would be ethical to test the opposite hypothesis, you know, tell the teachers which kids were stupid and see what happens 鈥� which, given the other stories from the time documented in this book (the Milgram shock test and the Stanford Prison Guard extravaganza) he was clearly a social psychologist ahead of his time. All the same, we have the results of those experiments already 鈥� Claude Steele discusses those at length in his work on stereotype threat. Now, there鈥檚 a book you should read too.
The central contention of this book fits well with Rosenthal鈥檚 hypothesis that people often respond in ways that will confirm our expectations of them. Actually, even that is too soft a version of what this book argues. It actually argues that people mostly behave better than we expect them to. He does this by discussing how few people in wars actually end up shooting their guns. Of course, most professional soldiers now shoot to kill all of the time 鈥� but that鈥檚 because they have been trained to be basically inhuman machines. Getting a normal person to kill another normal person is a remarkably difficult thing to do. Given the suicide rates of returned soldiers, we probably shouldn鈥檛 be too proud of what we do to make them killing machines. His point throughout this book is that humans just don鈥檛 prove to be anywhere near as blood thirsty or as nasty as we like to think of ourselves.
The only people who come out of this book badly are BMW drivers 鈥� I did start off by saying this book goes out of its way to confirm all of my prejudices, didn鈥檛 I? The only time I thought I was definitely going to die while driving my car was when a BMW driver (presumably one with a very small penis) decided he could race past a tram on the wrong side of the road 鈥� a side of the road I was driving down with my two daughters and two of their friends. The only thoughts in my head at the time were the faces of the parents of the children in my car once their parents were told of their deaths in my car and a series of unprintable swear words followed by 鈥樷€�.BMW drivers鈥�.
I really liked this book. It presents interesting counterarguments to Jared Diamond, Steven Pinker and Richard Dawkins. How can that be a bad thing? You might decide to avoid this book because you are already certain it clearly presents an all-too-Pollyanna vision of human nature. You would be wrong to assume that. This is a lovely little book that is likely to make you question some of the things you think you know about what it means to be human. And that can鈥檛 be a bad thing either.
The central contention of this book fits well with Rosenthal鈥檚 hypothesis that people often respond in ways that will confirm our expectations of them. Actually, even that is too soft a version of what this book argues. It actually argues that people mostly behave better than we expect them to. He does this by discussing how few people in wars actually end up shooting their guns. Of course, most professional soldiers now shoot to kill all of the time 鈥� but that鈥檚 because they have been trained to be basically inhuman machines. Getting a normal person to kill another normal person is a remarkably difficult thing to do. Given the suicide rates of returned soldiers, we probably shouldn鈥檛 be too proud of what we do to make them killing machines. His point throughout this book is that humans just don鈥檛 prove to be anywhere near as blood thirsty or as nasty as we like to think of ourselves.
The only people who come out of this book badly are BMW drivers 鈥� I did start off by saying this book goes out of its way to confirm all of my prejudices, didn鈥檛 I? The only time I thought I was definitely going to die while driving my car was when a BMW driver (presumably one with a very small penis) decided he could race past a tram on the wrong side of the road 鈥� a side of the road I was driving down with my two daughters and two of their friends. The only thoughts in my head at the time were the faces of the parents of the children in my car once their parents were told of their deaths in my car and a series of unprintable swear words followed by 鈥樷€�.BMW drivers鈥�.
I really liked this book. It presents interesting counterarguments to Jared Diamond, Steven Pinker and Richard Dawkins. How can that be a bad thing? You might decide to avoid this book because you are already certain it clearly presents an all-too-Pollyanna vision of human nature. You would be wrong to assume that. This is a lovely little book that is likely to make you question some of the things you think you know about what it means to be human. And that can鈥檛 be a bad thing either.
December 30, 2019
De Meeste Mensen Deugen, zegt Rutger Bregman.
Ik heb het gesprek gezien met auteur Rutger Bregman (4 september 2019) in DWDD, waarin hij zijn boek presenteerde. Op basis daarvan heb ik het boek gekocht en gelezen. Matthijs van Nieuwkerk was heel enthousiast. Dat maakte mij nieuwsgierig maar ook op mijn hoede.
Er zit mij van in het begin van het boek iets dwars:
Het vertrekpunt van de auteur is de stelling dat de gangbare opvatting is dat de mens slecht is. Zijn stelling daarentegen is dat 鈥楧e meeste mensen deugen鈥�, en dat zou iets zijn dat overal ontkend wordt, dat zou een revolutionaire opvatting zijn.
Ik ben verbaasd over dat vertrekpunt. In mijn hoofd zitten Rousseau, Make Love not War, de 60s, de hippies, vrijzinnigheid zonder zondeval, het humanisme. Waarom zou je denken dat de meeste mensen denken dat de meeste mensen niet deugen? Ik heb dat niet op school geleerd. Misschien hebben enkel de christenen en de moslims dat op school geleerd, maar ik in alle geval niet. Niet op de lagere school, niet op de middelbare school en niet op de universiteit. En nu, nu ik mij probeer los te maken van mijn linkse opleiding waarin iedereen goed is behalve wie misleid wordt en slecht behandeld (onderdrukt en uitgebuit), nu komt Rutger Bregman mij vertellen dat dat een originele revolutionaire gedachte is.
Ik zet mijn verbazing opzij en Ik aanvaard het perspectief van waaruit de auteur werkt en ben ge茂nteresseerd in wat hij te zeggen heeft.
Het gevolg is dat ik veel te weten kom over de basisexperimenten en theorie毛n van de Amerikaanse sociale psychologie. Waarom zijn juist sociaalpsychologen altijd zo'n bedriegers, vraag ik mij af, denkend aan de recente schandalen in Nederland. Waarom juist zij?
Ik heb lesgegeven over de theorie毛n en de experimenten, over Zimbardo, Sherif, Allport, Milgram, het gevangenisexperiment, het conformisme, het toedienen van elektrische schokken, 鈥�
Het waren waarschuwingen over waar mensen toe in staat zijn. Alleen, nu de logboeken van de experimenten vrij zijn gekomen, blijkt het voor het grootste deel bedrog en onzorgvuldigheid te zijn geweest.
Tot op een bepaald punt was nooit iemand dieper onderzoek gaan doen over de kwaliteit van de experimenten en de studies. Vergelijk het met het voor zoete koek aannemen van de wreedheid en het asociaal gedrag van vleesetende mensen, zoals nog niet zo lang geleden Nederlandse sociaalpsychologen 鈥榦ntdekt鈥� hadden. Ook ik deed geen verder onderzoek naar de degelijkheid van de Amerikaanse experimenten, hoewel ik in dezelfde tijd dat ik er les over gaf ook veel gelezen heb over de ethiek van experimenteel (sociaal) psychologische onderzoek. Ook Johan Braeckman nam de resultaten voor wijsheid aan. Hij maakte zelfs een televisieprogramma waarin hij naar het Laboratorium van Milgram reisde en ons uitlegde hoe belangrijk de experimenten van Milgram zijn (het Canvas-programma "De herontdekking van de wereld")
Er is iets vreemds met Rutger Bregmans interpretatie van de experimenten van Milgram. Hij zegt dat de resultaten van de experimenten steeds aangegrepen zijn door autoritaire mensen, die pleiten voor meer gezag, meer onderdrukking, meer discipline, meer directeuren, meer managers, omdat ze weten dat de doorsnee mensen niet te vertrouwen zijn. Milgram als voer voor rechtse types dus, volgens Bregman. Milgram bewijst zogezegd 鈥榙e alledaagsheid van het kwaad鈥� en daarom moeten we de mens met autoriteit in toom houden.
Zulke interpretaties heb ik echter nooit gezien en nooit bedacht.
Wat ik wel gezien heb is de volgende interpretatie: de mens is gevoelig voor autoriteit, autoriteiten zijn vaak slechte mensen, dus moeten we (1) de individuele mens sterk maken zodat hij die valse autoriteit doorziet en weerstaat; (2) moeten we stevige structuren bouwen en ondersteunen zodat de individuele mens niet ten prooi valt aan die autoriteit. In mijn geheugen zijn de resultaten van Milgram altijd gebruikt als een steun voor links om de democratie te versterken en controleorganen te institutionaliseren.
Vandaag, ongeacht de interpretatie van Milgram, weten we dat de theorie van 鈥榙e alledaagsheid van het kwaad鈥� kletskoek was. We weten dat sinds uitgezocht is dat Eichman geen doordeweekse gewone man was die verschrikkelijke dingen heeft gedaan, maar een overtuigde nazi (zie o.a. de interviews met vader Sassen). Rutgers Bregmans interpretatie van Milgram is een voorbeeld van de manier waarop hij alle informatie naar zijn hand probeert te zetten.
鈥楧e meeste mensen deugen鈥� wordt geprezen voor zijn toegankelijke stijl. Het is een journalistiek boek, geen academisch. Ik kan daar niet goed tegen. Ik wil meer precisie, meer bronnen, minder anekdotes. Minder verhaal en meer feiten. En ik wil vooral een beter en dieper doordenken van de voorbeelden die aangehaald worden. Voorbeelden die moeten aantonen dat ook leden van de Farc kunnen deugen (gevoelig zijn voor sentiment, blijkt dat te betekenen), zijn volgens mij complexer dan een mooi verhaal over een positieve reclamecampagne die meehielp om de terroristen uit de jungle te lokken.
Van bij de aanvang van het boek lijkt de auteur op zoek naar de menselijke essentie. 鈥業n essentie is de mens goed鈥�. En als er nu eens geen essentie was en de ene mens soms zus en de andere (of dezelfde) soms zo, naargelang de aanleg, naargelang de lichamelijke toestand op een bepaald ogenblik, naargelang de opvoeding, naargelang het sociale netwerk, naargelang de persoonlijke relaties en bijbehorende emoties ... Hele filosofische bibliotheken zijn over die essentie vol geschreven, maar Bregman stoort er zich niet aan.
De media vormen 茅茅n van de factoren die de meeste mensen doet denken dat de meeste mensen slecht zijn. De auteur legt goed uit hoe de media werken (hoe het nieuws geselecteerd wordt, wat wel vermeld wordt en wat niet, alles wat normaal - en/of goed - is wordt niet besproken). Sonja Barend wist het al, in de jaren tussen 1977 en 1981, met haar 鈥楽onja鈥檚 Goed Nieuws Show鈥� en Rutger Bregman weet het dus ook. Hij legt het goed uit, maar het roept wel een vraag op.
Gaat zijn boek over het feit dat in de realiteit de meeste mensen deugen of gaat het over het feit dat de meeste mensen denken dat de meeste mensen (al dan niet) deugen.
Het eerste is een empirisch feit, dat eventueel gemeten kan worden. Je maakt een operationele definitie van 鈥榙eugen鈥� en je screent en turft en dan weet je of de meeste mensen deugen of niet.
Het tweede gaat over het mensbeeld dat mensen in hun hoofd hebben.
Het zijn twee verschillende werelden, elk met verschillende implicaties.
Een pedagogisch project bijvoorbeeld om het deugen van de mens te verbeteren is iets anders dan een pedagogisch project om de mensen positiever te laten denken over andere mensen.
Goedheid en empathie, dat haalt hij nogal eens door elkaar. Het ene is een maat voor het andere, en omgekeerd bij Bregman. Nochtans worden alle mooie argumenten die bij Paul Bloom (2018) werden aangedragen 鈥楢gainst Empathy鈥� door Bregman niet weerhouden in verband met 鈥楢gainst Goodness鈥�. Nochtans is er een volkswijsheid die zegt: "Veel te goed is half zot."
In Kairos van Joke Hermsen staat ook zo'n reeks voorstellen in verband met wat je kan doen om beter te leven, om een goed mens te zijn, om het goede te doen. Van schoonheid genieten, een buurtwerking opzetten, gebruikt speelgoed herverdelen, een zelfstandige werking van wijkverpleegkundigen opzetten, in een commune gaan wonen, samen eten en om beurt voor de anderen koken, lenen, uitwisselen, helpen, samen, samen, samen, kleinschalig en zuinig, democratisch, egalitair, divers en inclusief. Ik overdrijf, omdat ik er kregelig van word.
Ik heb in de jaren 60s niets anders gehoord, en toen ik in de jaren 1980s in Nijmegen ging werken en wonen was het weer (of nog altijd) aan de orde van de dag. En nu doen Joke Hermsen en Rutger Bregman of het vandaag wordt uitgevonden, 鈥榲anuit de basis鈥� groeit en het een nieuwe strategie is. Resistence aan de keukentafel.
鈥楧e meeste mensen deugen鈥�, OK, stel dat ik het wil geloven. Dan nog denk ik: maar leden van IS niet. We hebben ze de laatste jaren Het Kwaad zien bedrijven.
Alles wat 鈥榤enselijk鈥� is (ratio en mededogen) is hen vreemd, als het er al was dan is het eruit gedrild. Het is hen met het boek in de hand, intentioneel, dogmatisch, geprogrammeerd, vreemd. Net zoals dat ook in sektes wordt aangetoond blijkt het mogelijk om mensen te indoctrineren. Men kan ze indoctrineren tot het Kwaad. (Zou er dan toch een menselijke essentie zijn, deze misschien ?)
Waarom zegt de auteur er niets over? Hij hoeft geen antwoorden paraat te hebben, maar hij zou ten minste de vraag moeten stellen wat er allemaal onderzocht zou moeten worden om zijn theorie over 鈥榙e mens is van nature goed鈥� een beetje sluitend te maken.
In de teksten en lezingen die ik geschreven heb over 鈥榮olidariteit鈥� zeg ik ook dat samenwerken en elkaar helpen voor de mens 鈥榥atuurlijk鈥� is. Het is een evolutionaire troef geweest, het is noodzakelijk, het heeft overleving betekend. Als je het niet deed kwamen er geen fitte kinderen en kleinkinderen. Maar je mag niet overal solidair zijn, niet altijd en niet met iedereen. Het evolutionair voordeel is niet het samenwerken met en helpen van iedereen. Het is het selectief samenwerken en het selectief helpen.
Van tevoren heb ik er onvoldoende stil bij gestaan dat de auteur werkt voor 鈥楧e Correspondent鈥�. Dat had mij nog wantrouwiger moeten maken dan het enthousiasme van Matthijs van Nieuwkerk. Ik heb dus 鈥� zoals ik had kunnen verwachten had ik kritischer geweest bij mijn voorbereiding van de lectuur 鈥� meer ideologie dan wetenschap tot me genomen. Toch ben ik blij dat ik het boek heb gelezen. Ik ben blij met de onthullingen over de grondleggers van de sociale psychologie, ik ben blij met de weetjes, en ik ben blij met de inzichten die wat mij stoorde in het boek mij hebben opgeleverd. Een wijsheid van Etienne Vermeersch, 鈥淥ok je tegenstander kan verlichting brengen鈥� verzoent mij met het boek.
Referenties
Beeckman, Tinneke (2019). 鈥淥ok je tegenstander kan verlichting brengen鈥�, column DS, 10 okt.
Bloom, Paul (2018). Against Empathy. The Case for Rational Compassion. The Bodley Head.
Bregman, Rutger (2019). De meeste mensen deugen. Een nieuwe geschiedenis van de mens. De Correspondent bv.
Vermeersch, Etienne (2019). Nagelaten geschriften. Samengesteld door Johan Braeckman en Dirk Verhofstadt. Houtekiet.
Jensen, Lotte (hoogleraar Nederlandse literatuur- en cultuurgeschiedenis)
Ik heb het gesprek gezien met auteur Rutger Bregman (4 september 2019) in DWDD, waarin hij zijn boek presenteerde. Op basis daarvan heb ik het boek gekocht en gelezen. Matthijs van Nieuwkerk was heel enthousiast. Dat maakte mij nieuwsgierig maar ook op mijn hoede.
Er zit mij van in het begin van het boek iets dwars:
Het vertrekpunt van de auteur is de stelling dat de gangbare opvatting is dat de mens slecht is. Zijn stelling daarentegen is dat 鈥楧e meeste mensen deugen鈥�, en dat zou iets zijn dat overal ontkend wordt, dat zou een revolutionaire opvatting zijn.
Ik ben verbaasd over dat vertrekpunt. In mijn hoofd zitten Rousseau, Make Love not War, de 60s, de hippies, vrijzinnigheid zonder zondeval, het humanisme. Waarom zou je denken dat de meeste mensen denken dat de meeste mensen niet deugen? Ik heb dat niet op school geleerd. Misschien hebben enkel de christenen en de moslims dat op school geleerd, maar ik in alle geval niet. Niet op de lagere school, niet op de middelbare school en niet op de universiteit. En nu, nu ik mij probeer los te maken van mijn linkse opleiding waarin iedereen goed is behalve wie misleid wordt en slecht behandeld (onderdrukt en uitgebuit), nu komt Rutger Bregman mij vertellen dat dat een originele revolutionaire gedachte is.
Ik zet mijn verbazing opzij en Ik aanvaard het perspectief van waaruit de auteur werkt en ben ge茂nteresseerd in wat hij te zeggen heeft.
Het gevolg is dat ik veel te weten kom over de basisexperimenten en theorie毛n van de Amerikaanse sociale psychologie. Waarom zijn juist sociaalpsychologen altijd zo'n bedriegers, vraag ik mij af, denkend aan de recente schandalen in Nederland. Waarom juist zij?
Ik heb lesgegeven over de theorie毛n en de experimenten, over Zimbardo, Sherif, Allport, Milgram, het gevangenisexperiment, het conformisme, het toedienen van elektrische schokken, 鈥�
Het waren waarschuwingen over waar mensen toe in staat zijn. Alleen, nu de logboeken van de experimenten vrij zijn gekomen, blijkt het voor het grootste deel bedrog en onzorgvuldigheid te zijn geweest.
Tot op een bepaald punt was nooit iemand dieper onderzoek gaan doen over de kwaliteit van de experimenten en de studies. Vergelijk het met het voor zoete koek aannemen van de wreedheid en het asociaal gedrag van vleesetende mensen, zoals nog niet zo lang geleden Nederlandse sociaalpsychologen 鈥榦ntdekt鈥� hadden. Ook ik deed geen verder onderzoek naar de degelijkheid van de Amerikaanse experimenten, hoewel ik in dezelfde tijd dat ik er les over gaf ook veel gelezen heb over de ethiek van experimenteel (sociaal) psychologische onderzoek. Ook Johan Braeckman nam de resultaten voor wijsheid aan. Hij maakte zelfs een televisieprogramma waarin hij naar het Laboratorium van Milgram reisde en ons uitlegde hoe belangrijk de experimenten van Milgram zijn (het Canvas-programma "De herontdekking van de wereld")
Er is iets vreemds met Rutger Bregmans interpretatie van de experimenten van Milgram. Hij zegt dat de resultaten van de experimenten steeds aangegrepen zijn door autoritaire mensen, die pleiten voor meer gezag, meer onderdrukking, meer discipline, meer directeuren, meer managers, omdat ze weten dat de doorsnee mensen niet te vertrouwen zijn. Milgram als voer voor rechtse types dus, volgens Bregman. Milgram bewijst zogezegd 鈥榙e alledaagsheid van het kwaad鈥� en daarom moeten we de mens met autoriteit in toom houden.
Zulke interpretaties heb ik echter nooit gezien en nooit bedacht.
Wat ik wel gezien heb is de volgende interpretatie: de mens is gevoelig voor autoriteit, autoriteiten zijn vaak slechte mensen, dus moeten we (1) de individuele mens sterk maken zodat hij die valse autoriteit doorziet en weerstaat; (2) moeten we stevige structuren bouwen en ondersteunen zodat de individuele mens niet ten prooi valt aan die autoriteit. In mijn geheugen zijn de resultaten van Milgram altijd gebruikt als een steun voor links om de democratie te versterken en controleorganen te institutionaliseren.
Vandaag, ongeacht de interpretatie van Milgram, weten we dat de theorie van 鈥榙e alledaagsheid van het kwaad鈥� kletskoek was. We weten dat sinds uitgezocht is dat Eichman geen doordeweekse gewone man was die verschrikkelijke dingen heeft gedaan, maar een overtuigde nazi (zie o.a. de interviews met vader Sassen). Rutgers Bregmans interpretatie van Milgram is een voorbeeld van de manier waarop hij alle informatie naar zijn hand probeert te zetten.
鈥楧e meeste mensen deugen鈥� wordt geprezen voor zijn toegankelijke stijl. Het is een journalistiek boek, geen academisch. Ik kan daar niet goed tegen. Ik wil meer precisie, meer bronnen, minder anekdotes. Minder verhaal en meer feiten. En ik wil vooral een beter en dieper doordenken van de voorbeelden die aangehaald worden. Voorbeelden die moeten aantonen dat ook leden van de Farc kunnen deugen (gevoelig zijn voor sentiment, blijkt dat te betekenen), zijn volgens mij complexer dan een mooi verhaal over een positieve reclamecampagne die meehielp om de terroristen uit de jungle te lokken.
Van bij de aanvang van het boek lijkt de auteur op zoek naar de menselijke essentie. 鈥業n essentie is de mens goed鈥�. En als er nu eens geen essentie was en de ene mens soms zus en de andere (of dezelfde) soms zo, naargelang de aanleg, naargelang de lichamelijke toestand op een bepaald ogenblik, naargelang de opvoeding, naargelang het sociale netwerk, naargelang de persoonlijke relaties en bijbehorende emoties ... Hele filosofische bibliotheken zijn over die essentie vol geschreven, maar Bregman stoort er zich niet aan.
De media vormen 茅茅n van de factoren die de meeste mensen doet denken dat de meeste mensen slecht zijn. De auteur legt goed uit hoe de media werken (hoe het nieuws geselecteerd wordt, wat wel vermeld wordt en wat niet, alles wat normaal - en/of goed - is wordt niet besproken). Sonja Barend wist het al, in de jaren tussen 1977 en 1981, met haar 鈥楽onja鈥檚 Goed Nieuws Show鈥� en Rutger Bregman weet het dus ook. Hij legt het goed uit, maar het roept wel een vraag op.
Gaat zijn boek over het feit dat in de realiteit de meeste mensen deugen of gaat het over het feit dat de meeste mensen denken dat de meeste mensen (al dan niet) deugen.
Het eerste is een empirisch feit, dat eventueel gemeten kan worden. Je maakt een operationele definitie van 鈥榙eugen鈥� en je screent en turft en dan weet je of de meeste mensen deugen of niet.
Het tweede gaat over het mensbeeld dat mensen in hun hoofd hebben.
