What do you think?
Rate this book
عينا مونا
Cinquante-deux semaines : c’est le temps qu’il reste à Mona pour découvrir toute la beauté du monde.
C’est le temps que s’est donné son grand-père, un homme érudit et fantasque, pour l’initier, chaque mercredi après l’école, à une œuvre d’art, avant qu’elle ne perde, peut-être pour toujours, l’usage de ses yeux.
Ensemble, ils vont sillonner le Louvre, Orsay et Beaubourg.
Ensemble, ils vont s’émerveiller, s’émouvoir, s’interroger, happés par le spectacle d’un tableau ou d’une sculpture. Empruntant les regards de Botticelli, Vermeer, Goya, Courbet, Claudel, Kahlo ou Basquiat, Mona découvre le pouvoir de l’art et apprend le don, le doute, la mélancolie ou la révolte, un précieux trésor que son grand-père souhaite inscrire en elle à jamais.
Grand roman d’initiation à l’art et à la vie, histoire d’une relation solaire entre une petite fille et son grand-père, Les Yeux de Mona connaît un destin fabuleux : traduit dans plus de vingt pays avant même sa parution en France, c’est un phénomène international.
é
C’est le temps que s’est donné son grand-père, un homme érudit et fantasque, pour l’initier, chaque mercredi après l’école, à une œuvre d’art, avant qu’elle ne perde, peut-être pour toujours, l’usage de ses yeux.
Ensemble, ils vont sillonner le Louvre, Orsay et Beaubourg.
Ensemble, ils vont s’émerveiller, s’émouvoir, s’interroger, happés par le spectacle d’un tableau ou d’une sculpture. Empruntant les regards de Botticelli, Vermeer, Goya, Courbet, Claudel, Kahlo ou Basquiat, Mona découvre le pouvoir de l’art et apprend le don, le doute, la mélancolie ou la révolte, un précieux trésor que son grand-père souhaite inscrire en elle à jamais.
Grand roman d’initiation à l’art et à la vie, histoire d’une relation solaire entre une petite fille et son grand-père, Les Yeux de Mona connaît un destin fabuleux : traduit dans plus de vingt pays avant même sa parution en France, c’est un phénomène international.
é
524 pages, Paperback
First published January 31, 2024
1,688 people are currently reading
7,160 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 523 reviews
July 30, 2024
I love art, especially classical art. One of my favourite places in Paris was the Louvre and museums are always on my list whenever I go to new places. So this should have been the perfect book for me. After all, Thomas Schlesser is an art historian and he can talk beautifully about paintings. But he's also not a novelist and, I'm sorry to say, this was extremely visible in this book.
"Les Yeux de Mona"/ "Mona's Eyes" is an art history book that plays dress up as a novel. And herein lies the (my) problem with it: it's too didactic to be entertaining as a story and the art and discussions around the art are overpowering the plot, flimsy as it is.
The plot. Mona, a ten-year-old schoolgirl, suddenly experiences a bout of blindness. Although the episode is temporary, her parents, fearing it could become permanent, decide to consult a doctor. The doctor's examination reveals no physical issues and he recommends they see a psychiatrist. This responsibility falls to Mona's grandfather, Henry, an avid art enthusiast. However, instead of taking her to the psychiatrist, Henry brings Mona to various Parisian museums, wishing for her to always cherish the beauty of art should she become permanently blind.
Henry's plan spans 52 weeks, each Wednesday being reserved for a single, significant work of art, which they study and then analyze together. In the background, we also follow Mona's family and schoolmates, who each face their own challenges that affect their lives.
I feel that the plot was an excuse for Schlesser to showcase his knowledge about art. Somewhere along the way, I lost interest in Mona and her family and the the unfolding of events became predictable, ending with an anticlimactic conclusion which reminded me of Matt Haig (in fact, much of the book did, and I'm not a fan).
What I liked. The concept of the book was enjoyable - short chapters, each focused on a specific piece of art, with Mona and her grandfather analyzing and drawing life lessons from them. Schlesser's passion for art is evident. The way he describes the paintings and sculptures is vivid and really makes one see, with the mind's eyes, what most of them look like in real life. The book also includes photographs of the artworks, allowing readers to reference and study them in (more or less) detail after reading the descriptions.
The art and history lover in me also rejoiced at the trivia that Henry inserts into the conversations - bits and pieces about various artistic movements, about the lives of the artists and connections between the various artworks in the novel.
What I didn't like. Basically everything else, and it makes me sad. The plot felt forced and filled with insignificant details that did nothing to move the story along. Characterization is weak and unrealistic, the dialogues were sometimes absurd (I know Mona is supposed to be this intelligent 10-year-old to whom her grandfather speaks like he would with an adult, but there's no way she would understand all the art concepts Henry uses without extensive explanations) and the relationship and interactions between Mona and her parents were extremely cringy.
I didn't believe Mona as a child character - I think sometimes adults forget how they were as children and cannot write kids realistically.
I was also taken aback by the didactic tone of the novel. While I love learning about new things through fiction, I don't want to feel like I'm navigating a Wikipedia page or attending a lecture. And the whole novel felt exactly like a lecture. Schlesser seems like a good professor, but novels should offer more.
Minor annoyances. Grandparents persuading grandchildren to lie to their parents is not acceptable.
I felt iffy about the whole alcoholism subplot. It wasn't developed enough to seem real, and the way the other characters dealt with it made it seem like an afterthought.
Also, why do parents feel entitled to read their children's diaries?
"Les Yeux de Mona"/ "Mona's Eyes" is an art history book that plays dress up as a novel. And herein lies the (my) problem with it: it's too didactic to be entertaining as a story and the art and discussions around the art are overpowering the plot, flimsy as it is.
The plot. Mona, a ten-year-old schoolgirl, suddenly experiences a bout of blindness. Although the episode is temporary, her parents, fearing it could become permanent, decide to consult a doctor. The doctor's examination reveals no physical issues and he recommends they see a psychiatrist. This responsibility falls to Mona's grandfather, Henry, an avid art enthusiast. However, instead of taking her to the psychiatrist, Henry brings Mona to various Parisian museums, wishing for her to always cherish the beauty of art should she become permanently blind.
Henry's plan spans 52 weeks, each Wednesday being reserved for a single, significant work of art, which they study and then analyze together. In the background, we also follow Mona's family and schoolmates, who each face their own challenges that affect their lives.
I feel that the plot was an excuse for Schlesser to showcase his knowledge about art. Somewhere along the way, I lost interest in Mona and her family and the the unfolding of events became predictable, ending with an anticlimactic conclusion which reminded me of Matt Haig (in fact, much of the book did, and I'm not a fan).
What I liked. The concept of the book was enjoyable - short chapters, each focused on a specific piece of art, with Mona and her grandfather analyzing and drawing life lessons from them. Schlesser's passion for art is evident. The way he describes the paintings and sculptures is vivid and really makes one see, with the mind's eyes, what most of them look like in real life. The book also includes photographs of the artworks, allowing readers to reference and study them in (more or less) detail after reading the descriptions.
The art and history lover in me also rejoiced at the trivia that Henry inserts into the conversations - bits and pieces about various artistic movements, about the lives of the artists and connections between the various artworks in the novel.
What I didn't like. Basically everything else, and it makes me sad. The plot felt forced and filled with insignificant details that did nothing to move the story along. Characterization is weak and unrealistic, the dialogues were sometimes absurd (I know Mona is supposed to be this intelligent 10-year-old to whom her grandfather speaks like he would with an adult, but there's no way she would understand all the art concepts Henry uses without extensive explanations) and the relationship and interactions between Mona and her parents were extremely cringy.
I didn't believe Mona as a child character - I think sometimes adults forget how they were as children and cannot write kids realistically.
I was also taken aback by the didactic tone of the novel. While I love learning about new things through fiction, I don't want to feel like I'm navigating a Wikipedia page or attending a lecture. And the whole novel felt exactly like a lecture. Schlesser seems like a good professor, but novels should offer more.
Minor annoyances. Grandparents persuading grandchildren to lie to their parents is not acceptable.
I felt iffy about the whole alcoholism subplot. It wasn't developed enough to seem real, and the way the other characters dealt with it made it seem like an afterthought.
Also, why do parents feel entitled to read their children's diaries?
June 13, 2024
O initiere în viață prin intermediul artei.
T.S. reușește să trezească cititorului gustul pentru frumos.
Poate fi înțeleasă viața in absența artei ?
Putem face și un exercițiu: Cum ați stoca pentru restul vieții provizii de frumos dacă veți știi că peste un an veți orbi ?
Ce opera de artă ați inmagazina în memoria vizuală a creierului ?
O carte care va fi citită și recitită.
Un roman excepțional.
T.S. reușește să trezească cititorului gustul pentru frumos.
Poate fi înțeleasă viața in absența artei ?
Putem face și un exercițiu: Cum ați stoca pentru restul vieții provizii de frumos dacă veți știi că peste un an veți orbi ?
Ce opera de artă ați inmagazina în memoria vizuală a creierului ?
O carte care va fi citită și recitită.
Un roman excepțional.
March 23, 2025
A sus diez años, Mona sufre un extraño episodio de ceguera temporal. Los médicos, desconcertados, no son capaces de asegurar si es un suceso aislado o si es un preludio de ceguera. Mientras las pruebas se dilatan durante meses, Henry, el abuelo de Mona decide llevarla donde se conserva lo más hermoso y lo más humano, los museos. Para que, si su querida nieta acaba perdiendo la visión, tenga al menos ese recuerdo.
Así comienza un plan secreto, abuelo y nieta, durante 52 semanas, visitarán tres museos de Paris para observar cada día una única obra de arte.
Una novela que esconde en sus páginas un camino de iniciación a la historia del arte, pero también a la vida. Una historia de crecimiento y fin de la infancia aderezada con decenas de obras de arte. Uno de esos libros para leer a sorbitos, diría incluso un capítulo a la semana para acompañar así a Henry y Mona no solo en sus visitas, sino también en los tiempos de reflexión.
Esta historia está llena de aprendizajes maravillosos y pequeñas revoluciones como que, en este mundo veloz, lleno de estímulos de consumo rápido y pasivo, Henry decide frenar y apostar por “menos es más�, centrarse en una sola obra cada día. Entrenando así, sin que la pequeña lo note, su agudeza visual, paciencia, concentración y capacidad de análisis.
‘Los ojos de Mona� es absolutamente disfrutable tanto si tienes conocimientos e interés previo por el arte como si esta es tu primera aproximación. El autor pone al mismo nivel de validación los conocimientos técnicos y académicos de Henry sobre las obras de arte, como la visión emocional, inocente y sin adulterar de Mona.
Particularmente me quedo con la idea de tratar de volver a mirar “como si no supiéramos nada�, olvidar estilos, años y nombres y buscar conectar con la obra, en lo que transmite, en lo que cuenta� y para descubrir gracias a ello parte de ti e incluso comprender mejor el mundo que nos rodea.
Fascinada también por la selección que Henry prepara para Mona (y el autor para nosotros los lectores). En un momento puede parecer algo aleatoria, pero nada más alejado de la realidad. Una combinación de obras icónicas con obras menores relativamente desconocidas de grandes nombres de la historia del arte. Perfecto para reflexionar sobre la magia de las “obras olvidadas�. La historia del arte no son nombres, sino obras.
Una novela preciosa para aprender de arte y de la vida, que sirve para hablar de temas complicados como la enfermedad, la muerte, el trauma, la discriminación, la guerra� y mucho más a través de obras de arte y de esa relación tan bonita de abuelo � nieta (maestro � aprendiz), donde al final, ambos aprenden y se retroalimentan de la visión del otro.
Un libro estupendo y una gran reivindicación de la importancia de algo tan simple como “pararse y mirar�.
Así comienza un plan secreto, abuelo y nieta, durante 52 semanas, visitarán tres museos de Paris para observar cada día una única obra de arte.
Una novela que esconde en sus páginas un camino de iniciación a la historia del arte, pero también a la vida. Una historia de crecimiento y fin de la infancia aderezada con decenas de obras de arte. Uno de esos libros para leer a sorbitos, diría incluso un capítulo a la semana para acompañar así a Henry y Mona no solo en sus visitas, sino también en los tiempos de reflexión.
Esta historia está llena de aprendizajes maravillosos y pequeñas revoluciones como que, en este mundo veloz, lleno de estímulos de consumo rápido y pasivo, Henry decide frenar y apostar por “menos es más�, centrarse en una sola obra cada día. Entrenando así, sin que la pequeña lo note, su agudeza visual, paciencia, concentración y capacidad de análisis.
‘Los ojos de Mona� es absolutamente disfrutable tanto si tienes conocimientos e interés previo por el arte como si esta es tu primera aproximación. El autor pone al mismo nivel de validación los conocimientos técnicos y académicos de Henry sobre las obras de arte, como la visión emocional, inocente y sin adulterar de Mona.
Particularmente me quedo con la idea de tratar de volver a mirar “como si no supiéramos nada�, olvidar estilos, años y nombres y buscar conectar con la obra, en lo que transmite, en lo que cuenta� y para descubrir gracias a ello parte de ti e incluso comprender mejor el mundo que nos rodea.
