What do you think?
Rate this book
خانم بئاته و پسرش
در کتاب بئاتریس و دو کتاب مشابه دیگر یعنی «برتاگارلن» (۱۹۰۰) و «خانم الیزه» (۱۹۲۵) شنیتسلر زنانی را معرفی می‌کن� که تا حد زیادی شبیه به هم اند. این زنها� قهرمان‌ها� این ۳ کتاب، همه از طبقات بالاتر از طبقه متوسط اتریشی هستند و با حوادثی مواجه می‌شون� که هرگز به خیالشان هم خطور نکرده است، اما بئاتریس با خواهران دیگرش در یک مورد تفاوت می‌یاب�. هرچند این هر سه قربانی اوضاع و موارد خاصی هستند اما «الیزه» و «برنا» به طیب خاطر تن به تباهی می‌دهن� در حالی که مورد بئاتریس کاملا ممتاز و مشخص است. بئاتریس خواهی نخواهی، بی‌اینک� اراده‌‌ا� کوچک‌تری� تاثیری داشته باشد حتی کاملا بر خلاف میل قبلیش، به سوی این تباهی کشانده میشود�
176 pages, Paperback
First published January 1, 1913
10 people are currently reading
201 people want to read
About the author
Arthur Schnitzler
1,217books515followersArthur Schnitzler was an Austrian author and dramatist.
The son of a prominent Hungarian-Jewish laryngologist Johann Schnitzler and Luise Markbreiter (a daughter of the Viennese doctor Philipp Markbreiter), was born in Vienna in the Austro-Hungarian Empire, and began studying medicine at the local university in 1879. He received his doctorate of medicine in 1885 and worked at the Vienna's General Hospital, but ultimately abandoned medicine in favour of writing.
His works were often controversial, both for their frank description of sexuality (Sigmund Freud, in a letter to Schnitzler, confessed "I have gained the impression that you have learned through intuition � though actually as a result of sensitive introspection � everything that I have had to unearth by laborious work on other persons")[1] and for their strong stand against anti-Semitism, represented by works such as his play Professor Bernhardi and the novel Der Weg ins Freie. However, though Schnitzler was himself Jewish, Professor Bernhardi and Fräulein Else are among the few clearly-identified Jewish protagonists in his work.
Schnitzler was branded as a pornographer after the release of his play Reigen, in which ten pairs of characters are shown before and after the sexual act, leading and ending with a prostitute. The furore after this play was couched in the strongest anti-semitic terms;[2] his works would later be cited as "Jewish filth" by Adolf Hitler. Reigen was made into a French language film in 1950 by the German-born director Max Ophüls as La Ronde. The film achieved considerable success in the English-speaking world, with the result that Schnitzler's play is better known there under Ophüls' French title.
In the novella, Fräulein Else (1924), Schnitzler may be rebutting a contentious critique of the Jewish character by Otto Weininger (1903) by positioning the sexuality of the young female Jewish protagonist.[3] The story, a first-person stream of consciousness narrative by a young aristocratic woman, reveals a moral dilemma that ends in tragedy.
In response to an interviewer who asked Schnitzler what he thought about the critical view that his works all seemed to treat the same subjects, he replied, "I write of love and death. What other subjects are there?" Despite his seriousness of purpose, Schnitzler frequently approaches the bedroom farce in his plays (and had an affair with one of his actresses, Adele Sandrock). Professor Bernhardi, a play about a Jewish doctor who turns away a Catholic priest in order to spare a patient the realization that she is on the point of death, is his only major dramatic work without a sexual theme.
A member of the avant-garde group Young Vienna (Jung Wien), Schnitzler toyed with formal as well as social conventions. With his 1900 short story Lieutenant Gustl, he was the first to write German fiction in stream-of-consciousness narration. The story is an unflattering portrait of its protagonist and of the army's obsessive code of formal honour. It caused Schnitzler to be stripped of his commission as a reserve officer in the medical corps � something that should be seen against the rising tide of anti-semitism of the time.
He specialized in shorter works like novellas and one-act plays. And in his short stories like "The Green Tie" ("Die grüne Krawatte") he showed himself to be one of the early masters of microfiction. However he also wrote two full-length novels: Der Weg ins Freie about a talented but not very motivated young composer, a brilliant description of a segment of pre-World War I Viennese society; and the artistically less satisfactory Therese.
In addition to his plays and fiction, Schnitzler meticulously kept a diary from the age of 17 until two days before his death, of a brain hemorrhage in Vienna. The manuscript, which runs to almost 8,000 pages, is most notable for Schnitzler's cas
The son of a prominent Hungarian-Jewish laryngologist Johann Schnitzler and Luise Markbreiter (a daughter of the Viennese doctor Philipp Markbreiter), was born in Vienna in the Austro-Hungarian Empire, and began studying medicine at the local university in 1879. He received his doctorate of medicine in 1885 and worked at the Vienna's General Hospital, but ultimately abandoned medicine in favour of writing.
His works were often controversial, both for their frank description of sexuality (Sigmund Freud, in a letter to Schnitzler, confessed "I have gained the impression that you have learned through intuition � though actually as a result of sensitive introspection � everything that I have had to unearth by laborious work on other persons")[1] and for their strong stand against anti-Semitism, represented by works such as his play Professor Bernhardi and the novel Der Weg ins Freie. However, though Schnitzler was himself Jewish, Professor Bernhardi and Fräulein Else are among the few clearly-identified Jewish protagonists in his work.
Schnitzler was branded as a pornographer after the release of his play Reigen, in which ten pairs of characters are shown before and after the sexual act, leading and ending with a prostitute. The furore after this play was couched in the strongest anti-semitic terms;[2] his works would later be cited as "Jewish filth" by Adolf Hitler. Reigen was made into a French language film in 1950 by the German-born director Max Ophüls as La Ronde. The film achieved considerable success in the English-speaking world, with the result that Schnitzler's play is better known there under Ophüls' French title.
