What do you think?
Rate this book
آخرین مرز
آخرین مرز داستان جذاب یک حماسه سرخپوست� است. وقتی پدرِ سفیدِ بزرگ دستور داده بود تا تمامی سرخ‌پوستا� را به اردوگاه‌های� بی‌آ� و علف برانند، هیچ‌گا� فکر نمی‌کر� که بعداز آن‌هم� کشتار در طی این سال‌ه� هنوز سرخ‌پوستا� کسانی باشند که بتوانند به او «نه» بگویند.
در میان اردوگاهی در وسط بیابان‌ها� اوکلاهما، قبیله‌ا� از شایان‌ه� ساکن شده‌ان� که از خانه اصلی خود کیلومترها دورند. بدون غذا، آب و هوایی سالم. کارگزار اردوگاه اگرچه از کمبود آب و غذا بسیار متأسف است، اما در جیره‌بند� اولویت را به کسانی می‌ده� که مسیحیت را پذیرفته‌اند� به‌این‌ترتی� دیگر سرخ‌پوستا� روزبه‌رو� نحیف‌ت� می‌شون�. غذای کم، آفتاب سوزان و بیابان بی‌آب‌وعل� سبب می‌شو� که افراد فبیله فکر فرار به سرشان بزند. حال قبیلۀ سیصدنفرۀ شایان‌ه� عزم خود را جمع می‌کنن� تا به سرزمین‌ها� پیشین خود در شمال برگردند. جایی که دست‌ک� به‌اندازۀ کافی غذا برای خوردن داشته باشند. اما این مسئله با مخالفت سخت دولت مواجه می‌شو� که حضور سرخ‌پوستا� را مانع پیشرفت در زندگی جدید می‌بیند� تا جایی که مهم‌تری� مسئلۀ ارتش در آن سال مقابله با یک قبیلۀ کوچک می‌شو� و شروع به تعقیب آن‌ه� می‌کن�. البته هیچ‌گا� این فرار و گریزها بدون درگیری، نزاع و تیراندازی نبوده است.
در این میان با بی‌توجهی‌ها� دولت، برخوردهای سخت و سهمگین ارتش و تصمیم‌ها� افراد کوچک‌وبزرگ� داستان، ذره‌ذر� یک حماسه شکل می‌گیرد� یک حماسۀ سرخپوست�: داستان مردمانی که بدعهدی را تاب نیاوردند، زبونی را برنتابیدند و تصمیم گرفتند بمیرند یا آنکه آزادی پیشین خود را بازیابند.
در میان اردوگاهی در وسط بیابان‌ها� اوکلاهما، قبیله‌ا� از شایان‌ه� ساکن شده‌ان� که از خانه اصلی خود کیلومترها دورند. بدون غذا، آب و هوایی سالم. کارگزار اردوگاه اگرچه از کمبود آب و غذا بسیار متأسف است، اما در جیره‌بند� اولویت را به کسانی می‌ده� که مسیحیت را پذیرفته‌اند� به‌این‌ترتی� دیگر سرخ‌پوستا� روزبه‌رو� نحیف‌ت� می‌شون�. غذای کم، آفتاب سوزان و بیابان بی‌آب‌وعل� سبب می‌شو� که افراد فبیله فکر فرار به سرشان بزند. حال قبیلۀ سیصدنفرۀ شایان‌ه� عزم خود را جمع می‌کنن� تا به سرزمین‌ها� پیشین خود در شمال برگردند. جایی که دست‌ک� به‌اندازۀ کافی غذا برای خوردن داشته باشند. اما این مسئله با مخالفت سخت دولت مواجه می‌شو� که حضور سرخ‌پوستا� را مانع پیشرفت در زندگی جدید می‌بیند� تا جایی که مهم‌تری� مسئلۀ ارتش در آن سال مقابله با یک قبیلۀ کوچک می‌شو� و شروع به تعقیب آن‌ه� می‌کن�. البته هیچ‌گا� این فرار و گریزها بدون درگیری، نزاع و تیراندازی نبوده است.
در این میان با بی‌توجهی‌ها� دولت، برخوردهای سخت و سهمگین ارتش و تصمیم‌ها� افراد کوچک‌وبزرگ� داستان، ذره‌ذر� یک حماسه شکل می‌گیرد� یک حماسۀ سرخپوست�: داستان مردمانی که بدعهدی را تاب نیاوردند، زبونی را برنتابیدند و تصمیم گرفتند بمیرند یا آنکه آزادی پیشین خود را بازیابند.
356 pages
First published January 1, 1941
9 people are currently reading
237 people want to read
About the author
Howard Fast
266books240followersHoward Fast was one of the most prolific American writers of the twentieth century. He was a bestselling author of more than eighty works of fiction, nonfiction, poetry, and screenplays. The son of immigrants, Fast grew up in New York City and published his first novel upon finishing high school in 1933. In 1950, his refusal to provide the United States Congress with a list of possible Communist associates earned him a three-month prison sentence. During his incarceration, Fast wrote one of his best-known novels, Spartacus (1951). Throughout his long career, Fast matched his commitment to championing social justice in his writing with a deft, lively storytelling style.
Pseudonyms: Walter Ericson, E.V. Cunningham
Pseudonyms: Walter Ericson, E.V. Cunningham
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 30 reviews
February 5, 2020
داستان درمورد یکی از قبایل سرخپوستی به نام شایان‌ه� و مقابله آمریکا با اون‌هاس�. داستان آن‌ه� و تبعید اجباری. مقاومت. جنگ برای آزادی ازدست‌رفته‌شا�.
ترجمه� بنظر من که خیلی خشک بود. یه حالتی که انگار کلمه‌ه� بهم ننشسته بودن و انگارنه‌انگا� که داری داستان می‌خون�. نمی‌دون�. حالت عجیبی داشت.
ترجمه� بنظر من که خیلی خشک بود. یه حالتی که انگار کلمه‌ه� بهم ننشسته بودن و انگارنه‌انگا� که داری داستان می‌خون�. نمی‌دون�. حالت عجیبی داشت.
February 5, 2020
عالی بود ،قبلا کتاب فاجعه ی سرخپوستان رو خونده بودم، آخرین مرز فرقش این بود که فضای داستان پردازی و قصه گوییش قوی تر بود، اون بیشتر تاریخ نگارانه بود
در مورد بلایی که سر سرخپوستها اومده یکی از کتابهای خیلی خوبه، البته محدود به قبیله ی شایان ها، ولی همین جا میشه فهمید تصویر در کل چطور بوده...
واقعه ای که کتاب نقل میکنه هم کاملا مستنده... البته مستندی که به قصه تبدیل شده
در مورد بلایی که سر سرخپوستها اومده یکی از کتابهای خیلی خوبه، البته محدود به قبیله ی شایان ها، ولی همین جا میشه فهمید تصویر در کل چطور بوده...