Het zijn twee verschillende werelden, elk met verschillende implicaties.
Een pedagogisch project bijvoorbeeld om het deugen van de mens te verbeteren is iets anders dan een pedagogisch project om de mensen positiever te laten denken over andere mensen.
Goedheid en empathie, dat haalt hij nogal eens door elkaar. Het ene is een maat voor het andere, en omgekeerd bij Bregman. Nochtans worden alle mooie argumenten die bij Paul Bloom (2018) werden aangedragen 鈥楢gainst Empathy鈥� door Bregman niet weerhouden in verband met 鈥楢gainst Goodness鈥�. Nochtans is er een volkswijsheid die zegt: "Veel te goed is half zot."
In Kairos van Joke Hermsen staat ook zo'n reeks voorstellen in verband met wat je kan doen om beter te leven, om een goed mens te zijn, om het goede te doen. Van schoonheid genieten, een buurtwerking opzetten, gebruikt speelgoed herverdelen, een zelfstandige werking van wijkverpleegkundigen opzetten, in een commune gaan wonen, samen eten en om beurt voor de anderen koken, lenen, uitwisselen, helpen, samen, samen, samen, kleinschalig en zuinig, democratisch, egalitair, divers en inclusief. Ik overdrijf, omdat ik er kregelig van word.
Ik heb in de jaren 60s niets anders gehoord, en toen ik in de jaren 1980s in Nijmegen ging werken en wonen was het weer (of nog altijd) aan de orde van de dag. En nu doen Joke Hermsen en Rutger Bregman of het vandaag wordt uitgevonden, 鈥榲anuit de basis鈥� groeit en het een nieuwe strategie is. Resistence aan de keukentafel.
鈥楧e meeste mensen deugen鈥�, OK, stel dat ik het wil geloven. Dan nog denk ik: maar leden van IS niet. We hebben ze de laatste jaren Het Kwaad zien bedrijven.
Alles wat 鈥榤enselijk鈥� is (ratio en mededogen) is hen vreemd, als het er al was dan is het eruit gedrild. Het is hen met het boek in de hand, intentioneel, dogmatisch, geprogrammeerd, vreemd. Net zoals dat ook in sektes wordt aangetoond blijkt het mogelijk om mensen te indoctrineren. Men kan ze indoctrineren tot het Kwaad. (Zou er dan toch een menselijke essentie zijn, deze misschien ?)
Waarom zegt de auteur er niets over? Hij hoeft geen antwoorden paraat te hebben, maar hij zou ten minste de vraag moeten stellen wat er allemaal onderzocht zou moeten worden om zijn theorie over 鈥榙e mens is van nature goed鈥� een beetje sluitend te maken.
In de teksten en lezingen die ik geschreven heb over 鈥榮olidariteit鈥� zeg ik ook dat samenwerken en elkaar helpen voor de mens 鈥榥atuurlijk鈥� is. Het is een evolutionaire troef geweest, het is noodzakelijk, het heeft overleving betekend. Als je het niet deed kwamen er geen fitte kinderen en kleinkinderen. Maar je mag niet overal solidair zijn, niet altijd en niet met iedereen. Het evolutionair voordeel is niet het samenwerken met en helpen van iedereen. Het is het selectief samenwerken en het selectief helpen.
Van tevoren heb ik er onvoldoende stil bij gestaan dat de auteur werkt voor 鈥楧e Correspondent鈥�. Dat had mij nog wantrouwiger moeten maken dan het enthousiasme van Matthijs van Nieuwkerk. Ik heb dus 鈥� zoals ik had kunnen verwachten had ik kritischer geweest bij mijn voorbereiding van de lectuur 鈥� meer ideologie dan wetenschap tot me genomen. Toch ben ik blij dat ik het boek heb gelezen. Ik ben blij met de onthullingen over de grondleggers van de sociale psychologie, ik ben blij met de weetjes, en ik ben blij met de inzichten die wat mij stoorde in het boek mij hebben opgeleverd. Een wijsheid van Etienne Vermeersch, 鈥淥ok je tegenstander kan verlichting brengen鈥� verzoent mij met het boek.
Referenties
Beeckman, Tinneke (2019). 鈥淥ok je tegenstander kan verlichting brengen鈥�, column DS, 10 okt.
Bloom, Paul (2018). Against Empathy. The Case for Rational Compassion. The Bodley Head.
Bregman, Rutger (2019). De meeste mensen deugen. Een nieuwe geschiedenis van de mens. De Correspondent bv.
Vermeersch, Etienne (2019). Nagelaten geschriften. Samengesteld door Johan Braeckman en Dirk Verhofstadt. Houtekiet.
Jensen, Lotte (hoogleraar Nederlandse literatuur- en cultuurgeschiedenis)
June 18, 2020
To be honest, I picked up this book to hate-read it. I thought it would be more Pinker and and that Lars guy saying how everything is better now and will everyone just shut up sort of stuff. But I actually really loved the book--that is, I loved the first 2/3rds of the book. The last 1/3rd was way too cute and optimistic for my cold cynical heart. The book is not making the claim that Pinker is making. The book is a point by point debunking of a Hobbsian worldview and the sham "studies" and stories that have upheld it. This is important because this bleak worldview has led us into bad policies and behaviors because we assume that if the police state was slackened, there would be absolute mayhem and murder in the streets. That is just not true.
June 9, 2020
Some great stories, but anecdotes don't make a sustained argument and the whole isn't entirely convincing. Even so, it's the perfect time for a healthy dose of optimism and if there's anything this book does well it's showing how hope and positivity can breed more. So go forth and be the good you want to see in the world. You might just inspire others to do the same.
ARC via Netgalley
ARC via Netgalley
September 9, 2024
I recommend reading this book if you've read Sapiens: A Brief History of Humankind.
Humankind is another great book about human nature and history. 馃
It argues that people are generally kind and cooperative by nature, challenging the idea that humans are naturally selfish or violent.
The author supports this with real-life stories, scientific studies, and historical events.
Bregman Rutger shows how humans often help each other in times of crisis or disaster.
He believes that if we trust in the goodness of people, we can build better communities and systems.
The key message is to trust others more and focus on cooperation and kindness in everyday life.
Humankind is another great book about human nature and history. 馃
It argues that people are generally kind and cooperative by nature, challenging the idea that humans are naturally selfish or violent.
The author supports this with real-life stories, scientific studies, and historical events.
Bregman Rutger shows how humans often help each other in times of crisis or disaster.
He believes that if we trust in the goodness of people, we can build better communities and systems.
The key message is to trust others more and focus on cooperation and kindness in everyday life.
June 13, 2021
Well, we gave him a shot. I really wanted to like Bregman and his hopeful history. While the book was highly entertaining, ultimately his approach is too simplistic, cherry-picked, and optimistic for my skeptical critical heart.
On the upside, Bregman is a fantastic writer; you can easily get lost in his stories and his ability to weave his pop social science narrative together. At the same time, you have to appreciate his ambitions and intentions. In this work, Bregman started out promising enough, charting a course between Hobbes and Rousseau, in light of the findings of modern social science. At first, his formula is enticing; he takes a well-known doctrine or a well-established story in our collective psyche, picks apart its flaws and shortcomings, and attempts to revise the narrative in light of a counterexample or anecdote of his own. In fact, some of his conclusions have independently been generating support for decades, such as the benefits of the Scandanavian corrections model over the modern American prison model.
However, after the third or fourth pass through the formula, it becomes clear that Bregman is going full-on Gladwell with his treatment and use of the formula. We should be cautious with this approach to pop social science. Just because the original conclusion has been discredited, this does not mean the opposite conclusion is necessarily true; in reality, there are a continuum of possibilities in between and an array of other possibilities on entirely other planes. For instance, it was really entertaining revisiting the Lord of the Flies, and it is undoubtedly true that Golding drew up the narrative and allegory to support a particular interpretation of the human experience. However, Bregman bringing forth a single example of several real boys getting stuck on an island and having a by and large more favorable experience does not support a sweeping generalization in the opposite direction. There are all sorts of other factors that could have led to a cooperative experience in real life for the real trapped boys, and nothing is to say that other boys or girls trapped on a different deserted island would not have an entirely different experience. As a rule, sweeping conclusions are not generally supported by a single case study or historical anecdote.
One of the overriding arguments in the book comes across as an attempt to knock over a straw man that Bregman labels 鈥渧eneer theory鈥� following primatologist Frans de Waal. The biggest problem is that humans and their behavior, in their complexity, fall somewhere in between Hobbes and Rousseau. So while "veneer theory" in many circumstances is untrue that there is just a thin veneer of civilization separating us and a state of anarchy, this does not mean that people on the contrary have a tendency to band together in a time of crisis. In fact, the recent public health crisis provided ample ammunition to remain skeptical in that regard. Despite true bravery by many in the front-line healthcare workforce, the American experience of the global pandemic in 2020 shows how people can fail to come together as a nation in just such a time of crisis. In general, people behaved as they behaved before the crisis; they did not show more regard for their fellow citizens dying in nursing homes and hospitals, but they also did not necessarily show less regard than prior to the pandemic.
In talking about a book on hope and optimism, it would seem fitting to end on an upbeat note. For the most part, Bregman provided an entertaining and at times edifying work. While we do need to take his revisionist history with many grains of salt, we can enjoy the ride and be entertained by his gifts for storytelling and his skills and facility with writing and oratory.
On the upside, Bregman is a fantastic writer; you can easily get lost in his stories and his ability to weave his pop social science narrative together. At the same time, you have to appreciate his ambitions and intentions. In this work, Bregman started out promising enough, charting a course between Hobbes and Rousseau, in light of the findings of modern social science. At first, his formula is enticing; he takes a well-known doctrine or a well-established story in our collective psyche, picks apart its flaws and shortcomings, and attempts to revise the narrative in light of a counterexample or anecdote of his own. In fact, some of his conclusions have independently been generating support for decades, such as the benefits of the Scandanavian corrections model over the modern American prison model.
However, after the third or fourth pass through the formula, it becomes clear that Bregman is going full-on Gladwell with his treatment and use of the formula. We should be cautious with this approach to pop social science. Just because the original conclusion has been discredited, this does not mean the opposite conclusion is necessarily true; in reality, there are a continuum of possibilities in between and an array of other possibilities on entirely other planes. For instance, it was really entertaining revisiting the Lord of the Flies, and it is undoubtedly true that Golding drew up the narrative and allegory to support a particular interpretation of the human experience. However, Bregman bringing forth a single example of several real boys getting stuck on an island and having a by and large more favorable experience does not support a sweeping generalization in the opposite direction. There are all sorts of other factors that could have led to a cooperative experience in real life for the real trapped boys, and nothing is to say that other boys or girls trapped on a different deserted island would not have an entirely different experience. As a rule, sweeping conclusions are not generally supported by a single case study or historical anecdote.
