What do you think?
Rate this book
Физика на тъгата
Аз сме. Едно момче говори � от подземния лабиринт на Минотавъра, от мазе в края на Войната, от приземна квартира през 70-те и 80-те, от старо бомбоубежище утре.
Роман за емпатията и нейното чезнене, за световната есен, за минотаврите, заключени в нас, за възвишеното, което може да е навсякъде, за елементарните частици на тъгата и вечното време на детството, което ни предстои.
Роман с преплитащи се коридори, отклонения и стаи, който смесва минало и настояще, мит и документ. Събира истории и животни от всеки род, прави капсули на нетрайното заради онзи, който има да идва � постапокалиптичен читател, бог или охлюв.
Роман за емпатията и нейното чезнене, за световната есен, за минотаврите, заключени в нас, за възвишеното, което може да е навсякъде, за елементарните частици на тъгата и вечното време на детството, което ни предстои.
Роман с преплитащи се коридори, отклонения и стаи, който смесва минало и настояще, мит и документ. Събира истории и животни от всеки род, прави капсули на нетрайното заради онзи, който има да идва � постапокалиптичен читател, бог или охлюв.
344 pages, Paperback
First published January 1, 2011
981 people are currently reading
21.3k people want to read
About the author
Georgi Gospodinov
53books1,991followersGeorgi Gospodinov is a writer, poet and playwright based in Sofia, Bulgaria. He studied Bulgarian Philology at Sofia University. Later he defended a PhD on New Bulgarian literature with the Bulgaria Academy of Science's Institute for Literature. He is one of the most translated Bulgarian authors after 1989. He published the first Bulgarian graphic novel The Eternal Fly (Вечната муха).
Profile in Bulgarian: Георги Господинов.
Profile in Bulgarian: Георги Господинов.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,454 reviews
February 19, 2018
اغرب سيرة ذاتية اقرأها في حياتي.
نصوص مرعبة لذاكرة تخترق ذكريات أشخاص اخرين.
الحزن في الحياة كامن فينا في ذكرياتنا في حياتنا الحالية في مستقبل هذه الحياة.
نصوص مرعبة. يشبه نفسه وكل الناس كالمينيتور الذي في الأساطير اليونانية الذي جسمه إنسان ورأسه رأس ثور. والذي يعاقب على خطيئة لم يرتكبها هو. متروك في متاهة، ينتظر من البطل ان يبحث عنه ليقتله.
يشبه حياته في عصر الشيوعية بالعيش كما عاش المينوتور في قبو او سجن يحتفظ باشياء قديمة في كبسولات زمنية ليطلع عليها الأجيال القادمة.
كانا نعيش في متاهة لا نستطيع الخروج منها بانتظار ان يأتي الموت ويخرجنا من هذه المتاهة، فالعقل تركيته متاهة وال DNA متاهة. والأمعاء عبارة عن متاهة.
يعود بالذاكرة الى افعال ومنتوجات قديمة كانت ثورة تكنولوجية في ذلك الوقت وتصبح الان تخلفا، الى تذكر لأحداث الحرب العالمية وتعاون الشعوب والقتل فيما بينها.
نصوص مرعبة عن الموت والحياة .
نصوص مرعبة لذاكرة تخترق ذكريات أشخاص اخرين.
الحزن في الحياة كامن فينا في ذكرياتنا في حياتنا الحالية في مستقبل هذه الحياة.
نصوص مرعبة. يشبه نفسه وكل الناس كالمينيتور الذي في الأساطير اليونانية الذي جسمه إنسان ورأسه رأس ثور. والذي يعاقب على خطيئة لم يرتكبها هو. متروك في متاهة، ينتظر من البطل ان يبحث عنه ليقتله.
يشبه حياته في عصر الشيوعية بالعيش كما عاش المينوتور في قبو او سجن يحتفظ باشياء قديمة في كبسولات زمنية ليطلع عليها الأجيال القادمة.
كانا نعيش في متاهة لا نستطيع الخروج منها بانتظار ان يأتي الموت ويخرجنا من هذه المتاهة، فالعقل تركيته متاهة وال DNA متاهة. والأمعاء عبارة عن متاهة.
يعود بالذاكرة الى افعال ومنتوجات قديمة كانت ثورة تكنولوجية في ذلك الوقت وتصبح الان تخلفا، الى تذكر لأحداث الحرب العالمية وتعاون الشعوب والقتل فيما بينها.
نصوص مرعبة عن الموت والحياة .
November 4, 2016
عمل مفارق. مدهش منذ سطره الأول وحتى سطره الأخير.
من أروع ما قرأت.
من أروع ما قرأت.
February 12, 2024
“El pasado, la tristeza y la literatura: solo me interesan esas tres ballenas ingrávidas�El mismo autor definió su novela como una cápsula del tiempo, esos recipientes tan populares en las últimas décadas del siglo pasado que se llenaban de cosas diversas y que debían identificar el momento en el que se enterraba. Por ello, indudablemente, la novela llegará más a aquellos que vivieron en la Sofía búlgara de los años ochenta o a aquellos que, como yo, vivimos en nuestra primera adolescencia, también por aquellos años, el final de una dictadura, pero el pasado, la tristeza y la literatura es algo que nos importa a todos y de eso va este libro.
“En Bulgaria no hay Dios, abuela... En Bulgaria por no haber no hay ni pimentón ni aceite�Eran años en los que las precauciones que se tomaban con los niños eran mucho menores que ahora. No era raro dejar a niños pequeños solos en casa o incluso al cuidado de otros más pequeños. Gospodínov era uno de ellos. Desde muy corta edad permanecía muchas horas solo en un sótano cuya única comunicación con el exterior eran unas pequeñas ventanas que solo dejaban ver los pies de la gente que pasaba. Será por eso que desde muy pequeño se identificó con el Minotauro, ese ser mitad hombre, mitad toro, abandonado de niño en un oscuro sótano y posteriormente encerrado en un laberinto. Y también de ahí puede provenir la tristeza que siente de mayor, un hombre que siempre se sintió como un niño abandonado.
Gospodinov cuenta que de crío padecía el síndrome empático-somático. Un síndrome que le hacía padecer los sufrimientos ajenos como si fueran propios, se embebía en sus cuerpos, era ellos. Esta habilidad o tara, como él la veía, es de la que se sirve para contarnos en primera persona vivencias de otros.
“A menudo ocurría contra mi voluntad. Era como si en ese punto en el que el otro sentía su dolor se abriera un pasillo que me absorbiera hacia dentro. En las historias, sobre todo en las de personas queridas, siempre había un punto ciego, un vacío instantáneo, una mancha débil, una tristeza inexplicable, un anhelo por algo perdido o no acontecido, que me arrastraba hacia el interior, hacia las oscuras galerías de lo inexpresado.�Una de esas historias que abundan en la novela, muy importante en su vida, es la que vivió su abuelo, abandonado por su madre en un molino. Pongo aquí un bello extracto que les dará una idea de lo que se encontrarán si toman la feliz idea de leer la novela.
“Entonces brota el miedo, siente que lo llena por dentro como cuando llenan en la fuente el pequeño cántaro, el agua crece, empuja el aire hacia fuera y rebosa. El chorro del miedo es demasiado fuerte para su cuerpo de tres años y lo colma enseguida, amenaza con dejarlo sin aire. Ni siquiera puede llorar. El llanto necesita aire, el llanto es una larga y sonora exhalación del miedo� Brotan las lágrimas, ahora es su turno, su único consuelo. Al menos puede llorar, el miedo las ha liberado, el cántaro del miedo rebosa. Las lágrimas fluyen por sus mejillas, por mis mejillas, se mezclan con el polvo de la harina en la cara: el agua, la sal y la harina amasan el primer pan de la pena. El pan que no se acaba nunca. El pan de la tristeza que nos alimentará durante los años venideros. Su sabor salado en los labios. Mi abuelo traga. Yo trago también. Tenemos tres años�En torno a esos dos síndromes, el del Minotauro (convertido en “monstruo para justificar el pecado de su abandono, el pecado hacia todos los niños venideros que abandonaremos�) y el empático-somático, se irán hilando, como formando un laberinto en el que abundan los pasillos laterales, historias, vivencias, sueños, pensamientos� (“Los géneros puros no me interesan. No hay raza aria en la novela�), muchas veces sobre cosas nimias, de las que nadie escribe, las que no se recogen en la Historia con mayúscula (“Lo insignificante y lo pequeño, ahí es donde está agazapa la vida, ahí es donde anida�), que nos irán dando cuenta de una tristeza personal que también es colectiva, de una tristeza que no entiende de épocas, de una tristeza ancestral que convirtió a Bulgaria en el lugar más triste del mundo (The economist. 2010).
“A veces, mientras escribe, se siente él como una babosa que se arrastra en dirección desconocida (aunque, de hecho, sí, conoce la dirección, es allí donde todo acaba) y va dejando tras de sí un rastro de palabras. Probablemente nunca lo recorrerá de vuelta, pero de camino, sin siquiera pretenderlo, tal vez su rastro cure alguna úlcera. Nunca la suya propia�Todo confluye en ese señor mayor que ahora recuerda y nos cuenta que, a pesar de la dureza de aquellos tiempos, siente una gran tristeza por la niñez perdida, por el sentimiento de inmortalidad que solo es posible en esos primeros años, y, al mismo tiempo, la tristeza por la pronta vejez que ya ha empezado a cerrar todos y cada uno de los posibles caminos laterales de su laberinto particular hasta terminar diciendo “Yo fuimos�.
“Se necesita cierto valor a la hora de envejecer. Puede que no sea valor, sino humildad�
Felicitaciones a la editorial Fulgencio Pimentel por la edición de esta novela, a sus traductores, Maria Vútova y Andrés Barba, y al autor por los premios recibidos por ella: Jan Michalski y Angelus Award, así como finalista del Strega, el Von Rezzori y el Bruecke Berlin.
March 27, 2021
„Bezsens wkradł się w drewnianym koniu do niepewnej Troi ciała.�
February 14, 2018
أغرب نص قرأته في حياتي، عظيم لدرجة مرعبة.
August 9, 2017
Bulgaria. The country where:
... the first Christian church ever on earth, currently the oldest functioning church in the world, was built in the fourth century A.D.;
...authors, such as Ivan Vazov(1850-1922), protesting the rule of the Ottoman regime, is commemorated against the buildings;
...And other writers, such as father and son, Petko and Pencho Slaveykov, is invting visitors to a conversation on Slaveykov Square
... and open-air book stalls nearby lure the reader in!
The variety of books from all over the world is simply staggering. If my husband wasn't with me 1) a lot more time would have been spent there 2) my baggage back home would have looked amazingly different! :-))
... 1878. In Koprivshitsa, the first shot was fired against the almost 500-year rule of the Ottomans, in which 200 000 Russian soldiers would ultimately lose their lives during the liberation of Bulgaria.
Partisans, workers and farmers welcome the Russian soldiers after liberation. (Independence declared September 22nd, 1908)
The traveler finds a vibrant Post-communist society with the a rebirth of hope pulsating through the atmosphere, although the author states “joy is quickly replaced by fretting�. Bulgaria is described as The saddest place in the world. The evidence of sorrow is everywhere.
However, a rebirth of pride and resilience transcend a traumatic, dark past. Thresians, Romans, Goths, Huns and Ottomans ruled over the country, and then, on September 9, 1944, the Socialist Revolution took place, a coup d'état, dividing the citizens' experiences in two eras. "Before the Ninth" and "After the Ninth".
1987. For once in this nation's history, a regime change did not happen with a bang, like so many times before. The fall of Communism happened with a whimper - an announcement on television. Ironically, the people were not jubilant. They were dumbfounded. Television sets were rolled into the halls of the author's school so that the announcement could be viewed by all. "Who is going to protect us now?", the teachers asked, scared to death.
The country's history is truly ancient. In 753 B.C. there were only two cities on the European continent: Athens and Sofia. In the year Christ was born, only nine of today’s European capitals existed. Brussels, the youngest city, is only 1700 years younger than Sofia! Many cultures formed Bulgaria and can be witnessed in the city center of Sofia. There is a kind of melancholic dignity evident in the communist heritage.
Sofia has a European atmosphere, a Mediterranean spirit. This city is old and new, historical and modern, filled with tree-lined boulevards, fountains and parks, old customs and new fashions and super modern shopping malls. The city has not grown old, only extremely wise. Like the rest of Europe it forms part of the Old World-culturally, not geologically. It forms part of the three thousand years of history in which civilizations have appeared and vanished, and new ones constantly arose from the ruins.
One of the most outstanding moments for me was to wander along the Decumanus Maximus merging with the prestigious Vitosha Boulevard. I used the GPS direction on Google on my super modern phone to walk on the same ancient stone road as the Romans.
New Bulgarian generations are born in a free society, with aspirations to either emigrate or change the status quo in the country. Many ex-communist representatives are still embedded in the current government, protecting the principles of a bygone era, with fraud and corruption blossoming. As time passes, a new generation, with more global exposure, might be able to change the government into a true democracy. In their own way the young generations are working hard to accomplish just that.
The contrast is everywhere, from bumping into thick-neck Rayban-ed giants with wired ears at a fueling station, to an energetic young woman with her own restaurant, called 'Natural' where she serves fresh strawberry juice in canning jars with lots of ice; from Porches and Mercedeses lining the streets, to a humble statue of the Trabant - first car to be built from recycled material in the 1950s. In popularity it equaled Hitler's Volkswagen beetle for almost forty years.
With a language barrier preventing any serious conversations, I wanted to find the soul of the people by reading their stories. THE PHYSICS OF SORROW BY GEORGI GOSPODINOV, available in English, seemed to be a good choice. A big thank you to for opening up world literature to English readers. Congratulations to Angela Rodel for the excellent translation.
First of all, I do not understand why it is called a novel. Biographical fiction, perhaps? Disordered and fragmentary musings? Yet there is the recurring theme of bunkers, archives and hoarding in a subterranean world.
Gospodinov jumps between stories of different people - his grandfather, ancient folklore, Greek mythology and himself-during various periods such as the Sixties, Seventies, Eighties and Nineties, and people he met on the streets or at university.
