What do you think?
Rate this book
The Abruzzo Trilogy #1
فونتامارا
روستای فونتامارا نمونه‌ا� است از روستاهای فقیر منطقه آبروتسو ایتالیا، وطن اینیاتسیو سیلونه. مردمش در فقر و بی‌سواد� دست و پا می‌زنند� قوانین برای بهره‌کش� هر چه بیشتر از انها ساخته شده‌اند� و وقتی دنبال حقشان می‌رون� با گلوله پاسخ می‌گیرن�.
186 pages, Paperback
First published January 1, 1933
93 people are currently reading
2,959 people want to read
About the author
Ignazio Silone
69books116followersFiglio di una tessitrice e di un piccolo proprietario terriero, perde assai presto il padre e la madre, nel terremoto che nel gennaio del �15 distrugge gran parte della Marsica. Interrotti gli studi liceali, si dà alla politica quale socialista attivo e prende parte alle lotte contro la guerra e al movimento operaio rivoluzionario; nel 1921 partecipa a Livorno alla fondazione del Partito Comunista (che rappresenta a Mosca, con Togliatti, nel Komintern), ma se ne stacca nel 1930, in disaccordo con le purghe staliniane. Antifascista, resta in esilio in Svizzera dal 1930 al 1945, anni durante i quali matura la sua vocazione di scrittore. Pubblicato in traduzione tedesca a Zurigo nel 1933, “Fontamara� è il suo romanzo d’esordio, che lo impone all� attenzione generale: oltre ad essere una straordinaria analisi della cultura centro-meridionale, “un documento su una civiltà ormai definitivamente morta� (Fofi), è pure con ogni probabilità il più bel libro sui contadini italiani che sia mai stato scritto. Il successivo “Pane e vino� del �36 riprende, in una chiave più sentimentale, meno ironica, i temi del fortunato predecessore, laddove “Il seme sotto la neve� (1942) sembra stazionare tra manierismo e ritualità. Frattanto, nel periodo 1932-'34 egli è redattore del mensile in lingua tedesca, edito a Zurigo, «Information», cui collaborano artisti ed intellettuali del calibro di Thomas Mann, Bertolt Brecht, Robert Musil. Fiorente, pure, la sua attività saggistico-culturale, che annovera il saggio “Il fascismo, le sue origini e il suo sviluppo� (1934) ed il trattato di filosofia politica “La scuola dei dittatori� (1938). Nel 1944, rientrato in Italia, si stabilisce a Roma, ove aderisce al Partito Socialista Italiano di Unità Proletaria. La sua produzione letteraria continua con il lavoro teatrale “Ed egli si nascose� (1944) e con i romanzi “Una manciata di more� (1952), “Il segreto di Luca� (1956), “La volpe e le camelie� (1960): meno originali dei precedenti, più legati ad un modello di letteratura tardo-ottocentesca, esprimono una sorta di conversione del nostro, che approda qui ai lidi di un socialismo ibridato col cristianesimo. Di grandissimo interesse, invece, “Uscita di sicurezza� (1965), raccolta di saggi politici in cui egli racconta il doloroso travaglio che lo condusse infine a distaccarsi dall� ideologia comunista, e “L’avventura di un povero cristiano� (1968), sua ultima fatica apparsa in vita, un intrigante romanzo - saggio incentrato sulla figura di papa Celestino V, in seguito trasformato in testo teatrale. Ebbe a dire di lui Albert Camus: "Guardate Silone. Egli è radicalmente legato alla sua terra, eppure è talmente europeo".
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 303 reviews
February 16, 2022
Fontamara (The Abruzzo Cycle #1), Ignazio Silone
Fontamara is a 1933 novel by the Italian author Ignazio Silone, written when he was a refugee from the Fascist Police in Davos, Switzerland.
Fontamara is a fictional small rural village in Marsica in the Abruzzo region. The people (the Fontamaresi) are poor and the village is very remote to the extent that the citizens are unaware of world events such as the rise of Fascism. There is a tremendous gap between the cafoni (peasants) who populate Fontamara and those who live in the city.
The Fontamaresi work the Earth to survive, turn to emigration as a means of economic improvement and are ignorant to events happening outside of their town. They are cut off from the rest of Italy and thus unaffected by modernity and new technology. The Impresario is a stark contrast to the Fontamaresi, who have laboured for centuries to little avail, as he quickly became the richest man in the region and embodies the power, authority and immorality of the Fascists.
The Fontamaresi are exploited due to their naivety and ignorance, the women are raped by the squarish (a group of Fascists), Berardo Viola makes the ultimate sacrifice to allow the continued distribution of clandestine texts to spread the word about socialism and encourage rebellion against Fascism and at the end the majority of the population are killed at the hands of the Government.
تاریخ نخستین خوانش: سال1976میلادی
عنوان: فونتامارا؛ نویسنده: ایگناتسیو سیلونه؛ مترجم منوچهر آتشی؛ تهران، امیرکبیر، سال1347؛ در186ص؛ چاپ چهارم سال1357؛ چاپ پنجم سال1389؛ شابک9789640013670؛ چاپ ششم سال1392؛ در196ص؛ چاپ دیگر تهران، علمی فرهنگی، سال1393؛ شابک9786001214875؛ در بیست و پنج و246ص؛ موضوع داستانهای نویسندگان ایتالیا - سده20م
فونتامارا، شرح زندگانی مردمان روستایی دورافتاده، و تهیدست، در «ایتالیا» است، زندگیهایی که با رنج، درد، و بدبختی آغاز، و با یک نبرد پایان میابند؛ نبردی که روستا را، از بین میبرد؛ نبرد بین دهقانان، با حکومت فاشیست آن روزگار «ایتالیا» است؛ آنچه تصویر شده، پایین بودن سطح آگاه مردمان روستاست؛ که به سادگی بازیچه شده، و بیشترین آسیب را، از ناآگاهی خویش نصیب میبرند؛ مبارزه میکنند، بی آنکه بدانند چرا باید مبارزه کرد؛ رفتارها از سر ناآگاهی است؛ روایت تیزبینانه ی «سیلونه»، و قلم توانایش، خوانشگر را به کاوشی ژرف فرو میبرد؛ و ...؛ «مالکوم کولی»، منتقد نام آشنا، درباره� ی «فونتامارا» چنین می‌گوین�: (کتاب‌ه� نیز همچون انسان‌ه� می‌میرند� ولی اندکی از آنها� زندگی جاوید� می‌یابند� در بین همگی داستانها تا سالهای دهه ی1930میلادی مغرب زمین، که داستانها� برجسته به شمار می‌آمدند� سه� رمان بدون از دست دادن توانشان، به دوره� ی زمانی ما رسیده اند، از «فرانسه» «سرنوشت بشر» اثر «آندره مالرو»، دیگری از «آمریکا»، با عنوان «خوشه� های خشم» اثر «جان اشتین� بک»، و سومین آنها از «ایتالیا»، همین «فونتامارا» اثر «ایگناتسیو سیلونه»هستند.؛
تاریخ بهنگام رسانی 29/12/1399هجری خورشیدی؛ 26/11/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Fontamara is a 1933 novel by the Italian author Ignazio Silone, written when he was a refugee from the Fascist Police in Davos, Switzerland.
Fontamara is a fictional small rural village in Marsica in the Abruzzo region. The people (the Fontamaresi) are poor and the village is very remote to the extent that the citizens are unaware of world events such as the rise of Fascism. There is a tremendous gap between the cafoni (peasants) who populate Fontamara and those who live in the city.
The Fontamaresi work the Earth to survive, turn to emigration as a means of economic improvement and are ignorant to events happening outside of their town. They are cut off from the rest of Italy and thus unaffected by modernity and new technology. The Impresario is a stark contrast to the Fontamaresi, who have laboured for centuries to little avail, as he quickly became the richest man in the region and embodies the power, authority and immorality of the Fascists.
