What do you think?
Rate this book
منگی
صبح شبیه چیزی كه از صبح می‌فهم� نیست. اگه عادت نداشته باشی، حتی شاید ملتفتِش نشی. فرقش با شب خیلی ظریفه، باید چشمت عادت كنه. فقط یه‌هو� روشن‌تر�. حتی خروس‌ها� پیر هم دیگه اونارو از هم تشخیص نمی‌د�. هوای گندِ یه شب قطبی رو تصور كنید. روزهای قشنگ ما شبیه همونه.
ژوئل اِگلوف (۱۹۷۰) پس از تحصیل در رشته� سینما، به فیلمنامه‌نویس� روی� آورد، اما اکنون خود را وقف نوشتن کرده است. اولین رمان او، ادموند گانگلیون و پسر، توجه منتقدان را به خود جلب کرد و در سال ۱۹۹۹ برنده� جایزه� الن فورنیه شد. اثر حاضر، یا رمان منگی او نیز در سال ۲۰۰۵ جایزه� لیورانتر را دریافت کرد.
ژوئل اِگلوف (۱۹۷۰) پس از تحصیل در رشته� سینما، به فیلمنامه‌نویس� روی� آورد، اما اکنون خود را وقف نوشتن کرده است. اولین رمان او، ادموند گانگلیون و پسر، توجه منتقدان را به خود جلب کرد و در سال ۱۹۹۹ برنده� جایزه� الن فورنیه شد. اثر حاضر، یا رمان منگی او نیز در سال ۲۰۰۵ جایزه� لیورانتر را دریافت کرد.
112 pages, Paperback
First published January 7, 2005
22 people are currently reading
778 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 267 reviews
June 15, 2020
خوبی گودریدز به همینه. به این‌ک� بیای و ببینی که چند نفر دیگه هم عین خودت توی زمین به این بزرگی دارن نفس می‌کش� و حس و حال‌شو� با حس و حالت مطابقه. به این‌ک� بیای و ببینی که همه� رفقای نادیده� کتاب دوست‌داشتن� تو رو عین خودت دوست دارن و عین خودت لمسش کردن و عین خودت هزار بار دست کشیدن به سوسک روی جلدش که شاید جاکن بشه و ما رو خلاص کنه از بودنش.
.
منگی کتاب دوست‌داشتن� همه‌مون�. کتابی که باید با صدای بلند خوند. کتابی که حیفه با صامت‌خون� حرومش کرد. کتابی که باید گوشه‌ا� دنج گیر آورد و گلو رو صاف کرد و شروع کرد به خوندنش. همین حالا بیاین برای بار هزارم این تیکه رو با صدای بلند بخونیم
:
«من کنار خط آهن بازی کرده‌ام� از دکل‌ه� بالا رفته‌ام� تو حوض‌ها� تصفیه آب‌تن� کرده‌ا�. و بعدها، عشق رو تو قبرستون ماشین‌ه� تجربه کرده‌ام� رو صندلی جرخورده� اسقاطی‌ه�. خاطره‌های� که دارم شبیه پرنده‌های� هستن که افتاده‌ا� تو نفت سیاه، ولی به هر حال، خاطره‌ا�. آدم به بدترین جاها هم وابسته میشه، اینجوری�. مثل روغن سوخته� ته بخاری‌ه�.»
.
منگی کتاب دوست‌داشتن� همه‌مون�. کتابی که باید با صدای بلند خوند. کتابی که حیفه با صامت‌خون� حرومش کرد. کتابی که باید گوشه‌ا� دنج گیر آورد و گلو رو صاف کرد و شروع کرد به خوندنش. همین حالا بیاین برای بار هزارم این تیکه رو با صدای بلند بخونیم
:
«من کنار خط آهن بازی کرده‌ام� از دکل‌ه� بالا رفته‌ام� تو حوض‌ها� تصفیه آب‌تن� کرده‌ا�. و بعدها، عشق رو تو قبرستون ماشین‌ه� تجربه کرده‌ام� رو صندلی جرخورده� اسقاطی‌ه�. خاطره‌های� که دارم شبیه پرنده‌های� هستن که افتاده‌ا� تو نفت سیاه، ولی به هر حال، خاطره‌ا�. آدم به بدترین جاها هم وابسته میشه، اینجوری�. مثل روغن سوخته� ته بخاری‌ه�.»
February 5, 2022
L'étourdissement, Joël Egloff
Joël Egloff (born 1970, Créhange in Moselle) is a contemporary French writer and screenwriter. He is the author of five novels, including L'Étourdissement which got the Prix du Livre Inter 2005.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «سرگیجه»:؛ «منگی»؛ نویسنده: ژوئل اگلوف؛ تاریخ نخستین خوانش: روز دهم ماه آگوست سال2013میلادی
عنوان: سرگیجه؛ نویسنده: ژوئل اگلوف؛ مترجم: موگه رازانی؛ تهران، نشر کلاغ، سال1391؛ در101ص؛ شابک9786009298426؛ چاپهای دوم و سوم سال1392؛ موضوع: داستانهای نویسندگان فرانسه - سده21م
عنوان: منگی؛ نویسنده: ژوئل اگلوف؛ مترجم اصغر نوری؛ تهران، افق، سال1392؛ در109ص؛ شابک9789643699376؛ چاپهای دوم و سوم سال1393؛ چاپهای چهارم و پنجم سال1394؛ چاپ ششم سال1395؛ چاپ هفتم سال1397؛
روایت مردی است، که در خانه ی مادر بزرگش زندگی، و در یک کشتارگاه، کار میکند� او در زمان کارش، که هیچ علاقه� ای به آن کار ندارد، به زن آموزگاری فکر میکند� که هر هفته با شاگردانش، برای بازدید از کشتارگاه می‌آمدند� اما ناگهان، هرگز دیگر به آنجا بازنگشت...؛
نقل از منگی: (همیشه یه ساعتی هست، که تمومی نداره؛ شبیه ساعتهای دیگه ست؛ جوری که بهش شک نمیکنیم؛ بعد، واردش میشیم، و توش گیر میافتیم؛ ساحل اون طرفی رو میبینیم، ولی خیال میکنیم، هیچوقت به اونجا نمیرسیم؛ بیهوده دست و پا میزنیم؛ انگار هرچی زمان میگذره، داریم ازش دورتر میشیم؛ وقتی ثانیه ها میچسبن به ته کفشهامون، وقتی داریم، هر دقیقه رو، مثل یه توپ آهنی، دنبال خودمون میکشیم، خیال میکنیم اون بیرون، روزها و شبها پشت سر هم، میان و میرن، فصلها، جای هم رو میگیرن، و ما اینجا فراموش شده ایم.)؛ پایان نقل
نقل دیگر از منگی: (صبح شبیه چیزیکه از صبح میفهمی، نیست؛ اگه عادت نداشته باشی، حتی شاید ملتفتش نشی؛ فرقش با شب، خیلی ظریفه، باید چشمت عادت کنه؛ فقط یه هوا روشنتره؛ حتی خروسهای پیر هم، دیگه اونا رو از هم، تشخیص نمیدن؛ هوای گند یه شب قطبی رو، تصور کنید؛ روزهای قشنگ ما شبیه همونه.)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 24/12/1399هجری خورشیدی؛ 15/11/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Joël Egloff (born 1970, Créhange in Moselle) is a contemporary French writer and screenwriter. He is the author of five novels, including L'Étourdissement which got the Prix du Livre Inter 2005.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «سرگیجه»:؛ «منگی»؛ نویسنده: ژوئل اگلوف؛ تاریخ نخستین خوانش: روز دهم ماه آگوست سال2013میلادی
عنوان: سرگیجه؛ نویسنده: ژوئل اگلوف؛ مترجم: موگه رازانی؛ تهران، نشر کلاغ، سال1391؛ در101ص؛ شابک9786009298426؛ چاپهای دوم و سوم سال1392؛ موضوع: داستانهای نویسندگان فرانسه - سده21م
عنوان: منگی؛ نویسنده: ژوئل اگلوف؛ مترجم اصغر نوری؛ تهران، افق، سال1392؛ در109ص؛ شابک9789643699376؛ چاپهای دوم و سوم سال1393؛ چاپهای چهارم و پنجم سال1394؛ چاپ ششم سال1395؛ چاپ هفتم سال1397؛
روایت مردی است، که در خانه ی مادر بزرگش زندگی، و در یک کشتارگاه، کار میکند� او در زمان کارش، که هیچ علاقه� ای به آن کار ندارد، به زن آموزگاری فکر میکند� که هر هفته با شاگردانش، برای بازدید از کشتارگاه می‌آمدند� اما ناگهان، هرگز دیگر به آنجا بازنگشت...؛
نقل از منگی: (همیشه یه ساعتی هست، که تمومی نداره؛ شبیه ساعتهای دیگه ست؛ جوری که بهش شک نمیکنیم؛ بعد، واردش میشیم، و توش گیر میافتیم؛ ساحل اون طرفی رو میبینیم، ولی خیال میکنیم، هیچوقت به اونجا نمیرسیم؛ بیهوده دست و پا میزنیم؛ انگار هرچی زمان میگذره، داریم ازش دورتر میشیم؛ وقتی ثانیه ها میچسبن به ته کفشهامون، وقتی داریم، هر دقیقه رو، مثل یه توپ آهنی، دنبال خودمون میکشیم، خیال میکنیم اون بیرون، روزها و شبها پشت سر هم، میان و میرن، فصلها، جای هم رو میگیرن، و ما اینجا فراموش شده ایم.)؛ پایان نقل
نقل دیگر از منگی: (صبح شبیه چیزیکه از صبح میفهمی، نیست؛ اگه عادت نداشته باشی، حتی شاید ملتفتش نشی؛ فرقش با شب، خیلی ظریفه، باید چشمت عادت کنه؛ فقط یه هوا روشنتره؛ حتی خروسهای پیر هم، دیگه اونا رو از هم، تشخیص نمیدن؛ هوای گند یه شب قطبی رو، تصور کنید؛ روزهای قشنگ ما شبیه همونه.)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 24/12/1399هجری خورشیدی؛ 15/11/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
July 13, 2017
خط به خط اش بهت می‌گ� که من یک شاهکارم! یک شاهکار گم‌شد� و کم‌ت� خونده‌شد� و ناشناس!
ماجرا ازین قراره که شخصیت داستان توی شهری خیالی زندگی می‌کن� که همه‌چی� توی اون شهر به‌شد� افتضاحه، اما نحوه برخورد آدمای داستان با اون شرایط، طنز عمیقی رو درست می‌کن�. آدما عمومن راضی‌ا� و با اون شرایط طوری زندگی می‌کن� که انگار تمام واقعیت همینه.
از نظر زبان، از نظر موضوع، از نظر طنز عالیه.
و همینطور نقدی که به زندگی ماشینی و صنعتی می‌کن�.
با خودت فکر می‌کن� که هیچی حد نداره و زندگی‌ا� که توش داریم می‌چرخی� چقدر می‌تون� غیرطبیعی باشه وقتی از زاویه دیگه‌ا� بهش نگاه بشه. انگار ما هم آدمای توی همون داستانیم و به تلخی‌ه� و نادرستی‌ها� اطرامون عادت کردیم و قدمی هم برای درست کردن یا فرار از خرابی‌ه� بر نمی‌داری�.
مثل شخصیت رمان که هرچند وقت می‌گف�:
بالاخره یه‌رو� از اینجا می‌ر�!
از این نویسنده باز هم باید بخونم؟
بیش�.
ماجرا ازین قراره که شخصیت داستان توی شهری خیالی زندگی می‌کن� که همه‌چی� توی اون شهر به‌شد� افتضاحه، اما نحوه برخورد آدمای داستان با اون شرایط، طنز عمیقی رو درست می‌کن�. آدما عمومن راضی‌ا� و با اون شرایط طوری زندگی می‌کن� که انگار تمام واقعیت همینه.
