What do you think?
Rate this book
شورباشی
ولچانیف یقین داشت که چنین گونه‌ا� از زن‌ه� حقیقتاً وجود دارند، اما همچنین معتقد بود، متناسب با این گونه از زنها� شوهرانی هم هستند که علت وجودی‌شا� منحصر به این است که همتای این گونه از زنان باشند. به عقیده� لو، ماهیت چنین شوهرانی در صرف وجودشان است. این‌ه� به اصطلاح «شورباشی» هستند، یا بهتر بگوییم، در زندگانی فقط شوهرند و دیگر هیچ. چنین آدمی تنها به این دلیل به دنیا می‌آی� و می‌بال� که زن بگیرد و بلافاصله بعد از آن تبدیل به ضمیمه و پویستی برای آن زن شود، حتی اگر برای خودش شخصیتی انکارناپذیر داشته باشد.
داستایفسکی شورباشی را در ۱۸۶۹ در درسدن نوشت، پس از ابله و پیش از شیاطین. یک مادام بواری روس می‌میر� و نامه‌های� از خود به جا می‌گذار�. شوهر او به واسطه� این نامه‌ه� به زندگی پنهان همسرش پی می‌بر� و... این کمدی تلخ و گزنده آدمی راب به یاد آثار فلوبر و موپاسان می‌انداز� و گواهی است بر استادی داستایفسکی در این گونه� ادبی که همگان گوگول را استاد بی‌بدلی� می‌دانن�.
داستایفسکی شورباشی را در ۱۸۶۹ در درسدن نوشت، پس از ابله و پیش از شیاطین. یک مادام بواری روس می‌میر� و نامه‌های� از خود به جا می‌گذار�. شوهر او به واسطه� این نامه‌ه� به زندگی پنهان همسرش پی می‌بر� و... این کمدی تلخ و گزنده آدمی راب به یاد آثار فلوبر و موپاسان می‌انداز� و گواهی است بر استادی داستایفسکی در این گونه� ادبی که همگان گوگول را استاد بی‌بدلی� می‌دانن�.
192 pages, Paperback
First published January 1, 1870
746 people are currently reading
17.1k people want to read
About the author
Fyodor Dostoevsky
3,076books65.7kfollowers
Фёдор Михайлович Достоевский
(Russian)
Works, such as the novels Crime and Punishment (1866), The Idiot (1869), and The Brothers Karamazov (1880), of Russian writer Feodor Mikhailovich Dostoyevsky or Dostoevski combine religious mysticism with profound psychological insight.
Very influential writings of Mikhail Mikhailovich Bakhtin included Problems of Dostoyevsky's Works (1929),
Fyodor Mikhailovich Dostoevsky composed short stories, essays, and journals. His literature explores humans in the troubled political, social, and spiritual atmospheres of 19th-century and engages with a variety of philosophies and themes. People most acclaimed his Demons(1872) .
Many literary critics rate him of the greatest of world literature and consider multiple highly influential masterpieces. They consider his Notes from Underground of the first existentialist literature. He also well acts as a philosopher and theologian.
(Russian: Фёдор Михайлович Достоевский) (see also Fiodor Dostoïevski)
Works, such as the novels Crime and Punishment (1866), The Idiot (1869), and The Brothers Karamazov (1880), of Russian writer Feodor Mikhailovich Dostoyevsky or Dostoevski combine religious mysticism with profound psychological insight.
Very influential writings of Mikhail Mikhailovich Bakhtin included Problems of Dostoyevsky's Works (1929),
Fyodor Mikhailovich Dostoevsky composed short stories, essays, and journals. His literature explores humans in the troubled political, social, and spiritual atmospheres of 19th-century and engages with a variety of philosophies and themes. People most acclaimed his Demons(1872) .
Many literary critics rate him of the greatest of world literature and consider multiple highly influential masterpieces. They consider his Notes from Underground of the first existentialist literature. He also well acts as a philosopher and theologian.
(Russian: Фёдор Михайлович Достоевский) (see also Fiodor Dostoïevski)
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,223 reviews
October 29, 2023
The Eternal Husband is a wicked comedy on the subject of adultery and consequences� The novella boasts an inimitably sardonic atmosphere.
The main character is an unprincipled and hollow or even rubbishy man�
And once there was a provincial seductress�
And of course there is her cuckolded husband�
The described events are taking place nine years after the love affair was over and they are a bitter aftermath of that amorous escapade.
The world is an immense smithy of unhappiness where everyone is a smith of one’s own misery.
The main character is an unprincipled and hollow or even rubbishy man�
Now that he was verging on the forties, the brightness and good-humour were almost extinguished. Those eyes, which were already surrounded by tiny wrinkles, had begun to betray the cynicism of a worn-out man of doubtful morals, a duplicity, an ever-increasing irony and another shade of feeling, which was new: a shade of sadness and of pain � a sort of absent-minded sadness as though about nothing in particular and yet acute.
And once there was a provincial seductress�
She was twenty-eight when Velchaninov first knew her. Though not altogether beautiful, her face was sometimes charmingly animated, but her eyes were not pretty: there was something like an excess of determination in them. She was very thin. On the intellectual side she had not been well educated; her keen intelligence was unmistakable, though she was one-sided in her ideas�
She was faithful to her lover, but only as long as he did not bore her. She was fond of tormenting her lover, but she liked making up for it too. She was of a passionate, cruel and sensual type. She hated depravity and condemned it with exaggerated severity and � was herself depraved.
And of course there is her cuckolded husband�
“Such a man is born and grows up only to be a husband, and, having married, is promptly transformed into a supplement of his wife, even when he happens to have unmistakable character of his own. The chief sign of such a husband is a certain decoration. He can no more escape wearing horns than the sun can help shining; he is not only unaware of the fact, but is bound by the very laws of his nature to be unaware of it.�
The described events are taking place nine years after the love affair was over and they are a bitter aftermath of that amorous escapade.
The world is an immense smithy of unhappiness where everyone is a smith of one’s own misery.
July 15, 2024
Read Dostoyevsky. A moment of happiness!
In this story that takes place behind closed doors between Velchaninov and Pavel Pavlovich, between the lover and the husband, we witness the display of this love triangle: Veltchaninov, celibate in his forties, is a fierce seducer and a hypochondriac who is suddenly aware of his bad behavior in the past. But on the other hand, Pavel Pavlovich, the eternal husband, has just lost his wife, Natalia Vassiliév, the object of discord.
Lisa, the daughter of Pavel Pavlovich, will be the object of blackmail, the sadistic suffering inflicted by Pavel Pavlovich on Velchaninov.
In this story, Dostoyevsky raises the tension between the two men and the reader, searching the text and seeking clarification.
The relationship between Pavel Pavlovich and Velchaninov is ambiguous; the latter does not seem to want revenge, or is he preparing cruel or even deadly revenge? Instead, he is torn between hatred and love because he admits to admiring Velchaninoff. So, we oscillate between hugs, crying, laughter, grinding humor, and violence. Pavel Pavlovich never reveals his intentions, and with Velchaninov, we are confused by "this incessant hot cold."
The psychological analysis in this novel is very accurate. Dostoyevski is gifted with the ability to paint human nature's feelings, misery, and depths. And believe me, the tone and the atmosphere are not that of a vaudeville, even if the situation sometimes seems grotesque. On the contrary, this confrontation is rather severe and lamentably cynical.
This book is deep and vigorous. I love Dostoyevsky's genius!
In this story that takes place behind closed doors between Velchaninov and Pavel Pavlovich, between the lover and the husband, we witness the display of this love triangle: Veltchaninov, celibate in his forties, is a fierce seducer and a hypochondriac who is suddenly aware of his bad behavior in the past. But on the other hand, Pavel Pavlovich, the eternal husband, has just lost his wife, Natalia Vassiliév, the object of discord.
Lisa, the daughter of Pavel Pavlovich, will be the object of blackmail, the sadistic suffering inflicted by Pavel Pavlovich on Velchaninov.
In this story, Dostoyevsky raises the tension between the two men and the reader, searching the text and seeking clarification.
The relationship between Pavel Pavlovich and Velchaninov is ambiguous; the latter does not seem to want revenge, or is he preparing cruel or even deadly revenge? Instead, he is torn between hatred and love because he admits to admiring Velchaninoff. So, we oscillate between hugs, crying, laughter, grinding humor, and violence. Pavel Pavlovich never reveals his intentions, and with Velchaninov, we are confused by "this incessant hot cold."
The psychological analysis in this novel is very accurate. Dostoyevski is gifted with the ability to paint human nature's feelings, misery, and depths. And believe me, the tone and the atmosphere are not that of a vaudeville, even if the situation sometimes seems grotesque. On the contrary, this confrontation is rather severe and lamentably cynical.
This book is deep and vigorous. I love Dostoyevsky's genius!
October 23, 2022
Note-
This is a review on a book based on human psychology, and many readers may or may not agree with my views (this is not a judgement/discernment). I use GRs as a forum to share my views, and not to convince others on the same! I respect those who don’t align with mine. I like healthy discussions and keep away from disrespectful arguments/clashes. Kindly take it strictly as my point of view, and not a battleground of opinions!
Thanks
Review starts -
Post few of my recent disconcerting perusals on mental health, I was stranded in a space of discontentment. As the famous saying goes, “iron cuts iron�, so was seeking for picks on human psychology, to help me reconcile with myself. Fyodor Dostoevsky (FD) came to my rescue!
Can a novel talk about the trials and tribulations of human mind, make you walk through all the agonies vicariously and yet not depress you? Jauntily take you through the perplexities of human-psyche and leave you in a space of relief and contentment?
“The Eternal Husband� (TEH), did that for me!
I never knew that agonies of human mind, can be rejoiced, and aren’t always unnerving and stifling!
