What do you think?
Rate this book
Don Juan
ѴDZè's classic tale of the Seducer of Seville, an uproariously funny story flawlessly translated by the Pulitzer Prize winning poet.
Don Juan, the "Seducer of Seville," originated as a hero-villain of Spanish folk legend, is a famous lover and scoundrel who has made more than a thousand sexual conquests. One of ѴDZè's best-known plays, Don Juan was written while Tartuffe was still banned on the stages of Paris, and shared much with the outlawed play. Modern directors transformed Don Juan in every new era, as each director finds something new to highlight in this timeless classic. Richard Wilbur's flawless translation will be the standard for generations to come, as have his translations of ѴDZè's other plays. Witty, urbane, and poetic in its prose, Don Juan is, most importantly, as funny now as it was for audiences when it was first presented.
About the translator:
Richard Wilbur, National Book Award winner, is one of America's great living poets. He has won every major literary award (including two Pulitzer Prizes) and has a devoted poetry following, and is anthologized in every important volume on the subject. He is a member of the American Institute of Arts and Letters, the American Academy of Arts and Sciences, and the Academy of American Poets. He has written, translated, and/or edited twenty-five books.
Don Juan, the "Seducer of Seville," originated as a hero-villain of Spanish folk legend, is a famous lover and scoundrel who has made more than a thousand sexual conquests. One of ѴDZè's best-known plays, Don Juan was written while Tartuffe was still banned on the stages of Paris, and shared much with the outlawed play. Modern directors transformed Don Juan in every new era, as each director finds something new to highlight in this timeless classic. Richard Wilbur's flawless translation will be the standard for generations to come, as have his translations of ѴDZè's other plays. Witty, urbane, and poetic in its prose, Don Juan is, most importantly, as funny now as it was for audiences when it was first presented.
About the translator:
Richard Wilbur, National Book Award winner, is one of America's great living poets. He has won every major literary award (including two Pulitzer Prizes) and has a devoted poetry following, and is anthologized in every important volume on the subject. He is a member of the American Institute of Arts and Letters, the American Academy of Arts and Sciences, and the Academy of American Poets. He has written, translated, and/or edited twenty-five books.
146 pages, Paperback
First published January 1, 1665
178 people are currently reading
8,585 people want to read
About the author
ѴDZè
4,180books1,446followersSophisticated comedies of French playwright ѴDZè, pen name of Jean Baptiste Poquelin, include
Tartuffe
(1664),
The Misanthrope
(1666), and
The Bourgeois Gentleman
(1670).
French literary figures, including ѴDZè and Jean de la Fontaine, gathered at Auteuil, a favorite place.
People know and consider ѴDZè, stage of Jean-Baptiste Poquelin, also an actor of the greatest masters in western literature. People best know l'Ecole des femmes (The School for Wives), l'Avare ou l'École du mensonge (The Miser), and le Malade imaginaire (The Imaginary Invalid) among dramas of ѴDZè.
From a prosperous family, ѴDZè studied at the Jesuit Clermont college (now lycée Louis-le-Grand) and well suited to begin a life in the theater. While 13 years as an itinerant actor helped to polish his abilities, he also began to combine the more refined elements with ccommedia dell'arte.
Through the patronage of the brother of Louis XIV and a few aristocrats, ѴDZè procured a command performance before the king at the Louvre. ѴDZè performed a classic of [authore:Pierre Corneille] and le Docteur amoureux (The Doctor in Love), a farce of his own; people granted him the use of Salle du Petit-Bourbon, a spacious room, appointed for theater at the Louvre. Later, people granted the use of the Palais-Royal to ѴDZè. In both locations, he found success among the Parisians with les Précieuses ridicules (The Affected Ladies), l'École des maris</i> (<i>The School for Husbands</i>), and <i>[book:l'École des femmes (The School for Wives). This royal favor brought a pension and the title "Troupe du Roi" (the troupe of the king). ѴDZè continued as the official author of court entertainments.
ѴDZè received the adulation of the court and Parisians, but from moralists and the Church, his satires attracted criticisms. From the Church, his attack on religious hypocrisy roundly received condemnations, while people banned performance of Don Juan . From the stage, hard work of ѴDZè in so many theatrical capacities began to take its toll on his health and forced him to take a break before 1667.
From pulmonary tuberculosis, ѴDZè suffered. In 1673 during his final production of le Malade imaginaire (The Imaginary Invalid), a coughing fit and a haemorrhage seized him as Argan, the hypochondriac. He finished the performance but collapsed again quickly and died a few hours later. In time in Paris, ѴDZè completely reformed.
French literary figures, including ѴDZè and Jean de la Fontaine, gathered at Auteuil, a favorite place.
People know and consider ѴDZè, stage of Jean-Baptiste Poquelin, also an actor of the greatest masters in western literature. People best know l'Ecole des femmes (The School for Wives), l'Avare ou l'École du mensonge (The Miser), and le Malade imaginaire (The Imaginary Invalid) among dramas of ѴDZè.
From a prosperous family, ѴDZè studied at the Jesuit Clermont college (now lycée Louis-le-Grand) and well suited to begin a life in the theater. While 13 years as an itinerant actor helped to polish his abilities, he also began to combine the more refined elements with ccommedia dell'arte.
Through the patronage of the brother of Louis XIV and a few aristocrats, ѴDZè procured a command performance before the king at the Louvre. ѴDZè performed a classic of [authore:Pierre Corneille] and le Docteur amoureux (The Doctor in Love), a farce of his own; people granted him the use of Salle du Petit-Bourbon, a spacious room, appointed for theater at the Louvre. Later, people granted the use of the Palais-Royal to ѴDZè. In both locations, he found success among the Parisians with les Précieuses ridicules (The Affected Ladies), l'École des maris</i> (<i>The School for Husbands</i>), and <i>[book:l'École des femmes (The School for Wives). This royal favor brought a pension and the title "Troupe du Roi" (the troupe of the king). ѴDZè continued as the official author of court entertainments.
ѴDZè received the adulation of the court and Parisians, but from moralists and the Church, his satires attracted criticisms. From the Church, his attack on religious hypocrisy roundly received condemnations, while people banned performance of Don Juan . From the stage, hard work of ѴDZè in so many theatrical capacities began to take its toll on his health and forced him to take a break before 1667.
From pulmonary tuberculosis, ѴDZè suffered. In 1673 during his final production of le Malade imaginaire (The Imaginary Invalid), a coughing fit and a haemorrhage seized him as Argan, the hypochondriac. He finished the performance but collapsed again quickly and died a few hours later. In time in Paris, ѴDZè completely reformed.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 687 reviews
November 21, 2021
Dom Juan ou Le Festin de Pierre = Don Juan, ѴDZè
Dom Juan or The Feast with the Statue is a French play, a comedy in five acts, written by ѴDZè, and based on the legend of Don Juan.
ѴDZè's characters Dom Juan and Sganarelle are the French counterparts to the Spanish Don Juan and Catalinón, characters who are also found in Mozart's Italian opera Don Giovanni as Don Giovanni and Leporello.
Dom Juan is the last part in ѴDZè's hypocrisy trilogy, which also includes The School for Wives and Tartuffe.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیستم ماه سپتامبر سال2016میلادی
عنوان: دون ژوان یا ضیافت سنگ؛ نویسنده: مولیر؛ مترجم: محمود گودرزی؛ در50ص؛ باشگاه، تهران1392؛ قم تبیان، سال1395؛ موضوع داستانهای نویسندگان فرانسه - سده 17م
شخصيت ها: یک: «پسر دون لویی (دون ژوان)»؛ دوم: «نوکر دون ژوان اسگانارل (سگانارِل)»؛ سوم: «زنِ دون ژوان الویر»؛ چهارم: «مهترِ الویر گوسمان»؛ پنجم: «دون آلونس دون کارلوس»؛ ششم: «برادرانِ الویر»؛ هفتم: «پدر دون ژوان دون لویی»؛ هشتم: «فرانسسیک»؛ نهم: «ماتورین»؛ دهم: «زنان روستایی»؛ یازدهم: «مجسمه فرمانده»؛ دوازدهم: «راگوتن لا ویول»؛ سیزدهم: «مستخدمان دون ژوان»؛ چهاردهم: «تاجر آقای ذیمانش»؛ پانزدهم: «آدمکش مزدور لا رامه»؛ شانزدهم: «ملازمان دون ژوان»؛ هفدهم: «ملازمانِ برادران دون کارلوس و دون آلونس»؛ هجدهم: «یک شبح»؛
دون ژوان یا جشن با مجسمه (سال1665میلادی) داستان دو روز آخر زندگی درباری «دن ژوان تنوریو» را، که یک اشرافی جوان و آزاد است، به عنوان اغواگر زنان، و به عنوان یک ملحد معرفی میکند؛ در طول داستان، «دون خوان» با نوکر خود، «اسگانارل»، مردی خشن و خرافی، ترسو و حریص همراه است، که استاد خود را درگیر بحثهای فکری میکند؛
قابل توجه سیگاریها؛ نقل از آغاز متن: («اسگانارل -جعبه تنباکو در دست»؛ «ارسطو» و فلسفه هرچه میخواهن بگویند؛ چیزی نیست که با تنباکو برابری کند؛ تنباکو عشق و علاقه ی انسانهای راست کردار است)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 06/12/1399هجری خورشیدی؛ 29/08/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Dom Juan or The Feast with the Statue is a French play, a comedy in five acts, written by ѴDZè, and based on the legend of Don Juan.
