What do you think?
Rate this book
The Abruzzo Trilogy #2
نان و شراب
پیترو اسپینا پس از ۱۰ سال از تبعید به وطنش، ایتالیا، برمی‌گرد�. او که یک مبارز سیاسی است چهره خود را تغییر میده� و به صورت مخفیانه وارد منطقه زادگاهش می‌شو� تا یک تشکیلات سیاسی بر ضد حکومت فاشیستی موسولینی ایجاد کند. اما در بدو ورود سخت بیمار و نحیف است و به توصیه دوست پزشکش با ردا و عنوان کشیشی وارد روستای پیتراسکا می‌شو� تا هم استراحت کند و هم هویتش مخفی بماند. در اینجا زندگی او به زندگی مردم ده گره می‌خور�.
474 pages, Paperback
First published January 1, 1937
107 people are currently reading
3,360 people want to read
About the author
Ignazio Silone
69books116followersFiglio di una tessitrice e di un piccolo proprietario terriero, perde assai presto il padre e la madre, nel terremoto che nel gennaio del �15 distrugge gran parte della Marsica. Interrotti gli studi liceali, si dà alla politica quale socialista attivo e prende parte alle lotte contro la guerra e al movimento operaio rivoluzionario; nel 1921 partecipa a Livorno alla fondazione del Partito Comunista (che rappresenta a Mosca, con Togliatti, nel Komintern), ma se ne stacca nel 1930, in disaccordo con le purghe staliniane. Antifascista, resta in esilio in Svizzera dal 1930 al 1945, anni durante i quali matura la sua vocazione di scrittore. Pubblicato in traduzione tedesca a Zurigo nel 1933, “Fontamara� è il suo romanzo d’esordio, che lo impone all� attenzione generale: oltre ad essere una straordinaria analisi della cultura centro-meridionale, “un documento su una civiltà ormai definitivamente morta� (Fofi), è pure con ogni probabilità il più bel libro sui contadini italiani che sia mai stato scritto. Il successivo “Pane e vino� del �36 riprende, in una chiave più sentimentale, meno ironica, i temi del fortunato predecessore, laddove “Il seme sotto la neve� (1942) sembra stazionare tra manierismo e ritualità. Frattanto, nel periodo 1932-'34 egli è redattore del mensile in lingua tedesca, edito a Zurigo, «Information», cui collaborano artisti ed intellettuali del calibro di Thomas Mann, Bertolt Brecht, Robert Musil. Fiorente, pure, la sua attività saggistico-culturale, che annovera il saggio “Il fascismo, le sue origini e il suo sviluppo� (1934) ed il trattato di filosofia politica “La scuola dei dittatori� (1938). Nel 1944, rientrato in Italia, si stabilisce a Roma, ove aderisce al Partito Socialista Italiano di Unità Proletaria. La sua produzione letteraria continua con il lavoro teatrale “Ed egli si nascose� (1944) e con i romanzi “Una manciata di more� (1952), “Il segreto di Luca� (1956), “La volpe e le camelie� (1960): meno originali dei precedenti, più legati ad un modello di letteratura tardo-ottocentesca, esprimono una sorta di conversione del nostro, che approda qui ai lidi di un socialismo ibridato col cristianesimo. Di grandissimo interesse, invece, “Uscita di sicurezza� (1965), raccolta di saggi politici in cui egli racconta il doloroso travaglio che lo condusse infine a distaccarsi dall� ideologia comunista, e “L’avventura di un povero cristiano� (1968), sua ultima fatica apparsa in vita, un intrigante romanzo - saggio incentrato sulla figura di papa Celestino V, in seguito trasformato in testo teatrale. Ebbe a dire di lui Albert Camus: "Guardate Silone. Egli è radicalmente legato alla sua terra, eppure è talmente europeo".
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 327 reviews
January 12, 2022
Brot und Wein = Pane e vino = Bread and Wine (The Abruzzo Trilogy #2), Ignazio Silone
Bread and Wine is an anti-fascist and anti-Stalinist novel written by Ignazio Silone.
It was finished while the author was in exile from Benito Mussolini's Italy. It was first published in 1936 in a German language edition in Switzerland as Brot und Wein, and in an English translation in London later the same year. An Italian version, Pane e vino, did not appear until 1937.
Bread and wine is the story of intellectuals who want to get somewhere, as well as frustrated intellectuals, frustrated intellectuals and compromising intellectuals. The inner struggles of human beings who are in search of a better and more humane world.
A carpenter, or a farmer, in an authoritarian regime, may adapt to the status quo, and do his job; But, it is not an escape for an intellectual, he must either surrender and come under the ruling banner, or he must give in to hunger and disgrace, and be killed at the first opportunity.
تاریخ نخستین خوانش: سال1977میلادی
عنوان: نان و شراب؛ نویسنده: اینیاتسیو سیلونه؛ مترجم: محمد قاضی؛ تهران، امیرکبیر، سال1345؛ در423ص؛ چاپ سوم سال1352؛ چاپ چهارم سال1356؛ چاپ پنجم سال1361؛ چاپ دیگر تهران، زرین، سال1366؛ در473ص؛ چاپ هشتم سال1368؛ چاپ یازدهم سال1372؛ چاپ دوازدهم سال1374؛ چاپ سیزدهم سال1374؛ چاپ چهاردهم سال1376؛ چاپ پانزدهم سال1379؛ چاپ شانزدهم سال1381؛ شابک9789640019191؛ در424ص؛ چاپ دیگر تهران، نگارستان کتاب، سال1388؛ سال1393؛ شابک9789644070150؛ چاپ دیگر تهران، فرهنگ جاوید، سال1395؛ در480ص؛ شابک9786008209225؛ چاپ دیگر1398؛ موضوع: داستانهای نویسندگان ایتالیا - سده20م
نان و شراب، ماجرای دل انگیز روشنفکرانی است، که، میخواهند راه به جایی ببرند، نیز روشنفکران سرخورده، روشنفکران مایوس، و روشنفکران سازشکار؛ کشمکشهای درونی انسانهایی که، در جستجوی جهانی بهتر، و انسانیتر هستند؛ یک «نجار»، یا یک «کشاورز»، در رژیم استبدادی، شاید خود را با وضع موجود هماهنگ کند، و به کار خویش بپردازد؛ اما، برای یک روشنفکر مفری نیست، وی، یا باید تسلیم شود، و زیر بیرق حاکم درآید، یا، تن به گرسنگی، و رسوایی دهد، و در نخستین فرصت مساعد نیز، کشته شود
تاریخ بهنگام رسانی 20/10/1399هجری خورشیدی؛ 21/10/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Bread and Wine is an anti-fascist and anti-Stalinist novel written by Ignazio Silone.
It was finished while the author was in exile from Benito Mussolini's Italy. It was first published in 1936 in a German language edition in Switzerland as Brot und Wein, and in an English translation in London later the same year. An Italian version, Pane e vino, did not appear until 1937.
Bread and wine is the story of intellectuals who want to get somewhere, as well as frustrated intellectuals, frustrated intellectuals and compromising intellectuals. The inner struggles of human beings who are in search of a better and more humane world.
A carpenter, or a farmer, in an authoritarian regime, may adapt to the status quo, and do his job; But, it is not an escape for an intellectual, he must either surrender and come under the ruling banner, or he must give in to hunger and disgrace, and be killed at the first opportunity.
تاریخ نخستین خوانش: سال1977میلادی
عنوان: نان و شراب؛ نویسنده: اینیاتسیو سیلونه؛ مترجم: محمد قاضی؛ تهران، امیرکبیر، سال1345؛ در423ص؛ چاپ سوم سال1352؛ چاپ چهارم سال1356؛ چاپ پنجم سال1361؛ چاپ دیگر تهران، زرین، سال1366؛ در473ص؛ چاپ هشتم سال1368؛ چاپ یازدهم سال1372؛ چاپ دوازدهم سال1374؛ چاپ سیزدهم سال1374؛ چاپ چهاردهم سال1376؛ چاپ پانزدهم سال1379؛ چاپ شانزدهم سال1381؛ شابک9789640019191؛ در424ص؛ چاپ دیگر تهران، نگارستان کتاب، سال1388؛ سال1393؛ شابک9789644070150؛ چاپ دیگر تهران، فرهنگ جاوید، سال1395؛ در480ص؛ شابک9786008209225؛ چاپ دیگر1398؛ موضوع: داستانهای نویسندگان ایتالیا - سده20م
نان و شراب، ماجرای دل انگیز روشنفکرانی است، که، میخواهند راه به جایی ببرند، نیز روشنفکران سرخورده، روشنفکران مایوس، و روشنفکران سازشکار؛ کشمکشهای درونی انسانهایی که، در جستجوی جهانی بهتر، و انسانیتر هستند؛ یک «نجار»، یا یک «کشاورز»، در رژیم استبدادی، شاید خود را با وضع موجود هماهنگ کند، و به کار خویش بپردازد؛ اما، برای یک روشنفکر مفری نیست، وی، یا باید تسلیم شود، و زیر بیرق حاکم درآید، یا، تن به گرسنگی، و رسوایی دهد، و در نخستین فرصت مساعد نیز، کشته شود
تاریخ بهنگام رسانی 20/10/1399هجری خورشیدی؛ 21/10/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
January 28, 2019
I think this book sets a personal record for me: I finally read it after it had been on my TBR shelf for more than 40 years!
This is a novel of the Italian resistance to fascism set in Italy in the mid-1930’s. A revolutionary hunted by the authorities (as was the author) has returned to the country disguised as a priest. The real political action is in Rome but, emaciated and sickly (probably from tuberculosis), the rebel is hiding out in the countryside � still a land of poor peasants, donkeys and ox-carts. The area is the Abruzzi, a hilly region in central Italy due east of Rome but considered culturally part of southern Italy. As part of his disguise he coats his face in iodine to create wrinkles to look older.