One of the overriding arguments in the book comes across as an attempt to knock over a straw man that Bregman labels 鈥渧eneer theory鈥� following primatologist Frans de Waal. The biggest problem is that humans and their behavior, in their complexity, fall somewhere in between Hobbes and Rousseau. So while "veneer theory" in many circumstances is untrue that there is just a thin veneer of civilization separating us and a state of anarchy, this does not mean that people on the contrary have a tendency to band together in a time of crisis. In fact, the recent public health crisis provided ample ammunition to remain skeptical in that regard. Despite true bravery by many in the front-line healthcare workforce, the American experience of the global pandemic in 2020 shows how people can fail to come together as a nation in just such a time of crisis. In general, people behaved as they behaved before the crisis; they did not show more regard for their fellow citizens dying in nursing homes and hospitals, but they also did not necessarily show less regard than prior to the pandemic.
In talking about a book on hope and optimism, it would seem fitting to end on an upbeat note. For the most part, Bregman provided an entertaining and at times edifying work. While we do need to take his revisionist history with many grains of salt, we can enjoy the ride and be entertained by his gifts for storytelling and his skills and facility with writing and oratory.
June 7, 2022
讴鬲丕亘 丌丿賲蹖 蹖讴 鬲丕乇蹖禺 賳賵蹖丿 亘禺卮貙 丕夭 賴賲賴 賱丨丕馗貙 趩賴 丕夭 賳馗乇 馗丕賴乇蹖貙 賲丕賳賳丿 讴蹖賮蹖鬲 讴丕睾匕貙 噩賱丿貙 氐丨丕賮蹖貙 賮賵賳鬲 賵 趩賴 丕夭 賳馗乇 賵蹖跇诏蹖鈥屬囏й屰� 賲丕賳賳丿 賲丨鬲賵丕 (讴賴 賴乇 倬丕乇丕诏乇丕賮 丌賳 乇賮乇賳爻 丿丕卮鬲) 賵 鬲乇噩賲賴 (賲夭丿丕 賲賵丨丿貙 賮乇賴賳诏 賳卮乇 賳賵)貙 賮賵賯 丕賱毓丕丿賴 亘賵丿. 丕夭 禺賵丕賳丿賳卮 亘爻蹖丕乇 賱匕鬲 亘乇丿賲 賵 亘賴 卮賲丕 賴賲 鬲賵氐蹖賴 賲蹖鈥屭┵嗁�.
****
毓噩蹖亘 丕爻鬲 讴賴 丕夭 賴賲賴 丌乇賲丕賳鈥屬囏й屬� 丿爻鬲 亘乇賳丿丕卮鬲賴鈥屫з呚� 趩賯丿乇 亘蹖鈥屫必ㄘ� 賵 睾蹖乇 毓賲賱蹖 亘賴鈥屬嗀肛� 賲蹖鈥屫③屬嗀�. 丕賲丕 賴賳賵夭 亘賴 丌賳鈥屬囏� 趩賳诏 夭丿賴鈥屫з� 趩賵賳 賴賳賵夭貙 亘丕 賵噩賵丿 賴賲賴 丌賳趩賴 乇禺 丿丕丿賴貙 亘丕賵乇 丿丕乇賲 讴賴 賲乇丿賲 丿乇 讴賳賴 賵噩賵丿卮丕賳 禺賵亘 賴爻鬲賳丿 丌賳 賮乇丕賳讴 (郾酃鄄酃-郾酃鄞鄣). 氐賮丨賴 郾鄱鄢 讴鬲丕亘
亘賴鈥屫关ㄘж必€屫屭必� 丕诏乇 亘賴鈥屫з嗀ж操団€屰� 讴丕賮蹖 亘賴 賲乇丿賲 賮卮丕乇 賵丕乇丿 讴賳蹖貙 丕诏乇 賴賱 亘丿賴蹖 賵 爻蹖禺賵賳讴 亘夭賳蹖貙 鬲賱賴 亘诏匕丕乇蹖 賵 丿爻鬲讴丕乇蹖 讴賳蹖貙 丿乇 賵丕賯毓 亘蹖卮鬲乇 賲丕 鬲賵丕賳 丕賳噩丕賲 卮乇丕乇鬲 乇丕 丿丕乇蹖賲. 爻賳诏鈥屬佖必� 賲爻蹖乇 噩賴賳賲貙 禺蹖乇禺賵丕賴蹖 丕爻鬲 賵賱蹖 卮乇 夭蹖乇倬賵爻鬲蹖 賳蹖爻鬲貙 鬲賱丕卮 夭蹖丕丿蹖 亘乇丕蹖 亘乇賵夭 丌賳 賱丕夭賲 丕爻鬲. 賵 賲賴賲鈥屫� 丕夭 賴賲賴 丕蹖賳鈥屭┵� 卮乇 乇丕 亘丕蹖丿 丿乇 賳蹖讴賵讴丕乇蹖 丕爻鬲鬲丕乇 讴乇丿. 氐賮丨賴 郾酃鄯 讴鬲丕亘
讴賵卮蹖丿賴鈥屫з� 讴賴 亘賴 丕毓賲丕賱 丕賳爻丕賳 賳禺賳丿賲貙 丕夭 亘乇丕蹖卮丕賳 诏乇蹖賴 賴賲 賳讴賳賲貙 亘丿丕賳鈥屬囏� 賳賮乇鬲 賳蹖夭 賳賵乇夭賲貙 亘賱讴賴 亘讴賵卮賲 丿乇讴卮丕賳 讴賳賲. 亘丕乇賵禺 丕爻倬蹖賳賵夭丕 (郾鄱鄢鄄-郾鄱鄯鄯). 氐賮丨賴 鄄鄄鄣 讴鬲丕亘
亘丕乇賴丕 賵 亘丕乇賴丕 亘賴 丿丕卮鬲賳 乇賴亘乇丕賳 亘賴鬲乇 丕賲蹖丿賵丕乇 賲蹖鈥屫促堐屬� 賵賱蹖 丕睾賱亘 丕蹖賳 丕賲蹖丿賴丕 亘賴 蹖丕爻 鬲亘丿蹖賱 賲蹖鈥屫促堎嗀�. 倬乇賵賮爻賵乇 讴賱鬲賳乇 賲蹖鈥屭堐屫� 丿賱蹖賱卮 丕蹖賳 丕爻鬲 讴賴 賯丿乇鬲 亘丕毓孬 賲蹖鈥屫促堌� 丕賮乇丕丿 丌賳 賲賴乇亘丕賳蹖 賵 賮乇賵鬲賳蹖 乇丕 讴賴 亘丕毓孬 丕賳鬲禺丕亘 卮丿賳卮丕賳 卮丿賴 亘賵丿 丕夭 丿爻鬲 亘丿賴賳丿貙 卮丕蹖丿 賴賲 丕夭 丕賵賱 丕蹖賳 氐賮丕鬲 賲賳丕爻亘 乇丕 賳丿丕卮鬲賳丿. 氐賮丨賴 鄄鄱鄹 讴鬲丕亘
丕夭 丕蹖賳 亘賴 亘毓丿 賲蹖鈥屫堌з嗀池屫� 亘丕 賴乇 讴爻 讴賴 賲蹖賱 丿丕乇蹖丿 鬲噩丕乇鬲 讴賳蹖丿 賵 丿蹖賳 賵 丕蹖丿卅賵賱賵跇蹖 丕賵 丕賴賲蹖鬲蹖 賳丿丕卮鬲. 蹖讴 丕孬乇 噩賳亘蹖 丕蹖賳 亘賵丿 讴賴 丿乇 賴賲丕賳 讴卮賵乇賴丕蹖 丿丕乇丕蹖 丨丕讴賲蹖鬲 賳蹖乇賵賲賳丿 賯丕賳賵賳 讴賴 鬲囟賲蹖賳 賲蹖鈥屭┴必嗀� 賯賵丕毓丿 賵 賯乇丕乇丿丕丿賴丕 鬲亘毓蹖鬲 卮賵賳丿貙 亘丕賵乇 亘賴 禺丿丕蹖蹖 賲賳鬲賯賲 讴丕賴卮 蹖丕賮鬲. 賳賯卮 禺丿丕蹖 倬丿乇 亘丕 丕蹖賲丕賳 亘賴 丿賵賱鬲 噩丕蹖诏夭蹖賳 卮丿 賵 倬爻 鈥屫ж� 乇賵卮賳诏乇蹖貙 丿蹖賳 丿乇賳鬲蹖噩賴鈥屰� 丌賳 鬲賲孬丕賱蹖 賲賴乇亘丕賳鈥屫� 亘賴 禺賵丿 诏乇賮鬲. 丕蹖賳 乇賵夭賴丕 讴賲鬲乇 丿賵賱鬲蹖 賴賳賵夭 丿乇 亘乇丕亘乇 賳馗乇 丿丕賵乇蹖 讴賳賳丿賴 氐丕賳毓 爻乇 禺賲 賲蹖鈥屭┵嗀� 賵 亘賴鈥屫й� 氐賱丕蹖 噩賳诏鈥屬囏й� 禺賵賳蹖賳 氐賱蹖亘蹖貙 倬丕倬鈥屬囏� 爻禺賳丕賳蹖 丿賱诏乇賲 讴賳賳丿賴鈥� 丿乇亘丕乇賴鈥屰� 芦丕賳賯賱丕亘蹖 丕夭 賲賴乇禄 丕蹖乇丕丿 賲蹖鈥屭┵嗁嗀�. 丌蹖丕 丕蹖賳鈥屭┵� 亘蹖卮鬲乇蹖賳 鬲乇丕讴賲 禺丿丕 賳丕亘丕賵乇丕賳 丿乇 讴卮賵乇賴丕蹖蹖 賲孬賱 丿丕賳賲丕乇讴 蹖丕 爻賵卅丿 丕爻鬲貙 丕鬲賮丕賯蹖 丕爻鬲責 丕蹖賳 讴卮賵乇賴丕 賲爻鬲丨讴賲鈥屫臂屬� 丨讴賵賲鬲 賵 賲毓鬲賲丿鬲乇蹖賳 丿蹖賵丕賳鈥屫池з勜ж臂� 乇丕 丿丕乇賳丿. 丿乇 賴賲趩賵 讴卮賵乇賴丕蹖蹖貙 丿蹖賳 噩丕蹖诏夭蹖賳 倬蹖丿丕 讴乇丿賴 丕爻鬲. 亘賴 賴賲丕賳 卮讴賱蹖 讴賴 乇賵夭蹖 鬲賵賱蹖丿 丕賳亘賵賴 氐賳毓鬲鈥屭┴ж必з� 爻賳鬲蹖 乇丕 讴賳丕乇 夭丿貙 丿蹖賵丕賳 爻丕賱丕乇丕賳 噩丕蹖 禺丿丕賵賳丿 乇丕 诏乇賮鬲賴鈥屫з嗀�. 氐賮丨丕鬲 鄄鄯鄱-鄄鄯鄯 讴鬲丕亘
亘蹖鈥屫ㄛ屸€屫驰� 丿乇 爻丕賱 郾酃鄣酃 丕夭 乇丕爻賱 倬乇爻蹖丿 讴賴 亘乇丕蹖 賳爻賱鈥屬囏й� 丌鬲蹖 趩賴 鬲賵氐蹖賴鈥屫й� 丿丕乇丿. 倬丕爻禺 丿丕丿: "賴賳诏丕賲 賲胤丕賱毓賴 賴乇 賲賵囟賵毓蹖 蹖丕 丿乇 賳馗乇 诏乇賮鬲賳 賴乇 賮賱爻賮賴鈥屫й屫� 賮賯胤 丕夭 禺賵丿 亘倬乇爻蹖丿 賵丕賯毓蹖丕鬲 趩蹖爻鬲賳丿 賵 丨賯蹖賯鬲蹖 讴賴 丌賳 賵丕賯毓蹖丕鬲 賳卮丕賳 賲蹖鈥屫囐嗀� 趩蹖爻鬲. 賴乇诏夭 丕噩丕夭賴 賳丿賴蹖丿 丌賳趩賴 丿賵爻鬲 丿丕乇蹖丿 亘賴 丌賳 亘丕賵乇 丿丕卮鬲賴 亘丕卮蹖丿貙 蹖丕 丌賳趩賴 賮讴乇 賲蹖鈥屭┵嗃屫� 丕诏乇 亘丕賵乇 卮賵丿 亘乇丕蹖 丕噩鬲賲丕毓 丌孬丕乇蹖 賲賮蹖丿 禺賵丕賴丿 丿丕卮鬲貙 卮賲丕 乇丕 诏賲乇丕賴 讴賳丿貙 亘賱讴賴 賮賯胤 賵 賲賳丨氐乇丕賸 亘賴 賵丕賯毓蹖丕鬲 賳诏丕賴 讴賳蹖丿." 丕蹖賳 讴賱賲丕鬲 乇賵蹖 賲賳 鬲兀孬蹖乇 夭蹖丕丿蹖 诏匕丕卮鬲. 氐賮丨賴 鄄鄹鄄 讴鬲丕亘
鬲毓丕賲賱 亘丕 睾乇蹖亘賴鈥屬囏� 趩蹖夭蹖 丕爻鬲 讴賴 亘丕蹖丿 亘蹖丕賲賵夭蹖賲貙 鬲乇噩蹖丨丕賸 丕夭 讴賵丿讴蹖. 亘賴鬲乇蹖賳 丨丕賱鬲 丕蹖賳 丕爻鬲 讴賴 賴乇 噩賵丕賳 亘鬲賵丕賳丿 賲孬賱 丌亘乇丕賲 賵蹖蹖賳 丿乇 丿賵乇丕賳 丿丕賳卮诏丕賴卮 爻賮乇 讴賳丿. 賲丕乇讴 鬲賵丕蹖賳 丕蹖賳 乇丕 丿乇 爻丕賱 郾鄹鄱鄯 賲鬲賵噩賴 卮丿賴 亘賵丿 賵 賳賵卮鬲: 芦爻賮乇 賯丕鬲賱 鬲毓氐亘貙 鬲丨噩乇 賵 讴賵鬲賴鈥屬佢┴臂� 丕爻鬲.禄 丕蹖賳 亘丿丕賳 賲毓賳蹖 賳蹖爻鬲 讴賴 賱丕夭賲 丕爻鬲 禺賵丿賲丕賳 乇丕 毓賵囟 讴賳蹖賲. 亘乇毓讴爻. 蹖讴蹖 丕夭 卮丕禺氐鈥屫臂屬� 蹖丕賮鬲賴鈥屬囏й� 毓賱賲 鬲賲丕爻 丕蹖賳 丕爻鬲 讴賴 鬲毓氐亘 乇丕 賮賯胤 賴賳诏丕賲蹖 賲蹖鈥屫堌з� 丨匕賮 讴乇丿 讴賴 賮乇丿蹖鬲 禺賵丿 乇丕 丨賮馗 讴賳蹖賲. 亘丕蹖丿 賲鬲賵噩賴 亘丕卮蹖賲 讴賴 丕蹖乇丕丿蹖 賳丿丕乇丿 讴賴 賴賲賴 亘丕 賴賲 賮乇賯 丿丕乇蹖賲. 賲蹖鈥屫堌з嗃屬� 禺丕賳賴鈥屬囏й屰� 賲丨讴賲 亘丕 倬丕蹖賴鈥屬囏й� 賲賯丕賵賲 亘乇丕蹖 賴賵蹖鬲 禺賵丿 亘爻丕夭蹖賲. 亘毓丿 賲蹖鈥屫堌з嗃屬� 丿乇賴丕 乇丕 亘丕夭 讴賳蹖賲. 氐賮丨賴 鄢酃鄯 讴鬲丕亘
倬爻 賵丕賯毓鈥屫ㄛ屬� 亘丕卮蹖丿. 卮噩丕毓 亘丕卮蹖丿. 賵 亘賴 爻乇卮鬲 乇丕爻鬲蹖賳 禺賵丿 賵賮丕丿丕乇 亘丕卮蹖丿 賵 丕毓鬲賲丕丿 讴賳蹖丿. 毓賱賳丕 賳蹖讴蹖 讴賳蹖丿 賵 丕夭 賳蹖讴蹖 禺賵丿 卮乇賲賳丿賴 賳亘丕卮蹖丿. 卮丕蹖丿 丿乇 丌睾丕夭 卮賲丕 乇丕 夭賵丿亘丕賵乇 賵 爻丕丿賴鈥屬勝堌� 亘丿丕賳賳丿 賵賱蹖 亘賴 禺丕胤乇 丿丕卮鬲賴 亘丕卮蹖丿 讴賴 丌賳趩賴 丕賲乇賵夭 爻丕丿賴鈥屬勝堌з嗁� 丕爻鬲貙 賮乇丿丕 賲賲讴賳 丕爻鬲 毓賯賱 爻賱蹖賲 亘丕卮丿. 氐賮丨賴 鄞鄢鄢 讴鬲丕亘
****
毓噩蹖亘 丕爻鬲 讴賴 丕夭 賴賲賴 丌乇賲丕賳鈥屬囏й屬� 丿爻鬲 亘乇賳丿丕卮鬲賴鈥屫з呚� 趩賯丿乇 亘蹖鈥屫必ㄘ� 賵 睾蹖乇 毓賲賱蹖 亘賴鈥屬嗀肛� 賲蹖鈥屫③屬嗀�. 丕賲丕 賴賳賵夭 亘賴 丌賳鈥屬囏� 趩賳诏 夭丿賴鈥屫з� 趩賵賳 賴賳賵夭貙 亘丕 賵噩賵丿 賴賲賴 丌賳趩賴 乇禺 丿丕丿賴貙 亘丕賵乇 丿丕乇賲 讴賴 賲乇丿賲 丿乇 讴賳賴 賵噩賵丿卮丕賳 禺賵亘 賴爻鬲賳丿 丌賳 賮乇丕賳讴 (郾酃鄄酃-郾酃鄞鄣). 氐賮丨賴 郾鄱鄢 讴鬲丕亘
亘賴鈥屫关ㄘж必€屫屭必� 丕诏乇 亘賴鈥屫з嗀ж操団€屰� 讴丕賮蹖 亘賴 賲乇丿賲 賮卮丕乇 賵丕乇丿 讴賳蹖貙 丕诏乇 賴賱 亘丿賴蹖 賵 爻蹖禺賵賳讴 亘夭賳蹖貙 鬲賱賴 亘诏匕丕乇蹖 賵 丿爻鬲讴丕乇蹖 讴賳蹖貙 丿乇 賵丕賯毓 亘蹖卮鬲乇 賲丕 鬲賵丕賳 丕賳噩丕賲 卮乇丕乇鬲 乇丕 丿丕乇蹖賲. 爻賳诏鈥屬佖必� 賲爻蹖乇 噩賴賳賲貙 禺蹖乇禺賵丕賴蹖 丕爻鬲 賵賱蹖 卮乇 夭蹖乇倬賵爻鬲蹖 賳蹖爻鬲貙 鬲賱丕卮 夭蹖丕丿蹖 亘乇丕蹖 亘乇賵夭 丌賳 賱丕夭賲 丕爻鬲. 賵 賲賴賲鈥屫� 丕夭 賴賲賴 丕蹖賳鈥屭┵� 卮乇 乇丕 亘丕蹖丿 丿乇 賳蹖讴賵讴丕乇蹖 丕爻鬲鬲丕乇 讴乇丿. 氐賮丨賴 郾酃鄯 讴鬲丕亘
讴賵卮蹖丿賴鈥屫з� 讴賴 亘賴 丕毓賲丕賱 丕賳爻丕賳 賳禺賳丿賲貙 丕夭 亘乇丕蹖卮丕賳 诏乇蹖賴 賴賲 賳讴賳賲貙 亘丿丕賳鈥屬囏� 賳賮乇鬲 賳蹖夭 賳賵乇夭賲貙 亘賱讴賴 亘讴賵卮賲 丿乇讴卮丕賳 讴賳賲. 亘丕乇賵禺 丕爻倬蹖賳賵夭丕 (郾鄱鄢鄄-郾鄱鄯鄯). 氐賮丨賴 鄄鄄鄣 讴鬲丕亘
亘丕乇賴丕 賵 亘丕乇賴丕 亘賴 丿丕卮鬲賳 乇賴亘乇丕賳 亘賴鬲乇 丕賲蹖丿賵丕乇 賲蹖鈥屫促堐屬� 賵賱蹖 丕睾賱亘 丕蹖賳 丕賲蹖丿賴丕 亘賴 蹖丕爻 鬲亘丿蹖賱 賲蹖鈥屫促堎嗀�. 倬乇賵賮爻賵乇 讴賱鬲賳乇 賲蹖鈥屭堐屫� 丿賱蹖賱卮 丕蹖賳 丕爻鬲 讴賴 賯丿乇鬲 亘丕毓孬 賲蹖鈥屫促堌� 丕賮乇丕丿 丌賳 賲賴乇亘丕賳蹖 賵 賮乇賵鬲賳蹖 乇丕 讴賴 亘丕毓孬 丕賳鬲禺丕亘 卮丿賳卮丕賳 卮丿賴 亘賵丿 丕夭 丿爻鬲 亘丿賴賳丿貙 卮丕蹖丿 賴賲 丕夭 丕賵賱 丕蹖賳 氐賮丕鬲 賲賳丕爻亘 乇丕 賳丿丕卮鬲賳丿. 氐賮丨賴 鄄鄱鄹 讴鬲丕亘
丕夭 丕蹖賳 亘賴 亘毓丿 賲蹖鈥屫堌з嗀池屫� 亘丕 賴乇 讴爻 讴賴 賲蹖賱 丿丕乇蹖丿 鬲噩丕乇鬲 讴賳蹖丿 賵 丿蹖賳 賵 丕蹖丿卅賵賱賵跇蹖 丕賵 丕賴賲蹖鬲蹖 賳丿丕卮鬲. 蹖讴 丕孬乇 噩賳亘蹖 丕蹖賳 亘賵丿 讴賴 丿乇 賴賲丕賳 讴卮賵乇賴丕蹖 丿丕乇丕蹖 丨丕讴賲蹖鬲 賳蹖乇賵賲賳丿 賯丕賳賵賳 讴賴 鬲囟賲蹖賳 賲蹖鈥屭┴必嗀� 賯賵丕毓丿 賵 賯乇丕乇丿丕丿賴丕 鬲亘毓蹖鬲 卮賵賳丿貙 亘丕賵乇 亘賴 禺丿丕蹖蹖 賲賳鬲賯賲 讴丕賴卮 蹖丕賮鬲. 賳賯卮 禺丿丕蹖 倬丿乇 亘丕 丕蹖賲丕賳 亘賴 丿賵賱鬲 噩丕蹖诏夭蹖賳 卮丿 賵 倬爻 鈥屫ж� 乇賵卮賳诏乇蹖貙 丿蹖賳 丿乇賳鬲蹖噩賴鈥屰� 丌賳 鬲賲孬丕賱蹖 賲賴乇亘丕賳鈥屫� 亘賴 禺賵丿 诏乇賮鬲. 丕蹖賳 乇賵夭賴丕 讴賲鬲乇 丿賵賱鬲蹖 賴賳賵夭 丿乇 亘乇丕亘乇 賳馗乇 丿丕賵乇蹖 讴賳賳丿賴 氐丕賳毓 爻乇 禺賲 賲蹖鈥屭┵嗀� 賵 亘賴鈥屫й� 氐賱丕蹖 噩賳诏鈥屬囏й� 禺賵賳蹖賳 氐賱蹖亘蹖貙 倬丕倬鈥屬囏� 爻禺賳丕賳蹖 丿賱诏乇賲 讴賳賳丿賴鈥� 丿乇亘丕乇賴鈥屰� 芦丕賳賯賱丕亘蹖 丕夭 賲賴乇禄 丕蹖乇丕丿 賲蹖鈥屭┵嗁嗀�. 丌蹖丕 丕蹖賳鈥屭┵� 亘蹖卮鬲乇蹖賳 鬲乇丕讴賲 禺丿丕 賳丕亘丕賵乇丕賳 丿乇 讴卮賵乇賴丕蹖蹖 賲孬賱 丿丕賳賲丕乇讴 蹖丕 爻賵卅丿 丕爻鬲貙 丕鬲賮丕賯蹖 丕爻鬲責 丕蹖賳 讴卮賵乇賴丕 賲爻鬲丨讴賲鈥屫臂屬� 丨讴賵賲鬲 賵 賲毓鬲賲丿鬲乇蹖賳 丿蹖賵丕賳鈥屫池з勜ж臂� 乇丕 丿丕乇賳丿. 丿乇 賴賲趩賵 讴卮賵乇賴丕蹖蹖貙 丿蹖賳 噩丕蹖诏夭蹖賳 倬蹖丿丕 讴乇丿賴 丕爻鬲. 亘賴 賴賲丕賳 卮讴賱蹖 讴賴 乇賵夭蹖 鬲賵賱蹖丿 丕賳亘賵賴 氐賳毓鬲鈥屭┴ж必з� 爻賳鬲蹖 乇丕 讴賳丕乇 夭丿貙 丿蹖賵丕賳 爻丕賱丕乇丕賳 噩丕蹖 禺丿丕賵賳丿 乇丕 诏乇賮鬲賴鈥屫з嗀�. 氐賮丨丕鬲 鄄鄯鄱-鄄鄯鄯 讴鬲丕亘
亘蹖鈥屫ㄛ屸€屫驰� 丿乇 爻丕賱 郾酃鄣酃 丕夭 乇丕爻賱 倬乇爻蹖丿 讴賴 亘乇丕蹖 賳爻賱鈥屬囏й� 丌鬲蹖 趩賴 鬲賵氐蹖賴鈥屫й� 丿丕乇丿. 倬丕爻禺 丿丕丿: "賴賳诏丕賲 賲胤丕賱毓賴 賴乇 賲賵囟賵毓蹖 蹖丕 丿乇 賳馗乇 诏乇賮鬲賳 賴乇 賮賱爻賮賴鈥屫й屫� 賮賯胤 丕夭 禺賵丿 亘倬乇爻蹖丿 賵丕賯毓蹖丕鬲 趩蹖爻鬲賳丿 賵 丨賯蹖賯鬲蹖 讴賴 丌賳 賵丕賯毓蹖丕鬲 賳卮丕賳 賲蹖鈥屫囐嗀� 趩蹖爻鬲. 賴乇诏夭 丕噩丕夭賴 賳丿賴蹖丿 丌賳趩賴 丿賵爻鬲 丿丕乇蹖丿 亘賴 丌賳 亘丕賵乇 丿丕卮鬲賴 亘丕卮蹖丿貙 蹖丕 丌賳趩賴 賮讴乇 賲蹖鈥屭┵嗃屫� 丕诏乇 亘丕賵乇 卮賵丿 亘乇丕蹖 丕噩鬲賲丕毓 丌孬丕乇蹖 賲賮蹖丿 禺賵丕賴丿 丿丕卮鬲貙 卮賲丕 乇丕 诏賲乇丕賴 讴賳丿貙 亘賱讴賴 賮賯胤 賵 賲賳丨氐乇丕賸 亘賴 賵丕賯毓蹖丕鬲 賳诏丕賴 讴賳蹖丿." 丕蹖賳 讴賱賲丕鬲 乇賵蹖 賲賳 鬲兀孬蹖乇 夭蹖丕丿蹖 诏匕丕卮鬲. 氐賮丨賴 鄄鄹鄄 讴鬲丕亘
鬲毓丕賲賱 亘丕 睾乇蹖亘賴鈥屬囏� 趩蹖夭蹖 丕爻鬲 讴賴 亘丕蹖丿 亘蹖丕賲賵夭蹖賲貙 鬲乇噩蹖丨丕賸 丕夭 讴賵丿讴蹖. 亘賴鬲乇蹖賳 丨丕賱鬲 丕蹖賳 丕爻鬲 讴賴 賴乇 噩賵丕賳 亘鬲賵丕賳丿 賲孬賱 丌亘乇丕賲 賵蹖蹖賳 丿乇 丿賵乇丕賳 丿丕賳卮诏丕賴卮 爻賮乇 讴賳丿. 賲丕乇讴 鬲賵丕蹖賳 丕蹖賳 乇丕 丿乇 爻丕賱 郾鄹鄱鄯 賲鬲賵噩賴 卮丿賴 亘賵丿 賵 賳賵卮鬲: 芦爻賮乇 賯丕鬲賱 鬲毓氐亘貙 鬲丨噩乇 賵 讴賵鬲賴鈥屬佢┴臂� 丕爻鬲.禄 丕蹖賳 亘丿丕賳 賲毓賳蹖 賳蹖爻鬲 讴賴 賱丕夭賲 丕爻鬲 禺賵丿賲丕賳 乇丕 毓賵囟 讴賳蹖賲. 亘乇毓讴爻. 蹖讴蹖 丕夭 卮丕禺氐鈥屫臂屬� 蹖丕賮鬲賴鈥屬囏й� 毓賱賲 鬲賲丕爻 丕蹖賳 丕爻鬲 讴賴 鬲毓氐亘 乇丕 賮賯胤 賴賳诏丕賲蹖 賲蹖鈥屫堌з� 丨匕賮 讴乇丿 讴賴 賮乇丿蹖鬲 禺賵丿 乇丕 丨賮馗 讴賳蹖賲. 亘丕蹖丿 賲鬲賵噩賴 亘丕卮蹖賲 讴賴 丕蹖乇丕丿蹖 賳丿丕乇丿 讴賴 賴賲賴 亘丕 賴賲 賮乇賯 丿丕乇蹖賲. 賲蹖鈥屫堌з嗃屬� 禺丕賳賴鈥屬囏й屰� 賲丨讴賲 亘丕 倬丕蹖賴鈥屬囏й� 賲賯丕賵賲 亘乇丕蹖 賴賵蹖鬲 禺賵丿 亘爻丕夭蹖賲. 亘毓丿 賲蹖鈥屫堌з嗃屬� 丿乇賴丕 乇丕 亘丕夭 讴賳蹖賲. 氐賮丨賴 鄢酃鄯 讴鬲丕亘
倬爻 賵丕賯毓鈥屫ㄛ屬� 亘丕卮蹖丿. 卮噩丕毓 亘丕卮蹖丿. 賵 亘賴 爻乇卮鬲 乇丕爻鬲蹖賳 禺賵丿 賵賮丕丿丕乇 亘丕卮蹖丿 賵 丕毓鬲賲丕丿 讴賳蹖丿. 毓賱賳丕 賳蹖讴蹖 讴賳蹖丿 賵 丕夭 賳蹖讴蹖 禺賵丿 卮乇賲賳丿賴 賳亘丕卮蹖丿. 卮丕蹖丿 丿乇 丌睾丕夭 卮賲丕 乇丕 夭賵丿亘丕賵乇 賵 爻丕丿賴鈥屬勝堌� 亘丿丕賳賳丿 賵賱蹖 亘賴 禺丕胤乇 丿丕卮鬲賴 亘丕卮蹖丿 讴賴 丌賳趩賴 丕賲乇賵夭 爻丕丿賴鈥屬勝堌з嗁� 丕爻鬲貙 賮乇丿丕 賲賲讴賳 丕爻鬲 毓賯賱 爻賱蹖賲 亘丕卮丿. 氐賮丨賴 鄞鄢鄢 讴鬲丕亘
Read
October 26, 2022An attempt to recast history to persuade us that humans are basically a kind, egalitarian co-operative breed who, left to themselves, would support one another in a non-violent way, only unfortunately we invented agriculture, and lots of oppressive negative power structures flowed from that. The problem with this is, we were left to ourselves and what we did was invent agriculture and embrace the resulting power structures.
The basic thesis makes extraordinarily sweeping claims about what everyone in prehistory was like before the invention of agriculture. This includes the 'fact' that they didn't hit their kids or make them do any work to help out (?), and a long list of traits needed to be chosen a leader 10,000 years ago ('charismatic, wise, tactful, humble'). Right, sure, we definitely know this.
You will gather I mostly found this irritating, which is in itself irritating because I am in fact on board with a lot of the central thesis. I want to believe. I liked the debunking of many of the touchstone 'people are bad' anecdotes (the Stamford prison experiment, the Kitty Genovese story, Easter Island, Milgram). But there is a slight sense of 'all these psychological experiments and anecdotes going against my thesis are flawed, here are some new psychological experiments and anecdotes that support my thesis' which leaves me wondering when the new ones will get debunked.
And fundamentally, my problem is that the thesis "we would be a kind and co-operative species if it wasn't for the circumstances we as a species have created and embraced in vast quantities such as slavery, colonialism, genocide, bigotry, xenophobia, and misogyny" is that it rather resembles Terry Pratchett's Hogswatch song, "Wouldn't It Be Nice If Everyone Was Nice?" I absolutely believe that people can be better, and that given better conditions many of us we would be. But we also have a fairly strong track record of being offered better conditions, saying, 'Nah', and choosing to carry on a worse path. And that's as human as anything.
The basic thesis makes extraordinarily sweeping claims about what everyone in prehistory was like before the invention of agriculture. This includes the 'fact' that they didn't hit their kids or make them do any work to help out (?), and a long list of traits needed to be chosen a leader 10,000 years ago ('charismatic, wise, tactful, humble'). Right, sure, we definitely know this.
You will gather I mostly found this irritating, which is in itself irritating because I am in fact on board with a lot of the central thesis. I want to believe. I liked the debunking of many of the touchstone 'people are bad' anecdotes (the Stamford prison experiment, the Kitty Genovese story, Easter Island, Milgram). But there is a slight sense of 'all these psychological experiments and anecdotes going against my thesis are flawed, here are some new psychological experiments and anecdotes that support my thesis' which leaves me wondering when the new ones will get debunked.
And fundamentally, my problem is that the thesis "we would be a kind and co-operative species if it wasn't for the circumstances we as a species have created and embraced in vast quantities such as slavery, colonialism, genocide, bigotry, xenophobia, and misogyny" is that it rather resembles Terry Pratchett's Hogswatch song, "Wouldn't It Be Nice If Everyone Was Nice?" I absolutely believe that people can be better, and that given better conditions many of us we would be. But we also have a fairly strong track record of being offered better conditions, saying, 'Nah', and choosing to carry on a worse path. And that's as human as anything.
