"Η πλοκή του μυθιστορήματος εκτυλίσσεται, στη βυζαντινή εποχή, και συγκεκριμένα τον 10ο αιώνα. Είναι η ιστορία δύο νέων, του Ασώτη Ταρωνίτη και του Αλέξιου Αργυρού, τους οποίους αιχμαλωτίζουν οι Βούλγαροι όταν καταλαμβάνουν τη Θεσσαλονίκη το 995. Το "Για την Πατρίδα" είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Δέλτα. Το ενδιαφέρον της για τη συγγραφή ήταν στενά συνυφασμένο με αυτό που η ίδια αντιλαμβανόταν ως ανάγκη για τη διαπαιδαγώγηση των Ελληνοπαίδων. Διακηρυγμένος στόχος της παρέμεινε ως το τέλος της ζωής της να ξυπνήσει "στα Ελληνόπαιδα όμορφα και μεγάλα ιδανικά". Είναι, από αυτήν την άποψη, χαρακτηριστικοί οι δύο άξονες γύρω από τους οποίους στρέφεται το μυθιστόρημά της. Ο ένας είναι η φιλοπατρία και ο άλλος τα ευγενή αισθήματα που συνδέουν τους κεντρικούς ήρωες: η άδολη φιλία των δύο αγοριών και ο μέχρι αυτοθυσίας έρωτας των νεαρών ζευγαριών, της Μιροσλάβας και του Ασώτη, του Αλέξιου και της Θέκλας. Το "Για την Πατρίδα" γνώρισε ευμενή υποδοχή. Οι επιστολές που της στέλνουν ο Αλ. Πάλλης, ο Κ. Παλαμάς, ο Αργ. Εφταλιώτης, ο Μ. Τριανταφυλλίδης και ο Αλ. Δελμούζος είναι εγκωμιαστικές, αναγνωρίζοντας τη δύναμη της πλοκής, την ακρίβεια των γεγονότων και το πατριωτικό της αίσθημα. Σήμερα, εκατό χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση, το "Για την Πατρίδα" διαβάζεται ακόμη ευχάριστα. Και αυτό γιατί είναι, όπως και όλα τα άλλα μυθιστορήματα της Δέλτα, ένα συνοπτικό μάθημα ιστορίας".
Για όσους/όσες δεν το γνωρίζουν, το «Για την Πατρίδα» θα μπορούσε να θεωρηθεί prequel του «Στον καιρό του Βουλγαροκτόνου», εφόσον, ουσιαστικά, παρακολουθούμε τις περιπέτειες του Αλέξιου και της Θέκλας, των γονιών της Αλεξίας που εμφανίζεται στον καιρό του Βουλγαροκτόνου. Το διάβασα μετά τον Βουλγαροκτόνο, που με συγκλόνισε, και το βρήκα πιο αδύναμο. Πρόκειται βέβαια για δύο βιβλία με τεράστια διαφορά στην έκταση, το ένα είναι μυθιστόρημα και το άλλο ίσα που ξεπερνά τις εκατό σελίδες. Θα μπορούσε να θεωρηθεί μια πολύ καλή επιλογή για εισαγωγή στον τρόπο με τον οποίο η Δέλτα γράφει τα «πολεμικά» και ιστορικά της μυθιστορήματα, που ξεφεύγουν από τη λογική του Μάγκα, του Τρελαντώνη και του Παραμυθιού Χωρίς Όνομα.
Τα βασικά της συγγραφέως χαρακτηριστικά είναι πάντα εκεί. Γοργός λόγος, λιτός και ικανός να παρασύρει, γρήγορες εξελίξεις και ανατροπές, παράλληλη προσπάθεια πληροφόρησης για το ιστορικό πλαίσιο- η Δέλτα έχει έναν μαγικό τρόπο να εντάσσει στην εποχή και τα γεγονότα χωρίς να κουράζει. Θα ήθελα ίσως μια πιο λεπτομερή περιγραφή του ταξιδιού των δύο πρωταγωνιστών (αποτελεί το κέντρο της πλοκής άλλωστε), αλλά κατανοώ πως το αφήγημα προοριζόταν να είναι μικρή εκτάσεως. Ιδανικό για παιδιά δημοτικού, θα τα συναρπάσει σίγουρα.
Κρατώ το «Εἷ� οἰωνὸς ἄριστο� ἀμύνεσθαι περ� πάτρης» και το βάζω σιμά με το «Νικά ο Αετός».
Κι ένα «Τη ζωή σου δεν έχεις δικαίωμα να τη σπαταλήσεις ή να την πετάξεις. Ξόδεψέ την, δώσε την, μα με τρόπο να ωφελήσει.», που έγινε μάθημα και μου θύμισε γιατί η Δέλτα δεν θα πάψει ποτέ να με συγκλονίζει, όσα χρόνια κι αν περάσουν από τη στιγμή που έκλεισα για πρώτη φορά δακρυσμένη τον «Μάγκα» της.