He avoids priestly duties despite demands for him to hear confessions and preside over baptisms. When he is coerced into some priestly action, he has good luck. He makes a life-long friend of a young woman on her death bed (from an illegal abortion) to whom he administers last rites; but she survives. He has an eye for the women including a married peasant and a wealthy lady. He makes a poor priest. If you irritate him his spiritual advice to you might be “Go to hell.�
We learn a lot about the peasants, their poverty, politics and religion.
“…the poor people whose capacity for suffering and resignation was truly without limit. They were used to living in isolation, ignorance, diffidence and the sterile hatred of one family for another.� Their lives are so hard that many have been disfigured and you can tell what kind of work they do by their disfigurement: stooped from mines, lame from heavy labor, bow-legged from harvesting on hillsides or ‘wall-eyed� (abnormally white eyes) from years of work with furnaces.
On religion:
The church is for the government and the wealthy, not the people. A wealthy woman says: “Social inequalities were created by God and we must humbly respect them.� Some peasants accept this perspective and our rebel despairs at the peasants� lack of political capacity. “Politics is a luxury reserved for the well-fed.� There’s a lot of talk of inequities and inefficiencies in the land system that serves to keep the poor peasants poor, and the rich landowners rich. There’s sarcasm about the economic system: “Finally, to make his fortune, he contracted some important debts and declare himself bankrupt.�
One character says: “I think religion does for women what salt does for pork. It keeps up the freshness and savor.� Religion is mixed with superstition. The people particularly fear earthquakes. The priest’s landlady is desperate to have him stay at her house as a talisman against another earthquake. People remember the tremendous earthquake twenty years before (in 1915) in the Abruzzi region that killed 35,000 people.
When he arrives in a small village, the local witch/herbalist fears him as ‘competition� until she learns he’s not authorized to carry out his priestly duties. One old woman crawls up the church floor keeping her tongue to the ground, leaving a glistening trail like a snail.
But there are also some good priests. He visits an old priest, a retired teacher who gathers former pupils in his home. All were idealistic rebels as young boys and the priest encouraged such thinking. But now some are rebels and some are wealthy fascists and even spies for the government.
On politics:
Spoken by those in charge of preparing for a fascist rally: “We’ll have to have some policemen on the trucks, so that the people will know that they have to come spontaneously.�
The main character is disgusted by the Italian war against Ethiopia. Yet the war was supported by many peasants because the fascist government paid a stipend to soldiers� mothers. They were so poor that some women prayed for the war to continue.
“The country seems to have been divided not into just two different political parties but two different humanities.� (Shades of the current political situation in the USA?)
The main character (as did the author) left the communist party because he felt it become as self-serving as the church and that it had come to represent ‘red fascism:� “…has not the organization itself become the supreme value?�
There’s good writing: “She did this with a tiny little voice and a fearful smile which looked as if it had been prepared behind the door and held in place with some pins.�
The book reminds me a lot of Italo Calvino’s novel of the Italian resistance, The Path to the Spiders� Nests. As Calvino did, the author gives a preface about how and why he revised the book in 1955 after it was originally written in 1937.
Photos from grandvoyageitaly.com
Sketch of the author by David Levine from The New York Review of Books at shop.nybooks.com
This is a novel of the Italian resistance to fascism set in Italy in the mid-1930’s. A revolutionary hunted by the authorities (as was the author) has returned to the country disguised as a priest. The real political action is in Rome but, emaciated and sickly (probably from tuberculosis), the rebel is hiding out in the countryside � still a land of poor peasants, donkeys and ox-carts. The area is the Abruzzi, a hilly region in central Italy due east of Rome but considered culturally part of southern Italy. As part of his disguise he coats his face in iodine to create wrinkles to look older.
He avoids priestly duties despite demands for him to hear confessions and preside over baptisms. When he is coerced into some priestly action, he has good luck. He makes a life-long friend of a young woman on her death bed (from an illegal abortion) to whom he administers last rites; but she survives. He has an eye for the women including a married peasant and a wealthy lady. He makes a poor priest. If you irritate him his spiritual advice to you might be “Go to hell.�
We learn a lot about the peasants, their poverty, politics and religion.
“…the poor people whose capacity for suffering and resignation was truly without limit. They were used to living in isolation, ignorance, diffidence and the sterile hatred of one family for another.� Their lives are so hard that many have been disfigured and you can tell what kind of work they do by their disfigurement: stooped from mines, lame from heavy labor, bow-legged from harvesting on hillsides or ‘wall-eyed� (abnormally white eyes) from years of work with furnaces.
On religion:
The church is for the government and the wealthy, not the people. A wealthy woman says: “Social inequalities were created by God and we must humbly respect them.� Some peasants accept this perspective and our rebel despairs at the peasants� lack of political capacity. “Politics is a luxury reserved for the well-fed.� There’s a lot of talk of inequities and inefficiencies in the land system that serves to keep the poor peasants poor, and the rich landowners rich. There’s sarcasm about the economic system: “Finally, to make his fortune, he contracted some important debts and declare himself bankrupt.�
One character says: “I think religion does for women what salt does for pork. It keeps up the freshness and savor.� Religion is mixed with superstition. The people particularly fear earthquakes. The priest’s landlady is desperate to have him stay at her house as a talisman against another earthquake. People remember the tremendous earthquake twenty years before (in 1915) in the Abruzzi region that killed 35,000 people.
When he arrives in a small village, the local witch/herbalist fears him as ‘competition� until she learns he’s not authorized to carry out his priestly duties. One old woman crawls up the church floor keeping her tongue to the ground, leaving a glistening trail like a snail.
But there are also some good priests. He visits an old priest, a retired teacher who gathers former pupils in his home. All were idealistic rebels as young boys and the priest encouraged such thinking. But now some are rebels and some are wealthy fascists and even spies for the government.
On politics:
Spoken by those in charge of preparing for a fascist rally: “We’ll have to have some policemen on the trucks, so that the people will know that they have to come spontaneously.�
The main character is disgusted by the Italian war against Ethiopia. Yet the war was supported by many peasants because the fascist government paid a stipend to soldiers� mothers. They were so poor that some women prayed for the war to continue.
“The country seems to have been divided not into just two different political parties but two different humanities.� (Shades of the current political situation in the USA?)
The main character (as did the author) left the communist party because he felt it become as self-serving as the church and that it had come to represent ‘red fascism:� “…has not the organization itself become the supreme value?�
There’s good writing: “She did this with a tiny little voice and a fearful smile which looked as if it had been prepared behind the door and held in place with some pins.�
The book reminds me a lot of Italo Calvino’s novel of the Italian resistance, The Path to the Spiders� Nests. As Calvino did, the author gives a preface about how and why he revised the book in 1955 after it was originally written in 1937.
Photos from grandvoyageitaly.com
Sketch of the author by David Levine from The New York Review of Books at shop.nybooks.com
May 10, 2021
مومن هیچ‌گا� تنها نیست، برعکس کافر همیشه تنها است ولو روز خود را از بام تا شام در پر جنجال‌تری� کوی‌ه� بگذراند. جانی که خدا را درک نکند تنها است، به مثابه برگ جدا شده از درخت است، برگی تنها که به زمین می‌افت� و خشک می‌شو� و می‌پوس�. برعکس، جان به خدا بسته چون برگی است به درخت و به وسیله شیره حیاتی که او را تغذیه می‌کن� به شاخه و تنه و ریشه و تمام زمین مربوط است.
به نظرم تو حوزه� مبارزات انقلابی و سیاسی و مبارزه با خرافه‌پرست� در جوامع پایین دست کتاب خوبی بود.
به نظرم تو حوزه� مبارزات انقلابی و سیاسی و مبارزه با خرافه‌پرست� در جوامع پایین دست کتاب خوبی بود.
June 27, 2020
به تازگیِ نان و به کهنگیِ شراب!
داستانِ انسانها� شیفته عدالت و مسیحی که هر لحظه ظهور می‌کن�.
مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آی�
که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آی�
انسانی که نه بتواند با پلشتی‌ها� فاشیسم و موسیلینی کنار بیاید و نه خفت مدد معاش! و سوپ دولتی! را فقط برای سیر شدن شکمش بپذیرد حتما سرنوشتی همچون مسیح خواهد داشت.
اندیشه‌ها� بی‌قراری‌ه� و خوی عدالت‌جو� سیلونه از هر کلمه، جمله و هر بند کتاب فوران می‌کن�.
پیترو اسپینا، دون‌بنه‌دت� و دوستانش جان خود را فدا می‌کنن� تا مردم ایتالیای استبدادزده را به حرکت وادارند.
جایی که زر( بانک‌ه� و سرمایه‌دارا�)، زور(نظام فاشیستی موسیلینی) و تزویر(کلیسا) با هم بر علیه دهقانان و فقرا همداستان می‌شون�.
جایی در کتاب جمله‌ا� هست به این مضمون:
آن که ادعای خدایی می‌کن� مثل روباه می‌آی�! مثل شیر حکومت می‌کن�!! و مثل سگ می‌میر�!!!
نان و شراب کتابیست که در هر منزلی حتما باید باشد و مدام خوانده شود ترجمه محمد قاضی بسیار عالی و زیبا بود.
داستانِ انسانها� شیفته عدالت و مسیحی که هر لحظه ظهور می‌کن�.
مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آی�
که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آی�
انسانی که نه بتواند با پلشتی‌ها� فاشیسم و موسیلینی کنار بیاید و نه خفت مدد معاش! و سوپ دولتی! را فقط برای سیر شدن شکمش بپذیرد حتما سرنوشتی همچون مسیح خواهد داشت.
اندیشه‌ها� بی‌قراری‌ه� و خوی عدالت‌جو� سیلونه از هر کلمه، جمله و هر بند کتاب فوران می‌کن�.
پیترو اسپینا، دون‌بنه‌دت� و دوستانش جان خود را فدا می‌کنن� تا مردم ایتالیای استبدادزده را به حرکت وادارند.
جایی که زر( بانک‌ه� و سرمایه‌دارا�)، زور(نظام فاشیستی موسیلینی) و تزویر(کلیسا) با هم بر علیه دهقانان و فقرا همداستان می‌شون�.
