What do you think?
Rate this book
ناشناس
داستایوفسکی ناشناس را در تبعید نوشت و می‌توا� آن را مهمترین رمان در تبعید او خواند. او این کتاب را تحت فشار سانسور حکومت وقت و با زبانی استعاری نوشته است. نویسنده مشهور روس این کتاب را به ظاهر با زبانی ساده نوشته اما کتاب پر از کدهای پیچیده است تا بهانه‌ا� به دست حکومت برای تمدید دوران محکومیت نویسنده ندهد. موضوع کتاب ماجرای پدید آمدن شارلاتان‌ه� و خودکامگان، در زمان حکومت وقت روسی است.
542 pages, Hardcover
First published January 1, 1859
231 people are currently reading
6,568 people want to read
About the author
Fyodor Dostoevsky
3,068books65.5kfollowers
Фёдор Михайлович Достоевский
(Russian)
Works, such as the novels Crime and Punishment (1866), The Idiot (1869), and The Brothers Karamazov (1880), of Russian writer Feodor Mikhailovich Dostoyevsky or Dostoevski combine religious mysticism with profound psychological insight.
Very influential writings of Mikhail Mikhailovich Bakhtin included Problems of Dostoyevsky's Works (1929),
Fyodor Mikhailovich Dostoevsky composed short stories, essays, and journals. His literature explores humans in the troubled political, social, and spiritual atmospheres of 19th-century and engages with a variety of philosophies and themes. People most acclaimed his Demons(1872) .
Many literary critics rate him of the greatest of world literature and consider multiple highly influential masterpieces. They consider his Notes from Underground of the first existentialist literature. He also well acts as a philosopher and theologian.
(Russian: Фёдор Михайлович Достоевский) (see also Fiodor Dostoïevski)
Works, such as the novels Crime and Punishment (1866), The Idiot (1869), and The Brothers Karamazov (1880), of Russian writer Feodor Mikhailovich Dostoyevsky or Dostoevski combine religious mysticism with profound psychological insight.
Very influential writings of Mikhail Mikhailovich Bakhtin included Problems of Dostoyevsky's Works (1929),
Fyodor Mikhailovich Dostoevsky composed short stories, essays, and journals. His literature explores humans in the troubled political, social, and spiritual atmospheres of 19th-century and engages with a variety of philosophies and themes. People most acclaimed his Demons(1872) .
Many literary critics rate him of the greatest of world literature and consider multiple highly influential masterpieces. They consider his Notes from Underground of the first existentialist literature. He also well acts as a philosopher and theologian.
(Russian: Фёдор Михайлович Достоевский) (see also Fiodor Dostoïevski)
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 426 reviews
May 23, 2022
The Village of Stepanchikovo is an acrid farce written in the very rich and colourful language. Fyodor Dostoyevsky skillfully creates an exotic menagerie of characters�
No, not even a menagerie but some bizarre insectarium: the uncle � a gullible ant; his mother, the General’s widow � a blowfly, a real bluebottle; despotic Foma � a brainless cockroach. While a whole assortment of freeloaders are nothing but bloodsucking bedbugs, fleas and mosquitoes.
Ultimately The Village of Stepanchikovo is a tale about stupidity and vainglory. “Against stupidity the gods themselves contend in vain� � Friedrich Schiller.
Stupidity and vainglory are capable to turn human beings into the creatures that are stranger than those in any fables.
The picture of Foma, erudite and miserable, acting the part of a clown to a capricious and cruel master, filled my uncle's heart with pity and indignation. He was quick to attribute all that was outlandish and mean in the character of Foma Fomich to the suffering, humiliation and bitterness of former days. In his gentle and lofty-minded way he immediately concluded that the poor devil could not be held responsible for his behaviour and that he must not only pardon him but soothe and heal his wounds with tenderness and compassion, so as to reconcile him with humanity. Having made up his mind on this point, he was carried away completely and proved utterly incapable of realizing that his newly found friend was nothing but a lascivious, capricious, selfish, indolent brute. In the genius and erudition of Foma Fomich he had supreme belief. I should mention that the very words ‘science� and ‘literature� inspired my uncle with the most naive and artless awe, although he had never studied anything himself in his life. This was one of his principal, if quite harmless, foibles.
No, not even a menagerie but some bizarre insectarium: the uncle � a gullible ant; his mother, the General’s widow � a blowfly, a real bluebottle; despotic Foma � a brainless cockroach. While a whole assortment of freeloaders are nothing but bloodsucking bedbugs, fleas and mosquitoes.
‘Forgive me, forgive me, Foma! and try to forget! …� Uncle entreated.
‘“Forgive!� you say? But what use is my forgiveness to you? Well, supposing I do forgive you: I am a Christian; I can’t help forgiving; I’ve nearly done so already. Now tell me: would it not be violation of good sense and spiritual dignity for me to remain a minute longer in this house? And anyway � you have shown me the door!�
‘It wouldn’t be violation of anything, it wouldn’t, Foma! I assure you, it wouldn’t!�
‘Really? But how can we be equals from now on? Can you understand that I have, as it were, crushed you with my nobility of spirit, that you have indeed crushed yourself by your despicable behaviour? You have been crushed, and I have been exalted. So how can there be talk of equality? And how can there be friendship without equality? I say this with a bleeding heart and not, as you may perhaps suspect, to exult and elevate myself above you in triumph.�
‘My heart bleeds too, Foma, I assure you.�
Ultimately The Village of Stepanchikovo is a tale about stupidity and vainglory. “Against stupidity the gods themselves contend in vain� � Friedrich Schiller.
Stupidity and vainglory are capable to turn human beings into the creatures that are stranger than those in any fables.
November 21, 2021
Село Степанчиково и его обитатели = The Village of Stepanchikovo = The Friend of the Family, Fyodor Dostoyevsky
The Village of Stepanchikovo, also known as The Friend of the Family, is a novel written by Fyodor Dostoevsky and first published in 1859.
Sergey Alexandrovich, the narrator, is summoned from St. Petersburg to the estate of his uncle, Colonel Yegor Ilyich Rostanev, and finds that a middle-aged charlatan named Foma Fomich Opiskin has swindled the nobles around him into believing that he is virtuous despite behavior that is passive-aggressive, selfish, and spiteful. Foma obliges the servants to learn French, and gets furious when they are caught dancing the kamarinskaya. ...
It may seem that this novel is a lower level work than Dostoevsky's other famous works such as Crime and Punishment, or The Karamazov Brothers, or other works of this author, but for those who are familiar at the beginning of their own authorship. Can be useful in terms of characterization and storytelling.
تاریخ نخستین خوانش: روز هفدهم ماه سپتامبر سال1974میلادی
عنوان: دوست خانواده؛ نویسنده: فثودور داستایوسکی؛ مترجم: مهرداد مهرین؛ تهران، اسکندری، سال1349، در421ص، موضوع: داستانهای نویسندگان روسی - سده 19م
عنوان: دوست خانواده؛ نویسنده: فثودور داستایوسکی؛ مترجم: مهرداد مهرین؛ تهران، جامی، سال1385، در336ص، شابک9789642575190؛
فهرست: یک - پیش درآمد؛ بخش اول: دو - آقاى باهچه‌یف� سه- عموى من؛ چهار - صرف چاى؛ پنج - یژه ویکین؛ شش - درباره گاو نر سفید و دهقان کومارینسکى؛ هفت - فومافومیچ؛ هشت - اظهار عشق؛ نه - عالى‌جناب� ده - میزنچیکف؛ یازده - حد نهایت تشویش؛ دوازده - فاجعه؛ بخش دوم: یک - تعقیب؛ دو - پیشآمدهاى تازه؛ سه - روز نامگذارى ایلیوشا؛ چهار - اخراج؛ پنج - فومافومیچ همه را خوشحال مى‌کند� شش - پایان
کتاب «دهکده ی استپانچیکوو»؛ که در «ایران» به نام «دوست خانواده» مشهور است؛ اثری از «فئودور داستایوفسکی» نویسنده ی «روسی» است؛ شاید اینگونه به دیده بنشیند، که این رمان در برابر آثار نامدار دیگر «داستایوفسکی» همانند «جنایت و مکافات»، یا «برادران کارامازوف»، و یا دیگر آثار نویسنده، اثری در سطح پایینتری باشد، ولی برای آشنایی کسانیکه در آغاز راه داستان نویسی میباشند، میتواند از لحاظ شخصیت پردازی، و نحوه ی روایت داستان، مفید باشد؛ راوی این داستان اول شخص مفرد است، و داستان را اینگونه آغاز میکند: (میخواهم داستانی را برایتان تعریف کنم...)؛ پایان نقل؛ و رخدادهایی را که در دهکده ی «استپانچیکوو»، برای خانواده ی عموی راوی، رخ میدهند را بازگو میکنند...؛
نقل از متن: (سرانجام همه� چیز تغییر کرد، ژنرال درگذشت، و مرگ او هم اوریژنال بود؛ آزاداندیش و ملحد سابق بیش از حد ترسیده و اشک ریخته و پشیمان شده، و دستور داده بود، تمام علائم مذهبى را نصب کنند، و مرد روحانى را احضار نمایند؛ دعا خوانده شد و مراسم تشریفات و مذهبى دیگرى اجرا گردید؛ بیچاره فریاد مى‌ز� که نمى‌خواه� بمیرد، و حتى در حالى� که اشک از چشمانش سرازیر بود، از «فومافومیچ» تقاضا کرد او را به خاطر بدى‌های� که کرده عفو نماید؛ این عمل او بعدا سرمایه ی گران‌بهای� براى «فوما فومیچ» شد؛ ولى لحظه� اى قبل از اینکه روان ژنرال از جسمش جدا شود، اتفاق زیر رخ داد: دخترى که «مادام لا ژنرال» از شوهر سابقش داشت، یعنى عمه من؛ «پراسکویا ایلینچنا» که همیشه در خانه ی ژنرال به سر مى‌برد� و یکى از قربانى‌ها� او بود، و در ده سال اخیرى که بسترى بود، برایش صرف� نظر نکردنى شده بود، و با رفتار ملایم و شفقت‌آمیز� که داشت، همیشه رضایتش را جلب مى‌کرد� به طرف بستر ژنرال رفت، و زار زار گریه کرد؛ ژنرال حتى هنوز قدرت آن را داشت که گیسوانش را بگیرد و آن را سه بار به شدت بکشد و از شدت غضب کف بر لب آورد؛ ده دقیقه بعد او مرده بود؛ آن‌ه� کسى را به سراغ سرهنگ فرستاده بودند؛ اگر چه «مادام لا ژنرال» گفته بود، میل ندارد او را ببیند، و ترجیح مى‌ده� بمیرد، تا اینکه در یک چنین لحظه‌ا� نگاهش را بر او اندازد، تشییع� جنازه ی باشکوهى به خرج پسر ناخلفى که مادر بیوه میل نداشت حتى نگاهى بر او بیفکند، به عمل آمد)؛ پایان
تاریخ بهنگام رسانی 22/09/1399هجری خورشیدی؛ 29/08/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
The Village of Stepanchikovo, also known as The Friend of the Family, is a novel written by Fyodor Dostoevsky and first published in 1859.
Sergey Alexandrovich, the narrator, is summoned from St. Petersburg to the estate of his uncle, Colonel Yegor Ilyich Rostanev, and finds that a middle-aged charlatan named Foma Fomich Opiskin has swindled the nobles around him into believing that he is virtuous despite behavior that is passive-aggressive, selfish, and spiteful. Foma obliges the servants to learn French, and gets furious when they are caught dancing the kamarinskaya. ...
It may seem that this novel is a lower level work than Dostoevsky's other famous works such as Crime and Punishment, or The Karamazov Brothers, or other works of this author, but for those who are familiar at the beginning of their own authorship. Can be useful in terms of characterization and storytelling.
تاریخ نخستین خوانش: روز هفدهم ماه سپتامبر سال1974میلادی
عنوان: دوست خانواده؛ نویسنده: فثودور داستایوسکی؛ مترجم: مهرداد مهرین؛ تهران، اسکندری، سال1349، در421ص، موضوع: داستانهای نویسندگان روسی - سده 19م
عنوان: دوست خانواده؛ نویسنده: فثودور داستایوسکی؛ مترجم: مهرداد مهرین؛ تهران، جامی، سال1385، در336ص، شابک9789642575190؛
فهرست: یک - پیش درآمد؛ بخش اول: دو - آقاى باهچه‌یف� سه- عموى من؛ چهار - صرف چاى؛ پنج - یژه ویکین؛ شش - درباره گاو نر سفید و دهقان کومارینسکى؛ هفت - فومافومیچ؛ هشت - اظهار عشق؛ نه - عالى‌جناب� ده - میزنچیکف؛ یازده - حد نهایت تشویش؛ دوازده - فاجعه؛ بخش دوم: یک - تعقیب؛ دو - پیشآمدهاى تازه؛ سه - روز نامگذارى ایلیوشا؛ چهار - اخراج؛ پنج - فومافومیچ همه را خوشحال مى‌کند� شش - پایان
کتاب «دهکده ی استپانچیکوو»؛ که در «ایران» به نام «دوست خانواده» مشهور است؛ اثری از «فئودور داستایوفسکی» نویسنده ی «روسی» است؛ شاید اینگونه به دیده بنشیند، که این رمان در برابر آثار نامدار دیگر «داستایوفسکی» همانند «جنایت و مکافات»، یا «برادران کارامازوف»، و یا دیگر آثار نویسنده، اثری در سطح پایینتری باشد، ولی برای آشنایی کسانیکه در آغاز راه داستان نویسی میباشند، میتواند از لحاظ شخصیت پردازی، و نحوه ی روایت داستان، مفید باشد؛ راوی این داستان اول شخص مفرد است، و داستان را اینگونه آغاز میکند: (میخواهم داستانی را برایتان تعریف کنم...)؛ پایان نقل؛ و رخدادهایی را که در دهکده ی «استپانچیکوو»، برای خانواده ی عموی راوی، رخ میدهند را بازگو میکنند...؛
نقل از متن: (سرانجام همه� چیز تغییر کرد، ژنرال درگذشت، و مرگ او هم اوریژنال بود؛ آزاداندیش و ملحد سابق بیش از حد ترسیده و اشک ریخته و پشیمان شده، و دستور داده بود، تمام علائم مذهبى را نصب کنند، و مرد روحانى را احضار نمایند؛ دعا خوانده شد و مراسم تشریفات و مذهبى دیگرى اجرا گردید؛ بیچاره فریاد مى‌ز� که نمى‌خواه� بمیرد، و حتى در حالى� که اشک از چشمانش سرازیر بود، از «فومافومیچ» تقاضا کرد او را به خاطر بدى‌های� که کرده عفو نماید؛ این عمل او بعدا سرمایه ی گران‌بهای� براى «فوما فومیچ» شد؛ ولى لحظه� اى قبل از اینکه روان ژنرال از جسمش جدا شود، اتفاق زیر رخ داد: دخترى که «مادام لا ژنرال» از شوهر سابقش داشت، یعنى عمه من؛ «پراسکویا ایلینچنا» که همیشه در خانه ی ژنرال به سر مى‌برد� و یکى از قربانى‌ها� او بود، و در ده سال اخیرى که بسترى بود، برایش صرف� نظر نکردنى شده بود، و با رفتار ملایم و شفقت‌آمیز� که داشت، همیشه رضایتش را جلب مى‌کرد� به طرف بستر ژنرال رفت، و زار زار گریه کرد؛ ژنرال حتى هنوز قدرت آن را داشت که گیسوانش را بگیرد و آن را سه بار به شدت بکشد و از شدت غضب کف بر لب آورد؛ ده دقیقه بعد او مرده بود؛ آن‌ه� کسى را به سراغ سرهنگ فرستاده بودند؛ اگر چه «مادام لا ژنرال» گفته بود، میل ندارد او را ببیند، و ترجیح مى‌ده� بمیرد، تا اینکه در یک چنین لحظه‌ا� نگاهش را بر او اندازد، تشییع� جنازه ی باشکوهى به خرج پسر ناخلفى که مادر بیوه میل نداشت حتى نگاهى بر او بیفکند، به عمل آمد)؛ پایان
تاریخ بهنگام رسانی 22/09/1399هجری خورشیدی؛ 29/08/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
December 20, 2022
لماذا كانت أول ما كتب دوستويفسكي بعد خروجه من معتقل سيبريا و أثناء فترة نفيه و لماذا قطع كتابتها ليكتب قصة أخرى تكون أول ما ينشره و لم يكملها و ينشرها مباشرة؟
أعتقد أنه كان ينوي التوسع فيها ليكون المعنى أوضح بكثير من ذلك و أكثر عمقا.