The Fontamaresi are exploited due to their naivety and ignorance, the women are raped by the squarish (a group of Fascists), Berardo Viola makes the ultimate sacrifice to allow the continued distribution of clandestine texts to spread the word about socialism and encourage rebellion against Fascism and at the end the majority of the population are killed at the hands of the Government.
تاریخ نخستین خوانش: سال1976میلادی
عنوان: فونتامارا؛ نویسنده: ایگناتسیو سیلونه؛ مترجم منوچهر آتشی؛ تهران، امیرکبیر، سال1347؛ در186ص؛ چاپ چهارم سال1357؛ چاپ پنجم سال1389؛ شابک9789640013670؛ چاپ ششم سال1392؛ در196ص؛ چاپ دیگر تهران، علمی فرهنگی، سال1393؛ شابک9786001214875؛ در بیست و پنج و246ص؛ موضوع داستانهای نویسندگان ایتالیا - سده20م
فونتامارا، شرح زندگانی مردمان روستایی دورافتاده، و تهیدست، در «ایتالیا» است، زندگیهایی که با رنج، درد، و بدبختی آغاز، و با یک نبرد پایان میابند؛ نبردی که روستا را، از بین میبرد؛ نبرد بین دهقانان، با حکومت فاشیست آن روزگار «ایتالیا» است؛ آنچه تصویر شده، پایین بودن سطح آگاه مردمان روستاست؛ که به سادگی بازیچه شده، و بیشترین آسیب را، از ناآگاهی خویش نصیب میبرند؛ مبارزه میکنند، بی آنکه بدانند چرا باید مبارزه کرد؛ رفتارها از سر ناآگاهی است؛ روایت تیزبینانه ی «سیلونه»، و قلم توانایش، خوانشگر را به کاوشی ژرف فرو میبرد؛ و ...؛ «مالکوم کولی»، منتقد نام آشنا، درباره� ی «فونتامارا» چنین می‌گوین�: (کتاب‌ه� نیز همچون انسان‌ه� می‌میرند� ولی اندکی از آنها� زندگی جاوید� می‌یابند� در بین همگی داستانها تا سالهای دهه ی1930میلادی مغرب زمین، که داستانها� برجسته به شمار می‌آمدند� سه� رمان بدون از دست دادن توانشان، به دوره� ی زمانی ما رسیده اند، از «فرانسه» «سرنوشت بشر» اثر «آندره مالرو»، دیگری از «آمریکا»، با عنوان «خوشه� های خشم» اثر «جان اشتین� بک»، و سومین آنها از «ایتالیا»، همین «فونتامارا» اثر «ایگناتسیو سیلونه»هستند.؛
تاریخ بهنگام رسانی 29/12/1399هجری خورشیدی؛ 26/11/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
October 27, 2023
فونتامارا داستان مردمانی است که در یک دهکده کوچک در جنوب ایتالیا در دوران حکومت فاشیستی زندگی نکبت بار خود را زیر ستم اربابان فئودال، صاحبان زمین و رژیم فاشیستی می گذرانند . ایناتسیوسیلونه روایتگر داستان مردمانی شده که برای رهایی از فقر ،استثمار و ستم می جنگند .
در فونتامارا مفاهیمی مانند فقر، استثمار، بی‌عدالت� ، جهل ، نادانی و خشونت را می توان دید. گویی این گونه مسائل در همه زمان‌ه� و مکان‌ه� وجود دارند وشوربختانه که هنوز هم برای مردم مهم هستند. آنچه در فونتامارا می بینیم همدستی و همراهی جهل و فقر با ستم و جور اربابان و فاشیست ها و جغرافیای خاص و دوربودن فونتامارا از دیگر شهرهای ایتالیاست . مجموعه این عوامل سبب فقری باور نکردنی شده .
نویسنده کتاب را از چهار دیدگاه دانای کل ، مرد، زن و پسر آنها روایت کرده . روایت داستان به شکل است و سیلونه کوشیده تا با شرح شرایط فونتامارا ، تصویری از آنچه در این روستا لعنتی می گذرد ترسیم کند . باز هم ترکیب آشنای جهل و فقر است که فاجعه آفریده ، مردمی که به دلیل پرداخت نکردن قبض برق ، ماه هاست که برق ندارند حالا سهم آب لازم برای آبیاری زمین های خود را هم به سبب ترادر شهردار از دست می دهند .
خوشه های خشم اثر معروف استاین بک که شش سالی پس از فونتامارا نوشته شده شباهت های زیادی به کتاب سیلونه دارد ، شباهت های آنها را می توان در:
هر دو کتاب فونتامارا و خوشه‌ها� خشم داستان مردم فقیری را روایت میکنن� که تحت ستم حکومت‌ه� یا اربابان و صاحبان زمین مستبد و سودجو هستند. هر دو رمان به موضوع‌ها� اجتماعی مانند فقر، استثمار و بی‌عدالت� می‌پردازن� و داستان مبارزه مردم برای تغییر شرایط زندگی خود را روایت میکنن� ، دانست .
در پایان فونتامارا را باید یک رمان نسبتا پرشور و تکان‌دهند� دانست که مبارزه مردم عادی را در برابر ستم به تصویر کشیده. این رمان هنوز هم موضوعیت دارد ، زیرا نشان می‌ده� که مردم چگونه می‌توانن� در برابر ظلم و بی‌عدالت� متحد شوند، حتی در برابر مشکلات بزرگ.
در فونتامارا مفاهیمی مانند فقر، استثمار، بی‌عدالت� ، جهل ، نادانی و خشونت را می توان دید. گویی این گونه مسائل در همه زمان‌ه� و مکان‌ه� وجود دارند وشوربختانه که هنوز هم برای مردم مهم هستند. آنچه در فونتامارا می بینیم همدستی و همراهی جهل و فقر با ستم و جور اربابان و فاشیست ها و جغرافیای خاص و دوربودن فونتامارا از دیگر شهرهای ایتالیاست . مجموعه این عوامل سبب فقری باور نکردنی شده .
نویسنده کتاب را از چهار دیدگاه دانای کل ، مرد، زن و پسر آنها روایت کرده . روایت داستان به شکل است و سیلونه کوشیده تا با شرح شرایط فونتامارا ، تصویری از آنچه در این روستا لعنتی می گذرد ترسیم کند . باز هم ترکیب آشنای جهل و فقر است که فاجعه آفریده ، مردمی که به دلیل پرداخت نکردن قبض برق ، ماه هاست که برق ندارند حالا سهم آب لازم برای آبیاری زمین های خود را هم به سبب ترادر شهردار از دست می دهند .
خوشه های خشم اثر معروف استاین بک که شش سالی پس از فونتامارا نوشته شده شباهت های زیادی به کتاب سیلونه دارد ، شباهت های آنها را می توان در:
هر دو کتاب فونتامارا و خوشه‌ها� خشم داستان مردم فقیری را روایت میکنن� که تحت ستم حکومت‌ه� یا اربابان و صاحبان زمین مستبد و سودجو هستند. هر دو رمان به موضوع‌ها� اجتماعی مانند فقر، استثمار و بی‌عدالت� می‌پردازن� و داستان مبارزه مردم برای تغییر شرایط زندگی خود را روایت میکنن� ، دانست .
در پایان فونتامارا را باید یک رمان نسبتا پرشور و تکان‌دهند� دانست که مبارزه مردم عادی را در برابر ستم به تصویر کشیده. این رمان هنوز هم موضوعیت دارد ، زیرا نشان می‌ده� که مردم چگونه می‌توانن� در برابر ظلم و بی‌عدالت� متحد شوند، حتی در برابر مشکلات بزرگ.
