What do you think?
Rate this book
خاکستر و بانو
سال نشر: 1365
- GenresPoetry
72 pages, Paperback
First published January 1, 1986
1 person is currently reading
33 people want to read
About the author
شمس لنگرودی
50books274followers(Shams Langeroody)
محمد شمس لنگرودی (زاده ۲۶ آبان ۱۳۲۹) شاعر معاصر ایرانی و از اعضای کانون نویسندگان ایران است. او فرزند آیت الله جعفر شمس لنگرودی است که مدت ۲۵ سال امامت جمعه لنگرود را بر عهده داشت. وی استاد دانشگاه بوده و تاریخ هنر درس می‌ده�.
محمد شمس لنگرودی (زاده ۲۶ آبان ۱۳۲۹) شاعر معاصر ایرانی و از اعضای کانون نویسندگان ایران است. او فرزند آیت الله جعفر شمس لنگرودی است که مدت ۲۵ سال امامت جمعه لنگرود را بر عهده داشت. وی استاد دانشگاه بوده و تاریخ هنر درس می‌ده�.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 10 of 10 reviews
Read
August 14, 2016چقدر تاریکی بد است
تاریکی
از لابه‌لا� تنهایی
در سینه� آدم نشت می‌کن�
و دل آدمی فرو می‌ریز�
اما
تو که در سینه� من نیستی
در خون منی ـ
خورشیدی که قلب زمین شکسته را روشن می‌کن�
چه‌قد� تنهایی سخت است. آه
چه‌قد� بی‌ت� بودن به سر بردن دشوار است
آدم چیست
آه و دم
آه از دمی که این همه ساعت طول می‌کش�
تاریکی
از لابه‌لا� تنهایی
در سینه� آدم نشت می‌کن�
و دل آدمی فرو می‌ریز�
اما
تو که در سینه� من نیستی
در خون منی ـ
خورشیدی که قلب زمین شکسته را روشن می‌کن�
چه‌قد� تنهایی سخت است. آه
چه‌قد� بی‌ت� بودن به سر بردن دشوار است
آدم چیست
آه و دم
آه از دمی که این همه ساعت طول می‌کش�
Read
March 27, 2016در كه مي گشايد
از پاي پله نگاه مي كنم �
لبخند زلالش از رؤياست
كهكشان نگاهش از رؤياست
گلبوته ي شكسته ي دامانش
دست و دهانش .
آه ، جسميت رؤيا ، خاك بكر ازل !
تو آرزوي زني هستي كه به چهره ي انسان در آمدي .
از پاي پله نگاه مي كنم �
كاجي نقره گون در بخار ماه و بانگ مرغ شباويزي .
چهل كودك در جانش همهمه مي كنند و او به خاموش كردن شان
مشغول است .
( آرام گيريد
كودكان !
اين زن
در چشمه سار بلوريني زاده شد
كه صخره و سيمابش
بي اختيار سوسن و گل مي شوند . )
بر پلكان بيست سالگي ات ايستاده اي
بي بيست پله در پايين
بي هيچ آسمان در بالا �
پله يي
بي نرده و
بي حفاظ ...
از پاي پله نگاه مي كنم �
لبخند زلالش از رؤياست
كهكشان نگاهش از رؤياست
گلبوته ي شكسته ي دامانش
دست و دهانش .
آه ، جسميت رؤيا ، خاك بكر ازل !
تو آرزوي زني هستي كه به چهره ي انسان در آمدي .
از پاي پله نگاه مي كنم �
كاجي نقره گون در بخار ماه و بانگ مرغ شباويزي .
چهل كودك در جانش همهمه مي كنند و او به خاموش كردن شان
مشغول است .
( آرام گيريد
كودكان !
اين زن
در چشمه سار بلوريني زاده شد
كه صخره و سيمابش
بي اختيار سوسن و گل مي شوند . )
بر پلكان بيست سالگي ات ايستاده اي
بي بيست پله در پايين
بي هيچ آسمان در بالا �
پله يي
بي نرده و
بي حفاظ ...
January 1, 2019
آدم چیست؟
آه و دم
آه از این دمی که این همه ساعت طول می‌کش�.
آه و دم
آه از این دمی که این همه ساعت طول می‌کش�.
October 23, 2015
مضامین مکرر این مجموعه حیرانی است و مرگ و گذر عمر. نفس گیر نبود اما کمتر شعری هست که بخوانی و حس کنی نبودنش بهتر بود
اشعاری که پسندیدم در درجه ی اول "مجسمه ها" و "خاکستر و بانو" و در درجه ی بعد "باور"، "درخت و پرنده"، "کرم و شکوفه" و "مه" بودند. دلالات فلسفی "رازها" و "خورشید" هم جذاب بودند
September 21, 2016
شعر شکلی استت
که نه پیدا می‌شو�
و نه پنهان می‌مان�.