واقعه ای که کتاب نقل میکنه هم کاملا مستنده... البته مستندی که به قصه تبدیل شده
May 20, 2024
داستان حیرت انگیز این کتاب از تابستان 1878 در دشت های داغ و پر از گرد و خاک اوکلاهاما در جنوب ایالات متحده - جایی که سرخپوستان قبیله شایان مجبور به اسکان در آن شده اند- آغاز میشود و به زمستان همان سال در زمین های برف گرفته نزدیک مرز کانادا ختم میشود
وقتی ماجرای فرار حماسی یک قبیله سرخپوستی 300 نفره، اعم از زن و بچه و کهنسالان شان را میخوانید، وقتی با صحنه های متعدد درگیری آنها با نیروهای مملو از نفرت ارتش ایالات متحده روبرو میشوید، وقتی در هر مقابله منتظرید که این جنگ نابرابر و ناعادلانه بالاخره با شکست مطلق شایان ها تمام شود، با خودتان میگویید حتما هاوارد فاست خیلی خیلی تخیل به داستانش افزوده و چنین مقاومتی ممکن نیست.
اما بعد از تمام شدن رمان با دو سه صفحه متن گزارشی فاست روبرو میشوید که میگوید داستان را عین آنچه که در تحقیقات یافته تعریف کرده و فقط یک شخصیت خیالی به داستان افزوده.
آنچه که مایه تعجب است این است که در فرازهای مختلف حتی یک بار، یک نفر از آمریکایی ها از خودش نمیپرسد چطور سرخپوست ها را تهدید فرض میکنند وقتی که سرزمین آنها توسط دولت آمریکا غصب شده، کوچانده شده اند و در قرارگاه های اجباری (خیلی ها حتی هنوز!) حبس شده اند.
چیزی که نویسنده خیلی خوب به ما نشان میدهد قدرت کینه جویی کورکورانه در میان آمریکایی های اشغالگر است که حتی به اشغالگری خودشان آگاه نیستند. "موری" به عنوان یک نظامی بی علاقه به نظامی گری در این تعقیب و گریز طولانی بارها از سرخپوستان شکست میخورد و کینه جویی مدام در او تقویت میشود. بقیه نظامی ها هم مثل او هستند و در ریختن خون سرخپوستها - که حتی لباس کافی برای در امان ماندن از سرمای زمستان ندارند- هیچ پروایی ندارند.
یکی از درخشان ترین فرازهای کتاب نوع برخورد سرخپوستان را از یک طرف و شکارچیان پوست را از طرف دیگر، با بوفالوها، این منبع لایزال الهی مقایسه میکند و نشان میدهد چطور در عرض چند سال حرص شکارچیان پوست باعث منقرض شدن این حیوان در دشت های جنوب آمریکا شد و سرخپوست ها را از شکارچیان متنفر کرد.
کار بزرگی که هاوارد فاست در این رمان انجام داده این است که با تعریف کردن تمام داستان از دید دانای کل نامحدود، و اینکه 99% رمان را از دید راویان سفیدپوست تعریف میکند، حماقت موجود در ذات دشمنی مردم و نظامیان آمریکایی با صاحبان اصلی این سرزمین را واضح و بی شعارزدگی نشان میدهد. از یک فرمانده نظامی ارشد تا عوام الناس همه فقط به کشتن سرخپوستان فکر میکنند. حتی اخلاقی ترین شخصیت ها که به دنبال انجام وظیفه در برابر کشورشان هستند متوجه نمیشوند چه بلاهتی در ذات برخوردشان با سرخپوست ها وجود دارد. بارها و بارها از زبان سرخپوستان میشنویم که «ما فقط میخواهیم به موطن خودمان بازگردیم.» اما قانون ناعادلانه این را منع کرده است
و خشونت هایی که به دنبال این قانون تبعیض آمیز آفریده شده هم هیچ کس را بیدار نمیکند:
وینت که کودک سرخ پوستی در دست داشت برخاست. پسرک نمی توانست بیش از پنج سال داشته باشد، و کاملاً مرده بود، گلوله ای به گردنش اصابت کرده بود. همان چهره گرد و باهوش مردم قبیله شایان را داشت. چشمهای سیاهش کاملاً باز بود. یکی از پاسدارها پیش آمد و با درماندگی گفت: «این اتفاق باید کار من بوده باشد ،قربان چند گلوله به آنها شلیک کردم. در تاریکی هیچ چیز نمیتوانستم ببینم.»
وینت گفت: « کار درستی کردی.»
من با این کتاب خیلی حال کردم و خیلی از صحنه ها- از جمله همین صحنه بالا- من را به یاد مردم غزه که آنها هم سرزمین شان دزدیده شده انداخت. حمایت سرخپوست ها از مردم غزه باعث شد زودتر از آنچه که فکر میکردم سراغ این کتاب بروم و حالا خیلی از خواندنش راضی هستم.
وقتی ماجرای فرار حماسی یک قبیله سرخپوستی 300 نفره، اعم از زن و بچه و کهنسالان شان را میخوانید، وقتی با صحنه های متعدد درگیری آنها با نیروهای مملو از نفرت ارتش ایالات متحده روبرو میشوید، وقتی در هر مقابله منتظرید که این جنگ نابرابر و ناعادلانه بالاخره با شکست مطلق شایان ها تمام شود، با خودتان میگویید حتما هاوارد فاست خیلی خیلی تخیل به داستانش افزوده و چنین مقاومتی ممکن نیست.
اما بعد از تمام شدن رمان با دو سه صفحه متن گزارشی فاست روبرو میشوید که میگوید داستان را عین آنچه که در تحقیقات یافته تعریف کرده و فقط یک شخصیت خیالی به داستان افزوده.
آنچه که مایه تعجب است این است که در فرازهای مختلف حتی یک بار، یک نفر از آمریکایی ها از خودش نمیپرسد چطور سرخپوست ها را تهدید فرض میکنند وقتی که سرزمین آنها توسط دولت آمریکا غصب شده، کوچانده شده اند و در قرارگاه های اجباری (خیلی ها حتی هنوز!) حبس شده اند.
چیزی که نویسنده خیلی خوب به ما نشان میدهد قدرت کینه جویی کورکورانه در میان آمریکایی های اشغالگر است که حتی به اشغالگری خودشان آگاه نیستند. "موری" به عنوان یک نظامی بی علاقه به نظامی گری در این تعقیب و گریز طولانی بارها از سرخپوستان شکست میخورد و کینه جویی مدام در او تقویت میشود. بقیه نظامی ها هم مثل او هستند و در ریختن خون سرخپوستها - که حتی لباس کافی برای در امان ماندن از سرمای زمستان ندارند- هیچ پروایی ندارند.
یکی از درخشان ترین فرازهای کتاب نوع برخورد سرخپوستان را از یک طرف و شکارچیان پوست را از طرف دیگر، با بوفالوها، این منبع لایزال الهی مقایسه میکند و نشان میدهد چطور در عرض چند سال حرص شکارچیان پوست باعث منقرض شدن این حیوان در دشت های جنوب آمریکا شد و سرخپوست ها را از شکارچیان متنفر کرد.