Fyodor Dostoevsky(FD)’s dark dramatic life, endowed him with a piercing grasp of human psychology. He had done a doctorate on human suffering!
Just weighing as a novella, yet holding a gargantuan content on mental-labyrinth, “TEH�, is one of the most profound and earnest perusals of a heartfelt book on pragmatic agonies of the human mind! (Just to mention, till date for me! Maybe going forward, I may bump onto more jewels 😊)
FD has dealt with the labyrinthine of the human mind with extreme care and compassion. The novella doesn’t go discordant for a tad. FD’s mastery of word-craft is unquestionable.
“TEH�, allows the reader, to experience the complexities of the human mind vicariously through a psychotic cat-and-mouse game. The cat and mouse are the two old friends, who meet after an absence of nine years.
The most impactful takeaway for me is the fact - The cat and mouse though at loggerheads for prevalent reasons, still support each other in the beautiful journey of their respective mental agonies! That’s what we call is living in a social setup, we build differences and yet bridge them. 😊
The book starts, with the hypochondriac Velchaninov(VE), battling a court case, suffering with sleeplessness, jostling all the past events which are battering his mind, events apropos of nothing, without any gravity or concern.
On the lopside, impunity of the past events enjoyed by him previously, events which held no importance or gravity for him, are substantially filling him with fits of tearful remorse and self-reproach in the present! Again, that’s what we call is human maturity, as we become older, the events which held no importance for us, take precedence 😊
I fell in awe of the beauty of awareness, infused by FD. Writing on depression and complexities, acknowledging the agonies and leaving readers with subtle solutions and methods, makes the author respectable for me! The solutions need to be deciphered by the reader himself/herself.
VE perceives reality when he is alone, his overactive brain keeps processing and buzzing with thoughts of the past, but being aware, VE keeps destroying them with proper reasoning.
The duality of obscurity and clarity, can help readers understand their own agonies.
This principle of duality of obscurity and clarity is what makes a human mind afterall!
VE, aware of the loathing and sufferance from all the memories, allows himself to rest and enjoy in intervals, to gain composure and health. Though he is melancholy, yet is aware and seeks a way out of the dejection.
It is then when he confronts his ex-lover’s husband, Pavel Pavlovitch(PP), wearing a hat with a crape. He is stupefied post meeting him. VE assumes a darker hue than what he was wearing before, post knowing about his wife’s sudden death. PP’s wife, Natalya (NP) is VE’s ex-lover. PP has given into drinking post NP’s demise. This book is about the journey of the two, coming to terms due to NP’s infidelity and demise (holding back spoilers, not sharing the entire plot).
PP is the quintessential “eternal husband�, a subservient husband, but VE describes him as a ludicrous cuckold, someone who was born just to be a “husband�.
VE describes him as -
“Such a man is born and grows up only to be a husband, and, having married, is promptly transformed into a supplement of his wife, even when he happens to have unmistakable character of his own. The chief sign of such a husband is a certain decoration. He can no more escape wearing horns than the sun can help shining; he is not only unaware of the fact, but is bound by the very laws of his nature to be unaware of it�
There is an air of perplexity that surrounds the two throughout, which makes it darkly interesting.
We also get to know about Liza, PP’s daughter (biological daughter of VE). VE upon knowing this gets a purpose to live , a ray of hope in life. We all are seeking for a purpose to live, isn’t it? Liza, due to PP’s delirious state is not been taken care off and is given to a foster family(not sharing more to contain back spoilers)
NP’s description is penetrating, as an alluring enchantress who keeps sucking souls of men, and the men can’t resist back. I was enchanted by the way VE describes NP -
“Her manners were those of a provincial lady and at the same time, it is true, she had a great deal of tact; she had artistic taste, but showed it principally in knowing how to dress. In character she was resolute and domineering; she could never make up her mind to compromise in anything: it was all or nothing. In difficult positions her firmness and stoicism were amazing. She was capable of generosity and at the same time would be utterly unjust�
“She was faithful to her lover, but only as long as he did not bore her. She was fond of tormenting her lover, but she liked making up for it too. She was of a passionate, cruel and sensual type. She hated depravity and condemned it with exaggerated severity and —was herself depraved.�
It is funny, hilarious and yet deals with the dark-web of the human mind. We will see a mind on a journey towards stability, getting debased and defiled, and as the course of events unfold, how a tormented mind comes to terms and moves on in surrender and solace!
There are few loose ends, for which I couldn’t find answers �
PP has been defined by VE as a high-class man, but I couldn’t find that high-esteemed PP throughout the novel. PP has been shown a sloven drunkard throughout.
Liza hasn’t been discussed much, VE finds a fulcrum in her, a purpose to live, PP too has a purpose to live, but the chapter of Liza closes very quickly. The story could have taken another turn from here if FD wished so!
To get through the novel, you have to get into the mind of VE (into his shoes) and then peruse through, else it is tough to be understood.
The cat and mouse though indifferent towards each other for substantial reasons, still support each other for resolving their respective mental agonies! This support-system formed the pith of the novella. Though just a novella, it isn’t less than any magnanimous novel of FD 😊
I still have a gratifying hangover post the read, a quick valid 5-stars!!
Special mention - Brilliant translation by Constance Garnett
December 1, 2021
Вечный муж = Vechnyi muzh = The eternal husband, Fyodor Dostoyevsky
The Eternal Husband is a novel by Russian author Fyodor Dostoyevsky that was first published in 1870 in Zarya magazine.
The plot revolves around the complicated relationship between Velchaninov and Trusotsky, the husband of his deceased former lover.
Alexei Ivanovich Velchaninov is a land owner who stays in Saint Petersburg for a trial about a piece of land. He receives a visit from Pavel Pavlovich Trusotsky, an old acquaintance who recently became a widower.
Velchaninov had an affair with Trusotsky's wife Natalia, and he realizes that he is the biological father of Liza, Trusotsky's eight-year-old daughter.
Velchaninov, who doesn't want Liza to be raised by an alcoholic, brings Liza to a foster family. Liza dies there.
Trusotsky now wants to marry Nadia, the fifteen-year-old daughter of civil servant Zakhlyobinin. She's the sixth daughter of eight. Trusotsky takes Velchaninov with him to visit his fiancee, and buys her a bracelet.
Trusotsky is ridiculed by Zakhlyobinin's daughters and locked up during a game of hide-and-seek. Nadia gives the bracelet to Velchaninov, asking him to return it to Trusotsky and tell him she doesn't want to marry him.
Nadia is secretly engaged to Alexander Lobov, a nineteen-year-old boy. Trusotsky spends the night in Velchaninov's room and tries to kill him with a razor knife. Velchaninov manages to defend himself, injuring his left hand.
Sometime later, when Velchaninov has won his trial, the two meet again at a railway station. Trusotsky is remarried, but a young army officer is travelling with him and his wife. Trusotsky's new wife invites Velchaninov to visit them, but Trusotsky asks him to ignore this invitation.
تاریخ نخستین خوانش: روز دوازدهم ماه آگوست سال1995میلادی
