What do you think?
Rate this book
رمولوس کبیر
در نمایشنام� «رمولوس» � پادشاه عمیقاً عدل‌پرو� � به قصد پایان دادن به ظلم و قصاص ظالمان گذشته، تعمداً به بیلیاقتی تظاهر می‌کند� لباس دیوانگان و دلقکان بر تن می‌کند� تا بتواند با ذهنیتی آگاه و بشردوستانه برکنندهٔ ظلم و متولی عدل در جهان باشد، اما غافل از این است که «فرشتهٔ عدلی» که یک عمر در پی یافتن او بود، در پایان به شیطان میرسد.
144 pages, Paperback
First published January 1, 1949
30 people are currently reading
994 people want to read
About the author
Friedrich Dürrenmatt
338books972followersFriedrich Dürrenmatt (1921 � 1990) was a Swiss author and dramatist.
Dürrenmatt was born in the Emmental (canton of Bern), the son of a Protestant pastor. His grandfather Ulrich Dürrenmatt was a conservative politician. The family moved to Bern in 1935. Dürrenmatt began to study philosophy and German language and literature at the University of Zurich in 1941, but moved to the University of Bern after one semester. In 1943 he decided to become an author and dramatist and dropped his academic career. In 1945-46, he wrote his first play, "It is written". On October 11 1946 he married actress Lotti Geissler. She died in 1983 and Dürrenmatt was married again to another actress, Charlotte Kerr, the following year.
He was a proponent of epic theater whose plays reflected the recent experiences of World War II. The politically active author gained fame largely due to his avant-garde dramas, philosophically deep crime novels, and often macabre satire. One of his leading sentences was: "A story is not finished, until it has taken the worst turn". Dürrenmatt was a member of the Gruppe Olten.
Dürrenmatt was born in the Emmental (canton of Bern), the son of a Protestant pastor. His grandfather Ulrich Dürrenmatt was a conservative politician. The family moved to Bern in 1935. Dürrenmatt began to study philosophy and German language and literature at the University of Zurich in 1941, but moved to the University of Bern after one semester. In 1943 he decided to become an author and dramatist and dropped his academic career. In 1945-46, he wrote his first play, "It is written". On October 11 1946 he married actress Lotti Geissler. She died in 1983 and Dürrenmatt was married again to another actress, Charlotte Kerr, the following year.
He was a proponent of epic theater whose plays reflected the recent experiences of World War II. The politically active author gained fame largely due to his avant-garde dramas, philosophically deep crime novels, and often macabre satire. One of his leading sentences was: "A story is not finished, until it has taken the worst turn". Dürrenmatt was a member of the Gruppe Olten.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 97 reviews
April 28, 2023
Cartea unui dramaturg strălucit. Care a scris ș cîteva romane remarcabile, de factură polițistă: Judecătorul ș călăul, ăăܾ ș Pana de automobil.
Am citit Romulus cel Mare prima dată după ce, la o oră de Germană, poetul Mihai Ursachi ne-a rezumat pe înţeles această comedie metafizică. Rezumatul suna cam așa:
În luna martie a anului 476, imperiul latin este invadat de barbari. Cavaleria romană se retrage în dezordine. Prefectul Spurius Titus Mamma tocmai a sosit la palat să-l anunţe pe suveran înfrîngerea. Capitala a căzut. Statul roman este în agonie. Proprietățile sînt pîrjolite de barbari. Singurul ins care îşi păstrează sîngele rece, seninătatea şi buna dispoziție este împăratul Romulus Augustus.
La reşedinţa din Campania, el trăieşte înconjurat de cîrduri de găini, botezate cu nume imperiale: Tiberius, Domitian, Caracalla, Oreste etc. Romulus Augustus întruchipează, în felul lui original, un „morosophos�, un nebun-înţelept: Dürrenmatt spune limpede că este vorba de un „bufon�. Împăratul a înţeles că anumite deznodăminte sînt inevitabile, iar anumite procese, ireversibile. Altfel spus, împăratul a fost un filosof stoic.
În versiunea narată cu haz de Mihai Ursachi, povestea lui Romului cel Mare ș a găinilor lui de viță nobilă ne-a încîntat. Iar eu, împreună cu întreaga clasă de a IX-a D, am dat buzna la bibliotecă. Ceea ce vă sfătuiesc să faceți ș Domniile Voastre...
Am citit Romulus cel Mare prima dată după ce, la o oră de Germană, poetul Mihai Ursachi ne-a rezumat pe înţeles această comedie metafizică. Rezumatul suna cam așa:
În luna martie a anului 476, imperiul latin este invadat de barbari. Cavaleria romană se retrage în dezordine. Prefectul Spurius Titus Mamma tocmai a sosit la palat să-l anunţe pe suveran înfrîngerea. Capitala a căzut. Statul roman este în agonie. Proprietățile sînt pîrjolite de barbari. Singurul ins care îşi păstrează sîngele rece, seninătatea şi buna dispoziție este împăratul Romulus Augustus.
La reşedinţa din Campania, el trăieşte înconjurat de cîrduri de găini, botezate cu nume imperiale: Tiberius, Domitian, Caracalla, Oreste etc. Romulus Augustus întruchipează, în felul lui original, un „morosophos�, un nebun-înţelept: Dürrenmatt spune limpede că este vorba de un „bufon�. Împăratul a înţeles că anumite deznodăminte sînt inevitabile, iar anumite procese, ireversibile. Altfel spus, împăratul a fost un filosof stoic.
În versiunea narată cu haz de Mihai Ursachi, povestea lui Romului cel Mare ș a găinilor lui de viță nobilă ne-a încîntat. Iar eu, împreună cu întreaga clasă de a IX-a D, am dat buzna la bibliotecă. Ceea ce vă sfătuiesc să faceți ș Domniile Voastre...
August 13, 2020
مسرحية كوميدية هزلية ممتعة للكاتب السويسري فريدريش دورينمات
رومولوس امبراطور روما.. لا هو خائن ولا مجنون بل قاضي يحكم بالعدل
يمتلك الحكمة والشجاعة للاعتراف بأن امبراطورية روما تقترب من النهاية
يدرك ان بلده على مدار تاريخها اختارت الطغيان والظلم والدم ولا أمل في إصلاحها
فلا يبالي باقتراب الجرمان الغُزاة ويرغب فقط في حماية الشعب وتربية الدجاج
لا يريد التدخل في حتمية التاريخ بسقوط مملكة فسدت منذ زمن وتستحق أن تفنى
يكتب دورينمات عن انهيار الحضارات والامبراطوريات بفعل حاكميها وقوانينهم القائمة على التعسف والاستبداد
وأجاد في رسم الشخصيات, كل شخصية تتصرف وتتحاور وفقا لقناعات ومعتقدات ومصالح مختلفة
رومولوس امبراطور روما.. لا هو خائن ولا مجنون بل قاضي يحكم بالعدل
يمتلك الحكمة والشجاعة للاعتراف بأن امبراطورية روما تقترب من النهاية
يدرك ان بلده على مدار تاريخها اختارت الطغيان والظلم والدم ولا أمل في إصلاحها
فلا يبالي باقتراب الجرمان الغُزاة ويرغب فقط في حماية الشعب وتربية الدجاج
لا يريد التدخل في حتمية التاريخ بسقوط مملكة فسدت منذ زمن وتستحق أن تفنى
يكتب دورينمات عن انهيار الحضارات والامبراطوريات بفعل حاكميها وقوانينهم القائمة على التعسف والاستبداد
وأجاد في رسم الشخصيات, كل شخصية تتصرف وتتحاور وفقا لقناعات ومعتقدات ومصالح مختلفة
June 15, 2019
Romulus der Große = Romulus the Great, Friedrich Dürrenmatt
Friedrich Dürrenmatt's play Romulus der Große (Romulus the Great, 1950) in four act, shows the demise of the Western Roman Empire in the 5th century. In a creaky villa on the outskirts of Rome in the year 476 A.D. The barbaric Goths, storming in from the North, are beating on the gates of the city. But his highness is not perturbed, being much more concerned with watering his plants and tending to his hobby of raising chickens. He was born to a world of bloodshed and decadence; he is convinced that Rome has had it, and is prepared to sacrifice himself and relinquish the Empire in final payment for the sins committed by Roman civilization. He even rejects the overture of a wealthy trouser manufacturer to buy off Ottakur, the Gothic commander, in return for his daughter's hand. Into this crumbling household steps Ottakur, somewhat resembling a Russian officer of high rank. But the violent end Romulus had promised himself fails to eventuate; the Goth, it appears, respects him for the history of the Roman Empire that was, and he refuses to contemplate a future which he cannot judge. There is obviously an analogy here with the present: The grass is apt to look greener in the other fellow's civilization until you get there. And wars are silly then, as now. The entire evening is filled with wry and witty observations which (Romulus) takes pains to have recorded for posterity, and the general atmosphere of the threadbare court is wonderfully well suited to the hilarious machinations of a Greek art dealer, the pants tycoon, a wily monarch from Byzantium, the effeminate keeper of the household and the uncompromising queen."