Fascinada también por la selección que Henry prepara para Mona (y el autor para nosotros los lectores). En un momento puede parecer algo aleatoria, pero nada más alejado de la realidad. Una combinación de obras icónicas con obras menores relativamente desconocidas de grandes nombres de la historia del arte. Perfecto para reflexionar sobre la magia de las “obras olvidadas�. La historia del arte no son nombres, sino obras.
Una novela preciosa para aprender de arte y de la vida, que sirve para hablar de temas complicados como la enfermedad, la muerte, el trauma, la discriminación, la guerra� y mucho más a través de obras de arte y de esa relación tan bonita de abuelo � nieta (maestro � aprendiz), donde al final, ambos aprenden y se retroalimentan de la visión del otro.
Un libro estupendo y una gran reivindicación de la importancia de algo tan simple como “pararse y mirar�.
May 18, 2024
Dobra, bardzo, bardzo przepraszam, ale ja nie dam rady tego przeczytać do końca. Ta książka wywołała we mnie ogromną reakcję emocjonalną (jak chyba widać po niniejszej recenzji), ale niestety nie w tę stronę, w którą oczekiwałam.
Główna fabuła (pierwsze 20 stron) opiera się na tym, że Mona, dziesięcioletnia dziewczynka, ma przejściowy epizod utraty wzroku, który wraca jej po sześćdziesięciu trzech minutach. Lekarze nie wiedzą, co jej jest, robią testy, w których nic się nie pokazuje, nie mogą też stwierdzić, czy nie grozi jej trwała utrata wzroku. Jej dziadek, pasjonat historii sztuki, stwierdza więc, że co tydzień będzie prowadził ją do jednego z paryskich muzeów, w których będzie pokazywał jej kolejny obraz, by "w razie czego" miała w sobie wspomnienie prawdziwego piękna.
Brzmi całkiem okej, prawda? Trochę jak "Świat Zofii" z historią sztuki plus pseudomedycznym (ale jakże potrzebnym literacko) dodatkiem a la "Weronika postanawia umrzeć"? No otóż nie do końca.
Moim pierwszym problemem jest to, jak autor (czterdziestosześcioletni mężczyzna) od samego początku pisze o Monie. "A potem jej głowę, jej cudowną buzię w aureoli półdługich ciemnych włosów o płowych refleksach, jej twarz o ładnie wykrojonych ustach, otoczyła potworna skrzynia, w której huczało jak w fabryce". Możliwe, że tylko ja to tak odbieram i że przesadzam, ale w epoce #meToo i po doniesieniach o oficjelach różnych organizacji czy kiedyś szanowanych artystach niepokoi mnie taki sposób pisania o dzieciach. Zwłaszcza że w pierwszym "merytorycznym" rozdziale Mona ma też cały akapit, w którym wyraźnie boi się "utraty dziecięcej niewinności", do której prowadzi ją dziadek (tak, naprawdę to tak jest napisane, ja nawet tego nie wymyślam). MHM.
(Swoją drogą, ciekawe, że ktoś ma na tyle wysokie mniemanie o - jednak - dziełach sztuki wizualnej, by uważać, że ich analiza sprawi, że ktoś aż utraci nieodwracalnie swoją niewinność. Czy chodzi o to, że Wielkie Mądrości przekazywane przez dziadka na temat obrazów (np. że kobieta trzyma wazon albo że w renesansowej Florencji istniała taka instytucja jak mecenat) są tak Mądre, że aż intelekt głupiutkiej dziewczynki od nich wybuchnie? Czy że nie ma nic ważniejszego w życiu od Wielkiego Piękna, i dopiero gdy się je pozna - nieco biblijnie - można stać się prawdziwie dorosłym? I właściwie dlaczego to sześćdziesięcioletni mężczyzna wprowadza swoją wnuczkę w moment utraty niewinności? Tak wiele pytań, tak mało odpowiedzi).
Jako drugi problem postrzegam to, że oczywiście powieściowy dziadek jest uwielbianą przez Monę Wyrocznią, Dyspensorium Życiowej Mądrości i Wiedzy o Sztuce, który przez swoje wykłady o sztuce Naucza Prawdziwych Uczuć, jednocześnie przemycając wiedzę. Naprawdę rozumiem, że istnieją osoby, które mają taką relację z własnymi dziadkami (i super dla nich!), ale kreowanie przez dorosłego mężczyznę nieskazitelnej, idealnej, uwielbianej postaci brzmi nieco... narcystycznie? Wrażenie to potęguje opatrzenie każdego rozdziału moralitetowym podtytułem (np. Sandro Boticcelli "Naucz się brać", Leonardo da Vinci "Uśmiechaj się do życia"), który ma przekazywać Wielką Mądrość. Owe maksymy stają się oczywiście główną osią wyjaśnień w danym rozdziale - bo przecież wiadomo, że dziadek nie opisuje danego obrazu tylko tak po prostu (bo np. jest ładny, barwny, ciekawy albo np. ktoś napisał o nim dobrą książkę), tylko aby Przekazać Wielkie Mądrości Życiowe W Skondensowanej Formie. Bo, wiecie, Dziadek Jest Niezwykle Mądry, a wnuczka malutka, głupiutka i bez osobowości, którą trzeba jej wtłoczyć siłą.
Trzecim (i niestety nie ostatnim) problemem jest to, jak w sumie naiwnie i pretensjonalnie napisana jest ta książka w części dotyczącej dzieł sztuki. Jasne, mimo wieloletniej pasji do sztuki i zdawania z historii sztuki matury nie jestem ekspertką, i jestem pewna, że osoba, która nigdy nie miała z tą dziedziną kontaktu, mogłaby znaleźć coś dla siebie w licznych opisach obrazów. Po paru rozdziałach stają się one jednak mocno powtarzalne, a dialogi rozprawiające o dziele - po prostu dość naiwne i "niebrzmiące". Tak, we fragmentach, które dałam radę zmęczyć, jest sporo wiedzy, której autorowi nie odmawiam, jednak są one napisane tak naiwnie i z dość pozorowanym ciągiem logicznym, że trudno jest przez nie przebrnąć; odpowiedzi Mony natomiast tak pozorne i nienaturalne, że można aż zgrzytnąć zębami.
Czwartym (i największym) wyzwaniem dla mnie jako czytelniczki jest jednak scena z początku, w której dziadek Mony dowiaduje się, że dziewczynka ma od swojego lekarza ścisłe zalecenie cotygodniowych wizyt u psychiatry dziecięcego. Obiecuje jej rodzicom, że się tym zajmie (pozwalając im myśleć, że będzie, zgodnie z ich życzeniem, prowadzał ich córkę do psychiatry). Po chwili jednak ów dziadek, osoba bez żadnego wykształcenia medycznego, niebędąca lekarzem, ratownikiem, pielęgniarzem ani położnikiem stwierdza arbitralnie, że "Nie będzie chodził z wnuczką do psychiatry, co to, to nie...", i że wbrew zaleceniom lekarza odbędzie z nią swoją krucjatę po muzeach. Co więcej, gdy dziewczynka podczas pierwszego wyjścia pyta go o lekarza, pyta ją (dziesięciolatkę!), czy chce do psychiatry iść. Po przeczącej odpowiedzi obiecuje jej, że nie pójdzie do lekarza, jeśli będzie uważnie przyglądać się temu, co jest w muzeum, i że brak wizyty jej nie zaszkodzi.
I wiecie co? Ta książka mogłaby być największym i najwspanialszym arcydziełem kiedykolwiek napisanym, ale tak wprost wyrażona (i nijak nie skrytykowana, bardziej przedstawiana jako coś "uroczego") pogarda do psychiatrii dziecięcej i do dbania o zdrowie psychiczne powinna moim zdaniem sprawić, że ta książka w ogóle nie zostanie nigdzie wydana. Oszukańcze i lekceważące stwierdzenie dziadka, który uważa, że zna się lepiej od lekarzy na zdrowiu psychicznym własnej wnuczki, jest toksyczne i szkodliwe, i jest wyrażeniem tego, co po prostu bezpośrednio zaszkodziło setkom tysięcy ludzi na świecie - "bo przecież moje dziecko jest normalne, nie potrzebuje psychiatry ani psychologa". W Polsce psychiatria dziecięca właściwie nie funkcjonuje, w 2023 roku w Polsce próbę samobójczą podjęło 2139 osób do 18. roku życia (!!!!), z czego 146 (!!!!) zakończyło się ich zgonem. Statystyka jest przerażająca, a stan dostępu do opieki medycznej czy (wciąż) stygmatyzacji osób chorych psychicznie (np. na depresję) budzi popłoch. I, nie wiem, może jedno z największych wydawnictw w Polsce mogłoby pomyśleć o tym, ZANIM wyda książkę z takimi tezami, a potem zacznie ją reklamować jako bestseller? Zwłaszcza że nie jest to jedna przypadkowa uwaga wywołująca zgrzytanie zębów, tylko motor napędzający całą fabułę. Dziwi mnie, że nikt tego nie wyłapał, i dziwią mnie wszelkie pochlebne recenzje.
Dla mnie dość niepokojąca i wkurzająca strata pieniędzy, czasu i nerwów. Chyba jednak wrócę do swoich "głupiutkich" romansów, które jednak (zaskakująco) prezentują o wiele więcej zdrowych wzorców niż ta szkodliwa, nibynaukowa szmira.
Główna fabuła (pierwsze 20 stron) opiera się na tym, że Mona, dziesięcioletnia dziewczynka, ma przejściowy epizod utraty wzroku, który wraca jej po sześćdziesięciu trzech minutach. Lekarze nie wiedzą, co jej jest, robią testy, w których nic się nie pokazuje, nie mogą też stwierdzić, czy nie grozi jej trwała utrata wzroku. Jej dziadek, pasjonat historii sztuki, stwierdza więc, że co tydzień będzie prowadził ją do jednego z paryskich muzeów, w których będzie pokazywał jej kolejny obraz, by "w razie czego" miała w sobie wspomnienie prawdziwego piękna.
Brzmi całkiem okej, prawda? Trochę jak "Świat Zofii" z historią sztuki plus pseudomedycznym (ale jakże potrzebnym literacko) dodatkiem a la "Weronika postanawia umrzeć"? No otóż nie do końca.
Moim pierwszym problemem jest to, jak autor (czterdziestosześcioletni mężczyzna) od samego początku pisze o Monie. "A potem jej głowę, jej cudowną buzię w aureoli półdługich ciemnych włosów o płowych refleksach, jej twarz o ładnie wykrojonych ustach, otoczyła potworna skrzynia, w której huczało jak w fabryce". Możliwe, że tylko ja to tak odbieram i że przesadzam, ale w epoce #meToo i po doniesieniach o oficjelach różnych organizacji czy kiedyś szanowanych artystach niepokoi mnie taki sposób pisania o dzieciach. Zwłaszcza że w pierwszym "merytorycznym" rozdziale Mona ma też cały akapit, w którym wyraźnie boi się "utraty dziecięcej niewinności", do której prowadzi ją dziadek (tak, naprawdę to tak jest napisane, ja nawet tego nie wymyślam). MHM.
(Swoją drogą, ciekawe, że ktoś ma na tyle wysokie mniemanie o - jednak - dziełach sztuki wizualnej, by uważać, że ich analiza sprawi, że ktoś aż utraci nieodwracalnie swoją niewinność. Czy chodzi o to, że Wielkie Mądrości przekazywane przez dziadka na temat obrazów (np. że kobieta trzyma wazon albo że w renesansowej Florencji istniała taka instytucja jak mecenat) są tak Mądre, że aż intelekt głupiutkiej dziewczynki od nich wybuchnie? Czy że nie ma nic ważniejszego w życiu od Wielkiego Piękna, i dopiero gdy się je pozna - nieco biblijnie - można stać się prawdziwie dorosłym? I właściwie dlaczego to sześćdziesięcioletni mężczyzna wprowadza swoją wnuczkę w moment utraty niewinności? Tak wiele pytań, tak mało odpowiedzi).
Jako drugi problem postrzegam to, że oczywiście powieściowy dziadek jest uwielbianą przez Monę Wyrocznią, Dyspensorium Życiowej Mądrości i Wiedzy o Sztuce, który przez swoje wykłady o sztuce Naucza Prawdziwych Uczuć, jednocześnie przemycając wiedzę. Naprawdę rozumiem, że istnieją osoby, które mają taką relację z własnymi dziadkami (i super dla nich!), ale kreowanie przez dorosłego mężczyznę nieskazitelnej, idealnej, uwielbianej postaci brzmi nieco... narcystycznie? Wrażenie to potęguje opatrzenie każdego rozdziału moralitetowym podtytułem (np. Sandro Boticcelli "Naucz się brać", Leonardo da Vinci "Uśmiechaj się do życia"), który ma przekazywać Wielką Mądrość. Owe maksymy stają się oczywiście główną osią wyjaśnień w danym rozdziale - bo przecież wiadomo, że dziadek nie opisuje danego obrazu tylko tak po prostu (bo np. jest ładny, barwny, ciekawy albo np. ktoś napisał o nim dobrą książkę), tylko aby Przekazać Wielkie Mądrości Życiowe W Skondensowanej Formie. Bo, wiecie, Dziadek Jest Niezwykle Mądry, a wnuczka malutka, głupiutka i bez osobowości, którą trzeba jej wtłoczyć siłą.
