ŷ������

«Η μελαγχολία, όπως τα αέρια και οι υδρατμοί, δεν έχει δική της μάζα και μορφή, παρά δανείζεται τη μορφή και τη μάζα του δοχείου ή του χώρου που καταλαμβάνει.

..Έχει μυρωδιά και χρώμα. Είναι κάποιο είδος αερίου χαμαιλέοντα που παίζει με όλα τα χρώματα και τις μυρωδιές του κόσμου, καθώς ενεργοποιείται από τα διάφορα λουλούδια και τις μυρωδιές.»

Κάπως έτσι ο   μας δίνει την δίκη του ερμηνεία Περί Φυσικής της Μελαγχολίας. Ένα βιβλίο που το ξεκίνησα με κάποιους ενδοιασμούς μη γνωρίζοντας τι ακριβώς θα συναντήσω και κατέληξα να το αγαπήσω πραγματικά για όλες τις αλήθειες που προσφέρει. Είναι αρκετά δύσκολο να σας πω τι ακριβώς πραγματεύεται ή ποια ακριβώς είναι η υπόθεση, μιας και το μυθιστόρημα είναι ένα ψηφιδωτό εξομολογήσεων και σκέψεων, ειπωμένων με μία εξαιρετικά πρωτότυπη δομή.

Ο συγγραφέας μας προσφέρει μία ποικιλία ιστοριών, οι περισσότερες εκ των οποίων έχουν ως αφετηρία την παιδική του ηλικία, χωρίς να λείπουν και οι αναφορές στα χρόνια της ενηλικίωσης και της μετέπειτα ωριμότερης περιόδου. Με διάθεση να είναι ανοικτός και ειλικρινής απέναντι στον αναγνώστη , μιλάει για την απομόνωση, ειδικά στο μέγεθος και την ένταση που την ζει ένα παιδί και την κουβαλάει για πάντα μέσα του ακόμα και ως ενήλικας.

Στις σελίδες του βιβλίου στοιβάζονται σταδιακά όλα αυτά τα  «κιβώτια» με ιστορίες που πρέπει να ειπωθούν και, χωρίς αμφιβολία, να διαβαστούν. Κάθε κιβώτιο έχει φυλαγμένη μέσα του μία «χρονοκάψουλα» ιστοριών οι οποίες μπορεί να μοιάζουν αποσπασματικές ή ασύνδετες μεταξύ τους , όμως κάθε μία έχει κάτι να σου πει. Κρύβει το αποτύπωμα της Ιστορίας, μίας άλλης εποχής ανθρώπων, που οι καιροί απαιτούσαν έναν άλλον τρόπο ζωής, έναν άλλον τρόπο σκέψης.

Με αυτή την έννοια μπορούμε να πούμε ότι όλο το μυθιστόρημα είναι ένας καλά σχεδιασμένος λαβύρινθος. Ωστόσο, για να τον διανύσεις και τελικά να βρεις την έξοδό του δεν χρειάζεται να σκοτώσεις τον Μινώταυρο, αλλά τα στερεότυπα που στοιβάζονται με τα χρόνια στο μυαλό μας καθιστώντας μας ανήμπορους να δούμε ότι υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι.

 «Μερικά βιβλία» όμως, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο Gospodinov, «πρέπει να είναι εφοδιασμένα με το νήμα της Αριάδνης».  Και το συγκεκριμένο βιβλίο κρατά αυτό το νήμα με μοναδικό σκοπό του να το δώσει στον αναγνώστη.  Όχι για να βγει σώος από τον Μινώταυρο, μα για να δει ότι τα τέρατα είναι άλλα, ο εχθρός είναι άλλος· ίσως κι εμείς οι ίδιοι . Ο Μινώταυρος είναι απλά το διαφορετικό, το εύκολο θύμα να κατηγορήσεις, το εύκολο τέρας να σκοτώσεις.