January 24, 2023
The author totally outwitted Tucker Carlson, who lost his cool, and refused to air the episode.
================
What we are seeing right now...
"The nocebo effect is that ideas are never merely ideas. We are what we believe. We find what we go looking for. And what we predict, comes to pass. If we believe most people can鈥檛 be trusted, that鈥檚 how we鈥檒l treat each other, to everyone鈥檚 detriment. Few ideas have as much power to shape the world as our view of other people. Because ultimately, you get what you expect to get. It鈥檚 a mean world syndrome, whose clinical symptoms are cynicism, misanthropy and pessimism."
"Imagine for a moment that a new drug comes on the market. It鈥檚 super-addictive, and in no time everyone鈥檚 hooked. Scientists investigate and soon conclude that the drug causes, I quote, 鈥榓 misperception of risk, anxiety, lower mood levels, learned helplessness, contempt and hostility towards others, and desensitization'......That drug is the news."
===========
Human beings, it turns out, are ultra-social learning machines. We鈥檙e born to learn, to bond and to play. This is our true superpower, because sociable people aren鈥檛 only more fun to be around, in the end they鈥檙e smarter, too.
===========
"Don't be trapped by dogma - which is living with the results of other people's thinking." (Steve Jobs)
Many of us are resistant to religious dogma. Perhaps there are other sources of dogma we should question, as well, including some that came from my Boomer generation.
"The Selfish Gene? It fit right in with 1970s-era thinking鈥� a time hailed as the 鈥楳e Decade鈥� by the New York magazine. In the late 1990s, an avid Richard Dawkins fan decided to put his take on Dawkins ideas into practice. Rather than making him feel pessimistic, the book inspired CEO Jeffrey Skilling to run an entire corporation鈥� the energy giant Enron鈥� on the mechanism of greed.
Skilling set up a 鈥楻ank & Yank鈥� system for performance reviews at Enron. A score of 1 placed you among the company鈥檚 top performers and gave you a fat bonus. A score of 5 put you at the bottom, a group 鈥榮ent to Siberia鈥欌€� besides being humiliated, if you couldn鈥檛 find another position within two weeks you were fired. The result was a Hobbesian business culture with cut-throat competition between employees. In late 2001 the news broke that Enron had been engaging in massive accounting fraud. When the dust finally settled, Skilling was in prison.
Science has advanced considerably since the 1970s. In subsequent editions of The Selfish Gene, Richard Dawkins scrapped his assertions about humans鈥� innate selfishness, and the theory has lost credence with biologists."
=============
Humankind is a wonderfully iconoclastic book. The book is fluidly written and I have learned a ton. My favorite book of the year so far.
Podcast interview with the author. What I find persuasive here is that other countries are operating on different assumptions, better assumptions than we are in the U.S., and getting much better results. We always make excuses for why we can't change, say to implement true gun safety. We cling too readily to our cynicism, when maybe we are looking at the world all wrong.
This captures best the flavor of the book than I could in a written review.
---------------
鈥淭O BE HOPEFUL in bad times is not just foolishly romantic. It is based on the fact that human history is a history not only of cruelty, but also of compassion, sacrifice, courage, kindness.
What we choose to emphasize in this complex history will determine our lives. If we see only the worst, it destroys our capacity to do something. If we remember those times and places鈥攁nd there are so many鈥攚here people have behaved magnificently, this gives us the energy to act, and at least the possibility of sending this spinning top of a world in a different direction.
And if we do act, in however small a way, we don鈥檛 have to wait for some grand utopian future. The future is an infinite succession of presents, and to live now as we think human beings should live, in defiance of all that is bad around us, is itself a marvelous victory.鈥� 鈥� Howard Zinn
The real Lord of the Flies....
click "I'll do it later" to see the whole article
================
What we are seeing right now...
"The nocebo effect is that ideas are never merely ideas. We are what we believe. We find what we go looking for. And what we predict, comes to pass. If we believe most people can鈥檛 be trusted, that鈥檚 how we鈥檒l treat each other, to everyone鈥檚 detriment. Few ideas have as much power to shape the world as our view of other people. Because ultimately, you get what you expect to get. It鈥檚 a mean world syndrome, whose clinical symptoms are cynicism, misanthropy and pessimism."
"Imagine for a moment that a new drug comes on the market. It鈥檚 super-addictive, and in no time everyone鈥檚 hooked. Scientists investigate and soon conclude that the drug causes, I quote, 鈥榓 misperception of risk, anxiety, lower mood levels, learned helplessness, contempt and hostility towards others, and desensitization'......That drug is the news."
===========
Human beings, it turns out, are ultra-social learning machines. We鈥檙e born to learn, to bond and to play. This is our true superpower, because sociable people aren鈥檛 only more fun to be around, in the end they鈥檙e smarter, too.
===========
"Don't be trapped by dogma - which is living with the results of other people's thinking." (Steve Jobs)
Many of us are resistant to religious dogma. Perhaps there are other sources of dogma we should question, as well, including some that came from my Boomer generation.
"The Selfish Gene? It fit right in with 1970s-era thinking鈥� a time hailed as the 鈥楳e Decade鈥� by the New York magazine. In the late 1990s, an avid Richard Dawkins fan decided to put his take on Dawkins ideas into practice. Rather than making him feel pessimistic, the book inspired CEO Jeffrey Skilling to run an entire corporation鈥� the energy giant Enron鈥� on the mechanism of greed.
Skilling set up a 鈥楻ank & Yank鈥� system for performance reviews at Enron. A score of 1 placed you among the company鈥檚 top performers and gave you a fat bonus. A score of 5 put you at the bottom, a group 鈥榮ent to Siberia鈥欌€� besides being humiliated, if you couldn鈥檛 find another position within two weeks you were fired. The result was a Hobbesian business culture with cut-throat competition between employees. In late 2001 the news broke that Enron had been engaging in massive accounting fraud. When the dust finally settled, Skilling was in prison.
Science has advanced considerably since the 1970s. In subsequent editions of The Selfish Gene, Richard Dawkins scrapped his assertions about humans鈥� innate selfishness, and the theory has lost credence with biologists."
=============
Humankind is a wonderfully iconoclastic book. The book is fluidly written and I have learned a ton. My favorite book of the year so far.
Podcast interview with the author. What I find persuasive here is that other countries are operating on different assumptions, better assumptions than we are in the U.S., and getting much better results. We always make excuses for why we can't change, say to implement true gun safety. We cling too readily to our cynicism, when maybe we are looking at the world all wrong.
This captures best the flavor of the book than I could in a written review.
---------------
鈥淭O BE HOPEFUL in bad times is not just foolishly romantic. It is based on the fact that human history is a history not only of cruelty, but also of compassion, sacrifice, courage, kindness.
What we choose to emphasize in this complex history will determine our lives. If we see only the worst, it destroys our capacity to do something. If we remember those times and places鈥攁nd there are so many鈥攚here people have behaved magnificently, this gives us the energy to act, and at least the possibility of sending this spinning top of a world in a different direction.
And if we do act, in however small a way, we don鈥檛 have to wait for some grand utopian future. The future is an infinite succession of presents, and to live now as we think human beings should live, in defiance of all that is bad around us, is itself a marvelous victory.鈥� 鈥� Howard Zinn
The real Lord of the Flies....
click "I'll do it later" to see the whole article
April 8, 2021
If you wish to believe that people are naturally good but you can鈥檛 because of the counter examples in the news and you鈥檝e been taught otherwise in history, sociology, and psychology school classes, then you need to read this book. This book makes a convincing case that humans are by nature friendly and peaceful creatures, and most of the counter examples are caused by pressures of civilization for which evolution of the human brain has left us ill-prepared.
Bregman makes the case that a probable reason Homo sapiens prevailed during the prehistory era over Neanderthals, Denisovans, and Homo erectus is because we were hard-wired to be social, work in groups, and consider what鈥檚 best for the collective community. This predisposition worked well over many years while humans lived as hunter-gatherers. But these same tendencies led to violent behavior when subjected to the territorial concerns and concentrated populations of the civilized world. The predisposition for protecting the collective community in the hunter-gatherer world transformed into xenophobia in the civilized world.
The book attacks the commonly accepted truths about human nature described in the novel , and presents as a counter example a true historical instance of young boys marooned on an island in which successful cooperation was exhibited. Also, a reinterpretation of the true facts surrounding the famous 1964 is provided that demonstrates the tendency of news articles to exaggerate and falsify sensational aspects of a story.
Bregman also deconstructs the bad science and/or lazy reportage contained in many famous sociological case studies that have claimed that civilization is but a thin fragile coating protecting us from dangerous human nature. Some of the better known debunked studies are the and the . The book also makes the case that the chief motivation for soldiers to fight in war is the spirit of camaraderie, not ideology.
The second part of the book is devoted to proposing ways to structure work, school, and organizations that can utilize true human nature for optimum beneficial results. Many of these example argue that when we expect better, we very often get better. Examples given include an exemplary Norwegian prison, Nelson Mandela and the end of Apartheid in South Africa, challenging playgrounds for children, and unstructured schools.
Bregman repeatedly notes that even though civilization has bred into the human brain a suspicion of people outside of our own group, our prejudices tend to fall away once we come to know those 鈥渙thers.鈥�
Bregman makes the case that a probable reason Homo sapiens prevailed during the prehistory era over Neanderthals, Denisovans, and Homo erectus is because we were hard-wired to be social, work in groups, and consider what鈥檚 best for the collective community. This predisposition worked well over many years while humans lived as hunter-gatherers. But these same tendencies led to violent behavior when subjected to the territorial concerns and concentrated populations of the civilized world. The predisposition for protecting the collective community in the hunter-gatherer world transformed into xenophobia in the civilized world.
The book attacks the commonly accepted truths about human nature described in the novel , and presents as a counter example a true historical instance of young boys marooned on an island in which successful cooperation was exhibited. Also, a reinterpretation of the true facts surrounding the famous 1964 is provided that demonstrates the tendency of news articles to exaggerate and falsify sensational aspects of a story.
Bregman also deconstructs the bad science and/or lazy reportage contained in many famous sociological case studies that have claimed that civilization is but a thin fragile coating protecting us from dangerous human nature. Some of the better known debunked studies are the and the . The book also makes the case that the chief motivation for soldiers to fight in war is the spirit of camaraderie, not ideology.
The second part of the book is devoted to proposing ways to structure work, school, and organizations that can utilize true human nature for optimum beneficial results. Many of these example argue that when we expect better, we very often get better. Examples given include an exemplary Norwegian prison, Nelson Mandela and the end of Apartheid in South Africa, challenging playgrounds for children, and unstructured schools.
Bregman repeatedly notes that even though civilization has bred into the human brain a suspicion of people outside of our own group, our prejudices tend to fall away once we come to know those 鈥渙thers.鈥�
鈥淐ontact engenders more trust, more solidarity, and more mutual kindness. It helps you see the world through other people鈥檚 eyes.鈥�He also notes that,
鈥淚t鈥檚 when a crisis hits鈥hat we humans become our best selves.鈥�
March 6, 2024
I'm going to be honest: while reading this book I regularly was annoyed by the pedantic tone and the naive one-sidedness. Don鈥檛 misunderstand me: I find it quite refreshing that Bregman wants to counteract the cynical, pessimistic view of humanity and of current state of affairs, a negative view that is constantly fed by the news media and largely also by social media. But he makes the mistake of wanting to prove that.
His discourse mainly consists of challenging some of the negative prejudices about humanity, for example through quite harsh criticism on famous experiments in the social sciences such as the Milgram experiment or the Stanford Prison experiment, or by debunking myths like the one of the mass murder on Easter Island. His story telling is captivating, in a smooth style and with some excitement as he pretends to be the first one who succeeds in revealing the truth. Quod non: almost no aspect that Bregman touches upon is original, let alone the result of his own fieldwork. On top of that, there鈥檚 a lot of cherry-picking involved in the author鈥檚 crusade.
Maybe I'm too harsh and I should just appreciate that Bregman firmly questions the so-called 鈥渧eneer theory鈥�, namely that civilization is but a thin layer that quickly peels off in crisis situations. But from that to the these that this immediately proves that 鈥渕ost people are good鈥� (as the original Dutch title reads) is another matter. I fear that the issue at hand will forever be a question of 鈥榝aith鈥�: either you believe in it or you don't. Because the examples Bregman cites, such as the idyllic prisons in Norway or the advertising campaign that supposedly put an end to the FARC war in Colombia, are not entirely convincing.
Still, I don't want to throw the baby out with the bathwater. This book contains some good ideas and proposals that are indeed essential to creating a better world. For example, that the concept of trust is a much better foundation than hate, and that trust can (and should) be made at least as contagious, is a valuable insight. To end: it's a clich茅, I know, but you have people who will always think the glass is half empty, and you have people like Bregman who resolutely go for the half-full one. By nature I belong to the latter group (That's why I gave this a 3 stars rating, pretty positive in my rating system). It is perhaps to the credit of this book that it has not shaken my faith in that. Because faith it is!
His discourse mainly consists of challenging some of the negative prejudices about humanity, for example through quite harsh criticism on famous experiments in the social sciences such as the Milgram experiment or the Stanford Prison experiment, or by debunking myths like the one of the mass murder on Easter Island. His story telling is captivating, in a smooth style and with some excitement as he pretends to be the first one who succeeds in revealing the truth. Quod non: almost no aspect that Bregman touches upon is original, let alone the result of his own fieldwork. On top of that, there鈥檚 a lot of cherry-picking involved in the author鈥檚 crusade.
Maybe I'm too harsh and I should just appreciate that Bregman firmly questions the so-called 鈥渧eneer theory鈥�, namely that civilization is but a thin layer that quickly peels off in crisis situations. But from that to the these that this immediately proves that 鈥渕ost people are good鈥� (as the original Dutch title reads) is another matter. I fear that the issue at hand will forever be a question of 鈥榝aith鈥�: either you believe in it or you don't. Because the examples Bregman cites, such as the idyllic prisons in Norway or the advertising campaign that supposedly put an end to the FARC war in Colombia, are not entirely convincing.
Still, I don't want to throw the baby out with the bathwater. This book contains some good ideas and proposals that are indeed essential to creating a better world. For example, that the concept of trust is a much better foundation than hate, and that trust can (and should) be made at least as contagious, is a valuable insight. To end: it's a clich茅, I know, but you have people who will always think the glass is half empty, and you have people like Bregman who resolutely go for the half-full one. By nature I belong to the latter group (That's why I gave this a 3 stars rating, pretty positive in my rating system). It is perhaps to the credit of this book that it has not shaken my faith in that. Because faith it is!
January 15, 2020
Op het eerste gezicht lijkt er weinig aan de hand te zijn met DMMD: het is zo'n degelijk theorie-van-alles boek waarin geschiedenis, filosofie, en wetenschap bij elkaar komen. Zo'n leerzame bestseller die je met plezier leest en daarna met trots op de boekenplank legt.
Maar dat beeld verdwijnt snel als je door de eerste hoofdstukken heen bent gekomen. Mein Gott!, wat is de stijl van dit boek een drama. Kort samengevat: dit boek is kinderachtig, sentimenteel, en bevooroordeeld.
Kinderachtig
Ik ben er inmiddels van overtuigd dat Bregman ooit is afgewezen bij de auditie voor presentator van Klokhuis en hij uit frustratie maar boeken is gaan schrijven. De kneuterigheid druipt van iedere bladzijde. Zinnen die beginnen met "Ok茅" of "Dus ja", die korte zinnetjes overal om het kernwoord van een paragraaf duidelijk te maken. Steeds weer die leidende vragen. "En hoe zit het hiermee? Het antwoord:..." "En wat gebeurde er toen? Toen gebeurde er..."
Er is iets defensief aan de manier waarop Bregman zich tot de lezer richt, alsof hij bang is om te worden ontmaskerd als zo'n saaie, overgeleerde grijsaard die niet weet hoe hij VET COOL MET DE KIDS moet zijn. Als hij er niet omheen kan om over een boek van een wetenschapper te praten lijkt hij de lezer en zichzelf voor al dat academische geweld te willen beschermen. Oef, zo'n vuistdikke pil van maar liefst achthonderd bladzijden, met kleine lettertjes nog wel, en h茅茅l v茅茅l grafieken en tabellen, je zou er iemand mee dood kunnen slaan! Gelukkig weet Bregman dit monster met anderhalve alinea en een paar voetnoten onderuit te halen. Andere wetenschappelijke publicaties komen er niet beter vanaf. "Stoffig en academisch", zegt hij tot twee keer toe, "niet bepaald een pageturner" lezen we elders. Het boek pretendeert niets minder te zijn dan "Een nieuwe geschiedenis van de mens" maar ondertussen doet de auteur alsof hij een te toffe jongen is om degelijk academisch onderzoek te doen.
Dit geneuzel grenst het hele boek door op het randje van betutteling, een grens die abrupt achter ons wordt gelaten met de volgende zin:
"Een moeilijk woord voor" is iets wat je tegen een kind in groep 6 zegt, om dit te gebruiken bij volwassenen die voor hun lol geschiedenisboeken lezen is pure minachting voor het publiek.
Sentimenteel
Zoveel in dit boek speelt in op gevoel, op loze empathie. De meest nutteloze toevoegingen aan de tekst zijn de delen waarin Bregman je op de hoogte stelt van wat er in hem omging tijdens zijn onderzoek. "Toen ik mij hier verder in verdiepte werd ik verdrietig", "Toen ik dit las viel mijn mond open van verbazing." Man, rapporteer gewoon de feiten en bewaar de rest voor je dagboek. Alsof hij een parodie van Dan Brown schrijft laat hij herhaaldelijk paragrafen eindigen met dooddoeners als: "Pas toen gebeurde het ondenkbare." (Wat is overigens de functie van het woordje 'pas' in deze zin? Liet het ondenkbare soms al die tijd op zich wachten?). Bregman waarschuwt voor sensatiebeluste media, maar als hij het laatste uur van 'Kitty' Genovese beschrijft zuigt hij het volgende uit zijn duim:
Dat u het goed begrijpt: dit zou de gedachtengang zijn van iemand die een uur later dood werd aangetroffen. Niemand weet waar Kitty aan dacht toen ze die avond naar huis ging, dit is louter sentimenteel gezwets.
Bevooroordeeld
Halverwege het boek 'bekent' de auteur dat hij er vooraf al op uit was om het cynisch mensdenken te weerleggen (alsof dit nog niet duidelijk was). Bregman is op een missie, en filosofen als Machiavelli en Hobbes, religieuze idee毛n als de zonde, en psychologen zoals Zimbardo, Milgram, en Sherif moeten het allemaal ontgelden.
Het contrast tussen Bregmans behandeling van medestanders en tegenstanders is groot. Als het gaat om de eerdergenoemde psychologen haalt hij alles uit de kast om hun methodes in twijfel te trekken. Videobeelden worden bekeken, volledige datasets doorgenomen, deelnemers ge茂nterviewd, alternatieve verklaringen worden gezocht... Maar gedurende de rest van het boek heen maakt de auteur gretig gebruik van bevindingen uit de sociale psychologie alsof hier sinds de Replicatie Crisis geen vuil luchtje aan zit. Zo lezen we over onderzoeken die aantonen dat managers harder smakken, of dat mensen in een BMW minder voorrang verlenen. Hier wordt alles zondermeer aangenomen; geen streng scepticisme voor wetenschappers die in het voordeel van de deugdzame mens pleiten.
Tegenstrijdig is ook zijn behandeling van het beruchte Stanford Prison Experiment. Dat Zimbardo een charlatan is en dat sommige deelnemers acteerden, is aannemelijk. Maar wat is het nut van deze weerlegging als er in een later hoofdstuk wordt gepleit dat de meeste mensen deugen, maar dat macht corrumpeert (lees: precies wat Zimbardo beargumenteerde)? Ook de conclusie van Nelson Mandela (hoofdstuk 17) lijkt aan te sluiten op wat Zimbardo beweerde: volgens Mandela waren zijn bewakers gewoon mensen zoals jij en ik, die door het systeem waren verpest.
Dubbelzinnig is ook zijn behandeling van het christendom. Deze is schuldig aan het cynische mensbeeld door diens nadruk op de zonde, tegelijkertijd wordt de Bergrede van Jezus tot twee keer toe aangehaald om het idealistische mensbeeld te onderstrepen.
In de latere hoofdstukken neemt de kwaliteit iets toe, maar verwacht hier niet te veel van. Ieder hoofdstuk leest als het script van een TED-talk: hartverwarmende anekdotes, idealistische beloftes, verhalen die je wereldbeeld op de kop moeten zetten. Op een gegeven moment waagt Bregman zich aan een voorzichtige verdediging van 鈥渉et verboden c-woord鈥� (communisme). Het valt buiten de reikwijdte van een recensie om hier inhoudelijk op in te gaan, laat ik het erbij houden dat de auteur het verschil tussen communisme, socialisme, en marxisme niet begrepen heeft.
De slotsom
Kinderachtig, sentimenteel, en bevooroordeeld. Als je over deze drie tekortkomingen heen kijkt is er niet veel wat het boek nog de moeite waard maakt. Er zijn genoeg auteurs binnen het genre die zoveel meer kwaliteit te bieden hebben. Als je bestsellers van bijvoorbeeld Richard Dawkins, Steven Pinker, Bill Bryson, Yuval Harari, en Jared Diamond hebt gelezen valt er in DMMD weinig nieuws te ontdekken.
Laat ik deze recensie afsluiten in de stijl van Bregman, met een leidende vraag en een flauwe toespeling:
"Dus, hoe zit het nu met dat gekke boek? Het antwoord: het deugt niet."
Maar dat beeld verdwijnt snel als je door de eerste hoofdstukken heen bent gekomen. Mein Gott!, wat is de stijl van dit boek een drama. Kort samengevat: dit boek is kinderachtig, sentimenteel, en bevooroordeeld.
Kinderachtig
Ik ben er inmiddels van overtuigd dat Bregman ooit is afgewezen bij de auditie voor presentator van Klokhuis en hij uit frustratie maar boeken is gaan schrijven. De kneuterigheid druipt van iedere bladzijde. Zinnen die beginnen met "Ok茅" of "Dus ja", die korte zinnetjes overal om het kernwoord van een paragraaf duidelijk te maken. Steeds weer die leidende vragen. "En hoe zit het hiermee? Het antwoord:..." "En wat gebeurde er toen? Toen gebeurde er..."