Trzecim (i niestety nie ostatnim) problemem jest to, jak w sumie naiwnie i pretensjonalnie napisana jest ta książka w części dotyczącej dzieł sztuki. Jasne, mimo wieloletniej pasji do sztuki i zdawania z historii sztuki matury nie jestem ekspertką, i jestem pewna, że osoba, która nigdy nie miała z tą dziedziną kontaktu, mogłaby znaleźć coś dla siebie w licznych opisach obrazów. Po paru rozdziałach stają się one jednak mocno powtarzalne, a dialogi rozprawiające o dziele - po prostu dość naiwne i "niebrzmiące". Tak, we fragmentach, które dałam radę zmęczyć, jest sporo wiedzy, której autorowi nie odmawiam, jednak są one napisane tak naiwnie i z dość pozorowanym ciągiem logicznym, że trudno jest przez nie przebrnąć; odpowiedzi Mony natomiast tak pozorne i nienaturalne, że można aż zgrzytnąć zębami.
Czwartym (i największym) wyzwaniem dla mnie jako czytelniczki jest jednak scena z początku, w której dziadek Mony dowiaduje się, że dziewczynka ma od swojego lekarza ścisłe zalecenie cotygodniowych wizyt u psychiatry dziecięcego. Obiecuje jej rodzicom, że się tym zajmie (pozwalając im myśleć, że będzie, zgodnie z ich życzeniem, prowadzał ich córkę do psychiatry). Po chwili jednak ów dziadek, osoba bez żadnego wykształcenia medycznego, niebędąca lekarzem, ratownikiem, pielęgniarzem ani położnikiem stwierdza arbitralnie, że "Nie będzie chodził z wnuczką do psychiatry, co to, to nie...", i że wbrew zaleceniom lekarza odbędzie z nią swoją krucjatę po muzeach. Co więcej, gdy dziewczynka podczas pierwszego wyjścia pyta go o lekarza, pyta ją (dziesięciolatkę!), czy chce do psychiatry iść. Po przeczącej odpowiedzi obiecuje jej, że nie pójdzie do lekarza, jeśli będzie uważnie przyglądać się temu, co jest w muzeum, i że brak wizyty jej nie zaszkodzi.
I wiecie co? Ta książka mogłaby być największym i najwspanialszym arcydziełem kiedykolwiek napisanym, ale tak wprost wyrażona (i nijak nie skrytykowana, bardziej przedstawiana jako coś "uroczego") pogarda do psychiatrii dziecięcej i do dbania o zdrowie psychiczne powinna moim zdaniem sprawić, że ta książka w ogóle nie zostanie nigdzie wydana. Oszukańcze i lekceważące stwierdzenie dziadka, który uważa, że zna się lepiej od lekarzy na zdrowiu psychicznym własnej wnuczki, jest toksyczne i szkodliwe, i jest wyrażeniem tego, co po prostu bezpośrednio zaszkodziło setkom tysięcy ludzi na świecie - "bo przecież moje dziecko jest normalne, nie potrzebuje psychiatry ani psychologa". W Polsce psychiatria dziecięca właściwie nie funkcjonuje, w 2023 roku w Polsce próbę samobójczą podjęło 2139 osób do 18. roku życia (!!!!), z czego 146 (!!!!) zakończyło się ich zgonem. Statystyka jest przerażająca, a stan dostępu do opieki medycznej czy (wciąż) stygmatyzacji osób chorych psychicznie (np. na depresję) budzi popłoch. I, nie wiem, może jedno z największych wydawnictw w Polsce mogłoby pomyśleć o tym, ZANIM wyda książkę z takimi tezami, a potem zacznie ją reklamować jako bestseller? Zwłaszcza że nie jest to jedna przypadkowa uwaga wywołująca zgrzytanie zębów, tylko motor napędzający całą fabułę. Dziwi mnie, że nikt tego nie wyłapał, i dziwią mnie wszelkie pochlebne recenzje.
Dla mnie dość niepokojąca i wkurzająca strata pieniędzy, czasu i nerwów. Chyba jednak wrócę do swoich "głupiutkich" romansów, które jednak (zaskakująco) prezentują o wiele więcej zdrowych wzorców niż ta szkodliwa, nibynaukowa szmira.
July 26, 2024
Ochii Monei este o călătorie initiatica în lumea artei, în care ne sunt descrise si explicate tablourile, originile lor, contextul istoric și social, chiar și viețile pictorilor, o lecție de arta, dar si de istorie, care nu trebuie citita, ci studiata.
Un curs de istoria artei de o nemaipomenita eruditie, ne invata sa privim o pictura si sa-i intelegem profunzimile detaliilor si mesajelor prin intermediul celor 52 de opere de arta ca 52 de lecții asupra vieții și a lumii.
Cartea are un efect ciudat, te face sa te iei la întrecere cu personajele, sa studiezi întâi pictura încercând sa-l deslușesti detaliile și sensurile, înainte ca ele sa fie atât de clar revelate de autor.
Este o lecție de arta de care te bucuri cu regretul de a nu putea sa vizitezi Parisul si sa vezi cu ochii tai toate aceste capodopere pe masura ce o citesti.
Un curs de istoria artei de o nemaipomenita eruditie, ne invata sa privim o pictura si sa-i intelegem profunzimile detaliilor si mesajelor prin intermediul celor 52 de opere de arta ca 52 de lecții asupra vieții și a lumii.
Cartea are un efect ciudat, te face sa te iei la întrecere cu personajele, sa studiezi întâi pictura încercând sa-l deslușesti detaliile și sensurile, înainte ca ele sa fie atât de clar revelate de autor.
Este o lecție de arta de care te bucuri cu regretul de a nu putea sa vizitezi Parisul si sa vezi cu ochii tai toate aceste capodopere pe masura ce o citesti.
August 12, 2024
Un roman despre artă, mai precis despre 52 de lucrări, unele foarte cunoscute publicului larg, altele mai puțin. Un roman bun care are la bază prietenia dintre un bunic și nepoata lui, Mona.
Ceea ce este minunat în această carte este ideea autorului (critic de artă), de a explica și de a aduce în fața cititorilor printr-o poveste ușoară, lumea fascinantă a artei în fața căreia rămânem, de multe ori, muți de uimire și încântare. Cartea cuprinde 52 de lucrări monumentale (adunate în 52 de capitole), explicate foarte frumos și pe înțelesul tuturor; 52 de pictori celebrii și viața lor tumultoasă.
Un roman bun care trebuie adăugat în lectura facultativa a elevilor, începând chiar din gimnaziu.
Ceea ce este minunat în această carte este ideea autorului (critic de artă), de a explica și de a aduce în fața cititorilor printr-o poveste ușoară, lumea fascinantă a artei în fața căreia rămânem, de multe ori, muți de uimire și încântare. Cartea cuprinde 52 de lucrări monumentale (adunate în 52 de capitole), explicate foarte frumos și pe înțelesul tuturor; 52 de pictori celebrii și viața lor tumultoasă.
Un roman bun care trebuie adăugat în lectura facultativa a elevilor, începând chiar din gimnaziu.
July 24, 2024
Bunu daha sonra tekrar deneyeceğim çünkü 100 sayfa okumuş halimle bazı sinirimi bozan şeyler var (kitaptaki eser isimleriyle yanında gelenlerin tutmaması, ilgili bölümlere ilgili eserlerin basılmamış olması ve kelimelerle tasvir edilmesi gibi).
GÜNCELLEME: 1 aydır görebileceğim yerde durduğundan dayanamadım aldım yine elime ama bu sefer annemden öğrendiğim hızlı okuma tekniğiyle ilerledim. Öncelikle şunu söyleyeyim: sanatı severim; üniversitede bölümüm iletişim olmasına rağmen sanat okulu tercih ettiğim için o dönem sanat tarihi dersi de aldım. O derslerde de aynı bu kitaptaki gibi sanatçıları, akımları, vs. tanıtıyorlardı ancak onlar çok şükür bu kadar didaktik değildi. Arka kapakta yazarın "okuru görmeyi öğrenmeye davet ettiği" yazılmış ama hayır; gayet ayrıntılı bir şekilde söz konusu eserde ne görmemiz gerektiğini anlatıyor. Zaten kitapla birlikte gelen posterimsi ekteki sayılı eser dışında hiçbirini google'lamadan göremiyorsunuz çünkü orijinalinde yer almalarına rağmen ilgili görsellere Türkçe çevirisinde yer verilmemiş. Bunun üstüne bir de "bakarak, görerek" değerlendirmeniz gereken eserler italik fontla, uzun uzun YAZIYLA tasvir edilmiş. Seçilen 52 esere Mona'nın durumuyla ilgili kurgu hikayeyi destekleyici şekilde karar verildiğini düşünmüştüm ama şu an ondan bile emin değilim çünkü tamamen 'dedişko'nun torununa "sanata giriş" yapması için kurgulanmış bir hikayeydi. Schlesser'in alanında uzman olduğundan hiç şüphem yok ama kurgu meselesini de becerememiş.
"Yine sosyal medyanın abartmalarına aldandık" demeyeceğim çünkü lansmandır, vs.'dir patlamadan önce gören bir sanatsever arkadaşım sırf sanat odaklı olduğu için heyecanlanıp kitaptan bahsetmişti ve sonrasında beraber okumaya karar vermiştik. Çıkışı süresince heyecanlanıp abartanlar okuduktan sonra da aynı hisleri taşıyacaklar mı çok merak ediyorum. Ben bir daha böyle bir promise'e aldanmak yerine ilgimi çeken, merakımı uyandıran eserleri kendim araştırıp, ne hissettiğime, gördüğüme kendim karar vererek devam edeceğim eskisi gibi...
GÜNCELLEME: 1 aydır görebileceğim yerde durduğundan dayanamadım aldım yine elime ama bu sefer annemden öğrendiğim hızlı okuma tekniğiyle ilerledim. Öncelikle şunu söyleyeyim: sanatı severim; üniversitede bölümüm iletişim olmasına rağmen sanat okulu tercih ettiğim için o dönem sanat tarihi dersi de aldım. O derslerde de aynı bu kitaptaki gibi sanatçıları, akımları, vs. tanıtıyorlardı ancak onlar çok şükür bu kadar didaktik değildi. Arka kapakta yazarın "okuru görmeyi öğrenmeye davet ettiği" yazılmış ama hayır; gayet ayrıntılı bir şekilde söz konusu eserde ne görmemiz gerektiğini anlatıyor. Zaten kitapla birlikte gelen posterimsi ekteki sayılı eser dışında hiçbirini google'lamadan göremiyorsunuz çünkü orijinalinde yer almalarına rağmen ilgili görsellere Türkçe çevirisinde yer verilmemiş. Bunun üstüne bir de "bakarak, görerek" değerlendirmeniz gereken eserler italik fontla, uzun uzun YAZIYLA tasvir edilmiş. Seçilen 52 esere Mona'nın durumuyla ilgili kurgu hikayeyi destekleyici şekilde karar verildiğini düşünmüştüm ama şu an ondan bile emin değilim çünkü tamamen 'dedişko'nun torununa "sanata giriş" yapması için kurgulanmış bir hikayeydi. Schlesser'in alanında uzman olduğundan hiç şüphem yok ama kurgu meselesini de becerememiş.
"Yine sosyal medyanın abartmalarına aldandık" demeyeceğim çünkü lansmandır, vs.'dir patlamadan önce gören bir sanatsever arkadaşım sırf sanat odaklı olduğu için heyecanlanıp kitaptan bahsetmişti ve sonrasında beraber okumaya karar vermiştik. Çıkışı süresince heyecanlanıp abartanlar okuduktan sonra da aynı hisleri taşıyacaklar mı çok merak ediyorum. Ben bir daha böyle bir promise'e aldanmak yerine ilgimi çeken, merakımı uyandıran eserleri kendim araştırıp, ne hissettiğime, gördüğüme kendim karar vererek devam edeceğim eskisi gibi...
April 8, 2025
sanatı ve sanat tarihini çok seven biri olarak hayal kırıklığına uğradım. kitabın kapağındaki vaat büyüleyiciydi: sanatın büyüsüne bir yolculuk, dokunaklı bir hikâyeyle harmanlanmış tablolar.. maalesef içeriğe baktığımda, bu beklentimin çok gerisinde kaldı.
schlesser’ın sanat tarihine olan birikimi elbette etkileyici. yine de bu birikim, kitabı edebi anlamda taşıyacak kadar yeterli gelmedi bana. yer yer kendimi bir karakterin duygularına yaklaşmak yerine, sanat tarihi 101 okuyormuş gibi hissettim. keşke biraz daha edebi olsaydı, keşke karakterlerin duygularına dokunabilseydi. bir de mona’nın neredeyse her konuşmasında dedişko demesi beni fazlasıyla irite etti. belki sevimli bir detay olarak düşünülmüş ancak bana yapay geldi ve bir yerden sonra karaktere ısınamadım. haliyle hikâyeye de tam olarak giremedim.
schlesser eğer sanatı bu kadar detaylı anlatmak istiyorsa, keşke doğrudan bir sanat tarihi kitabı yazsaymış. çünkü bir roman yalnızca bilgiyle yetinemez, duygu da lazım, karakterin iç dünyasına da girebilmeliyiz. ne yazık ki bu kitapta bunların eksikliğini fazlasıyla hissettim.
schlesser’ın sanat tarihine olan birikimi elbette etkileyici. yine de bu birikim, kitabı edebi anlamda taşıyacak kadar yeterli gelmedi bana. yer yer kendimi bir karakterin duygularına yaklaşmak yerine, sanat tarihi 101 okuyormuş gibi hissettim. keşke biraz daha edebi olsaydı, keşke karakterlerin duygularına dokunabilseydi. bir de mona’nın neredeyse her konuşmasında dedişko demesi beni fazlasıyla irite etti. belki sevimli bir detay olarak düşünülmüş ancak bana yapay geldi ve bir yerden sonra karaktere ısınamadım. haliyle hikâyeye de tam olarak giremedim.
schlesser eğer sanatı bu kadar detaylı anlatmak istiyorsa, keşke doğrudan bir sanat tarihi kitabı yazsaymış. çünkü bir roman yalnızca bilgiyle yetinemez, duygu da lazım, karakterin iç dünyasına da girebilmeliyiz. ne yazık ki bu kitapta bunların eksikliğini fazlasıyla hissettim.