که نه پیدا می‌شو�
و نه پنهان می‌مان�.
September 23, 2013
خاکستر و بانو
November 7, 2022
چقدر تاریکی بد است
تاریکی
از لابه لای تنهایی
در سینه� آدم نشت می کند
و دل آدمی فرو می ریزد
تو که در سینه� من نیستی
در خون منی
خورشیدی که قلب شکسته را روشن می کنی.
تاریکی
از لابه لای تنهایی
در سینه� آدم نشت می کند
و دل آدمی فرو می ریزد
تو که در سینه� من نیستی
در خون منی
خورشیدی که قلب شکسته را روشن می کنی.
December 4, 2018
من نه طنابم که پاره شوم
نه شاخه ی انجیرم که یشکنم
خاکم
که هر چه از آسمان ببارد
باید تاب آرم
شمشیرم
که اگر بجنگم
غلافم را می درم...
چقدر تنهایی سخت است، آه
چقدر بی تو به سر بردن دشوار است...
نه شاخه ی انجیرم که یشکنم
خاکم
که هر چه از آسمان ببارد
باید تاب آرم
شمشیرم
که اگر بجنگم
غلافم را می درم...
چقدر تنهایی سخت است، آه
چقدر بی تو به سر بردن دشوار است...
March 11, 2019
گل های آفتابگردان خاموش روبه روی عکس تو
خم می شوند
_____________________________________________________________
صدای پایت ـ عجیب است ـ
نزدیک می شود
اما
تو به خانه نمی رسی
_____________________________________________________________
دکمه های پیراهنت ریخته است
_____________________________________________________________
چقدر تاریکی بد است
تاریکی
از لابه لای تنهایی
در سینه ی آدم نشت می کند
و دل آدمی فرو می ریزد
تو که در سینه ی من نیستی
در خون منی ـ
خورشیدی که قلب زمین شکسته را روشن می کنی
چقدر تنهایی سخت است، آه
چقدر بی تو به سر بردن دشوار است
____________________________________________________________
هوا دارد تاریک می شود
و تاریکی
سیاه پوشم می کند
____________________________________________________________
چقدر تاریکی در خانه ی ما ریخته است
پرندگان خانه ی ما رفته اندپساعت های خانه ی ما خوابیده اند
و روز و شب هنوز بی خبرند و بیهوده دور خانه ی ما
می گردند
____________________________________________________________
چه تاریکی تلخی به لبانم چسبیده است
____________________________________________________________
چشمانت به ماه بود و مرا گم کردی
____________________________________________________________
تو خنجر سوزانت را باید در برگ گلی نهان می کردی
دشمن همیشه حربه ی آخر را
در لبخندش پنهان می کند
____________________________________________________________
اینان هنوز
باور نمی کنند
به شکل پرنده ای
پریدی
اما
بالت را باز نکردی
کفشت را پوشیدی
و مثل گوزنی رها شده از من رمیدی
گوزن کوچک ارغوانی من که زخم ارغوانی پایش را
با خود می کشید
گوزن کوچک من که شاخسار بلندش
در پارچه ی آسمان فرو رفت
و آسمان پاره پاره فرو ریخت
بر شانه ی نازکش
و کفن شد
____________________________________________________________
اکنون
سال هاست
از پیشم رفته ای
اما یادت
هر لحظه به من نزدیکتر می شود
____________________________________________________________
من عبور تو را از تکان برگ صنوبر فهمیدم
می گویند صنوبر درخت بهشتی است
یعنی باور کنم تو مرده ای؟
____________________________________________________________
و دست های من
مثل قلب آسمان زمستانی، ترک خورده است
قدری کنارتر پسرم
هیچ اعتمادی به سقف ترک خورده ی شیشه ای نیست
____________________________________________________________
این مرغ خسته هم که رهایم نمی کند
در خود جمع می شود
صدای مرا می گیرد
با خود حرف می زند
من تاب این همه اندوه را ندارم
____________________________________________________________
تو آرزوی زنی بودی که به چهره ی انسان درآمدی
____________________________________________________________
چیرنت
در دستت
قهقهه می زند
و تو با گل های سپیدش حرف می زنی
____________________________________________________________
دیروزت را از یاد برده ای
امروزت
خاطره ای مهربان و غریب است
____________________________________________________________
شعر ، همچون مليله ي آبی
پيراهن دنيا را بايد حاشيه دوزي كند .
شعر ، همچون سبدي دريايي
مرواريد حيات را بايد به كلبه ي ماهيگيران برساند .
شعر ، سپيدار بلند بايد باشد
كه كودكان دبستاني
كيف و كتاب شان را در سايه ي لرزان اش پنهان مي كنند .