هو نفسه يعتبرها من أعماله المسلوقة التي لم تتبلور جيدا
تحمل في طياتها معنى الاستبداد المبني على المسكنة و الشفقة و كأن أمه الجاثمة على حياته هي روسيا الأم و فوما فومتش هو القيصر و باقي الأبطال هم طوائف الشعب الروسي بكل تفاصيله و تناقضاته.
قد تجدها قصة تقليدية عن أم مستبدة تسيطر على حياة ابنها عن طريق مجموعة كبيرة من الأصدقاء و الأقارب تستضيفهم في بيته و يتحكمون في كل تفاصيل حياته و يتخذون القرارات بالنيابة عنه و يقرعونه ليل نهار لأنه أناني و مستبد بالرغم من تسامحه و قبوله بكل ما يفعلون به حتى يأتي إبن الأخ المثقف فيشجعه على الثورة و التمردد و تصحيح الأوضاع إلا أن الأوضاع فقط تحسنت ثم صححها القدر بعد ذلك.
رواية أشبه بالمسرحية و ليس فيها من الإقتباسات الكثير و لكن الفكرة عبقرية
January 5, 2022
“Un alma ruin, al salir de la opresión, comienza a oprimir.�
Cuesta creer que un escritor tan genial como Fiódor Dostoievski, a diferencia de sus predecesores y pares como Alexandr Pushkin, Nikólai Gógol, Iván Turguéniev o Antón Chéjov no haya escrito una sola obra de teatro, puesto que en novelas como esta, “La aldea de Stepanchikovo� o en su libro anterior “El sueño del príncipe� (también conocido como "El sueño del tío"), nos encontramos con todos los elementos necesarios y posibles de una puesta en escena teatral. Es más: sería realmente fácil transformar esta novela en una obra de teatro.
La ambientación dispuesta por el narrador, sobrinos del tío, uno de los principales personajes, sumado a una serie de personajes secundarios verdaderamente dinámicos y al personaje principal, Fomá Fómich Opískin, uno de los personajes más logrados pero menos conocidos de la obra de Dostoievski nos aportarían la posibilidad de estar sentados en una butaca de un teatro disfrutando de la puesta en escena.
La novela es verdaderamente divertida e intrigante y aunque en 1859 Dostoievski aún no había pertrechado sus obras capitales venideras, trataba de hacer su camino en la literatura luego de esos durísimos cuatro años en la prisión de Siberia que lo habían degradado como persona y puesto en riesgo su salud mental.
Él, un hombre culto y refinado había tenido que convivir cuatro años con los criminales más despiadados de Rusia, pero se había sobrepuesto a todo y estaba nuevamente de pie.
Inspirándose y amparándose en uno de sus héroes, Nikólai Gógol, Dostoievski a modo de homenaje escribe estas dos novelas que le aportaron solo crítica de sus colegas y más allá de todos estos traspiés no cejó en su idea de afianzarse en la literatura.
Los diálogos de esta novela son la clave para entender de qué mantera Dostoievski construía las relaciones entre los personajes y por qué fue el creador de la novela polifónica, característica que se notará más claramente en “Crimen y castigo�, “Los hermanos Karamázov� y “Los demonios�.
Fomá Fomich se roba la novela. Es divertido, oportunista, ventajero, manipulador y muy taimado.
De la nada, termina transformándose en amo y señor de la novela y es la base de otros famosos personajes de las novelas de Dostoievski.
Tal vez poca gente haya leído “La aldea de Stepanchikovo�; tal vez muchos no la conozcan seguramente a muchos no les haya gustado, pero no se puede negar que sin novelas como esta, no hubiéramos disfrutado al Dostoievski de las obras más famosas que lo transformaron en uno de los más grandes novelistas de la literatura mundial.
Cuesta creer que un escritor tan genial como Fiódor Dostoievski, a diferencia de sus predecesores y pares como Alexandr Pushkin, Nikólai Gógol, Iván Turguéniev o Antón Chéjov no haya escrito una sola obra de teatro, puesto que en novelas como esta, “La aldea de Stepanchikovo� o en su libro anterior “El sueño del príncipe� (también conocido como "El sueño del tío"), nos encontramos con todos los elementos necesarios y posibles de una puesta en escena teatral. Es más: sería realmente fácil transformar esta novela en una obra de teatro.
La ambientación dispuesta por el narrador, sobrinos del tío, uno de los principales personajes, sumado a una serie de personajes secundarios verdaderamente dinámicos y al personaje principal, Fomá Fómich Opískin, uno de los personajes más logrados pero menos conocidos de la obra de Dostoievski nos aportarían la posibilidad de estar sentados en una butaca de un teatro disfrutando de la puesta en escena.
La novela es verdaderamente divertida e intrigante y aunque en 1859 Dostoievski aún no había pertrechado sus obras capitales venideras, trataba de hacer su camino en la literatura luego de esos durísimos cuatro años en la prisión de Siberia que lo habían degradado como persona y puesto en riesgo su salud mental.
Él, un hombre culto y refinado había tenido que convivir cuatro años con los criminales más despiadados de Rusia, pero se había sobrepuesto a todo y estaba nuevamente de pie.
Inspirándose y amparándose en uno de sus héroes, Nikólai Gógol, Dostoievski a modo de homenaje escribe estas dos novelas que le aportaron solo crítica de sus colegas y más allá de todos estos traspiés no cejó en su idea de afianzarse en la literatura.
Los diálogos de esta novela son la clave para entender de qué mantera Dostoievski construía las relaciones entre los personajes y por qué fue el creador de la novela polifónica, característica que se notará más claramente en “Crimen y castigo�, “Los hermanos Karamázov� y “Los demonios�.
Fomá Fomich se roba la novela. Es divertido, oportunista, ventajero, manipulador y muy taimado.
De la nada, termina transformándose en amo y señor de la novela y es la base de otros famosos personajes de las novelas de Dostoievski.
Tal vez poca gente haya leído “La aldea de Stepanchikovo�; tal vez muchos no la conozcan seguramente a muchos no les haya gustado, pero no se puede negar que sin novelas como esta, no hubiéramos disfrutado al Dostoievski de las obras más famosas que lo transformaron en uno de los más grandes novelistas de la literatura mundial.
November 25, 2017
في هذه الرواية أردت أن أحسم رأيي في ترجمة سامي الدروبي بعد أن قارنت بين ترجماته وترجمات إدريس الملياني في روايات سابقة.
قرأت الرواية بترجمة الدروبي والملياني من خلال قراءة فصل بترجمة الملياني ونفس الفصل بترجمة الدروبي، وتوصلت أن ترجمة الملياني بها حرارة وتنقل روح النص، بخلاف ترجمة الدروبي الباردة التي نقلت روح الدروبي أكثر مما هي روح فيسكي.. بالرغم من بعض العيوب في ترجمة الملياني لكنني أراها أفض��.. وسأوضح رأيي بشكل كامل أكثر تفصيلًا في مقال بعد الاطلاع على بعض الترجمات الأخرى.
بعد عشرة أعوام في السجن والمنفى بسبب أنضمامه للأحزاب الاشتراكية، يعود فيسكي برواية تشتمل على نقد للمجتمع الروسي الأرستقراطي من خلال تصوير لحياة أسرة ارستقراطية ريفية يرثون قرية بالأنفس الموجودة فيها، لكنها لم تكن مباشرة في غرضها كمان هو الحال في رواياته وقصصه الأولى، بل كانت هذه المرة في شكل ساخر يتركز الاهتمام فيها على سبر أغوار النفس الإنسانية كما هي عادة فيسكي.
فوما فوميتش أكثر شخصية برع الكاتب في رسمها إلى الآن في التسلسل الزمني لرواياته، هذه الشخصية المدعية للثقافة والفضيلة والملائكية، يمكننا التغاضي عن الحديث عن باقي الشخصيات لأنها منتشرة في رواياته ومنحوتة بدقة كما هي العادة، لكن فوما فوميتش شخصية يجب الوقوف عندها طويلًا لما احتوته من خبث ودهاء وحقد وزيف متوارى خلف شخصية مدعية.
كان مُقدرًا لهذه الرواية أن تكون مسرحية كوميدية، لكنها انتهت في الآخير في قالب روائي لتمهد لمرحلة أخرى في حياة دوستويفسكي الأدبية
قرأت الرواية بترجمة الدروبي والملياني من خلال قراءة فصل بترجمة الملياني ونفس الفصل بترجمة الدروبي، وتوصلت أن ترجمة الملياني بها حرارة وتنقل روح النص، بخلاف ترجمة الدروبي الباردة التي نقلت روح الدروبي أكثر مما هي روح فيسكي.. بالرغم من بعض العيوب في ترجمة الملياني لكنني أراها أفض��.. وسأوضح رأيي بشكل كامل أكثر تفصيلًا في مقال بعد الاطلاع على بعض الترجمات الأخرى.
بعد عشرة أعوام في السجن والمنفى بسبب أنضمامه للأحزاب الاشتراكية، يعود فيسكي برواية تشتمل على نقد للمجتمع الروسي الأرستقراطي من خلال تصوير لحياة أسرة ارستقراطية ريفية يرثون قرية بالأنفس الموجودة فيها، لكنها لم تكن مباشرة في غرضها كمان هو الحال في رواياته وقصصه الأولى، بل كانت هذه المرة في شكل ساخر يتركز الاهتمام فيها على سبر أغوار النفس الإنسانية كما هي عادة فيسكي.
فوما فوميتش أكثر شخصية برع الكاتب في رسمها إلى الآن في التسلسل الزمني لرواياته، هذه الشخصية المدعية للثقافة والفضيلة والملائكية، يمكننا التغاضي عن الحديث عن باقي الشخصيات لأنها منتشرة في رواياته ومنحوتة بدقة كما هي العادة، لكن فوما فوميتش شخصية يجب الوقوف عندها طويلًا لما احتوته من خبث ودهاء وحقد وزيف متوارى خلف شخصية مدعية.
كان مُقدرًا لهذه الرواية أن تكون مسرحية كوميدية، لكنها انتهت في الآخير في قالب روائي لتمهد لمرحلة أخرى في حياة دوستويفسكي الأدبية
February 9, 2017
حاولت كثيرا أن اخرج حبي لدوستويفسكي خارج معادلة تقييمى لتلك الرواية وأن يكون قدر الإمكان تقييما موضوعيا بعيد عن اى عاطفة او تجارب سابقة حتى انى وعلى سبيل التغيير قررت بانها ربما يكون تقييمها النهائى ربما اربع نجوم بدل من خمس او حتى اقل من ذلك لو لم تكن فى مستوى اعماله السابقة التى قارئتها له من قبل .. إلا انه لم يترك لى اى مجالا لذلك .. أصبحت على يقين بعد الانتهاء منها بان هذا الرجل ربما لم يكتب شيئا سيئا ابدا ، وان جميع أعماله الأدبية حتى ولو لم تلق نفس شهرة الاخوة كارامازوف والجريمة والعقاب الا انه يجب ان نطلع عليها لانها سوف تتضيف لعقولنا العديد من الافكار وايضا لأنفسنا الكثير من العاطفة والتى ربما لن نجدها عند كاتب اخر
الرواية بشكل مختصر تحكى عن شاب يدعى سيرج ألكسندروفيتش يذهب الى قرية ستيبانتشيكوفو من اجل زيارة عمه وعائلته ليفاجى بان الحياة فى تلك المنزل لا تقل غرابة وتعقيدا من اسم القرية التى ذهب اليها .. سمع كثيرا عن شخص يدعى فوما يمارس سيطرته على عمه وباقى سكان ذلك المنزل الا انه عندما شاهد الواقع بعينه ادرك انه سيعانى خلال اقامته فى منزل المجانين هذا .. فوما شخصية العمل الرئيسية الذى لن تستطيع ان تكرهه على الرغم من مابه من عيوب وما بنفسه من غرور وأنانية التى قد تجعله يشعر بالغيرة حتى من طفل صغير .. الانسان مايجده من احتقار وعدم تقدير من بعض قد يجعله اما يعتزل ويبتعد او يخلق من وحش يريد ان ينتقم ويثار لنفسه من الجميع .. هذا ما فعله فوما مع ال بيت الكولونيل مستغلا جهل بعضهم فحاول ان يبسط سيطرته عليهم من خلال اقناعهم بمدى معرفته وخبرته لجوانب الحياة المختلفة .. فيحاول سيرج ان يجعل عمه يتحرر من سيطرة فوما عليه ومن هنا تبدء احداث تلك الرواية فى اخذ تطورا فى علاقات الشخصيات بعضها ببعض
"وحدها ناستينكا لم تكن تضحك .. كانت مستغرقة في تأمل خطيبها ، بنظرات طافحة بحبها ، وكأنها كانت تود أن تقول كم انت رائع ، وكم أنت طيب ، وكم أنت نبيل وأصيل ، وكم أنا أحبك .. "
على الرغم من كل الاحداث التى لاتخلو من التراجيديا والمعاناة المصاحبة لشخصيات هذا الكاتب الا انه دائما لا يترك القاري يرحل وهو حزينا يشعر بالاسف اتحاه ما قارئه وانتهى منه للتو بل انه يقدم له الامل من خلال نهايته التى دائما بسعادة ابطال رواياته .. انه دائما ما يقول من خلال تلك النهايات ان المعاناة ومهما امتدت اوقاتها لفترات حتى ولو كانت طويلة بعض الشئ الا انها لن تستمر وتدوما دائما .. فدائما ما تستطع الشمس بعد الغيوم الطويلة والتى قد تجعل النهار حالكا بعض الشئ وهنا شمس الافراح لم تغيب عن تلك الرواية فى النهاية .. اختيار تلك النهاية بارتباط الكولونيل بيغور إيليتش وناشتينكا وفوما والجميع اعتقد انها كانت افضل خاتمة لمعاناة جميع شخصيات العمل وكانت عادلة للغاية .. عادلا قد لا يتوفر كثيرا على ارض الواقع ..