January 13, 2025
Pirmos penkios žvaigždutės šiemet. Knyga pagavo nuo pirmo puslapio ir buvo sunku padėt į šalį. Ir ne tik dėl jautrios ir gražios senelio ir anūkės draugystės, bet ir dėl meno istorijos pamokų.
Autorius mus nukelia į Paryžių ir supažindina su Mona - dešimtmete, kuri netikėtai vienai valandai prarado regėjimą. Senelis jos tėvams pažada ją kas savaitę vesti pas vaikų psichologą, bet išties veda kitur - į garsiausius meno muziejus, mat nori anūkei parodyti viską, ką gražiausio sukūrė žmogus, jei jos apakimas staiga pasikartotų ir užsitęstų. Ir taip mums papasakojama apie keliasdešimt garsiausių, o kartais ir nepelnytai ne tokių garsių meno šedevrų.
Nuo da Vinčio iki Fridos Kahlo, nuo Van Gogo iki Marinos Abramovič. Nuo drobių ir skulptūrų iki performansų ir fotografijos. Ir senelis Monai ne tik apibūdina pasirinktą objektą: jis papasakoja jo istoriją ar priešistorę, įdomiausius faktus apie menininkų gyvenimus bei likimus. Labai patiko knyga. Gyva, informatyvi, kartu ir smagi ir jautri. Kadangi apie kūrinius klausinėja dešimtmetė, tad atsakymai visada pateikti labai suprantamai, tad net menu nesidomintis žmogus apie jį iš šios knygos gali suprasti labai daug. Juk būna, kartais žiūri į nupieštus penkis brūkšnius ir nesupranti, kodėl tai kabo muziejuje. Viskas čia ypatingai paaiškinta. Žinoma, šalia muziejų lankymų, knygoje skaitome ie apie Monos šeimos gyvenimą, dramas, kas dar labiau pagyvina skaitymą. Knygoje yra visų apkalbamų kūrinių įklijos, tad skaitymas užsitęsė, mat atidžiai kiekvieną tyrinėjau. Didelė mano rekomendacija.
Autorius mus nukelia į Paryžių ir supažindina su Mona - dešimtmete, kuri netikėtai vienai valandai prarado regėjimą. Senelis jos tėvams pažada ją kas savaitę vesti pas vaikų psichologą, bet išties veda kitur - į garsiausius meno muziejus, mat nori anūkei parodyti viską, ką gražiausio sukūrė žmogus, jei jos apakimas staiga pasikartotų ir užsitęstų. Ir taip mums papasakojama apie keliasdešimt garsiausių, o kartais ir nepelnytai ne tokių garsių meno šedevrų.
Nuo da Vinčio iki Fridos Kahlo, nuo Van Gogo iki Marinos Abramovič. Nuo drobių ir skulptūrų iki performansų ir fotografijos. Ir senelis Monai ne tik apibūdina pasirinktą objektą: jis papasakoja jo istoriją ar priešistorę, įdomiausius faktus apie menininkų gyvenimus bei likimus. Labai patiko knyga. Gyva, informatyvi, kartu ir smagi ir jautri. Kadangi apie kūrinius klausinėja dešimtmetė, tad atsakymai visada pateikti labai suprantamai, tad net menu nesidomintis žmogus apie jį iš šios knygos gali suprasti labai daug. Juk būna, kartais žiūri į nupieštus penkis brūkšnius ir nesupranti, kodėl tai kabo muziejuje. Viskas čia ypatingai paaiškinta. Žinoma, šalia muziejų lankymų, knygoje skaitome ie apie Monos šeimos gyvenimą, dramas, kas dar labiau pagyvina skaitymą. Knygoje yra visų apkalbamų kūrinių įklijos, tad skaitymas užsitęsė, mat atidžiai kiekvieną tyrinėjau. Didelė mano rekomendacija.
May 7, 2024
Mmm, la verdad es que este libro me ha dejado una sensación descafeinada. Esperaba una historia emotiva, en la que un abuelo lleva a su nieta de 10 años que parece que va a perder la vista a visitar los tres museos más importantes de Paris y mostrarle la belleza (y la vida) antes de que se quede ciega. Pero ha resultado ser un compendio de historia del arte (ojo, que me encanta la historia del arte, pero no es lo que buscaba aquí) mezclado con pinceladas de la historia de Mona y su familia y la misteriosa muerte de su abuela. No es lo que esperaba y la verdad es que me ha decepcionado bastante. 2.5⭐️
June 12, 2024
Rompich.
Les yeux de Mona est un bon documentaire, du genre qui aurait probablement fonctionné dans une boutique de musée sous la forme de « découvrir l’histoire de l’art moderne et contemporaine pour les nuls » ou en introduction à l’histoire de l’art pour des lycéens / des licences. Et c’est tout ce que ça me fait. L’histoire autour n’est qu’un prétexte assez fallacieux pour justifier le terme de « roman », les personnages ne sont pas crédibles, ni dans leur façon d’être, ni dans leur façon d’être perçu et les dialogues peuvent entrer dans le palmarès des « cette phrase n’a jamais été prononcée ». J’admets que c’est assez satisfaisant quand tout s’emboîte et a une raison d’être, mais Mona n’agit pas comme une enfant de 10 ans, même un peu plus mature que la moyenne, mais comme la représentation forcée d’une petite génie qu’a un adulte qui n’a pas croisé d’enfants depuis au moins 20 ans. Ni ses dialogues, ni son recul, ni sa pensée, ni sa façon d’être (même en prenant en compte son intelligence émotionnelle ou non, son obligation de grandir vite avec son père barrique à vin et sa maladie dont elle cache tout) n’ont semblé à un seul moment crédible. Aussi ses échanges avec son grand-père et l’admiration des foules qui les suivent aurait peut-être fonctionné dans un roman pour un public de 10 � 13 ans, pas une œuvre vendue comme un roman touchant et complexe sur l’art.
Pour le reste, malheureusement c’est ce côté documentaire qui est trop lourd pour en faire un roman qu’on a envie de reprendre. Comme me l’ont dit certaines personnes, au bout de 10 chapitres « on a compris le principe ». C’est un livre à picorer mais qui n’aurait pas dû être vendu comme un roman (oui oui je sais, ça fait vendre, tout ça, et wiwi c’est comme Les Mondes de Sophie, wiwi).
Bonus tout de même pour la jaquette de la couverture (qui est tout de même une plaie dès qu’il s’agit de le mettre en circulation dans une bibliothèque).
Les yeux de Mona est un bon documentaire, du genre qui aurait probablement fonctionné dans une boutique de musée sous la forme de « découvrir l’histoire de l’art moderne et contemporaine pour les nuls » ou en introduction à l’histoire de l’art pour des lycéens / des licences. Et c’est tout ce que ça me fait. L’histoire autour n’est qu’un prétexte assez fallacieux pour justifier le terme de « roman », les personnages ne sont pas crédibles, ni dans leur façon d’être, ni dans leur façon d’être perçu et les dialogues peuvent entrer dans le palmarès des « cette phrase n’a jamais été prononcée ». J’admets que c’est assez satisfaisant quand tout s’emboîte et a une raison d’être, mais Mona n’agit pas comme une enfant de 10 ans, même un peu plus mature que la moyenne, mais comme la représentation forcée d’une petite génie qu’a un adulte qui n’a pas croisé d’enfants depuis au moins 20 ans. Ni ses dialogues, ni son recul, ni sa pensée, ni sa façon d’être (même en prenant en compte son intelligence émotionnelle ou non, son obligation de grandir vite avec son père barrique à vin et sa maladie dont elle cache tout) n’ont semblé à un seul moment crédible. Aussi ses échanges avec son grand-père et l’admiration des foules qui les suivent aurait peut-être fonctionné dans un roman pour un public de 10 � 13 ans, pas une œuvre vendue comme un roman touchant et complexe sur l’art.
Pour le reste, malheureusement c’est ce côté documentaire qui est trop lourd pour en faire un roman qu’on a envie de reprendre. Comme me l’ont dit certaines personnes, au bout de 10 chapitres « on a compris le principe ». C’est un livre à picorer mais qui n’aurait pas dû être vendu comme un roman (oui oui je sais, ça fait vendre, tout ça, et wiwi c’est comme Les Mondes de Sophie, wiwi).
Bonus tout de même pour la jaquette de la couverture (qui est tout de même une plaie dès qu’il s’agit de le mettre en circulation dans une bibliothèque).
January 28, 2025
Knygos apie meną man visada bus tos, į kurias rankos tiesis greičiausiai. Čia juk net anotacijos pernelyg įsigilinusi neperskaičiau � pamačiau, kad senelis anūkę po muziejus vedžioja, man to pakako, kad užkabintų. Net medicininiai niuansai taip nesudomino, kaip potencialios kalbos apie meną.
Dešimtmetė Mona netikėtai apanka. Valandai. Ir po to regėjimas taip pat, kaip dingo � sugrįžta. Monos tėvai sunerimsta, kreipiasi į medikus. Mergaitei atliekami įvairiausi tyrimai, ji lanko hipnozės seansus, tačiau gydytojai pataria ir psichoterapiją. O štai šios užduoties imasi Monos senelis. Tik vietoje psichiatro jis kiekvieną trečiadienį vedasi anūkę apžiūrėti vis kito meno kūrinio. Vizitai muziejuose dažniausiai užsibaigia gražiomis išvadomis apie gyvenimą, o kur dar tai, kad be galo daug sužinome apie kūrėjus.
Pati buvau visuose trijuose muziejuose, mačiau šiuos kūrinius ar bent dalį jų. Nežinau, ar man tinka ir patinka tokia pernelyg išsami analizė. Priminė mokyklą, teksto suvokimą, kai kūrinyje paminimas obuolys neva turėjo užslėptas reikšmes. Ne visada jos būna. Kartais menas tiesiog tėra menas. Duoklė receptoriams, pasitenkinimui. Kai jau mintis būna, dažniausiai nelabai ją autoriai ir slepia. Vis tik buvo ir labai daug įdomių istorijų apie pačius menininkus, jų gyvenimą, draugystes, įtaką vienas kitam.
Paburbėsiu. Senelis kalba apie transcendencializmą, apie segregaciją, apie įvairius religinius, kultūrinius reiškinius dešimtmetei anūkei taip, lyg kalbėtųsi su sau lygiu draugu. Nuostabu. Bendravimas su vaiku kaip su sau lygiu yra nuostabu. Tik ne tada, kai po visų egzistencializmų, krakeliūrų ir kitokių terminų mergaitė senelio nedrąsiai paklausia � o kas yra psichiatras? Skaitai ir supranti, kad vaikas kaži ar bent pusę to, kuo dalinosi senelis, suprato�
Įdomu skaityti buvo apie autorius, kūrėjus, jų gyvenimus. Štai čia buvo pati įdomiausia knygos dalis, tų pastraipų apie kūrėjus laukdavau ir nekantraudavau, kol jas pasiekdavau. Tačiau esu pasimetusi ir šiek tiek nesupratau to noro sudėti tiek daug kūrinių ir apie juos pasakyti tiek mažai. Juk dažniausiai laimi kokybė, o ne kiekybė. Būtent tokį įspūdį man ši knyga ir paliko. Praplaukimas paviršiumi, nors idėja galėjo savyje talpinti ištisas gelmes.
Leidyklos dovana.
Susitikime instagrame:
Dešimtmetė Mona netikėtai apanka. Valandai. Ir po to regėjimas taip pat, kaip dingo � sugrįžta. Monos tėvai sunerimsta, kreipiasi į medikus. Mergaitei atliekami įvairiausi tyrimai, ji lanko hipnozės seansus, tačiau gydytojai pataria ir psichoterapiją. O štai šios užduoties imasi Monos senelis. Tik vietoje psichiatro jis kiekvieną trečiadienį vedasi anūkę apžiūrėti vis kito meno kūrinio. Vizitai muziejuose dažniausiai užsibaigia gražiomis išvadomis apie gyvenimą, o kur dar tai, kad be galo daug sužinome apie kūrėjus.
