What do you think?
Rate this book
سرچشمهها� دانایی و نادانی
سال نشر: چاپ اول 1379، چاپ چهارم 1383
این رساله کوچک، که در اصل متن یک سخنرانی است، محتوی یکی از مهمترین نظریه‌ها� و بهتر بگوییم محتوی لب‌لبا� نظریات فلسفی پوپر در زمینه شناخت و آگاهی و شناخت‌شناس� و ارزش و اعتبار نسبی فرضیه‌ه� و تئوری‌ها� علمی و قابل رد بودن آن‌ه� و عدم قاطعیت دانسته‌ها� بشری است؛ ضمن آنکه� چون برای سخنرانی تنظیم شده به زبانی ساده‌ت� از آثار دیگر او و طبعا سودمندتر برای همگان به نوشته درآمده است.
گفت‌وگ� در باره نظریات پوپر، به ویژه هنگامی که این نظریه‌ه� در زمینه علوم انسانی به‌کارمی‌رو� و بر جامعه‌ها� انسانی انطباق می‌یابد� گسترده و پر دامنه است. تا آنجا که هیچ دانشمندی نیست که از کنار حرف‌ها� او بی‌اعتن� بگذرد و عقایدش را نادیده انگارد و اما برای همگان کمترین سود خواندن آثار پوپر، به‌ویژ� این کتاب کوچک اما پرمحتوا آمادگی برای ((بازاندیشی)) و تحمل ((دگراندیشی)) است.
این رساله کوچک، که در اصل متن یک سخنرانی است، محتوی یکی از مهمترین نظریه‌ها� و بهتر بگوییم محتوی لب‌لبا� نظریات فلسفی پوپر در زمینه شناخت و آگاهی و شناخت‌شناس� و ارزش و اعتبار نسبی فرضیه‌ه� و تئوری‌ها� علمی و قابل رد بودن آن‌ه� و عدم قاطعیت دانسته‌ها� بشری است؛ ضمن آنکه� چون برای سخنرانی تنظیم شده به زبانی ساده‌ت� از آثار دیگر او و طبعا سودمندتر برای همگان به نوشته درآمده است.
گفت‌وگ� در باره نظریات پوپر، به ویژه هنگامی که این نظریه‌ه� در زمینه علوم انسانی به‌کارمی‌رو� و بر جامعه‌ها� انسانی انطباق می‌یابد� گسترده و پر دامنه است. تا آنجا که هیچ دانشمندی نیست که از کنار حرف‌ها� او بی‌اعتن� بگذرد و عقایدش را نادیده انگارد و اما برای همگان کمترین سود خواندن آثار پوپر، به‌ویژ� این کتاب کوچک اما پرمحتوا آمادگی برای ((بازاندیشی)) و تحمل ((دگراندیشی)) است.
87 pages
First published January 1, 2000
7 people are currently reading
193 people want to read
About the author
Karl Popper
273books1,634followersSir Karl Raimund Popper, FRS, rose from a modest background as an assistant cabinet maker and school teacher to become one of the most influential theorists and leading philosophers. Popper commanded international audiences and conversation with him was an intellectual adventure—even if a little rough—animated by a myriad of philosophical problems. He contributed to a field of thought encompassing (among others) political theory, quantum mechanics, logic, scientific method and evolutionary theory.
Popper challenged some of the ruling orthodoxies of philosophy: logical positivism, Marxism, determinism and linguistic philosophy. He argued that there are no subject matters but only problems and our desire to solve them. He said that scientific theories cannot be verified but only tentatively refuted, and that the best philosophy is about profound problems, not word meanings. Isaiah Berlin rightly said that Popper produced one of the most devastating refutations of Marxism. Through his ideas Popper promoted a critical ethos, a world in which the give and take of debate is highly esteemed in the precept that we are all infinitely ignorant, that we differ only in the little bits of knowledge that we do have, and that with some co-operative effort we may get nearer to the truth.
Nearly every first-year philosophy student knows that Popper regarded his solutions to the problems of induction and the demarcation of science from pseudo-science as his greatest contributions. He is less known for the problems of verisimilitude, of probability (a life-long love of his), and of the relationship between the mind and body.
Popper was a Fellow of the Royal Society, Fellow of the British Academy, and Membre de I'Institute de France. He was an Honorary member of the Harvard Chapter of Phi Beta Kappa, and an Honorary Fellow of the London School of Economics, King's College London, and of Darwin College Cambridge. He was awarded prizes and honours throughout the world, including the Austrian Grand Decoration of Honour in Gold, the Lippincott Award of the American Political Science Association, and the Sonning Prize for merit in work which had furthered European civilization.
Karl Popper was knighted by Queen Elizabeth II in 1965 and invested by her with the Insignia of a Companion of Honour in 1982.
(edited from )
Popper challenged some of the ruling orthodoxies of philosophy: logical positivism, Marxism, determinism and linguistic philosophy. He argued that there are no subject matters but only problems and our desire to solve them. He said that scientific theories cannot be verified but only tentatively refuted, and that the best philosophy is about profound problems, not word meanings. Isaiah Berlin rightly said that Popper produced one of the most devastating refutations of Marxism. Through his ideas Popper promoted a critical ethos, a world in which the give and take of debate is highly esteemed in the precept that we are all infinitely ignorant, that we differ only in the little bits of knowledge that we do have, and that with some co-operative effort we may get nearer to the truth.
Nearly every first-year philosophy student knows that Popper regarded his solutions to the problems of induction and the demarcation of science from pseudo-science as his greatest contributions. He is less known for the problems of verisimilitude, of probability (a life-long love of his), and of the relationship between the mind and body.
Popper was a Fellow of the Royal Society, Fellow of the British Academy, and Membre de I'Institute de France. He was an Honorary member of the Harvard Chapter of Phi Beta Kappa, and an Honorary Fellow of the London School of Economics, King's College London, and of Darwin College Cambridge. He was awarded prizes and honours throughout the world, including the Austrian Grand Decoration of Honour in Gold, the Lippincott Award of the American Political Science Association, and the Sonning Prize for merit in work which had furthered European civilization.
Karl Popper was knighted by Queen Elizabeth II in 1965 and invested by her with the Insignia of a Companion of Honour in 1982.
(edited from )
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 25 of 25 reviews
February 11, 2022
Des Sources De La Connaissance Et De L'ignorance = On the Sources of Knowledge and of Ignorance, Karl Popper
Sir Karl Raimund Popper was an Austrian-born British philosopher, academic and social commentator. One of the 20th century's most influential philosophers of science, Popper is known for his rejection of the classical inductivist views on the scientific method in favor of empirical falsification. ...
This small treatise, originally the text of a lecture, contains one of Popper's most important philosophical theories: cognition and awareness, epistemology and value, the relative validity of hypotheses, scientific theories, and the uncertainty of human knowledge. That is, because it has been written for a lecture in a simpler language than their other works, and of course more useful for everyone.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و هفتم ماه اکتبر سال2002میلادی
عنوان: سرچشمه� های دانایی و نادانی؛ نویسنده: کارل ریموند پوپر؛ ترجمه: عباس باقری؛ تهران، نشر نی، سال1379؛ در87ص؛ شابک9643124797؛ چاپ چهارم سال1383؛ چاپ دهم سال1392؛ موضوع: شناخت از نویسندگان اتریش تبار بریتانیا - سده20م
این رساله ی کوچک، که در اصل، متن یک سخنرانی است، دربردانده ی، یکی از مهمترین نظریه� های فلسفی «پوپر»، در زمینه ی «شناخت و آگاهی»، «شناخت� شناسی و ارزش»، «اعتبار نسبی فرضیه� ها»، «تئوری‌ها� علمی»، و «عدم قاطعیت دانسته� های بشری» است؛ ضمن آنکه� چون برای سخنرانی آماده شده، به زبانی ساده� تر از آثار دیگر ایشان، و برای همین سودمندتر برای همگان، به نگارش درآمده است؛ گفتگو در باره ی نظریات «پوپر»، به ویژه، هنگامی که، نظریه� ها در زمینه ی علوم انسانی، و جامعه� های انسانی باشد، گسترده، و پر دامنه است؛ تا آنجا که، هیچ دانشمندی نیست، که از کنار حرف‌ها� «پوپر»، بی‌اعتن� بگذرد، و باورهایش را، نادیده انگارد، و اما برای همگان، کمترین سود خوانش آثار «پوپر»، به� ویژه این کتاب کوچک، آمادگی برای «بازاندیشی»، و تحمل «دگراندیشی» است
تاریخ بهنگام رسانی 02/11/1399هجری خورشیدی؛ 21/10/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Sir Karl Raimund Popper was an Austrian-born British philosopher, academic and social commentator. One of the 20th century's most influential philosophers of science, Popper is known for his rejection of the classical inductivist views on the scientific method in favor of empirical falsification. ...
