What do you think?
Rate this book
نار الله
نبذة الناشر: هذه هي الرواية الوحيدة التي كتبها “إليا� كانيتي� صاحب نوبل للآداب 1981، والتي يعتبرها النقَّاد رائعته الخالدة (The Masterpiece) وواحدة من الروائع الأدبية النادرة في عصرنا. تتمحور حول الشخصية الغريبة لمَهوُوس القراءة البروفيسور كين، “أعظ� علماء الصينيات”� الذي يحتقر الأساتذة الأكاديميِّيْن، ويعتبر أن التواصل مع العالم لا لزوم له ما دام أنه توجد الكُتُب، لذا يعيش منعزلاً في بيته مع آلاف الكُتُب، ولأجلها؛ لكن التفاهة البشرية تتمكَّن من التسلُّل إلى بيته، وإحكام قبضتها عليه، وتقليص وجوده، وحَشْره في غرفة صغيرة مع كُتُبه، ودَفْعه للتواصل مع العالم، والذي سرعان ما سينهشه ويُنكِّل به، وكأن الحياة تنتقم منه انتقاماً شرساً، وهو يحاول أن يُراوغَها بالدقَّة والعناية نفسهما التي يُفسِّر فيها نصَّاً قديماً.يقول سلمان رشدي عن هذه الرواية: لا ينجو أحدٌ في «نار الله»، فالجميع يُعاقَب، من البروفيسور إلى بائع الأثاث، ومن الطبيب إلى مُدبِّرة المنزل إلى اللصِّ. فالكوميديا القاسية التي لا ترحم (في هذه الرواية) تبني عالماً من أكثر العوالم الأدبية رعباً في هذا القرن.وأنا بالفعل لم أنجُ كناشر، وأنتَ، أيُّها القارئ، يا صديقي، ويا أخي، ويا شريكي، بعد أن تقرأ هذه الرواية، لن تنجوَ.
576 pages, Paperback
First published January 1, 1935
661 people are currently reading
14.4k people want to read
About the author
Elias Canetti
112books638followersAwarded the 1981 Nobel Prize in Literature "for writings marked by a broad outlook, a wealth of ideas and artistic power."
He studied in Vienna. Before World War II he moved with his wife Veza to England and stayed there for long time. Since late 1960s he lived in London and Zurich. In late 1980s he started to live in Zurich permanently. He died in 1994 in Zurich.
Author of ܳٴ-岹-é, Party in the Blitz, Crowds and Power, and The Voices of Marrakesh: A Record of a Visit
He studied in Vienna. Before World War II he moved with his wife Veza to England and stayed there for long time. Since late 1960s he lived in London and Zurich. In late 1980s he started to live in Zurich permanently. He died in 1994 in Zurich.
Author of ܳٴ-岹-é, Party in the Blitz, Crowds and Power, and The Voices of Marrakesh: A Record of a Visit
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 620 reviews
December 12, 2022
This grand cynically modernistic novel easily belongs among my most favourite works in literature.
Man and books � their relationships, that already last for ages, may take the freakiest forms�
Can one carry along a huge library in one’s head? The protagonist of ܳٴ-岹-é surely can.
When the advanced abstract intellect and the dull routine of reality collide both become shattered into nothingness.
If one’s consciousness is in conflict with reality what should be changed: one’s consciousness or reality?
Let the darkness shine�
Never rebel � just close your eyes and move along�
However great may be the ideas we cherish in our heads they are effortlessly destroyed by vulgarity and hypocrisy.
Man and books � their relationships, that already last for ages, may take the freakiest forms�
A bookseller is a king, and a king cannot be a bookseller.
Can one carry along a huge library in one’s head? The protagonist of ܳٴ-岹-é surely can.
When the advanced abstract intellect and the dull routine of reality collide both become shattered into nothingness.
If one’s consciousness is in conflict with reality what should be changed: one’s consciousness or reality?
Blindness is a weapon against time and space; our being is one vast blindness, save only for that little circle our mean intelligence � mean in its nature as in its scope � can illumine. The dominating principle of the universe is blindness. It makes possible juxtapositions which would be impossible if the objects could see each other.
Let the darkness shine�
Someone throws a button into your hat. You’ve told me so yourself. You see it’s a button and say thank-you. If you don’t say thank-you, you give the show away and your clients smell a rat. So you agree to be cheated.
Never rebel � just close your eyes and move along�
However great may be the ideas we cherish in our heads they are effortlessly destroyed by vulgarity and hypocrisy.
July 6, 2020
Read More for Mental Health
The literal translation of the German title of Auto da Fe is The Blinding, or perhaps more idiomatically, The Deception. The question this latter raises is: Who is deceiving whom? The unrelenting comic irony suggests that everyone is deceiving not only everyone else, but also themselves. All the characters are mad to some degree, and Kafkaesque to the extent that they emerge out of a somewhat hostile, vaguely Eastern European world in which they are striving to survive but about which they have little understanding. Each pursues his chosen 'ism' - idealism, materialism, hedonism, aspirationalism - with relentless determination and in determined secrecy since none are comprehensible to the others.
Peter Kien, the central figure, is a pseudo-academic recluse whose self-identity is defined as the precise opposite of his bother George. Brother George is a celebrated gynaecologist turned psychiatrist who, therefore, (thinks he) knows everything there is to know about women. Peter knows absolutely nothing about other people much less women. He knows only books, particularly books written in the Chinese language which he has never heard spoken, and most particularly books written by Confucius, with whom he has frequent intimate conversations and intellectual arguments. Without advice or consultation Peter marries his housekeeper. What could possibly go wrong?
Mutual connubial disappointment of course ensues. She wants sex and furniture; he wants silence and books. He feigns blindness; she, an affair. He mounts an insurrection, rousing his army of books to fever-pitch against the woman and the furniture, except, understandably enough, for the pacifist Buddhist tomes and the French volumes which decline to fight over a mere woman. The English participate grudgingly since the impetus for war had come from the racially inferior Chinese. Before overt hostilities can begin, Peter, this Napoleon de la bibliotheque, betrayed by a treacherous library ladder, has crashed to the carpeted floor, bleary and bleeding.
Peter, his brother George, his wife, the porter of his apartment block, the dwarf who is out to cheat him, even the salesman with whom the wife seeks an affair, all 'live in their heads'. The realities they perceive, or rather define, are patently delusional, in that for each to achieve their desired state the world would have to be different than it is. It would have to conform with Confucian aphorisms, or the advice of a demented mother, or the speculations of economic and business pundits. Each character has his own ideological touchstone which he values above all else, including actual personal well-being.
All actual experience is rationalised through the fateful filters adopted by each. Peter articulates the general philosophy: "Esse percipe, to be is to be perceived. What I do not perceive does not exist." Having established this premise, one's strategy becomes clear. Peter simply removes his wife from his perception by not seeing her: "Blindness is a weapon against time and space...The dominating principle of the universe is blindness...It permits the truncation of time when time in unendurable." Having become blind to his wife, he then discovers that he cannot become deaf to her, thus suggesting a strategic flaw which he cannot comprehend.
One class of books Peter finds objectionable: novels.
This is Canetti's skeleton key. Writing during the ascendancy of fascist and communist totalitarianism in the 1930's, fiction is the only effective tool for overcoming the insanity of ideological logics. The insanity is in our heads not in the world. Peter dislikes novels because he knows how they work, and he is implicitly a believer in totalitarian culture.
The tone of Auto da Fe is somewhat dismal, despite its comedic flow, because the human condition Canetti describes is somewhat dismal. Our devotion to ideology is a chronic issue which becomes more evident as democratic politics becomes more visible and, as recently, more radical. The tendency appears to be to blame the 'system', to look for procedural and regulatory solutions. Canetti suggests that these solutions won't get us very far.
Returning to the original German title, 'blinding' is a synonym in mystical Kabbalism for the 'making and breaking of vessels.' These vessels refer both to language and to the human beings who employ it, often unwittingly, to deceive themselves. The mystical tenor of Auto da Fe fits well with a Kabbalist interpretation, as does its denouement when we persist in our linguistic errors. We may indeed be better off reading more fiction.
Postscript: the following appeared in my feed. Reading is indeed both a submissive and subversive activity. It is also dangerous since its effects are subtle and incalculable. Nevertheless restricting reading is always a greater disaster.
The literal translation of the German title of Auto da Fe is The Blinding, or perhaps more idiomatically, The Deception. The question this latter raises is: Who is deceiving whom? The unrelenting comic irony suggests that everyone is deceiving not only everyone else, but also themselves. All the characters are mad to some degree, and Kafkaesque to the extent that they emerge out of a somewhat hostile, vaguely Eastern European world in which they are striving to survive but about which they have little understanding. Each pursues his chosen 'ism' - idealism, materialism, hedonism, aspirationalism - with relentless determination and in determined secrecy since none are comprehensible to the others.
Peter Kien, the central figure, is a pseudo-academic recluse whose self-identity is defined as the precise opposite of his bother George. Brother George is a celebrated gynaecologist turned psychiatrist who, therefore, (thinks he) knows everything there is to know about women. Peter knows absolutely nothing about other people much less women. He knows only books, particularly books written in the Chinese language which he has never heard spoken, and most particularly books written by Confucius, with whom he has frequent intimate conversations and intellectual arguments. Without advice or consultation Peter marries his housekeeper. What could possibly go wrong?
Mutual connubial disappointment of course ensues. She wants sex and furniture; he wants silence and books. He feigns blindness; she, an affair. He mounts an insurrection, rousing his army of books to fever-pitch against the woman and the furniture, except, understandably enough, for the pacifist Buddhist tomes and the French volumes which decline to fight over a mere woman. The English participate grudgingly since the impetus for war had come from the racially inferior Chinese. Before overt hostilities can begin, Peter, this Napoleon de la bibliotheque, betrayed by a treacherous library ladder, has crashed to the carpeted floor, bleary and bleeding.
Peter, his brother George, his wife, the porter of his apartment block, the dwarf who is out to cheat him, even the salesman with whom the wife seeks an affair, all 'live in their heads'. The realities they perceive, or rather define, are patently delusional, in that for each to achieve their desired state the world would have to be different than it is. It would have to conform with Confucian aphorisms, or the advice of a demented mother, or the speculations of economic and business pundits. Each character has his own ideological touchstone which he values above all else, including actual personal well-being.
All actual experience is rationalised through the fateful filters adopted by each. Peter articulates the general philosophy: "Esse percipe, to be is to be perceived. What I do not perceive does not exist." Having established this premise, one's strategy becomes clear. Peter simply removes his wife from his perception by not seeing her: "Blindness is a weapon against time and space...The dominating principle of the universe is blindness...It permits the truncation of time when time in unendurable." Having become blind to his wife, he then discovers that he cannot become deaf to her, thus suggesting a strategic flaw which he cannot comprehend.
One class of books Peter finds objectionable: novels.
"Novels are so many wedges which the novelist, an actor with his pen, inserts into the closed personality of the reader. The better he calculates the size of the wedge and the strength of the resistance, so much more completely dies he crack open the personality of his victim. Novels should be prohibited by the State."
This is Canetti's skeleton key. Writing during the ascendancy of fascist and communist totalitarianism in the 1930's, fiction is the only effective tool for overcoming the insanity of ideological logics. The insanity is in our heads not in the world. Peter dislikes novels because he knows how they work, and he is implicitly a believer in totalitarian culture.
The tone of Auto da Fe is somewhat dismal, despite its comedic flow, because the human condition Canetti describes is somewhat dismal. Our devotion to ideology is a chronic issue which becomes more evident as democratic politics becomes more visible and, as recently, more radical. The tendency appears to be to blame the 'system', to look for procedural and regulatory solutions. Canetti suggests that these solutions won't get us very far.
Returning to the original German title, 'blinding' is a synonym in mystical Kabbalism for the 'making and breaking of vessels.' These vessels refer both to language and to the human beings who employ it, often unwittingly, to deceive themselves. The mystical tenor of Auto da Fe fits well with a Kabbalist interpretation, as does its denouement when we persist in our linguistic errors. We may indeed be better off reading more fiction.
Postscript: the following appeared in my feed. Reading is indeed both a submissive and subversive activity. It is also dangerous since its effects are subtle and incalculable. Nevertheless restricting reading is always a greater disaster.
July 8, 2018
This is the world as we know it - crazy as can be!
It strikes me as strange that the English and German titles for this masterpiece are so different, and yet so fitting. Canetti, bilingual, multifaceted, a master of wordplay, must have delighted in the ambiguity. "Die Blendung", the German title, means "Deception", "Blinding"or "Delusion", whereas , act of faith, refers to the horrible crimes of religious fanatics during the Inquisition.
What happens if you believe blindly, and violently, in one truth, and set out to spread it to others?
Elias Canetti is one of those strange writers that are hard to grasp, and get more complex with each book I read.
When I first read Auto Da Fe, it instantly became a favourite that I started buying in bulk to give away to moderately pleased family members and friends who did not necessarily share my love for complicated, intellectually sophisticated plots and darkest sarcasm.
It is an allegory of different, incompatible layers of society, living in close proximity to each other, and thus forcing interactions upon its various representatives.
The novel is divided into the three parts, showing the different perspectives from which Canetti looks at society, and their chapter headings speak for themselves:
A Head Without A World,
A Headless World,
A World In The Head.
A purely intellectual scholar tries to withdraw from the outside world and live in peace with his erudition and library routines (A Head Without A World).
He is invaded by almost illiterate, but life-experienced representatives of the world, who strive to make a profit out of everything while seeking pleasure in physical activities (Headless World).
"A World In the Head" represents the madness that occurs when different people clash and try to impose their world views on each other.
As all of them are convinced that theirs is the right way of thinking, the others invariably appear to be mad. This is a reciprocal feeling, and the question for the reader is to figure out what kind of madness has befallen which character, including the doctor who is supposed to cure the other characters!
The novel manages to be both hilarious and thought-provoking, much like Canetti's work in general. When I read his play, , my general response was laughter, even though it dealt with the taboo of death and our relationship to it. In , he weighs human convictions, life styles and traditions against each other, and offers different interpretations of the meaning of life, without giving any one of them a particular advantage.
The sad message is that the different mindsets would all be able to coexist harmoniously if human beings could just be tolerant enough to leave each other in peace with their respective personal obsessions.
The brutality starts when we interfere with the intent of becoming missionaries of our specific madness, or when we think we are powerful and clever enough to exploit other people's passions in order to enrich ourselves and to live better according to our own indulgences.
As always, Canetti masters his dialogues, opening with a stunning interview between professor Kien and a young boy in front of a book shop, immediately showing the connection between the two worlds in the novel, and their difficulties to understand and tolerate each other:
'What are you doing here, my little man?'
'Nothing.'
'Then why are you standing here?'
'Just because.'
'Can you read?'
'Oh, yes.'
'How old are you?'
'Nine and a bit.'
'Which would you prefer, a piece of chocolate or a book?'
'A book.'
'Indeed? Splendid! So that's your reason for standing here?'
'Yes.'
'Why didn't you say so before?'
'Father scolds me.'
'Oh. And who is your father?'
'Franz Metzger.'
'Would you like to travel to a foreign country?'
'Yes. To India. They have tigers there.'
'And where else?'
'To China. They've got a huge wall there.'
'You'd like to scramble over it, wouldn't you?'
'It's much too thick and too high. Nobody can get over it. That's why they built it.'
'What a lot you know! You must have read a great deal already?'
'Yes. I read all the time. Father takes my books away. I'd like to go to a Chinese school. They have forty thousand letters in their alphabet. You couldn't get them all into one book.'
'That's only what you think.'
'I've worked it out.'
'All the same it isn't true. Never mind the books in the window. They're of no value. I've got something much better here. Wait. I'll show you. Do you know what kind of writing that is?'
'Chinese! Chinese!'
'Well, you're a clever little fellow. Had you seen a Chinese book before?'
'No, I guessed it.'
'These two characters stand for Meng Tse, the philosopher Mencius. He was a great man in China. He lived 2250 years ago and his works are still being read. Will you remember that?'
'Yes. I must go to school now.'
'Aha, so you look into the bookshop windows on your way to school? What is your name?'
'Franz Metzger, like my father.'
'And where do you live?'
'Twenty-four Ehrlich Strasse.'
'I live there too. I don't remember you.'
'You always look the other way when anyone passes you on the stairs. I've known you for ages. You're Professor Kien, but you haven't a school. Mother says you aren't a real Professor. But I think you are � you've got a library. Our Marie says, you wouldn't believe your eyes. She's our maid. When I'm grown up I'm going to have a library. With all the books there are, in every language. A Chinese one too, like yours. Now I must run.'
'Who wrote this book? Can you remember?'
'Meng Tse, the philosopher Mencius. Exactly 2250 years ago.'
'Excellent. You shall come and see my library one day. Tell my housekeeper I've given you permission. I can show you pictures from India and China.'
'Oh good! I'll come! Of course I'll come! This afternoon?'
'No, no, little man. I must work this afternoon. In a week at the earliest.'
My favourite quote:
“Yes, this was his home. Here no harm could come to him. He smiled at the mere idea that any harm could come to him here. He avoided looking at the divan on which he slept. Every human creature needed a home, not a home of the kind understood by crude knock-you-down patriots, not a religion either, a mere insipid foretaste of a heavenly home: no, a real home, in which space, work, friends, recreation, and the scope of a man's ideas came together into an orderly whole, into � so to speak � a personal cosmos. The best definition of a home was a library.�
It strikes me as strange that the English and German titles for this masterpiece are so different, and yet so fitting. Canetti, bilingual, multifaceted, a master of wordplay, must have delighted in the ambiguity. "Die Blendung", the German title, means "Deception", "Blinding"or "Delusion", whereas , act of faith, refers to the horrible crimes of religious fanatics during the Inquisition.
What happens if you believe blindly, and violently, in one truth, and set out to spread it to others?
Elias Canetti is one of those strange writers that are hard to grasp, and get more complex with each book I read.
When I first read Auto Da Fe, it instantly became a favourite that I started buying in bulk to give away to moderately pleased family members and friends who did not necessarily share my love for complicated, intellectually sophisticated plots and darkest sarcasm.
It is an allegory of different, incompatible layers of society, living in close proximity to each other, and thus forcing interactions upon its various representatives.
The novel is divided into the three parts, showing the different perspectives from which Canetti looks at society, and their chapter headings speak for themselves:
A Head Without A World,
A Headless World,
A World In The Head.
A purely intellectual scholar tries to withdraw from the outside world and live in peace with his erudition and library routines (A Head Without A World).
He is invaded by almost illiterate, but life-experienced representatives of the world, who strive to make a profit out of everything while seeking pleasure in physical activities (Headless World).
"A World In the Head" represents the madness that occurs when different people clash and try to impose their world views on each other.
As all of them are convinced that theirs is the right way of thinking, the others invariably appear to be mad. This is a reciprocal feeling, and the question for the reader is to figure out what kind of madness has befallen which character, including the doctor who is supposed to cure the other characters!