ѴDZè's characters Dom Juan and Sganarelle are the French counterparts to the Spanish Don Juan and Catalinón, characters who are also found in Mozart's Italian opera Don Giovanni as Don Giovanni and Leporello.
Dom Juan is the last part in ѴDZè's hypocrisy trilogy, which also includes The School for Wives and Tartuffe.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیستم ماه سپتامبر سال2016میلادی
عنوان: دون ژوان یا ضیافت سنگ؛ نویسنده: مولیر؛ مترجم: محمود گودرزی؛ در50ص؛ باشگاه، تهران1392؛ قم تبیان، سال1395؛ موضوع داستانهای نویسندگان فرانسه - سده 17م
شخصيت ها: یک: «پسر دون لویی (دون ژوان)»؛ دوم: «نوکر دون ژوان اسگانارل (سگانارِل)»؛ سوم: «زنِ دون ژوان الویر»؛ چهارم: «مهترِ الویر گوسمان»؛ پنجم: «دون آلونس دون کارلوس»؛ ششم: «برادرانِ الویر»؛ هفتم: «پدر دون ژوان دون لویی»؛ هشتم: «فرانسسیک»؛ نهم: «ماتورین»؛ دهم: «زنان روستایی»؛ یازدهم: «مجسمه فرمانده»؛ دوازدهم: «راگوتن لا ویول»؛ سیزدهم: «مستخدمان دون ژوان»؛ چهاردهم: «تاجر آقای ذیمانش»؛ پانزدهم: «آدمکش مزدور لا رامه»؛ شانزدهم: «ملازمان دون ژوان»؛ هفدهم: «ملازمانِ برادران دون کارلوس و دون آلونس»؛ هجدهم: «یک شبح»؛
دون ژوان یا جشن با مجسمه (سال1665میلادی) داستان دو روز آخر زندگی درباری «دن ژوان تنوریو» را، که یک اشرافی جوان و آزاد است، به عنوان اغواگر زنان، و به عنوان یک ملحد معرفی میکند؛ در طول داستان، «دون خوان» با نوکر خود، «اسگانارل»، مردی خشن و خرافی، ترسو و حریص همراه است، که استاد خود را درگیر بحثهای فکری میکند؛
قابل توجه سیگاریها؛ نقل از آغاز متن: («اسگانارل -جعبه تنباکو در دست»؛ «ارسطو» و فلسفه هرچه میخواهن بگویند؛ چیزی نیست که با تنباکو برابری کند؛ تنباکو عشق و علاقه ی انسانهای راست کردار است)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 06/12/1399هجری خورشیدی؛ 29/08/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Read
August 18, 2021I’m now convinced that Dom Juan is a loki variant.
March 13, 2022
هو يفعل ما يتمنى كل رجل ان يفعله و لكن عشرات الموانع الدينية و الأنسانية توقفهم و لا توقف دون خوان
الذي بدا باحثا عن مثال للجمال و الحب و لكنه لم يقع عليه ابدا
فانغمس في المتع لا يشبع منها و لا يكف عن مطاردنها
هاربا من الملل ينتقل من امرأة لاخري دون ان يقر له قرار
دون جوان هو احد اهم خمس شخصيات ادبية جمعت كل السمات الأنسانية
و من فرط نجاحه صار اسمه يطلق علي كل رجل يجتذب قلوب النساء رغم يقينهم مما سيصيبهن من ألم علي يديه
المكروه الفاتن دون جوان
الماجن :الذي اقام علاقات مع ١٥٠٠ امرأة
و موليير سيظل افضل من قدم اسطورة فاتن شبيليه عام ١٦٦٥ في مسرحية دون جوان الاجتماعية الفلسفية؛ كثيفة قصيرة مرحة؛ و هي المتممة لثلاثية مدرسة الزوجات و الطرطوف
و سيظل في الثقافات الشرقية المرادف للاغواء و الخلاعة و الفسوق هو اسم :دون جوان
July 5, 2021
"...hypocrisy is now a fashionable vice, and all fashionable vices pass for virtues...All the other vices of mankind are subject to censuré, and anyone is free to upbraid them roundly, but hypocrisy is a privileged vice which knows how to silence every tongue and enjoy a perfect impunity. The hypocrite, by means of pious pretenses, attaches himself to the company of the devout,....The true believers are easily hoodwinked by the false, and blindly second those who ape their piety. I can't tell you how many men I know who, by means of a feigned devotion, have glossed over the sins of their youth, wrapped themselves in the cloak of religion, and in that holy disguise are now free to be the worst of scoundrels!"
Don Juan by ѴDZè is a play of religious satire. Modeling his protagonist on the Spanish legendary antihero Don Juan, ѴDZè's creates a villain, whose amoral conquests leave many women ruined, and his atheist views leave his family and his valet Sganerelle, scandalized. It is through and through a dialogue on the religious and social hypocrisy of the French upper-class society. Although other characters were brought to shape the story, it is through Don Juan's antics and Sganerelle's feeble attempts at remonstrating his master's conduct, trying his best to inject some religious beliefs to reform him, that brings out the full satire which was intended by ѴDZè. The play was banned after its first fifteen performances which clearly shows that the message intended was indeed driven home.
From a modern point of view, the play is highly entertaining. It is perhaps the most hilarious play I've read. I nearly choked with laughter. Believe me, after reading the play, my whole ribcage was aching. If I had watched this being performed, I would have suffered some serious accident in a fit of laughter. :)
This play was brought to my notice when I needed a good cheer. From what you read of how I reacted, you are correct in guessing that I was very much restored to my good humour. If anyone wants some humour and satire to cheer your mood, this will be a good boost. :)
Don Juan by ѴDZè is a play of religious satire. Modeling his protagonist on the Spanish legendary antihero Don Juan, ѴDZè's creates a villain, whose amoral conquests leave many women ruined, and his atheist views leave his family and his valet Sganerelle, scandalized. It is through and through a dialogue on the religious and social hypocrisy of the French upper-class society. Although other characters were brought to shape the story, it is through Don Juan's antics and Sganerelle's feeble attempts at remonstrating his master's conduct, trying his best to inject some religious beliefs to reform him, that brings out the full satire which was intended by ѴDZè. The play was banned after its first fifteen performances which clearly shows that the message intended was indeed driven home.
From a modern point of view, the play is highly entertaining. It is perhaps the most hilarious play I've read. I nearly choked with laughter. Believe me, after reading the play, my whole ribcage was aching. If I had watched this being performed, I would have suffered some serious accident in a fit of laughter. :)
This play was brought to my notice when I needed a good cheer. From what you read of how I reacted, you are correct in guessing that I was very much restored to my good humour. If anyone wants some humour and satire to cheer your mood, this will be a good boost. :)
August 6, 2016
معرفی دون ژوان، از زبان خدمتکارش:
او حتی پیرزنان را اغوا می کند
تنها برای تکمیل فهرست بلندبالای خود!
اما اولویتش با دختران بی تجربه است
کاری ندارد که دختر ثروتمند، زشت یا زیباست
تا زمانی که دامنی بر تن کرده باشد!
دون ژوان
موتسارت
معرفی دون ژوان، از زبان خودش:
چه می گویی؟ می خواهی خودمان را به اولین چیزی که به دام مان می اندازد پابند کنیم و تکان نخوریم و تا ابد دریچه ی قلب خود را به روی زیبارویان ببندیم؟ دلبران همه حق دلبری دارند و نباید مزیت نفر اول بودن، حق و حقوق دیگر زیبارویان نسبت به قلب ما را زائل کند.
