Katerina Gogou (Greek: Κατερίνα Γώγου) was a Greek anarchist poet, author and actress. Before her suicide by pill overdose at the age of 53, Gogou appeared in over thirty Greek films.
Βorn in Athens, Greece. One of her books was translated into English, "Three clicks left" in the United States in 1983 by Jack Hirschman and published by "Night Horn Books" in San Francisco. The Greek title was, 'Τρία κλικ αριστερά', and first published by Kastaniotis in 1978. Her poetry was known for its rebellious and anarchist content.
Numerous poems written by Gogou appeared in the Greek film 'Parangelia' about the life of Nikos Koemtzis who, in 1973, killed three individuals (two of whom were policemen) and injured another eight at a bouzouki club in Athens over a dance.
Θα σας πω ειλικρινά τι συμβαίνει με την Γώγου. Διαβάζω τα ποιήματα της και τα περισσότερα μιλούν για χαφιέδες και πρέζα, με λόγια και ύφος που κακά τα ψέματα φαντάζει ξεπερασμένο. Σε κάθε της όμως ποιητική συλλογή θα σκοντάψω σε στίχους όπως τον παρακάτω:
Τα όνειρά τους χιλιάδες χρόνια πέφτανε χωρίς ήχο στο πάτωμα σε μια χαραμάδα κρυβόντουσαν γινόντουσαν αράχνες από εκεί έβγαινε και μεγάλωνε και τρεφόταν το μόνο πράγμα που τους ένωνε Τώρα οι άνθρωποι μόνο στον φόβο ενώνονταν Τώρα οι άνθρωποι είχανε άσχημο χρώμα πρασινοκίτρινο και στο μέρος της καρδιάς αναβόσβηνε συνεχώς το κόκκινο φως κινδύνου
Και πάντα ξαναθυμάμαι γιατί την αγαπώ τόσο πολύ. Η Γώγου είδε τον μέσο άνθρωπο, το ανθρωπάκι για την ακρίβεια, κατάματα. Πήρε όλο το βάρος του μικροαστού στους ώμους της και το απέδωσε με τέτοιον τρόπο που παραμένει πάντα, δυστυχώς ή ευτυχώς, επίκαιρος. Σε κάθε ποιητική συλλογή της Γώγου θα βρεις ένα κομμάτι του εαυτού σου που είτε θες να ξεχάσεις, είτε να θάψεις. Πέντε αστέρια, γιατί ξέρει πώς να σε ξεμπροστιάζει.
Είμαι βαθιά λυπημένη. Μια λύπη που δεν έχει όνομα. Μια λύπη που δεν έχει ξανά ποτέ γραφτεί. Ο σκορπιός όταν κυκλώνεται καρφώνει την ουρά με τη δαγκάνα του απάνω του. Την καρφώνει στο σώμα.
Ο φόβος γεννάει συνέχεια αυγά γεμίζει το σπίτι τα δόντια οι σκάλες τα μαλλιά αργά αίματα έχει φύγει τώρα ο ήχος έχει πάψει η ποίηση γλιστράει απ' την ερημιά και μπαίνει μέσα η τρέλα. Που είσαστε; Που πήγατε; ....κανείς δεν με θυμάται....
"Σάββατο να 'ναι ή Κυριακή... αυτές οι μέρες μοιάζουν."
"Περπατάω παράλογη σ' αντιστραμμένη λογική δίκαιη μόνο και αποφασιστική να κάνω πράξη όλα όσα έχω σκεφτεί να κάνω πράξη όσα έχω γράψει."
"Η μνήμη των πουλιών είναι η διάταξη των άστρων η μνήμη των ανθρώπων είν' τα ταξίδια των πουλιών κι οι πάσσαλοι -ταξίδια κοπαδιών- που τους κρατάνε κάτω..."
έπρεπε να δω καλύτερα την πάστα φλώρα. η ποιήτρια Κατερίνα Γώγου μου προκάλεσε το λιγότερο κατάθλιψη.Μη με ρώτησετε γιατί δεν κατάλαβα και πολλά μόνο οτι διαβάζοντας το ενιωσα μια θλίψη και μια μαυριλα. δε θέλω να νιώθω θλίψη όταν διαβαζω.
"Τα μάτια μου βασιλεμένα επάνω θα κοιτάν ήλιοι θ' ανεβοκατεβαίνουνε στις πέρα συνοικίες στιχάκια που δεν πρόλαβα να κάνω για ζωή αιμάτινη κλωστή θα τρέχουν απ' το στόμα μου κι από την τρύπια τσέπη μου χιλιάδες αποκόμματα της θύρας 13".
Η ποίηση της Γώγου έχει μέσα του της κάτι το σκοτεινό, λέξεις που σε καταλύουν συθέμελα χωρίς να ομοιοκαταληκτούν. Εικόνες ανατρεπτικές, μια αλληλουχία σκέψεων που βγάζουν λογική από το παράλογο. Θλίψη, παράπονο, ζωή, έρωτας μέσα από την πένα της παίρνουν την μορφή της εξέγερσης.
"Άσπρη είναι η αρία φυλή η σιωπή τα λευκά κελιά το ψύχος το χιόνι οι άσπρες μπλούζες των γιατρών τα νεκροσέντονα η ηρωίνη. Αυτά λίγο πρόχειρα για την αποκατάσταση του μαύρου."
We all sometimes carry-wear a wooden coat.The kind one that makes us go only forward or backwards and doesn't let us take the course we really desire.Thank god(sic) there are poets like Gwgou that decode and describe this situations and feelings and we can understand that we are not alone and we can throw it away.Poem n.23 was a revelation,i was astonished and there are not many things that can surpsise me in such a grade. I am,I want, I can...