This small treatise, originally the text of a lecture, contains one of Popper's most important philosophical theories: cognition and awareness, epistemology and value, the relative validity of hypotheses, scientific theories, and the uncertainty of human knowledge. That is, because it has been written for a lecture in a simpler language than their other works, and of course more useful for everyone.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و هفتم ماه اکتبر سال2002میلادی
عنوان: سرچشمه� های دانایی و نادانی؛ نویسنده: کارل ریموند پوپر؛ ترجمه: عباس باقری؛ تهران، نشر نی، سال1379؛ در87ص؛ شابک9643124797؛ چاپ چهارم سال1383؛ چاپ دهم سال1392؛ موضوع: شناخت از نویسندگان اتریش تبار بریتانیا - سده20م
این رساله ی کوچک، که در اصل، متن یک سخنرانی است، دربردانده ی، یکی از مهمترین نظریه� های فلسفی «پوپر»، در زمینه ی «شناخت و آگاهی»، «شناخت� شناسی و ارزش»، «اعتبار نسبی فرضیه� ها»، «تئوری‌ها� علمی»، و «عدم قاطعیت دانسته� های بشری» است؛ ضمن آنکه� چون برای سخنرانی آماده شده، به زبانی ساده� تر از آثار دیگر ایشان، و برای همین سودمندتر برای همگان، به نگارش درآمده است؛ گفتگو در باره ی نظریات «پوپر»، به ویژه، هنگامی که، نظریه� ها در زمینه ی علوم انسانی، و جامعه� های انسانی باشد، گسترده، و پر دامنه است؛ تا آنجا که، هیچ دانشمندی نیست، که از کنار حرف‌ها� «پوپر»، بی‌اعتن� بگذرد، و باورهایش را، نادیده انگارد، و اما برای همگان، کمترین سود خوانش آثار «پوپر»، به� ویژه این کتاب کوچک، آمادگی برای «بازاندیشی»، و تحمل «دگراندیشی» است
تاریخ بهنگام رسانی 02/11/1399هجری خورشیدی؛ 21/10/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
May 31, 2024
این رساله� کوچک محتوی یکی از مهم‌تری� نظریه‌ها� و بهتر بگوییم محتوی لب لباب نظریات فلسفی او [پوپر] در زمینه شناخت و آگاهی و شناخت شناسی و ارزش و اعتبار نسبی فرضیه‌ه� و تئوری‌ها� علمی و قابل رد بودن آنها و عدم قاطعیت دانسته‌ها� بشری است ضمن آنکه، چون برای سخنرانی تنظیم شده به زبانی ساده‌ت� از آثار دیگر او و طبعاً سودمندتر برای همگان به نوشته درآمده است. � و اما برای همگان، کمترین سود خواندن آثار پوپر، به� ویژه این کتاب کوچک اما پر محتوا، آمادگی برای «بازاندیشی» و تحمل «دگراندیشی» است. مقدمه� مترجم. صفحه� ۶ کتاب
گرچه دانسته‌های� اندک است اما می‌خواه� آن را بشناسانم تا دیگری، بهتر از من، حقیقت را کشف کند و کاری را پی گیرد که به رفع اشتباه من بینجامد. و با این� همه شادمان خواهم شد که علت کشف آن حقیقت بوده‌ا�. آلبرشت دورر
حتی رد نظریه‌ا� که بدان پایبندم مرا شاد می‌کن� زیرا علم، با این کار نیز به یک پیروزی دست می‌یاب�. جان. س. اکلس. صفحه� ۷ کتاب
رؤیاها و انتظارهای ما ضرورتاً نمایانگر نتایجی نیستند که به وجود خواهیم آورد و بهترین روش برای جستجوی حقیقت شاید این باشد که پیش� از همه گرامی‌تری� عقاید خود را مورد انتقاد قرار دهیم. صفحه ۲۰ کتاب
به راستی که حقیقت به آسانی دست� یافتنی نیست، حتی پس� از آنکه به دست آمد نیز میتوان� به� سادگی از دست برود. گاه اعتقادات باطل می‌تواند� خواه دسیسه‌ا� در میان باشد خواه نباشد، بدون توجه به تمام نتایج تجربی، به� طرز شگفت آوری قرن‌ه� دوام بیاورد. صفحه ۲۴ کتاب
ولتر در واژه‌نام� فلسفی خود این پرسش را مطرح می‌کن�: «تساهل یعنی چه؟» - و خود پاسخ میده�: «تساهل ویژه� انسان است. ما سراپا ناتوانی و خطاییم، ابلهی‌ها� یکدیگر را ببخشاییم. این قانون نخست طبیعت است. » صفحه ۵۰ کتاب
اگر شما به مسئله‌ا� که من کوشیده‌ا� راه حلی موقتی برای آن بیابم علاقه دارید می‌توانی� با انتقادی هرچه شدیدتر از کار من، آن را دنبال کنید؛ و اگر موفق شدید به آزمونی تجربی دست یابید که به عقیده شما، بتواند نظریه مرا رد کند، با کمال میل و با تمام توان خود در اقدام برای رد نظریه هم شرکت می‌کن�. صفحات ۷۷-۷۸ کتاب
هر چه بیشتر درباره� جهان بیاموزیم، و هر چه این آموخته‌ه� ژرف‌ت� باشد شناخت ما از آنچه نمی‌دانیم� شناخت نادانی ما بیشتر شکل می‌گیر� و دقت و وضوح آن بیشتر می‌شو�. در واقع سرچشمه� بزرگ نادانی در این است که شناخت ما قطعاً پایانی دارد و حال� آنکه نادانی ما الزاماً بی‌پایا� است. ما هنگامی به گستردگی پهنه نادانی خود پی می‌بری� که به گستردگی بی‌پایا� آسمان‌ه� می‌نگری�: اگر این واقعیت ساده ابعاد جهان تنها علت نادانی انسان نباشد دست‌ک� یکی از علت‌ها� آن است. صفحه ۸۲ کتاب
من عقیده دارم که ما حتی اگر جز گستره� کوچک دانایی خود، از این راه چیزی نیاموزیم باز هم شایسته است که برای رسیدن به شناخت جهان بکوشیم. این نادانی دانشمندانه میتوان� مشکلات بسیاری را از میان بردارد. و به‌جاس� از یاد نبریم که اگر دانایی‌ها� کوچک گوناگونی که داریم ما را بسیار متمایز از هم می‌کن� اما همه در نادانی بی‌پایا� خود برابریم. صفحه ۸۳ کتاب.