جایی در کتاب جمله‌ا� هست به این مضمون:
آن که ادعای خدایی می‌کن� مثل روباه می‌آی�! مثل شیر حکومت می‌کن�!! و مثل سگ می‌میر�!!!
نان و شراب کتابیست که در هر منزلی حتما باید باشد و مدام خوانده شود ترجمه محمد قاضی بسیار عالی و زیبا بود.
September 2, 2023
قصه در زمان حکومت موسولینی در ایتالیا و از جایی شروع میشه که دو شاگرد قدیمی به خانه� کشیش پیری که استادشون بوده میرن، کشیش پیری که به دلیل عدم حمایت از دولت و به بهانه‌ها� واهی خانه نشین شده. میان گفتگوهای این دو شاگرد و استاد، استاد از اوضاع و احوال شاگردان سابق خودش جویا میشه که هر کدوم به سرنوشتی دچار شدن، تا اینکه از بهترین و محبوبترین شاگرد خودش پیترو سپینا سراغ میگیره و متوجه میشه اون یک فرد سوسیالیست انقلابی شده و از کشور فرار کرده. اما در نهایت میفهمیم که سپینا به کشور برگشته و در جایی با هویت مبدل یک کشیش در جستجوی راهی برای مقابله با حکومته. داستان جالبی هست با دیالوگ‌ها� عمیق اما پر کشش نیست، شاید اگه به جای ۴۶۰ صفحه توی ۳۰۰ صفحه نوشته میشد نمره� بیشتری بهش میدادم. کتاب در انتها تقریباً نیمه تمام رها میشه و احتمالاً بقیه� ماجرا در آخرین کتاب از سه‌گانه� سیلونه یعنی دانه� زیر برف اومده. البته که اولین کتاب این سه‌گان� از نظر داستانی ربطی به این کتاب نداشت.ه
August 3, 2023
این تیکه از کتاب براتون خیلی ملموس نیست؟
«تا وقتی که یک نهضت به نظام تبدیل نشده پویاست.آزادی خواه و گشاده رو است و همیشه برای شنیدن حقیقت گوش، حوصله و حتی لبخند دارد.نهضت اگر از خود انتقاد نکند( و این هم به دلیل آن است که در گرماگرم عمل نمی تواند خود را ببیند) انتقاد را می پذیرد.
اما به مجرد آنکه میخ های قدرت خود را کوبید و به مجرد اینکه تبدیل به یک نظام شد،تمامی آن ویژگی ها را از دست می دهد.در حصار دست نیافتنی تعصب خود مسلحانه می ایستد و پشت باروهای دگماتیسم خود سنگر می گیرد،آنگاه به صدای هر مخالفی، هرچند اتفاقی تیر شلیک میکند.»
«تا وقتی که یک نهضت به نظام تبدیل نشده پویاست.آزادی خواه و گشاده رو است و همیشه برای شنیدن حقیقت گوش، حوصله و حتی لبخند دارد.نهضت اگر از خود انتقاد نکند( و این هم به دلیل آن است که در گرماگرم عمل نمی تواند خود را ببیند) انتقاد را می پذیرد.
اما به مجرد آنکه میخ های قدرت خود را کوبید و به مجرد اینکه تبدیل به یک نظام شد،تمامی آن ویژگی ها را از دست می دهد.در حصار دست نیافتنی تعصب خود مسلحانه می ایستد و پشت باروهای دگماتیسم خود سنگر می گیرد،آنگاه به صدای هر مخالفی، هرچند اتفاقی تیر شلیک میکند.»
February 21, 2016
First Admission:
This book offers scope for multifaceted reviews and reflection.
- One can look at it as a normal novel where an interesting plot develops to an exciting climax.
- One can look at it as a novel with many character sketches.
- One can look at it as an anthropological novel that introduces local customs and beliefs of Abruzzi region of Italy.
- One can look at it as a political novel that expounds the difficulties suffered by Socialist movement under the Fascist regime of Mussolini.
- One can read it as a historical novel that portrays the situation of Fascist Italy under the dictatorial leadership of Mussolini.
- One can also look at it a spiritual novel that depicts the struggle of a real believer (read Christian) to be faithful to his vocation to Christianity.
An Outline of the Novel:
An exiled socialist comes back from exile to Italy to organize a revolution against the totalitarian government. To escape being found out, he assumes a new name and new identity. He changes his name from Pietro Spina to Paolo Spada; his identity from a lay person to a Catholic priest. He tries his best to infuse in the peasant community of Abbruzzi the fighting spirit, the spirit of revolution. But he is rebuffed by the attitude of peasants that borders on resignation to hard life and sufferings. Meanwhile, the socialist himself an inner struggle wherein he battles the doubts surrounding his own faith - the doctrine of Marx. Did he achieve in his aim of organizing a revolution? Or was he exposed to the government by any informer? The climax leads to it. Read it in the book.
Some Reflections:
I was very much struck by the criticism that Silone employed in the novel especially on the doctrine of Marx and thereby Socialism. Silone was himself a member of the Communist Party of Italy. Later he was disillusioned with the way it was practised and came out of the institution.
Silone's important criticism of Socialism in his own words:
"For a long time I was tormented by the question why all revolutions, all of them without exception, began as liberation movements and ended as tyrannies. Why has no revolution ever escaped that fate?"
His answer:
The liberation movement (revolution) is "a bureaucracy in embryo. You too aspire to totalitarian power in the name of different ideas, which simply means in the name of different words and on behalf of different interests. If you win, which is a misfortune that will probably happen to you, we subjects will merely exchange one tyranny for another."
Silone was writing this in the 1930s when totalitarian regimes were ruling their roost in Europe or were on the cusp of becoming one and in Russia it was the time of Stalin. No wonder that Silone's books struck a chord with the multitude.
How is the totalitarian regime or dictatorship be destroyed or overcome?
Silone writes: "The dictatorship is based on unanimity. It's sufficient for one person to say no and the spell is broken. Under every dictatorship, one man, one perfectly ordinary little man who goes on thinking with his own brain is a threat to public order. Tons of printed paper spread the slogans of the regime; thousands of loudspeakers, hundreds of thousands of posters and freely distributed leaflets, whole armies of speakers in all the squares and at all the crossroads, thousands of priests in the pulpit repeat these slogans ad nauseam, to the point of collective stupefaction. But it's sufficient for one little man, just one ordinary, little man to say no, and the whole of the formidable granite order is imperilled."
Silone also feared that such rise of dictators/totalitarian regimes will relativize moral values. Anything that is considered right by the government will be right and anything that is held by government as wrong will be wrong for everyone. The one who fails to conform to this teaching will be brutally punished. SIlone wanted God to exist and wanted to believe in Him at least for this sake - a valid foundation of moral values. If I am not mistaken in the recent times this was the belief held by the Nobel Laureate, .
So, Silone was a paradox personified. He was both a Socialist and a Christian. It is interesting to note that Silone had claimed himself to be a 'Socialist without a party and a Christian without the church.'
To Silone, the true freedom always resided in man's ability to think for himself. Never conform to the majority. Think for yourself. For teaching me that lesson, dear Ignazio Silone, I am grateful.
This book offers scope for multifaceted reviews and reflection.
- One can look at it as a normal novel where an interesting plot develops to an exciting climax.
- One can look at it as a novel with many character sketches.
- One can look at it as an anthropological novel that introduces local customs and beliefs of Abruzzi region of Italy.
- One can look at it as a political novel that expounds the difficulties suffered by Socialist movement under the Fascist regime of Mussolini.
- One can read it as a historical novel that portrays the situation of Fascist Italy under the dictatorial leadership of Mussolini.
- One can also look at it a spiritual novel that depicts the struggle of a real believer (read Christian) to be faithful to his vocation to Christianity.
An Outline of the Novel:
An exiled socialist comes back from exile to Italy to organize a revolution against the totalitarian government. To escape being found out, he assumes a new name and new identity. He changes his name from Pietro Spina to Paolo Spada; his identity from a lay person to a Catholic priest. He tries his best to infuse in the peasant community of Abbruzzi the fighting spirit, the spirit of revolution. But he is rebuffed by the attitude of peasants that borders on resignation to hard life and sufferings. Meanwhile, the socialist himself an inner struggle wherein he battles the doubts surrounding his own faith - the doctrine of Marx. Did he achieve in his aim of organizing a revolution? Or was he exposed to the government by any informer? The climax leads to it. Read it in the book.
Some Reflections:
I was very much struck by the criticism that Silone employed in the novel especially on the doctrine of Marx and thereby Socialism. Silone was himself a member of the Communist Party of Italy. Later he was disillusioned with the way it was practised and came out of the institution.
Silone's important criticism of Socialism in his own words:
"For a long time I was tormented by the question why all revolutions, all of them without exception, began as liberation movements and ended as tyrannies. Why has no revolution ever escaped that fate?"
His answer:
The liberation movement (revolution) is "a bureaucracy in embryo. You too aspire to totalitarian power in the name of different ideas, which simply means in the name of different words and on behalf of different interests. If you win, which is a misfortune that will probably happen to you, we subjects will merely exchange one tyranny for another."
Silone was writing this in the 1930s when totalitarian regimes were ruling their roost in Europe or were on the cusp of becoming one and in Russia it was the time of Stalin. No wonder that Silone's books struck a chord with the multitude.
How is the totalitarian regime or dictatorship be destroyed or overcome?
Silone writes: "The dictatorship is based on unanimity. It's sufficient for one person to say no and the spell is broken. Under every dictatorship, one man, one perfectly ordinary little man who goes on thinking with his own brain is a threat to public order. Tons of printed paper spread the slogans of the regime; thousands of loudspeakers, hundreds of thousands of posters and freely distributed leaflets, whole armies of speakers in all the squares and at all the crossroads, thousands of priests in the pulpit repeat these slogans ad nauseam, to the point of collective stupefaction. But it's sufficient for one little man, just one ordinary, little man to say no, and the whole of the formidable granite order is imperilled."
