Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη που αναδεικνύει τον χαρακτήρα της Δραπετσώνας: ένας προσφυγικός συνοικισμός που αναπτύχθηκε ουσιαστικά μόνος του και χωΕξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη που αναδεικνύει τον χαρακτήρα της Δραπετσώνας: ένας προσφυγικός συνοικισμός που αναπτύχθηκε ουσιαστικά μόνος του και χωρίς ουσιαστική κρατική βοήθεια, ο οποίος εξελίχθηκε σε εργατικό-λαϊκό, κάτι που μάλλον δεν οφείλεται μόνο στην προϋπάρχουσα βιομηχανία αλλά στις προσπάθειες του κράτους να αποσιωπηθεί ο "άλλος", ο "ξένος".
Προσωπικά, ξεχωρίζω τα κεφάλαια που αναδεικνύουν την οικονομική δραστηριότητα της βιομηχανίας, τον ηθικό πανικό της εποχής λόγω των πορνείων των Βούρλων, τις απεργειακές συγκρούσεις του Μεσοπολέμου που μεταφέρθηκαν από την Εταιρεία Λιπασμάτων στον συνοικισμό και την ανάπτυξη της κομμουνιστογενούς αριστεράς (δεν είναι τυχαίο που η Δραπετσώνα έμεινε ως "κόκκινη" γειτονιά), καθώς και τη ¨μάχη της παράγκας" και το μετέπειτα στεγαστικό πρόγραμμα που εφαρμόστηκε εκεί. Όμως, όλα τα κεφάλαια ήταν ενδιαφέροντα καθώς βλέπεις γιατί οι άνθρωποι της Δραπετσώνας ήταν για πολλές δεκαετίες αόρατοι....more
Υπάρχει ένα σπάνιο είδος που ίσως να τείνει να εξαφανιστεί: αυτό των αρχιτεκτονισσών και των αρχιτεκτόνων που μιλούν απλά (αλλά όχι απλοϊκά), ζουν τιςΥπάρχει ένα σπάνιο είδος που ίσως να τείνει να εξαφανιστεί: αυτό των αρχιτεκτονισσών και των αρχιτεκτόνων που μιλούν απλά (αλλά όχι απλοϊκά), ζουν τις λέξεις που επιλέγουν και τους δίνουν άλλο νόημα, επικεντρώνονται στα όρια και τα κατώφλια, τον χώρο και τον χρόνο, αλλά και τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, τον τόπο και το περιβάλλον, που βλέπουν την κατοίκηση ως μία ζωντανή, δυναμική διαδικασία και όχι μία στατική κατάσταση. Σε αυτό το είδος ανήκε -και ξεχώριζε διακριτικά, χωρίς θόρυβο- η Σουζάνα Αντωνακάκη....more
Η Καισαριανή βρίσκει για άλλη μια φορά τη θέση της στον κόσμο του Χάκκα. Το ίδιο και γνώριμα θέματα στα οποία επιστρέφει (ή μάλλον από τα οποία δεν έφΗ Καισαριανή βρίσκει για άλλη μια φορά τη θέση της στον κόσμο του Χάκκα. Το ίδιο και γνώριμα θέματα στα οποία επιστρέφει (ή μάλλον από τα οποία δεν έφυγε ποτέ) όπως η απομάκρυνση από την οργανωμένη κομματική Αριστερά και τον πυρήνα του κομμουνισμού, η ήττα της Αριστεράς σε μια περίοδο που οι μνήμες της Κατοχής και του Εμφυλίου είναι ακόμα νωπές και βαριές, η μικροαστική αλλοτρίωση, ο συμβιβασμός, η παραίτηση.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς θα εξελισσόταν ο Χάκκας αν ζούσε περισσότερο αλλά σίγουρα κατάφερε κάτι σημαντικό: να συλλάβει τόσο το μετεμφυλιακό περιβάλλον όσο και τη γένεση αυτού που θα λέγαμε λίγο αργότερα Μεταπολίτευση....more
Μία πρώτη σελίδα που σε ρουφάει (προσπαθώ να σκεφτώ άλλο βιβλίο που να το κατάφερε αυτό τα τελευταία χρόνια), πικρό χιούμορ και ειρωνεία, σκοτεινή καιΜία πρώτη σελίδα που σε ρουφάει (προσπαθώ να σκεφτώ άλλο βιβλίο που να το κατάφερε αυτό τα τελευταία χρόνια), πικρό χιούμορ και ειρωνεία, σκοτεινή και γοητευτική γραφή, μακροπερίοδος λόγος που είναι εξαιρετικά διαυγής και, αρκετές φορές, παραληρηματικός (σαν να βλέπεις εφιάλτη) ταυτόχρονα και ένα τέλος ανοιχτό σε δύο ερμηνείες. Ο Αστερής, κάνοντας δυσδιάκριτες τις γραμμές ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, δεν κάνει υποδείξεις και αφήνει την τελική επιλογή σε σένα.