کار بزرگی که هاوارد فاست در این رمان انجام داده این است که با تعریف کردن تمام داستان از دید دانای کل نامحدود، و اینکه 99% رمان را از دید راویان سفیدپوست تعریف میکند، حماقت موجود در ذات دشمنی مردم و نظامیان آمریکایی با صاحبان اصلی این سرزمین را واضح و بی شعارزدگی نشان میدهد. از یک فرمانده نظامی ارشد تا عوام الناس همه فقط به کشتن سرخپوستان فکر میکنند. حتی اخلاقی ترین شخصیت ها که به دنبال انجام وظیفه در برابر کشورشان هستند متوجه نمیشوند چه بلاهتی در ذات برخوردشان با سرخپوست ها وجود دارد. بارها و بارها از زبان سرخپوستان میشنویم که «ما فقط میخواهیم به موطن خودمان بازگردیم.» اما قانون ناعادلانه این را منع کرده است
و خشونت هایی که به دنبال این قانون تبعیض آمیز آفریده شده هم هیچ کس را بیدار نمیکند:
وینت که کودک سرخ پوستی در دست داشت برخاست. پسرک نمی توانست بیش از پنج سال داشته باشد، و کاملاً مرده بود، گلوله ای به گردنش اصابت کرده بود. همان چهره گرد و باهوش مردم قبیله شایان را داشت. چشمهای سیاهش کاملاً باز بود. یکی از پاسدارها پیش آمد و با درماندگی گفت: «این اتفاق باید کار من بوده باشد ،قربان چند گلوله به آنها شلیک کردم. در تاریکی هیچ چیز نمیتوانستم ببینم.»
وینت گفت: « کار درستی کردی.»
من با این کتاب خیلی حال کردم و خیلی از صحنه ها- از جمله همین صحنه بالا- من را به یاد مردم غزه که آنها هم سرزمین شان دزدیده شده انداخت. حمایت سرخپوست ها از مردم غزه باعث شد زودتر از آنچه که فکر میکردم سراغ این کتاب بروم و حالا خیلی از خواندنش راضی هستم.
February 1, 2021
Qu'il est triste, ce livre...
Howard Fast, comme l'indique l'éditeur dans sa note en fin d'ouvrage, est politiquement ancré à gauche. Cet ouvrage paraîtra en 1941, à l'apogée des nationalismes blancs qui ont déchiré l'Europe et le monde.
Ce roman, une histoire vraie, est une dénonciation des pratiques coloniales, du mépris des "civilisés" envers les prétendus "sauvages", et une démonstration que l'histoire est écrite par les gagnants. L'auteur fait preuve d'une grande tendresse pour ces 300 Cheyennes, dépeints comme sages, résignés et raisonnables, qui ne demandent qu'une seule chose : vivre en paix. Ils ont perdu. Il n'y a plus de bisons (un million d'animaux ont été massacrés en une dizaine d'années à peine) ; il n'y a plus de prairie : les pâturages sont désormais découpés par des voies ferrées, fils télégraphiques et clôtures. Il n'y a plus de place pour eux... Mais de là à les enfermer dans des réserves arides et étriquées où ils sont condamnés à l'alcoolisme et la famine, c'est trop. Ils veulent juste rentrer chez eux, dans les Black Hills du Wyoming.
"Ici c'est devenu et ça restera pour toujours leurs terres, c'est à eux d'en faire quelque chose ou non. S'ils sont paresseux, bons à rien, qu'ils restent couchés dans leurs huttes toute la journée, ils seront payés de la même monnaie. Que ça soit bien clair. Il faut qu'ils restent ici"
[...]
"Combien de temps devrons-nous rester ici ? disait Little Wolf de son ton monotone, sans jamais élever la voix. Jusqu'à ce que nous soyons tous morts ? Vous vous moquez de mes hommes qui restent sous leurs huttes, mais que voulez-vous qu'ils fassent ? Travailler ? La chasse est notre travail ; nous avons toujours vécu ainsi et nous n'avons jamais eu faim. Aussi loin que les hommes peuvent se souvenir, nous avons habité un pays qui était le nôtre, un pays de prairies, de montagnes et de forêts de grands pins."
Ce roman m'a brisé le cœur. A l'époque où il a été écrit, l'incident des 300 Cheyennes datait de 60 ans. A titre de comparaison, 60 ans avant 2021, c'était les années 1960. Mai 68 ? La décolonisation ? Le Général de Gaulle Président ? C'est pas vieux. C'est du vécu pour beaucoup de gens encore aujourd'hui... Les "indiens d'Amérique" nous paraissent loin aujourd'hui, mais les crimes contre l'humanité ne connaissent pas de prescription.
Un magnifique roman, qui laisse le cœur à vif et la gorge nouée.
Howard Fast, comme l'indique l'éditeur dans sa note en fin d'ouvrage, est politiquement ancré à gauche. Cet ouvrage paraîtra en 1941, à l'apogée des nationalismes blancs qui ont déchiré l'Europe et le monde.
Ce roman, une histoire vraie, est une dénonciation des pratiques coloniales, du mépris des "civilisés" envers les prétendus "sauvages", et une démonstration que l'histoire est écrite par les gagnants. L'auteur fait preuve d'une grande tendresse pour ces 300 Cheyennes, dépeints comme sages, résignés et raisonnables, qui ne demandent qu'une seule chose : vivre en paix. Ils ont perdu. Il n'y a plus de bisons (un million d'animaux ont été massacrés en une dizaine d'années à peine) ; il n'y a plus de prairie : les pâturages sont désormais découpés par des voies ferrées, fils télégraphiques et clôtures. Il n'y a plus de place pour eux... Mais de là à les enfermer dans des réserves arides et étriquées où ils sont condamnés à l'alcoolisme et la famine, c'est trop. Ils veulent juste rentrer chez eux, dans les Black Hills du Wyoming.
"Ici c'est devenu et ça restera pour toujours leurs terres, c'est à eux d'en faire quelque chose ou non. S'ils sont paresseux, bons à rien, qu'ils restent couchés dans leurs huttes toute la journée, ils seront payés de la même monnaie. Que ça soit bien clair. Il faut qu'ils restent ici"
[...]
"Combien de temps devrons-nous rester ici ? disait Little Wolf de son ton monotone, sans jamais élever la voix. Jusqu'à ce que nous soyons tous morts ? Vous vous moquez de mes hommes qui restent sous leurs huttes, mais que voulez-vous qu'ils fassent ? Travailler ? La chasse est notre travail ; nous avons toujours vécu ainsi et nous n'avons jamais eu faim. Aussi loin que les hommes peuvent se souvenir, nous avons habité un pays qui était le nôtre, un pays de prairies, de montagnes et de forêts de grands pins."