The novel manages to be both hilarious and thought-provoking, much like Canetti's work in general. When I read his play, , my general response was laughter, even though it dealt with the taboo of death and our relationship to it. In , he weighs human convictions, life styles and traditions against each other, and offers different interpretations of the meaning of life, without giving any one of them a particular advantage.
The sad message is that the different mindsets would all be able to coexist harmoniously if human beings could just be tolerant enough to leave each other in peace with their respective personal obsessions.
The brutality starts when we interfere with the intent of becoming missionaries of our specific madness, or when we think we are powerful and clever enough to exploit other people's passions in order to enrich ourselves and to live better according to our own indulgences.
As always, Canetti masters his dialogues, opening with a stunning interview between professor Kien and a young boy in front of a book shop, immediately showing the connection between the two worlds in the novel, and their difficulties to understand and tolerate each other:
'What are you doing here, my little man?'
'Nothing.'
'Then why are you standing here?'
'Just because.'
'Can you read?'
'Oh, yes.'
'How old are you?'
'Nine and a bit.'
'Which would you prefer, a piece of chocolate or a book?'
'A book.'
'Indeed? Splendid! So that's your reason for standing here?'
'Yes.'
'Why didn't you say so before?'
'Father scolds me.'
'Oh. And who is your father?'
'Franz Metzger.'
'Would you like to travel to a foreign country?'
'Yes. To India. They have tigers there.'
'And where else?'
'To China. They've got a huge wall there.'
'You'd like to scramble over it, wouldn't you?'
'It's much too thick and too high. Nobody can get over it. That's why they built it.'
'What a lot you know! You must have read a great deal already?'
'Yes. I read all the time. Father takes my books away. I'd like to go to a Chinese school. They have forty thousand letters in their alphabet. You couldn't get them all into one book.'
'That's only what you think.'
'I've worked it out.'
'All the same it isn't true. Never mind the books in the window. They're of no value. I've got something much better here. Wait. I'll show you. Do you know what kind of writing that is?'
'Chinese! Chinese!'
'Well, you're a clever little fellow. Had you seen a Chinese book before?'
'No, I guessed it.'
'These two characters stand for Meng Tse, the philosopher Mencius. He was a great man in China. He lived 2250 years ago and his works are still being read. Will you remember that?'
'Yes. I must go to school now.'
'Aha, so you look into the bookshop windows on your way to school? What is your name?'
'Franz Metzger, like my father.'
'And where do you live?'
'Twenty-four Ehrlich Strasse.'
'I live there too. I don't remember you.'
'You always look the other way when anyone passes you on the stairs. I've known you for ages. You're Professor Kien, but you haven't a school. Mother says you aren't a real Professor. But I think you are � you've got a library. Our Marie says, you wouldn't believe your eyes. She's our maid. When I'm grown up I'm going to have a library. With all the books there are, in every language. A Chinese one too, like yours. Now I must run.'
'Who wrote this book? Can you remember?'
'Meng Tse, the philosopher Mencius. Exactly 2250 years ago.'
'Excellent. You shall come and see my library one day. Tell my housekeeper I've given you permission. I can show you pictures from India and China.'
'Oh good! I'll come! Of course I'll come! This afternoon?'
'No, no, little man. I must work this afternoon. In a week at the earliest.'
My favourite quote:
“Yes, this was his home. Here no harm could come to him. He smiled at the mere idea that any harm could come to him here. He avoided looking at the divan on which he slept. Every human creature needed a home, not a home of the kind understood by crude knock-you-down patriots, not a religion either, a mere insipid foretaste of a heavenly home: no, a real home, in which space, work, friends, recreation, and the scope of a man's ideas came together into an orderly whole, into � so to speak � a personal cosmos. The best definition of a home was a library.�
August 25, 2021
Die Blendung = The Blinding = ܳٴ-岹-é = The Tower of Babel, Elias Canetti
Auto da Fé is a 1935 novel by Elias Canetti; the title of the English translation (by C. V. Wedgwood, Jonathan Cape, Ltd, 1946) refers to the burning of heretics by the Inquisition.
The novel is a dark and disorienting tale of the self-destructive character of totalitarian thinking.
The novel begins with a conversation between Kien and a schoolboy in the street, who shows keen interest in Chinese texts.
Kien consequently invites the boy to see his library. He immediately regrets the invitation and when the boy comes, Kien's housekeeper, Therese, boots the boy out of the apartment.
Kien is grateful to her and admires such staunch enforcement of the rules surrounding his library.
She shows interest in learning, and he begrudgingly lends her the most beat up book in his collection, believing she would defile the nicer editions.
When he sees that she treats it with greater deference even than he, he decides to marry her, imagining that his library is in very good hands. ...
ناریخ نخستین خوانش روز بیست و چهارم ماه آگوست سال 2008میلادی
عنوان: کیف� آتش� (برج� بابل�)؛ نویسنده الیاس� کانتی� مترج� سروش� حبیبی� تهران، نیلوفر، 1384؛ در 674ص؛ شابک 9644482433؛ چاپ دوم سال 1386؛ موضوع داستانهای نویسندگان بلغارستان - سده 20م
کتاب «کیفر آتش» ماجرای زندگی یک دانشمند است؛ او فردی انزوا طلب، و عاشق سکوت، و حوزه� ی تخصصیا� نیز، مطالعات کشور و فرهنگ چین است؛ او کسی است که دوست میدارد، همانند کتابها� ساکت و پر از دانش باشد؛ اما در گذر داستان و طی رویدادهایی مجبور میشود� از کتابخانه� ی خود بیرون بیاید، و با دنیای بیرون نیز مواجه بشود؛ کتاب «کیفر آتش» و به طور کلی آثار «الیاس کانتی» پر از جزئیات ریز است، ایشان همچنین در آفرینش شخصیته� کم مانند هستند
نقل از متن: (او طی گردش روزانه� ی خود، از ساعت هفت تا هشت صبح، عادت داشت که به ویترین کتابفروشیهایی که سر راهش بودند، نگاهی بیاندازد؛از اینکه میدی� دامنه� ی هرزگی و کثافت، مثل علف هرز، هر روز گستردهت� میشود� اندکی به نشاط میآمد� او خود صاحب بزرگترین کتابخانه خصوصی آن شهر بزرگ بود؛ بخش ناچیزی از کتابخانه را هميشه همراه خود برمیداشت؛ او اينکار را از سر احتیاط میکرد، زیرا با عشق شدیدی که به کتاب داشت، و این تنها سودایی بود که در زندگی پرکار، و بر سختگیری استوارش، به خود روا میداشت، مشکل میتوانست از خرید کتاب، حتی کتابهای بد، خودداری کند؛ خوبی کار این بود، که کتابفروشیه� اغلب بعد از ساعت هشت، باز میشدند؛ گاهی کارآموز جوانی که میخواست اعتماد رئیسش را به خود جلب کند؛ زودتر از وقت آمده، و در انتظار کارمند ارشد، پشت در ایستاده بود، و کلید در کتابفروشی را، با شوق از او میگرفت، و میگفت: «من از ساعت هفت اینجایم.»؛ یا «در بسته است نمی توانم بروم سر کارم!»؛ این علاقمندی به کتاب، بر دل «کین» مینشست؛ پایداری بسیار میخواست که فورا به دنبال آنها به کتابفروشی وارد نشود؛ کتابفروشهای کم مایه تر، اغلب سحرخیز بودند، و از ساعت هفت و نیم، پشت در باز مغازه شان، سر به کارشان مشغول میداشتند؛ «کین» به منظور مبارزه با وسوسه هایش، بر کیف پر از کتاب خود، دست میکوفت؛ آن را تنگ در بغل میفشرد، به شیوه ی خاصی که خود یافته بود، تا هر چه بیشتر از تنش، با آن در تماس باشد؛ دنده هایش از پشت لباس نازک، و بدقواره اش، آن را حس میکردند؛ بازویش را در فرورفتگی جانبی کیف جا میداد، که قالب آن بود؛ ساعدش زیر کیف را میگرفت، و انگشتان گشوده اش، با شوق لمس بر سطوح کیف، گسترده میشد؛ اين مراقبت بیش از اندازه را، در دل خود به سبب ارزش بسیار کتابهای درون کیف، جایز میشمرد.)؛ پایان
تاریخ بهنگام رسانی 02/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Auto da Fé is a 1935 novel by Elias Canetti; the title of the English translation (by C. V. Wedgwood, Jonathan Cape, Ltd, 1946) refers to the burning of heretics by the Inquisition.
The novel is a dark and disorienting tale of the self-destructive character of totalitarian thinking.
The novel begins with a conversation between Kien and a schoolboy in the street, who shows keen interest in Chinese texts.
Kien consequently invites the boy to see his library. He immediately regrets the invitation and when the boy comes, Kien's housekeeper, Therese, boots the boy out of the apartment.
Kien is grateful to her and admires such staunch enforcement of the rules surrounding his library.
She shows interest in learning, and he begrudgingly lends her the most beat up book in his collection, believing she would defile the nicer editions.
When he sees that she treats it with greater deference even than he, he decides to marry her, imagining that his library is in very good hands. ...
ناریخ نخستین خوانش روز بیست و چهارم ماه آگوست سال 2008میلادی
عنوان: کیف� آتش� (برج� بابل�)؛ نویسنده الیاس� کانتی� مترج� سروش� حبیبی� تهران، نیلوفر، 1384؛ در 674ص؛ شابک 9644482433؛ چاپ دوم سال 1386؛ موضوع داستانهای نویسندگان بلغارستان - سده 20م
کتاب «کیفر آتش» ماجرای زندگی یک دانشمند است؛ او فردی انزوا طلب، و عاشق سکوت، و حوزه� ی تخصصیا� نیز، مطالعات کشور و فرهنگ چین است؛ او کسی است که دوست میدارد، همانند کتابها� ساکت و پر از دانش باشد؛ اما در گذر داستان و طی رویدادهایی مجبور میشود� از کتابخانه� ی خود بیرون بیاید، و با دنیای بیرون نیز مواجه بشود؛ کتاب «کیفر آتش» و به طور کلی آثار «الیاس کانتی» پر از جزئیات ریز است، ایشان همچنین در آفرینش شخصیته� کم مانند هستند
نقل از متن: (او طی گردش روزانه� ی خود، از ساعت هفت تا هشت صبح، عادت داشت که به ویترین کتابفروشیهایی که سر راهش بودند، نگاهی بیاندازد؛از اینکه میدی� دامنه� ی هرزگی و کثافت، مثل علف هرز، هر روز گستردهت� میشود� اندکی به نشاط میآمد� او خود صاحب بزرگترین کتابخانه خصوصی آن شهر بزرگ بود؛ بخش ناچیزی از کتابخانه را هميشه همراه خود برمیداشت؛ او اينکار را از سر احتیاط میکرد، زیرا با عشق شدیدی که به کتاب داشت، و این تنها سودایی بود که در زندگی پرکار، و بر سختگیری استوارش، به خود روا میداشت، مشکل میتوانست از خرید کتاب، حتی کتابهای بد، خودداری کند؛ خوبی کار این بود، که کتابفروشیه� اغلب بعد از ساعت هشت، باز میشدند؛ گاهی کارآموز جوانی که میخواست اعتماد رئیسش را به خود جلب کند؛ زودتر از وقت آمده، و در انتظار کارمند ارشد، پشت در ایستاده بود، و کلید در کتابفروشی را، با شوق از او میگرفت، و میگفت: «من از ساعت هفت اینجایم.»؛ یا «در بسته است نمی توانم بروم سر کارم!»؛ این علاقمندی به کتاب، بر دل «کین» مینشست؛ پایداری بسیار میخواست که فورا به دنبال آنها به کتابفروشی وارد نشود؛ کتابفروشهای کم مایه تر، اغلب سحرخیز بودند، و از ساعت هفت و نیم، پشت در باز مغازه شان، سر به کارشان مشغول میداشتند؛ «کین» به منظور مبارزه با وسوسه هایش، بر کیف پر از کتاب خود، دست میکوفت؛ آن را تنگ در بغل میفشرد، به شیوه ی خاصی که خود یافته بود، تا هر چه بیشتر از تنش، با آن در تماس باشد؛ دنده هایش از پشت لباس نازک، و بدقواره اش، آن را حس میکردند؛ بازویش را در فرورفتگی جانبی کیف جا میداد، که قالب آن بود؛ ساعدش زیر کیف را میگرفت، و انگشتان گشوده اش، با شوق لمس بر سطوح کیف، گسترده میشد؛ اين مراقبت بیش از اندازه را، در دل خود به سبب ارزش بسیار کتابهای درون کیف، جایز میشمرد.)؛ پایان
تاریخ بهنگام رسانی 02/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
October 26, 2020
Canetti'nin Körleşme'yi üçe böldüğü gibi, ben de Körleşme ile olan ilişkimi üçe böleceğim: Körleşmeyi Okumadan Önce, Körleşmeyi Okurken, Körleşme'yi Okuduktan Sonra olarak üç farklı yorum yapacağım.
Körleşme'yi okumadan önce
Canetti'yi pek tanımıyorum. Marakeş'te Sesler'den pek keyif almamış ve onda sıradışı bir şey bulamamıştım. Körleşme çok sık karşıma çıkan, ismini sık duyduğum bir kitap ama Canetti ile tanışmamız biraz sıkıcı gelen bir seyahatname ile oldu, onunla yeniden bir araya gelmek... Bilemiyorum. Sonra Kula'da saçma bir mola yerinde Körleşme'yi görüyorum... Hmmm, alayım bari.
Uzun süre kitaplıkta okunmadan durur diye düşünüyordum alırken. Kula'dan Ankara'ya, Ankara'dan İzmir'e sırtımda taşıdım Körleşme'yi (uzun zamandır otostop yolculuklarımda bile sırtıma kilolarca kitap taşırken, çilecilik konusunda Kien'e nasıl da benzediğimin farkında değildim henüz). Sonra evde okuyacak pek de ilgi çekici bir şey bulamayınca, bir anda Körleşme'ye başlayıvermiş buldum kendimi.
Körleşme'yi okurken
Hiç böyle bir şey beklemiyordum. Hiç mi hiç beklemiyordum böyle bir şey. Bu ne? Bu nasıl bir anlatım? Bu ne delilik? Çok aklı selim, oturaklı bir kitap bekliyordum.
Okurken çok geriliyorum. İliklerime işliyor gerilim. Tırnaklarımı yeme alışkanlığı edineceğim. Neler oluyor. Her kafadan bir ses. Herkes ne kadar haklı ve ne kadar aciz. Herkes ne kadar tutkuyla dolu ve tutkuları konusunda ne kadar da aktif. Parazit. Herkes bir şeyleri emen bir parazit. Hepsi. Bu bir tutkular savaşı. Üff. Bu cüce de nereden çıktı. Komik. Git buradan pis cüce. Git buradan. Kurtul şu cüceden. Seni kandırıyor. Yumruk tekme yumruk. Polis. Olan kuşlara oldu. Şerçe-parmak-serçe parmak. Deliriyorum. İmdat. Ter. Ter. Odysseus diyor şimdi de. Kalkmış bir de Odysseus'dan bahsediyor. Hay allah, hepsi bunun için miymiş yani. Deliriyorum. Deliriyorum. Ohhh bitti. Offff bitti :(
Körleşme'yi okuduktan sonra
Neydi bu şimdi? İliklerime işledi. Hmm, bu ter kokusu da ne böyle. Kadınları mı yeriyor yoksa kadınları yerenleri mi eleştiriyor? Bireyin deliliğinden toplumu mu sorumlu tutuyor yoksa toplumun bu hale gelmesinin sorumlusunun sorumsuz bireyler olduğunu mu söylüyor? Açıp kim ne demiş biraz okuyayım. Hıh! Canetti Nazizim'den çok çekmiş, kitabı 26 yaşında yazmış. Hah, bak ilk bölüm tez, ikinci bölüm anti tez, üçüncü bölüm sentezmiş. Hah! Canetti Kant'a gönderme yapmışmışmış. Hah, tamam işte ya sorumsuz aydınları eleştiriyormuş. Falan da filan. İyi de o cüce de nereden çıktı. Kim yazar aydının sorumsuzluğunu eleştirmek için böyle delilikleri. Yok satranç oynamayı seven birine denk gelmek için yatağın altında pusuya yatmak filan...Seni gidi çılgın. Seni gidi çılgın!
Size bir sır vermek istiyorum. Herkes bir şekilde kitle ve iktidar bağlamında, psikoloji bağlamında tarihsel analizini yapmış kitabın ama daha bunu söyleyenine denk gelmedim:
Canetti delinin teki. Yok, yok. Aklı olan yazamaz böyle kitap. Delirmiş işte. Düpedüz deli. Salıverin Canetti'yi. Salın gitsin.
Kuramcı dürtülerini, mantıkçı yönünü bastıramayan Aslı'nın hatırına ek yorum.
Bence Canetti ne Kien'in ne Therese, Kapıcı ve Cüce'nin ne de Kien'in kardeşinin tarafına yerleşip yazmış bu kitabı. Yoksa her karakterin fantezi dünyasını bu kadar parlak ve canlı aktaramaz, aktarmakla da zaten uğraşmazdı diye düşünüyorum. Eğer biz sayfalarca Therese'in Puda ile ilgili hayallerini okurken onunla bir anlığına da olsa empati kuruyorsak; Cüce'den nefret etmek ile, satranç müsabakasında onu alkışlamak arasıda kalıyorsak, Canetti'nin Körleşme'yi taraflı yazmış olması mümkün değil. O yüzden Körleşme ancak Deleuze'ün perspektifinden okunursa sağlıklı olur diye düşünüyorum.
Körleşme'yi yazan Canetti bir ''erkek'', bir ''aydın'' , bir ''Alman'' değil; erkek ve kadın arasında, cehalet ve aydınlanma arasında seyahat eden bir form olarak canlanıyor gözümde. Oluş halinde bir insan-insancık. Bu yüzden Körleşme özelinde Canetti'yi, durağanlığın, sabit bir bakışın değil de; karakterleri arasında seyahat eden, değişen perspektiflerin yazarı olarak görmek daha uygun bence.
Körleşme'yi okumadan önce
Canetti'yi pek tanımıyorum. Marakeş'te Sesler'den pek keyif almamış ve onda sıradışı bir şey bulamamıştım. Körleşme çok sık karşıma çıkan, ismini sık duyduğum bir kitap ama Canetti ile tanışmamız biraz sıkıcı gelen bir seyahatname ile oldu, onunla yeniden bir araya gelmek... Bilemiyorum. Sonra Kula'da saçma bir mola yerinde Körleşme'yi görüyorum... Hmmm, alayım bari.