The book is more a postmodern jumble of impressions dotted down through various periods of the author's life. It has many beginnings and many endings.
What is outstanding though is the empathy with which the author approaches the myth of Minotaur. He also presents the history of the country as a time capsule in which people from different eras tell their experiences to unknown future generations and readers, with the author embedded in his subjects' hearts and minds, presenting their thoughts and tales. Tales of Jimmy Carter, the Beatles, the French film star Alain Delon, Salman Rushdie, a Turkish soap opera, a basketball player who went to America, the author's own life, his visits to Germany and beyond. A potpourri of everyday life throughout history. For me there was a modern Garison Keiller-esque feel to the tales. Even a Kent Haruf ambiance of some sort. The empathy of the author for his country and its people flowed endlessly through his passionate observations.
The Physics of Sorrow is not for the light reader, like myself, but seeks the more philosophical postmodern scholars in the literary discipline to figure it out. That's the bottom line. The myth of the Minotaur is used as the main vehicle to throw archives of information together, mix myth and memory, and borrow stories for his own time capsule. A complicated structure for a novel. The novel is both an intellectual game and a very human story. If at times the novel’s postmodern experimentation seems self-consciously clever and its plot confusing, the insights offered by its deconstruction of myth and its exploration of family, memory, and loss are worth the effort required to unravel its tangled skein.
Georgi Gospodinov is an excellent writer. Very often anecdotal, with dry humor lightening up the sorrow in between.
Compared to the internal dialogue of Secondhand Time: The Last of the Soviets by Svetlana Alexievich, this book is a light read, but very similar in style. The Physics of Sorrow however, avoided brutality. It is a manifest for peace and reconciliation instead. Readable. Digestible.
The grim history of the Soviet is exposed in books such as: The Gulag Archipelago 1918-1956 by Aleksandr Solzhenitsyn;
The Noise of Time by Julian Barnes;
City of Thieves by David Benioff;
One Night in Winter by Simon Sebag Montefiore;
Between Shades of Grey by Ruta Sepetys
and a plethora of others.
Compared to all of them, this 'novel' might not make it as one of the greatest, although it has won numerous awards. The author is also well-read in many many languages.
For me, after visiting this beautiful country, with its inherently gentle people, it was an honorable read. I wanted to find the soul of the people in literature. I did.
Four well-deserved stars it is. The author opened up the heart of his country to us all. It was a good beginning.
... the first Christian church ever on earth, currently the oldest functioning church in the world, was built in the fourth century A.D.;
...authors, such as Ivan Vazov(1850-1922), protesting the rule of the Ottoman regime, is commemorated against the buildings;
...And other writers, such as father and son, Petko and Pencho Slaveykov, is invting visitors to a conversation on Slaveykov Square
... and open-air book stalls nearby lure the reader in!
The variety of books from all over the world is simply staggering. If my husband wasn't with me 1) a lot more time would have been spent there 2) my baggage back home would have looked amazingly different! :-))
... 1878. In Koprivshitsa, the first shot was fired against the almost 500-year rule of the Ottomans, in which 200 000 Russian soldiers would ultimately lose their lives during the liberation of Bulgaria.
Partisans, workers and farmers welcome the Russian soldiers after liberation. (Independence declared September 22nd, 1908)
The traveler finds a vibrant Post-communist society with the a rebirth of hope pulsating through the atmosphere, although the author states “joy is quickly replaced by fretting�. Bulgaria is described as The saddest place in the world. The evidence of sorrow is everywhere.
However, a rebirth of pride and resilience transcend a traumatic, dark past. Thresians, Romans, Goths, Huns and Ottomans ruled over the country, and then, on September 9, 1944, the Socialist Revolution took place, a coup d'état, dividing the citizens' experiences in two eras. "Before the Ninth" and "After the Ninth".
1987. For once in this nation's history, a regime change did not happen with a bang, like so many times before. The fall of Communism happened with a whimper - an announcement on television. Ironically, the people were not jubilant. They were dumbfounded. Television sets were rolled into the halls of the author's school so that the announcement could be viewed by all. "Who is going to protect us now?", the teachers asked, scared to death.
The country's history is truly ancient. In 753 B.C. there were only two cities on the European continent: Athens and Sofia. In the year Christ was born, only nine of today’s European capitals existed. Brussels, the youngest city, is only 1700 years younger than Sofia! Many cultures formed Bulgaria and can be witnessed in the city center of Sofia. There is a kind of melancholic dignity evident in the communist heritage.
Sofia has a European atmosphere, a Mediterranean spirit. This city is old and new, historical and modern, filled with tree-lined boulevards, fountains and parks, old customs and new fashions and super modern shopping malls. The city has not grown old, only extremely wise. Like the rest of Europe it forms part of the Old World-culturally, not geologically. It forms part of the three thousand years of history in which civilizations have appeared and vanished, and new ones constantly arose from the ruins.
One of the most outstanding moments for me was to wander along the Decumanus Maximus merging with the prestigious Vitosha Boulevard. I used the GPS direction on Google on my super modern phone to walk on the same ancient stone road as the Romans.
New Bulgarian generations are born in a free society, with aspirations to either emigrate or change the status quo in the country. Many ex-communist representatives are still embedded in the current government, protecting the principles of a bygone era, with fraud and corruption blossoming. As time passes, a new generation, with more global exposure, might be able to change the government into a true democracy. In their own way the young generations are working hard to accomplish just that.
The contrast is everywhere, from bumping into thick-neck Rayban-ed giants with wired ears at a fueling station, to an energetic young woman with her own restaurant, called 'Natural' where she serves fresh strawberry juice in canning jars with lots of ice; from Porches and Mercedeses lining the streets, to a humble statue of the Trabant - first car to be built from recycled material in the 1950s. In popularity it equaled Hitler's Volkswagen beetle for almost forty years.
With a language barrier preventing any serious conversations, I wanted to find the soul of the people by reading their stories. THE PHYSICS OF SORROW BY GEORGI GOSPODINOV, available in English, seemed to be a good choice. A big thank you to for opening up world literature to English readers. Congratulations to Angela Rodel for the excellent translation.
First of all, I do not understand why it is called a novel. Biographical fiction, perhaps? Disordered and fragmentary musings? Yet there is the recurring theme of bunkers, archives and hoarding in a subterranean world.
Gospodinov jumps between stories of different people - his grandfather, ancient folklore, Greek mythology and himself-during various periods such as the Sixties, Seventies, Eighties and Nineties, and people he met on the streets or at university.
The book is more a postmodern jumble of impressions dotted down through various periods of the author's life. It has many beginnings and many endings.
The most oppressive thing about the labyrinth is that you are constantly being forced to choose. It isn’t the lack of an exit, but the abundance of “exits� that is so disorientingA linear narrative does not exist, but rather a disorienting labyrinth filled with philosophical and nostalgic meanderings into the heart of the country. The corridors of the labyrinth are constantly intertwining, crisscrossing one another.
“A story in which eras catch up with one another and intertwine ...with dead-end corridors, threads that snap, blind spots, and obvious discrepancies.�The Minotaur jumps out in the different eras with Gospodinov often in the role of Ariadne. One of the endings depicts Theseus meeting up with the Minotaur, protesting his inclusion in the myth. He had no desire to kill Minotaur. "Someone forced me into the story."
What is outstanding though is the empathy with which the author approaches the myth of Minotaur. He also presents the history of the country as a time capsule in which people from different eras tell their experiences to unknown future generations and readers, with the author embedded in his subjects' hearts and minds, presenting their thoughts and tales. Tales of Jimmy Carter, the Beatles, the French film star Alain Delon, Salman Rushdie, a Turkish soap opera, a basketball player who went to America, the author's own life, his visits to Germany and beyond. A potpourri of everyday life throughout history. For me there was a modern Garison Keiller-esque feel to the tales. Even a Kent Haruf ambiance of some sort. The empathy of the author for his country and its people flowed endlessly through his passionate observations.
The Physics of Sorrow is not for the light reader, like myself, but seeks the more philosophical postmodern scholars in the literary discipline to figure it out. That's the bottom line. The myth of the Minotaur is used as the main vehicle to throw archives of information together, mix myth and memory, and borrow stories for his own time capsule. A complicated structure for a novel. The novel is both an intellectual game and a very human story. If at times the novel’s postmodern experimentation seems self-consciously clever and its plot confusing, the insights offered by its deconstruction of myth and its exploration of family, memory, and loss are worth the effort required to unravel its tangled skein.
Georgi Gospodinov is an excellent writer. Very often anecdotal, with dry humor lightening up the sorrow in between.
Spring has gone berserk, bees are buzzing, nameless scents waft through the air, as if the world has just been created, without a past, without a future, a world in all its innocence, before chronology1980s. Memories.
III. The Yellow HouseThe author as Scheherazade:
Bulgaria was not directly involved in the other important event. In December, we heard about AIDS for the first time. Which, in 1981, officially put an end to the �60s. All sexual revolutions were called off for health reasons. Since they had never really started here in Bulgaria, we didn’t take their end as anything particularly tragic.
VI. THE STORY BUYERWhatever this book might be called, it was a fascinating read, a seamless crossing of a shallow river to different historical eras. It was like a spotlight being switched on unexpectedly over a nation, exposing the schizophrenia embedded in human history as a whole. But also a diameter of a nation's psyche.
In the past I could implant, now I’m forced to buy. I could introduce myself this way, too: I’m a person who buys up the past. A story trader. Others might trade tea, coriander, stocks and bonds, gold watches, land . . . I go around buying up the past wholesale. Call me what you want, find me a name. Those who own land are called “landholders,� I’m a timeholder, a holder of others� time, the owner of others� stories and pasts. I’m an honest buyer, I never try to undercut the price. I only buy up private pasts, the pasts of specific people. Once they tried to sell me the past of a whole nation, but I turned it down.
I buy all sorts of stories—about abandonment, about unfaithful women, about childhood, about travelling and getting lost, about sorrow and unexpected deliverance . . . I also buy happy stories, but there aren’t many sellers of those. From the first word I can tell fresh from rancid goods, true stories from those of fibbing shysters who only want to make a quick buck.
Most people sell their stories for a pittance, some are even dumb-founded that I offer them money for something that doesn't cost a thing. Others are thankful to have someone to take on the burden they had previously been carrying alone.
Compared to the internal dialogue of Secondhand Time: The Last of the Soviets by Svetlana Alexievich, this book is a light read, but very similar in style. The Physics of Sorrow however, avoided brutality. It is a manifest for peace and reconciliation instead. Readable. Digestible.
The grim history of the Soviet is exposed in books such as: The Gulag Archipelago 1918-1956 by Aleksandr Solzhenitsyn;
The Noise of Time by Julian Barnes;
City of Thieves by David Benioff;
One Night in Winter by Simon Sebag Montefiore;
Between Shades of Grey by Ruta Sepetys
and a plethora of others.
Compared to all of them, this 'novel' might not make it as one of the greatest, although it has won numerous awards. The author is also well-read in many many languages.
For me, after visiting this beautiful country, with its inherently gentle people, it was an honorable read. I wanted to find the soul of the people in literature. I did.
Four well-deserved stars it is. The author opened up the heart of his country to us all. It was a good beginning.
October 29, 2018
«Με αφορμή ένα γεγονός στην Ταφάλα, όπου ο ταύρος κοίταξε προς το κοινό και επιτέθηκε στους θεατές, ο συγγραφέας σκέφτεται: Το αμφιθέατρο είναι ένας λαβύρινθος με κυκλικούς και ακτινωτούς διαδρόμους. Ο ταύρος (που ξεχνάμε πως είναι φυτοφάγος) ανασήκωσε τα μάτια του και αναγνώρισε τον Λαβύρινθο.
Τα ζώα δεν έχουν αίσθηση του χρόνου κι ο ταύρος είδε το πατρικό του σπίτι και θυμήθηκε εκείνη την νύχτα που δεν τελείωνε ποτέ. Τώρα ο δολοφόνος του (μάλλον κάποιος μακρινός συγγενής του Θησέα) στεκόταν στην αρένα και η μητέρα του κάπου στις κερκίδες � διαδρόμους του λαβυρίνθου. Εκεί χιμάει για να την βρει, αλλά κάνει λάθος, και συνεχίζει να την ψάχνει.
Ένα τρομαγμένο μέχρι θανάτου ον ψάχνει τη μητέρα του. Το μουγκρητό του είναι η μοναδική λέξη που είναι ίδια σε όλες τις γλώσσες: Μαμάαααα�.Μουουουουουου�..»
Αυτό το βιβλίο αποτελεί μια μεγάλη πνευματική επένδυση στον κόσμο της μυθοπλασίας. Είναι ένα απαιτητικό έργο που αν δεν κερδίσει την πλήρη αναγνωστική αφοσίωση ως προς τη δομή, το περιεχόμενο και την πρόθεση του, χάνεται το αίσθημα της εκστασιασμένης αποθέωσης ως τελικό αποτέλεσμα.
Μέσα απο τις εμπειρίες ζωής και θανάτου, με φόντο το νεκροταφείο της μνήμης, τον λαβύρινθο της εγκατάλειψης και τη δύναμη της ενσυναίσθησης ο Γκοσποντίνοφ φτιάχνει πραγματικότητες μέσα απο μύθους, εικόνες, λίστες, παράπλευρες χωροχρονικές αφηγήσεις και μια αυτοβιογραφία, απο τη σύνθεση δεκάδων μικροιστοριών απο αλλοτινές ζωές, αλλά και απο μία πατρίδα σιωπής και θλίψης.
Μια χώρα, μοναχική και απομονωμένη, με τη φασιστική θλίψη του σοσιαλισμού να φυλακίζει σε ελάχιστα τ.μ σκοτεινών υπόγειων καταλυμάτων το ανθρώπινο κενό και τα υπέροχα αφηγηματικά μαγειρέματα σιωπής. Τροφές νοστιμιάς και ονείρων που έπλαθαν οι γιαγιάδες και οι μητέρες για να χορτάσουν την πείνα και την μνήμη.