من در این زمینه، همان بلند پروازی فاتحان بزرگ را دارم که مدام از فتحی به فتحی دیگر می پرند . حس می کنم دلی دارم که قادر است عاشق تمام اهل دنیا شود و همچون اسکندر کبیر، دلم می خواست دنیاهای دیگری می بود تا آن جا را نیز فتح کنم.
دون ژوان
مولیر
او حتی پیرزنان را اغوا می کند
تنها برای تکمیل فهرست بلندبالای خود!
اما اولویتش با دختران بی تجربه است
کاری ندارد که دختر ثروتمند، زشت یا زیباست
تا زمانی که دامنی بر تن کرده باشد!
دون ژوان
موتسارت
معرفی دون ژوان، از زبان خودش:
چه می گویی؟ می خواهی خودمان را به اولین چیزی که به دام مان می اندازد پابند کنیم و تکان نخوریم و تا ابد دریچه ی قلب خود را به روی زیبارویان ببندیم؟ دلبران همه حق دلبری دارند و نباید مزیت نفر اول بودن، حق و حقوق دیگر زیبارویان نسبت به قلب ما را زائل کند.
من در این زمینه، همان بلند پروازی فاتحان بزرگ را دارم که مدام از فتحی به فتحی دیگر می پرند . حس می کنم دلی دارم که قادر است عاشق تمام اهل دنیا شود و همچون اسکندر کبیر، دلم می خواست دنیاهای دیگری می بود تا آن جا را نیز فتح کنم.
دون ژوان
مولیر
October 25, 2020
1399.08.04
با نگاه با سال نگارش و شرایط سده� هفدهم میتوانی� مذهبزدگ�(!) آن را بفهمیم. این مذهبزدگ� برای دوره� ما چندان جالب نیست.
ولی به هر روی گفتوگوها� جالبی داشت. طنز آن هم به معنای امروزی چندان طنز نبود.
با نگاه با سال نگارش و شرایط سده� هفدهم میتوانی� مذهبزدگ�(!) آن را بفهمیم. این مذهبزدگ� برای دوره� ما چندان جالب نیست.
ولی به هر روی گفتوگوها� جالبی داشت. طنز آن هم به معنای امروزی چندان طنز نبود.
Read
January 11, 2024SGANARELLE
(...)I know my Don Juan inside and out, and I know that your heart is the most restless thing in the world; it likes to slither from one sacred bond to another, and it can't bear to settle in one place.
DON JUAN
And have I a right, do you think, to behave that way?
SGANARELLE
Well, Sir....
DON JUAN
What? Go on.
SGANARELLE
Certainly it's your right, if you insist one wouldn't dare contradict you. But if you
didn't insist, one might answer otherwise.
Por qualquer razão, dei comigo neste início de ano a pensar que preciso aperfeiçoar a minha cultura donjuanesca... Ele há anos bons e anos menos bons, o que querem?
O certo é que peguei no Don Juan de Ballester e percebi, pelo andamento complexo da coisa, que devia rever os meus outros don Juans e revê-los com olhos de quem não atura madurezas, mas consegue, ainda assim, apreciar a criação de um mito que se presta a várias leituras. Por isso, peguei na versão de ѴDZè que nunca tinha lido (que assim se junta, entre outros que estão por ler, a Tirso de Molina, Baudelaire e à adaptação de DaPonte - a qual, devo dizer, é de longe a melhor versão que conheço desta obra) e deitei-me ao trabalho - que esta leitura foi mais isso do que outra coisa.
SGANARELLE
(...)just to prepare you for the worst, I tell you inter nos that the person you've known as Don Juan, my master, is the greatest scoundrel who ever walked the earth, a mad dog, a demon, a Turk, a heretic who doesn't believe in Heaven, or Hell, or werewolves even. He lives like a brute beast, an Epicurean
swine, an absolute Sardanapalus, closing his ears to all reproaches and treating all our noblest credences as nonsense.
Desde logo, mesmo que se não conheçam outras versões, don Juan é uma personagem cuja caracterização é sobejamente conhecida: um homem belo e sedutor, audaz e vaidoso; um niilista que vive à margem das normas e convenções sociais e sobretudo um homem que reforça o paradigma patriarcal no qual a mulher é a metade passiva a ser conquistada, subjugada como o inimigo num campo de batalha:
DON JUAN
It's a delicious thing to subdue the heart of some young beauty by a hundred sweet attentions; to see yourself making some small progress with her every day; to combat her modest innocence, and her reluctance to surrender, with tears and sighs and rapturous
speeches; to break through all her little defenses, one by one; to vanquish her cherished scruples, and gently bring her round to granting your desires. But once
one is the master, there's nothing more to say or wish for: the joy of passionate pursuit is over, and all that remains is the boredom of a placid affection—until some new beauty appears and revives one's desires, enchanting the heart with the prospect of a new conquest (...).Nothing can withstand the
impetuousness of my desires: I feel my heart capable of loving all the earth; and, like Alexander, I wish that there were still more worlds in which to wage my amorous campaigns.
Por outro lado, a figura de um don Juan é perfeitamente subjetiva oferecendo uma personagem arquétipo pela forma como é dada à autocriação e à autopreservação, oferecendo, no contexto da época uma vertente moralista que denuncia a hipocrisia religiosa - don Juan é um católico cuja fé não consente a doutrina calvinista pela qual se é ou não um eleito, não em virtude dos méritos ou arrependimentos, mas da misericórdia de deus e da predestinação:
SGANARELLE
What! You still don't believe in anything at all, and yet you intend to pose as a pious, right-thinking man?
DON JUAN
Why not? There are plenty of others who play that game, and who wear the same mask as I to deceive the world.
SGANARELLE
Oh, what a man! What a man!
DON JUAN
It's no longer shameful to be a dissembler, hypocrisy is now a fashionable vice, and all fashionable vices pass for virtues. The part of God-fearing man is the best possible role to play nowadays, and in our present society the hypocrite's profession has extraordinary advantages. It's an art whose dishonesty always goes unchallenged; even if the whole world sees through the imposture, no one
dares denounce it.
Apesar de o interesse de ѴDZè não estar nestas rivalidades entre credos, a sua posição também é uma de censura à igreja que lhe impede um Tartufo de ver a luz do dia e que, muito brevemente após a estreia, encerra também as representações de don Juan (cuja versão censurada continua a circular muito depois de a Inquisição ser desmantelada).
Ainda assim, o seu don Juan salta aos nossos olhos mais como uma figura perfeitamente insensível e surda para a compaixão, para o entendimento do outro, como um hedonista clássico (que ainda não cede ao romantismo dos séculos seguintes):
DON JUAN
Come, now, let's give no thought to the bad things that might happen to us; let's think only of what might bring us pleasure.
Apesar de a misoginia de don Juan ser difícil de digerir, a sua capacidade de renegar convenções a favor de uma liberdade total continua a ser um atrativo do mito ao qual se juntam - com o passar do tempo - personagens femininas que (embora com ѴDZè isso não seja tão evidente) oferecem um manacial de análise e contraposição extremamente interessante:
DONA ELVIRA
I tell you once again, faithless man, that Heaven will punish you for the wrong you've done me; and if you have no fear of Heaven,
fear at least the anger of an outraged woman.
Quanto mais não seja, don Juan resiste pelo valor de comicidade da peça na qual um libertino é justiçado pelas mãos de uma estátua de um comendador já morto e lamentado por um criado cuja mente já está mais no soldo do que no amo:
SGANARELLE
Oh! My back wages! What about my wages? My master's death gives satisfaction to everyone: the Heaven he offended, the girls he ruined, the families he dishonored, the laws he broke, the parents he outraged, the wives he led astray, the husbands he drove to despair—they're all well pleased. I'm the only
one who's unhappy. Alas, my wages! My wages! Who'll pay me my wages?
November 14, 2014
Dom Juan ou l'Athée Foudroyé
Quand ѴDZè présente le Dom Juan en février 1665, cette pièce fait un tabac (et quoique puisse dire Aristote et toute la philosophie, il n'est rien d'égal au tabac). Un an après le Tartuffe, les controverses qui ont accompagné sa dénonciation des faux dévots hypocrites sont encore vives. Fort de l’appui du Roi, il continue sur sa lancée avec une pièce d’une audace rare : l’adaptation d’une pièce jouée par les Italiens, inspirée par le théâtre espagnol. Elle allait être très rapidement interdite et retirée, car sa dénonciation de l'athéisme est terriblement ambiguë.