Όποια ερμηνεία και να δώσεις, δύο πράγματα είναι σίγουρα. Πρώτον, η Νουθεσία ημιόνου δείχνει ότι το δεδομένο δεν έχει χώρο εδώ. Δεύτερον, είναι ένα από τα αρτιότερα βιβλία των τελευταίων χρόνων. ...more
Πολλές χαρές, πολλές λύπες (δύσκολο να πεις πού γέρνουν τα δάκρυα στη ζυγαριά), μια μεγάλη αγάπη για τα 100 χρόνια της αντικειμενικά μεγαλύτερης ελληνΠολλές χαρές, πολλές λύπες (δύσκολο να πεις πού γέρνουν τα δάκρυα στη ζυγαριά), μια μεγάλη αγάπη για τα 100 χρόνια της αντικειμενικά μεγαλύτερης ελληνικής ομάδας που γέννησε Ολυμπιακούς και αντι-Ολυμπιακούς.
Το βιβλίο ενός Ολυμπιακού μάς θυμίζει (ή μας μαθαίνει), χωρίς γραφικότητες αλλά με όση νηφαλιότητα γίνεται, τι σημαίνει "οι απόγονοι του Γόδα του Νικόλα", τι σημαίνει μια ομάδα να εκφράζει μια πόλη (από την εργατική της τάξη μέχρι τη λεγόμενη μεσαία και την ανώτερη τάξη), τι σημαίνει περηφάνια και "πειραϊκότητα".
Μας θυμίζει, όμως, και κάτι άλλο: ότι ο Ολυμπιακός δεν τίμησε την ιστορία του και επέλεξε να ξεχαστούν σπουδαίοι άνθρωποι -και όχι απλά αθλητές- όπως ο Νίκος Γόδας (και όχι μόνο). Και πως σιώπησε στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ενός παιδιού της εργατικής τάξης που ήταν δίπλα στην ομάδα.
Ξέρεις, τέτοιες συμπεριφορές σκιάζουν λίγο την περηφάνια αρκετών από εμάς....more
Γλώσσα που δεν μπαίνει σε καλούπια, ύφος που αρνείται να ενταχθεί κάπου (αν και η γραφή του φλερτάρει με το θέατρο του παραλόγου), αν και θα μπορούσαμΓλώσσα που δεν μπαίνει σε καλούπια, ύφος που αρνείται να ενταχθεί κάπου (αν και η γραφή του φλερτάρει με το θέατρο του παραλόγου), αν και θα μπορούσαμε να πούμε ότι αρκετές φορές κινείται ανάμεσα στον Στρατή Τσίρκα (ειδικά τις Ακυβέρνητες πολιτείες) και τον Γιάννη Σκαρίμπα. Ένας συγγραφέας που μεγάλωσε στην Καισαριανή στρέφεται τόσο κατά των αντικομμουνιστών όσο και αυτών των "αριστερών" που θυμίζουν (ή είναι) το Ανθρωπάκι του Τσίρκα, παλεύοντας ταυτόχρονα και με τον εαυτό του. Αν προσθέσεις και το ότι έζησε τα πρώτα, σκληρά μετεμφυλιακά χρόνια, ότι μετέφερε τα προσωπικά του βιώματα κοιτώντας την Ιστορία από τα μέσα, δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις, και ας στέκεσαι συχνά αμήχανη/ος, τον Χάκκα και τα κείμενα αυτής της συλλογής....more
