What do you think?
Rate this book
مومو
إيفان سيرجيفيتش تورغينيف من رواد القصة القصيرة والطويلة في الأدب الروسي، تمتاز قصصه بعمق الفكرة وبراعة الأسلوب ودقة التعبير.
ولد عام ١٨١٨ في مقاطعة أوريل بأواسط روسيا ودرس في جامعة موسكو وبطرسبرج حتى سنة ١٨٣٧ ثم درس فلسفة هيجل والآداب القديمة والتاريخ وفاز بدرجة أستاذ في الفلسفة من جامعة بطرسبرج سنة ١٨٤٢، وكان قد شرع ينشر باكورة أعماله الأدبية في مجلة المعاصر التي أسسها بوشكين.
عرض في قصصه القصيرة آراؤه في مساوئ النظام الإجتماعي الذي كان سائدا في روسيا في القرن التاسع عشر.
وفي قصته "مومو" حلق تورغينيف إلى القمة في وصف آلام الحياة وقسوتها على الفلاحين، وفي تصوير العبودية التي كان "رقيق البيت" يرسف في أغلالها إذ ذاك.
قال جولزوردي عنها "ليس في الآداب كلها ماهو أعنف احتجاجا على قسوة الظالمين!".
ولد عام ١٨١٨ في مقاطعة أوريل بأواسط روسيا ودرس في جامعة موسكو وبطرسبرج حتى سنة ١٨٣٧ ثم درس فلسفة هيجل والآداب القديمة والتاريخ وفاز بدرجة أستاذ في الفلسفة من جامعة بطرسبرج سنة ١٨٤٢، وكان قد شرع ينشر باكورة أعماله الأدبية في مجلة المعاصر التي أسسها بوشكين.
عرض في قصصه القصيرة آراؤه في مساوئ النظام الإجتماعي الذي كان سائدا في روسيا في القرن التاسع عشر.
وفي قصته "مومو" حلق تورغينيف إلى القمة في وصف آلام الحياة وقسوتها على الفلاحين، وفي تصوير العبودية التي كان "رقيق البيت" يرسف في أغلالها إذ ذاك.
قال جولزوردي عنها "ليس في الآداب كلها ماهو أعنف احتجاجا على قسوة الظالمين!".
61 pages, Paperback
First published January 1, 1852
64 people are currently reading
3,312 people want to read
About the author
Ivan Turgenev
1,672books2,589followersIvan Sergeyevich Turgenev (Cyrillic: Иван Сергеевич Тургенев) was a novelist, poet, and dramatist, and now ranks as one of the towering figures of Russian literature. His major works include the short-story collection A Sportsman’s Sketches (1852) and the novels Rudin (1856), Home of the Gentry (1859), On the Eve (1860), and Fathers and Sons (1862).
These works offer realistic, affectionate portrayals of the Russian peasantry and penetrating studies of the Russian intelligentsia who were attempting to move the country into a new age. His masterpiece, Fathers and Sons, is considered one of the greatest novels of the nineteenth century.
Turgenev was a contemporary with Fyodor Dostoevsky and Leo Tolstoy. While these wrote about church and religion, Turgenev was more concerned with the movement toward social reform in Russia.
These works offer realistic, affectionate portrayals of the Russian peasantry and penetrating studies of the Russian intelligentsia who were attempting to move the country into a new age. His masterpiece, Fathers and Sons, is considered one of the greatest novels of the nineteenth century.
Turgenev was a contemporary with Fyodor Dostoevsky and Leo Tolstoy. While these wrote about church and religion, Turgenev was more concerned with the movement toward social reform in Russia.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 237 reviews
May 17, 2018
(I'm afraid that this review contains some spoilers. Given the brevity of the story in question, they were hard to avoid.)
I'm aware of the historical context of the novel. I'm aware that the protagonist Gerasim is a metaphor for a Russian serf unable to stand up for himself. I'm aware that Mumu was written as a warning against the cruelty of the life conditions of serfs in Tsarist Russian. I know all that, but I would still argue that the subject of this story is, in its essence, eternal. This story does belong to a certain historical period, but like all great classical works of literature, Mumu stands the test of time. The subject of this story, a man caught up in a net of duty and social restrictions is something we can all relate to. Another thing that is always relevant is the theme of isolation and this story captures it perfectly. The landlady of the house is, despite the fact that she controls the fates of other human beings, or perhaps because of it, profoundly unhappy and isolated. This Madam who quite literally ‘owns� Gerasim has grown cold and distant, proving true to the proverb ‘absolute power corrupts absolutely�. Madam in this story is selfish and stubborn, and while she may command others, ultimately it brings her no satisfaction. This old lady is absolutely lonely, and unable to establish a relationship or connection of any kind. In contrast, despite the fact that he is only a serf, and a deaf mute one, Gerasim has the capacity to establish relationships with others. Obviously, Gerasim struggles to express himself and form relationships because of his disability, but he clearly has the capacity to love. Madam prevents him from forming a relationship out of a caprice. When a girl Gerasim cares for is taken away from him, Gerasim establishes a touching friendship with a dog Mumu. Unfortunately, Mumu doesn’t like the old lady, who in turn gets offended by dog’s rejection. Paradoxically, both the villain and the victim in this story are profoundly isolated. Madam and Gerasim are both caught up in the cruelty of the system they do not know how to question. Mumu is a sad and tragic tale, there is no doubt about that.
In essence, Mumu tells a tragic tale of a serf. Gerasim is not isolated only by his disability, but also by his social position. Gerasim is a serf brought from the country to the city, a position he grows accustomed to, but that is symbolic of his lack of power to choose not only his job, but his dwelling as well. This dislocations also strengthens Gerasim's isolation. The fact that Gerasim was a deaf mute only makes him more of a powerful symbol. Gerasim represents a typical serf, one unable to speak or argue for himself. How easy we forget about this dark side of European history. We learn about it, but we never really stop to think what it all meant. I know of at least a dozen of serf and peasant rebellions in Croatia, starting from the Middle Ages and lasting until the eighteen century. Like in other European countries, these rebellions were smothered in blood. We learn about it in school, we may even remember the violent descriptions or horrible details (like for example the cruel manner in which the serfs were executed), but we never stop to wonder why. People today often don’t realize how much the European institution of serfdom was akin to slavery. Centuries went by, and this institution became something ingrained into the human mind. Perhaps it is still ingredient in our mind, somewhere deep down. That would sure explain many things. The stark differences between different layers of society must look abnormal to our eyes today, but in those times these were ‘the truth we hold to be self-evident�. Some things never change and the vast majority of people do live in difficult conditions. Are the times we live in truly that different? I mean, do I own or own the house I live in? I’m assuming that you my reader, probably owe rather than own the house you live in (or you did at some stage of your life). You are not free to go wherever you want, whenever you want. We are forever in depth, we always owe money to the banks, to the state, etc. Like the serfs, once we pay our taxes, our mortgage and buy our groceries, there really isn’t that much left. You can preach ‘rights� until you pass out, but the only right we really have is the right to die. Sometimes not even that. 99 percent of us will have to work for everything we have. As recent history demonstrates, our Western societies are quite economically unstable. We haven't come up with a good or a just system. The World Bank and IMF are not called tools of a colonial system for no reason.
There is no point in wondering why the protagonist didn’t refuse to perform the act will break his heart. He couldn’t have refused the order. He wouldn't have know how. In addition, where could he go? You don’t image he just wondered of and found another job? That’s not how things worked out back then. A serf was a person who owned nothing and was considered a property. Moreover, it is not how things work out today. I can easily imagine a modern day Gerasim. He belongs to the lower working class, he has no education and no control over his life, and his land lady demands he gets rid of the dog? What will he do? Maybe if there is a dog shelter nearby, there might be some hope for the dog, but how would he explain what he wants being that he is a deaf mute? How free are we today? How often do we must give up someone or something we love to keep our jobs? How many people are worse off than serfs? 40 million slaves is the official contemporary estimate if I’m not mistaken. Our Western economy is still deeply unstable. Even people who have tons of degrees, speak half a dozen languages often struggle to keep and hold a job. Do you have a feeling that you have to work long hours just to keep the food on the table? Probably you do. How much do you really own, your degrees and work accomplishment aside? Sometimes all it takes for a family to become homeless and lose their home is for one member to get seriously ill. Millions of people live with chronic and incurable illnesses. Life is hard, it just is. This story is only too relevant, I’m afraid. I’m convinced there are many Gerasims among us today.
To conclude, Mumu is a tragic but profound tale. It digs deep into the loneliness of the human condition. From the technical point of view, this story is perfect. Turgenev mixes humour with sadness with an impressive ease. It is a skill typically found in a great Russian writer, but one never really get tired of it. The narrative flows with ease, and the characters are masterfully portrayed. The tragic fate of Mumu, a simple and tragic animal, is incredibly touching. From start to finish, this story is absolutely fantastic. It is an impressive piece of writing in every way I can think of. The only fault I can think of in connection with it being that it is quite depressive. I'm not sure can we really consider it a flaw, as the 'depressive' feel of this story is the logical consequence of the seriousness of its theme. Nevertheless, there is no denying one is left with a bitter taste in one's mouth. Don't read it you are overly sensitive or feel like you need something to lift you up. This story will definitely not brighten your mood, but it will probably make you think.