تعقيب اخير بخصوص الترجمة .. كانت اولى تجاربى مع دوستويفسكي بدون سامي الدروبى .. لن استطيع ان أنكر ان الترجمة كانت حقا جيدة للغاية ولكن لم يرق لى على الاطلاق الهجوم الغير مبرر من المترجم على ترجمات الدروبى ومابها من جهد ساهم فى وصول لنا الكثير من اعمال دوستويفسكي وغيره من الكتاب وجعلنا نقع فى حب الادب الروسى وربما كان سببا رئيسيا فى ترجمة هذا المترجم نفسه لتلك الرواية .. أراها سقطة كبيرة من هذا الكاتب وايضا لدار النشر الذى سمحت بنشر ذلك الهجوم فى افتتاحية تلك الرواية
الرواية بشكل مختصر تحكى عن شاب يدعى سيرج ألكسندروفيتش يذهب الى قرية ستيبانتشيكوفو من اجل زيارة عمه وعائلته ليفاجى بان الحياة فى تلك المنزل لا تقل غرابة وتعقيدا من اسم القرية التى ذهب اليها .. سمع كثيرا عن شخص يدعى فوما يمارس سيطرته على عمه وباقى سكان ذلك المنزل الا انه عندما شاهد الواقع بعينه ادرك انه سيعانى خلال اقامته فى منزل المجانين هذا .. فوما شخصية العمل الرئيسية الذى لن تستطيع ان تكرهه على الرغم من مابه من عيوب وما بنفسه من غرور وأنانية التى قد تجعله يشعر بالغيرة حتى من طفل صغير .. الانسان مايجده من احتقار وعدم تقدير من بعض قد يجعله اما يعتزل ويبتعد او يخلق من وحش يريد ان ينتقم ويثار لنفسه من الجميع .. هذا ما فعله فوما مع ال بيت الكولونيل مستغلا جهل بعضهم فحاول ان يبسط سيطرته عليهم من خلال اقناعهم بمدى معرفته وخبرته لجوانب الحياة المختلفة .. فيحاول سيرج ان يجعل عمه يتحرر من سيطرة فوما عليه ومن هنا تبدء احداث تلك الرواية فى اخذ تطورا فى علاقات الشخصيات بعضها ببعض
"وحدها ناستينكا لم تكن تضحك .. كانت مستغرقة في تأمل خطيبها ، بنظرات طافحة بحبها ، وكأنها كانت تود أن تقول كم انت رائع ، وكم أنت طيب ، وكم أنت نبيل وأصيل ، وكم أنا أحبك .. "
على الرغم من كل الاحداث التى لاتخلو من التراجيديا والمعاناة المصاحبة لشخصيات هذا الكاتب الا انه دائما لا يترك القاري يرحل وهو حزينا يشعر بالاسف اتحاه ما قارئه وانتهى منه للتو بل انه يقدم له الامل من خلال نهايته التى دائما بسعادة ابطال رواياته .. انه دائما ما يقول من خلال تلك النهايات ان المعاناة ومهما امتدت اوقاتها لفترات حتى ولو كانت طويلة بعض الشئ الا انها لن تستمر وتدوما دائما .. فدائما ما تستطع الشمس بعد الغيوم الطويلة والتى قد تجعل النهار حالكا بعض الشئ وهنا شمس الافراح لم تغيب عن تلك الرواية فى النهاية .. اختيار تلك النهاية بارتباط الكولونيل بيغور إيليتش وناشتينكا وفوما والجميع اعتقد انها كانت افضل خاتمة لمعاناة جميع شخصيات العمل وكانت عادلة للغاية .. عادلا قد لا يتوفر كثيرا على ارض الواقع ..
تعقيب اخير بخصوص الترجمة .. كانت اولى تجاربى مع دوستويفسكي بدون سامي الدروبى .. لن استطيع ان أنكر ان الترجمة كانت حقا جيدة للغاية ولكن لم يرق لى على الاطلاق الهجوم الغير مبرر من المترجم على ترجمات الدروبى ومابها من جهد ساهم فى وصول لنا الكثير من اعمال دوستويفسكي وغيره من الكتاب وجعلنا نقع فى حب الادب الروسى وربما كان سببا رئيسيا فى ترجمة هذا المترجم نفسه لتلك الرواية .. أراها سقطة كبيرة من هذا الكاتب وايضا لدار النشر الذى سمحت بنشر ذلك الهجوم فى افتتاحية تلك الرواية
May 10, 2024
تقييمي ٣.٥ / ٥
" يالهم من غريبي الأطوار هؤلاء جميعاً ! كأنما تم اختيارهم وتجميعهم هنا ."
يقص علينا الرواية سيرج ألكسندروفيتش حيث يحكي لنا عن عمه الكولونيل ييغور إيليتش روستانييف الذي أرسل إليه رسالة يطلب منه القدوم إلى القرية ( التي لا استطيع قراءة اسمها 😅) وان يتزوج من مربية ابناءه ناستاسيا ومن قبل وصوله إلى منزل عمه بدأ في سماع القصص عن شخصية فوما فوميتش الذي يعيش معهم وعن سيطرته على جميع اهل المنزل وخدمه واوامره وتحكماته الغريبة فيظن ان هناك مبالغة لكن حين يصل ويلتقي بفوما يعلم ان ما سمعه كان قليلاً.
دوستويفسكي مبدع كالعادة في رسم شخصياته فنجح بسهولة في دمجي مع الاحداث وتأثري وغضبي الشديد من شخصية فوما التى كانت تصرفاته واحاديثه مستفزة بجانب شعوري بالغضب من خضوع باقي الشخصيات في المنزل لهذه الشخصية القميئة ، المدعية للمعرفة والثقافة ، الذي كان يوماً يعمل مهرجاً ويتم إهانته فما لبث حين جاءت له الفرصة ان قام بإهانة الآخرين واستفزازهم ثم القيام بدور الضحية المُهانة حين يظهر أقل اعتراض على تصرفاته فيخضع الجميع له إما حباً وإعجاباً وإنبهارا بشخصيته المزيفة وإما إتقاءً لأذيته وكلماته اللاذعة .
تفاصيل وأحاديث وحبكة الرواية عادية لكن ما يميزها كما قلت هي طريقة دوستويفسكي في عرض الشخصيات خاصة شخصية فوما المستفزة وشخصية العم الخاضع للآخرين والذي يصدق دوماً ما يقوله له الاخرون وخاصه أمه وفوما انه أناني ومخطئ فيحاول دوماً كسب ود الاخرين وإطاعتهم فيستغل الآخرين هذا الضعف ويزيدوا من محاولاتهم للسيطرة عليه .
شكرا لإدريس الملياني على الترجمة .
لم اقرأ المقدمة التى يبدو انها كانت مكتوبة فقط لنقد ترجمة الدروبي.
١٩ / ٤ / ٢٠٢٤
" يالهم من غريبي الأطوار هؤلاء جميعاً ! كأنما تم اختيارهم وتجميعهم هنا ."
يقص علينا الرواية سيرج ألكسندروفيتش حيث يحكي لنا عن عمه الكولونيل ييغور إيليتش روستانييف الذي أرسل إليه رسالة يطلب منه القدوم إلى القرية ( التي لا استطيع قراءة اسمها 😅) وان يتزوج من مربية ابناءه ناستاسيا ومن قبل وصوله إلى منزل عمه بدأ في سماع القصص عن شخصية فوما فوميتش الذي يعيش معهم وعن سيطرته على جميع اهل المنزل وخدمه واوامره وتحكماته الغريبة فيظن ان هناك مبالغة لكن حين يصل ويلتقي بفوما يعلم ان ما سمعه كان قليلاً.
دوستويفسكي مبدع كالعادة في رسم شخصياته فنجح بسهولة في دمجي مع الاحداث وتأثري وغضبي الشديد من شخصية فوما التى كانت تصرفاته واحاديثه مستفزة بجانب شعوري بالغضب من خضوع باقي الشخصيات في المنزل لهذه الشخصية القميئة ، المدعية للمعرفة والثقافة ، الذي كان يوماً يعمل مهرجاً ويتم إهانته فما لبث حين جاءت له الفرصة ان قام بإهانة الآخرين واستفزازهم ثم القيام بدور الضحية المُهانة حين يظهر أقل اعتراض على تصرفاته فيخضع الجميع له إما حباً وإعجاباً وإنبهارا بشخصيته المزيفة وإما إتقاءً لأذيته وكلماته اللاذعة .
تفاصيل وأحاديث وحبكة الرواية عادية لكن ما يميزها كما قلت هي طريقة دوستويفسكي في عرض الشخصيات خاصة شخصية فوما المستفزة وشخصية العم الخاضع للآخرين والذي يصدق دوماً ما يقوله له الاخرون وخاصه أمه وفوما انه أناني ومخطئ فيحاول دوماً كسب ود الاخرين وإطاعتهم فيستغل الآخرين هذا الضعف ويزيدوا من محاولاتهم للسيطرة عليه .
شكرا لإدريس الملياني على الترجمة .
لم اقرأ المقدمة التى يبدو انها كانت مكتوبة فقط لنقد ترجمة الدروبي.
١٩ / ٤ / ٢٠٢٤
August 20, 2017
Haklısınız Foma Fomiç!
Bağışlayın Foma Fomiç!
Senin dostluğundan kuşkulandığım için sakın beni bağışlama Foma Fomiç!
Foma Fomiç'e hizmet etmek bu hanenin tarihinde bir onur olarak gösterilecek!
Foma geldi mi? Ona Foma diyemezsin tıpkı soylular gibi Foma Fomiç diyeceksin!
Peki Foma Fomiç kimdir?
Belki de ilk defa bir roman kahramanı, dudaklarımı yememe ve mideme ağrılar girmesine sebep oldu. Budala ve Kumarbazla henüz tanışmadım fakat Dostoyevski'nin 7 günde yaptığına inandığım en şahsiyetsiz karaktere, saygı duyarak son sayfayı kapattım.
Bağışlayın Foma Fomiç!
Senin dostluğundan kuşkulandığım için sakın beni bağışlama Foma Fomiç!
Foma Fomiç'e hizmet etmek bu hanenin tarihinde bir onur olarak gösterilecek!
Foma geldi mi? Ona Foma diyemezsin tıpkı soylular gibi Foma Fomiç diyeceksin!
Peki Foma Fomiç kimdir?
Belki de ilk defa bir roman kahramanı, dudaklarımı yememe ve mideme ağrılar girmesine sebep oldu. Budala ve Kumarbazla henüz tanışmadım fakat Dostoyevski'nin 7 günde yaptığına inandığım en şahsiyetsiz karaktere, saygı duyarak son sayfayı kapattım.
July 13, 2022
سيظل دوستو كاتبي المفضل على الاطلاق
وحتى بعد أن أنهي قراءة جميع أعماله ولم يبقى غير عمل واحد (نيتوتشكا نزفانوفا) سأعيد قراءة أعماله من جديد لأني لا أتخيل سنة قرائية تمر بغير القراءة له
أحب غرائبية شخصياته وعمقها وكذلك الأحداث والمجريات غير المتوقعة وكذلك قدرته العجيبة على جر القارئ للتعاطف تارة مع شخصية ثم التحول لكرهها في الصفحات التالية
وأيضا تصعيده للأحداث لدرجة الهلوسة ورفع الادرينالين ثم خفضها لوضعها الطبيعي
ورغم أن هذة الرواية ليست قمة أعمالة إلا أن في كل رواية نكهة خاصة وفيها ما يميزها عن غيرها...
وحتى بعد أن أنهي قراءة جميع أعماله ولم يبقى غير عمل واحد (نيتوتشكا نزفانوفا) سأعيد قراءة أعماله من جديد لأني لا أتخيل سنة قرائية تمر بغير القراءة له
أحب غرائبية شخصياته وعمقها وكذلك الأحداث والمجريات غير المتوقعة وكذلك قدرته العجيبة على جر القارئ للتعاطف تارة مع شخصية ثم التحول لكرهها في الصفحات التالية
وأيضا تصعيده للأحداث لدرجة الهلوسة ورفع الادرينالين ثم خفضها لوضعها الطبيعي
ورغم أن هذة الرواية ليست قمة أعمالة إلا أن في كل رواية نكهة خاصة وفيها ما يميزها عن غيرها...
May 7, 2024
داستایوفسکی یه ویژگی عجیبی تو خلق شخصیت های رو مخ رژه رونده داره!
این کتاب همون کتاب دهکده استپانچیکوعه ولی ورژنی که خوندم اسمش دوست خانواده بود. چند سال پیش شروعش کرده بودم اما نصفه رها کرده بودم، که امشب تمومش کردم.