Er is iets defensief aan de manier waarop Bregman zich tot de lezer richt, alsof hij bang is om te worden ontmaskerd als zo'n saaie, overgeleerde grijsaard die niet weet hoe hij VET COOL MET DE KIDS moet zijn. Als hij er niet omheen kan om over een boek van een wetenschapper te praten lijkt hij de lezer en zichzelf voor al dat academische geweld te willen beschermen. Oef, zo'n vuistdikke pil van maar liefst achthonderd bladzijden, met kleine lettertjes nog wel, en h茅茅l v茅茅l grafieken en tabellen, je zou er iemand mee dood kunnen slaan! Gelukkig weet Bregman dit monster met anderhalve alinea en een paar voetnoten onderuit te halen. Andere wetenschappelijke publicaties komen er niet beter vanaf. "Stoffig en academisch", zegt hij tot twee keer toe, "niet bepaald een pageturner" lezen we elders. Het boek pretendeert niets minder te zijn dan "Een nieuwe geschiedenis van de mens" maar ondertussen doet de auteur alsof hij een te toffe jongen is om degelijk academisch onderzoek te doen.
Dit geneuzel grenst het hele boek door op het randje van betutteling, een grens die abrupt achter ons wordt gelaten met de volgende zin:
Drie Amerikaanse neurologen zetten in 2014 zowel machtige als niet zo machtige mensen onder een 'transcrani毛le magnetische stimulatie-machine', een moeilijk woord voor een apparaat waarmee hersenfuncties worden getest.
"Een moeilijk woord voor" is iets wat je tegen een kind in groep 6 zegt, om dit te gebruiken bij volwassenen die voor hun lol geschiedenisboeken lezen is pure minachting voor het publiek.
Sentimenteel
Zoveel in dit boek speelt in op gevoel, op loze empathie. De meest nutteloze toevoegingen aan de tekst zijn de delen waarin Bregman je op de hoogte stelt van wat er in hem omging tijdens zijn onderzoek. "Toen ik mij hier verder in verdiepte werd ik verdrietig", "Toen ik dit las viel mijn mond open van verbazing." Man, rapporteer gewoon de feiten en bewaar de rest voor je dagboek. Alsof hij een parodie van Dan Brown schrijft laat hij herhaaldelijk paragrafen eindigen met dooddoeners als: "Pas toen gebeurde het ondenkbare." (Wat is overigens de functie van het woordje 'pas' in deze zin? Liet het ondenkbare soms al die tijd op zich wachten?). Bregman waarschuwt voor sensatiebeluste media, maar als hij het laatste uur van 'Kitty' Genovese beschrijft zuigt hij het volgende uit zijn duim:
Kitty heeft haast, omdat ze sinds middernacht 茅茅n jaar verkering heeft met Mary Ann. Kitty verlangt ernaar tegen haar vriendin aan te kruipen.
Dat u het goed begrijpt: dit zou de gedachtengang zijn van iemand die een uur later dood werd aangetroffen. Niemand weet waar Kitty aan dacht toen ze die avond naar huis ging, dit is louter sentimenteel gezwets.
Bevooroordeeld
Halverwege het boek 'bekent' de auteur dat hij er vooraf al op uit was om het cynisch mensdenken te weerleggen (alsof dit nog niet duidelijk was). Bregman is op een missie, en filosofen als Machiavelli en Hobbes, religieuze idee毛n als de zonde, en psychologen zoals Zimbardo, Milgram, en Sherif moeten het allemaal ontgelden.
Het contrast tussen Bregmans behandeling van medestanders en tegenstanders is groot. Als het gaat om de eerdergenoemde psychologen haalt hij alles uit de kast om hun methodes in twijfel te trekken. Videobeelden worden bekeken, volledige datasets doorgenomen, deelnemers ge茂nterviewd, alternatieve verklaringen worden gezocht... Maar gedurende de rest van het boek heen maakt de auteur gretig gebruik van bevindingen uit de sociale psychologie alsof hier sinds de Replicatie Crisis geen vuil luchtje aan zit. Zo lezen we over onderzoeken die aantonen dat managers harder smakken, of dat mensen in een BMW minder voorrang verlenen. Hier wordt alles zondermeer aangenomen; geen streng scepticisme voor wetenschappers die in het voordeel van de deugdzame mens pleiten.
Tegenstrijdig is ook zijn behandeling van het beruchte Stanford Prison Experiment. Dat Zimbardo een charlatan is en dat sommige deelnemers acteerden, is aannemelijk. Maar wat is het nut van deze weerlegging als er in een later hoofdstuk wordt gepleit dat de meeste mensen deugen, maar dat macht corrumpeert (lees: precies wat Zimbardo beargumenteerde)? Ook de conclusie van Nelson Mandela (hoofdstuk 17) lijkt aan te sluiten op wat Zimbardo beweerde: volgens Mandela waren zijn bewakers gewoon mensen zoals jij en ik, die door het systeem waren verpest.
Dubbelzinnig is ook zijn behandeling van het christendom. Deze is schuldig aan het cynische mensbeeld door diens nadruk op de zonde, tegelijkertijd wordt de Bergrede van Jezus tot twee keer toe aangehaald om het idealistische mensbeeld te onderstrepen.
In de latere hoofdstukken neemt de kwaliteit iets toe, maar verwacht hier niet te veel van. Ieder hoofdstuk leest als het script van een TED-talk: hartverwarmende anekdotes, idealistische beloftes, verhalen die je wereldbeeld op de kop moeten zetten. Op een gegeven moment waagt Bregman zich aan een voorzichtige verdediging van 鈥渉et verboden c-woord鈥� (communisme). Het valt buiten de reikwijdte van een recensie om hier inhoudelijk op in te gaan, laat ik het erbij houden dat de auteur het verschil tussen communisme, socialisme, en marxisme niet begrepen heeft.
De slotsom
Kinderachtig, sentimenteel, en bevooroordeeld. Als je over deze drie tekortkomingen heen kijkt is er niet veel wat het boek nog de moeite waard maakt. Er zijn genoeg auteurs binnen het genre die zoveel meer kwaliteit te bieden hebben. Als je bestsellers van bijvoorbeeld Richard Dawkins, Steven Pinker, Bill Bryson, Yuval Harari, en Jared Diamond hebt gelezen valt er in DMMD weinig nieuws te ontdekken.
Laat ik deze recensie afsluiten in de stijl van Bregman, met een leidende vraag en een flauwe toespeling:
"Dus, hoe zit het nu met dat gekke boek? Het antwoord: het deugt niet."
May 22, 2020
Meeslepend, verassend en leest als een trein; de boodschap is mooi maar soms miste ik in het laatste stuk van dit boek de nuance - 3.5 ster
Cynisme is een ander woord voor luiheid.
Algemeen
Wat we geloven, is wat we worden. - We worden wat we onderwijzen.
pakt in ons mensbeeld vast en toont dat er op veel van de toonaangevende onderzoeken uit de jaren 60 veel af te dingen is. In de economie is het beeld van de rationele (ofwel de inhalige en ego茂stische) mens al langer aan erosie onderhevig. De aanpak die Bregman gebruikt lijkt een beetje op die van in , beginnend met de vroege geschiedenis van de mens en wat de wetenschap zegt over ons gedrag in nomadische samenlevingen. De visie van een oerstaat, waar het iedereen tegen iedereen was, wordt deels gelogenstraft, maar duidelijk is dat met de sedentaire vestiging de conflicten toenamen.
De wetenschap opnieuw bekeken
Er lijkt geen of zelfs een negatief verband te zijn, concludeerden de onderzoekers, tussen het nieuws en de realiteit.
Kern van het boek is het herbekijken van een aantal iconische onderzoeken, wat wel laat zien dat in sociale wetenschappen aantrekkelijke verhalen veel beter blijft hangen dan latere ontkrachting en nuancering. Ook het nieuws, in relatie tot de realiteit, wordt kritisch onder de loep genomen.
Het echte Lord of Flies verhaal uit Tonga () is hartverwarmend en laat ook zien dat Bregman flink in het onderzoek naar het onderwerp is gedoken, hoe anekdotisch het ook is.
Het vossen domesticering programma en dat huisdieren socialer en beter in communiceren zijn in plaats van dommer dan hun wilde soortgenoten is ook fascinerend.
Het Stanford Prisoner Experiment en het Milgram expirement met de elektroshocks worden beide ontkracht, waar dit boek als een introductie tot wetenschapsfilosofie/statistische onderzoeksmethoden voelt qua slechte set up van de onderzoeken.
Hoe legers de grootste moeite hebben hun troepen op elkaar te laten schieten en hoe de meeste doden vallen door lange afstand wapens en artillerie, terwijl bajonetten nauwelijks gebruikt worden.
Vragen die blijven
Waar we keer op keer op stuiten, zei een collega van Hamlin, is dat baby鈥檚 het gemene individu met dezelfde smaak prefereren boven het aardige individu met een andere mening.
Bregman sluit zijn ogen niet voor het feit dat onze geweldige mogelijkheden tot samenleving samengaan met een ingebouwde bias tegen de "ander". Maar vooral in de laatste hoofdstukken, over kleinschalige alternatieven voor de zorg, het gevangeniswezen, kleinschalige directe democratie en terrorisme bestrijding kwam er steeds meer een ongemakkelijk gevoel bij me naar boven.
Als intrinsieke motivatie zo krachtig en game changing is, waarom zijn dat dan gevoelsmatig zo vaak nog uitzonderingen en niet de norm. Win win win zou in onze kapitalistische samenleving net zo goed boven moeten komen drijven? En waarom adresseren we een probleem als klimaatverandering zo slecht als we gemiddeld allemaal deugen?
De laatste hoofdstukken vond ik een beetje zoet en herhalend. Zeker kan de balans meer verschuiven naar een op vertrouwen gestoeld mensbeeld maar ik denk dat er een continuum is, en dat de spreekwoordelijke "slider" niet volledig naar de andere zijde kan, om uitwassen te voorkomen.
En waarom proberen systemen zichzelf zo in stand te houden, systemen bestaan tenslotte uit mensen (die voor het grootste deel deugen)? En ergens halverwege komen we op de conclusie dat macht corrumpeert, waarom is dat zo als onze aard is om een 鈥減uppy鈥� te zijn en samen te werken?
Waarom ook is ons nomadisch verleden meer relevant dan ons duidelijk tumultueuze sedentaire bestaan?
Allemaal vragen die in het meeslepende verhaal van Bregman niet terugkomen en me uiteindelijk het boek 3,5 ster doen geven.
Cynisme is een ander woord voor luiheid.
Algemeen
Wat we geloven, is wat we worden. - We worden wat we onderwijzen.
pakt in ons mensbeeld vast en toont dat er op veel van de toonaangevende onderzoeken uit de jaren 60 veel af te dingen is. In de economie is het beeld van de rationele (ofwel de inhalige en ego茂stische) mens al langer aan erosie onderhevig. De aanpak die Bregman gebruikt lijkt een beetje op die van in , beginnend met de vroege geschiedenis van de mens en wat de wetenschap zegt over ons gedrag in nomadische samenlevingen. De visie van een oerstaat, waar het iedereen tegen iedereen was, wordt deels gelogenstraft, maar duidelijk is dat met de sedentaire vestiging de conflicten toenamen.
De wetenschap opnieuw bekeken
Er lijkt geen of zelfs een negatief verband te zijn, concludeerden de onderzoekers, tussen het nieuws en de realiteit.
Kern van het boek is het herbekijken van een aantal iconische onderzoeken, wat wel laat zien dat in sociale wetenschappen aantrekkelijke verhalen veel beter blijft hangen dan latere ontkrachting en nuancering. Ook het nieuws, in relatie tot de realiteit, wordt kritisch onder de loep genomen.
Het echte Lord of Flies verhaal uit Tonga () is hartverwarmend en laat ook zien dat Bregman flink in het onderzoek naar het onderwerp is gedoken, hoe anekdotisch het ook is.
Het vossen domesticering programma en dat huisdieren socialer en beter in communiceren zijn in plaats van dommer dan hun wilde soortgenoten is ook fascinerend.
Het Stanford Prisoner Experiment en het Milgram expirement met de elektroshocks worden beide ontkracht, waar dit boek als een introductie tot wetenschapsfilosofie/statistische onderzoeksmethoden voelt qua slechte set up van de onderzoeken.
Hoe legers de grootste moeite hebben hun troepen op elkaar te laten schieten en hoe de meeste doden vallen door lange afstand wapens en artillerie, terwijl bajonetten nauwelijks gebruikt worden.
Vragen die blijven
Waar we keer op keer op stuiten, zei een collega van Hamlin, is dat baby鈥檚 het gemene individu met dezelfde smaak prefereren boven het aardige individu met een andere mening.
Bregman sluit zijn ogen niet voor het feit dat onze geweldige mogelijkheden tot samenleving samengaan met een ingebouwde bias tegen de "ander". Maar vooral in de laatste hoofdstukken, over kleinschalige alternatieven voor de zorg, het gevangeniswezen, kleinschalige directe democratie en terrorisme bestrijding kwam er steeds meer een ongemakkelijk gevoel bij me naar boven.
Als intrinsieke motivatie zo krachtig en game changing is, waarom zijn dat dan gevoelsmatig zo vaak nog uitzonderingen en niet de norm. Win win win zou in onze kapitalistische samenleving net zo goed boven moeten komen drijven? En waarom adresseren we een probleem als klimaatverandering zo slecht als we gemiddeld allemaal deugen?
De laatste hoofdstukken vond ik een beetje zoet en herhalend. Zeker kan de balans meer verschuiven naar een op vertrouwen gestoeld mensbeeld maar ik denk dat er een continuum is, en dat de spreekwoordelijke "slider" niet volledig naar de andere zijde kan, om uitwassen te voorkomen.
En waarom proberen systemen zichzelf zo in stand te houden, systemen bestaan tenslotte uit mensen (die voor het grootste deel deugen)? En ergens halverwege komen we op de conclusie dat macht corrumpeert, waarom is dat zo als onze aard is om een 鈥減uppy鈥� te zijn en samen te werken?
Waarom ook is ons nomadisch verleden meer relevant dan ons duidelijk tumultueuze sedentaire bestaan?
Allemaal vragen die in het meeslepende verhaal van Bregman niet terugkomen en me uiteindelijk het boek 3,5 ster doen geven.
June 1, 2020
This book has taken me nearly two months to read, not because it was difficult to read (it鈥檚 not, it鈥檚 beautifully written and translated) but because the ideas required quite so long to process fully. I don鈥檛 know if anyone has spoken to me in the last two months and NOT had me recommend this book to them wholeheartedly, even when I was only about a hundred pages in. It is like reading a book that confirms and reinforces, through meticulous research, discussion and sourcing, a secret truth I have wanted to believe, deep down, all along. But it took these two months, and I imagine much longer still, to begin dismantling the ideas society has ingrained in me. I can鈥檛 write a good review of this book because it would essentially mean rewriting the book. I have nothing to add, nothing further to discuss. I just want to put it in people鈥檚 hands and let it change their lives.
And I believe Rutger Bregman is right - it is easy to be a cynic, to scoff and scorn kindness. It鈥檚 hard to be kind because it means taking responsibility - it means believing that your actions are worthwhile, when it is easier to believe that there is no point in trying, the world鈥檚 fucked anyway. I dare you to believe that it鈥檚 not true. I dare you to be an optimist - or as Rutger Bregman would have it, a realist.
This is a challenging book to read. It does not shy away from the darker sides of humanity. But it is ultimately hopeful, and the more people begin to change their minds and believe that humans are not inherently bad, the better.
And I believe Rutger Bregman is right - it is easy to be a cynic, to scoff and scorn kindness. It鈥檚 hard to be kind because it means taking responsibility - it means believing that your actions are worthwhile, when it is easier to believe that there is no point in trying, the world鈥檚 fucked anyway. I dare you to believe that it鈥檚 not true. I dare you to be an optimist - or as Rutger Bregman would have it, a realist.
This is a challenging book to read. It does not shy away from the darker sides of humanity. But it is ultimately hopeful, and the more people begin to change their minds and believe that humans are not inherently bad, the better.
January 31, 2021
Als ich durch Zufall auf dieses Buch gesto脽en bin, hat mich der Klappentext sofort neugierig gemacht. Bregman麓s Hypothese, dass der Mensch im Grunde gut ist, fand ich spannend, da man doch meist eher den kontr盲ren Gedanken hegt und pflegt. Daher hoffte ich, dass dieses Buch in einer doch eher tragischen und schwierigen Zeit der Menschheit einem vielleicht Hoffnung geben kann.
Anhand meiner Bewertung k枚nnt ihr es schon vermuten: es hat mir Hoffnung gegeben. Bregman st眉tzt seine Hypothese anhand von Beispielen und Studien aus der bisherigen Geschichte der Menschheit. Das Buch bietet dabei eine, f眉r mich super interessante, Mischung aus Geschichte, Psychologie und Philosophie. Eine f眉r mich vollkommen neue Art von Buch, aber es konnte mich von Anfang an fesseln. Da das Buch super strukturiert aufgebaut ist und auch nicht unn枚tig kompliziert geschrieben ist, konnte man dem Erz盲hlten stets gut folgen. So manch Geschichte/Anekdote brachte mich auch zum Schmunzeln, aber vor allem die Studien, Fakten und Zahlen haben es mir angetan.
Ich f眉r meinen Teil konnte so einiges aus diesem Buch mitnehmen und es hat mich nachhaltig zum Nachdenken angeregt und wird mich wohl so schnell auch nicht mehr loslassen. Auch wei脽 ich jetzt schon, dass ich dieses Buch definitiv irgendwann noch einmal lesen werde.
Anhand meiner Bewertung k枚nnt ihr es schon vermuten: es hat mir Hoffnung gegeben. Bregman st眉tzt seine Hypothese anhand von Beispielen und Studien aus der bisherigen Geschichte der Menschheit. Das Buch bietet dabei eine, f眉r mich super interessante, Mischung aus Geschichte, Psychologie und Philosophie. Eine f眉r mich vollkommen neue Art von Buch, aber es konnte mich von Anfang an fesseln. Da das Buch super strukturiert aufgebaut ist und auch nicht unn枚tig kompliziert geschrieben ist, konnte man dem Erz盲hlten stets gut folgen. So manch Geschichte/Anekdote brachte mich auch zum Schmunzeln, aber vor allem die Studien, Fakten und Zahlen haben es mir angetan.
Ich f眉r meinen Teil konnte so einiges aus diesem Buch mitnehmen und es hat mich nachhaltig zum Nachdenken angeregt und wird mich wohl so schnell auch nicht mehr loslassen. Auch wei脽 ich jetzt schon, dass ich dieses Buch definitiv irgendwann noch einmal lesen werde.
June 2, 2020
1.5 stars
Never been happier to finish a book!
"What we look for is what we'll find", says Bregman. Hmm, could that be the case with his book and his "research"? He seems to want to sell his idea so (too) badly that he foregoes any scrutiny or nuance. There are a lot more points of criticism and I did start to write them all down, but my list was getting too long so I stopped. Besides, there are some excellent reviews already (be it in Dutch):
Bou's review
Lieke's review
Dani毛lle's review
Amber's review
I mean, I can understand that people like this book, the optimistic message and I hope that some will be positively influenced (so therefore I give it 1.5 stars, rounding it up to 2). I suspect though that this will be the case mainly for the people who already have a positive view of the world and people. It is just too positive and not enough nuanced to be convincing for those who aren't convinced already.
Never been happier to finish a book!
"What we look for is what we'll find", says Bregman. Hmm, could that be the case with his book and his "research"? He seems to want to sell his idea so (too) badly that he foregoes any scrutiny or nuance. There are a lot more points of criticism and I did start to write them all down, but my list was getting too long so I stopped. Besides, there are some excellent reviews already (be it in Dutch):
Bou's review
Lieke's review
Dani毛lle's review
Amber's review
I mean, I can understand that people like this book, the optimistic message and I hope that some will be positively influenced (so therefore I give it 1.5 stars, rounding it up to 2). I suspect though that this will be the case mainly for the people who already have a positive view of the world and people. It is just too positive and not enough nuanced to be convincing for those who aren't convinced already.
January 21, 2022
亘毓丿 丕夭 禺賵賳丿賳 丕蹖賳 讴鬲丕亘 賳鬲賵賳爻鬲賲 乇蹖賵蹖賵 卮丕蹖爻鬲賴鈥屫й� 亘乇丕卮 亘賳賵蹖爻賲. 卮丕蹖丿 亘乇丕蹖 丕蹖賳 讴賴 禺蹖賱蹖 夭蹖丕丿 亘賵丿 賵 禺蹖賱蹖 趩蹖夭 鬲賵卮 亘賵丿 賵 賲賳 賳賲蹖鈥屫堎嗀池� 爻乇 噩賲毓鈥屫促堎� 讴賳賲. 賮讴乇 賲蹖鈥屭┴必� 丕诏乇 氐亘乇 讴賳賲 丕賵讴蹖 賲蹖鈥屫促�. 賵賱蹖 賳卮丿 賵 丕賱丕賳 禺蹖賱蹖 诏匕卮鬲賴 賵 丨蹖賮賴 讴賴 亘乇丕蹖 丕蹖賳 讴鬲丕亘 賴蹖趩蹖 賳賳賵蹖爻賲.