I'm aware of the historical context of the novel. I'm aware that the protagonist Gerasim is a metaphor for a Russian serf unable to stand up for himself. I'm aware that Mumu was written as a warning against the cruelty of the life conditions of serfs in Tsarist Russian. I know all that, but I would still argue that the subject of this story is, in its essence, eternal. This story does belong to a certain historical period, but like all great classical works of literature, Mumu stands the test of time. The subject of this story, a man caught up in a net of duty and social restrictions is something we can all relate to. Another thing that is always relevant is the theme of isolation and this story captures it perfectly. The landlady of the house is, despite the fact that she controls the fates of other human beings, or perhaps because of it, profoundly unhappy and isolated. This Madam who quite literally ‘owns� Gerasim has grown cold and distant, proving true to the proverb ‘absolute power corrupts absolutely�. Madam in this story is selfish and stubborn, and while she may command others, ultimately it brings her no satisfaction. This old lady is absolutely lonely, and unable to establish a relationship or connection of any kind. In contrast, despite the fact that he is only a serf, and a deaf mute one, Gerasim has the capacity to establish relationships with others. Obviously, Gerasim struggles to express himself and form relationships because of his disability, but he clearly has the capacity to love. Madam prevents him from forming a relationship out of a caprice. When a girl Gerasim cares for is taken away from him, Gerasim establishes a touching friendship with a dog Mumu. Unfortunately, Mumu doesn’t like the old lady, who in turn gets offended by dog’s rejection. Paradoxically, both the villain and the victim in this story are profoundly isolated. Madam and Gerasim are both caught up in the cruelty of the system they do not know how to question. Mumu is a sad and tragic tale, there is no doubt about that.
In essence, Mumu tells a tragic tale of a serf. Gerasim is not isolated only by his disability, but also by his social position. Gerasim is a serf brought from the country to the city, a position he grows accustomed to, but that is symbolic of his lack of power to choose not only his job, but his dwelling as well. This dislocations also strengthens Gerasim's isolation. The fact that Gerasim was a deaf mute only makes him more of a powerful symbol. Gerasim represents a typical serf, one unable to speak or argue for himself. How easy we forget about this dark side of European history. We learn about it, but we never really stop to think what it all meant. I know of at least a dozen of serf and peasant rebellions in Croatia, starting from the Middle Ages and lasting until the eighteen century. Like in other European countries, these rebellions were smothered in blood. We learn about it in school, we may even remember the violent descriptions or horrible details (like for example the cruel manner in which the serfs were executed), but we never stop to wonder why. People today often don’t realize how much the European institution of serfdom was akin to slavery. Centuries went by, and this institution became something ingrained into the human mind. Perhaps it is still ingredient in our mind, somewhere deep down. That would sure explain many things. The stark differences between different layers of society must look abnormal to our eyes today, but in those times these were ‘the truth we hold to be self-evident�. Some things never change and the vast majority of people do live in difficult conditions. Are the times we live in truly that different? I mean, do I own or own the house I live in? I’m assuming that you my reader, probably owe rather than own the house you live in (or you did at some stage of your life). You are not free to go wherever you want, whenever you want. We are forever in depth, we always owe money to the banks, to the state, etc. Like the serfs, once we pay our taxes, our mortgage and buy our groceries, there really isn’t that much left. You can preach ‘rights� until you pass out, but the only right we really have is the right to die. Sometimes not even that. 99 percent of us will have to work for everything we have. As recent history demonstrates, our Western societies are quite economically unstable. We haven't come up with a good or a just system. The World Bank and IMF are not called tools of a colonial system for no reason.
There is no point in wondering why the protagonist didn’t refuse to perform the act will break his heart. He couldn’t have refused the order. He wouldn't have know how. In addition, where could he go? You don’t image he just wondered of and found another job? That’s not how things worked out back then. A serf was a person who owned nothing and was considered a property. Moreover, it is not how things work out today. I can easily imagine a modern day Gerasim. He belongs to the lower working class, he has no education and no control over his life, and his land lady demands he gets rid of the dog? What will he do? Maybe if there is a dog shelter nearby, there might be some hope for the dog, but how would he explain what he wants being that he is a deaf mute? How free are we today? How often do we must give up someone or something we love to keep our jobs? How many people are worse off than serfs? 40 million slaves is the official contemporary estimate if I’m not mistaken. Our Western economy is still deeply unstable. Even people who have tons of degrees, speak half a dozen languages often struggle to keep and hold a job. Do you have a feeling that you have to work long hours just to keep the food on the table? Probably you do. How much do you really own, your degrees and work accomplishment aside? Sometimes all it takes for a family to become homeless and lose their home is for one member to get seriously ill. Millions of people live with chronic and incurable illnesses. Life is hard, it just is. This story is only too relevant, I’m afraid. I’m convinced there are many Gerasims among us today.
To conclude, Mumu is a tragic but profound tale. It digs deep into the loneliness of the human condition. From the technical point of view, this story is perfect. Turgenev mixes humour with sadness with an impressive ease. It is a skill typically found in a great Russian writer, but one never really get tired of it. The narrative flows with ease, and the characters are masterfully portrayed. The tragic fate of Mumu, a simple and tragic animal, is incredibly touching. From start to finish, this story is absolutely fantastic. It is an impressive piece of writing in every way I can think of. The only fault I can think of in connection with it being that it is quite depressive. I'm not sure can we really consider it a flaw, as the 'depressive' feel of this story is the logical consequence of the seriousness of its theme. Nevertheless, there is no denying one is left with a bitter taste in one's mouth. Don't read it you are overly sensitive or feel like you need something to lift you up. This story will definitely not brighten your mood, but it will probably make you think.
March 9, 2020
Διαχρονικό μεγαλείο της ρωσικής λογοτεχνίας.
Η Μούμου είναι μια γλυκιά και όμορφη ύπαρξη.
Ένα υπερτέλειο πλάσμα που ξέρει μόνο
να αγαπά και να αφοσιώνεται, να υπακούει,
να λατρεύει, να περιμένει, να μυρίζει ευτυχία
και χάδια και να γεύεται τρυφερότητα μαζί με παραδομένη πίστη.
Όποιος βυθίστηκε στα μάτια της
αισθάνθηκε πως είναι να λατρεύουν οι βαθιές ψυχές, αυτές που περιέχουν ατομικές βόμβες αισθημάτων, πυρηνικά όπλα που εκρήγνυνται
όταν η καρδιά του κόσμου χτυπάει
με υποτέλεια και ευκολία μπροστά
στην κινητήρια επιρροή αυτοδιάθεσης
και την εξουσία με την οποία το χρήμα
ως δύναμη κατοχής επιλέγει την εξέλιξη
στην συνειδησιακή ροή της ζωής.
Ιδανικά και ηθική είναι το καλύτερο μέσο για να γεμίσει κανείς την μεγάλη τρύπα που λέγεται ψυχή.
Η Μούμου αποτελεί μέρος
της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Ελάχιστοι συγγραφείς μυθοπλασίας
θα μπορούσαν να δημιουργήσουν απλά , λιτά,
απέριττα, άμεσα, καθαρά, γνήσια και κατανοητά τρισδιάστατα αξιόπιστα ανθρώπινα όντα με λέξεις.
Έναν χωροχρόνο ειλικρινά υπαρκτό και ζωντανό
μέσω της
γραφής/ ανάγνωσης.
Για να διαβάσει κάποιος τη Μούμου πρέπει να ζει,
να ζει και να αισθάνεται σε μια άλλη διάσταση.
Τώρα μπορώ να κλάψω γοερά με την ησυχία μου!....
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
Η Μούμου είναι μια γλυκιά και όμορφη ύπαρξη.
Ένα υπερτέλειο πλάσμα που ξέρει μόνο
να αγαπά και να αφοσιώνεται, να υπακούει,
να λατρεύει, να περιμένει, να μυρίζει ευτυχία
και χάδια και να γεύεται τρυφερότητα μαζί με παραδομένη πίστη.
Όποιος βυθίστηκε στα μάτια της
αισθάνθηκε πως είναι να λατρεύουν οι βαθιές ψυχές, αυτές που περιέχουν ατομικές βόμβες αισθημάτων, πυρηνικά όπλα που εκρήγνυνται
όταν η καρδιά του κόσμου χτυπάει
με υποτέλεια και ευκολία μπροστά
στην κινητήρια επιρροή αυτοδιάθεσης
και την εξουσία με την οποία το χρήμα
ως δύναμη κατοχής επιλέγει την εξέλιξη
στην συνειδησιακή ροή της ζωής.
Ιδανικά και ηθική είναι το καλύτερο μέσο για να γεμίσει κανείς την μεγάλη τρύπα που λέγεται ψυχή.