از نظر زبان، از نظر موضوع، از نظر طنز عالیه.
و همینطور نقدی که به زندگی ماشینی و صنعتی می‌کن�.
با خودت فکر می‌کن� که هیچی حد نداره و زندگی‌ا� که توش داریم می‌چرخی� چقدر می‌تون� غیرطبیعی باشه وقتی از زاویه دیگه‌ا� بهش نگاه بشه. انگار ما هم آدمای توی همون داستانیم و به تلخی‌ه� و نادرستی‌ها� اطرامون عادت کردیم و قدمی هم برای درست کردن یا فرار از خرابی‌ه� بر نمی‌داری�.
مثل شخصیت رمان که هرچند وقت می‌گف�:
بالاخره یه‌رو� از اینجا می‌ر�!
از این نویسنده باز هم باید بخونم؟
بیش�.
May 24, 2018
سرگیجه� آنها� منگی ِ ما
سرگیجه، روایت‌گ� روزگار خاکستری پسری‌س� بی‌هویت� در مکانی بی‌نا� و نشان. داستان بدون هیچ مقدمه‌ا� با توصیف مکان زندگی راوی آغاز می‌شو�: از بوی گوگرد و تخم‌مر� گندیده و کوچه‌ها� خاکی و سگ‌ها� ولگرد می‌توا� فهمید که مکان جغرافیای داستان جایی‌س� در حاشیه� یکی از شهرهای بزرگ. از نخستین اشاره‌ا� که راوی به خودش می‌کن� می‌توا� وضعیت بغرنج زندگی او را حدس زد: ریشه� من اینجاست، تمام فلزات سنگین را مکیده‌ام� رگ‌های� پر از جیوه است و مغزم مملو از سرب. هنوز به یاد دارم چطور در بچگی جفت‌پ� توی چاله‌ها� روغن می‌پرید� و وسط زباله‌ها� بیمارستانی غلط می‌زد�. لقمه‌های� که مادربزرگ با گریس سیاه برای عصرانه‌ا� آماده می‌کر� و مربای لاستیکی سیاهی که مزه� مربای تلخ - کمی تلخ‌ت�- می‌دا�
راوی داستان که بعدها میفهمی� پسرک نوجوانی است و روزها را به کار در کشتارگاه می‌گذران� و شب‌ه� برای خواب به منزل مادربزرگ باز میگردد� کودکی سختی را پشت سر گذاشته و حالا هم شرایط زندگی خود را پذیرفته و این را در همان صفحات آغازین داستان صراحتا اعلام می‌کن�: خیلی وقت است که دیگر به این چیزها توجهی نداریم. به هر حال مسئله� عادت است، آدم به همه چیز عادت می‌کن�. عجیب هم نیست، وقتی سایه� جبرِ فقر و محرومیت بر سر انسان سنگینی کند و اتفاقا قضا و قدر هم نام گرفته باشد، پذیرفتن هر شرایطی، امری عادی است. مشخص است که ادامه� داستان را باید از منظر شخصی دنبال کنیم که از تمام مواهب زندگی، حتی نفس کشیدن هم محروم است و با این وجود نسبت به اوضاع سخت زندگی خود خو گرفته است
اما زندگی راوی جنبه‌ها� تاریک‌تر� هم دارد: کار کردن در کشتارگاهی مملو از رنگ و بوی تند خون، زیر دست کارفرمایی که "زر مفت" نام گرفته و با شقاوت تمام با زیر دستانش رفتار میکند� همکارانی که در همان کشتارگاه کار می‌کنند� به جنون می‌رسن� و مفت می‌میرن�: جریان عادی اینجا، فریادهایی است که در رودی از خون غرق می‌شود� تکان و لرزه، چشم‌ها� برگشته، زبان‌ها� آویزان، بهمنی از امعاء و احشاء، سرهایی که قل میخورند و ما با سر و صورت غرق خون و چکمه‌های� پر از عرق کار می‌کنی�. گویی زندگی این افراد، ناخواسته به اجبار با تیغ و خون ریختن و مرگ عجین شده است : نمی‌خواه� در مورد کاری که در این کابوسِ هر روز انجام می‌دهم� حرفی بزنم. نمی‌خواه� بر اساس آن مورد قضاوت قرار بگیرم. به‌علاوه� راستش را بگویم خودم هم درست نمی‌دان�. خیلی وقت است که آن را با چشم‌ها� بسته انجام میده�. راه انتخاب همیشه باز نیست
بدبختی راوی اما تمامی ندارد. او یک یار همیشگی دارد که لحظه‌ا� ترکش نمی‌کن�: سرگیجه. قرار گرفتن در معرض انواع گازهای سمی و پساب‌ه� و وزوز ترانسفورماتورهای برق، افراد منطقه را به سرگیجه� مداومی مبتلا ساخته که گاهی توان هرگونه حرکتی را از آن‌ه� می‌گیرد� طوری که ساعت‌ه� سرگردان به دور خود می‌گردن� و یا روی زمین می‌نشینن� تا حمله� سرگیجه پایان پذیرد. عنوان کتاب هم برگرفته از همین موضوع است. اما به واقع اتمسفر داستان هم کم از عنوانش ندارد. با این اوصاف، چرا باید به خواندن سرنوشت آدم‌های� بپردازیم که روزگارشان سرگیجه‌آو� است و مملو از بوی گند، زباله و نکبت و سیاهی؟ پاسخ را می‌توا� در فصل پنجم کتاب یافت، هنگامی که پسرک خاطره� یک روز تعطیل که بهمراه مادر بزرگش برای تفریح به تفرجگاهی رفته را بازگو می‌کن�. تفرجگاه در واقع مخازن تصفیه� فاضلاب شهر است و زباله‌دانی‌ا� که در کنارش واقع شده. کودکان در زباله ها مشغول بازی هستند و مگس‌ه� و پشه‌ه� بالای سرشان در حال پرواز، با این حال پسرک زباله‌دان� را اقیانوس، زباله‌های� که تا زانوانش بالا آمده‌ان� را آب و پشه‌ه� و مگس‌ه� را مرغ دریای تصور می‌کن�. این صحنه به خودی خود بسیار تکان‌دهند� است، اما با کمی نکته‌سنج� می‌توا� رابطه� علت و معلولی میان وضعیت این کودکان و جایگاهی که خودمان � مای مخاطب � در آن قرار داریم را درک کرد. این پساب و زباله‌ها� این روغن و آلودگی، این سموم و دودی که فضا را آغشته کرده و این مردمی که در گمنامی و مظلومیت در حاشیه‌ها� فراموش‌شد� جان می‌دهن� آینه� تمام‌نما� تمدن انسان امروزی است. تمدنی که نه تنها کمر به نابودی محیط زیست بسته، بلکه فرزندان خود را هم در این غرقابه‌ها� آلوده قربانی ساخته است. سرگیجه در یک کلام زندگی مردمی را روایت می کند که در حاشیه جامعه و تمدن قرار گرفته‌ان� و از آن سهمی جز پس مانده‌ها� ما ندارند. برای آن‌ه� میان کابوس و بیداری تفاوتی نیست: به محض اینکه وسط یک کابوس بیدار می شوی، باید به این فکر باشی که دوباره به آن برگردی. فرقی نمی کند آن حاشیه کجا باشد، می تواند همینجا باشد، کنار گوش ما، در کوره پزخانه‌ها� احمدآباد و شمس آباد. کودکان آنجا اگر سرنوشتی بدتر نداشته باشند، پایان بهتری نیز ندارند. اما حتی اگر متوجه مسئولیت خود در این بحران انسانی باشیم، باز هم سرگیجه کتاب خواندنی‌ا� است.
لحن صمیمانه و بی‌تکل� راوی و خیال‌پردازی‌ها� معصومانه و دردناک او باعث می‌شو� مخاطب از همان آغاز - حتی در غیاب هم‌ذات‌پندار� - با او احساس نزدیکی کند و تصور می‌کن� بزرگترین نقطه قوت داستان هم همین‌جاس�. دیگر نقطه� قوت داستان، طنز سیاه آن است. گروتسک متن بسیار خوب از آب درآمده و به راحتی خواننده را در میان انزجار و لذت، خنده و گریه معلق نگه می دارد و او را پای داستان زمین گیر کند، وگرنه کدام انسان غرق در روزمرگی و تجمل حاضر است یکی دو ساعتی را وقت صرف خواندن تیره روزی های غربت نشینان کند؟ مگر ما هر روزه از کنار دهه� انسان این‌چنین� با بی‌تفاوت� محض عبور نمی کنم؟ البته تعارف را بگذاریم کنار، واژه بی‌تفاوت� کمی بی‌انصاف� است. بی‌تفاوت� ما مصداق تفاوت محض است
در پایان دوست داشتم نامی از راوی داستان ببرم و او را رسما به شما معرفی کنم، اما افسوس که راوی مانند اکثر کودکان غربت‌نشی� نامی ندارد.
- اسمت چیه؟
- اسمم؟ اسمم... هی یارو! اسمم هی بچه ست!
نمایش
داشتم به این فکر می کردم اگه همه ی خاطراتی که از بچگی تا الان برامون می مونه تو کله مون مثل یک آهنگ می شد الان هر کدوممون آهنگ خودمون رو داشتیم
دیالوگ هیمن، از نمایش
نمایس سرگیجه با اقتباس از این رمان به کارگردانی پویا صادقی و ایمان صیاد برهانی در خرداد و تیر 95 به روی صحنه رفت. دراماتورژی، دکور و بازی بازیگران خوب بود، اما ریتم نمایش گاهی بیش از حد تند و دیالوگ‌ه� و بازی بین جنب و جوش بازیگران گم می شد. فضای نمایش مانند کتاب سیاه و سرگیجه آور بود و مخاطب، اگر انتظار چیزی جز این را داشت با نارضایتی سالن را ترک می کرد
October 14, 2021
همینجوری که تو خیابون راه می‌رفتم� از جلوی کتاب‌فروش� گذشتم که دیدم کتاب‌فرو� بداخلاقه نیست. کتاب‌فروش� هم خیلی خلوته و این وسوسه� عجیبی بود برای رفتن و نگاه کردن کتاب‌ه�.
کتاب‌فرو� که یه پسر جوون، احتمالاً برونگرا و پرحرف بود اومد کنارم و کتابای جدیدی که آوردن رو بهم نشون داد، هیچکدوم نه تو برنامه کتابخونیم بود و نه اونقدر جذاب بودن که بخوام بدون دلیل بخرمشون.
برخلاف همیشه سعی کردم با یه آدم خارج از دنیای مجازی دربارهٔ کتابی که دنبالشم حرف بزنم، در واقع هدف این بود که خودم بفهمم چی می‌خوا�.
بهش گفتم من وقتی حالم از یه حدی بدتر بشه، نمیتونم کتاب بخونم، وقتی کتاب نمی‌خون� حالم بدتر میشه و یه جایی باید از این چرخه� معیوب خارج بشم؛ وظیفه� ساعدی تو کتابخونه� من همین بوده اما الآن حس ساعدی خوندن رو هم ندارم. همینجوری که حرف میزدم دیدم تیکه‌ها� کتابی که دنبالشم پیدا میشه، گفتم یکی رو می‌خوا� که سیاه باشه، گوه بودن زندگی رو داد بزنه و بگه ببین، هیچی قرار نیست درست بشه و تو هم نمی‌تون� هیچ غلطی بکنی اما بشین به گوشه و زندگیت رو ادامه بده، فقط چون اونقدر قوی نیستی که تمومش کنی و یا خودت رو بندازی زیر ماشین حمل حیوون‌ه�...
بیشتر از این کشش نمیدم اما نتونستم کتاب دلخواهم رو پیدا کنم، رفتم سراغ قفسه� کتابای وودی آلن و مرگ/خدا رو برداشتم و اومدم بیرون.
درسته نتونسته بودم کتابم رو پیدا کنم اما فهمیدم چی می‌خوا�...