عنوانها: رمولوس کبیر: کمدی شبه تاریخی در چهار پرده؛ نمایشنامه رومولوس کبیر؛ رومولوس کبیر؛ رمولوس کبیر: کمدی شبه تاریخی؛ نویسنده: فریدریش دورنمات؛ تاریخ نخستین خوانش: سال 1990 میلادی
عنوان: رمولوس کبیر: کمدی شبه تاریخی در چهار پرده؛ نویسنده: فریدریش دورنمات؛ مترجم: حمید سمندریان؛ تهران، موسسه فرهنکی کسترش هنر، 1369؛ در 135 ص؛ عنوان روی جلد: نمایشنامه رومولوس کبیر؛ با عنوان: رومولوس کبیر؛ تهران، امیرخانی، 1382؛ در 122 ص، شابک: 9647190239؛ با عنوان: رمولوس کبیر: کمدی شبه تاریخی؛ تهران، قطره، 1384، در 146 ص؛ شابک: ایکس - 964341468؛ چاپ دوم 1388، در 144 ص، شابک: 9789643414689؛ چاپ سوم 1390؛ چاپ پنجم 1392؛ چاپ ششم 1394؛ موضوع: نمایشنامه های نویسندگان آلمانی - سده 20 م
عنوان: رمولوس کبیر؛ نویسنده: فریدریش دورنمات؛ مترجم: آشنا شهیدی؛ تهران، راه مانا؛ 1383؛ در 127 ص؛ شابک: 9649139877؛
تاریخ، سپیده� دم یکی از روزهای ماه مارس سال 476 میلادی را، می‌نویس� که رییس سواره� نظام: «اسپوریوس تیتوس� ماما»، سوار بر اسبی، که از فرط خستگی، نزدیک به مرگ است، خود را به ویلای تابستانی امپراطور در ییلاق، که ضمنا اقامتگاه زمستانی امپراطور نیز هست، می‌رسان�. از اسب پایین می‌پر�. سر و وضع او بسیار کثیف است، و دور بازوی چپش، یک� پارچه ی خون‌آلود� پیچیده شده است. با زحمت بسیار چند قدم برمی‌دار�. سکندری می‌خورد� و عده ی بی‌شمار� مرغ و خروس، قدقدکنان از جلوی او فرار می‌کنن�. چون کسی را در آن حوالی پیدا نمی‌کند� باعجله وارد ویلا می‌شو�. بالاخره به اتاق امپراطور داخل می‌شو�. در نظر اول، حتی این مکان هم به� نظر او، ویران و خالی از سکنه می‌رس�. در این‌جا� تنها چند صندلی زهوار دررفته، و نیمه� شکسته، و کنار دیوارها، مجسمه� های نیم� تنه ی پر ابهت، از شخصیت‌ها�: تاریخی، متفکرین، و شعرای رم قدیم، با قیافه� هایی که به� طور اغراق� آمیز، جدی و عبوس هستند، نظر او را جلب می‌کن�. اسپوریوس تیتوس‌مام�: آهای! آهای! سکوت. بالاخره رییس سواره� نظام، پس از مدتی متوجه میشود� که در طرفین دری که در قسمت وسط عقب صحنه قرار دارد، دو پیشخدمت سالخورده، و موسفید، کاملاً خشک، و بی‌حرکت� مثل دو مجسمه، ایستاده� اند. این دو نفر «پیراموس»، و «آشیلس» هستند، که از سال‌ه� پیش تاکنون، در خدمت امپراطوران بوده� اند. رییس سواره� نظام، از دیدن این دو هیکل پر ابهت، جا می‌خورد� و با تعجب به آن‌ه� خیره می‌شو�. بعد وحشت می‌کن�. ا. شربیانی
Friedrich Dürrenmatt's play Romulus der Große (Romulus the Great, 1950) in four act, shows the demise of the Western Roman Empire in the 5th century. In a creaky villa on the outskirts of Rome in the year 476 A.D. The barbaric Goths, storming in from the North, are beating on the gates of the city. But his highness is not perturbed, being much more concerned with watering his plants and tending to his hobby of raising chickens. He was born to a world of bloodshed and decadence; he is convinced that Rome has had it, and is prepared to sacrifice himself and relinquish the Empire in final payment for the sins committed by Roman civilization. He even rejects the overture of a wealthy trouser manufacturer to buy off Ottakur, the Gothic commander, in return for his daughter's hand. Into this crumbling household steps Ottakur, somewhat resembling a Russian officer of high rank. But the violent end Romulus had promised himself fails to eventuate; the Goth, it appears, respects him for the history of the Roman Empire that was, and he refuses to contemplate a future which he cannot judge. There is obviously an analogy here with the present: The grass is apt to look greener in the other fellow's civilization until you get there. And wars are silly then, as now. The entire evening is filled with wry and witty observations which (Romulus) takes pains to have recorded for posterity, and the general atmosphere of the threadbare court is wonderfully well suited to the hilarious machinations of a Greek art dealer, the pants tycoon, a wily monarch from Byzantium, the effeminate keeper of the household and the uncompromising queen."
عنوانها: رمولوس کبیر: کمدی شبه تاریخی در چهار پرده؛ نمایشنامه رومولوس کبیر؛ رومولوس کبیر؛ رمولوس کبیر: کمدی شبه تاریخی؛ نویسنده: فریدریش دورنمات؛ تاریخ نخستین خوانش: سال 1990 میلادی
عنوان: رمولوس کبیر: کمدی شبه تاریخی در چهار پرده؛ نویسنده: فریدریش دورنمات؛ مترجم: حمید سمندریان؛ تهران، موسسه فرهنکی کسترش هنر، 1369؛ در 135 ص؛ عنوان روی جلد: نمایشنامه رومولوس کبیر؛ با عنوان: رومولوس کبیر؛ تهران، امیرخانی، 1382؛ در 122 ص، شابک: 9647190239؛ با عنوان: رمولوس کبیر: کمدی شبه تاریخی؛ تهران، قطره، 1384، در 146 ص؛ شابک: ایکس - 964341468؛ چاپ دوم 1388، در 144 ص، شابک: 9789643414689؛ چاپ سوم 1390؛ چاپ پنجم 1392؛ چاپ ششم 1394؛ موضوع: نمایشنامه های نویسندگان آلمانی - سده 20 م
عنوان: رمولوس کبیر؛ نویسنده: فریدریش دورنمات؛ مترجم: آشنا شهیدی؛ تهران، راه مانا؛ 1383؛ در 127 ص؛ شابک: 9649139877؛
تاریخ، سپیده� دم یکی از روزهای ماه مارس سال 476 میلادی را، می‌نویس� که رییس سواره� نظام: «اسپوریوس تیتوس� ماما»، سوار بر اسبی، که از فرط خستگی، نزدیک به مرگ است، خود را به ویلای تابستانی امپراطور در ییلاق، که ضمنا اقامتگاه زمستانی امپراطور نیز هست، می‌رسان�. از اسب پایین می‌پر�. سر و وضع او بسیار کثیف است، و دور بازوی چپش، یک� پارچه ی خون‌آلود� پیچیده شده است. با زحمت بسیار چند قدم برمی‌دار�. سکندری می‌خورد� و عده ی بی‌شمار� مرغ و خروس، قدقدکنان از جلوی او فرار می‌کنن�. چون کسی را در آن حوالی پیدا نمی‌کند� باعجله وارد ویلا می‌شو�. بالاخره به اتاق امپراطور داخل می‌شو�. در نظر اول، حتی این مکان هم به� نظر او، ویران و خالی از سکنه می‌رس�. در این‌جا� تنها چند صندلی زهوار دررفته، و نیمه� شکسته، و کنار دیوارها، مجسمه� های نیم� تنه ی پر ابهت، از شخصیت‌ها�: تاریخی، متفکرین، و شعرای رم قدیم، با قیافه� هایی که به� طور اغراق� آمیز، جدی و عبوس هستند، نظر او را جلب می‌کن�. اسپوریوس تیتوس‌مام�: آهای! آهای! سکوت. بالاخره رییس سواره� نظام، پس از مدتی متوجه میشود� که در طرفین دری که در قسمت وسط عقب صحنه قرار دارد، دو پیشخدمت سالخورده، و موسفید، کاملاً خشک، و بی‌حرکت� مثل دو مجسمه، ایستاده� اند. این دو نفر «پیراموس»، و «آشیلس» هستند، که از سال‌ه� پیش تاکنون، در خدمت امپراطوران بوده� اند. رییس سواره� نظام، از دیدن این دو هیکل پر ابهت، جا می‌خورد� و با تعجب به آن‌ه� خیره می‌شو�. بعد وحشت می‌کن�. ا. شربیانی
March 29, 2023
به صورت عجیب و تقریباً بی‌ربط� رمولوس من رو یاد شاه سلطان‌حسی� صفوی میندازه و جاهلانه اینکه در مورد حقیقت تاریخی هیچکدومشون اطلاعات چندانی ندارم.
به هر صورت، نمایشنامه� بسیار مفرحیه که امپراتور دلقک‌مسل� و اطرافیان هم‌مسیر� رقم میزنن و من که این کتاب رو اتفاقی و برای خالی نبودن عریضه در انتظار دو ساعته� چشم‌پزشک� انتخاب کردم و خریدم، چه در اتاق انتظار و چه بعداً در صندلی مترو با تلاش برای بلند نخندیدن خوندم تا مزاحم اطرافیان نباشم. فضاسازی روشن و متناسب با حال‌و‌هوا� تاریخی و دیالوگ‌ها� پر نیش اون هم در ابعاد سقوط امپراتوری روم ظاهراً ابزار بازتعریف تراژدی‌ای� که دورنمات اون رو به کمدی مبدل کرده، البته با ارائه� فلسفه‌ا� که گفتنش کلیت کتاب رو اسپویل میکنه.