Η Μούμου αποτελεί μέρος
της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Ελάχιστοι συγγραφείς μυθοπλασίας
θα μπορούσαν να δημιουργήσουν απλά , λιτά,
απέριττα, άμεσα, καθαρά, γνήσια και κατανοητά τρισδιάστατα αξιόπιστα ανθρώπινα όντα με λέξεις.
Έναν χωροχρόνο ειλικρινά υπαρκτό και ζωντανό
μέσω της
γραφής/ ανάγνωσης.
Για να διαβάσει κάποιος τη Μούμου πρέπει να ζει,
να ζει και να αισθάνεται σε μια άλλη διάσταση.
Τώρα μπορώ να κλάψω γοερά με την ησυχία μου!....
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
December 14, 2017
Μία νουβέλα, με δυνατούς χαρακτήρες και δραματικό τέλος. Η τέχνη του να γράφεις κάτι σπουδαίο μέσα σε λίγες μόνο σελίδες.
January 26, 2018
What trifles, if you think of it, will sometimes disturb any one! (16)
Dogs are our link to paradise. They don't know evil or jealousy or discontent. To sit with a dog on a hillside on a glorious afternoon is to be back in Eden, where doing nothing was not boring―it was peace.
� Milan Kundera
Turgenev, another master of the unpredictable. He started this short story with the description of an old lady; a widow with joyless and gloomy days, and now with evenings blacker than night. The air was made of sadness and uncertainty. I always feel bad when old people are left alone in the world. Although she was surrounded by many servants, they were not their family, their blood. Even when the lady had the most remarkable servant, Gerasim, deaf and dumb from birth but extremely strong and with great sense of responsibility. He was used to hard work, to the village life, but, all of a sudden, he found himself in Moscow, in the old lady's house, working as a porter. And since “man gets used to anything�, Gerasim got used to living in town as well. And yet, that would be the first wound of his life.
The story goes on and Turgenev presents us a shoemaker that also worked at the widow's house. Kapiton Klimov, a sad drunkard led to the bottle by his own sorrow (sorrow has many ways to make a human being explode; you could prefer depressing music and a pint of ice cream, but to each his own) made the old lady a bit uneasy. She took pity on him and decided he should marry Tatiana, a laundress with a tragic past. That decision—that apparently came from a kind-hearted old lady that wanted to regenerate a lost man—had repercussions on several aspects. One of those consequences was the second wound of Gerasim. The third wound concerns a dog, Mumu, the inspiration for this short story's title. One of the few things you will regard as pure and honest and that, eventually, will break your literary heart.
I can't mention all the particulars because this is a very short story and I don't want to spoil everything, even if you can find the details in a million websites. They will not come from a review of mine!
So, let's just say that even though Turgenev amuses us with some fine irony while describing these Russian fellas...
‘Here you’ve been drunk again,� Gavrila began, ‘drunk again, haven’t you? Eh? Come,answer me!�
‘Owing to the weakness of my health, I have exposed myself to spirituous beverages, certainly,� replied Kapiton. (8)
...there is an oppressive atmosphere you cannot escape from.
...she watched him confidingly and without any fear, faintly wagging her tail. He turned away, frowned, and wrung his hands... (23)
An intense sorrow that I am sure will not lead you to a bottle (well, I hope), but will make you contemplate your own surroundings, your own actions and attitudes towards other people.
Nothing is what it seems. Not even an old lady.
Russian authors seemed to have found the exact amount of humor and tragedy that life can bear. They put everything on paper and created the most magnificent pieces of literature that make everything else so unnecessary. When I think about it, when I take time for myself and ponder about my own existence, happiness doesn't seem so far away. A book, coffee, light, a rainy day.
And loneliness, for a while, is nothing but a word.
Feb 26, 14
* Also on .
- Note: I read this story last year, from Aug, 2 to 9 but I'm reviewing the last couple of books I couldn't review before, so yes, I had to re-read it. My memory is not that good. And this was not a good time to re-read it, let me assure you. For numerous reasons that are not relevant to you, person that's reading this, I'm not living with my beloved cat anymore. A relative is taking care of him and I visit him every week. There are not many words to describe what the separation meant to me. You also can't imagine the impact that reading this short story had on me, now. There is a time for everything, I always say. Last year, this story was a somewhat funny and moving read. Today... today is a story that left my soul grieving.
September 16, 2024
What a devastating short story it was, written by another brilliant Russian novelist.
A short story with a deep meaning. An excellent portrayal of society and human relationships.. It contains so many intense contrasts and themes. Loving and not being loved back. Loving and being feared. Isolation. Servitude and lack of free will. It also has to do with fate. Turgenev put all these things together and wrote Mumu. And he did it perfectly.
Some of the characters were based on real people for example the old lady was based on Turgenev's mother who was a very cold, distant and strict woman.
Gerasim is the perfect example of a poor folk/ Russian peasant. He was deaf and mute and isolated. He wanted to give and receive love (unfortunately most of the characters feared him) and he found what he was looking for in Mumu , the little dog he saved. Without saying a single word to the animal, except for Mumu (come to think about it it's heart breaking and sweet since it was the only thing he could say given the fact that he was mute) he managed to built such a strong relationship with the dog, a relationship that he couldn't find in humans. So once he got what he longed for people wanted to take that away from him.. I could go deeper and talk about the river scene and how that destroyed him, but I don't wish to spoil anything.
And the ending..Oh well, I did cry a little.
Dogs! Dogs accept you just the way you are. Blind, deaf, mute, ugly, pretty. They are the ones that show you devotion and unconditional love. Years have passed since Turgenev wrote this story and yet things haven't changed on how people treat people with special needs or dogs/animals...
Mumu is a freaking work of art.
A short story with a deep meaning. An excellent portrayal of society and human relationships.. It contains so many intense contrasts and themes. Loving and not being loved back. Loving and being feared. Isolation. Servitude and lack of free will. It also has to do with fate. Turgenev put all these things together and wrote Mumu. And he did it perfectly.
Some of the characters were based on real people for example the old lady was based on Turgenev's mother who was a very cold, distant and strict woman.
Gerasim is the perfect example of a poor folk/ Russian peasant. He was deaf and mute and isolated. He wanted to give and receive love (unfortunately most of the characters feared him) and he found what he was looking for in Mumu , the little dog he saved. Without saying a single word to the animal, except for Mumu (come to think about it it's heart breaking and sweet since it was the only thing he could say given the fact that he was mute) he managed to built such a strong relationship with the dog, a relationship that he couldn't find in humans. So once he got what he longed for people wanted to take that away from him.. I could go deeper and talk about the river scene and how that destroyed him, but I don't wish to spoil anything.
And the ending..Oh well, I did cry a little.
Dogs! Dogs accept you just the way you are. Blind, deaf, mute, ugly, pretty. They are the ones that show you devotion and unconditional love. Years have passed since Turgenev wrote this story and yet things haven't changed on how people treat people with special needs or dogs/animals...
Mumu is a freaking work of art.
April 2, 2022
38th book of 2022
Turgenev strikes at the heart of his readers in this exquisite short story. Brutal, heartbreaking, and subtle, this story will not soon leave me.
Turgenev strikes at the heart of his readers in this exquisite short story. Brutal, heartbreaking, and subtle, this story will not soon leave me.
October 31, 2022
Ένας αθώος γίγαντας ονόματι Γκερασίμ, χωρίς να ακούει και χωρίς να μιλάει, παραδίδει μαθήματα με την υποδειγματική του διακριτικότητα και το γλυκό του πνευματικό ανάστημα.
Μια νουβέλα πάνζεστη σαν φουρνιστό τσουρέκι τα Χριστούγεννα και τρυφερή σαν μια σκυλίσια γλειψιά ευγνωμοσύνης στη μούρη κάποιου που αγαπά πολύ τα ζώα.
Μια νουβέλα πάνζεστη σαν φουρνιστό τσουρέκι τα Χριστούγεννα και τρυφερή σαν μια σκυλίσια γλειψιά ευγνωμοσύνης στη μούρη κάποιου που αγαπά πολύ τα ζώα.
January 6, 2019
Ένα εξαίρετο δείγμα γραφής από έναν ρώσο συγγραφέα με τον οποίο δεν είχα ασχοληθεί έως τώρα. Απλή γραφή, συμμαζεμένη φόρμα αλλά αναλυτική και πιστή αναπαράσταση του κοινωνικού και ψυχολογικού προφίλ του πρωταγωνιστή του.
Συστήνεται ανεπιφύλακτα!!!
📖✒🍰❤❤❤ǹ✌👌👏👍�
Συστήνεται ανεπιφύλακτα!!!