میزم رو پر از کتابای کوچیک کردم، به اول همشون نگاه میکردم و دنبال کتاب مورد نظرمو می‌گشت�.
چند روز پیش چندتا کتاب کادو گرفتم که منگی هم یکی از اونا بود و تصمیم داشتم بخونمش، چند خط اولش کافی بود که بدونم یکی وارد جسم یگانه شده و این کتاب رو نوشته، یکی خیلی دورتر از من، تو یه فضای متفاوتی اما با تجربه و حس مشترک.
وقتی نویسنده نوشته بود «به هر حال، من زندگیم‌ر� اینجا به آخر نمی‌رسونم� این حتمیه. یه روز میرم...» فهمیدم این همونی بود که دنبالش می‌گشتم� همون خارج شدن از سیکل معیوب این روزا و همون انتقال حس مشترک دردناک بین آدما، قصه کوتاهه، تلخه و من یک نفس خوندمش و شیش ستاره� من بود.
واقعیت اینه که امتیاز به کتاب‌ه� هیچ وقت عادلانه نیست، هر کدوم از ما اگه تو موقعیت متفاوتی کتاب رو میخوندیم احتمالاً نظر متفاوتی داشتیم مثلا الان که می‌خون� «واسه خوابیدن عجله‌ا� ندارم چون تو خوابم، حیوون های بی‌سر� هستن که گله‌گل� سروکله شون پیدا می‌ش� تا ازم حساب پس بگیرن. و من زور می‌زن� به‌شو� توضیح بدم که این وسط من هیچ کاره‌م� آدم تو زندگی همیشه کاری رو که دوست داره نمیکنه، این کارو من انتخاب نکرده‌ام� ولی فایده‌ا� نداره، عین روز روشنه که از دستم دلخورن.
شب با جون دادن تموم میشه، و تا از دست به کابوس خلاص میشی؛ باید منتظر کابوس بعدی باشی.»
با تک‌ت� سلولام حسش میکنم و اینجوریه که عاشق یه کتاب تلخ و دردناک می‌ش�...
پی‌نوشت�: از مزایای گودریدز، داشتن دوستای کتابخون� که کتاب‌های� بهت میدن که خودت هیچ‌وق� پیداشون نمی‌کرد�:)) و واقعاً دوستای دوست‌داشتن� و قشنگی هستن.
کتاب‌فرو� که یه پسر جوون، احتمالاً برونگرا و پرحرف بود اومد کنارم و کتابای جدیدی که آوردن رو بهم نشون داد، هیچکدوم نه تو برنامه کتابخونیم بود و نه اونقدر جذاب بودن که بخوام بدون دلیل بخرمشون.
برخلاف همیشه سعی کردم با یه آدم خارج از دنیای مجازی دربارهٔ کتابی که دنبالشم حرف بزنم، در واقع هدف این بود که خودم بفهمم چی می‌خوا�.
بهش گفتم من وقتی حالم از یه حدی بدتر بشه، نمیتونم کتاب بخونم، وقتی کتاب نمی‌خون� حالم بدتر میشه و یه جایی باید از این چرخه� معیوب خارج بشم؛ وظیفه� ساعدی تو کتابخونه� من همین بوده اما الآن حس ساعدی خوندن رو هم ندارم. همینجوری که حرف میزدم دیدم تیکه‌ها� کتابی که دنبالشم پیدا میشه، گفتم یکی رو می‌خوا� که سیاه باشه، گوه بودن زندگی رو داد بزنه و بگه ببین، هیچی قرار نیست درست بشه و تو هم نمی‌تون� هیچ غلطی بکنی اما بشین به گوشه و زندگیت رو ادامه بده، فقط چون اونقدر قوی نیستی که تمومش کنی و یا خودت رو بندازی زیر ماشین حمل حیوون‌ه�...
بیشتر از این کشش نمیدم اما نتونستم کتاب دلخواهم رو پیدا کنم، رفتم سراغ قفسه� کتابای وودی آلن و مرگ/خدا رو برداشتم و اومدم بیرون.
درسته نتونسته بودم کتابم رو پیدا کنم اما فهمیدم چی می‌خوا�...
میزم رو پر از کتابای کوچیک کردم، به اول همشون نگاه میکردم و دنبال کتاب مورد نظرمو می‌گشت�.
چند روز پیش چندتا کتاب کادو گرفتم که منگی هم یکی از اونا بود و تصمیم داشتم بخونمش، چند خط اولش کافی بود که بدونم یکی وارد جسم یگانه شده و این کتاب رو نوشته، یکی خیلی دورتر از من، تو یه فضای متفاوتی اما با تجربه و حس مشترک.
وقتی نویسنده نوشته بود «به هر حال، من زندگیم‌ر� اینجا به آخر نمی‌رسونم� این حتمیه. یه روز میرم...» فهمیدم این همونی بود که دنبالش می‌گشتم� همون خارج شدن از سیکل معیوب این روزا و همون انتقال حس مشترک دردناک بین آدما، قصه کوتاهه، تلخه و من یک نفس خوندمش و شیش ستاره� من بود.
واقعیت اینه که امتیاز به کتاب‌ه� هیچ وقت عادلانه نیست، هر کدوم از ما اگه تو موقعیت متفاوتی کتاب رو میخوندیم احتمالاً نظر متفاوتی داشتیم مثلا الان که می‌خون� «واسه خوابیدن عجله‌ا� ندارم چون تو خوابم، حیوون های بی‌سر� هستن که گله‌گل� سروکله شون پیدا می‌ش� تا ازم حساب پس بگیرن. و من زور می‌زن� به‌شو� توضیح بدم که این وسط من هیچ کاره‌م� آدم تو زندگی همیشه کاری رو که دوست داره نمیکنه، این کارو من انتخاب نکرده‌ام� ولی فایده‌ا� نداره، عین روز روشنه که از دستم دلخورن.
شب با جون دادن تموم میشه، و تا از دست به کابوس خلاص میشی؛ باید منتظر کابوس بعدی باشی.»
با تک‌ت� سلولام حسش میکنم و اینجوریه که عاشق یه کتاب تلخ و دردناک می‌ش�...
پی‌نوشت�: از مزایای گودریدز، داشتن دوستای کتابخون� که کتاب‌های� بهت میدن که خودت هیچ‌وق� پیداشون نمی‌کرد�:)) و واقعاً دوستای دوست‌داشتن� و قشنگی هستن.
April 14, 2020
"باید هوای گند یه شب قطبی رو تصور کنی. روزهای قشنگ ما شبیه همونه"
"احمق دوست داشتنی من!"
این دو واژه کاملا احساسات من در مورد کتاب رو بیان میکنه :)))
همه میگن داستان در مورد یه پسره، یه کارگر که با مادربزرگ� تو محله‌ها� پایین شهر زندگی میکنه! اما من میگم با توجه به فضای توصیف شده تو کتاب داستان دقیقا از زبون همون سوسک روی جلده!
و خوندن کتاب با این دید، برام جذاب، خنده دار و گیج کننده بود! و اینجوری میشد کاملا منگی رو حس کرد :دی
کتاب یه فضای تاریک و کثیف آخر الزمانی داره، شاید آینده انسان‌ه� با این وضعی که پیش میرن یه چیزی تو همین مایه‌ه� بشه!
به نظر من کتاب با همه کوچیکیش توش کلی فلسفه بزرگ داشت! و همین طنز تلخش رو شیرین تر میکرد.
علاوه بر اون زبان ساده� و توصیفات دقیق� باعث خوش‌خوا� شدن کتاب و ملموس شدن احساسات راوی میشه، که البته از حق نگذریم این رو تا حدی مدیون ترجمه خوبه آقای نوری هم هست!
پ.ن: کتاب رو یه عصر بارونی از سر بی حوصلگی به خاطر حجم کمش انتخاب کردم و از انتخابم بسی راضیم😁
"احمق دوست داشتنی من!"
این دو واژه کاملا احساسات من در مورد کتاب رو بیان میکنه :)))
همه میگن داستان در مورد یه پسره، یه کارگر که با مادربزرگ� تو محله‌ها� پایین شهر زندگی میکنه! اما من میگم با توجه به فضای توصیف شده تو کتاب داستان دقیقا از زبون همون سوسک روی جلده!
و خوندن کتاب با این دید، برام جذاب، خنده دار و گیج کننده بود! و اینجوری میشد کاملا منگی رو حس کرد :دی
کتاب یه فضای تاریک و کثیف آخر الزمانی داره، شاید آینده انسان‌ه� با این وضعی که پیش میرن یه چیزی تو همین مایه‌ه� بشه!
به نظر من کتاب با همه کوچیکیش توش کلی فلسفه بزرگ داشت! و همین طنز تلخش رو شیرین تر میکرد.
علاوه بر اون زبان ساده� و توصیفات دقیق� باعث خوش‌خوا� شدن کتاب و ملموس شدن احساسات راوی میشه، که البته از حق نگذریم این رو تا حدی مدیون ترجمه خوبه آقای نوری هم هست!
پ.ن: کتاب رو یه عصر بارونی از سر بی حوصلگی به خاطر حجم کمش انتخاب کردم و از انتخابم بسی راضیم😁
June 12, 2021
تو یه نشست میشه خوندنش.
سبک داستان کاملا سیال ذهن میگذره و بدون زمان یا مکان خاصی
داستان روال منظمی نداره و کاملا پراکنده پیش میره.
ته کلمات طنزشو دوست داشتم و مثل خامه شیرینی لذیذ بود.
دوست دارم از اگلوف بیشتر بخونم
سبک داستان کاملا سیال ذهن میگذره و بدون زمان یا مکان خاصی
داستان روال منظمی نداره و کاملا پراکنده پیش میره.
ته کلمات طنزشو دوست داشتم و مثل خامه شیرینی لذیذ بود.
دوست دارم از اگلوف بیشتر بخونم
March 27, 2018
راوی بی نامی که مشخص نیست از کجا آمده، در اطراف منطقه ای در حال راه رفتن است. ژوئل اگلوف خواننده را دعوت میکند که با او قدم به این وادی آغشته به کثافت و زشتی گذاشته و در درد و رنج آنان شریک شود. سرزمینی که خواننده در آن قدم میگذارد به هیچ سرزمینی شباهت ندارد. و انگاری که جای هیچ انسانی حتی در آنجا نیست. در میان عمق این کثافت، بین فرودگاه و راه آهن و سلاخ خانه ای که راوی داستان در آن کار میکند، چیزی جز مه غلیظ و بوی گند عفونت و آشغال و اشیا دور ریخته شده پیدا نمیشود .
فرید قدمی در نشست رونمایی این کتاب چنین میگوید:بعد از دهه� 1970 در اروپا، به‌خصو� فرانسه و آلمان و بعد از شکست موقت جنبش چپ مارکسیست ارتدوکس و ناکامیها� بعد از آن، درک ما از جامعه بیش از آنکه معطوف به نقد مارکسیستی طبقاتی باشد، به نقد حاشیه و متن نزدیک شده است. کسانی در حاشیهان� که از جامعه� سرمایهدار� کنار گذاشته میشوند� آن‌ه� نه جزو طبقه کارگرند و نه بورژوازی. این رمان در مورد کسانی است که سهمی از جامعه� مدرن و رفاه عمومی نداشتند که به واسطه� انباشت سرمایه و پیشرفت تکنولوژی به وجود آمده بود.
راوی ما، انگاری که تحت تاثیر ضربه ی مهلکی قرار گرفته، دچار منگی است. هرچند وی تنها کسی است که به این منگی اشاره میکند، اما خواننده نیز چه بعد و چه هنگام خواندن کتاب دچار سرگیجه ای بس طاقت فرسا میگردد. تک تک شخصیت های داستان گویی غرق در منگی شده اند و آنچنان منگ هستند که حتی نمی دانند منگ هستند. شخصیت های کتاب از کار زیاد و خستگی، همگی در وضعیتی از خواب و بیداری هستند.