Pati buvau visuose trijuose muziejuose, mačiau šiuos kūrinius ar bent dalį jų. Nežinau, ar man tinka ir patinka tokia pernelyg išsami analizė. Priminė mokyklą, teksto suvokimą, kai kūrinyje paminimas obuolys neva turėjo užslėptas reikšmes. Ne visada jos būna. Kartais menas tiesiog tėra menas. Duoklė receptoriams, pasitenkinimui. Kai jau mintis būna, dažniausiai nelabai ją autoriai ir slepia. Vis tik buvo ir labai daug įdomių istorijų apie pačius menininkus, jų gyvenimą, draugystes, įtaką vienas kitam.
Paburbėsiu. Senelis kalba apie transcendencializmą, apie segregaciją, apie įvairius religinius, kultūrinius reiškinius dešimtmetei anūkei taip, lyg kalbėtųsi su sau lygiu draugu. Nuostabu. Bendravimas su vaiku kaip su sau lygiu yra nuostabu. Tik ne tada, kai po visų egzistencializmų, krakeliūrų ir kitokių terminų mergaitė senelio nedrąsiai paklausia � o kas yra psichiatras? Skaitai ir supranti, kad vaikas kaži ar bent pusę to, kuo dalinosi senelis, suprato�
Įdomu skaityti buvo apie autorius, kūrėjus, jų gyvenimus. Štai čia buvo pati įdomiausia knygos dalis, tų pastraipų apie kūrėjus laukdavau ir nekantraudavau, kol jas pasiekdavau. Tačiau esu pasimetusi ir šiek tiek nesupratau to noro sudėti tiek daug kūrinių ir apie juos pasakyti tiek mažai. Juk dažniausiai laimi kokybė, o ne kiekybė. Būtent tokį įspūdį man ši knyga ir paliko. Praplaukimas paviršiumi, nors idėja galėjo savyje talpinti ištisas gelmes.
Leidyklos dovana.
Susitikime instagrame:
March 8, 2024
L’engouement est légitime. Quel roman! Écrit d’une main de maitre, ce roman, à mi-chemin en littérature contemporaine et initiation à l’histoire de l’art, est un genre en soi. Accompagné d’une jaquette dépliable (belle initiative de la part de l’éditeur) qui nous permet d’avoir un visuel rapide sur les 52 œuvres concernées.
J’aime bien l’art visuel, mais je ne m’y connais pas vraiment, alors j’ai certainement appris beaucoup de choses, que les amateurs plus versés dans le sujet pourront peut-être trouver plus simplistes. Cela pourrait également sembler intimidant, l’art, et surtout l’histoire de l’art peut faire cet effet aux néophytes, mais ne vous laissez pas repousser si facilement, car le tout est très accessible, bien vulgariser et agréable à lire. Le format roman, conserve le dessus sur le côté «pédagogique».
L’histoire est touchante. Les personnages et leur relation, le lien grand-père-petite-fille est magnifiquement bien exploité, sont vrais et attachants. J’ai bien aimé les leçons de vie, qu’apportent chacune des œuvres que l’on rencontre, certaines m’ont laissé un peu plus indifférent, mais la majorité d’entre-elle, sans être extrêmement forte ou révélatrice d’un secret des temps anciens, offraient plutôt une vérité simple, mais si importante et trop souvent négligée, voir oubliée.
Un roman à mettre entre toutes les mains.
J’aime bien l’art visuel, mais je ne m’y connais pas vraiment, alors j’ai certainement appris beaucoup de choses, que les amateurs plus versés dans le sujet pourront peut-être trouver plus simplistes. Cela pourrait également sembler intimidant, l’art, et surtout l’histoire de l’art peut faire cet effet aux néophytes, mais ne vous laissez pas repousser si facilement, car le tout est très accessible, bien vulgariser et agréable à lire. Le format roman, conserve le dessus sur le côté «pédagogique».
L’histoire est touchante. Les personnages et leur relation, le lien grand-père-petite-fille est magnifiquement bien exploité, sont vrais et attachants. J’ai bien aimé les leçons de vie, qu’apportent chacune des œuvres que l’on rencontre, certaines m’ont laissé un peu plus indifférent, mais la majorité d’entre-elle, sans être extrêmement forte ou révélatrice d’un secret des temps anciens, offraient plutôt une vérité simple, mais si importante et trop souvent négligée, voir oubliée.
Un roman à mettre entre toutes les mains.
June 21, 2024
Orice in afara de tablouri e o aiureala in cartea asta, nici macar simpatica. Povestea Monei e neverosimila, prost scrisa, Schlesser e aici un istoric al artei cu veleitati de psiholog. Mona nu e credibila, si autorul se chinuie sa o treaca de la copil la adult si inapoi, relatiile cu parintii sunt cel putin bizare, temele - repetitive si personajele - schematice. Istoria orbirii Monei este superficiala si fantasmagorica.
Dar tablourile si povestea lor - foarte faine, singurul motiv pentru care merita citita cartea asta. As fi preferat sa fi fost onest prezentata ca ‘L’art pour les nuls� / ‘Art for dummies�, decat sa o impacheteze in atatea valuri incerte si stangace de asa-zisa literatura.
Dar tablourile si povestea lor - foarte faine, singurul motiv pentru care merita citita cartea asta. As fi preferat sa fi fost onest prezentata ca ‘L’art pour les nuls� / ‘Art for dummies�, decat sa o impacheteze in atatea valuri incerte si stangace de asa-zisa literatura.
January 6, 2025
Cât m-a chinuit cartea asta! Și cât m-am chinuit eu cu ea... Sincer, nu simt că sunt 3⭐️ pline și cinstite, dar simt că aș face o nedreptate să îi dau 2.
Povestea pleacă de la un episod de orbire al Monei, o puștoaică de 10 ani. Deși medicii nu descoperă nimic anormal cu vederea fetei, planeaza încă posibilitatea de orbire definitivă a fetei. Din aceasta cauză, bunicul ei decide să îi arate Monei ce are lumea mai frumos: culorile, prin prisma artei. Așa încep cei doi periplul printre picturi, una pe săptămână, în cele mai emblematice muzee de arta din Paris: Luvru, Orsay și Centrul Pompidou.
Pe partea de artă, descrierea picturilor, detaliile despre artiști, simbolistica tablourilor, cartea are 10⭐️, nu 5. Pentru un neconsumator de artă, a fost excepțională și un imbold să încerc să fac exerciții de genul și singură. Dar, pe partea de poveste, a fost de domeniul fantasticului. Poate autorul a vrut să cunoaștem un copil mega-ultra-super-dotat, dar pentru cei 10 ani ai ei, Mona, în 80% din cazuri, vorbește peste nivelul meu de inteligență. Îmi e greu să cred că la vârsta aia reușești să faci un copil să îți expună simbolistica unor tablouri în doar un an, nu mai zic de stăpânirea termenilor ori a perioadelor din artă... Plus că toată atitudinea ei, de la fată cuminte la mica rebela față de părinți... nerealist total. Pentru asta, părerea mea, steluța din oficiu e suficientă.
Toată această lipsă de credibilitate mi-a îngreunat tare lectura și, oricât am incercat să o trec cu vederea, nu am reușit. Îmi pare rău, pentru mine e un caz clasic de ,,eu, nu tu". Altfel, pentru acumularea de cunoștințe impresionante despre tablouri si pictori celebri, consultați cartea cu încredere! 👍🏻
,,,... pierderea este condiția indispensabilă a senzației vitale, a intensității prezente... Să crești înseamnă să pierzi."
Povestea pleacă de la un episod de orbire al Monei, o puștoaică de 10 ani. Deși medicii nu descoperă nimic anormal cu vederea fetei, planeaza încă posibilitatea de orbire definitivă a fetei. Din aceasta cauză, bunicul ei decide să îi arate Monei ce are lumea mai frumos: culorile, prin prisma artei. Așa încep cei doi periplul printre picturi, una pe săptămână, în cele mai emblematice muzee de arta din Paris: Luvru, Orsay și Centrul Pompidou.
Pe partea de artă, descrierea picturilor, detaliile despre artiști, simbolistica tablourilor, cartea are 10⭐️, nu 5. Pentru un neconsumator de artă, a fost excepțională și un imbold să încerc să fac exerciții de genul și singură. Dar, pe partea de poveste, a fost de domeniul fantasticului. Poate autorul a vrut să cunoaștem un copil mega-ultra-super-dotat, dar pentru cei 10 ani ai ei, Mona, în 80% din cazuri, vorbește peste nivelul meu de inteligență. Îmi e greu să cred că la vârsta aia reușești să faci un copil să îți expună simbolistica unor tablouri în doar un an, nu mai zic de stăpânirea termenilor ori a perioadelor din artă... Plus că toată atitudinea ei, de la fată cuminte la mica rebela față de părinți... nerealist total. Pentru asta, părerea mea, steluța din oficiu e suficientă.
Toată această lipsă de credibilitate mi-a îngreunat tare lectura și, oricât am incercat să o trec cu vederea, nu am reușit. Îmi pare rău, pentru mine e un caz clasic de ,,eu, nu tu". Altfel, pentru acumularea de cunoștințe impresionante despre tablouri si pictori celebri, consultați cartea cu încredere! 👍🏻
,,,... pierderea este condiția indispensabilă a senzației vitale, a intensității prezente... Să crești înseamnă să pierzi."
February 21, 2025
Cu puternice note didactice, cartea asta aș recomanda-o ca pe-un manual de istoria artei pentru copiii de gimnaziu și din primii ani de liceu. De-aș fi profesor de educație plastică, sigur, ar fi una dintre cărțile mele de căpătâi. Deși povestea ramă nu m-a cucerit, povestea celor 52 de opere de artă m-a făcut să duc cartea până la capăt, reușind să-mi propună multe istorii și biografii inedite: Bonheur, Georgia O'Keeffe, Hanna Höch, Niki de Saint Phalle, Christian Boltanski.
June 2, 2024
Am fost cu ochii pe acest roman încă de la apariția sa în Franța și m-am bucurat enorm să îl găsesc tradus și la noi de Daniel Nicolescu. Orice roman în care se pomenește melanjul dintre artă și istorie, tivit pe alocuri cu lecții de viață, îmi merge direct la inimă (ca de pildă "Natură moartă" de Sarah Winman).
Thomas Schlesser, critic și expert în artă, lasă să se reflecte prin "Ochii Monei" o lucrare excelentă, inteligent scrisă, ce deapănă povestea unei fetiță în vârstă de zece ani, atinsă nemilos de mâna tragediei: ar putea orbi permanent în orice moment. Bunicul fetiței, impunătorul domn Henry Vuillemin, sau Dadé cum îl alintă Mona, decide să-i arate fetiței, timp de un an de zile, în fiecare miercuri, câte o capodopera de artă aflată la muzeul Luvru, muzeul Orsay și Centrul de artă Pompidou. Dacă fetița ulterior își va pierde vederea, va avea ca alinare în întunericul bolii, aceste frumuseți vizuale acumulate prin analiza detaliată a 52 de lucrări de artă, executate de cei mai mari artiști ai lumii.
Nu am putut să nu găsesc acest roman o vastă metaforă, cu toții suntem Mona, prinși în ablepsia prozaică a vieții, arta tranformându-se în panaceu de culori si forme, menit să ne aline obscurul existențial.
M-a impresionat ingeniozitatea cu care scriitorul a conceput două planuri narative, două lumi în care Mona pendulează, încercând să își găsească un echilibru interior: viața de elevă și prietenă, clipele petrecute alături de doi părinți ușor disfuncționali și momentele trăite alături de Dadé ce ne poartă într-o călătorie magnifică prin cele mai frumoase tablouri din istoria picturii.
Alături de Mona și preaiubitul ei bunic am învățat lucruri noi, chiar dacă știam puțin despre istoria artei și mă gândesc că pentru începători, este o carte ce poate funcționa ca fundament în inițierea în lumea artei. Utilitatea pedagogică a romanului nu este împovărătoare tocmai datorită stilului cu care scriitorul prezintă și descrie fiecare tablou: sprinten, relaxant, pornind de la o analiză simplă, văzută prin ochii unui copil. În inima cărții sunt atașate 52 de fotografii cu operele de artă pe care Mona și Dadé le discută, ceea ce pentru cititor funcționază ca un stimul formidabil pentru a vedea, citi și înțelege arta cu mijloace proprii, pe baza propriilor capacități de observație.
Să nu vă intimideze circumferința romanului, capitolele sunt scurte și se citesc ușor, fiecare purtând un titlu semnificativ, explicat doar la finele fragmentului, trădând o ușoară tentă filozofică a lecturii. Preferatul meu va rămâne capitolul numărul 40 �.
"...imaginația cheamă întotdeauna și mai multă imaginație, pentru că aleargă de-a lungul unei spirale care se hrănește din propria ei mișcare. Tabloul acesta ne povestește exaltarea miraculoasă pe care o trăiești închipuindu-ți lucrurile din ce în ce mai profund, și ne poftește să avem încredere în această fenomenală facultate, mulțumită căreia invizibilul devine vizibil și improbabilul, posibil."