📖✒🍰❤❤❤ǹ✌👌👏👍�
November 25, 2017
Μούμου είναι το όνομα της σκυλίτσας γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να την ονομάσει και να τη φωνάζει κοντά του ο μουγγός αφέντης της. Τρυφερή και λυπημένη ιστορία κατά τη συνήθεια του συγγραφέα: η ευτυχία αγγίζεται, αλλά δε διαρκεί, πάντα υπάρχει κάτι εύθραυστο στη φύση των πραγμάτων, ή απ� τις επιλογές του αστάθμητου ανθρώπινου παράγοντα. Ο συγγραφέας δρα ως κριτής των υπολοίπων χαρακτήρων, αλλά όχι του γίγαντα. Γι� αυτόν δεν ερμηνεύει, μας μεταφέρει αυτά που δε μπορούμε ν� ακούσουμε, αφού δε μιλάει και όσα βλέπουν οι άλλοι τις μόνες φορές που αφήνεται ελεύθερος, στο δωματιάκι του, πίσω από τρύπες και παράθυρα. Εκεί, τότε το πέτρινο πρόσωπο και το αλύγιστο κορμί σπάζουν, εξαφανίζονται. Όμως το δικαίωμα να νιώθει, να ποθεί, να δίνει, να μεγαλουργεί, δεν είναι αποκλειστικότητα των άλλων που ακούν και που βλέπουν, απ� αυτούς εισπράττουμε μόνο χοντροκοπιά και επιφανειακότητα. Ωστόσο ποιος μπορεί να κατηγορήσει μουζίκους; Ο δούλος είναι πάντα δούλος κι η μόνη άμυνα του υποτακτικού απ� ανάγκη ανθρώπου είναι η σύσταση και σύμπραξη, στον όχλο, αυτό το επικίνδυνο τανκ, που είναι πάντοτε σα να το χειρίζεται, ένας παράφρονας ηλεκτρονικός υπολογιστής. Ίσως να μην είναι το μόνο που μπορεί να κάνει ο δούλος, αλλά αργά ή γρήγορα θ� αναγκαστεί να υποταχτεί σε αυτό, ή να μείνει μόνος. Δεν έχει καμιά σημασία, αυτό που τον διατάζουν θα γίνει, είτε είναι ένας γάμος, είτε � Δεν ξέρω γιατί πήρε την απόφαση που πήρε ο Γκερασίμ, ίσως να θεώρησε τη Μούμου, ιδιοκτησία του σπιτιού, ίσως ένιωθε πως όφειλε να υποταχτεί στη θέληση του σπιτιού κι έπειτα όλα τον έφραξαν, έσπασαν. Ίσως η μόνη του επιλογή ήταν να υπακούσει στην εντολή. Ο συγγραφέας άλλωστε δε δίνει καταληκτικές απαντήσεις, μόνο ερμηνείες και τον αγαπώ γι' αυτό. Ποτέ με τους ανθρώπους, ο παρατηρητής δεν ξέρει για τις πράξεις τους παρά μόνο αυτά που υποθέτει ο ίδιος. Αυτό είναι ρεαλισμός.
Στους διαλόγους υστερεί, είναι άνευροι ως και δύσκαμπτοι. Αλλά η σκιαγράφηση του δούλου και του χαρακτηριστικού εκείνου που αφορά το βαρύ άνθρωπο, εκείνο που έχει τα όρια του, τοποθετούνται άψογα στις θέσεις τους. Θα επικροτήσω το συγγραφέα που δεν εμπλέκεται στην ψυχογράφηση του κωφάλαλου. Είναι πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο, για έναν άνθρωπο που γεννήθηκε και μπορεί ν� ακούει και να μιλάει, απ� την πρώτη στιγμή. Το βιβλίο είναι ένα κομψοτέχνημα, με καλή επιμέλεια στα βιογραφικά στοιχεία και πλούσιο σε φωτογραφίες, αλλά η μετάφραση είναι προβληματική: κάκιστη επιλογή η χρήση εκφράσεων ελληνικής αργκό, του επιπέδου που συνηθίζεται στις καφετέριες και όχι αυτή που δε θα ενοχλούσε εκεί που είσαι μόνος με τον εαυτό σου, στο βιβλίο σου. Όταν παροπλίζονται οι συμβατικότητες έξω απ� την πόρτα, μαζί ακολουθεί κι η γλώσσα τους. Φράσεις όπως ‘’σ� τρελά κέφια’�, λέξεις όπως ‘’μπουχός’�, ή ‘’γκόμενες’� στο άλλο βιβλίο της σειράς, το Μονομάχο, δεν έχουν καμιά θέση εδώ.
Στους διαλόγους υστερεί, είναι άνευροι ως και δύσκαμπτοι. Αλλά η σκιαγράφηση του δούλου και του χαρακτηριστικού εκείνου που αφορά το βαρύ άνθρωπο, εκείνο που έχει τα όρια του, τοποθετούνται άψογα στις θέσεις τους. Θα επικροτήσω το συγγραφέα που δεν εμπλέκεται στην ψυχογράφηση του κωφάλαλου. Είναι πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο, για έναν άνθρωπο που γεννήθηκε και μπορεί ν� ακούει και να μιλάει, απ� την πρώτη στιγμή. Το βιβλίο είναι ένα κομψοτέχνημα, με καλή επιμέλεια στα βιογραφικά στοιχεία και πλούσιο σε φωτογραφίες, αλλά η μετάφραση είναι προβληματική: κάκιστη επιλογή η χρήση εκφράσεων ελληνικής αργκό, του επιπέδου που συνηθίζεται στις καφετέριες και όχι αυτή που δε θα ενοχλούσε εκεί που είσαι μόνος με τον εαυτό σου, στο βιβλίο σου. Όταν παροπλίζονται οι συμβατικότητες έξω απ� την πόρτα, μαζί ακολουθεί κι η γλώσσα τους. Φράσεις όπως ‘’σ� τρελά κέφια’�, λέξεις όπως ‘’μπουχός’�, ή ‘’γκόμενες’� στο άλλο βιβλίο της σειράς, το Μονομάχο, δεν έχουν καμιά θέση εδώ.
July 15, 2018
Ενα γλυκοπικρο διηγημα του Ιβαν Τουργκενιεφ! Ενα διηγημα που προκαλει πονο κ θλιψη. Δε θα πρεπει να παραλειψουμε πως γραφτηκε κατα τη διαρκεια της φυλακισης του στην Αγια Πετρουπολη. Θεμα του διηγηματος η σκληροτητα της δουλοπαροικιας. Μουμου μου, τι γλυκο πλασμα εισαι!
January 31, 2021
Μούμου. Μια λιλιπούτεια ιστορία υποταγής, ανιδιοτελούς αγάπης και παντοτινής αφοσίωσης. Η Μούμου είναι όλα όσα αγαπάς, και όλα όσα θα προδώσεις. Η Μούμου είναι το μόνο που σου δόθηκε και το πρώτο που πρέπει να επιστρέψεις. Ο Τουργκιένιεφ με την αθώα και άδολη ιστορία της Μούμου καταφέρνει ένα ισχυρό πλήγμα στο κτηνώδες καθεστώς της δουλοπαροικίας στην τσαρική Ρωσία. Αυτό το μικροσκοπικό έργο με την λιτή, ανάλαφρη και ολόγυμνη από τεχνικές και τεχνάσματα γραφή όχι μόνον αποθεώθηκε ως σημαντικό δείγμα της μεγαλειώδους κλασικής λογοτεχνίας, μα αποτέλεσε και μια από τις μεγαλύτερες κραυγές κατά της βιαιότητας του καθεστώτος. Ο άνθρωπος που μελέτησε τον Χέγκελ, συναναστράφηκε με τον Τολστόι και τον Ντοστογιέφσκι, ενώ συνδέθηκε στενά με τον φλωμπέρ και τον Ζολά, δύο αιώνες μετά παραμένει αβάσταχτα επίκαιρος και τραγικά διαχρονικός.
Διαβάζοντας λίγες ώρες μετά το άρθρο του economist για την ανάγκη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, σκέφτομαι πως όσο κι αν πονάει η ιστορία της Μούμου, κανείς τελικά δεν έχει το δικαίωμα να κλάψει γι� αυτή. Τη Μούμου την προδώσαμε όλοι.💔
Διαβάζοντας λίγες ώρες μετά το άρθρο του economist για την ανάγκη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, σκέφτομαι πως όσο κι αν πονάει η ιστορία της Μούμου, κανείς τελικά δεν έχει το δικαίωμα να κλάψει γι� αυτή. Τη Μούμου την προδώσαμε όλοι.💔
November 16, 2020
1852. Ο Γκόγκολ αφού κάψει το δεύτερο τόμο των Νεκρών Ψυχών πεθαίνει από ηθελημένη ασιτία. Ο Turgenev συγκλονισμένος γράφει άρθρο και φυλακίζεται. Υπό αυτό το καθεστώς, μέσα στη φυλακή ο Turgenev γράφει τη Μουμού, μια σύντομη νουβέλα - μικρότερη των 100 σελίδων.
Η βασική ιστορία της Μουμού διαδραματίζεται στο αρχοντικό μιας εύπορης ηλικιωμένης χήρας με πρωταγωνιστή έναν κωφάλαλο δουλοπάροικο. Η ιστορία εκτείνεται σε διάστημα λίγων χρόνων διανθισμένη με περιγραφές της ζωής στο σπίτι, όμως ο Turgenev κάνει επιλεκτικά zoom in σε συγκεκριμένα σημεία που αποτελούν και τα βασικότερα της αφήγησής του.