A l’origine, de Tirso de Molina était une critique des excès des grands de Séville qui se permettaient tous les débordements avec la plus grande indulgence pour leur conduite, certains qu’il suffise de se repentir à temps pour avoir l’âme tranquille. Un tel abus de la longanimité divine, si blessant pour la justice, ne pouvait manquer d’appeler une prompte dénonciation. C’était aussi une manière de faire craindre aux femmes les suites de leurs écarts de conduite en montrant pour une fois non pas une femme fausse, perverse et tentatrice, mais un homme capable de les prendre à leurs propres ruses, et de venger ses semblables.
Dans la pièce de ѴDZè, tous ces éléments sont encore présents, sauf que Dom Juan est cette fois, contrairement à la pièce espagnole, un athée, un esprit fort que le ciel va punir. ѴDZè y porte en plus l’ensemble des thèmes qui lui tiennent à cœur :
On retrouve ainsi dans le Dom Juan comme un concentré de toutes les opinions de ѴDZè développés par ailleurs dans son théâtre. Les scènes et les caractères sont d'une grande variété, et participent à faire un vaste synoptique de la société.
ѴDZè parvient à faire de son Dom Juan un personnage vraiment intéressant, mi figue mi raisin, pétri de graves défauts (hypocrisie, froideur, égoïsme, inconstance, �), mais aussi de grandes qualités (courage, intelligence, audace, indépendance d’esprit, civilité�). A côté, le personnage du valet, joué par ѴDZè lui-même, censé représenter la conscience de Dom Juan, fait bien pâle figure à côté du maître. Ses discours moralisateurs sont embrouillés et stupides, tant et si bien que son maître s'en moque, s'il ne s'en impatiente pas.
Il est impossible de ne pas rapprocher ce personnage de fiction d’un autre personnage bien réel du siècle suivant, Casanova, le soi-disant chevalier de Seingalt, lequel suscitait les mêmes sentiments paradoxaux chez ceux qui le croisaient, à mi chemin entre fascination et répulsion. Je tiens jusqu'à présent les Mémoires de Casanova pour le livre de loin le plus plaisant de toute ma bibliothèque.
On a beaucoup glosé sur leurs prétendues différences ; celles-ci ne me paraissent finalement pas si évidentes, si ce n’est que Dom Juan est un vrai noble, et non pas Casanova. On pourrait attribuer au héros de fiction espagnol la même horrible et détestable maxime que celle de son successeur réel italien : c’est rendre justice à l’intelligence que de faire des dupes, et qu'il faut immédiatement tempérer par cette autre de la Fontaine, trompeurs, c'est pour vous que j'écris: attendez-vous à la pareille. J'ai adoré cette pièce. A la folie, au point de me lancer dans une exploration du mythe.
Quand ѴDZè présente le Dom Juan en février 1665, cette pièce fait un tabac (et quoique puisse dire Aristote et toute la philosophie, il n'est rien d'égal au tabac). Un an après le Tartuffe, les controverses qui ont accompagné sa dénonciation des faux dévots hypocrites sont encore vives. Fort de l’appui du Roi, il continue sur sa lancée avec une pièce d’une audace rare : l’adaptation d’une pièce jouée par les Italiens, inspirée par le théâtre espagnol. Elle allait être très rapidement interdite et retirée, car sa dénonciation de l'athéisme est terriblement ambiguë.
A l’origine, de Tirso de Molina était une critique des excès des grands de Séville qui se permettaient tous les débordements avec la plus grande indulgence pour leur conduite, certains qu’il suffise de se repentir à temps pour avoir l’âme tranquille. Un tel abus de la longanimité divine, si blessant pour la justice, ne pouvait manquer d’appeler une prompte dénonciation. C’était aussi une manière de faire craindre aux femmes les suites de leurs écarts de conduite en montrant pour une fois non pas une femme fausse, perverse et tentatrice, mais un homme capable de les prendre à leurs propres ruses, et de venger ses semblables.
Dans la pièce de ѴDZè, tous ces éléments sont encore présents, sauf que Dom Juan est cette fois, contrairement à la pièce espagnole, un athée, un esprit fort que le ciel va punir. ѴDZè y porte en plus l’ensemble des thèmes qui lui tiennent à cœur :
-critique de l’hypocrisie, comme dans , avec la duplicité enjôleuse de Dom Juan avec les femmes et avec monsieur Dimanche,
-critique de la bigoterie et des faux dévots comme dans le , avec le faux repentir du héros,
-critique d’une noblesse usurpée car non fondée sur la vertu, comme dans , avec la tirade du père de Don Juan Tenorio et les remontrances du valet,
-critique de la médecine ignorante et imbue de principes faux, comme dans ou le , avec les sottises de Sganarelle,
-critique de la pédanterie et des abus de la rhétorique, comme dans ou la , avec les beaux discours paradoxaux de Dom Juan, et les raisonnement stupides du valet,
-critique du mariage, comme dans , avec cette promesse qui parvient à vaincre curieusement toutes les résistances, tous les dégoûts et toutes les prudences.
On retrouve ainsi dans le Dom Juan comme un concentré de toutes les opinions de ѴDZè développés par ailleurs dans son théâtre. Les scènes et les caractères sont d'une grande variété, et participent à faire un vaste synoptique de la société.
ѴDZè parvient à faire de son Dom Juan un personnage vraiment intéressant, mi figue mi raisin, pétri de graves défauts (hypocrisie, froideur, égoïsme, inconstance, �), mais aussi de grandes qualités (courage, intelligence, audace, indépendance d’esprit, civilité�). A côté, le personnage du valet, joué par ѴDZè lui-même, censé représenter la conscience de Dom Juan, fait bien pâle figure à côté du maître. Ses discours moralisateurs sont embrouillés et stupides, tant et si bien que son maître s'en moque, s'il ne s'en impatiente pas.
Il est impossible de ne pas rapprocher ce personnage de fiction d’un autre personnage bien réel du siècle suivant, Casanova, le soi-disant chevalier de Seingalt, lequel suscitait les mêmes sentiments paradoxaux chez ceux qui le croisaient, à mi chemin entre fascination et répulsion. Je tiens jusqu'à présent les Mémoires de Casanova pour le livre de loin le plus plaisant de toute ma bibliothèque.
On a beaucoup glosé sur leurs prétendues différences ; celles-ci ne me paraissent finalement pas si évidentes, si ce n’est que Dom Juan est un vrai noble, et non pas Casanova. On pourrait attribuer au héros de fiction espagnol la même horrible et détestable maxime que celle de son successeur réel italien : c’est rendre justice à l’intelligence que de faire des dupes, et qu'il faut immédiatement tempérer par cette autre de la Fontaine, trompeurs, c'est pour vous que j'écris: attendez-vous à la pareille. J'ai adoré cette pièce. A la folie, au point de me lancer dans une exploration du mythe.
Read
December 5, 2024Moliére écrira, dans un placet adressé à Louis XIV : " Sire, il ne faut pas que je songe à faire des comédies si les Tartuffe ont l'avantage ".
Moliére tient à donner à son Dom Juan, ici, une certaine dimension comique, dont il s'est fait une spécialité. En fait, à travers le mythe de Don Juan, Moliére a cherché à souligner, à ridiculiser certains vices caractéristiques de son époque. Chez les autres dramaturges, Don Juan avait une certaine mentalité de " voyeur ". Chez Moliére, Don Juan recherche surtout l'obstacle, pour donner plus de piment à ses conquêtes.
Moliére s'inspire des autres dramaturges français, qui ont, avant lui, mis en scène la légende de Don Juan Tenorio, parce que il accorde , comme eux, un soin particulier à la magnificence des costumes et à certains effets baroques. Sa pièce présente également des points communs avec le Dom Juan de la Commedia dell'arte, lorsqu'elle mêle aux éléments fantastiques de l'intrigue des éléments comiques proches de la farce. De plus, le Don Juan de Moliére radicalises les conflits, il fait apparaître les contradictions qui règnent dans chacun des individus, il représente sans doute, la noblesse de cour, mais sous une forme négative , car il est un roué et un libertin, en fait, il n'appartient à cette noblesse que par son passé. Oisif, il se met à la recherche d'une morale materialiste, et ne se donne d'autre règle que celle de conduire son désir, mais ce n'est encore qu'un chercheur dans la domaine de la morale et de l'erotisme. Cependant, il faudra attendre Sade pour que les recherches de Don Juan aboutissent vraiment.