عنوان: همیشه شوهر؛ نویسنده: فئودر داستایوسکی؛ مترجم: علی اصغر خبره زاده؛ تهران، ققنوس، سال1363، در272ص، چاپ چهارم سال1384، در272ص؛ شابک9643513130؛ چاپ هفتم سال1391؛ چاپ یازدهم، نگاه، سال1399، در262ص؛ شابک9789643513160؛ کتاب را برای نخستین بار انتشارات امیرکبیر در سال1344هجری خورشیدی چاپ و منتشر کرده است موضوع داستانهای نویسندگان روسی - سده19م
عنوان: همیشه شوهر؛ نویسنده فئودور داستایوفسکی؛ ترجمه و گردآوری طوبی مردانی؛ ویراستار مهرنوش علی‌پور� تهران، انتشارات بهنود، اکباتان، سال1397؛ در234ص؛ شابک9786007511176؛ چاپ دوم سال1398؛
عنوان: همیشه شوهر؛ نویسنده فیودور داستایوسکی؛ مترجم سعیده رامز؛ تهران، افکار جدید، سال1398؛ در225ص؛ شابک9786226374408؛
عنوان: همیشه شوهر؛ فئودور داستایوفسکی ؛ مترجم مینا نورس؛ قم، نشر همخونه؛ سال1397؛ در208ص؛ شابک9786229965535؛
عنوان: همیشه شوهر؛ فئودور داستایوفسکی؛ مترجم زینب‌السادا� موسوی‌معلم� قم، اثر قلم؛ سال1397؛ در216ص؛ شابک9786008030812؛
داستان این رمان درباره مردی است، که «همیشه شوهر» است، و به نظر نمیآید شخصیت اصلی داستان باشد؛ به جای این مرد، شخصیت اصلی قصه، مردی به نام «ولچانینف» است، که شخصی مجرد، ثروتمند، کمی عیاش، و البته مبادی آداب به چشم میآید
پاول واولوویچ، شخصیت اصلی داستان است، که با همسرش «ناتالیا»، به ظاهر زندگی خوبی دارند؛ پس از مرگ «ناتالیا»، «پاول» یادداشت‌های� از همسرش پیدا میکند� که حقایق تلخی را، برایش آشکار میکنند� همسر او، در همه ی مدتی که «پاول»، می‌اندیشیده� او رابطه� ای سالم بر دوش داشته است، برای خود، معشوقه� های گوناگونی داشته، و با مردان بسیاری، در رابطه بوده است؛ «ناتالیا»، از سادگی، و حماقت «پاول»، سوء استفاده می‌کرده� و پس از مرگش، «پاول» را، با حس تنفر، و انزجار، تنها میگذارد� «پاول واولوویچ»، به دنبال خواندن یادداشت‌ها� همسرش، رد پای «ولچانینف»، که از دوستان خودش است را، در رابطه با «ناتالیا» می‌بیند� او به دنبال دوستش می‌رود� و خبر مرگ همسرش را به او می‌ده�
آغاز نقل از متن: («ناتالیا - همسر دوست ِ ولچانینف» از آن زنهایی است، که به نظر میآید، برای بیوفا بودن، زاییده شده اند؛ اینگونه زنها، پیش از ازدواج، به این راهها نمیافتند؛ طبیعتشان، به طور کلی تقاضا میکند، که برای اینکار، نخست ازدواج کنند؛ شوهرشان نخستین عاشق ِ آنهاست، اما تنها پس از ازدواج ...؛ هیچکس به این آسانی، و با این مهارت ازدواج نمیکند، و شوهر، همیشه مسئولیت، و جور نخستین عاشق را، به گردن میگیرد؛ سپس همه چیز٬ تا حد امکان، با صداقت میگذرد؛ این زنها همه چیز را، کاملا حق خود خیال میکنند، و طبیعتنا، کاملا خودشان را پاک، و بی آلایش میدانند؛ یک دسته شوهرانی هم، که طرف مقابل آنها هستند، یافت میشوند، که تنها ماموریتشان این است، که با اینجور زنها به سر ببرند؛ به عبارت دیگر، وظیفه ی اساسی این مردها اینست، که؛ «همیشه شوهر» باشند؛ یا واضحتر بگویم٬ در همه ی زندگیشان، تنها شوهر باشند، و نه چیز دیگر!)؛ پایان نقل
نقل دیگر: (با تمسخر این‌گون� استدلال می‌کر� -اکنون تقریبا همیشه با تمسخر به خویشتن می‌اندیشی�- خوب! پس موجودی است، که مایل است خوی مرا تغییر دهد، و هم او این خاطرات لعنتی، و این «اشک‌ها� پشیمانی» را، برایم می‌فرستد� باشد! اما اینکار بیهوده است، همه� ی این‌ه� جز مشتی نیست، که در تاریکی افکنده میشود! من به خوبی می‌دانم� که اکنون با وجود اینکه، خودم، خودم را، محکوم میکنم� و با وجود این اشک‌ها� پشیمانی، با وجود چهل سال ابلهی ام� کم‌تری� اختیاری، از خود نداشته ام؛ اگر مثلا فردا، همان وسوسه� ها، خودنمایی کنند، نفعم در این است، که جار بزنم، و هیاهو برپا کنم، که آن زن معلم مدرسه، هدایایم را قبول میکند� بی‌شک� این را، جار خواهم زد، بی‌هی� تردیدی؛ و اینکار باز بدترین، و نفرت‌انگیزتری� چیزهاست، زیرا اینکار، برای بار دوم تکرار میشود� و اگر امروز، این پرنس کوچولوی عزیز دردانه، مثل یازده سال پیش، که زانویش را، با یک ضرب طپانچه، در هم شکستم، به من توهین میکرد� فورا او را، به جنگ تن به تن، دعوت می‌کردم� و باز، یک پای چوبی دیگر، به او هدیه می‌کردم� بنابراین آیا همه � این‌ه� جز مشتی نیست، که در تاریکی افکنده شود؟ بی اینکه هیچ معنایی، در برداشته باشد؟ من وقتی نمی‌توان� خودم را، شرافتمندانه از خودم، هر قدر که کم باشد، آزاد سازم، برای چه همه � این‌ه� را، به خاطر می‌آورم� و هر چند، که تاریخچه � زن معلم، معلم مدرسه، تکرار نمی‌شد� هر چند که یک پای چوبی به کسی هدیه نمی‌شد� ولی تنها فکر و خیال بود که، موقعیت، آن‌ه� را ایجاد میکرد� و دائما دوباره، به خاطرش می‌آمدند� و گاهی...؛ از پا درش می‌آوردند� با وجود این، نمی‌شو� مدام، به وسیله� ی این خاطرات، مورد شکنجه، و آزار قرار گرفت؛ آدم حق دارد، در فواصل آنها� کمی استراحت کند، کمی گردش کند؛ و همین کار را «ولچانیف» میکرد� حاضر بود، در این فواصل گردش کند، اما زندگی، در «پترزبورگ»، بیش از پیش برایش دشوار میشد� ماه ژوئیه داشت فرا می‌رسی�.)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 13/11/1399هجری خورشیدی؛ 09/09/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
The Eternal Husband is a novel by Russian author Fyodor Dostoyevsky that was first published in 1870 in Zarya magazine.
The plot revolves around the complicated relationship between Velchaninov and Trusotsky, the husband of his deceased former lover.
Alexei Ivanovich Velchaninov is a land owner who stays in Saint Petersburg for a trial about a piece of land. He receives a visit from Pavel Pavlovich Trusotsky, an old acquaintance who recently became a widower.
Velchaninov had an affair with Trusotsky's wife Natalia, and he realizes that he is the biological father of Liza, Trusotsky's eight-year-old daughter.
Velchaninov, who doesn't want Liza to be raised by an alcoholic, brings Liza to a foster family. Liza dies there.
Trusotsky now wants to marry Nadia, the fifteen-year-old daughter of civil servant Zakhlyobinin. She's the sixth daughter of eight. Trusotsky takes Velchaninov with him to visit his fiancee, and buys her a bracelet.
Trusotsky is ridiculed by Zakhlyobinin's daughters and locked up during a game of hide-and-seek. Nadia gives the bracelet to Velchaninov, asking him to return it to Trusotsky and tell him she doesn't want to marry him.
Nadia is secretly engaged to Alexander Lobov, a nineteen-year-old boy. Trusotsky spends the night in Velchaninov's room and tries to kill him with a razor knife. Velchaninov manages to defend himself, injuring his left hand.
Sometime later, when Velchaninov has won his trial, the two meet again at a railway station. Trusotsky is remarried, but a young army officer is travelling with him and his wife. Trusotsky's new wife invites Velchaninov to visit them, but Trusotsky asks him to ignore this invitation.
تاریخ نخستین خوانش: روز دوازدهم ماه آگوست سال1995میلادی
عنوان: همیشه شوهر؛ نویسنده: فئودر داستایوسکی؛ مترجم: علی اصغر خبره زاده؛ تهران، ققنوس، سال1363، در272ص، چاپ چهارم سال1384، در272ص؛ شابک9643513130؛ چاپ هفتم سال1391؛ چاپ یازدهم، نگاه، سال1399، در262ص؛ شابک9789643513160؛ کتاب را برای نخستین بار انتشارات امیرکبیر در سال1344هجری خورشیدی چاپ و منتشر کرده است موضوع داستانهای نویسندگان روسی - سده19م
عنوان: همیشه شوهر؛ نویسنده فئودور داستایوفسکی؛ ترجمه و گردآوری طوبی مردانی؛ ویراستار مهرنوش علی‌پور� تهران، انتشارات بهنود، اکباتان، سال1397؛ در234ص؛ شابک9786007511176؛ چاپ دوم سال1398؛
عنوان: همیشه شوهر؛ نویسنده فیودور داستایوسکی؛ مترجم سعیده رامز؛ تهران، افکار جدید، سال1398؛ در225ص؛ شابک9786226374408؛
عنوان: همیشه شوهر؛ فئودور داستایوفسکی ؛ مترجم مینا نورس؛ قم، نشر همخونه؛ سال1397؛ در208ص؛ شابک9786229965535؛
عنوان: همیشه شوهر؛ فئودور داستایوفسکی؛ مترجم زینب‌السادا� موسوی‌معلم� قم، اثر قلم؛ سال1397؛ در216ص؛ شابک9786008030812؛
داستان این رمان درباره مردی است، که «همیشه شوهر» است، و به نظر نمیآید شخصیت اصلی داستان باشد؛ به جای این مرد، شخصیت اصلی قصه، مردی به نام «ولچانینف» است، که شخصی مجرد، ثروتمند، کمی عیاش، و البته مبادی آداب به چشم میآید
پاول واولوویچ، شخصیت اصلی داستان است، که با همسرش «ناتالیا»، به ظاهر زندگی خوبی دارند؛ پس از مرگ «ناتالیا»، «پاول» یادداشت‌های� از همسرش پیدا میکند� که حقایق تلخی را، برایش آشکار میکنند� همسر او، در همه ی مدتی که «پاول»، می‌اندیشیده� او رابطه� ای سالم بر دوش داشته است، برای خود، معشوقه� های گوناگونی داشته، و با مردان بسیاری، در رابطه بوده است؛ «ناتالیا»، از سادگی، و حماقت «پاول»، سوء استفاده می‌کرده� و پس از مرگش، «پاول» را، با حس تنفر، و انزجار، تنها میگذارد� «پاول واولوویچ»، به دنبال خواندن یادداشت‌ها� همسرش، رد پای «ولچانینف»، که از دوستان خودش است را، در رابطه با «ناتالیا» می‌بیند� او به دنبال دوستش می‌رود� و خبر مرگ همسرش را به او می‌ده�
آغاز نقل از متن: («ناتالیا - همسر دوست ِ ولچانینف» از آن زنهایی است، که به نظر میآید، برای بیوفا بودن، زاییده شده اند؛ اینگونه زنها، پیش از ازدواج، به این راهها نمیافتند؛ طبیعتشان، به طور کلی تقاضا میکند، که برای اینکار، نخست ازدواج کنند؛ شوهرشان نخستین عاشق ِ آنهاست، اما تنها پس از ازدواج ...؛ هیچکس به این آسانی، و با این مهارت ازدواج نمیکند، و شوهر، همیشه مسئولیت، و جور نخستین عاشق را، به گردن میگیرد؛ سپس همه چیز٬ تا حد امکان، با صداقت میگذرد؛ این زنها همه چیز را، کاملا حق خود خیال میکنند، و طبیعتنا، کاملا خودشان را پاک، و بی آلایش میدانند؛ یک دسته شوهرانی هم، که طرف مقابل آنها هستند، یافت میشوند، که تنها ماموریتشان این است، که با اینجور زنها به سر ببرند؛ به عبارت دیگر، وظیفه ی اساسی این مردها اینست، که؛ «همیشه شوهر» باشند؛ یا واضحتر بگویم٬ در همه ی زندگیشان، تنها شوهر باشند، و نه چیز دیگر!)؛ پایان نقل
نقل دیگر: (با تمسخر این‌گون� استدلال می‌کر� -اکنون تقریبا همیشه با تمسخر به خویشتن می‌اندیشی�- خوب! پس موجودی است، که مایل است خوی مرا تغییر دهد، و هم او این خاطرات لعنتی، و این «اشک‌ها� پشیمانی» را، برایم می‌فرستد� باشد! اما اینکار بیهوده است، همه� ی این‌ه� جز مشتی نیست، که در تاریکی افکنده میشود! من به خوبی می‌دانم� که اکنون با وجود اینکه، خودم، خودم را، محکوم میکنم� و با وجود این اشک‌ها� پشیمانی، با وجود چهل سال ابلهی ام� کم‌تری� اختیاری، از خود نداشته ام؛ اگر مثلا فردا، همان وسوسه� ها، خودنمایی کنند، نفعم در این است، که جار بزنم، و هیاهو برپا کنم، که آن زن معلم مدرسه، هدایایم را قبول میکند� بی‌شک� این را، جار خواهم زد، بی‌هی� تردیدی؛ و اینکار باز بدترین، و نفرت‌انگیزتری� چیزهاست، زیرا اینکار، برای بار دوم تکرار میشود� و اگر امروز، این پرنس کوچولوی عزیز دردانه، مثل یازده سال پیش، که زانویش را، با یک ضرب طپانچه، در هم شکستم، به من توهین میکرد� فورا او را، به جنگ تن به تن، دعوت می‌کردم� و باز، یک پای چوبی دیگر، به او هدیه می‌کردم� بنابراین آیا همه � این‌ه� جز مشتی نیست، که در تاریکی افکنده شود؟ بی اینکه هیچ معنایی، در برداشته باشد؟ من وقتی نمی‌توان� خودم را، شرافتمندانه از خودم، هر قدر که کم باشد، آزاد سازم، برای چه همه � این‌ه� را، به خاطر می‌آورم� و هر چند، که تاریخچه � زن معلم، معلم مدرسه، تکرار نمی‌شد� هر چند که یک پای چوبی به کسی هدیه نمی‌شد� ولی تنها فکر و خیال بود که، موقعیت، آن‌ه� را ایجاد میکرد� و دائما دوباره، به خاطرش می‌آمدند� و گاهی...؛ از پا درش می‌آوردند� با وجود این، نمی‌شو� مدام، به وسیله� ی این خاطرات، مورد شکنجه، و آزار قرار گرفت؛ آدم حق دارد، در فواصل آنها� کمی استراحت کند، کمی گردش کند؛ و همین کار را «ولچانیف» میکرد� حاضر بود، در این فواصل گردش کند، اما زندگی، در «پترزبورگ»، بیش از پیش برایش دشوار میشد� ماه ژوئیه داشت فرا می‌رسی�.)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 13/11/1399هجری خورشیدی؛ 09/09/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
October 29, 2024
Î fiecare roman al lui Dostoievski, măcar un personaj stă foarte prost cu nervii (ori îi are zdruncinați de-a binelea). Nu spun o noutate. Cineva i-a definit proza printr-un singur cuvînt: isterie, isterie, isterie... Deși măcar în parte corectă, „definiția� e o simplificare intolerabilă.
Î Soțul etern (prima ediție: 1870), am numărat (cel puțin) două personaje de acest tip: Trusoţki (soțul etern) și Velceaninov (cel care îi pune eticheta de „soț etern�). Amîndoi așteaptă ceva (rezultatul unui proces interminabil, o slujbă mai bună) și, pe măsură ce așteptarea se prelungește, își pierd cumpătul cu desăvîrșire. Î definitiv, nici Natalia Vasilievna (soția celui dintîi și amanta despotică a celui de-al doilea) nu este mai prejos. Ar fi de notat că aceste personaje, prin însăși prezența lor, induc în societate o stare de agitație nervosă, de surescitare. Proasta lor dispoziție se propagă imediat. Iar cînd rămîn față în față, îndeosebi după miezul nopții, dezastrul e iminent.
Sesizăm imediat în acest roman „lumea� lui Dostoievski. Bărbații se îmbată cu șampanie și, ca să se dreagă, beau votcă. Alcoolul îi excită și cad în vorbăria cea mai dezlînată. Sînt generoși și meschini. Ascund imperfect un amestec exploziv de umilință și orgoliu. Sînt gata să cadă în genunchi în fața dușmanului ori să-l sărute (neapărat pe buze). Iar cînd tensiunea ajunge la maxim, sînt în stare să pună mîna pe brici și să ucidă. Iată ce spune Trusoțki cu privire la sine: „Ţin să vă lămuresc că după beţie mă fac rău: o cruzime şi o nesocotinţă pun stăpînire pe mine şi durerea mea o simt mai tare. Poate de aceea şi beau�. Tinerii sînt, de regulă, infatuați (mă gîndesc la Aleksandr Lobov), adepți necruțători ai ideilor radicale: „Trebuie să ştiţi că altădată, tare demult, aveam convingeri pur slavofile. Astăzi însă aştept zorii dinspre Occident…�.
Există, desigur, și personaje echilibrate, de fundal. Exemplul cel mai elocvent e Klavdia Petrovna, săritoarea prietenă a naratorului. Atmosfera încinsă pregătește măcar o dramă: în cazul nostru, Liza (fiica Nataliei Vasilievna și a lui Velceaninov) moare. Dar moartea ei (de care e vinovat odiosul Trusoțki) nu produce „învierea� protagonistului (și nici pedeapsa vinovatului). Î episodul final, observăm că Alexei Ivanovici Velceaninov a rămas același individ arogant și superficial, în căutarea altui „soț etern�, gata oricînd de o nouă josnicie.
Și mai este ceva, nu sînt sigur că ați observat. Dostoievski folosește din belșug diminutive pentru a-și caracteriza personajele. Tonul ironic al naratorului sugerează, astfel, insignifianța „eternului soț�. Trusoțki, de pildă, chițcăie sau psalmodiază „cu cel mai dulce glăscior din lume�. Î alt caz, Pavel Pavlovici vorbește cu „un glăscior jalnic, tărăgănat�.
Î Soțul etern (prima ediție: 1870), am numărat (cel puțin) două personaje de acest tip: Trusoţki (soțul etern) și Velceaninov (cel care îi pune eticheta de „soț etern�). Amîndoi așteaptă ceva (rezultatul unui proces interminabil, o slujbă mai bună) și, pe măsură ce așteptarea se prelungește, își pierd cumpătul cu desăvîrșire. Î definitiv, nici Natalia Vasilievna (soția celui dintîi și amanta despotică a celui de-al doilea) nu este mai prejos. Ar fi de notat că aceste personaje, prin însăși prezența lor, induc în societate o stare de agitație nervosă, de surescitare. Proasta lor dispoziție se propagă imediat. Iar cînd rămîn față în față, îndeosebi după miezul nopții, dezastrul e iminent.
Sesizăm imediat în acest roman „lumea� lui Dostoievski. Bărbații se îmbată cu șampanie și, ca să se dreagă, beau votcă. Alcoolul îi excită și cad în vorbăria cea mai dezlînată. Sînt generoși și meschini. Ascund imperfect un amestec exploziv de umilință și orgoliu. Sînt gata să cadă în genunchi în fața dușmanului ori să-l sărute (neapărat pe buze). Iar cînd tensiunea ajunge la maxim, sînt în stare să pună mîna pe brici și să ucidă. Iată ce spune Trusoțki cu privire la sine: „Ţin să vă lămuresc că după beţie mă fac rău: o cruzime şi o nesocotinţă pun stăpînire pe mine şi durerea mea o simt mai tare. Poate de aceea şi beau�. Tinerii sînt, de regulă, infatuați (mă gîndesc la Aleksandr Lobov), adepți necruțători ai ideilor radicale: „Trebuie să ştiţi că altădată, tare demult, aveam convingeri pur slavofile. Astăzi însă aştept zorii dinspre Occident…�.
Există, desigur, și personaje echilibrate, de fundal. Exemplul cel mai elocvent e Klavdia Petrovna, săritoarea prietenă a naratorului. Atmosfera încinsă pregătește măcar o dramă: în cazul nostru, Liza (fiica Nataliei Vasilievna și a lui Velceaninov) moare. Dar moartea ei (de care e vinovat odiosul Trusoțki) nu produce „învierea� protagonistului (și nici pedeapsa vinovatului). Î episodul final, observăm că Alexei Ivanovici Velceaninov a rămas același individ arogant și superficial, în căutarea altui „soț etern�, gata oricînd de o nouă josnicie.
Și mai este ceva, nu sînt sigur că ați observat. Dostoievski folosește din belșug diminutive pentru a-și caracteriza personajele. Tonul ironic al naratorului sugerează, astfel, insignifianța „eternului soț�. Trusoțki, de pildă, chițcăie sau psalmodiază „cu cel mai dulce glăscior din lume�. Î alt caz, Pavel Pavlovici vorbește cu „un glăscior jalnic, tărăgănat�.
November 26, 2022
الثلاثية الفرنسية الشهيرة: الزوج و الزوجة و العشيق. يبدع دوستويفسكي في تصويرها على لسان العشيق الذي وجد ماضيه أمامه متمثلا في الزوج ذو القرنين الذي فقد زوجته فذهب يتلمس ريحها في عشاقها القدامى الذين شاركوه فيها حية.