Uzun süre kitaplıkta okunmadan durur diye düşünüyordum alırken. Kula'dan Ankara'ya, Ankara'dan İzmir'e sırtımda taşıdım Körleşme'yi (uzun zamandır otostop yolculuklarımda bile sırtıma kilolarca kitap taşırken, çilecilik konusunda Kien'e nasıl da benzediğimin farkında değildim henüz). Sonra evde okuyacak pek de ilgi çekici bir şey bulamayınca, bir anda Körleşme'ye başlayıvermiş buldum kendimi.
Körleşme'yi okurken
Hiç böyle bir şey beklemiyordum. Hiç mi hiç beklemiyordum böyle bir şey. Bu ne? Bu nasıl bir anlatım? Bu ne delilik? Çok aklı selim, oturaklı bir kitap bekliyordum.
Okurken çok geriliyorum. İliklerime işliyor gerilim. Tırnaklarımı yeme alışkanlığı edineceğim. Neler oluyor. Her kafadan bir ses. Herkes ne kadar haklı ve ne kadar aciz. Herkes ne kadar tutkuyla dolu ve tutkuları konusunda ne kadar da aktif. Parazit. Herkes bir şeyleri emen bir parazit. Hepsi. Bu bir tutkular savaşı. Üff. Bu cüce de nereden çıktı. Komik. Git buradan pis cüce. Git buradan. Kurtul şu cüceden. Seni kandırıyor. Yumruk tekme yumruk. Polis. Olan kuşlara oldu. Şerçe-parmak-serçe parmak. Deliriyorum. İmdat. Ter. Ter. Odysseus diyor şimdi de. Kalkmış bir de Odysseus'dan bahsediyor. Hay allah, hepsi bunun için miymiş yani. Deliriyorum. Deliriyorum. Ohhh bitti. Offff bitti :(
Körleşme'yi okuduktan sonra
Neydi bu şimdi? İliklerime işledi. Hmm, bu ter kokusu da ne böyle. Kadınları mı yeriyor yoksa kadınları yerenleri mi eleştiriyor? Bireyin deliliğinden toplumu mu sorumlu tutuyor yoksa toplumun bu hale gelmesinin sorumlusunun sorumsuz bireyler olduğunu mu söylüyor? Açıp kim ne demiş biraz okuyayım. Hıh! Canetti Nazizim'den çok çekmiş, kitabı 26 yaşında yazmış. Hah, bak ilk bölüm tez, ikinci bölüm anti tez, üçüncü bölüm sentezmiş. Hah! Canetti Kant'a gönderme yapmışmışmış. Hah, tamam işte ya sorumsuz aydınları eleştiriyormuş. Falan da filan. İyi de o cüce de nereden çıktı. Kim yazar aydının sorumsuzluğunu eleştirmek için böyle delilikleri. Yok satranç oynamayı seven birine denk gelmek için yatağın altında pusuya yatmak filan...Seni gidi çılgın. Seni gidi çılgın!
Size bir sır vermek istiyorum. Herkes bir şekilde kitle ve iktidar bağlamında, psikoloji bağlamında tarihsel analizini yapmış kitabın ama daha bunu söyleyenine denk gelmedim:
Canetti delinin teki. Yok, yok. Aklı olan yazamaz böyle kitap. Delirmiş işte. Düpedüz deli. Salıverin Canetti'yi. Salın gitsin.
Kuramcı dürtülerini, mantıkçı yönünü bastıramayan Aslı'nın hatırına ek yorum.
Bence Canetti ne Kien'in ne Therese, Kapıcı ve Cüce'nin ne de Kien'in kardeşinin tarafına yerleşip yazmış bu kitabı. Yoksa her karakterin fantezi dünyasını bu kadar parlak ve canlı aktaramaz, aktarmakla da zaten uğraşmazdı diye düşünüyorum. Eğer biz sayfalarca Therese'in Puda ile ilgili hayallerini okurken onunla bir anlığına da olsa empati kuruyorsak; Cüce'den nefret etmek ile, satranç müsabakasında onu alkışlamak arasıda kalıyorsak, Canetti'nin Körleşme'yi taraflı yazmış olması mümkün değil. O yüzden Körleşme ancak Deleuze'ün perspektifinden okunursa sağlıklı olur diye düşünüyorum.
Körleşme'yi yazan Canetti bir ''erkek'', bir ''aydın'' , bir ''Alman'' değil; erkek ve kadın arasında, cehalet ve aydınlanma arasında seyahat eden bir form olarak canlanıyor gözümde. Oluş halinde bir insan-insancık. Bu yüzden Körleşme özelinde Canetti'yi, durağanlığın, sabit bir bakışın değil de; karakterleri arasında seyahat eden, değişen perspektiflerin yazarı olarak görmek daha uygun bence.
January 2, 2020
One of the authors who truly deserved the Nobel prize and amazed and frightened me like hardly any classic.
It´s so weird, disturbing and freaky while having so much subtext and criticism of human nature at the same time and that it was written in the early 1930s by a Jewish author in Vienna who had a very good sense for the grievances of the time and peoples minds makes it unique.
The main idea of an introverted academic, unable to deal with the real world, getting lost in both his theoretical work and ingenuity and the falsehood of human nature he can´t deal with or understand or accordingly react to, is placed in a setting years before one of the worst catastrophes in history.
Canetti was interested in mass psychology and the cult of personality and integrated those dark sides as metaplots in his work, mixed with the conventional madness and loss of relation to reality bye each character, a classic homage to the real life.
It has an epic ending too, go, read, it, although it is really closer to work than fun because the language is not only old-fashioned (Duh!), but extremely complex too.
A wiki walk can be as refreshing to the mind as a walk through nature in this completely overrated real life outside books:
It´s so weird, disturbing and freaky while having so much subtext and criticism of human nature at the same time and that it was written in the early 1930s by a Jewish author in Vienna who had a very good sense for the grievances of the time and peoples minds makes it unique.
The main idea of an introverted academic, unable to deal with the real world, getting lost in both his theoretical work and ingenuity and the falsehood of human nature he can´t deal with or understand or accordingly react to, is placed in a setting years before one of the worst catastrophes in history.
Canetti was interested in mass psychology and the cult of personality and integrated those dark sides as metaplots in his work, mixed with the conventional madness and loss of relation to reality bye each character, a classic homage to the real life.
It has an epic ending too, go, read, it, although it is really closer to work than fun because the language is not only old-fashioned (Duh!), but extremely complex too.
A wiki walk can be as refreshing to the mind as a walk through nature in this completely overrated real life outside books:
October 7, 2015
Two in a two days! This book was also removed from my books. It was substituted with a book in Italian. See msg 6 for the probable explanation.
This one, the Canetti one, I read years ago. It was a difficult, depressing and extremely bizarre book. Of course I loved the book because Peter Klein (the 'hero') loves books beyond all else. Kindred spirits almost .
The other book that mine got substituted for? I don't know anything about it, I don't speak Italian. Bizarre that swap, I wonder how it happened?
Read Nov. 2000
This one, the Canetti one, I read years ago. It was a difficult, depressing and extremely bizarre book. Of course I loved the book because Peter Klein (the 'hero') loves books beyond all else. Kindred spirits almost .
The other book that mine got substituted for? I don't know anything about it, I don't speak Italian. Bizarre that swap, I wonder how it happened?
Read Nov. 2000
May 15, 2024
The passion for knowledge causes the world's disconnection—wrote Canetti's first novel to exorcise his demons.
April 25, 2018
kitap üzerine söylenmiş çokça şey var o nedenle ben daha çok bana neler hissettirdiğinden bahsetmek isterim. yarattığı karanlık ve tekinsiz atmosfer insanı inanılmaz biçimde içine çekiyor. hatta bazen öyle şeylerden bahsetti ki özellikle ilk ve son bölümlerde korkmamak dehşete kapılmamak işten bile değildi. 2. bölümün uzunluğu beni de biraz rahatsız etse de uzun zamandır beni bu kadar düşündüren ve tedirgin eden bir kitap okumamıştım.
April 30, 2024
نابینایی
دو نکته در این کتاب جالب توجه هست.
اول اینکه بعد از نزدیک به بیست سال از انتشار ترجمه فارسی، آخرین چاپ مربوط به ده سال قبل و سومین نوبت هست. واقعا از یک کتاب چه انتظاری داریم که به این شاهکار بی توجه بودیم؟! این کتاب به نوعی گمنام مونده در حالی که بعضی از کتاب های هدر دهنده کاغذ با تعداد چاپ های نجومی بازار رو تسخیر کردند!
جا داره از نشر نیلوفر هم بابت اینکه کتاب چاپ شده در سال نود و سه رو به قیمت روز و لحظها� بهمون میفروش� تشکر کنم.
دوم هم یک گلایه از مترجم محترم کتاب. روی جلد دو عنوان به چشم میخور� که در کمال تعجب هر دو دست پخت آقای حبیبی هست و عناوین اصلی نیست. واقعا چرا؟ فارغ از اسامی انتخاب شده که بی ارتباط به داستان نیست و حتی اسم کیفرآتش وظیفه� اسپویل بخشی از داستان رو به عهده گرفته این تغییر رو منطقی نمیدون�. یعنی خود نویسنده درک و فهم درستی از داستانی که روایت کرده نداره؟ چرا باید در کارش دخالت کرد؟
اسم اصلی کتاب «کورکردن» هست. موضوعی که از صفحات اولیه کتاب ازش استفاده شده و در ادامه هم به وفور تکرار میش�. با یادآوری داستان کتابدار کتابخانه بزرگ اسکندریه که به نابینایی دچار شد و تاب این تغییر رو نیاورد و خودش رو خلاص کرد تنها ترس شخصیت اصلی{پتر کین} معرفی شده. ترس روزی که بخاطر نابینا شدن از مطالعه محروم بشه!
از طرفی معنای دقیقتر و قابل درک عنوان کتاب اغوا هست. و اشاره به زنی داره که با اغواگری وارد زندگی کین شد و همه چیز رو یکباره دگرگون کرد.
برج بابل هم که به نفرین مشهوری اشاره کرده. نفرینی که زبان مردم سراسر جهان رو متفاوت کرد تا آدم حرف آدم رو نفهمه. ویژگیا� که اغلب شخصیت های داستان بهش دچارند و در عین همزبانی بازهم درکی ازهم ندارند. هرکسی صرفا پیگیر مسیر خودش هست و برای طی کردن این مسیر و منافعش از هیچ کاری ابایی نداره.
تنها دلیلی که به فکرم میرس� این هست که تغییر عنوان بخاطر عدم تداخل با کتاب مشهور ساراماگو «کوری» رخ داده. ولی بازهم عذر موجهی نیست.
من ابدا مشکلی با آقای حبیبی ندارم و مثل خیلی از شماها بیشتر کتاب ها رو با ترجمه ایشون خوندم. با یک برسی مختصر متوجه میشی� که بیشترین کتاب های با دو عنوان چاپ شده روی جلد دستپخت آقای حبیبی هست(زنگبار یا دلیل آخر - شیاطین یا جن زدگان(که این دو عنوان هم درست نیست) - داستان دوست من یا کنولپ - پیکار با سرنوشت یا زندگی و سرنوشت و ...) این دستکاری به ظاهر ساده صرفاً باعث بی اعتمادی برای من به عنوان خواننده هست و به این فکر میکن� وقتی مترجم کتاب به عنوان رحم نکرده داخل کتاب ممکنه چه تغییراتی رخ داده باشه؟!
از حواشی بگذریم و به محتوا بپردازیم:
دکتر پتر کین شرق شناس بسیار دانا و صاحب یکی از بزرگترین کتابخانه هاست. کین همیشه با خودش تعدادی کتاب، حتی در گردش روزانه به همراه داره. کتاب هایی که با روز قبل متفاوتند و انتخابشون الگوریتم نسبتا پیچیدها� داره. بعد از چندین دقیقه خیره شدن به عطف کتابهایی که محل قرارگیری تک تکشون رو میدون� تعدادی رو داخل کیف قرار میده و از خانه خارج میش�.
روابط کین با مردم نه در حد صفر، بلکه زیر صفر و منفی هست. مثلا وقتی شخصی در خیابان ازش آدرس مکانی رو جویا میش� اون هیچ عکس العمل و کوششی برای پاسخ نشون نمیده� انگار که اصلا چیزی نشنیده.
جهان کین فقط و فقط محدود به کتابخانها� هست. ارث عظیمی که به مرور با خرید مجموعه های مختلف و با ارزش ته کشید و حالا به یک کتابخانه عظیم تبدیل شده.
دغدغه کین چیزی نیست جز حفظ امنیت و سلامت تک تک اعضای این کتابخونه. با هر صدمه کوچک به یک کتاب انگار که داره جونش رو زیر رگبار مسلسل از دست مید�.
یک سوم اولیه داستان پر شده از این دست عادات و طرز فکر دوستداران کتاب و خوندنش برای مایی که کتاب جزٔ جدایی ناپذیری از زندگیمون شده عمیقا لذتبخشه. اما این فضای نرم و لطیف آرامش پیش از یک طوفان بسیار سهمگینه و نباید بهش دل خوش کرد.
کتاب سه بخش داره و به عقیده عموم بعد از بخش هیجان انگیز اول، جذابیت بطور قابل ملاحظها� افول میکن�. چون دیگه خبری از توصیف روزمرگی های دل انگیز یک عاشق کتاب نیست و ما به همراه کین از خانه� پر از کتاب به زندگی در جامعه تبعید میشی�. اما من اینطور فکر نمیکن�. کتاب تا انتها بطور قابل ملاحظها� با کیفیت هست و بخش اول بستر سازی فوق العاده� نویسنده برای وقایع دو بخش بعد رو فراهم میکن�. تنها با شناخت درست و کافی از کین که در بخش اول حاصل میشه� تصمیمات و تفکراتش قابل درک و لمس خواهد بود وگرنه اگر با برش بخش اول، کتاب رو مجدد در اختیار شخص دیگها� بذاریم قطعا در انتها کین رو یک دیوانه غیر قابل کنترل خواهد دونست. هرچند که با وجود بخش اول هم همچنان دیوانه است. منتها در دسته بندی متفاوتی جا داره!
کین تنها زندگی میکن�. تنها در کنار یک کتابخانه عظیم. در یک حصار نامرئی خودساخته و بدور از تمامی هیاهوهای جهان اطراف. این حصر باعث شده تنها زاویه دید کین به دنیا و جامعه از دید کتابها باشه و شناخت و درک درستی از حقیقت زندگی پیدا نکنه. چون مطالب داخل کتابها در عین ارزشمندی همه� ماجرا نیست و برای رسیدن به یک شناخت حداقلی از اطرافمون نیازمند تعامل با بقیه هستیم. وگرنه شناخت ما به همون زاویه دید محدود خواهد بود.
این نقطه ضعف از نظر کین پنهان هست ولی برای افراد دیگه که اندک شناختی ازش پیدا کردند مثل روز روشنه. کین از نظر خودش یک روشنفکرِ عالم هست در صورتی که از نظر بقیه ابلهی بیش نیست. خدمتکار خانه{ترز} که نسبت به بقیه مدت بیشتری رو کنار اون زندگی کرده با زرنگی تمام کین رو گول میزن� تا رابطه اونها مستحکمت� بشه. و چه استحکامی منطقی تر از ازدواج؟!
مدت کوتاهی بعد از ازدواج کین از این تصمیم انقلابی سرتاپا پشیمان شده و دنبال راهی برای محدود کردن روابطش با ترز میگرد�. رابطها� که به دیدار سر میز غذا تقلیل پیدا کرده و بقیه� طول روز داخل اتاق مطالعه سپری میش�. کین در قبال سکوت ترز سر میز غذا بطور مکتوب مالکیت بقیه� اتاق هارو به ترز واگذار میکن�. ترز که حالا با ابعاد جدیدی از سادگی اون آشنا شده نقاب از چهره برمیدار� و شروع به دوشیدن هرچه بیشتر اموال کین میکن�. کین هم که تاب و توان مقابله نداره با هر خواسته موافقت میکن�. این درگیری تا جایی ادامه پیدا میکن� که از دارایی کین فقط مبلغی ذخیره شده در حساب بانکی براش باقی مونده. ترز هم که ثروت بادآورده بهش خوش اومده از هیچ نبردی برای بدست آوردن دفترچه حساب ابایی نداره و بلاخره با کتک زدن کین رو از خانه بیرون میکن�.
کین که سالها در آرامش و تنها زندگی کرده، حالا مجبور شده در شهر سرگردان باشه و مردم با حس کردن این ضعف و سادگی ضربها� حوالها� میکنن�. چون اطمینان دارند که این هتاکی قطعا بدون پاسخ خواهد بود.
دنیا سراسر با تصویر ذهنی کین متفاوته و اون با گذشت زمان حتی پیشرفتی نداره و این تفاوت رو احساس نمیکن�. اون رفته رفته تحلیل میر� و همچنان به اصول و باور های خودش باور داره و چیزی باعث تغییر این حس روشنفکریا� نیست.
در ادامه هم یک قوزی کوتوله در جانشینی ترز بیرون از خونه شروع به سوٰاستفاده از کین میکن� و ...
داستان این کتاب رنگ و بوی ضد نازی داره و صرفا یک روایت سرگرم کننده و پند دهنده نیست. بدنیست کمی به تاریخچه زندگی پرفراز و نشیب کانتی گریز بزنیم.
الیاس کانتی در سال 1905 در بلغارستان بدنیا اومد که در اون دوران بخشی از امپراطوری نزدیک فروپاشی عثمانی بود. پدر و مادرش هم هر دو یهودی و مهاجر از اسپانیا بودند. تا کودکی زبان مادریش اسپانیایی بود اما با شروع حجمه درگیری های اروپا عازم انگلستان شدند و اونجا فرانسه و انگلیسی رو هم یاد گرفت. اندکی بعد هم به وین مهاجرت کردند و با المانی آشنا شد و همه کتابهاشو هم به آلمانی نوشت. دکترای شیمی گرفت ولی هیچوقت در زمینه علم فعالیت نکرد.
شاید اون نکته آغاز متن رو کمی بیش از ایرادگیری به یک مترجم بلندآوازه بدونید. ولی بد نیست بدونیم که کانتی در کودکی سخت بیمار شد و برای مدتی بیناییا� رو از دست داد و احتمالا تا آخر عمر با ترس نابینایی سر کرد. عجیب و غیرمنتظره نیست که اولین کتابش از دل این ترس جوشیده باشه. حالا بازهم فکر میکنی� من متوهمم؟
نگارش این کتاب حوالی سال 30 صورت گرفت و چندسال بعد منتشر شد. دورانی که به تازگی نازی ها و هیتلر با نگاهی جدید حکومت آلمان رو تصاحب کردند و موجی از یهودستیزی رو بوجود آوردند. ترز به عنوان یک زن اغواگر نمادی از حکومت رایش سوم هست که در ابتدا مردم رو با فریب امیدوار کرد اما در ادامه پرده های حائل کنار رفت و خشونتا� جهان رو سیاه کرد. در مقابل کین هم نمادی از مردمی از آلمان هست که جاخوش کردند و اطلاع درستی از وقایع اطراف ندارند. اشتباهی که شاید راه جبران و برگشتی نداشته باشه.