In the novella, Fräulein Else (1924), Schnitzler may be rebutting a contentious critique of the Jewish character by Otto Weininger (1903) by positioning the sexuality of the young female Jewish protagonist.[3] The story, a first-person stream of consciousness narrative by a young aristocratic woman, reveals a moral dilemma that ends in tragedy.
In response to an interviewer who asked Schnitzler what he thought about the critical view that his works all seemed to treat the same subjects, he replied, "I write of love and death. What other subjects are there?" Despite his seriousness of purpose, Schnitzler frequently approaches the bedroom farce in his plays (and had an affair with one of his actresses, Adele Sandrock). Professor Bernhardi, a play about a Jewish doctor who turns away a Catholic priest in order to spare a patient the realization that she is on the point of death, is his only major dramatic work without a sexual theme.
A member of the avant-garde group Young Vienna (Jung Wien), Schnitzler toyed with formal as well as social conventions. With his 1900 short story Lieutenant Gustl, he was the first to write German fiction in stream-of-consciousness narration. The story is an unflattering portrait of its protagonist and of the army's obsessive code of formal honour. It caused Schnitzler to be stripped of his commission as a reserve officer in the medical corps � something that should be seen against the rising tide of anti-semitism of the time.
He specialized in shorter works like novellas and one-act plays. And in his short stories like "The Green Tie" ("Die grüne Krawatte") he showed himself to be one of the early masters of microfiction. However he also wrote two full-length novels: Der Weg ins Freie about a talented but not very motivated young composer, a brilliant description of a segment of pre-World War I Viennese society; and the artistically less satisfactory Therese.
In addition to his plays and fiction, Schnitzler meticulously kept a diary from the age of 17 until two days before his death, of a brain hemorrhage in Vienna. The manuscript, which runs to almost 8,000 pages, is most notable for Schnitzler's cas
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 39 reviews
May 20, 2022
خانم بئاته و پسرش کتابی ایست ناامید کننده از نویسنده و روان شناس برجسته اتریشی آرتور شنیتسلر که کتاب های برجسته ای همانند گریز به تاریکی و به ویژه مردن به همراه چندین کتاب دیگر را نوشته و بیشتر کتاب های او توسط مترجم برجسته استاد علی اصغر حداد به فارسی ترجمه شده است .
این کتاب کوتاه شامل سه داستان است که خانم بئاته بلندترین آنها و دو داستان دیگر بیوه مرد و وداع بسیار کوتاه هستند ، به گونه ای که خواندن یا نخواندن آنها تفاوتی در خواننده ایجاد نمی کند .متاسفانه داستان خانم بئاته و نوع رابطه او با پسرش و همین گونه پایان داستان بسیار مبهم بوده و اگر عشق و پیوندی خارج ازرابطه مادر و پسری هم وجود داشته نویسنده بسیار ساده و آسان از رابطه شاید خارج از عُرف آنان گذشته است .
در پایان شاید بتوان گفت آنچه در پایان از کتاب خانم بئاته و پسرش در خاطر خواننده باقی می ماند شخصیت هایی ایست با چالش های درونی که تلاش می کنند خود را از بن بست گرفتار شده در آن نجات دهند ، اگرچه که هرکدام بهایی متفاوت برای آن می پردازند .
این کتاب کوتاه شامل سه داستان است که خانم بئاته بلندترین آنها و دو داستان دیگر بیوه مرد و وداع بسیار کوتاه هستند ، به گونه ای که خواندن یا نخواندن آنها تفاوتی در خواننده ایجاد نمی کند .متاسفانه داستان خانم بئاته و نوع رابطه او با پسرش و همین گونه پایان داستان بسیار مبهم بوده و اگر عشق و پیوندی خارج ازرابطه مادر و پسری هم وجود داشته نویسنده بسیار ساده و آسان از رابطه شاید خارج از عُرف آنان گذشته است .
در پایان شاید بتوان گفت آنچه در پایان از کتاب خانم بئاته و پسرش در خاطر خواننده باقی می ماند شخصیت هایی ایست با چالش های درونی که تلاش می کنند خود را از بن بست گرفتار شده در آن نجات دهند ، اگرچه که هرکدام بهایی متفاوت برای آن می پردازند .