Silone also feared that such rise of dictators/totalitarian regimes will relativize moral values. Anything that is considered right by the government will be right and anything that is held by government as wrong will be wrong for everyone. The one who fails to conform to this teaching will be brutally punished. SIlone wanted God to exist and wanted to believe in Him at least for this sake - a valid foundation of moral values. If I am not mistaken in the recent times this was the belief held by the Nobel Laureate, .
So, Silone was a paradox personified. He was both a Socialist and a Christian. It is interesting to note that Silone had claimed himself to be a 'Socialist without a party and a Christian without the church.'
To Silone, the true freedom always resided in man's ability to think for himself. Never conform to the majority. Think for yourself. For teaching me that lesson, dear Ignazio Silone, I am grateful.
November 17, 2021
ایدئولوژی و ایمان به ایدئولوژی با این دنیا چه‌ه� که نکرده!!
همیشه با خودم فکر کردم اگه من توی سال‌ها� قبل جنگ جهانی اول در معرض تفکر سوسیالیست قرار می‌گرفتم� چه کار می‌کردم� صادقانه بخوام بگم بهش می‌پیوست� و قطعا با ایمان به این ایدئولوژی دست به عمل هم می‌زد�.
پترو سپینا هم یک رهبر جنبش سوسیالیستی در ایتالیا بوده، جنبشی که نهایتا منجر به یک دیکتاتوری شده !! ولی مگه قرار این بوده؟ سپینا برگشته به ایتالیا تا اونچه آرمان اصلی ایدئولوژی دلخواهش هست رو با یه انقلاب دیگه به واقعیت برسونه.
سیلونه، نویسنده کتاب، یه جورایی از خودش نوشته، از سرخوردگی‌هاش� از آرمان‌هاش� از یک جنگ دائمی با آموزه‌ها� مسیحی کودکی‌ا� و کلیسا که نهایتا ازش یک سوسیالیست ساخته، سوسیالیستی که انهدام آرمان‌ها� ایدئولوژی محبوبش رو به چشم میبینه� ولی هنوز ایمان داره !! هنوز ایمان داره !! فک کنم اصل ماجرای دنیا همین ایمان باشه !!
کتاب اوایل خیلی کند و کسل‌کنند� است. کمک� جون می‌گیر� و اواخرش دیگه به اوج خودش می‌رس�. صفحه پایانی کتاب، جاییه که داستان در اوج نصفه رها می‌ش� !! خب، این کتاب جلد بعدی هم داره، دانه زیر برف، که باید بخونی تا بفهمی عاقبت سپینا چی می‌ش�.
خوندنش رو قطعا پیشنهاد می‌د� البته شاید با یه ترجمه� دیگه😊
پ.ن: با اینکه من طرفدار دوآتیشه محمد قاضی هستم، باید اعلام کنم ترجمه� این کتاب به قدری مشکلات واضحی داشت که من تعجب می‌کرد� از بی‌دقت� مترجم و دلم می‌گرف� از بی‌توجه� ناشر که نکرده بده این کتاب رو یه ویراست کنن لااقل که این مشکلات کمتر بشه !! حیف و صد حیف !!
March 29, 2023
داستانی در مورد مبارزات انقلابی و سیاسی.داستان از جایی شروع میشه که دن بنه دتو ،استاد(کشیش) شاگردهای خودش رو به منزلش دعوت کرده و اونجا از زندگی هر کدوم از شاگردها با خبر میشه،که خیلی از شاگردها حتی دیگه باورهای مذهبی سابق رو ندارند و در اون بین با خبر میشه که شاگرد محبوبش سپینا تحت تعقیب قرار گرفته،ادامه داستان در مورد سپینا و فعالیت های سیاسی و انقلابی اون هست ،سپینا که تحت تعقیب هست توی یک روستا و در مقام یک کشیش با اسم دن پائولو مخفی میشه و از اونجا داستان شکل می گیره ،از همراهی و همراهی نکردن آدم ها با اون و اینکه باورهای دینی که در زمان گذشته داشته چقدر هنوز در وجودش پایداره،خب کتاب در مورد ایتالیا در زمان موسیلینی هست و مبارزه سیاسی و انقلابی سپینا بر علیه حکومت و کلیسا.در حین کتاب متوجه میشیم که چقدر کلیسا ذهن آدم های عادی جامعه رو مسموم کرده و زجر کشیدن رو به عنوان یک مزیت جلوه داده و حکومت هم‌ب� چپاول مردم و ظلم بر اون ها مشغوله به طوری که لباس هماهنگ افسرها برای مردم منزجرکننده هست، اینکه وضع زندگی مردم خیلی بده و سپینا وقتی میخواد شعارهاش رو بنویسه میبینه که دیوارهای کلیسا بهترین و سالم ترین دیوارها برای نوشتن هستند .قسمت هایی از کتاب درون مایه زن ستیزانه داشت و حتی خیلی هم شدید بودش و من اینطوری بودم که نه دیگه واقعا نه،اما گفتگوهای سپینا با اون دختر(چندوقت از خوندنش گذشته و اسمش یادم نیست)و یادداشت کردن صحبت هاش نشون میده هرچقدر هم بخوای زن ها رو نادیده بگیری نمیشه و بودن یک زن قوی به داستانت قوت میده، پایان جلد یک رو خیلی دوست داشتم اون قدرت زنانه ♥️
قسمت هایی از کتاب که دوست داشتم:
.
ما در اجتماعی زندگی می کنیم که جایی برای آزادمردان نیست.تنها کشیشانی درامانند که مذهب را به خدمت حکومت و بانک بگمارند و هنرمندانی که هنر خود بفروشند و حکیمانی که با دانش خود سوداگری کنند،بقیه هر قدر هم معدود باشند ،به زندان می افتند،تبعید می شوند و تحت نظر قرار می گیرند مشروط بر اینکه مامور حاکم بنا بر مقتضیات سرشان را بی صدا زیر آب نکند.
.
یک مرد ،هرکه می خواهد باشد و هر قدر حقیر و ناچیز باشد.همین که با مغز خودش فکر کرد نظم عمومی را به خطر خواهد انداخت.خروارها کاغذ چاپ شده شعارهای رژیم حاکم را منتشر می کنند.هزارها بلندگو و صدها هزار اعلامیه و اوراق تبلیغاتی که مجانا توزیع می شود.گروه گروه ناطق و واعظ که در میدان ها خطابه می خوانند،هزاران کشیش که از فراز منبرها همان شعارها را تکرار می کنند به حدی که همه سرسام می گیرند.در این میان کافی است یک مرد حقیر ،یک موجود تنها و ضعیف بگوید نه!و به گوش نفر پهلودستی خود زمزمه کند که نه! یا شب هنگام روی دیوار بنویسد نه! تا نظم عمومی به خطر افتد.
.
دن پائولو می گوید: «شنیده ام در این کوه معدن هست ». و بونیفاتسیو جواب می دهد:«خدا نکند معدن باشد». دن پائولو نمی فهمد که چرا.چوپان توضیح می دهد: «مادام که کوه فقیر است از آن ما است اما همین که معلوم شد غنی است دولت آن را تصاحب خواهد کرد .
دولت یک دست دراز دارد و یک دست کوتاه .دست دراز به همه جا می رسد و برای گرفتن است،دست کوتاه برای دادن است ولی فقط به کسانی می رسد که خیلی نزدیک اند
.
دن بنه دتو که شاید ترجیح
«عزیزم ، تعجب کردن تو چه فایده ای دارد؟ شاید لازم نباشد منی که به کار سیاست علاقه ندارم به تو توضیح بدهم که لباس متحدالشکل تو برای بیچارگان و دهقانان فقیر (کافونها و چوپانان چه معنایی دارد. اگر اینها وقتی یک افسر ارتش را در یک جاده پرت و دورافتاده میبینند فقط اکتفا میکنند به اینکه خود را به کری و لالی بزنند تو باید خیلی هم ممنون باشی که از این بدتر نمیکنند روزی که گوش کرهای مصلحتی باز شود و زبان
لال های مصلحتی به سخن درآید آن روز آغاز لحظات بسی دردناکی خواهد بود که من آرزومندم تو را از آن نصیبی نباشد.»
.
میگوید: «شما را با چه چیز باید قیاس گرفت؟ نسل بدبخت شما راه چه چیز باید مانند کرد؟ شاید شما به بچه هایی میمانید که در یک میدان نشسته باشند و به بانگ بلند به رفقای خود بگویند ما نی لبک
زدیم و شما نرقصیدید ما نغمه های رثایی خواندیم و شما نگریستید آخر هیچ چیز بر مداری که به داده شما وعده بودند نگشته است.
قسمت هایی از کتاب که دوست داشتم:
.
ما در اجتماعی زندگی می کنیم که جایی برای آزادمردان نیست.تنها کشیشانی درامانند که مذهب را به خدمت حکومت و بانک بگمارند و هنرمندانی که هنر خود بفروشند و حکیمانی که با دانش خود سوداگری کنند،بقیه هر قدر هم معدود باشند ،به زندان می افتند،تبعید می شوند و تحت نظر قرار می گیرند مشروط بر اینکه مامور حاکم بنا بر مقتضیات سرشان را بی صدا زیر آب نکند.
.
یک مرد ،هرکه می خواهد باشد و هر قدر حقیر و ناچیز باشد.همین که با مغز خودش فکر کرد نظم عمومی را به خطر خواهد انداخت.خروارها کاغذ چاپ شده شعارهای رژیم حاکم را منتشر می کنند.هزارها بلندگو و صدها هزار اعلامیه و اوراق تبلیغاتی که مجانا توزیع می شود.گروه گروه ناطق و واعظ که در میدان ها خطابه می خوانند،هزاران کشیش که از فراز منبرها همان شعارها را تکرار می کنند به حدی که همه سرسام می گیرند.در این میان کافی است یک مرد حقیر ،یک موجود تنها و ضعیف بگوید نه!و به گوش نفر پهلودستی خود زمزمه کند که نه! یا شب هنگام روی دیوار بنویسد نه! تا نظم عمومی به خطر افتد.
.