برا یادآوری اینکه داستان چی بوده، رفتم به نوت هایی که ازش برداشته بودم سر زدم و دیدم فصل های اول چه دل پری داشتم و چقدر رنت کردم بخصوص راجع به افرادی توی مدل شخصیتی و رفتاری فومافومیچ.
ولی الان دل پری ندارم و با نظرات اون موقعم زیاد موافق نیستم.(که می‌رسونت� به این قضیه که اگه برم به ریویوها یا امتیاز های کتاب های گذشته ام نگاه کنم چقدر متفاوت خواهند بود.)
این کتاب همون کتاب دهکده استپانچیکوعه ولی ورژنی که خوندم اسمش دوست خانواده بود. چند سال پیش شروعش کرده بودم اما نصفه رها کرده بودم، که امشب تمومش کردم.
برا یادآوری اینکه داستان چی بوده، رفتم به نوت هایی که ازش برداشته بودم سر زدم و دیدم فصل های اول چه دل پری داشتم و چقدر رنت کردم بخصوص راجع به افرادی توی مدل شخصیتی و رفتاری فومافومیچ.
ولی الان دل پری ندارم و با نظرات اون موقعم زیاد موافق نیستم.(که می‌رسونت� به این قضیه که اگه برم به ریویوها یا امتیاز های کتاب های گذشته ام نگاه کنم چقدر متفاوت خواهند بود.)
May 6, 2018
I was going through my Dostoevsky collection looking for one of his works to re-read, when I came across The Village of Stepanchikovo. I picked it out of my shelf and began reading the back cover, in order to refresh my memory—only to realize that I had not read it yet! I must have confused it with Uncle's Dream; I probably thought that it was a different translation, since both are about uncles in villages. Anyway, I found a read rather than a re-read, which was wonderful. I really thought I had read all of Dostoevsky's think. I hope I make similar discoveries in the future (although I am sure that there are no more unread pieces hiding in my shelves).
Anyway, in The Village Dostoevsky really pushes the reader (that is: my) patience with the figure of the uncle, whose behavior at times is out of this world. Having said that, in the uncle lies the rudiment of what would later become Prince Myshkin, one of Dostoevsky's—and one of literature's—greatest characters. So, overall, while the story wasn't especially great, parts of the writing and the storytelling were very good; and it was interesting to compare some of the characters and concerns with those found in his other works. Also very interesting (and, I admit, somewhat unexpected) was the lampooning of Gogol. Apparently, even those from under whose overcoat you come may be subjected to vehement criticism (in this case, it must be said, rightfully so). Foma Fomich Opiskin, who embodies some of Gogol's follies and questionable beliefs near the end of his life, is a fascinating figure of evil—a foreshadowing of the Dostoevskian villains to come.
Anyway, in The Village Dostoevsky really pushes the reader (that is: my) patience with the figure of the uncle, whose behavior at times is out of this world. Having said that, in the uncle lies the rudiment of what would later become Prince Myshkin, one of Dostoevsky's—and one of literature's—greatest characters. So, overall, while the story wasn't especially great, parts of the writing and the storytelling were very good; and it was interesting to compare some of the characters and concerns with those found in his other works. Also very interesting (and, I admit, somewhat unexpected) was the lampooning of Gogol. Apparently, even those from under whose overcoat you come may be subjected to vehement criticism (in this case, it must be said, rightfully so). Foma Fomich Opiskin, who embodies some of Gogol's follies and questionable beliefs near the end of his life, is a fascinating figure of evil—a foreshadowing of the Dostoevskian villains to come.
November 10, 2018
به نام او
تا به اینجای کار متفاوترین رمانی ست که از فیودور داستایفسکی خوانده ام. ناشناس یا همان روستای استپانچیکو از رمانهای ابتدایی داستایفسکی رمانهای دور اول نویسندگی او که پیش از شاه��ارش جنایت و مکافات نوشته شده است. داستایفسکی در این رمان که حال و هوایی کمیک دارد تحت تاثیر دیگر نویسنده بزرگ روس نیکلای گوگول است. ولی با تمام این تفاسیر نشانه ایی از داستایفسکی بزرگ و مستقل را هم می شود در این رمان دید . شخصیت پردازی های کار بسیار خوب است خصوصا شخصیت فاما فامایچ که فوق العاده از آب درآمده است و به نظر من جز بهترین شخصیتهای خلق شده توسط داستایفسکی ست
مخلص کلام اینکه ناشناس به مانند بیشتر کارهای این بزرگ روس خواندنی و دلنشین است
داستایفسکی را باید خواند تا بتوان انسان را بهتر شناخت
تا به اینجای کار متفاوترین رمانی ست که از فیودور داستایفسکی خوانده ام. ناشناس یا همان روستای استپانچیکو از رمانهای ابتدایی داستایفسکی رمانهای دور اول نویسندگی او که پیش از شاه��ارش جنایت و مکافات نوشته شده است. داستایفسکی در این رمان که حال و هوایی کمیک دارد تحت تاثیر دیگر نویسنده بزرگ روس نیکلای گوگول است. ولی با تمام این تفاسیر نشانه ایی از داستایفسکی بزرگ و مستقل را هم می شود در این رمان دید . شخصیت پردازی های کار بسیار خوب است خصوصا شخصیت فاما فامایچ که فوق العاده از آب درآمده است و به نظر من جز بهترین شخصیتهای خلق شده توسط داستایفسکی ست
مخلص کلام اینکه ناشناس به مانند بیشتر کارهای این بزرگ روس خواندنی و دلنشین است
داستایفسکی را باید خواند تا بتوان انسان را بهتر شناخت
January 27, 2020
عمل لا ينسى، ستظل الشخصيات الطافحة بغرابتها وحيويتها في مخيلتي لمدة طويلة. الحبكة ذكية وبسيطة والتحولات في الأحداث ممتعة وغير متوقعة. أسلوب الكتابة يدمجك وكأنك تعيش الأحداث وتراها بنفسك، هناك في تلك القرية الروسية. شخصية "فوما فوميتش" المتجبرة المدعية للعلم والثقافة، الظالم الذي يلعب دور المظلوم، والضيف الذي تسيد منزل المُضيف، هي أكثر ما يميز هذه الرواية. وأكثر ما يميز روايات دوستويفسكي هو الوصف الدقيق للنفس البشرية وهنا تم بإبداع كبير ومبهر، لا سيما أن هذه الرواية قد شكلت العودة الأدبية له من بعد المنفى.
استغرب فقط عدم حصول هذه التحفة على شهرة أخواتها.
وجه إبداع مختلف لدوستويفسكي وراق لي جداً.
استغرب فقط عدم حصول هذه التحفة على شهرة أخواتها.
وجه إبداع مختلف لدوستويفسكي وراق لي جداً.
November 27, 2023
به عنوان 200مین کتابی که اینجا اضافه میکنم� عنوان درخور و مناسبیه. یک کتاب خاص و خیلی کمتر خوانده شده از داستایفسکی که برای خریدنش، مدت‌ها� بسیاری گشتم و تهشم، به مبلغ 210 هزار تومن و اونم نسخه‌ا� که حدود 200 300 تا ازش بازچاپ شده رو خریدم😂
ناشناس رو یه جایی بین شیاطین و رویای عمو جان میدونم؛ انگار که نقطه گذاری بود که داستایفسکیِ رویای عمو جان نویس، بشه داستایفسکی خالق ستاوورگین و کیریلیف. توی ناشناس، داستایفسکی داستان کمیکی خلق کرده که به نظر من، بیش از اینکه اِلمان‌ها� طنز داشته باشه، اِلمان‌ها� تمسخر مستقیم داره: مثلا شباهت خیلی زیاد شخصیت اصلیِ فاما با جنبه‌های� از شخصیت گوگول که مترجم هم بارها بهشون اشاره میکنه.
ناشناس ریشخند نامه� پر سر و صدایی بود از پرده برداشتن از تعفنِ مهربانی و ساده دلی، چه در میان عوام و چه میان خواص. و همچنین، نقدی دو پهلو بر شخصیت عجیب آن، فاما، که روزی ظلم دیده و الان ظالم شده. از جالب توجه ترین چیزا برای من تو این رمان، همون چیزیه که مترجم توی مقاله خیلی مفصل و خوندنی‌ا� بهش اشاره میکنه: فردی که تحقیر میشه و عزت نفسش لکه‌دا� میشه، نه تنها غرورش نمیشکنه، بلکه در موقع خودش، غروری حداکثری و عجیب و مبتذل هم پیدا میکنه. داستان هم حول فامایی می‌چرخ� که به دلیل بی‌استعدا� بودن، توی ادبیات شکست میخوره و ابتدا دلقک میشه و وقتی به یه آدم خوشدل و ساده لوح و برّه میرسه، گرگی میشه در لباس صالح و دانشمند. گرگی که از ابتدا تا به انتها، مُهر حقارت درونی رو با همه کارهای و افکار متناقضش با خودش یدک میکشه.
ترجمه آتش بر آب به نظر که خوبه. مقدمه‌ا� رو خیلی دوست داشتم و شاید بهتر باشه بعد از خواندن داستان این مقدمه رو بخونید. دوتا ضمیمه نسبتا کوتاه آخر کتاب آورده بود که خیلی به دردم نخورد: یکیش زیادی تخصصی و یکیش چیز خاصی نداشت. پی‌نوشت‌ها� خیلی خوبی داشت ترجمه آتش بر آب و با خوندن یه سریاشون، به عمق تسلط این مترجم به زندگی، تاریخ و ادبیات روسی پی می‌بریم� یا حداقل به عمق تلاشش در جهت فهمیدن این نکاتِ تکمیلی.
ناشناس رو یه جایی بین شیاطین و رویای عمو جان میدونم؛ انگار که نقطه گذاری بود که داستایفسکیِ رویای عمو جان نویس، بشه داستایفسکی خالق ستاوورگین و کیریلیف. توی ناشناس، داستایفسکی داستان کمیکی خلق کرده که به نظر من، بیش از اینکه اِلمان‌ها� طنز داشته باشه، اِلمان‌ها� تمسخر مستقیم داره: مثلا شباهت خیلی زیاد شخصیت اصلیِ فاما با جنبه‌های� از شخصیت گوگول که مترجم هم بارها بهشون اشاره میکنه.
ناشناس ریشخند نامه� پر سر و صدایی بود از پرده برداشتن از تعفنِ مهربانی و ساده دلی، چه در میان عوام و چه میان خواص. و همچنین، نقدی دو پهلو بر شخصیت عجیب آن، فاما، که روزی ظلم دیده و الان ظالم شده. از جالب توجه ترین چیزا برای من تو این رمان، همون چیزیه که مترجم توی مقاله خیلی مفصل و خوندنی‌ا� بهش اشاره میکنه: فردی که تحقیر میشه و عزت نفسش لکه‌دا� میشه، نه تنها غرورش نمیشکنه، بلکه در موقع خودش، غروری حداکثری و عجیب و مبتذل هم پیدا میکنه. داستان هم حول فامایی می‌چرخ� که به دلیل بی‌استعدا� بودن، توی ادبیات شکست میخوره و ابتدا دلقک میشه و وقتی به یه آدم خوشدل و ساده لوح و برّه میرسه، گرگی میشه در لباس صالح و دانشمند. گرگی که از ابتدا تا به انتها، مُهر حقارت درونی رو با همه کارهای و افکار متناقضش با خودش یدک میکشه.
ترجمه آتش بر آب به نظر که خوبه. مقدمه‌ا� رو خیلی دوست داشتم و شاید بهتر باشه بعد از خواندن داستان این مقدمه رو بخونید. دوتا ضمیمه نسبتا کوتاه آخر کتاب آورده بود که خیلی به دردم نخورد: یکیش زیادی تخصصی و یکیش چیز خاصی نداشت. پی‌نوشت‌ها� خیلی خوبی داشت ترجمه آتش بر آب و با خوندن یه سریاشون، به عمق تسلط این مترجم به زندگی، تاریخ و ادبیات روسی پی می‌بریم� یا حداقل به عمق تلاشش در جهت فهمیدن این نکاتِ تکمیلی.
July 24, 2021
"Dostoevsky is finished. He will no longer write anything important." is what one of the editors commented on this novel, which was written as an attempt to re-enter in the literary world after his exile and absence for almost a decade. Sadly, for the editor, he could not be more wrong (and thus chimes in The Grand Inquisitor with the Devil himself as a nightmarish dream).
The Village of Stepanchikovo, like Uncle's Dream, is a comedy. The characters so created, though in a comedic tone, mirror the reality of the obnoxious duplicity in the name of virtue and honour.
Fomo Fomich being the centre of it all, he is everything wrong, but even in him there could be a philosophy which might support the deluding tantrums of this man. Or perhaps we are judging him wrong, perhaps he genuinely believes himself to be noble and generous; all his actions aligned to this fantasy of his being? Well it is for the reader to judge. I loved to hate his eccentricities yet Dostoevsky gave him my favourite quote from the book,
If you want to know what I've been suffering, go to Shakespeare. In his Hamlet, he describes the state of my soul.
Yegor, the Uncle, is another intriguing character, who is central to the entire story. He is noble in its very literal sense, which tends towards idiocy. But even through his submissive meekness, he shows some strength of character occasionally, specially when he is not directly involved, again solidifying his nobility.
In the narrator, we find a young intelligent man, who is profound and learned but vain in his intellect, which is probably a jibe at his own younger self, making the character more vivid. Sergey Alexandrovich, is mostly a spectator and hardly participates in the flow of the story, except the reason for his arrival. It could be attributed to his shyness and good-humoured sense, who though advises the chief actors but never participates completely.
Nastasya, in her brief appearances, is strong and proud, which makes me wish to have been able to know her more, but that wouldn't have helped the mystifying aspect of hers, needed for the plot.
This satire of a hypocrite society takes many digs at the intellectual delusions of various educated men, the obsession with a foreign culture, the illusionary belief of self-sacrifice in the guise of selfishness, the literary intellectuals and many more.
Fun fact, one of these digs were made on 'The Contemporary' (whose editor has been quoted above) as a reply to various jeers made by them on Dostoevsky during his absence.
The story started off somewhat plainly but the second half makes up for it.