Paradoxalement, la conquête des femmes n'intéresse plus Don Juan dans la pièce de Moliére. Ce mythe du savoir et du pouvoir, cette insurrection contre les forces conservatrices, ce ' choix ' du suicide, " preuve ultime du pouvoir " - englobent tout le personnage de Don Juan, et ne laissent aucune place au désir de " séduire à la manière de Lovelace " - cette conception de la séduction liée à une morale victorienne ne peut en aucun cas intéresser Don Juan.
Naturellement, Don Juan a maintes fois séduit, et Moliére fait allusion au calendrier de ses conquêtes dans les propos tenus par Snagarelle, mais si Moliére avait voulu monter sa pièce autour d'un coureur de femmes, il ne l'aurait pas mis en présence d'une nonne et de deux paysannes, il l'aurait au moins placé en face d'une Céliméne.
Certes, le libertin de Moliére abuse d'autrui, mais il représente surtout l'homme qui aime la liberté et veut connaître l'ampleur du pouvoir humain. L'inconstance de Don Juan en amour est liée à son besoin de liberté, il se mesure, d'autre part, avec la statue du Commandeur qui symbolise une certaine existence divine à laquelle l'athée aurait voulu ne pas croire, pour savoir si l'homme est ou n'est pas plus fort que le ciel.
En fait, le " ciel " est le mot le plus souvent utilisé dans la pièce de Moliére pour désigner Dieu. La forme poétique est d'ailleurs un ingrédient omniprésent, chez Moliére.
Moliére tient à donner à son Dom Juan, ici, une certaine dimension comique, dont il s'est fait une spécialité. En fait, à travers le mythe de Don Juan, Moliére a cherché à souligner, à ridiculiser certains vices caractéristiques de son époque. Chez les autres dramaturges, Don Juan avait une certaine mentalité de " voyeur ". Chez Moliére, Don Juan recherche surtout l'obstacle, pour donner plus de piment à ses conquêtes.
Moliére s'inspire des autres dramaturges français, qui ont, avant lui, mis en scène la légende de Don Juan Tenorio, parce que il accorde , comme eux, un soin particulier à la magnificence des costumes et à certains effets baroques. Sa pièce présente également des points communs avec le Dom Juan de la Commedia dell'arte, lorsqu'elle mêle aux éléments fantastiques de l'intrigue des éléments comiques proches de la farce. De plus, le Don Juan de Moliére radicalises les conflits, il fait apparaître les contradictions qui règnent dans chacun des individus, il représente sans doute, la noblesse de cour, mais sous une forme négative , car il est un roué et un libertin, en fait, il n'appartient à cette noblesse que par son passé. Oisif, il se met à la recherche d'une morale materialiste, et ne se donne d'autre règle que celle de conduire son désir, mais ce n'est encore qu'un chercheur dans la domaine de la morale et de l'erotisme. Cependant, il faudra attendre Sade pour que les recherches de Don Juan aboutissent vraiment.
Paradoxalement, la conquête des femmes n'intéresse plus Don Juan dans la pièce de Moliére. Ce mythe du savoir et du pouvoir, cette insurrection contre les forces conservatrices, ce ' choix ' du suicide, " preuve ultime du pouvoir " - englobent tout le personnage de Don Juan, et ne laissent aucune place au désir de " séduire à la manière de Lovelace " - cette conception de la séduction liée à une morale victorienne ne peut en aucun cas intéresser Don Juan.
Naturellement, Don Juan a maintes fois séduit, et Moliére fait allusion au calendrier de ses conquêtes dans les propos tenus par Snagarelle, mais si Moliére avait voulu monter sa pièce autour d'un coureur de femmes, il ne l'aurait pas mis en présence d'une nonne et de deux paysannes, il l'aurait au moins placé en face d'une Céliméne.
Certes, le libertin de Moliére abuse d'autrui, mais il représente surtout l'homme qui aime la liberté et veut connaître l'ampleur du pouvoir humain. L'inconstance de Don Juan en amour est liée à son besoin de liberté, il se mesure, d'autre part, avec la statue du Commandeur qui symbolise une certaine existence divine à laquelle l'athée aurait voulu ne pas croire, pour savoir si l'homme est ou n'est pas plus fort que le ciel.
En fait, le " ciel " est le mot le plus souvent utilisé dans la pièce de Moliére pour désigner Dieu. La forme poétique est d'ailleurs un ingrédient omniprésent, chez Moliére.
August 10, 2018
DON JUAN O EL FESTÍN DE PIEDRA de ѴDZè
"...te aconsejo entre nos, que veas en Don Juan, mi amo, al mayor malvado que haya pisado nunca la tierra, un empedernido rabioso, un perro, un diablo, un turco, un hereje, que no cree ni en Cielo, ni en sanot, ni en Dios, ni en fantasma alguno..."
Es el primer "Don Juan" que leo, me falta leer la versión de Tirso de Molina, José Zorrilla y la de Lord Byron que me trae bien entusiasmado pues es más un poema épico.
Esta versión de ѴDZè me gustó mucho, más que por las bromas en sí (creo que con el Avaro me reí más) por la trama y por la caracterización de Don Juan. Éste es un hidalgo español muy lujurioso, mentiroso y hereje, que va por la vida tratando de conquistar a las mujeres por las cuales siente una atracción, sin escatimar medios o engaños. No cree en Dios (lo que en la época era un pecado terrible) y muchas veces cae en la blasfemia, tiene una autosuficiencia sin par por la cual eso le da poder de convencimiento pero también en cierto grado valentía.
La obra empieza cuando Don Juan "escapa" de una de sus esposas, Doña Elvira, y queda rápidamente prendado por otras mujeres pues como él dice, no puede evitar sentir atracción hacia lo bello y eso es la causa de su inconstancia. Lo acompaña en sus aventuras su séquito del cual el más importante es Sganarelle. Este personaje concentra mucho de las risas pues debe ayudar a Don Juan muchas veces con la mentira pero por otro lado es muy beato y le cuesta eso. Trata siempre además de ayudar a su señor del mal camino.
El final es todo un clásico y da título a la obra. En realidad me sorprendió ver destellos de virtud y sobre todo caballerosidad en Don Juan. Así mismo tiene un gran porcentaje de crítica social, eso lamentablemente por momentos no me gustó pues se nota a mi parecer demasiado al autor en la obra, muchos parlamentos son antireligiosos lo que lo hace más "escandaloso" y por ello fue censurado repetidas ocasiones en los tiempos de ѴDZè. La diversidad de situaciones tanto cómicas como dramáticas también fueron de mi agrado.
"...te aconsejo entre nos, que veas en Don Juan, mi amo, al mayor malvado que haya pisado nunca la tierra, un empedernido rabioso, un perro, un diablo, un turco, un hereje, que no cree ni en Cielo, ni en sanot, ni en Dios, ni en fantasma alguno..."
Es el primer "Don Juan" que leo, me falta leer la versión de Tirso de Molina, José Zorrilla y la de Lord Byron que me trae bien entusiasmado pues es más un poema épico.
Esta versión de ѴDZè me gustó mucho, más que por las bromas en sí (creo que con el Avaro me reí más) por la trama y por la caracterización de Don Juan. Éste es un hidalgo español muy lujurioso, mentiroso y hereje, que va por la vida tratando de conquistar a las mujeres por las cuales siente una atracción, sin escatimar medios o engaños. No cree en Dios (lo que en la época era un pecado terrible) y muchas veces cae en la blasfemia, tiene una autosuficiencia sin par por la cual eso le da poder de convencimiento pero también en cierto grado valentía.
La obra empieza cuando Don Juan "escapa" de una de sus esposas, Doña Elvira, y queda rápidamente prendado por otras mujeres pues como él dice, no puede evitar sentir atracción hacia lo bello y eso es la causa de su inconstancia. Lo acompaña en sus aventuras su séquito del cual el más importante es Sganarelle. Este personaje concentra mucho de las risas pues debe ayudar a Don Juan muchas veces con la mentira pero por otro lado es muy beato y le cuesta eso. Trata siempre además de ayudar a su señor del mal camino.