دن پائولو می گوید: «شنیده ام در این کوه معدن هست ». و بونیفاتسیو جواب می دهد:«خدا نکند معدن باشد». دن پائولو نمی فهمد که چرا.چوپان توضیح می دهد: «مادام که کوه فقیر است از آن ما است اما همین که معلوم شد غنی است دولت آن را تصاحب خواهد کرد .
دولت یک دست دراز دارد و یک دست کوتاه .دست دراز به همه جا می رسد و برای گرفتن است،دست کوتاه برای دادن است ولی فقط به کسانی می رسد که خیلی نزدیک اند
.
دن بنه دتو که شاید ترجیح
«عزیزم ، تعجب کردن تو چه فایده ای دارد؟ شاید لازم نباشد منی که به کار سیاست علاقه ندارم به تو توضیح بدهم که لباس متحدالشکل تو برای بیچارگان و دهقانان فقیر (کافونها و چوپانان چه معنایی دارد. اگر اینها وقتی یک افسر ارتش را در یک جاده پرت و دورافتاده میبینند فقط اکتفا میکنند به اینکه خود را به کری و لالی بزنند تو باید خیلی هم ممنون باشی که از این بدتر نمیکنند روزی که گوش کرهای مصلحتی باز شود و زبان
لال های مصلحتی به سخن درآید آن روز آغاز لحظات بسی دردناکی خواهد بود که من آرزومندم تو را از آن نصیبی نباشد.»
.
میگوید: «شما را با چه چیز باید قیاس گرفت؟ نسل بدبخت شما راه چه چیز باید مانند کرد؟ شاید شما به بچه هایی میمانید که در یک میدان نشسته باشند و به بانگ بلند به رفقای خود بگویند ما نی لبک
زدیم و شما نرقصیدید ما نغمه های رثایی خواندیم و شما نگریستید آخر هیچ چیز بر مداری که به داده شما وعده بودند نگشته است.
February 15, 2022
امتیاز 2 و نیم ستاره.
حقیقتش به نظرم شاید بشود به این کتاب به عنوان شاهدی بر یک جامعه ی تحت سلطه ی فاشیسم نگاه کرد و یا حتی به عنوان نگاهی بازنگرانه به خط مشی مبارزان و روشنفکرانِ چپی، ما نمی توان آن را (حداقل با تعریفی که من از رمان و داستان دارم) چندان داستان دانست... یعنی داستان هست، اما داستانی که اصلا خوب نیست.
بزرگ ترین مشکل، ریتم کتاب است... توصیفات و توضیحاتی طولانی، شرح افکاری که جای شان بیشتر در مقالات یا یادداشت هاست تا در رمان؛ و همه ی کندی داستان، قرار است ناگهان در چهل پنجاه صفح�� ی آخر جبران شود. شخصیت ها هم به نظرم چندان عمق پیدا نمی کنند، و بیشتر در حد تیپ باقی می مانند... و دهقانان و کوفون هایی که انگار دستگاه زیراکس سیلونه تکثیرشان کرده، به تعداد مورد نیاز
البته کاملا واقف هستم که سیلونه چرا در زمانه اش به نوشتن چنین کتابی دست می زند (و کاملا به او حق می دهم) و فکر کنم بفهمم که محمدقاضی در آن دوران چرا به سراغ چنین کتابی باید برود.
اما در هر حال فکر می کنم که زمانه ی این کتاب و خوانده شدنش، تمام شده است (اگرچه شاید فکر کنیم که دنیای کتاب مشابهت هایی با موقعیت الان ما هم داشته باشد).
حقیقتش به نظرم شاید بشود به این کتاب به عنوان شاهدی بر یک جامعه ی تحت سلطه ی فاشیسم نگاه کرد و یا حتی به عنوان نگاهی بازنگرانه به خط مشی مبارزان و روشنفکرانِ چپی، ما نمی توان آن را (حداقل با تعریفی که من از رمان و داستان دارم) چندان داستان دانست... یعنی داستان هست، اما داستانی که اصلا خوب نیست.
بزرگ ترین مشکل، ریتم کتاب است... توصیفات و توضیحاتی طولانی، شرح افکاری که جای شان بیشتر در مقالات یا یادداشت هاست تا در رمان؛ و همه ی کندی داستان، قرار است ناگهان در چهل پنجاه صفح�� ی آخر جبران شود. شخصیت ها هم به نظرم چندان عمق پیدا نمی کنند، و بیشتر در حد تیپ باقی می مانند... و دهقانان و کوفون هایی که انگار دستگاه زیراکس سیلونه تکثیرشان کرده، به تعداد مورد نیاز
البته کاملا واقف هستم که سیلونه چرا در زمانه اش به نوشتن چنین کتابی دست می زند (و کاملا به او حق می دهم) و فکر کنم بفهمم که محمدقاضی در آن دوران چرا به سراغ چنین کتابی باید برود.
اما در هر حال فکر می کنم که زمانه ی این کتاب و خوانده شدنش، تمام شده است (اگرچه شاید فکر کنیم که دنیای کتاب مشابهت هایی با موقعیت الان ما هم داشته باشد).
July 2, 2022
شاهکار به معنی واقعی کلمه
از سطر به سطرش لذت بردم
و کتابیه که با خوندنش فقط تاسف می‌خور� آدم، به حال خودمون، به حال وضعیتمون
و کتابیه که باید یاد گرفت ازش
باید نه گفت
نه گفت تا طلسم این دور باطلی که تاریخمون رو اسیر کرده باطل بشه
یه سری گزین گفته ازش میذارم که بخونین و بهش فکر کنین
دن پائولو می‌گوی�:«شنیده‌ا� در این کوه معدن هست.»
و بونیفاتسو جواب میده�:«خدا نکند معدن باشد.»
دن پائولو نمی‌فهم� چرا. چوپان توضیح میده�:«مادام که کوه فقیر است از آن ما است، اما همین که معلوم شد غنی است دولت آن را تصاحب خواهد کرد. دولت یک دست دراز دارد و یک دست کوتاه. دست دارز به همه جا می‌رس� و برای گرفتن است، دست کوتاه برای دادن است ولی فقط به کسانی می‌رس� که خیلی نزدیک‌ان�.»
در کشور تبلیغات، یک مرد، هرکه می‌خواه� باشد و هرقدر حقیر و ناچیز باشد، همین که با مغز خودش فکر کرد نظم عمومی را به خطر خواهد انداخت. خروارها کاغذ چاپ شده شعارهای رژیم حاکم را منتشر میکنند� هزارها بلندگو و صدهاهزار اعلامیه و اوراق تبلیغاتی که مجانا توزیع میشوند� گروه گروه ناطق و واعظ که در همه میدان های عمومی و چهارراه ها خطابه می‌خوانند� هزاران کشیش که از فراز منبر همان شعارها را تکرار می‌کنن� به حدی که همه ذله می‌شون� و همه سرسام می‌گیرن�. در این میان کافی است ی مرد حقیر، یک موجود تنها و ضعیف بگوید نه! و به گوش نفر پهلودستی خود زمزمه کند که نه! و یا شب هنگام روی دیوار بنویسد نه! تا نظم عمومی به خطر بیفتد.
از سطر به سطرش لذت بردم
و کتابیه که با خوندنش فقط تاسف می‌خور� آدم، به حال خودمون، به حال وضعیتمون
و کتابیه که باید یاد گرفت ازش
باید نه گفت
نه گفت تا طلسم این دور باطلی که تاریخمون رو اسیر کرده باطل بشه
یه سری گزین گفته ازش میذارم که بخونین و بهش فکر کنین
دن پائولو می‌گوی�:«شنیده‌ا� در این کوه معدن هست.»
و بونیفاتسو جواب میده�:«خدا نکند معدن باشد.»
دن پائولو نمی‌فهم� چرا. چوپان توضیح میده�:«مادام که کوه فقیر است از آن ما است، اما همین که معلوم شد غنی است دولت آن را تصاحب خواهد کرد. دولت یک دست دراز دارد و یک دست کوتاه. دست دارز به همه جا می‌رس� و برای گرفتن است، دست کوتاه برای دادن است ولی فقط به کسانی می‌رس� که خیلی نزدیک‌ان�.»
در کشور تبلیغات، یک مرد، هرکه می‌خواه� باشد و هرقدر حقیر و ناچیز باشد، همین که با مغز خودش فکر کرد نظم عمومی را به خطر خواهد انداخت. خروارها کاغذ چاپ شده شعارهای رژیم حاکم را منتشر میکنند� هزارها بلندگو و صدهاهزار اعلامیه و اوراق تبلیغاتی که مجانا توزیع میشوند� گروه گروه ناطق و واعظ که در همه میدان های عمومی و چهارراه ها خطابه می‌خوانند� هزاران کشیش که از فراز منبر همان شعارها را تکرار می‌کنن� به حدی که همه ذله می‌شون� و همه سرسام می‌گیرن�. در این میان کافی است ی مرد حقیر، یک موجود تنها و ضعیف بگوید نه! و به گوش نفر پهلودستی خود زمزمه کند که نه! و یا شب هنگام روی دیوار بنویسد نه! تا نظم عمومی به خطر بیفتد.
October 2, 2009
آزادی چیزی نیست که آن را به کسی هدیه کنند. می‌توا� در یک کشور دیکتاتوری زندگی کرد و آزاد بود. فقط کافی‌س� تا علیه دیکتاتور مبارزه کرد. مردی که با مغز خودش فکر می‌کن� آزاد است. مردی که بخاطر آنچه که بر حق میدان� مبارزه می‌کن� آزاد است. برعکس می‌توا� در آزادترین کشورها زندگی کرد و با این وصف اگر آدم باطنا منفی‌با� و پست و بنده� منش باشد آزاد نیست و با وجود فقدان هرگونه اجبار و زور باز هم برده است...
February 25, 2018
I can't fully articulate why I found this book so captivating, but the guilt-ridden lapsed Italian Catholic and insufferable leftist intellectual at war in me are both obsessed with it for completely opposite but probably equally unhealthy reasons. Anyway.