丕蹖賳 讴鬲丕亘 亘爻蹖丕乇 禺賵丕賳丿賳蹖 賵 毓丕賱蹖 亘賵丿 亘賴 賳馗乇 賲賳. 鬲卅賵乇蹖 丕蹖賳 讴鬲丕亘 丕蹖賳賴 讴賴 賲賴乇亘丕賳蹖 讴乇丿賳貙 毓賱鬲 鬲讴丕賲賱 賲丕 亘賵丿賴. 賲丕 賲賴乇亘丕賳 賵 丕賴賱蹖 亘賵丿蹖賲 讴賴 鬲賵賳爻鬲蹖賲 亘賴 噩丕蹖蹖 讴賴 丕賱丕賳 賴爻鬲蹖賲 亘乇爻蹖賲. 賵 匕丕鬲 賲丕 讴賱丕 禺賵亘賴 賵 賲蹖賱 賲丕 亘賴 賲賴乇亘丕賳蹖 賵 賴賲讴丕乇蹖賴. 亘乇丕蹖 丕蹖賳 丕丿毓丕卮 丕夭 鬲丕乇蹖禺 賵 鬲讴丕賲賱 卮乇賵毓 賲蹖鈥屭┵嗁囏� 丕夭 乇賵亘丕賴鈥屬囏й屰� 賲蹖鈥屭� 讴賴 賵賯鬲蹖 丕賴賱蹖鈥屫� 賲蹖鈥屫促� 亘丕賴賵卮鈥屫� 賲蹖鈥屫促嗀� 丕噩鬲賲丕毓蹖鈥屫� 賲蹖鈥屫促� 賵 丕夭 賲丿丕乇讴 丿蹖诏賴. 亘毓丿 賲蹖丕丿 賲蹖鈥屭� 倬爻 賲卮丕賴丿丕鬲 賲丕 趩蹖 賲蹖鈥屫促囏�
趩乇丕 夭賳丿丕賳 丕爻鬲賳賮賵乇丿 賲乇丿賲 乇賵 丕蹖賳胤賵乇 亘賴 噩賵賳 賴賲 丕賳丿丕禺鬲責 丨乇賮卮 丕蹖賳賴 讴賴 丕賵賳 丌夭賲丕蹖卮 丕氐賱丕 卮蹖賵賴 氐丨蹖丨 毓賱賲蹖 賳丿丕卮鬲賴. 胤賵乇蹖 胤乇丕丨蹖 卮丿賴 亘賵丿賴 讴賴 噩丕賱亘 亘丕卮賴 賵 亘乇丕蹖 賴賲蹖賳 卮乇讴鬲鈥屭┵嗁嗀з� 乇賵 噩賴鬲 賲蹖鈥屫ж� 亘賴 丕蹖賳 爻賲鬲 讴賴 禺卮賵賳鬲 丕毓賲丕賱 讴賳賳.
蹖丕 賲孬賱丕 賲蹖鈥屭� 丕诏乇 丌丿賲鈥屬囏� 乇賵 蹖賴 噩丕 亘匕丕乇蹖賲 亘丕 賲賳丕亘毓 賲丨丿賵丿貙 卮乇賵毓 賳賲蹖鈥屭┵嗁� 亘賴 讴卮鬲賳 賴賲丿蹖诏賴 賵 睾丕乇鬲 賵 噩賳诏賱. 亘乇丕蹖 賴賲賴 丕蹖賳丕 丿賱蹖賱 賲蹖丕乇賴 賵 丕夭 丕丿毓丕卮 丿賮丕毓 賲蹖鈥屭┵嗁�.
賳馗乇蹖賴 賳蹖爻鬲貙 丕丿毓丕爻鬲貙 賵賱蹖 亘賴 賳馗乇 賲賳 亘賴 禺賵亘蹖 丕夭卮 丿賮丕毓 賲蹖鈥屭┵嗁� 賵 禺賵賳丿賳卮 賵丕賯毓丕 丿蹖丿 噩丿蹖丿蹖 亘賴 丕賳爻丕賳 賲蹖鈥屫�.
賲賳 賴賲 鬲丕 賯亘賱 丕夭 丕蹖賳 賮讴乇 賲蹖鈥屭┴必� 讴賴 丕賳爻丕賳 匕丕鬲丕 禺賵丿禺賵丕賴賴 賵 丨乇賮鈥屬囏й� 丕蹖賳鈥屫蹿┵勠�. 賵賱蹖 丕蹖賳 讴鬲丕亘 賳馗乇賲賵 毓賵囟 讴乇丿 賵 鬲賵賳爻鬲 鬲丕 丨丿賵丿蹖 賲賳賵 賯丕賳毓 讴賳賴. 賯胤毓丕 丕诏乇 毓賲乇蹖 亘丕卮賴 亘丕夭 賴賲 丕蹖賳 讴鬲丕亘 乇賵 賲蹖鈥屫堎嗁� 賵 亘丕 丿賯鬲 亘蹖卮鬲乇蹖 丕爻鬲丿賱丕賱鈥屬囏ж� 乇賵 亘乇乇爻蹖 賲蹖鈥屭┵嗁�. 亘丕乇 丕賵賱 讴賴 趩賳蹖賳 讴鬲丕亘蹖 乇賵 賲蹖鈥屫堎嗁� 氐乇賮丕 賲蹖鈥屬佡囐呝� 趩蹖 賲蹖鈥屭�. 亘乇丕蹖 丕蹖賳 讴賴 亘賴 丿蹖丿诏丕賴蹖 丕賳鬲賯丕丿蹖 賳爻亘鬲 亘賴卮 亘乇爻賲 亘丕蹖丿 亘丕夭 賴賲 亘禺賵賳賲卮 賵 丕蹖賳 讴鬲丕亘 亘賴 賳馗乇賲 丕賵賳賯丿乇 丕乇夭卮賲賳丿 賴爻鬲 讴賴 亘禺賵丕賲 丿賵亘丕乇賴 夭賲丕賳 倬丕卮 亘匕丕乇賲.
丿乇囟賲賳 禺賵賳丿賳卮 亘賴 卮丿鬲 賱匕鬲鈥屫ㄘ促� 賵 卮蹖乇蹖賳. 賴賲蹖卮賴 鬲賵氐蹖賴鈥屫� 賲蹖鈥屭┵嗁�.
倬.賳: 丕賱丕賳 讴鬲丕亘蹖 賲蹖鈥屫堎嗁� 亘賴 丕爻賲 芦噩賴卮 丕噩鬲賲丕毓蹖禄 讴賴 鬲賵蹖 丕賵賳 賲蹖鈥屭� 丕噩鬲賲丕毓蹖 亘賵丿賳 賵 賴賲讴丕乇蹖 毓丕賲賱 丕氐賱蹖 噩賴卮 賲丕 賵 亘乇鬲乇蹖 賲丕 賳爻亘鬲 亘賴 诏賵賳賴鈥屬囏й� 丿蹖诏賴 亘賵丿賴. 丕蹖賳 讴鬲丕亘 賴賲 賲蹖鈥屫促� 诏賮鬲 丿乇 乇丕爻鬲丕蹖 賴賲蹖賳 讴鬲丕亘 芦丌丿賲蹖禄 丕爻鬲 賵 禺賵賳丿賳 丕蹖賳 丿賵 丿乇 讴賳丕乇 賴賲 毓蹖卮 賲丿丕賲蹖爻鬲 讴賴 乇賵卮賳诏乇蹖 禺賵亘蹖 賴賲 丿丕乇賴.
丕蹖賳 讴鬲丕亘 亘爻蹖丕乇 禺賵丕賳丿賳蹖 賵 毓丕賱蹖 亘賵丿 亘賴 賳馗乇 賲賳. 鬲卅賵乇蹖 丕蹖賳 讴鬲丕亘 丕蹖賳賴 讴賴 賲賴乇亘丕賳蹖 讴乇丿賳貙 毓賱鬲 鬲讴丕賲賱 賲丕 亘賵丿賴. 賲丕 賲賴乇亘丕賳 賵 丕賴賱蹖 亘賵丿蹖賲 讴賴 鬲賵賳爻鬲蹖賲 亘賴 噩丕蹖蹖 讴賴 丕賱丕賳 賴爻鬲蹖賲 亘乇爻蹖賲. 賵 匕丕鬲 賲丕 讴賱丕 禺賵亘賴 賵 賲蹖賱 賲丕 亘賴 賲賴乇亘丕賳蹖 賵 賴賲讴丕乇蹖賴. 亘乇丕蹖 丕蹖賳 丕丿毓丕卮 丕夭 鬲丕乇蹖禺 賵 鬲讴丕賲賱 卮乇賵毓 賲蹖鈥屭┵嗁囏� 丕夭 乇賵亘丕賴鈥屬囏й屰� 賲蹖鈥屭� 讴賴 賵賯鬲蹖 丕賴賱蹖鈥屫� 賲蹖鈥屫促� 亘丕賴賵卮鈥屫� 賲蹖鈥屫促嗀� 丕噩鬲賲丕毓蹖鈥屫� 賲蹖鈥屫促� 賵 丕夭 賲丿丕乇讴 丿蹖诏賴. 亘毓丿 賲蹖丕丿 賲蹖鈥屭� 倬爻 賲卮丕賴丿丕鬲 賲丕 趩蹖 賲蹖鈥屫促囏�
趩乇丕 夭賳丿丕賳 丕爻鬲賳賮賵乇丿 賲乇丿賲 乇賵 丕蹖賳胤賵乇 亘賴 噩賵賳 賴賲 丕賳丿丕禺鬲責 丨乇賮卮 丕蹖賳賴 讴賴 丕賵賳 丌夭賲丕蹖卮 丕氐賱丕 卮蹖賵賴 氐丨蹖丨 毓賱賲蹖 賳丿丕卮鬲賴. 胤賵乇蹖 胤乇丕丨蹖 卮丿賴 亘賵丿賴 讴賴 噩丕賱亘 亘丕卮賴 賵 亘乇丕蹖 賴賲蹖賳 卮乇讴鬲鈥屭┵嗁嗀з� 乇賵 噩賴鬲 賲蹖鈥屫ж� 亘賴 丕蹖賳 爻賲鬲 讴賴 禺卮賵賳鬲 丕毓賲丕賱 讴賳賳.
蹖丕 賲孬賱丕 賲蹖鈥屭� 丕诏乇 丌丿賲鈥屬囏� 乇賵 蹖賴 噩丕 亘匕丕乇蹖賲 亘丕 賲賳丕亘毓 賲丨丿賵丿貙 卮乇賵毓 賳賲蹖鈥屭┵嗁� 亘賴 讴卮鬲賳 賴賲丿蹖诏賴 賵 睾丕乇鬲 賵 噩賳诏賱. 亘乇丕蹖 賴賲賴 丕蹖賳丕 丿賱蹖賱 賲蹖丕乇賴 賵 丕夭 丕丿毓丕卮 丿賮丕毓 賲蹖鈥屭┵嗁�.
賳馗乇蹖賴 賳蹖爻鬲貙 丕丿毓丕爻鬲貙 賵賱蹖 亘賴 賳馗乇 賲賳 亘賴 禺賵亘蹖 丕夭卮 丿賮丕毓 賲蹖鈥屭┵嗁� 賵 禺賵賳丿賳卮 賵丕賯毓丕 丿蹖丿 噩丿蹖丿蹖 亘賴 丕賳爻丕賳 賲蹖鈥屫�.
賲賳 賴賲 鬲丕 賯亘賱 丕夭 丕蹖賳 賮讴乇 賲蹖鈥屭┴必� 讴賴 丕賳爻丕賳 匕丕鬲丕 禺賵丿禺賵丕賴賴 賵 丨乇賮鈥屬囏й� 丕蹖賳鈥屫蹿┵勠�. 賵賱蹖 丕蹖賳 讴鬲丕亘 賳馗乇賲賵 毓賵囟 讴乇丿 賵 鬲賵賳爻鬲 鬲丕 丨丿賵丿蹖 賲賳賵 賯丕賳毓 讴賳賴. 賯胤毓丕 丕诏乇 毓賲乇蹖 亘丕卮賴 亘丕夭 賴賲 丕蹖賳 讴鬲丕亘 乇賵 賲蹖鈥屫堎嗁� 賵 亘丕 丿賯鬲 亘蹖卮鬲乇蹖 丕爻鬲丿賱丕賱鈥屬囏ж� 乇賵 亘乇乇爻蹖 賲蹖鈥屭┵嗁�. 亘丕乇 丕賵賱 讴賴 趩賳蹖賳 讴鬲丕亘蹖 乇賵 賲蹖鈥屫堎嗁� 氐乇賮丕 賲蹖鈥屬佡囐呝� 趩蹖 賲蹖鈥屭�. 亘乇丕蹖 丕蹖賳 讴賴 亘賴 丿蹖丿诏丕賴蹖 丕賳鬲賯丕丿蹖 賳爻亘鬲 亘賴卮 亘乇爻賲 亘丕蹖丿 亘丕夭 賴賲 亘禺賵賳賲卮 賵 丕蹖賳 讴鬲丕亘 亘賴 賳馗乇賲 丕賵賳賯丿乇 丕乇夭卮賲賳丿 賴爻鬲 讴賴 亘禺賵丕賲 丿賵亘丕乇賴 夭賲丕賳 倬丕卮 亘匕丕乇賲.
丿乇囟賲賳 禺賵賳丿賳卮 亘賴 卮丿鬲 賱匕鬲鈥屫ㄘ促� 賵 卮蹖乇蹖賳. 賴賲蹖卮賴 鬲賵氐蹖賴鈥屫� 賲蹖鈥屭┵嗁�.
倬.賳: 丕賱丕賳 讴鬲丕亘蹖 賲蹖鈥屫堎嗁� 亘賴 丕爻賲 芦噩賴卮 丕噩鬲賲丕毓蹖禄 讴賴 鬲賵蹖 丕賵賳 賲蹖鈥屭� 丕噩鬲賲丕毓蹖 亘賵丿賳 賵 賴賲讴丕乇蹖 毓丕賲賱 丕氐賱蹖 噩賴卮 賲丕 賵 亘乇鬲乇蹖 賲丕 賳爻亘鬲 亘賴 诏賵賳賴鈥屬囏й� 丿蹖诏賴 亘賵丿賴. 丕蹖賳 讴鬲丕亘 賴賲 賲蹖鈥屫促� 诏賮鬲 丿乇 乇丕爻鬲丕蹖 賴賲蹖賳 讴鬲丕亘 芦丌丿賲蹖禄 丕爻鬲 賵 禺賵賳丿賳 丕蹖賳 丿賵 丿乇 讴賳丕乇 賴賲 毓蹖卮 賲丿丕賲蹖爻鬲 讴賴 乇賵卮賳诏乇蹖 禺賵亘蹖 賴賲 丿丕乇賴.
June 4, 2020
An idealist can be right her whole life, and still be dismissed as naive. This book is intended to change that. Because what seems unreasonable, unrealistic, and impossible today, can turn out to be inevitable tomorrow. It is time for a new realism. It is time for a new view of humankind.
With the subtitle 鈥淎 Hopeful History鈥�, is exactly the kind of optimistic read I think I needed right now. With so much negative going on, I keep hearing, 鈥淲hat do you expect? People are the worst, a plague on the Earth!鈥� And not only does that not solve anything, but it's so fatalistic as to suggest that nothing short of total human extinction could solve anything. With this new review of human history, Rutger Bregman not only busts a bunch of myths (and especially those based on social science experiments) about how rotten we humans are at the core, but by adding in stories of human decency and exploring some better ways of setting up entrenched institutions, Bregman shines a light on a more hopeful way forward. If the 鈥渘ocebo effect鈥� (If we believe most people can't be trusted, that's how we'll treat each other, to everyone's detriment) is as powerful as Bregman suggests, then a book like this that proves that humans are not basically evil is the first step towards building the society that works better for everyone. Just what I needed. (Note: I read an ARC from NetGalley and passages quoted may not be in their final forms.)
There is a persistent myth that by their very nature, humans are selfish, aggressive, and quick to panic. It's what Dutch biologist Frans de Waal likes to call 鈥淰eneer theory鈥�: the notion that civilization is nothing more than a thin veneer that will crack at the merest provocation. In actuality, the opposite is true. It's when crisis hits 鈥� when the bombs fall or the floodwaters rise 鈥� that we humans become our best selves.
For most of this study, Bregman reviews what famous thinkers, philosophers, social psychology researchers, and recent pop historians have written; often finding source material that contradicts what we've been led to believe their evidence shows. Bregman starts with the opposite philosophical poles of Hobbes (鈥淭he man who asserted that civil society alone could save us from our baser instincts鈥�) and Rousseau (鈥淲ho declared that in our heart of hearts we're all good鈥� and that 鈥�'civilization' is what ruins us鈥�). Bregman decidedly comes out on the side of Rousseau (and from more recent times, on the side of Yuval Noah Harari of fame), who all believe that the dawn of agriculture was the downfall of happy human co-existence (and Bregman even takes issue with Steven Pinker and his hopeful books about how violence has decreased over time because, according to Bregman, there's zero evidence to support the widely accepted idea that nomadic/hunter-gatherer societies were anything but peaceful). To counter the dim, but popular, view of uncontrolled humanity in William Golding's , Bregman recounts the true story of a group of six Tongan boys who survived on a deserted island for over a year by creating a totally egalitarian society; to dispute the notion that men are jingoistic warmongers, he shares the incredible stats about how few soldiers in the major wars actually fired their weapons; to try and explain why it was the comparatively weak and smaller brained Homo sapiens who survived out of several competing hominids in prehistory, Bregman uses a recent study on the domestication of foxes to suggest that it came down to 鈥渟urvival of the friendliest鈥�. If nothing else, Humankind is a fascinating and wide-ranging collection of stories.
I'm going to be honest. Originally, I wanted to bring Milgram's experiments crashing down. When you're writing a book that champions the good in people, there are several big challengers on your list. William Golding and his dark imagination. Richard Dawkins and his selfish gene. Jared Diamond and his demoralizing tale of Easter Island. And of course Philip Zimbardo, the world's most well-known psychologist. But topping my list was Stanley Milgram. I know of no other study as cynical, as depressing, and at the same time as famous as his experiments at the shock machine.
So, not only does Bregman confront Golding, Diamond, and Dawkins (actually, although I had never heard this, apparently Dawkins has disavowed his early notion of the 鈥渟elfish gene鈥�), but Bregman also spends a lot of the book writing about Zimbardo's Stanford Prison Experiment and Milgram's shock experiments. I remember learning about Zimbardo and Milgram in more than one Psych course 鈥� as they both demonstrated something fundamentally awful and important about us humans 鈥� but I don't remember ever being told that Zimbardo was basically a fraud who manipulated his process and his results (but sure loved the fame that followed) and it hasn't become commonly known that while, yes, test subjects under Milgram were convinced to administer ever-increasing levels of painful shocks to unseen confederates of the experimenter, the results are much more nuanced than that (for example, subjects uniformly refused to continue if they were ordered to administer the shock instead of being encouraged to do it for the good of the experiment; believing that they were being helpful caused most to continue, against their own better natures, in the name of doing something good for society at large). Apparently, these experiments are still being taught because they seem to confirm what we all know 鈥� that people are just this thin veneer of civilisation away from brutality 鈥� and that's why we don't trust each other, and that's why we allow our governments to use lethal force against other countries and our own fellow citizens.
Myths are so insidious. I remember reading somewhere recently something like, 鈥淲hat do you think that dude on Easter Island was thinking as he cut down his island's last tree? Could he not see that he was literally cutting down his own civilisation?鈥� This was written in the context of climate change 鈥� and why are humans so self-interested as to continue to do those specific things that will lead to our own doom 鈥� so it was fascinating to me to read here that, although deforestation is the accepted explanation for the collapse of the Easter Island society, Bregman didn't need to dig too deeply into the evidence to discover that the islanders didn't cut down their vast forests (as Malcolm Gladwell reported and which everyone then accepted as fact) to the very last tree, but that an invasive tree rat was carried to Easter Island on Peruvian slave ships: slavers took the healthiest people and unknowingly left the rats (which had no natural predator on the island) and of course their civilisation collapsed.
Other myths that deserve to be broken: The 鈥渂ystander effect鈥�. We've probably all heard about the murder of Kitty Genovese 鈥� killed on the doorstep of her NYC apartment building while thirty-some people watched and figured someone else would call the cops 鈥� but it turns out that her murder didn't happen that way (and when someone tried to correct the official account, the leading article's writer at The New York Times refused, saying that positive details would ruin the story). Also, the 鈥渂roken windows鈥� theory of crime control: Sure, the stats for serious crime went down when this practise was adopted in NYC, but it turns out that undue pressure was put on beat cops to make massive arrests for small misdemeanors and to discourage the reporting of major crimes (and apparently it was Zimbardo, once again, who did the one flawed experiment that served as the basis for this theory?) And also the notion that mass incarceration is the only way to deal with criminals because softer rehab options don't work (the sociologist who inspired this practise, Robert Martinson, eventually killed himself when he saw how his conclusions were applied; apparently, this former civil rights activist wanted to prove that all punishment was ineffective and 鈥渆veryone would realize prisons were pointless places and should all be shut down鈥�.)
And why these myths matter today: As Bregman notes, the broken window strategy for policing is a racist system:
Data show that a mere 10 percent of people picked up for misdemeanors are white. Meanwhile, there are black teens that get stopped and frisked on a monthly basis 鈥� for years 鈥� despite never having committed an offense. Broken windows has poisoned relations between law enforcement and minorities, saddled untold poor with fines they can't pay, and also had fatal consequences, as in the case of Eric Garner, who died in 2014 while being arrested for allegedly selling loose cigarettes.
In an earlier story, Bregman recounts the immediate aftermath of Hurricane Katrina 鈥� when, despite terrible newstories of opportunistic murders, rape, and looting 鈥� it turns out that most residents acted with 鈥渃ourage and charity鈥�. Even so, first responders were also hearing the stories of a city in chaos 鈥� the thin veneer had been breached and 72,000 troops were called in 鈥� and 鈥渙n Danziger Bridge on the city's east side, police opened fire on six innocent, unarmed African Americans, killing a seventeen-year-old boy and a mentally disabled man of forty鈥�. The myths we tell ourselves about human nature matter, and more insidiously, we shouldn't allow the myths perpetuated by trauma-hungry media (or other entrenched institutions) form the entirety of our perceived reality.
Could this be the thing that the Enlightenment 鈥� and, by extension, our modern society 鈥� gets wrong? That we continually operate on a mistaken model of human nature? We saw that some things can become true merely because we believe in them 鈥� that pessimism becomes a self-fulfilling prophecy. When modern economists assumed that people are innately selfish, they advocated policies that fostered self-serving behavior. When politicians convinced themselves that politics is a cynical game, that's exactly what it became. So now we have to ask: Could things be different? Can we use our heads and harness rationality to design new institutions? Institutions that operate on a wholly different view of human nature? What if schools and businesses, cities and nations expect the best of people instead of presuming the worst?
In the last section of Humankind, Bregman tells the stories of various institutions (a factory, a school, a healthcare service, a prison, a municipal government) that found ways to do away with bureaucracy and middle managers, and instead, empowered individuals to follow in the direction of their own instincts and motivation. His examples sound Utopian 鈥� if you treat people like they're good and smart enough to do things right, they will 鈥� but they don't sound universally applicable; still, it was hopeful to end on such an optimistic note. Maybe we'll get there.
I wrote about a lot here, but the book contains even more stories, experiments, and busted myths. I suppose because it contains so much, Bregman couldn't follow every strand out to my full satisfaction, and I found some of his quirks annoying (and especially, after suggesting we thrived through survival of the friendliest, Bregman continually refers to humanity as 鈥�Homo puppy鈥�; dumb), but the good far outweighs the quibblesome; four stars is a rounding up.