آه يا أليكسي إيفانوفتش .. لقد قلت لك و أكرر قولي أنني. في الحالة التي أنا فيها. أشتهي أحيانا أن أغيب حقا تحت الأرض. و في لحظات أخرى أحس أنني مستعد لأن أرتمي فوق ذراعي واحد من أولئك الذين شهدوا حياتي الماضية. واحد من أولئك الذين شاركوا في حياتي الذاهبة. لا لشيء. إلا لنبكي معا. نعم .. لا لشيء إلا لأبكي .. أقول ذلك صادقا.
رفع اصبعيه فجأة بحركة غير منتظرة. فنصبهما على جبينه الأصلع كأنهما قرنان. و ضحك ضحكة صامتة طويلة. و ظل على هذه الحال ضاحكا بقرنين نصف دقيقة. و هو يسدد إلى فليتشانينوف نظرة صامدة فيها نوع من الوقاحة المظفرة. فتجمد فلتشانينوف كأنه أمام شبح. و لكن انشداهه هذا لم يدم إلا لحظة قصيرة. ثم طافت في شفتيه ابتسامة ساخرة هادئة تشبه أن تكون وقحة. و سأله دون مبالاة و هو يجر الكلام جرا:
ما معنى هذا؟
فأجاب بافل بافلوفتش بخشونة:
هذان قرنان؟
قرناك أنت؟
نعم قرناي أنا. حصلت عليهما عن جدارة.
قال بافل بافلوفتش ذلك. ثم ابتسم مرة أخرى ابتسامة خبيثة. و صمت الرجلان.
December 18, 2020
"Semejante hombre nace y se desarrolla únicamente para casarse, pero una vez que se ha casado se convierte en un apéndice de su esposa. El signo principal de tal marido es el conocido ornamento. No ser cornudo es imposible para él, tanto como que el sol no puede brillar; pero esto no sólo nunca lo sabe, sino que además nunca podría saberlo, por la misma ley de la naturaleza."
Existe otro Dostoievski. Me refiero a ese que escribió otras novelas que quedaron a la sombra de sus obras magnas e inolvidables como “Crimen y castigo�, “Los hermanos Karamázov�, “El idiota� o “Los demonios�.
Dostoievski escribió mucho, muchísimo. Sus decenas de cuentos y su novelas suman dieciséis volúmenes. Además de estas novelas que enumero, escribió otras de las que muchos opinan que no fueron tan exitosas, pero no por ello podemos dejarlas en olvido, sobre todo cuando estamos hablando de un escritor de semejante calibre.
Algunas de estas desconocidas novelas son “La patrona�, “La aldea de Stepanchikovo�, “El sueño del príncipe� y ésta, “El eterno marido�; y nuevamente establezco que no significa que Dostoievski se esforzó menos o las escribió de manera pasatista o sólo para cumplir.
“La patrona� ya posee un profundo estudio introspectivo en la psicología de los personajes que el autor desarrollaría en sus novelas más importantes. En “El sueño del príncipe� y “La aldea de Stepanchikovo�, el genial autor ruso utiliza con acierto elementos de sátira y parodia y generando dos excelente novelas cortas de enredos muy al estilo de uno de sus escritores preferidos. Me refiero a Nikólai Gógol.
En el caso de esta novela, escrita a pedido de un editor amigo para los números 1 y 2 de la revista Zaria (Amanecer) en 1870, un año después de la publicación de “El Idiota�, nos encontramos con una historia que se mueve alrededor de dos personajes principales bien marcados.
El apuesto cincuentón Alexéi Ivánovich Velcháninov y un personaje realmente muy particular, que se lleva toda la atención del lector, un calvo, pintoresco y borrachín llamado Pável Pávlovich Trusotski.
Ambos se conocen de tiempo atrás, pero por cuestiones del destino se separan para encontrarse nueve años después y a partir de allí se extenderá toda la trama de esta historia que lo tiene todo: comicidad, momentos tristes, diversión y mucha, mucha ironía y para lograr todo esto, Dostoievski pone en juego toda una serie de escenas y situaciones realmente desopilantes en muchos pasajes.
Trusotski es “el eterno marido�, una denominación con la que la jerga popular rusa denomina a ese marido que es sistemáticamente engañado por su esposa, o sea, lo que mundialmente se conoce como cornudo.
En medio de toda esta situación conocemos a Lisa la “hija� de Trusotski, de la que Velcháninov se transformará en una especie de tutor.
Es que don Trusotski es un hombre que no puede dominar su tendencia a las borracheras y todo esto generará un malestar muy profundo en Velcháninov, quien prontamente quedará envuelto en una red de idas y vueltas en las que intervienen una buena cantidad de personajes secundarios que aportan diversas situaciones a la novela.
Ambos, en el pasado vivieron en otro pueblo y para que quede claro hacia dónde está dirigida esta historia, Velcháninov tuvo un affaire con la difunta esposa de Trusotski, Natalia Vasílievna, lo que automáticamente hace pensar a lector que Lisa es su hija y no de Trusotski.
Es todo lo que puedo decir del argumento, aunque ya anticipé mucho. Para saber cómo se desarrolla lo que sucede en la novela sólo hay que leerla. Se lee rápido y es muy entretenida.
El hecho de que Dostoievski, más allá de algunos pasajes, le quite el dramatismo exacerbado que poseen “Crimen y castigo� o “Los demonios� hace que el lector no se abrume en un mar de desastre psicológico que sufren sus más emblemáticos personajes sino de disfrutar de lo que está leyendo en este libro.
Repito, la naturaleza y características que Dostoievski utilizó en la novela no significan que lo haya hecho sin un verdadero objetivo más que aquel que siempre utilizó en su obra: escribir de la mejor manera posible cuentos y novelas que perduran en la memoria y el corazón de los lectores que lo admiramos profundamente.
Existe otro Dostoievski. Me refiero a ese que escribió otras novelas que quedaron a la sombra de sus obras magnas e inolvidables como “Crimen y castigo�, “Los hermanos Karamázov�, “El idiota� o “Los demonios�.
Dostoievski escribió mucho, muchísimo. Sus decenas de cuentos y su novelas suman dieciséis volúmenes. Además de estas novelas que enumero, escribió otras de las que muchos opinan que no fueron tan exitosas, pero no por ello podemos dejarlas en olvido, sobre todo cuando estamos hablando de un escritor de semejante calibre.
Algunas de estas desconocidas novelas son “La patrona�, “La aldea de Stepanchikovo�, “El sueño del príncipe� y ésta, “El eterno marido�; y nuevamente establezco que no significa que Dostoievski se esforzó menos o las escribió de manera pasatista o sólo para cumplir.
“La patrona� ya posee un profundo estudio introspectivo en la psicología de los personajes que el autor desarrollaría en sus novelas más importantes. En “El sueño del príncipe� y “La aldea de Stepanchikovo�, el genial autor ruso utiliza con acierto elementos de sátira y parodia y generando dos excelente novelas cortas de enredos muy al estilo de uno de sus escritores preferidos. Me refiero a Nikólai Gógol.
En el caso de esta novela, escrita a pedido de un editor amigo para los números 1 y 2 de la revista Zaria (Amanecer) en 1870, un año después de la publicación de “El Idiota�, nos encontramos con una historia que se mueve alrededor de dos personajes principales bien marcados.
El apuesto cincuentón Alexéi Ivánovich Velcháninov y un personaje realmente muy particular, que se lleva toda la atención del lector, un calvo, pintoresco y borrachín llamado Pável Pávlovich Trusotski.
Ambos se conocen de tiempo atrás, pero por cuestiones del destino se separan para encontrarse nueve años después y a partir de allí se extenderá toda la trama de esta historia que lo tiene todo: comicidad, momentos tristes, diversión y mucha, mucha ironía y para lograr todo esto, Dostoievski pone en juego toda una serie de escenas y situaciones realmente desopilantes en muchos pasajes.
Trusotski es “el eterno marido�, una denominación con la que la jerga popular rusa denomina a ese marido que es sistemáticamente engañado por su esposa, o sea, lo que mundialmente se conoce como cornudo.
En medio de toda esta situación conocemos a Lisa la “hija� de Trusotski, de la que Velcháninov se transformará en una especie de tutor.
Es que don Trusotski es un hombre que no puede dominar su tendencia a las borracheras y todo esto generará un malestar muy profundo en Velcháninov, quien prontamente quedará envuelto en una red de idas y vueltas en las que intervienen una buena cantidad de personajes secundarios que aportan diversas situaciones a la novela.
Ambos, en el pasado vivieron en otro pueblo y para que quede claro hacia dónde está dirigida esta historia, Velcháninov tuvo un affaire con la difunta esposa de Trusotski, Natalia Vasílievna, lo que automáticamente hace pensar a lector que Lisa es su hija y no de Trusotski.
Es todo lo que puedo decir del argumento, aunque ya anticipé mucho. Para saber cómo se desarrolla lo que sucede en la novela sólo hay que leerla. Se lee rápido y es muy entretenida.
El hecho de que Dostoievski, más allá de algunos pasajes, le quite el dramatismo exacerbado que poseen “Crimen y castigo� o “Los demonios� hace que el lector no se abrume en un mar de desastre psicológico que sufren sus más emblemáticos personajes sino de disfrutar de lo que está leyendo en este libro.
Repito, la naturaleza y características que Dostoievski utilizó en la novela no significan que lo haya hecho sin un verdadero objetivo más que aquel que siempre utilizó en su obra: escribir de la mejor manera posible cuentos y novelas que perduran en la memoria y el corazón de los lectores que lo admiramos profundamente.