July 28, 2022
دوستان� گرانقدر، پیش از هرچیز باید بگویم، چنانچه این کتاب را با ترجمهٔ «سیمین دانشور»، میخوانید، بدونِ خوانش، از مقدمهٔ سیمین عبور کنید، چراکه داستان را به کلی اسپویل کرده و لو داده است.. در زیر چکیده ای از این داستان را برایتان مینویسم
-------------------------------------
بئاتریس� زنی است که شوهرش «فردیناند» را که بازیگر تئاتر بوده، پنج سال پیش از دست داده است و اکنون با پسرش «هوگو» زندگی میکند .. بئاتریس پس از مرگِ همسرش، سمتِ هیچ مردی نرفته است و اتفاقاً حساسیتش نسبت به پسرش بیشتر شده و مدام نگران است که مبادا هوگو از او فاصله بگیرد و اسیرِ زنانِ شهوت بازی همچون زنِ بارون یعنی «بانو فورتوناتا» که همسرِ پا به سن گذاشته اش، به سفرهایِ طولانی مدت میرود، شود.. البته باید گفت که دیدگاهِ بئاتریس نسبتِ به بانو فورتوناتا اینگونه است.. وگرنه هر زنی حقِ این را دارد که تمایلاتِ جنسی خویش را ارضا کند.. و مهم نیست که خودش چه سن و سالی دارد و معشوقه اش جوانتر از او باشد و یا لباسی که در خانه به تن میکند چگونه باشد
هم� چیز در داستان ساده سپری میشود تا آنکه «فریتز وبر» دوست و همکلاسیِ هوگو از وین به دهکدهٔ محلِ زندگیِ بئاتریس میرود و از آنجا که مهمانخانه جایی ندارد، فریتز در خانهٔ آنها ساکن میشود.. بئاتریس با آنکه فقط با یادِ شوهرش زندگی میکند، ولی متوجهِ نگاهِ مردان و حتی جوانها به خودش شده است، نگاه ها و لاس زدن هایِ «دکتر برترام» که جوان است و رئیسِ بانک که پیر شده و با وجود داشتنِ همسر و فرزندانش، دلباختهٔ بئاتریس میباشد و دلربایی هایِ فریتز، دوستِ صمیمیِ پسرش........ بئاتریس با آنکه ذهنش سرشار از برطرف کردنِ امیالِ جنسی و سکس است، ولی بدنش و میلِ زنانگی اش، آتشِ سکس و تشنگیِ سکس را در خود حس میکند، ولی او نگرانِ هوگو است و حتی نگرانِ این است که شبیه به زنانی شود که تا پیش از این آنها را قضاوت میکرده است... افسوس که جنسِ زن همیشه باید نگرانِ داوری ها و نگاه هایِ مردم به خود و امیالِ خود و نوعِ زندگیِ خصوصی اش باشد...... عزیزانم، بهتر است خودتان این داستان را خوانده و از سرانجامِ این داستانِ اندوهگین، آگاه شوید... شاید هر کدام از شما با برداشتِ خاصی از این داستان، در ذهنتان پایانی برایِ این کتاب بسازید
-------------------------------------
جملات� انتخاب شده از این کتاب
+++++++++++++++
ششلول� حواسِ آدم، همیشه با حضورِ ذهن پُر نشده است
*
مر� تلخ است و تقوی کلمه ایست توخالی و بی معنی.. آدمِ عاقل، فرصت را از دست نمیدهد
-------------------------------------
امیدوار� این ریویو در جهتِ آشنایی با این کتاب، مفید بوده باشه
«پیرو� باشید و ایرانی»
-------------------------------------
بئاتریس� زنی است که شوهرش «فردیناند» را که بازیگر تئاتر بوده، پنج سال پیش از دست داده است و اکنون با پسرش «هوگو» زندگی میکند .. بئاتریس پس از مرگِ همسرش، سمتِ هیچ مردی نرفته است و اتفاقاً حساسیتش نسبت به پسرش بیشتر شده و مدام نگران است که مبادا هوگو از او فاصله بگیرد و اسیرِ زنانِ شهوت بازی همچون زنِ بارون یعنی «بانو فورتوناتا» که همسرِ پا به سن گذاشته اش، به سفرهایِ طولانی مدت میرود، شود.. البته باید گفت که دیدگاهِ بئاتریس نسبتِ به بانو فورتوناتا اینگونه است.. وگرنه هر زنی حقِ این را دارد که تمایلاتِ جنسی خویش را ارضا کند.. و مهم نیست که خودش چه سن و سالی دارد و معشوقه اش جوانتر از او باشد و یا لباسی که در خانه به تن میکند چگونه باشد
هم� چیز در داستان ساده سپری میشود تا آنکه «فریتز وبر» دوست و همکلاسیِ هوگو از وین به دهکدهٔ محلِ زندگیِ بئاتریس میرود و از آنجا که مهمانخانه جایی ندارد، فریتز در خانهٔ آنها ساکن میشود.. بئاتریس با آنکه فقط با یادِ شوهرش زندگی میکند، ولی متوجهِ نگاهِ مردان و حتی جوانها به خودش شده است، نگاه ها و لاس زدن هایِ «دکتر برترام» که جوان است و رئیسِ بانک که پیر شده و با وجود داشتنِ همسر و فرزندانش، دلباختهٔ بئاتریس میباشد و دلربایی هایِ فریتز، دوستِ صمیمیِ پسرش........ بئاتریس با آنکه ذهنش سرشار از برطرف کردنِ امیالِ جنسی و سکس است، ولی بدنش و میلِ زنانگی اش، آتشِ سکس و تشنگیِ سکس را در خود حس میکند، ولی او نگرانِ هوگو است و حتی نگرانِ این است که شبیه به زنانی شود که تا پیش از این آنها را قضاوت میکرده است... افسوس که جنسِ زن همیشه باید نگرانِ داوری ها و نگاه هایِ مردم به خود و امیالِ خود و نوعِ زندگیِ خصوصی اش باشد...... عزیزانم، بهتر است خودتان این داستان را خوانده و از سرانجامِ این داستانِ اندوهگین، آگاه شوید... شاید هر کدام از شما با برداشتِ خاصی از این داستان، در ذهنتان پایانی برایِ این کتاب بسازید
-------------------------------------
جملات� انتخاب شده از این کتاب
+++++++++++++++
ششلول� حواسِ آدم، همیشه با حضورِ ذهن پُر نشده است
*
مر� تلخ است و تقوی کلمه ایست توخالی و بی معنی.. آدمِ عاقل، فرصت را از دست نمیدهد
-------------------------------------
امیدوار� این ریویو در جهتِ آشنایی با این کتاب، مفید بوده باشه
«پیرو� باشید و ایرانی»
June 6, 2023
Beate, ancora giovane e bella signora da cinque anni vedova di un grande attore che lei ha molto amato, trascorre come ogni anno le vacanze estive in montagna insieme al figlio Hugo, diciassettenne, ma questa non sarà una vacanza serena né tranquilla perché, complice un sospetto interessamento del figlio nei confronti di una baronessa “chiacchierata�, Beate cadrà in un vortice di pensieri e comportamenti che altereranno il suo presente ma metteranno in discussione anche il suo passato d’amore apparentemente felice con il marito defunto fino a suscitare un incomprensibile allontanamento di serenità mentale nei confronti del futuro.