July 23, 2016
دوستانِ گرانقدر، به جز کتبِ مرجع، خیلی کم پیش می آید که کتابی را 2 بار بخوانم... ولی اگر این کتاب را 2 بار نمی خواندم، درک کردنِ آن همه سختی و بدبختیِ ساکنینِ « فونتامارا» برایم دشوار بود... یعنی شادی و آسایش برایِ این مردم، معنا و مفهومی دارد؟! مگر می شود تا این اندازه فقر و بدبختی!!!... درود بر نویسندۀ این کتاب «اینیاتسیو سیلونه» و یادش گرامی باد
دوستانِ گرامی، این کتاب از 186 صفحه و 10 فصل تشکیل شده است
عزیزان، « فونتامارا» دهکده ای در «ایتالیا» است که دور از ایاب و ذهاب قرار گرفته و عقب مانده تر و فقیرتر و متروک تر از سایرِ همسایگانش است
بر نردبانِ اجتماعیِ « فونتامارا» تنها دو پله و پاگیر وجود دارد، آنکه مربوط به رعیاست، همسطحِ زمین است، و آنکه مربوط به خورده مالکان است و در قسمتِ بالاتر قرار گرفته است
وقتی پاییز بیاید و آنها به دشواریِ زیاد قرض هایِ خود را پرداخته باشند، آنگاه باید بکوشند تا کمی سیب زمینی، باقلا( باقالی)، پیاز و قدری آرد و گندم قرض بگیرند تا آنها را از رنجِ گرسنگیِ زمستان حفظ کند
البته در مدارسِ « فونتامارا» با این فقر و زندگیِ دشوار، به غیر از زبانِ ایتالیایی، زبانِ فرانسه و زبانِ لاتین، نیز آموزش میدهند و جالب است که در « ایران» حکومت، شعور و توانِ همین کار را نیز ندارد، چون باید به فرزندانِ بیچارۀ این سرزمین زبانِ پست و بی ارزشِ تازیانِ بیابانی و وحشیِ عربستان و قرآن را آموزش دهند
امیدوارم، با خواندنِ اینگونه کتابها، کمی حسِ انسان دوستی و همدردی، در ما ایجاد شود
و امیدوارم از خواندنِ این کتاب لذت ببرید
<پیروز باشید و ایرانی>
دوستانِ گرامی، این کتاب از 186 صفحه و 10 فصل تشکیل شده است
عزیزان، « فونتامارا» دهکده ای در «ایتالیا» است که دور از ایاب و ذهاب قرار گرفته و عقب مانده تر و فقیرتر و متروک تر از سایرِ همسایگانش است
بر نردبانِ اجتماعیِ « فونتامارا» تنها دو پله و پاگیر وجود دارد، آنکه مربوط به رعیاست، همسطحِ زمین است، و آنکه مربوط به خورده مالکان است و در قسمتِ بالاتر قرار گرفته است
وقتی پاییز بیاید و آنها به دشواریِ زیاد قرض هایِ خود را پرداخته باشند، آنگاه باید بکوشند تا کمی سیب زمینی، باقلا( باقالی)، پیاز و قدری آرد و گندم قرض بگیرند تا آنها را از رنجِ گرسنگیِ زمستان حفظ کند
البته در مدارسِ « فونتامارا» با این فقر و زندگیِ دشوار، به غیر از زبانِ ایتالیایی، زبانِ فرانسه و زبانِ لاتین، نیز آموزش میدهند و جالب است که در « ایران» حکومت، شعور و توانِ همین کار را نیز ندارد، چون باید به فرزندانِ بیچارۀ این سرزمین زبانِ پست و بی ارزشِ تازیانِ بیابانی و وحشیِ عربستان و قرآن را آموزش دهند
امیدوارم، با خواندنِ اینگونه کتابها، کمی حسِ انسان دوستی و همدردی، در ما ایجاد شود
و امیدوارم از خواندنِ این کتاب لذت ببرید
<پیروز باشید و ایرانی>
May 15, 2021
Quanto costa al chilo la giustizia?
Ho riletto con grande emozione questo romanzo.
Un’emozione che mi ha riportato indietro nel tempo perché la prima lettura risale a molti(ssimi) anni fa.
Ero una ragazzina affamata di storie che andava spesso a cercare nella piccola biblioteca di paese che offriva esclusivamente classici e raramente qualche nuova uscita.
Questo è il libro che mi ha reso insofferente di fronte alle ingiustizie.
Oggi lo rileggo ovviamente cogliendo molto di più.
Le tre voci che ci raccontano le prepotenze che fanno soffrire gli abitanti di Fontamamara, sono anonime. Un uomo, la moglie ed il figlio ci raccontano di questo sperduto paesino abruzzese di montagna i cui abitanti appartengono allo sterminato e sconosciuto mondo dei cafoni .
Sono gli uomini e le donne che non hanno niente e nella scala sociale vengono dopo i cani.
Vessati, ridicolizzati, ingannati appartengono a schiere presenti ovunque.
Non sanno leggere e scrivere, non conoscono le leggi.
Citando Fanon potremmo chiamarli “I dannati della terra� ma se sono Carne abituata a soffrire non riescono a comprendere cosa stia succedendo di fronte alle cose impensabili che fanno le squadracce fasciste e...
Quando le stranezze cominciano chi le ferma più?�
Ho riletto con grande emozione questo romanzo.
Un’emozione che mi ha riportato indietro nel tempo perché la prima lettura risale a molti(ssimi) anni fa.
Ero una ragazzina affamata di storie che andava spesso a cercare nella piccola biblioteca di paese che offriva esclusivamente classici e raramente qualche nuova uscita.
Questo è il libro che mi ha reso insofferente di fronte alle ingiustizie.
Oggi lo rileggo ovviamente cogliendo molto di più.
Le tre voci che ci raccontano le prepotenze che fanno soffrire gli abitanti di Fontamamara, sono anonime. Un uomo, la moglie ed il figlio ci raccontano di questo sperduto paesino abruzzese di montagna i cui abitanti appartengono allo sterminato e sconosciuto mondo dei cafoni .
Sono gli uomini e le donne che non hanno niente e nella scala sociale vengono dopo i cani.
Vessati, ridicolizzati, ingannati appartengono a schiere presenti ovunque.
Non sanno leggere e scrivere, non conoscono le leggi.
Citando Fanon potremmo chiamarli “I dannati della terra� ma se sono Carne abituata a soffrire non riescono a comprendere cosa stia succedendo di fronte alle cose impensabili che fanno le squadracce fasciste e...
Quando le stranezze cominciano chi le ferma più?�
August 31, 2023
فونتامارا نام یک روستا در ایتالیاست زیر سلطه� فاشیسم و فقر. داستان از زبان یک خانواده برای شخص راوی تعریف میشه. از همون ابتدا رنج و سختی کاملا قابل درکه جایی که برق فونتامارا به خاطر عدم پرداخت بهای برق قطع شده و اونها دوباره مجبور به استفاده از مهتاب شده‌ان�. این قطع برق فقط ابتدای مصیبت‌هاس� و آب به بزرگترین معضل مردم تبدیل میشه. در طول داستان از انسان دو رو که خودش رو دوست مردم معرفی میکنه ولی تمام کاراش علیه مردمه، از جوانی انقلابی، از هجوم و تجاوز و از تمام سختی‌های� که شاید برای ما آشنا باشه می‌خونی�. ترجمه� کتاب خوبه، داستان رو میتونم به دو قسمت تقسیم کنم، نیمه� اول کمی کند ولی قسمت دوم جذابتره.ه
January 2, 2025
Un libro che parla della vita lenta di un piccolo paese sperduto nelle campagne, mi ricorda molto il paese da dove vengo. Delizioso.
May 28, 2020
Lo Steinbeck italiano ce l’abbiamo noi abruzzesi.
❤️✌�
❤️✌�
July 23, 2016
بالاخره خوندنش تموم شد :))
فونتامارا در قالب رئالیسم اجتماعی، حکایتی است از زندگی پر فراز و نشیب روستایان ساکن فونتامارا در ایتالیای تحت سلطه فاشیست.
داستان توسط افراد یک خانواده: پدر خانواده، مادر و پسر روایت میشود.. که در طول 10 فصل سعی در بیان بدبختی مردم فقیر و بی سواد در مواجهه با نظام دیکتاتوری فاسد است.