Παρά τη περιορισμένη έκταση του έργου, ο συγγραφέας καταφέρνει να παραθέσει μια ακριβή θα μπορούσαμε να πούμε καταγραφή της ζωής των δουλοπάροικων. Ο αναγνώστης παρατηρεί τις σχέσεις μεταξύ του υπηρετικού προσωπικού, την απόλυτη εξουσία της κυρίας στις ζωές τους (π.χ αποφασίζει ποιος θα παντρευτεί με ποιον), την ανώφελη υποταγή τους (με σκοπό να κερδίσουν την εύνοια - π.χ οι ευνοούμενες αυλικές της κυρίας - ο χαρακτηρισμός του Γεράσιμου ως αχάριστος - η απόλυση τους μετά το θάνατο της κυρίας), το φόβο στα καπρίτσια της κλπ. Είναι εκπληκτικό πως ο Turgenev καταφέρνει να μιλήσει για αυτά που θέλει να στιγματίσει με τρομερή οικονομία λέξεων χωρίς να αποπροσανατολίζει τον αναγνώστη από το κεντρικό θέμα του έργου.
Όμως ξεκίνησα να μιλώ για τα βασικά σημεία του και αμέλησα να αναφέρω ποιος είναι ο Γεράσιμος και ποια η Μουμού. Ο Γεράσιμος λοιπόν είναι ο κωφάλαλος εργάτης, γεροδεμένος, δουλευταράς και τρομακτικός στην όψη (κατά τις περιγραφές), ευνοούμενος από την αφεντικίνα του (γιατί κάνει όλες τις δουλειές), ��πομονωμένος από το υπόλοιπο προσωπικό (που τον χλευάζει και τον φοβάται) και ερωτευμένος με την Τατιάνα. Καταδικασμένος έρωτας αφού η κοπέλα δεν ανταποκρίνεται μα και η χήρα αποφασίζει να την παντρέψει με τον τσαγκάρη που έχει στη δούλεψή της. Η Μουμού τώρα είναι η φωνή του Γεράσιμου.. η μικρή σκυλίτσα που έσωσε στο δρόμο και κρατάει κοντά του.
Η σχέση που χτίζει ο Turgenev ανάμεσα στο Γεράσιμο και τη Μουμού αποτελεί το μοναδικό στοιχείο ύπαρξης αγάπης καθώς και το μοναδικό στοιχείο ύπαρξης οικογένειας στο έργο. Η χήρα ζει μόνη της, η Τατιάνα και ο τσαγκάρης παντρεύονται επειδή τους πρόσταξε η αφεντικίνα (είναι εξαιρετικά τα σημεία που αναφέρει την αντίδραση του τσαγκάρη αλλά και της Τατιάνας στο άκουσμα του επικείμενου γάμου τους), ακόμα και ένας ελάχιστος διάλογος του αυλικού Γαβριηλοβιτς με τη γυναίκα του δε καταδεικνύει στο ελάχιστο συνάφεια με οικογενειακό δεσμό. Αντιλαμβανόμαστε ότι ολόκληρο το έργο δομείται κυρίως από την απουσία της αγάπης, από την απουσία της οικογένειας. Η σχέση Μουμού - Γεράσιμου έχει δοτικότητα, αφοσίωση, προστατευτικότητα και εμπιστοσύνη. Η Μουμού θα γίνει η φωνή που δεν έχει.
Δε θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση που ο Turgenev δομεί την ιστορία του με κεντρικό άξονα την απουσία της αμοιβαίας αγάπης καθώς και της οικογένειας. Άλλωστε η Μουμού έχει αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία με συμβολιστικό τρόπο δοσμένα βέβαια. Η χήρα ηλικιωμένη κυρία είναι πλασμένη όπως έχει γραφτεί στα πρότυπα της δεσποτικής μητέρας του συγγραφέα. Η σχέση του άλλωστε με τη μητέρα του ήταν ταραχώδης (επιθυμούσε να τον αποκληρώσει κλπ)
Για τον Turgenev, ο Γεράσιμος αντιπροσωπεύει το Ρώσο μουζίκο. Τον άνθρωπο που είναι εργατικός αλλά δεν έχει φωνή, που είναι τίμιος (έχει μπέσα!), που μπορεί να είναι υποταγμένος μέχρι τη στιγμή που θα επαναστατήσει και θα διεκδικήσει την ελευθερία του. Μη ξεχνάμε εδώ πως όταν η περιουσία της μητέρας του περιήλθε στα χέρια του ο Turgenev απελευθέρωσε τους μουζίκους.
Είναι εκπληκτικός βέβαια ο τρόπος που καταφέρνει να θυμίζει στον αναγνώστη ότι ο ήρωας είναι κωφάλαλος (οχι φυσικά δια της αμέσου υπενθύμισης/ επανάληψης) αλλά με συγκλονιστικές αναφορές (όπως στο σημείο που πνίγεται η Μουμού: ".. βλέπετε για αυτόν και οι πιο δυνατοί θόρυβοι του πρωινού ήταν πιο σιωπηλοί από οτι είναι για μας η σιγαλιά της νύχτας..").
Ο Turgenev λοιπόν κυριευμένος από το παρόν του (χαμός του Γκόγκολ, φυλακή) και επηρεασμένος από το παρελθόν του και τις αναφορές του (αυταρχική μητέρα, συνθήκες ζωής μουζικων) γράφει τη Μουμου και αφήνει όλες τις ανησυχιες του να τον καθοδηγησουν.
Το τέλος του βιβλίου αφήνεται στον εκάστοτε αναγνώστη να βγάλει τα συμπεράσματά του ακολουθώντας τον ήχο απ τα βήματα του Γεράσιμου.
Η βασική ιστορία της Μουμού διαδραματίζεται στο αρχοντικό μιας εύπορης ηλικιωμένης χήρας με πρωταγωνιστή έναν κωφάλαλο δουλοπάροικο. Η ιστορία εκτείνεται σε διάστημα λίγων χρόνων διανθισμένη με περιγραφές της ζωής στο σπίτι, όμως ο Turgenev κάνει επιλεκτικά zoom in σε συγκεκριμένα σημεία που αποτελούν και τα βασικότερα της αφήγησής του.
Παρά τη περιορισμένη έκταση του έργου, ο συγγραφέας καταφέρνει να παραθέσει μια ακριβή θα μπορούσαμε να πούμε καταγραφή της ζωής των δουλοπάροικων. Ο αναγνώστης παρατηρεί τις σχέσεις μεταξύ του υπηρετικού προσωπικού, την απόλυτη εξουσία της κυρίας στις ζωές τους (π.χ αποφασίζει ποιος θα παντρευτεί με ποιον), την ανώφελη υποταγή τους (με σκοπό να κερδίσουν την εύνοια - π.χ οι ευνοούμενες αυλικές της κυρίας - ο χαρακτηρισμός του Γεράσιμου ως αχάριστος - η απόλυση τους μετά το θάνατο της κυρίας), το φόβο στα καπρίτσια της κλπ. Είναι εκπληκτικό πως ο Turgenev καταφέρνει να μιλήσει για αυτά που θέλει να στιγματίσει με τρομερή οικονομία λέξεων χωρίς να αποπροσανατολίζει τον αναγνώστη από το κεντρικό θέμα του έργου.
Όμως ξεκίνησα να μιλώ για τα βασικά σημεία του και αμέλησα να αναφέρω ποιος είναι ο Γεράσιμος και ποια η Μουμού. Ο Γεράσιμος λοιπόν είναι ο κωφάλαλος εργάτης, γεροδεμένος, δουλευταράς και τρομακτικός στην όψη (κατά τις περιγραφές), ευνοούμενος από την αφεντικίνα του (γιατί κάνει όλες τις δουλειές), ��πομονωμένος από το υπόλοιπο προσωπικό (που τον χλευάζει και τον φοβάται) και ερωτευμένος με την Τατιάνα. Καταδικασμένος έρωτας αφού η κοπέλα δεν ανταποκρίνεται μα και η χήρα αποφασίζει να την παντρέψει με τον τσαγκάρη που έχει στη δούλεψή της. Η Μουμού τώρα είναι η φωνή του Γεράσιμου.. η μικρή σκυλίτσα που έσωσε στο δρόμο και κρατάει κοντά του.
Η σχέση που χτίζει ο Turgenev ανάμεσα στο Γεράσιμο και τη Μουμού αποτελεί το μοναδικό στοιχείο ύπαρξης αγάπης καθώς και το μοναδικό στοιχείο ύπαρξης οικογένειας στο έργο. Η χήρα ζει μόνη της, η Τατιάνα και ο τσαγκάρης παντρεύονται επειδή τους πρόσταξε η αφεντικίνα (είναι εξαιρετικά τα σημεία που αναφέρει την αντίδραση του τσαγκάρη αλλά και της Τατιάνας στο άκουσμα του επικείμενου γάμου τους), ακόμα και ένας ελάχιστος διάλογος του αυλικού Γαβριηλοβιτς με τη γυναίκα του δε καταδεικνύει στο ελάχιστο συνάφεια με οικογενειακό δεσμό. Αντιλαμβανόμαστε ότι ολόκληρο το έργο δομείται κυρίως από την απουσία της αγάπης, από την απουσία της οικογένειας. Η σχέση Μουμού - Γεράσιμου έχει δοτικότητα, αφοσίωση, προστατευτικότητα και εμπιστοσύνη. Η Μουμού θα γίνει η φωνή που δεν έχει.