El final es todo un clásico y da título a la obra. En realidad me sorprendió ver destellos de virtud y sobre todo caballerosidad en Don Juan. Así mismo tiene un gran porcentaje de crítica social, eso lamentablemente por momentos no me gustó pues se nota a mi parecer demasiado al autor en la obra, muchos parlamentos son antireligiosos lo que lo hace más "escandaloso" y por ello fue censurado repetidas ocasiones en los tiempos de ѴDZè. La diversidad de situaciones tanto cómicas como dramáticas también fueron de mi agrado.
August 18, 2017
What a hilariously sarcastic play! I thoroughly enjoyed the antics of Don Juan and his morally tested valet, Sganarelle.
The play was pulled after only 15 viewings because the censors found it a mockery of the church.
Excellent!! 😁👏🏻🎭
The play was pulled after only 15 viewings because the censors found it a mockery of the church.
Excellent!! 😁👏🏻🎭
February 23, 2025
UN LIBERTINO SENZA TEMPO
Un'opera che mescola con maestria commedia e tragedia, offrendo un ritratto ironico e tagliente di un uomo incapace di impegnarsi, spinto da un'infantile ricerca del piacere e della libertà assoluta.
Don Giovanni è un personaggio affascinante e spregiudicato, che seduce e inganna senza scrupoli. Il suo dramma è ancora attuale: rappresenta l’eterno immaturo emotivo, che fugge i legami e le responsabilità, un uomo che rifiuta l’amore stabile per inseguire il desiderio effimero.
Uno degli aspetti più brillanti dell’opera è la vivacità dei dialoghi, in particolare quello tra Don Giovanni e il suo creditore, in cui la farsa e la retorica si intrecciano in un gioco di parole che mette in ridicolo la morale del protagonista. Allo stesso tempo, Sganarello è un personaggio chiave: pur essendo un servo, dimostra un'intelligenza sorprendente e una saggezza popolare che lo rendono ben più profondo di una semplice spalla comica. I suoi scambi con Don Giovanni sono arguti e rivelano le contraddizioni del padrone, rendendo ancora più evidente la sua incapacità di affrontare la realtà.
ѴDZè riesce a costruire un’opera che, pur essendo una commedia, porta con sé una riflessione esistenziale profonda: Don Giovanni è destinato alla perdizione non solo per le sue azioni, ma anche per il suo rifiuto di crescere. La sua caduta non è solo una punizione del destino, o della Provvidenza, come si preferisce, ma il naturale esito di una vita vissuta nell’illusione di poter sfuggire a ogni vincolo.
Un'opera che mescola con maestria commedia e tragedia, offrendo un ritratto ironico e tagliente di un uomo incapace di impegnarsi, spinto da un'infantile ricerca del piacere e della libertà assoluta.
Don Giovanni è un personaggio affascinante e spregiudicato, che seduce e inganna senza scrupoli. Il suo dramma è ancora attuale: rappresenta l’eterno immaturo emotivo, che fugge i legami e le responsabilità, un uomo che rifiuta l’amore stabile per inseguire il desiderio effimero.
Uno degli aspetti più brillanti dell’opera è la vivacità dei dialoghi, in particolare quello tra Don Giovanni e il suo creditore, in cui la farsa e la retorica si intrecciano in un gioco di parole che mette in ridicolo la morale del protagonista. Allo stesso tempo, Sganarello è un personaggio chiave: pur essendo un servo, dimostra un'intelligenza sorprendente e una saggezza popolare che lo rendono ben più profondo di una semplice spalla comica. I suoi scambi con Don Giovanni sono arguti e rivelano le contraddizioni del padrone, rendendo ancora più evidente la sua incapacità di affrontare la realtà.
ѴDZè riesce a costruire un’opera che, pur essendo una commedia, porta con sé una riflessione esistenziale profonda: Don Giovanni è destinato alla perdizione non solo per le sue azioni, ma anche per il suo rifiuto di crescere. La sua caduta non è solo una punizione del destino, o della Provvidenza, come si preferisce, ma il naturale esito di una vita vissuta nell’illusione di poter sfuggire a ogni vincolo.
March 17, 2021
A sarcastic bit of comedy that takes on a number of French conventions of the time in the guise of the libertine character, Don Juan. I found the play more interesting than enjoyable, but I would like to see it in production, because I find that I often like viewing a play much more than reading one.
February 6, 2017
مراجعة كتاب : دون جوان
للأديب الفرنسي موليير
عن موليير:
هذا الأديب الفرنسي الذي عاش في القرن السابع عشر يعتبر حسب التتبع التاريخي من أعلام الأدب الفرنسي الذين خلفوا أعمالاً أدبية هامة و مؤثرة. بالإضافة لهذا العمل المسرحي له أعمال أخرى معروفة مثل : البخيل و مدرسة الأزواج.
عن مسرحية دون جوان:
دون جوان هو اسم الشخصية الرئيسية في المسرحية و هو بطل العمل المسرحي / الأدبي في هذه الرواية. تقدم المسرحية القصيرة دون جوان كشخص محب للنزوات، ينتقل من إمرأة لأخرى دون أن يأبه بالتي يتركها خلفه.
لهذا الحد لا يبدو أن شيئاً مميزاً في الرواية من ناحية البنية التكوينية ؛ لكن الشيء المميز فيها هو الجانب الكوميدي في شخصية دون جوان الذي يتقن فنون الخداع و النفاق مع عدم اكتراث للعواقب و لا آراء الآخرين و بكوميدية بارعة و مضحكة.
" يا للعجب هل تريد أن نظل مرتبطين بأول امرأة يعشقها قلبنا، و أن نتخلى عن العالم أجمع من أجلها و أن نغض الطرف عن أية امرأة أخرى؟"
بهذه الكلمات يوجه دون جوان حديثه لخادمه و أمين سره مبيناً فلسفته التي يستند عليها في الحياة. الجانب الكوميدي في الموضوع أن جوان يمتلك فلسفة تبريرية تقف وراء أفعاله و سلوكه، فمن دونا آلفير السيدة النبيلة إلى شارلوت فتاة الريف لايتراجع دون جوان عن طريق نزواته.
سيختلف حتى مع أبيه في نهاية المطاف الذي أتاه ناصحاً - كما أتته السيدة آليفر ناصحة له- قبل أن يواجه نهايته التراجيدية و تحل عليه لعنة السماء.
عمل مسرحي ممتاز جداً قصير و كوميدي و معبر.
عبدالله عواجي
٦ فبراير ٢٠١٧
للأديب الفرنسي موليير
عن موليير:
هذا الأديب الفرنسي الذي عاش في القرن السابع عشر يعتبر حسب التتبع التاريخي من أعلام الأدب الفرنسي الذين خلفوا أعمالاً أدبية هامة و مؤثرة. بالإضافة لهذا العمل المسرحي له أعمال أخرى معروفة مثل : البخيل و مدرسة الأزواج.
عن مسرحية دون جوان:
دون جوان هو اسم الشخصية الرئيسية في المسرحية و هو بطل العمل المسرحي / الأدبي في هذه الرواية. تقدم المسرحية القصيرة دون جوان كشخص محب للنزوات، ينتقل من إمرأة لأخرى دون أن يأبه بالتي يتركها خلفه.
لهذا الحد لا يبدو أن شيئاً مميزاً في الرواية من ناحية البنية التكوينية ؛ لكن الشيء المميز فيها هو الجانب الكوميدي في شخصية دون جوان الذي يتقن فنون الخداع و النفاق مع عدم اكتراث للعواقب و لا آراء الآخرين و بكوميدية بارعة و مضحكة.
" يا للعجب هل تريد أن نظل مرتبطين بأول امرأة يعشقها قلبنا، و أن نتخلى عن العالم أجمع من أجلها و أن نغض الطرف عن أية امرأة أخرى؟"
بهذه الكلمات يوجه دون جوان حديثه لخادمه و أمين سره مبيناً فلسفته التي يستند عليها في الحياة. الجانب الكوميدي في الموضوع أن جوان يمتلك فلسفة تبريرية تقف وراء أفعاله و سلوكه، فمن دونا آلفير السيدة النبيلة إلى شارلوت فتاة الريف لايتراجع دون جوان عن طريق نزواته.
سيختلف حتى مع أبيه في نهاية المطاف الذي أتاه ناصحاً - كما أتته السيدة آليفر ناصحة له- قبل أن يواجه نهايته التراجيدية و تحل عليه لعنة السماء.