Thomas Schlesser, critic și expert în artă, lasă să se reflecte prin "Ochii Monei" o lucrare excelentă, inteligent scrisă, ce deapănă povestea unei fetiță în vârstă de zece ani, atinsă nemilos de mâna tragediei: ar putea orbi permanent în orice moment. Bunicul fetiței, impunătorul domn Henry Vuillemin, sau Dadé cum îl alintă Mona, decide să-i arate fetiței, timp de un an de zile, în fiecare miercuri, câte o capodopera de artă aflată la muzeul Luvru, muzeul Orsay și Centrul de artă Pompidou. Dacă fetița ulterior își va pierde vederea, va avea ca alinare în întunericul bolii, aceste frumuseți vizuale acumulate prin analiza detaliată a 52 de lucrări de artă, executate de cei mai mari artiști ai lumii.
Nu am putut să nu găsesc acest roman o vastă metaforă, cu toții suntem Mona, prinși în ablepsia prozaică a vieții, arta tranformându-se în panaceu de culori si forme, menit să ne aline obscurul existențial.
M-a impresionat ingeniozitatea cu care scriitorul a conceput două planuri narative, două lumi în care Mona pendulează, încercând să își găsească un echilibru interior: viața de elevă și prietenă, clipele petrecute alături de doi părinți ușor disfuncționali și momentele trăite alături de Dadé ce ne poartă într-o călătorie magnifică prin cele mai frumoase tablouri din istoria picturii.
Alături de Mona și preaiubitul ei bunic am învățat lucruri noi, chiar dacă știam puțin despre istoria artei și mă gândesc că pentru începători, este o carte ce poate funcționa ca fundament în inițierea în lumea artei. Utilitatea pedagogică a romanului nu este împovărătoare tocmai datorită stilului cu care scriitorul prezintă și descrie fiecare tablou: sprinten, relaxant, pornind de la o analiză simplă, văzută prin ochii unui copil. În inima cărții sunt atașate 52 de fotografii cu operele de artă pe care Mona și Dadé le discută, ceea ce pentru cititor funcționază ca un stimul formidabil pentru a vedea, citi și înțelege arta cu mijloace proprii, pe baza propriilor capacități de observație.
Să nu vă intimideze circumferința romanului, capitolele sunt scurte și se citesc ușor, fiecare purtând un titlu semnificativ, explicat doar la finele fragmentului, trădând o ușoară tentă filozofică a lecturii. Preferatul meu va rămâne capitolul numărul 40 �.
"...imaginația cheamă întotdeauna și mai multă imaginație, pentru că aleargă de-a lungul unei spirale care se hrănește din propria ei mișcare. Tabloul acesta ne povestește exaltarea miraculoasă pe care o trăiești închipuindu-ți lucrurile din ce în ce mai profund, și ne poftește să avem încredere în această fenomenală facultate, mulțumită căreia invizibilul devine vizibil și improbabilul, posibil."
June 13, 2024
Mona'nın Gözleri'ni roman değil de kurgu dışı, sanat tarihine giriş kitabı olarak değerlendirseydim daha yüksek puan verirdim ama bu kitap roman olarak ne yazık ki oldukça başarısız bulduğum bir kitap oldu. Öncelikle karakter yaratımları çok başarısız. Ne Mona küçük bir kız çocuğu gibi ne de dedesi yaşlı bir adam gibi. Diyalogları okurken şaşkınlık içinde kaldım. Chat gpt yazmış gibi, duygusuz, monoton. Mona'nın sürekli dedişko demesi bile okuma zevkimi baltaladı. Her tablonun önüne geçtiklerinde, diyaloglar yüzünden bir vikipedia sayfası açmış da onu okuyormuş gibi hissettim. 52 tane tabloyu okurlara öğretmek için bir kamu spotu hazırlanmış sanki. Arka plandaki Mona'nın kör olma ihtimali hikayeye hareket katsın diye yaratılmış ama o bile olmamış. Daha uzun uzun da yazarım ama bu kitap için çalışan, emek veren genç insanları gördüm o yüzden susacağım. Kitapta yer alan 52 tabloya internetten açıp bakabilir, yaklaşık 400 dakikanızı buna harcayabilirsiniz diye düşünüyorum. Thomas bey lütfen siz edebiyatla ilgilenmeyin, sanat tarihinde ders vermeye devam.
April 2, 2025
"..no kura brīža varam uzskatīt, ka priekšmets kļūst par mākslas darbu?" (326.lpp.)
Vai tev ir kādreiz licies, ka grāmata tevi novēro?!
Droši vien es būtu paslīdējusi šai grāmatai garām, ja ne vien Aija kādu dienu neizmestu nejaušu frāzi, norādot, cik negaidīti interesanta ir "Monas acis". Man arī gribējās zināt, kas slēpjas aiz šī hipnotizējošā vāka, no kura skatiena nav iespējams izbēgt pat istabas tālākajā stūrī.
Sākumā vajadzēja ieskrieties, lai patiesi aptveru, cik ļoti aizraujoša, hipnotiska un daudzslāņaina ir ne tikai šī grāmata, bet arī mākslas pasaule. Nav jau tā, ka es to nezinātu, mākslas skolā mums bija aizraujošas stundas ar mākslas vēstures skolotāju, kas prata interesanti ne tikai iziet cauri gadsimtiem, bet arī iesaistīt skolēnus šajā tapšanas procesā. Tomēr šī grāmata atver vēl kādu pasauli, kas liek daudz ne tik ļoti likt saprast, bet aicina filosofēt, kā katrs no darbiem reflektē uz tevi kā mākslas patērētāju un, cik liela nozīmē ir šiem mākslas baudītājiem, jo bez viņiem nebūtu arī nozīmes pašai mākslai.
"Monas acis" ir kā ierasties trīs ēdienu vakariņās dārgā restorānā, kurā ir uzkodas- ikdienas stāsts cauri 52 nodaļām, kurā galvenā varone Mona dodas savās ikdienas gaitās, viņas ģimenes līkloči un personiskā trauma, kas kā mistiskais noslēpums vijas cauri visam romānam.
Tad ir pirmais ēdiens, kurā ik trešdienu gada garumā vectēvs ved Monu uz dažādām mākslas galerijām, bet nevis skrienot cauri telpām, bet ik reizi fokusējoties tikai uz kādu konkrētu mākslas objektu, analizējot, atklājot vairāk par autoru, lokāciju, ideju un stāstu "ārpus bildes", kam bieži vien ir vēl lielāka nozīmē, kā fiziski redzamajam.
".."gandrīz nekas" veido visas dzīves burvību; pietiek ar šo "gandrīz neko", lai mūsu dzīve izgaismotos. Bez šī "gandrīz nekā", kas mums paslīd garām, lietas nebūtu tādas, kādas tās ir. Vajag tikai kaut ko, nezin ko, un tās kļūst pēkšņi izsmalcinātas." (229.lpp.)
Tad seko vēl viens vakariņu ēdiens, kurā katrs no 52 mākslas darbiem tiek vizuāli aprakstīts, kas atklāj, ka izstāstīt redzamo, nebūt nav tik vienkārši, atrodot pareizos vārdus, kas liek paraudzīties uz to pašu lietu tikaino cita skatu punkta. Šeit saskatīju līdzības ar grāmatu atsauksmju rakstīšanu- dienu no dienas liekas, ka aptrūksies vārdi, lai pastāstītu par katru no tām, liekas, ka iespējama tikai atkārtošanās, nākas atkāpties un paraudzīties no malas, lai saredzētu atšķirīgo.
Un tad nāk deserts- tā ir paša lasītāja interakcija ar grāmatu un ikvienu mākslas darbu. Šeit nākas vērt vaļā nenovērtējamo palīgu ( labāk vienreiz redzēt, nekā daudzkārt dzirdēt, vai ne)- vākā paslēpto mākslas darbu bilžu kolāžu. Lai cik detalizēti nebūtu mākslas darbu apraksti, redzēt tos ir pilnīgi cita lieta. Arī lasītājs, gluži kā Mona interpretē redzēto, sajūtot ikviena darba pievilkšanās vai atgrūšanas centru, ejot cauri mākslas darbiem trīs dažādās galerijās- Luvrā, Orsē, Bobūrā.
Vai skatīšos uz mākslas darbiem savādāk, kā iepriekš?! Noteikti viss nav tikai tas, ko mēs saredzam, bet arī kā interpretējam un, cik daudz mēs zinām aizkulises par redzamo. Mākslas pasaule ir aizraujoša, bet šī grāmata lika uz to visu paraudzīties vēl pastirpinātāk.
Iesaku visiem mākslas mīļotājiem un tiem, kuri varbūt ar skepsi raugās uz mūsdienu mākslu.
Ja es būtu mākslas vēstures skolotāja, es katru stundu ņemtu vienu no šiem darbiem un analizētu kopā ar Monu un viņas vectēvu. Ļoti interesants un interaktīvs materiāls, lai kopā darbotos ar bērniem.
4 zvaigznes
Tomā Šlerērs ir mākslas vēsturnieks, šis ir viņa pirmais prozas darbs.
"Kad naivi pieejam mākslas vēsturei, mēs domājam, ka daiļrade cenšas izteikt tikai skaistas lietas. Bet tas ir nepareizi: glezniecība, skulptūra, fotogrāfija, literatūra, mūzika un teātris sakustina visslēptākos mūsu būtības slāņus un tos saasina, ieskaitot bailes." (346.lpp.)
Vai tev ir kādreiz licies, ka grāmata tevi novēro?!
Droši vien es būtu paslīdējusi šai grāmatai garām, ja ne vien Aija kādu dienu neizmestu nejaušu frāzi, norādot, cik negaidīti interesanta ir "Monas acis". Man arī gribējās zināt, kas slēpjas aiz šī hipnotizējošā vāka, no kura skatiena nav iespējams izbēgt pat istabas tālākajā stūrī.
Sākumā vajadzēja ieskrieties, lai patiesi aptveru, cik ļoti aizraujoša, hipnotiska un daudzslāņaina ir ne tikai šī grāmata, bet arī mākslas pasaule. Nav jau tā, ka es to nezinātu, mākslas skolā mums bija aizraujošas stundas ar mākslas vēstures skolotāju, kas prata interesanti ne tikai iziet cauri gadsimtiem, bet arī iesaistīt skolēnus šajā tapšanas procesā. Tomēr šī grāmata atver vēl kādu pasauli, kas liek daudz ne tik ļoti likt saprast, bet aicina filosofēt, kā katrs no darbiem reflektē uz tevi kā mākslas patērētāju un, cik liela nozīmē ir šiem mākslas baudītājiem, jo bez viņiem nebūtu arī nozīmes pašai mākslai.
"Monas acis" ir kā ierasties trīs ēdienu vakariņās dārgā restorānā, kurā ir uzkodas- ikdienas stāsts cauri 52 nodaļām, kurā galvenā varone Mona dodas savās ikdienas gaitās, viņas ģimenes līkloči un personiskā trauma, kas kā mistiskais noslēpums vijas cauri visam romānam.
Tad ir pirmais ēdiens, kurā ik trešdienu gada garumā vectēvs ved Monu uz dažādām mākslas galerijām, bet nevis skrienot cauri telpām, bet ik reizi fokusējoties tikai uz kādu konkrētu mākslas objektu, analizējot, atklājot vairāk par autoru, lokāciju, ideju un stāstu "ārpus bildes", kam bieži vien ir vēl lielāka nozīmē, kā fiziski redzamajam.
".."gandrīz nekas" veido visas dzīves burvību; pietiek ar šo "gandrīz neko", lai mūsu dzīve izgaismotos. Bez šī "gandrīz nekā", kas mums paslīd garām, lietas nebūtu tādas, kādas tās ir. Vajag tikai kaut ko, nezin ko, un tās kļūst pēkšņi izsmalcinātas." (229.lpp.)
Tad seko vēl viens vakariņu ēdiens, kurā katrs no 52 mākslas darbiem tiek vizuāli aprakstīts, kas atklāj, ka izstāstīt redzamo, nebūt nav tik vienkārši, atrodot pareizos vārdus, kas liek paraudzīties uz to pašu lietu tikaino cita skatu punkta. Šeit saskatīju līdzības ar grāmatu atsauksmju rakstīšanu- dienu no dienas liekas, ka aptrūksies vārdi, lai pastāstītu par katru no tām, liekas, ka iespējama tikai atkārtošanās, nākas atkāpties un paraudzīties no malas, lai saredzētu atšķirīgo.
Un tad nāk deserts- tā ir paša lasītāja interakcija ar grāmatu un ikvienu mākslas darbu. Šeit nākas vērt vaļā nenovērtējamo palīgu ( labāk vienreiz redzēt, nekā daudzkārt dzirdēt, vai ne)- vākā paslēpto mākslas darbu bilžu kolāžu. Lai cik detalizēti nebūtu mākslas darbu apraksti, redzēt tos ir pilnīgi cita lieta. Arī lasītājs, gluži kā Mona interpretē redzēto, sajūtot ikviena darba pievilkšanās vai atgrūšanas centru, ejot cauri mākslas darbiem trīs dažādās galerijās- Luvrā, Orsē, Bobūrā.
Vai skatīšos uz mākslas darbiem savādāk, kā iepriekš?! Noteikti viss nav tikai tas, ko mēs saredzam, bet arī kā interpretējam un, cik daudz mēs zinām aizkulises par redzamo. Mākslas pasaule ir aizraujoša, bet šī grāmata lika uz to visu paraudzīties vēl pastirpinātāk.