Ce roman m'a brisé le cœur. A l'époque où il a été écrit, l'incident des 300 Cheyennes datait de 60 ans. A titre de comparaison, 60 ans avant 2021, c'était les années 1960. Mai 68 ? La décolonisation ? Le Général de Gaulle Président ? C'est pas vieux. C'est du vécu pour beaucoup de gens encore aujourd'hui... Les "indiens d'Amérique" nous paraissent loin aujourd'hui, mais les crimes contre l'humanité ne connaissent pas de prescription.
Un magnifique roman, qui laisse le cœur à vif et la gorge nouée.
August 11, 2019
On a surface level, Howard Fast did a graet job in making a thrilling wild west adventure novel. You can read it as such and enjoy it.
On a deeper level, knowing that the book is based on a true story, it's a tribute to those who resist(ed) colonialism anywhere in the world and a necessary reminder of one of the many dark chapters in American history.
The book exposes how the horrible treatment of Native Americans was caused by the (inherently capitalist) drive to control resources - in casu fertile land and buffalos.
Howard Fast shows how this system was oiled by racism. Throughout the book colonialists repeatedly make the mistake to see natives as irrational children or evil-spirited savages. On the one hand these stereotypes get them to underestimate the natives' military tactics, while on the other hand it helps colonialists to justify the cruel treatment of these peoples. Racism reveals itself as a welcome and even necessary instrument to dehumanise the victims.
The author makes the reader understand these dynamics in a subtle way. Most importantly by not making use himself of exotic stereotyping of Native Americans to spice up the story - as most other authors in this genre do. He portrays them as... -surprise- ...human beings with human desires and needs. The Cheyenne tribe in the book is strengthened by their profound comprehension of nature and their collectivist way of living.
This book is a blast.
On a deeper level, knowing that the book is based on a true story, it's a tribute to those who resist(ed) colonialism anywhere in the world and a necessary reminder of one of the many dark chapters in American history.
The book exposes how the horrible treatment of Native Americans was caused by the (inherently capitalist) drive to control resources - in casu fertile land and buffalos.
Howard Fast shows how this system was oiled by racism. Throughout the book colonialists repeatedly make the mistake to see natives as irrational children or evil-spirited savages. On the one hand these stereotypes get them to underestimate the natives' military tactics, while on the other hand it helps colonialists to justify the cruel treatment of these peoples. Racism reveals itself as a welcome and even necessary instrument to dehumanise the victims.
The author makes the reader understand these dynamics in a subtle way. Most importantly by not making use himself of exotic stereotyping of Native Americans to spice up the story - as most other authors in this genre do. He portrays them as... -surprise- ...human beings with human desires and needs. The Cheyenne tribe in the book is strengthened by their profound comprehension of nature and their collectivist way of living.
This book is a blast.
April 10, 2018
A terrifying tale of how a small tribe of Cheyenne Indians are trying to make their way home and live as free people there, while what seems to be the entire American nation opposes this desire. I have always loved reading tales for the Native Americans, and every time I am amazed by their justice, simple desires, nobility and honesty. Novels like "Osceola the Seminole", "Winnetou" and "Sons of the Great Bear" have shown me that these people are worth of respect. And this book was no exception. The Cheyenne Indians had a desire so powerful, that it completely obsessed them. They embarked on a long journey, more than 1500 km, with hardly any provisions or clothes, in bad health, and persecuted by countless American soldiers. I was stunned how determined they were, travelling north towards Wyoming and Montana despite the cold, hunger and fatigue, and in the same time were infinitely just and genuine, avoiding killing and stealing along the way. They just wanted to go back home. Which is why it's hard to read their story without thinking and feeling how tortured and humiliated these people were, and in the same time they only wanted freedom.
March 23, 2021
Really enjoyed reading the book . The last couple of chapters however, were hard , only because of what the native Americans went through. Hard to read , with your eyes filling up with tears .
July 11, 2019
از مرزهایی که برایمان تعریف کرده اند،
تا جهانی که مال ما نیست
تا جهانی که مال ما نیست
April 20, 2023
"They killed without thought, without choice, without compassion, sending their bullets into the hearts of five-year-olds and ten-year-olds and ancients who had seen eighty long years flow past," (Fast, 209).
This book is a tragic and as-close-to-true-as-possible retelling of the Cheyenne's journey to the north after they were forced off of their homelands by the United States, and into the desolate, harsh, and disease ridden reservations of Oklahoma. Throughout the entire journey, they were followed by heavily armed US troops, miraculously able to avoid them.
While this tells an incredibly important, often forgotten story, and stresses the true extent of America's crimes against indigenous people, it focuses (too) heavily on the troops and military aspect of the story. This book shines brightest when it describes the native people, but becomes dull and uninteresting when following the troops. Fast clearly had an excellent grasp on human rights and race for his time, but the novel fails to humanize the Cheyenne to a proper extent that you might expect from a modern novel.
This book is a tragic and as-close-to-true-as-possible retelling of the Cheyenne's journey to the north after they were forced off of their homelands by the United States, and into the desolate, harsh, and disease ridden reservations of Oklahoma. Throughout the entire journey, they were followed by heavily armed US troops, miraculously able to avoid them.
While this tells an incredibly important, often forgotten story, and stresses the true extent of America's crimes against indigenous people, it focuses (too) heavily on the troops and military aspect of the story. This book shines brightest when it describes the native people, but becomes dull and uninteresting when following the troops. Fast clearly had an excellent grasp on human rights and race for his time, but the novel fails to humanize the Cheyenne to a proper extent that you might expect from a modern novel.
January 24, 2021
Suivre cette épopée, c'est tout à fait glaçant lorsque l'on sait que c'est tiré de faits réels. Cela va définitivement faire partie des histoires qui vont continuer à me hanter et à m'habiter. L'auteur a fait un travail de recherche remarquable pour restituer cette épopée, et on recroise souvent des noms connus.
October 24, 2018
Sherman rédigea l'acte de nomination du général George Crook, lui donna les pleins pouvoirs dans les Plaines et lui ordonna d'abattre les Cheyennes comme on tire les loups qui maraudent.
Oui, les tirer comme des loups, comme des bêtes car pour eux, ce n'était même pas des humains�
Les États-Unis ne sortiront pas auréolé de gloire, avec ce roman d'Howard Fast qui raconte la longue marche que firent les Cheyennes depuis les rudes terres de l'Oklahoma où on les parquait, à celles qui furent les leurs, dans les Black Hills.
Imaginez 300 Cheyennes, dont à peine 80 hommes, dont la moitié seulement de ces guerriers est dans la fleur de l'âge, tout le reste étant des femmes, des enfants et des vieillards, marchant durant plus de 1.500 kilomètres avec 12.000 soldats à leur cul qui leur ont tendu des souricières où pas une souris n'aurait pu passer, pratiquant même ensuite la stratégie de la tenaille, bien connue de la 7ème Compagnie.
Et vous savez quoi ? Les Cheyennes sont passés, les Cheyennes ont marché, on les a rattrapé, combattu, on les a pourchassé, mais jamais on ne les a capturé, sauf ceux qui se rendirent afin de permettre aux autres d'échapper à tous ces hommes en bleus lancés à leur trousse comme s'ils avaient commis un crime atroce.