In Dostoevsky's own words (and a perfect way to sum it up)
"The long story that I am writing for Katkov displeases me very much and goes against the grain. But I have already written a great deal, it's impossible to throw it away in order to begin another, and I have to pay back a debt."
which eventually transformed to
"I am convinced that there are many weak and bad things in my novel; but I am convinced - I stake my life on it! - that there are very fine things. They sprang from the heart. There are scenes of high comedy that Gogol would have signed without hesitation.
And I am convinced too that though tedious and lagging at parts, it does have elements worth acknowledging. The second part of the novel feels more like a Dostoevskian tale though very different with its comedic elements, the ending being extremely unique in his literary world.
(Also, three more to go and I would have read all sixteen of his novels/novellas.)
The Village of Stepanchikovo, like Uncle's Dream, is a comedy. The characters so created, though in a comedic tone, mirror the reality of the obnoxious duplicity in the name of virtue and honour.
Fomo Fomich being the centre of it all, he is everything wrong, but even in him there could be a philosophy which might support the deluding tantrums of this man. Or perhaps we are judging him wrong, perhaps he genuinely believes himself to be noble and generous; all his actions aligned to this fantasy of his being? Well it is for the reader to judge. I loved to hate his eccentricities yet Dostoevsky gave him my favourite quote from the book,
If you want to know what I've been suffering, go to Shakespeare. In his Hamlet, he describes the state of my soul.
Yegor, the Uncle, is another intriguing character, who is central to the entire story. He is noble in its very literal sense, which tends towards idiocy. But even through his submissive meekness, he shows some strength of character occasionally, specially when he is not directly involved, again solidifying his nobility.
In the narrator, we find a young intelligent man, who is profound and learned but vain in his intellect, which is probably a jibe at his own younger self, making the character more vivid. Sergey Alexandrovich, is mostly a spectator and hardly participates in the flow of the story, except the reason for his arrival. It could be attributed to his shyness and good-humoured sense, who though advises the chief actors but never participates completely.
Nastasya, in her brief appearances, is strong and proud, which makes me wish to have been able to know her more, but that wouldn't have helped the mystifying aspect of hers, needed for the plot.
This satire of a hypocrite society takes many digs at the intellectual delusions of various educated men, the obsession with a foreign culture, the illusionary belief of self-sacrifice in the guise of selfishness, the literary intellectuals and many more.
Fun fact, one of these digs were made on 'The Contemporary' (whose editor has been quoted above) as a reply to various jeers made by them on Dostoevsky during his absence.
The story started off somewhat plainly but the second half makes up for it.
In Dostoevsky's own words (and a perfect way to sum it up)
"The long story that I am writing for Katkov displeases me very much and goes against the grain. But I have already written a great deal, it's impossible to throw it away in order to begin another, and I have to pay back a debt."
which eventually transformed to
"I am convinced that there are many weak and bad things in my novel; but I am convinced - I stake my life on it! - that there are very fine things. They sprang from the heart. There are scenes of high comedy that Gogol would have signed without hesitation.
And I am convinced too that though tedious and lagging at parts, it does have elements worth acknowledging. The second part of the novel feels more like a Dostoevskian tale though very different with its comedic elements, the ending being extremely unique in his literary world.
(Also, three more to go and I would have read all sixteen of his novels/novellas.)
April 29, 2023
یه رمان دیالوگ محور روان و خوشخوان که ترجمه� هم در این لغزندگی جملات بی تاثیر نیست که خوندن این کتاب به نظرم برای ورود به دنیای داستایفسکی مناسب باشه .
نقطه ضعف این رمان داستان پردازی متوسط رو به پائین هست که مشخصه با عجله نوشته شده و نقطه قوت این کتاب شخصیت پردازی فوق‌العاد� قوی هست .
در نظر اول شاید با یه کتاب خیلی ساده طرف باشیم ، ولی این کتاب نمایانگر تملق افراد ساده لوح و سفله پروری هست که منجر به قداست مبتذل میشه.
یه پیشگفتار اول کتاب هست که به نظرم اول خونده نشه بهتره چون ازش چیزی متوجه نمی‌شی�.
این کتاب یه مدت نایاب بود و در سال ۱۴۰۱ تجدید چاپ شد که نمی‌دون� چرا در کتابفروشی‌ها� فیزیکی و آنلاین موجود نیست و فقط میشه از سایت خود نشر هرمس تهیه کرد.
در مورد ترجمه جناب آتش بر آب هم که باید بگم با یک ترجمه روان و به شدت امروزی سر و کار دارید که جملات نامفهوم نداره.
از لحاظ رسالت ترجمه عالی هست ولی به نظرم با لحن خود داستایفسکی با آثاری که توسط آقای سروش حبیبی یا مهری آهی و دیگران ترجمه شده متفاوت هست .
اردیبهشت ۱۴۰۲
نقطه ضعف این رمان داستان پردازی متوسط رو به پائین هست که مشخصه با عجله نوشته شده و نقطه قوت این کتاب شخصیت پردازی فوق‌العاد� قوی هست .
در نظر اول شاید با یه کتاب خیلی ساده طرف باشیم ، ولی این کتاب نمایانگر تملق افراد ساده لوح و سفله پروری هست که منجر به قداست مبتذل میشه.
یه پیشگفتار اول کتاب هست که به نظرم اول خونده نشه بهتره چون ازش چیزی متوجه نمی‌شی�.
این کتاب یه مدت نایاب بود و در سال ۱۴۰۱ تجدید چاپ شد که نمی‌دون� چرا در کتابفروشی‌ها� فیزیکی و آنلاین موجود نیست و فقط میشه از سایت خود نشر هرمس تهیه کرد.
در مورد ترجمه جناب آتش بر آب هم که باید بگم با یک ترجمه روان و به شدت امروزی سر و کار دارید که جملات نامفهوم نداره.
از لحاظ رسالت ترجمه عالی هست ولی به نظرم با لحن خود داستایفسکی با آثاری که توسط آقای سروش حبیبی یا مهری آهی و دیگران ترجمه شده متفاوت هست .
اردیبهشت ۱۴۰۲
March 8, 2022
رواية كلاسيكية السرد، الحبكة ربما الأحداث إيضاً. في هذه الحالة ماذا قدم لنا دوستويفسكي؟ الإجابة تكمن في الشخصيات.
تحكي الرواية عن العم الطيب الذي يرسل لابن أخيه عارضاً عليه فكرة زيجة خُطط لها على عجل. يصل ابن الأخ ليجد نفسه في مجتمع غريب بشخوصه وروابطه وقضاياه.
بصرف النظر عن الرمزية الممكنة في الرواية، إلا أنني أنجذبت لعمق الشخصيات ومثالبها المختلفة وطبيعة تفاعلها مع بعضها البعض. العم إيغور هو شخص بالغ الطيبة، لدرجة أنه يمكنك إقناعه بأنه خبيث الطوية، وحرصاً منه على إثبات العكس فإنه يسمح للآخرين باستغلاله. يالها من فكرة واقعية! لدينا الأم الهستيرية التي تؤجر مخها للممثلين من بائعي الكلام والمروجين للمثل العليا التي لا يملكون شيئاً منها. يجدر الحديث أيضاً عن تاتيانا إيفانوفنا التي عانت من الجفاف العاطفي في مستهل حياتها حتى أمست متعطشة للعاطفة حد توليد الخيالات الرومانسية من اللاشيء، والتعلق بأول شخص يُسمعها شيئاً من الكلام المنمّق.
يصل دوستويفسكي إلى ذروة الإبداع في رسم شخصية فوما فومتش، النصاب الذي يتذبذب ما بين استجداء العطف وأوهام العظمة، ويجمع ما بين التهريج والتدين. خليط عجيب لكن يمكنك رؤيته في أي زمان ومكان. ذلك النوع الفاشل، عديم التميز الذي ما أن يجد شخصاً يؤمن بمميزاته الوهمية حتى يهيمن عليه ويمتص دمه، ويُسقط عليه كل الاحتقار الذي تجرعه في السابق. وفيما يقع البعض تحت سحره الرخيص، تجد البعض الآخر يضرب كفاً بكف تعجباً ممن سقطوا في براثنه، ولا حيلة لهم في إعادة الآخرين إلى رشدهم.
تتفاعل الشخصيات بطريقة مقنعة، والحوارات مرسومة بطريقة ثلاثية الأبعاد تعكس طبيعتها النفسية وتثبت فن دوستويفسكي في تقمص الشخصيات المعقدة بحرفية منقطعة النظير. رواية سأنسى أحداثها بسهولة لكنني سأظل مدة طويلة أعود إلى شخصياتها وأحيل إليها بعضاً ممن أقابلهم في حياتي اليومية.
تحكي الرواية عن العم الطيب الذي يرسل لابن أخيه عارضاً عليه فكرة زيجة خُطط لها على عجل. يصل ابن الأخ ليجد نفسه في مجتمع غريب بشخوصه وروابطه وقضاياه.
بصرف النظر عن الرمزية الممكنة في الرواية، إلا أنني أنجذبت لعمق الشخصيات ومثالبها المختلفة وطبيعة تفاعلها مع بعضها البعض. العم إيغور هو شخص بالغ الطيبة، لدرجة أنه يمكنك إقناعه بأنه خبيث الطوية، وحرصاً منه على إثبات العكس فإنه يسمح للآخرين باستغلاله. يالها من فكرة واقعية! لدينا الأم الهستيرية التي تؤجر مخها للممثلين من بائعي الكلام والمروجين للمثل العليا التي لا يملكون شيئاً منها. يجدر الحديث أيضاً عن تاتيانا إيفانوفنا التي عانت من الجفاف العاطفي في مستهل حياتها حتى أمست متعطشة للعاطفة حد توليد الخيالات الرومانسية من اللاشيء، والتعلق بأول شخص يُسمعها شيئاً من الكلام المنمّق.
يصل دوستويفسكي إلى ذروة الإبداع في رسم شخصية فوما فومتش، النصاب الذي يتذبذب ما بين استجداء العطف وأوهام العظمة، ويجمع ما بين التهريج والتدين. خليط عجيب لكن يمكنك رؤيته في أي زمان ومكان. ذلك النوع الفاشل، عديم التميز الذي ما أن يجد شخصاً يؤمن بمميزاته الوهمية حتى يهيمن عليه ويمتص دمه، ويُسقط عليه كل الاحتقار الذي تجرعه في السابق. وفيما يقع البعض تحت سحره الرخيص، تجد البعض الآخر يضرب كفاً بكف تعجباً ممن سقطوا في براثنه، ولا حيلة لهم في إعادة الآخرين إلى رشدهم.
تتفاعل الشخصيات بطريقة مقنعة، والحوارات مرسومة بطريقة ثلاثية الأبعاد تعكس طبيعتها النفسية وتثبت فن دوستويفسكي في تقمص الشخصيات المعقدة بحرفية منقطعة النظير. رواية سأنسى أحداثها بسهولة لكنني سأظل مدة طويلة أعود إلى شخصياتها وأحيل إليها بعضاً ممن أقابلهم في حياتي اليومية.
February 10, 2024
Honestly, I have only one regret, seeing now that I am reaping my reward : I should have read this novel sooner than it really took me. Although I started it some time ago, I left it aside because of daily life’s turmoil, which anyway doesn’t get resolved no matter how much I have done to fix some things with growing efforts day by day.
This was a fun read and mostly thanks to the fact that it has rather plenty of conversation ongoing between the chief characters . Remarkably amusing despite the vitriolic comments and biting sarcasm hidden within the text. It’s a story that will stick with me because of the exaggerating manner of representing life in a Russian village in the 19th century . The objects of interest are extremely numerous, and the writing climate is strongly cheerful and sunny. Also, the manners of the people are in some respects extremely peculiar, and I felt that I was indeed in foreign parts.
To make a long story short: 5* 😊
This was a fun read and mostly thanks to the fact that it has rather plenty of conversation ongoing between the chief characters . Remarkably amusing despite the vitriolic comments and biting sarcasm hidden within the text. It’s a story that will stick with me because of the exaggerating manner of representing life in a Russian village in the 19th century . The objects of interest are extremely numerous, and the writing climate is strongly cheerful and sunny. Also, the manners of the people are in some respects extremely peculiar, and I felt that I was indeed in foreign parts.
To make a long story short: 5* 😊
May 31, 2021
دوست خانواده را نخستین بار 7سال پیش خواندم, شاهکار شخصیت پردازی داستایفسکی را در
فومافومیچ می توان یافت,شخصیتی که مانندش خلق نخواهد شد..در نگاه من مهم ترین ویژگی اثر دوست خانواده,شخصیت پردازی همین دوست خانواده یعنی فومافومیچ است..کاراکتری بی اندازه غریب,گاه نفرت انگیز و گاه خنده اور مضحک..شخصیتی که علی رغم گروتسک و کاریکاتوریک بودنش, با گذر هر صفحه بیش از پیش در میابیم واقعیتی آزاردهنده وجود فومافومیچ را میسازد..واقعیتی که در ابتدا هرگز درکش نمیکنیم.. ما نیز چون اهالی استپان چیکو توانایی تغییر یا تعدیلش را نداریم و در سیر داستان در میابیم که انچه در ابتدا تحمل ناپذیر و منفور بود را اکنون پذیرفته ایم و این هنر بی نظیر داستایفسکی در خلق این شخصیت است..شخصیتی که شاید تا پایان نیز هرگز کاملا او را نشناسیم..اما با او زندگی می کنیم.
فومافومیچ می توان یافت,شخصیتی که مانندش خلق نخواهد شد..در نگاه من مهم ترین ویژگی اثر دوست خانواده,شخصیت پردازی همین دوست خانواده یعنی فومافومیچ است..کاراکتری بی اندازه غریب,گاه نفرت انگیز و گاه خنده اور مضحک..شخصیتی که علی رغم گروتسک و کاریکاتوریک بودنش, با گذر هر صفحه بیش از پیش در میابیم واقعیتی آزاردهنده وجود فومافومیچ را میسازد..واقعیتی که در ابتدا هرگز درکش نمیکنیم.. ما نیز چون اهالی استپان چیکو توانایی تغییر یا تعدیلش را نداریم و در سیر داستان در میابیم که انچه در ابتدا تحمل ناپذیر و منفور بود را اکنون پذیرفته ایم و این هنر بی نظیر داستایفسکی در خلق این شخصیت است..شخصیتی که شاید تا پایان نیز هرگز کاملا او را نشناسیم..اما با او زندگی می کنیم.
October 3, 2023
به نظر من نوشته های قبل از جنایت و مکافات داستایوفسکی ،بیشتر داستانی هستند .