October 14, 2021
� هرمان هسه نویسنده سوئیسی و برنده جایزه نوبل می گوید: «زمانی شروع به خواندن داستایوفسکی کنید که غمگین هستید و احساس درماندگی می کنید. زمانی که زندگی را همچون زخم سر باز کرده بزرگی می بینید، زمانی که به تردید دچار شده و ناامیدی وجودتان را فرا گرفته� زمانی که در اوج اندوه تنهائی به زندگی نگاه می کنید و دیگر مایل نیستید هیچ بهره ای از این زیبائی بی رحم ببرید. تنها آن زمان است که می توانید به سوی داستایوفسکی بروید.»
۳ روز از ۲۰۲۱ گذشته بود،ساعت تقریبا ۱۱:۳۰ بود و اونکه سه سال تنهایی دوستش داشتم رفت و من موندم و بغضِ توی گلوم و صدای شادمهر که هی توی گوشم می‌گف�:
«آخر یه شب این گریه‌ه� سوی‌چشام� می‌بَره�
می‌دونست� که اگه شب رو به صبح برسونم میتونم صبح تحمل کنم ،سرگرم کنم خودمو،بزنم بیرون یا فوقش یه سیگار بپیچونم...
اما اون شب لعنتی حتی بیشتر از شب‌یلد� دقیقه داشت.
ساعت نمی‌گذش�...
کم مونده بود من از خودم بگذرم اما من خایه این کارا رو ندارم اگه راستش رو بخواید...
آفتاب خانوم که بیدار شد،با چشمای قرمزم رفتم سمت آدمی که حالم ازش بهم میخورد.
اما نمیدونم چرا اونو انتخاب کردم،پیامبر اکرم داستایفسکی رو میگم.
انگار خدا پیامبرش رو بهم معرفی کرد.
خودمو آدمی احساس میکنم در جنگ جهانی دوم که المانی ها دارن تا خار و مادرشو اذیت میکنن اما اون رفته یه کتاب از داستایفسکی بخره...
تا بلکه داستایفسکی دستش رو بگیره و از اون محوطه� ای که آلمانی ها ساختن در بیاد و پرواز کنه ...
این صحنه رو حتما تو فیلم پیانیست دیدید:(
شوهر باشی شاهکارترین اثری بود که از داستایفسکی خوندم .در بهترین زمان و در بد ترین زمان خوندمش...
از صفحه‌به‌صفح� لذت بردم و رنج کشیدم ...
شوهر باشی داستان آدمهایی هست فقط شوهرند‌ولاغی�...
داستایفسکی جان آدمهای مثل منی هم وجود دارن که حتی نمیتونن شوهر باشی باشن و فقط در غم داشتن یار میسوزن...
ما حتی شوهر باشی هم نیستیم...
شوهر باشی ها رو نگاه می‌کنی�...
پیامبر جان ،دستم را گرفتی و نجاتم دادی...
پنج ستاره به شاهکارت ...
البته خیلی دوست داشتم هزاران ستاره بدم به شورباشی اما متاسفانه فقط پنج ستاره داریم.
خدا را سپاس بخاطر این پیامبر ...
اگه صدام رو میشنوی بدون کتابت منو نجات داد ،آروم شدم.
حالم خوبه پیامبر:)
داریوش اشتباه میکرد ،تجربه به من ثابت کرده اونکه رفته همیشه میاد.
اما پیامبر بهت قول میدم اگه برگشت بهش میگم در بدترین روز‌ه� داستایفسکی کنارم بود،در بهترین روز‌ه� هم دوست دارم داستایفسکی کنارم باشه:)
۳ روز از ۲۰۲۱ گذشته بود،ساعت تقریبا ۱۱:۳۰ بود و اونکه سه سال تنهایی دوستش داشتم رفت و من موندم و بغضِ توی گلوم و صدای شادمهر که هی توی گوشم می‌گف�:
«آخر یه شب این گریه‌ه� سوی‌چشام� می‌بَره�
می‌دونست� که اگه شب رو به صبح برسونم میتونم صبح تحمل کنم ،سرگرم کنم خودمو،بزنم بیرون یا فوقش یه سیگار بپیچونم...
اما اون شب لعنتی حتی بیشتر از شب‌یلد� دقیقه داشت.
ساعت نمی‌گذش�...
کم مونده بود من از خودم بگذرم اما من خایه این کارا رو ندارم اگه راستش رو بخواید...
آفتاب خانوم که بیدار شد،با چشمای قرمزم رفتم سمت آدمی که حالم ازش بهم میخورد.
اما نمیدونم چرا اونو انتخاب کردم،پیامبر اکرم داستایفسکی رو میگم.
انگار خدا پیامبرش رو بهم معرفی کرد.
خودمو آدمی احساس میکنم در جنگ جهانی دوم که المانی ها دارن تا خار و مادرشو اذیت میکنن اما اون رفته یه کتاب از داستایفسکی بخره...
تا بلکه داستایفسکی دستش رو بگیره و از اون محوطه� ای که آلمانی ها ساختن در بیاد و پرواز کنه ...
این صحنه رو حتما تو فیلم پیانیست دیدید:(
شوهر باشی شاهکارترین اثری بود که از داستایفسکی خوندم .در بهترین زمان و در بد ترین زمان خوندمش...
از صفحه‌به‌صفح� لذت بردم و رنج کشیدم ...
شوهر باشی داستان آدمهایی هست فقط شوهرند‌ولاغی�...
داستایفسکی جان آدمهای مثل منی هم وجود دارن که حتی نمیتونن شوهر باشی باشن و فقط در غم داشتن یار میسوزن...
ما حتی شوهر باشی هم نیستیم...
شوهر باشی ها رو نگاه می‌کنی�...
پیامبر جان ،دستم را گرفتی و نجاتم دادی...
پنج ستاره به شاهکارت ...
البته خیلی دوست داشتم هزاران ستاره بدم به شورباشی اما متاسفانه فقط پنج ستاره داریم.
خدا را سپاس بخاطر این پیامبر ...
اگه صدام رو میشنوی بدون کتابت منو نجات داد ،آروم شدم.
حالم خوبه پیامبر:)
داریوش اشتباه میکرد ،تجربه به من ثابت کرده اونکه رفته همیشه میاد.
اما پیامبر بهت قول میدم اگه برگشت بهش میگم در بدترین روز‌ه� داستایفسکی کنارم بود،در بهترین روز‌ه� هم دوست دارم داستایفسکی کنارم باشه:)
March 24, 2016
“The most monstrous monster is the monster with noble feelings�
� Fyodor Dostoyevsky, The Eternal Husband
The Eternal Cuckold,
or
Screwed by Love,
or
Husband, I barely cut you,
or
Show me your fair daughters,
or
Laying with your wife,
or
Some men are perpetually drowned by love,
or
Hypochondriacs make the best lovers.
Not my favorite Dostoevsky, but definitely a novella that sticks to you, like a nightshirt after a fever. The big D is dealing with amazing themes: class, love, men, women. In someways it reminds me a bit of Beckett, but instead of Vladamir and Estragon, Dostoevsky gives us Velchaninov and Trusotsky and instead of God, there is Woman. See?
OK. I'll use another approach. Velchaninov and Trusotsky are binary stars. They are locked together by a woman, a child, and a strange mutual gravity. Pavel Pavlovich (Trusotsky) is fascinated by Velchaninov, but at the same time repelled by him. Alexei Ivanovich (Velchaninov) can't seem to interact with Pavel Pavlovich without disrupting Pavel's relationships with women (past, present, or future).
Then there are all the women. They would seem to be casualties of their society. Bound to be married by their fathers for money. Destined to be controlled by their husbands. Yeah, in theory. In practice, however, the women seem to be the only ones in control. The men have the symbolic power, but the women possess the energy and the force. Anyway, a clever little novel that I might have overlooked if I hadn't run across it in the sale rack of a discount book shop. Lucky for me, stars (and cuckolds) aren't the only things with gravity.
� Fyodor Dostoyevsky, The Eternal Husband
The Eternal Cuckold,
or
Screwed by Love,
or
Husband, I barely cut you,
or
Show me your fair daughters,
or
Laying with your wife,
or
Some men are perpetually drowned by love,
or
Hypochondriacs make the best lovers.
Not my favorite Dostoevsky, but definitely a novella that sticks to you, like a nightshirt after a fever. The big D is dealing with amazing themes: class, love, men, women. In someways it reminds me a bit of Beckett, but instead of Vladamir and Estragon, Dostoevsky gives us Velchaninov and Trusotsky and instead of God, there is Woman. See?
OK. I'll use another approach. Velchaninov and Trusotsky are binary stars. They are locked together by a woman, a child, and a strange mutual gravity. Pavel Pavlovich (Trusotsky) is fascinated by Velchaninov, but at the same time repelled by him. Alexei Ivanovich (Velchaninov) can't seem to interact with Pavel Pavlovich without disrupting Pavel's relationships with women (past, present, or future).
Then there are all the women. They would seem to be casualties of their society. Bound to be married by their fathers for money. Destined to be controlled by their husbands. Yeah, in theory. In practice, however, the women seem to be the only ones in control. The men have the symbolic power, but the women possess the energy and the force. Anyway, a clever little novel that I might have overlooked if I hadn't run across it in the sale rack of a discount book shop. Lucky for me, stars (and cuckolds) aren't the only things with gravity.
October 23, 2021
داستایفسکی در کتاب شوهر باشی تمامی عناصر و موضوعات مورد علاقه خود را آورده است : عشق ، خیانت ، مرگ ، بیماری ، جنایت ، پیچیدگی بین روابط و شاید حسادت . حاصل کار استاد جذابیت و گیرایی شاهکارهای دیگر او را البته ندارد اما در هر حال اثری ایست از فیودور کبیر وباید به آن احترام گذاشت .