شاید این معروف ترین کتاب داستانی کانتی باشه اما نوشته های اون محدود به داستان نیست. کتاب توده و قدرت که جامعه شناسی هست کتابی بود که احتمالا جایزه نوبل رو نصیبش کرد و در بقیه کتابهای داستانیش هم به وفور نماد های سیاسی به چشم میاد.
شخصیت پردازی این کتاب بی نقص و شگفت انگیزه. مدتها بود کتابی به این کیفیت در پرداخت شخصیت ها مطالعه نکرده بودم. تک تک شخصیت ها ملموس و واقعیان�. مخصوصا کین و ترز. فکر نمیکن� حالا حالا ها در کتابی به شخصیتی منفور تر از ترز برخورد کنم. شخصیتی که شاید داد جامعه خانم هارو بلند کنه از اینکه یک زن از جنسیتش به عنوان تله برای دوشیدن آقایون استفاده میکن�. اما این حقیقت غیرقابل انکار هست که از این دست افراد وجود دارند.
درصد قابل توجهی از گفتگو های داستان روی کوبیدن زنها متمرکز شده و اگر فکر میکنی� این ویژگی آزارتون میده از این کتاب فاصله بگیرید. هر چند که خود کانتی هم روابط خارج از ازدواج متععدی داشت، و همسرش هم که راه گریزی ازش نداشت زندگیش رو جدا کرد که حداقل کمتر درد بکشه.
خیلی از این کتاب لذت بردم. به زودی سه جلد خاطرات کانتی رو هم میذارم توی برنامه مطالعه!
در بخشی از داستان کین با شخصی برخورد میکن� که بخاطر تنگدستی تعدادی کتاب رو برای فروش به همراه داره. اون با مهربانی مانعش میشه� کتابها رو تک تک برسی میکن�. در آخر ازش میپرس� قیمت همشون چقدره و وقتی مبلغ رو بهش پرداخت کرد کتابها رو هم پس مید�!
این ارزش دادن به کتاب حقیقتا آدم رو به وجد میاره. کتابهایی که سالها باما زندگی کردند و باهاشون خاطره ساختیم و بعضیاشون جزيی از وجودمون شدن. فروختن این کتابها هم به سختی فروش همون بخش از وجوده!
به یاد دانیل در سایه باد که وقتی با پدرش به گورستان کتابها رفت و پدرش از حلول روح خواننده در کتاب گفت...
یازدهم اردیبهشت صفرسه
دو نکته در این کتاب جالب توجه هست.
اول اینکه بعد از نزدیک به بیست سال از انتشار ترجمه فارسی، آخرین چاپ مربوط به ده سال قبل و سومین نوبت هست. واقعا از یک کتاب چه انتظاری داریم که به این شاهکار بی توجه بودیم؟! این کتاب به نوعی گمنام مونده در حالی که بعضی از کتاب های هدر دهنده کاغذ با تعداد چاپ های نجومی بازار رو تسخیر کردند!
جا داره از نشر نیلوفر هم بابت اینکه کتاب چاپ شده در سال نود و سه رو به قیمت روز و لحظها� بهمون میفروش� تشکر کنم.
دوم هم یک گلایه از مترجم محترم کتاب. روی جلد دو عنوان به چشم میخور� که در کمال تعجب هر دو دست پخت آقای حبیبی هست و عناوین اصلی نیست. واقعا چرا؟ فارغ از اسامی انتخاب شده که بی ارتباط به داستان نیست و حتی اسم کیفرآتش وظیفه� اسپویل بخشی از داستان رو به عهده گرفته این تغییر رو منطقی نمیدون�. یعنی خود نویسنده درک و فهم درستی از داستانی که روایت کرده نداره؟ چرا باید در کارش دخالت کرد؟
اسم اصلی کتاب «کورکردن» هست. موضوعی که از صفحات اولیه کتاب ازش استفاده شده و در ادامه هم به وفور تکرار میش�. با یادآوری داستان کتابدار کتابخانه بزرگ اسکندریه که به نابینایی دچار شد و تاب این تغییر رو نیاورد و خودش رو خلاص کرد تنها ترس شخصیت اصلی{پتر کین} معرفی شده. ترس روزی که بخاطر نابینا شدن از مطالعه محروم بشه!
از طرفی معنای دقیقتر و قابل درک عنوان کتاب اغوا هست. و اشاره به زنی داره که با اغواگری وارد زندگی کین شد و همه چیز رو یکباره دگرگون کرد.
برج بابل هم که به نفرین مشهوری اشاره کرده. نفرینی که زبان مردم سراسر جهان رو متفاوت کرد تا آدم حرف آدم رو نفهمه. ویژگیا� که اغلب شخصیت های داستان بهش دچارند و در عین همزبانی بازهم درکی ازهم ندارند. هرکسی صرفا پیگیر مسیر خودش هست و برای طی کردن این مسیر و منافعش از هیچ کاری ابایی نداره.
تنها دلیلی که به فکرم میرس� این هست که تغییر عنوان بخاطر عدم تداخل با کتاب مشهور ساراماگو «کوری» رخ داده. ولی بازهم عذر موجهی نیست.
من ابدا مشکلی با آقای حبیبی ندارم و مثل خیلی از شماها بیشتر کتاب ها رو با ترجمه ایشون خوندم. با یک برسی مختصر متوجه میشی� که بیشترین کتاب های با دو عنوان چاپ شده روی جلد دستپخت آقای حبیبی هست(زنگبار یا دلیل آخر - شیاطین یا جن زدگان(که این دو عنوان هم درست نیست) - داستان دوست من یا کنولپ - پیکار با سرنوشت یا زندگی و سرنوشت و ...) این دستکاری به ظاهر ساده صرفاً باعث بی اعتمادی برای من به عنوان خواننده هست و به این فکر میکن� وقتی مترجم کتاب به عنوان رحم نکرده داخل کتاب ممکنه چه تغییراتی رخ داده باشه؟!
از حواشی بگذریم و به محتوا بپردازیم:
دکتر پتر کین شرق شناس بسیار دانا و صاحب یکی از بزرگترین کتابخانه هاست. کین همیشه با خودش تعدادی کتاب، حتی در گردش روزانه به همراه داره. کتاب هایی که با روز قبل متفاوتند و انتخابشون الگوریتم نسبتا پیچیدها� داره. بعد از چندین دقیقه خیره شدن به عطف کتابهایی که محل قرارگیری تک تکشون رو میدون� تعدادی رو داخل کیف قرار میده و از خانه خارج میش�.
روابط کین با مردم نه در حد صفر، بلکه زیر صفر و منفی هست. مثلا وقتی شخصی در خیابان ازش آدرس مکانی رو جویا میش� اون هیچ عکس العمل و کوششی برای پاسخ نشون نمیده� انگار که اصلا چیزی نشنیده.
جهان کین فقط و فقط محدود به کتابخانها� هست. ارث عظیمی که به مرور با خرید مجموعه های مختلف و با ارزش ته کشید و حالا به یک کتابخانه عظیم تبدیل شده.
دغدغه کین چیزی نیست جز حفظ امنیت و سلامت تک تک اعضای این کتابخونه. با هر صدمه کوچک به یک کتاب انگار که داره جونش رو زیر رگبار مسلسل از دست مید�.
یک سوم اولیه داستان پر شده از این دست عادات و طرز فکر دوستداران کتاب و خوندنش برای مایی که کتاب جزٔ جدایی ناپذیری از زندگیمون شده عمیقا لذتبخشه. اما این فضای نرم و لطیف آرامش پیش از یک طوفان بسیار سهمگینه و نباید بهش دل خوش کرد.
کتاب سه بخش داره و به عقیده عموم بعد از بخش هیجان انگیز اول، جذابیت بطور قابل ملاحظها� افول میکن�. چون دیگه خبری از توصیف روزمرگی های دل انگیز یک عاشق کتاب نیست و ما به همراه کین از خانه� پر از کتاب به زندگی در جامعه تبعید میشی�. اما من اینطور فکر نمیکن�. کتاب تا انتها بطور قابل ملاحظها� با کیفیت هست و بخش اول بستر سازی فوق العاده� نویسنده برای وقایع دو بخش بعد رو فراهم میکن�. تنها با شناخت درست و کافی از کین که در بخش اول حاصل میشه� تصمیمات و تفکراتش قابل درک و لمس خواهد بود وگرنه اگر با برش بخش اول، کتاب رو مجدد در اختیار شخص دیگها� بذاریم قطعا در انتها کین رو یک دیوانه غیر قابل کنترل خواهد دونست. هرچند که با وجود بخش اول هم همچنان دیوانه است. منتها در دسته بندی متفاوتی جا داره!
کین تنها زندگی میکن�. تنها در کنار یک کتابخانه عظیم. در یک حصار نامرئی خودساخته و بدور از تمامی هیاهوهای جهان اطراف. این حصر باعث شده تنها زاویه دید کین به دنیا و جامعه از دید کتابها باشه و شناخت و درک درستی از حقیقت زندگی پیدا نکنه. چون مطالب داخل کتابها در عین ارزشمندی همه� ماجرا نیست و برای رسیدن به یک شناخت حداقلی از اطرافمون نیازمند تعامل با بقیه هستیم. وگرنه شناخت ما به همون زاویه دید محدود خواهد بود.
این نقطه ضعف از نظر کین پنهان هست ولی برای افراد دیگه که اندک شناختی ازش پیدا کردند مثل روز روشنه. کین از نظر خودش یک روشنفکرِ عالم هست در صورتی که از نظر بقیه ابلهی بیش نیست. خدمتکار خانه{ترز} که نسبت به بقیه مدت بیشتری رو کنار اون زندگی کرده با زرنگی تمام کین رو گول میزن� تا رابطه اونها مستحکمت� بشه. و چه استحکامی منطقی تر از ازدواج؟!
مدت کوتاهی بعد از ازدواج کین از این تصمیم انقلابی سرتاپا پشیمان شده و دنبال راهی برای محدود کردن روابطش با ترز میگرد�. رابطها� که به دیدار سر میز غذا تقلیل پیدا کرده و بقیه� طول روز داخل اتاق مطالعه سپری میش�. کین در قبال سکوت ترز سر میز غذا بطور مکتوب مالکیت بقیه� اتاق هارو به ترز واگذار میکن�. ترز که حالا با ابعاد جدیدی از سادگی اون آشنا شده نقاب از چهره برمیدار� و شروع به دوشیدن هرچه بیشتر اموال کین میکن�. کین هم که تاب و توان مقابله نداره با هر خواسته موافقت میکن�. این درگیری تا جایی ادامه پیدا میکن� که از دارایی کین فقط مبلغی ذخیره شده در حساب بانکی براش باقی مونده. ترز هم که ثروت بادآورده بهش خوش اومده از هیچ نبردی برای بدست آوردن دفترچه حساب ابایی نداره و بلاخره با کتک زدن کین رو از خانه بیرون میکن�.
کین که سالها در آرامش و تنها زندگی کرده، حالا مجبور شده در شهر سرگردان باشه و مردم با حس کردن این ضعف و سادگی ضربها� حوالها� میکنن�. چون اطمینان دارند که این هتاکی قطعا بدون پاسخ خواهد بود.
دنیا سراسر با تصویر ذهنی کین متفاوته و اون با گذشت زمان حتی پیشرفتی نداره و این تفاوت رو احساس نمیکن�. اون رفته رفته تحلیل میر� و همچنان به اصول و باور های خودش باور داره و چیزی باعث تغییر این حس روشنفکریا� نیست.
در ادامه هم یک قوزی کوتوله در جانشینی ترز بیرون از خونه شروع به سوٰاستفاده از کین میکن� و ...
داستان این کتاب رنگ و بوی ضد نازی داره و صرفا یک روایت سرگرم کننده و پند دهنده نیست. بدنیست کمی به تاریخچه زندگی پرفراز و نشیب کانتی گریز بزنیم.
الیاس کانتی در سال 1905 در بلغارستان بدنیا اومد که در اون دوران بخشی از امپراطوری نزدیک فروپاشی عثمانی بود. پدر و مادرش هم هر دو یهودی و مهاجر از اسپانیا بودند. تا کودکی زبان مادریش اسپانیایی بود اما با شروع حجمه درگیری های اروپا عازم انگلستان شدند و اونجا فرانسه و انگلیسی رو هم یاد گرفت. اندکی بعد هم به وین مهاجرت کردند و با المانی آشنا شد و همه کتابهاشو هم به آلمانی نوشت. دکترای شیمی گرفت ولی هیچوقت در زمینه علم فعالیت نکرد.
شاید اون نکته آغاز متن رو کمی بیش از ایرادگیری به یک مترجم بلندآوازه بدونید. ولی بد نیست بدونیم که کانتی در کودکی سخت بیمار شد و برای مدتی بیناییا� رو از دست داد و احتمالا تا آخر عمر با ترس نابینایی سر کرد. عجیب و غیرمنتظره نیست که اولین کتابش از دل این ترس جوشیده باشه. حالا بازهم فکر میکنی� من متوهمم؟
نگارش این کتاب حوالی سال 30 صورت گرفت و چندسال بعد منتشر شد. دورانی که به تازگی نازی ها و هیتلر با نگاهی جدید حکومت آلمان رو تصاحب کردند و موجی از یهودستیزی رو بوجود آوردند. ترز به عنوان یک زن اغواگر نمادی از حکومت رایش سوم هست که در ابتدا مردم رو با فریب امیدوار کرد اما در ادامه پرده های حائل کنار رفت و خشونتا� جهان رو سیاه کرد. در مقابل کین هم نمادی از مردمی از آلمان هست که جاخوش کردند و اطلاع درستی از وقایع اطراف ندارند. اشتباهی که شاید راه جبران و برگشتی نداشته باشه.
شاید این معروف ترین کتاب داستانی کانتی باشه اما نوشته های اون محدود به داستان نیست. کتاب توده و قدرت که جامعه شناسی هست کتابی بود که احتمالا جایزه نوبل رو نصیبش کرد و در بقیه کتابهای داستانیش هم به وفور نماد های سیاسی به چشم میاد.
شخصیت پردازی این کتاب بی نقص و شگفت انگیزه. مدتها بود کتابی به این کیفیت در پرداخت شخصیت ها مطالعه نکرده بودم. تک تک شخصیت ها ملموس و واقعیان�. مخصوصا کین و ترز. فکر نمیکن� حالا حالا ها در کتابی به شخصیتی منفور تر از ترز برخورد کنم. شخصیتی که شاید داد جامعه خانم هارو بلند کنه از اینکه یک زن از جنسیتش به عنوان تله برای دوشیدن آقایون استفاده میکن�. اما این حقیقت غیرقابل انکار هست که از این دست افراد وجود دارند.
درصد قابل توجهی از گفتگو های داستان روی کوبیدن زنها متمرکز شده و اگر فکر میکنی� این ویژگی آزارتون میده از این کتاب فاصله بگیرید. هر چند که خود کانتی هم روابط خارج از ازدواج متععدی داشت، و همسرش هم که راه گریزی ازش نداشت زندگیش رو جدا کرد که حداقل کمتر درد بکشه.
خیلی از این کتاب لذت بردم. به زودی سه جلد خاطرات کانتی رو هم میذارم توی برنامه مطالعه!
در بخشی از داستان کین با شخصی برخورد میکن� که بخاطر تنگدستی تعدادی کتاب رو برای فروش به همراه داره. اون با مهربانی مانعش میشه� کتابها رو تک تک برسی میکن�. در آخر ازش میپرس� قیمت همشون چقدره و وقتی مبلغ رو بهش پرداخت کرد کتابها رو هم پس مید�!
این ارزش دادن به کتاب حقیقتا آدم رو به وجد میاره. کتابهایی که سالها باما زندگی کردند و باهاشون خاطره ساختیم و بعضیاشون جزيی از وجودمون شدن. فروختن این کتابها هم به سختی فروش همون بخش از وجوده!
به یاد دانیل در سایه باد که وقتی با پدرش به گورستان کتابها رفت و پدرش از حلول روح خواننده در کتاب گفت...
یازدهم اردیبهشت صفرسه
May 28, 2017
“Almost Kien was tempted to believe in happiness, that contemptible life-goal of illiterates. If it came of itself, without being hunted for, if you did not hold it fast by force and treated it with a certain condescension, it was permissible to endure its presence for a few days�There could be nothing better than a book about someone, or a 'hero' like Peter Kien, that loves books. Moreover, is one of 's masterpiece. Kien knows what he wants from life: to spend his lifetime, supported by his father's inheritance, within a library of his own creation.
“Books have no life; they lack feeling maybe, and perhaps cannot feel pain, as animals and even plants feel -pain. But what proof have we that inorganic objects can feel no pain? Who knows if a book may not yearn for other books, its companions of many years, in some way strange to us and therefore never yet perceived? Every thinking being knows those moments in which the traditional frontier set by science between the organic and the inorganic, seems artificial and outdated, like every frontier drawn by men. Is not a secret antagonism to this division revealed in the very phrase 'dead matter' ? For the dead must once have been the living. Let us admit then of a substance that it is dead, have we not in so doing endowed it with an erstwhile life.�There's much more, and if you read it you will find it can be somewhat unsettling, even at times distressing or melancholic. But above all it is beautiful, and I loved it!
Elias Canetti, was a superb writer. He won a Noble prize in literature. I also recommend his three-volumes autobiography .
An all-time-favorite, highly recommended!
March 13, 2020
Il senso della realtà a me sembra il tema più pressante di tutti. Questo è forse il romanzo che più di ogni altro mostra l'obnubilarsi in una mania che oscura il resto e la vita stessa.
Un libro da leggere in questi giorni di claustrofilia forzata, ma anche dopo, quando ci va. «Auto da fé» capolavoro unico, solitario, geniale, formidabile e particolarmente spassoso. Scritto quando Elias Canetti aveva trent’anni. Poi Canetti si dedicò ai saggi, al teatro, alla scrittura autobiografica, ai quaderni d’appunti (meravigliosi), ma mai più scrisse un romanzo. Forse perché aveva detto tutto ciò che aveva da dire in questa forma. Lo lessi divertendomi molto, diviso in tre parti, la prima parte («un mondo senza testa») è straordinaria, qualche passaggio con calo di tensione nella parte centrale («una testa nel mondo»), la terza parte («il mondo nella testa») chiude grandiosamente il tutto.