تنفس کردن در چنین هوایی، آغشته به عطری سنگین و مسموم، کاری دشوار است. خواننده کتاب را در دست گرفته و با لبخندی بر چهره قدم به این وادی می گذارد. اما همیشه صدایی مضطرب از ته حلق آنان برمیخیزد که: شاید با آلوده کردن این جهان زیبا، روزی شرایطی مانند آنچه در کتاب می بینید هم برای ما اتفاق بیفتد.چه بسا که اتفاق افتاده است کافی است عکس های زیر را ببینید
راوی ما نیز همچون دیگر افراد در اطرافش غرق در کار و زندگی روزمره خویش شده است. آنچنان غرق که حتی از اتفاقات پیرامون خویش نیز نامطلع است. در این نا امیدی مطلق اما گاهی اوقات بارقه ی از امید نیز میتابد. راوی این امید را دارد که روزی از این سرزمین رفته و تمام کثیفی ها را پشت سر خویش دفن کند. اما چرا همین امروز نمیرود؟ شاید وابستگی هایی که به این مکان داشته دلیلی آشکار باشد. راوی ما به تمام این ناملایمات و کثیفی ها عادت کرده و خود نیز بخشی از همین فضای اطراف خویش گشته است.
جملات پایانی کتاب نشان دهنده ی امید پنهان بشریت است که در پشت ابر پلیدی پنهان شده است. به راستی این دنیا را انسان ها با دستان خود به گند میکشند. گروهی با تفکرتشان، گروهی با سیاست هایشان، گروهی با دین هایشان، گروهی با ثروتشان. و تنها انسان هایی همیشه جور آنها را میکشند که در حاشیه بوده و از زندگی چیزی جز آزادی و راحت نفس کشیدن در فضایی سالم نمیخواهند.
صبح شبیه چیزی که از صبح سراغ داری نیست. اگه عادت نداشته باشی، حتی شاید ملتفتش نشی. فرقش با شب خیلی ظریفه، باید چشمت عادت کنه. فقط یه هوا روشن‌تر�. حتی خروس‌ها� پیر هم دیگه اونا رو از هم تشخیص نمی‌د�. بعضی روزها، چراغ‌ها� خیابون خاموش نمی‌ش�. با این همه، خورشید بالا اومده، حتماً، اون‌جاست� یه جایی بالای افق، پشت مه، دود، ابرهای غلیظ و ذرات م��لق. باید هوای گند یه شب قطبی رو تصور کنی. روزهای قشنگ ما شبیه همونه.
پ. ن . کتاب را با تمام تلخی و سیاهی اش دوست داشتم. شکلات تلخ :دی و جزو کتاب های مورد علاقه ام قرار گرفت
ترجمه ی کتاب از جناب اصغر نوری: خاص، روان، و خواندنی بود. هرچند با متن اصلی مقایسه نکردم اما چند جا با ترجمه متن انگلیسی مقایسه کردم که مو نمیزد.
جلد کتاب و طرح روی جلد، نگارش و صفحه بندی کتاب و ... فوق العاده است .
February 15, 2021
چقدر حس عجیبی داشت خوندن این کتاب، یه کم شبیه حسی که بعد از خوندن تنهایی پرهیاهو داشتم، اما عمیق‌ت� و ملموس‌ت�.
February 25, 2021
سرگیجه نام رمانی کوتاه به قلمِ ژوئل اگلوف نویسنده� فرانسوی‌س� که توسط برخی ناشرین همانند انتشاراتِ افق با نامِ «منگی» نیز چاپ و منتشر گردیده است.
بنده این کتاب را با ترجمه� خانم «موگه رازانی» از انتشاراتِ کلاغ خواندم و از متنِ روان و جمله‌بندی‌ها� کتاب راضی بودم٬ ضمنا شابک صحیح این کتاب 9786009298426 می‌باش� که در این سایت به اشتباه وارد شده است.
سرگیجه حقیقتا از آن دسته از رمان‌هایی‌س� که حق‌شا� توسط یک‌سر� چرک‌نوی� بلعیده شده٬ رمانی که برخلاف برخی مزخرفات که شهرتِ جهانی دارند همانند خزعبلاتِ «سقوط نوشته� آلبرت کامو» که چیزی جز چرندیاتِ یک ذهن مریض به خواننده القا نمی‌کنن� لذت خواندنِ یک کتاب خوب در عین سادگی را نسیبِ خواننده می‌کن�.
این رمان تلفیقی از طنزِ تلخ در محیطی سیاه و جان‌فرساست� داستانِ سرگیجه از توصیفِ محل زندگیِ راوی آغاز میگردد� جایی که شاید برخی از مردم توصیف آن را فقط در کتاب‌ه� بخوانند یا در فیلم‌ه� تماشا کنند و حتی شاید تا آخر عمرشان به آن برخورد نکنند اما چنین فضاها و محلها� سکونتی در همه� کشورها وجود دارد و در کشورِ عزیز٬ بزرگ اما سرشکسته� ما ایران نیز فراوان است. توصیف‌ه� از محل و فضاسازی‌ها� نویسنده بسیار زیبا٬ دقیق و دوست داشتنی بود به شکلی که می‌توانی� یک لحظه چشم‌ها� خود را ببندید و خود را در محیط احساس کنید. راویِ داستانِ ما به همراه مادربزرگِ خود در محلها� که توصیف آن را در کتاب می‌خوانی� در نزدیکیِ یک فرودگاه زندگی می‌کن� و در یک کشتارگاه نیز مشغول به کار است. او در فضایی که می‌خوانی� و آن را حس می‌کنی� به سختی بزرگ شده و همینک نیز در دورانِ جوانی در آن کشتارگاه چیزی جز کثافت٬ خون و لجن نمی‌بین� و زندگی او خلاصه شد در همین سیاهی. راوی داستان را خیلی خودمانی برای ما تعریف می‌کن� بدون هیچ پیچیدگیِ ادبی یا حرف‌ها� قلمبه سلمبه٬ انگار یک دوست دستش رو انداخته گردن ما و در ساحل در حالیکه آبجو به دست به دریا نگاه می‌کنی� داستانِ‌خو� را به ساده‌تری� شکل ممکن تعریف می‌کن�. از آنجایی که خواندنِ این کتابِ دوست داشتنی وقت زیادی از خواننده نمی‌گیر� به هیچوجه به اتفاقاتِ کتاب ورود نمی‌کن� و تنها به یک جمله از کتاب در مورد زندگیِ راوی بسنده می‌کن�: «باید هوای گند یه شب قطبی رو تصور کنی. روزهای قشنگ ما شبیه همونه».
در آخر باید اعتراف کنم هرچقدر دیروز آقای آلبرت کامو حالم را با کتاب سقوط بهم زد این کتاب همه� آن حال بد را با خود شست و برد پایین٬ دوستش داشتم خیلی زیاد ۵ستاره بهش میاد :) خواندنِ این کتابِ کمتر خوانده و کمتر به آن توجه شده را به تمام دوستانم پیشنهاد می‌کن�.
بنده این کتاب را با ترجمه� خانم «موگه رازانی» از انتشاراتِ کلاغ خواندم و از متنِ روان و جمله‌بندی‌ها� کتاب راضی بودم٬ ضمنا شابک صحیح این کتاب 9786009298426 می‌باش� که در این سایت به اشتباه وارد شده است.
سرگیجه حقیقتا از آن دسته از رمان‌هایی‌س� که حق‌شا� توسط یک‌سر� چرک‌نوی� بلعیده شده٬ رمانی که برخلاف برخی مزخرفات که شهرتِ جهانی دارند همانند خزعبلاتِ «سقوط نوشته� آلبرت کامو» که چیزی جز چرندیاتِ یک ذهن مریض به خواننده القا نمی‌کنن� لذت خواندنِ یک کتاب خوب در عین سادگی را نسیبِ خواننده می‌کن�.
این رمان تلفیقی از طنزِ تلخ در محیطی سیاه و جان‌فرساست� داستانِ سرگیجه از توصیفِ محل زندگیِ راوی آغاز میگردد� جایی که شاید برخی از مردم توصیف آن را فقط در کتاب‌ه� بخوانند یا در فیلم‌ه� تماشا کنند و حتی شاید تا آخر عمرشان به آن برخورد نکنند اما چنین فضاها و محلها� سکونتی در همه� کشورها وجود دارد و در کشورِ عزیز٬ بزرگ اما سرشکسته� ما ایران نیز فراوان است. توصیف‌ه� از محل و فضاسازی‌ها� نویسنده بسیار زیبا٬ دقیق و دوست داشتنی بود به شکلی که می‌توانی� یک لحظه چشم‌ها� خود را ببندید و خود را در محیط احساس کنید. راویِ داستانِ ما به همراه مادربزرگِ خود در محلها� که توصیف آن را در کتاب می‌خوانی� در نزدیکیِ یک فرودگاه زندگی می‌کن� و در یک کشتارگاه نیز مشغول به کار است. او در فضایی که می‌خوانی� و آن را حس می‌کنی� به سختی بزرگ شده و همینک نیز در دورانِ جوانی در آن کشتارگاه چیزی جز کثافت٬ خون و لجن نمی‌بین� و زندگی او خلاصه شد در همین سیاهی. راوی داستان را خیلی خودمانی برای ما تعریف می‌کن� بدون هیچ پیچیدگیِ ادبی یا حرف‌ها� قلمبه سلمبه٬ انگار یک دوست دستش رو انداخته گردن ما و در ساحل در حالیکه آبجو به دست به دریا نگاه می‌کنی� داستانِ‌خو� را به ساده‌تری� شکل ممکن تعریف می‌کن�. از آنجایی که خواندنِ این کتابِ دوست داشتنی وقت زیادی از خواننده نمی‌گیر� به هیچوجه به اتفاقاتِ کتاب ورود نمی‌کن� و تنها به یک جمله از کتاب در مورد زندگیِ راوی بسنده می‌کن�: «باید هوای گند یه شب قطبی رو تصور کنی. روزهای قشنگ ما شبیه همونه».
در آخر باید اعتراف کنم هرچقدر دیروز آقای آلبرت کامو حالم را با کتاب سقوط بهم زد این کتاب همه� آن حال بد را با خود شست و برد پایین٬ دوستش داشتم خیلی زیاد ۵ستاره بهش میاد :) خواندنِ این کتابِ کمتر خوانده و کمتر به آن توجه شده را به تمام دوستانم پیشنهاد می‌کن�.
March 17, 2020
این داستان واقعی میلیون‌ه� انسان است. خیلی دور نیستند از ما، خانه‌ها� اطراف فرودگاه� با آدم‌های� که جایی را ندارند برای کوچ.
December 18, 2024
3.5
باید هوای گند یه شب قطبی رو تصور کنی.روزهای قشنگ ما شبیه همونه.
منگی داستان همه کسایی است که از زندگی ناراضین و محکوم به ادامه دادن. آدمایی که کاری هم نمی‌کن� و شایدم نمی‌تون� بکنن برای اینکه زندگیشون رو تغییر بدند. فضای مه آلود و پر از بوی گند داستان و تاکید بر کشتارگاه به عنوان یکی از مهمترین مکان‌ها� داستان و توصیفات مکرر راوی بی نام داستان همه حکایت از ناراضی بودن و مغروق بودن در دنیای سیاه و تباهی است که درگیرشه. جایی که بهش هیچ علاقه ای نداره و دوست داره بره و مدام به یک آینده نامعلوم حواله میده که از اینجا میکنه و میره اما در طول این داستان کوتاه نشانه ای از رفتن دیده نمیشه. موندن و سازگاری با این نکبت کده سرنوشت راوی قصه است که محکوم به اونه.همه اینها به کنار زندگی در کنار یه مادربزرگ غرغرو که زبونتم نمی‌فهم� و با درک کردنت مشکل داره، قضیه رو سخت تر و پیچیده تر می‌کن�. تو دنیای غبار گرفته داستان و شخصیت اصلی شاید دلخوشی های کوچکی وجود داره که بهشون متمسک بشه. یه سیگار کشیدن زیر بارون با رفیق و نه چیزی بیشتر از این. ولی اگر شخصیت داستان، بتونه تو همین دنیای تیره و تارش خوشی های کوچیک پیدا کنه و ازشون لذت ببره، ابرهای بی رحم سیطره زده بر زندگی‌ا� کنار نمیرن و بالاخره اون خورشیدی که آخر داستان اعتراف می‌کن� که هست و پشت مه و دود و ابرهای غلیظ و ذرات معلق پنهان شده رو نمیبینه�!