Είτε όταν είναι ερωτικός είτε όταν αγωνιά για τον θάνατο που έρχεται είτε όταν εκφράζει την απογοήτευσή του για την κομμουνιστική Αριστερά, ο Χάκκας δΕίτε όταν είναι ερωτικός είτε όταν αγωνιά για τον θάνατο που έρχεται είτε όταν εκφράζει την απογοήτευσή του για την κομμουνιστική Αριστερά, ο Χάκκας δημιουργεί εικόνες έντονες, με βαθιά χρώματα και πικρό κυνισμό. Κάποιες φορές μοιάζουν να μην βγάζουν νόημα (μα τελικά βγάζουν), ενώ άλλες σε κάνουν να αισθάνεσαι αμήχανη/ος. Πάντως σε γοητεύουν (ειδικά στις ερωτικές ιστορίες του, οι περιγραφές και ο αισθησιασμός του μού προκάλεσε τα ίδια συναισθήματα με κάποια αποσπάσματα και περιγραφές από τη Νυχτερίδα του Στρατή Τσίρκα). Μικρές ιστορίες, μεγάλη εντύπωση....more
Οι φάκελοι είναι μία από αυτές τις λέξεις που κουβαλούν ένα μεγάλο φορτίο. Αυτό ακριβώς συνειδητοποιείς με αυτό εδώ το βιβλίο του Βαγγέλη ΚαραμανωλάκηΟι φάκελοι είναι μία από αυτές τις λέξεις που κουβαλούν ένα μεγάλο φορτίο. Αυτό ακριβώς συνειδητοποιείς με αυτό εδώ το βιβλίο του Βαγγέλη Καραμανωλάκη, το οποίο μελετά μία υποτιμημένη πλευρά της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας.
Τελειώνοντας το βιβλίο, συνειδητοποιείς πόσο εύστοχη είναι η επιλογή του τίτλου. Ανεπιθύμητο παρελθόν για τα θύματα, τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές, αλλά και τους θύτες, όσες και όσους ήταν πληροφοριοδότες. Και κάτι άλλο: η καύση των φακέλων επιχείρησε, σε μία περίοδο που ο φόβος ήταν παρών και ο διχασμός ήταν ένα ανοιχτό τραύμα, η επαναδιοργάνωση της μνήμης.
Ανεπιθύμητο παρελθόν, λοιπόν, και ένα βάρος στο στήθος το νιώθεις και εσύ. Και ας μην έχεις ζήσει τίποτε από όσα έζησαν άνθρωποι πριν από σένα....more
Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί τι ιστορίες μπορεί να κρύβει ένα κτήριο; Και πόσα κτήρια τα περνάς χωρίς να τους δίνεις σημασία αγνοώντας την ιστορία τουΠόσες φορές έχεις αναρωτηθεί τι ιστορίες μπορεί να κρύβει ένα κτήριο; Και πόσα κτήρια τα περνάς χωρίς να τους δίνεις σημασία αγνοώντας την ιστορία τους (ή, μάλλον, τις ιστορίες τους); Ένα από αυτά είναι και το κτήριο της Μεσογείων 14-18 να θυμίζει περασμένες εποχές που κάποιοι/ες θέλουν να ξεγράψουν (ή, χειρότερα, να την παραποιήσουν).
Συνοπτική και τεκμηριωμένη έρευνα, γραμμένη με απλό τρόπο, της τελευταίας περιόδου της δικτατορίας και των βασανιστηρίων που έλαβαν χώρα μέσα στη Μεσογείων 14-18, η οποία δίνει φωνή σε ανθρώπους, γνωστούς σήμερα ή άγνωστους, που πέρασαν από εκεί. Ενδιαφέρον έχει και το γεγονός ότι ο Καλλιβρετάκης παρουσιάζει και την αντιμετώπιση των βασανιστών μετά τη χούντα.
Δεύτερη φορά, μετά από πολλά χρόνια, που διαβάζω αυτό το βιβλίο (σε άλλη έκδοση) και τώρα είναι που καταλαβαίνω γιατί ο Μηλιώνης είναι από τους αγαπημΔεύτερη φορά, μετά από πολλά χρόνια, που διαβάζω αυτό το βιβλίο (σε άλλη έκδοση) και τώρα είναι που καταλαβαίνω γιατί ο Μηλιώνης είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς.