۱۴۰�/۰۳/۱۱
گرچه دانسته‌های� اندک است اما می‌خواه� آن را بشناسانم تا دیگری، بهتر از من، حقیقت را کشف کند و کاری را پی گیرد که به رفع اشتباه من بینجامد. و با این� همه شادمان خواهم شد که علت کشف آن حقیقت بوده‌ا�. آلبرشت دورر
حتی رد نظریه‌ا� که بدان پایبندم مرا شاد می‌کن� زیرا علم، با این کار نیز به یک پیروزی دست می‌یاب�. جان. س. اکلس. صفحه� ۷ کتاب
رؤیاها و انتظارهای ما ضرورتاً نمایانگر نتایجی نیستند که به وجود خواهیم آورد و بهترین روش برای جستجوی حقیقت شاید این باشد که پیش� از همه گرامی‌تری� عقاید خود را مورد انتقاد قرار دهیم. صفحه ۲۰ کتاب
به راستی که حقیقت به آسانی دست� یافتنی نیست، حتی پس� از آنکه به دست آمد نیز میتوان� به� سادگی از دست برود. گاه اعتقادات باطل می‌تواند� خواه دسیسه‌ا� در میان باشد خواه نباشد، بدون توجه به تمام نتایج تجربی، به� طرز شگفت آوری قرن‌ه� دوام بیاورد. صفحه ۲۴ کتاب
ولتر در واژه‌نام� فلسفی خود این پرسش را مطرح می‌کن�: «تساهل یعنی چه؟» - و خود پاسخ میده�: «تساهل ویژه� انسان است. ما سراپا ناتوانی و خطاییم، ابلهی‌ها� یکدیگر را ببخشاییم. این قانون نخست طبیعت است. » صفحه ۵۰ کتاب
اگر شما به مسئله‌ا� که من کوشیده‌ا� راه حلی موقتی برای آن بیابم علاقه دارید می‌توانی� با انتقادی هرچه شدیدتر از کار من، آن را دنبال کنید؛ و اگر موفق شدید به آزمونی تجربی دست یابید که به عقیده شما، بتواند نظریه مرا رد کند، با کمال میل و با تمام توان خود در اقدام برای رد نظریه هم شرکت می‌کن�. صفحات ۷۷-۷۸ کتاب
هر چه بیشتر درباره� جهان بیاموزیم، و هر چه این آموخته‌ه� ژرف‌ت� باشد شناخت ما از آنچه نمی‌دانیم� شناخت نادانی ما بیشتر شکل می‌گیر� و دقت و وضوح آن بیشتر می‌شو�. در واقع سرچشمه� بزرگ نادانی در این است که شناخت ما قطعاً پایانی دارد و حال� آنکه نادانی ما الزاماً بی‌پایا� است. ما هنگامی به گستردگی پهنه نادانی خود پی می‌بری� که به گستردگی بی‌پایا� آسمان‌ه� می‌نگری�: اگر این واقعیت ساده ابعاد جهان تنها علت نادانی انسان نباشد دست‌ک� یکی از علت‌ها� آن است. صفحه ۸۲ کتاب
من عقیده دارم که ما حتی اگر جز گستره� کوچک دانایی خود، از این راه چیزی نیاموزیم باز هم شایسته است که برای رسیدن به شناخت جهان بکوشیم. این نادانی دانشمندانه میتوان� مشکلات بسیاری را از میان بردارد. و به‌جاس� از یاد نبریم که اگر دانایی‌ها� کوچک گوناگونی که داریم ما را بسیار متمایز از هم می‌کن� اما همه در نادانی بی‌پایا� خود برابریم. صفحه ۸۳ کتاب.
۱۴۰�/۰۳/۱۱
April 23, 2021
از زمانِ دکارت فلاسفه در جستجوی منابعِ معرفتِ یقینی‌اند� منابعی که یافته‌ها� منبعث از آن جایی برای شک باقی نمی‌گذار�. چنین منابعی را پوپر سرچشمهها� دانایی می‌نام�. در مقابل سرچشمهها� نادانی وجود دارند. به عنوانِ مثال طرفدارانِ تئوریِ توطئه و مارکسیست‌ه� معتقد به وجودِ چنین سرچشمه‌های� هستند.
پوپر معتقد است سرچشمهها� دانایی و نادانی وجود ندارند. هیچ منبعِ اقتداری برای یقین وجود ندارد، نه عقل، نه تجربه، نه خدا، هیچ. به دنبالِ منبع گشتن خطاست. راه حل پوپر «خردگرایی نقادانه» است. این نوع از خردگرایی مبتنی‌س� بر تلاش برای نقد و ابطال یک معرفت فارغ از منبع آن.
پوپر معتقد است سرچشمهها� دانایی و نادانی وجود ندارند. هیچ منبعِ اقتداری برای یقین وجود ندارد، نه عقل، نه تجربه، نه خدا، هیچ. به دنبالِ منبع گشتن خطاست. راه حل پوپر «خردگرایی نقادانه» است. این نوع از خردگرایی مبتنی‌س� بر تلاش برای نقد و ابطال یک معرفت فارغ از منبع آن.
February 25, 2021
- پاسخ درست به پرسش «چگونه می‌توانی� امید به کشف و رفع خطا داشته باشیم؟» به عقیده� من این است: «با نقد نظریه‌ه� یا فرضیه‌ها� دیگران و -اگر ما خود نیز داشته باشیم- با نقد نظریه‌ه� یا فرضیه‌ها� خویش» (کار دوم بسیار مطلوب است اما گریزناپذیر نیست زیرا اگر ما موفق به نقد نظریه‌ها� خود نشویم کسان دیگری پیدا خواهند شد که به جای ما اینکار را انجام دهند.)
- اگر شما به مسئله‌ا� که من کوشیده‌ا� راه‌حل� موقتی برای آن بیابم علاقه دارید، می‌توانی� با انتقادی هر چه شدیدتر از کار من، آن را دنبال کنید؛ و اگر موفق شدید به آزمونی تجربی دست یابید که به عقیده شما، بتواند نظریه من را رد کند، با کمال میل و با تمام توان خود در اقدام برای رد نظریه‌ا� شرکت می‌کن�.
- اهمیت هر کشفی در ظرفیت آن برای اصلاح نظریه‌ها� قبلی ما است.
- راه حل هر مسئله، خود موجب پیدایش مسائل جدید می‌شو� که آنها نیز باید حل شوند. اهمیت قضیه مربوط به مسئله نخست و جسارت‌آمی� بودن راه‌ح� پیشنهادی نیست. هر چه بیشتر درباره جهان بیاموزیم، و هر چه این آموخته‌ه� ژرف‌ت� باشد، شناخت ما از آنچه نمی‌دانیم� شناخت نادانی ما بیشتر شکل می‌گیر� و دقت و وضوح آن بیشتر می‌شو�. درواقع سرچشمه بزرگ نادانی در این است که شناخت ما قطعا پایانی دارد و حال آنکه نادانی ما الزاما بی‌پایا� است.
- به جاست از یاد نبریم که اگر دانایی‌ها� کوچک گوناگونی که داریم ما را بسیار متمایز از هم می‌کن� اما همه در نادانیِ بی‌پایان� خود برابریم.
- اگر بدینسان دریافتیم که در سراسر پهنه شناخت، تا دورترین نقطه‌ا� که شناخت میتوان� در ناشناخته‌ه� پیش رود هیچ اقتداری مصون از انتقاد نیست، آنگاه خواهیم توانست به دور از خطر، این اندیشه را بپذیریم که حقیقت، اقتدار انسان را تعالی میده� و این یک ضرورت است زیرا اگر چنین نیندیشیم، نه ضابطه‌ها� عینی پژوهش، نه نقد فرضیه‌ها� نه تلاش در راه کندوکاو ناشناخته‌ها� نه جست‌وجو� دانایی، هیچ‌ی� وجود نخواهند داشت.
- اگر شما به مسئله‌ا� که من کوشیده‌ا� راه‌حل� موقتی برای آن بیابم علاقه دارید، می‌توانی� با انتقادی هر چه شدیدتر از کار من، آن را دنبال کنید؛ و اگر موفق شدید به آزمونی تجربی دست یابید که به عقیده شما، بتواند نظریه من را رد کند، با کمال میل و با تمام توان خود در اقدام برای رد نظریه‌ا� شرکت می‌کن�.
- اهمیت هر کشفی در ظرفیت آن برای اصلاح نظریه‌ها� قبلی ما است.
- راه حل هر مسئله، خود موجب پیدایش مسائل جدید می‌شو� که آنها نیز باید حل شوند. اهمیت قضیه مربوط به مسئله نخست و جسارت‌آمی� بودن راه‌ح� پیشنهادی نیست. هر چه بیشتر درباره جهان بیاموزیم، و هر چه این آموخته‌ه� ژرف‌ت� باشد، شناخت ما از آنچه نمی‌دانیم� شناخت نادانی ما بیشتر شکل می‌گیر� و دقت و وضوح آن بیشتر می‌شو�. درواقع سرچشمه بزرگ نادانی در این است که شناخت ما قطعا پایانی دارد و حال آنکه نادانی ما الزاما بی‌پایا� است.
- به جاست از یاد نبریم که اگر دانایی‌ها� کوچک گوناگونی که داریم ما را بسیار متمایز از هم می‌کن� اما همه در نادانیِ بی‌پایان� خود برابریم.
- اگر بدینسان دریافتیم که در سراسر پهنه شناخت، تا دورترین نقطه‌ا� که شناخت میتوان� در ناشناخته‌ه� پیش رود هیچ اقتداری مصون از انتقاد نیست، آنگاه خواهیم توانست به دور از خطر، این اندیشه را بپذیریم که حقیقت، اقتدار انسان را تعالی میده� و این یک ضرورت است زیرا اگر چنین نیندیشیم، نه ضابطه‌ها� عینی پژوهش، نه نقد فرضیه‌ها� نه تلاش در راه کندوکاو ناشناخته‌ها� نه جست‌وجو� دانایی، هیچ‌ی� وجود نخواهند داشت.