شوهر باشی داستان رابطه پیچیده یک شوهر با فاسق یا معشوق همسر اوست ، اما آنچه این کتاب را از کتابهای مشابه متمایز کرده است ، شخصیت متفاوت شوهر باشی و زاویه دید داستان است . پاول پاولوویچ همیشه شوهر شجاعت و تعصب و غیرت مردان مشابه وضعیت خود را ندارد اما او میل شدیدی به دانستن دارد ، شاید کشف رازجذابیت رقیب و فراگرفتن درسی از او همزمان با نفرت عمیقی که از فاسق دارد ، شاید منظور استاد نشان دادن همین صفات متناقض در مکالمات پاول پاولوویچ شوربخت با رقیب جذاب ( با معیارهای روسی قرن نوزدهم ) خود باشد .
داستایفسکی طیف وسیعی از احساسات و عواطف انسانی درون پاول پاولوویچ قرار داده ، فرمان برداری و اطاعت محض ، حس تنفر و علاقه و دافعه مطلق ، پاولویچ در خواننده حس کینه و تنفر برمی انگیزد .
در پایان باید گفت که شاید بالاترین هنر نویسنده در کتاب شوهر باشی ، نشان دادن همزمان اندوه و شادی در دل یک تراژدی باشد .
شوهر باشی داستان رابطه پیچیده یک شوهر با فاسق یا معشوق همسر اوست ، اما آنچه این کتاب را از کتابهای مشابه متمایز کرده است ، شخصیت متفاوت شوهر باشی و زاویه دید داستان است . پاول پاولوویچ همیشه شوهر شجاعت و تعصب و غیرت مردان مشابه وضعیت خود را ندارد اما او میل شدیدی به دانستن دارد ، شاید کشف رازجذابیت رقیب و فراگرفتن درسی از او همزمان با نفرت عمیقی که از فاسق دارد ، شاید منظور استاد نشان دادن همین صفات متناقض در مکالمات پاول پاولوویچ شوربخت با رقیب جذاب ( با معیارهای روسی قرن نوزدهم ) خود باشد .
داستایفسکی طیف وسیعی از احساسات و عواطف انسانی درون پاول پاولوویچ قرار داده ، فرمان برداری و اطاعت محض ، حس تنفر و علاقه و دافعه مطلق ، پاولویچ در خواننده حس کینه و تنفر برمی انگیزد .
در پایان باید گفت که شاید بالاترین هنر نویسنده در کتاب شوهر باشی ، نشان دادن همزمان اندوه و شادی در دل یک تراژدی باشد .
September 22, 2021
سر خود را تکان ندهید، درباره� من قضاوت نکنید، من خودم درباره� خودم قضاوت کرده‌ا� و الان مدت‌هاس� که خودم را محکوم کرده‌ام� مدت‌هاس�...! گوش می‌دهید�
مثلث عشقی،
موضوعی بود که شدیدا دلم می‌خواس� آن را در قالب داستانی به قلمِ نویسنده� محبوبم بخوانم.
نویسنده‌ا� که روان آدم‌ه� را می‌شکاف� و ریزترین جزئیات آن را به روی کاغذ می‌آور�.
دوضلع این مثلث را «پاول پاولوویچ ترسوتسکی » و همسرش «ناتالیا واسیلیونا» و ضلع سوم را مرد فاسق یعنی «آلکسی ایوانوویچ ولچانینف» تشکیل می‌ده�.
از این کتاب چیز زیادی نمی‌توا� نوشت، چون داستان کتاب برملا می‌شو� و فقط به این نکته بسنده می‌کن� که داستان کتاب، داستانِ تقابل آقای شوهر با آقای فاسق است و داستایفسکی روان این دو مرد را در خلال تقابل‌هایشا� می‌شکاف�.
با توجه به اینکه داستایفسکی این کتاب را نیز در شرایط نابسامان مالی و مدت زمان به شدت محدود نوشته، نمی‌توا� زیاد به خام و کامل نبودن داستان ایرادی وارد کرد، به شخصه با توجه به موضوع داستان، سطح انتظارم خیلی خیلی فراتر از چیزی بود که خواندم اما تقابل‌ها� این دو مرد و همچنین روایت‌ها� نویسنده از روان آنان برایم خواندنی بود.
نکت:
در ریویوی یکی از دوستانم «علی» خواندم که داستایفسکی قصد داشته این داستان را از زبان آقای شوهر بنویسد، من نیز همانند علی حسرت می‌خور� که این اتفاق رخ نداده، چون در این‌صور� قطعا داده‌ها� بیشتری از تحلیل روانِ این شخصیت با قلم داستایفسکی می‌خواندی�.
نقل‌قو� نامه
"هنگامی‌ک� خود را خوشبخت می‌یابی� یا زیاد به هیجان آمده‌ای� بایسای با احتیاط بیشتر� رفتار کنید."
"زندگی بیشتر ارزش دارد تا زیبایی!"
"طبیعت برای زشت‌ها� مادر مهربان نیست بلکه زن‌باب� است. زشت را خلق می‌کن� اما به جای این‌ک� از او دلسوزی کند، عذابش می‌ده�! "
کارنام
وقتی پیش� از این کتاب، «قمارباز، جنایت و مکافات، برادران کارامازوف، شب‌ها� روشن، همزاد، ابله و بیچارگان» را از داستایفسکی خوانده‌ام� به هیچ‌وج� نمی‌توان� به پنج یا چهارستاره حتی فکر کنم، از طرفی با وجود اینکه نتوانست انتظاراتم را برآورده کند، آن‌قد� خوب بود که بدون هرگونه حرف و سخن اضافه سه ستاره� باقی‌ماند� را برایش منظور کنم.
سی و یکم شهریورماه یک‌هزا� و چهارصد
مثلث عشقی،
موضوعی بود که شدیدا دلم می‌خواس� آن را در قالب داستانی به قلمِ نویسنده� محبوبم بخوانم.
نویسنده‌ا� که روان آدم‌ه� را می‌شکاف� و ریزترین جزئیات آن را به روی کاغذ می‌آور�.
دوضلع این مثلث را «پاول پاولوویچ ترسوتسکی » و همسرش «ناتالیا واسیلیونا» و ضلع سوم را مرد فاسق یعنی «آلکسی ایوانوویچ ولچانینف» تشکیل می‌ده�.
از این کتاب چیز زیادی نمی‌توا� نوشت، چون داستان کتاب برملا می‌شو� و فقط به این نکته بسنده می‌کن� که داستان کتاب، داستانِ تقابل آقای شوهر با آقای فاسق است و داستایفسکی روان این دو مرد را در خلال تقابل‌هایشا� می‌شکاف�.
با توجه به اینکه داستایفسکی این کتاب را نیز در شرایط نابسامان مالی و مدت زمان به شدت محدود نوشته، نمی‌توا� زیاد به خام و کامل نبودن داستان ایرادی وارد کرد، به شخصه با توجه به موضوع داستان، سطح انتظارم خیلی خیلی فراتر از چیزی بود که خواندم اما تقابل‌ها� این دو مرد و همچنین روایت‌ها� نویسنده از روان آنان برایم خواندنی بود.
نکت:
در ریویوی یکی از دوستانم «علی» خواندم که داستایفسکی قصد داشته این داستان را از زبان آقای شوهر بنویسد، من نیز همانند علی حسرت می‌خور� که این اتفاق رخ نداده، چون در این‌صور� قطعا داده‌ها� بیشتری از تحلیل روانِ این شخصیت با قلم داستایفسکی می‌خواندی�.
نقل‌قو� نامه
"هنگامی‌ک� خود را خوشبخت می‌یابی� یا زیاد به هیجان آمده‌ای� بایسای با احتیاط بیشتر� رفتار کنید."
"زندگی بیشتر ارزش دارد تا زیبایی!"
"طبیعت برای زشت‌ها� مادر مهربان نیست بلکه زن‌باب� است. زشت را خلق می‌کن� اما به جای این‌ک� از او دلسوزی کند، عذابش می‌ده�! "
کارنام
وقتی پیش� از این کتاب، «قمارباز، جنایت و مکافات، برادران کارامازوف، شب‌ها� روشن، همزاد، ابله و بیچارگان» را از داستایفسکی خوانده‌ام� به هیچ‌وج� نمی‌توان� به پنج یا چهارستاره حتی فکر کنم، از طرفی با وجود اینکه نتوانست انتظاراتم را برآورده کند، آن‌قد� خوب بود که بدون هرگونه حرف و سخن اضافه سه ستاره� باقی‌ماند� را برایش منظور کنم.
سی و یکم شهریورماه یک‌هزا� و چهارصد
September 4, 2017
داستایوفسکی در " همیشه شوهر" به مثلث و مربع عشقی می پردازد یا به شکلی ظریف در "نیه توچکا" از عشق دختران به یکدیگر می گوید البته مهم است اما نبوغ او تنها به خاطر طرح این مسائل بدیع در یک و نیم قرن پیش نیست. آن زمان در اروپا و البته در روسی آخرین راه حل و همین طور شرافتمندانه ترین راه برای خلاصی از چنین ننگی دوئل بود.
پاول پاولوویچ شوی زنی که ولچانینف فاسق اوست و پس از مرگ همسر با خواندن نامه ای قدیمی پی می برد که لیزا دختر بیمارش، دختر کسی نیست جز ولچانینف، بلافاصله پس از خاک سپاری زنش به پترزبور�� می رود تا از حال دوست قدیمی اش ولچانینف باخبر شود. مست می کند و در میانه گفت و گو به فاسق زنش می گوید: زود باش مرا ببوس...
پاول پاولوویچ شوی زنی که ولچانینف فاسق اوست و پس از مرگ همسر با خواندن نامه ای قدیمی پی می برد که لیزا دختر بیمارش، دختر کسی نیست جز ولچانینف، بلافاصله پس از خاک سپاری زنش به پترزبور�� می رود تا از حال دوست قدیمی اش ولچانینف باخبر شود. مست می کند و در میانه گفت و گو به فاسق زنش می گوید: زود باش مرا ببوس...