من کتاب رو به همه توصیه می‌کن� چون علاوه بر سبک و شاد و خوشخوان بودن، فلسفه� حکومت و هدف از حکومت رو به زبان ساده به بحث میذاره و باعث میشه از خود بپرسیم چه چیزهایی ارزش جنگیدن دارند یا ندارند.
به هر صورت، نمایشنامه� بسیار مفرحیه که امپراتور دلقک‌مسل� و اطرافیان هم‌مسیر� رقم میزنن و من که این کتاب رو اتفاقی و برای خالی نبودن عریضه در انتظار دو ساعته� چشم‌پزشک� انتخاب کردم و خریدم، چه در اتاق انتظار و چه بعداً در صندلی مترو با تلاش برای بلند نخندیدن خوندم تا مزاحم اطرافیان نباشم. فضاسازی روشن و متناسب با حال‌و‌هوا� تاریخی و دیالوگ‌ها� پر نیش اون هم در ابعاد سقوط امپراتوری روم ظاهراً ابزار بازتعریف تراژدی‌ای� که دورنمات اون رو به کمدی مبدل کرده، البته با ارائه� فلسفه‌ا� که گفتنش کلیت کتاب رو اسپویل میکنه.
من کتاب رو به همه توصیه می‌کن� چون علاوه بر سبک و شاد و خوشخوان بودن، فلسفه� حکومت و هدف از حکومت رو به زبان ساده به بحث میذاره و باعث میشه از خود بپرسیم چه چیزهایی ارزش جنگیدن دارند یا ندارند.
August 8, 2016
واقعا نمايشنامه ي عالي اي بود. كاش اجرايش مي كردند و بيشتر لذت ميبرديم.
از دورنمات كارهاي ديگرش را هم خوانده ام اما نمايشنامه هايش معركه اند... خيلي بهتر از داستان ها.
از دورنمات كارهاي ديگرش را هم خوانده ام اما نمايشنامه هايش معركه اند... خيلي بهتر از داستان ها.
May 9, 2019
Dürrenmatt’s best writing does three things simultaneously: it highlights a perspective of the past that historians either overlook or dismiss, it illuminates a profound truth about contemporary life—regardless of when the work was written or is being read—and it encapsulates truths that apply to the future. Romulus the Great is an underappreciated classic that never stops asking questions about political power, the legitimacy of the state, and nature of the patriotism and nationalism.
The last Roman emperor awaits the conquering Germans as surroundings reflect the decay of twenty years of misrule. He is more interested in the egg production of the chickens that roam freely in his house than he is on defending the city. He seems to be the only one who is unconcerned about the impending end of his empire. His ambivalence begins to be explained in a conversation with his daughter Rea:
We slowly begin to understand that Romulus’s blithe incompetence is actually deliberately intended to undermine the empire, as he explains in a dialogue with his future son-in-law, a soldier who has spent three years as a German prisoner of war:
My reading of Romulus the Great was inspired by the inane “debate� that is currently taking place in the U.S. about the playing of the national anthem at sporting events—the U.S. is the only country of which I am aware that routinely plays the national anthem at virtually every athletic event ranging from high school through professional ranks; in the rest of the world national anthems are only played when national teams are represented. An excerpt of a recent letter to the New York Times would have pleased Romulus, “The way Americans can demonstrate love of country is to protest the wrongs and work hard to stimulate the change that is required for America to live up to its ideals. At best, singing the national anthem or pledging allegiance to the flag is merely a superficial commitment to country, and at worst, an exercise in tribalism.�
Dürrenmatt wrote Romulus the Great in a time of artistic crisis after laboring on another play for more than a year before finally burning the manuscript. He said that he wrote this play one evening as he took a 100 meter walk to get a pail of milk from a neighboring farm; he wrote the last line of each of the four acts in his head and the rest came easily. As in all of his best writing, the play is filled with biting, incisive humor. It reads like a coherent stream of consciousness and has a rightful place alongside the Dürrenmatt classics The Visit and The Physicists.
The last Roman emperor awaits the conquering Germans as surroundings reflect the decay of twenty years of misrule. He is more interested in the egg production of the chickens that roam freely in his house than he is on defending the city. He seems to be the only one who is unconcerned about the impending end of his empire. His ambivalence begins to be explained in a conversation with his daughter Rea:
REA Soll man nicht das Vaterland mehr lieben als alles in der Welt?
ROMULUS Nein, man soll es weniger lieben als einen Menschen. Man soll vor allem gegen sein Vaterland mißtraurisch sein. Es wird niemals leichter zum Mörder als ein Vaterland.
(REA Shouldn’t one love the fatherland more than anything in the world?
ROMULUS No, one should love it less than one human being. Before all else, one should be skeptical about one’s fatherland. It is never easier to become a murderer as it is for a fatherland.)
We slowly begin to understand that Romulus’s blithe incompetence is actually deliberately intended to undermine the empire, as he explains in a dialogue with his future son-in-law, a soldier who has spent three years as a German prisoner of war:
ÄMALIEN Du bist angeklagt dein Reich veratten zu haben.
ROMULUS Nicht ich habe mein Reich veratten. Rom has sich selbst veratten. Es kannte die Wahrheit, aber es wählte die Gewalt, es kannte die Menschlichkeit, aber es wählte die Tyrannei. Es hat sich doppelt erniedrigt: von sich selber und vor dem anderen Völkern, die in seine Macht gegeben waren.
(ÄMALIEN You are charged with having betrayed the empire.
ROMULUS I have not betrayed my empire. Rome betrayed itself. It understood the truth, but it chose violence, it understood humanity, but it chose tyranny. It debased itself doubly: before itself and before the other nations that were subject to its power.)
My reading of Romulus the Great was inspired by the inane “debate� that is currently taking place in the U.S. about the playing of the national anthem at sporting events—the U.S. is the only country of which I am aware that routinely plays the national anthem at virtually every athletic event ranging from high school through professional ranks; in the rest of the world national anthems are only played when national teams are represented. An excerpt of a recent letter to the New York Times would have pleased Romulus, “The way Americans can demonstrate love of country is to protest the wrongs and work hard to stimulate the change that is required for America to live up to its ideals. At best, singing the national anthem or pledging allegiance to the flag is merely a superficial commitment to country, and at worst, an exercise in tribalism.�
Dürrenmatt wrote Romulus the Great in a time of artistic crisis after laboring on another play for more than a year before finally burning the manuscript. He said that he wrote this play one evening as he took a 100 meter walk to get a pail of milk from a neighboring farm; he wrote the last line of each of the four acts in his head and the rest came easily. As in all of his best writing, the play is filled with biting, incisive humor. It reads like a coherent stream of consciousness and has a rightful place alongside the Dürrenmatt classics The Visit and The Physicists.
April 28, 2024
«در برابر میهن باید مشکوک بود. هیچ‌کس� به آسونی میهن مرتکب قتل نمی‌ش�.»
از دورنمات انتظاری جز خوب بودن نمی‌ش� داشت.
جناب دورنمات توی این نمایشنامه هم مثل خیلی آثار دیگه� سراغ مفهوم «عدالت» رفته. اما این‌با� عدالت رو به شکل گسترده‌ت� و در ابعاد وسیع‌تر� به چالش کشیده: امپراتوری باشکوه روم با سیطره� طولانی بر دنیا و صدالبته کشتار و بی‌عدالتی‌ها� بسیار و. اینکه هر امپراتوری باشکوه یقینا بر خون‌ها� ریخته‌شده� بی‌گناها� بنا شده. ویل کاپی در «چنین کنند بزرگان» در مورد اسکندر کبیر یه‌چیز� میگه توی این مایه‌ه�: «به او لقب کبیر داده‌ان� چرا که احتمالا بیشتر از هرکسی در دنیا آدم کشته.» حالا ما این‌ج� با رمولوس کبیر سروکار داریم. رمولوسی که از قضا نه خونخواره، نه اهل لشکرکشی و کشورگشایی. بلکه به‌عک� کاملا بیخیال� خوش‌گذرو� و بی‌کفای� نشون میده. هرچند این اعمال نمود بیرونی تفکر رمولوسه. رمولوس کبیر دنبال قصاص روم به‌خاط� سال‌ه� جنایت علیه کشورهای دیگه‌س� و حاضره در این راه امپراتوری باشکوه روم، سربازان، مردم و خودش رو قربانی کنه.
نمایشنامه رو شاید بشه واکنشی به اروپای دهه� ۱۹۴۰ دونست؛ جایی که بخش عظیمی ا� مردم با تفکرات میهن‌پرستان� شستشوی مغزی داده شدن و آماده� تا دنیا رو سلاخی کنن. «هروقت که میهن خودش رو برای کشتن آماده کرد، دولت نامیده میشه�.
طنز فوق‌العاده� دورنمات توی این� نمایشنامه بیشتر از کارهای دیگه‌ا� که ازش خوندم خودش رو نشون می‌دا� و یکی‌ا� اساسی‌تری� نقاط قوت کار بود.