October 23, 2015
برای من بخشی که به استقراء می پردازد و آن را در افق نظریه ی یادآوری افلاطون ( آنامنسیس ) تفسیر می کند، بیشتر جالب بود. کلا بخش توضیح نظریه ی هویدا بودن حقیقت خواندنی تر بود. البته این به این معنا نیست که بقیش جالب نبود. نقدهای پوپر به نظرم بعضا جای بحث داره - مثلا اینکه منشأ رو دائم منشأ تاریخی و زمانی می گیره ( که البته در تجربه گرایی تا حدی قابل فهمه ). دیگه اینکه من گرچه در حوزه ی حقیقت می تونم بپذیرم با عقب رفتن به جایی نمی رسیم اما در حوزه ی معنا نمی تونم. اگر فهم یک معنا در گرو بی نهایت معنای دیگه باشه هیچه
در مورد ترجمه هم ترجمه ی بدی نیست اما اصلا ترجمه ی خوبی هم نیست. نیازمند ویرایش از طرف یه متخصصه. مثلا ترجمه ی ذات گرایی به جوهرگرایی شاید طبق دیکشنری عمومی درست باشه اما با نظر به سنت اصطلاحات ما کاملا غلطه. یک جا هم من تصادفی یک اشتباه رااااایج رو باز دیدم: وقتی در انگلیسی و فرانسوی و ... می گن فلان چیز ترانساند ( یا ترنسندز ) بهمان چیز را. منظور این نیست که اون را تعالی می بخشه! منظور اینه که فلان چیز فراسوی بهمان چیزه. من از این مترجم کتاب زیر رو هم خونده بودم که اونجا ترجمش بدتر از اینجا بود
ترجمه ی یه کتاب کلاسیک دیگه رو هم ازش دارم - فلسف ی باستان چیست؟ اثرپیر ادو - در مورد فلسف ی باستان. این نشون می ده تو حوزه ی فلسف است. برای همین تعجب می کنم چطور در مورد اصطلاحات اینجوری کرده
داشتم می ��شتم متن انگلیسیش رو هم تو اینترنت پیدا کردم - یادمون نره این کتاب ترجمه از فرانسویه
در ادامه توضیحی در مورد محتوای کتاب می دم:
Read
August 10, 2019با حجم کمش کلمه به کلمه� مهمه. خصوصاً دو بخش آخرش که نتیجه‌گیر� و چکیدۀ صحبت‌هاش� و عصارۀ اندیشۀ کارل پوپر. ریت نمی‌د� چون مسخره‌س� آدم به این کتاب ریت بده.
April 22, 2021
کتابی کوتاه و جذاب درمورد فلسف دانایی و نادانی در 17 فصل که اگر علاقمند مباحث فلسفی مخصوصا در زمینه دانش و آگاهی هستید بنظرم کتاب خیلی خوبی باشه
June 29, 2017
اخیرا گروهی از فیلسوفان به ناتوانی تمامی فلسف های اصیل پرداخته اند و لذا چندان که میتوان گمان برد همین حکم را به نظریه شناخت نیز نسبت داده اند
از دید آنان فلسف به دلیل همان ذات خود نمیتواند دارای نتایج مهمی باشد و لذا ممکن نیست بر علوم یا سیاست تاثیر بگذارد و اما من عقیده دارم که اندیشه ها خطرناک اند، قدرت دارند و گاه پیش آمده که فیلسوفان پدید آورنده ی آن بوده اند.وانگهی شکی نیست که واقعیت ها نظریه ی جدید ناتوانی بنیادین فلسف را به شدت از اعتبار انداخته اند.
-از متن کتاب
از دید آنان فلسف به دلیل همان ذات خود نمیتواند دارای نتایج مهمی باشد و لذا ممکن نیست بر علوم یا سیاست تاثیر بگذارد و اما من عقیده دارم که اندیشه ها خطرناک اند، قدرت دارند و گاه پیش آمده که فیلسوفان پدید آورنده ی آن بوده اند.وانگهی شکی نیست که واقعیت ها نظریه ی جدید ناتوانی بنیادین فلسف را به شدت از اعتبار انداخته اند.
-از متن کتاب
May 7, 2021
1400.02.17
5 / 5
امیدوارم دست‌ک� درباره� این یکی کتاب بنویسم...
فی‌المجل� پیشنهاد می‌کن� بخونیدش... اگرچه یه جاهایی ترجمه رو نمی‌پسند� ولی چاره‌ا� نیست.
5 / 5
امیدوارم دست‌ک� درباره� این یکی کتاب بنویسم...
فی‌المجل� پیشنهاد می‌کن� بخونیدش... اگرچه یه جاهایی ترجمه رو نمی‌پسند� ولی چاره‌ا� نیست.
March 10, 2018
اساس فلسف پوپر بر انتقاد و نپذیرفتن اصول تردید ناپذیر و آزمون ناپذیر است. این دیدگاه پوپر در تمامی نظریات سیاسی، اجتماعی و اخلاقی او سایه افکنده است. در این کتاب کوتاه که متن یک سخنرانی از پوپر است، او پیکان انتقادی خود را به سمت پایه های شناخت، عمل و اعتقاد یا به تعبیری زیباتر «سرچشمه های دانایی و نادانی» نشانه میگیرد و پس از بحثی کوتاه به این نتیجه می‌رس� که هیچ سرچشمه مطلق و همواره درستی برای دانایی وجود ندارد
مطالعه این کتاب و به خصوص مطالعه نسخه صوتی آن را به دوستان پیشنهاد میکنم
مطالعه این کتاب و به خصوص مطالعه نسخه صوتی آن را به دوستان پیشنهاد میکنم
October 23, 2019
مختصر و مفید دلیل اعتقاد به خردگرایی نقادانه را در مقابل دو رویکرد اصلی موجود یعنی تجربه گرایی و خردگرایی شرح می دهد. متاسفانه به نظر من ترجمه خوب و روان نبود.
January 2, 2009
سنگین، مختصر و مفید
January 3, 2021
بسیار عمیق و موجز
Read
June 6, 2021متنی کوتاه در نسبت سیاست و معرفت شناسی با ترجمه نسبتاً خوب
May 24, 2015
ألقى كارل بوبر هذه المحاضرة سنة 1960 أمام الأكاديمية البريطانية، وهو يحاول تناول التجاذب بين المدرسة الفلسفية الامبريقية الكلاسيكية من جهة، والعقلانية الكلاسيكية
بعد برهنة مختصرة لكن جد محكمة ، يخلص كار بوبر إلى مجموعة من الخلاصات
*لا يوجد مصدر نهائي للمعرفة
*التساؤل الأهم للابستيمولوجيا هو تقدير صحة المعطى وليس المصادر
*المعرفة لا تبنى من عدم، بل التقدم بالعلم هو تحويل لعلم داخلي
*بالنسبة لنظرية المعرفة تتساوى في الغلط المواقف المتفائلة والمتشائمة
*لا الملاحظة و لا العقل يماكان حجية السلطة
*كل حل لاشكالية يولد مجموعة من الاشكاليات، وأهمية الظاهرة متعلقة بصعوبة الاشكالية الأولى وجراءة الحل المقترح
بعد برهنة مختصرة لكن جد محكمة ، يخلص كار بوبر إلى مجموعة من الخلاصات
*لا يوجد مصدر نهائي للمعرفة
*التساؤل الأهم للابستيمولوجيا هو تقدير صحة المعطى وليس المصادر
*المعرفة لا تبنى من عدم، بل التقدم بالعلم هو تحويل لعلم داخلي
*بالنسبة لنظرية المعرفة تتساوى في الغلط المواقف المتفائلة والمتشائمة
*لا الملاحظة و لا العقل يماكان حجية السلطة
*كل حل لاشكالية يولد مجموعة من الاشكاليات، وأهمية الظاهرة متعلقة بصعوبة الاشكالية الأولى وجراءة الحل المقترح
Read
March 10, 2008احتمالا نفهميده ام
March 31, 2015
Premetto che sono prevenuto verso l’epistemologia, che poco conosco e poco m’interessa. Quindi, cio� che segue sono pensieri ad alta voce di un profano (che certo farebbe meglio a tacere, ma siccome Popper sostiene che tutto deve essere sottoposto a critica da chiunque...).