Anche in questo “Beate e Suo Figlio� del 1913 Arthur Schnitzler [1862-1931] riesce a rimescolare le carte proponendo un racconto apparentemente scialbo che pagina dopo pagina invece acquista vigore e profondità arricchendosi di evidenti segni nella protagonista di disturbi di personalità che la spingeranno verso una decisione finale inattesa ma liberatoria.
Anche in questo “Beate e Suo Figlio� del 1913 Arthur Schnitzler [1862-1931] riesce a rimescolare le carte proponendo un racconto apparentemente scialbo che pagina dopo pagina invece acquista vigore e profondità arricchendosi di evidenti segni nella protagonista di disturbi di personalità che la spingeranno verso una decisione finale inattesa ma liberatoria.
September 3, 2019
Malinconia e inquietudine, soffocate sotto la maschera del decoro borghese, impulsi repressi che prima o poi affiorano portando in superficie un lato oscuro che sorprende gli stessi protagonisti, sprofondandoli in una notte più buia di quella reale. Amori e tradimenti, desideri, in un gioco di specchi e di sdoppiamenti portati all’estremo, che confluisce in una notte su un lago nei pressi di Vienna. Sono coinvolti Beate e il figlio Hugo, Fortunata, con la sua presenza tenera, quasi scialba, Fritz, l’amico diciottenne di Hugo che con le sue attenzioni spezza l’equilibrio della donna, che si considerava ormai solo vedova e madre. Lo stesso Ferdinand, il defunto marito di Beate, è presente attraverso i ricordi e le riconsiderazioni della moglie. Tutto è rimesso in discussione, tutto appare menzogna o illusione, in un alternarsi di registri dal sensuale al malinconico.
Un’altra splendida prova di Schnitzler!
Un’altra splendida prova di Schnitzler!
January 14, 2023
این دومین کتابی بود که از شنیتسلر خوندم. اولین نوشته‌ا� که ازش خوندم داستان مردن بود که اون موقع خیلی ازش خوشم اومد ولی اگر صادقانه بگم نمی‌دون� که اگر یک بار دیگر بخونمش این‌قد� ازش خوشم میاد یا نه. با مقایسه این کتاب و داستان مردن به وضوح متوجه بلوغ نوشته‌ها� شنیتسلر می‌شوی�. داستان خانم بئاته و پسرش نه درباب خود داستان که قسمت آخرش باگ داستان به حساب میاد که باید از نحوه� تکنیک نوشتاری و شخصیت پردازی مورد بررسی قرار داد و اگر از این دید به این داستان نگاه کنیم به گمان این نوشته یا رمانک را شایسته� این‌قد� هجمه نمی‌یابی�. همان‌طو� که در بالا گفتم از نطر داستانی فقط قسمت آخر باگ داستان محسوب میشه و قسمت‌ها� پیش از آن را واقعا باید به عنوان واقعیت که در جامعه� انسانی در حال رخ دادن است قبول کنیم دقیقا مثل رمان ترز راکن که امیل زولا در مقدمه� این کتاب آن رمان را به عنوان واقعیتی بیان کرد که در جامعه وجود دارد اما جامعه سرش را زیر برف کرده یا خودش را به ندیدن زده است و نمی‌خواه� این زشتی‌ه� را ببیند. وقتی این کتاب رو خوندم من به یاد فیلم adoration 2013 با بازی نائومی واتس و رابین رایت افتادم که تا حدودی میشه گفت فضای فیلم به این کتاب نزدیک است(کاملا مشابه نیست اما نزدیکی‌های� به این کتاب دارد). در کل به هنگام نقد کتاب به باور من منصفانه‌ت� آن است که نه تنها به داستان شخصیت‌ه� و سرنوشت‌شا� باید توجه کرد که باید به تکنیک نوشتاری آن هم توجه کنیم.
May 25, 2024
این اولین کتاب از آرتور شنیتسلر هست که من خوندم و فکر کنم شاید به نسبت به دیگر کتابهای� که من هنوز نخوندم ضعیف‌ت� باشه. 😊
در مورد داستان خانم بئاته و پسرش باید بگم که شروع و کشش داستانی خیلی خوبی داره اما خب یه مسئله وجود داره و اینکه پایان‌بند� خیلی به دل من ننشست.
فکر می‌کن� برای موضوعی به این جالبی و پرکشش بهتر می‌بو� پایان‌بند� بهتری اتفاق می‌افتا�.
من با ولع زیاد صفحه به صفحه داستان رو می‌خوند� و منتظر اون پایانی بودم که من رو میخکوب کنه اما خب در پایان خیلی تو ذوقم خورد.
انگاری که نویسنده تو قسمت‌ها� پایانی دیگه حوصله‌ا� سررفته و گفته ولش کن بذار تمومش کنم بره.😂
در مورد داستان دوم راستش اصلا خوشم نیومد، نه از موضوع ،نه از شروع و نه از پایان. توصیفات داستان دوم من رو یاد فیلم about Schmidt انداخت، اون لحظه که مرد بعد از مرگ زنش نامه‌های� پیدا می‌کن� و میفهمه زنش و صمیمی‌تری� دوستش بهش خیانت کردن.
اما داستان سوم یعنی وداع برای من خیلی متفاوت بود. موضوع ،شروع و پایان بندی داستان عالی بود.
موضوع خیلی تازه‌ا� داشت.
درگیری‌ها� شخصیت داستان خیلی خوب نشون داده شده بود و خطوط پایانی داستان من رو اندوهگین کرد.
داستان وداع جز داستان‌ها� ماندگار در ذهن من خواهد بود.
امیدوارم از خوندنش لذت ببرید.
در مورد داستان خانم بئاته و پسرش باید بگم که شروع و کشش داستانی خیلی خوبی داره اما خب یه مسئله وجود داره و اینکه پایان‌بند� خیلی به دل من ننشست.
فکر می‌کن� برای موضوعی به این جالبی و پرکشش بهتر می‌بو� پایان‌بند� بهتری اتفاق می‌افتا�.