Η στέρηση, η απαγόρευση, η σιωπή, έδιναν πιο πολλά κουπόνια ήλιου και χάριζαν προσωρινή προστασία απο την ιστορία του απόλυτου και επίσημου κράτους.
Οι προσωπικοί διχασμοί αναβίωναν τη μυστική αστυνομία, τα αρχεία αποσπασματικών αναμνήσεων και την ιστορία της ατομικής λήθης των μοναχικών υπάρξεων, των εγκαταλειμμένων απο κάθε παρόν και μέλλον. Όλα βυθισμένα σε μια ηχηρή, διαβρωτική και υπνωτιστική μελαγχολία.
Ο ήρωας μας και alter ego του συγγραφέα,περνάει τα παιδικά του χρόνια ζώντας μέσα απο αναμνήσεις άλλων,καθώς πάσχει απο βαριά μορφή ενσυναίσθησης.
Με αυτόν τον τρόπο γνωρίζει, αγαπάει και συμπονάει τον αδικημένο και μελαγχολικό Μινώταυρο της ελληνικής μυθολογίας.
Ταυτίζεται και πάσχει απο το σύνδρομο του παιδιού που μετατρέπεται σε τέρας μέσα από το μύθο, καθώς δεν του δόθηκε ποτέ φωνή, και η δική του αθωότητα κατατροπώθηκε απο την χιλιοειπωμένη άποψη του Θησέα.
Έτσι, αυτό το αξιολύπητο πλάσμα που εγκαταλείφθηκε απο τη μητέρα του στα αλύτρωτα σκοτάδια του λαβύρινθου, χωρίς να ευθύνεται για την ημιανθρώπινη μορφή του και την διαβόητη φήμη του, δοξάζεται μέσα απο όλες τις κακοποιημένες παιδικές ψυχές.
Ο Μινώταυρος αναδεικνύει την απομόνωση, την παρεξήγηση και την εγκατάλειψη ελπίζοντας στην τελική λύτρωση.
Η «περί της φυσικής μελαγχολίας» θλιμμένη γοητεία είναι γεμάτη διορατικές αλληγορίες. Με μια βεβαιότητα λάθους εξετάζει το παρελθόν της ανθρώπινης κληρονομιάς εξονυχιστικά και συγκριτικά με ένα
παρόν που έχει εξαντλήσει τα αποθέματα νοσταλγίας και κατανόησης.
Αντικατοτροπτίζει επίσης τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε και βιώνουμε τα παιχνιδίσματα της μοίρας μέσα απο την ερμηνεία και την θύμηση της Ιστορίας.
Είμαστε εγώ.
Είμαστε αυτοί που οι άλλοι βλέπουν σε εμάς.
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς!!
Τα ζώα δεν έχουν αίσθηση του χρόνου κι ο ταύρος είδε το πατρικό του σπίτι και θυμήθηκε εκείνη την νύχτα που δεν τελείωνε ποτέ. Τώρα ο δολοφόνος του (μάλλον κάποιος μακρινός συγγενής του Θησέα) στεκόταν στην αρένα και η μητέρα του κάπου στις κερκίδες � διαδρόμους του λαβυρίνθου. Εκεί χιμάει για να την βρει, αλλά κάνει λάθος, και συνεχίζει να την ψάχνει.
Ένα τρομαγμένο μέχρι θανάτου ον ψάχνει τη μητέρα του. Το μουγκρητό του είναι η μοναδική λέξη που είναι ίδια σε όλες τις γλώσσες: Μαμάαααα�.Μουουουουουου�..»
Αυτό το βιβλίο αποτελεί μια μεγάλη πνευματική επένδυση στον κόσμο της μυθοπλασίας. Είναι ένα απαιτητικό έργο που αν δεν κερδίσει την πλήρη αναγνωστική αφοσίωση ως προς τη δομή, το περιεχόμενο και την πρόθεση του, χάνεται το αίσθημα της εκστασιασμένης αποθέωσης ως τελικό αποτέλεσμα.
Μέσα απο τις εμπειρίες ζωής και θανάτου, με φόντο το νεκροταφείο της μνήμης, τον λαβύρινθο της εγκατάλειψης και τη δύναμη της ενσυναίσθησης ο Γκοσποντίνοφ φτιάχνει πραγματικότητες μέσα απο μύθους, εικόνες, λίστες, παράπλευρες χωροχρονικές αφηγήσεις και μια αυτοβιογραφία, απο τη σύνθεση δεκάδων μικροιστοριών απο αλλοτινές ζωές, αλλά και απο μία πατρίδα σιωπής και θλίψης.
Μια χώρα, μοναχική και απομονωμένη, με τη φασιστική θλίψη του σοσιαλισμού να φυλακίζει σε ελάχιστα τ.μ σκοτεινών υπόγειων καταλυμάτων το ανθρώπινο κενό και τα υπέροχα αφηγηματικά μαγειρέματα σιωπής. Τροφές νοστιμιάς και ονείρων που έπλαθαν οι γιαγιάδες και οι μητέρες για να χορτάσουν την πείνα και την μνήμη.
Η στέρηση, η απαγόρευση, η σιωπή, έδιναν πιο πολλά κουπόνια ήλιου και χάριζαν προσωρινή προστασία απο την ιστορία του απόλυτου και επίσημου κράτους.
Οι προσωπικοί διχασμοί αναβίωναν τη μυστική αστυνομία, τα αρχεία αποσπασματικών αναμνήσεων και την ιστορία της ατομικής λήθης των μοναχικών υπάρξεων, των εγκαταλειμμένων απο κάθε παρόν και μέλλον. Όλα βυθισμένα σε μια ηχηρή, διαβρωτική και υπνωτιστική μελαγχολία.
Ο ήρωας μας και alter ego του συγγραφέα,περνάει τα παιδικά του χρόνια ζώντας μέσα απο αναμνήσεις άλλων,καθώς πάσχει απο βαριά μορφή ενσυναίσθησης.
Με αυτόν τον τρόπο γνωρίζει, αγαπάει και συμπονάει τον αδικημένο και μελαγχολικό Μινώταυρο της ελληνικής μυθολογίας.
Ταυτίζεται και πάσχει απο το σύνδρομο του παιδιού που μετατρέπεται σε τέρας μέσα από το μύθο, καθώς δεν του δόθηκε ποτέ φωνή, και η δική του αθωότητα κατατροπώθηκε απο την χιλιοειπωμένη άποψη του Θησέα.
Έτσι, αυτό το αξιολύπητο πλάσμα που εγκαταλείφθηκε απο τη μητέρα του στα αλύτρωτα σκοτάδια του λαβύρινθου, χωρίς να ευθύνεται για την ημιανθρώπινη μορφή του και την διαβόητη φήμη του, δοξάζεται μέσα απο όλες τις κακοποιημένες παιδικές ψυχές.
Ο Μινώταυρος αναδεικνύει την απομόνωση, την παρεξήγηση και την εγκατάλειψη ελπίζοντας στην τελική λύτρωση.
Η «περί της φυσικής μελαγχολίας» θλιμμένη γοητεία είναι γεμάτη διορατικές αλληγορίες. Με μια βεβαιότητα λάθους εξετάζει το παρελθόν της ανθρώπινης κληρονομιάς εξονυχιστικά και συγκριτικά με ένα
παρόν που έχει εξαντλήσει τα αποθέματα νοσταλγίας και κατανόησης.
Αντικατοτροπτίζει επίσης τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε και βιώνουμε τα παιχνιδίσματα της μοίρας μέσα απο την ερμηνεία και την θύμηση της Ιστορίας.
Είμαστε εγώ.
Είμαστε αυτοί που οι άλλοι βλέπουν σε εμάς.
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς!!
March 10, 2017
"في الماضي كنت قادرًا على التقمص الوجداني، والآن من الضروري أنا أقوم بشراء الحكايات. ويمكنني تقديم نفسي إليكم هكذا: أنا الرجل الذي أشترى الماضي. تاجر الحكايات. الآخرون يتاجرون في الشاى، الكزبرة، الأسهم، الساعات الذهبية، الأرض. وأنا أمشي وأشتري الماضي بالجملة. سموني كما تحبون، جدوا لي اسمًا. من يملكون الأرض هم ملاك الأرض، وأنا مالك الزمن، مالك زمن الغرباء، صاحب حكايات الغرباء، وماضي الغرباء. إني مشتر محترم ولا أخفض السعر أبدًا. ولا أشتري إلا الماضي الخاص، ماضي أناس معينين.
مرة حاولوا أنا يبيعوا لي ماضي دولة، ورفضت."
مرة حاولوا أنا يبيعوا لي ماضي دولة، ورفضت."
February 24, 2022
In the small and the insignificant - that's where life hides, that's where it builds its nest.
The Physics of Sorrow is an excellent novel on multiple levels and lends itself to a lot of talking points. I liked how the seemingly disparate and labyrinthine narrative, nested stories and the plentiful digressions, is held together by a master-motif, that of the legend of the Minotaur, a half-man half-bull creature which is seen as a monster in ancient literature. The writer challenges this assertion with great acuity and argues that the Minotaur isn't a monster but an abandoned child born of an illicit liaison through no fault of his own.
But that is only the external theme, or the grounds on which the edifice is constructed. The novel's internal themes of abandonment that leads to an acute sense of sorrow and the extent of empathy required to examine and understand that sorrow, and to eventually come to terms with it, are executed with perfection.
I appreciated the little magical-realist conceit of the "obsessive empathetic-somatic syndrome" by which our narrator, in his child's innocence, is able to extend his empathic understanding of people by getting inside their minds, even inside the mind of a slug! This allows the writer to explore various characters stretched across an entire century through a first person perspective, which otherwise would have created technical difficulties for our narrator.
Another brilliant aspect of the novel is the way it relates the realities of life under Communist rule through human feelings and experiences, by depicting little things from everyday life of the people who had lived under the old regime, and not simply as a salvation story told through a series of social-political incidents leading up to their political emancipation.
But even after the proverbial freedom is gained, his protagonists keep harking back to the old times in order to understand the labyrinth through which their lives had passed to arrive in the present, which is no less gloomy and sorrowful. This is where the trope of the time capsules, the character of Gaustine being frozen in time (even going back to it to relive it again), and the extensive archive of little oddities, as objects or in print, made a powerful impact on this reader.
Turning back is not always innocent. The past can be a dangerous place.
This is not a gripe but I would have preferred the early playful tone to have carried on until the end but the writer made it a little serious midway through all the way to the end.
All in all a great novel.
February '22
The Physics of Sorrow is an excellent novel on multiple levels and lends itself to a lot of talking points. I liked how the seemingly disparate and labyrinthine narrative, nested stories and the plentiful digressions, is held together by a master-motif, that of the legend of the Minotaur, a half-man half-bull creature which is seen as a monster in ancient literature. The writer challenges this assertion with great acuity and argues that the Minotaur isn't a monster but an abandoned child born of an illicit liaison through no fault of his own.
But that is only the external theme, or the grounds on which the edifice is constructed. The novel's internal themes of abandonment that leads to an acute sense of sorrow and the extent of empathy required to examine and understand that sorrow, and to eventually come to terms with it, are executed with perfection.
I appreciated the little magical-realist conceit of the "obsessive empathetic-somatic syndrome" by which our narrator, in his child's innocence, is able to extend his empathic understanding of people by getting inside their minds, even inside the mind of a slug! This allows the writer to explore various characters stretched across an entire century through a first person perspective, which otherwise would have created technical difficulties for our narrator.
Another brilliant aspect of the novel is the way it relates the realities of life under Communist rule through human feelings and experiences, by depicting little things from everyday life of the people who had lived under the old regime, and not simply as a salvation story told through a series of social-political incidents leading up to their political emancipation.
But even after the proverbial freedom is gained, his protagonists keep harking back to the old times in order to understand the labyrinth through which their lives had passed to arrive in the present, which is no less gloomy and sorrowful. This is where the trope of the time capsules, the character of Gaustine being frozen in time (even going back to it to relive it again), and the extensive archive of little oddities, as objects or in print, made a powerful impact on this reader.
Turning back is not always innocent. The past can be a dangerous place.
This is not a gripe but I would have preferred the early playful tone to have carried on until the end but the writer made it a little serious midway through all the way to the end.
All in all a great novel.
February '22
Read
February 23, 2024قبل اى حديث عن الرواية يجب توجيه الشكر لأصدقائى الذين تحملوا معى قراءة هذه الرواية وتحملوا تحديثاتى الكثيرة لها ،التعليقات والنقاشات الجادة والفكاهية و الضحك مع الاصدقاء فى التحديثات لهذه الرواية الغريبة كانت تعطى متعة للقراءة . وبشكركم انكم استحملتم الراجل ده معايا بجنانه وكآبته وكلامه اللى يتوه وأستحملتوا تحديثاتى ليها
🤩😁😁
كل شئ يبدا مع اسطورة المينوتور التى تستمر معنا على مدار الرواية ،
المينوتور في الميثولوجيا الإغريقية هو مخلوق نصفه رجل ونصفه الآخر ثور وهو ابن باسيفاي زوجة مينوس وثور أبيض كالثلج
بعض الكتب يجب تجهيزها بخيط اريادني . الدهاليز تعصف بإستمرار وتتداخل فى بعضها البعض
وهذا ماكنت احتاجه خيط اريادنى اى خيط يساعدنى على الدخول الى المتاهة التى لايخرج منها احد الا اذا استخدم الخيط ليستطيع العودة مرة اخرى
لكنك ياعزيزى لم تترك لنا الخيط ولم اكن اعلم قبل أن ابدأ فى كتابك هذه الخدعة .
وكنت كلما ظننت انى وجدت خيطا استطيع اتباعه والوصول ، كثيرا ماانقطع الخيط وضعت انا فى متاهتك او اكتشفت ان الخيط انتهى دون ان أخرج من المتاهة .