Io sono tendenzialmente un empirista, per cui sono certamente biased, ma la critica di Popper all’empirismo mi sembra biased anch’essa: sostiene che l’empirismo, per poter ricondurre la conoscenza ad un’osservazione, si traduca in una ricerca delle fonti. Mi sembra un artificio dialettico (l’empirismo riconduce la conoscenza all’osservazione, la ricerca della fonte e� in realta� una ricerca dell’osservazione ripetibile e confutabile), ma accettiamolo pure. Pero�, da qui a dire che la ricostruzione delle fonti si risolve in una regressio ad infinitum mi sembra ce ne corra: perlomeno nel caso delle scienze sperimentali si trova un punto di partenza in un’osservazione. Inoltre, Popper ritiene che cio� implichi che la ricerca delle fonti (in cui per lui si traduce l’empirismo) non sia un’affidabile fonte di conoscenza � anche perche� “autoritaria�, in quanto tendente a riconoscere l’autorita� di una determinata fonte (ma secondo me si tratta - se mai - di riconoscere l’autorita� dell’osservazione, non della fonte�).
Il fatto e� che Popper in realta� � da buon epistemologo e coerentemente con il metodo che egli raccomanda � confuta l’esistenza di una fonte della conoscenza “unica�, ossia applicabile a tutti i meccanismi di ricerca della verita� (cosa pacifica, a mio avviso). Poiche� tale fonte non esiste � argomenta - nessuna fonte e� assolutamente affidabile, e quindi l’empirismo, come anche il razionalismo ed ogni altra teoria della conoscenza prima della sua, non e� affidabile.
Nel “dimostrare� cio�, egli stesso riconosce pero� che almeno in un campo � la ricerca storica � la conoscenza si traduca effettivamente e necessariamente in una ricerca delle fonti (procedimento che lui parifica all’empirismo � in maniera secondo me apodittica). Ergo, se si e� disposti a riconoscere che i meccanismi di ricerca della conoscenza possono essere diversi a seconda dei campi di ricerca e che per almeno uno di tali campi di ricerca essi possano coincidere con l’empirismo (sic), perche� ripudiare l’empirismo nella sua totalita�? Inoltre, mi sembra che gli esempi citati da Popper per dimostrare l’inconcludenza dell’empirismo si riferiscano tutti alla filosofia. Nel campo della scienza sperimentale, mi sembra, l’empirismo non si traduce in una regressio ad infinitum, ricercandosi la fonte della conoscenza in un esperimento ripetibile e confutabile (falsificabile). Che a tale originaria osservazione sia conferita autorita� mi sembra argomentazione innocua: se posso ripetere l’esperimento non conferisco autorita� ad altri, ma all’osservazione in se�.
Che invece della fonte (univoca) della conoscenza vada ricercato un meccanismo per la ricerca della conoscenza, mi sembra ragionamento tanto esatto quanto banale. Che il meccanismo si risolva in una “critica di ipotesi� mi sembra condivisibile, anche se forse non corrisponde alla realta��� della ricerca (e' pacifico che l'ipotesi debba essere falsificabile, altrimenti non e' scienza ma "altro", ma secondo me il ricercatore piu' che tentare di falsificare l'ipotesi cerca di provarne la capacita' predittiva ) e non e� perfettamente applicabile a tutti i settori. Che il dubbio debba permanere sempre, poiche� siamo fallibili (ma in realta�, secondo me, soprattutto perche� il procedimento induttivo non puo� condurre alla verita� e quello deduttivo non puo� accrescere l’informazione) , mi sembra altrettanto banale (e riconducibile a quello stesso Platone che Popper giustamente critica). Che da cio� qualcuno possa dedurre che non esiste una verita� obbiettiva mi sembra un rischio concreto.
Divagazioni:
Certo, l’affermazione che nessuna fonte e� affidabile (che io tradurrei liberamente in “nessuna fonte della conoscenza e� adattabile ad ogni e qualsiasi meccanismo di ricerca della verita’�) e� cosa diversa dal relativismo epistemologico, ma pericolosamente vicina ad esso, tanto che ho l’impressione che Popper sia tra i pensatori più fraintesi dall’inclito pubblico: essere consapevoli della fallibilità NON equivale a relativizzare (salvo nel senso del relativismo scientifico, che equivale a riconoscere il valore “provvisorio� della verità: cfr commento a “molte nature� di Bellone). La razionalità secondo Popper equivale alla disposizione alla critica (verso gli altri e verso se stessi). Benissimo. Ma in ogni caso e� solo attraverso la ragione, ossia l’appello al “pensiero chiaro e l’esperienza�, che si può esercitare la critica, e mai attraverso il ricorso a “emozioni e passioni�. La consapevolezza che la scienza ha del proprio carattere provvisorio viene troppo spesso citata come ragione per equiparare scienza e varie forme di superstizione (religioni, Weltanshauung primitive). La prima usa la ragione, le seconde no. La prima è falsificabile, le seconde no. La prima assume la dignità di verità “sino a prova contraria�; le seconde restano allo stadio di favole per bambini.
Popper, nel confutare che esista qualcosa che si possa identificare come “la� fonte della conoscenza, in realta� dimostra che non esiste “una� fonte della conoscenza univoca per tutti i campi della ricerca del sapere. Benissimo. Ritiene che invece della fonte univoca si debba identificare un meccanismo di ricerca. Benissimo. Credendo nel dubbio (bel paradosso, in se’�), indica tale meccanismo (semplificando) come la sottoposizione di ogni ipotesi alla critica. Bene. Ma come non esiste una fonte unica, non credo esista un meccanismo unico (la ricerca della verita� storica non necessariamente e non sempre segue tale meccanismo).
E� certamente vero che anche la “conoscenza di sfondo� e la “conoscenza disposizionale�, ossia tutto l’armamentario culturale di cui siamo dotati –incluso lo strumento linguistico � dovrebbe “in teoria� essere sottoposto a critica continua. E� pero� anche vero che non c’e� bisogno di reinventare la ruota ogni volta, almeno sino a che non mi accorgo che “funziona male�, ossia che e� incompatibile con una successiva ipotesi che non riesco a falsificare. Di nuovo, l’epistemologia mi sembra esercizio poco pratico e tendenzialmente pericoloso (perlomeno in certe mani).
La critica del “mito della cornice� e� perfettamente razionale. Ma se per cornice intendiamo il possesso di medesimi strumenti, la piu� ampia cornice possibile e� costituita dalla ragione stessa. Temo che se si esce dalla cornice della ragione (qualsiasi cosa essa sia), il dialogo diventi davvero impossibile.
Io sono tendenzialmente un empirista, per cui sono certamente biased, ma la critica di Popper all’empirismo mi sembra biased anch’essa: sostiene che l’empirismo, per poter ricondurre la conoscenza ad un’osservazione, si traduca in una ricerca delle fonti. Mi sembra un artificio dialettico (l’empirismo riconduce la conoscenza all’osservazione, la ricerca della fonte e� in realta� una ricerca dell’osservazione ripetibile e confutabile), ma accettiamolo pure. Pero�, da qui a dire che la ricostruzione delle fonti si risolve in una regressio ad infinitum mi sembra ce ne corra: perlomeno nel caso delle scienze sperimentali si trova un punto di partenza in un’osservazione. Inoltre, Popper ritiene che cio� implichi che la ricerca delle fonti (in cui per lui si traduce l’empirismo) non sia un’affidabile fonte di conoscenza � anche perche� “autoritaria�, in quanto tendente a riconoscere l’autorita� di una determinata fonte (ma secondo me si tratta - se mai - di riconoscere l’autorita� dell’osservazione, non della fonte�).
Il fatto e� che Popper in realta� � da buon epistemologo e coerentemente con il metodo che egli raccomanda � confuta l’esistenza di una fonte della conoscenza “unica�, ossia applicabile a tutti i meccanismi di ricerca della verita� (cosa pacifica, a mio avviso). Poiche� tale fonte non esiste � argomenta - nessuna fonte e� assolutamente affidabile, e quindi l’empirismo, come anche il razionalismo ed ogni altra teoria della conoscenza prima della sua, non e� affidabile.