May 20, 2020
Rutger Bregman returns with one of the most anticipated nonfiction titles of the year. What makes this such a fantastic read is that it is equal parts fascinating and informative; many such books can be dry and tedious but Humankind avoids those pitfalls by employing a highly readable writing style to entice you to carry on turning the pages well into the night. At its heart, this is a book about human nature and on the whole is optimistic about life. I found it different from what I would usually read as I am quite the cynic and it has taught me interesting anecdotal tidbits I will remember. Highly recommended. Many thanks to Bloomsbury Publishing for an ARC.
January 25, 2020
must-read!
December 19, 2022
3.5 stars. Soothing balm for cynical bastards.
Look for the bad and that's all you'll see. Look for the good and you'll find it.
Look for the bad and that's all you'll see. Look for the good and you'll find it.
January 21, 2023
丕賳爻丕賳 亘賴 匕丕鬲 賵丿乇賮毓賱 賵毓賲賱 禺賵丿貙賲卮鬲丕賯 禺蹖乇賵賲賴乇丕爻鬲.
丕蹖賳 噩賲賱賴 禺賱丕氐賴 賵毓氐丕乇賴 鬲賲丕賲 讴鬲丕亘 乇賵鬲禺乇 亘乇禺賲丕賳 倬跇賵賴卮诏乇 賴賱賳丿蹖 丿乇 丨賵夭賴 噩丕賲毓賴 卮賳丕爻蹖 賵卮賴乇賵賳丿蹖 丕爻鬲.
丿乇 賯乇賵賳 诏匕卮鬲賴 賵 亘乇丕爻丕爻 賳馗乇蹖賴 賵 亘丕賵乇 丕讴孬乇 賮蹖賱爻賵賮丕賳 賵賲鬲賮讴乇丕賳 睾乇亘蹖 賴賲趩賵賳 鬲賵賲丕爻 賴丕亘夭 丕賳爻丕賳 丿丕乇丕蹖 禺氐賱鬲 爻賵丿噩賵蹖蹖 賵 賵賳賮毓 卮禺氐蹖 賵賲鬲賲丕蹖賱 亘賴 卮乇賴爻鬲 賵丕诏乇 丿乇 噩丕蹖蹖 賵夭賲丕賳蹖 丿乇 胤賵賱 丨蹖丕鬲 賵 噩賵丕賲毓 亘卮乇蹖 丕毓賲丕賱 賲賴乇賵乇夭蹖 賵讴賲讴 亘賴 賴賲賳賵毓 讴乇丿賴 丿乇 噩賴鬲 丕賱鬲蹖丕賲 賵鬲爻讴蹖賳 賲賵賯鬲蹖 丿乇賵賳 禺賵蹖卮 賴爻鬲 賵亘賵蹖蹖 丕夭 丕賳爻丕賳蹖鬲 賵爻乇卮鬲 倬丕讴 賳亘乇丿賴 丕爻鬲.
丿乇 賲賯丕亘賱 丕蹖賳 賮乇囟蹖賴 賵亘丕賵乇貙诏乇賵賴蹖 丕賳丿讴蹖 丕夭 賮蹖賱爻賵賮丕賳 賴賲趩賵賳 跇丕賳 跇丕讴 乇賵爻賵 賲毓鬲賯丿 賵 亘丕賵乇 丿丕卮鬲賳丿 讴賴 丕賳爻丕賳 賵丕毓賲丕賱 丕賵 丿乇胤賵賱 鬲丕乇蹖禺 亘卮乇 賵丕夭 亘丿賵 鬲賵賱丿 亘賴 爻賲鬲 賲賴乇亘丕賳蹖 賵 爻乇卮鬲 倬丕讴 賵賳蹖讴蹖 爻賵賯 賵鬲賲丕蹖賱 丿丕乇丿.
賳賵蹖爻賳丿賴 亘丕 亘蹖丕賳 丕蹖賳 丿賵賳馗乇蹖賴 賵亘乇乇爻蹖 丕鬲賮丕賯丕鬲 賲賴賲 賵鬲丕孬蹖乇 诏匕丕乇 丿乇 胤賵賱 鬲丕乇蹖禺 賲丕賳賳丿 氐賱丨 賲賵賯鬲 丿乇 讴乇蹖爻賲爻 佟侃佟佶 賵 丿乇 賲蹖丿丕賳 噩賳诏 亘蹖賳 丕乇鬲卮 亘乇蹖鬲丕賳蹖丕 賵 丌賱賲丕賳 丿乇 亘丨亘賵丨賴 噩賳诏 噩賴丕賳蹖 丕賵賱貙 賵丕賯毓賴 丌卮賵蹖鬲爻 賵亘乇乇爻蹖 乇賵丕賳卮賳丕爻蹖 毓丕賲賱丕賳 丿爻鬲賵乇 丕蹖賳 噩賳丕蹖鬲 賴賵賱賳丕讴貙丕鬲丨丕丿 丕丨夭丕亘 賵 诏乇賵賴賴丕蹖 爻蹖丕爻蹖 丌賮乇蹖賯丕蹖 噩賳賵亘蹖 亘賴 乇賴亘乇蹖 賲丕賳丿賱丕 丿乇 丌禺乇蹖賳 爻丕賱賴丕蹖 賯乇賳 亘蹖爻鬲賲 賵亘爻蹖丕乇 賲賵丕乇丿 丿蹖诏乇 亘丕 賲賳丕亘毓 賵 乇賮乇賳爻 賴丕蹖 賳爻亘鬲丕賸 賲毓鬲亘乇 賮乇囟蹖賴 賵 亘丕賵乇 賳蹖讴 賵乇夭蹖 賵賲賴乇丕賳爻丕賳 乇丕 丨賯蹖賯蹖 賵賵丕賯毓蹖 賲蹖 丿丕賳丿. 賴賲趩賳蹖賳 亘丕 亘蹖丕賳 賲賵丕乇丿 賵賲孬丕賱 賴丕蹖 鬲丕乇蹖禺蹖 賵鬲讴乇丕乇蹖 夭蹖丕丿蹖 賳卮丕賳 賲蹖 丿賴丿 讴賴 氐丕丨亘丕賳 爻乇賲丕蹖賴 賵 爻乇丕賳 卮亘讴賴 賴丕蹖 禺亘乇蹖 賵 倬賵卮卮 丕禺亘丕乇 丿乇 胤賵賱 鬲丕乇蹖禺 亘賴 毓賱鬲 爻賵丿噩賵蹖蹖 賵賳賮毓 禺賵丿 亘賴 丕禺亘丕乇 卮乇 賵噩賳诏 賵 賴乇丕爻 丌賵乇貨 亘賴 丕蹖賳 诏賵賳賴 禺亘乇賴丕 賵 乇賵蹖丿丕丿賴丕 乇賳诏 賵賱毓丕亘蹖 亘蹖卮鬲乇蹖 賲蹖 丿賴賳丿.
讴鬲丕亘 丿乇 賲亘丨孬 乇賵丕賳卮賳丕爻蹖 鬲丕乇蹖禺蹖 賵噩丕賲毓賴 卮賳丕爻蹖 禺賵丕賳丿賳蹖 賵 丕乇夭卮賲賳丿 丕爻鬲 賵丕賳爻丕賳 乇丕 亘賴 爻丕禺鬲賳 丌蹖賳丿賴 丕蹖 亘賴鬲乇 賵 夭蹖爻鬲賳 丿乇丌賳 鬲卮賵蹖賯 賲蹖 讴賳丿 賵讴賲讴 賲蹖 讴賳丿 亘賴 丌丿賲蹖 丕夭 夭丕賵蹖賴 丕蹖 丿蹖诏乇 賳诏丕賴 讴賳蹖賲.
丕蹖賳 噩賲賱賴 禺賱丕氐賴 賵毓氐丕乇賴 鬲賲丕賲 讴鬲丕亘 乇賵鬲禺乇 亘乇禺賲丕賳 倬跇賵賴卮诏乇 賴賱賳丿蹖 丿乇 丨賵夭賴 噩丕賲毓賴 卮賳丕爻蹖 賵卮賴乇賵賳丿蹖 丕爻鬲.
丿乇 賯乇賵賳 诏匕卮鬲賴 賵 亘乇丕爻丕爻 賳馗乇蹖賴 賵 亘丕賵乇 丕讴孬乇 賮蹖賱爻賵賮丕賳 賵賲鬲賮讴乇丕賳 睾乇亘蹖 賴賲趩賵賳 鬲賵賲丕爻 賴丕亘夭 丕賳爻丕賳 丿丕乇丕蹖 禺氐賱鬲 爻賵丿噩賵蹖蹖 賵 賵賳賮毓 卮禺氐蹖 賵賲鬲賲丕蹖賱 亘賴 卮乇賴爻鬲 賵丕诏乇 丿乇 噩丕蹖蹖 賵夭賲丕賳蹖 丿乇 胤賵賱 丨蹖丕鬲 賵 噩賵丕賲毓 亘卮乇蹖 丕毓賲丕賱 賲賴乇賵乇夭蹖 賵讴賲讴 亘賴 賴賲賳賵毓 讴乇丿賴 丿乇 噩賴鬲 丕賱鬲蹖丕賲 賵鬲爻讴蹖賳 賲賵賯鬲蹖 丿乇賵賳 禺賵蹖卮 賴爻鬲 賵亘賵蹖蹖 丕夭 丕賳爻丕賳蹖鬲 賵爻乇卮鬲 倬丕讴 賳亘乇丿賴 丕爻鬲.
丿乇 賲賯丕亘賱 丕蹖賳 賮乇囟蹖賴 賵亘丕賵乇貙诏乇賵賴蹖 丕賳丿讴蹖 丕夭 賮蹖賱爻賵賮丕賳 賴賲趩賵賳 跇丕賳 跇丕讴 乇賵爻賵 賲毓鬲賯丿 賵 亘丕賵乇 丿丕卮鬲賳丿 讴賴 丕賳爻丕賳 賵丕毓賲丕賱 丕賵 丿乇胤賵賱 鬲丕乇蹖禺 亘卮乇 賵丕夭 亘丿賵 鬲賵賱丿 亘賴 爻賲鬲 賲賴乇亘丕賳蹖 賵 爻乇卮鬲 倬丕讴 賵賳蹖讴蹖 爻賵賯 賵鬲賲丕蹖賱 丿丕乇丿.
賳賵蹖爻賳丿賴 亘丕 亘蹖丕賳 丕蹖賳 丿賵賳馗乇蹖賴 賵亘乇乇爻蹖 丕鬲賮丕賯丕鬲 賲賴賲 賵鬲丕孬蹖乇 诏匕丕乇 丿乇 胤賵賱 鬲丕乇蹖禺 賲丕賳賳丿 氐賱丨 賲賵賯鬲 丿乇 讴乇蹖爻賲爻 佟侃佟佶 賵 丿乇 賲蹖丿丕賳 噩賳诏 亘蹖賳 丕乇鬲卮 亘乇蹖鬲丕賳蹖丕 賵 丌賱賲丕賳 丿乇 亘丨亘賵丨賴 噩賳诏 噩賴丕賳蹖 丕賵賱貙 賵丕賯毓賴 丌卮賵蹖鬲爻 賵亘乇乇爻蹖 乇賵丕賳卮賳丕爻蹖 毓丕賲賱丕賳 丿爻鬲賵乇 丕蹖賳 噩賳丕蹖鬲 賴賵賱賳丕讴貙丕鬲丨丕丿 丕丨夭丕亘 賵 诏乇賵賴賴丕蹖 爻蹖丕爻蹖 丌賮乇蹖賯丕蹖 噩賳賵亘蹖 亘賴 乇賴亘乇蹖 賲丕賳丿賱丕 丿乇 丌禺乇蹖賳 爻丕賱賴丕蹖 賯乇賳 亘蹖爻鬲賲 賵亘爻蹖丕乇 賲賵丕乇丿 丿蹖诏乇 亘丕 賲賳丕亘毓 賵 乇賮乇賳爻 賴丕蹖 賳爻亘鬲丕賸 賲毓鬲亘乇 賮乇囟蹖賴 賵 亘丕賵乇 賳蹖讴 賵乇夭蹖 賵賲賴乇丕賳爻丕賳 乇丕 丨賯蹖賯蹖 賵賵丕賯毓蹖 賲蹖 丿丕賳丿. 賴賲趩賳蹖賳 亘丕 亘蹖丕賳 賲賵丕乇丿 賵賲孬丕賱 賴丕蹖 鬲丕乇蹖禺蹖 賵鬲讴乇丕乇蹖 夭蹖丕丿蹖 賳卮丕賳 賲蹖 丿賴丿 讴賴 氐丕丨亘丕賳 爻乇賲丕蹖賴 賵 爻乇丕賳 卮亘讴賴 賴丕蹖 禺亘乇蹖 賵 倬賵卮卮 丕禺亘丕乇 丿乇 胤賵賱 鬲丕乇蹖禺 亘賴 毓賱鬲 爻賵丿噩賵蹖蹖 賵賳賮毓 禺賵丿 亘賴 丕禺亘丕乇 卮乇 賵噩賳诏 賵 賴乇丕爻 丌賵乇貨 亘賴 丕蹖賳 诏賵賳賴 禺亘乇賴丕 賵 乇賵蹖丿丕丿賴丕 乇賳诏 賵賱毓丕亘蹖 亘蹖卮鬲乇蹖 賲蹖 丿賴賳丿.
讴鬲丕亘 丿乇 賲亘丨孬 乇賵丕賳卮賳丕爻蹖 鬲丕乇蹖禺蹖 賵噩丕賲毓賴 卮賳丕爻蹖 禺賵丕賳丿賳蹖 賵 丕乇夭卮賲賳丿 丕爻鬲 賵丕賳爻丕賳 乇丕 亘賴 爻丕禺鬲賳 丌蹖賳丿賴 丕蹖 亘賴鬲乇 賵 夭蹖爻鬲賳 丿乇丌賳 鬲卮賵蹖賯 賲蹖 讴賳丿 賵讴賲讴 賲蹖 讴賳丿 亘賴 丌丿賲蹖 丕夭 夭丕賵蹖賴 丕蹖 丿蹖诏乇 賳诏丕賴 讴賳蹖賲.
December 13, 2022
丕丨鬲賲丕賱丕 蹖讴蹖 丕夭 賲賳賮蹖鈥屫臂屬� 乇蹖賵蹖賵賴丕蹖蹖賴 讴賴 鬲丕 丨丕賱丕 賳賵卮鬲賲:
丕蹖賳 讴鬲丕亘 鬲丕乇蹖禺 賳蹖爻鬲
亘蹖卮鬲乇 蹖賴 讴鬲丕亘 丕賳诏蹖夭卮蹖賴 讴賴 蹖賴 賲賯丿丕乇 賲孬丕賱 丕夭 诏匕卮鬲賴 賴賲 丿丕乇賴
丨乇賮 賳賵蹖爻賳丿賴 丕蹖賳賴 讴賴 丕賳爻丕賳 亘丕賱匕丕鬲 禺賵亘賴 賵 丕诏乇 亘賴 賳馗乇 賲丕 丕蹖賳胤賵乇 賳蹖爻鬲 亘賴 丕蹖賳 禺丕胤乇賴 讴賴 丕夭 丿蹖丿 丕卮鬲亘丕賴蹖 亘賴 賯囟蹖賴 賳诏丕賴 賲蹖讴賳蹖賲 賵 乇爻丕賳賴鈥屬囏й� 噩賲毓蹖貙 爻蹖丕爻鬲賲丿丕乇賴丕蹖 禺賵丿禺賵丕賴 賵 睾蹖乇賴 賴賲 亘賴 丕蹖賳 賳诏丕賴 丿丕賲賳 夭丿賳丿
賲賳 丿乇亘丕乇賴 賳鬲蹖噩賴鈥屭屫臂� 賵 丕氐賱 丨乇賮 賳賵蹖爻賳丿賴 賳馗乇蹖 賳丿丕乇賲 賴乇 趩賳丿 禺蹖賱蹖 亘丕賴丕卮 賴賲丿賱 賳蹖爻鬲賲
丕賲丕 賲卮讴賱 賲賳 亘丕 丕蹖賳 賳蹖爻鬲 亘賱讴賴 亘丕 丕爻鬲丿賱丕賱鈥屬囏� 賵 賳丨賵賴 賲賵丕噩賴賴 賳賵蹖爻賳丿賴 亘丕 賲賵囟賵毓丕鬲蹖賴 讴賴 賯乇丕乇賴 亘賴卮 亘倬乇丿丕夭賴
賳賵蹖爻賳丿賴 爻毓蹖 讴乇丿賴 丿乇 讴鬲丕亘蹖 讴賴 亘賴 夭賵乇 500 氐賮丨賴 賴賲 賳蹖爻鬲 诏賵賳賴 亘卮乇 乇賵 乇賮鬲丕乇卮賳丕爻蹖 讴賳賴
丕賲丕 丕蹖賳 賱賯賲賴 亘卮丿鬲 亘夭乇诏鬲乇 丕夭 丿賴賳卮賴
賲爻丕卅賱蹖 讴賴 丿乇 讴鬲丕亘 賲胤乇丨 卮丿賴 丿乇 蹖讴 讴賱賲賴 "爻胤丨蹖" 賴爻鬲賳丿
賳賵蹖爻賳丿賴 賲乇鬲亘丕 爻毓蹖 丿丕乇賴 亘丕 夭丿賳 蹖賴 爻乇蹖 賲孬丕賱鈥屬囏й� 禺丕氐 丕賵賳丕 乇賵 亘賴 鬲賲丕賲 噩賳亘賴鈥屬囏й� 乇賮鬲丕乇 丕賳爻丕賳蹖 鬲毓賲蹖賲 亘丿賴 賵 賳賯卮 毓賵丕賲賱 丿蹖诏賴 乇賵 讴賱丕 賳丕丿蹖丿賴 亘诏蹖乇賴
亘賲丕賳丿 讴賴 禺賵丿 丕蹖賳 賲孬丕賱鈥屬囏� 丿趩丕乇 丕卮讴丕賱丕鬲 毓丿蹖丿賴 賴爻鬲賳丿
亘毓囟蹖 丕夭 亘蹖禺 倬乇鬲鈥屫з嗀� (亘乇丕蹖 賲孬丕賱 毓丿賲 賲賵賮賯蹖鬲 賳丕夭蹖鈥屬囏� 亘乇丕蹖 讴卮鬲丕乇 讴丕賲賱 蹖賴賵丿蹖丕賳 丿丕賳賲丕乇讴)貙 亘毓囟蹖 賲睾丕賱胤賴鈥屫①呟屫藏з嗀� 賵 亘毓囟蹖 賴賲 讴賲蹖 鬲睾蹖蹖乇 丿丕丿賴 卮丿賳丿 鬲丕 亘丕
賳鬲蹖噩賴鈥屭屫臂� 賳賵蹖爻賳丿賴 鬲胤亘蹖賯 倬蹖丿丕 讴賳賳丿 (亘乇丕蹖 賲孬丕賱 乇賵丕蹖鬲 賳賵蹖爻賳丿賴 丕夭 丌夭賲丕蹖卮 賲蹖賱诏乇丕賲)
噩丕賱亘 丕蹖賳噩丕爻鬲 讴賴 賳賵蹖爻賳丿賴 禺賵丿卮 賴賲 丿乇 趩賳丿 噩丕蹖 讴鬲丕亘 鬲賱賵蹖丨丕 丕卮丕乇賴 賲蹖讴賳賴 讴賴 賳鬲蹖噩賴 乇賵 诏乇賮鬲賴 賵 亘毓丿 亘乇丕卮 丿賳亘丕賱 卮賵丕賴丿 诏卮鬲賴
丕蹖賳 賵爻胤鈥屬囏� 诏丕賴蹖 诏乇蹖夭蹖 賴賲 亘賴 乇賵爻賵 賲蹖夭賳賴 賵 賮乇蹖丕丿 "丌蹖 倬蹖丿丕蹖卮 丨讴賵賲鬲 賵 賲丕賱讴蹖鬲 禺氐賵氐蹖 賲丕 乇丕 亘蹖趩丕乇賴 讴乇丿" 爻乇 賲蹖丿賴
丿乇 丌禺乇 賴賲 蹖賴 "丿賴 賮乇賲丕賳" (噩丿蹖) 丕乇丕卅賴 賲蹖丿賴 讴賴 亘丕賴丕卮 夭賳丿诏蹖鈥屬呝堎� 亘賴鬲乇 賲蹖卮賴
丨賯蹖賯鬲卮 丿蹖诏賴 丿賴 賮乇賲丕賳 乇賵 鬲丕 丌禺乇 賳禺賵賳丿賲
賴賲賴 丕蹖賳鈥屬囏� 乇賵 亘诏匕丕乇蹖丿 丿乇 讴賳丕乇 丕蹖賳讴賴 賳賵蹖爻賳丿賴 賴蹖趩 鬲賱丕卮蹖 賳讴乇丿賴 丨丿丕賯賱 賱丨賳 噩丕賳亘丿丕乇丕賳賴 賳丿丕卮鬲賴 亘丕卮賴 讴賲丕 丕蹖賳讴賴 胤亘蹖毓鬲丕 鬲賱丕卮蹖 亘乇丕蹖 亘乇卮賲乇丿賳 賵 鬲丨賱蹖賱 丕爻鬲丿賱丕賱 賲禺丕賱賮蹖賳 賴賲 賳讴乇丿賴 (禺蹖賱蹖 讴賲 亘賴卮 倬乇丿丕禺鬲賴 丕賲丕 賴賲賴 "丕爻鬲乇丕 賲賳" 賴爻鬲 蹖毓賳蹖 丕爻鬲丿賱丕賱 賲禺丕賱賮蹖賳 乇賵 亘賴 丕丨賲賯丕賳賴鈥屫臂屬� 爻胤丨 讴丕賴卮 丿丕丿賴 賵 亘毓丿 丕賵賳賵 乇丿 讴乇丿賴)
丨丕賱丕 亘毓丿 丕蹖賳 賴賲賴 賳賮乇鬲鈥屬矩必и┵嗃� :) 丌蹖丕 讴鬲丕亘 賳讴鬲賴 賲孬亘鬲蹖 賴賲 丿丕乇賴責 丌乇賴 丿賵 爻賴 丿丕爻鬲丕賳 禺賵亘 賴賲 丿丕禺賱卮 诏賳噩賵賳丿賴 卮丿賴 讴賴 禺亘 賮讴乇 讴賳賲 卮賲丕 丿乇 賴賲賵賳 鬲丕蹖賲 蹖賴 賳賵卮鬲賴 丿蹖诏賴 乇賵 亘禺賵賳蹖丿 丕丨鬲賲丕賱卮 夭蹖丕丿賴 讴賴 賴賲蹖賳 賳氐蹖亘鈥屫堎� 亘卮賴
丿乇 賲噩賲賵毓 禺賵卮丨丕賱賲 讴鬲丕亘 乇賵 丕夭 胤丕賯趩賴 诏乇賮鬲賲 賵 倬賵賱 讴賲蹖 亘丕亘鬲卮 丿丕丿賲 賵诏乇賳賴 丕诏乇 亘賴 賯蹖賲鬲 倬卮鬲 噩賱丿 诏乇賮鬲賴 亘賵丿賲 賵丕賯毓丕 禺賵丿賲 乇賵 賮丨卮 賲蹖丿丕丿賲
丕蹖賳 讴鬲丕亘 鬲丕乇蹖禺 賳蹖爻鬲
亘蹖卮鬲乇 蹖賴 讴鬲丕亘 丕賳诏蹖夭卮蹖賴 讴賴 蹖賴 賲賯丿丕乇 賲孬丕賱 丕夭 诏匕卮鬲賴 賴賲 丿丕乇賴
丨乇賮 賳賵蹖爻賳丿賴 丕蹖賳賴 讴賴 丕賳爻丕賳 亘丕賱匕丕鬲 禺賵亘賴 賵 丕诏乇 亘賴 賳馗乇 賲丕 丕蹖賳胤賵乇 賳蹖爻鬲 亘賴 丕蹖賳 禺丕胤乇賴 讴賴 丕夭 丿蹖丿 丕卮鬲亘丕賴蹖 亘賴 賯囟蹖賴 賳诏丕賴 賲蹖讴賳蹖賲 賵 乇爻丕賳賴鈥屬囏й� 噩賲毓蹖貙 爻蹖丕爻鬲賲丿丕乇賴丕蹖 禺賵丿禺賵丕賴 賵 睾蹖乇賴 賴賲 亘賴 丕蹖賳 賳诏丕賴 丿丕賲賳 夭丿賳丿
賲賳 丿乇亘丕乇賴 賳鬲蹖噩賴鈥屭屫臂� 賵 丕氐賱 丨乇賮 賳賵蹖爻賳丿賴 賳馗乇蹖 賳丿丕乇賲 賴乇 趩賳丿 禺蹖賱蹖 亘丕賴丕卮 賴賲丿賱 賳蹖爻鬲賲
丕賲丕 賲卮讴賱 賲賳 亘丕 丕蹖賳 賳蹖爻鬲 亘賱讴賴 亘丕 丕爻鬲丿賱丕賱鈥屬囏� 賵 賳丨賵賴 賲賵丕噩賴賴 賳賵蹖爻賳丿賴 亘丕 賲賵囟賵毓丕鬲蹖賴 讴賴 賯乇丕乇賴 亘賴卮 亘倬乇丿丕夭賴
賳賵蹖爻賳丿賴 爻毓蹖 讴乇丿賴 丿乇 讴鬲丕亘蹖 讴賴 亘賴 夭賵乇 500 氐賮丨賴 賴賲 賳蹖爻鬲 诏賵賳賴 亘卮乇 乇賵 乇賮鬲丕乇卮賳丕爻蹖 讴賳賴
丕賲丕 丕蹖賳 賱賯賲賴 亘卮丿鬲 亘夭乇诏鬲乇 丕夭 丿賴賳卮賴
賲爻丕卅賱蹖 讴賴 丿乇 讴鬲丕亘 賲胤乇丨 卮丿賴 丿乇 蹖讴 讴賱賲賴 "爻胤丨蹖" 賴爻鬲賳丿
賳賵蹖爻賳丿賴 賲乇鬲亘丕 爻毓蹖 丿丕乇賴 亘丕 夭丿賳 蹖賴 爻乇蹖 賲孬丕賱鈥屬囏й� 禺丕氐 丕賵賳丕 乇賵 亘賴 鬲賲丕賲 噩賳亘賴鈥屬囏й� 乇賮鬲丕乇 丕賳爻丕賳蹖 鬲毓賲蹖賲 亘丿賴 賵 賳賯卮 毓賵丕賲賱 丿蹖诏賴 乇賵 讴賱丕 賳丕丿蹖丿賴 亘诏蹖乇賴
亘賲丕賳丿 讴賴 禺賵丿 丕蹖賳 賲孬丕賱鈥屬囏� 丿趩丕乇 丕卮讴丕賱丕鬲 毓丿蹖丿賴 賴爻鬲賳丿
亘毓囟蹖 丕夭 亘蹖禺 倬乇鬲鈥屫з嗀� (亘乇丕蹖 賲孬丕賱 毓丿賲 賲賵賮賯蹖鬲 賳丕夭蹖鈥屬囏� 亘乇丕蹖 讴卮鬲丕乇 讴丕賲賱 蹖賴賵丿蹖丕賳 丿丕賳賲丕乇讴)貙 亘毓囟蹖 賲睾丕賱胤賴鈥屫①呟屫藏з嗀� 賵 亘毓囟蹖 賴賲 讴賲蹖 鬲睾蹖蹖乇 丿丕丿賴 卮丿賳丿 鬲丕 亘丕
賳鬲蹖噩賴鈥屭屫臂� 賳賵蹖爻賳丿賴 鬲胤亘蹖賯 倬蹖丿丕 讴賳賳丿 (亘乇丕蹖 賲孬丕賱 乇賵丕蹖鬲 賳賵蹖爻賳丿賴 丕夭 丌夭賲丕蹖卮 賲蹖賱诏乇丕賲)
噩丕賱亘 丕蹖賳噩丕爻鬲 讴賴 賳賵蹖爻賳丿賴 禺賵丿卮 賴賲 丿乇 趩賳丿 噩丕蹖 讴鬲丕亘 鬲賱賵蹖丨丕 丕卮丕乇賴 賲蹖讴賳賴 讴賴 賳鬲蹖噩賴 乇賵 诏乇賮鬲賴 賵 亘毓丿 亘乇丕卮 丿賳亘丕賱 卮賵丕賴丿 诏卮鬲賴
丕蹖賳 賵爻胤鈥屬囏� 诏丕賴蹖 诏乇蹖夭蹖 賴賲 亘賴 乇賵爻賵 賲蹖夭賳賴 賵 賮乇蹖丕丿 "丌蹖 倬蹖丿丕蹖卮 丨讴賵賲鬲 賵 賲丕賱讴蹖鬲 禺氐賵氐蹖 賲丕 乇丕 亘蹖趩丕乇賴 讴乇丿" 爻乇 賲蹖丿賴
丿乇 丌禺乇 賴賲 蹖賴 "丿賴 賮乇賲丕賳" (噩丿蹖) 丕乇丕卅賴 賲蹖丿賴 讴賴 亘丕賴丕卮 夭賳丿诏蹖鈥屬呝堎� 亘賴鬲乇 賲蹖卮賴
丨賯蹖賯鬲卮 丿蹖诏賴 丿賴 賮乇賲丕賳 乇賵 鬲丕 丌禺乇 賳禺賵賳丿賲
賴賲賴 丕蹖賳鈥屬囏� 乇賵 亘诏匕丕乇蹖丿 丿乇 讴賳丕乇 丕蹖賳讴賴 賳賵蹖爻賳丿賴 賴蹖趩 鬲賱丕卮蹖 賳讴乇丿賴 丨丿丕賯賱 賱丨賳 噩丕賳亘丿丕乇丕賳賴 賳丿丕卮鬲賴 亘丕卮賴 讴賲丕 丕蹖賳讴賴 胤亘蹖毓鬲丕 鬲賱丕卮蹖 亘乇丕蹖 亘乇卮賲乇丿賳 賵 鬲丨賱蹖賱 丕爻鬲丿賱丕賱 賲禺丕賱賮蹖賳 賴賲 賳讴乇丿賴 (禺蹖賱蹖 讴賲 亘賴卮 倬乇丿丕禺鬲賴 丕賲丕 賴賲賴 "丕爻鬲乇丕 賲賳" 賴爻鬲 蹖毓賳蹖 丕爻鬲丿賱丕賱 賲禺丕賱賮蹖賳 乇賵 亘賴 丕丨賲賯丕賳賴鈥屫臂屬� 爻胤丨 讴丕賴卮 丿丕丿賴 賵 亘毓丿 丕賵賳賵 乇丿 讴乇丿賴)
丨丕賱丕 亘毓丿 丕蹖賳 賴賲賴 賳賮乇鬲鈥屬矩必и┵嗃� :) 丌蹖丕 讴鬲丕亘 賳讴鬲賴 賲孬亘鬲蹖 賴賲 丿丕乇賴責 丌乇賴 丿賵 爻賴 丿丕爻鬲丕賳 禺賵亘 賴賲 丿丕禺賱卮 诏賳噩賵賳丿賴 卮丿賴 讴賴 禺亘 賮讴乇 讴賳賲 卮賲丕 丿乇 賴賲賵賳 鬲丕蹖賲 蹖賴 賳賵卮鬲賴 丿蹖诏賴 乇賵 亘禺賵賳蹖丿 丕丨鬲賲丕賱卮 夭蹖丕丿賴 讴賴 賴賲蹖賳 賳氐蹖亘鈥屫堎� 亘卮賴
丿乇 賲噩賲賵毓 禺賵卮丨丕賱賲 讴鬲丕亘 乇賵 丕夭 胤丕賯趩賴 诏乇賮鬲賲 賵 倬賵賱 讴賲蹖 亘丕亘鬲卮 丿丕丿賲 賵诏乇賳賴 丕诏乇 亘賴 賯蹖賲鬲 倬卮鬲 噩賱丿 诏乇賮鬲賴 亘賵丿賲 賵丕賯毓丕 禺賵丿賲 乇賵 賮丨卮 賲蹖丿丕丿賲
May 23, 2022
Ik las ooit een artikel van Rutger Bregman waarin hij zei dat we alle zwervers 2000 euro moesten geven. Ze zouden dat geld dan spenderen aan verstandige dingen. Nu ken ik toevallig een zwerver en die spendeert al het geld dat hij krijgt aan coca茂ne. Maar goed, dat is maar 茅茅n zwerver en Rutger Bregman heeft vast superveel zwervers geanalyseerd, dus het zal wel. Sinds een tijdje heeft Rutger Bregman een nieuw boek waarin hij zegt dat de meeste mensen deugen. Wederom ben ik sceptisch, maar alle hoogopgeleide meisjes op Tinder raden me dit boek met klem aan, dus ik besloot het maar eens te lezen.
De belangrijkste passage in DMMD gaat over schipbreukelingen die stranden op een onbewoond eiland. De meeste mensen verwachten dat ze elkaar zullen terroriseren en afslachten, maar de meeste mensen weten niet dat de meeste mensen deugen. Rutger Bregman weet dit wel. Hij spoort een man op in Australi毛 die als kind met een groep vriendjes op een onbewoond eiland is gestrand. Wat bleek? Ze sloten een democratisch verbond, werkten samen en iedereen overleefde.