ترجمه کتاب توسط زنده یاد منوچهر آتشی ترجمه مناسبی بوده و به خوبی لحن طنز کتاب و از طرفی سوزان و دردناک ��ن قابل درک است.
5 فصل اول کتاب بسیار خسته کننده بوده ولی در انتهای کتاب جهش چشمگیری در جذابیت کتاب صورت می گیرد.
چیزی که در سر تاسر این جهان مشهود هست بدبختی و زشتی و سیاست های غلط است..نیازی به خواندن شرح دردهای اهالی فونتامارا نیست که نشسته و به دردهایتان بخندید. پایان کتاب پایان متفاوتی بود.. پایانی که ناامیدی عمیقی را در دلتان مستولی میکند.
فونتامارا در قالب رئالیسم اجتماعی، حکایتی است از زندگی پر فراز و نشیب روستایان ساکن فونتامارا در ایتالیای تحت سلطه فاشیست.
داستان توسط افراد یک خانواده: پدر خانواده، مادر و پسر روایت میشود.. که در طول 10 فصل سعی در بیان بدبختی مردم فقیر و بی سواد در مواجهه با نظام دیکتاتوری فاسد است.
ترجمه کتاب توسط زنده یاد منوچهر آتشی ترجمه مناسبی بوده و به خوبی لحن طنز کتاب و از طرفی سوزان و دردناک ��ن قابل درک است.
5 فصل اول کتاب بسیار خسته کننده بوده ولی در انتهای کتاب جهش چشمگیری در جذابیت کتاب صورت می گیرد.
چیزی که در سر تاسر این جهان مشهود هست بدبختی و زشتی و سیاست های غلط است..نیازی به خواندن شرح دردهای اهالی فونتامارا نیست که نشسته و به دردهایتان بخندید. پایان کتاب پایان متفاوتی بود.. پایانی که ناامیدی عمیقی را در دلتان مستولی میکند.
December 13, 2022
پایان خوانش: 1401.09.22
ما ایرانی‌ه� هر کتابی می‌خوانیم� هر داستانی می‌خوانی� هم‌ذات‌پندار� می‌کنی�.
ایستادگی کن براردو
ایستادگی کن فونتامارا
ایستادگی کن ایرانی
ایستادگی کن ایران.
ما ایرانی‌ه� هر کتابی می‌خوانیم� هر داستانی می‌خوانی� هم‌ذات‌پندار� می‌کنی�.
ایستادگی کن براردو
ایستادگی کن فونتامارا
ایستادگی کن ایرانی
ایستادگی کن ایران.
April 16, 2021
Attraverso lo sguardo disincantato (e forse un po' ingenuo) dei protagonisti, Silone ci conduce a leggere una pagina assai cruda e vergognosa della nostra storia, a far i conti con una delle tante ideologie dittatoriali che, per proprio fondamento, a nulla possono portare se non a soprusi, censure, arbitri, violenza. Ciò che più lascia perplessi è il continuo sorgere e risorgere di ideologie di analoga ispirazione, di destra o sinistra che siano. Eppure la storia è sotto gli occhi di tutti. Com'è possibile, mi chiedo?
August 24, 2018
Il libro, ambientato all'epoca della dittatura fascista, narra delle vicende del paese di Fontamara, situato vicino alla piana del Fucino, in Abruzzo. La località è abitata da cafoni, gente estremanente povera ed isolata dal mondo, dedita alla coltivazione dell' arida terra. Qui la vita trascorre immutata da secoli. Le cose però cambiano all'arrivo dell'Impresario, uomo senza scrupoli , che lentamente aquisisce un grande potere nella zona. Una sera giunge a Fontamara un uomo di città al servizio dell'Impresario che, con un inganno, fa firmare ai Fontamaresi una petizione con la quale si richiede che venga deviato verso le terre dell'Impresario l'unico corso d'acqua che irriga le terre di Fontamara. Il giorno seguente un gruppo di cantonieri è già al lavoro per deviare il corso d'acqua. In assenza degli uomini, intenti al lavoro nei campi, le donne, che si erano accorte dell'inganno, si recano al capoluogo per parlare con il podestà, Don Circostanza e qui apprendono che il nuovo podestà è l'Impresario. Così si recano a casa dell'Impresario, dove con un altro inganno tessuto da Don Circostanza, si fa loro credere di avere risolto la questione dell'acqua. In seguito a Fontamara vengono applicati i provvedimenti che il fascismo aveva esteso a tutta Italia, come il divieto di parlare di politica in luoghi pubblici, anche se tali divieti risultano incomprensibili ai Fontamaresi , data la loro ignoranza. Emerge anche la figura di Berardo Viola, il protagonista : giovane forte e autoritario, è perseguitato da una sorte avversa, che non gli permette di coltivare nessuna terra e quindi di prendere in sposa la donna da lui amata, la bella Elvira. Alla fine di giugno, i Fontamaresi sono convocati ad Avezzano per ascoltare le decisioni del nuovo governo di Roma riguardo alla piana del Fucino. I cafoni sono speranzosi di poter ricevere giustizia circa l'assegnazione delle terre del Fucino e la distribuzione dell'acqua , ma sono ancora una volta ingannati e utilizzati come strumenti di una grande manifestazione fascista. Delusi, ritornano al loro paese.
Una sera, mentre gli uomini non sono ancora tornati dal lavoro, giungono a Fontamara delle truppe fasciste, che dopo aver interrogato le donne sul fascismo, si danno ad ogni tipo di violenza e di ruberie. Intanto giungono gli uomini, che vengono interrogati ad uno ad uno. Ad un certo punto Berardo, preso dall' ira, aggredisce un soldato. La situazione è risolta da Elvira, che appare sul campanile facendo suonare le campane e che viene scambiata per la Madonna. In questo modo le truppe fasciste fuggono dal paese spaventate. Non aggiungo altro per non fare ulteriori spoiler alla trama.
Questo libro, scritto da Silone negli anni '30 , durante il suo esilio all'estero, appartiene alla corrente del neorealismo. Il linguaggio utilizzato rispecchia il parlato e vuole ricalcare quello utilizzato dal popolo. Silone avrebbe desiderato scrivere il racconto nel dialetto del luogo, in modo da renderlo ancora più realistico, ma affinché esso fosse comprensibile al grande pubblico, è costretto a servirsi dell' italiano, senza ricorrere ad espressioni dialettali, se non nei nomi propri. Lo stile è costruito su periodi semplici, privo di riflessioni psicologiche o di accurate descrizioni. Queste spesso non vengono espresse con lunghi discorsi teorici, ma portando un esempio concreto, stile tipico del linguaggio parlato. Alto elemento caratterizzante il parlato sono le iperboli e le esagerazioni popolaresche, che spesso compaiono nel racconto. Spesso la narrazione esprime le riflessioni e le credenze del popolo. Tipici dei cafoni protagonisti del libro, ad eccezione di Berardo, sono il fatalismo, la rassegnazione davanti alle sventure, che si ritiene siano provocate dal destino e quindi immutabili. Ne è un esempio il passato di Berardo, che, a causa del destino, non ha mai potuto possedere terra propria e che muore, come aveva voluto il destino per suo nonno e suo padre, in modo diverso dagli altri cafoni.
Proprio come disse l’autore del romanzo, Ignazio Silone, questo libro è scritto per testimoniare la condizione del popolo italiano all’epoca del regime fascista. Dalla narrazione, quindi, è possibile conoscere perfettamente lo stampo ideologico dell’autore, un convinto antifascista che sempre lottò in favore della classe operaia e contadina. Egli infatti, dapprima aderì al partito comunista, distaccandosi poi da esso, in modo da non appoggiare il regime sovietico di Stalin. Peccato che l'autore non abbia utilizzato il dialetto del paese abruzzese, sarebbe stato davvero un romanzo all'altezza delle cinque stelle, ma capisco anche il perché non l'abbia fatto, cioè per far giungere tale denuncia verso tutti e non solo verso una ristretta elite culturale.