Nel “dimostrare� cio�, egli stesso riconosce pero� che almeno in un campo � la ricerca storica � la conoscenza si traduca effettivamente e necessariamente in una ricerca delle fonti (procedimento che lui parifica all’empirismo � in maniera secondo me apodittica). Ergo, se si e� disposti a riconoscere che i meccanismi di ricerca della conoscenza possono essere diversi a seconda dei campi di ricerca e che per almeno uno di tali campi di ricerca essi possano coincidere con l’empirismo (sic), perche� ripudiare l’empirismo nella sua totalita�? Inoltre, mi sembra che gli esempi citati da Popper per dimostrare l’inconcludenza dell’empirismo si riferiscano tutti alla filosofia. Nel campo della scienza sperimentale, mi sembra, l’empirismo non si traduce in una regressio ad infinitum, ricercandosi la fonte della conoscenza in un esperimento ripetibile e confutabile (falsificabile). Che a tale originaria osservazione sia conferita autorita� mi sembra argomentazione innocua: se posso ripetere l’esperimento non conferisco autorita� ad altri, ma all’osservazione in se�.
Che invece della fonte (univoca) della conoscenza vada ricercato un meccanismo per la ricerca della conoscenza, mi sembra ragionamento tanto esatto quanto banale. Che il meccanismo si risolva in una “critica di ipotesi� mi sembra condivisibile, anche se forse non corrisponde alla realta��� della ricerca (e' pacifico che l'ipotesi debba essere falsificabile, altrimenti non e' scienza ma "altro", ma secondo me il ricercatore piu' che tentare di falsificare l'ipotesi cerca di provarne la capacita' predittiva ) e non e� perfettamente applicabile a tutti i settori. Che il dubbio debba permanere sempre, poiche� siamo fallibili (ma in realta�, secondo me, soprattutto perche� il procedimento induttivo non puo� condurre alla verita� e quello deduttivo non puo� accrescere l’informazione) , mi sembra altrettanto banale (e riconducibile a quello stesso Platone che Popper giustamente critica). Che da cio� qualcuno possa dedurre che non esiste una verita� obbiettiva mi sembra un rischio concreto.
Divagazioni:
Certo, l’affermazione che nessuna fonte e� affidabile (che io tradurrei liberamente in “nessuna fonte della conoscenza e� adattabile ad ogni e qualsiasi meccanismo di ricerca della verita’�) e� cosa diversa dal relativismo epistemologico, ma pericolosamente vicina ad esso, tanto che ho l’impressione che Popper sia tra i pensatori più fraintesi dall’inclito pubblico: essere consapevoli della fallibilità NON equivale a relativizzare (salvo nel senso del relativismo scientifico, che equivale a riconoscere il valore “provvisorio� della verità: cfr commento a “molte nature� di Bellone). La razionalità secondo Popper equivale alla disposizione alla critica (verso gli altri e verso se stessi). Benissimo. Ma in ogni caso e� solo attraverso la ragione, ossia l’appello al “pensiero chiaro e l’esperienza�, che si può esercitare la critica, e mai attraverso il ricorso a “emozioni e passioni�. La consapevolezza che la scienza ha del proprio carattere provvisorio viene troppo spesso citata come ragione per equiparare scienza e varie forme di superstizione (religioni, Weltanshauung primitive). La prima usa la ragione, le seconde no. La prima è falsificabile, le seconde no. La prima assume la dignità di verità “sino a prova contraria�; le seconde restano allo stadio di favole per bambini.
Popper, nel confutare che esista qualcosa che si possa identificare come “la� fonte della conoscenza, in realta� dimostra che non esiste “una� fonte della conoscenza univoca per tutti i campi della ricerca del sapere. Benissimo. Ritiene che invece della fonte univoca si debba identificare un meccanismo di ricerca. Benissimo. Credendo nel dubbio (bel paradosso, in se’�), indica tale meccanismo (semplificando) come la sottoposizione di ogni ipotesi alla critica. Bene. Ma come non esiste una fonte unica, non credo esista un meccanismo unico (la ricerca della verita� storica non necessariamente e non sempre segue tale meccanismo).
E� certamente vero che anche la “conoscenza di sfondo� e la “conoscenza disposizionale�, ossia tutto l’armamentario culturale di cui siamo dotati –incluso lo strumento linguistico � dovrebbe “in teoria� essere sottoposto a critica continua. E� pero� anche vero che non c’e� bisogno di reinventare la ruota ogni volta, almeno sino a che non mi accorgo che “funziona male�, ossia che e� incompatibile con una successiva ipotesi che non riesco a falsificare. Di nuovo, l’epistemologia mi sembra esercizio poco pratico e tendenzialmente pericoloso (perlomeno in certe mani).
La critica del “mito della cornice� e� perfettamente razionale. Ma se per cornice intendiamo il possesso di medesimi strumenti, la piu� ampia cornice possibile e� costituita dalla ragione stessa. Temo che se si esce dalla cornice della ragione (qualsiasi cosa essa sia), il dialogo diventi davvero impossibile.
December 14, 2020
Ho preso tanti appunti leggendo questo libro. Infatti, in mondo di oggi è difficile capire qual'è il verosimile, anche se anche in passato non era de factum facile. Mi è piaciuto questo libro perché tratta un tema assai vicino ad ognuno di noi, esseri sicuri di aver ragione ed ultima parola in qualsiasi discorso (anche se tantissimi negano questo fatto). La semplice accettazione del fatto che non sappiamo quasi nulla sul mondo che ci circonda è più un atto dell'episodio, che una quotidiana necessità... E allora perché perché questo libro, perché la verità non si manifesta, perché nessuno la conosce pienamente e quindi non c'è perdono ad un comportamento autoritario. Il fatto che questa semplice idea sia talmente bene spiegata con esempi chiari e facili ad adoperarli in vita di ogni giorno.
December 11, 2024
خیلی واضح و سر اصل مطلب هر چند در قسمت های آخر به سمت شک گرایی خیلی معمولی رفت و حرفی نبود که کسایی مثل یوم قبلا نزده باشن هرچند پایان بندی جز این برای این خط فکری نمیشد متصور شد و در هر صورت خوندنی بود. اما باز کردن و نقد شناخت شناسی دکارت و بیکن رو خیلی دوست داشتم.
May 25, 2017
کتاب در صورتی با تفکرات پوپر از طریق کتاب های دیگرش آشنا باشی مفیده. اما اگه به این صورت نباشه در فهم مطالب به دشواری میخوریم
February 22, 2024
Ce livre est une conférence de Karl Popper, célèbre philosophe des sciences anglais du XXème siècle sur l’épistémologie : en gros comment savoir que nous connaissances sont valides. Il est court et assez accessible (sauf une partie où il critique Aristote et l’essentialisme, il oppose concepts et définitions que je n’ai pas comprise), et à la fin, en particulier dans les deux derniers chapitres, il résume en quelques points sa théorie du falsificationnisme.
Il se découpe en plusieurs parties qui sont reliées mais on ne sait pas trop comment (il n’y a pas de plan rigoureux). Voilà pourquoi mes notes sont un peu désorganisées (pas nécessairement dans le bon ordre où elles sont données dans le livre).
En gros, Popper essaye de montrer que le problème de la connaissance est mal posé, au lieu de se demander “Quelles sont les sources ultimes et fiables de nos connaissances?� (dit autrement chercher des sources ultimes et fiables pour justifier nos connaissances), il faut se demander “Est-ce que ces connaissances sont vraies si on les teste avec des faits ?� (dit autrement, tester nos connaissances avec des faits concrets). C’est un problème mal posé car il suppose qu’il y a besoin de faire confiance à une autorité ultime. On aurait pu penser que Bacon et Descartes ont réussi à s’en affranchir en délaissant Aristote et la philosophie scolastique, mais en réalité ils ont juste changé d’autorité en prenant pour nouvelles respectivement les sens (l’expérience sensible) et l’intellect (la raison). Pour le dire avec un mot plus à la mode, il rejette le fondationnalisme (qu’on oppose souvent au cohérentisme).
Il réfute en particulier l’empirisme qui affirme que la source ultime de nos connaissances est l’expérience sensible : c’est une position intenable qui mène à une régression à l’infini. Par exemple, si je tiens la position empiriste et que je veux savoir si un journal dit vrai quand il prétend que le Premier ministre anglais a avancé son retour de plusieurs heures en Angleterre, je vais investiguer la source. Je vais vérifier la source : 1) Est-ce que c’est bien le journal prestigieux en question qui a donné cette nouvelle ou est-ce qu’il ne s’agit pas en réalité d’un autre journal qui lui ressemble très fortement ? 2) Quel la source du journal prestigieux ? Il faut vérifier l’informateur, le journaliste qui a investigué. Ensuite, je me demanderai est-ce que ce journaliste est fiable, était bien présent, etc. ? S’il était bien présent, est-ce qu’il a bien observé le fait, puis ainsi de suite toujours sans fin.