In defiance of genre, Silone weaves a heavy tapestry from threads of fable, philosophy, morality play, and political subterfuge. A close, claustrophobic story lurking in the shadows of Mussolini's fascist Italy at the outbreak of the Second Italo-Ethiopian War, Bread and Wine follows the fervid, ailing revolutionary Pietro Spina into hiding after his ill-advised return from exile, his disguise as a provincial priest fraught with social and moral complications as he struggles by turns to educate and agitate the villagers who surround him. It's the high revolutionary drama of Hugo, the cold calculation of le Carré, and the deep ideological strife of Eco, all radically compressed into 270 pages. Maybe this is melodramatic or maybe it's fitting, but it feels like the literary equivalent of being abruptly knifed in the gut and having a few fleeting-yet-interminable hours to reconsider everything you thought you knew about life before you bleed to death.
In defiance of genre, Silone weaves a heavy tapestry from threads of fable, philosophy, morality play, and political subterfuge. A close, claustrophobic story lurking in the shadows of Mussolini's fascist Italy at the outbreak of the Second Italo-Ethiopian War, Bread and Wine follows the fervid, ailing revolutionary Pietro Spina into hiding after his ill-advised return from exile, his disguise as a provincial priest fraught with social and moral complications as he struggles by turns to educate and agitate the villagers who surround him. It's the high revolutionary drama of Hugo, the cold calculation of le Carré, and the deep ideological strife of Eco, all radically compressed into 270 pages. Maybe this is melodramatic or maybe it's fitting, but it feels like the literary equivalent of being abruptly knifed in the gut and having a few fleeting-yet-interminable hours to reconsider everything you thought you knew about life before you bleed to death.
January 11, 2023
«در اجتماعی چون اجتماع ما زندگی معنوی چیزی جز زندگی انقلابی نتواند بود!»
رمان دربارۀ جهانی است که سیاست و سیاست بازی به آن تحمیل شده است، درست مثل جهانی که امروز ما در آن زندگی میکنیم. تمام اشخاص و افراد رمان مجبور میشوند وارد بزنگاه های سیاسی ای بشوند و تصمیمهای سیاسی ای بگیرند که به هیچ وجه مربوط به روحیات و زندگی آنها نبوده است؛ و همین اجبار خیلی ها را به سمت حمایت از ظالم و فاشیست و موسولینی سوق میدهد، و خیلی ها را منزوی، زندانی یا فراری میکند. اصلی ترین نقطۀ قوت رمان برای این است که جهانی را که نمیشناسیم به ما میشناساند، و این جهان ناشناخته را در عین حال بسیار آشنا میابیم. اصلی ترین نقطۀ ضعف رمان این است که ریتم روایت حفظ نمیشود. به منظور اثبات برخی نگرشها، آدمهای فرعی زیاد وارد داستان میشوند و قصه های فرعی و گاهی نامربوط بیش از حد به روایت رمان راه میابند. این مسئله خواندن رمان را در برخی قسمتها کسل کننده میکند. اما در بعضی قسمتها (مثلاً حدود چهل صفحۀ پایانی رمان) و به خصوص پایان انتهایی کتاب، آنقدر قدرتمند و تکان دهنده هست که خواننده را کنجکاو دو کتاب دیگر از این سه گانه کند.
بریده هایی از کتاب:
«در کتاب تعلیمات دینی که از بچگی مرا به حفظ کردن آن وادار کرده اند چنین نوشته است: فرایض دینی به شرح ذیل است: به تشنگان آب دادن، به برهنگان جامه پوشاندن، از زائرین پذیرایی کردن، بیماران را تیمار کردن، و ننوشته اند بیمارانی را تیمار کردن که مثل تو فکر میکنند، بلکه نوشته اند بیماران را تیمار کردن، والسلام. البته راست که در آن ایام کلیسا با ملت بود نه با دولت.»
«آزادی چیزی نیست که آن را به کسی هدیه کنند. میتوان در یک کشور دیکتاتوری زندگی کرد و آزاد بود. فقط کافی است که علیه دیکتاتور مبارزه کرد. مردی که با مغز خودش فکر میکند، آزاد است. مردی که به خاطر آنچه برحق میداند مبارزه میکند آزاد است. برعکس، میتوان در آزادترین کشورهای روی زمین زندگی کرد و با این وصف اگر آدم باطناً منفی بافت و پست و بنده منش باشد آزاد نیست و با وجود فقدان هرنوع اجبار و زور باز برده است. آزادی را نباید از دیگران گدایی کرد بلکه باید با جنگ به چنگ آورد.»
«آیا ممکن است در زندگی سیاسی شرکت جست و خویشتن را در خدمت یک حزب گذاشت و درعین حال صادق و صمیمی باقی ماند؟ آیا حقیقت برای من تبدیل به حقیقت حزبی نشده است؟ آیا عدالت برای من عدالت حزبی نیست؟ آیا نفع حزب سرانجام بر هرگونه تمیز و تشخیص بین ارزشهای اخلاقی که بوسیلۀ خود من نیز تا حد تعصبات خُرده بورژوایی تنزل یافته حاکم نشده است؟»
«سرنوشت اختراع ضعیفان و کسانی است که تسلیم شده اند.»
«چرا تمام انقلابات بدون استثنا به صورت نهضت های آزادی بخش شروع شده ولی به استبداد انجامیده اند؟»
«چرا هم اکنون رژیمی را محکوم کنیم که هنوز بوجود نیامده است و ما میخواهیم آن را به الگوی انسان بیافرینیم؟»
«کسانی مبتلا به بیماری عصبی هستند که انقلاب در نظر ایشان یک نوع مستی یا یک نوع شور و هیجان غنایی است و معتقدند که "یک روز چون شیر زیستن به که صد روز چون گوسفند!" اما برای بینوایان انقلاب چیز دیگری است: آزاد شدن است، نیاز به سادگی و راستی است، امتناع از قبول سرنوشت گوسفند و نیز رد سرنوشت شیر است، و بالاخره به وجد آوردن وضعی است که به هر تقدیر در خور شأن انسان باشد.»
«مادام که کوه فقیر است از آن ماست، اما همین که معلوم شد غنی است دولت آن را تصاحب خواهد کرد. دولت یک دست دراز دارد و یک دست کوتاه. دست دراز به همه جا می رسد و برای گرفتن است، دست کوتاه برای دادن است ولی فقط به کسانی میرسد که خیلی نزدیکند.»
«اخلاق به جز در زندگی عملی گسترش نمیابد و شکوفان نمیشود. اگر شعور اخلاقی خود را، ولو اندک، متوجه هرج و مرجی کنیم که بر محیط ما حکمفرما است نمیتوانیم دست روی دست بگذاریم و فقط دل به این خوش کنیم که منتظر دنیایی فوق این دنیای زمینی باشیم.»
«مسئلۀ اجتماعی مسئلۀ اخلاقی نیست و با طرق اخلاقی صرف حل نمیشود. بهرحال روابط موجود بین انسانها ناشی از احتیاج است نه از حسن یا سوء نیت ما.»
«زندگی معنوی و زندگی توأم با تنعم به یک راه نمیروند. برای رستگاری خود باید مبارزه کرد و جان به خطر انداخت.»
رمان دربارۀ جهانی است که سیاست و سیاست بازی به آن تحمیل شده است، درست مثل جهانی که امروز ما در آن زندگی میکنیم. تمام اشخاص و افراد رمان مجبور میشوند وارد بزنگاه های سیاسی ای بشوند و تصمیمهای سیاسی ای بگیرند که به هیچ وجه مربوط به روحیات و زندگی آنها نبوده است؛ و همین اجبار خیلی ها را به سمت حمایت از ظالم و فاشیست و موسولینی سوق میدهد، و خیلی ها را منزوی، زندانی یا فراری میکند. اصلی ترین نقطۀ قوت رمان برای این است که جهانی را که نمیشناسیم به ما میشناساند، و این جهان ناشناخته را در عین حال بسیار آشنا میابیم. اصلی ترین نقطۀ ضعف رمان این است که ریتم روایت حفظ نمیشود. به منظور اثبات برخی نگرشها، آدمهای فرعی زیاد وارد داستان میشوند و قصه های فرعی و گاهی نامربوط بیش از حد به روایت رمان راه میابند. این مسئله خواندن رمان را در برخی قسمتها کسل کننده میکند. اما در بعضی قسمتها (مثلاً حدود چهل صفحۀ پایانی رمان) و به خصوص پایان انتهایی کتاب، آنقدر قدرتمند و تکان دهنده هست که خواننده را کنجکاو دو کتاب دیگر از این سه گانه کند.
بریده هایی از کتاب:
«در کتاب تعلیمات دینی که از بچگی مرا به حفظ کردن آن وادار کرده اند چنین نوشته است: فرایض دینی به شرح ذیل است: به تشنگان آب دادن، به برهنگان جامه پوشاندن، از زائرین پذیرایی کردن، بیماران را تیمار کردن، و ننوشته اند بیمارانی را تیمار کردن که مثل تو فکر میکنند، بلکه نوشته اند بیماران را تیمار کردن، والسلام. البته راست که در آن ایام کلیسا با ملت بود نه با دولت.»
«آزادی چیزی نیست که آن را به کسی هدیه کنند. میتوان در یک کشور دیکتاتوری زندگی کرد و آزاد بود. فقط کافی است که علیه دیکتاتور مبارزه کرد. مردی که با مغز خودش فکر میکند، آزاد است. مردی که به خاطر آنچه برحق میداند مبارزه میکند آزاد است. برعکس، میتوان در آزادترین کشورهای روی زمین زندگی کرد و با این وصف اگر آدم باطناً منفی بافت و پست و بنده منش باشد آزاد نیست و با وجود فقدان هرنوع اجبار و زور باز برده است. آزادی را نباید از دیگران گدایی کرد بلکه باید با جنگ به چنگ آورد.»