Leur seul crime était de vouloir rentrer chez eux pour ne pas mourir de faim en Oklahoma, ils voulaient juste rentrer chez eux. Pacifiquement. Rien de plus�
Honteux, horrible, à vomir, voilà ce qu'on aurait envie de hurler à la face de l'Amérique pour ce qu'elle fit endurer à ces pauvres Indiens, dépossédés de leurs Terres ancestrales � dont on leur avait pourtant garanti qu'ils les garderaient � parqués pire que du bétail sur une terre aride, crevant de faim, de soif, de maladie, n'ayant plus de bisons à chasser et qui ne demandaient qu'une chose : rentrer dans les Black Hills.
Ben non, pouvaient pas, les Indiens, pas de libre circulation de ces minorités, dans ce grand pays qu'est l'Amérique. Trois sont déjà foutu le camp et en représailles, on en demande 10 pour enfermer dans le trou à rat qu'est la prison de Dry Tortuga�
Ce livre, c'est une baffe donnée à la face des États-Unis, c'est un plaidoyer envers le courage qu'eurent ces hommes et ces femmes de partir sur un périple impossible, alors qu'ils étaient déjà à bout de force, juché sur des poneys maigres et fatigués.
Ce livre, c'est aussi une baffe jetée à l'Homme Blanc qui a peur de ce qu'il ne connaît pas, qui raconte des tas de mensonges sur les autres, inventant au fur et à mesure pour ajouter de l'huile sur le feu et faire le jeu de la propagande. C'est une ode à la tolérance, à l'humanisme, au fait qu'il faut traiter les autres comme des Êtres Humains et pas comme du bétail.
Ici, c'est l'Homme Rouge qui en sort grandi car il est resté pacifique, ne voulant pas recommencer une guerre, tandis que l'Homme Blanc se comportera comme il le fait encore et toujours, alliant la bêtise à la brutalité, la violence avec l'entêtement.
Pourtant, lorsqu'on écoute Le Blanc, ce sont les Indiens qui sont des sauvages, des êtres ne possédant pas plus d'esprit qu'un enfant. On devait manquer de miroir à l'époque�
Le récit d'Howard Fast est magnifique, prenant, bourré de bêtise humaine, de stratégie indienne, de volonté de paix alors qu'en face, on ne sait parler que de guerre et de conflits.
Les coulisses du pouvoir sont abjectes parce que réalistes, on suit tout cela impuissant, alors qu'on a envie de hurler toute sa rage devant autant de décisions absurdes (afin de justifier sans doute qu'on en a une grosse) car dura lex sed lex, sauf pour eux, politiciens.
Un roman dont on sort bouleversé, ému, la partie se déroulant à Fort Robinson étant à la limite de l'insoutenable, tant l'entêtement bête d'un officier va amener ce peuple fier et libre à devoir vivre des jours en enfer.
Un roman magnifique, un roman fort, un roman à lire et un formidable travail de l'auteur afin de récupérer des témoignages alors qu'il y avait la barrière de la langue, le Cheyenne étant une langue très riche mais très difficile à apprendre.
Oui, les tirer comme des loups, comme des bêtes car pour eux, ce n'était même pas des humains�
Les États-Unis ne sortiront pas auréolé de gloire, avec ce roman d'Howard Fast qui raconte la longue marche que firent les Cheyennes depuis les rudes terres de l'Oklahoma où on les parquait, à celles qui furent les leurs, dans les Black Hills.
Imaginez 300 Cheyennes, dont à peine 80 hommes, dont la moitié seulement de ces guerriers est dans la fleur de l'âge, tout le reste étant des femmes, des enfants et des vieillards, marchant durant plus de 1.500 kilomètres avec 12.000 soldats à leur cul qui leur ont tendu des souricières où pas une souris n'aurait pu passer, pratiquant même ensuite la stratégie de la tenaille, bien connue de la 7ème Compagnie.
Et vous savez quoi ? Les Cheyennes sont passés, les Cheyennes ont marché, on les a rattrapé, combattu, on les a pourchassé, mais jamais on ne les a capturé, sauf ceux qui se rendirent afin de permettre aux autres d'échapper à tous ces hommes en bleus lancés à leur trousse comme s'ils avaient commis un crime atroce.
Leur seul crime était de vouloir rentrer chez eux pour ne pas mourir de faim en Oklahoma, ils voulaient juste rentrer chez eux. Pacifiquement. Rien de plus�
Honteux, horrible, à vomir, voilà ce qu'on aurait envie de hurler à la face de l'Amérique pour ce qu'elle fit endurer à ces pauvres Indiens, dépossédés de leurs Terres ancestrales � dont on leur avait pourtant garanti qu'ils les garderaient � parqués pire que du bétail sur une terre aride, crevant de faim, de soif, de maladie, n'ayant plus de bisons à chasser et qui ne demandaient qu'une chose : rentrer dans les Black Hills.
Ben non, pouvaient pas, les Indiens, pas de libre circulation de ces minorités, dans ce grand pays qu'est l'Amérique. Trois sont déjà foutu le camp et en représailles, on en demande 10 pour enfermer dans le trou à rat qu'est la prison de Dry Tortuga�
Ce livre, c'est une baffe donnée à la face des États-Unis, c'est un plaidoyer envers le courage qu'eurent ces hommes et ces femmes de partir sur un périple impossible, alors qu'ils étaient déjà à bout de force, juché sur des poneys maigres et fatigués.
Ce livre, c'est aussi une baffe jetée à l'Homme Blanc qui a peur de ce qu'il ne connaît pas, qui raconte des tas de mensonges sur les autres, inventant au fur et à mesure pour ajouter de l'huile sur le feu et faire le jeu de la propagande. C'est une ode à la tolérance, à l'humanisme, au fait qu'il faut traiter les autres comme des Êtres Humains et pas comme du bétail.
Ici, c'est l'Homme Rouge qui en sort grandi car il est resté pacifique, ne voulant pas recommencer une guerre, tandis que l'Homme Blanc se comportera comme il le fait encore et toujours, alliant la bêtise à la brutalité, la violence avec l'entêtement.
Pourtant, lorsqu'on écoute Le Blanc, ce sont les Indiens qui sont des sauvages, des êtres ne possédant pas plus d'esprit qu'un enfant. On devait manquer de miroir à l'époque�
Le récit d'Howard Fast est magnifique, prenant, bourré de bêtise humaine, de stratégie indienne, de volonté de paix alors qu'en face, on ne sait parler que de guerre et de conflits.
Les coulisses du pouvoir sont abjectes parce que réalistes, on suit tout cela impuissant, alors qu'on a envie de hurler toute sa rage devant autant de décisions absurdes (afin de justifier sans doute qu'on en a une grosse) car dura lex sed lex, sauf pour eux, politiciens.