ترجمه مهرداد مهرین هم به نسبت زمان خودش ایراداتی داره ولی بد نیست.
�"شما نباید به من اعتنا نمایید. من ابلهم فوما؛ این را میدانید؟ خودم هم احساس میکنم که ابلهم. احساس میکنم چیزی کم دارم.. اری فوما این را می دانم، این را میدانم.
شما لازم نیست چیزی در این باره بگویید"
ترجمه مهرداد مهرین هم به نسبت زمان خودش ایراداتی داره ولی بد نیست.
�"شما نباید به من اعتنا نمایید. من ابلهم فوما؛ این را میدانید؟ خودم هم احساس میکنم که ابلهم. احساس میکنم چیزی کم دارم.. اری فوما این را می دانم، این را میدانم.
شما لازم نیست چیزی در این باره بگویید"
March 27, 2020
Yayımlandığı sırayla Dostoyevski okumama ile devam ettim. Yanlış hatırlamıyorsam yazarın sürgün sonrası yayımlanan ilk eseri. Öncekilere göre daha farklı bir dili ve anlatım tarzı var gibi, mizah ve hiciv yönü daha ön planda gibi. Bunun dışında okurken en çok sinirlendiğim kitaplardan biri oldu. Foma Fomiç ile generalin eşi ve yancılarına kendisini açıkça suistimal etmelerine rağmen bu kadar iyi davranan albayın saflığı bir müddet sonra sinir bozucu oluyor. Foma ise evlerden uzak bir karakter.
Kitapta ilgimi çeken şeylerden biri de Dostoyevski'nin pek çok yazarı açıktan veya ima ederek anması oldu. Aşağıya gözüme çarpan kısımları kopyaladım.
- Foma'nın dilinden: "...Her şeyden önce şunu söyleyeyim ki, belki de felaket erdemin anasıdır. Bunu galiba hoppa olmakla beraber, bazen dolgun düşünceleri de bulunan yazar Gogol söylemişti."
- Foma yine etrafa yargı dağıtıyor: "...Zamanımızın edebiyatçıları, şairleri, bilginleri ve düşünürleri ne ile zaman geçiriyorlar acaba? Niçin bunlar Rus halkının söyledikleri, şarkılarla oynadıkları havalarla ilgilenmiyorlar? Bugüne kadar bütün o Puşkin’ler, Lermontov’lar, Borozdna’lar ne yaptılar?.. Şaşıyorum doğrusu. Millet, sarhoşluğa övgüden başka bir şey olmayan şu Komarinskaya’yı zıplayıp oynuyor, onlar da orada “Unutma beni”lere şiirler yazıyorlar. Niye “Unutma beni”lerinden vazgeçip halkın faydalanması için daha edepli şarkılar yazmazlar? Bu sosyal bir davadır. Bana bir mujikten bahsetsinler. Ama asilleşmiş olanından, hani şu bildiğimiz mujikten değil de tam anlamıyla köylüden� Varsın, bu köy bilginini bize ayağında çarıklarıyla –ona da razıyım� anlatsınlar! Bununla beraber, bütün erdemlerini de göstersinler. Cesaretle söyleyebilirim ki, bu erdemlere ünü cihanı tutmuş Makedonyalı İskenderler bile parmak ısırır. Bu sözleri Rusya’yı bildiğim ve Rusya da beni bildiği için söylüyorum. Varsın bana havasız kulübesinde, kalabalık ailesi arasında saçı başı ağarmış bir mujiği canlandırsınlar. Bu adam belki de açtır, ama fakirliğini kutsal bilir, zenginlerin altınında gözü yoktur. Bizzat zengin, haline acısın da, altınlarını ona bağışlasın, mujiğin erdemi, beyin, asil bir beyin erdemiyle birleşsin. Sosyal durum itibariyle birbirinden bu kadar uzak basamaklarda duran köylü ile asil kişi sonunda erdem yolunda birleşsinler. Ne kadar yüksek düşünce! Halbuki gördüğümüz nedir? Bir yandan “unutma beni”ler, beri yandan meyhaneden üstü başı darmadağınık fırlamış bir herifin sokaklarda koşması�"
- Foma bir Kopyacı'dan sitayişle (!) bahsediyor:
"Foma, adeta esefle:
� Ben hiç de böyle düşünmüyorum, dedi. Geçenlerde bir manzum eser okudum. Neymiş o öyle?!.. “Unutma beni”lerden ibaret. Yeniler içinde en hoşuma giden olsa olsa, Kopyacı‘dır. Pek akıcı bir kalemi var.
Anfisa Petrovna:
� Kopyacı mı?.. diye bağırdı. Şu, dergiye mektup yazan, değil mi? Gerçekten pek enfes yazıyor. Yaptığı kelime oyunlarına bayılıyorum.
� Öyle, öyle. Kelime oyunları enfes! Kalemi elinde oynatıyor adeta. Olağanüstü bir kalem hafifliği.
Obnoskin, yarım ağızla:
� Orası öyle, dedi. Ama ukalanın biri.
� Ukala olmasına ukala, buna itirazım yok. Lakin sevimli, zarif bir ukala! Şüphesiz, düşüncelerinden hiçbiri esaslı bir eleştiriye dayanacak gibi değil, ama gene de kaleminin hafifliği insanı sürüklüyor. Geveze olduğunu kabul ederim. Bununla beraber, sevimli, zarif bir geveze. Edebi makalelerinin birinde çiftlikleri olduğundan bahsedişini hatırlıyor musunuz?"
- Bu kısımda da ve kuzenlerinin yarattığı hayali bir karakter olan 'dan bahsediyorlar. Bahsi geçen “Sovremennik� ise Puşkin'in kurduğu ve 1836-1866 arasında yayımlanan bir dergiymiş. Dergide Dostoyevski'nin eserleri yayımlanmamış sanırım ama Tolstoy, Turgenyev, Gonçarov gibi çok büyük yazar ve şairler katkı sağlamışlar (kaynak: ). Bir de Petersburg'daki tuhaf burnu olan bir edebiyatçı var kimdir bilmiyorum :))
"Saşenka hemen atıldı:
� Bay Kuzma Prutkov yazmış babacığım; “Sovremennik”te çıktı.
ٲı:
� Kuzma Prutkov mu?.. Bilmiyorum, dedi. Mesela Puşkin’i tanırım, ama bunu bilmiyorum� Bununla beraber, değerli şair olduğu belli, değil mi Sergey? Üstelik asil, meziyet sahibi bir adam olduğu da gün gibi açık. Belki de subaylardandır. Değerini anladım doğrusu. Ne mükemmel dergiymiş bu “Sovremennik�! Hep böyle şairler yazıyorsa, mutlaka abone olmalıyız. Severim şairleri. Sevimli çocuklardır. Şiirlerinde anlatmadıkları yok! Hatırlıyor musun Sergey, Petersburg’da, sende bir edebiyatçı görmüştüm. Ne tuhaf burnu vardı�"
- Son olarak Dostoyevski'nin isimli eserinin de yayımlandığı Anayurt Notları () dergisinin övüldüğünü mü yerildiğimini anlamadığım bir kısım:
"- ...Ama biliyor musun Seryoja, bence, en önemli bilimler şu kalın dergide bulunuyor. Neydi onun adı? Hani sarı kaplı�
� “Anayurt Notları� babacığım.
� Evet evet, “Anayurt Notları�. Ne güzel isim, değil mi Sergey? Olağanüstü asil bir gaye! Son derece faydalı bir dergi bu, hem de epey kalın, içinde öyle bilimler var ki, okurken insanın ağzı bir karış açık kalıyor. Geçen gün elime geçti de merak ettim, açtım. Bırakamadan tam üç sayfa okudum. Şaştım kaldım birader! Neydi biliyor musun? Her kelime için bir açıklama vermişler. Mesela, süpürge, kürek, kevgir, demir kanca gibi kelimelerin anlamlarını yazmışlar. Bence süpürge, süpürgedir; kanca da kanca� Oysa öyle değilmiş kardeş. Kancanın bilimce bir anlamı varmış. Hatırımda pek kalmadı, ama işaret miymiş, mitolojiyle ilgili bir şey miymiş, ne?.. Neler de buluyorlar!"
Kitapta ilgimi çeken şeylerden biri de Dostoyevski'nin pek çok yazarı açıktan veya ima ederek anması oldu. Aşağıya gözüme çarpan kısımları kopyaladım.
- Foma'nın dilinden: "...Her şeyden önce şunu söyleyeyim ki, belki de felaket erdemin anasıdır. Bunu galiba hoppa olmakla beraber, bazen dolgun düşünceleri de bulunan yazar Gogol söylemişti."
- Foma yine etrafa yargı dağıtıyor: "...Zamanımızın edebiyatçıları, şairleri, bilginleri ve düşünürleri ne ile zaman geçiriyorlar acaba? Niçin bunlar Rus halkının söyledikleri, şarkılarla oynadıkları havalarla ilgilenmiyorlar? Bugüne kadar bütün o Puşkin’ler, Lermontov’lar, Borozdna’lar ne yaptılar?.. Şaşıyorum doğrusu. Millet, sarhoşluğa övgüden başka bir şey olmayan şu Komarinskaya’yı zıplayıp oynuyor, onlar da orada “Unutma beni”lere şiirler yazıyorlar. Niye “Unutma beni”lerinden vazgeçip halkın faydalanması için daha edepli şarkılar yazmazlar? Bu sosyal bir davadır. Bana bir mujikten bahsetsinler. Ama asilleşmiş olanından, hani şu bildiğimiz mujikten değil de tam anlamıyla köylüden� Varsın, bu köy bilginini bize ayağında çarıklarıyla –ona da razıyım� anlatsınlar! Bununla beraber, bütün erdemlerini de göstersinler. Cesaretle söyleyebilirim ki, bu erdemlere ünü cihanı tutmuş Makedonyalı İskenderler bile parmak ısırır. Bu sözleri Rusya’yı bildiğim ve Rusya da beni bildiği için söylüyorum. Varsın bana havasız kulübesinde, kalabalık ailesi arasında saçı başı ağarmış bir mujiği canlandırsınlar. Bu adam belki de açtır, ama fakirliğini kutsal bilir, zenginlerin altınında gözü yoktur. Bizzat zengin, haline acısın da, altınlarını ona bağışlasın, mujiğin erdemi, beyin, asil bir beyin erdemiyle birleşsin. Sosyal durum itibariyle birbirinden bu kadar uzak basamaklarda duran köylü ile asil kişi sonunda erdem yolunda birleşsinler. Ne kadar yüksek düşünce! Halbuki gördüğümüz nedir? Bir yandan “unutma beni”ler, beri yandan meyhaneden üstü başı darmadağınık fırlamış bir herifin sokaklarda koşması�"
- Foma bir Kopyacı'dan sitayişle (!) bahsediyor:
"Foma, adeta esefle:
� Ben hiç de böyle düşünmüyorum, dedi. Geçenlerde bir manzum eser okudum. Neymiş o öyle?!.. “Unutma beni”lerden ibaret. Yeniler içinde en hoşuma giden olsa olsa, Kopyacı‘dır. Pek akıcı bir kalemi var.
Anfisa Petrovna:
� Kopyacı mı?.. diye bağırdı. Şu, dergiye mektup yazan, değil mi? Gerçekten pek enfes yazıyor. Yaptığı kelime oyunlarına bayılıyorum.
� Öyle, öyle. Kelime oyunları enfes! Kalemi elinde oynatıyor adeta. Olağanüstü bir kalem hafifliği.
Obnoskin, yarım ağızla:
� Orası öyle, dedi. Ama ukalanın biri.
� Ukala olmasına ukala, buna itirazım yok. Lakin sevimli, zarif bir ukala! Şüphesiz, düşüncelerinden hiçbiri esaslı bir eleştiriye dayanacak gibi değil, ama gene de kaleminin hafifliği insanı sürüklüyor. Geveze olduğunu kabul ederim. Bununla beraber, sevimli, zarif bir geveze. Edebi makalelerinin birinde çiftlikleri olduğundan bahsedişini hatırlıyor musunuz?"
- Bu kısımda da ve kuzenlerinin yarattığı hayali bir karakter olan 'dan bahsediyorlar. Bahsi geçen “Sovremennik� ise Puşkin'in kurduğu ve 1836-1866 arasında yayımlanan bir dergiymiş. Dergide Dostoyevski'nin eserleri yayımlanmamış sanırım ama Tolstoy, Turgenyev, Gonçarov gibi çok büyük yazar ve şairler katkı sağlamışlar (kaynak: ). Bir de Petersburg'daki tuhaf burnu olan bir edebiyatçı var kimdir bilmiyorum :))
"Saşenka hemen atıldı:
� Bay Kuzma Prutkov yazmış babacığım; “Sovremennik”te çıktı.
ٲı:
� Kuzma Prutkov mu?.. Bilmiyorum, dedi. Mesela Puşkin’i tanırım, ama bunu bilmiyorum� Bununla beraber, değerli şair olduğu belli, değil mi Sergey? Üstelik asil, meziyet sahibi bir adam olduğu da gün gibi açık. Belki de subaylardandır. Değerini anladım doğrusu. Ne mükemmel dergiymiş bu “Sovremennik�! Hep böyle şairler yazıyorsa, mutlaka abone olmalıyız. Severim şairleri. Sevimli çocuklardır. Şiirlerinde anlatmadıkları yok! Hatırlıyor musun Sergey, Petersburg’da, sende bir edebiyatçı görmüştüm. Ne tuhaf burnu vardı�"
- Son olarak Dostoyevski'nin isimli eserinin de yayımlandığı Anayurt Notları () dergisinin övüldüğünü mü yerildiğimini anlamadığım bir kısım:
"- ...Ama biliyor musun Seryoja, bence, en önemli bilimler şu kalın dergide bulunuyor. Neydi onun adı? Hani sarı kaplı�
� “Anayurt Notları� babacığım.
� Evet evet, “Anayurt Notları�. Ne güzel isim, değil mi Sergey? Olağanüstü asil bir gaye! Son derece faydalı bir dergi bu, hem de epey kalın, içinde öyle bilimler var ki, okurken insanın ağzı bir karış açık kalıyor. Geçen gün elime geçti de merak ettim, açtım. Bırakamadan tam üç sayfa okudum. Şaştım kaldım birader! Neydi biliyor musun? Her kelime için bir açıklama vermişler. Mesela, süpürge, kürek, kevgir, demir kanca gibi kelimelerin anlamlarını yazmışlar. Bence süpürge, süpürgedir; kanca da kanca� Oysa öyle değilmiş kardeş. Kancanın bilimce bir anlamı varmış. Hatırımda pek kalmadı, ama işaret miymiş, mitolojiyle ilgili bir şey miymiş, ne?.. Neler de buluyorlar!"