«آیا ممکن است در زندگی سیاسی شرکت جست و خویشتن را در خدمت یک حزب گذاشت و درعین حال صادق و صمیمی باقی ماند؟ آیا حقیقت برای من تبدیل به حقیقت حزبی نشده است؟ آیا عدالت برای من عدالت حزبی نیست؟ آیا نفع حزب سرانجام بر هرگونه تمیز و تشخیص بین ارزشهای اخلاقی که بوسیلۀ خود من نیز تا حد تعصبات خُرده بورژوایی تنزل یافته حاکم نشده است؟»
«سرنوشت اختراع ضعیفان و کسانی است که تسلیم شده اند.»
«چرا تمام انقلابات بدون استثنا به صورت نهضت های آزادی بخش شروع شده ولی به استبداد انجامیده اند؟»
«چرا هم اکنون رژیمی را محکوم کنیم که هنوز بوجود نیامده است و ما میخواهیم آن را به الگوی انسان بیافرینیم؟»
«کسانی مبتلا به بیماری عصبی هستند که انقلاب در نظر ایشان یک نوع مستی یا یک نوع شور و هیجان غنایی است و معتقدند که "یک روز چون شیر زیستن به که صد روز چون گوسفند!" اما برای بینوایان انقلاب چیز دیگری است: آزاد شدن است، نیاز به سادگی و راستی است، امتناع از قبول سرنوشت گوسفند و نیز رد سرنوشت شیر است، و بالاخره به وجد آوردن وضعی است که به هر تقدیر در خور شأن انسان باشد.»
«مادام که کوه فقیر است از آن ماست، اما همین که معلوم شد غنی است دولت آن را تصاحب خواهد کرد. دولت یک دست دراز دارد و یک دست کوتاه. دست دراز به همه جا می رسد و برای گرفتن است، دست کوتاه برای دادن است ولی فقط به کسانی میرسد که خیلی نزدیکند.»
«اخلاق به جز در زندگی عملی گسترش نمیابد و شکوفان نمیشود. اگر شعور اخلاقی خود را، ولو اندک، متوجه هرج و مرجی کنیم که بر محیط ما حکمفرما است نمیتوانیم دست روی دست بگذاریم و فقط دل به این خوش کنیم که منتظر دنیایی فوق این دنیای زمینی باشیم.»
«مسئلۀ اجتماعی مسئلۀ اخلاقی نیست و با طرق اخلاقی صرف حل نمیشود. بهرحال روابط موجود بین انسانها ناشی از احتیاج است نه از حسن یا سوء نیت ما.»
«زندگی معنوی و زندگی توأم با تنعم به یک راه نمیروند. برای رستگاری خود باید مبارزه کرد و جان به خطر انداخت.»
September 28, 2023
«مونتسکیو»، توی کتاب نامه‌ها� ایرانی، به نقد از دگم‌ها� مسیحیت (در اینجا تثلیث و عشای ربانی) و پادشاهی مطلقه لوئی چهاردهم می‌نویس�: "این پادشاه جادوگر بزرگی است که پادشاهی‌ا� را بر ذهن رعایا بکار می‌بند�. اگر با وجود این‌ک� جنگی سخت در پیش رو دارد بی‌پو� باشد، کافی است این فکر را در سر رعایا بیندازد که تکه‌ا� کاغذ، پول است و آنها هم بلافاصله متقاعد می‌شون�. جادوگر دیگری هم هست که پاپ نام دارد. گاهی به آنها می‌قبولان� که سه همان یک است، که نانی که می‌خورن� نان نیست، که شرابی که می‌نوشن� شراب نیست." شاید موضوع کتاب متفاوت از این باشه، اما به محض دیدن عنوانش و با هر ورق زدن، این جمله‌ه� توی سرم تکرار می‌شدن�:
"Le pain qu'on mange n'est pas du pain. Le vin qu'on boit n'est pas du vin."
"Le pain qu'on mange n'est pas du pain. Le vin qu'on boit n'est pas du vin."
August 18, 2020
داستان ایثار بود و از خودگذشتگی... داستان اتحاد نان و شراب بود... نان که از دانه های گندم تشکیل شده و شراب که از خوشه های انگور و هردو در نقطه ی اتحاد به هم می رسند تا آزادی و عدالت را به ارمغان آورند. قهرمان داستان فردی ضدمذهب بود اما سیلونه به خوبی توانسته بود جوهره و کنه او را به تصویر بکشاند. نثر کتاب گاهی خسته کننده و طولانی می شد اما پرداخت موضوعی آن جالب بود. انقلاب، فاشیست، تلاش برای آزادی و عدالت و... از موتیف های اصلی داستان بود...
در واقع می توان گفت تحلیل زندگی توده های مردم در ارتباط با سیاست و رویکردهای آن است.
در واقع می توان گفت تحلیل زندگی توده های مردم در ارتباط با سیاست و رویکردهای آن است.
January 4, 2019
بی شک یکی از لذیذ تریناییه که خوندم، ماجرای سپینای سوسیالیست که سعی داره همفکرانش رو جمع کنه و جریانی برای مقابله با حکومت فاشیست موسولینی راه بندازه و همین هدف باعث شده لباس کشیشی به تن کنه و باقی ماجرا که باید خوند و دید...
یادمه این کتاب رو دقیقا بعد از «مادر» خوندم و باعث شدم بدون هیچ عذاب وجدانی برم و «مادر» ماکسیم گورگی رو به یک سوم بهایی که خریده بودم بفروشم، شایدم توالی این دوتا کتاب و تفاوت های فاحششون باعث شد که انقد از کتاب خوشم بیاد، خوشبختانه نویسنده ی «نان و شراب» انقدری باهوش بود که سعی نکنه کتاب رو تبدیل بکنه به یه قصه ی پر سوز و گداز قهرمانی بی همتا و پاک که با آرمان های مطلقا درستش سعی داره همه رو خوشبخت کنه و هیچ ابایی نداره تو این راه خودشو فدا کنه و همشم اصرار کنه که مام باورمون شه ( البته این توصیف مادره بیشتر تا ضدتوصیف کامل نان و شراب )، چیزی که باعث شد من «نان و شراب» رو این اندازه دوست داشته باشم این بود که نتونستم سپینا رو «قهرمان» بنامم و نویسنده هم چنین اصراری نداشت، حتی گاهی شخصیت اصلی رو زیر سوال میبرد ، این کتاب طی گفتگویی به زیبایی تونسته بود آغاز و فرجام ایدئولوژی های سیاسی و تغییر تدریجی تا رسیدن به انقلاب و بعد فروپاشی آرمان ها رو نشون بده و از نظر من بی شک اوج داستان مواجهه ی سپینا با اولیوا و همان گفتگو بود ( دوست سابقا سوسیالیست سپینا که به پوچی رسیده و منزوی شده بود )، شاید اینکه من با اولیوا همذات پنداری کردم بی تاثیر نباشه که قهرمان کتاب رو اولیوا بدونم، نه سپینا!
علاوه بر این، مثال های داستانی که دال بر حماقت مردم بود رو به شدت مطابق با شرایط خودمون یافتم و این باعث شد حس نزدیکی بکنم و دور نباشم از فضای داستان.
پایان بندی کتاب هم تو رده بندی ذهنی من بی شک جایگاه زیبایی! داره.
به دلیل اینکه کتاب رو حدود دو سال پیش خوندم جزییات بیشتر و لایه ها و مفاهیم احتمالی دیگر کتاب رو به خاطر نمیارم و با ذکر قسمت هایی از کتاب این ریویو رو به شما میسپرم :)
یک نجار و یک کشاورز شاید در رژیم سیاسی استبدادی خود را با وضع موجود تطبیق بدهند، بخورند، هضم کنند، در امن و امان تولید مثل کنند و به کار خویش بپردازند ولی برای یک روشنفکر مفری نیست. او باید تسلیم شود و در زیر بیرق طبقه ی حاکم درآید یا تن به گرسنگی و رسوایی بدهد و در نخستین فرصت مساعد کشته شود.
.......................................
آرزوها نیز مثل بدهی ها از نسلی به نسلی منتقل می شوند. من اکنون سی و پنج سال دارم و میبینم در همان نقطه ای هستم که پدرم و پدربزرگم بودند. من نیز آدمی هستم شکست خورده و زنم پا به زاست. فقط همین حماقتم باقی است که معتقد شوم فرزندم خواهد توانست آنچه را که زندگی به من نداده است او بگیرد.
................................................
من تسلیم نشده ام، فقط می گویم از زندگی نمیترسم کما اینکه از مرگ نیز نمیترسم. در قبال حیاتی که تابع قوانین کثیفی شده باشد تنها چاره ای که برای آزادی فطری بشر باقی میماند عدم زندگی است، یعنی تباه کردن خود زندگی، یعنی مرگ عزیز.
یادمه این کتاب رو دقیقا بعد از «مادر» خوندم و باعث شدم بدون هیچ عذاب وجدانی برم و «مادر» ماکسیم گورگی رو به یک سوم بهایی که خریده بودم بفروشم، شایدم توالی این دوتا کتاب و تفاوت های فاحششون باعث شد که انقد از کتاب خوشم بیاد، خوشبختانه نویسنده ی «نان و شراب» انقدری باهوش بود که سعی نکنه کتاب رو تبدیل بکنه به یه قصه ی پر سوز و گداز قهرمانی بی همتا و پاک که با آرمان های مطلقا درستش سعی داره همه رو خوشبخت کنه و هیچ ابایی نداره تو این راه خودشو فدا کنه و همشم اصرار کنه که مام باورمون شه ( البته این توصیف مادره بیشتر تا ضدتوصیف کامل نان و شراب )، چیزی که باعث شد من «نان و شراب» رو این اندازه دوست داشته باشم این بود که نتونستم سپینا رو «قهرمان» بنامم و نویسنده هم چنین اصراری نداشت، حتی گاهی شخصیت اصلی رو زیر سوال میبرد ، این کتاب طی گفتگویی به زیبایی تونسته بود آغاز و فرجام ایدئولوژی های سیاسی و تغییر تدریجی تا رسیدن به انقلاب و بعد فروپاشی آرمان ها رو نشون بده و از نظر من بی شک اوج داستان مواجهه ی سپینا با اولیوا و همان گفتگو بود ( دوست سابقا سوسیالیست سپینا که به پوچی رسیده و منزوی شده بود )، شاید اینکه من با اولیوا همذات پنداری کردم بی تاثیر نباشه که قهرمان کتاب رو اولیوا بدونم، نه سپینا!