Un roman dont on sort bouleversé, ému, la partie se déroulant à Fort Robinson étant à la limite de l'insoutenable, tant l'entêtement bête d'un officier va amener ce peuple fier et libre à devoir vivre des jours en enfer.
Un roman magnifique, un roman fort, un roman à lire et un formidable travail de l'auteur afin de récupérer des témoignages alors qu'il y avait la barrière de la langue, le Cheyenne étant une langue très riche mais très difficile à apprendre.
August 15, 2024
En mot de préface, l'auteur remercie son père de lui avoir appris à aimer l'Amérique du passé comme l'Amérique de l'avenir. Quel âge devait il avoir pour arriver à la conclusion que l'Amérique et de toutes ces atrocités pourrait être aimées?
C'est navrant et désolant. La bêtise humaine, l'ignorance et l'avidité qui ont consumé un peuple qui ne demandait que de vivre dans la terre où ils étaient nés.
Commettre de tels massacres sous prétexte de respecter la loi et la démocratie à travers elle paraît une hérésie à la quelle on ne peut trouver d'excuse.
L'histoire racontée dans La dernière frontière est vrai et documentée d'articles de journaux, de témoignages, restaurant une vérité, et des faits historiques ignorés et délavés de leur cruautés par les années.
J'ai ressenti un sentiment d'injustice devant les arguments qui poussaient les Américains à déporter, maltraiter, humilier, tuer les Native Americans. Rien ne pourra jamais justifier toute l'horreur que les différents peuples des cultures Sioux, Cheyennes et autres ont dû subire.
L'auteur semble prendre partie pour les peuples natifs, cette prise de position est non vindicative et cherche à exposer des faits dans leur cruauté sans les déguiser ou brosser un portrait grossi et méchant des Américains.
J'ai apprécié de savoir que l'histoire était vraie (un seul personnage, celui du capitaine Murray inventé), le récit est d'autant plus vif et sème une révolte contre l'injustice et les préjugés raciaux.
La fin de l'histoire est plutôt positive puisque la poignée de Native Americans qui survit est "autorisée" à rester dans les Black Hills. Cependant le lecteur sait bien le déroulement que cette histoire aura puisque les peuples natifs ne survivront pas longmps, ni eux, ni leur culture, ni la liberté.
Des éclairs de lucidité peuvent faire leur apparition dans l'esprit de quelques personnages qui associent la fierté et le courage des Dog Soldiers et de leur peuple à des idéaux dessués mais des idéaux néanmoins.
Au cours de la moitié du récit on nous expose comment les bisons furent décimés par des blancs qui ne cherchaient qu'à s'amuser et à gagner de l'argent pour le boire. En contraste, les "Indiens" eux se voyaient mourir de faim alors que par le passé, même la carcasse du bison tué était utilisée.
Il y a beaucoup d'absurdité dans le discours des Américains et soldats, ça et leur administration font penser que l'homme se rend fou lui même en voulant toujours plus.
Une situation révoltante. J'ai été révoltée durant ma lecture, peinée par l'injustice qu'ont subi les peuples d'Amérique. C'est un bon roman qui fait un tant soit peu justice à l'histoire de l'extermination du peuple des pleines. Ils parlaient de liberté, de courage, de vie, ils parlent de loi, d'ordre et d'une prison qui se referme sur nous: civilisés, soumis, dépouillés de liberté, d'esprit et de cœur.
Un très bon livre, toutes ces émotions ressenties resteront empruntes en moi et nourriront une mémoire et mes prochaines lectures sur le sujet.
C'est navrant et désolant. La bêtise humaine, l'ignorance et l'avidité qui ont consumé un peuple qui ne demandait que de vivre dans la terre où ils étaient nés.
Commettre de tels massacres sous prétexte de respecter la loi et la démocratie à travers elle paraît une hérésie à la quelle on ne peut trouver d'excuse.
L'histoire racontée dans La dernière frontière est vrai et documentée d'articles de journaux, de témoignages, restaurant une vérité, et des faits historiques ignorés et délavés de leur cruautés par les années.
J'ai ressenti un sentiment d'injustice devant les arguments qui poussaient les Américains à déporter, maltraiter, humilier, tuer les Native Americans. Rien ne pourra jamais justifier toute l'horreur que les différents peuples des cultures Sioux, Cheyennes et autres ont dû subire.
L'auteur semble prendre partie pour les peuples natifs, cette prise de position est non vindicative et cherche à exposer des faits dans leur cruauté sans les déguiser ou brosser un portrait grossi et méchant des Américains.
J'ai apprécié de savoir que l'histoire était vraie (un seul personnage, celui du capitaine Murray inventé), le récit est d'autant plus vif et sème une révolte contre l'injustice et les préjugés raciaux.
La fin de l'histoire est plutôt positive puisque la poignée de Native Americans qui survit est "autorisée" à rester dans les Black Hills. Cependant le lecteur sait bien le déroulement que cette histoire aura puisque les peuples natifs ne survivront pas longmps, ni eux, ni leur culture, ni la liberté.
Des éclairs de lucidité peuvent faire leur apparition dans l'esprit de quelques personnages qui associent la fierté et le courage des Dog Soldiers et de leur peuple à des idéaux dessués mais des idéaux néanmoins.
Au cours de la moitié du récit on nous expose comment les bisons furent décimés par des blancs qui ne cherchaient qu'à s'amuser et à gagner de l'argent pour le boire. En contraste, les "Indiens" eux se voyaient mourir de faim alors que par le passé, même la carcasse du bison tué était utilisée.
Il y a beaucoup d'absurdité dans le discours des Américains et soldats, ça et leur administration font penser que l'homme se rend fou lui même en voulant toujours plus.
Une situation révoltante. J'ai été révoltée durant ma lecture, peinée par l'injustice qu'ont subi les peuples d'Amérique. C'est un bon roman qui fait un tant soit peu justice à l'histoire de l'extermination du peuple des pleines. Ils parlaient de liberté, de courage, de vie, ils parlent de loi, d'ordre et d'une prison qui se referme sur nous: civilisés, soumis, dépouillés de liberté, d'esprit et de cœur.
Un très bon livre, toutes ces émotions ressenties resteront empruntes en moi et nourriront une mémoire et mes prochaines lectures sur le sujet.
January 29, 2024
"L'Ultima Frontiera" di Howard Fast è un viaggio affascinante attraverso le vicissitudini di una piccola tribù di Cheyenne del Nord nel 1878, in lotta per la sopravvivenza e la libertà in una terra ostile dell'Oklahoma. Il loro desiderio di ritornare alle Black Hills del Wyoming, la terra sacra che una volta chiamavano casa, è il motore di questa epica storia di oltre 1500 km. La determinazione dei Cheyenne emerge in mezzo al freddo, alla fame e alla persecuzione, mantenendo intatta la loro nobiltà e integrità. Howard Fast dipinge un paesaggio desolato e ostile, rendendo ogni passo del loro viaggio così reale che il lettore è immerso in ogni dettaglio.