Iesaku visiem mākslas mīļotājiem un tiem, kuri varbūt ar skepsi raugās uz mūsdienu mākslu.
Ja es būtu mākslas vēstures skolotāja, es katru stundu ņemtu vienu no šiem darbiem un analizētu kopā ar Monu un viņas vectēvu. Ļoti interesants un interaktīvs materiāls, lai kopā darbotos ar bērniem.
4 zvaigznes
Tomā Šlerērs ir mākslas vēsturnieks, šis ir viņa pirmais prozas darbs.
"Kad naivi pieejam mākslas vēsturei, mēs domājam, ka daiļrade cenšas izteikt tikai skaistas lietas. Bet tas ir nepareizi: glezniecība, skulptūra, fotogrāfija, literatūra, mūzika un teātris sakustina visslēptākos mūsu būtības slāņus un tos saasina, ieskaitot bailes." (346.lpp.)
February 23, 2025
“Losing is the indispensable condition for feeling alive.�
The threat of a terrible illness is the catalyst for 10-year-old Mona and her grandfather to place value on their intergenerational relationship and the power of art.
In supporting his grandchild’s positive outlook and memory storage, Henri plans to use the next 52 Wednesdays to visit 52 works of art. He helps her find a balance between darkness and beauty as they experience the healing power of art.
Reading was slow on this one because (despite the wonderful explanations of each piece of art) I needed to see the piece for myself. That’s not a bad thing going slow, don’t get me wrong. Just be prepared to reach for Google or an art book if you want to see what’s being described.
I loved the advice given to his granddaughter: “Mona, go towards what you risk.�
I can see why this is such a popular book. It’s emotionally rich and healing.
I was gifted this copy by Europa Editions and NetGalley and was under no obligation to provide a review.
The threat of a terrible illness is the catalyst for 10-year-old Mona and her grandfather to place value on their intergenerational relationship and the power of art.
In supporting his grandchild’s positive outlook and memory storage, Henri plans to use the next 52 Wednesdays to visit 52 works of art. He helps her find a balance between darkness and beauty as they experience the healing power of art.
Reading was slow on this one because (despite the wonderful explanations of each piece of art) I needed to see the piece for myself. That’s not a bad thing going slow, don’t get me wrong. Just be prepared to reach for Google or an art book if you want to see what’s being described.
I loved the advice given to his granddaughter: “Mona, go towards what you risk.�
I can see why this is such a popular book. It’s emotionally rich and healing.
I was gifted this copy by Europa Editions and NetGalley and was under no obligation to provide a review.
June 22, 2024
O duioasă poveste de iubire între un bunic și nepoata sa, a căror legătură profundă se consolidează sub amenințarea unui diagnostic cumplit și îi conduce către vindecare prin(tre) capodoperele din ilustrele muzee de artă ale Parisului: Luvru, Orsay, Beaubourg. Iubire, secrete de familie, istoria artei, copilărie, viață, moarte, pierdere - toate reunite într-un roman perfect pentru vacanța de vară.
“De altfel, în asta consta ucenicia copilăriei: pierderea. Începând cu însăși pierderea copilăriei. Aflăm ce a fost, pierzând-o, și aflăm că vom pierde totul, mereu. Vom afla că pierderea este condiția indispensabilă a senzației vitale, a intensității prezente. Credem că, făcându-ne mari, adunăm câștig după câștig: câștig de experiență de cunoaștere, câștiguri materiale. E însă o amăgire. Să crești înseamnă să pierzi. Să-ți trăiești viața înseamnă să accepți s-o pierzi. Să-ți trăiești viața înseamnă să știi să-ți iei rămas-bun de la ea în fiece clipă�.
“De altfel, în asta consta ucenicia copilăriei: pierderea. Începând cu însăși pierderea copilăriei. Aflăm ce a fost, pierzând-o, și aflăm că vom pierde totul, mereu. Vom afla că pierderea este condiția indispensabilă a senzației vitale, a intensității prezente. Credem că, făcându-ne mari, adunăm câștig după câștig: câștig de experiență de cunoaștere, câștiguri materiale. E însă o amăgire. Să crești înseamnă să pierzi. Să-ți trăiești viața înseamnă să accepți s-o pierzi. Să-ți trăiești viața înseamnă să știi să-ți iei rămas-bun de la ea în fiece clipă�.
April 25, 2024
"Malować oznacza przede wszystkim kochać"
Do paryskich muzeów wybrałabym się z przyjemnością ponownie bogatsza o wiedzę i emocje, które niesie dzisiejsza premiera „Oczy Mony� autorstwa historyka sztuki Thomasa Schlessera. Bo okazuje się, że nawet takiego laika, jak ja, można nauczyć uważności na sztukę, na jej piękno, głębię i symbolikę.
I � co więcej � nie trzeba udawać się do Luwru, d’Orsey i Pompidou, by móc sprawdzić, czy pięćdziesiąt dwa dzieła, o których w książce mowa wywrą na Was podobne wrażenie, jak na dziesięcioletniej Monie i jej dziadku erudycie, Henrym. Na obwolucie znajdziecie zdjęcie każdego z nich i wierzcie mi, że świetnie się bawiłam próbując najpierw sama w nich jak najwięcej dostrzec, a później spoglądając na nie ponownie oczami Mony i jej dziadka.
Powieść ta ma jednak nie tylko wymiar edukacyjny, ale jest przede wszystkim poruszającą historią pięknych i pełnych czułości relacji rodzinnych, prawdziwej więzi dziadka i wnuczki. Dziewczynki, która z niewyjaśnionych przyczyn miewa utraty wzroku i istnieje ryzyko, że kiedyś będzie spoglądać tylko w ciemność. I Henry’ego kochającego wszystko, co piękne, którego celem jest, by wnuczka właśnie to piękno miała pod powiekami i we wspomnieniach, jeśli wydarzy się najgorsze.
Uczą się od siebie wzajemnie dawania, brania i oddawania. Biorą lekcje życia odkrywając piękno i mądrość sztuki, której rolą jest poruszać "najgłębsze warstwy naszego jestestwa" i wyostrzać również nasze lęki. Zgodnie ze słowami Edvarda Muncha "sztuka jest formą obrazu przepuszczonego przez nerwy człowieka � jego serce � jego mózg � jego oko", a emocje, których Mona doświadcza każdego tygodnia swojej muzealnej terapii budują jej dojrzałość i wrażliwość na innych, uczą ją czegoś o świecie i o niej samej.
I każdy z nas może wynieść z tej powieści wiele, jeśli zagłębi się w nią nieśpiesznie i da sobie czas, by dojrzeć bijące z niej światło. Światło, które przelewa się i do naszych serc za sprawą ujmujących bohaterów i ich historii, bogactwa emocji i doznań płynących z lepszego zrozumienia i dostrzeżenia głębszych znaczeń dzieł, do którego kluczem są słowa dziadka Mony. Bo zarówno sztuka, jak i życie kryje znacznie więcej niż to, co widziane oczami i warto zatrzymać się w codziennym biegu, by to dostrzec.
To powieść przepiękna i wartościowa w każdym wymiarze, z której bohaterami chciałoby się bez końca przemierzać korytarze paryskich muzeów, a potem... pójść na lody.
Do paryskich muzeów wybrałabym się z przyjemnością ponownie bogatsza o wiedzę i emocje, które niesie dzisiejsza premiera „Oczy Mony� autorstwa historyka sztuki Thomasa Schlessera. Bo okazuje się, że nawet takiego laika, jak ja, można nauczyć uważności na sztukę, na jej piękno, głębię i symbolikę.
I � co więcej � nie trzeba udawać się do Luwru, d’Orsey i Pompidou, by móc sprawdzić, czy pięćdziesiąt dwa dzieła, o których w książce mowa wywrą na Was podobne wrażenie, jak na dziesięcioletniej Monie i jej dziadku erudycie, Henrym. Na obwolucie znajdziecie zdjęcie każdego z nich i wierzcie mi, że świetnie się bawiłam próbując najpierw sama w nich jak najwięcej dostrzec, a później spoglądając na nie ponownie oczami Mony i jej dziadka.
Powieść ta ma jednak nie tylko wymiar edukacyjny, ale jest przede wszystkim poruszającą historią pięknych i pełnych czułości relacji rodzinnych, prawdziwej więzi dziadka i wnuczki. Dziewczynki, która z niewyjaśnionych przyczyn miewa utraty wzroku i istnieje ryzyko, że kiedyś będzie spoglądać tylko w ciemność. I Henry’ego kochającego wszystko, co piękne, którego celem jest, by wnuczka właśnie to piękno miała pod powiekami i we wspomnieniach, jeśli wydarzy się najgorsze.
Uczą się od siebie wzajemnie dawania, brania i oddawania. Biorą lekcje życia odkrywając piękno i mądrość sztuki, której rolą jest poruszać "najgłębsze warstwy naszego jestestwa" i wyostrzać również nasze lęki. Zgodnie ze słowami Edvarda Muncha "sztuka jest formą obrazu przepuszczonego przez nerwy człowieka � jego serce � jego mózg � jego oko", a emocje, których Mona doświadcza każdego tygodnia swojej muzealnej terapii budują jej dojrzałość i wrażliwość na innych, uczą ją czegoś o świecie i o niej samej.
I każdy z nas może wynieść z tej powieści wiele, jeśli zagłębi się w nią nieśpiesznie i da sobie czas, by dojrzeć bijące z niej światło. Światło, które przelewa się i do naszych serc za sprawą ujmujących bohaterów i ich historii, bogactwa emocji i doznań płynących z lepszego zrozumienia i dostrzeżenia głębszych znaczeń dzieł, do którego kluczem są słowa dziadka Mony. Bo zarówno sztuka, jak i życie kryje znacznie więcej niż to, co widziane oczami i warto zatrzymać się w codziennym biegu, by to dostrzec.
To powieść przepiękna i wartościowa w każdym wymiarze, z której bohaterami chciałoby się bez końca przemierzać korytarze paryskich muzeów, a potem... pójść na lody.
August 25, 2024
Thomas Schlesser es un autor que no conocía y que me encantó como escribe sobre una niña de 10 años, cuando tiene unos momentos de ceguera que preocupan a sus padres, esta situación nada frecuente para su edad, la lleva a tener una aventura con su abuelo Henry, quien la lleva a conocer, analizar y apreciar las pinturas clásicas y contemporáneas en el museo de Louvre, museo D'Orsay y el "Beaubourg" o Centro Georges Pompidou.
Contrastes, sombras, pinceladas, tendencias, escuelas artísticas...que gran acercamiento al Arte.
Además recuerda con su madre y abuelo, a su abuela y su enseñanza, lo que hace de esta bella historia recordar la importancia de la vida y la muerte.
*Bellísima historia ilustrada con las obras de arte*
Contrastes, sombras, pinceladas, tendencias, escuelas artísticas...que gran acercamiento al Arte.
Además recuerda con su madre y abuelo, a su abuela y su enseñanza, lo que hace de esta bella historia recordar la importancia de la vida y la muerte.
*Bellísima historia ilustrada con las obras de arte*
April 15, 2024
Ce livre, malgré sa grosse campagne de pub, est décevant et superficiel. L'histoire aurait pu tenir en quelques pages, mais au lieu de ça, c'est un pavé ennuyeux. Il essaie de nous apprendre sur l'art à travers les visites d'un grand-père et de sa petite-fille, mais les dialogues sont trop prétentieux et peu crédibles.
Ça donne quand même envie d'aller au musée.
Ça donne quand même envie d'aller au musée.
December 7, 2024
Met De wereld van Sofie in gedachte denk je een jeugdboek te lezen dat best eens verrassend fijn wegleest voor een volwassene. Nah, toch geen jeugdboek, daarvoor is de taal soms wat te volwassen en worden de verwijzingen naar filosofie en geschiedenis onvoldoende verklaard.
Lees ik dan misschien een interessant boek over kunst, en leer ik als volwassen lezer nog wat bij? Hmm, ook niet. Wie een beetje interesse heeft in kunst en kunstgeschiedenis, kent de verhalen van de kunstenaars die hier aan bod komen. De gesprekjes die zich ontvouwen bij het aanschouwen van een werk leveren soms interessante gedachten op, maar jammer genoeg worden ze elk museumbezoekje weer vroegtijdig stopgezet. Alsof de schrijver zich geen artistieke vrijheid durft toe te meten.
Het is een roman dat je aan het lezen bent, toch? Even wegduiken in een meeslepend verhaal? Nee?
Schlesser is geen romanschrijver. De rode draad en de plot zijn weinig verrassend en gaan richtingen uit die naar het eind van het boek toe doodlopen. Het boek is zeer strak opgebouwd en dat wringt, een vast ritme dat het leesplezier bederft (omdat het zich 52 hoofdstukken lang herhaalt).
Je had liever De wereld van Mona gelezen, een meeslepend verhaal voor jonge tieners waarin museumbezoekjes leiden tot leuke en boeiende gesprekjes over kunstwerken, hun makers en het beleven van kunst. Je had met opa Dadé willen meewandelen en ontdekken wat schoonheid is, en leren hoe je die schoonheid kan ervaren wanneer je haar niet meer kan zien. Dat was opa's opzet toch, maar de schrijver was dat precies vergeten...