از دورنمات انتظاری جز خوب بودن نمی‌ش� داشت.
جناب دورنمات توی این نمایشنامه هم مثل خیلی آثار دیگه� سراغ مفهوم «عدالت» رفته. اما این‌با� عدالت رو به شکل گسترده‌ت� و در ابعاد وسیع‌تر� به چالش کشیده: امپراتوری باشکوه روم با سیطره� طولانی بر دنیا و صدالبته کشتار و بی‌عدالتی‌ها� بسیار و. اینکه هر امپراتوری باشکوه یقینا بر خون‌ها� ریخته‌شده� بی‌گناها� بنا شده. ویل کاپی در «چنین کنند بزرگان» در مورد اسکندر کبیر یه‌چیز� میگه توی این مایه‌ه�: «به او لقب کبیر داده‌ان� چرا که احتمالا بیشتر از هرکسی در دنیا آدم کشته.» حالا ما این‌ج� با رمولوس کبیر سروکار داریم. رمولوسی که از قضا نه خونخواره، نه اهل لشکرکشی و کشورگشایی. بلکه به‌عک� کاملا بیخیال� خوش‌گذرو� و بی‌کفای� نشون میده. هرچند این اعمال نمود بیرونی تفکر رمولوسه. رمولوس کبیر دنبال قصاص روم به‌خاط� سال‌ه� جنایت علیه کشورهای دیگه‌س� و حاضره در این راه امپراتوری باشکوه روم، سربازان، مردم و خودش رو قربانی کنه.
نمایشنامه رو شاید بشه واکنشی به اروپای دهه� ۱۹۴۰ دونست؛ جایی که بخش عظیمی ا� مردم با تفکرات میهن‌پرستان� شستشوی مغزی داده شدن و آماده� تا دنیا رو سلاخی کنن. «هروقت که میهن خودش رو برای کشتن آماده کرد، دولت نامیده میشه�.
طنز فوق‌العاده� دورنمات توی این� نمایشنامه بیشتر از کارهای دیگه‌ا� که ازش خوندم خودش رو نشون می‌دا� و یکی‌ا� اساسی‌تری� نقاط قوت کار بود.
September 23, 2024
«ما در تعیین اونچه که در گذشته بوده و اونچه در آینده خواهد اومد قدرتی نداریم.قدرت ما همیشه در تعیین زمان حاله که هرگز به فکرش نیفتادیم و اکنون کشتی هردوی ما در اون به گل نشسته»
May 22, 2024
عجب نمایشنامه‌ا�!واقعا چسبید. روان، طناز، قابل تامل و عمیق. روایتِ گونه‌ا� از انفعال که علی‌رغم� دیدگاهِ عامه در این نمایشنامه، چیزی برعکس و سوای بلاهت و عجز است.
December 17, 2021
Roma, Idi di marzo del 476 dopo Cristo. L'impero è allo sfascio, in piena crisi economica, politica e militare, e Romolo Augusto, imperatore suo malgrado, sembra compiacersi della discesa trionfale di Odoacre in Italia. Da quando è stato incoronato, vent'anni prima, l'imperatore non ha mai lasciato la sua decadente villa campana, lontana dall'Urbe, ha passato i suoi giorni a mangiare, a dormire e a sperperare denaro, svuotando le casse dell'impero, rinunciando al potere, dedicandosi serenamente alla pollicoltura e dando ai suoi animali preferiti i nomi dei suoi illustri predecessori: Tiberio, Augusto, Domiziano, Marco Aurelio... A nulla servono i rimproveri e le esortazioni dei suoi ministri, della moglie Giulia, della figlia Rea e dell'imperatore d'Oriente, Zenone Isaurico; persino la proposta di salvataggio dell'impero da parte del ricco industriale di origine germanica Cesare Rupf � fabbricante di calzoni, abbigliamento destinato a diventare la nuova moda � verrà categoricamente rifiutata. Romolo Augusto sa già che sarà l'ultimo imperatore romano, e non fa niente per impedire che la Storia faccia il suo corso: anzi, la sua indifferenza, la sua inazione, il suo immobilismo, il suo temporeggiamento, la sua mancanza di decisioni, sembrerà accelerare ulteriormente la fine di Roma. E dunque, la Storia come noi la conosciamo dai libri di scuola si compirà: i barbari conquisteranno Roma, l'Antichità terminerà da un giorno all'altro per dare inizio al Medioevo. Eppure, le azioni di Romolo e dello stesso Odoacre potrebbero essere interpretate diversamente dalla versione ufficiale, e la Storia, pur essendo sempre la stessa, sotto questa nuova luce potrebbe assumere un'altra, spiazzante verità...
Come in altre opere drammaturgiche e narrative, anche in questa un giovane Durrenmatt mette al centro quelle che saranno la sua concezione della realtà e la sua visione della storia: per l'autore svizzero il fatto non esiste, tutto è interpretazione. Non è possibile stabilire una verità assoluta e immutabile, non è possibile definire un senso autentico ed un significato unico, nella storia e nella vita degli uomini, essendocene molteplici, anche contraddittori tra loro: tutto è relativo, ingannevole, mutevole. Romolo è passato alla storia come il pazzo, l'inetto, lo sconfitto, il responsabile della fine di un'era e di un mondo. Ma siamo sicuri che egli abbia veramente subito la Storia? Non potrebbe essere che la sua rinuncia al potere e la sua inazione politica fossero atteggiamenti premeditati? Questi esiti catastrofici, la fine dell'impero romano, non potrebbero essere stati voluti, ricercati dall'ultimo imperatore?
Romolo il Grande, scritto nel 1950, in contemporanea alla stesura del primo romanzo (Il giudice e il suo boia), è una delle prime opere teatrali di Durrenmatt, ed inaugura un filone che sarà molto caro all'autore svizzero: quello della riscrittura, in chiave moderna e grottesca, dell'antichità. Come in altre sue opere, ad esempio nel Minotauro e ne La morte della Pizia, anche qui la versione ufficiale di una storia, reale o di fantasia, che tutti noi conosciamo e accettiamo come l'unica possibile viene stravolta, mediante la rivelazione di un nuovo punto di vista, alternativo e molto personale, che, pur non variando l'evento in sé, ne cambia completamente il significato. A onor del vero, bisogna ammettere che, nel raccontare la storia di Romolo Augusto, Durrenmatt si concede alcune licenze poetiche, funzionali alla sua narrazione: in realtà, Romolo non governò per vent'anni, ma al momento della sua deposizione, che avvenne sì nel 476, ma non alle Idi di marzo (una data scelta per i suoi rimandi simbolici al tirannicidio di Giulio Cesare), l'ultimo imperatore romano era pressoché adolescente, troppo giovane per essere padre.
In ogni caso, Romolo Augusto è passato alla storia come il responsabile del crollo dell'impero romano, un evento epocale irreversibile e già da molti anni destinato a compiersi, improbabile da spiegarsi con i soli demeriti di un singolo individuo (che, nonostante questa considerazione, è passato alla storia con il diminutivo-dispregiativo di Augustolo, cioè piccolo Augusto, nella duplice accezione di giovane ma anche di persona di scarso valore). Romolo Augusto, con il suo fare rassegnato e buffonesco, con il suo quieto vivere, apparentemente sprovveduto e inetto, inadeguato al comando, si dimostra alla fine un personaggio saggio nell'accettare il proprio destino, stoico e integerrimo, l'unico vero politico dotato di una certa morale, un uomo mosso da nobili ideali e refrattario alla violenza, all'ingiustizia ed alla corruzione (resistendo perfino alle ingerenze della grande industria, qui rappresentata dal “proto-capitalista� Cesare Rupf), rivelando in realtà un messaggio molto profondo e attuale sulla storia umana, sulla brutalità dei governi autoritari e dei regimi politici, portando con sé una importante riflessione sull'esercizio giusto del potere e sui limiti che ad esso si dovrebbero necessariamente imporre, sottraendosi eventualmente ai suoi obblighi e alle sue seduzioni. Da questo punto di vista, Romolo è destinato alla damnatio memoriae non tanto perché inetto, se non proprio traditore del suo popolo, ma perché portavoce di un pensiero scomodo, pericoloso, rivoluzionario... troppo moderno. Romolo è dunque un eroe tragico, un giusto solitario in un mondo crudele ed ostile, ed è impossibile non mostrare simpatie nei suoi confronti.
Durrenmatt si diverte a riscrivere l'antichità in chiave moderna, restituendo ai classici un'attualità inaspettata. L'autore stesso ha definito questo dramma in quattro atti come una “commedia storica che non si attiene alla storia�. Un adattamento spiritoso, certo, ma che non manca di trattare con tremenda serietà un prezioso insegnamento della Storia. E, come tutte le opere che parlano di Storia, anche questa non può che essere un garbuglio inestricabile di tragedia e commedia.