Opera consigliatissima a tutti e dalle tematiche contemporanee (purtroppo, come lo sfruttamento dei povero da parte dei potenti di turno, fascisti nel passato, politici oggi).
Una sera, mentre gli uomini non sono ancora tornati dal lavoro, giungono a Fontamara delle truppe fasciste, che dopo aver interrogato le donne sul fascismo, si danno ad ogni tipo di violenza e di ruberie. Intanto giungono gli uomini, che vengono interrogati ad uno ad uno. Ad un certo punto Berardo, preso dall' ira, aggredisce un soldato. La situazione è risolta da Elvira, che appare sul campanile facendo suonare le campane e che viene scambiata per la Madonna. In questo modo le truppe fasciste fuggono dal paese spaventate. Non aggiungo altro per non fare ulteriori spoiler alla trama.
Questo libro, scritto da Silone negli anni '30 , durante il suo esilio all'estero, appartiene alla corrente del neorealismo. Il linguaggio utilizzato rispecchia il parlato e vuole ricalcare quello utilizzato dal popolo. Silone avrebbe desiderato scrivere il racconto nel dialetto del luogo, in modo da renderlo ancora più realistico, ma affinché esso fosse comprensibile al grande pubblico, è costretto a servirsi dell' italiano, senza ricorrere ad espressioni dialettali, se non nei nomi propri. Lo stile è costruito su periodi semplici, privo di riflessioni psicologiche o di accurate descrizioni. Queste spesso non vengono espresse con lunghi discorsi teorici, ma portando un esempio concreto, stile tipico del linguaggio parlato. Alto elemento caratterizzante il parlato sono le iperboli e le esagerazioni popolaresche, che spesso compaiono nel racconto. Spesso la narrazione esprime le riflessioni e le credenze del popolo. Tipici dei cafoni protagonisti del libro, ad eccezione di Berardo, sono il fatalismo, la rassegnazione davanti alle sventure, che si ritiene siano provocate dal destino e quindi immutabili. Ne è un esempio il passato di Berardo, che, a causa del destino, non ha mai potuto possedere terra propria e che muore, come aveva voluto il destino per suo nonno e suo padre, in modo diverso dagli altri cafoni.
Proprio come disse l’autore del romanzo, Ignazio Silone, questo libro è scritto per testimoniare la condizione del popolo italiano all’epoca del regime fascista. Dalla narrazione, quindi, è possibile conoscere perfettamente lo stampo ideologico dell’autore, un convinto antifascista che sempre lottò in favore della classe operaia e contadina. Egli infatti, dapprima aderì al partito comunista, distaccandosi poi da esso, in modo da non appoggiare il regime sovietico di Stalin. Peccato che l'autore non abbia utilizzato il dialetto del paese abruzzese, sarebbe stato davvero un romanzo all'altezza delle cinque stelle, ma capisco anche il perché non l'abbia fatto, cioè per far giungere tale denuncia verso tutti e non solo verso una ristretta elite culturale.
Opera consigliatissima a tutti e dalle tematiche contemporanee (purtroppo, come lo sfruttamento dei povero da parte dei potenti di turno, fascisti nel passato, politici oggi).
November 11, 2017
Jean-François Millet, Uomo con zappa (1862)
(Los Angeles, Getty Center)
Una storia amara raccontata a più voci, quelle del cafone Giuvà e della sua famiglia. Singole voci che si alternano e si fondono, risultando pressoché indistinguibili, perché riportano sentimenti "plurali", collettivi, propri dell'intera comunità. Si vivono così, dal di dentro, le vicende degli abitanti di Fontamara, un antico e oscuro luogo di contadini poveri situato nella Marsica, ...a mezza costa tra le colline e la montagna. Ma si racconta in definitiva una storia universale di miseria: la miseria ricevuta dai padri, che l'avevano ricevuta dai nonni, e contro la quale il lavoro onesto non è mai servito proprio a niente. Una storia di abbrutimenti, rese, umiliazioni, ma anche di onestà, orgoglio, dignità; di speranze e di amicizie. Una storia i cui germi risultano senza tempo e ritroviamo nell'attualità.
Ho molto apprezzato, in questo breve romanzo, l'immediatezza di espressione, con cui Silone ben ritrae la miseria dei protagonisti, e la naturalezza di ironia, pur amara, capace di alleggerire le tristi sensazioni per quella monotona via crucis di cafoni affamati di terra.
Una lettura straordinaria che ho gustato particolarmente, al di là della facile chiave politica, assurdamente sfruttata da più parti; in realtà un lucido ritratto sociale dei nostri anni trenta, che ci rappresenta nelle origini e nella nostra storia.
Grazie al commento di Sonia Argiolas.
March 31, 2024
Fontamara is the story of the oppressed people, of the small, poor peasants cheated, ripped off, and condemned to starvation because it is so easy to take advantage of the illiterate, of their fear of authority, fear that what little they have will be taken away from they have left.
The emissary of a notable drowns them in complicated formulas; they understand nothing, but as there is nothing to pay, the villagers sign these blank sheets: they will become the agreement to divert the watercourse that irrigates their fields, signifying the death of their harvests, their death. Their death causes a bloodbath.
Fontamara is the story of the fight against fascism; let's be careful because he's never far away.
The emissary of a notable drowns them in complicated formulas; they understand nothing, but as there is nothing to pay, the villagers sign these blank sheets: they will become the agreement to divert the watercourse that irrigates their fields, signifying the death of their harvests, their death. Their death causes a bloodbath.
Fontamara is the story of the fight against fascism; let's be careful because he's never far away.
November 9, 2019
La storia mi è piaciuta molto, mi ha coinvolta, tant'è che l'ho praticamente letto tutto in giornata tranne per il primo capitolo. Per capirlo meglio sono anche andata a rispolverare il mio manuale di letteratura italiana del liceo, e mi sono letta le spiegazioni sul romanzo, che avevo già inquadrato come lettura neorealista.
L'unica pecca che ho riscontrato in questa lettura è stato lo stile, mi è risultato pesante e nonostante sia una lettura breve ho fatto diverse pause prima di finirlo. Non so cosa non abbia funzionato esattamente nella scrittura, ma sulle stesse tematiche ho preferito altri libri (Zola, Verga, Calvino...).
L'unica pecca che ho riscontrato in questa lettura è stato lo stile, mi è risultato pesante e nonostante sia una lettura breve ho fatto diverse pause prima di finirlo. Non so cosa non abbia funzionato esattamente nella scrittura, ma sulle stesse tematiche ho preferito altri libri (Zola, Verga, Calvino...).
August 7, 2017
Il romanzo, scritto nel 1930 da Ignazio Silone mentre si trovava in esilio in Svizzera, parla di un un piccolo villaggio sulle montagne abruzzesi, Fontamara, durante il ventennio fascista. Nel villaggio vivono dei poveracci, i cosiddetti "cafoni", che contano meno di niente e che lavorano alla giornata costretti da sempre a sottostare ai soprusi dei più forti, che mirano esclusivamente al proprio interesse.
"In capo a tutti c'è Dio, padrone del cielo. Questo ognuno lo sa. Poi viene il padrone della terra. Poi vengono le guardie del padrone. Poi vengono i cani delle guardie del padrone. Poi, nulla. Poi, ancora nulla. Poi, ancora nulla. Poi vengono i cafoni. E si può dire ch'è finito."
La loro condizione è quasi disperata, perché non c'è nessuno che li protegga, nessuno che li aiuti. L'unico che cerca di ribellarsi alla sua condizione è Berardo Viola, il protagonista, il cui entusiasmo viene però spento dagli eventi, delle responsabilità famiglia che vorrebbe formare e dal numero crescente dei soprusi subiti. Alla fine si sacrificherà per i “cafoni�, che tenteranno di ribellarsi.