من با ولع زیاد صفحه به صفحه داستان رو می‌خوند� و منتظر اون پایانی بودم که من رو میخکوب کنه اما خب در پایان خیلی تو ذوقم خورد.
انگاری که نویسنده تو قسمت‌ها� پایانی دیگه حوصله‌ا� سررفته و گفته ولش کن بذار تمومش کنم بره.😂
در مورد داستان دوم راستش اصلا خوشم نیومد، نه از موضوع ،نه از شروع و نه از پایان. توصیفات داستان دوم من رو یاد فیلم about Schmidt انداخت، اون لحظه که مرد بعد از مرگ زنش نامه‌های� پیدا می‌کن� و میفهمه زنش و صمیمی‌تری� دوستش بهش خیانت کردن.
اما داستان سوم یعنی وداع برای من خیلی متفاوت بود. موضوع ،شروع و پایان بندی داستان عالی بود.
موضوع خیلی تازه‌ا� داشت.
درگیری‌ها� شخصیت داستان خیلی خوب نشون داده شده بود و خطوط پایانی داستان من رو اندوهگین کرد.
داستان وداع جز داستان‌ها� ماندگار در ذهن من خواهد بود.
امیدوارم از خوندنش لذت ببرید.
March 3, 2025
از بین سه داستان کوتاه کتاب اول به داستان وداع نمره میدم، مخصوصا اونجا که میگه:
"اگر آنا آنروز که برای آخرین بار پیش آلبرت بود خیلی ساده وداع می کرد چه بسا آلبرت تا حالا او را از یاد برده بود."
و بسیار من رویاد اثر "مردن" نوسینده انداخت.
به هرحال شنیتسلر نویسنده عجیبی و خیلی خوب میتونه نیمه تاریک آدمها رو نشون بده و باز هم تو نتونی بگی آیا عمل ناپسندی رخ داده یا نه انقدر که با احساساتت بازی میکنه
"اگر آنا آنروز که برای آخرین بار پیش آلبرت بود خیلی ساده وداع می کرد چه بسا آلبرت تا حالا او را از یاد برده بود."
و بسیار من رویاد اثر "مردن" نوسینده انداخت.
به هرحال شنیتسلر نویسنده عجیبی و خیلی خوب میتونه نیمه تاریک آدمها رو نشون بده و باز هم تو نتونی بگی آیا عمل ناپسندی رخ داده یا نه انقدر که با احساساتت بازی میکنه
September 20, 2023
Sehr gefühlvolle Novelle aus dem Jahr 1913 von Arthur Schnitzler (1862-1931) über eine (noch junge) Witwe, die nach fünf Jahren sexueller Enthaltsamkeit sich erstmals verführen lässt und somit wieder einen Schritt in ein selbstbestimmtes Leben vollzieht, und ihrem gerade erwachsen werdenden Sohn, der erste Liebeserfahrungen mit einer Nachbarin, der verheirateten Baronin, macht. Die Erfahrung, dass sie noch begehrt wird (und nicht nur von einem Kandidaten), ist aber kein Ersatz für die Gewissheit, dass sie ihren Sohn eher früher als später an das Leben verlieren wird, dass er kein Kind mehr ist.
Lange vollzog sich die Geschichte auf Vier-Sterne-Niveau, doch das Ende fesselte besonders, die Szene am abendlichen Fenster und die Ruderbootszene insbesondere. So wird es nicht klar, was mit Mutter und Sohn im Ruderboot des Nachts auf dem großen See geschieht, wie sich der offenbare Liebeskummer des Sohnes auflöst. Mehrere Szenarien erscheinen möglich. Also stirbt für einmal bei Schnitzler niemand im Selbstmord, man kann es aber annehmen oder befürchten, dass es auch diesmal geschieht.
Besonders ärgerlich ist das Gefasel der perversen Schwachköpfe bei Bolschewikipedia, die natürlich ihre eigenen Gelüste mal wieder projizieren und der engen Mutter-Sohn-Beziehung inzestuösen Charakter unterstellen. Kennt man ja z.B. vom Erlkönig und anderen Werken. Nichts davon im Geringsten wird hier angedeutet. Ich weiß nicht, warum ich überhaupt noch vor der Lektüre zwecks Orientierung in dieses Machwerk reinschaue. Ist halt am bequemsten.
Lange vollzog sich die Geschichte auf Vier-Sterne-Niveau, doch das Ende fesselte besonders, die Szene am abendlichen Fenster und die Ruderbootszene insbesondere. So wird es nicht klar, was mit Mutter und Sohn im Ruderboot des Nachts auf dem großen See geschieht, wie sich der offenbare Liebeskummer des Sohnes auflöst. Mehrere Szenarien erscheinen möglich. Also stirbt für einmal bei Schnitzler niemand im Selbstmord, man kann es aber annehmen oder befürchten, dass es auch diesmal geschieht.
Besonders ärgerlich ist das Gefasel der perversen Schwachköpfe bei Bolschewikipedia, die natürlich ihre eigenen Gelüste mal wieder projizieren und der engen Mutter-Sohn-Beziehung inzestuösen Charakter unterstellen. Kennt man ja z.B. vom Erlkönig und anderen Werken. Nichts davon im Geringsten wird hier angedeutet. Ich weiß nicht, warum ich überhaupt noch vor der Lektüre zwecks Orientierung in dieses Machwerk reinschaue. Ist halt am bequemsten.
February 4, 2022
È sempre un piacere tuffarsi nelle atmosfere della Mitteleuropa e Schnitzler oltre a questo merito ha anche il pregio di accompagnarci e farci calare con delicatezza nei pensieri e nell’inconscio delle persone. Qui ritroviamo le caratteristiche delle sue opere: la malinconia, la trepidazione, il nervosismo, gli impulsi sensuali che si scontrano contro la falsa rispettabilità del mondo borghese. Con un gioco di specchi deformanti la vita e l’esistenza di Beate sono turbate in maniera gravemente irreversibile. Il dramma raccontato da Schnitzler diventa con il passare del tempo sempre più drammatico e comprensibilmente freudiano. Dico “comprensibilmente� perché Schnitzler era medico e, anche se non approfonditamente, conosceva Freud. Il finale mi ha comunque molto turbata!