Nella nota finale, Durrenmatt commenta: “� una commedia difficile, proprio perché sembra facile. […] Romolo ha fatto la parte dello stupido per vent'anni, e nessuno si è accorto che la sua pazzia aveva un metodo. […] Vi è poi la difficoltà di non farlo apparire troppo presto al pubblico come un personaggio simpatico. […] Il carattere dell'imperatore dovrà rivelarsi soltanto nel terzo atto� (pagine 175-177). Infatti, mentre il primo atto si chiudeva con l'esclamazione “Roma ha un imperatore indegno!� (pagina 66), ed il secondo con “Questo imperatore deve scomparire!� (pagina 102), entrambe frasi chiave, che riassumono ciò che fino a quel punto si è svolto e che sintetizzano adeguatamente il sentimento del pubblico verso Romolo, a partire dal terzo atto e ancora di più nel quarto si assiste ad un capovolgimento di tale sentimento nei confronti del protagonista, che viene infine percepito come personaggio positivo, di una umanità e di una grandezza morale senza pari. Scrive ancora Durrenmatt: “Se nel terzo atto Romolo è il giustiziere del mondo, nel quarto è il mondo che è il giustiziere di Romolo. Si guardi più attentamente l'uomo che ho disegnato, spiritoso, rilassato, umano, eppure in fondo un uomo che agisce con la massima durezza e brutalità e non ha paura di pretendere anche dagli altri princìpi assoluti; un tipo pericoloso, che mira alla morte; è questo l'elemento terribile di questo allevatore di pollame incoronato, di questo giudice del mondo travestito da buffone, la cui tragedia sta proprio nella commedia della sua fine, nella pensione, che però (ed è solo questo che lo rende grande) ha la ragionevolezza e la saggezza di accettare anche questo destino� (pagina 177).
Leggere Durrenmatt, uno degli ultimi grandi moralisti, scrittore poliedrico e geniale, è sempre un'esperienza intellettualmente coinvolgente e stimolante. Ogni volta che affronto una sua opera, sia essa un racconto o un testo teatrale, trovo sempre un intenso intrattenimento, che sa divertire il lettore ed offrire al contempo molteplici spunti di riflessione. Questa è una delle commedie più spassose e insieme feroci che mi sia mai capitato di leggere: assolutamente da non perdere.
Come in altre opere drammaturgiche e narrative, anche in questa un giovane Durrenmatt mette al centro quelle che saranno la sua concezione della realtà e la sua visione della storia: per l'autore svizzero il fatto non esiste, tutto è interpretazione. Non è possibile stabilire una verità assoluta e immutabile, non è possibile definire un senso autentico ed un significato unico, nella storia e nella vita degli uomini, essendocene molteplici, anche contraddittori tra loro: tutto è relativo, ingannevole, mutevole. Romolo è passato alla storia come il pazzo, l'inetto, lo sconfitto, il responsabile della fine di un'era e di un mondo. Ma siamo sicuri che egli abbia veramente subito la Storia? Non potrebbe essere che la sua rinuncia al potere e la sua inazione politica fossero atteggiamenti premeditati? Questi esiti catastrofici, la fine dell'impero romano, non potrebbero essere stati voluti, ricercati dall'ultimo imperatore?
Romolo il Grande, scritto nel 1950, in contemporanea alla stesura del primo romanzo (Il giudice e il suo boia), è una delle prime opere teatrali di Durrenmatt, ed inaugura un filone che sarà molto caro all'autore svizzero: quello della riscrittura, in chiave moderna e grottesca, dell'antichità. Come in altre sue opere, ad esempio nel Minotauro e ne La morte della Pizia, anche qui la versione ufficiale di una storia, reale o di fantasia, che tutti noi conosciamo e accettiamo come l'unica possibile viene stravolta, mediante la rivelazione di un nuovo punto di vista, alternativo e molto personale, che, pur non variando l'evento in sé, ne cambia completamente il significato. A onor del vero, bisogna ammettere che, nel raccontare la storia di Romolo Augusto, Durrenmatt si concede alcune licenze poetiche, funzionali alla sua narrazione: in realtà, Romolo non governò per vent'anni, ma al momento della sua deposizione, che avvenne sì nel 476, ma non alle Idi di marzo (una data scelta per i suoi rimandi simbolici al tirannicidio di Giulio Cesare), l'ultimo imperatore romano era pressoché adolescente, troppo giovane per essere padre.
In ogni caso, Romolo Augusto è passato alla storia come il responsabile del crollo dell'impero romano, un evento epocale irreversibile e già da molti anni destinato a compiersi, improbabile da spiegarsi con i soli demeriti di un singolo individuo (che, nonostante questa considerazione, è passato alla storia con il diminutivo-dispregiativo di Augustolo, cioè piccolo Augusto, nella duplice accezione di giovane ma anche di persona di scarso valore). Romolo Augusto, con il suo fare rassegnato e buffonesco, con il suo quieto vivere, apparentemente sprovveduto e inetto, inadeguato al comando, si dimostra alla fine un personaggio saggio nell'accettare il proprio destino, stoico e integerrimo, l'unico vero politico dotato di una certa morale, un uomo mosso da nobili ideali e refrattario alla violenza, all'ingiustizia ed alla corruzione (resistendo perfino alle ingerenze della grande industria, qui rappresentata dal “proto-capitalista� Cesare Rupf), rivelando in realtà un messaggio molto profondo e attuale sulla storia umana, sulla brutalità dei governi autoritari e dei regimi politici, portando con sé una importante riflessione sull'esercizio giusto del potere e sui limiti che ad esso si dovrebbero necessariamente imporre, sottraendosi eventualmente ai suoi obblighi e alle sue seduzioni. Da questo punto di vista, Romolo è destinato alla damnatio memoriae non tanto perché inetto, se non proprio traditore del suo popolo, ma perché portavoce di un pensiero scomodo, pericoloso, rivoluzionario... troppo moderno. Romolo è dunque un eroe tragico, un giusto solitario in un mondo crudele ed ostile, ed è impossibile non mostrare simpatie nei suoi confronti.
Durrenmatt si diverte a riscrivere l'antichità in chiave moderna, restituendo ai classici un'attualità inaspettata. L'autore stesso ha definito questo dramma in quattro atti come una “commedia storica che non si attiene alla storia�. Un adattamento spiritoso, certo, ma che non manca di trattare con tremenda serietà un prezioso insegnamento della Storia. E, come tutte le opere che parlano di Storia, anche questa non può che essere un garbuglio inestricabile di tragedia e commedia.
Nella nota finale, Durrenmatt commenta: “� una commedia difficile, proprio perché sembra facile. […] Romolo ha fatto la parte dello stupido per vent'anni, e nessuno si è accorto che la sua pazzia aveva un metodo. […] Vi è poi la difficoltà di non farlo apparire troppo presto al pubblico come un personaggio simpatico. […] Il carattere dell'imperatore dovrà rivelarsi soltanto nel terzo atto� (pagine 175-177). Infatti, mentre il primo atto si chiudeva con l'esclamazione “Roma ha un imperatore indegno!� (pagina 66), ed il secondo con “Questo imperatore deve scomparire!� (pagina 102), entrambe frasi chiave, che riassumono ciò che fino a quel punto si è svolto e che sintetizzano adeguatamente il sentimento del pubblico verso Romolo, a partire dal terzo atto e ancora di più nel quarto si assiste ad un capovolgimento di tale sentimento nei confronti del protagonista, che viene infine percepito come personaggio positivo, di una umanità e di una grandezza morale senza pari. Scrive ancora Durrenmatt: “Se nel terzo atto Romolo è il giustiziere del mondo, nel quarto è il mondo che è il giustiziere di Romolo. Si guardi più attentamente l'uomo che ho disegnato, spiritoso, rilassato, umano, eppure in fondo un uomo che agisce con la massima durezza e brutalità e non ha paura di pretendere anche dagli altri princìpi assoluti; un tipo pericoloso, che mira alla morte; è questo l'elemento terribile di questo allevatore di pollame incoronato, di questo giudice del mondo travestito da buffone, la cui tragedia sta proprio nella commedia della sua fine, nella pensione, che però (ed è solo questo che lo rende grande) ha la ragionevolezza e la saggezza di accettare anche questo destino� (pagina 177).
Leggere Durrenmatt, uno degli ultimi grandi moralisti, scrittore poliedrico e geniale, è sempre un'esperienza intellettualmente coinvolgente e stimolante. Ogni volta che affronto una sua opera, sia essa un racconto o un testo teatrale, trovo sempre un intenso intrattenimento, che sa divertire il lettore ed offrire al contempo molteplici spunti di riflessione. Questa è una delle commedie più spassose e insieme feroci che mi sia mai capitato di leggere: assolutamente da non perdere.
December 27, 2016
نمايشنامه هاي دورنمانت هميشه جذاب هستند.مثل همين رومولوس كبير.
رومولوسي كه اخرين پادشاه روم است و ژرمن ها در حال تصرف ايتاليا هستند.
ايتاليا امپراطوري دارد كه عين خيالش هم نيست كه قرار است فردا امپراطوري از او سلب شود.
شب راحت مي خوابد و صبحانه را مرتب مي خورد.
تا اينجاي كار كه تا پرده ي دوم طول ميكشد تصور بر اين است كه با امپراطوري خائن به ميهن و راحت طلب و شكم پرست و تنبل طرف هستيم اما از پرده ي سوم چهره ي واقعي رومولوس كبير آشكار مي شود.
طنز اين نمايشنامه هم مانند نمايشنامه هاي ديگر دورنمانت ظريف ،زيبا و ستودني بود هر چند طنز بيش تري در اين اثر نسبت به نمايشنامه هاي ديگرش مشاهده مي شود.