عمل مسرحي ممتاز جداً قصير و كوميدي و معبر.
عبدالله عواجي
٦ فبراير ٢٠١٧
July 3, 2017
خیلی کوتاه بود... اما حرف های جالبی برای گفتن داشت که به زیرکی در قسمت های مختلف نمایشنامه گنجانده شده بود
March 13, 2021
Lie, seduce women
ignore your debts, even kill
just don't mock the church.
ignore your debts, even kill
just don't mock the church.
January 12, 2022
En mi propósito de seguir conociendo y leyendo literatura francesa clásica tenía que tener una parada por el mayor y mejor dramaturgo francés: ѴDZè. Tras haber leído algunas de sus obras de teatro en el liceo, necesitaba refrescar algunas de las que leí y descubrir aquellas que no. Por ello este año planeo leer muchas de las que tengo en mis estanterías y la primera escogida es “Dom Juan�.
⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶
Esta tragicomedia basada en el personaje de la obra “El burlador de Sevilla� de Tirso de Molina, está dividida en cinco actos y fue estrenada en 1665. En ella se nos presenta a Don Juan, un noble seductor y libertino que disfruta seduciendo mujeres sin distinción de clases y cuando logra su cometido las abandona sin piedad. Le acompañará el personaje de Sgaranelle que intentará conducirlo en todo momento por el buen camino.
⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶
Seguramente en nuestra época, esta no sea una premisa que nos atraiga (sobre todo a las mujeres) pero no olvidemos que indudablemente estamos ante una crítica de ѴDZè sobre el libertinaje, el exceso de los hombres y sus consecuencias. También veremos en sus reflexiones y diálogos una postura en contra de la religión y la hipocresía que valen enormemente la pena.
⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶
Las escenas cómicas son numerosas, gracias al contrapunto que crea Sgaranelle con nuestro protagonista mostrando su humanidad. Se habla de relaciones sexuales con cierto cinismo, la ironía y el sarcasmo predominan sus páginas y en conclusión nos hallamos ante una personificación de la lucha entre el clasicismo y el barroco francés.
⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶
En definitiva, he disfrutado de esta breve pero apasionante lectura que contiene un personaje hipócrita e infiel que juega a su antojo con todo ser viviente. La moraleja final que nos brinda esta obra de teatro es excelente y la manera en la que lo hace me ha divertido muchísimo. Si queréis estrenaros con algo de teatro cercano, distendido y entretenido tenéis que leer a ѴDZè.
⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶
Esta tragicomedia basada en el personaje de la obra “El burlador de Sevilla� de Tirso de Molina, está dividida en cinco actos y fue estrenada en 1665. En ella se nos presenta a Don Juan, un noble seductor y libertino que disfruta seduciendo mujeres sin distinción de clases y cuando logra su cometido las abandona sin piedad. Le acompañará el personaje de Sgaranelle que intentará conducirlo en todo momento por el buen camino.
⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶
Seguramente en nuestra época, esta no sea una premisa que nos atraiga (sobre todo a las mujeres) pero no olvidemos que indudablemente estamos ante una crítica de ѴDZè sobre el libertinaje, el exceso de los hombres y sus consecuencias. También veremos en sus reflexiones y diálogos una postura en contra de la religión y la hipocresía que valen enormemente la pena.
⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶
Las escenas cómicas son numerosas, gracias al contrapunto que crea Sgaranelle con nuestro protagonista mostrando su humanidad. Se habla de relaciones sexuales con cierto cinismo, la ironía y el sarcasmo predominan sus páginas y en conclusión nos hallamos ante una personificación de la lucha entre el clasicismo y el barroco francés.
⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶⠶
En definitiva, he disfrutado de esta breve pero apasionante lectura que contiene un personaje hipócrita e infiel que juega a su antojo con todo ser viviente. La moraleja final que nos brinda esta obra de teatro es excelente y la manera en la que lo hace me ha divertido muchísimo. Si queréis estrenaros con algo de teatro cercano, distendido y entretenido tenéis que leer a ѴDZè.
June 29, 2020
Ova Molijerova komedija napisana je 1665. godine, ako se ne varam, i to u periodu kada se vodila burna polemika oko Tartifa. Napisana je u prozi i meni se čini da su Molijerovi komadi u prozi zanimljiviji i komičniji od onih u stihu. ( Neko je čak reako da je proza uopšte sama po sebi, zbog gipkosti i slobode pogodnija za komediju od stiha, ja se slažem sa tim.) Tema Don Žuana je poznata; radi se o liku, zavodniku koji osvaja žene, ne veruje ni u jedan zakon i završava smrću zbog ubistva kapetana. U mitskoj priči, a postoji diskusija o tome da li je priča o Don Žuanu ima mitski oblik, (ja mislim da u nekim delovima ima, a u nekim i da uz izvesne ograde možemo Don Žuanovu sudbinu shvatiti kao mitsku), Don Žuan je raskalašni zavodnik i preljubnik, ali voli jednu ženu koja se zove Ana. U toj mitskoj verziji on ubija Aninog oca koji je komandant i zbog čega se kasnije kamena statua komandanta pojavljuje i poziva Don Žuana na večeru ne bi li zavodnik bio kažnjen. (Mozart u svojoj operi preuzima gotovo istovetan mitski obrazac) Uostalom, o svemu ovome može se čitati u odličnoj studiji Žana Rusea Mit o Don Žuanu.
Pomenuo sam mitsku priču jer je ona bila popularna u vreme Molijerovog života, on nije bio jedini koji je obradio ovu temu, prvi joj je književni oblik dao Tirso de Molina, a pored njega i još nekoliko Molijerovih savremenika. No, Molijer je ipak uspeo da unese nešto posebno u svoju komediju. Najpre, on odbacuje ustaljenu mitsku šemu u kojoj je Molijer zaljubljen u neku od devojaka koje zavodi, šta više on preokreće stvar, on uvodi ženskog lika u koji je zaljubljen u Don Žuana i na taj način preoblikuje opštu recepciju ovog lika - od ovog trenutka Don Žuan postaje zavodnik koji je voljen, što sasvim menja perspektivu njegovog delanja, jer uprkos svim lošim odlukama i postupcima, on na ovaj način dobija legitimitet kao loš momak, otpadnik koji je pored svega vredan ljubavi. Pored toga, Molijer je svog Don Žuana učinio intelektualno ( čak i fizički) superiornim i pomalo kontradiktornim u odnosu na veći deo sveta kroz koji se ovaj kreće, jedina stvar koja će ga zaustaviti jeste kameni kip, odnosno nebo, koje Don Žuanu izriče konačnu presudu za grehe koje je počinio. Gresi Don Žuanu idu u dva smera, on krši moralne, društvene norme, ali isto i metafizička, odnosno religijska pravila, čime pokazuje da ne poseduje senzibilitet za drugoga i da jedino živi u sebi i u svojoj sebičnosti. Ovo je pogotovo vidljivo u odnosu prema Elviri i ocu, koji pokušavaju da upozore i usmere Don Žuana ka spasenju, ali je on jednostavno nesposoban da primi bilo kakvo osećanje iz spoljašnjeg sveta, zbog čega na kraju krajeva i strada. U tom smislu, ovu dramu dalje možemo čitati kao primer ispraznog i besmislenog života, egizstencije koja je nesposobna za iskrenu ljubav, iako Don Žuan govori kako bi voleo da postoji još jedan novi svet u kojem bi mogao da voli svaku ženu na koju naiđe, ali ono što zapravo voli nije drugo ljudsko biće, već sopstvenu strast ( o ovome je dobro pisao Deni de Ražmon u knjizi Mitovi o ljubavi) koja sagori istog trenutka kada je i zadovoljena.
Treba pomenuti da je Molijer svom Don Žuanu dao aristorkatski statust, u jednom sloju ove komedije on ismeva aristokratsko društvo, što je baš voleo da radi, i sve njegove mane, najpre svojeglavost i veru u nekakvu posebnost u odnosu na svet. Istovremeno i mislim da zbog toga najviše i volim Molijer, on kritikuje i ostatak društva pokazujući kako ono na naivan i banalan način odobrava aristokratska ubeđenja u samoposebnost.