May 5, 2019
توأمان از بئاتریس متنفر می‌ش� و به� حق می‌د� و دلت براش می‌سوز�. شنیتسلر کلاً پدیده� عجیبی‌ئ�.
April 4, 2022
درگیری‌ها� ذهنی زنی معصوم و ناآگاه با پایانی غیرمنطقی.
June 8, 2023
خوندن خانم بئاته و پسرش بعد از كتاب "مردن " اين نويسنده واقعا پيشرفت در روايت به طور كامل محسوس مي كنه
July 23, 2015
Another excellent novella from Schnitzler, although it doesn't quite reach the heights of the later Dream Story. It's also suffused with sexual longing and has shades of Mann's Death in Venice, which was published around the same time, just before WWI.
November 20, 2024
4,5
Da rileggere sicuramente in futuro.
Da rileggere sicuramente in futuro.
December 23, 2023
Артур Шницель � яркий представитель венского модерна и импрессионизма в литературе, в своем творчестве уделял огромное значение психике, душевным переживаниям человека. Он интересовался психоанализом Фрейда. «Фрау Беата и ее сын» - небольшая новелла, но поразительная по своей глубине, по тем оттенкам чувств, по осознанию героями своих поступков, по оценке себя и других в обществе и тому внутреннему монологу, который человек никогда не скажет вслух.
Автор раскрывает нам сознательные установки героини (то, как она разумом отвергает все эти знаки внимания от окружающих ее мужчин), подсознательные (она всегда знала, что ее умерший муж-актер гулял с разными женщинами, но занималась самообманом) и бессознательные психические реакции (она с удивлением замечает, что неосознанно подает телесные знаки расположения мужчинам, поощряющие их на дальнейшие ухаживания). Мы с интересом наблюдаем ее эволюцию чувств и сравнение себя с Фортунатой.
Ох уж эта мужская привычка хвастаться и рассказывать детали своих постельных побед друзьям, ох уж эта женская привычка рассказывать о чужих любовных приключениях. Так через несколько часов после первого упоминания в разговоре, сплетня становится достоянием всех в городке.
Почему же Фортуната спокойно относится к тому, что про нее говорят, а для Беаты это стало настоящей трагедией? Фортуната никогда никого не любила. Беата всю жизнь жила, обманывая себя саму, о своей любви к мужу. Она любила не мужа, но его в героических ролях, она только сейчас поняла, что он всю жизнь ей изменял, в ответ на ее горячую и верную любовь, и это осознание лишило ее опоры. Осуждая Фортунату, она сама оказалась точно такой же, и это осознание разрушило остатки самоуважения. Но самое гадкое, что ее сын узнает об этом. Для нее это невыносимо. Беата все же отличается от женщин, подобных Фортунате. Для нее любовь � не пустой звук, она способна на истинные чувства и глубоко переживает, когда они растаптываются. В плачущем и отвергнутом сыне она видит своего мужа, плачущего, когда его отвергла женщина, с которой он изменил ей.
Шницлер критикует моральные устои общества, основанные на ханжестве, и само общество, находящее развлечение в любовных интригах и последующих сплетнях. Здесь нет истинной любви, поэтому любые отношения обречены на зубоскальство, перешептывания и презрение со стороны окружающих. Это настоящее самоубийство завязывать роман в такой среде. Что и случилось.
Автор раскрывает нам сознательные установки героини (то, как она разумом отвергает все эти знаки внимания от окружающих ее мужчин), подсознательные (она всегда знала, что ее умерший муж-актер гулял с разными женщинами, но занималась самообманом) и бессознательные психические реакции (она с удивлением замечает, что неосознанно подает телесные знаки расположения мужчинам, поощряющие их на дальнейшие ухаживания). Мы с интересом наблюдаем ее эволюцию чувств и сравнение себя с Фортунатой.
Ох уж эта мужская привычка хвастаться и рассказывать детали своих постельных побед друзьям, ох уж эта женская привычка рассказывать о чужих любовных приключениях. Так через несколько часов после первого упоминания в разговоре, сплетня становится достоянием всех в городке.
Почему же Фортуната спокойно относится к тому, что про нее говорят, а для Беаты это стало настоящей трагедией? Фортуната никогда никого не любила. Беата всю жизнь жила, обманывая себя саму, о своей любви к мужу. Она любила не мужа, но его в героических ролях, она только сейчас поняла, что он всю жизнь ей изменял, в ответ на ее горячую и верную любовь, и это осознание лишило ее опоры. Осуждая Фортунату, она сама оказалась точно такой же, и это осознание разрушило остатки самоуважения. Но самое гадкое, что ее сын узнает об этом. Для нее это невыносимо. Беата все же отличается от женщин, подобных Фортунате. Для нее любовь � не пустой звук, она способна на истинные чувства и глубоко переживает, когда они растаптываются. В плачущем и отвергнутом сыне она видит своего мужа, плачущего, когда его отвергла женщина, с которой он изменил ей.
Шницлер критикует моральные устои общества, основанные на ханжестве, и само общество, находящее развлечение в любовных интригах и последующих сплетнях. Здесь нет истинной любви, поэтому любые отношения обречены на зубоскальство, перешептывания и презрение со стороны окружающих. Это настоящее самоубийство завязывать роман в такой среде. Что и случилось.
May 29, 2020
A cent'anni dalla sua seconda caduta da cavallo oggi vorrei ricordare Arthur Schnitzler. Scrittore, filosofo e medico austriaco, lo sento molto affine a me non per la pregevole scrittura ma in quanto grande segaiolo mentale.