*4,5 " Παντού και πάντα μπορεί κανείς να υπηρετήσει την πατρίδα του, έλεγε ο Αλέξιος. Και τη ζωή σου δεν έχεις δικαίωμα να τη σπαταλήσεις ή να την πετάξεις. Ξόδεψε την δώσε την, μα με τρόπο που να ωφελήσει. Δεν χρησιμεύει να πεθάνουμε από αγάπη ή από λύπη για την πατρίδα. Πρέπει ο θάνατος μας να ωφελήσει σε κάτι. Ειδεμή είναι άχρηστος."
Το πρώτο μου βιβλιο της Πηνελόπης Δέλτα και έχω να πω πως ειμαι σοκαρισμένη!Σίγουρα δε περίμενα τέτοιο τέλος..τόσες θυσίες μάταιες.Τοσες αθώες ζωές καταστράφηκαν,ο Αλέξιος πέθανε και η Θέκλα κλείστηκε σε μοναστήρι.Σε μια από τις αξιολογήσεις διάβασα πως το συγκεκριμένο βιβλίο θα μπορούσε να θεωρηθεί prequel του βολγαροκτόνου και πως η Αλεξία είναι κόρη των συγκεκριμένων πρωταγωνιστών!θα κρατήσω αυτό το τέλος στο μυαλό μου,πως τουλάχιστον η Θέκλα είχε κάτι δικό του,την Αλεξία.Περνάει πολλά μηνύματα και τελειωσα το βιβλιο μεσα σε κάτι ώρες.Ο τρόπος που περιγράφει την πίστη σε ιδανικά αλλα και τη δύναμη της ψυχής να συνεχίσεις όταν δεν σου απομένει πλέον τίποτα είναι εξωπραγματικός!Σίγουρα όχι το τέλος που περίμενα αλλά ένα βιβλίο που μου έδωσε πολλή τροφή για σκέψη!
This entire review has been hidden because of spoilers.
Το είχα διαβάσει μικρός και είχα συγκλονιστεί, τώρα που το ξαναδιάβασα μεγαλύτερος κατάφερε να με συγκινήσει ξανά. Η ιστορία της Θέκλας και του Αλέξιου, που θυσιάζεται χωρίς κανένα δισταγμό για να επιτύχει η αποστολή του, είναι από τις πιο δυνατές και φορτισμένες που έχω διαβάσει.
Η γραφή της Πηνελόπης Δέλτα είναι εξαιρετική, γνωρίζει πολλά για την εποχή που έχει επιλέξει να τοποθετήσει την ιστορία της και αυτό φαίνεται μέσα στο έργο. Είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα που καταφέρνει να σε μεταφέρει νοερά στην εποχή όπου εκτυλίσσεται και αυτό είναι επιτυχία της συγγραφέως. Ένα ακόμα συν του βιβλίου είναι το συνοπτικό του μέγεθος, καταφέρνει να μεταφέρει το μήνυμα του, να αφηγηθεί την ιστορία του μέσα σε λίγες σελίδες, χωρίς να πλατειάζει καθόλου.
Μια πολύ ωραία ιστορία. Απλά δοσμένη με ωραία μηνύματα που με συγκίνησε. Σίγουρα ένα βιβλίο νεανικό για την περίοδο του σχολείου. Ίσως αν το είχα διαβάσει τότε να μην με είχε στεναχωρήσει τόσο και να είχα σταθεί σε άλλα σημεία του.
Πίστευα ότι το βιβλίο αυτό απευθύνεται σε παιδιά γιατί το τελευταίο που διάβασα από τη συγγραφέα ήταν στην εφηβεία μου. Δεν περίμενα να με συγκινήσει τόσο ... το συστήνω ανεπιφύλαχτα σε όλες τις ηλικίες.
Κλασσικό διαμαντάκι! Τα λατρεύω αυτά τα βιβλία ��αι ιδιαίτερα όσα αναφέρονται στο Βυζάντιο. Απλά είναι πολύ παιδικό για τα δεδομένα μου αλλά ήταν ένας διακαής μου πόθος να το διαβάσω.
Υπέροχο βιβλίο! Μου θύμισε για ποιους λόγους αγαπω τα βιβλία και τη λογοτεχνία…ότ� καλύτερο έχω διαβάσει εδώ και καιρό! Ανυπομονω να συνεχίσω με « τον καιρό του βουλγαροκτονου»
Τη Δέλτα ποτέ δεν την αγάπησα πραγματικά... Με εξαίρεση το Παραμύθι χωρίς όνομα, το οποίο είναι καταπληκτικό, όλη αυτή η βυζαντινή ιστορία δεν με εμπνέει. Ξεκινήσαμε να το διαβάζουμε με τα παιδιά επειδή το ζήτησαν, παρακολουθώντας την ιστορία του Αλέξιου να μεταφέρει ένα μήνυμα στον βασιλιά. Ωστόσο και τα ίδια τα παιδιά μου ζήτησαν τελικά να διαβάσουμε κάτι άλλο, καθώς τους φάνηκε κουραστικό και βαρετό. Κι έτσι το εγκαταλείψαμε...