Il professor Kien, sinologo, studioso della cultura cinese, vive di libri, la sua governante, Therese, donna apparentemente pratica, vive di luoghi comuni, il portiere del palazzo vive di frasi fatte tratte dai peggiori luoghi al chiuso, di Vienna. Georges, il fratello del professore, è un medico, vive a Parigi e ha come unica ragione di vita la cura dei malati. Ci sono poi un campione di scacchi, un nano con la dipendenza del gioco e altri. Tutti hanno perso di vista la realtà, la realtà coincide con la loro principale ossessione, attraverso quella si muovono nel mondo, ognuno per conto proprio. In questo senso Auto da fé, pubblicato nel 1935, è ancora oggi uno dei romanzi più pressanti sulla comunicazione, sulle relazioni, sul senso della realtà, che si possano leggere. Elias Canetti ha dichiarato, a proposito dei sentimenti che lo mossero:
«Mi venne in mente che il mondo non si può più raffigurare come nei romanzi di un tempo, per così dire dal punto di vista di un unico scrittore, il mondo era andato in pezzi, e solo se si aveva il coraggio di mostrarlo nella sua frammentazione era ancora possibile dare ad esso un'immagine veritiera [...] bisognava escogitare con grandissimo rigore dei personaggi estremi, come quelli di cui in effetti il mondo era fatto, e questi individui bisognava rappresentarli in tutti i loro eccessi, uno accanto all'altro e ognuno separato dall'altro. Esasperare con precisione».
Un libro da leggere in questi giorni di claustrofilia forzata, ma anche dopo, quando ci va. «Auto da fé» capolavoro unico, solitario, geniale, formidabile e particolarmente spassoso. Scritto quando Elias Canetti aveva trent’anni. Poi Canetti si dedicò ai saggi, al teatro, alla scrittura autobiografica, ai quaderni d’appunti (meravigliosi), ma mai più scrisse un romanzo. Forse perché aveva detto tutto ciò che aveva da dire in questa forma. Lo lessi divertendomi molto, diviso in tre parti, la prima parte («un mondo senza testa») è straordinaria, qualche passaggio con calo di tensione nella parte centrale («una testa nel mondo»), la terza parte («il mondo nella testa») chiude grandiosamente il tutto.
Il professor Kien, sinologo, studioso della cultura cinese, vive di libri, la sua governante, Therese, donna apparentemente pratica, vive di luoghi comuni, il portiere del palazzo vive di frasi fatte tratte dai peggiori luoghi al chiuso, di Vienna. Georges, il fratello del professore, è un medico, vive a Parigi e ha come unica ragione di vita la cura dei malati. Ci sono poi un campione di scacchi, un nano con la dipendenza del gioco e altri. Tutti hanno perso di vista la realtà, la realtà coincide con la loro principale ossessione, attraverso quella si muovono nel mondo, ognuno per conto proprio. In questo senso Auto da fé, pubblicato nel 1935, è ancora oggi uno dei romanzi più pressanti sulla comunicazione, sulle relazioni, sul senso della realtà, che si possano leggere. Elias Canetti ha dichiarato, a proposito dei sentimenti che lo mossero:
«Mi venne in mente che il mondo non si può più raffigurare come nei romanzi di un tempo, per così dire dal punto di vista di un unico scrittore, il mondo era andato in pezzi, e solo se si aveva il coraggio di mostrarlo nella sua frammentazione era ancora possibile dare ad esso un'immagine veritiera [...] bisognava escogitare con grandissimo rigore dei personaggi estremi, come quelli di cui in effetti il mondo era fatto, e questi individui bisognava rappresentarli in tutti i loro eccessi, uno accanto all'altro e ognuno separato dall'altro. Esasperare con precisione».
April 28, 2018
Her okurun çok geciktirmeden bir ara okuması gereken bir eser. Zira "Körleşme"nin ışığında analiz edeceğiniz her kitap, bana kalırsa okunan eseri kavrama noktasında okuyucuyu bir adım öteye götürecektir. Muazzam bir başyapıt!
9.5/10
9.5/10
October 9, 2015
A choice. Numberless made within the ordinary mayhem of a day. A person makes choices from the beginning to the end -scheme of their life. Peter Kien wants to spend the passing of his time, supported from the inheritance of his father's death, within the library of his own creation. Books instead of people. Facts and theories devised by those ideas argued by the greatest Sinologist in the world, himself. Life is to be defined by knowledge and study. While no one but his housekeeper sees or knows, he builds clear borders and boundaries. All four rooms in his flat are filled with his shelves. He is having a tryst with his books.
Much that has been written about this book has rightfully focused on its theme of totalitarianism. My reading, which certainly doesn't deny this focuses more on the individual, the aesthetic accomplishments, with hopes that it resonates with a few of you.
Except for an hour walk early each morning to sneer at the bookstore windows for the trash they display and the public gobbles up, he has nothing to do with the world outside his library. Not only does life not run according to strict schedules and routine as is paramount in his daily research work but beyond his carefully laid borders is a mixture of individual perceptions, daydreams, delusions, urges and instincts, colliding, resulting in expectations and behaviors missing each other. Nothing is as it is. It is but the stealth and passions of conflicting illusions fighting out their separate dramas to maintain a comfort of denial and diversion. Only if one is to give up one's self and life, participate in the ultra confined categories of what is proscribed as permissible, will agreements be reached. Most appear unconcerned that essences of their lives will not float past. They seem relieved in rolling in the squalor of greed, false politics, subgroups morphed to back their own chosen or assigned ideologies, own code of dress, appearance, speech. Much backslapping and in- jokes. Beneath it all, an unquestioned assignation of what is substituted for value.
Kien, with his photographic mind cares for nothing but his immaculate schedule of study and the endless back and forth over time of communications with other known Sinologists disputing endlessly, if eloquently, the finest points within this chosen context. This process of following the strictest of regimens, parsing fine blades of thought, is learning. The process of learning is in his life the highest from of being, of value. He eschews all worldly acclaim of his work. Known more as a legend in his field he does not respond to ongoing invitations to participate in conferences or to publish.
But…is it really doing or offering anything different to the world than the rest of the hooligan sub worlds? Is that our responsibility? Our worth in life? Helping the world? But…listen, what the Professor is doing is an activity of a much higher aesthetic order. It will enhance him. Enhance him? For what? He isn't leaving the house. Who cares. Who really cares about the finest distinctions made in Sinology? Does anyone care any more or less that Joe every Thursday night after work gets drunk at the same bar and on signal everyone raises their mug and sings in stomach bending laughter the same song. Is this just another placating diversion? These treasured volumes are no different by nature from what the Professor has sealed himself off from? But what if the seal, as in any amalgamation, developed the split of hairline fissure? An unnoticeable spread? Life seeping in or out?
Allowing the world to be sucked into his flat, Kien finds himself removed into the streets of unprinted life where he comes upon or it comes upon him, greed and filth at every level. It is here where that fraction of a fraction of a point is lost. Unlike, the great past television series, The Wire, where corruption of the system and soul is exploded before the viewers eyes adamantly focused on, a Baltimore street gang, the education department and the police department. Canetti frolics through too many strata diffusing somewhat the power of the effect. I say this with great reservation, not only because it is Canetti but their seems a strident effort to shade close to vaudevillian as a style of emphasis. It might have been even more powerful if pared a thin slice toward the dramatic, and half-step from the comic. These may be the words of an old fool living in a modern time and ignorant of the world of 1935. Fortunately he remains just this side of caricature which would be the death bell for this work, though there remains isolated incidents which do detract.
There is something wry going on here. A wink of the eye. As with Walser he stands at a distance smiling at the blunders and misapprehensions of his fellow humanity. However, Canetti's smile is a bit sadder, a touch of melancholy weighting it down at the corners. Possibly the other side of the vaudevillian card is a helpless sadness. He demands the verities of dis-reality to reflect the pliabilities, of our constantly constructed inner realities, the plumbers tape and glue used to anchor our anxious worlds together. He, like myself, seems to have greater faith in the world between covers of a book, its abstractions that weave thought, understanding, into an experience sidling up closer to what may be a reality. Yet, there remains a sense that he is not completely certain.
The story, which can certainly carry itself is enlightened by Canetti's style of hovering in the omniscient third person. He shifts within the minds of his characters to omniscient provisions, to direct talk with the reader. This is accomplished smoothly. Unnoticed, the sorcerer keeps the narrative atilt yet moving forward. Always forward in what may initially feel like stillness.
Something else occurs. Not a literary event but a furthering of a rare literary accomplishment which brings its unexpected presents. Canetti conjures with feint brush strokes a Peter Kien. In my mind as I read he is a tall, thin 40 year old esconsced in his library, books, ongoing study and research. Little description of Mister Kien's physical appearance is provided. Somehow, from gestures, his housekeepers reactions, the description of his books and shelves, and certainly not least the genie-like rising between words, unspoken images of this man comes to life. The point is that for this reader I see Peter Kein differently, despite none of this mentioned in the text, at different times. I find it difficult to understand it as authorial intent. This seems to be what may arise during the heightened whirlwind of a creative process. Carving the end joints of his existence to the bare essentials he shrinks and ages for me on the page. The alchemical brew of gesture, few descriptive details, behavior and response ladled in a slow brim, the reactions of others during his one foray into the guttered streets of life during his punctual one hour morning walk, whitens his hair, thins his bones. His back is now bent, fragile hands shake. Later, hair darkening in my mind as I read, he stands shorter and broader. Further on he rises again tall and lanky. I know this person well. It is unsettling.
This is, Auto de Fe, Elias Canetti, yet he has invited me into this novel by dismissing the thud of a report of physical descriptions of his characters. He has left it to me to join him with my own images to fill in the vacant spaces. His craft, the building of the text and its terms, and little old me. So, I was wrong. He did intentionally create this feat, not only with Kien but most of his, our, characters, understood its overwhelming value as engagement, just not in a way I expected. Then, then, then, if this was not only my personal reactions but also to some degree orchestrated by a master, the irrefutable images I had of these characters not only changed during the book but consistently their fictional images behaved in ways different, even opposite from their appearance. So, without the use of concrete description of characters he works with the reader in steeping the blend of tea then with open palms capturing the steam lifted from the kettle's spout and creating an image of a character, a character more real than those existing outside the covers of this book, who then functions different from their rising and changing appearances. If…if…I am accurate then a part of the art of this book is that we are always changing and not what we appear, even or especially to ourselves. This life we hold so precious is an illusion but not in the cliched way. It is an illusion because illusions are necessary to create the divergences to not spend our lives blinking but to invest ourselves into whatever we need to do to create enough delusions of safety to provide room for comfort, enjoyment, and even the room to search about for meaning.
It is a melancholic message. A tough bitter one, truthful as it may be. There was good reason to lighten the frame by holding some scenes in an old vaudevillian theater of forgotten repute.
Will he find his way back to his flat, his books? Each character shark- swims. Pivotal and pointed, the streaming loops, diving plunges, gummed or raw-toothed intersects with hungry schemes of safety. Life is not about survival but the convenience of knowing that one will survive. It is the culling of extinction in daily and dreaming life. Diving, at each character's pace into the grimed process also defeats time. By each day, hour, second, taken up by this task or worrying it, there is little time for consciousness or anything else. Their obsessive paranoid greed leaves them in a cage of interlocking steel prongs, the sound of pecking just beyond one ear.
I cannot end without a warning. This is a book that stays with you. A certain weight and mass it gestates slowly raising questions at the most inopportune times, resting within and waiting with its slow melancholic smile.
Much that has been written about this book has rightfully focused on its theme of totalitarianism. My reading, which certainly doesn't deny this focuses more on the individual, the aesthetic accomplishments, with hopes that it resonates with a few of you.
Except for an hour walk early each morning to sneer at the bookstore windows for the trash they display and the public gobbles up, he has nothing to do with the world outside his library. Not only does life not run according to strict schedules and routine as is paramount in his daily research work but beyond his carefully laid borders is a mixture of individual perceptions, daydreams, delusions, urges and instincts, colliding, resulting in expectations and behaviors missing each other. Nothing is as it is. It is but the stealth and passions of conflicting illusions fighting out their separate dramas to maintain a comfort of denial and diversion. Only if one is to give up one's self and life, participate in the ultra confined categories of what is proscribed as permissible, will agreements be reached. Most appear unconcerned that essences of their lives will not float past. They seem relieved in rolling in the squalor of greed, false politics, subgroups morphed to back their own chosen or assigned ideologies, own code of dress, appearance, speech. Much backslapping and in- jokes. Beneath it all, an unquestioned assignation of what is substituted for value.
Kien, with his photographic mind cares for nothing but his immaculate schedule of study and the endless back and forth over time of communications with other known Sinologists disputing endlessly, if eloquently, the finest points within this chosen context. This process of following the strictest of regimens, parsing fine blades of thought, is learning. The process of learning is in his life the highest from of being, of value. He eschews all worldly acclaim of his work. Known more as a legend in his field he does not respond to ongoing invitations to participate in conferences or to publish.
But…is it really doing or offering anything different to the world than the rest of the hooligan sub worlds? Is that our responsibility? Our worth in life? Helping the world? But…listen, what the Professor is doing is an activity of a much higher aesthetic order. It will enhance him. Enhance him? For what? He isn't leaving the house. Who cares. Who really cares about the finest distinctions made in Sinology? Does anyone care any more or less that Joe every Thursday night after work gets drunk at the same bar and on signal everyone raises their mug and sings in stomach bending laughter the same song. Is this just another placating diversion? These treasured volumes are no different by nature from what the Professor has sealed himself off from? But what if the seal, as in any amalgamation, developed the split of hairline fissure? An unnoticeable spread? Life seeping in or out?
Allowing the world to be sucked into his flat, Kien finds himself removed into the streets of unprinted life where he comes upon or it comes upon him, greed and filth at every level. It is here where that fraction of a fraction of a point is lost. Unlike, the great past television series, The Wire, where corruption of the system and soul is exploded before the viewers eyes adamantly focused on, a Baltimore street gang, the education department and the police department. Canetti frolics through too many strata diffusing somewhat the power of the effect. I say this with great reservation, not only because it is Canetti but their seems a strident effort to shade close to vaudevillian as a style of emphasis. It might have been even more powerful if pared a thin slice toward the dramatic, and half-step from the comic. These may be the words of an old fool living in a modern time and ignorant of the world of 1935. Fortunately he remains just this side of caricature which would be the death bell for this work, though there remains isolated incidents which do detract.
There is something wry going on here. A wink of the eye. As with Walser he stands at a distance smiling at the blunders and misapprehensions of his fellow humanity. However, Canetti's smile is a bit sadder, a touch of melancholy weighting it down at the corners. Possibly the other side of the vaudevillian card is a helpless sadness. He demands the verities of dis-reality to reflect the pliabilities, of our constantly constructed inner realities, the plumbers tape and glue used to anchor our anxious worlds together. He, like myself, seems to have greater faith in the world between covers of a book, its abstractions that weave thought, understanding, into an experience sidling up closer to what may be a reality. Yet, there remains a sense that he is not completely certain.
The story, which can certainly carry itself is enlightened by Canetti's style of hovering in the omniscient third person. He shifts within the minds of his characters to omniscient provisions, to direct talk with the reader. This is accomplished smoothly. Unnoticed, the sorcerer keeps the narrative atilt yet moving forward. Always forward in what may initially feel like stillness.
Something else occurs. Not a literary event but a furthering of a rare literary accomplishment which brings its unexpected presents. Canetti conjures with feint brush strokes a Peter Kien. In my mind as I read he is a tall, thin 40 year old esconsced in his library, books, ongoing study and research. Little description of Mister Kien's physical appearance is provided. Somehow, from gestures, his housekeepers reactions, the description of his books and shelves, and certainly not least the genie-like rising between words, unspoken images of this man comes to life. The point is that for this reader I see Peter Kein differently, despite none of this mentioned in the text, at different times. I find it difficult to understand it as authorial intent. This seems to be what may arise during the heightened whirlwind of a creative process. Carving the end joints of his existence to the bare essentials he shrinks and ages for me on the page. The alchemical brew of gesture, few descriptive details, behavior and response ladled in a slow brim, the reactions of others during his one foray into the guttered streets of life during his punctual one hour morning walk, whitens his hair, thins his bones. His back is now bent, fragile hands shake. Later, hair darkening in my mind as I read, he stands shorter and broader. Further on he rises again tall and lanky. I know this person well. It is unsettling.
This is, Auto de Fe, Elias Canetti, yet he has invited me into this novel by dismissing the thud of a report of physical descriptions of his characters. He has left it to me to join him with my own images to fill in the vacant spaces. His craft, the building of the text and its terms, and little old me. So, I was wrong. He did intentionally create this feat, not only with Kien but most of his, our, characters, understood its overwhelming value as engagement, just not in a way I expected. Then, then, then, if this was not only my personal reactions but also to some degree orchestrated by a master, the irrefutable images I had of these characters not only changed during the book but consistently their fictional images behaved in ways different, even opposite from their appearance. So, without the use of concrete description of characters he works with the reader in steeping the blend of tea then with open palms capturing the steam lifted from the kettle's spout and creating an image of a character, a character more real than those existing outside the covers of this book, who then functions different from their rising and changing appearances. If…if…I am accurate then a part of the art of this book is that we are always changing and not what we appear, even or especially to ourselves. This life we hold so precious is an illusion but not in the cliched way. It is an illusion because illusions are necessary to create the divergences to not spend our lives blinking but to invest ourselves into whatever we need to do to create enough delusions of safety to provide room for comfort, enjoyment, and even the room to search about for meaning.
It is a melancholic message. A tough bitter one, truthful as it may be. There was good reason to lighten the frame by holding some scenes in an old vaudevillian theater of forgotten repute.
Will he find his way back to his flat, his books? Each character shark- swims. Pivotal and pointed, the streaming loops, diving plunges, gummed or raw-toothed intersects with hungry schemes of safety. Life is not about survival but the convenience of knowing that one will survive. It is the culling of extinction in daily and dreaming life. Diving, at each character's pace into the grimed process also defeats time. By each day, hour, second, taken up by this task or worrying it, there is little time for consciousness or anything else. Their obsessive paranoid greed leaves them in a cage of interlocking steel prongs, the sound of pecking just beyond one ear.
I cannot end without a warning. This is a book that stays with you. A certain weight and mass it gestates slowly raising questions at the most inopportune times, resting within and waiting with its slow melancholic smile.
November 6, 2021
کیفر آتش یا برج بابل نوشته الیاس کانتی نویسنده متولد بلغارستان داستان و حکایت عجیبی ایست ، شخصیت هایی که آقای کانتی با استادی آفریده را به سختی در جامعه می توان یافت . پیتر کین دانشمند نسبتا دیوانه ، چین شناس معروف کسی ایست که داستان حول و محور او می گردد .
اوکه دیوانه کتاب است ، طبیعتا فردی ایست منزوی و رابطه چندانی با انسان ها ندارد ، بیشتر زمان کین به مطالعه و نوشتن می گذرد ، او در خانه برای خود حریم امنی درست کرده است .نویسنده با مهارت خصوصیات و ویژگی های پیتر کین را توصیف کرده و کاراکتر او را به گونه ای آفریده که خواننده او را با وجود تمامی حرکات عجیبش درک می کند .