Nei suoi racconti sperimenta l'artificio narrativo del monologo interiore esprimendolo attraverso il flusso di pensiero (macchinazione virtuosa tanto amata in quel periodo che va dalla seconda metà dell'800 per lui, dalla notte dei tempi per lei), affiancandosi alla narrazione psicologicamente completa e moralmente ambigua di Kafka, Rilke e Roth (l'altro).
Coevo di Freud, quest'ultimo gli invidiava il fatto che Schnitzler aveva maturato sul campo tanta inconsapevole esperienza sulle dinamiche della psicanalisi che lui invece aveva dovuto dannatamente studiare per molti anni (si capì più tardi che Freud invidiava delle cose un po' a tutti - sì, abbiamo capito bene).
Qui le nostre sempre amate edizioni Adelphi che per essere quasi tascabili (nei loden e nei montgomery ci stanno a pelo) presentano sempre gli angoletti un po' smussatini.
Beate e suo figlio (Hugo) passano un periodo di vacanza al lago e, durante questo tempo, si alternano sui due livelli narrativi la cronaca dell'attrazione di suo figlio per una coetanea della madre (e viceversa: dell'infatuazione di Beate per un diciottenne) e le elucubrazioni malinconiche, drammatiche, sensuali, torbide e onanistiche della c.d. rispettabilità borghese.
Ora scusate vado che tengo dei pensieri.
Nei suoi racconti sperimenta l'artificio narrativo del monologo interiore esprimendolo attraverso il flusso di pensiero (macchinazione virtuosa tanto amata in quel periodo che va dalla seconda metà dell'800 per lui, dalla notte dei tempi per lei), affiancandosi alla narrazione psicologicamente completa e moralmente ambigua di Kafka, Rilke e Roth (l'altro).
Coevo di Freud, quest'ultimo gli invidiava il fatto che Schnitzler aveva maturato sul campo tanta inconsapevole esperienza sulle dinamiche della psicanalisi che lui invece aveva dovuto dannatamente studiare per molti anni (si capì più tardi che Freud invidiava delle cose un po' a tutti - sì, abbiamo capito bene).
Qui le nostre sempre amate edizioni Adelphi che per essere quasi tascabili (nei loden e nei montgomery ci stanno a pelo) presentano sempre gli angoletti un po' smussatini.
Beate e suo figlio (Hugo) passano un periodo di vacanza al lago e, durante questo tempo, si alternano sui due livelli narrativi la cronaca dell'attrazione di suo figlio per una coetanea della madre (e viceversa: dell'infatuazione di Beate per un diciottenne) e le elucubrazioni malinconiche, drammatiche, sensuali, torbide e onanistiche della c.d. rispettabilità borghese.
Ora scusate vado che tengo dei pensieri.
May 1, 2024
"Dove sono? Dove sono? sussurrò tra sé. Alzò le braccia al cielo. Fino a che punto mi lascerai precipitare in basso? Non vi è dunque più alcun appiglio? Che cos'è che mi rende così infelice e degna di commiserazione? Che cosa fa sì che dovunque mi aggrappi non trovi che il vuoto e che non sia migliore di Fortunata e di tutte le donne della sua risma? E ad un tratto - mentre il cuore le si arrestava in petto - capi che cosa la rendeva così infelice: il terreno sul quale per anni aveva camminato sicura le vacillava sotto i piedi e il cielo si oscurava sopra di lei"
"Quel piccolo mondo si stendeva nella sera in una pace così meravigliosa che anche lei diventò più calma; allo stesso tempo però sentì nascerle dentro il sommesso timore che a causa di quella calma potesse succederle di lasciarsi ingannare e confondere. E disse a se stessa: quel che ho udito ho udito, quel che è stato è stato; la calma di questa sera, la pace di questo mondo non fanno per me; tornerà il mattino, ricomincerà il rumore del giorno, gli uomini restano cattivi e meschini e l'amore un lurido gioco. E io una donna che non potrà mai più dimenticare, né di giorno né di notte, né in solitudine né in una nuova passione dei sensi, né in patria né all'estero. E non ho più null'altro da fare a questo mondo che posare un bacio d'addio sull'amata fronte di mio figlio, e poi andarmene."
"Quel piccolo mondo si stendeva nella sera in una pace così meravigliosa che anche lei diventò più calma; allo stesso tempo però sentì nascerle dentro il sommesso timore che a causa di quella calma potesse succederle di lasciarsi ingannare e confondere. E disse a se stessa: quel che ho udito ho udito, quel che è stato è stato; la calma di questa sera, la pace di questo mondo non fanno per me; tornerà il mattino, ricomincerà il rumore del giorno, gli uomini restano cattivi e meschini e l'amore un lurido gioco. E io una donna che non potrà mai più dimenticare, né di giorno né di notte, né in solitudine né in una nuova passione dei sensi, né in patria né all'estero. E non ho più null'altro da fare a questo mondo che posare un bacio d'addio sull'amata fronte di mio figlio, e poi andarmene."
December 31, 2023
از مقدمه کتاب:
کتاب بئاتریس که اینک ترجمه آن به فارسی زبانان تقدیم می شود، از جمله کتابهای آرتور شنیتسلر (متولد سال 1862 در وین) است که از تاثیر فرویدیسم برکنار نمانده است. این کتاب در سال 1913 نوشته شده است. در نظر داشته باشید که فروید کتاب خواب گذاری خود را در سال 1900 منتشر کرده است و روش تحلیل روحی را در انتقاد ادبی در سال 1907 بکار برده است.