U formalnom pogledu ova komedija je gotovo istovetna kao i sve druge Molijerove komedije (po strukturi čini mi se najviše liči na Tartifa) , u sredini radnje nalazi se jedan lik kojem su svi ostali podređeni i on se kreće kroz svet komedije, u ovom slučaju gotovo sasvim linearno, od uspona ka sasvim direktnoj strmoglavoj propasti. Ovo je odgovaralo Molijeru jer je on retko poštovao pravila o tri jedinstva koja su u doba klasicizma bila toliko potencirana da ne shvatam kako ti ljudi nisu sasvim poludeli.
Sve u svemu vrlo zanimljiva komedija vredna čitanja jer nudi jedan drugačiji pogled na stvari, ovde posebno mislim na Don Žuanove mudrosti o licemerju i ljubavi, koje su relevantne i dan danas i podsećaju da se svet u svojoj suštini možda ni najmanje nije promenio.
Pomenuo sam mitsku priču jer je ona bila popularna u vreme Molijerovog života, on nije bio jedini koji je obradio ovu temu, prvi joj je književni oblik dao Tirso de Molina, a pored njega i još nekoliko Molijerovih savremenika. No, Molijer je ipak uspeo da unese nešto posebno u svoju komediju. Najpre, on odbacuje ustaljenu mitsku šemu u kojoj je Molijer zaljubljen u neku od devojaka koje zavodi, šta više on preokreće stvar, on uvodi ženskog lika u koji je zaljubljen u Don Žuana i na taj način preoblikuje opštu recepciju ovog lika - od ovog trenutka Don Žuan postaje zavodnik koji je voljen, što sasvim menja perspektivu njegovog delanja, jer uprkos svim lošim odlukama i postupcima, on na ovaj način dobija legitimitet kao loš momak, otpadnik koji je pored svega vredan ljubavi. Pored toga, Molijer je svog Don Žuana učinio intelektualno ( čak i fizički) superiornim i pomalo kontradiktornim u odnosu na veći deo sveta kroz koji se ovaj kreće, jedina stvar koja će ga zaustaviti jeste kameni kip, odnosno nebo, koje Don Žuanu izriče konačnu presudu za grehe koje je počinio. Gresi Don Žuanu idu u dva smera, on krši moralne, društvene norme, ali isto i metafizička, odnosno religijska pravila, čime pokazuje da ne poseduje senzibilitet za drugoga i da jedino živi u sebi i u svojoj sebičnosti. Ovo je pogotovo vidljivo u odnosu prema Elviri i ocu, koji pokušavaju da upozore i usmere Don Žuana ka spasenju, ali je on jednostavno nesposoban da primi bilo kakvo osećanje iz spoljašnjeg sveta, zbog čega na kraju krajeva i strada. U tom smislu, ovu dramu dalje možemo čitati kao primer ispraznog i besmislenog života, egizstencije koja je nesposobna za iskrenu ljubav, iako Don Žuan govori kako bi voleo da postoji još jedan novi svet u kojem bi mogao da voli svaku ženu na koju naiđe, ali ono što zapravo voli nije drugo ljudsko biće, već sopstvenu strast ( o ovome je dobro pisao Deni de Ražmon u knjizi Mitovi o ljubavi) koja sagori istog trenutka kada je i zadovoljena.
Treba pomenuti da je Molijer svom Don Žuanu dao aristorkatski statust, u jednom sloju ove komedije on ismeva aristokratsko društvo, što je baš voleo da radi, i sve njegove mane, najpre svojeglavost i veru u nekakvu posebnost u odnosu na svet. Istovremeno i mislim da zbog toga najviše i volim Molijer, on kritikuje i ostatak društva pokazujući kako ono na naivan i banalan način odobrava aristokratska ubeđenja u samoposebnost.
U formalnom pogledu ova komedija je gotovo istovetna kao i sve druge Molijerove komedije (po strukturi čini mi se najviše liči na Tartifa) , u sredini radnje nalazi se jedan lik kojem su svi ostali podređeni i on se kreće kroz svet komedije, u ovom slučaju gotovo sasvim linearno, od uspona ka sasvim direktnoj strmoglavoj propasti. Ovo je odgovaralo Molijeru jer je on retko poštovao pravila o tri jedinstva koja su u doba klasicizma bila toliko potencirana da ne shvatam kako ti ljudi nisu sasvim poludeli.
Sve u svemu vrlo zanimljiva komedija vredna čitanja jer nudi jedan drugačiji pogled na stvari, ovde posebno mislim na Don Žuanove mudrosti o licemerju i ljubavi, koje su relevantne i dan danas i podsećaju da se svet u svojoj suštini možda ni najmanje nije promenio.
December 7, 2023
Nisam oduševljen ni Tartifom, a ni Don Žuanom. Ovom prvom sam se vratio zbog predstave Igora Vuka Torbice, a tokom druge sam se prisećao Kamija i Kjerkegora. Tako je kako je.
July 26, 2019
Mια κατάβαση στον διαταραγμένο ψυχισμό του Δον Ζουάν, που εγείρει βασικά οντολογικά, ψυχολογικά και θρησκευτικά ερωτήματα.Η επιμονή του ήρωα σε μια απερίσκεπτη εγκατάλειψη στην προσέγγισή του για να αφεθεί στην αγάπη και ο αφορισμός που ζει ο Δον Ζουάν στην προσπάθεια του να ξορκίσει τον φόβο του, όχι για τον ίδιο τον θάνατο, αλλά για την φθορά.
January 21, 2024
Du génie� De loin la meilleure pièce de ѴDZè *_*
June 18, 2022
qui fait le malin tombe dans le ravin
November 27, 2022
Brilliant, just brilliant! Moliere is definitely the genius of comedy. This short play is packed with humor and caustic wit and can be very relevant in today's society as well.
Quand Don Juan descendit vers l'onde souterraine
Et lorsqu'il eut donne son obola a Charon,
Un sombre mendiant, l'oeil fier comme Antisthene,
D'un bras vengeur et fort saisit chaque aviron.
Montrant leurs seins pendants et leur robes ouvertes,
Des femmes se tordaient sous le noir firmament,
Et, comme un grand troupeau de victimes offertes,
Derriere lui trainaient un long mugissement.
(Baudelaire, Les fleurs du mal)
Quand Don Juan descendit vers l'onde souterraine
Et lorsqu'il eut donne son obola a Charon,
Un sombre mendiant, l'oeil fier comme Antisthene,
D'un bras vengeur et fort saisit chaque aviron.
Montrant leurs seins pendants et leur robes ouvertes,
Des femmes se tordaient sous le noir firmament,
Et, comme un grand troupeau de victimes offertes,
Derriere lui trainaient un long mugissement.
(Baudelaire, Les fleurs du mal)
September 26, 2023
مسرحية ساخرة تأليف موليير عن شخصية دون خوان زير النساء الأشهر بعد فالنتينو صدقني معرفش صح ولا لأ😅
مسرحية خفيفة ممتعة عجبتني شخصية الخادم برغم انه مش ملحد زيسيده الا انه وفي جدا له و الشحاذ رغم انه مش معاه جنيه الا انه رفض الخضوع لغير الله ولو بكلمة غير صادقة
لكنها ليست ذات فكر بعيد جاءت واضحة خصوصا التمثال الذي كان يكلمه المستلهم من شبح هاملت
مسرحية خفيفة ممتعة عجبتني شخصية الخادم برغم انه مش ملحد زيسيده الا انه وفي جدا له و الشحاذ رغم انه مش معاه جنيه الا انه رفض الخضوع لغير الله ولو بكلمة غير صادقة
لكنها ليست ذات فكر بعيد جاءت واضحة خصوصا التمثال الذي كان يكلمه المستلهم من شبح هاملت
February 9, 2024
დიდი ხანი� ას� არაფერ� მომწონებია.
January 11, 2014
“All the other vices of mankind are subject to censure, and anyone is free to upbraid them roundly; but hypocrisy is a privileged vice which knows how to silence every tongue and enjoy perfect immunity"
December 12, 2015
Très contente d'avoir eu l'occasion de relire Dom Juan. J'en gardais un souvenir très scolaire, et surtout plutôt ennuyeux. Aujourd'hui, avec le Misanthrope et le Tartuffe, c'est probablement l'un de mes ѴDZè préférés.
October 28, 2017
J’ai aimé cette pièce de théâtre, même si je trouve qu’elle aurait pu être plus élaborée.
March 23, 2021
I regret that I have not read this before now. This was entertaining, erudite, and funny. Why didn't I get to read this in high school rather than some of the more boring stuff?
Displaying 1 - 30 of 687 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.