Tanti sono i temi sollevati nel libro:
- l’importanza di estendere l’istruzione a tutti in modo uguale, per evitare che le persone più ignoranti siano manipolate da quelle più acculturate;
- il contrasto spesso esistente tra poveri e benestanti o tra chi ha potere e chi non ce l'ha;
- la rassegnazione davanti alle sventure, ritenute immutabili a causa del destino;
- la critica al fascismo, violento e sopraffattore, e alla Chiesa, corrotta e ingiusta.
Inutile dire altro sul libro, che immagino sia noto quasi a tutti.
Il romanzo, anche se abbastanza lento, è certamente fondamentale per la nostra cultura e mirabile per scrittura, valore sociale, attualità ed interesse, anche se a mio parere richiede una certa maturità per poterlo comprendere ed apprezzare a fondo.
Il libro ha attirato la mia attenzione a causa dello sguardo affranto e annoiato dei miei figli e dei relativi compagni, obbligati a leggerlo sia nella scuola media che al liceo (dove è ritenuto una lettura fondamentale, probabilmente per l'importanza sociale dei temi trattati). Ho quindi deciso di leggerlo per capire la ragione di tanta noia; e mi sono accorto infatti che la sua lettura è relativamente ostica e poco interessante, per una persona poco "matura".
Mi domando quanto sia utile "obbligare" i ragazzi a leggere questo genere di opere; secondo me il risultato è una disincentivazione alla lettura tant'è che i ragazzi s'ingegnano in ogni modo per evitare il supplizio della lettura (perché così viene visto) raffazzonando riassunti copia-incolla da internet.
Ho l'impressione che moltissimi romanzi di indubbio valore siano erroneamente bollati nella nostra testa come "scolastici", ossia noiosi (penso alla coscienza di Zeno, al deserto dei tartari, ai promessi sposi, a Fontamara etc.) a causa della lettura forzata e precoce (con riassunti, riassuntini, sintesi, analisi dei personaggi, analisi del colore della copertina etc).
In questo modo forse perdiamo sia lettori che il piacere di leggere opere meravigliose.
"In capo a tutti c'è Dio, padrone del cielo. Questo ognuno lo sa. Poi viene il padrone della terra. Poi vengono le guardie del padrone. Poi vengono i cani delle guardie del padrone. Poi, nulla. Poi, ancora nulla. Poi, ancora nulla. Poi vengono i cafoni. E si può dire ch'è finito."
La loro condizione è quasi disperata, perché non c'è nessuno che li protegga, nessuno che li aiuti. L'unico che cerca di ribellarsi alla sua condizione è Berardo Viola, il protagonista, il cui entusiasmo viene però spento dagli eventi, delle responsabilità famiglia che vorrebbe formare e dal numero crescente dei soprusi subiti. Alla fine si sacrificherà per i “cafoni�, che tenteranno di ribellarsi.
Tanti sono i temi sollevati nel libro:
- l’importanza di estendere l’istruzione a tutti in modo uguale, per evitare che le persone più ignoranti siano manipolate da quelle più acculturate;
- il contrasto spesso esistente tra poveri e benestanti o tra chi ha potere e chi non ce l'ha;
- la rassegnazione davanti alle sventure, ritenute immutabili a causa del destino;
- la critica al fascismo, violento e sopraffattore, e alla Chiesa, corrotta e ingiusta.
Inutile dire altro sul libro, che immagino sia noto quasi a tutti.
Il romanzo, anche se abbastanza lento, è certamente fondamentale per la nostra cultura e mirabile per scrittura, valore sociale, attualità ed interesse, anche se a mio parere richiede una certa maturità per poterlo comprendere ed apprezzare a fondo.
Il libro ha attirato la mia attenzione a causa dello sguardo affranto e annoiato dei miei figli e dei relativi compagni, obbligati a leggerlo sia nella scuola media che al liceo (dove è ritenuto una lettura fondamentale, probabilmente per l'importanza sociale dei temi trattati). Ho quindi deciso di leggerlo per capire la ragione di tanta noia; e mi sono accorto infatti che la sua lettura è relativamente ostica e poco interessante, per una persona poco "matura".
Mi domando quanto sia utile "obbligare" i ragazzi a leggere questo genere di opere; secondo me il risultato è una disincentivazione alla lettura tant'è che i ragazzi s'ingegnano in ogni modo per evitare il supplizio della lettura (perché così viene visto) raffazzonando riassunti copia-incolla da internet.
Ho l'impressione che moltissimi romanzi di indubbio valore siano erroneamente bollati nella nostra testa come "scolastici", ossia noiosi (penso alla coscienza di Zeno, al deserto dei tartari, ai promessi sposi, a Fontamara etc.) a causa della lettura forzata e precoce (con riassunti, riassuntini, sintesi, analisi dei personaggi, analisi del colore della copertina etc).
In questo modo forse perdiamo sia lettori che il piacere di leggere opere meravigliose.
December 30, 2017
ciò che mi è molto piaciuto in questo libro è la semplicità con la quale vengono raccontati i fatti. Ignazio Silone riesce ben a rappresentare, a mio parere, personaggi e le storie che essi sono costretti a vivere. Il candore della narrazione affidata ai compaesani ha la potenza di rappresentare in un abile stratagemma narrativo, lo stupore e l’ingenuità di una comunità che ha registrato per secoli la realtà su determinati schemi mentali,su logiche assodate, e che ora non ha alcun strumento per dare lettura alla realtà cambiata. Ognuno è condannato al suo stato sociale. Berardo, la figura tragica della narrazione, rappresenta questo immobilismo e il misero tentativo di combatterlo. E' un romanzo estremamente moderno scritto con un linguaggio attualissimo e gradevole. Mi ha stupito il finale. Fa riflettere. Una domanda posta ai personaggi e che invece è posta al lettore lasciandolo a riflettere su tutti gli episodi letti nel libro.
August 12, 2019
Non so perché ma ho sempre pensato che Fontamara fosse il nome di una ragazza, nome insolito si, ma di ragazza. Che cantonata terribile. Fontamara è un paese e la fonte che questo alimenta. E' la vita dei contadini che lo abitano, dei soprusi che sono costretti a subire, delle ribellioni di fronte alla logica del più astuto e più forte. Fontamara è il povero ma giusto, che trova la forza di ribellarsi. E' la terra, così come il mare lo è per i Malavoglia.
Un libro denuncia di una condizione difficile e pesante a cui i "cafoni" di paese sono assoggettati. E le riflessioni politiche si fanno avanti da sole. Dai primi del '900 ad ora non è cambiato poi molto. "Ogni governo è formato da ladri" .
Un libro denuncia di una condizione difficile e pesante a cui i "cafoni" di paese sono assoggettati. E le riflessioni politiche si fanno avanti da sole. Dai primi del '900 ad ora non è cambiato poi molto. "Ogni governo è formato da ladri" .
October 28, 2023
کتاب خوبی بود و خیلی آشنا میزد بعضی از قسمتاش. پر از جملات جالب و درخشان.
اما ایرادش این بود که راوی وقتی عوض میشد لحن تغییر نمی‌کر� شایدم از ترجمه باشه یا از نویسنده نمی دونم ولی اگر نمی گفت شوهرم یا پسرم بقیه اش رو میگه یا ما مردا فلان کار کردیم یا ما زن ها بهمان کار کردیم کلا تغییر لحنی دیده نمیشد.
اما در کل خوشم اومد و مطمئن هستم اون دو تا کتاب دیگه رو خواهم خواند.
اما ایرادش این بود که راوی وقتی عوض میشد لحن تغییر نمی‌کر� شایدم از ترجمه باشه یا از نویسنده نمی دونم ولی اگر نمی گفت شوهرم یا پسرم بقیه اش رو میگه یا ما مردا فلان کار کردیم یا ما زن ها بهمان کار کردیم کلا تغییر لحنی دیده نمیشد.
اما در کل خوشم اومد و مطمئن هستم اون دو تا کتاب دیگه رو خواهم خواند.