علاوه بر این، مثال های داستانی که دال بر حماقت مردم بود رو به شدت مطابق با شرایط خودمون یافتم و این باعث شد حس نزدیکی بکنم و دور نباشم از فضای داستان.
پایان بندی کتاب هم تو رده بندی ذهنی من بی شک جایگاه زیبایی! داره.
به دلیل اینکه کتاب رو حدود دو سال پیش خوندم جزییات بیشتر و لایه ها و مفاهیم احتمالی دیگر کتاب رو به خاطر نمیارم و با ذکر قسمت هایی از کتاب این ریویو رو به شما میسپرم :)
یک نجار و یک کشاورز شاید در رژیم سیاسی استبدادی خود را با وضع موجود تطبیق بدهند، بخورند، هضم کنند، در امن و امان تولید مثل کنند و به کار خویش بپردازند ولی برای یک روشنفکر مفری نیست. او باید تسلیم شود و در زیر بیرق طبقه ی حاکم درآید یا تن به گرسنگی و رسوایی بدهد و در نخستین فرصت مساعد کشته شود.
.......................................
آرزوها نیز مثل بدهی ها از نسلی به نسلی منتقل می شوند. من اکنون سی و پنج سال دارم و میبینم در همان نقطه ای هستم که پدرم و پدربزرگم بودند. من نیز آدمی هستم شکست خورده و زنم پا به زاست. فقط همین حماقتم باقی است که معتقد شوم فرزندم خواهد توانست آنچه را که زندگی به من نداده است او بگیرد.
................................................
من تسلیم نشده ام، فقط می گویم از زندگی نمیترسم کما اینکه از مرگ نیز نمیترسم. در قبال حیاتی که تابع قوانین کثیفی شده باشد تنها چاره ای که برای آزادی فطری بشر باقی میماند عدم زندگی است، یعنی تباه کردن خود زندگی، یعنی مرگ عزیز.
May 21, 2017
In Fascist Italy, a Socialist man recently returned from exile, in order to evade the law, is disguised as a priest--as an ecclesiastic he will have immunity from persecution-- and lives among the peasants of the Abruzzi. The novel chronicles his adventures, both funny and tragic and we are exposed to the peasantry. We see his growth as a human being. The ending was a shocker! The title could refer to the elements in the Mass or to the common food of the people.
Highly recommended and just as current today as when it was written--one man against tyranny.
A classic and no wonder it was banned in Mussolini's Italy!
Highly recommended and just as current today as when it was written--one man against tyranny.
A classic and no wonder it was banned in Mussolini's Italy!
November 28, 2015
کتاب نان و شراب را می‌توا� کتابی «اتوبیوگرافیک» نامید. چراکه سیلونه همانند پیترو سپینا، مبارزی انقلابی است که گرایش‌ها� عرفانی نیز دارد. داستان� در زمانه� مبارزه� مردم ایتالیا با دیکتاتوری موسولینی جریان دارد. نقد کلیسا به‌مثاب� نهاد سرسپرده� حکومت دیکتاتوری و زندگی دهقانان فقیر ایتالیا و مبارزات مردمی آن‌ه� با حکومت از موضوعات اصلی کتاب است. تصویر تلخ و یأس‌آمی� سیلونه از جامعه� زمان خود، با دیدی بی‌طرفان� و خالی از تعصب ترسیم شده و واقع‌گرای� اخلاق مدارانه� نویسنده در تمام کتاب قابل مشاهده است.
June 25, 2023
فضای کتاب کاملا آشنا و ملموس بود و شاید یکی از بهترین انتخاب‌ه� برای پر کردن مطالعه� این روزها بود
و طبق انتظار ترجمه� عالی آقای قاضی زیبایی رو دو چندان می‌کر�
و حالا قسمت‌های� از کتاب که بیشتر از اواخر کتابه:
� فرضیه� حداقل شر ممکن است برای یک جامعه� سیاسی صحیح باشد ولی برای یک جامعه� مذهبی هرگز چنین نیست
� دولت یه دست دراز داره و یه دست کوتاه
دست دراز به همه‌ج� میرسه و برای گرفتنه
دست کوتاه برای دادنه ولی فقط به کسانی میرسه که خیلی نزدیکن
•ی� روشن فکر رو قلقلک بدی همیشه می‌بین� ازش هرج و مرج طلب در میاد
و طبق انتظار ترجمه� عالی آقای قاضی زیبایی رو دو چندان می‌کر�
و حالا قسمت‌های� از کتاب که بیشتر از اواخر کتابه:
� فرضیه� حداقل شر ممکن است برای یک جامعه� سیاسی صحیح باشد ولی برای یک جامعه� مذهبی هرگز چنین نیست
� دولت یه دست دراز داره و یه دست کوتاه
دست دراز به همه‌ج� میرسه و برای گرفتنه
دست کوتاه برای دادنه ولی فقط به کسانی میرسه که خیلی نزدیکن
•ی� روشن فکر رو قلقلک بدی همیشه می‌بین� ازش هرج و مرج طلب در میاد
August 12, 2014
مادام که کوه فقیر است از آن ماست، اما همینکه معلوم شد غنی است دولت آن را تصاحب خواهد کرد. دولت یک دست دراز دارد و یک دست کوتاه
دست دراز به همه جا میرسد و برای گرفتن است، دست کوتاه برای دادن است ولی فقط
به کسانی میرسد که خیلی نزدیکند
**
.ما زن ها همه همینطوریم، می خواهیم کمک کنیم و سپس خودمان محتاج کمک می شویم
دست دراز به همه جا میرسد و برای گرفتن است، دست کوتاه برای دادن است ولی فقط
به کسانی میرسد که خیلی نزدیکند
**
.ما زن ها همه همینطوریم، می خواهیم کمک کنیم و سپس خودمان محتاج کمک می شویم
June 14, 2018
"اگر شعور اخلاقی خود را، ولو اندک، متوجه هرج و مرجی کنیم که بر محیط ما حکمفرما است نمی‌توانی� دست روی دست بگذاریم و فقط دل به این خوش کنیم که منتظر دنیایی فوق این دنیای زمینی باشیم. اهریمنی که باید با آن به پیکار برخاست تنها این موجود ذهنی ابلیس نام نیست. اهریمن همه� آن عواملی است که انسان را علیه انسان برمی‌انگیز�..." ص۳۹۱
August 5, 2018
I've read many good books, but only a handful touched my heart in the end, Bread and Wine moved me deeply and the ending left me so shocked.
July 9, 2020
آخه این چه جای تموم شدن بود😩🥺
May 2, 2022
نان از هزاران دانه گندم درست می شود و به همین جهت به معنی اتحاد است . شراب از هزاران دانه انگور پدید می آید و آن نیز به معنای اتحاد است ...
کتابو سال ۹۰ هدیه گرفتم و سال ۱۴۰۰ بالاخره تموم کردم ، ده سال زمان برد که موضوع این کتاب برام از کسالت آور به هیجان انگیز تغییر کنه !
بالاخره خوندمش
تمام
کتابو سال ۹۰ هدیه گرفتم و سال ۱۴۰۰ بالاخره تموم کردم ، ده سال زمان برد که موضوع این کتاب برام از کسالت آور به هیجان انگیز تغییر کنه !
بالاخره خوندمش
تمام
January 13, 2010
به واسطه خوندن کتاب خاطرات یک مترجم مرحوم محمد قاضی به سمت این کتاب کشیده شدم. کتاب زیبایی بود. یادمه تو دوره ای این کتاب رو میخوندم که امتحانای ترمم بود و من تو خوابگاه دانشگاه شیراز. با خودم قرار گذاشته بودم که 45 دقیقه درس بخونم و 15 دقیقه نان و شراب. اونقدر مست این کتاب شده بودم که 45 دقیقه ی درسی رو چنان با هول ولا میخوندم که هیچی از درسا نمیفهمیدم. یادش بخیر . همین کتاب بود که باعث شد کتاب دانه زیر برفش رو هم بخونم که واقعا کتاب ضعیفی بود از نظر من. کاش سیلونه هیچ وقت واسه این کتاب دنباله نمی نوشت
June 27, 2023
بخشی از کتاب :
زندگی فی نفسه نه جِدیه و نه سَرسری ، نه خسته کننده هست و نه جالب ، بلکه این موضوعیه که به وضع خود ما بستگی داره...
زندگی فی نفسه نه جِدیه و نه سَرسری ، نه خسته کننده هست و نه جالب ، بلکه این موضوعیه که به وضع خود ما بستگی داره...
July 21, 2016
انقلاب نیاز انسان است به اینکه دیگر تنها نباشد و دیگر کسی او را به جان انسان دیگری نیندازد،تلاشی است برای باهم بودن و دیگر بیم نداشتن.نیاز به برادری است.
February 13, 2024
An Italian socialist monk.
He takes confession and preaches about a social revolution, not a religious one
And he loves a girl who dances with wolves.
He takes confession and preaches about a social revolution, not a religious one
And he loves a girl who dances with wolves.
February 23, 2016
البته حقش سه و نيم هست به نظرم.يه ستاره كم كردم به خاطر اينكه بعضى جاهاى كتاب روحيه و عقايد انقلابى نويسنده زيادى خسته كننده ميشد همينطور ديالوگهاى بين شخصيت هاى كتاب ثقيل بود و خسته كننده.بنظرم اوج كتاب دو فصل اخر بود البته تناقض هاى ذهن نويسنده بين دين و آرمانش رو خيلى خوب درك ميكردم شايد چيزى كه باعث شد كمك كنه كتاب رو تموم كنم همين بود كه ميخواستم ببينم نتيجه اين تناقضها به كجا ميرسه.پايان كتاب هم هيجان انگيز بود
Displaying 1 - 30 of 327 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.