رومولوسي كه اخرين پادشاه روم است و ژرمن ها در حال تصرف ايتاليا هستند.
ايتاليا امپراطوري دارد كه عين خيالش هم نيست كه قرار است فردا امپراطوري از او سلب شود.
شب راحت مي خوابد و صبحانه را مرتب مي خورد.
تا اينجاي كار كه تا پرده ي دوم طول ميكشد تصور بر اين است كه با امپراطوري خائن به ميهن و راحت طلب و شكم پرست و تنبل طرف هستيم اما از پرده ي سوم چهره ي واقعي رومولوس كبير آشكار مي شود.
طنز اين نمايشنامه هم مانند نمايشنامه هاي ديگر دورنمانت ظريف ،زيبا و ستودني بود هر چند طنز بيش تري در اين اثر نسبت به نمايشنامه هاي ديگرش مشاهده مي شود.
July 22, 2023
رآ:« آخه من نمی‌تون� به میهن خودم پشت کنم.
رمولوس: تو باید به اون پشت کنی.»
رآ:« بدون میهن نمی‌تون� زندگی کنم!»
رمولوس:« بدون معشوق می‌تون� زندگی کنی؟ وفادار موندن به یه معشوق خیلی بزرگتر و مشکل‌ت� از وفادار موندن به یه دولته!»
رآ:« حرف بر سر میهنه نه بر سر یه دولت.»
رمولوس:« هر وقت که میهن خودش رو برای کشتن مردم آماده کرد دولت نامیده می‌ش�.»
رآ: عشق بدون قید و شرط ما به میهن باعث عظمت رم شد.»
رمولوس:« عشق ما باعث خوبی رم نشد ما در اثر اعمال خودمون حیوان درنده‌ا� رو پروروندیم ما از عظمت میهن خودمون به نشئه شراب دچار شدیم ولی اون شرابی که ما دوست داشتیم حالا دیگه به یه سم تلخ تبدیل شده.»
رآ:« تو در مقابل میهن حق‌نشناسی� پدر.»
رمولوس:« نه من فقط مثل اون پدران قهرمان تراژدی‌ه� نیستم که وقتی حکومت قصد بلعیدن فرزندانشون رو داره حتی بهش نوش جان هم میگن.»
رمولوس: تو باید به اون پشت کنی.»
رآ:« بدون میهن نمی‌تون� زندگی کنم!»
رمولوس:« بدون معشوق می‌تون� زندگی کنی؟ وفادار موندن به یه معشوق خیلی بزرگتر و مشکل‌ت� از وفادار موندن به یه دولته!»
رآ:« حرف بر سر میهنه نه بر سر یه دولت.»
رمولوس:« هر وقت که میهن خودش رو برای کشتن مردم آماده کرد دولت نامیده می‌ش�.»
رآ: عشق بدون قید و شرط ما به میهن باعث عظمت رم شد.»
رمولوس:« عشق ما باعث خوبی رم نشد ما در اثر اعمال خودمون حیوان درنده‌ا� رو پروروندیم ما از عظمت میهن خودمون به نشئه شراب دچار شدیم ولی اون شرابی که ما دوست داشتیم حالا دیگه به یه سم تلخ تبدیل شده.»
رآ:« تو در مقابل میهن حق‌نشناسی� پدر.»
رمولوس:« نه من فقط مثل اون پدران قهرمان تراژدی‌ه� نیستم که وقتی حکومت قصد بلعیدن فرزندانشون رو داره حتی بهش نوش جان هم میگن.»
June 9, 2018
"Vaterland nennt sich der Staat immer dann, wenn er sich anschickt, auf Menschenmord auszugehen." (S. 81)
Dürrenmatt ist mit "Romulus der Große" ein urkomisches und zugleich eindringliches Plädoyer gegen überschwänglichen Pathos und Volkstümelei gelungen, welches seine Aktualität in Zeiten, in denen sich manche wieder als 'Retter des christlichen Abendlandes' gerieren, umso mehr unter Beweis stellt.
Wirklich lesenswert.
Dürrenmatt ist mit "Romulus der Große" ein urkomisches und zugleich eindringliches Plädoyer gegen überschwänglichen Pathos und Volkstümelei gelungen, welches seine Aktualität in Zeiten, in denen sich manche wieder als 'Retter des christlichen Abendlandes' gerieren, umso mehr unter Beweis stellt.
Wirklich lesenswert.
June 23, 2016
Romolo: E adesso, la colazione.
Piramo: L'asciolvere, maestà.
Romolo: La colazione, ho detto. In casa mia decido io cosa è latino classico.
Piramo: L'asciolvere, maestà.
Romolo: La colazione, ho detto. In casa mia decido io cosa è latino classico.
January 27, 2025
1949 tarihli tiyatro oyunu, 5 yıl önce yazılmış Camus'nün Caligula'sı gibi, bir Roma İmparatorunu odağına alarak, çağdaş yaklaşımla psiko-politik ve felsefi sorunlara değiniyor. Buradaki Romulus, imparatorluğu kuran değil, Batı Roma'nın son imparatoru olan Romulus - her ikisinin de aynı isimli olması ise tarihin bir şakası gibi. Dürrenmatt bir adım öteye gidip ironiyi daha da keskinleştiriyor ve ona, yüzyıllar önceki kurucu gibi "Büyük Romulus" diyor. Fakat belki de, iktidar karşıtı duruşuyla, her tür milliyetçi galeyanla dalga geçmesiyle, kızının mutluluğunu devlet işlerinden üstün tutmasıyla, gerçekten de kendi tarzında "büyük" bir imparatordur bu, kim bilir... Camus'nün her şey olmak özlemi çeken güç delisi Caligula'sının karşıtı konumdaki, çöken bir dünyada güçten kaçan Romulus'un tiyatro oyununu ben daha çok beğendim. Fakat bunun tarihi bir oyun olmadığını, anakronik ayrıntıların ve kurguların bilinçli olduğunu hatırlatayım. (Zaten Batı Roma'nın son imparatoru olan Romulus, on bir yaşta tahta geçip üç ay tahtta kalan bir çocukmuş - buradaki gibi evli çocuklu yetişkin bir adam değil.)
March 16, 2018
اولین باری که عرفان برام از خط داستانی این نمایش گفت، انقدر خوشم اومد که درجا رفتم و خریدم‌ا� و برای اجراش خیالپردازی کردم. متاسفانه خیلی دیر خوندم‌ا�.
طنز به‌شد� دوست‌داشتنی‌ا� داره. خیلی می‌ش� خندید باهاش. و ماجرا اونجا محشر می‌ش� که این نمایشنامه فقط به خنده‌دا� بودن محدود نمی‌ش�. توی پرده سوم کاری باهات می‌کن� که تازه می‌فهم� با چی مواجه بودی و چه فکر و فلسفه‌ا� پشت این طنز و این خنده‌ه� پنهون بوده. دم شما گرم آقای دورنمات که اینطوری نقد کردی و همچین چیزی نوشتی و به این شکل آدم رو درگیر خودت کردی!
طنز به‌شد� دوست‌داشتنی‌ا� داره. خیلی می‌ش� خندید باهاش. و ماجرا اونجا محشر می‌ش� که این نمایشنامه فقط به خنده‌دا� بودن محدود نمی‌ش�. توی پرده سوم کاری باهات می‌کن� که تازه می‌فهم� با چی مواجه بودی و چه فکر و فلسفه‌ا� پشت این طنز و این خنده‌ه� پنهون بوده. دم شما گرم آقای دورنمات که اینطوری نقد کردی و همچین چیزی نوشتی و به این شکل آدم رو درگیر خودت کردی!
November 9, 2018
یک نمایشنامه قوی است. همانطور که در عنوانش قید شده نمایشنامه ای کمدی تاریخی است. شاید هم یک تراژدی کمدی. ماجرا در روزهای پایانی سقوط امپراطوری بزرگ روم غربی روایت میشود. رمولوس امپراطور فیلسوف و به ظاهر بیخیال در حال انقراض سلسله است که در کنار معدود درباریان باقیمانده و خانواده اش به انتظار حمله ژرمن ها و ورودشان به کاخ نشسته است. صحنه های نمایش در عین تراژیک بودن عمیقا مضحک هستند. کاراکترها بیشتر یک تیپ هستند اما بعضا چنان ظرافتهایی در ادای دیالوگهایشان حس میشود که آنها در حد یک شخصیت پرداخت شده بالا میبرد. از نظر من نمایشنامه بسیار جذاب و مفهومی است. من بسیاری از دیالوگهایش را در اپ طاقچه هنگام مطالعه هایلایت کردم
May 21, 2017
Am citit doar Vizita batranei doamne, editia de la Polirom, aparuta in 2015.
Merita cinci stele si chiar mai mult.
Imi place foarte mult aceasta cautare a dreptatii de care sunt obsedate persoanjele lui Duerrenmatt. Si cand nu e posibila dreptatea care vine in mod normal, personajele sale o forteaza, la fel cum se intampla si in aceasta piesa. Mi-as dori sa merg la teatru si sa vad aceasta piesa :)
Merita cinci stele si chiar mai mult.