Δε θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση που ο Turgenev δομεί την ιστορία του με κεντρικό άξονα την απουσία της αμοιβαίας αγάπης καθώς και της οικογένειας. Άλλωστε η Μουμού έχει αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία με συμβολιστικό τρόπο δοσμένα βέβαια. Η χήρα ηλικιωμένη κυρία είναι πλασμένη όπως έχει γραφτεί στα πρότυπα της δεσποτικής μητέρας του συγγραφέα. Η σχέση του άλλωστε με τη μητέρα του ήταν ταραχώδης (επιθυμούσε να τον αποκληρώσει κλπ)
Για τον Turgenev, ο Γεράσιμος αντιπροσωπεύει το Ρώσο μουζίκο. Τον άνθρωπο που είναι εργατικός αλλά δεν έχει φωνή, που είναι τίμιος (έχει μπέσα!), που μπορεί να είναι υποταγμένος μέχρι τη στιγμή που θα επαναστατήσει και θα διεκδικήσει την ελευθερία του. Μη ξεχνάμε εδώ πως όταν η περιουσία της μητέρας του περιήλθε στα χέρια του ο Turgenev απελευθέρωσε τους μουζίκους.
Είναι εκπληκτικός βέβαια ο τρόπος που καταφέρνει να θυμίζει στον αναγνώστη ότι ο ήρωας είναι κωφάλαλος (οχι φυσικά δια της αμέσου υπενθύμισης/ επανάληψης) αλλά με συγκλονιστικές αναφορές (όπως στο σημείο που πνίγεται η Μουμού: ".. βλέπετε για αυτόν και οι πιο δυνατοί θόρυβοι του πρωινού ήταν πιο σιωπηλοί από οτι είναι για μας η σιγαλιά της νύχτας..").
Ο Turgenev λοιπόν κυριευμένος από το παρόν του (χαμός του Γκόγκολ, φυλακή) και επηρεασμένος από το παρελθόν του και τις αναφορές του (αυταρχική μητέρα, συνθήκες ζωής μουζικων) γράφει τη Μουμου και αφήνει όλες τις ανησυχιες του να τον καθοδηγησουν.
Το τέλος του βιβλίου αφήνεται στον εκάστοτε αναγνώστη να βγάλει τα συμπεράσματά του ακολουθώντας τον ήχο απ τα βήματα του Γεράσιμου.
This entire review has been hidden because of spoilers.
October 11, 2020
Quantas feridas um homem pode suportar.?
Guerássim , mudo e surdo de nascença, foi tirado de junto de sua família, foi mandado para Moscou para servir como porteiro na casa de uma velha senhora. Era forte e robusto, trabalhava por 4 pessoas. Apesar de um caráter extraordinário, tinha suas dificuldades por ser mudo e surdo. Uma criatura sólida do ponto de vista moral, mas limitado em inteligência e saber.
Apesar de não se relacionar bem com as pessoas, ele se apega a uma cachorrinha que ele salvou no rio , presa no lodo, a qual ele chamou de MuMu.
A partir daí toda a história gira em torno, desse gigante robusto, e desse ser frágil.
Olha, qualquer um que tenha um coração irá se emocionar com essa história.
Ivan Turguêniev na pessoa de Guerássim, critica o modo como os camponeses eram tratados, em que condições vivam , a que eram se submetidos na Rússia Czarista.
Um conto muito triste, que com certeza não te deixará feliz, mas vai fazer você analisar , pensar nas desigualdades e injustiças que sempre estiveram presentes nesse mundo.
Guerássim , mudo e surdo de nascença, foi tirado de junto de sua família, foi mandado para Moscou para servir como porteiro na casa de uma velha senhora. Era forte e robusto, trabalhava por 4 pessoas. Apesar de um caráter extraordinário, tinha suas dificuldades por ser mudo e surdo. Uma criatura sólida do ponto de vista moral, mas limitado em inteligência e saber.
Apesar de não se relacionar bem com as pessoas, ele se apega a uma cachorrinha que ele salvou no rio , presa no lodo, a qual ele chamou de MuMu.
A partir daí toda a história gira em torno, desse gigante robusto, e desse ser frágil.
Olha, qualquer um que tenha um coração irá se emocionar com essa história.
Ivan Turguêniev na pessoa de Guerássim, critica o modo como os camponeses eram tratados, em que condições vivam , a que eram se submetidos na Rússia Czarista.
Um conto muito triste, que com certeza não te deixará feliz, mas vai fazer você analisar , pensar nas desigualdades e injustiças que sempre estiveram presentes nesse mundo.
June 27, 2023
♥️♥️♥️♥️Τα βιβλία με πρωταγωνιστές ζώα είχαν και έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Ένα από αυτά τα ζώα είναι πλέον και η Μουμού. Ένα άκρως ανθρώπινο, συγκινητικό και διδακτικό ανάγνωσμα που κερδίζει επάξια 4 υπέρλαμπρα αστεράκια!!!
January 5, 2015
A deaf-mute and a stray dog. This being written by a russian, you know the ending is going to be sad.
March 31, 2023
Dopo aver letto "Memorie di un Cacciatore", adesso questa breve antologia di tre racconti dello stesso autore mi ha riavvicinato all'atmosfera della campagna russa dell'ottocento con i suoi spazi sterminati, i suoi cieli cangianti, la brava gente delle proprietà terriere dei nobili e alla poetica scrittura di questo grande scrittore. Un ottimo libro per chiudere in bellezza le letture del 2022.
June 15, 2020
Μια γλυκιά σκυλίτσα, κατεξοχήν σύμβολο αθωότητας κι αγάπης χωρίς ανταλλάγματα, γίνεται το μοναδικό πλάσμα που αγάπησε το Γκερασίμ, ένα γιγαντόσωμο, καλοκάγαθο μουζίκο. Είναι κωφάλαλος και Μουμού είναι ο μοναδικός ήχος που μπορεί να προφέρει.
Θα μπορούσε να είναι ένα τρυφερό παραμύθι, το χρονικό μιας όμορφης φιλίας, στα χέρια όμως του Turgenyev γίνεται ένα δυνατό διήγημα - καταγγελία για όλους εκείνους τους αδύναμους ανθρώπους που δεν έχουν δικαίωμα λόγου, είναι όμως καλοί για να κάνουν όλες τις δουλειές.
Οι παραλληλισμοί με το είναι νομίζω εμφανείς.
Για άλλη μια φορά δηλώνω γοητευμένος από τη Ρώσικη σχολή. 5/5 και ήδη αγαπημένο.
Θα μπορούσε να είναι ένα τρυφερό παραμύθι, το χρονικό μιας όμορφης φιλίας, στα χέρια όμως του Turgenyev γίνεται ένα δυνατό διήγημα - καταγγελία για όλους εκείνους τους αδύναμους ανθρώπους που δεν έχουν δικαίωμα λόγου, είναι όμως καλοί για να κάνουν όλες τις δουλειές.
Οι παραλληλισμοί με το είναι νομίζω εμφανείς.
Για άλλη μια φορά δηλώνω γοητευμένος από τη Ρώσικη σχολή. 5/5 και ήδη αγαπημένο.
September 21, 2023
Until the last word of this book, I hoped it would have a happy ending. That things will shift, and goodness will win. That the fair will be given fairness.
If you are familiar with classic Russian authors, that's a silly hope to have.
It's a story that revolves around Gerasim, a very-tall, hardworking serf. Although the serf is mute, everyone respects him due to his unusual strength ("he did the work of four men"), cleanliness, and high moral principles.
The only thing that, at moments, stops Gerasim from working is Tatiana. A serf of the same mistress, Tatiana is a painfully shy laundress who does her duties faithfully and never dares to speak to anyone. Growing up without affection, she finds the attention from Gerasim equally lovely and terrifying.
Mumu, the book's name, refers to the dog Gerasim saves from dying. Similarly to Tatiana, it is a creature that brightens Gerasim's days. And, similarly to Tatiana, something he cannot have.
I highly recommend it.
If you are familiar with classic Russian authors, that's a silly hope to have.
It's a story that revolves around Gerasim, a very-tall, hardworking serf. Although the serf is mute, everyone respects him due to his unusual strength ("he did the work of four men"), cleanliness, and high moral principles.
The only thing that, at moments, stops Gerasim from working is Tatiana. A serf of the same mistress, Tatiana is a painfully shy laundress who does her duties faithfully and never dares to speak to anyone. Growing up without affection, she finds the attention from Gerasim equally lovely and terrifying.
Mumu, the book's name, refers to the dog Gerasim saves from dying. Similarly to Tatiana, it is a creature that brightens Gerasim's days. And, similarly to Tatiana, something he cannot have.