توفاني پنهان شده در نسيم
جادوي كلمات در بندماندگان است شعر
نسيم آب شده در گلوي زني گرسنه است
هنگامي كه آه مي كشد :
« خانه خرابم كردي مرد . »
دريايي رخشان است
پاياب صخره ها و روغن و الوار .
كوهي پنهان است
كه چون
از هجوم دزدان و ددان مي گريزي
در برابرت آغوش مي گشايد
و تو
در گرماي حيات بخش اش
زيباترين سينه ريز دختركان گرسنه را مي بافي .
شعر شكلي است
كه نه پيدا مي شود
و نه پنهان مي ماند
خم می شوند
_____________________________________________________________
صدای پایت ـ عجیب است ـ
نزدیک می شود
اما
تو به خانه نمی رسی
_____________________________________________________________
دکمه های پیراهنت ریخته است
_____________________________________________________________
چقدر تاریکی بد است
تاریکی
از لابه لای تنهایی
در سینه ی آدم نشت می کند
و دل آدمی فرو می ریزد
تو که در سینه ی من نیستی
در خون منی ـ
خورشیدی که قلب زمین شکسته را روشن می کنی
چقدر تنهایی سخت است، آه
چقدر بی تو به سر بردن دشوار است
____________________________________________________________
هوا دارد تاریک می شود
و تاریکی
سیاه پوشم می کند
____________________________________________________________
چقدر تاریکی در خانه ی ما ریخته است
پرندگان خانه ی ما رفته اندپساعت های خانه ی ما خوابیده اند
و روز و شب هنوز بی خبرند و بیهوده دور خانه ی ما
می گردند
____________________________________________________________
چه تاریکی تلخی به لبانم چسبیده است
____________________________________________________________
چشمانت به ماه بود و مرا گم کردی
____________________________________________________________
تو خنجر سوزانت را باید در برگ گلی نهان می کردی
دشمن همیشه حربه ی آخر را
در لبخندش پنهان می کند
____________________________________________________________
اینان هنوز
باور نمی کنند
به شکل پرنده ای
پریدی
اما
بالت را باز نکردی
کفشت را پوشیدی
و مثل گوزنی رها شده از من رمیدی
گوزن کوچک ارغوانی من که زخم ارغوانی پایش را
با خود می کشید
گوزن کوچک من که شاخسار بلندش
در پارچه ی آسمان فرو رفت
و آسمان پاره پاره فرو ریخت
بر شانه ی نازکش
و کفن شد
____________________________________________________________
اکنون
سال هاست
از پیشم رفته ای
اما یادت
هر لحظه به من نزدیکتر می شود
____________________________________________________________
من عبور تو را از تکان برگ صنوبر فهمیدم
می گویند صنوبر درخت بهشتی است
یعنی باور کنم تو مرده ای؟
____________________________________________________________
و دست های من
مثل قلب آسمان زمستانی، ترک خورده است
قدری کنارتر پسرم
هیچ اعتمادی به سقف ترک خورده ی شیشه ای نیست
____________________________________________________________
این مرغ خسته هم که رهایم نمی کند
در خود جمع می شود
صدای مرا می گیرد
با خود حرف می زند
من تاب این همه اندوه را ندارم
____________________________________________________________
تو آرزوی زنی بودی که به چهره ی انسان درآمدی
____________________________________________________________
چیرنت
در دستت
قهقهه می زند
و تو با گل های سپیدش حرف می زنی
____________________________________________________________
دیروزت را از یاد برده ای
امروزت
خاطره ای مهربان و غریب است
____________________________________________________________
شعر ، همچون مليله ي آبی
پيراهن دنيا را بايد حاشيه دوزي كند .
شعر ، همچون سبدي دريايي
مرواريد حيات را بايد به كلبه ي ماهيگيران برساند .
شعر ، سپيدار بلند بايد باشد
كه كودكان دبستاني
كيف و كتاب شان را در سايه ي لرزان اش پنهان مي كنند .
توفاني پنهان شده در نسيم
جادوي كلمات در بندماندگان است شعر
نسيم آب شده در گلوي زني گرسنه است
هنگامي كه آه مي كشد :
« خانه خرابم كردي مرد . »
دريايي رخشان است
پاياب صخره ها و روغن و الوار .
كوهي پنهان است
كه چون
از هجوم دزدان و ددان مي گريزي
در برابرت آغوش مي گشايد
و تو
در گرماي حيات بخش اش
زيباترين سينه ريز دختركان گرسنه را مي بافي .
شعر شكلي است
كه نه پيدا مي شود
و نه پنهان مي ماند
December 14, 2013
غمگین، تاثیر گذار دوست داشتنی.
Displaying 1 - 10 of 10 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.