Όχι μόνο λόγω της γραφής του και των λέξεων, δηλαδή των προτάσεων, που δημιουργούν εικόνες, όσο για το ότι βλέπει την ιστορία βιωματικά. Ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους και το πώς επέδρασαν πάνω τους τα (βαριά) ιστορικά γεγονότα, γράφει για να μην ξεχαστούν αυτοί που τα έζησαν. Γιατί μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου, η Ήπειρος -ύπαιθρος και πόλη, τα Γιάννενα- εντάσσεται οργανικά στην ιστορία. Γιατί τα στοιχεία της φύσης έχουν τη δικιά τους υπόσταση.
Ο Μηλιώνης ήταν μια (ευαίσθητη) φωνή που δίνει φωνή σε άλλες και άλλους και προσπαθεί να μην τους "φάει" η λήθη. Πώς γίνεται να μην τον αγαπάς;...more
Αυτό το βιβλίο ίσως ενοχλήσει αρκετό κόσμο με τις πολλές αναφορές στον Ριζοσπάστη. Το τονίζει, άλλωστε, και ο ίδιος ο Παπαβασιλείου στην αρχή, καθώς όΑυτό το βιβλίο ίσως ενοχλήσει αρκετό κόσμο με τις πολλές αναφορές στον Ριζοσπάστη. Το τονίζει, άλλωστε, και ο ίδιος ο Παπαβασιλείου στην αρχή, καθώς όσο διαβάζεις γίνεται φανερό ότι η εξιστόρηση γίνεται περισσότερο από τη σκοπιά των κομμουνιστών του ΚΚΕ παρά των Αρχειομαρξιστών. Από εκεί και πέρα, βέβαια, προφανώς δεν λείπουν οι αναφορές στον τοπικό Τύπο (δεν θα γινόταν αλλιώς κιόλας).
Σίγουρα, πάντως, θα το βρουν χρήσιμο όσες και όσοι ενδιαφέρονται να δουν τις ομοιότητες και τις διαφορές της γενικής πολιτικής κατάστασης της χώρας κατά τον Μεσοπόλεμο με αυτή που επικρατούσε τότε στα Γιάννενα.
Χειραφετικό το πνεύμα του βιβλίου (δεν είμαι σίγουρη ότι συμφωνώ με όλα), διαβάζεται εύκολα και από ανθρώπους που δεν έχουν και τη μεγαλύτερη επαφή του κόσμου με την ιστορία (καλή ώρα) χάρη στη χρονολογική σειρά της αφήγησης, το πλαίσιο «από το γενικό στο τοπικό» και την απλή γλώσσα του συγγραφέα.
Σε κάθε περίπτωση, αξίζει να διαβαστεί γιατί εδώ έχουμε άλλη μια ενδιαφέρουσα δουλειά που κυκλοφορεί από τις αγαπημένες (οι συμπάθειες δεν κρύβονται) εκδόσεις Ισνάφι....more
Μπορεί η σιωπή να μιλάει πιο δυνατά από τις φωνές ζωντανών και πεθαμένων; Πώς το φως της Σίφνου ενώνεται με το σκοτάδι στις ψυχές των ανθρώπων; Και πώΜπορεί η σιωπή να μιλάει πιο δυνατά από τις φωνές ζωντανών και πεθαμένων; Πώς το φως της Σίφνου ενώνεται με το σκοτάδι στις ψυχές των ανθρώπων; Και πώς μπορεί να μιλήσει κάποιος/α για το τραύμα της παιδικής κακοποίησης;
Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι μία: Κάν' το όπως ο Χριστόπουλος. Με έναν παραπλανητικό τίτλο που παραπέμπει στα παιδικά χρόνια, λέξεις άλλοτε σκληρές και άλλοτε τρυφέρες, που φέρνουν στο φως σημάδια σωματικά και ψυχικά, και παίζοντας με τον άχρονο χρόνο. Και μια Σίφνο που μοιάζει να είναι το ιδανικό περιβάλλον για να μιλήσει για τη χαμένη παιδική αθωότητα.