I highly recommend it.
September 11, 2016
I'm just sitting here feeling empty. Such is the power of Turgenev's exquisite prose. I will not forget this story for a long time. Masterful but sad.
March 6, 2019
Turgenyev'in çok acıklı bir konusu olan öyküsü. Gerçek bir olayı konu ediniyor.
Okuduğum Kitaplar: İvan Turgenyev - Mumu
Öyküyle ilgili yazım:
Okuduğum Kitaplar: İvan Turgenyev - Mumu
Öyküyle ilgili yazım:
June 12, 2024
İvan Turgenyev benim aklımda şair olarak yer edindiği için uzak durduğum bir yazardı.
Avcının Notları yazarla tanışma kitabım olur diyordum fakat okuduğum bir kitapta Mumu’dan bahsedilmesiyle işler değişti.
Mumu adını içindeki öyküden alan İvan Turgenyev’in 1846-1883 yılları arasında yazdığı altı öyküden oluşan bir kitap. Altı öykünün altısını ayrı ayrı sevmekle beraber gerçekten yazara hayran oldum. Neyini sevdiğimi tam ifade edemeyecekmiş gibi hissettiğim bir kitap oldu. Ama Rus edebiyatını seviyorsanız bu kitabı sevmeme olasılığınız yok diyebilirim. Öyküler yıllara göre yazılma sırasıyla kitapta yer alıyor. Ve her birinde atmosfer, karakterler o kadar doyurucu bir ritimde ki öykü gibi değil her biri bir roman gibi hissettirdi okurken.
Kitabın arka kapak kısmında çevirmenin bir yazısı var ve orada “Mumu’dan başka hiçbir şey yazmış olmasaydı bile Turgenyev, gene de büyük bir yazar olarak kalırdı.� yazıyor. Sanırım buna fazlasıyla katılıyorum. Bir yandan da Helikopter yayınlarının çok kaliteli basımıyla kitap okumanın zevkini katladığını atlamamam lazım. Çok kolaylıkla okunması gereken kitaplardan biri diyerek tavsiye edebilirim.
Avcının Notları yazarla tanışma kitabım olur diyordum fakat okuduğum bir kitapta Mumu’dan bahsedilmesiyle işler değişti.
Mumu adını içindeki öyküden alan İvan Turgenyev’in 1846-1883 yılları arasında yazdığı altı öyküden oluşan bir kitap. Altı öykünün altısını ayrı ayrı sevmekle beraber gerçekten yazara hayran oldum. Neyini sevdiğimi tam ifade edemeyecekmiş gibi hissettiğim bir kitap oldu. Ama Rus edebiyatını seviyorsanız bu kitabı sevmeme olasılığınız yok diyebilirim. Öyküler yıllara göre yazılma sırasıyla kitapta yer alıyor. Ve her birinde atmosfer, karakterler o kadar doyurucu bir ritimde ki öykü gibi değil her biri bir roman gibi hissettirdi okurken.
Kitabın arka kapak kısmında çevirmenin bir yazısı var ve orada “Mumu’dan başka hiçbir şey yazmış olmasaydı bile Turgenyev, gene de büyük bir yazar olarak kalırdı.� yazıyor. Sanırım buna fazlasıyla katılıyorum. Bir yandan da Helikopter yayınlarının çok kaliteli basımıyla kitap okumanın zevkini katladığını atlamamam lazım. Çok kolaylıkla okunması gereken kitaplardan biri diyerek tavsiye edebilirim.
July 7, 2020
Ένα λιτό, συγκινητικό διήγημα.
April 21, 2017
ইভান তুর্গেনেভে� মুমু শে� কর� পাঠকের মন� প্রশ্ন জাগে, গেরাসি� কে� করলো কাজট�, এত নির্মম কিভাবে সে হত� পারল�? সে যদ� গ্রামে� পালিয়� যাবে, মুমুকে নিয়� তো পালাতে পারত���। আসলে� কি তা�? গেরাসিমর� তো একটা ছাঁচ� তৈরি মানু�, জমিদার� প্রথ�, দা� প্রথার কারাগারে যাদে� জন্ম � বেড়� ওঠ�--তারা নি� থেকে স্বিদ্ধান্� নেবা� কথ� জানেনা কিংব� হয়ত বোঝেওন�, কর্তার হুকুমই তাদে� জীবনকে তাড়িয়ে নেয়� সেদি� থেকে ভাবল� গেরাসি� কিন্তু একদি� দিয়� শেকল ভেঙেছে, মনিবের হুকু� সে মেনেছে যেহেতু এর বাইর� কী করতে হয� তা� জানা নে�, কিন্তু মুমুকে--নিজে� একমাত্� ভালবাসাক� সে হত্য� করেছ� নি� হাতে� তুর্গেনে� কত বড� মাপে� লেখক, হে প্রভ�, মাত্� ৪৪ পৃষ্ঠা� � কাহিনী কত� না বিধ্বংসী!
March 24, 2023
পড়া শুরু করার আগ� একটু� ভাবিনা� এক তারক� দিবো।পড়� খু� রা� আর হতাশ লাগসে।বইটা বইমেলা থেকে ছোটবোনের জন্য কেনা,ওর না� � মুমু।এখন মন� হচ্ছ� কেনাটা মস্ত ভুল।
গেরাসি� নামে এক কালা বোবা ব্যক্ত� এক দজ্জাল জমিদারনি� ভৃত্� ছিলো।গেরাসিম একদি� এক ছোট্� কুকুরছান� কে এক খা� থেকে উদ্ধার করে।তারপ� থেকে কুকুরছানাট� তা� নি� সন্তানের মত� হয়ে যায়,বাচ্চাটি� না� দেয় মুমু�
মুমুকে নিয়� কিছু ঝামেলা লাগে,এরপর গেরাসিমে� মালকিন কুকুরটিক� হত্যার হুকু� দেয়�
এখ� আপনাদে� কি মন� হয� গেরাসি� এর কি কর� উচিত? কুকুরটিক� নিরাপদ কোথা� রেখে আস� বা কুকুরটিক� নিয়� পালিয়� যাওয়া?
কিন্তু গেরাসি� কি করলো?মুমুকে নি� হাতে পানিতে ডুবিয়� মারলো।�
আর গল্পের সবচেয়� অর্থহী� দি� কোনট� জানে�?এরপর গেরাসি� ঠিকি নি� গ্রামে চল� গিয়েছিলো।
তা হাঁদারাম তু� পালায়েই যাবি যখ�,কুকুরট� নিয়েই পালা?!
খুবই ফ্রাসট্রেটিং�
গেরাসি� নামে এক কালা বোবা ব্যক্ত� এক দজ্জাল জমিদারনি� ভৃত্� ছিলো।গেরাসিম একদি� এক ছোট্� কুকুরছান� কে এক খা� থেকে উদ্ধার করে।তারপ� থেকে কুকুরছানাট� তা� নি� সন্তানের মত� হয়ে যায়,বাচ্চাটি� না� দেয় মুমু�
মুমুকে নিয়� কিছু ঝামেলা লাগে,এরপর গেরাসিমে� মালকিন কুকুরটিক� হত্যার হুকু� দেয়�
এখ� আপনাদে� কি মন� হয� গেরাসি� এর কি কর� উচিত? কুকুরটিক� নিরাপদ কোথা� রেখে আস� বা কুকুরটিক� নিয়� পালিয়� যাওয়া?
কিন্তু গেরাসি� কি করলো?মুমুকে নি� হাতে পানিতে ডুবিয়� মারলো।�
আর গল্পের সবচেয়� অর্থহী� দি� কোনট� জানে�?এরপর গেরাসি� ঠিকি নি� গ্রামে চল� গিয়েছিলো।
তা হাঁদারাম তু� পালায়েই যাবি যখ�,কুকুরট� নিয়েই পালা?!
খুবই ফ্রাসট্রেটিং�
December 3, 2024
Frau Kuzminykh hatte Recht, ich hab geheult.
November 30, 2016
2.5 stars.Turgenev was a writer I loved and admired in my early-20s for his tales of unrequited love, emotional atmosphere, and Germanic-influenced style. I decided to return to his writing now that I'm reaching middle age, starting with "Mumu," and I quickly found myself perhaps too cynical to accept many of those same characteristics that drew me to his writing as a younger man. We have a lovelorn deaf-mute. An oppressive caste system. An abandoned dog. It has all the markings of a Hallmark Hall of Fame movie. It's not that I reacted negatively to the emotionally manipulative elements; I just didn't really react at all. It felt too contrived. Was this an isolated trait of one Turgenev tale, or was this the norm for the Turgenev that I loved when I was 23? I'm not sure. I'd need to read more -- and perhaps reread some of his work -- to figure out if I may have fallen away from Turgenev's writing, or if this was just a one-off occurrence.