الأمر الأكثر كآبة فى المتاهة هو انك دوما في حالة الاختيار . مايربكك هو ليس غياب المخرج وانما وفرة المخارج
قالوا عن الرواية :
للرواية مذاق خاص، يثير شهية القارئ، على الرغم من امتدادها على 340 صفحة من القطع المتوسط. فهي لا تعتمد الحبكة النمطية، ولا أسلوب السرد التقليدي، بل تنتمي إلى تيار الوعي، وتقوم على تقنية التداعي والتقطيع المشهدي، إذ يضع الكاتب شظايا ذاكرته في جمل شعرية مقتضبة، وفقرات قصيرة، تؤلف مشهدا كثيفا، مترامي الأطراف، شديد الإيجاز، يحمل عنوانه المستقل، ينفصل عن سواه بموضوعه القائم بذاته، ويتصل مع باقي المشاهد بالمناخ الروائي العام، وبطريقة اللعب بالمفردات
كلام جميييل وكلام معقول مقدرش اقول حاجه عنه
😂😂
بص ياعم غيورغي غوسيودينوف
انت كتابتك فيها حاجة حلوة بس اسلوبك غالبية الكتاب صعب يتفهم بس كان عندى اصرار انى اخلصه ، بصراحة دخل فى الموضوع جزء عند اللى هو ياانا يانت 😂😂
لا انكر ان البداية كانت جاذبة جدا و ما بعد ذلك كان يتأرجح بين الجذاب وبين غير المفهوم ، يوجد فصول او اجزاء منها جميلة اندمجت معها ومع لغته الشاعرية وفصول اخرى او بمعنى ادق اجزاء اخرى لم أفهم منها شيئا 🙄🙄🤪🤯
اتمنى انى اقرالك حاجة تانية مفهومة اكتر
😆😆
ربما يساعد ماسأضيفه على فهم شئ من الرواية
وفهم لماذا هى جذابة وفى نفس الوقت تتوه معها بسبب حالة تقمص الكاتب فيصحبنا مع ذكريات عائلته والحيوانات والاساطير . وكانت هذه الحالة على ما اعتقد هى السبب فى هذه اللخبطة كلها .
وعندما يفقد هذه القدرة او المرض يلجأ الى شراء الحكايات ليستطيع ان يمشى فى ممرات الزمن المختلفة ويسترجع حالة التقمص مرة اخرى
وعرفنى الكاتب على فوبيا مختلفة نتشارك بها سويا واعجبنى حديثه عنها وعن الاجابات الناتجة عن سؤال كيف حالك ؟
اما عن فيزياء الحزن فكان هذا هو حديث الكاتب عنها
وكان احد أسباب أستمرارى فى القراءة الحالة الغريبة اللى عملها الكاتب جوايا ف اجزاء كتير من كتابه ، حالة مش عارفة اوصفها او اقول كلام يعبر عنها ، حالة من الذهول ، درجة غريبة من التركيز لا اعرف ما هى !! كان فى احيانا عامل جذب انى اكملها مش مفهوم .
هى رواية او سيرة ذاتية غريبة ، عجيبة ، مريبة لكن بها شئ جاذب ، حزين .
لم اندم على الاستمرار فيها رغم انى بها اجزاء لم افهمها
٧ /٢٠٢٠
🤩😁😁
كل شئ يبدا مع اسطورة المينوتور التى تستمر معنا على مدار الرواية ،
المينوتور في الميثولوجيا الإغريقية هو مخلوق نصفه رجل ونصفه الآخر ثور وهو ابن باسيفاي زوجة مينوس وثور أبيض كالثلج
بعض الكتب يجب تجهيزها بخيط اريادني . الدهاليز تعصف بإستمرار وتتداخل فى بعضها البعض
وهذا ماكنت احتاجه خيط اريادنى اى خيط يساعدنى على الدخول الى المتاهة التى لايخرج منها احد الا اذا استخدم الخيط ليستطيع العودة مرة اخرى
لكنك ياعزيزى لم تترك لنا الخيط ولم اكن اعلم قبل أن ابدأ فى كتابك هذه الخدعة .
وكنت كلما ظننت انى وجدت خيطا استطيع اتباعه والوصول ، كثيرا ماانقطع الخيط وضعت انا فى متاهتك او اكتشفت ان الخيط انتهى دون ان أخرج من المتاهة .
الأمر الأكثر كآبة فى المتاهة هو انك دوما في حالة الاختيار . مايربكك هو ليس غياب المخرج وانما وفرة المخارج
قالوا عن الرواية :
للرواية مذاق خاص، يثير شهية القارئ، على الرغم من امتدادها على 340 صفحة من القطع المتوسط. فهي لا تعتمد الحبكة النمطية، ولا أسلوب السرد التقليدي، بل تنتمي إلى تيار الوعي، وتقوم على تقنية التداعي والتقطيع المشهدي، إذ يضع الكاتب شظايا ذاكرته في جمل شعرية مقتضبة، وفقرات قصيرة، تؤلف مشهدا كثيفا، مترامي الأطراف، شديد الإيجاز، يحمل عنوانه المستقل، ينفصل عن سواه بموضوعه القائم بذاته، ويتصل مع باقي المشاهد بالمناخ الروائي العام، وبطريقة اللعب بالمفردات
كلام جميييل وكلام معقول مقدرش اقول حاجه عنه
😂😂
بص ياعم غيورغي غوسيودينوف
انت كتابتك فيها حاجة حلوة بس اسلوبك غالبية الكتاب صعب يتفهم بس كان عندى اصرار انى اخلصه ، بصراحة دخل فى الموضوع جزء عند اللى هو ياانا يانت 😂😂
لا انكر ان البداية كانت جاذبة جدا و ما بعد ذلك كان يتأرجح بين الجذاب وبين غير المفهوم ، يوجد فصول او اجزاء منها جميلة اندمجت معها ومع لغته الشاعرية وفصول اخرى او بمعنى ادق اجزاء اخرى لم أفهم منها شيئا 🙄🙄🤪🤯
اتمنى انى اقرالك حاجة تانية مفهومة اكتر
😆😆
ربما يساعد ماسأضيفه على فهم شئ من الرواية
وفهم لماذا هى جذابة وفى نفس الوقت تتوه معها بسبب حالة تقمص الكاتب فيصحبنا مع ذكريات عائلته والحيوانات والاساطير . وكانت هذه الحالة على ما اعتقد هى السبب فى هذه اللخبطة كلها .
وعندما يفقد هذه القدرة او المرض يلجأ الى شراء الحكايات ليستطيع ان يمشى فى ممرات الزمن المختلفة ويسترجع حالة التقمص مرة اخرى
وعرفنى الكاتب على فوبيا مختلفة نتشارك بها سويا واعجبنى حديثه عنها وعن الاجابات الناتجة عن سؤال كيف حالك ؟
اما عن فيزياء الحزن فكان هذا هو حديث الكاتب عنها
وكان احد أسباب أستمرارى فى القراءة الحالة الغريبة اللى عملها الكاتب جوايا ف اجزاء كتير من كتابه ، حالة مش عارفة اوصفها او اقول كلام يعبر عنها ، حالة من الذهول ، درجة غريبة من التركيز لا اعرف ما هى !! كان فى احيانا عامل جذب انى اكملها مش مفهوم .
هى رواية او سيرة ذاتية غريبة ، عجيبة ، مريبة لكن بها شئ جاذب ، حزين .
لم اندم على الاستمرار فيها رغم انى بها اجزاء لم افهمها
٧ /٢٠٢٠
April 26, 2020
Με λίγα λόγια: Ο Gospodinov, με νοσταλγική διάθεση, ψάχνει το νήμα του χρόνου μπαίνοντας σ' έναν (αβέβαιο) λαβύρινθο. Δεν ξέρω πώς βγήκε μετά, εγώ πάντως βγήκα πιο βαριά και διαφορετική.
Υ.Γ. Κάποιος μου μου είπε (περίπου) "Ωραίο, αλλά δεν ξέρω αν είναι για καραντίνα". Του είπα "Α, δεν έχω τέτοια θέματα". Ε, τελικά είχα τέτοιο θέμα. Και αυτός είχε δίκιο. Ξανά.
Υ.Γ. Κάποιος μου μου είπε (περίπου) "Ωραίο, αλλά δεν ξέρω αν είναι για καραντίνα". Του είπα "Α, δεν έχω τέτοια θέματα". Ε, τελικά είχα τέτοιο θέμα. Και αυτός είχε δίκιο. Ξανά.
March 4, 2025
Не можах да я прочета, след около 35 страници се отказах.
Отдавна не бях попадал на толкова снизходително към "клиента" и същевременно толкова напудрено и претенциозно четиво.
Но пък на другите читатели се харесва масово, та грешката може да е в моите възприятия или очаквания. Кой да знае... :)
Отдавна не бях попадал на толкова снизходително към "клиента" и същевременно толкова напудрено и претенциозно четиво.
Но пък на другите читатели се харесва масово, та грешката може да е в моите възприятия или очаквания. Кой да знае... :)
October 21, 2018
شفيف صادق حزين مهيب مدهش
مرآة مقابل مرآة مقابل مرآة
من أجمل ما قرأت.
مرآة مقابل مرآة مقابل مرآة
من أجمل ما قرأت.
March 16, 2015
This sprawling and brilliant new work from the Bulgarian maverick responsible for the “novel about nothing� (not his words), Natural Novel, returns in English with a novel that has “career-defining� stamped all over (not on the cover). A rich exploration of the author’s family history, the Minotaur myth, the physics of elementary particles, the author’s own melancholies, socialism, vegetarianism, and boredom in Bulgaria, and quirky absent friends, narrated in numerous novel and hilarious and moving voices, retaining the fast-paced tale-spinner feel throughout and entertaining from first to the last, this is a no-brainer purchase.
April 5, 2025
Io mi sono innamorata di Cronorifugio, ma anche la Fisica non scherza. In questo mio secondo libro di Gospodinov forse è mancata l'effetto wow visto che orami avevo già scoperta la sua scrittura, la sua tematica, il suo postmodernismo ma è, senza dubbio, un libro da leggere con lo stesso entusiasmo dell'altro.
Ci sono pagine di una bellezza indescrivibile, dove l'introspezione raggiunge vertici inaspettati e magici che ti trasportano dentro di te in luogho dove, di certo, c'eri già stato ma non te l'eri raccontata così. La malinconia dei pomeriggi, di alcuni luoghi, della tua infanzia che poi non era solo la tua. Gospodinov è davvero uno di quelli grandi, uno che ho scoperto per caso e che non mollerò tanto facilmente, uno imperdibile che, se non avessi volto il mio sguardo ad est, mi sarei persa per davvero.
Un insolito Sauvignon autunnale, per brindare alle scoperte e ai buoni consigli.
Ci sono pagine di una bellezza indescrivibile, dove l'introspezione raggiunge vertici inaspettati e magici che ti trasportano dentro di te in luogho dove, di certo, c'eri già stato ma non te l'eri raccontata così. La malinconia dei pomeriggi, di alcuni luoghi, della tua infanzia che poi non era solo la tua. Gospodinov è davvero uno di quelli grandi, uno che ho scoperto per caso e che non mollerò tanto facilmente, uno imperdibile che, se non avessi volto il mio sguardo ad est, mi sarei persa per davvero.
Un insolito Sauvignon autunnale, per brindare alle scoperte e ai buoni consigli.
April 7, 2020
في عام2011 نشرت مجلة "ايكونوميست" البريطانية تحقيقا عن جغرافية السعادة، وكانت بلغاريا بموجبه واحداً من أكثر البلدان بؤساً وحزناً في العالم.
وفي عام2012 رد الكاتب البلغاري غورغي غوسبودينوف على ذلك التحقيق بتأليف كتاب "فيزياء الحزن"، الذي حقق مبيعات عالية ونال الكثير من الجوائز الأدبية.
.
•الكات� لديه سرد مجنون.. شديد الإيجاز، عميق البلاغة والدلالات، ويتصل مع باقي المشاهد بالمناخ الروائي العام.
•الكتا� سيرة روائية غريبة، يحكي عن حالة "التقمص" التي تصيب الكاتب أيام الطفولة وهو مرض نادر يسمى بالتقمص الوجداني الباثولوجي أو المتلازمة البدنية التقمصية الوسواسية، ينتقل فيه الكاتب إلى جسد غريب وحكاية غريبة، وهو مرض نادر ليس له علاج ولكنه يبلغ أوجه في مرحلة الطفولة وبمرور السنين يصبح من الممكن التغلب عليه.
•ك� الناس عنده كـ "المينوتور" الموجود في الأساطير اليونانية، الذي ولد بجسم انسان ورأس ثور، يعاقب على خطيئة لم يرتكبها، وضعوه في القبو ذو المتاهات إلى أن يقتلوه.
جريمة التخلي عن الطفل مينوتور وقتله، ثم تمجيد قاتله، حكاية تستحوذ على مخيلة الكاتب، منذ أن سمع الحكاية في صغره من جده.
•ث� يتحول الكاتب إلى "مشتري الحكايات" أو تاجر الحكايات، الرجل الذي يشتري الماضي، فهو في نظره مالك الزمن، صاحب حكايات وماضي الغرباء.
•وبي� ثنايا كل صفحة من صفحات الكتاب تحدث الكاتب عن الوطن الحزين، عن عذاباته الشخصية وحياته الصعبة، وأحلامه التي لم تتحقق أبداً لأسباب خاصة ولظروف سياسية واقتصادية قاسية جدا.
الكتاب يستحق القراءة.
وفي عام2012 رد الكاتب البلغاري غورغي غوسبودينوف على ذلك التحقيق بتأليف كتاب "فيزياء الحزن"، الذي حقق مبيعات عالية ونال الكثير من الجوائز الأدبية.
.
•الكات� لديه سرد مجنون.. شديد الإيجاز، عميق البلاغة والدلالات، ويتصل مع باقي المشاهد بالمناخ الروائي العام.
•الكتا� سيرة روائية غريبة، يحكي عن حالة "التقمص" التي تصيب الكاتب أيام الطفولة وهو مرض نادر يسمى بالتقمص الوجداني الباثولوجي أو المتلازمة البدنية التقمصية الوسواسية، ينتقل فيه الكاتب إلى جسد غريب وحكاية غريبة، وهو مرض نادر ليس له علاج ولكنه يبلغ أوجه في مرحلة الطفولة وبمرور السنين يصبح من الممكن التغلب عليه.