Lees ik dan misschien een interessant boek over kunst, en leer ik als volwassen lezer nog wat bij? Hmm, ook niet. Wie een beetje interesse heeft in kunst en kunstgeschiedenis, kent de verhalen van de kunstenaars die hier aan bod komen. De gesprekjes die zich ontvouwen bij het aanschouwen van een werk leveren soms interessante gedachten op, maar jammer genoeg worden ze elk museumbezoekje weer vroegtijdig stopgezet. Alsof de schrijver zich geen artistieke vrijheid durft toe te meten.
Het is een roman dat je aan het lezen bent, toch? Even wegduiken in een meeslepend verhaal? Nee?
Schlesser is geen romanschrijver. De rode draad en de plot zijn weinig verrassend en gaan richtingen uit die naar het eind van het boek toe doodlopen. Het boek is zeer strak opgebouwd en dat wringt, een vast ritme dat het leesplezier bederft (omdat het zich 52 hoofdstukken lang herhaalt).
Je had liever De wereld van Mona gelezen, een meeslepend verhaal voor jonge tieners waarin museumbezoekjes leiden tot leuke en boeiende gesprekjes over kunstwerken, hun makers en het beleven van kunst. Je had met opa Dadé willen meewandelen en ontdekken wat schoonheid is, en leren hoe je die schoonheid kan ervaren wanneer je haar niet meer kan zien. Dat was opa's opzet toch, maar de schrijver was dat precies vergeten...
August 17, 2024
3,5 - J'ai beaucoup aimé les parties sur l'art, les descriptions et les diverses interprétations. La vulgarisation est très réussie et je m'ennuie des musées parisiens, vous ne pouvez pas savoir. Il y avait entre autres plusieurs oeuvres que je connaissais ma foi fort peu.
Par contre, l'histoire de Mona, cette jeune fille tellement parfaite qui est à risque de perdre la vue et tout l'ard des secrets de famille... bof... très peu d'intérêt pour moi. Je comprends le choix de l'auteur pour faire voir l'art à travers des yeux naïfs mais les petites morales, c'était somme toute un peu trop développement personnel pour moi.
Par contre, l'histoire de Mona, cette jeune fille tellement parfaite qui est à risque de perdre la vue et tout l'ard des secrets de famille... bof... très peu d'intérêt pour moi. Je comprends le choix de l'auteur pour faire voir l'art à travers des yeux naïfs mais les petites morales, c'était somme toute un peu trop développement personnel pour moi.
Shelved as 'dnf'
April 30, 2024Je ne mets pas de note car je ne l’ai pas terminé mais je ne le recommande par pour autant.
Je peux passer sur le côté encyclopédique parce que pourquoi pas.
Mais le snobisme, c’est non.
Prôner la diabolisation des psychologues, c’est toujours non.
Aucune empathie pour les personnages, et même les analyses des œuvres sont creuses.
Pour 22 balles prenez plutôt une visite guidée au musée le plus proche.
Je peux passer sur le côté encyclopédique parce que pourquoi pas.
Mais le snobisme, c’est non.
Prôner la diabolisation des psychologues, c’est toujours non.
Aucune empathie pour les personnages, et même les analyses des œuvres sont creuses.
Pour 22 balles prenez plutôt une visite guidée au musée le plus proche.
April 25, 2024
Muy floja, previsible, personajes no creíbles.
July 21, 2024
Extrem de frumoasă și deosebită această carte. O inițiere atât în lumea artei cât și în cea a vieții adulte pentru Mona, și cu siguranță și pentru cititori. Mona este o fetiță de 10 ani care are o criză de orbire și se află sub observație medicală pentru a evita repetarea ei. Întrucât a avut nevoie și de consiliere psihologică, bunicul ei, un iubitor și cunoscător al artei și frumosului, preia el această responsabilitate, comunicându-le părinților că o va duce el pe Mona săptămânal la consiliere, când de fapt locul în care ajung sunt muzeele Luvru, Orsay și Beaubourg din Paris. Fiecare operă de artă e însoțită de o lecție de viață pentru Mona.
Unicul lucru care m-a deranjat a fost traducerea destul de proastă în limba română. Am rămas cu senzația pe tot parcursul cărții că s-a pierdut mult din frumusețea scrierii originale.
Unicul lucru care m-a deranjat a fost traducerea destul de proastă în limba română. Am rămas cu senzația pe tot parcursul cărții că s-a pierdut mult din frumusețea scrierii originale.
July 18, 2024
okej, a więc odwołuję słowa do mojej kochanej nauczycielki historii sztuki, jaka to ta książka jest wspaniała (w celu podlizania się, oczywiście) w trakcie czytania pierwszych stronnic
1. Dlaczego dziadzio Henry to chodząca Wikipedia??
Dosłownie typ, pokazując Monie jakieś dzieło sztuki, umie opowiedzieć jej ze wszystkimi szczegółami życiorys znajomych autora tego dzieła. Gdybym spotkała dziadka Mony, pewnie nie pytałby, co tam u mnie, bo sam by wszystko wiedział. Gość sam mógłby mi przypomnieć o czymś, o czym sama zapomniałam. Ja rozumiem, że opisywanie tych wszystkich rzeźb, obrazów oraz instalacji zajmuje więcej niż połowę książki i jest to element bardzo ważny, ale i tak ta wszechwiedza jakiegoś staruszka bardzo mnie irytuje. Ogólnie cała fabuła jest bardzo wkurzająca i autor mógłby totalnie ją usunąć, osobiście wolę czytać podręcznik od historii sztuki.
2. Fabuła książki jest BEZNADZIEJNA
No bo o co w niej chodzi? Mamy tu taką sobie 10/11-letnią Monę, która nagle traci wzrok i dalej wsm nic się nie dzieje (aż do końcówki, która pojawia się o tak sobie niewiadomo skąd). Ona jest główną bohaterką opisaną w tak tragiczny sposób, że nawet brak mi słów. Dziewczynka nie ma ani jednej wady, wręcz same zalety: ogromne serce, wzrok więcej niż doskonały, wykazuje się gigantyczną empatią, itp. itd. W dodatku autor chyba zapomniał, jak wygląda wejście w wiek dojrzewania, ponieważ opisał je w tak dziwaczny i nieprawdziwy sposób, że po prostu żal. Czas akcji trwa rok i na końcu pan autor podsuwa nam myśl, jaką to wielką zmianę przeszła Mona. Nie przeszła żadnej, totalnie żadnej zmiany!! I dlaczego ten podpunkt nazwałam fabułą, nie opisem Mony? Bo cała fabuła tej książki jest po prostu opisem niesamowitych zachowań Mony lub badań jej wzroku, jakby halo...
3. Co znowu odwalił ten dziadek XD
Jeśli rodzice proszą cię, żebyś zabrał wnuczkę do psychologa, to idziesz z nią do psychologa, NIE DO MUZEUM!! Piękne dzieła sztuki nie są lekiem na wszystko, jak to w tej książce zostało opisane. Ten dziadek jeszcze przez rok kazał Monie okłamywać rodziców, że łażą razem do psychologa, gdy chodzili co tydzień do muzeum. Ktoś potrzebuje pomocy psychologa -> idzie się do psychologa! × nie idzie się do muzeum!!
4. Moje poważne, matematyczne obliczenia
Dziadek z Moną byli w sumie w muzeach 52 razy - 19 w Luwrze (15� za bilet dla dziadka, Mona jako osoba poniżej 26 roku życia i członkini UE ma wstęp za free), 15 w d'Orsay (11� za bilet dla dziadka, Mona jako osoba poniżej 26 roku życia i członkini UE ma wstęp za free), 18 w Pompidou (14� za bilet dla dziadka, Mona jako osoba poniżej 26 roku życia i członkini UE ma wstęp za free).
Zatem łącznie dziadek wydał na sam pobyt w muzeach 702�, co w przeliczeniu na naszą walutę wynosi około 3007,99 zł. Nie zapominajmy, że to cena za sam wstęp do muzeów, bez komunikacji miejskiej (bo 80-letni dziadek raczej nie będzie już chyba prowadził auta) i innych wydatków. Zatem mogę łatwo postawić tezę, że Henry nie ma problemów finansowych. Dlaczego więc nie pomógł ojcu Mony, gdy ten miał problemy z alkoholem? Gdy rodzina Mony miała kłopoty ze znalezieniem pieniędzy? Słabo, panie dziadku.
Ogólnie mogłabym napisać jeszcze z 10 punktów, ale trochę mi się nie chce. O zakończeniu książki i przyczynie problemów ze wzrokiem Mony nawet nie chcę wspominać, to już totalna tragedia. W dodatku ta książka gdzieś pod koniec zaczęła być po prosru reklamą eutanazji.
Jeśli chcecie się dowiedzieć czegoś ciekawego o danych dziełach sztuki, weźcie po prostu suchy podręcznik. Przynajmniej oszczędzicie sobie nerwów. Nie polecam serdecznie.
1. Dlaczego dziadzio Henry to chodząca Wikipedia??
Dosłownie typ, pokazując Monie jakieś dzieło sztuki, umie opowiedzieć jej ze wszystkimi szczegółami życiorys znajomych autora tego dzieła. Gdybym spotkała dziadka Mony, pewnie nie pytałby, co tam u mnie, bo sam by wszystko wiedział. Gość sam mógłby mi przypomnieć o czymś, o czym sama zapomniałam. Ja rozumiem, że opisywanie tych wszystkich rzeźb, obrazów oraz instalacji zajmuje więcej niż połowę książki i jest to element bardzo ważny, ale i tak ta wszechwiedza jakiegoś staruszka bardzo mnie irytuje. Ogólnie cała fabuła jest bardzo wkurzająca i autor mógłby totalnie ją usunąć, osobiście wolę czytać podręcznik od historii sztuki.
2. Fabuła książki jest BEZNADZIEJNA
No bo o co w niej chodzi? Mamy tu taką sobie 10/11-letnią Monę, która nagle traci wzrok i dalej wsm nic się nie dzieje (aż do końcówki, która pojawia się o tak sobie niewiadomo skąd). Ona jest główną bohaterką opisaną w tak tragiczny sposób, że nawet brak mi słów. Dziewczynka nie ma ani jednej wady, wręcz same zalety: ogromne serce, wzrok więcej niż doskonały, wykazuje się gigantyczną empatią, itp. itd. W dodatku autor chyba zapomniał, jak wygląda wejście w wiek dojrzewania, ponieważ opisał je w tak dziwaczny i nieprawdziwy sposób, że po prostu żal. Czas akcji trwa rok i na końcu pan autor podsuwa nam myśl, jaką to wielką zmianę przeszła Mona. Nie przeszła żadnej, totalnie żadnej zmiany!! I dlaczego ten podpunkt nazwałam fabułą, nie opisem Mony? Bo cała fabuła tej książki jest po prostu opisem niesamowitych zachowań Mony lub badań jej wzroku, jakby halo...
3. Co znowu odwalił ten dziadek XD
Jeśli rodzice proszą cię, żebyś zabrał wnuczkę do psychologa, to idziesz z nią do psychologa, NIE DO MUZEUM!! Piękne dzieła sztuki nie są lekiem na wszystko, jak to w tej książce zostało opisane. Ten dziadek jeszcze przez rok kazał Monie okłamywać rodziców, że łażą razem do psychologa, gdy chodzili co tydzień do muzeum. Ktoś potrzebuje pomocy psychologa -> idzie się do psychologa! × nie idzie się do muzeum!!
4. Moje poważne, matematyczne obliczenia
Dziadek z Moną byli w sumie w muzeach 52 razy - 19 w Luwrze (15� za bilet dla dziadka, Mona jako osoba poniżej 26 roku życia i członkini UE ma wstęp za free), 15 w d'Orsay (11� za bilet dla dziadka, Mona jako osoba poniżej 26 roku życia i członkini UE ma wstęp za free), 18 w Pompidou (14� za bilet dla dziadka, Mona jako osoba poniżej 26 roku życia i członkini UE ma wstęp za free).
Zatem łącznie dziadek wydał na sam pobyt w muzeach 702�, co w przeliczeniu na naszą walutę wynosi około 3007,99 zł. Nie zapominajmy, że to cena za sam wstęp do muzeów, bez komunikacji miejskiej (bo 80-letni dziadek raczej nie będzie już chyba prowadził auta) i innych wydatków. Zatem mogę łatwo postawić tezę, że Henry nie ma problemów finansowych. Dlaczego więc nie pomógł ojcu Mony, gdy ten miał problemy z alkoholem? Gdy rodzina Mony miała kłopoty ze znalezieniem pieniędzy? Słabo, panie dziadku.
Ogólnie mogłabym napisać jeszcze z 10 punktów, ale trochę mi się nie chce. O zakończeniu książki i przyczynie problemów ze wzrokiem Mony nawet nie chcę wspominać, to już totalna tragedia. W dodatku ta książka gdzieś pod koniec zaczęła być po prosru reklamą eutanazji.
Jeśli chcecie się dowiedzieć czegoś ciekawego o danych dziełach sztuki, weźcie po prostu suchy podręcznik. Przynajmniej oszczędzicie sobie nerwów. Nie polecam serdecznie.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Displaying 1 - 30 of 523 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.