Αν το προηγούμενο βιβλίο του, το Τζίντιλι είχε θέσει πολύ ψηλά τον πήχη, το Έλα να παίξουμε τον ξεπέρασε με απρόσμενη ευκολία, σχεδόν το έκανε να μοιάζει παιχνιδάκι....more
Γιατί να διαβάσεις τη Δυναμική αντίσταση; Κυρίως γιατί ο Βόγλης αποσαφηνίζει το μεγάλο θέμα τρομοκρατία και πολιτική βία -στην περίοδο της επταετίας, ηΓιατί να διαβάσεις τη Δυναμική αντίσταση; Κυρίως γιατί ο Βόγλης αποσαφηνίζει το μεγάλο θέμα τρομοκρατία και πολιτική βία -στην περίοδο της επταετίας, η πολιτική βία που ασκήθηκε κατά την διάρκεια της επταετίας από αντιδικτατορικές οργανώσεις ήταν, λέει, "χαμηλής έντασης" -η δε δράση των οργανώσεων αφορούσε στην τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών μικρής ισχύος. Όπως και γιατί αναδεικνύει το ευρύ φάσμα στο οποίο ανήκαν οι αντιδικτατορικές οργανώσεις και ξεκινούσε από την Αριστερά, προχωρούσε προς το Κέντρο για να φτάσει στη Δεξιά.
Εν ολίγοις, βιβλίο που φωτίζει ένα θέμα για το οποίο δεν ξέρουμε πολλά, ούτε από τη βιβλιογραφία ούτε -και αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία- από όσες και όσους συμμετείχαν....more
Για τον ισπανικό εμφύλιο έχουν γραφτεί βιβλία και βιβλία, οπότε το Los buenos abtifascistas είναι άλλο ένα. Σωστά;
Βασικά όχι, γιατί ο Παντελάκης γράφεΓια τον ισπανικό εμφύλιο έχουν γραφτεί βιβλία και βιβλία, οπότε το Los buenos abtifascistas είναι άλλο ένα. Σωστά;
Βασικά όχι, γιατί ο Παντελάκης γράφει για τους Έλληνες εθελοντές (κυρίως κομμουνιστές, αναρχικούς, σοσιαλιστές, τροτσκιστές, αλλά και αρχειομαρξιστές), από διάφορες γωνιές του πλανήτη, που συμμετείχαν -μέσα από τις Διεθνείς Ταξιαρχίες- στη μάχη ενάντια στον Φράνκο. Εν ολίγοις, μια ιστορία όχι γνωστή, μέσα από την Anastasia Tsackos Moratalla, κόρη του εθελοντή Γιώργου Τσάκου.
Σοβαρή ιστορική έρευνα, νηφαλιότητα και -γοητευτικό, να τα λέμε κι αυτά- storytelling είναι τρία στοιχεία που είναι δύσκολο να τα συνδυάσεις. Ο Παντελάκης τα κατάφερε (και με το παραπάνω). Bravo....more
"Αυτό είναι ένα πολύ απαισιόδοξο βιβλίο", μου έγραψε ένας γνωστός μου όταν διάβασε το βιβλίο. 4 μήνες μετά, μπορώ να πω και ναι και όχι.
Το 2040 δεν εί"Αυτό είναι ένα πολύ απαισιόδοξο βιβλίο", μου έγραψε ένας γνωστός μου όταν διάβασε το βιβλίο. 4 μήνες μετά, μπορώ να πω και ναι και όχι.
Το 2040 δεν είναι τόσο μακριά (σκέψου 10 χρόνια πριν τη χρονιά-στόχο για μια κλιματική ουδέτερη οικονομία) και σήμερα δεν μας είναι δύσκολο να φανταστούμε τον κόσμο του Νταμαζιό. Σε λίγα χρόνια από σήμερα, η Γαλλία βρίσκεται υπό μια γενικευμένη ιδιωτικοποίηση (οι πόλεις ανήκουν σε μεγάλες επιχειρήσεις) και (ψηφιακό) έλεγχο. Σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχει μια απειλή: οι αθέατοι, ένα νέο είδος ανάμεσα σε άνθρωπο και ζώο. Ναι, ο κόσμος του Νταμαζιό (που παραπέμπει στον Ντελέζ και τις κοινωνίες του ελέγχου) δεν είναι καθόλου δύσκολο να τον φανταστείς και πώς να το πεις καλό αυτό;
ΑΑ...
Είναι όντως απειλή οι αθέατοι; Ή, μάλλον, ποιοι απειλούνται από αυτούς; Και εδώ έρχεται ίσως το πιο δυνατό χαρτί του Νταμαζιό. Σου δείχνει, μέσα από αυτούς, ότι μπορούν να υπάρχουν κινήματα αντίστασης ακόμα και σε έναν τέτοιο κόσμο. Και αυτό, αν και είναι πιο δύσκολο να το φανταστείς, σου δίνει μια ελπίδα.