•ك� الناس عنده كـ "المينوتور" الموجود في الأساطير اليونانية، الذي ولد بجسم انسان ورأس ثور، يعاقب على خطيئة لم يرتكبها، وضعوه في القبو ذو المتاهات إلى أن يقتلوه.
جريمة التخلي عن الطفل مينوتور وقتله، ثم تمجيد قاتله، حكاية تستحوذ على مخيلة الكاتب، منذ أن سمع الحكاية في صغره من جده.
•ث� يتحول الكاتب إلى "مشتري الحكايات" أو تاجر الحكايات، الرجل الذي يشتري الماضي، فهو في نظره مالك الزمن، صاحب حكايات وماضي الغرباء.
•وبي� ثنايا كل صفحة من صفحات الكتاب تحدث الكاتب عن الوطن الحزين، عن عذاباته الشخصية وحياته الصعبة، وأحلامه التي لم تتحقق أبداً لأسباب خاصة ولظروف سياسية واقتصادية قاسية جدا.
الكتاب يستحق القراءة.
June 5, 2020
Geç kalınmış okumalara hayıflanmayı bıraktığımı, kendime bunu öğretebildiğimi sanıyordum, yanılmışım, Hüznün Fiziği'ni sürekli "neden şimdiye kadar okumadım bu kitabı, neden, neden, neden?" diyerek okudum, bir de hayatımda ilk defa "keşke dedem de okusaydı bu kitabı" dedim bir kitap için. Bulgar dedeler ve Türk dedeler ne kadar da benziyor, Bulgar tıgasının Türk hüznüne benzeyişi gibi.
Uzun bir yazıya başlamışım gibi hissediyorum kendimi, çünkü kitap hakkında günlerce konuşmak istiyorum, belki de söyleyecek çok şeyim olduğunu düşündüğüm yerde, tam burada bırakmak en iyisidir, daha önce okuduğum hiçbir şeye benzemiyor Hüznün Fiziği, hatta kitap ne anlatıyor deseler tam olarak bir cevap bile veremem muhtemelen, ama daha önce yazmak istediğim, bir gün yazabilmeyi düşlediğim metinlere çok benziyor.
Çocukluk temasını, nostaljiyi ve anlatısını küçük şeyler üzerine inşa eden büyük metinleri seviyorsanız, zamanın algılanması ve belleğin şekillenmesi gibi konularla ilgileniyorsanız, bu kitabı lütfen okuyun. Bittiğinde bağrınıza basacaksınız.
Uzun bir yazıya başlamışım gibi hissediyorum kendimi, çünkü kitap hakkında günlerce konuşmak istiyorum, belki de söyleyecek çok şeyim olduğunu düşündüğüm yerde, tam burada bırakmak en iyisidir, daha önce okuduğum hiçbir şeye benzemiyor Hüznün Fiziği, hatta kitap ne anlatıyor deseler tam olarak bir cevap bile veremem muhtemelen, ama daha önce yazmak istediğim, bir gün yazabilmeyi düşlediğim metinlere çok benziyor.
Çocukluk temasını, nostaljiyi ve anlatısını küçük şeyler üzerine inşa eden büyük metinleri seviyorsanız, zamanın algılanması ve belleğin şekillenmesi gibi konularla ilgileniyorsanız, bu kitabı lütfen okuyun. Bittiğinde bağrınıza basacaksınız.
March 25, 2021
تفرحني بشدة الروايات التي تجعلني أغوص عميقاً في داخلها، تلك التي أبحث فيها عن مخرج، عن ملاذ آمن يقيني شهوة الضياع بهذا الشكل الجنوني، هنا الضياع الكامن وراء النص، الرعب الفيزيقي، المتاهة التي يدور فيها المنيتور، الحدود اللانهائية للتعبير والخوف من المبالغة في ادراك النص والتعب من الكتابة والبحث عن كلمات جديدة لبناء غير محكم، هنا الرواية تتخذ شكل متاهة بلا بداية واضحة ولا نهاية مرئية بل نهر بجري كما يحلو له، بلا ترتيب ، حياة مغلقة، في داخلة المتاهة مجدداً، ساحة كبيرة لأستعراض الذكريات الكبيرة أحياناً والتافهة في الأغلب، يقول الكاتب أن اللحظات الصغيرة هي من تصنع الحياة، الكاتب يبحث لا عن أحداث تقع فقط، بل بالأحداث التي لم تقع، والتي كان يمكن أن تقع لو لم يكن الواقع قد فرض ذاته وصنع الحدث الحقيقي، وهنا الرغبة الدفينة في التعرف على ما وراء الممكن، الفيزياء، فيزياء الكم والاحتمالات اللامتوقعة واللانهائية لكل حدث وآثاره وتياره الذي يتشكل ببطء وبدون ضجة ..
هذه الرواية مخيفة بعض الشيء وحزينة كحزن شخص لا يرجو شفاء مرضه العضال، مرض الوجود ربما، مرض أن تكون هنا وتقاسي وتتألم، الحزن الذي يأتي في أوقات العصر وأنت جالس تفكر في هذا الوقت بالتحديد وخاصة أنك بلا أصدقاء وبلا مواهب معينة وبلا تفكير مستقبلي، فقط حزن عميق يتسرب منك، ذكرياتك، فشلك القديم، التفكير في أسلافك بشيء من الخيال الجامح، العصر وقت الكآبة والملل، وقت اقتراب الروح من قعرها، ربما يريد لنا الرواي أن يفسر بعض الأشياء التي تحيط به، يكتب لنا أحياناً بخط غير مرئي، اعترافات، غرائب، أخبار شتى عن عالم قد مضى، أساطير تمتلئ بها الرواية وبحور من التعب والحزن والكآبة والملل والسياسة والماضي والحاضر، رواية تشكلها اللغة والأحداث الصغيرة وتحكمها الحميمية في الحكي والتعبير الواضح عن الذات والنفس ..
نص صعب ومرهق، لا أنصح به لمن يرغب في كتاب ممتع وقصة ذات حبكة واضحة ، يحتاج النص إلى وقت طويل ليهضم وصبر على هذيانات الكاتب وجماليات التعبير لديه ..
هذه الرواية مخيفة بعض الشيء وحزينة كحزن شخص لا يرجو شفاء مرضه العضال، مرض الوجود ربما، مرض أن تكون هنا وتقاسي وتتألم، الحزن الذي يأتي في أوقات العصر وأنت جالس تفكر في هذا الوقت بالتحديد وخاصة أنك بلا أصدقاء وبلا مواهب معينة وبلا تفكير مستقبلي، فقط حزن عميق يتسرب منك، ذكرياتك، فشلك القديم، التفكير في أسلافك بشيء من الخيال الجامح، العصر وقت الكآبة والملل، وقت اقتراب الروح من قعرها، ربما يريد لنا الرواي أن يفسر بعض الأشياء التي تحيط به، يكتب لنا أحياناً بخط غير مرئي، اعترافات، غرائب، أخبار شتى عن عالم قد مضى، أساطير تمتلئ بها الرواية وبحور من التعب والحزن والكآبة والملل والسياسة والماضي والحاضر، رواية تشكلها اللغة والأحداث الصغيرة وتحكمها الحميمية في الحكي والتعبير الواضح عن الذات والنفس ..
نص صعب ومرهق، لا أنصح به لمن يرغب في كتاب ممتع وقصة ذات حبكة واضحة ، يحتاج النص إلى وقت طويل ليهضم وصبر على هذيانات الكاتب وجماليات التعبير لديه ..
September 18, 2020
Ένα βιβλίο� χρονοκάψουλας. Ένα τουρλουμπούκι αναμνήσεων, ένα κουτί με ιστορίες με ονόματα, ζώα, φυτά, πράγματα, που αποθηκεύονται στον καθένα μας και φτιάχνουν τη δική μας προσωπική ιστορία.
Πράγματι υπάρχουν εδώ κάποια πολύ φωτεινά σημεία που θεώρησα πολύ όμορφα, σκέψεις που σχεδόν με συγκίνησαν. Μια θλίψη διαπερνά όλο το ατάκτως ερριμένο βιβλίο, θαρρείς χυμένες προσωπικές και αγορασμένες –κυριολεκτικά� ιστορίες συλλεγμένες και φροντισμένες επιμελώς από τον συγγραφέα σαν κάτι το πολύτιμο� προσπαθούσα συνεχώς να βρω τον μίτο της Αριάδνης για να πιαστώ και να βρω τη λύση, το νόημα-κλειδί, την εξώπορτα. Λίγο από το ναρκωτικό της καθημερινότητας να έχεις πάρει, μια χαρά εύκολα μπορείς να χαθείς μέσα στον λαβύρινθο που προτείνει ως θεματολογία ο Γκοσποντίνοφ, με αρκετά ευφυή τρόπο. Ίσως ο Μινώταυρος είναι πιο αθώος και λιγότερο τερατώδης απ’�,τι μας έχει παρουσιαστεί. Και πρέπει να ανοίξουμε εμείς την πόρτα στο σώμα μας και να τον απελευθερώσουμε.
Το βιβλίο κατά τόπους με γείωσε, μετά με εκτόξευσε στην αστερόσκονη του σύμπαντος και με ένωσε με τα αέρια που προτείνει πως εσωκλείουν και μεταφέρουν στον χρόνο την αέναη μελαγχολία μας.
Μια ωδή για κάθε τι ζωντανό, μια ωδή για κάθε τι εφήμερο και περαστικό, που αξίζει να καταγραφεί. Αν είσαι ο ίδιος εραστής αναμνήσεων, ακολουθείς εύκολα τον μαγνητισμό του Βούλγαρου συγγραφέα προς το παρελθόν.
Εφήμερο και Ζωντανό vs Αιώνιο και Νεκρό είναι επίσης μια φωτεινή σκέψη που σημείωσα. Το Εφήμερο και Ζωντανό είναι αυτό που γεννά και αναπαράγει και ωστόσο το απαξιώνουμε και το προσπερνάμε –πχ τα δέντρα, τα στάρια, αντίθετα με το Αιώνιο και Νεκρό που είναι στάσιμο και βαλσαμωμένο και στο οποίο έχουμε δώσει τη μεγαλύτερη αξία και παλεύουμε να το κατακτήσουμε –πχ μια πλάκα χρυσού που θα παραμείνει για πάντα μια πλάκα χρυσού όσο και να την ποτίσουμε.
3,87* είναι ένας τίμιος δικός μου μέσος όρος που αντιστοιχεί στο σκαμπανέβασμα που ένιωθα όσο το διάβαζα
Παραθέτω σημεία από μερικές σελίδες που τσάκισα για χάρη της μνήμης:
«Να γράφεις, να γράφεις, να γράφεις, να σημειώνεις και να διαφυλάσσεις, να είσαι σαν την Κιβωτό του Νώε, όπου υπάρχουν διάφορα όντα, μικρά και μεγάλα, καθαρά και ακάθαρτα, πρέπει να πάρεις από κάθε είδος και από κάθε ιστορία. Τα καθαρά είδη δε μ� ενδιαφέρουν. Το μυθιστόρημα δεν είναι Άριος, καθώς έλεγε και ο Γκαουστίν.»
«ΑΝΤΙΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Κατά τη διάρκεια του Β� Παγκοσμίου Πολέμου, την περίοδο 1940-44, στους βομβαρδισμούς των ευρωπαϊκών μουσείων καταστράφηκαν δεκαεπτά σκελετοί δεινοσαύρων. Φαντάζομαι καθαρά αυτόν τον διπλό φόνο, τα σπασμένα νεκρά κόκαλα, το γκρέμισμα αυτών των πύργων του Άιφελ από πλευρά και παϊδάκια. Κανένα ζώο δεν κάνει κάτι τέτοιο. Το να σκοτώνεις δυο φορές κάποιον που έχει πεθάνει εδώ και εκατομμύρια χρόνια, το να ξυπνάς ξανά τον προϊστορικό τρόμο στο μαύρο κουτί του κρανίου του.»
«Είτε γεννήθηκες στις Βερσαλλίες είτε στην Αθήνα, τη Ρώμη ή το Παρίσι, το μεγαλειώδες πάντα θα βρει τρόπο να κάνει την εμφάνισή του. Ακόμα κι αν δεν έχεις διαβάσει Ψευδο-Λογγίνο, αν δεν έχεις ακούσει για τον Καντ ή� ακόμα κι αν ζεις στους αιωνίως αναλφάβητους αγρούς ανώνυμων χωριών και πόλεων, στο κενό μέρα-νύχτα, παρ� όλα αυτά θα σου εμφανιστεί, στη δική σου γλώσσα. Σαν τον καπνό από μια καμινάδα μια χειμωνιάτικη μέρα, σαν ένα κομματάκι βαθυγάλανου ουρανού, σαν σύννεφο που σου θυμίζει κάτι από τον άλλον κόσμο, σαν σκατά βουβαλιού. Το μεγαλειώδες βρίσκεται παντού.»
Πράγματι υπάρχουν εδώ κάποια πολύ φωτεινά σημεία που θεώρησα πολύ όμορφα, σκέψεις που σχεδόν με συγκίνησαν. Μια θλίψη διαπερνά όλο το ατάκτως ερριμένο βιβλίο, θαρρείς χυμένες προσωπικές και αγορασμένες –κυριολεκτικά� ιστορίες συλλεγμένες και φροντισμένες επιμελώς από τον συγγραφέα σαν κάτι το πολύτιμο� προσπαθούσα συνεχώς να βρω τον μίτο της Αριάδνης για να πιαστώ και να βρω τη λύση, το νόημα-κλειδί, την εξώπορτα. Λίγο από το ναρκωτικό της καθημερινότητας να έχεις πάρει, μια χαρά εύκολα μπορείς να χαθείς μέσα στον λαβύρινθο που προτείνει ως θεματολογία ο Γκοσποντίνοφ, με αρκετά ευφυή τρόπο. Ίσως ο Μινώταυρος είναι πιο αθώος και λιγότερο τερατώδης απ’�,τι μας έχει παρουσιαστεί. Και πρέπει να ανοίξουμε εμείς την πόρτα στο σώμα μας και να τον απελευθερώσουμε.