نمی‌دون�!!
خیلی داستان خوبی بود و از خوندنش بسیار راضیم.
باید هوای گند یه شب قطبی رو تصور کنی.روزهای قشنگ ما شبیه همونه.
منگی داستان همه کسایی است که از زندگی ناراضین و محکوم به ادامه دادن. آدمایی که کاری هم نمی‌کن� و شایدم نمی‌تون� بکنن برای اینکه زندگیشون رو تغییر بدند. فضای مه آلود و پر از بوی گند داستان و تاکید بر کشتارگاه به عنوان یکی از مهمترین مکان‌ها� داستان و توصیفات مکرر راوی بی نام داستان همه حکایت از ناراضی بودن و مغروق بودن در دنیای سیاه و تباهی است که درگیرشه. جایی که بهش هیچ علاقه ای نداره و دوست داره بره و مدام به یک آینده نامعلوم حواله میده که از اینجا میکنه و میره اما در طول این داستان کوتاه نشانه ای از رفتن دیده نمیشه. موندن و سازگاری با این نکبت کده سرنوشت راوی قصه است که محکوم به اونه.همه اینها به کنار زندگی در کنار یه مادربزرگ غرغرو که زبونتم نمی‌فهم� و با درک کردنت مشکل داره، قضیه رو سخت تر و پیچیده تر می‌کن�. تو دنیای غبار گرفته داستان و شخصیت اصلی شاید دلخوشی های کوچکی وجود داره که بهشون متمسک بشه. یه سیگار کشیدن زیر بارون با رفیق و نه چیزی بیشتر از این. ولی اگر شخصیت داستان، بتونه تو همین دنیای تیره و تارش خوشی های کوچیک پیدا کنه و ازشون لذت ببره، ابرهای بی رحم سیطره زده بر زندگی‌ا� کنار نمیرن و بالاخره اون خورشیدی که آخر داستان اعتراف می‌کن� که هست و پشت مه و دود و ابرهای غلیظ و ذرات معلق پنهان شده رو نمیبینه�!
نمی‌دون�!!
خیلی داستان خوبی بود و از خوندنش بسیار راضیم.
December 26, 2021
3.5
طنز تلخ جبر جغرافیایی
داستان سر راست، کوتاه و بی‌حاشیه‌ا� بود. تماما روی یک شخصیت، که همون راوی داستان باشه، و احساساتش به محیطی که توش زندگی می‌کن� تمرکز کرده بود. اینکه چطور خاطرات بچگی و گذر عمر توی یک آشغالدونی باعث می‌ش� به اونجا دلبسته بشی و حتی دوستش داشته باشی. این خو گرفتن و عادت کردن یا همون "منگی" رو توی کتاب خیلی خوب نشون داده بود.
منگی ناشی از محیط پیرامون ماست. اونقدر محکم و ناگهانی می‌خور� تو صورتمون که مدتی طول می‌کش� متوجهش بشیم. متوجه اینکه گیر افتادیم و اسیر شدیم بدون اینکه حق انتخابی بهمون داده شده باشه. کتاب تقریبا در انتقال این پیام موفق بود.
بنظرم خاطرات و تخیلات راوی داستان ما، قوی‌تری� جنبه کتاب بود. هر وقت می‌رف� سراغ خاطرات و تخیلات، کتاب فوق‌العاد� می‌ش�. اما جز اون یک داستان، یک اتفاق یا یک تصادف ساده لازم بود تا این حرف‌ه� لابه‌لا� قرار داده بشه و یک شاهکار از توش بیرون بیاد. حیف باشه واقعا. متاسفانه کتاب در دنیای روزمره چیزی برای تعریف کردن نداره و در القای اون حس کرختی و یکنواختی آنچنان موفق نیست. اگرچه خیلی تلاش می‌کن� اون رو برامون توضیح بده.
بشخصه فکر می‌کن� اگر یک روز کاریش توی کشتارگاه رو برامون کامل تعریف می‌کر� خیلی موثرتر بود. اصلا دیگه نیازی به معرفی کاراکتر"زِر زن" و چندتا از همکاراش هم نمی‌ش�. یا اون ماجرای گم شدنش توی مه، یا ماجرای کشته شدن همکارش حین کار، بنظرم همه یکجور تلاش نافرجام برای توضیح وضعیت کاراکتر ما بود که اونطور که باید، موفق نبود.
با همه اینها، کلیت کتاب رو خیلی دوست داشتم و با توجه به حجمش بنظرم حتما ارزش خوندن داره.
طنز تلخ جبر جغرافیایی
داستان سر راست، کوتاه و بی‌حاشیه‌ا� بود. تماما روی یک شخصیت، که همون راوی داستان باشه، و احساساتش به محیطی که توش زندگی می‌کن� تمرکز کرده بود. اینکه چطور خاطرات بچگی و گذر عمر توی یک آشغالدونی باعث می‌ش� به اونجا دلبسته بشی و حتی دوستش داشته باشی. این خو گرفتن و عادت کردن یا همون "منگی" رو توی کتاب خیلی خوب نشون داده بود.
منگی ناشی از محیط پیرامون ماست. اونقدر محکم و ناگهانی می‌خور� تو صورتمون که مدتی طول می‌کش� متوجهش بشیم. متوجه اینکه گیر افتادیم و اسیر شدیم بدون اینکه حق انتخابی بهمون داده شده باشه. کتاب تقریبا در انتقال این پیام موفق بود.
بنظرم خاطرات و تخیلات راوی داستان ما، قوی‌تری� جنبه کتاب بود. هر وقت می‌رف� سراغ خاطرات و تخیلات، کتاب فوق‌العاد� می‌ش�. اما جز اون یک داستان، یک اتفاق یا یک تصادف ساده لازم بود تا این حرف‌ه� لابه‌لا� قرار داده بشه و یک شاهکار از توش بیرون بیاد. حیف باشه واقعا. متاسفانه کتاب در دنیای روزمره چیزی برای تعریف کردن نداره و در القای اون حس کرختی و یکنواختی آنچنان موفق نیست. اگرچه خیلی تلاش می‌کن� اون رو برامون توضیح بده.
بشخصه فکر می‌کن� اگر یک روز کاریش توی کشتارگاه رو برامون کامل تعریف می‌کر� خیلی موثرتر بود. اصلا دیگه نیازی به معرفی کاراکتر"زِر زن" و چندتا از همکاراش هم نمی‌ش�. یا اون ماجرای گم شدنش توی مه، یا ماجرای کشته شدن همکارش حین کار، بنظرم همه یکجور تلاش نافرجام برای توضیح وضعیت کاراکتر ما بود که اونطور که باید، موفق نبود.
با همه اینها، کلیت کتاب رو خیلی دوست داشتم و با توجه به حجمش بنظرم حتما ارزش خوندن داره.
Read
July 17, 2016همیشه، یه ساعتی هست که تمومی نداره. شبیه ساعت های دیگه ست. جوری که بهش شک نمی کنیم. بعد، واردش می شیم و توش گیر می افتیم. ساحل اون طرفی رو می بینیم ولی خیال می کنیم هیچ وقت اونجا نمی رسیم. بیهوده دست و پا می زنیم. انگار هرچی زمان می گذره داریم ازش دورتر می شیم. وقتی ثانیه ها می چسبن به ته کفش هامون، وقتی داریم هر دقیقه رو مثل یه توپ آهنی دنبال خودمون می کشیم، خیال می کنیم اون بیرون، روزها و شب ها پشت سرهم میان و میرن، فصل ها جای هم رو می گیرن و ما اینجا فراموش شدیم.
September 15, 2021
آدم حتی به بدترین جاها هم دل‌بستگ� پیدا می‌کن�.
مثل دوده ای که به ته بخاری می‌چسب�.
|از متن کتاب|
مثل دوده ای که به ته بخاری می‌چسب�.
|از متن کتاب|
January 3, 2022
گروه Pink Floyd آهنگی دارد به نام The Final Cut یا ضربه آخر؛ این اصطلاح در کشتارگاه‌ه� به کار می‌رو� جایی که وقتی قربانی‌ه� به انتهای مسیر می‌رسن� با ضربه‌ا� به سرشان منگ می‌شون� و بعد کارشان تمام می‌شو�!
داستان منگی در زمان و مکانی نامعلوم می‌گذر� حتی شخصیت اصلی نیز نام و نشانی ندارد ولی اصلأ لزومی ندارد که اسمی داشته باشد، مهم پیام داستان است که تند و تیز و طنزی گزنده دارد،به قول نویسنده صبح و شب داستان زیاد با هم فرقی ندارند حتی خروسهای پیر هم اونارو از هم تشخیص نمی‌د�! فضای رمان، اتمسفری کافکایی و بسیار تیره و تار دارد با این اوصاف اگر خالی از صحنه‌ها� طنزآمیز بود با یک من عسل هم نمی‌ش� قورتش داد!
ژوئل اگلوف سعی کرده ما را به دنیایی دیگر ببرد و از عوارض صنعتی شدن بگوید، زباله‌ها� چاله‌ها� پر از روغن، وزوز ترانسفورماتورها و دکل‌ها� فشارقوی، هواپیماهایی که از نزدیکی دکل‌ه� اوج میگیرن� و فرود می‌آین� و... آدمها و حیوانات کشتارگاه با هم آنچنان فرقی ندارند هر دو گیج و منگ و سردرگم در تاریکی به سر می‌برن�.
مه غلیظ، گم کردن زمان و مکان و آدمهایی که انگار ضربه آخر را دریافت کرده‌ان� و کارشان رو به پایان است.
چند صحنه عالی و بسیار تاثیرگذار و طنزآمیز دارد، جایی که اتفاقی برای همکارشانPignolo می‌افتد� بردن خبر این اتفاق به زنش، ماجرای سانحه هوایی و مادربزرگ، قبرستان ماشین‌ه� و Coppi پیره، و گفتگوهای بورچ و قهرمان داستان و جشن کریسمس!
با وجود کم حجم بودن، متن قوی و اثرگذاری داشت. خواندنش را به دوستان عزیز توصیه می���کن�.
پ.ن:
وقتی کتاب را امانت می‌گرفت� کم مانده بود به امانت گیرندگان قبلی بابت کثیف نگهداشتن کتاب بد و بیراه بگویم نگو که طرح جلد اینطور بوده😂😂😂
داستان منگی در زمان و مکانی نامعلوم می‌گذر� حتی شخصیت اصلی نیز نام و نشانی ندارد ولی اصلأ لزومی ندارد که اسمی داشته باشد، مهم پیام داستان است که تند و تیز و طنزی گزنده دارد،به قول نویسنده صبح و شب داستان زیاد با هم فرقی ندارند حتی خروسهای پیر هم اونارو از هم تشخیص نمی‌د�! فضای رمان، اتمسفری کافکایی و بسیار تیره و تار دارد با این اوصاف اگر خالی از صحنه‌ها� طنزآمیز بود با یک من عسل هم نمی‌ش� قورتش داد!
ژوئل اگلوف سعی کرده ما را به دنیایی دیگر ببرد و از عوارض صنعتی شدن بگوید، زباله‌ها� چاله‌ها� پر از روغن، وزوز ترانسفورماتورها و دکل‌ها� فشارقوی، هواپیماهایی که از نزدیکی دکل‌ه� اوج میگیرن� و فرود می‌آین� و... آدمها و حیوانات کشتارگاه با هم آنچنان فرقی ندارند هر دو گیج و منگ و سردرگم در تاریکی به سر می‌برن�.