Ainsi il ne faut se fier à aucune source comme étant ultime. On peut toutefois considérer que la plupart sont fiables bien que jamais infaillibles.
C’est pourquoi il propose sa fameuse théorie de la falsifiabilité : il ne faut pas chercher à connaître la vérité avec certitude (autrement dit viser à atteindre la vérité telle qu’elle est) mais plutôt chercher à connaître avec certitude ce qui est faux (autrement dit, nous rapprocher de la vérité tout étant conscient qu’on ne pourra jamais l’atteindre en tant que telle). L’important n’est pas d’obtenir des informations “positives� mais plutôt des “négatives� (des infirmations de théories réfutables et éprouvées/testées par des faits).
Il interagit avec ou cite de nombreux philosophes, des modernes comme les empiristes (Bacon, Hume, Locke, Berkeley, Mill) et les rationalistes (Descartes, Spinoza et Leibniz) et des anciens (Platon, Aristote). Il a une connaissance étonnement bonne et précise des Anciens pour un philosophe contemporain, il est capable de citer des extraits de la *Physique* d’Aristote par exemple.
Il présente ce qu’il appelle l’épistémologie optimiste qui insiste sur le pouvoir de la raison pour connaître la vérité (que ce soit les empiristes ou les rationalistes, tous sont dans cette catégorie) basée sur la théorie de la réminiscence de Platon présentée dans le *Ménon* (où Socrate aide un esclave à se rappeler d’un résultat mathématique qu’il n’a a priori jamais acquis ou connu).
Il présente aussi par opposition l’épistémologie pessimiste en lien avec un Platon plus tardif dans la *République* où il présente l’allégorie de la caverne pour montrer qu’il est très difficile pour les hommes d’atteindre la vérité à cause de leurs sens et que seuls un très petit nombre y parvient, et ce avec de nombreux obstacles.
Il introduit la doctrine du caractère manifeste de la vérité qui dit qu’il est impossible de refuser de la reconnaître lorsqu’elle se manifeste clairement. Selon lui, c’est une doctrine avec des conséquences importantes. C’est ce qui donne lieu au fanatisme, les fanatiques sont des gens s’insurgent contre ceux qui ne voient pas que ce qu’ils considèrent être la vérité est vrai. Comment donc ne pas laisser ses préjugés, ses rêves politiques influencer sa connaissance ? Il faut se défaire de ses préjugés et les évaluer par les théories philosophiques et les abandonner dans le cas où ils sont réfutés.
Il se découpe en plusieurs parties qui sont reliées mais on ne sait pas trop comment (il n’y a pas de plan rigoureux). Voilà pourquoi mes notes sont un peu désorganisées (pas nécessairement dans le bon ordre où elles sont données dans le livre).
En gros, Popper essaye de montrer que le problème de la connaissance est mal posé, au lieu de se demander “Quelles sont les sources ultimes et fiables de nos connaissances?� (dit autrement chercher des sources ultimes et fiables pour justifier nos connaissances), il faut se demander “Est-ce que ces connaissances sont vraies si on les teste avec des faits ?� (dit autrement, tester nos connaissances avec des faits concrets). C’est un problème mal posé car il suppose qu’il y a besoin de faire confiance à une autorité ultime. On aurait pu penser que Bacon et Descartes ont réussi à s’en affranchir en délaissant Aristote et la philosophie scolastique, mais en réalité ils ont juste changé d’autorité en prenant pour nouvelles respectivement les sens (l’expérience sensible) et l’intellect (la raison). Pour le dire avec un mot plus à la mode, il rejette le fondationnalisme (qu’on oppose souvent au cohérentisme).
Il réfute en particulier l’empirisme qui affirme que la source ultime de nos connaissances est l’expérience sensible : c’est une position intenable qui mène à une régression à l’infini. Par exemple, si je tiens la position empiriste et que je veux savoir si un journal dit vrai quand il prétend que le Premier ministre anglais a avancé son retour de plusieurs heures en Angleterre, je vais investiguer la source. Je vais vérifier la source : 1) Est-ce que c’est bien le journal prestigieux en question qui a donné cette nouvelle ou est-ce qu’il ne s’agit pas en réalité d’un autre journal qui lui ressemble très fortement ? 2) Quel la source du journal prestigieux ? Il faut vérifier l’informateur, le journaliste qui a investigué. Ensuite, je me demanderai est-ce que ce journaliste est fiable, était bien présent, etc. ? S’il était bien présent, est-ce qu’il a bien observé le fait, puis ainsi de suite toujours sans fin.
Ainsi il ne faut se fier à aucune source comme étant ultime. On peut toutefois considérer que la plupart sont fiables bien que jamais infaillibles.
C’est pourquoi il propose sa fameuse théorie de la falsifiabilité : il ne faut pas chercher à connaître la vérité avec certitude (autrement dit viser à atteindre la vérité telle qu’elle est) mais plutôt chercher à connaître avec certitude ce qui est faux (autrement dit, nous rapprocher de la vérité tout étant conscient qu’on ne pourra jamais l’atteindre en tant que telle). L’important n’est pas d’obtenir des informations “positives� mais plutôt des “négatives� (des infirmations de théories réfutables et éprouvées/testées par des faits).
Il interagit avec ou cite de nombreux philosophes, des modernes comme les empiristes (Bacon, Hume, Locke, Berkeley, Mill) et les rationalistes (Descartes, Spinoza et Leibniz) et des anciens (Platon, Aristote). Il a une connaissance étonnement bonne et précise des Anciens pour un philosophe contemporain, il est capable de citer des extraits de la *Physique* d’Aristote par exemple.
Il présente ce qu’il appelle l’épistémologie optimiste qui insiste sur le pouvoir de la raison pour connaître la vérité (que ce soit les empiristes ou les rationalistes, tous sont dans cette catégorie) basée sur la théorie de la réminiscence de Platon présentée dans le *Ménon* (où Socrate aide un esclave à se rappeler d’un résultat mathématique qu’il n’a a priori jamais acquis ou connu).
Il présente aussi par opposition l’épistémologie pessimiste en lien avec un Platon plus tardif dans la *République* où il présente l’allégorie de la caverne pour montrer qu’il est très difficile pour les hommes d’atteindre la vérité à cause de leurs sens et que seuls un très petit nombre y parvient, et ce avec de nombreux obstacles.
Il introduit la doctrine du caractère manifeste de la vérité qui dit qu’il est impossible de refuser de la reconnaître lorsqu’elle se manifeste clairement. Selon lui, c’est une doctrine avec des conséquences importantes. C’est ce qui donne lieu au fanatisme, les fanatiques sont des gens s’insurgent contre ceux qui ne voient pas que ce qu’ils considèrent être la vérité est vrai. Comment donc ne pas laisser ses préjugés, ses rêves politiques influencer sa connaissance ? Il faut se défaire de ses préjugés et les évaluer par les théories philosophiques et les abandonner dans le cas où ils sont réfutés.
August 27, 2023
فاصلتو با من حفظ نکن!
پست مدرنیسم در مقابل ایده های افرادی که به جبر تاریخی معتقد بودند به اهمیت "ندانستن" و مهم نبودن دانش انسان ها و اهمیت نسبی نگری قضاویت هایشان نسبت بهم تاکید دارد
پوپر در کتاب "سرچشمه های دانایی و نادانی" به این بعد سفسطه پردازی در نادرست بودن کلیه دانسته هایمان میپردازد و در انتهای قضاوت به ظاهر دانا انگارانه اش (ولو با تاکید بر نادانی اش!) این جمله را می آورد که:
"در حقیقت انگاری دانسته هایمان همیشه احتمال اشتباه هم هست که در این صورت نا هماهنگی و ناسازگاری با محیط واقعی بیرون است که آنرا ابطال میکند..."
بنابراین اینکه چه چیزی درست است یا نه را به عقیده پوپر این جامعه بیرون است که تعیین میکند و خوب بر طبق آن قاعدتا اینکه در جامعه ای طبقه یا تفکری حقی دارد یا ندارد را هم حتما آن طبقه ای که قدرت و زور و رسانه را در دست دارد تعیین میکند!