Το βιβλίο κατά τόπους με γείωσε, μετά με εκτόξευσε στην αστερόσκονη του σύμπαντος και με ένωσε με τα αέρια που προτείνει πως εσωκλείουν και μεταφέρουν στον χρόνο την αέναη μελαγχολία μας.
Μια ωδή για κάθε τι ζωντανό, μια ωδή για κάθε τι εφήμερο και περαστικό, που αξίζει να καταγραφεί. Αν είσαι ο ίδιος εραστής αναμνήσεων, ακολουθείς εύκολα τον μαγνητισμό του Βούλγαρου συγγραφέα προς το παρελθόν.
Εφήμερο και Ζωντανό vs Αιώνιο και Νεκρό είναι επίσης μια φωτεινή σκέψη που σημείωσα. Το Εφήμερο και Ζωντανό είναι αυτό που γεννά και αναπαράγει και ωστόσο το απαξιώνουμε και το προσπερνάμε –πχ τα δέντρα, τα στάρια, αντίθετα με το Αιώνιο και Νεκρό που είναι στάσιμο και βαλσαμωμένο και στο οποίο έχουμε δώσει τη μεγαλύτερη αξία και παλεύουμε να το κατακτήσουμε –πχ μια πλάκα χρυσού που θα παραμείνει για πάντα μια πλάκα χρυσού όσο και να την ποτίσουμε.
3,87* είναι ένας τίμιος δικός μου μέσος όρος που αντιστοιχεί στο σκαμπανέβασμα που ένιωθα όσο το διάβαζα
Παραθέτω σημεία από μερικές σελίδες που τσάκισα για χάρη της μνήμης:
«Να γράφεις, να γράφεις, να γράφεις, να σημειώνεις και να διαφυλάσσεις, να είσαι σαν την Κιβωτό του Νώε, όπου υπάρχουν διάφορα όντα, μικρά και μεγάλα, καθαρά και ακάθαρτα, πρέπει να πάρεις από κάθε είδος και από κάθε ιστορία. Τα καθαρά είδη δε μ� ενδιαφέρουν. Το μυθιστόρημα δεν είναι Άριος, καθώς έλεγε και ο Γκαουστίν.»
«ΑΝΤΙΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Κατά τη διάρκεια του Β� Παγκοσμίου Πολέμου, την περίοδο 1940-44, στους βομβαρδισμούς των ευρωπαϊκών μουσείων καταστράφηκαν δεκαεπτά σκελετοί δεινοσαύρων. Φαντάζομαι καθαρά αυτόν τον διπλό φόνο, τα σπασμένα νεκρά κόκαλα, το γκρέμισμα αυτών των πύργων του Άιφελ από πλευρά και παϊδάκια. Κανένα ζώο δεν κάνει κάτι τέτοιο. Το να σκοτώνεις δυο φορές κάποιον που έχει πεθάνει εδώ και εκατομμύρια χρόνια, το να ξυπνάς ξανά τον προϊστορικό τρόμο στο μαύρο κουτί του κρανίου του.»
«Είτε γεννήθηκες στις Βερσαλλίες είτε στην Αθήνα, τη Ρώμη ή το Παρίσι, το μεγαλειώδες πάντα θα βρει τρόπο να κάνει την εμφάνισή του. Ακόμα κι αν δεν έχεις διαβάσει Ψευδο-Λογγίνο, αν δεν έχεις ακούσει για τον Καντ ή� ακόμα κι αν ζεις στους αιωνίως αναλφάβητους αγρούς ανώνυμων χωριών και πόλεων, στο κενό μέρα-νύχτα, παρ� όλα αυτά θα σου εμφανιστεί, στη δική σου γλώσσα. Σαν τον καπνό από μια καμινάδα μια χειμωνιάτικη μέρα, σαν ένα κομματάκι βαθυγάλανου ουρανού, σαν σύννεφο που σου θυμίζει κάτι από τον άλλον κόσμο, σαν σκατά βουβαλιού. Το μεγαλειώδες βρίσκεται παντού.»
Read
August 19, 2024أستطيع الجزم بأنه نص عظيم وشديد التميز. أبهرني في بدايته، وللأسف، فقدت التواصل معه قبل منتصف الكتاب. كان الأمر أشبه بكتابات عظيمة أستمتع بقراءاتها ولكن لا أستطيع أن أجد لها رابط يُمكني من فهم الغاية من كل ما كُتب.
أتمنى أن أحظى فيما بعد بقراءةٍ اخرى أكثر تركيزاً وتمعناً حتى اتمكن من الحكم عليها.
أتمنى أن أحظى فيما بعد بقراءةٍ اخرى أكثر تركيزاً وتمعناً حتى اتمكن من الحكم عليها.
September 24, 2023
"Let’s wait here for the souls of distracted readers. Somebody could have gotten lost in the corridors of these different times."
That was me. I got lost, several times, in the labyrinth of thisnovel.
The prose is exquisite, rapturous. There are sentences that took my breath away.
However, it jumps around so much that I often found myself shaking my head, peering into those dark corridors, wonderingwhere the hell I was.
There is no denying that is a literary genius but I enjoyed his more linear, International Booker Prize-winning more.
I almost DNF'ed several times but just as soon as I was ready to throw in the towel, I'd come across passages like the following, and could not (virtually) close the book for even a minute:
"I haven’t been born yet. I am forthcoming. I am minus seven months old. I don’t know how to count that negative time in the womb. I am as big as an olive, weighing a gram and a half. They still don’t know my sex. My tail is gradually retracting. The animal in me is taking leave, waving at me with its vanishing tail."
"Why should the little swallows be more precious than flies� larvae? Are not the murder of a fly and the murder of an elephant both murders equally?"
"If you put some effort into appearing normal, you can save yourself a lot of time, during which you can be what you want to be in peace."
"My father is a vegetarian. And a veterinarian. He simply does not eat his patients."
"Has anyone ever developed a quantum physics of literature? If there, too, the lack of an observer presupposes all manner of combinations, just imagine what kind of carnival is raging among the elementary particlesof the novel. What on earth is happening between its covers when no one is reading it?"
It is brilliant and the translation from Bulgarian seamless. Had a translator not been listed with the author's name, I wouldn't have guessed it was a translation.
If you're a fan or you enjoyed the above selections, I recommend this, though it isn't an easy read (at least it wasn't for me).
This book made me wish I'd listened to my doctor when he suggested I take medication for my ADHD.
3.5 stars rounded up.
That was me. I got lost, several times, in the labyrinth of thisnovel.
The prose is exquisite, rapturous. There are sentences that took my breath away.
However, it jumps around so much that I often found myself shaking my head, peering into those dark corridors, wonderingwhere the hell I was.
There is no denying that is a literary genius but I enjoyed his more linear, International Booker Prize-winning more.
I almost DNF'ed several times but just as soon as I was ready to throw in the towel, I'd come across passages like the following, and could not (virtually) close the book for even a minute:
"I haven’t been born yet. I am forthcoming. I am minus seven months old. I don’t know how to count that negative time in the womb. I am as big as an olive, weighing a gram and a half. They still don’t know my sex. My tail is gradually retracting. The animal in me is taking leave, waving at me with its vanishing tail."
"Why should the little swallows be more precious than flies� larvae? Are not the murder of a fly and the murder of an elephant both murders equally?"
"If you put some effort into appearing normal, you can save yourself a lot of time, during which you can be what you want to be in peace."
"My father is a vegetarian. And a veterinarian. He simply does not eat his patients."
"Has anyone ever developed a quantum physics of literature? If there, too, the lack of an observer presupposes all manner of combinations, just imagine what kind of carnival is raging among the elementary particlesof the novel. What on earth is happening between its covers when no one is reading it?"
It is brilliant and the translation from Bulgarian seamless. Had a translator not been listed with the author's name, I wouldn't have guessed it was a translation.
If you're a fan or you enjoyed the above selections, I recommend this, though it isn't an easy read (at least it wasn't for me).
This book made me wish I'd listened to my doctor when he suggested I take medication for my ADHD.
3.5 stars rounded up.
March 28, 2023
Postoje i hemija i fizika i matematika tuge, sigurna sam i ne znam koja je teža srcu, koja je mjera, koji proračun koji srce može da izdrži, da pregura, da preživi?! Je li to tuga zbog ljubavi, nepravde ili jedna sveprožimajuća, svjetska, životna tuga?! Ne znam odgovor, ali znam da sam u momentu svoje velike, lične tuge sanjala da čitam ovu knjigu, pa sam sjutra odmah pošla da je uzmem, da je zagrlim, da mi bude štit, štit od slova! Moram priznati da ona to i jeste, ali je isto tako i dokaz da je čovjek kao živo biće svjestan svoje prolaznosti i da mi ne umiremo, mi živimo hiljade života, ako ne kroz reinkarnacije, a onda makar kroz knjige i ta utjeha mi je sad za sad dovoljna! PS. Zdravo mama ❤️!
December 17, 2018
«Η μελαγχολία, όπως τα αέρια και οι υδρατμοί, δεν έχει δική της μάζα και μορφή, παρά δανείζεται τη μορφή και τη μάζα του δοχείου ή του χώρου που καταλαμβάνει.
..Έχει μυρωδιά και χρώμα. Είναι κάποιο είδος αερίου χαμαιλέοντα που παίζει με όλα τα χρώματα και τις μυρωδιές του κόσμου, καθώς ενεργοποιείται από τα διάφορα λουλούδια και τις μυρωδιές.»
Κάπως έτσι ο μας δίνει την δίκη του ερμηνείαΠερί Φυσικής της Μελαγχολίας.Ένα βιβλίο που το ξεκίνησα με κάποιους ενδοιασμούς μη γνωρίζοντας τι ακριβώς θα συναντήσω και κατέληξα να το αγαπήσω πραγματικά για όλες τις αλήθειες που προσφέρει. Είναι αρκετά δύσκολο να σας πω τι ακριβώς πραγματεύεται ή ποια ακριβώς είναι η υπόθεση, μιας και το μυθιστόρημα είναι ένα ψηφιδωτό εξομολογήσεων και σκέψεων, ειπωμένων με μία εξαιρετικά πρωτότυπη δομή.
Ο συγγραφέας μας προσφέρει μία ποικιλία ιστοριών, οι περισσότερες εκ των οποίων έχουν ως αφετηρία την παιδική του ηλικία, χωρίς να λείπουν και οι αναφορές στα χρόνια της ενηλικίωσης και της μετέπειτα ωριμότερης περιόδου. Με διάθεση να είναι ανοικτός και ειλικρινής απέναντι στον αναγνώστη , μιλάει για την απομόνωση, ειδικά στο μέγεθος και την ένταση που την ζει ένα παιδί και την κουβαλάει για πάντα μέσα του ακόμα και ως ενήλικας.
Στις σελίδες του βιβλίου στοιβάζονται σταδιακά όλα αυτά τα «κιβώτια» με ιστορίες που πρέπει να ειπωθούν και, χωρίς αμφιβολία, να διαβαστούν. Κάθε κιβώτιο έχει φυλαγμένη μέσα του μία «χρονοκάψουλα» ιστοριών οι οποίες μπορεί να μοιάζουν αποσπασματικές ή ασύνδετες μεταξύ τους , όμως κάθε μία έχει κάτι να σου πει. Κρύβει το αποτύπωμα της Ιστορίας, μίας άλλης εποχής ανθρώπων, που οι καιροί απαιτούσαν έναν άλλον τρόπο ζωής, έναν άλλον τρόπο σκέψης.
Με αυτή την έννοια μπορούμε να πούμε ότι όλο το μυθιστόρημα είναι ένας καλά σχεδιασμένος λαβύρινθος. Ωστόσο, για να τον διανύσεις και τελικά να βρεις την έξοδό του δεν χρειάζεται να σκοτώσεις τον Μινώταυρο, αλλά τα στερεότυπα που στοιβάζονται με τα χρόνια στο μυαλό μας καθιστώντας μας ανήμπορους να δούμε ότι υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι.
«Μερικά βιβλία» όμως, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο Gospodinov, «πρέπει να είναι εφοδιασμένα με το νήμα της Αριάδνης». Και το συγκεκριμένο βιβλίο κρατά αυτό το νήμα με μοναδικό σκοπό του να το δώσει στον αναγνώστη. Όχι για να βγει σώος από τον Μινώταυρο, μα για να δει ότι τα τέρατα είναι άλλα, ο εχθρός είναι άλλος· ίσως κι εμείς οι ίδιοι . Ο Μινώταυρος είναι απλά το διαφορετικό, το εύκολο θύμα να κατηγορήσεις, το εύκολο τέρας να σκοτώσεις.
..Έχει μυρωδιά και χρώμα. Είναι κάποιο είδος αερίου χαμαιλέοντα που παίζει με όλα τα χρώματα και τις μυρωδιές του κόσμου, καθώς ενεργοποιείται από τα διάφορα λουλούδια και τις μυρωδιές.»
Κάπως έτσι ο μας δίνει την δίκη του ερμηνείαΠερί Φυσικής της Μελαγχολίας.Ένα βιβλίο που το ξεκίνησα με κάποιους ενδοιασμούς μη γνωρίζοντας τι ακριβώς θα συναντήσω και κατέληξα να το αγαπήσω πραγματικά για όλες τις αλήθειες που προσφέρει. Είναι αρκετά δύσκολο να σας πω τι ακριβώς πραγματεύεται ή ποια ακριβώς είναι η υπόθεση, μιας και το μυθιστόρημα είναι ένα ψηφιδωτό εξομολογήσεων και σκέψεων, ειπωμένων με μία εξαιρετικά πρωτότυπη δομή.