November 3, 2019
دغدغه� داستایفسکی بیش از هرچیز انسان است. از نظر او " در نازلترین موجودات هم ممکن است احساسات متعالی بشری هنوز باقی مانده باشد. عمق روح بشری هنوز ناشناخته است و نباید انسانهای نازل را سرزنش کرد و بر عکس باید درکشان کرد و دستشان را گرفت تا بلند شوند".*
هرچند داستایفسکی را بیشتر به عنوان نویسنده� داستانهایی با شخصیتهای درونگرا می‌شناسی� ولی این کتاب بیشتر به وجه اجتماعی شخصیتهایش می‌پرداز�.
داستایفسکی در "ناشناس" بطور مستقیم و غیر مستقیم اقشار مختلف اجتماع را مورد انتقاد قرار می‌ده� و از به‌روی‌کا� آمدن شارلاتانها و انسانهای دون سخن می‌گوی�.
شخصیت اصلی داستان " فاما فامیچ آپیس کین" است- یک ادبیاتچی دون‌پایه� ناکام که از همه جا رانده شده و جام تحقیر را تا آخرین قطره نوشیده است.- وی سر از خانه� ژنرال در میآور� و دلقک اربابش می‌شو� و مدام ستم و تحقیر می‌شو�.؛ اما پس از مرگ ژنرال به خانه� پسر خانم اربابش می‌رو� و چون عرصه را فراخ می‌بین� به ستمگری می‌پرداز�. هرچه فاما فامیچ خود را خردتر و بی هویت‌ت� احساس می‌کن� بر ظلمش می‌افزای�.
روح فرومایه به محض اینکه از یوغ ستم رها شود، خود ستم می‌کن�. به فاما ستم کرده بودند و او هم بی‌درن� نیاز به ستم کردن را حس کرده بود.خردش کرده بودند و او به خرد کردن دیگران پرداخت. او موجودی است همزمان ستمگر و ستمدیده.
پ.ن.۱: آنچه در این کتاب مرا حیرت زده کرد این بود که سخنان"گوگول" در کلام فاما فامیچ گفته می‌ش� و انقدر بسامد بالایی داشت که گمان کردم فاما فامیچ جانشین گوگول شده است و داستایفسکی از این طریق مخالفتش را با گوگول و اندیشه‌های� ابراز کرده است؛ تا جایی که نقل قولی از گوگول میآور� و می‌گوی�:" به نظرم این گفته� نویسنده� سبک مغز گوگول است، که البته گاهی هم افکار پر مغزی از خود بروز می‌ده�".**
پ.ن.۲: من به زبان روسی آگاهی ندارم ولی گمان می‌کن� هر وقت بخواهند برای کسی دعا کنند می‌گوین�: "الهی هیچ‌وق� گرفتار فاما‌فامی� نشوی".
_____________________________________________
* ناشناس.ص ۴۵۵.
** ناشناس. ص۴۳۶.
۱۲ آبان ۹۸
هرچند داستایفسکی را بیشتر به عنوان نویسنده� داستانهایی با شخصیتهای درونگرا می‌شناسی� ولی این کتاب بیشتر به وجه اجتماعی شخصیتهایش می‌پرداز�.
داستایفسکی در "ناشناس" بطور مستقیم و غیر مستقیم اقشار مختلف اجتماع را مورد انتقاد قرار می‌ده� و از به‌روی‌کا� آمدن شارلاتانها و انسانهای دون سخن می‌گوی�.
شخصیت اصلی داستان " فاما فامیچ آپیس کین" است- یک ادبیاتچی دون‌پایه� ناکام که از همه جا رانده شده و جام تحقیر را تا آخرین قطره نوشیده است.- وی سر از خانه� ژنرال در میآور� و دلقک اربابش می‌شو� و مدام ستم و تحقیر می‌شو�.؛ اما پس از مرگ ژنرال به خانه� پسر خانم اربابش می‌رو� و چون عرصه را فراخ می‌بین� به ستمگری می‌پرداز�. هرچه فاما فامیچ خود را خردتر و بی هویت‌ت� احساس می‌کن� بر ظلمش می‌افزای�.
روح فرومایه به محض اینکه از یوغ ستم رها شود، خود ستم می‌کن�. به فاما ستم کرده بودند و او هم بی‌درن� نیاز به ستم کردن را حس کرده بود.خردش کرده بودند و او به خرد کردن دیگران پرداخت. او موجودی است همزمان ستمگر و ستمدیده.
پ.ن.۱: آنچه در این کتاب مرا حیرت زده کرد این بود که سخنان"گوگول" در کلام فاما فامیچ گفته می‌ش� و انقدر بسامد بالایی داشت که گمان کردم فاما فامیچ جانشین گوگول شده است و داستایفسکی از این طریق مخالفتش را با گوگول و اندیشه‌های� ابراز کرده است؛ تا جایی که نقل قولی از گوگول میآور� و می‌گوی�:" به نظرم این گفته� نویسنده� سبک مغز گوگول است، که البته گاهی هم افکار پر مغزی از خود بروز می‌ده�".**
پ.ن.۲: من به زبان روسی آگاهی ندارم ولی گمان می‌کن� هر وقت بخواهند برای کسی دعا کنند می‌گوین�: "الهی هیچ‌وق� گرفتار فاما‌فامی� نشوی".
_____________________________________________
* ناشناس.ص ۴۵۵.
** ناشناس. ص۴۳۶.
۱۲ آبان ۹۸
September 13, 2022
YouTube kanalımda Dostoyevski'nin hayatı, kitapları ve kronolojik okuma sırası hakkında bilgi edinebilirsiniz:
Köyü bile bir başka Rusya'nın.
İnsanların karşılarında ezilmesinden şeytani bir haz duyan, sırf bir gün perşembe gününe çarşamba denmesini istediği için yalakalarına bunu kabul ettirip iki hafta perşembeye çarşamba dedirten, İzmit ağzıyla konuşmayı kendisine hobi edinip "Hey, buraya bak, madde! Beni mantara bağlatma baabisi." gibisinden şeyler diyebilen, ben Mesih'im diyen bir Mehmet Ali Ağca ve zom olduktan sonra parmaklarını havaya kaldırıp kendisini kovalayan paparazzilere "Allah bir, bir de ben tekim" diyen bir Melek Yargıcı'nın şirki gibisinden Foma Fomiç adlı bir başrole sahip romanın biriyle karşı karşıyaydım. Yönetmeni de yine Dostoyevski idi tabii ki.
Köy de öyle bir köy ki, köy ahalisine Fransızca öğretmeye çalışıldığında köylüler tam bir RDK (Rus Dil Kurumu) kesilip UFO gören masum köylüler gibi bu olaya karşı çıkıyorlar. Akbil'e yüklenen paralar gibi köydeki herkes din görevi açısından çilesini doldurup da gerçekten Stepançikovolu olabiliyor. Beylikdüzü-Söğütlüçeşme metrobüs hattı gibi senin kestiğin kızı/çocuğu aslında herkesin kestiği, metrobüse bir daha binmemeyi kendine söz vermiş olsan bile her türlü bir daha bineceğini bildiğinden dolayı köyü kimsenin bir türlü bırakamadığı bir Stepançikovo köyü bu.
Köy sakinleri söz öbeğine bir tepki olarak doğmuş hiç de sakin duramayan isimde köylü ama davranışta burjuvazi olan bu bireyler rütbelerin ve aşkların çeşmi nigar çorbası misali ve köyün hoparlörlerinden müziği çalıyormuş gibi karıştırıldığı bu Stepançikovo'da ne yapıyordu?
Kitap neden bu kadar az okunmuş bilmiyorum ama Dostoyevski'nin Öteki'den sonra şimdiye kadar okuduğum en matrak ve anlamlı eserlerindendi.
Köyü bile bir başka Rusya'nın.
İnsanların karşılarında ezilmesinden şeytani bir haz duyan, sırf bir gün perşembe gününe çarşamba denmesini istediği için yalakalarına bunu kabul ettirip iki hafta perşembeye çarşamba dedirten, İzmit ağzıyla konuşmayı kendisine hobi edinip "Hey, buraya bak, madde! Beni mantara bağlatma baabisi." gibisinden şeyler diyebilen, ben Mesih'im diyen bir Mehmet Ali Ağca ve zom olduktan sonra parmaklarını havaya kaldırıp kendisini kovalayan paparazzilere "Allah bir, bir de ben tekim" diyen bir Melek Yargıcı'nın şirki gibisinden Foma Fomiç adlı bir başrole sahip romanın biriyle karşı karşıyaydım. Yönetmeni de yine Dostoyevski idi tabii ki.
Köy de öyle bir köy ki, köy ahalisine Fransızca öğretmeye çalışıldığında köylüler tam bir RDK (Rus Dil Kurumu) kesilip UFO gören masum köylüler gibi bu olaya karşı çıkıyorlar. Akbil'e yüklenen paralar gibi köydeki herkes din görevi açısından çilesini doldurup da gerçekten Stepançikovolu olabiliyor. Beylikdüzü-Söğütlüçeşme metrobüs hattı gibi senin kestiğin kızı/çocuğu aslında herkesin kestiği, metrobüse bir daha binmemeyi kendine söz vermiş olsan bile her türlü bir daha bineceğini bildiğinden dolayı köyü kimsenin bir türlü bırakamadığı bir Stepançikovo köyü bu.
Köy sakinleri söz öbeğine bir tepki olarak doğmuş hiç de sakin duramayan isimde köylü ama davranışta burjuvazi olan bu bireyler rütbelerin ve aşkların çeşmi nigar çorbası misali ve köyün hoparlörlerinden müziği çalıyormuş gibi karıştırıldığı bu Stepançikovo'da ne yapıyordu?
Kitap neden bu kadar az okunmuş bilmiyorum ama Dostoyevski'nin Öteki'den sonra şimdiye kadar okuduğum en matrak ve anlamlı eserlerindendi.
February 13, 2021
رباه! لماذا كان الإنسان خبيثًا شريرًا؟..
مع أن المرء يشعر بسعادة كبيرة حين يكون خَيِّرًا..
👌🏻💙
مع أن المرء يشعر بسعادة كبيرة حين يكون خَيِّرًا..
👌🏻💙
July 10, 2023
Romanzo-commedia che propone alcune riflessioni in comune conUmiliati e offesi,ma le maggiori somiglianze sono in comune conIl Giocatore.Spassoso e caleidoscopico quantoIl Giocatore, egualmente zeppo di battute e modi di dire, lo stesso ritmo serrato, quasi precipitoso, stesso intreccio costruito su una ipotetica famiglia tanto russa quanto strampalata.I due romanzi hanno lo stesso tono, se non sono proprio gemelli son per lo meno fratelli.Ma questo è molto meno conosciuto e poco (o per nulla) osannato: perché? Eppure sembra essere stato un'importante fonte di ispirazione per altre opere celebri.Annoto collegamenti con Saltykov-Ščedrin: il protagonista Fomà Fomič richiama molto da vicino il Porfirij protagonista deiҴDZDZë; poi Pošechon'je viene citato come posto dimenticato da Dio; poi si cita anche il "buon tempo antico" che sarebbe il titolo originale deiFatti d'altri tempi nel distretto di Pošechon'je. Tutti questi riferimenti mi sembravano lì per lì intenti di polemica e/o ironia nei confronti diSaltykov-Ščedrin, ma poi riflettendo meglio e andando a verificare, trovo conferma che i lavori di Saltykov-Ščedrin sono successivi a questo di Dostoevskij, e dunque èIl villaggio di Stepančikovoche ha, con ogni evidenza, fornito materiale per iFatti d'altri tempie per iҴDZDZë.
Altro riferimento: l'episodio del servo Vidopljàsov che si sceglie un nuovo nome, direi che si potrebbe trattare dell'idea che verrà riutilizzata da Bulgakov inCuore di cane.E poi chissà quanti altri collegamenti che io, dal basso della mia ignoranza, non sono in grado di rilevare.
C'è tutto il campionario di casi umani che, come ben si sa, si può trovare in tutte le opere del nostro, ma qui c'è unquid, o meglio unplus: è un campionario da manicomio, a detta esplicita dell'autore per mezzo della voce narrante nonché nipote di uno dei protagonisti.
Attraverso la chiave grottesco-drammatica si espone non solo la condizione degli schiavi - sia contadini che servitori domestici - ma anche e soprattutto quella del "lavapiatti" di derobertiana memoria, e del buffone di corte che cerca con ogni mezzo, anche quello dell'auto-umiliazione, di compiacere il suo padrone, salvo poi, dietro il voler compiacere, nascondere sentimenti velenosi.
E poi mi prendo il lusso di citare e ricopiare la recensione di @Mariarosaria che per rappresentare il ritmo sostenuto con cui Dostoevskij spara le sue raffiche e porta avanti la sua narrazione, dice che qui "...abbondano le urla accalorate, i feroci litigi, le invettive retoriche, i sussurri pettegoli, i lamenti amari, i forbiti eloqui, le grida dispotiche, il discettare dialettico, le frecciatine sarcastiche, i pianti disperati, le declamazioni oratorie, le geremiadi deprimenti, i conciliaboli sottovoce, le tirate velenose, e chi più ne ha più ne metta".
Quanto alla grandezza e alla complessità di Dostoevskij, non c'è - no di certo - bisogno che la mia misera e patetica e lenzuolosa arringa si sforzi di perorare la sua causa. Quindi sarà un'arringa sintetica: leggetelo.
Altro riferimento: l'episodio del servo Vidopljàsov che si sceglie un nuovo nome, direi che si potrebbe trattare dell'idea che verrà riutilizzata da Bulgakov inCuore di cane.E poi chissà quanti altri collegamenti che io, dal basso della mia ignoranza, non sono in grado di rilevare.
C'è tutto il campionario di casi umani che, come ben si sa, si può trovare in tutte le opere del nostro, ma qui c'è unquid, o meglio unplus: è un campionario da manicomio, a detta esplicita dell'autore per mezzo della voce narrante nonché nipote di uno dei protagonisti.