Zie hier, de meeste mensen deugen! Het bewijs is geleverd! zeggen alle hoogopgeleide meisjes op Tinder terwijl ze hun natgeworden slipjes schoonschrobben en door de mangel persen (dat is duurzamer). Hoho, zegt Michiel Hekkens. Laten we die Rutger Bregman eens door de mangel persen. Want doet Rutger Bregman nu niet precies wat ik bij de zwervers deed? Hij kent toevallig een schipbreukeling uit Australi毛 en omdat die een fijne, democratische schipbreuk leed, denkt Rutger Bregman dat iedereen het zo doet. Als Rutger Bregman zo kort door de bocht gaat als bankhangend Tinderaar Michiel Hekkens, moet Michiel Hekkens voor een keer zo grondig zijn als historicus Rutger Bregman. Even googlen leidt me naar een boek van Nicholas A. Christakis, die een comparatieve studie deed naar twintig gevallen van schipbreukelingen die op een onbewoond eiland strandden. In de meeste gevallen ontstaat er een non-co枚peratieve groep. Het is ieder voor zich of er staat een dictator op die de zwakken terroriseert. Soms deugen de schipbreukelingen wel en verzorgen ze de zieken en zwakken, in plaats van ze te laten verhongeren (maar meestal dus niet). Hieruit kun je afleiden wat we eigenlijk allemaal allang wisten. Soms deugen mensen en soms niet, en de redenen daarvoor bestaan uit ontelbare variabelen die met genetica en opvoeding en omstandigheden te maken hebben.
Rutger Bregman, de domineeszoon, gaat echter nog 500 pagina鈥檚 door met zijn kruistocht. Hiervoor ziet hij zich genoodzaakt om het op te nemen tegen de gerenommeerde historicus Jared Diamond. Hij concludeerde dat jager-verzamelaars gewelddadiger zijn dan mensen in sedentaire samenlevingen. Uit opgravingen blijkt dat je bij jager-verzamelaars 14% kans hebt dat je hersens worden ingeslagen en in sedentaire samenlevingen minder dan 1%. Dit past niet in Brugmans straatje, want ook de jager-verzamelaars moeten en zullen deugen.
In een paar alinea鈥檚 wuift hij Diamonds claim weg door te zeggen dat hij ook jager-verzamelaars in zijn data heeft meegenomen die al op paarden reden en groentetuintjes hadden. En dan tellen ze natuurlijk niet als jager-verzamelaars h猫. In Guns Germs & Steel zet Diamond echter in honderden pagina鈥檚 uiteen dat er geen lakmoesproef is om jager-verzamelaars te onderscheiden van boeren. Er zijn talloze tussenvormen waarin mensen deels akkerbouw bedreven en deels rondtrokken, wel dieren domesticeerden maar geen vaste verblijfplaats hadden, joegen en verzamelden maar juist wel een vaste verblijfplaats hadden, etcetera. Je kunt bij elk geval twisten over of het wel/niet jager-verzamelaars zijn. Diamond doet wat een integere historicus doet. Hij beschrijft alle grijstinten en legt daarna genuanceerd uit welke conclusie hij trekt, met objectiviteit als ideaal.
Rutger Bregman is geen integere historicus. Hij wil koste wat het kost zijn wereldbeeld projecteren op de geschiedenis. Daarom blijft hij het hele boek lang de doelpalen verzetten. Soms baseert hij zich op een enkel voorbeeld en later juist weer op een heel specifieke selectie van de data, om uiteindelijk triomfantelijk te concluderen dat wat hij altijd al dacht de waarheid is. Alleen als je bij alles denkt: het zal wel want Rutger heeft de data bestudeerd en ik niet, dan is dit boek serieus te nemen. Helaas doen mensen dit al snel als ze iets lezen dat overeenstemt met wat ze al vinden. En zo speelt de charlatan Rutger Bregman klaar waarin de integere Michiel Hekkens faalt: het bevochtigen van de slipjes van hoogopgeleide Tindermeisjes.
De belangrijkste passage in DMMD gaat over schipbreukelingen die stranden op een onbewoond eiland. De meeste mensen verwachten dat ze elkaar zullen terroriseren en afslachten, maar de meeste mensen weten niet dat de meeste mensen deugen. Rutger Bregman weet dit wel. Hij spoort een man op in Australi毛 die als kind met een groep vriendjes op een onbewoond eiland is gestrand. Wat bleek? Ze sloten een democratisch verbond, werkten samen en iedereen overleefde.
Zie hier, de meeste mensen deugen! Het bewijs is geleverd! zeggen alle hoogopgeleide meisjes op Tinder terwijl ze hun natgeworden slipjes schoonschrobben en door de mangel persen (dat is duurzamer). Hoho, zegt Michiel Hekkens. Laten we die Rutger Bregman eens door de mangel persen. Want doet Rutger Bregman nu niet precies wat ik bij de zwervers deed? Hij kent toevallig een schipbreukeling uit Australi毛 en omdat die een fijne, democratische schipbreuk leed, denkt Rutger Bregman dat iedereen het zo doet. Als Rutger Bregman zo kort door de bocht gaat als bankhangend Tinderaar Michiel Hekkens, moet Michiel Hekkens voor een keer zo grondig zijn als historicus Rutger Bregman. Even googlen leidt me naar een boek van Nicholas A. Christakis, die een comparatieve studie deed naar twintig gevallen van schipbreukelingen die op een onbewoond eiland strandden. In de meeste gevallen ontstaat er een non-co枚peratieve groep. Het is ieder voor zich of er staat een dictator op die de zwakken terroriseert. Soms deugen de schipbreukelingen wel en verzorgen ze de zieken en zwakken, in plaats van ze te laten verhongeren (maar meestal dus niet). Hieruit kun je afleiden wat we eigenlijk allemaal allang wisten. Soms deugen mensen en soms niet, en de redenen daarvoor bestaan uit ontelbare variabelen die met genetica en opvoeding en omstandigheden te maken hebben.
Rutger Bregman, de domineeszoon, gaat echter nog 500 pagina鈥檚 door met zijn kruistocht. Hiervoor ziet hij zich genoodzaakt om het op te nemen tegen de gerenommeerde historicus Jared Diamond. Hij concludeerde dat jager-verzamelaars gewelddadiger zijn dan mensen in sedentaire samenlevingen. Uit opgravingen blijkt dat je bij jager-verzamelaars 14% kans hebt dat je hersens worden ingeslagen en in sedentaire samenlevingen minder dan 1%. Dit past niet in Brugmans straatje, want ook de jager-verzamelaars moeten en zullen deugen.
In een paar alinea鈥檚 wuift hij Diamonds claim weg door te zeggen dat hij ook jager-verzamelaars in zijn data heeft meegenomen die al op paarden reden en groentetuintjes hadden. En dan tellen ze natuurlijk niet als jager-verzamelaars h猫. In Guns Germs & Steel zet Diamond echter in honderden pagina鈥檚 uiteen dat er geen lakmoesproef is om jager-verzamelaars te onderscheiden van boeren. Er zijn talloze tussenvormen waarin mensen deels akkerbouw bedreven en deels rondtrokken, wel dieren domesticeerden maar geen vaste verblijfplaats hadden, joegen en verzamelden maar juist wel een vaste verblijfplaats hadden, etcetera. Je kunt bij elk geval twisten over of het wel/niet jager-verzamelaars zijn. Diamond doet wat een integere historicus doet. Hij beschrijft alle grijstinten en legt daarna genuanceerd uit welke conclusie hij trekt, met objectiviteit als ideaal.
Rutger Bregman is geen integere historicus. Hij wil koste wat het kost zijn wereldbeeld projecteren op de geschiedenis. Daarom blijft hij het hele boek lang de doelpalen verzetten. Soms baseert hij zich op een enkel voorbeeld en later juist weer op een heel specifieke selectie van de data, om uiteindelijk triomfantelijk te concluderen dat wat hij altijd al dacht de waarheid is. Alleen als je bij alles denkt: het zal wel want Rutger heeft de data bestudeerd en ik niet, dan is dit boek serieus te nemen. Helaas doen mensen dit al snel als ze iets lezen dat overeenstemt met wat ze al vinden. En zo speelt de charlatan Rutger Bregman klaar waarin de integere Michiel Hekkens faalt: het bevochtigen van de slipjes van hoogopgeleide Tindermeisjes.
January 14, 2023
Ich habe das Buch extrem gerne gelesen. Gerade in Zeiten von unendlichen Krisen und schlimmen Kriegen, tut es der Seele gut, auch von Positivbeispielen ( wohl bemerkt : wissenschaftlich nachgewiesenen Positivbeispielen) zu lesen. Mir hat es so manches Mal das Herz und die Augen ein St眉ck weiter ge枚ffnet. 馃挌馃挌馃挌馃挌. Ich werde es immer im Hinterkopf behalten 馃檹馃徎 Von mir eine Leseempfehlung 鉂わ笍
March 27, 2023
Nope.
December 31, 2020
Harari spune pe coperta Humankind c膬 aceast膬 carte l-a f膬cut s膬 vad膬 lumea dintr-o perspectiv膬 proasp膬t膬. Ei bine, Harari nu este singurul c膬ruia Bregman 卯i d膬 elegant peste nas 卯n cea mai recent膬 carte a sa. Sunt t膬v膬li葲i acolo mul葲i, de la Hobbes la Gustave Le Bon, de la Richard Dawkins la Steven Pinker. Ideea lui Bregman, pe care o reg膬sim 葯i-n cartea sa anterioar膬, Utopie pentru reali葯ti, tradus膬 葯i la noi, este c膬 oamenii, cei mai mul葲i dintre ei, 卯n ad芒ncul lor, sunt buni. Uau, cum a葯a? Adic膬, nu suntem ni葯te fiin葲e care, mai ales 卯n situa葲ii de criz膬, devin ni葯te bestii? Nu pofta noastr膬 de lupt膬, de r膬zboi, de s芒nge, ne-a adus aici? Nu suntem 卯n principal egoi葯ti, nemernici, r膬i, cruzi cu semenii no葯tri, pe care i-am vrea mor葲i, mai ales dac膬 au succesul la care noi nu am putut ajunge? Nu de-asta avem noi nevoie de legi care s膬 ne 卯ngr膬deasc膬 din ce 卯n ce mai mult libertatea, de control, de pu葯c膬rii 葯i a葯a mai departe? Nu, spune autorul 葯i 卯ncearc膬 s膬 dea un r膬spuns documentat, 卯n urma c膬ruia nu doar c膬 卯葲i schimbi viziunea despre lume 葯i oameni 卯n general, dar 卯n葲elegi mult mai bine de ce trebuie s膬 reg芒ndim tot ce 葲ine de modelul educa葲ional, de economie, de munc膬, de felul 卯n care privim lumea. Dup膬 ce ofer膬 exemple excelente pentru a explica natura bun膬 a omului, autorul arat膬 de ce oamenii buni devin r膬i, explic芒nd 葯i cum puterea corupe 葯i empatia orbe葯te. Apoi, continu膬, ajung芒nd chiar la a oferi un remediu pentru ur膬, injusti葲ie 葯i prejudec膬葲i. Sunt multe de spus despre aceast膬 carte, mi-am notat zeci de idei interesante, despre care voi vorbi 葯i-n episodul din aceast膬 s膬pt膬m芒n膬 al podcastului Vocea na葲iei.
Displaying 1 - 30 of 7,925 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.