Ο συγγραφέας μας προσφέρει μία ποικιλία ιστοριών, οι περισσότερες εκ των οποίων έχουν ως αφετηρία την παιδική του ηλικία, χωρίς να λείπουν και οι αναφορές στα χρόνια της ενηλικίωσης και της μετέπειτα ωριμότερης περιόδου. Με διάθεση να είναι ανοικτός και ειλικρινής απέναντι στον αναγνώστη , μιλάει για την απομόνωση, ειδικά στο μέγεθος και την ένταση που την ζει ένα παιδί και την κουβαλάει για πάντα μέσα του ακόμα και ως ενήλικας.
Στις σελίδες του βιβλίου στοιβάζονται σταδιακά όλα αυτά τα «κιβώτια» με ιστορίες που πρέπει να ειπωθούν και, χωρίς αμφιβολία, να διαβαστούν. Κάθε κιβώτιο έχει φυλαγμένη μέσα του μία «χρονοκάψουλα» ιστοριών οι οποίες μπορεί να μοιάζουν αποσπασματικές ή ασύνδετες μεταξύ τους , όμως κάθε μία έχει κάτι να σου πει. Κρύβει το αποτύπωμα της Ιστορίας, μίας άλλης εποχής ανθρώπων, που οι καιροί απαιτούσαν έναν άλλον τρόπο ζωής, έναν άλλον τρόπο σκέψης.
Με αυτή την έννοια μπορούμε να πούμε ότι όλο το μυθιστόρημα είναι ένας καλά σχεδιασμένος λαβύρινθος. Ωστόσο, για να τον διανύσεις και τελικά να βρεις την έξοδό του δεν χρειάζεται να σκοτώσεις τον Μινώταυρο, αλλά τα στερεότυπα που στοιβάζονται με τα χρόνια στο μυαλό μας καθιστώντας μας ανήμπορους να δούμε ότι υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι.
«Μερικά βιβλία» όμως, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο Gospodinov, «πρέπει να είναι εφοδιασμένα με το νήμα της Αριάδνης». Και το συγκεκριμένο βιβλίο κρατά αυτό το νήμα με μοναδικό σκοπό του να το δώσει στον αναγνώστη. Όχι για να βγει σώος από τον Μινώταυρο, μα για να δει ότι τα τέρατα είναι άλλα, ο εχθρός είναι άλλος· ίσως κι εμείς οι ίδιοι . Ο Μινώταυρος είναι απλά το διαφορετικό, το εύκολο θύμα να κατηγορήσεις, το εύκολο τέρας να σκοτώσεις.
August 22, 2020
Ορθολογιστικά, 3 αστέρια.
Συναισθηματικά, 4.
Κατά τόπους 5.
Συναισθηματικά, 4.
Κατά τόπους 5.
April 20, 2020
Σίγουρα όχι αυτό που περίμενα να διαβάσω (τι περίμενα άραγε;)
Και σίγουρα πολύ καλύτερο από αυτό που ήλπιζα!
Πολύ ωραίο! Πολύ μου άρεσε!
Κάπως χαοτική γραφή, πίσω μπρος στο χρόνο, μέσα έξω στο σώμα του αφηγητή, αναμνήσεις δικές του ή άλλων, μικρές ιστορίες που συνθέτουν μια μεγαλύτερη. Ιστορίες ανθρώπων και ζώων, δολοφόνων, θυμάτων και τεράτων.
Και στο κέντρο όλων αυτών ο Μινώταυρος. Όχι ο Μινώταυρος το τέρας, αλλά ο Μινώταυρος το εγκαταλελειμμένο παιδί, το ξεχασμένο στο σκοτεινό υπόγειο.
Το σοκ δεν οφείλεται στο ότι μοιάζει με ζώο, αλλά στο ότι κατά κάποιο τρόπο είναι άνθρωπος.
Μιλάει για την γέννηση και το θάνατο. Για την ενσυναίσθηση ή την έλλειψη της, για τους οικογενειακούς δεσμούς, την απώλεια και την εγκατάλειψη. Έχουμε λίγο από την ιστορία της Βουλγαρίας. Για τον χρόνο που περνάει, για την μελαγχολία και τα φθινόπωρα. Για το Θεό, την μνήμη και το ποιοι είμαστε. Για την ανθρώπινη ύπαρξη. Για θέματα προσωπικά και ταυτόχρονα καθολικά.
Πολύ πολύ μου άρεσε!!
Χαμογέλασα σε σημεία, ταυτίστηκα σε κάποια άλλα, μερικά με έβαλαν σε σκέψεις. Υπήρχαν κομμάτια που διάβασα δυο και τρεις φορές. Μου άρεσαν πολύ οι σκέψεις του!
Σημείωσα πολλά κομμάτια και η επιλογή ήταν δύσκολη αλλά να μερικά από αυτά:
Μερικές φορές είμαι σαράντα τεσσάρων, άλλες ενενήντα ενός, μερικές φορές βρίσκομαι στο λαβύρινθο κάποιας σπηλιάς ή σε ένα υπόγειο, στη νύχτα του χρόνου, κάποτε στο σκοτάδι μιας μήτρας, αγέννητος ακόμα. Τις περισσότερες φορές είμαι δέκα ετών.
Ζουν άραγε αυτοί που κάποτε υπήρξαμε;
Από πού ξέρουμε για παράδειγμα, πως οι μέλισσες δεν γράφουν μυθιστορήματα;
-Η ιστορία του κόσμου μπορεί να γραφτεί από τη σκοπιά μιας γάτας, μιας ορχιδέας ή μιας πέτρας. Ή από τη σκοπιά του αυτιού των αμνών.
-Τι θα πει “αυτ� των αμνών�;
-Είναι ένα φυτό.
-Και στην ιστορία του κόσμου που θα γραφτεί από το “αμνώ� αυτί� εμείς θα υπάρχουμε;
-Δεν ξέρω. Έχεις την εντύπωση ότι το αμνών αυτί υπάρχει στην ιστορία του κόσμου που γράφτηκε απ'τους ανθρώπους;
Φοβάμαι μια ερώτηση. Είναι μια εφιαλτική ερώτηση, που μπορεί κυριολεκτικά να πηδήξει μπροστά σου από την επόμενη γωνία του δρόμου, να κρυφτεί στο ξεδοντιασμένο στόμα της γειτόνισσας ή να την τραυλίσει ο εφημεριδοπώλης. Κάθε κουδούνισμα του τηλεφώνου συνδέεται με αυτήν την ερώτηση. Ναι, τις πιο πολλές φορές κρύβεται στο ακουστικό του τηλεφώνου:
Πώς είσαι;
Αν υπάρχουμε, σημαίνει πως μας παρατηρούν. Υπάρχει κάτι ή κάποιος που δεν ξεκολλάει το μάτι του από πάνω μας. Ο θάνατος έρχεται όταν σταματάει να μας κοιτάει, όταν αποστρέφει το πρόσωπό του από πάνω μας.
Σε μερικούς ανθρώπους η ενσυναίσθηση ενεργοποιείται με τον πόνο, σ' εμένα μάλλον με την μελαγχολία.
Και σίγουρα πολύ καλύτερο από αυτό που ήλπιζα!
Πολύ ωραίο! Πολύ μου άρεσε!
Κάπως χαοτική γραφή, πίσω μπρος στο χρόνο, μέσα έξω στο σώμα του αφηγητή, αναμνήσεις δικές του ή άλλων, μικρές ιστορίες που συνθέτουν μια μεγαλύτερη. Ιστορίες ανθρώπων και ζώων, δολοφόνων, θυμάτων και τεράτων.
Και στο κέντρο όλων αυτών ο Μινώταυρος. Όχι ο Μινώταυρος το τέρας, αλλά ο Μινώταυρος το εγκαταλελειμμένο παιδί, το ξεχασμένο στο σκοτεινό υπόγειο.
Το σοκ δεν οφείλεται στο ότι μοιάζει με ζώο, αλλά στο ότι κατά κάποιο τρόπο είναι άνθρωπος.
Μιλάει για την γέννηση και το θάνατο. Για την ενσυναίσθηση ή την έλλειψη της, για τους οικογενειακούς δεσμούς, την απώλεια και την εγκατάλειψη. Έχουμε λίγο από την ιστορία της Βουλγαρίας. Για τον χρόνο που περνάει, για την μελαγχολία και τα φθινόπωρα. Για το Θεό, την μνήμη και το ποιοι είμαστε. Για την ανθρώπινη ύπαρξη. Για θέματα προσωπικά και ταυτόχρονα καθολικά.
Πολύ πολύ μου άρεσε!!
Χαμογέλασα σε σημεία, ταυτίστηκα σε κάποια άλλα, μερικά με έβαλαν σε σκέψεις. Υπήρχαν κομμάτια που διάβασα δυο και τρεις φορές. Μου άρεσαν πολύ οι σκέψεις του!
Σημείωσα πολλά κομμάτια και η επιλογή ήταν δύσκολη αλλά να μερικά από αυτά:
Μερικές φορές είμαι σαράντα τεσσάρων, άλλες ενενήντα ενός, μερικές φορές βρίσκομαι στο λαβύρινθο κάποιας σπηλιάς ή σε ένα υπόγειο, στη νύχτα του χρόνου, κάποτε στο σκοτάδι μιας μήτρας, αγέννητος ακόμα. Τις περισσότερες φορές είμαι δέκα ετών.
Ζουν άραγε αυτοί που κάποτε υπήρξαμε;
Από πού ξέρουμε για παράδειγμα, πως οι μέλισσες δεν γράφουν μυθιστορήματα;
-Η ιστορία του κόσμου μπορεί να γραφτεί από τη σκοπιά μιας γάτας, μιας ορχιδέας ή μιας πέτρας. Ή από τη σκοπιά του αυτιού των αμνών.
-Τι θα πει “αυτ� των αμνών�;
-Είναι ένα φυτό.
-Και στην ιστορία του κόσμου που θα γραφτεί από το “αμνώ� αυτί� εμείς θα υπάρχουμε;
-Δεν ξέρω. Έχεις την εντύπωση ότι το αμνών αυτί υπάρχει στην ιστορία του κόσμου που γράφτηκε απ'τους ανθρώπους;
Φοβάμαι μια ερώτηση. Είναι μια εφιαλτική ερώτηση, που μπορεί κυριολεκτικά να πηδήξει μπροστά σου από την επόμενη γωνία του δρόμου, να κρυφτεί στο ξεδοντιασμένο στόμα της γειτόνισσας ή να την τραυλίσει ο εφημεριδοπώλης. Κάθε κουδούνισμα του τηλεφώνου συνδέεται με αυτήν την ερώτηση. Ναι, τις πιο πολλές φορές κρύβεται στο ακουστικό του τηλεφώνου:
Πώς είσαι;
Αν υπάρχουμε, σημαίνει πως μας παρατηρούν. Υπάρχει κάτι ή κάποιος που δεν ξεκολλάει το μάτι του από πάνω μας. Ο θάνατος έρχεται όταν σταματάει να μας κοιτάει, όταν αποστρέφει το πρόσωπό του από πάνω μας.
Σε μερικούς ανθρώπους η ενσυναίσθηση ενεργοποιείται με τον πόνο, σ' εμένα μάλλον με την μελαγχολία.
September 29, 2022
20. yüzyılın başlarından kitabın yazıldığı 21. yüzyıl başlarına kadar hayallerini ve gerçekleri harmanlayarak hayatını, hafızasında yer alanları veya yitirilenleri, toplumu, yaşanılan sosyo-politik ortamı, gençlik yıllarını, ailesini antik Yunan mitolojisindeki boğa başlı insan vücutlu Minotor üzerinden anlatıyor G. Gospodinov.
Fantastik öğeleri ve metaforları fazlaca kullanıyor. Çok sayıda öyküyü bir labirent içine sokarak dolaştırıyor ancak öyküler bu labirentte kaybolmuyor aksine hepsi çıkışı buluyorlar. Bu açıdan kurgusu çok farklı bir roman. Gerçi 4. ve 8. bölümler kesinlikle deneme formatında yazılmışsa da bu bölümleri de romana yedirmiş yazar.
Romanın başlarında mitolojiyi daha yoğun kullanırken anlatımını başkalarının bedenlerine girerek anlatıyor sonra yavaş yavaş öykü satın alma yöntemine geçiyor Gospodinov ve başkalarının öykülerini anlatıyor, bu nedenle kendisini başkalarına ait zamanın sahibi bir “öykü tüccarı� olarak tanımlıyor.
Sanırım kredi yaptığından eski rejime eleştiride bulunma geleneğini burada da görüyoruz. Bu anlamda Platanov veya Bulgakov gibi gerçek muhalif yazarların yanında yeni yazarların bu seçimleri bana biraz kolaycılık gibi geliyor. Yine de kitabın değerinden götürdüğü birşey yok. Öneririm. 4.5/5
Fantastik öğeleri ve metaforları fazlaca kullanıyor. Çok sayıda öyküyü bir labirent içine sokarak dolaştırıyor ancak öyküler bu labirentte kaybolmuyor aksine hepsi çıkışı buluyorlar. Bu açıdan kurgusu çok farklı bir roman. Gerçi 4. ve 8. bölümler kesinlikle deneme formatında yazılmışsa da bu bölümleri de romana yedirmiş yazar.
Romanın başlarında mitolojiyi daha yoğun kullanırken anlatımını başkalarının bedenlerine girerek anlatıyor sonra yavaş yavaş öykü satın alma yöntemine geçiyor Gospodinov ve başkalarının öykülerini anlatıyor, bu nedenle kendisini başkalarına ait zamanın sahibi bir “öykü tüccarı� olarak tanımlıyor.
Sanırım kredi yaptığından eski rejime eleştiride bulunma geleneğini burada da görüyoruz. Bu anlamda Platanov veya Bulgakov gibi gerçek muhalif yazarların yanında yeni yazarların bu seçimleri bana biraz kolaycılık gibi geliyor. Yine de kitabın değerinden götürdüğü birşey yok. Öneririm. 4.5/5
Read
June 16, 2021DNF
Οι διθυραμβικές κριτικές θα πέσουν να με φάνε, όπως βλέπω. Και είναι και πολλές.