Imi place foarte mult aceasta cautare a dreptatii de care sunt obsedate persoanjele lui Duerrenmatt. Si cand nu e posibila dreptatea care vine in mod normal, personajele sale o forteaza, la fel cum se intampla si in aceasta piesa. Mi-as dori sa merg la teatru si sa vad aceasta piesa :)
September 1, 2016
قرأت هذه المسرحية المدهشة منذ سنوات عديدة
فيما أتذكر كان الامبراطور الروماني الأخير فيه مسحة من الجنون
و كان مشغولا بنربية الدجاج في حين كانت الامبراطورية تتساقط
و زوجته و القائد العسكرية يتشاوران في حين هو يبرز بتعليقاته الساخرة كأنه درويش من دروايش القرية المصرية
باختصار هي جديرة بالقراء
فيما أتذكر كان الامبراطور الروماني الأخير فيه مسحة من الجنون
و كان مشغولا بنربية الدجاج في حين كانت الامبراطورية تتساقط
و زوجته و القائد العسكرية يتشاوران في حين هو يبرز بتعليقاته الساخرة كأنه درويش من دروايش القرية المصرية
باختصار هي جديرة بالقراء
March 30, 2021
"Rea: Soll man denn nicht das Vaterland mehr lieben als alles in der Welt?
Romulus: Nein, man soll es weniger lieben als einen Menschen. Man soll vor allem gegen sein Vaterland misstrauisch sein. Es wird niemand leichter ein Mörder als ein Vaterland."
Romulus: Nein, man soll es weniger lieben als einen Menschen. Man soll vor allem gegen sein Vaterland misstrauisch sein. Es wird niemand leichter ein Mörder als ein Vaterland."
December 17, 2017
انسان دنيايي رو كه خود به خود از دست رفته است، ديگه آتش كه نمي زنه.
مقاومت، به هر قيمتي كه باشه، احمقانه ترين كاريه كه ميشه كرد.
مقاومت، به هر قيمتي كه باشه، احمقانه ترين كاريه كه ميشه كرد.
July 10, 2024
this is so shakespeare coded
January 15, 2016
Fantastic ending!
August 13, 2017
A historical farce absolutely perfect for today.
June 18, 2024
Troppo difficile
Immaginavo che fosse così. Ho già letto altri quattro libri di questo autore (Minotauro, La Panne, La Morte della Pizia, La Promessa) e ho avuto difficoltà solo con "La Morte della Pizia" perché l'autore ha basato la sua storia sulla mitologia e c'erano così tanti riferimenti ad essa che, non conoscendola, ho dovuto approfondire e colmare le mie lacune per capire pienamente ciò che stavo leggendo.
Anche in questo caso, l'autore manifesta il suo genio utilizzando la sua conoscenza della storia per creare una trama sua, diversa eppure (forse) simile all'originale. Potrebbe essere considerato come una parodia? L'autore presenta una scena storica in modo spiritoso, dimostrando una profonda conoscenza del soggetto. Questa comprensione di base mi manca, dato il mio limitato sapere. Nonostante abbia fatto numerose ricerche per la Pizia, non sono riuscita a fare lo stesso qui, sarebbe stato troppo. Non posso dedicarmi a leggere l'intera storia di Roma solo perché l'autore sfoggia in questo lavoro quella completa comprensione storica, che mi è sempre mancata. Di conseguenza, molti dettagli mi sono sfuggiti, direi quasi tutti.
L'umorismo generale e la presentazione comica dei personaggi mi hanno divertito. Tuttavia, per il resto, mi sono sentita inadeguata. Anche in questo caso, ritengo che un libro dovrebbe essere accessibile anche a chi non ha studiato, perché dovrebbe contenere tutto quello che serve per capirlo dentro di sé. Tuttavia, per godersi appieno la storia proposta, che è divertente, è necessario avere molte conoscenze.
Ancora una volta, sono rimasta stupita di come quest'autore riesca a utilizzare la sua conoscenza per creare storie geniali. Il fatto che non abbia compreso completamente la trama non significa che non ne riconosca la grandezza. Inoltre, è scritto in modo così fluido da rendere la lettura piacevole. L’avrei solo trovata più coinvolgente se avessi conosciuto� i fatti di base su cui questa trama è stata costruita.
L'opera si suddivide in quattro atti, come un copione, e fluisce tra diverse emozioni, evolvendosi nel corso della trama che alterna elementi di commedia e tragedia. I primi due atti sono comici, con l'imperatore Romolo che si dimostra un burlone, soprattutto per la sua passione per le galline alle quali attribuisce nomi di personaggi storici precedenti, di cui non ho conoscenza è ciò non mi ha permesso di apprezzare appieno l'ingegno dello scrittore. Dal terzo atto, l'opera cambia: Romolo si rivela diverso da come sembrava, e lo scrittore lo fa parlare per lui, attribuendogli anche parole moderne e una critica velata alla guerra. Queste sono le parti che mi sono piaciute meno. Nonostante non capissi completamente l'opera, la trovavo all’inizio abbastanza� divertente, anche se la commedia non è il mio genere preferito. Tuttavia, la pesantezza politica e storica introdotta nel terzo atto ha reso l'opera più difficile da digerire.
Il quarto atto rappresenta la degna conclusione di quanto costruito dallo scrittore nei primi tre atti. La perdita di divertimento derivante dai numerosi concetti e opinioni trasmessi attraverso i dialoghi ha reso questo atto noioso.
Non voglio sminuire Dürrenmatt. Come con "La morte della Pizia", la sua intelligenza, vasta cultura e capacità di ricostruire eventi storici per trasmettere messaggi attuali sono evidenti anche qui. Alla fine, lascia una nota in cui sottolinea quanto lavoro sia richiesto per scrivere con apparente facilità. Non ho dubbi su questo, ma per me è stato difficile leggerlo dato il mio rapporto ostico con la storia. La mia ignoranza mi ha impedito di comprenderlo. Con l'altro romanzo ho fatto molte ricerche sui miti, ma qui non avevo voglia di studiare la storia. E poi le galline! Anche se presentate in modo spiritoso, non mi piace vedere un cuoco che prende le galline dal pollaio per cucinarle, anche se devo ammettere che la situazione di Romolo che alleva pollame è davvero divertente, anche per me.
Impara a vincerla, la tua paura. È l'unica arte che ci possa servire in tempi come questi, quella di guardare senza paura la realtà negli occhi e di fare senza paura ciò che è giusto.
Pagina 101
Immaginavo che fosse così. Ho già letto altri quattro libri di questo autore (Minotauro, La Panne, La Morte della Pizia, La Promessa) e ho avuto difficoltà solo con "La Morte della Pizia" perché l'autore ha basato la sua storia sulla mitologia e c'erano così tanti riferimenti ad essa che, non conoscendola, ho dovuto approfondire e colmare le mie lacune per capire pienamente ciò che stavo leggendo.
Anche in questo caso, l'autore manifesta il suo genio utilizzando la sua conoscenza della storia per creare una trama sua, diversa eppure (forse) simile all'originale. Potrebbe essere considerato come una parodia? L'autore presenta una scena storica in modo spiritoso, dimostrando una profonda conoscenza del soggetto. Questa comprensione di base mi manca, dato il mio limitato sapere. Nonostante abbia fatto numerose ricerche per la Pizia, non sono riuscita a fare lo stesso qui, sarebbe stato troppo. Non posso dedicarmi a leggere l'intera storia di Roma solo perché l'autore sfoggia in questo lavoro quella completa comprensione storica, che mi è sempre mancata. Di conseguenza, molti dettagli mi sono sfuggiti, direi quasi tutti.
L'umorismo generale e la presentazione comica dei personaggi mi hanno divertito. Tuttavia, per il resto, mi sono sentita inadeguata. Anche in questo caso, ritengo che un libro dovrebbe essere accessibile anche a chi non ha studiato, perché dovrebbe contenere tutto quello che serve per capirlo dentro di sé. Tuttavia, per godersi appieno la storia proposta, che è divertente, è necessario avere molte conoscenze.
Ancora una volta, sono rimasta stupita di come quest'autore riesca a utilizzare la sua conoscenza per creare storie geniali. Il fatto che non abbia compreso completamente la trama non significa che non ne riconosca la grandezza. Inoltre, è scritto in modo così fluido da rendere la lettura piacevole. L’avrei solo trovata più coinvolgente se avessi conosciuto� i fatti di base su cui questa trama è stata costruita.
L'opera si suddivide in quattro atti, come un copione, e fluisce tra diverse emozioni, evolvendosi nel corso della trama che alterna elementi di commedia e tragedia. I primi due atti sono comici, con l'imperatore Romolo che si dimostra un burlone, soprattutto per la sua passione per le galline alle quali attribuisce nomi di personaggi storici precedenti, di cui non ho conoscenza è ciò non mi ha permesso di apprezzare appieno l'ingegno dello scrittore. Dal terzo atto, l'opera cambia: Romolo si rivela diverso da come sembrava, e lo scrittore lo fa parlare per lui, attribuendogli anche parole moderne e una critica velata alla guerra. Queste sono le parti che mi sono piaciute meno. Nonostante non capissi completamente l'opera, la trovavo all’inizio abbastanza� divertente, anche se la commedia non è il mio genere preferito. Tuttavia, la pesantezza politica e storica introdotta nel terzo atto ha reso l'opera più difficile da digerire.