فاجعه برای کین زمانی رخ می دهد که او مجبور به ترک خانه خود و زیستن در جامعه واقعی می شود ، او با افرادی آشنا می شود که اگرچه به گمان او قصد یاری و کمک به او را دارند اما در اصل می خواهند هر یک به گونه ای کین نگون بخت را غارت کنند . ذهن خلاق آقای کانتی این فراد را با مهارت ترسیم کرده و خواننده را به دنیای آنان برده است . هر یک از این افراد دغدغه های ذهنی خود را دارند که البته جناب کانتی به آن هم پرداخته و شخصیت این افراد و آنچه در ذهن عموما بیمار آنها می گذرد را به وضوح نشان داده است .
سر دسته و مغز متفکر این گروه اوباش فیشرل است ، او در دوشیدن کین نسبتا دیوانه به درجه استادی رسیده و در فعالیت های او به گونه ای نبوغ همراه دیوانگی دیده می شود . طنز نویسنده هنگامی که به فیشرل و شرکت کذایی او می رسد اوج می گیرد . شاید فیشرل نماینده جامعه فرودستی باشد که در جهت رسیدن به اهداف خود به اخلاق و انسانیت به طور کامل پشت کرده است .
ریتم و سرعت داستان در اواسط کتاب شتاب خود را از دست داده و اندکی کُند می شود ، البته کانتی هم چنان با داستان هایی فرعی جذابیت کتاب را حفظ کرده است ، یکی از این داستان ها زندگی عجیب سرایدار ساختمان کین است که در داستان هم نقش کلیدی دارد ، او غول سرخ مویی ایست که کین را در اتاقک خود حبس کرده و با ترز ، زن روان پریش کین روی هم ریخته است .
زندگی به گونه ای غریب برای کین نگون بخت ، اقبال بد و نکبت همراه آورده . چنان در بند حوادث به دام افتاده که امیدی به رها یی و آزادی او نیست . این جاست که نویسنده برگ برنده خود ، برادر کین ، دکتر ژرژ کین روان شناس و مدیر یک تیمارستان را وارد بازی می کند .
الیاس کانتی بدون شک یک نابغه است ، زما��ی که پایان داستان ساده و قابل حدس به نظر می رسد او با چرخشی داستان را تبدیل به حماسه کرده است . کین اگرچه به خانه برگشته اما همان انسان اول داستان نیست ، او در طی سفر طولانی خود تغییر کرده و به انسان دیگری بدل گشته ، از این روست که برای خود پایانی حماسی ساخته است .
کیفر آتش بی گمان کتاب سخت خوانی ایست ،کتاب الیاس کانتی سرشار از مفاهیم فلسفی ایست ، یک نمونه آن مکالمه بسیار هوشمندانه ژرژ کین با برادر خود و تلاش او برای یافتن حالت روحی بیمار از طریق کهن الگوهاست . ترجمه فارسی کیفر آتش که توسط استاد سروش حبیبی انجام شده بسیار درخشان و روان بوده و سهمی بزرگ در تبدیل این کتاب به اثری فراموش نشدنی برای خواننده داشته است .
اوکه دیوانه کتاب است ، طبیعتا فردی ایست منزوی و رابطه چندانی با انسان ها ندارد ، بیشتر زمان کین به مطالعه و نوشتن می گذرد ، او در خانه برای خود حریم امنی درست کرده است .نویسنده با مهارت خصوصیات و ویژگی های پیتر کین را توصیف کرده و کاراکتر او را به گونه ای آفریده که خواننده او را با وجود تمامی حرکات عجیبش درک می کند .
فاجعه برای کین زمانی رخ می دهد که او مجبور به ترک خانه خود و زیستن در جامعه واقعی می شود ، او با افرادی آشنا می شود که اگرچه به گمان او قصد یاری و کمک به او را دارند اما در اصل می خواهند هر یک به گونه ای کین نگون بخت را غارت کنند . ذهن خلاق آقای کانتی این فراد را با مهارت ترسیم کرده و خواننده را به دنیای آنان برده است . هر یک از این افراد دغدغه های ذهنی خود را دارند که البته جناب کانتی به آن هم پرداخته و شخصیت این افراد و آنچه در ذهن عموما بیمار آنها می گذرد را به وضوح نشان داده است .
سر دسته و مغز متفکر این گروه اوباش فیشرل است ، او در دوشیدن کین نسبتا دیوانه به درجه استادی رسیده و در فعالیت های او به گونه ای نبوغ همراه دیوانگی دیده می شود . طنز نویسنده هنگامی که به فیشرل و شرکت کذایی او می رسد اوج می گیرد . شاید فیشرل نماینده جامعه فرودستی باشد که در جهت رسیدن به اهداف خود به اخلاق و انسانیت به طور کامل پشت کرده است .
ریتم و سرعت داستان در اواسط کتاب شتاب خود را از دست داده و اندکی کُند می شود ، البته کانتی هم چنان با داستان هایی فرعی جذابیت کتاب را حفظ کرده است ، یکی از این داستان ها زندگی عجیب سرایدار ساختمان کین است که در داستان هم نقش کلیدی دارد ، او غول سرخ مویی ایست که کین را در اتاقک خود حبس کرده و با ترز ، زن روان پریش کین روی هم ریخته است .
زندگی به گونه ای غریب برای کین نگون بخت ، اقبال بد و نکبت همراه آورده . چنان در بند حوادث به دام افتاده که امیدی به رها یی و آزادی او نیست . این جاست که نویسنده برگ برنده خود ، برادر کین ، دکتر ژرژ کین روان شناس و مدیر یک تیمارستان را وارد بازی می کند .
الیاس کانتی بدون شک یک نابغه است ، زما��ی که پایان داستان ساده و قابل حدس به نظر می رسد او با چرخشی داستان را تبدیل به حماسه کرده است . کین اگرچه به خانه برگشته اما همان انسان اول داستان نیست ، او در طی سفر طولانی خود تغییر کرده و به انسان دیگری بدل گشته ، از این روست که برای خود پایانی حماسی ساخته است .
کیفر آتش بی گمان کتاب سخت خوانی ایست ،کتاب الیاس کانتی سرشار از مفاهیم فلسفی ایست ، یک نمونه آن مکالمه بسیار هوشمندانه ژرژ کین با برادر خود و تلاش او برای یافتن حالت روحی بیمار از طریق کهن الگوهاست . ترجمه فارسی کیفر آتش که توسط استاد سروش حبیبی انجام شده بسیار درخشان و روان بوده و سهمی بزرگ در تبدیل این کتاب به اثری فراموش نشدنی برای خواننده داشته است .
January 25, 2018
Birinci ve üçüncü bölümleri gayet etkileyici olan kitabın ikinci bölümünde tuzağa düşüp ilerlemeyi bırakabilirdim. Nitekim okuma süremi epey uzattı bu bölüm.
Keza, okuduğum eli yüzü düzgün kitap incelemelerinde de bu konuya değinilmiş. Fischerle'nin bölümü (2. bölüm ve kitap) uzatılmanın yanında aşırı dağıtılmış.
"Dünyasız bir kafa" ve "kafasız bir dünya" isimli iki bölümün sonundaki "kafadaki dünya" bölümünde bir sentez beklediyseniz (benim gibi) yanıldınız demektir. Yine de en azından bu bölümde yazar, okuyucuyu psikolojik olarak az da olsa rahatlatmış. Georg Kien'in duruma el koymasıyla derin bir nefes almayan yoktur sanırım.
Bayılarak okuduğum üçüncü bölümde önceden Odysseus ve ilyada okumuş olduğuma çok sevindim. "Kadın düşmanlığı" savını (bir sav da değil ya neyse) bu eserlerden alınan bölümlerle desteklediği paragraflarda işi, sesli gülmeye kadar vardırdım. Bunun yanında kadın düşmanlığının ifade edildiği kısımlar rahatsız ediciydi de:
"Penelope'nin ise yirmi yıl Odysseus'u beklemiş olduğu anlatılır. Doğrudur yılların sayısı, ama neden beklemiştir? Kendisine talip olanlar arasında hiçbiri üzerinde karar kılamamıştır da ondan!"
Peter Kien'in tüm bu söylenmelerinden asıl problemlerinin ne olduğunu şıp diye anlayan kardeşi Georg Kien asıl takdir edilecek adam. Üçüncü bölümün en orijinal fikri de sanırım buydu. Sorunlarını bile doğrudan ifade edemeyecek kadar makineye dönüşmüş bir bilginin, ruh doktoru kardeşi tarafından çözümlenme şekli...
Nefreti ve empati eksikliğini anlatmada oldukça başarılı olmuş bir kitap bu. Kişinin sadece kendi varlığını kutsaması ve ötekileri hep hakir görmesi...En vasıfsızından en vasıflısına kadar bu kitapta herkesin içinde bulunduğu durum bu. Bu noktayı da yaklaşan faşizme bağlamışlar ancak kadın düşmanlığının bu kadar celalle savunulmasının neye bağlı olduğu ile ilgili bir yoruma rastlamadım.
Şu yorumları başarılı buldum:
Keza, okuduğum eli yüzü düzgün kitap incelemelerinde de bu konuya değinilmiş. Fischerle'nin bölümü (2. bölüm ve kitap) uzatılmanın yanında aşırı dağıtılmış.
"Dünyasız bir kafa" ve "kafasız bir dünya" isimli iki bölümün sonundaki "kafadaki dünya" bölümünde bir sentez beklediyseniz (benim gibi) yanıldınız demektir. Yine de en azından bu bölümde yazar, okuyucuyu psikolojik olarak az da olsa rahatlatmış. Georg Kien'in duruma el koymasıyla derin bir nefes almayan yoktur sanırım.
Bayılarak okuduğum üçüncü bölümde önceden Odysseus ve ilyada okumuş olduğuma çok sevindim. "Kadın düşmanlığı" savını (bir sav da değil ya neyse) bu eserlerden alınan bölümlerle desteklediği paragraflarda işi, sesli gülmeye kadar vardırdım. Bunun yanında kadın düşmanlığının ifade edildiği kısımlar rahatsız ediciydi de:
"Penelope'nin ise yirmi yıl Odysseus'u beklemiş olduğu anlatılır. Doğrudur yılların sayısı, ama neden beklemiştir? Kendisine talip olanlar arasında hiçbiri üzerinde karar kılamamıştır da ondan!"
Peter Kien'in tüm bu söylenmelerinden asıl problemlerinin ne olduğunu şıp diye anlayan kardeşi Georg Kien asıl takdir edilecek adam. Üçüncü bölümün en orijinal fikri de sanırım buydu. Sorunlarını bile doğrudan ifade edemeyecek kadar makineye dönüşmüş bir bilginin, ruh doktoru kardeşi tarafından çözümlenme şekli...
Nefreti ve empati eksikliğini anlatmada oldukça başarılı olmuş bir kitap bu. Kişinin sadece kendi varlığını kutsaması ve ötekileri hep hakir görmesi...En vasıfsızından en vasıflısına kadar bu kitapta herkesin içinde bulunduğu durum bu. Bu noktayı da yaklaşan faşizme bağlamışlar ancak kadın düşmanlığının bu kadar celalle savunulmasının neye bağlı olduğu ile ilgili bir yoruma rastlamadım.
Şu yorumları başarılı buldum:
October 5, 2021
Yorumlarda sıklıkla karşıma çıkan “okunması kolay bir kitap� görüşünde kesinlikle değilim. Evet, mizahi bir dille yazılmış, kısa ve basit cümleler kullanılmış ama içeriği o kadar yoğun ki okuması çok zor bir kitap olduğu kanısındayım. Böyle felsefik ve psikolojik ağırlığı olan bir kitabı 26 yaşında olan birinin yazması çok dikkat çekici.
Kırk yaşlarında olan ama yıllardır kendi kozasına çekilmiş bir sinologun (Çin uygarlığı, kültürü, dili ve dinini araştıran), bir aydının trajik yanlızlığı, çevreye ⲹԳılaşması anlatılıyor Körleşme’de.
Elias Canetti (1905-1994) başyapıtı kabul edilen bu eser aslında soyut, gerçeküstü bir roman. Binlerce kitap içeren kütüphanesinde dış dünyadan kopuk yaşayan sinolog Peter Kien hem gerçek anlamda hem de sosyolojik anlamda körleşmiştir. Onun için kavramlar ve doğrular tektir, aydın bencilliğinin uç noktasındadır.
Kitap bence 500 küsur sayfayla gereksiz hacimde, özellikle ikinci bölüm (kafasız bir dünya) fantastik kişiler ve olaylarla romana renk katmaktan çok yorucu ve akıl karıştırıcı bir yük getiriyor. Çevirmen A.Cemal önsözde romanın sonunu yazarak ciddi bir yanlışa imza atmış.
Soyut ve sürreal roman tarzını sevmediğimden olsa gerek, çok iyi mesaj vermesine, çok iyi bir konuya sahip olmasına rağmen beklentimin aksine pek keyifle okumadığım bir kitap oldu benim için.
Kırk yaşlarında olan ama yıllardır kendi kozasına çekilmiş bir sinologun (Çin uygarlığı, kültürü, dili ve dinini araştıran), bir aydının trajik yanlızlığı, çevreye ⲹԳılaşması anlatılıyor Körleşme’de.
Elias Canetti (1905-1994) başyapıtı kabul edilen bu eser aslında soyut, gerçeküstü bir roman. Binlerce kitap içeren kütüphanesinde dış dünyadan kopuk yaşayan sinolog Peter Kien hem gerçek anlamda hem de sosyolojik anlamda körleşmiştir. Onun için kavramlar ve doğrular tektir, aydın bencilliğinin uç noktasındadır.
Kitap bence 500 küsur sayfayla gereksiz hacimde, özellikle ikinci bölüm (kafasız bir dünya) fantastik kişiler ve olaylarla romana renk katmaktan çok yorucu ve akıl karıştırıcı bir yük getiriyor. Çevirmen A.Cemal önsözde romanın sonunu yazarak ciddi bir yanlışa imza atmış.
Soyut ve sürreal roman tarzını sevmediğimden olsa gerek, çok iyi mesaj vermesine, çok iyi bir konuya sahip olmasına rağmen beklentimin aksine pek keyifle okumadığım bir kitap oldu benim için.
January 5, 2025
I titoli delle tre parti sono bellissimi ed evocativi del percorso che andremo a fare.
Una testa senza mondo: Peter Kien è un sinologo, tra i più grandi, possiede una biblioteca sterminata, vive per lo studio dei suoi libri, il suo mondo inizia e finisce con essi; un travisato medesimo interesse lo convince a sposare la sua governante Therese.
Un mondo senza testa: il caos del mondo travolge il disadattato Kien; Therese si rivelerà gretta e stupida e lo costringerà ad abbandonare la casa; l’istrionico e divertente nano Fisherle, campione di scacchi, frequentatore di bar malfamati, lo irretisce in una truffa; il portiere dello stabile, Pfaff, è un bruto che gli spilla soldi e lo minaccia.
Il mondo nella testa: il fascinoso fratello George, psichiatra di fama in Parigi, cerca di curare Kien, di trovare un punto di contatto tra i due mondi, quello esterno e quello interno; il tentativo non ha successo.
Il finale è il grande autodafé di Kien, che ride, ride forte, come non ha mai fatto in tutta la sua vita.
Assurdo, comico, grottesco, tragico, si mescolano. Kien e gli altri personaggi principali, sono incompatibili e incapaci di trovare una via di comunicazione e comprensione. Difficilmente dimenticabili, sembrano sentire/patire/anticipare i tempi terribili che si stanno avvicinando (il libro è scritto nei primi anni �30 del novecento).
Tanti passaggi ricalcano, ripetono, esasperano. Effetti verosimilmente voluti e funzionali alla strategia narrativa che però appesantiscono e annoiano. Comprendo chi ha abbandonato.
Elias Canetti
Una testa senza mondo: Peter Kien è un sinologo, tra i più grandi, possiede una biblioteca sterminata, vive per lo studio dei suoi libri, il suo mondo inizia e finisce con essi; un travisato medesimo interesse lo convince a sposare la sua governante Therese.
Un mondo senza testa: il caos del mondo travolge il disadattato Kien; Therese si rivelerà gretta e stupida e lo costringerà ad abbandonare la casa; l’istrionico e divertente nano Fisherle, campione di scacchi, frequentatore di bar malfamati, lo irretisce in una truffa; il portiere dello stabile, Pfaff, è un bruto che gli spilla soldi e lo minaccia.
Il mondo nella testa: il fascinoso fratello George, psichiatra di fama in Parigi, cerca di curare Kien, di trovare un punto di contatto tra i due mondi, quello esterno e quello interno; il tentativo non ha successo.
Il finale è il grande autodafé di Kien, che ride, ride forte, come non ha mai fatto in tutta la sua vita.
Assurdo, comico, grottesco, tragico, si mescolano. Kien e gli altri personaggi principali, sono incompatibili e incapaci di trovare una via di comunicazione e comprensione. Difficilmente dimenticabili, sembrano sentire/patire/anticipare i tempi terribili che si stanno avvicinando (il libro è scritto nei primi anni �30 del novecento).
Tanti passaggi ricalcano, ripetono, esasperano. Effetti verosimilmente voluti e funzionali alla strategia narrativa che però appesantiscono e annoiano. Comprendo chi ha abbandonato.
Elias Canetti
April 26, 2018
Profesör Kienimizin uzun uzun düşündüğü ve bu düşünceleri bizlere satır satır dikteleten, sancılı, kaotik, edebi fırtınası..
Kendi gerçeğini anlamsızlaştırmaya çalışarak, tüm gerçekleri reddediyor gibi duruş sergilese de ben onun sadece gerçeği anlamlandırma sürecinde tüm varlığını izole etmesini okudum. Romanın içindeki göz seviyesinden bakacak olursak, bu bir papazın sükûnet arayışından, dervişlerin hac yolculuğuna, bir organizmanın büyüme, yükselme sürecinden farksız idi.
Soyut düşünce Peter Kien’in tüm gerçeği anlamsız kılmasında sadece bir materyal işlevi görüyorken aynı zamanda imkânsız bir hale de getiriyor. Kien’in dünyasında kültüre, doğaya insanlığa karşı oluşması çabalanan tüm orijinal fikirler anlamsız bir zıtlık içerisinde boşlukta sallanıp duruyor. Kien bir sonuç adamı da değil zaten.