November 3, 2016
Well, though I couldn't get much into the psyche of the mute,or get into any of the characters,still,the best part of the story was the relationship between the mute and his dog Muma.There was a touching moment when he looked into the puppy's eyes for the last time. The beauty (or sadness?) of that scene lies in the fact that the poor dog didn't have any clue about what was going to happen...who knows of what the poor puppy thought,and why there was a look of trust in his eyes...the puppy trusted the mute till the very end...some may laugh and say: "it's just a stupid dog,it can't feel." Well,this story proved that claim wrong.
In the end I must say I am content with it (Turgenev's style of writing especially) since it's my first foray into Turgenev,so I'll definitely check out some of his other works =))
In the end I must say I am content with it (Turgenev's style of writing especially) since it's my first foray into Turgenev,so I'll definitely check out some of his other works =))
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 11, 2023
মানব প্রকৃত� বেজায় জটিল� মানু� কে বোঝা� সাধ্� কা� আছ�,উপরওয়াল� ছাড়�! গেরাসি� ছি� বোবা কালা� কিন্তু অনুভূত� বো� ছি� প্রখর। সে ভালোবেসেছি� তাতিয়ানাকে। গৃহকর্ত্রী� কারণ� হারালো তা� ভালোবাসা! গেরাসি� বিরহ যাতন� ভুলে ছি�, নতুন ভাবে জেগে� উঠেছিল আবার "মুমু" কে পেয়ে।
গেরাসিমে� আগের সঙ্গী টি ছি� মানু�, কথ� বল�, কানে শোনে� দিব্যি ভালো মানুষ। নতুন সঙ্গী ব্যতিক্রম। এই সঙ্গী কে সে সন্তানের মমতায় বড� করল। এক সাথে তাদে� দুইজনে� দি� গুজরান হত�,সে বড� সুখে� দিন।
সু� তো প্রহেলিক�,স্থায়ী হয� না� গেরাসিমে� � হল� না� প্রাণে� সঙ্গীকে সে হারালো� তাতিয়ানাক� হারিয়� গেরাসি� টিকে থাকলেও,মুমু কে হারিয়� সে রই� না,চল� এল� মালকিনের গৃ� ছেড়ে। ফিরে গেল� নিজে� মাতৃভূমি তে�
গেরাসি� মানু� হারানো� যাতন� সহ্য করেছ�,কিন্তু সন্তান (মুমু) হারানো� যাতন� সহ্য করেনি। করতে পারেনি� পরবর্তীতে গেরাসি� আর বিয়� করেন�,কুকু� � পুষে নি� যে ভালোবাসা সে তাতিয়ান� আর মুমুকে দিয়েছিল, সেটা অম� হয়ে রইল।
গেরাসি� হত� পারে শারীরি� ভাবে অক্ষ�, কিন্তু তা� আছ� স্নে�,মমতা, প্রব� আনুগত্� বো� এব� দ্বায়িত্বশীলতা। এগুলোই একজন প্রকৃত মানুষে� পরিচয় বহ� করে।
ননী ভোমিকে� অনুবাদ� পড়েছি "মুমু"।� বরাবরে� মতোই ঝরঝর� সাবলী� অনুবাদ� বই টা কে � তারা � দিতা�,যদ� গেরাসি� অতিরিক্ত দ্বায়িত্বশীলত� পরিচয় না দেখিয়� মুমু কে তা� সাথে নিয়� আসতো�
গেরাসিমে� আগের সঙ্গী টি ছি� মানু�, কথ� বল�, কানে শোনে� দিব্যি ভালো মানুষ। নতুন সঙ্গী ব্যতিক্রম। এই সঙ্গী কে সে সন্তানের মমতায় বড� করল। এক সাথে তাদে� দুইজনে� দি� গুজরান হত�,সে বড� সুখে� দিন।
সু� তো প্রহেলিক�,স্থায়ী হয� না� গেরাসিমে� � হল� না� প্রাণে� সঙ্গীকে সে হারালো� তাতিয়ানাক� হারিয়� গেরাসি� টিকে থাকলেও,মুমু কে হারিয়� সে রই� না,চল� এল� মালকিনের গৃ� ছেড়ে। ফিরে গেল� নিজে� মাতৃভূমি তে�
গেরাসি� মানু� হারানো� যাতন� সহ্য করেছ�,কিন্তু সন্তান (মুমু) হারানো� যাতন� সহ্য করেনি। করতে পারেনি� পরবর্তীতে গেরাসি� আর বিয়� করেন�,কুকু� � পুষে নি� যে ভালোবাসা সে তাতিয়ান� আর মুমুকে দিয়েছিল, সেটা অম� হয়ে রইল।
গেরাসি� হত� পারে শারীরি� ভাবে অক্ষ�, কিন্তু তা� আছ� স্নে�,মমতা, প্রব� আনুগত্� বো� এব� দ্বায়িত্বশীলতা। এগুলোই একজন প্রকৃত মানুষে� পরিচয় বহ� করে।
ননী ভোমিকে� অনুবাদ� পড়েছি "মুমু"।� বরাবরে� মতোই ঝরঝর� সাবলী� অনুবাদ� বই টা কে � তারা � দিতা�,যদ� গেরাসি� অতিরিক্ত দ্বায়িত্বশীলত� পরিচয় না দেখিয়� মুমু কে তা� সাথে নিয়� আসতো�
February 13, 2022
Pity the serfs in their silent isolation.
May 27, 2018
This story made me cry! The ŷ description says it is about the poverty and brutality of serfdom, but I didn't see anything like that in the story.
While Gerasim, as a serf, is not rich, he lives in comfortable enough circumstances and does not want for any material necessity, and neither do his fellow serfs, whether in the country or city. Rather, Gerasim's problem is isolation and loneliness, brought about by his disability as a deaf-mute and the indifference of those around him, whether serf or free.
The laundress he courts does not return his affection, and it's only after she has spent a few years married to a drunk does she learn something: There's a difference between a man who tries, however awkwardly, to earn her affection and one to whom she has merely been given as an unsuccessful means to cure bad behavior. Big difference.
Gerasim's affection is only welcomed and returned with joy when he rescues a little dog named Mumu. She is the apple of his eye, his faithful shadow, his sole consolation in this life. She's the only one who appreciates him. An ill timed bark and momentary irritation from the old lady (mistress of the house), however, is enough to lead to Gerasim being forced to give her up too, in the most heart wrenching and irrevocable of ways, on top of everything else he's already given up.
The old lady is not a cruel or malicious woman; she is just thoughtless and self centered. She has been so long accustomed to her serfs' following orders, satisfying her wants that she has ceased to think of them as people. To her they're instruments. By the end of the story, she is surprised to find herself in the same spot as King David was, accused of taking away Uriah's one ewe lamb. (King David was surprised too).
Even the other serfs, who know perfectly well what Mumu means to Gerasim, and how capricious their mistress is, fail him. They could have pleaded his case to her or just helped him keep the dog out of her way until she was in a better mood. Instead, her word is law and they obey without question. They don't put themselves in Gerasim's place any more than she does, and putting themselves out for his sake even a little bit doesn't occur to them.
I can see how this story was good for consciousness raising among the Russian nobility of Turgenev's day toward the serfs. But its lessons still apply to our own time--we modern people who use legality as an excuse to dispense with morality, who are becoming accustomed to think of each other in a utilitarian way as instruments rather than as persons.
While Gerasim, as a serf, is not rich, he lives in comfortable enough circumstances and does not want for any material necessity, and neither do his fellow serfs, whether in the country or city. Rather, Gerasim's problem is isolation and loneliness, brought about by his disability as a deaf-mute and the indifference of those around him, whether serf or free.
The laundress he courts does not return his affection, and it's only after she has spent a few years married to a drunk does she learn something: There's a difference between a man who tries, however awkwardly, to earn her affection and one to whom she has merely been given as an unsuccessful means to cure bad behavior. Big difference.
Gerasim's affection is only welcomed and returned with joy when he rescues a little dog named Mumu. She is the apple of his eye, his faithful shadow, his sole consolation in this life. She's the only one who appreciates him. An ill timed bark and momentary irritation from the old lady (mistress of the house), however, is enough to lead to Gerasim being forced to give her up too, in the most heart wrenching and irrevocable of ways, on top of everything else he's already given up.
The old lady is not a cruel or malicious woman; she is just thoughtless and self centered. She has been so long accustomed to her serfs' following orders, satisfying her wants that she has ceased to think of them as people. To her they're instruments. By the end of the story, she is surprised to find herself in the same spot as King David was, accused of taking away Uriah's one ewe lamb. (King David was surprised too).
Even the other serfs, who know perfectly well what Mumu means to Gerasim, and how capricious their mistress is, fail him. They could have pleaded his case to her or just helped him keep the dog out of her way until she was in a better mood. Instead, her word is law and they obey without question. They don't put themselves in Gerasim's place any more than she does, and putting themselves out for his sake even a little bit doesn't occur to them.
I can see how this story was good for consciousness raising among the Russian nobility of Turgenev's day toward the serfs. But its lessons still apply to our own time--we modern people who use legality as an excuse to dispense with morality, who are becoming accustomed to think of each other in a utilitarian way as instruments rather than as persons.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Displaying 1 - 30 of 237 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.