Il quarto atto rappresenta la degna conclusione di quanto costruito dallo scrittore nei primi tre atti. La perdita di divertimento derivante dai numerosi concetti e opinioni trasmessi attraverso i dialoghi ha reso questo atto noioso.
Non voglio sminuire Dürrenmatt. Come con "La morte della Pizia", la sua intelligenza, vasta cultura e capacità di ricostruire eventi storici per trasmettere messaggi attuali sono evidenti anche qui. Alla fine, lascia una nota in cui sottolinea quanto lavoro sia richiesto per scrivere con apparente facilità. Non ho dubbi su questo, ma per me è stato difficile leggerlo dato il mio rapporto ostico con la storia. La mia ignoranza mi ha impedito di comprenderlo. Con l'altro romanzo ho fatto molte ricerche sui miti, ma qui non avevo voglia di studiare la storia. E poi le galline! Anche se presentate in modo spiritoso, non mi piace vedere un cuoco che prende le galline dal pollaio per cucinarle, anche se devo ammettere che la situazione di Romolo che alleva pollame è davvero divertente, anche per me.
Impara a vincerla, la tua paura. È l'unica arte che ci possa servire in tempi come questi, quella di guardare senza paura la realtà negli occhi e di fare senza paura ciò che è giusto.
Pagina 101
January 9, 2023
Eine geschichtlich freie Interpretation der Geschehnisse der Iden des März 476 nChr: der Untergang des römischen Reichs. Genauer: des weströmischen Reichs. In Konstantinopel soll das oströmische Reich noch mehr als 1000 Jahre weiter existieren.
Dürrenmatt kommt es nicht auf geschichtliche Exaktheit an, sondern auf die Darstellung der spätrömischen Dekadenz, die sich in der Person des letzten römischen Kaisers Romulus Augustulus (der nur von Dürrenmatt der Große genannt wird) manifestiert, den die Rettung Roms und Verteidigung gegen die vorrückenden Ostgoten unter Okodaker nicht im geringsten interessiert. Vielmehr konzentriert er sich auf ökologischen Landbau, Spargelwein und Hühnerzucht und hofft auf einen schönen Tod.
Kurz war ich versucht, die Geschichte ins Jahr 2023 zu versetzen, in der eine stotternde Kaiserin gestützt auf einen vergesslichen Zwerg und einen ahnungslosen Berater ihr Land in den Untergang lenkt, no matter what her voters think. Aber ich habe nicht den Eindruck, dass so ein Transfer hier auf viel Gegenliebe stieße.
Nun ja, so ist es in der Komödie auch nicht Inkompetenz und Dekadenz, sondern ein bereits 20 Jahre zuvor bei Amtsantritt gefasster Plan, Rom zu vernichten, weil es sich dabei um ein imperialistisches, rassistisches, nicht klimaneutrales und transphobes Reich handele. Und das gehe nach Romulus ja gar nicht, weil dieser doch großer Anhänger der Klimagerechtigkeit sei.
Interessant aber auch absurd dabei die Idee, dass der österreichische Soldat Okodaker den Krieg ablehnt und sich beim Aufeinandertreffen mit Romulus diesem unterwerfen will, damit der Krieg ende. Romulus denkt aber nicht daran, er wolle sich selbst unterwerfen. Quasi aus Verlegenheit kommt Okodaker auf die Idee, sich zum König von Italien zu machen, das weströmischen Reich zu beenden und Romulus in Rente zu schicken. So kam es dann auch in Wirklichkeit. Allerdings wurde Okodaker dann von Theoderich ermordet und der machte dann richtig Karriere. Aber das ist Stoff für eine andere Komödie.
Ich habe natürlich viel weggelassen. Die Geschichte selbst ist recht interessant. Als Komödie ist Dürrenmatt natürlich gezwungen, teilweise ins Absurde zu gehen. Er macht das gewohnt gut. So gefällt mir auch eher die Wahl der Dramengattung nicht so sehr. Frisch sagte im Stiller, alles Schweizerische sei zu gut, Scherze darüber zu machen. Ich fände analog dazu auch eher eine Tragödie angemessener für den Untergang von Rom. Oder eben eine Neufassung 2023 in Berlin. Da kann man es dann krachen (!) lassen.
Dürrenmatt kommt es nicht auf geschichtliche Exaktheit an, sondern auf die Darstellung der spätrömischen Dekadenz, die sich in der Person des letzten römischen Kaisers Romulus Augustulus (der nur von Dürrenmatt der Große genannt wird) manifestiert, den die Rettung Roms und Verteidigung gegen die vorrückenden Ostgoten unter Okodaker nicht im geringsten interessiert. Vielmehr konzentriert er sich auf ökologischen Landbau, Spargelwein und Hühnerzucht und hofft auf einen schönen Tod.
Kurz war ich versucht, die Geschichte ins Jahr 2023 zu versetzen, in der eine stotternde Kaiserin gestützt auf einen vergesslichen Zwerg und einen ahnungslosen Berater ihr Land in den Untergang lenkt, no matter what her voters think. Aber ich habe nicht den Eindruck, dass so ein Transfer hier auf viel Gegenliebe stieße.
Nun ja, so ist es in der Komödie auch nicht Inkompetenz und Dekadenz, sondern ein bereits 20 Jahre zuvor bei Amtsantritt gefasster Plan, Rom zu vernichten, weil es sich dabei um ein imperialistisches, rassistisches, nicht klimaneutrales und transphobes Reich handele. Und das gehe nach Romulus ja gar nicht, weil dieser doch großer Anhänger der Klimagerechtigkeit sei.
Interessant aber auch absurd dabei die Idee, dass der österreichische Soldat Okodaker den Krieg ablehnt und sich beim Aufeinandertreffen mit Romulus diesem unterwerfen will, damit der Krieg ende. Romulus denkt aber nicht daran, er wolle sich selbst unterwerfen. Quasi aus Verlegenheit kommt Okodaker auf die Idee, sich zum König von Italien zu machen, das weströmischen Reich zu beenden und Romulus in Rente zu schicken. So kam es dann auch in Wirklichkeit. Allerdings wurde Okodaker dann von Theoderich ermordet und der machte dann richtig Karriere. Aber das ist Stoff für eine andere Komödie.
Ich habe natürlich viel weggelassen. Die Geschichte selbst ist recht interessant. Als Komödie ist Dürrenmatt natürlich gezwungen, teilweise ins Absurde zu gehen. Er macht das gewohnt gut. So gefällt mir auch eher die Wahl der Dramengattung nicht so sehr. Frisch sagte im Stiller, alles Schweizerische sei zu gut, Scherze darüber zu machen. Ich fände analog dazu auch eher eine Tragödie angemessener für den Untergang von Rom. Oder eben eine Neufassung 2023 in Berlin. Da kann man es dann krachen (!) lassen.
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 6, 2024
ده پانزده سال پیش تئاترش را دیدم. درخشان بود. هنوز که هنوز است بهترین تئاتری است که در زندگی دیده‌ا�. چند سال بعد یک بار متنش را خواندم و باز هم به نظرم شاهکار آمد. این بار که خواندم هم همان بود. کمدی و تراژدی توأمان.
ایده مرکزی دورنمات در این نمایشنامه در آثار دیگرش هم به اشکال متفاوتی هست. عدالت! اما به چشم نمی‌آی�.
ایده مرکزی دورنمات در این نمایشنامه در آثار دیگرش هم به اشکال متفاوتی هست. عدالت! اما به چشم نمی‌آی�.
July 20, 2024
"Ich bezweifle nicht die Notwendigkeit des Staates, ich bezweifle nur die Notwendigkeit unseres Staates. Es ist ein Weltreich geworden und damit eine Einrichtung, die öffentlich Mord, Plünderung, Unterdrückung und Brandschatzung auf Kosten der andern Völker betrieb, bis ich gekommen bin" (S. 77)
----------------------
Danke Jonas :)
----------------------
----------------------
Danke Jonas :)
----------------------
September 30, 2019
Muhteşem bir devlet, iktidar karşıtı oyun. İnsanlık tarihinin en büyük imparatorluğu olan Roma'yı döktüğü kanın bedelini ödetmek için imha edilmesi gereken bir virüs olarak gören ve bu imhanın formülünün de imparatorluğun başına geçmek olduğunu düşünen Büyük Romulus oyunda Roma'nın son imparatoru. Oyununun yazarı Dürrenmatt Roma gibi büyük bir iktidar fenomenini kullanarak gücü, hükmetmeyi, hegemonyayı olağanüstü cümlelerle hicvediyor. Romulus oyunda farklı bağlamlarda değişik imajlarda okuyucuya gösteriliyor. Bazen korkutucu bir hükümran gibi, bazen insanlık suçlarının intikam ateşiyle yanıp tutuşan bir adalet kahramanı edasıyla, bazen de çıplak bir kral acziyetinde. Kara komediyle başlayıp giderek ciddileşen bir eser.
April 25, 2022
Ντύρρενματ, πανέξυπνος, και όπως πάντα, έντονα πολιτικοποιημένος. Σε λίγες σελίδες, το θεατρικό αυτό απεικονίζει την πτώση της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας. Και την αναγκαιότητα αυτής της πτώσης. Και δίπλα στην ευστοχία όλων των σχολίων και σκέψεών του, ένα χιούμορ καταπληκτικό.
Displaying 1 - 30 of 97 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.