Kien, işini kusursuz yaptığına inanan ve yakalanma güdüsünün de kibriyle hareket eden katiller gibi davranıyor. Tüm ışığı üzerinde toplamış olduğuna o kadar inanıyor ki basit tasviriyle Therese’in hayatına girmesine ve mahvetmesine! izin veriyor. Bu konu bence kitabın en önemli kısmı, kitabın genelinde Therese farklı fotoğraflar ve tasvirler altında okuyucuya sunuluyor. Birinden birinde nefretinizi kazanıyor fakat nedense bu kadın tasviri bende bir anahtar metaforu uyandırdı. Neden olduğunu şöyle söyleyeyim, Kien çözülmek zorunda olan bir bulmaca, geçilmek zorunda olunan bir kapı, zirvede oturduğuna inanan bir Titan. Tüm bu yukarılıklar sendromu onda daha da ötesini ne olacağının sıkılmışlığını dürtmeye başlıyor ve ona ancak, basit, pespaye ve dünyevi düşkünlüklerin ayna tutabileceğini anlıyorsunuz. Tam bu sahnede Therese tam da yapması gerekeni yapıp en saçma ve basit istekleriyle kıymetli profesörümüzün aklıyla, seviyesiyle oynuyor. Onu evinden atmasına bile Kien müsaade ediyor. Dünyayı görüyor, insanlara yaklaşıyor, tam da düşündüğü gibi dışarısı denen dünyanın ne acayip olduğu fikrini birebir gözlemleyip, pencerelerinin neden gökyüzüne doğru olduğunu takdirle onaylıyor.
Tüm bu söylediklerimin karşısına başka bir pencere konulduğunda ise, Therese’in bir başka metaforik algısının da Faşizm simgesi olduğunu hissettim. Okuyan, üreten, düşünen ve dünyanın ucunda bir çift gözden bile uzak olan bireyin, evine kadar girip onu oradan tekmeleyerek çıkartan edebiyatın sevimsiz ucube karakteri Bayan Therese..
Bu kadar büyük ve evrensel kabul edilen eserlerin dili biraz debdebeli olmasına rağmen, Körleşme’nin anlaşılabilir, açık ve akıcı bir dili var. Bunun sebebi sanırım yazıldığı dönem gettoların, banliyölerin özellikle okumayı tercih edecek olmasıyla alâkalı diye bir şeyler görmüş, okumuştum.
Bir de kitapla alâkalı özellikle belirtmem gereken konulardan birisi, Cannetti’nin başarmış olması. Demek istediğini açık açık anlaşılabilir düzeyde ve kalitede verdiğini, dünyayla, kendisiyle, insanlarla olan derdinin anlatmayı başarmış bir metin yazdığını kitap hala ellerimdeyken net bir şekilde söyleyebilirim.
Görüşlerimi aldığım notlar çerçevesinde yorumlamaya çalıştığım için biraz dağınık gidiyor sanırım..
Kien’in karşılaştığı Kambur Cüce karakteriyle kurulmuş olan dialog metinler, derinliğiyle çok etkileyici ama okuması gerçekten zorlayıcı bölümlerdi. Zaten kitabın ana teması, anlattıkları ve temellendirdiği süreç edebiyat olunca, kitapta edebi bir okuma zorluğu var.
Sanırım daha uzatılabilecek bir anlatımı uzatmak istemiyorum.
Körleşme okuduğum en iyi metinler arasında yer alacak.
ⲵı.
May 12, 2021
La tripartizione del romanzo � “Una testa senza mondo�, “Un mondo senza testa� e”Il mondo nella testa�- è già una chiave di lettura, chiara, del contenuto di questo corposo romanzo, il primo lavoro di Canetti, in assoluto e anche il suo unico romanzo. Lo è perché contiene il riferimento ai due poli che entrano in collisione per tutta la durata della narrazione: la realtà e la rappresentazione della stessa. Una è data dall’elemento tangibile, qui chiamato il mondo, l’altra è l’insieme dei pensieri � la testa- anche essi reali, si badi bene, che interpretano la realtà, per poi trasformarla a tal punto da farla precipitare nel piano dell’irrealtà. La fabula inoltre è racchiusa intorno alla dispercezione del personaggio principale, Kent, l’uomo dei libri, che , come una forza centripeta, in un disperato mulinello trascina tutti gli altri personaggi. Non sono tanti in verità, se non nella rappresentazione contenuta nella seconda parte, la meno fluida.
Si tratta, in poche parole, dell’esistenza di un sinologo che possiede una dotazione libraria invidiabile, avendo investito in essa la gran parte del lascito testamentario paterno. Lo incontriamo nell’unico momento della sua vita in cui si approccia gradevolmente e con cognizione di causa a un ragazzetto che lo intenerisce per la sua passione verso i libri a tal punto da invitarlo, abita nel suo stesso palazzo, a visitare la sua biblioteca. L’unico momento di relazione vera e genuina per le restanti cinquecento e passa pagine, perché una volta accompagnatolo sull’uscio del suo appartamento e aver varcato insieme a lui quella porta, non ci resta altro che assistere alla rappresentazione della sua follia. Gradualmente però, perché per una porzione di testo abbondante il lettore sarà completamente rapito da un semplicissimo meccanismo di immedesimazione che Canetti mette in atto con destrezza per poi farci prendere le dovute distanze dal caso patologico. La presentazione del protagonista è infatti quanto di più gradito possa leggere un lettore, uno come noi, che vive per ritagliarsi lo spazio vitale da dedicare alla lettura, che spende i suoi soldi per acquistare i libri e che smania per leggerli tutti, ben sapendo che una sola vita non gli basterà. Lo stesso lettore che qualche volta si sarà soffermato a pensare quanto l’atto egoistico del leggere lo estrometta dal consorzio umano, anche semplicemente nello spazio e nel tempo tutto ascritto alla famiglia. Terminata però questa prima parte che crea anche un interessante sviluppo narrativo - il protagonista si sposa - si apre una seconda parte in cui la rappresentazione del caos pare essere il tratto distintivo. Ho faticato parecchio a leggerla e non ho più ritrovato quella piacevolezza che lievemente era stata destata dalla prima parte. Tutto è diventato cupo, l’involuzione del personaggio senza speranza alcuna, il mondo che poi gli gravitava attorno sempre più complesso. Solo quando il povero Kien è tornato a domicilio, dopo una serie di surreali peripezie, ho potuto nuovamente godere della narrazione e gustarmi il finale, naturalmente anche esso frutto dell’ennesima ossessione. Sicuramente il romanzo si imprimerà nella mia memoria di lettore per la caratterizzazione straniante dei personaggi, per le loro ossessioni, per il loro agire in conseguenza di un’errata rappresentazione della realtà. Kent tra il possesso compulsivo dei libri e la sua incapacità di relazionarsi con chicchessia, la moglie dalla gonna blu a baluardo di una verginità che vorrebbe concedergli senza che le sia pretesa e la sua deriva compulsiva verso il possesso del denaro, infine il violento ex poliziotto ora guardiano di portineria e il suo spioncino verso l’esterno. Un romanzo ricco, corposo, a tratti pesante e prolisso a cui è difficile però dare un giudizio negativo.
Si tratta, in poche parole, dell’esistenza di un sinologo che possiede una dotazione libraria invidiabile, avendo investito in essa la gran parte del lascito testamentario paterno. Lo incontriamo nell’unico momento della sua vita in cui si approccia gradevolmente e con cognizione di causa a un ragazzetto che lo intenerisce per la sua passione verso i libri a tal punto da invitarlo, abita nel suo stesso palazzo, a visitare la sua biblioteca. L’unico momento di relazione vera e genuina per le restanti cinquecento e passa pagine, perché una volta accompagnatolo sull’uscio del suo appartamento e aver varcato insieme a lui quella porta, non ci resta altro che assistere alla rappresentazione della sua follia. Gradualmente però, perché per una porzione di testo abbondante il lettore sarà completamente rapito da un semplicissimo meccanismo di immedesimazione che Canetti mette in atto con destrezza per poi farci prendere le dovute distanze dal caso patologico. La presentazione del protagonista è infatti quanto di più gradito possa leggere un lettore, uno come noi, che vive per ritagliarsi lo spazio vitale da dedicare alla lettura, che spende i suoi soldi per acquistare i libri e che smania per leggerli tutti, ben sapendo che una sola vita non gli basterà. Lo stesso lettore che qualche volta si sarà soffermato a pensare quanto l’atto egoistico del leggere lo estrometta dal consorzio umano, anche semplicemente nello spazio e nel tempo tutto ascritto alla famiglia. Terminata però questa prima parte che crea anche un interessante sviluppo narrativo - il protagonista si sposa - si apre una seconda parte in cui la rappresentazione del caos pare essere il tratto distintivo. Ho faticato parecchio a leggerla e non ho più ritrovato quella piacevolezza che lievemente era stata destata dalla prima parte. Tutto è diventato cupo, l’involuzione del personaggio senza speranza alcuna, il mondo che poi gli gravitava attorno sempre più complesso. Solo quando il povero Kien è tornato a domicilio, dopo una serie di surreali peripezie, ho potuto nuovamente godere della narrazione e gustarmi il finale, naturalmente anche esso frutto dell’ennesima ossessione. Sicuramente il romanzo si imprimerà nella mia memoria di lettore per la caratterizzazione straniante dei personaggi, per le loro ossessioni, per il loro agire in conseguenza di un’errata rappresentazione della realtà. Kent tra il possesso compulsivo dei libri e la sua incapacità di relazionarsi con chicchessia, la moglie dalla gonna blu a baluardo di una verginità che vorrebbe concedergli senza che le sia pretesa e la sua deriva compulsiva verso il possesso del denaro, infine il violento ex poliziotto ora guardiano di portineria e il suo spioncino verso l’esterno. Un romanzo ricco, corposo, a tratti pesante e prolisso a cui è difficile però dare un giudizio negativo.
March 5, 2016
Dopo un inizio difficile in cui questo libro non decollava, mi fa piacere aver preso il volo e aver viaggiato.
Cercando alcune notizie sul'autore, ho scoperto che il titolo originale del libro è "Abbagliamento", titolo che avrei mantenuto anche nella versione italiana, dato che descrive benissimo la sua essenza.
I protagonisti di questo libro sono "abbagliati", come accecati da quello che vivono o meglio non vivono, come Thérese, la governante, un essere torbido, meschino, avido di denaro, fino a Kien, un sinologo, un essere superbo, arcigno, la cui passione, mania per i libri lo ammalia e allo stesso tempo lo annienta al punto tale da non avere nessun contatto con il mondo esterno. Per lui esistono solo libri, libri, libri a perdita d'occhio che custodisce gelosamente nella sua biblioteca privata.
Un romanzo che mette in luce le nostre piccole, grandi manie, le nostre idiosincrasie, la nostra bramosia, il nostro sapere, la nostra cultura, ma anche i nostri limiti, che, a volte, sono insormontabili.
Cercando alcune notizie sul'autore, ho scoperto che il titolo originale del libro è "Abbagliamento", titolo che avrei mantenuto anche nella versione italiana, dato che descrive benissimo la sua essenza.
I protagonisti di questo libro sono "abbagliati", come accecati da quello che vivono o meglio non vivono, come Thérese, la governante, un essere torbido, meschino, avido di denaro, fino a Kien, un sinologo, un essere superbo, arcigno, la cui passione, mania per i libri lo ammalia e allo stesso tempo lo annienta al punto tale da non avere nessun contatto con il mondo esterno. Per lui esistono solo libri, libri, libri a perdita d'occhio che custodisce gelosamente nella sua biblioteca privata.
Un romanzo che mette in luce le nostre piccole, grandi manie, le nostre idiosincrasie, la nostra bramosia, il nostro sapere, la nostra cultura, ma anche i nostri limiti, che, a volte, sono insormontabili.
April 15, 2019
“I libri valgono più dei pazzi, i libri valgono più degli uomini, […] i libri sono muti, parlano e tuttavia sono muti, ecco la loro straordinaria qualità, parlano e tu li senti più rapidamente che se dovessi ascoltarli con le orecchie.�
Nell’aprile del 1927 lo studente Elias Canetti affitta, dopo aver abitato varie camere ammobiliate a Vienna, una stanza fuori città, su una collina oltre Hacking, nella Hagenberggasse. Racconta: “Il panorama mi entusiasmò, al di là di un parco giochi si vedevano lungo il pendio gli alberi del grande giardino arcivescovile e, dall’altra parte della valle, sulla cima della collina di fronte, lo sguardo si posava sullo Steinhof, la città dei pazzi cintata da una muraglia�. Vi rimane per sei anni. Scrive inoltre: “� non devo soltanto la figura di Therese. La vista quotidiana dello Steinhof, dove vivevano seimila pazzi, è stata la spina nella mia carne. Sono assolutamente certo che senza quella stanza non avrei mai scritto Auto da fé.�
Ancora, c’� un fatto che segnerà profondamente Canetti e inciderà sulla genesi di Auto da fé (oltre a dare il via alla sua ossessione sulla massa): il 15 luglio 1927, a seguito della protesta contro l’assoluzione degli assassini di alcuni operai, i lavoratori viennesi sfilano, partendo da varie parti della città, verso il Palazzo di Giustizia. Canetti si unisce a uno di questi cortei. I rivoltosi incendiano il Palazzo. La polizia spara, novanta persone perdono la vita. In una via laterale Canetti s’imbatte in un uomo che geme disperato: “Bruciano i fascicoli! Tutti i fascicoli!�. Canetti, sconvolto, esplode: “Meglio i fascicoli che gli uomini!�. L’uomo non risponde, prosegue nel suo inconsolabile lamento: “Bruciano i fascicoli! Tutti i fascicoli!�.
Quando lo scrittore traccia la sua “Comédie humaine dei folli�, inizialmente chiama Brand (incendio) il topo di biblioteca B., inconsapevole, in quel momento, che nome e destino del personaggio sono legati all’episodio di quel 15 luglio.
Durante l’estate del 1928 e �29, a Berlino, il giovane Elias lavora come aiutante di Herzefelde, fondatore della casa editrice Malik; incontra grandi nomi della letteratura e inizia a guadagnare con le traduzioni. E matura un pensiero che non lo abbandonerà più: “il pensiero degli uomini eccessivi e invasati� conosciuti a Berlino.
Rientra a Vienna. Davanti ai suoi occhi, sulla collina, continua a troneggiare lo Steinhof, la città dei pazzi.
Un mondo in frantumi va raccontato con onestà. Ecco come nasce la “Comédie humaine dei folli�, Auto da fé., coi suoi personaggi eccessivi, al limite della follia; uno presso all’altro, ciascuno disgiunto dall’altro. E su tutti lui, l’uomo dei libri. E i libri.
Nel 1931 il romanzo è concluso. Il nome del protagonista è cambiato, il titolo provvisorio è “Kant prende fuoco�. Canetti invia a Thomas Mann il manoscritto, diviso in tre volumi. Pochi giorni dopo i volumi tornano al mittente. Mann si scusa, afferma che “le sue forze non erano sufficienti all’impresa�. È un rifiuto pesante. Non sarà l’unico. Tuttavia, ogni rigetto rafforza in Elias l’idea che il romanzo sopravviverà al tempo.
Nel �35, finalmente, Auto da fé è dato alle stampe. Il protagonista ha cambiato ancora nome, ora si chiama Peter Kien.
Kien ama i libri più degli uomini. Vive isolato, vive per i suoi tomi. Odia l’ignoranza. Odia il mondo. Eppure arriva a sposare la gretta Therese, la sua fantesca, dopo averla vista “coccolare� uno dei suoi volumi. È sorprendente come, talvolta, si possa cadere nella rete. Peter Kien e Therese sono due personaggi titanici, rappresentazioni monumentali dell’eccesso. Non da meno sono gli altri personaggi che riempiono le pagine e l’esistenza del professor Kien. Il lettore non può che rimanere intrappolato nella storia, nelle storie. E non può evitare di ritrovarsi, almeno per un attimo, nei panni di Peter.
Auto da fé è un romanzo estremo, abitato da personaggi estremi che si muovono in una realtà scomposta, in contesti piretici, deformati. Deformanti.
Testa senza mondo. Mondo senza testa. Mondo nella testa.
È il libro delle ossessioni. Tragico, crudelmente comico. Grottesco e doloroso. Ma vivo, disperatamente vivo. Vivo come pochi romanzi sanno essere. Nonostante tutto.
Guardo dove, fin poco fa, era il sesto gradino. Mi metto in ascolto. E non dirò cosa odo.
Nell’aprile del 1927 lo studente Elias Canetti affitta, dopo aver abitato varie camere ammobiliate a Vienna, una stanza fuori città, su una collina oltre Hacking, nella Hagenberggasse. Racconta: “Il panorama mi entusiasmò, al di là di un parco giochi si vedevano lungo il pendio gli alberi del grande giardino arcivescovile e, dall’altra parte della valle, sulla cima della collina di fronte, lo sguardo si posava sullo Steinhof, la città dei pazzi cintata da una muraglia�. Vi rimane per sei anni. Scrive inoltre: “� non devo soltanto la figura di Therese. La vista quotidiana dello Steinhof, dove vivevano seimila pazzi, è stata la spina nella mia carne. Sono assolutamente certo che senza quella stanza non avrei mai scritto Auto da fé.�
Ancora, c’� un fatto che segnerà profondamente Canetti e inciderà sulla genesi di Auto da fé (oltre a dare il via alla sua ossessione sulla massa): il 15 luglio 1927, a seguito della protesta contro l’assoluzione degli assassini di alcuni operai, i lavoratori viennesi sfilano, partendo da varie parti della città, verso il Palazzo di Giustizia. Canetti si unisce a uno di questi cortei. I rivoltosi incendiano il Palazzo. La polizia spara, novanta persone perdono la vita. In una via laterale Canetti s’imbatte in un uomo che geme disperato: “Bruciano i fascicoli! Tutti i fascicoli!�. Canetti, sconvolto, esplode: “Meglio i fascicoli che gli uomini!�. L’uomo non risponde, prosegue nel suo inconsolabile lamento: “Bruciano i fascicoli! Tutti i fascicoli!�.
Quando lo scrittore traccia la sua “Comédie humaine dei folli�, inizialmente chiama Brand (incendio) il topo di biblioteca B., inconsapevole, in quel momento, che nome e destino del personaggio sono legati all’episodio di quel 15 luglio.
Durante l’estate del 1928 e �29, a Berlino, il giovane Elias lavora come aiutante di Herzefelde, fondatore della casa editrice Malik; incontra grandi nomi della letteratura e inizia a guadagnare con le traduzioni. E matura un pensiero che non lo abbandonerà più: “il pensiero degli uomini eccessivi e invasati� conosciuti a Berlino.
Rientra a Vienna. Davanti ai suoi occhi, sulla collina, continua a troneggiare lo Steinhof, la città dei pazzi.
Un mondo in frantumi va raccontato con onestà. Ecco come nasce la “Comédie humaine dei folli�, Auto da fé., coi suoi personaggi eccessivi, al limite della follia; uno presso all’altro, ciascuno disgiunto dall’altro. E su tutti lui, l’uomo dei libri. E i libri.
Nel 1931 il romanzo è concluso. Il nome del protagonista è cambiato, il titolo provvisorio è “Kant prende fuoco�. Canetti invia a Thomas Mann il manoscritto, diviso in tre volumi. Pochi giorni dopo i volumi tornano al mittente. Mann si scusa, afferma che “le sue forze non erano sufficienti all’impresa�. È un rifiuto pesante. Non sarà l’unico. Tuttavia, ogni rigetto rafforza in Elias l’idea che il romanzo sopravviverà al tempo.