I personaggi sono ritratti con profondità e umanità, guidati da un desiderio innato di libertà. Il romanzo diventa una denuncia delle ingiustizie perpetrate contro gli indigeni d'America, evidenziando il disprezzo dei "civilizzati" e la lotta contro l'oppressione coloniale. Leggendo questo libro, mi sono ritrovato rapito dalla bellezza della prosa di Fast e coinvolto emotivamente nella lotta dei Cheyenne. La loro storia, permeata di dignità e speranza, è un richiamo alla giustizia e alla resistenza. L'ultima frontiera non è solo un libro da leggere, ma un'esperienza da vivere.
Quest'opera lascia il lettore con un profondo senso di ammirazione per la forza degli spiriti indomabili e un'urgenza nel riflettere sulle ingiustizie storiche. È un viaggio imperdibile nell'anima indiana e una testimonianza toccante della lotta per la libertà.
I personaggi sono ritratti con profondità e umanità, guidati da un desiderio innato di libertà. Il romanzo diventa una denuncia delle ingiustizie perpetrate contro gli indigeni d'America, evidenziando il disprezzo dei "civilizzati" e la lotta contro l'oppressione coloniale. Leggendo questo libro, mi sono ritrovato rapito dalla bellezza della prosa di Fast e coinvolto emotivamente nella lotta dei Cheyenne. La loro storia, permeata di dignità e speranza, è un richiamo alla giustizia e alla resistenza. L'ultima frontiera non è solo un libro da leggere, ma un'esperienza da vivere.
Quest'opera lascia il lettore con un profondo senso di ammirazione per la forza degli spiriti indomabili e un'urgenza nel riflettere sulle ingiustizie storiche. È un viaggio imperdibile nell'anima indiana e una testimonianza toccante della lotta per la libertà.
June 30, 2019
"He thought of his long line of troopers as a blue, steel-studded whip."
BOOK? . . . The Last Frontier, by Howard Fast
WHAT KIND? . . . Novel
BE MORE SPECIFIC . . . Historical fiction, Western fiction, realism, social issues
ABOUT WHAT? . . . The fateful, heroic 1878 trek of Dull Knife’s starving band of Northern Cheyenne from the Indian Territory (Oklahoma) northward toward their ancestral homeland, while an entire country and its army demonized and pursued them.
SIGNIFICANCE? . . . Published in 1941, when the world was paying too little attention to racial extermination in Europe, the book was a reminder of past genocides even in this land of “freedom�. The 1964 movie “Cheyenne Autumn� was inspired in part by Fast’s book, but also by Mari Sandoz’s novel which gave its general plot and its title to the movie. The movie was one of the first big films to portray Plains Indians in a sympathetic light.
SO SHOULD I READ IT OR WHAT? . . . Yes, if you have any interest in the Old West, the pioneer days, and the tragic situation of the Indian tribes in the late 1800’s.
YOU GOT ANYTHING ELSE TO ADD? . . . Howard Fast wrote some pretty impressive books, including among his several dozen novels, The Immigrants, Spartacus, and The Dinner Party. He was skilled at weaving history with fiction, and his writing style is more eloquent than many who write historical fiction.
BOOK? . . . The Last Frontier, by Howard Fast
WHAT KIND? . . . Novel
BE MORE SPECIFIC . . . Historical fiction, Western fiction, realism, social issues
ABOUT WHAT? . . . The fateful, heroic 1878 trek of Dull Knife’s starving band of Northern Cheyenne from the Indian Territory (Oklahoma) northward toward their ancestral homeland, while an entire country and its army demonized and pursued them.
SIGNIFICANCE? . . . Published in 1941, when the world was paying too little attention to racial extermination in Europe, the book was a reminder of past genocides even in this land of “freedom�. The 1964 movie “Cheyenne Autumn� was inspired in part by Fast’s book, but also by Mari Sandoz’s novel which gave its general plot and its title to the movie. The movie was one of the first big films to portray Plains Indians in a sympathetic light.
SO SHOULD I READ IT OR WHAT? . . . Yes, if you have any interest in the Old West, the pioneer days, and the tragic situation of the Indian tribes in the late 1800’s.
YOU GOT ANYTHING ELSE TO ADD? . . . Howard Fast wrote some pretty impressive books, including among his several dozen novels, The Immigrants, Spartacus, and The Dinner Party. He was skilled at weaving history with fiction, and his writing style is more eloquent than many who write historical fiction.
December 19, 2024
Howard Fast narra el Cheyenne Exodus, un exhaustivo viaje que emprendieron trescientos cheyenes al escapar del seco Territorio Indio (Oklahoma) en el intento de volver a sus tierras en Montana. Una lectura que retrata la dura realidad a la que los indígenas se enfrentaron, y las opiniones llenas de desconocimiento, racismo y odio que los estadounidenses tenían de ellos. Muy recomendable, y una lectura que considero importante.
Fast indica en su prefacio que viajó y conoció personalmente varios miembros del pueblo cheyene. Por eso, creo que me decepcionó que la historia fuera prácticamente solo contada desde el punto de vista de los militares estadounidenses que los perseguían. Los cheyenes son los personajes principales, pero la narrativa se concentra en soldados, agentes indios, rancheros y políticos estadounidenses y cómo ven y piensan a los cheyenes durante la travesía. Me habría gustado que se nos mostrara a los cheyenes más, desde sus ojos y pensamientos.
También me habría gustado que incluyera la conversación que Nube Roja tuvo con los cheyenes que fueron capturados, pues habría ayudado a entender el por qué de algunas de sus decisiones.
Fast indica en su prefacio que viajó y conoció personalmente varios miembros del pueblo cheyene. Por eso, creo que me decepcionó que la historia fuera prácticamente solo contada desde el punto de vista de los militares estadounidenses que los perseguían. Los cheyenes son los personajes principales, pero la narrativa se concentra en soldados, agentes indios, rancheros y políticos estadounidenses y cómo ven y piensan a los cheyenes durante la travesía. Me habría gustado que se nos mostrara a los cheyenes más, desde sus ojos y pensamientos.
También me habría gustado que incluyera la conversación que Nube Roja tuvo con los cheyenes que fueron capturados, pues habría ayudado a entender el por qué de algunas de sus decisiones.
January 1, 2022
L'Amérique. La construction d'un pays déjà habité par l'homme blanc. Et la soif de liberté des premières tribus. Vivre enfermé ou mourir libre, telle est la question. Un roman sur une fuite avec un fond historique qu'on connait.
July 27, 2017
Hist/nov based on true story of the massacre of Cheyenne natives escaping Indian Reserve in Oklahoma to return home to Wyoming - sad, but true.
November 24, 2018
French version
July 16, 2020
A book that I read when I was like 12-13, it made a huge impression on me back then.
September 12, 2020
in Nederland uitgegeven als de laatste tocht, schrijnend boek over onderdrukking van oorspronkelijke Indiaanse bevolking.
July 20, 2023
داستانی زنده، جاندار و انسانی که بسیار استادانه نقل شده.