در کتاب بئاتریس و دو کتاب مشابه دیگر یعنی "برتاگارلن" (1900) و "خانم الیزه" (1925) شنیتسلر زنان را معرفی می کند که تا حد زیادی شبیه به همند. این زنها، قهرمانهای این سه کتاب، همه از طبقات بالاتر از طبقه متوسط اتریشی هستند و با حوادثی مواجه می شوند که هرگز به خیالشان هم خطور نکرده است، اما بئاتریس با خواهران دیگرش در یک مورد تفاوت می یابد. هر چند این هر سه، قربانی اوضاع و موارد خاصی هستند اما "الیزه" و برتا بطیب خاطر تن به تباهی می دهند در حالیکه مورد بئاتریس کاملا ممتاز و مشخص است. بئاتریس خواهی نخواهی، بی اینکه اراده اش کوچک ترین تاثیری داشته باشد حتی کاملا بر خلاف میل قبلیش، به سوی این تباهی کشانده می شود.
کتاب بئاتریس که اینک ترجمه آن به فارسی زبانان تقدیم می شود، از جمله کتابهای آرتور شنیتسلر (متولد سال 1862 در وین) است که از تاثیر فرویدیسم برکنار نمانده است. این کتاب در سال 1913 نوشته شده است. در نظر داشته باشید که فروید کتاب خواب گذاری خود را در سال 1900 منتشر کرده است و روش تحلیل روحی را در انتقاد ادبی در سال 1907 بکار برده است.
در کتاب بئاتریس و دو کتاب مشابه دیگر یعنی "برتاگارلن" (1900) و "خانم الیزه" (1925) شنیتسلر زنان را معرفی می کند که تا حد زیادی شبیه به همند. این زنها، قهرمانهای این سه کتاب، همه از طبقات بالاتر از طبقه متوسط اتریشی هستند و با حوادثی مواجه می شوند که هرگز به خیالشان هم خطور نکرده است، اما بئاتریس با خواهران دیگرش در یک مورد تفاوت می یابد. هر چند این هر سه، قربانی اوضاع و موارد خاصی هستند اما "الیزه" و برتا بطیب خاطر تن به تباهی می دهند در حالیکه مورد بئاتریس کاملا ممتاز و مشخص است. بئاتریس خواهی نخواهی، بی اینکه اراده اش کوچک ترین تاثیری داشته باشد حتی کاملا بر خلاف میل قبلیش، به سوی این تباهی کشانده می شود.
May 26, 2023
جریان کتاب واقعا از ریتم روانی برخوردار است و این اتفاقا همخوانی زیادی با وقایع داستان دارد.ما با شخصیت هایی به شدت منقلب از درون مواجه ایم که تمام مدت در حال فکر کردن به آشفته بازارِ زندگی شان هستند و این ریتم تند کتاب، باعث می شود خیلی به تجربه شخصیت ها نزدیک تر شده و خیال های پریشانشان به مراتب ملموس تر بنظر بیاید.
و اما ترجمه، بنظر بنده ترجمه جناب حداد به نهایت اصول و روانی انجام شده بود.طوری که بعنوان خواننده ابدا احساس نمی کردم کتابی برگردان شده می خوانم.
در مجموع کتاب خوبی بود.دو سوم ابتدایی اش را بیشتر دوست داشتم اما به هرحال ارزش خواندن دارد.
و اما ترجمه، بنظر بنده ترجمه جناب حداد به نهایت اصول و روانی انجام شده بود.طوری که بعنوان خواننده ابدا احساس نمی کردم کتابی برگردان شده می خوانم.
در مجموع کتاب خوبی بود.دو سوم ابتدایی اش را بیشتر دوست داشتم اما به هرحال ارزش خواندن دارد.
January 2, 2018
Witwe Beate sorgt sich um ihren Sohn. Geht zur reiferen Dame, von der sie glaubt, sie könne ein Verhältnis mit dem Sprössling haben oder eingehen wollen. Diese verspricht nicht ganz glaubwürdig den Sohn in Ruhe zu lassen. Dann beginnt Beate Affäre mit Freund des Sohnes. Das kommt raus, Mutter und Sohn gehen auf einen Kahn. lieben sich wohl und verabschieden sich aus diesem Leben.
Sehr hübsch erzählt.
Sehr hübsch erzählt.
June 4, 2021
Oei, oei. Ik ben nogal teleurgesteld! Het boekje telt drie hoofdstukken en in het laatste hoofdstuk vind ik het verhaal nogal ontsporen. De ene na de andere gedachte komt naar voren, ik raak de draad kwijt en wat erger is, ik raak verveeld met de vrouw in het verhaal en met het verhaal zelf trouwens ook. Onbegrijpelijk dat dit verhaal ruim honderd jaar geleden zo'n opschudding heeft veroorzaakt...
January 7, 2024
Non tra i migliori di Schnitzler, l'estate di Beate, vedova ibernata sopraffatta dall'eruzione della sensualità e del desiderio. La consueta anatomia dell'animo, dei suoi carsichi e indomiti movimenti che rendono la vita un gioco al massacro. Ma questa volta un eccesso di leziosità e di forzatura
February 28, 2024
این شامگاه چه سرانجامی به خود خواهد دید اگر یکباره در اثر معجزه ای تمام فرامین اخلاقی از میان بروند و این جوانان اجازه داشته باشند امیال پنهانی خود را، که چه بسا این لحظه بر خود آنان نامکشوف است، بی هیچ مانعی تحقق ببخشد؟
August 4, 2019
Se non fosse che è un libro un poco distruttivo.. molto piacevole da leggere
September 16, 2019
Schnitzler è entrato nella top dei miei preferiti anche se mi è piaciuto di più La signorina Else.
April 4, 2020
Escrita ruim de ler, porém ótima história
November 15, 2020
Una storia potente.
January 8, 2021
من ترجمه سیمین دانشور رو خوندم. یه جاهایی معلوم نیست چی به چی میشه. یه جاهایی ترجمه معلوم نیست چی میگه.
October 29, 2021
Een 50-jarige man die tijdens het fin-du-siècle over de seksuele verlangens van een vrouw schrijft. Ik had beter moeten weten.
November 28, 2021
Quite enjoyed it but in parts didn’t feel particularly engaged. Final third felt the strongest to me in terms of following her thoughts.
Displaying 1 - 30 of 39 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.