February 21, 2015
Mi sono persa questo capolavoro della letteratura italiana durante le scuole. Davvero, ci ho pensato parecchio, ma nessuno dei miei professori si è mai soffermato particolarmente su Silone. Non so se sia una pecca della mia scuola, il fatto che spesso il '900 venga affrontato di corsa o che altro, ma spero che questo libro non finisca nel dimenticatoio.
Gli abitanti di Fontamara sono cafoni, cioè contadini. Si ostinano a coltivare una terra difficile e a campare come hanno sempre fatto, finché il progresso e la politica si infilano nella loro vita, portandovi la morte.
Non sono riuscita a capire se l'autore volesse farmi compatire i cafoni: se è così, non ci è riuscito. Ho apprezzato il loro orgoglio e il tipico spirito di adattamento italiano (penso ai morti-vivi con stipendio elettorale), ma non la rassegnazione di fronte ai cittadini. Che poi rassegnazione è un termine sbagliato: gli abitanti di Fontamara sentono la necessità di essere rappresentati da un cittadino, pur non essendolo. Non mettono nemmeno in discussione il rappresentante offertosi a loro, che sia in paese o durante la trasferta a Roma, partendo già dal presupposto che verranno fregati. Ma allora, perché averlo?
Speravo che Berardo alla fine mi sorprendesse, e lo fa, ma non nel modo in cui speravo. Non c'è riscatto, non c'è miglioramento o evoluzione. C'è forse, finalmente, un po' di presa di coscienza. Ma anche questa ribellione dei cafoni mi è sembrata orchestrata. Saranno anche passati dal subire le carte a scriverne una - il giornale Che fare? - ma sempre con distacco. Hanno accettato la legge che ha vietato loro di fare "ragionamenti" alla locanda del paese (continuando a farne, come se nulla fosse), e hanno accettato l'idea del ciclostile per vendicare Berardo. Forse, se avessero avuto qualche pagina in più, la ribellione sarebbe sembrata reale e ragionata. Purtroppo io non ho intuito quella rinascita o riscatto di cui parlano molte altre recensioni.
Gli abitanti di Fontamara sono cafoni, cioè contadini. Si ostinano a coltivare una terra difficile e a campare come hanno sempre fatto, finché il progresso e la politica si infilano nella loro vita, portandovi la morte.
Non sono riuscita a capire se l'autore volesse farmi compatire i cafoni: se è così, non ci è riuscito. Ho apprezzato il loro orgoglio e il tipico spirito di adattamento italiano (penso ai morti-vivi con stipendio elettorale), ma non la rassegnazione di fronte ai cittadini. Che poi rassegnazione è un termine sbagliato: gli abitanti di Fontamara sentono la necessità di essere rappresentati da un cittadino, pur non essendolo. Non mettono nemmeno in discussione il rappresentante offertosi a loro, che sia in paese o durante la trasferta a Roma, partendo già dal presupposto che verranno fregati. Ma allora, perché averlo?
Speravo che Berardo alla fine mi sorprendesse, e lo fa, ma non nel modo in cui speravo. Non c'è riscatto, non c'è miglioramento o evoluzione. C'è forse, finalmente, un po' di presa di coscienza. Ma anche questa ribellione dei cafoni mi è sembrata orchestrata. Saranno anche passati dal subire le carte a scriverne una - il giornale Che fare? - ma sempre con distacco. Hanno accettato la legge che ha vietato loro di fare "ragionamenti" alla locanda del paese (continuando a farne, come se nulla fosse), e hanno accettato l'idea del ciclostile per vendicare Berardo. Forse, se avessero avuto qualche pagina in più, la ribellione sarebbe sembrata reale e ragionata. Purtroppo io non ho intuito quella rinascita o riscatto di cui parlano molte altre recensioni.
August 29, 2024
و ما ساکنین فونتامارا هستیم ...
January 20, 2020
Da mesi non rimanevo così soddisfatto da un romanzo del genere! Un libro indimenticabile con una forza espressiva notevole, degno di essere annoverato tra i migliori testi del Novecento. D'altra parte, Silone non ha bisogno di presentazioni, la fama lo precede! E politicamente ha sempre incarnato una figura di particolare rilievo, di innegabile integrità morale. L'impegno politico è considerevolmente presente anche in Fontamara, da molti ritenuto il suo capolavoro. Basti pensare al fatto che il romanzo in commento ha ad oggetto prevalentemente una feroce critica del regime fascista (la vicenda si svolge durante l'estate del '29) ed è stato pubblicato per la prima volta nel 1933. In senso più lato, vi è una denuncia dei soprusi e delle ingiustizie a cui sono state soggette le classi meno abbienti, angherie aggravate dalla mancanza di mezzi materiali ed intellettuali dirette a contrastarle. Nondimeno, la categoria dei "cafoni", da intendere più che altro come "mezzadri" e non secondo l'accezione comune, viene rivalutata e nobilitata. Il tutto in un contesto tragi-comico e per mezzo di uno stile asciutto, fluido, incisivo, non particolarmente forbito, ma ugualmente accattivante e coinvolgente. Difficile descrivere il profondo significato delle sue pagine in poche righe e su questa piattaforma; sinteticamente, per dare un'idea della sua importanza, è sufficiente asserire che questo romanzo e i messaggi in esso contenuti dovrebbero essere insegnati fra i banchi scolastici, in modo da formare persone migliori.
Inutile dirvi che la sua lettura è necessaria, recuperate questa perla il prima possibile 😉
Inutile dirvi che la sua lettura è necessaria, recuperate questa perla il prima possibile 😉
July 11, 2019
�
Saat sekizde bize bir çanak içerisinde kahve getirdiler. Berardo dolaşmayı bıraktı, gardiyana:
‘Hemen komiserle konuşmak istiyorum!� dedi:
Gardiyan:
‘Sıranın gelmesini bekle!� deyip gitti.
Bu sözleri Avezzanolunun kulağından kaçmamıştı; dehşet içinde kalarak Berardo’ya baktı. Ondan izahat istemekten çekiniyordu, ama ele verilmek korkusu gözlerinden okunuyordu.
Saat dokuzda üçümüz de komiserin karşısına çıktık�
Berardo biraz ilerleyip:
‘Komiser bey, bütün hakikati söylemeye hazırım!� dedi.
Kanun adamı:
‘Söyle!� diye emretti.
‘İstasyon yanındaki meyhanede bulunan, yasak kâğıtlarla dolu paket benimdi� Beyannameleri, köylülere dağıtmak için, ben bastırdım� Bilinmeyen büyük adam benim!..�
�(.176)
Saat sekizde bize bir çanak içerisinde kahve getirdiler. Berardo dolaşmayı bıraktı, gardiyana:
‘Hemen komiserle konuşmak istiyorum!� dedi:
Gardiyan:
‘Sıranın gelmesini bekle!� deyip gitti.
Bu sözleri Avezzanolunun kulağından kaçmamıştı; dehşet içinde kalarak Berardo’ya baktı. Ondan izahat istemekten çekiniyordu, ama ele verilmek korkusu gözlerinden okunuyordu.
Saat dokuzda üçümüz de komiserin karşısına çıktık�
Berardo biraz ilerleyip:
‘Komiser bey, bütün hakikati söylemeye hazırım!� dedi.
Kanun adamı:
‘Söyle!� diye emretti.
‘İstasyon yanındaki meyhanede bulunan, yasak kâğıtlarla dolu paket benimdi� Beyannameleri, köylülere dağıtmak için, ben bastırdım� Bilinmeyen büyük adam benim!..�
�(.176)
August 5, 2018
Book was somewhat tedious for me as it was written in first person which I'm not particularly fond of but the story was sad and captivating told by the peasants of the Italian village. I may read more by the author.