October 29, 2024
Excelente libro, revela la crueldad de un hecho histórico del gobierno de EEUU a la tribu Cheyenne
October 17, 2023
On ressent toute l'atmosphère moite et pesante, tout autant que toute l'absurdité de la situation, l'injustice profonde... C'est intéressant et par moments révoltant, mais a d'autres un peu lent.
February 17, 2007
خواندن اثار هوارد فاست کمک می کند تا تاریخ آمریکا را به گونه ای دیگر، از درون آینه ی ادبیات بشناسیم. اگرچه نه به آن دقت و جزئیات که تاریخ یک قرن فرانسه را می شود از طریق خواندن آثار بالزاک شناخت، با این همه هوارد فاست یک آمریکایی ست که با همه ی دید انتقادی نسبت به فرهنگ و تاریخ ملتش، هم چنان دلسوز مردم و میهن خود باقی مانده است. مهاجران را باجلان فرخی ترجمه کرده و انتشارات اساطیر در 1371 منتشر کرده است. نسل دوم را به فارسی ندیده ام. با وجودی که در برابر دیگر آثار هوارد فاست آنچنان درخشش ندارد، اما کم اثری نیست و مهر روایت های هوارد فاست را بر خود دارد، با وصف شیرینی از شخصیت ها و شرایط اجتماعی و چگونگی زندگی آمریکاییان ساده دل ... "آخرین مرز" هوارد فاست، وصف شایان ها در جامعه ی آمریکاست؛ “غائل� تمام شد" اما به راستی تمام نشده. وقتی 140 سرخپوست گرفتار به اردوگاه برده می شوند، تازه پایان یک آغاز است. آغازی برای از میان بردن یک فرهنگ، قتل هزاران نفر از یک ملیت که در سراسر زمینی پر از خون و اشک، در سرزمین خود هم از حق انتخاب گور محروم اند. (ص( 246 وقتی افسر فرمانده به سه رهبر “شایا�" می گوید باید به جنوب بروند، پاسخ می دهند “ی� شایان دستگیر شده، یک شایان مرده است. آنها مایل نیستند به جنوب بروند و…� دلم نمی خواست به سطر بعدی بروم، نمی خواستم بدانم چه می شود. می خواستم با این “شایا�"های دستگیر شده بمانم. افسر به مترجم می گوید “غل� می کنند بر نمی گردند" مترجم که خود از شایان هاست، مکث می کند، به راستی باید این جمله را ترجمه کند؟ فاست وصف می کند شایان ها چگونه ایستاده بودند. آنها دیگر “گر� کوچک"، “چاقو� کند "و "ابر راه رونده" نیستند، تنها سه “شایا�" دستگیر شده اند، سه موجود شکسته شده با پاره جل هایی بر دوششان در زمستانی که استخوان می ترکاند، در دفتر سروان که از آتش بخاری گرم است، ایستاده اند. سه سایه ی بی نام که گوشه ای از اتاق را پر کرده اند. آنها که قبیله ای داشتند، با مردمانی و سرزمینی از خود که زیر پای “پون�"هاشان تخت سلیمان بود، اینک سه جنبنده ی بی نام اند، سه از دست رفته، سه شکست خورده که همه ی حیثیت و شرافتشان بر باد رفته، و هم چنان از جانب افسران و سربازان متجاوز “وحش� ها" خوانده می شوند. شاید این وحشی ها از خود می پرسند؛ خداوندا، مرز بین تمدن و وحش کجاست؟ مرز میان گرسنه ای آواره در سرزمین خود که زیر سایه ی چتری از آخرین مدل هواپیماهای بمب افکن مبهوت ایستاده است! فاست در ابتدای کتاب از پدرش تشکر می کند که سفارش کرده؛ “آمریکا� گذشته و آمریکای فعلی را دوست بدارد". شایان های معاصر، خوب می دانند چرا مراکز گرسنگی، بیماری، درد، فقر، وحشت و تروردر سرزمین آنها مستقر شده. اسلحه ها را متمدین دموکرات می سازند تا “تروریس� ها" را روی منابع زیر زمینی شان خفه کنند.
Reading Howard Fast helps to read American history with a reflection from the literature. No matter how critically Fast faces American society, he loves his father land, his culture and his nation, deeply and respectfully.
Reading Howard Fast helps to read American history with a reflection from the literature. No matter how critically Fast faces American society, he loves his father land, his culture and his nation, deeply and respectfully.
April 8, 2016
Howard Fast - who also wrote the novel Spartacus - based this 1941 account of the 1878-79 Cheyenne attempt to escape the Indian Territory (now Oklahoma) for their ancestral home in the Black Hills on the (scant) historical record and his own hands-on research. Told from the point of view of the weary soldiers and government officials whose duty it was to track down the Cheyenne and bring them back to the reservation, or kill them in the process, the book makes for simultaneously fascinating and horrifying reading. The cruelty visited upon the original inhabitants of this land we all now call home is but one of the many examples of sins that underpin American democracy and freedom. Fast has done a mostly decent job recounting the events with a melancholy anger for the evil never avenged.
The problem with Fast's book - and why I did not rate it higher - is that that author's prose is often not up to the challenge of the narrative. His intentions are good, and I admire his ambitions, but the writing is uneven, and all too often excessively maudlin. There is another account of these events, written by Nebraska native Mari Sandoz, entitled Cheyenne Autumn (which, together with Fast's book, was the source for John Ford's 1964 film of the same name), which I look forward to reading soon. Perhaps Ms. Sandoz - writing from the perspective of the Cheyenne - was able to avoid the cheap sentimentality that undoes some of Fast's story. We shall see. To be continued �
The problem with Fast's book - and why I did not rate it higher - is that that author's prose is often not up to the challenge of the narrative. His intentions are good, and I admire his ambitions, but the writing is uneven, and all too often excessively maudlin. There is another account of these events, written by Nebraska native Mari Sandoz, entitled Cheyenne Autumn (which, together with Fast's book, was the source for John Ford's 1964 film of the same name), which I look forward to reading soon. Perhaps Ms. Sandoz - writing from the perspective of the Cheyenne - was able to avoid the cheap sentimentality that undoes some of Fast's story. We shall see. To be continued �
February 27, 2008
A true tale, a sad and yet victorious retelling of one of the final incidents of the near extermination of the Native Americans. It is an uneasy feeling that we were so determined to wipe out a whole civilization. And yet it appears that consciously or unconsciously, the sacrifice of one-half of the group, along with the wisdom, tenacity, and spirituality of the tribal chief, helped the remaining tribe escape death by "reservation."
June 19, 2012
Gripping account of the plight of the Cheyenne as they tried to escape the army to return their native homeland.
November 15, 2014
"Nothing that is wrong in principle is right in practice."
August 20, 2015
One of the last chapters in the extermination of the American native people. Simple narrative which is compelling, compassionate, and revolting.
July 22, 2015
actually 3.5 stars
Displaying 1 - 30 of 30 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.