مه غلیظ، گم کردن زمان و مکان و آدمهایی که انگار ضربه آخر را دریافت کرده‌ان� و کارشان رو به پایان است.
چند صحنه عالی و بسیار تاثیرگذار و طنزآمیز دارد، جایی که اتفاقی برای همکارشانPignolo می‌افتد� بردن خبر این اتفاق به زنش، ماجرای سانحه هوایی و مادربزرگ، قبرستان ماشین‌ه� و Coppi پیره، و گفتگوهای بورچ و قهرمان داستان و جشن کریسمس!
با وجود کم حجم بودن، متن قوی و اثرگذاری داشت. خواندنش را به دوستان عزیز توصیه می���کن�.
پ.ن:
وقتی کتاب را امانت می‌گرفت� کم مانده بود به امانت گیرندگان قبلی بابت کثیف نگهداشتن کتاب بد و بیراه بگویم نگو که طرح جلد اینطور بوده😂😂😂
June 14, 2020
" تصمیم گرفتیم گروهی برگردیم خونه، گفتیم آرنج‌هامو� رو به هم قلاب می‌کنی�. بعد راه افتادیم. هرچی جلوتر می‌رفتیم� کمتر می‌فهمیدی� کجا داریم میریم. کمتر می‌دونستی� کی هستیم. هر از گاه، یه نفرو تو راه از دست می‌دادی� که از زور خستگی می‌افتا� و پوزه‌ا� می‌خور� به قیر. ولی کسی وانمی‌ایستا� اون رو از زمین بلند کنه. حتی سرمونو هم برنمی‌گردوندی�. می‌ترسیدی� اون یه ذره زوری هم که برامون مونده، از دست بدیم. من یه ذره دیگه دووم آوردم، بعدش دیگه بریدم، نوبت من بود."
کتاب عجیبی بود برام. با این‌ک� نه اسم راوی رو میدونستم نه لوکیشن زندگیشو و نه خیلی چیزای دیگه، اما همه چی آشنا بنظر می‌اوم�. احساس نزدیکیِ غریبی با راوی داشتم! وقتی دائم می‌گف�:
"یه روزی از اینجا میرم" حالش رو کاملا می‌فهمیدم� و دلیل این همه تکرار کردنش برام واضح بود.
یا وقتی کل مسیرش رو مهِ غلیظ جوری می‌پوشون� که حتا دستاشم نمیتونست ببینه، صحنه� ملموسی بود به‌نظرم� شاید چون همچین حسی نسبت به دنیای اطرافم دارم!
خلاصه سر فرصت سراغ آثار دیگه� ژوئل اِگلوف میرم :)
February 2, 2022
داستان جوانی که در کشتارگاه کار میکنه و در آرزوی بهبود شرایط و محیط زندگی ش در حال گذران دوران جوانی ه .
� میشه گفت اگلوف از نظر توصیف و فضاسازی با توجه به حجم کم کتاب فوق العاده عمل کرده 👍👍 شنا و آبتنی در تصفیه خانه - عبور هواپیماهایی که با تلاش خیلی کم میتونید لمسشون کنید! - صدای ترانسفورماتورها - اوراقی ماشین - اون مه عجیب! و سگ های ول و پرسه زن گویای محیط زندگی راوی داستان ه .
در مورد ترجمه خوانده شده :
من ترجمه اصغر نوری رو خوندم که خیلی روان و زیبا بود و کامل فضای داستان رو درک کردم 👌
📝 پ.ن : اوایل کتاب یه داستان خیلی عادی برام بود اما هر چه به آخر نزدیک تر شدم بهتر شد . اون نکات طنزی که در بین داستان می گرد خیلی برام شیرین و قشنگ بود و داستان رو از یکنواختی خارج میکرد . اوجش برا من سقوط هواپیما بود و ترسی که بهش وارد شد از صدمه دیدن مادر بزرگش 😔 و جایی که میخواست خبر فوت همکارش رو برسونه ....
� میشه گفت اگلوف از نظر توصیف و فضاسازی با توجه به حجم کم کتاب فوق العاده عمل کرده 👍👍 شنا و آبتنی در تصفیه خانه - عبور هواپیماهایی که با تلاش خیلی کم میتونید لمسشون کنید! - صدای ترانسفورماتورها - اوراقی ماشین - اون مه عجیب! و سگ های ول و پرسه زن گویای محیط زندگی راوی داستان ه .
در مورد ترجمه خوانده شده :
من ترجمه اصغر نوری رو خوندم که خیلی روان و زیبا بود و کامل فضای داستان رو درک کردم 👌
📝 پ.ن : اوایل کتاب یه داستان خیلی عادی برام بود اما هر چه به آخر نزدیک تر شدم بهتر شد . اون نکات طنزی که در بین داستان می گرد خیلی برام شیرین و قشنگ بود و داستان رو از یکنواختی خارج میکرد . اوجش برا من سقوط هواپیما بود و ترسی که بهش وارد شد از صدمه دیدن مادر بزرگش 😔 و جایی که میخواست خبر فوت همکارش رو برسونه ....
March 19, 2023
فکر میکنم اولین تجربه ی من بود از کتابی که توی این حجم کم انقدر توصیف های عمیق و فراموش نشدنی داره.
بعد از خوندن چند صفحه ی اول احساس کردم دارم توش غرق میشم.
در عین سیاهی بسیار بسیار جذاب بود و به دلم نشست.
بعد از خوندن چند صفحه ی اول احساس کردم دارم توش غرق میشم.
در عین سیاهی بسیار بسیار جذاب بود و به دلم نشست.
March 25, 2019
جدا از فضای خاکستری و منگی جذاب داستان و دیالوگ‌ها� قوی،نویسنده مغاک انسان مدرن رو هم نشون داده.
ترجمه عالیه، اما انتهای داستان درست و حسابی پرداخت نشده.
ترجمه عالیه، اما انتهای داستان درست و حسابی پرداخت نشده.
November 14, 2015
راستش اول درباره نمایش سرگیجه شنیدم و بعد وقتی فهمیدم از روی منگی برداشته شده، گفتم بگیرمش، بخونم و بعد برم ببینم! هرچند همیشه این کارو اشتباه میدونم، چون دلم میخواد اول به تصویر کشیده شدن یک نوشته رو بدونم و بفهمم، بعد ببینم چقدر به تصویر ذهنی من نزدیک بوده!
خوب، البته این بار خلاف باورم عمل کردم و اول کتاب رو خوندم، امشب هم رفتم سرگیجه رو دیدم
کتاب خوبی بود، خوب یعنی واقعی، یعنی حس واقعی القا میکرد، اما این به معنی شیرینی و لذتش نبود، کتاب تلخ و گزنده بود، داستان پسری از زبون خودش، که حتی اسمش رو هم در طول کتاب نمیفهمیم، مهم نیست! پسری که تو کشتارگاه کار میکنه و حتی شهری که توش هست، با کارش، کشتن حیوونا عجین شده، یا کارخونه های تولیدکننده دود، یا شرکت های دفع زباله، خلاصه هرچی که تو زندگی صنعتی هست و ما با اینکه دلمون میخواد ازش فرار کنیم، بهش نیاز داریم
یه جورایی هم یاد کتاب تنهایی پرهیاهو افتادم، از جهت یکنواختی تو کار و در عین داشتن یه زندگی بی چالش، راضی نبودن از وضعیت
فضای مه آلود و روزای به قول خودش مثل شبای قطبی و هوای آلوده به دود و بارونهای سربی، بهترین فضای توصیف یکنواختی همراه با انزجار و کسالت بود
راوی، کسیه که داره اینجا زندگی میکنه، اما به روزی هم فکر میکنه که بخواد به جای دیگه ای بره، میخواد ره توشه برداره، قدم در راه بی برگشت بگذاره و ببینه آسمان هرکجا آیا همین رنگه؟ حتی اگه بقیه بگن همه جا همینه!
خوب، البته این بار خلاف باورم عمل کردم و اول کتاب رو خوندم، امشب هم رفتم سرگیجه رو دیدم
کتاب خوبی بود، خوب یعنی واقعی، یعنی حس واقعی القا میکرد، اما این به معنی شیرینی و لذتش نبود، کتاب تلخ و گزنده بود، داستان پسری از زبون خودش، که حتی اسمش رو هم در طول کتاب نمیفهمیم، مهم نیست! پسری که تو کشتارگاه کار میکنه و حتی شهری که توش هست، با کارش، کشتن حیوونا عجین شده، یا کارخونه های تولیدکننده دود، یا شرکت های دفع زباله، خلاصه هرچی که تو زندگی صنعتی هست و ما با اینکه دلمون میخواد ازش فرار کنیم، بهش نیاز داریم
یه جورایی هم یاد کتاب تنهایی پرهیاهو افتادم، از جهت یکنواختی تو کار و در عین داشتن یه زندگی بی چالش، راضی نبودن از وضعیت
فضای مه آلود و روزای به قول خودش مثل شبای قطبی و هوای آلوده به دود و بارونهای سربی، بهترین فضای توصیف یکنواختی همراه با انزجار و کسالت بود
راوی، کسیه که داره اینجا زندگی میکنه، اما به روزی هم فکر میکنه که بخواد به جای دیگه ای بره، میخواد ره توشه برداره، قدم در راه بی برگشت بگذاره و ببینه آسمان هرکجا آیا همین رنگه؟ حتی اگه بقیه بگن همه جا همینه!
August 26, 2017
از اول تا آخر اين كتاب عاليه ! مستقيم رفت تو ليست كتاب هاي مورد علاقم . چقدر احساس هاش برام آشنا بود ، چقد دركش ميكردم ... چقد نويسنده خوب اينارو نوشته بود و توصيف كرده بود ، چقد اين كتاب غمگينم كرد .و چقد دلم نميخواست تموم بشه ! از كتاب هاييه كه دلم ميخواد چن بار ديگه هم بخونم . ( دلم حتي براي سوسك روي جلدش تنگ ميشه )
-
تا از دست يه خواب بد خلاص ميشي بايد فكر كني كه دوباره برميگردي توش ..
+ نوشته ي پشت جلد رو وقتي قبل از خوندن اين كتاب خوندم ، برام زمين تا آسمون با بعدش فرق داشت .
-
تا از دست يه خواب بد خلاص ميشي بايد فكر كني كه دوباره برميگردي توش ..
+ نوشته ي پشت جلد رو وقتي قبل از خوندن اين كتاب خوندم ، برام زمين تا آسمون با بعدش فرق داشت .
March 31, 2023
آدم به بدترین جاها هم وابسته میشه، اینجوریه، مثل روغن سوخته ته بخاری
November 22, 2014
داستان جالبی بود.د� مکانی نامعلوم و زمانی نامشخص می گذشت شاید هشداری بود راجع به اینده زندگی بشری شاید هم نه...قهرمان داستان به همراه مادربزرگش در خانه ای محقر در شهری به شدت الوده ی صنعتی زندگی میکند که دیگر هیچ اثری از طبیعتش باقی نمانده، در کشتارگاه کار میکند و از کار و شهرش انچنان متنفر است که رویای رهایی از این دو حتی لحظه ای ذهنش را راحت نمی گذارد.
هیچ اتفاق خاصی نمی افتاد هیچ فراز و فرودی نبود تنها روایتی خطی بود از روزمرگی ها و ارزوها و وضعیت زندگی قهرمان داستان...که به نظرم در راستای فضاسازی خاکستری و تیره و تار نویسنده قرار گرفته بود. کتاب بیشتر از این که در پی انتقال داستان باشد ، سعی در نمایاندن زشتی های دنیای پیرامون دارد .حتی عاشق شدن قهرمان داستان یا سقوط هواپیما یا مرگ یکی از همکاران در کشتارگاه هم تبدیل به نقطه عطفی در داستان نمی شود و نویسنده به راحتی از ان گذر میکند.انگار چیزی نیست که دیگر در زندگی بشری اهمیتی داشته باشد...