Ο Νταμαζιό δεν γράφει απλά 700+ σελίδες επιστημονικής φαντασίας αλλά ένα "καυτό" πολιτικό μυθιστόρημα (ή μήπως είναι πολιτική παρέμβαση;). Ου λα λα.
ΥΓ. 1: Φοβερή η ιδέα του Νταμαζιό να έχει ο κάθε ήρωας το δικό του τυπογραφικό αποτύπωμα. ΥΓ. 2: Για τη μετάφραση του Δημακόπουλου χρειάζεται να πούμε κάτι πέρα από ρισπέκτ;...more
Βρέθηκα να ξαναδιαβάζω τις Ακυβέρνητες Πολιτείες για τρίτη φορά (οκ, ουσιαστικά δεύτερη, την πρώτη μάλλον δεν πρέπει να την υπολογίζω, παράλληλα -αλλάΒρέθηκα να ξαναδιαβάζω τις Ακυβέρνητες Πολιτείες για τρίτη φορά (οκ, ουσιαστικά δεύτερη, την πρώτη μάλλον δεν πρέπει να την υπολογίζω, παράλληλα -αλλά και μετά- το τελευταίο βιβλίο του Καρπόζηλου γιατί ένα τμήμα του κάπως με ώθησε. Όπως γίνεται όταν ξανασυναντιέσαι με ένα βιβλίο, στάθηκα σε άλλα πράγματα σε σχέση με τις προηγούμενες φορές, είδα την Ιστορία με άλλη ματιά (εδώ προφανώς έχει σχέση και η προσωπική πολιτική ματιά).
Και μετά διάβασα αυτό εδώ το βιβλίο, που φώτισε καλύτερα την Ιστορία των ιστοριών της Λέσχης, της Αριάγνης, της Νυχτερίδας, αλλά και, μεταξύ άλλων, τη στάση του Τσίρκα στα γεγονότα του Απρίλη του '44 (και μέσα από την αφήγηση και την ειρωνεία) και τη σχέση ιστορικού τραύματος και μνήμης. Φώτισε, κυρίως, πως στο κέντρο της τριλογίας βρέθηκε η "αφήγηση των άλλων ιστοριών αλλά και η αφήγηση των ιστοριών των Άλλων".
Και κάπως έτσι, βρέθηκα να με συγκλονίζει περισσότερο από τις άλλες οι στίχοι του Σεφέρη από τον Τελευταίο σταθμό, που βρίσκονται και στην προμετωπίδα της Νυχτερίδας
Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε. Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.
Ίσως γιατί τώρα έπιασα το πλαίσιό της. Και έκλαψα περισσότερο από ποτέ με το τέλος της τριλογίας.
Δεν περίμενα να συνομιλήσουν, σε έναν βαθμό και με κάποιον τρόπο, 4+1 βιβλία μεταξύ τους, αλλά να που έγινε. Ναι, είναι φανερό πως οι Άγραφες ιστορίες δεν μου άρεσαν (και δεν με ζόρισαν) καθόλου....more
Τι να γράψεις για τον Μακρόπουλο που να μην έχει γραφτεί; Και πώς να είσαι αντικειμενική όταν είναι ένας από τους αγαπημένους σου συγγραφείς (της μεσαΤι να γράψεις για τον Μακρόπουλο που να μην έχει γραφτεί; Και πώς να είσαι αντικειμενική όταν είναι ένας από τους αγαπημένους σου συγγραφείς (της μεσαίας φόρμας, αλλά και γενικά);
Ας γράψεις απλά πως αν ξεχωρίζεις εδώ είναι πώς, με μικρές, σχεδόν κινηματογραφικές λεπτομέρειες, ο συγγραφέας καταφέρνει να σε ξαφνιάσει, ενώ η ιστορία, που εκτυλίσσεται σε ένα γνώριμο μικροαστικό περιβάλλον, είναι μάλλον τρομαχτικά κοινότυπη.
Ρισπέκτ στον Μακρόπουλο (για άλλη μια φορά) είπαμε;...more
foteini_dl
>
Books:
favorites
(118)
Loading...