Nel �35, finalmente, Auto da fé è dato alle stampe. Il protagonista ha cambiato ancora nome, ora si chiama Peter Kien.
Kien ama i libri più degli uomini. Vive isolato, vive per i suoi tomi. Odia l’ignoranza. Odia il mondo. Eppure arriva a sposare la gretta Therese, la sua fantesca, dopo averla vista “coccolare� uno dei suoi volumi. È sorprendente come, talvolta, si possa cadere nella rete. Peter Kien e Therese sono due personaggi titanici, rappresentazioni monumentali dell’eccesso. Non da meno sono gli altri personaggi che riempiono le pagine e l’esistenza del professor Kien. Il lettore non può che rimanere intrappolato nella storia, nelle storie. E non può evitare di ritrovarsi, almeno per un attimo, nei panni di Peter.
Auto da fé è un romanzo estremo, abitato da personaggi estremi che si muovono in una realtà scomposta, in contesti piretici, deformati. Deformanti.
Testa senza mondo. Mondo senza testa. Mondo nella testa.
È il libro delle ossessioni. Tragico, crudelmente comico. Grottesco e doloroso. Ma vivo, disperatamente vivo. Vivo come pochi romanzi sanno essere. Nonostante tutto.
Guardo dove, fin poco fa, era il sesto gradino. Mi metto in ascolto. E non dirò cosa odo.
April 13, 2018
Kitap kulübüyle birlikte yeniden okuyorum. Bittiğinde buraya yorum gelecek.
July 20, 2014
If you are 300 pages into this novel, keep reading, it gets better, much better. If you are thinking of starting this novel today, think carefully and know that you do not have my recommendation. I struggled quite a bit with this book. The three star rating is a compromise between the 1 and 2 star rating I was certain I would give this book until about page 380 (after which we are clearly in at least 4 star territory) when I finally encountered some lyricism in Canetti's prose, a likable character, and something more than a bunch of solipsistic maniacs bumping into one another and bickering over money.
I disagree with the comparisons in the ŷ description to Hermann Broch and Robert Musil. I think a more apt comparison would be Samuel Beckett, but don't get too excited yet. For the first two thirds of this book Cannetti wrote about in a sparse prose style about odd and delusional characters in rather mundane domestic situations. The problem is that while Beckett's sparse prose has an elemental force behind it and still manages to conjure seriously rich imagery, Canetti's prose lacks this driving force and conjuring ability. The terse sentences reflect the characters' scattered and shallow thoughts and fail to achieve anything more than a fairly comprehensive portrait of several extremely unlikable characters.
Also the depiction of women through the guise of Peter Kein's wife and the disgust for all women and their mental faculties shared by a majority of the male characters in this novel was quite disconcerting and I'm not convinced Canetti took sufficient steps to distinguish the fictional biases of his characters from his implied own. I don't know anything about the author personally but this novel has a strongly misogynistic theme, supported by a wide cast of characters, that is hardly rebutted by the assumption that the views are too extreme to have belonged to the author.
Here's the thing though, at some point, the language really began to click and Canetti elevated his writing to whole other level. I have the exact page and passage marked and will share below. The main character Kien, wants to believe his wife is now dead. She is symbolized throughout the novel by her starched blue skirt. In an effort to purge his reality of all thoughts of his wife, Kien attempts to eradicate the very existence of the color blue:
"The logical argument against the existence of blue is further strengthened by the empirical. with closed eyes, Kien sought some image which in the general opinion would be described as blue. He saw the sea. A pleasing light rises from it, tree-tops with the wind passing over them. Not in vain do poets, standing upon a summit, compare the woods below them to the sea. They do it again and again. They cannot avoid certain similes. There is a deeper reason for this. Poets are men of the senses. They see the wood. it is green. In their recollection another image wakens, no less vast, no less green: the sea. so the sea is green. Over it is the vault of the sky. It is full of clouds - they are black and heavy. A storm is rising. But it cannot break. nowhere is the sky blue. the day passes. How the hours hasten! Why? Who is chasing them? May not a man see the skies before nightfall, see their accursed colour? It is a lie. Towards evening the clouds part. A sharp red breaks through. Where is the blue? Everywhere is burns, red, red, red! Then night comes. One more successful revelation. No one doubted the red."
After this passage, the book really took off for me. Canetti sustained the imagery he established above, extended it, and wrote with a previously undetected and much appreciated lyricism. The final portions of this novel assure that Canetti had the powers of a supreme writing. I wonder if Canetti only came upon these powers in the midst of writing this, his only novel. It's a shame that the qualities that Canetti's writing exhibits in the end of this book do not pervade the entire novel - if they had I'm sure this piece would rise through the ranks and rival many of my favorites. Ultimately, however, despite the pleasant taste left in my mouth by the ending, I was disappointed with this book and have quite mixed feelings about recommending it to any but the most serious and patient of readers.
I disagree with the comparisons in the ŷ description to Hermann Broch and Robert Musil. I think a more apt comparison would be Samuel Beckett, but don't get too excited yet. For the first two thirds of this book Cannetti wrote about in a sparse prose style about odd and delusional characters in rather mundane domestic situations. The problem is that while Beckett's sparse prose has an elemental force behind it and still manages to conjure seriously rich imagery, Canetti's prose lacks this driving force and conjuring ability. The terse sentences reflect the characters' scattered and shallow thoughts and fail to achieve anything more than a fairly comprehensive portrait of several extremely unlikable characters.
Also the depiction of women through the guise of Peter Kein's wife and the disgust for all women and their mental faculties shared by a majority of the male characters in this novel was quite disconcerting and I'm not convinced Canetti took sufficient steps to distinguish the fictional biases of his characters from his implied own. I don't know anything about the author personally but this novel has a strongly misogynistic theme, supported by a wide cast of characters, that is hardly rebutted by the assumption that the views are too extreme to have belonged to the author.
Here's the thing though, at some point, the language really began to click and Canetti elevated his writing to whole other level. I have the exact page and passage marked and will share below. The main character Kien, wants to believe his wife is now dead. She is symbolized throughout the novel by her starched blue skirt. In an effort to purge his reality of all thoughts of his wife, Kien attempts to eradicate the very existence of the color blue:
"The logical argument against the existence of blue is further strengthened by the empirical. with closed eyes, Kien sought some image which in the general opinion would be described as blue. He saw the sea. A pleasing light rises from it, tree-tops with the wind passing over them. Not in vain do poets, standing upon a summit, compare the woods below them to the sea. They do it again and again. They cannot avoid certain similes. There is a deeper reason for this. Poets are men of the senses. They see the wood. it is green. In their recollection another image wakens, no less vast, no less green: the sea. so the sea is green. Over it is the vault of the sky. It is full of clouds - they are black and heavy. A storm is rising. But it cannot break. nowhere is the sky blue. the day passes. How the hours hasten! Why? Who is chasing them? May not a man see the skies before nightfall, see their accursed colour? It is a lie. Towards evening the clouds part. A sharp red breaks through. Where is the blue? Everywhere is burns, red, red, red! Then night comes. One more successful revelation. No one doubted the red."
After this passage, the book really took off for me. Canetti sustained the imagery he established above, extended it, and wrote with a previously undetected and much appreciated lyricism. The final portions of this novel assure that Canetti had the powers of a supreme writing. I wonder if Canetti only came upon these powers in the midst of writing this, his only novel. It's a shame that the qualities that Canetti's writing exhibits in the end of this book do not pervade the entire novel - if they had I'm sure this piece would rise through the ranks and rival many of my favorites. Ultimately, however, despite the pleasant taste left in my mouth by the ending, I was disappointed with this book and have quite mixed feelings about recommending it to any but the most serious and patient of readers.
July 8, 2017
L'inizio è meraviglioso. Ho chiarissimo il ricordo della sensazione di scoperta, di avventura, di godimento prolungato. Solo a scrivere queste due righe mi viene voglia di ricominciarlo subito!
August 25, 2017
20.yy’ın en önemli eserlerinden biri olan Körleşme romanı, Prof. Kien’in etrafında geçer. Kien dış dünya ile bağlarını koparmış, 25.000 kitabıyla evinde yaşayan bir dilbilimcidir. Kitap rafları için pencerelerini dahi kapatır ve evin yalnızca tavandan gökyüzüne açılan bir penceresi bulunur. Bir koridorla birbirine bağlanan ve kapıları hep açık olan, ışığını tavandaki pencereden alan bu ev Kien’in fildişi kulesidir. Çalışma odasındaki küçük bir yatak dışında ev kitaplara ayrılmıştır.
Dış dünya ve insanlarla ilişkisi sadece dilencilerin binaya girişini engelleyen kapıcı ile ve kitaplarının temizliği ile görevlendirecek ayrıca yemeğini yapacak olan hizmetçisi ile sınırlıdır. İnsanları küçük gören Kien onlara oldukça ⲹԳıdır aynı zamanda. Kendi dünyasının kralı olan aydın gerçek dünya ile ve insanlarla karşılaşınca, onu alanının en iyisi yapan bilgisi hiçbir işe yaramaz. Kaldı ki bilgiden çok bilgiyi ortaya çıkaran zekaya hayrandır Kien. Kavrayamadığı dış dünyada bir oyuncak olur, insan ilişkilerini de yorumlayamaz. Fildişi kulenin dışında aslında hiçbir şeydir o. Çok güçlü, katıksız bir aydın eleştirisidir körleşme romanı.
Kitabın Almanca orijinal adı “Die Blendug�, kamaşma demekmiş. Kitabı okuduğum esnada, bana hep bildiğimiz anlamda gözlerin görme yetisini kaybetmesi değil de, bilgisinden gözleri kamaşan bir aydının kendisi dahil hiçbir şeyi görememeye başlaması olarak düşünmüştüm. Sanıyorum Kien’in körleşmesini böyle tanımlamak daha uygun düşer.
Kitabın insanı en kızdıran karakteri Kien’in önce hizmetçisi sonra eşi olan Therese. Birçok değerlendirmede de dendiği gibi bana da faşizmin vücut bulmuş hali gibi geldi. Eve gelmesiyle birlikte, ama Kien’in rızasını sağlayarak ama zorlayarak istediğini elde etmeye çalışan, eve her an daha fazla yayılan Therese karşısında Kien körleşme(gerçek anlamda) yöntemini uygulayarak ondan kurtulmaya çalışır. Fakat beklenen olur ve Therese yok sayılarak yok edilemez. Görmemezlikten geldikçe, istediklerini verince doyacak sanılan Therese gittikçe bir kara deliğe döner; o, o kadar kolay lokma değildir.
Önemli karakterlerden biri de Fischerle'dir. Ben kitaptaki özel karakterlerden biri olduğunu düşünüyor ve yorumlarda fazla haksızlık yapıldığı kanaatindeyim. Alınmasın diye de sadece ismi ile ilgili bir not düşeceğim. İsminin sonundaki -le eki Türkçedeki -cik ekiymiş aslında. Ama bunun fischercik karakteri ile ilgili kısımlar bitmeden biraz önce öğreniyoruz. Ahmet Cemal geç bir dipnotla açıklamış, ne editör ne de yayınevi şunu başa alalımda okuyucu baştan bilsin dememiş. Ben bu dipnottan sonra doğuştan kaybenden fischerle’yi fischercik diye çağırdım.
Velhasıl, bir başyapıtı daha ,geç de olsa bitirmiş olmanın mutluluğu ile kitaptan güzel bir alıntı ile yorumumu sonlandırayım:
“…bu yaratık, salt alışkanlıkların ve geleneklerin saptadığı yörüngede yaşayan, her şeye yüksekten bakan, ruhunun her yanı yağ bağlamış, ve geçen her günün birikimi yeni yağlarla tıkanmış bir insandı; salt pratik amaçlar için yeterli olabilen bir yarım insan: Varolabilme yürekliliğini taşımayan bir insan; çünkü dünyamızda varolmak, farklı olabilmek demekti; ama o tepeden tırnağa bir kalıptan, kurulmuş bir terzi mankeninden başkaca bir şey değildi; …”
İyi okumalar.
March 2, 2019
Okuması zor olan ama bitince keyfine varacağınız bir başyapıt daha bitirdim.
January 4, 2019
Na contra capa da minha edição diz, mais ou menos, assim:
ܳٴ-ٱ-é é considerado um dos livros fundamentais da história da literatura ocidental e ler a obra de Elias Canetti é essencial para compreendermos a história do século XX.
Eu, com cerca de metade lido (e mais umas páginas em diagonal) digo assim:
Já estou lixada! Como Canetti me aborrece lá se vai qualquer réstia de esperança de compreender o século...
Um homem obcecado por livros (mas não sei se lê) casa com uma mulher para que ela lhe limpe a biblioteca.
Um anão corcunda (que tenta tirar a marreca à estalada) é casado com uma prostituta; enquanto ela trabalha ele esconde-se debaixo da cama e, no momento adequado, cutuca no freguês para o convidar para um jogo de xadrez;
E...
...já arrumei o ܳٴ-ٱ-é na estante dos abandonados, que eu não sou mulher para penitências...
ܳٴ-ٱ-é é considerado um dos livros fundamentais da história da literatura ocidental e ler a obra de Elias Canetti é essencial para compreendermos a história do século XX.
Eu, com cerca de metade lido (e mais umas páginas em diagonal) digo assim:
Já estou lixada! Como Canetti me aborrece lá se vai qualquer réstia de esperança de compreender o século...
Um homem obcecado por livros (mas não sei se lê) casa com uma mulher para que ela lhe limpe a biblioteca.
Um anão corcunda (que tenta tirar a marreca à estalada) é casado com uma prostituta; enquanto ela trabalha ele esconde-se debaixo da cama e, no momento adequado, cutuca no freguês para o convidar para um jogo de xadrez;
E...
...já arrumei o ܳٴ-ٱ-é na estante dos abandonados, que eu não sou mulher para penitências...
November 1, 2010
Since you are at goodreads.com, you're most likely a bookworm (unless you're one of the thousands of juveniles here who pretend they like to read only to get to know people they can hook up with). But how bookworm of a bookworm are you? If you're at least the type who would feel sad leaving a bookstore without getting to buy a book, then reading this novel would, at times, be just like staring at a mirror. You can see you here.
Winner of the Nobel Prize in Literature in 1981, Elias Canetti, a German, wrote only one novel. This one. When you are destined to win the Nobel Prize in Literature but is too lazy to write more than one novel what would be the appropriate basis for the plot in that one and only novel you will place your name on? Books. And what would your main protagonist be? A bookworm. How bookworm of a bookworm? The worst kind, an extremist book lover.
Meet Peter Kien, 40-year-old, tall, emaciated, specialist in sinology, owner of a library with twenty-five thousand volumes housed in four big rooms in an apartment where he lives alone. He lives for, in, with, by (what other prepositions are there?) his books. Heaven for him is inside his study, reading, writing one thesis after another, surrounded by his beloved books. When he goes out for walks, he find bookstores the only places worth visiting. He has a map of his town with bookstores encircled in red. When he accidentally drops a book he is in anguish, like he had dropped his own infant child. You soil it, he considers it "injured." He does not like meeting and talking to people. Talk to him and his mind flies elsewhere. He can only pay attention to a conversation when the words "book" or "books" are mentioned. He talks to books and the latter talks back to him. Reality for him is primarily what is written in books. Their counterpart outside of his books are unoriginal--
"As he was passing by the cathedral, warm, uncanny sounds reached his ears. He would have sung in the same key, had his voice, like his mood, been at his command. Suddenly a spot of dirt fell on him. Curious and startled, he looked up at the buttresses. Pigeons preened themselves and cooed, none was to blame for the dirt. For twenty years he had not heard these sounds; every day on his morning walk he passed this spot. Yet cooing was well known to him out of books. 'Quite so!' he said softly, and nodded as he always did when he found reality bearing out the printed original...."
This is a novel without heroes. Except for a few victims, and Kien's brother who appears briefly towards the end, all the characters here look sinister and mad. Virtue is nothing but misinterpreted vileness. Moments of levity are like the smiles and laughter of the insane.
First published in 1935 it foreshadowed not only the American world chess champion Robert "Bobby" Fischer (see the thread I opened in goodreads.com, "Prophetic 1001 Books"), himself off in the head, but also the horrors of Nazi Germany and the Holocaust.
An arresting read from start to finish which gloriously ended up in flames.
Winner of the Nobel Prize in Literature in 1981, Elias Canetti, a German, wrote only one novel. This one. When you are destined to win the Nobel Prize in Literature but is too lazy to write more than one novel what would be the appropriate basis for the plot in that one and only novel you will place your name on? Books. And what would your main protagonist be? A bookworm. How bookworm of a bookworm? The worst kind, an extremist book lover.
Meet Peter Kien, 40-year-old, tall, emaciated, specialist in sinology, owner of a library with twenty-five thousand volumes housed in four big rooms in an apartment where he lives alone. He lives for, in, with, by (what other prepositions are there?) his books. Heaven for him is inside his study, reading, writing one thesis after another, surrounded by his beloved books. When he goes out for walks, he find bookstores the only places worth visiting. He has a map of his town with bookstores encircled in red. When he accidentally drops a book he is in anguish, like he had dropped his own infant child. You soil it, he considers it "injured." He does not like meeting and talking to people. Talk to him and his mind flies elsewhere. He can only pay attention to a conversation when the words "book" or "books" are mentioned. He talks to books and the latter talks back to him. Reality for him is primarily what is written in books. Their counterpart outside of his books are unoriginal--
"As he was passing by the cathedral, warm, uncanny sounds reached his ears. He would have sung in the same key, had his voice, like his mood, been at his command. Suddenly a spot of dirt fell on him. Curious and startled, he looked up at the buttresses. Pigeons preened themselves and cooed, none was to blame for the dirt. For twenty years he had not heard these sounds; every day on his morning walk he passed this spot. Yet cooing was well known to him out of books. 'Quite so!' he said softly, and nodded as he always did when he found reality bearing out the printed original...."
This is a novel without heroes. Except for a few victims, and Kien's brother who appears briefly towards the end, all the characters here look sinister and mad. Virtue is nothing but misinterpreted vileness. Moments of levity are like the smiles and laughter of the insane.
First published in 1935 it foreshadowed not only the American world chess champion Robert "Bobby" Fischer (see the thread I opened in goodreads.com, "Prophetic 1001 Books"), himself off in the head, but also the horrors of Nazi Germany and the Holocaust.
An arresting read from start to finish which gloriously ended up in flames.
April 21, 2024
Peter Kien is mad as a box of frogs. His landlady tricks him into marriage. He loses everything and hangs about with a chess loving dwarf. He loves books. He doesn't function properly. You're welcome.
Weird and glorious stuff!!
Weird and glorious stuff!!
Displaying 1 - 30 of 620 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.