.مادربزرگ به عنوان نمادی از کل خانواده و پورچ به عنوان نمادی از همه دوستان ممکن قهرمان به کار گرفته شده اند.
قهرمان داستان ولی عادت می‌کندب� این وجود همواره سودای رفتن در سر دارد حتی اگر نداند به کجا، حتی اگر تلاشی برای رفتن نکند.کتاب روایت همین ادم هاست ادم هایی که از انسان بودن خویش شرمنده اند و از بودن خود خسته!
هیچ اتفاق خاصی نمی افتاد هیچ فراز و فرودی نبود تنها روایتی خطی بود از روزمرگی ها و ارزوها و وضعیت زندگی قهرمان داستان...که به نظرم در راستای فضاسازی خاکستری و تیره و تار نویسنده قرار گرفته بود. کتاب بیشتر از این که در پی انتقال داستان باشد ، سعی در نمایاندن زشتی های دنیای پیرامون دارد .حتی عاشق شدن قهرمان داستان یا سقوط هواپیما یا مرگ یکی از همکاران در کشتارگاه هم تبدیل به نقطه عطفی در داستان نمی شود و نویسنده به راحتی از ان گذر میکند.انگار چیزی نیست که دیگر در زندگی بشری اهمیتی داشته باشد...
.مادربزرگ به عنوان نمادی از کل خانواده و پورچ به عنوان نمادی از همه دوستان ممکن قهرمان به کار گرفته شده اند.
قهرمان داستان ولی عادت می‌کندب� این وجود همواره سودای رفتن در سر دارد حتی اگر نداند به کجا، حتی اگر تلاشی برای رفتن نکند.کتاب روایت همین ادم هاست ادم هایی که از انسان بودن خویش شرمنده اند و از بودن خود خسته!
November 5, 2023
3.5/5
چند هفته اول این ترم را صبح‌ه� ساعت چهار و نیم از خواب بلند میشد� تا به کلاسم برسم. حدود سه ساعت راه. در مترو همه خمیازه می‌کشن� یا در یک حالت نیمه‌خوا� سرشان در هوا پیاپی لیز می‌خور�. من یادم می‌آی� که در مکان‌ها� عمومی خواب به چشم‌های� نمی‌آی�.� هی پنجره محو و نم گرفته را نگاه می‌کن�. نه پرنده‌ا� و نه یک ذره‌ا� از زندگی پنهان شده. هیچی! گیج و منگ با سردرد سر می‌کن�. زمانی از صبح که با کلمات هم غریبه‌ا�. و راستش را بخواهید با هر چیز� انسانی دیگر. احساس می‌کن� که دنیا و قرار و مدارش دیگر فقط می‌توانن� حالم را بدتر کنند. خوب؟ ازش خیلی دور افتاده‌ا�. به دنبالش هم نمی‌رو�. او هم به دنبال من نمی‌آی�. احساس می‌کن� تمام جهان و معانی و خوشبختی را درب‌و‌داغا� کرده‌ان� و از من هم کاری بر نمی‌آی�. حوصله زل زدن و تماشای منظره هم ندارم. و بعد دوباره یادم می‌افت� که خیلی‌ها� دیگر هم وضع‌شا� همینه و حتی بدتر! و به هرحال زنده‌ان� و به شیوه� خنده‌دا� و بینوای خودشان دارند هر روز به چیزی چنگ می‌زنن� تا به شب برسند. یک نوعی از دوام آوردن که سیزیف هم حسش می‌کر�. این‌ک� اگر سنگ روی دوشت را زمین بذاری کسی قضاوتت نخواهد کرد و اصلاً تمام حق‌ها� دنیا نصیب چشم‌ها� غمگین و گر گرفته‌ا� و آن بغض فرو خورده و ذهن در آستانه متلاشی شدنت! اما به هرحال داری سنگ را بالا می‌بر�. هرچه‌قد� که شد. بعدش با خودت مثل شخصیت اصلی همین منگی می‌گوی� که یک روزی از این‌ج� می‌رو�! امروز نه. ولی روزش می‌آی�. می‌فهم� به همین نحسی هم عادت کرده‌ا� و زندگی همین جوری است.
---------
راجع‌ب� کتاب؟
ریویوهای خوبی داره این کتاب از قضا! به‌نظر� حداقل اکثریت حالی‌شو� شده که چرا نوشته شده و چه‌خبر� اصلاً. از اون دست از کتاب‌های� که نمی‌ش� گفت بخونش، باید گفت حسش کن! یه رمان تجربی. یعنی یه تجربه� زیستی نه در قالب بودن در محیط و کنار شخصیت‌ه� قدم زدن و سیر کردن در دنیای دیگر، بلکه تجربه‌ا� جهت حس کردن، لمس کردن، شنیدن، بوییدن. درگیر حس‌ها� لامسه شدن. آشنا شدن با یک دنیای دیگه‌ا� از تشبیهات و جمله‌بندی‌ها� ادبی. این‌ک� پرنده‌ا� سفید در بشکه� نفت سیاه افتاده باشه. این‌ک� این تصویر مثل خاطره‌ساز� انسان‌ها� گُم‌شده� این دنیاست. و همین باعث می‌ش� که به ساختار و اون دید رمان کاری نداشته باشم. این‌ک� شخصیت‌ه� در اومدن یا نه و این‌ک� داستان چه سیری داره بی‌اهمیت�. این‌ج� فقط باید اون رخوت هر روز بیدار شدن جهت انجام کاری که دوستش نداری و اون امید غریبی که هیچ‌وق� واقعی نمی‌ش� اما از بین هم نمی‌ر� که یه روزی قراره از این وضع رها بشی و این مکان ر�� ترک کنی، رو حس کنی و از این رمانک بگذری.
و این هم بگم که این سبک نوشتار برای فرانسویه� چیز خاص‌تری�. یعنی توی بینوایان فهمیدم این موضوع رو که چه‌قد� جامعه ادبی فرانسه نسبت به لحن‌ها� عامیانه حساسه�. طوری که هوگو وقتی می‌خواس� لحن‌ها� شخصیت‌ها� لات و ولگردش رو در بیاره مجبور شد یه فصل فقط کارش رو توجیه کنه! خلاصه تازه می‌ش� فهمید بازی با این وجهه� خیابونی زبان مثل کاری که سلین کرد و این‌ج� اگلوف از جنبه� دیگه‌ا� انجام می‌د� چیز تازه و باحالیه.
چند هفته اول این ترم را صبح‌ه� ساعت چهار و نیم از خواب بلند میشد� تا به کلاسم برسم. حدود سه ساعت راه. در مترو همه خمیازه می‌کشن� یا در یک حالت نیمه‌خوا� سرشان در هوا پیاپی لیز می‌خور�. من یادم می‌آی� که در مکان‌ها� عمومی خواب به چشم‌های� نمی‌آی�.� هی پنجره محو و نم گرفته را نگاه می‌کن�. نه پرنده‌ا� و نه یک ذره‌ا� از زندگی پنهان شده. هیچی! گیج و منگ با سردرد سر می‌کن�. زمانی از صبح که با کلمات هم غریبه‌ا�. و راستش را بخواهید با هر چیز� انسانی دیگر. احساس می‌کن� که دنیا و قرار و مدارش دیگر فقط می‌توانن� حالم را بدتر کنند. خوب؟ ازش خیلی دور افتاده‌ا�. به دنبالش هم نمی‌رو�. او هم به دنبال من نمی‌آی�. احساس می‌کن� تمام جهان و معانی و خوشبختی را درب‌و‌داغا� کرده‌ان� و از من هم کاری بر نمی‌آی�. حوصله زل زدن و تماشای منظره هم ندارم. و بعد دوباره یادم می‌افت� که خیلی‌ها� دیگر هم وضع‌شا� همینه و حتی بدتر! و به هرحال زنده‌ان� و به شیوه� خنده‌دا� و بینوای خودشان دارند هر روز به چیزی چنگ می‌زنن� تا به شب برسند. یک نوعی از دوام آوردن که سیزیف هم حسش می‌کر�. این‌ک� اگر سنگ روی دوشت را زمین بذاری کسی قضاوتت نخواهد کرد و اصلاً تمام حق‌ها� دنیا نصیب چشم‌ها� غمگین و گر گرفته‌ا� و آن بغض فرو خورده و ذهن در آستانه متلاشی شدنت! اما به هرحال داری سنگ را بالا می‌بر�. هرچه‌قد� که شد. بعدش با خودت مثل شخصیت اصلی همین منگی می‌گوی� که یک روزی از این‌ج� می‌رو�! امروز نه. ولی روزش می‌آی�. می‌فهم� به همین نحسی هم عادت کرده‌ا� و زندگی همین جوری است.
---------
راجع‌ب� کتاب؟
ریویوهای خوبی داره این کتاب از قضا! به‌نظر� حداقل اکثریت حالی‌شو� شده که چرا نوشته شده و چه‌خبر� اصلاً. از اون دست از کتاب‌های� که نمی‌ش� گفت بخونش، باید گفت حسش کن! یه رمان تجربی. یعنی یه تجربه� زیستی نه در قالب بودن در محیط و کنار شخصیت‌ه� قدم زدن و سیر کردن در دنیای دیگر، بلکه تجربه‌ا� جهت حس کردن، لمس کردن، شنیدن، بوییدن. درگیر حس‌ها� لامسه شدن. آشنا شدن با یک دنیای دیگه‌ا� از تشبیهات و جمله‌بندی‌ها� ادبی. این‌ک� پرنده‌ا� سفید در بشکه� نفت سیاه افتاده باشه. این‌ک� این تصویر مثل خاطره‌ساز� انسان‌ها� گُم‌شده� این دنیاست. و همین باعث می‌ش� که به ساختار و اون دید رمان کاری نداشته باشم. این‌ک� شخصیت‌ه� در اومدن یا نه و این‌ک� داستان چه سیری داره بی‌اهمیت�. این‌ج� فقط باید اون رخوت هر روز بیدار شدن جهت انجام کاری که دوستش نداری و اون امید غریبی که هیچ‌وق� واقعی نمی‌ش� اما از بین هم نمی‌ر� که یه روزی قراره از این وضع رها بشی و این مکان ر�� ترک کنی، رو حس کنی و از این رمانک بگذری.
و این هم بگم که این سبک نوشتار برای فرانسویه� چیز خاص‌تری�. یعنی توی بینوایان فهمیدم این موضوع رو که چه‌قد� جامعه ادبی فرانسه نسبت به لحن‌ها� عامیانه حساسه�. طوری که هوگو وقتی می‌خواس� لحن‌ها� شخصیت‌ها� لات و ولگردش رو در بیاره مجبور شد یه فصل فقط کارش رو توجیه کنه! خلاصه تازه می‌ش� فهمید بازی با این وجهه� خیابونی زبان مثل کاری که سلین کرد و این‌ج� اگلوف از جنبه� دیگه‌ا� انجام می‌د� چیز تازه و باحالیه.
May 24, 2023
_
«صبح شبیه چیزی که از صبح سراغ داری نیست. اگه عادت نداشته باشی، حتی شاید ملتفتش نشی. فرقش با شب خیلی ظریفه، باید چشمت عادت کنه. فقط یه هوا روشن‌تر�. حتی خروس‌ها� پیر هم دیگه اونا رو از هم تشخیص نمی‌د�. بعضی روزها، چراغ‌ها� خیابون خاموش نمی‌ش�. با این همه، خورشید بالا اومده، حتماً، اون‌جاست� یه جایی بالای افق، پشت مه، دود، ابرهای غلیظ و ذرات معلق. باید هوای گند یه شب قطبی رو تصور کنی. روزهای قشنگ ما شبیه همونه.»