May 24, 2014
فونتامارا نخستین رمان سیلونه که در سال 1931 برای او شهرت بسیاری بهمراه داشت
حکایت دهکده ای گمنام در ایتالیا. به گفته نویسنده حتی در نقشه های جغرافیایی این کشور هم نامی از آن به میان نیست اهالی دهکده که نمونه کوچکی از دهقانان ایتالیایی دوره فاشیستی اند و سه دشمن اصلی عامل تیره روزی آنهاست
فقر بیسوادی و حکومت دیکتاتوری
ساکنان روستایی که زیر ستم فئودال های زمان خود روزگار سپری میکنند
و روایت شوربختی اهالی این روستا با ماجرای زنان روستا آغاز میشود که برای بازپس گیری حق آب رودخانه پای پیاده در گرمای تابستان راهی شده
مورد اهانت تمسخر و سرگرمی
شهرنشینها واقع میشوتد
دادخواهی شان بی نتیجه می ماند زیرا از دید شهرنشینها، دهقانان آفریده شده اند برای فلاکت بدبختی و زجر کشیدن
هویتشان تنها در زمان های حساس سیاسی و انتخابات اهمیت دارد
برای هر خدماتی باید مالیات سنگین بپردازند
و با طغیان جوانترین دهقان روستا برادرو داستان شکل انقلابی به خود می گیرد
در این داستان طغیان و شورش مردم فونتامارا بخش کوتاهی را به خود اختصاص داده
شاید نویسنده بیش از آنکه.در صدد تشویق انسانها بر طغیان علیه آنچه ظلم است،باشد
باشد سعی داشته نشان دهد مظلوم بیش از هر ظالم بیرونی به خود ظلم می کند
همینطور نویسنده در این کتاب تلاش های مظلومانه و معصومانه افرادی را روایت می کند که گاه حماقت ساده دلی و بلاهت شان اسباب خنده میشود اما بلافاصله با جملات بعدی خواننده را دچار این عذاب وجدان میکند که فقر و تیره روزی انسانها هیچ گاه نباید مایه خنده و تفریح دیگران شود
خواندن تمامی کتابهای اینیا تسیو سیلونه را به همه پیشنهاد میکنم
حکایت دهکده ای گمنام در ایتالیا. به گفته نویسنده حتی در نقشه های جغرافیایی این کشور هم نامی از آن به میان نیست اهالی دهکده که نمونه کوچکی از دهقانان ایتالیایی دوره فاشیستی اند و سه دشمن اصلی عامل تیره روزی آنهاست
فقر بیسوادی و حکومت دیکتاتوری
ساکنان روستایی که زیر ستم فئودال های زمان خود روزگار سپری میکنند
و روایت شوربختی اهالی این روستا با ماجرای زنان روستا آغاز میشود که برای بازپس گیری حق آب رودخانه پای پیاده در گرمای تابستان راهی شده
مورد اهانت تمسخر و سرگرمی
شهرنشینها واقع میشوتد
دادخواهی شان بی نتیجه می ماند زیرا از دید شهرنشینها، دهقانان آفریده شده اند برای فلاکت بدبختی و زجر کشیدن
هویتشان تنها در زمان های حساس سیاسی و انتخابات اهمیت دارد
برای هر خدماتی باید مالیات سنگین بپردازند
و با طغیان جوانترین دهقان روستا برادرو داستان شکل انقلابی به خود می گیرد
در این داستان طغیان و شورش مردم فونتامارا بخش کوتاهی را به خود اختصاص داده
شاید نویسنده بیش از آنکه.در صدد تشویق انسانها بر طغیان علیه آنچه ظلم است،باشد
باشد سعی داشته نشان دهد مظلوم بیش از هر ظالم بیرونی به خود ظلم می کند
همینطور نویسنده در این کتاب تلاش های مظلومانه و معصومانه افرادی را روایت می کند که گاه حماقت ساده دلی و بلاهت شان اسباب خنده میشود اما بلافاصله با جملات بعدی خواننده را دچار این عذاب وجدان میکند که فقر و تیره روزی انسانها هیچ گاه نباید مایه خنده و تفریح دیگران شود
خواندن تمامی کتابهای اینیا تسیو سیلونه را به همه پیشنهاد میکنم
September 24, 2017
Um pouco na linha d'As Vinhas da Ira, pelo tema, mas uma história mais simples, neste caso. Acho que gostava de ter lido o livro no original, embora isso fosse uma impossibilidade, porque não sei italiano. A tradução inglesa pareceu-me usar uma linguagem por vezes demasiado simples, a lembrar aquelas edições para estudantes, daí as 3,5 estrelas, em vez das 4 que suspeito o livro original facilmente merecerá.
November 27, 2021
Un capolavoro! Non c'è altro da aggiungere.
March 19, 2025
بعد از آن همه رنج و اشک و جراحت، نفرت، بی‌عدالت� و پریشانی، چه‌کا� می‌توانی� بکنیم؟
October 8, 2023
✅کتا� غم انگیزی که ذهن آدمو درگیر میکنه که چطوری فقر و ناآگاهی باعث میشه که تلاش برای تغییر تحت یه رژیم فاشیستی فرسایشی باشه،اونجا که از عدالت میگن و میگن عدالت واسشون مثل پلیس که همیشه بر ضد مردم بوده و بعد اصلاح میکنن که منظورشون عدالت واقعیه ولی خب اون فقط میشه تو بهشت پیدا کرد ،چون معنی مفهوم همه واژه های درست به نفع نیروهای تخریبی عوض شده!
✅واس� من اونجا که زن راوی میگه وقتی ایده های جدید شکل بگیرن دیگه نمیشه جلوشونو گرفت جمله به بادموندنی کتاب بود🤌🏻
✅اوای� داستان یکم کند پیش میره مخصوصا اسما که به ایتالیایی واسه من روان نبود ولی از نیمه ها دیگه داستان تورو با خودش میبره
امتیاز من ۳.۵
✅واس� من اونجا که زن راوی میگه وقتی ایده های جدید شکل بگیرن دیگه نمیشه جلوشونو گرفت جمله به بادموندنی کتاب بود🤌🏻
✅اوای� داستان یکم کند پیش میره مخصوصا اسما که به ایتالیایی واسه من روان نبود ولی از نیمه ها دیگه داستان تورو با خودش میبره
امتیاز من ۳.۵
May 16, 2022
A decent enough novel that looks at a small village of peasants; in particular that of two sons, who go up against the might of fascist Rome. It is the classic tale of the exploited and the oppressed standing up to the oppressor. Not surprised to learn that Leon Trotsky was a big fan. Despite being labelled as a great anti-fascist novel, I'm told Bread and Wine, however, is Silone's best work, so something tells me I should have read that instead. This didn't really leave any lasting impression. It did highlight with some of its themes though, that the world of 1933, politically speakng, wasn't that much different from the world of today.
July 28, 2024
A clash of laughter and sorrow unfolds in a tiny Italian village, where a futile rebellion against Rome’s fascist machine ignites. Two sons emerge, their sacrifice echoing the plight of peasants crushed by corruption, hunger, and their own ignorance.
Water, the lifeline, is stolen by a government official, leaving the villagers helpless. Traditional pillars of support � mayor, merchants, clergy � prove equally powerless or complicit. From this despair rises Berardo Viola, a brute force against injustice, his futile struggle ending in tragedy.
While fascism is a broad target, the novel’s true focus shines on the villagers themselves. Their resilience, humor, and humanity emerge as the only genuine hope against a world of oppressive ideologies.
Ultimately, this is a tale of laughter amidst tears, a poignant and humorous exploration of human spirit enduring against overwhelming odds.
Water, the lifeline, is stolen by a government official, leaving the villagers helpless. Traditional pillars of support � mayor, merchants, clergy � prove equally powerless or complicit. From this despair rises Berardo Viola, a brute force against injustice, his futile struggle ending in tragedy.
While fascism is a broad target, the novel’s true focus shines on the villagers themselves. Their resilience, humor, and humanity emerge as the only genuine hope against a world of oppressive ideologies.
Ultimately, this is a tale of laughter amidst tears, a poignant and humorous exploration of human spirit enduring against overwhelming odds.
Displaying 1 - 30 of 303 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.