پس نتیجه آنکه مهم نیست نظر تو چیه چون در نهایت اونیکه قدرت داره خودش هماهنگی و سازگاری را هم به همراه میاره!
ا
مترجعین غرب سال ها قبل از آیت الله ها در فلسف های تحلیلی و پست مدرنیستشون این ها را به خورد ملت ها دادند و با در دست داشتن قدرت تبلیغات رسانه ای سعی در تلقین ابن باور در ذهن مردم جامعه داشتند که همه چیز خود به خود طبیعیست و سعی در برهم زدن نظم طبیعی یعنی هم پذیرفتن خطر سرکوب!
اما فاصلتو با من حفظ کن معنی اش چیست؟
هر کدام از ما در دو دنیای من و دیگری زندگی میکنیم (سوژه-ابژه)
در دنیای درونی من (سوژه) تنها ذهنیت من است که دنیا را از دریچه دوربین چشمانم میبیند
اما دنیای بیرونی یعنی خارج از من(ابژه) دنیایی واقعی با تاریخی از قبل هر روزه در جریان است با همه بی نظمی ها با همه بی عدالتی ها و پوچ بودگی هایش
اما ذهنی که دنبال منظم کردن امور جهان از طریق ترومای ذهنی اش است سعی در ساده سازی آن در ناخودآگاهش دارد که خوب طبیعتا دنیای رسانه هم آنچه برایش بی ضرر است را در جلوی چشمانش میگذارد
درونی و بیرونی بودن دنیا در اسلام خودشو بیشتر نشون میده
جایی که مساله حجاب-عرق خوری-روزه گرفتن و... باعث دو رویی مسلمان جماعت شده
با این فرق که ذهنیت تعالی گرای مسلمان قدرت تاب آوری سایر سلیقه های به گمان خودش کافر را ندارد که ببیند آنها هم سوژه های ذهنی خودشان را دارند و فقط تو نیستی که آدمی!
بنابراین فاصلتو با من حفظ کن و حجابتو سرت کن یعنی خودتو از من دور کن، نمیخوام وارد فضای درونی یکی با طرز فکر غیر خودم بشم!
دیگه وقت ابطال مزخرفات ناهماهنگی رسیده وقتش رسیده قدرت ها خودشونو با مردمی سازگار کنن که میگن:
میدانیم!
پست مدرنیسم در مقابل ایده های افرادی که به جبر تاریخی معتقد بودند به اهمیت "ندانستن" و مهم نبودن دانش انسان ها و اهمیت نسبی نگری قضاویت هایشان نسبت بهم تاکید دارد
پوپر در کتاب "سرچشمه های دانایی و نادانی" به این بعد سفسطه پردازی در نادرست بودن کلیه دانسته هایمان میپردازد و در انتهای قضاوت به ظاهر دانا انگارانه اش (ولو با تاکید بر نادانی اش!) این جمله را می آورد که:
"در حقیقت انگاری دانسته هایمان همیشه احتمال اشتباه هم هست که در این صورت نا هماهنگی و ناسازگاری با محیط واقعی بیرون است که آنرا ابطال میکند..."
بنابراین اینکه چه چیزی درست است یا نه را به عقیده پوپر این جامعه بیرون است که تعیین میکند و خوب بر طبق آن قاعدتا اینکه در جامعه ای طبقه یا تفکری حقی دارد یا ندارد را هم حتما آن طبقه ای که قدرت و زور و رسانه را در دست دارد تعیین میکند!
پس نتیجه آنکه مهم نیست نظر تو چیه چون در نهایت اونیکه قدرت داره خودش هماهنگی و سازگاری را هم به همراه میاره!
ا
مترجعین غرب سال ها قبل از آیت الله ها در فلسف های تحلیلی و پست مدرنیستشون این ها را به خورد ملت ها دادند و با در دست داشتن قدرت تبلیغات رسانه ای سعی در تلقین ابن باور در ذهن مردم جامعه داشتند که همه چیز خود به خود طبیعیست و سعی در برهم زدن نظم طبیعی یعنی هم پذیرفتن خطر سرکوب!
اما فاصلتو با من حفظ کن معنی اش چیست؟
هر کدام از ما در دو دنیای من و دیگری زندگی میکنیم (سوژه-ابژه)
در دنیای درونی من (سوژه) تنها ذهنیت من است که دنیا را از دریچه دوربین چشمانم میبیند
اما دنیای بیرونی یعنی خارج از من(ابژه) دنیایی واقعی با تاریخی از قبل هر روزه در جریان است با همه بی نظمی ها با همه بی عدالتی ها و پوچ بودگی هایش
اما ذهنی که دنبال منظم کردن امور جهان از طریق ترومای ذهنی اش است سعی در ساده سازی آن در ناخودآگاهش دارد که خوب طبیعتا دنیای رسانه هم آنچه برایش بی ضرر است را در جلوی چشمانش میگذارد
درونی و بیرونی بودن دنیا در اسلام خودشو بیشتر نشون میده
جایی که مساله حجاب-عرق خوری-روزه گرفتن و... باعث دو رویی مسلمان جماعت شده
با این فرق که ذهنیت تعالی گرای مسلمان قدرت تاب آوری سایر سلیقه های به گمان خودش کافر را ندارد که ببیند آنها هم سوژه های ذهنی خودشان را دارند و فقط تو نیستی که آدمی!
بنابراین فاصلتو با من حفظ کن و حجابتو سرت کن یعنی خودتو از من دور کن، نمیخوام وارد فضای درونی یکی با طرز فکر غیر خودم بشم!
دیگه وقت ابطال مزخرفات ناهماهنگی رسیده وقتش رسیده قدرت ها خودشونو با مردمی سازگار کنن که میگن:
میدانیم!
February 21, 2023
پوپر عنوان سخنرانی خود را (این کتاب درواقع یکی از سخنرانی‌ها� پوپر است.) سرچشمهها� دانایی و نادانی می‌گذار� اما پس از برسی تاریخ اندیشه های مرتبط، در ادامه بحث، نظر خود را اینگونه بیان می‌کن� که سوال اصلی، سرچشمهها� شناخت نیست و راه‌ح� را "خردگرایی نقادانه" معرفی می‌کن� که تلاش برای نقد و آزمایش گزاره‌ها� فارغ از سرچشمهها� آن است.
بنظرم پوپر حتی اگر حق نیز با او باشد و سوال بهتری نیز برای پرسیدن باشد اما باز هم صورت مسئله را عوض می‌کن� و جواب سوالی که در عنوان سخنرانی آورده است را نمی‌ده� و به‌جا� آن به این نتیجه می‌رس� که چون سوال بهتری نیز برای پرسیدن وجود دارد پس این سوال را می‌توانی� بدون پاسخ بگذاریم.
پوپر یا باید عنوان را عوض می‌کر� و یا پاسخ ریشه‌ه� و سرچشمهها� شناخت را می‌دا� که گمان می‌کن� برای روش"خردگرایی نقادانه"اش نیز نیاز به این ریشه شناخت‌ه� داریم.
البته فارغ از این موضوع کتاب و راه‌ح� پوپر ارزش خواندن را دارد.
بنظرم پوپر حتی اگر حق نیز با او باشد و سوال بهتری نیز برای پرسیدن باشد اما باز هم صورت مسئله را عوض می‌کن� و جواب سوالی که در عنوان سخنرانی آورده است را نمی‌ده� و به‌جا� آن به این نتیجه می‌رس� که چون سوال بهتری نیز برای پرسیدن وجود دارد پس این سوال را می‌توانی� بدون پاسخ بگذاریم.
پوپر یا باید عنوان را عوض می‌کر� و یا پاسخ ریشه‌ه� و سرچشمهها� شناخت را می‌دا� که گمان می‌کن� برای روش"خردگرایی نقادانه"اش نیز نیاز به این ریشه شناخت‌ه� داریم.
البته فارغ از این موضوع کتاب و راه‌ح� پوپر ارزش خواندن را دارد.
October 2, 2020
از بهترین و تاثیرگذارترین کتابایی که خوندم. معرکه‌س� واقعا. به همه پیشنهادش می‌کن�.
May 1, 2022
کتاب کوتاهی در مورد یافتن سرچشمه(های) دانایی از طریق یافتن پاسخ درست.
Displaying 1 - 25 of 25 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.