_
رمان، همواره ژانر حاشیه‌نشین‌ه� و اقلیت‌ه� بوده است. این، در مورد رمان «منگی» هم صادق است. منگی دربارۀ� شخصیتی بی‌نا� است. این شخصیت که راوی داستان هم هست، همچون اکثر آدمها� دورو برش در یک کشتارگاه کار می‌کن�. کاری که دوستش ندارد و به امید اینکه روزی بتواند کشتارگاه و محل زندگی‌ا� را ترک کند، روزه� را می‌گذران�. اما او فقط حرف می‌زن�. عملی در کار نیست. دریغ از یک گام به جلو. او حتی تلاش نمی‌کن� تا لااقل شکست بخورد. او اسیر محیط، کار و جامعه‌ا� مانده و تنها آرزوی رهایی از این موقعیت را دارد. عنوان رمان -منگی- اشاره به همین وضعیت دارد. او منگ است. می‌داند� وضعیتی که دارد وضعیت مناسبی نیست اما وضعیت مناسب را هم نمی‌شناس�. آدم‌ه� از چیزی که نمی‌شناسند� می‌ترسن� و راوی هم از این وضعیت مستثنا نیست. او می‌ترس� و هیچ گامی به جلو برنمی دارد. در نتیجه هیچ‌گا� از جایش تکان نمی‌خور�. این حکایت، حکایتی مکرر در جهان معاصر است. جهان معاصر، انسان‌ه� را در وضعیتی مشابه وضعیت راوی «منگی» قرار داده است. وضعیتی که از آن به «اختگی» هم می‌توا� تعبیر کرد. ساختار رمان هم در خدمت همین وضعیت است. تکلیف کتاب با خودش مشخص نیست. اکثر فصل‌ه� به جایی نمی‌رسن�. تنها مجموع فصل‌هاس� که ما را با یک رمان روبه رو می‌کن�.
اگلوف را باکافکامقایسه کرده‌ان�. اگرچه در «منگی» خواننده بسیار وسوسه می‌شو� تا کشتارگاه را تمثیلی همچون «قصر»کافکابپندارد، اما به نظر می‌رس� نویسنده تنها قصد داشته� همان وضعیت «منگی» انسان معاصر را نشان دهد نه کشتارگاه را به عنوان محل بردگی کارگران.
در رمان منگی تنها یک فرد که� همان راوی است می‌فهم� که در وضعیت منگی است. اگرچه نمی‌توان� کاری بکند، اما همین دانستن او را از امثال بورچ و پینیولو متمایز می‌کن�. در حقیقت فرد حاشیه‌نشی� و در اقلیت «رمان»� همان راوی بی‌نا� است.
منبع:اقلیت
«صبح شبیه چیزی که از صبح سراغ داری نیست. اگه عادت نداشته باشی، حتی شاید ملتفتش نشی. فرقش با شب خیلی ظریفه، باید چشمت عادت کنه. فقط یه هوا روشن‌تر�. حتی خروس‌ها� پیر هم دیگه اونا رو از هم تشخیص نمی‌د�. بعضی روزها، چراغ‌ها� خیابون خاموش نمی‌ش�. با این همه، خورشید بالا اومده، حتماً، اون‌جاست� یه جایی بالای افق، پشت مه، دود، ابرهای غلیظ و ذرات معلق. باید هوای گند یه شب قطبی رو تصور کنی. روزهای قشنگ ما شبیه همونه.»
_
رمان، همواره ژانر حاشیه‌نشین‌ه� و اقلیت‌ه� بوده است. این، در مورد رمان «منگی» هم صادق است. منگی دربارۀ� شخصیتی بی‌نا� است. این شخصیت که راوی داستان هم هست، همچون اکثر آدمها� دورو برش در یک کشتارگاه کار می‌کن�. کاری که دوستش ندارد و به امید اینکه روزی بتواند کشتارگاه و محل زندگی‌ا� را ترک کند، روزه� را می‌گذران�. اما او فقط حرف می‌زن�. عملی در کار نیست. دریغ از یک گام به جلو. او حتی تلاش نمی‌کن� تا لااقل شکست بخورد. او اسیر محیط، کار و جامعه‌ا� مانده و تنها آرزوی رهایی از این موقعیت را دارد. عنوان رمان -منگی- اشاره به همین وضعیت دارد. او منگ است. می‌داند� وضعیتی که دارد وضعیت مناسبی نیست اما وضعیت مناسب را هم نمی‌شناس�. آدم‌ه� از چیزی که نمی‌شناسند� می‌ترسن� و راوی هم از این وضعیت مستثنا نیست. او می‌ترس� و هیچ گامی به جلو برنمی دارد. در نتیجه هیچ‌گا� از جایش تکان نمی‌خور�. این حکایت، حکایتی مکرر در جهان معاصر است. جهان معاصر، انسان‌ه� را در وضعیتی مشابه وضعیت راوی «منگی» قرار داده است. وضعیتی که از آن به «اختگی» هم می‌توا� تعبیر کرد. ساختار رمان هم در خدمت همین وضعیت است. تکلیف کتاب با خودش مشخص نیست. اکثر فصل‌ه� به جایی نمی‌رسن�. تنها مجموع فصل‌هاس� که ما را با یک رمان روبه رو می‌کن�.
اگلوف را باکافکامقایسه کرده‌ان�. اگرچه در «منگی» خواننده بسیار وسوسه می‌شو� تا کشتارگاه را تمثیلی همچون «قصر»کافکابپندارد، اما به نظر می‌رس� نویسنده تنها قصد داشته� همان وضعیت «منگی» انسان معاصر را نشان دهد نه کشتارگاه را به عنوان محل بردگی کارگران.
در رمان منگی تنها یک فرد که� همان راوی است می‌فهم� که در وضعیت منگی است. اگرچه نمی‌توان� کاری بکند، اما همین دانستن او را از امثال بورچ و پینیولو متمایز می‌کن�. در حقیقت فرد حاشیه‌نشی� و در اقلیت «رمان»� همان راوی بی‌نا� است.
منبع:اقلیت
March 28, 2022
منگی روایت فردی است مستاصل که علی رغم اذعان به سیاهی و تباهی محیط پیرامونی‌ا� و ضرورت گریز از آن، در رهایی از بندی که به آن گرفتار شده درمانده است. منگی می‌توان� روایت زندگی هرکدام از ما باشد که تنها از وضع موجود گِله داریم اما توان و توشی در خود برای رهایی از منجلابی که در آن گرفتار آمدیم، سراغ نداریم و گویی منگی بر تمامی کنش‌ه� و رفتار ما سایه‌ا� سنگین انداخته. کتاب از ترجمه روانی برخورداره و علی رغم بهره بردن از یک روایت مونولوگ میشه گفت از کشش نسبتاً مناسبی داره. این بخش از متن شاید بتونه بخوبی گویای دنیایی باشه که راوی سعی کرده از بیهودگی زندگی و سردرگمی‌ا� که در آن گرفتار اومده بیان می‌کن� :
همیشه یه ساعتی هست که تمومی نداره. شبیه ساعت‌ها� دیگه‌ست� جوری که بهش شک نمی‌کنی�. بعد، واردش میشی� و توش گیر می‌افتی�. ساحل اون طرفی رو میبینیم� ولی خیال می‌کنی� هیچ وقت اونجا نمی‌رسی�. بیهوده دست و پا میزنیم� انگار هر چی زمان میگذره� داریم ازش دورتر میشی�. وقتی ثانیه‌ه� می‌چسب� به ته کفشهامون� وقتی داریم هر دقیقه رو مثل یه توپ آهنی دنبال خودمون میکشیم� خیال می‌کنی� اون بیرون، روزها و شب‌ه� پشت سر هم می‌آ� و میرن، فصل‌ه� جای هم رو می‌گیر� و ما اینجا فراموش شده‌ای�.
همیشه یه ساعتی هست که تمومی نداره. شبیه ساعت‌ها� دیگه‌ست� جوری که بهش شک نمی‌کنی�. بعد، واردش میشی� و توش گیر می‌افتی�. ساحل اون طرفی رو میبینیم� ولی خیال می‌کنی� هیچ وقت اونجا نمی‌رسی�. بیهوده دست و پا میزنیم� انگار هر چی زمان میگذره� داریم ازش دورتر میشی�. وقتی ثانیه‌ه� می‌چسب� به ته کفشهامون� وقتی داریم هر دقیقه رو مثل یه توپ آهنی دنبال خودمون میکشیم� خیال می‌کنی� اون بیرون، روزها و شب‌ه� پشت سر هم می‌آ� و میرن، فصل‌ه� جای هم رو می‌گیر� و ما اینجا فراموش شده‌ای�.
December 16, 2022
منگی�...عجب کتاب منگی!🐸
حقیقتا میدونم که چقدر توصیف‌ها� خوبه و حتی گاهی جملات خوبی هم توش پیدا میشه و انگار واقعا اونجایی و قشنگ داد میزنه که یه ادبیات معاصر فرانسویه و فلان و بیسار...-حتی منو یکم یاد لحن جز از کل انداخت-ولی واقعا وقتی بعد از بستن یه کتابی هیچی بهم اضافه نشده باشه و هیچ بالا پایینی رو حس نکرده باشم و ارزش خاصی برام پیدا نکرده باشه و از داستان مضمون درست حسابی‌ا� نگرفته باشم، نمیتونم بیشتر از یک ستاره تقدیمش کنم هرچقدرم بقیه بگن که وای چه شاهکاری چه حسوحالی🦕واسه من همش حسوحال منفیه و من کتاب نمیخونم که منگ و منفی بشم🤝🏼
این نظر منه.
حقیقتا میدونم که چقدر توصیف‌ها� خوبه و حتی گاهی جملات خوبی هم توش پیدا میشه و انگار واقعا اونجایی و قشنگ داد میزنه که یه ادبیات معاصر فرانسویه و فلان و بیسار...-حتی منو یکم یاد لحن جز از کل انداخت-ولی واقعا وقتی بعد از بستن یه کتابی هیچی بهم اضافه نشده باشه و هیچ بالا پایینی رو حس نکرده باشم و ارزش خاصی برام پیدا نکرده باشه و از داستان مضمون درست حسابی‌ا� نگرفته باشم، نمیتونم بیشتر از یک ستاره تقدیمش کنم هرچقدرم بقیه بگن که وای چه شاهکاری چه حسوحالی🦕واسه من همش حسوحال منفیه و من کتاب نمیخونم که منگ و منفی بشم🤝🏼
این نظر منه.
April 30, 2022
«اون‌قد� خاطره از خودم درآوردم که دست‌آخ� قصه� خودمون رو باور کردم، ولی اینجا� عجیب ه که این باور به� قوت‌قل� نمی‌دا� که برم باهاش حرف بزنم. برعکس، روزبه‌رو� شل‌ت� میشد�. ما همین‌جور� خوش‌بخ� بودیم، جامون تو سر من گرم‌ونر� بود. نمی‌تونستی� بهت� از این باشیم. پس چه فایده‌ا� داشت؟» - صفحه� 63
«خاطره‌های� که دارم شبیه پرنده‌های� هستن که افتاده� تو نفت سیاه. ولی به‌هرحال� خاطره�. آدم به بدترین جاها هم وابسته می‌ش�. این‌جور� ه.» - صفحه� 12
«خاطره‌های� که دارم شبیه پرنده‌های� هستن که افتاده� تو نفت سیاه. ولی به‌هرحال� خاطره�. آدم به بدترین جاها هم وابسته می‌ش�. این‌جور� ه.» - صفحه� 12
December 4, 2015
از اون کتاب‌هاس� که هربار بی‌حوصل� به قفسه کتاب‌ها� زل زدم، می‌تون� بردارم� و یه صفحه رو باز کنم و تا ته� بخونم و ندونم زمان چه‌طو� گذشت و سرحال بیام. هربار. می‌تون� پیش‌بین� کنم هزاربار!
Displaying 1 - 30 of 267 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.