Κατόρθωσα να διαβάσω περί τις 70κάτι σελίδες. Δεν βρήκα νόημα να συνεχίσω. Ίσως πιο κάτω κρύβεται ο θησαυρός, κάτι που δεν θα μάθω ποτέ μάλλον.
Κάτι για μεταμοντέρνο έγραφαν οι κριτικές κλπ. Δεν ξέρω, όταν ακούω τέτοια έχω κατά νου τον Μπαρθ, τον Γουάλας ή τον Πύντσον. Δεν ήταν ούτε αυτό.
Επιπλέον, την ίδια εποχή διάβαζα την "Αισθηματική αγωγή" του Φλωμπέρ. Ούτε αυτό βοήθησε.
Από την άλλη, δεν μπορώ να διαβάσω αλλιώς -δεν ξέρω πώς. Το -κολλημένο- μυαλό μου πλέον έχει μάθει να λειτουργεί έτσι, οπότε οτιδήποτε σε γραπτό λόγο (εξαιρούνται τα genre προφανώς) φέρει υπερήφανα τον τίτλο «Λογοτεχνία» θα μπει στο ίδιο κρεβάτι του Προκρούστη (ή στη μηχανή εκτέλεσης της Σωφρονιστικής αποικίας) με εκείνα της Μεγάλης Λογοτεχνίας κι άπαξ και κριθεί ελλιπές, θα αφεθεί στη λήθη.
Τρίτο και καλύτερο. Ποιος χέστηκε για την αποψάρα μου; Διαβάζουμε αυτό που μας ευχαριστεί και όχι εκείνο που ικανοποιεί τη γνώμη των άλλων.
Οι διθυραμβικές κριτικές θα πέσουν να με φάνε, όπως βλέπω. Και είναι και πολλές.
Κατόρθωσα να διαβάσω περί τις 70κάτι σελίδες. Δεν βρήκα νόημα να συνεχίσω. Ίσως πιο κάτω κρύβεται ο θησαυρός, κάτι που δεν θα μάθω ποτέ μάλλον.
Κάτι για μεταμοντέρνο έγραφαν οι κριτικές κλπ. Δεν ξέρω, όταν ακούω τέτοια έχω κατά νου τον Μπαρθ, τον Γουάλας ή τον Πύντσον. Δεν ήταν ούτε αυτό.
Επιπλέον, την ίδια εποχή διάβαζα την "Αισθηματική αγωγή" του Φλωμπέρ. Ούτε αυτό βοήθησε.
Από την άλλη, δεν μπορώ να διαβάσω αλλιώς -δεν ξέρω πώς. Το -κολλημένο- μυαλό μου πλέον έχει μάθει να λειτουργεί έτσι, οπότε οτιδήποτε σε γραπτό λόγο (εξαιρούνται τα genre προφανώς) φέρει υπερήφανα τον τίτλο «Λογοτεχνία» θα μπει στο ίδιο κρεβάτι του Προκρούστη (ή στη μηχανή εκτέλεσης της Σωφρονιστικής αποικίας) με εκείνα της Μεγάλης Λογοτεχνίας κι άπαξ και κριθεί ελλιπές, θα αφεθεί στη λήθη.
Τρίτο και καλύτερο. Ποιος χέστηκε για την αποψάρα μου; Διαβάζουμε αυτό που μας ευχαριστεί και όχι εκείνο που ικανοποιεί τη γνώμη των άλλων.
July 31, 2018
فيزياء الحزن - غيورغي غوسبودينوف .
في فيزياء الحزن يلتقط الكاتب لحظات متنوعة ومختلفة من أوجه الحياة في متاهة سردية .... الكثير من الأساطير، والتاريخ الشخصي والعائلي والوطني واستعارات وقصص تمنحنا نظرة عميقة إلى داخل أنفسنا وخارجها؛ الطفولة، الماضي السحيق، التاريخ، والمخاوف الصغيرة والكبيرة، إنه دراسة لـ الحياة ككل في محاولة لإيجاد معنى لعالم قاسي وبارد وموحش ..
فيزياء الحزن استكشاف لمتاهة الحياة الاستثنائية .
رحلة العيش الطويلة، والتجاربِ اليومية وكل ما نراه في طريق الحياة من البداية إلى النهاية ...
وخلال الرحلة علينا ألا ننسى؛ من نحن ومن نكون وألا نفقد أيَّ جزء من ذواتنا لأجلِ أيِّ شيء . وألا ننسى أننا لسنا وحدنا في هذا الكون، نحن جزء من كل ذرّة، وجزء الماضي والحاضر والمستقبل، نحمل في دواخلنا كل هذا، بل وأكثر وألا نتوقف قطّ عن الشعور بكلّ شيء؛ الشغف، السَّعادة والخوف والحُزن والضعف... إلخ لأن العكس يعني أن نخسر ميزة الشعور والإحساس . وأخيرًا ألّا ننسى أن نتشارك قصصنا مع الآخرين .
لا يمكنني التعبير عن مقدار حبي لهذا الكتاب .
في فيزياء الحزن يلتقط الكاتب لحظات متنوعة ومختلفة من أوجه الحياة في متاهة سردية .... الكثير من الأساطير، والتاريخ الشخصي والعائلي والوطني واستعارات وقصص تمنحنا نظرة عميقة إلى داخل أنفسنا وخارجها؛ الطفولة، الماضي السحيق، التاريخ، والمخاوف الصغيرة والكبيرة، إنه دراسة لـ الحياة ككل في محاولة لإيجاد معنى لعالم قاسي وبارد وموحش ..
فيزياء الحزن استكشاف لمتاهة الحياة الاستثنائية .
رحلة العيش الطويلة، والتجاربِ اليومية وكل ما نراه في طريق الحياة من البداية إلى النهاية ...
وخلال الرحلة علينا ألا ننسى؛ من نحن ومن نكون وألا نفقد أيَّ جزء من ذواتنا لأجلِ أيِّ شيء . وألا ننسى أننا لسنا وحدنا في هذا الكون، نحن جزء من كل ذرّة، وجزء الماضي والحاضر والمستقبل، نحمل في دواخلنا كل هذا، بل وأكثر وألا نتوقف قطّ عن الشعور بكلّ شيء؛ الشغف، السَّعادة والخوف والحُزن والضعف... إلخ لأن العكس يعني أن نخسر ميزة الشعور والإحساس . وأخيرًا ألّا ننسى أن نتشارك قصصنا مع الآخرين .
لا يمكنني التعبير عن مقدار حبي لهذا الكتاب .
January 10, 2023
Ovo nije roman. Ovo je mozaik autobiografije, antičke mitologije, priča, eseja. Gomila fragmenata, koji često vode u katastrofu. Ali ne ovde... Ovaj Bugarin me je kupio nakon tridesetak strana.
Nemoguće je opisati šta se ovde dešava. Sve i ništa. Ali kako ne voleti ovako nešto?
"Imam fobiju od jednog pitanja. Košmarno pitanje, koje može bukvalno da iskoči iza svakog ćoška, skriveno u krezubim susetkinim ustima ili promumlano od prodavca novina. Svaki telefonski poziv napunjen je ovim pitanjem. Da, najčešće se krije u telefonskim slušalicama: Kako si?
Prestao sam da izlazim, ne javljam se na telefon, menjao sam mesta na kojima kupujem, kako ne bih započinjao trivijalna poznanstva svakodnevice. Lupao sam glavu u kovanju novih odgovora. Bio mi je potreban jedan novi Ahilov štit protiv gluposti. Kako da se nađe takav odgovor koji neće umnožavati nedarovitost, koji se neće zaglavljivati u klišeima. Odgovor, koji te neće naterati da koristiš spremne fraze, odgovor, koji ne laže, ali i ne otkriva stvari koje ne želiš da otkriješ. Odgovor, koji ne pretpostavlja početak dugog i besmislenog razgovora. Koja lažna tradicija etikete ga je pripremila, kako se šunjalo kroz vekove ovo licemerno pitanje. 'Kako si?'
'Kako si' je kora banane, postavljena s celom ljubaznošću pod tvoje noge, komadić sira koji te mami u zamku klišea. Nema otvorenog odgovora na ovo pitanje. Nema. Ne znam kako sam. Da bih vam odgovorio kako treba, treba da provedem noći, mesece, godine, da pročitam vavilonske kule knjiga, da pišem, pišem... Odgovor je ceo roman."
Nemoguće je opisati šta se ovde dešava. Sve i ništa. Ali kako ne voleti ovako nešto?
"Imam fobiju od jednog pitanja. Košmarno pitanje, koje može bukvalno da iskoči iza svakog ćoška, skriveno u krezubim susetkinim ustima ili promumlano od prodavca novina. Svaki telefonski poziv napunjen je ovim pitanjem. Da, najčešće se krije u telefonskim slušalicama: Kako si?
Prestao sam da izlazim, ne javljam se na telefon, menjao sam mesta na kojima kupujem, kako ne bih započinjao trivijalna poznanstva svakodnevice. Lupao sam glavu u kovanju novih odgovora. Bio mi je potreban jedan novi Ahilov štit protiv gluposti. Kako da se nađe takav odgovor koji neće umnožavati nedarovitost, koji se neće zaglavljivati u klišeima. Odgovor, koji te neće naterati da koristiš spremne fraze, odgovor, koji ne laže, ali i ne otkriva stvari koje ne želiš da otkriješ. Odgovor, koji ne pretpostavlja početak dugog i besmislenog razgovora. Koja lažna tradicija etikete ga je pripremila, kako se šunjalo kroz vekove ovo licemerno pitanje. 'Kako si?'
'Kako si' je kora banane, postavljena s celom ljubaznošću pod tvoje noge, komadić sira koji te mami u zamku klišea. Nema otvorenog odgovora na ovo pitanje. Nema. Ne znam kako sam. Da bih vam odgovorio kako treba, treba da provedem noći, mesece, godine, da pročitam vavilonske kule knjiga, da pišem, pišem... Odgovor je ceo roman."
March 19, 2021
Ο κεντρικός ήρωας /συγγραφέας, "πάσχει" από μια σπάνια πάθηση, αυτή της παθολογικής ενσυναισθησης. Παθαίνει αυτό που η γιαγιά του απλά και λαϊκά περιέγραφε ως "αντε πάλι, έφυγε και τον χάσαμε", όχι κυριολεκτικά φυσικά. Απλά έβρισκε από την παιδική του ηλικία μια "ρωγμή" στους ανθρώπους, ιδιαίτερα στους πιο κοντινούς του και από κει εισέβαλε στις ιστορίες, τις αναμνήσεις τους και τις βιωνε και ο ίδιος. Και μετά ως γνήσιος συγγραφέας, αναλαμβάνει να μπει στον λαβύρινθο των σκέψεων και των ιστοριών, σαν άλλος Μινώταυρος και να διηγηθεί τα πάντα σε εμάς τους αναγνώστες. Όλα μοιάζουν με λαβύρινθο στο σύμπαν του Gospodinov, ακόμη και η ίδια η δομή του βιβλίου. Κομμάτια πολλές φορές ασύνδετα μεταξύ τους, που μιλούν για τη ζωή, την παιδική ηλικία, τη μελαγχολία-φυσικά, το θάνατο, μέσα από το πρίσμα της λογοτεχνίας, της φυσικής, των ανθρωπίνων αναμνήσεων.
Έμπλεξα και εγώ σε αυτό τον λαβύρινθο και σε κάποια κομμάτια του, ένιωσα να ασφυκτιω, να μπλέκομαι, να θελω να φύγω, να κλείσω το βιβλίο, όμως τελικά επικράτησε η μοναδική ικανότητα του συγγραφέα να λέει ιστορίες, να περιγράφει συναισθήματα που τα έχεις νιώσει, αλλά δε μπορει ο καθένας να τα βάλει σε λέξεις. Κάποιες σελίδες του, ειδικά προς το τελος, με συνεπηραν σε σημείο συγκίνησης. Μια πολύ ιδιαίτερη αναγνωστική εμπειρία.
"υπάρχει ένα είδος γραμματικής του γήρατος. Η παιδική και νεανική ηλικία, είναι γεμάτες ρήματα. Δεν μένεις σε ένα σημείο. Όλα μέσα σου μεγαλώνουν, ανθίζουν, αναπτύσσονται. Αργότερα τα ρήματα σιγά σιγά αντικαθιστανται από τα ουσιαστικά της μέσης ηλικίας. Παιδιά, αυτοκίνητο, δουλειά, οικογένεια - ουσιαστικά τα πράγματα των ουσιαστικών.
Το γήρας είναι επίθετο. Μπαίνουμε στα επίθετα των γηρατειών - αργοι, απέραντοι, σκοτισμένοι, κρυοι ή διαφανείς σαν τζάμι. "
Έμπλεξα και εγώ σε αυτό τον λαβύρινθο και σε κάποια κομμάτια του, ένιωσα να ασφυκτιω, να μπλέκομαι, να θελω να φύγω, να κλείσω το βιβλίο, όμως τελικά επικράτησε η μοναδική ικανότητα του συγγραφέα να λέει ιστορίες, να περιγράφει συναισθήματα που τα έχεις νιώσει, αλλά δε μπορει ο καθένας να τα βάλει σε λέξεις. Κάποιες σελίδες του, ειδικά προς το τελος, με συνεπηραν σε σημείο συγκίνησης. Μια πολύ ιδιαίτερη αναγνωστική εμπειρία.
"υπάρχει ένα είδος γραμματικής του γήρατος. Η παιδική και νεανική ηλικία, είναι γεμάτες ρήματα. Δεν μένεις σε ένα σημείο. Όλα μέσα σου μεγαλώνουν, ανθίζουν, αναπτύσσονται. Αργότερα τα ρήματα σιγά σιγά αντικαθιστανται από τα ουσιαστικά της μέσης ηλικίας. Παιδιά, αυτοκίνητο, δουλειά, οικογένεια - ουσιαστικά τα πράγματα των ουσιαστικών.
Το γήρας είναι επίθετο. Μπαίνουμε στα επίθετα των γηρατειών - αργοι, απέραντοι, σκοτισμένοι, κρυοι ή διαφανείς σαν τζάμι. "
Displaying 1 - 30 of 1,454 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.