Attraverso la chiave grottesco-drammatica si espone non solo la condizione degli schiavi - sia contadini che servitori domestici - ma anche e soprattutto quella del "lavapiatti" di derobertiana memoria, e del buffone di corte che cerca con ogni mezzo, anche quello dell'auto-umiliazione, di compiacere il suo padrone, salvo poi, dietro il voler compiacere, nascondere sentimenti velenosi.
E poi mi prendo il lusso di citare e ricopiare la recensione di @Mariarosaria che per rappresentare il ritmo sostenuto con cui Dostoevskij spara le sue raffiche e porta avanti la sua narrazione, dice che qui "...abbondano le urla accalorate, i feroci litigi, le invettive retoriche, i sussurri pettegoli, i lamenti amari, i forbiti eloqui, le grida dispotiche, il discettare dialettico, le frecciatine sarcastiche, i pianti disperati, le declamazioni oratorie, le geremiadi deprimenti, i conciliaboli sottovoce, le tirate velenose, e chi più ne ha più ne metta".
Quanto alla grandezza e alla complessità di Dostoevskij, non c'è - no di certo - bisogno che la mia misera e patetica e lenzuolosa arringa si sforzi di perorare la sua causa. Quindi sarà un'arringa sintetica: leggetelo.
July 20, 2019
وای،کجاست ،معصومیت من کجاست؟روزهای طلایی من کو؟ای روزگار کودکی من،تو کجایی،آن وقتی که من معصوم و بیگناه دنبال پروانه های بهاری توی دشت می دویدم؟کجاست آن روزها،آه که حالا کجاست؟برگردید،معصومیتم را به من برگردانید!...کجاست،کجاست آن روزها،آن روزهایی که من هنوز عشق را باور داشتم و آدمها را دوست می داشتم؟آن روزهایی که من آدمی را در آغوش می کشیدم . روی سینه اش می گریستم؟ولی حالا من کجام؟من کجام؟....اینها کی هستند که دور من را گرفته اند؟اینها گاوهای نر و بوفالوهایی هستند که می خواهند به من شاخ بزنند.زندگی،تو دیگر چیستی؟ زندگی می کنی و زندگی می کنی ولی بی آبرو و سیه رویت می کنند،خوار و ذلیلت می کنند و آن وقتی که روی گورت خاک می ریزند فقط آن وقت است که مردم به خودشان می آیند و استخوانهای بیچاره ات را با بنای یادبود له می کنند!....آه خدا،برای من مجسمه یادبودی بنا نکنید!برای من یادمانی بنا نکنید!من مجسمه نمی خواهم!در دلهایتان برای من یادبود بسازید،پیش از این چیزی نمی خواهم،نمی خواهم،نمی خواهم!
.
رمان روستای استپانچیکو که با نام ناشناس توسط حمیدرضا آتش بر آب و پیش از او با نام دوست خانواده توسط مهرداد مهرین ترجمه شده است اثری دیگر از فیودور داستایوفسکی است.داستایوفسکی این رمان را در سال 1859 و در تبعید نوشته است.این کتاب را می توان آخرین اثر او دانست که تحت تاثیر آثار گوگول نوشته است . او این کتاب را تحت فشار سانسور حکومت وقت و با زبانی استعاری نوشته و به ظاهر زبانی ساده اما پر از کدهای پیچیده است تا بهانه‌ا� به دست حکومت برای تمدید دوران محکومیت نویسنده ندهد. موضوع کتاب ماجرای پدید آمدن شارلاتان‌ه� و خودکامگان، در زمان حکومت وقت روسی است.این کتاب مضمونی طنز گونه دارد.این کتاب داستان آدمهایی است که به وفور در اطرافمان میبینیم آدمهایی که خود را تسلیم حرف دیگران می کنند و کسانی را شاید فضلیتی نداشته باشند بی جهت بزرگ می کنند و خود را تسلیم خواسته های آنها می کنند.
.
رمان روستای استپانچیکو که با نام ناشناس توسط حمیدرضا آتش بر آب و پیش از او با نام دوست خانواده توسط مهرداد مهرین ترجمه شده است اثری دیگر از فیودور داستایوفسکی است.داستایوفسکی این رمان را در سال 1859 و در تبعید نوشته است.این کتاب را می توان آخرین اثر او دانست که تحت تاثیر آثار گوگول نوشته است . او این کتاب را تحت فشار سانسور حکومت وقت و با زبانی استعاری نوشته و به ظاهر زبانی ساده اما پر از کدهای پیچیده است تا بهانه‌ا� به دست حکومت برای تمدید دوران محکومیت نویسنده ندهد. موضوع کتاب ماجرای پدید آمدن شارلاتان‌ه� و خودکامگان، در زمان حکومت وقت روسی است.این کتاب مضمونی طنز گونه دارد.این کتاب داستان آدمهایی است که به وفور در اطرافمان میبینیم آدمهایی که خود را تسلیم حرف دیگران می کنند و کسانی را شاید فضلیتی نداشته باشند بی جهت بزرگ می کنند و خود را تسلیم خواسته های آنها می کنند.
June 23, 2017
Risking banishment from Mother Rus' literary revival tent, I had problems with this novel, which was principally a farce. It forms a pairing with Uncle's Dream and I find both wanting when considering The Eternal Husband.
Considering its comedic trappings Dostoevsky is a bit catty towards Gogol here. The pantomime villain is a Rasputin of letters and all of his epigrams are iced with Gogol. I'm tempted to explore, was it a slight against Fyodor? Was it Gogol's orientation which made him a target or was it his holy roller novocaine?
A college boy comes home to the sticks to find all has went to hell. A charlatan has everyone's ear and he's a Dr. Phil with a social program including teaching the serfs French. The real patriarch of the family is a bit of a buffoon. I thought what ensues is a touch whimsical. I understand that every narrative might not bear the benefit of a nihilist who ponders the morality of political terrorism. Momentarily I'm finding the search for benefit in this novel a challenge.
Considering its comedic trappings Dostoevsky is a bit catty towards Gogol here. The pantomime villain is a Rasputin of letters and all of his epigrams are iced with Gogol. I'm tempted to explore, was it a slight against Fyodor? Was it Gogol's orientation which made him a target or was it his holy roller novocaine?
A college boy comes home to the sticks to find all has went to hell. A charlatan has everyone's ear and he's a Dr. Phil with a social program including teaching the serfs French. The real patriarch of the family is a bit of a buffoon. I thought what ensues is a touch whimsical. I understand that every narrative might not bear the benefit of a nihilist who ponders the morality of political terrorism. Momentarily I'm finding the search for benefit in this novel a challenge.
May 5, 2024
قصة ياجور العم الغني الذي يقرر ان يرسل لسيرجي ابن اخيه يقنعه بزواجه من فتاة تعمل معلمة اولاده
ليصل سيرجي ويحكي لنا الحكايات من داخل قرية ستيبانتشيكوفو لنستمع لحكايات شخصيات ضيوف عمه في بيته والكثير من الاحداث المجنونة
فوما فوميتش وما ادراكم من هو فوما فوميتش هو النصاب الاعظم في الحياة
يتحكم في الجميع ويستغل مشاعرهم لتحقيق منصبه الكبير وسط هذا الجمع
شخصية فوما شخصية مركبة معقدة ومن كتر تعقيداتها في لحظات قليلة كنت اشعر ببداية تفاعل معه وتعاطف ولكن فجأة يتحول لمقت رهيب ورغبة في قتله اكيد 😅
دوستو كاتبي المفضل كاتب النفوس البشرية سيظل دائما عنده مقدرة على وصف ما يعتمل داخل كل شخصية بشكل منفصل لنتعايش مع الاحداث من كل الاوجه رغن وجود راوي واحد في كل مرة
كانت تجربة ممتعة ومختلفة عن المعتاد من دوستو العزيز
شكرا صديقتي العزيزة داليا نورالدين على المشاركة الدوستويفسكية المعتادة مع بعض
ليصل سيرجي ويحكي لنا الحكايات من داخل قرية ستيبانتشيكوفو لنستمع لحكايات شخصيات ضيوف عمه في بيته والكثير من الاحداث المجنونة
فوما فوميتش وما ادراكم من هو فوما فوميتش هو النصاب الاعظم في الحياة
يتحكم في الجميع ويستغل مشاعرهم لتحقيق منصبه الكبير وسط هذا الجمع
شخصية فوما شخصية مركبة معقدة ومن كتر تعقيداتها في لحظات قليلة كنت اشعر ببداية تفاعل معه وتعاطف ولكن فجأة يتحول لمقت رهيب ورغبة في قتله اكيد 😅
دوستو كاتبي المفضل كاتب النفوس البشرية سيظل دائما عنده مقدرة على وصف ما يعتمل داخل كل شخصية بشكل منفصل لنتعايش مع الاحداث من كل الاوجه رغن وجود راوي واحد في كل مرة
كانت تجربة ممتعة ومختلفة عن المعتاد من دوستو العزيز
شكرا صديقتي العزيزة داليا نورالدين على المشاركة الدوستويفسكية المعتادة مع بعض
March 18, 2023
Kronolojik Dostoyevski okuma serüvenimde Stepançikovo Köyü ve Sakinleri'ne vardım. Bir büyük yazarın eserlerini bu biçimde sıralı okumak pek hoşuma gidiyor, bence her yazar için doğru bir yöntem değil bu ama Dostoyevski'de çalışıyor zira yazarın yolculuğunu ve sürecini net şekilde görebiliyorsunuz.
Hayatımda okuduğum en asap bozucu karakterlerden biri ile de bu kitap sayesinde tanıştım; umarım bir daha hiç karşılaşmayız Foma Fomiç, evlat olsan sevilmezsin. Foma Fomiç tipik bir "mağdurun muktedir olması" örneği - zamanında çok ezilmiş, ezebileceği birilerini bulunca da tam bir gaddara dönüşmüş. Pozisyonundan o kadar keyif alıyor ki onu korumak için her tür yalakalığı ve ahlaksızlığı yapmaya hazır birisi. Kitap boyunca kendisinin bir biçimde içine yerleştiği bir ailede nasıl herkesi parmağında oynatır hale geldiğini okuyoruz.
Biraz fars / güldürü tadında bir kitap bu, dolayısıyla yer yer çok abartılı diyaloglar ve "yok artık" dedirtecek türde hadiseler var. O dönemin bu tür eserleri pek bana hitap etmediği için okurken yer yer odaklanmakta zorlandım. Oysaki hikaye ve üslup gayet akıcı, ancak abartılı çizilmiş, birden bire bir diyalogla fikir değiştiren karakterler beni biraz zorladı.
Ancak tabii ki yazıldığı dönemin koşulları içinde bakmak lazım kitaba. Dostoyevski'nin aslında bu güldürü öğelerini ortaya koymaya çalıştığı siyasi / toplumsal eleştiriyi perdelemek için kullandığı, sansürden kaçınmak için buna başvurduğu ve abartılı şekilde dönek Foma Fomiç karakterinin aslında birtakım yöneticileri temsil ettiğini hatırlamak gerekiyor. Bu şekilde çerçeveleyerek okuyunca bazı diyaloglar çok daha eğlenceli bir hal alıyor açıkçası.
Bu da böyle. Dostoyevski yolculuğum sürecek.
Hayatımda okuduğum en asap bozucu karakterlerden biri ile de bu kitap sayesinde tanıştım; umarım bir daha hiç karşılaşmayız Foma Fomiç, evlat olsan sevilmezsin. Foma Fomiç tipik bir "mağdurun muktedir olması" örneği - zamanında çok ezilmiş, ezebileceği birilerini bulunca da tam bir gaddara dönüşmüş. Pozisyonundan o kadar keyif alıyor ki onu korumak için her tür yalakalığı ve ahlaksızlığı yapmaya hazır birisi. Kitap boyunca kendisinin bir biçimde içine yerleştiği bir ailede nasıl herkesi parmağında oynatır hale geldiğini okuyoruz.
Biraz fars / güldürü tadında bir kitap bu, dolayısıyla yer yer çok abartılı diyaloglar ve "yok artık" dedirtecek türde hadiseler var. O dönemin bu tür eserleri pek bana hitap etmediği için okurken yer yer odaklanmakta zorlandım. Oysaki hikaye ve üslup gayet akıcı, ancak abartılı çizilmiş, birden bire bir diyalogla fikir değiştiren karakterler beni biraz zorladı.
Ancak tabii ki yazıldığı dönemin koşulları içinde bakmak lazım kitaba. Dostoyevski'nin aslında bu güldürü öğelerini ortaya koymaya çalıştığı siyasi / toplumsal eleştiriyi perdelemek için kullandığı, sansürden kaçınmak için buna başvurduğu ve abartılı şekilde dönek Foma Fomiç karakterinin aslında birtakım yöneticileri temsil ettiğini hatırlamak gerekiyor. Bu şekilde çerçeveleyerek okuyunca bazı diyaloglar çok daha eğlenceli bir hal alıyor açıkçası.
Bu da böyle. Dostoyevski yolculuğum sürecek.
February 27, 2010
The Book Memory Access System. Numerically spread. 1) I map my entire life in books. Don’t call me mad. Have understanding. 2) It helps me remember the important moments. I recall the book I was reading when such-and-such happened. Then I remember the event. 3) Sometimes, of course, I remember the book more than I remember the such-and-such that happened. 4) Therein lies the tension in this literary memory system. 5) You see, although people think life is chaotic, unpredictable and arbitrary, on a day to day basis, life is routine and drab. 6) Unless we have money. 7) But even still, forethought eliminates the truly ‘spontaneous� moments of life: no one suddenly goes off to Mexico for a week. They think, perhaps two hours beforehand, about going off to Mexico. 8) There is order everywhere! 9) Except, perhaps, in this anecdote. 10) But here’s the problem: this memory system creates a fundamental tension between the act of living and recalling life, and the act of living through books and recalling life through books. 11) For example, I might remember Alyosha’s moral goodness in this book profoundly, over the time I slipped on the beach and made everyone laugh oh-so-loudly. 12) The beach incident, when I mix with people in the sunshine, might be considered a ‘precious� memory moment, but to me, the story of Alyosha pricks my memory to a greater extent. 13) The question: could my love of books, and this memory system, reduce all human endeavour to a rubbish plot with flat, lifeless characters, no action, and terrible drudgery? 14) Or do I lead a particularly boring life? 15) Not when I read books, I don’t. And I’m not about to stop reading books anytime soon. 16) No.
Displaying 1 - 30 of 426 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.