January 6, 2022
" او به اینجا آمد تا همان طور که خودش به سخیف ترین شکل ممکن گفته بود 'مرا در آغوش بگیرد و بگرید'...اما چه می شد اگر من هم با او می گریستم؟ شاید به راستی مرا می بخشید،چرا که از اعماق وجودش می خواست ببخشاید."
چرا داستایفسکی؟
گاهی اوقات نیاز دارم یه گوشه بشینم و سرگرم چیزی بشم که با خوندنش حس خونه بودن بهم دست بده . بتونم به شبیه ترین نسخه ی خودم تبدیل بشم . همونی که احساساتش رو سرکوب نمیکنه .
با اون شخصیتی که نویسنده خلق می کنه انس بگیرم ،آروم آروم اون آدم رو کشف کنم . و در نهایت شگفت زده شم !
کاری که داستایفسکی با من میکنه . چه کتابش شاهکار باشه و چه نباشه . چه معروف باشه و چه کمتر دیده شده .
از دلایلی که باعث میشه موقع خوندن اثارش ، غرق بشم ؛ تقابل ظاهر و باطنی هست که بهش می پردازه . اینکه اون آدم متشخصی که باهاش سلام علیک داری، ممکن هست همون معشوقی باشه که زنت ازت پنهان کرده !
درباره ی کتاب :
سرگذشت یک مثلث عشقی ای که اثراتش به جا مونده. اضلاع این مثلث ناتالیا (زن) ، پاول(شوهر) و ولچانینف(معشوق) هست .
ماجرایی که ۹ سال قبل تموم شده ، اما با دیدار شوهر و معشوق ادامه پیدا میکنه . اینکه شوهر مطلع بوده یا نه مسئله ای هست که باعث میشه کنجکاو بشین و داستان رو ادامه بدین. (البته برای من اینطور بود،شاید برای شما اینطور نباشه.)
طبق معمول این کتاب داستایفسکی هم با جنون همراه هست . اینکه بخواین حقیقت رو از تراوشات ذهن مشوش و ژولیده ی شخصیت کشف کنین .
کتاب برای من رفته رفته بهتر شد . از بابت ترجمه کمی تردید داشتم که خداروشکر ترجمه ی خوبی بود .
پ.ن1: از مسائل آزاردهنده ی ورود پاول به داستان ، قربان گفتن های مکررش برای من بود😑ته هر جمله ش قربان می گفت.
پ.ن2: سر قضیه روبوسی شوهر و معشوق نمیدونم چرا یه لحظه به سرم زد نکنه ژانر داستان داره به LGBTQ سوق پیدا میکنه😅
چرا داستایفسکی؟
گاهی اوقات نیاز دارم یه گوشه بشینم و سرگرم چیزی بشم که با خوندنش حس خونه بودن بهم دست بده . بتونم به شبیه ترین نسخه ی خودم تبدیل بشم . همونی که احساساتش رو سرکوب نمیکنه .
با اون شخصیتی که نویسنده خلق می کنه انس بگیرم ،آروم آروم اون آدم رو کشف کنم . و در نهایت شگفت زده شم !
کاری که داستایفسکی با من میکنه . چه کتابش شاهکار باشه و چه نباشه . چه معروف باشه و چه کمتر دیده شده .
از دلایلی که باعث میشه موقع خوندن اثارش ، غرق بشم ؛ تقابل ظاهر و باطنی هست که بهش می پردازه . اینکه اون آدم متشخصی که باهاش سلام علیک داری، ممکن هست همون معشوقی باشه که زنت ازت پنهان کرده !
درباره ی کتاب :
سرگذشت یک مثلث عشقی ای که اثراتش به جا مونده. اضلاع این مثلث ناتالیا (زن) ، پاول(شوهر) و ولچانینف(معشوق) هست .
ماجرایی که ۹ سال قبل تموم شده ، اما با دیدار شوهر و معشوق ادامه پیدا میکنه . اینکه شوهر مطلع بوده یا نه مسئله ای هست که باعث میشه کنجکاو بشین و داستان رو ادامه بدین. (البته برای من اینطور بود،شاید برای شما اینطور نباشه.)
طبق معمول این کتاب داستایفسکی هم با جنون همراه هست . اینکه بخواین حقیقت رو از تراوشات ذهن مشوش و ژولیده ی شخصیت کشف کنین .
کتاب برای من رفته رفته بهتر شد . از بابت ترجمه کمی تردید داشتم که خداروشکر ترجمه ی خوبی بود .
پ.ن1: از مسائل آزاردهنده ی ورود پاول به داستان ، قربان گفتن های مکررش برای من بود😑ته هر جمله ش قربان می گفت.
پ.ن2: سر قضیه روبوسی شوهر و معشوق نمیدونم چرا یه لحظه به سرم زد نکنه ژانر داستان داره به LGBTQ سوق پیدا میکنه😅
February 16, 2016
دوستويفسكي .. !!
بمجرد أن تبدأ في ربط خيوط العلاقة بين الزوج والعاشق والزوجة المتوفاة والطفلة ليزا.
دوستويفسكي لا يمهلك كثيرا، فتموت الطفلة أيضا.
هنا يظهر علو كعبه كاتب آخر كان سيصعب عليه قتل الطفلة دون أن يغرق فصلا أو فصلين من الرواية بأحداث تربط البطلين والطفلة.
ينتقل فيما بعد لعمق العمق، سيكولوجية العاشق والزوج الأبدي.
سطر بوضوح تضاريس نفسهما وتقلبات مزاجيهما. ويبقى السؤال هل عاش دوستويفسكي تجربة العاشق والزوج الأبدي ؟ ليستطيع نقلها إلينا بهاته الدقة.
لا أظن!!
هو بحق عبقري سيكولوجية الإنسان.
بمجرد أن تبدأ في ربط خيوط العلاقة بين الزوج والعاشق والزوجة المتوفاة والطفلة ليزا.
دوستويفسكي لا يمهلك كثيرا، فتموت الطفلة أيضا.
هنا يظهر علو كعبه كاتب آخر كان سيصعب عليه قتل الطفلة دون أن يغرق فصلا أو فصلين من الرواية بأحداث تربط البطلين والطفلة.
ينتقل فيما بعد لعمق العمق، سيكولوجية العاشق والزوج الأبدي.
سطر بوضوح تضاريس نفسهما وتقلبات مزاجيهما. ويبقى السؤال هل عاش دوستويفسكي تجربة العاشق والزوج الأبدي ؟ ليستطيع نقلها إلينا بهاته الدقة.
لا أظن!!
هو بحق عبقري سيكولوجية الإنسان.
October 14, 2015
"إذن، هذا هو دوستويفسكي !"
هذا ما أفكّر به دوماً عندما ابدأ القراءة بهذه الرواية، أقولها وأنا بحالة من التعجّب والإعجاب.
سمعت عن دوستويفسكي كثيراً، هذا الأديب الروسي العجيب، ولكن لم أسمع ما يوفِّه حقه!
لقد أضحكني وبشدّة في مواضع، وفي مواضع أخرى أبكاني.
تحكي الرواية عن شخصٍ وحيد، أحب وفَشِل، يقابل زوج حبيبته، وتصير له أحداث كثيرة.
تتعلم منها كيف أن الحُبَّ الحقيقي يمد الصداقة بروح لطيفة لا تأتي لمجرد الصداقة.
وتعرف أن الحياة قد تكون سعيدةً إذا ابتعدت عمّن يؤثرون سلباً على حياتك، فالتجاعيد حول عينيك، وكلامك البائس، وقلقك، سيختفي كله بمجرد أن تَهْجُر الأسباب.
دوستويفسكي صوّر بهذه الرواية مدمني الخمر بصورة تجعلك تكره الخمر أكثر، تريد الابتعاد عنه وأنت لم تقترب منه بيوم ! أمر مقرف جداً أن تفقد عقلك وتفعل أفعالاً مشينة، في البيت والشارع، أو محطّة القطار.
وأيضاً الأطفال، وكيف لطفلةٍ أن تؤثِّر على حياة رجل كبير، يفعل الكثير من أجلها .. ويفعل الكثير بعدها !
وتعرض الرواية كيف أن الألعاب والطرائف تحوي وراءها معانٍ كثيرة مقصودة، وتشير إلى أشياء يجب أن تنتبه لها، لتعرف طبيعة علاقتك مع الآخر.
الكثير حول هذه الرواية، الكثير ! عجيبة لدرجة متعبة !
هذا ما أفكّر به دوماً عندما ابدأ القراءة بهذه الرواية، أقولها وأنا بحالة من التعجّب والإعجاب.
سمعت عن دوستويفسكي كثيراً، هذا الأديب الروسي العجيب، ولكن لم أسمع ما يوفِّه حقه!
لقد أضحكني وبشدّة في مواضع، وفي مواضع أخرى أبكاني.
تحكي الرواية عن شخصٍ وحيد، أحب وفَشِل، يقابل زوج حبيبته، وتصير له أحداث كثيرة.
تتعلم منها كيف أن الحُبَّ الحقيقي يمد الصداقة بروح لطيفة لا تأتي لمجرد الصداقة.
وتعرف أن الحياة قد تكون سعيدةً إذا ابتعدت عمّن يؤثرون سلباً على حياتك، فالتجاعيد حول عينيك، وكلامك البائس، وقلقك، سيختفي كله بمجرد أن تَهْجُر الأسباب.
دوستويفسكي صوّر بهذه الرواية مدمني الخمر بصورة تجعلك تكره الخمر أكثر، تريد الابتعاد عنه وأنت لم تقترب منه بيوم ! أمر مقرف جداً أن تفقد عقلك وتفعل أفعالاً مشينة، في البيت والشارع، أو محطّة القطار.
وأيضاً الأطفال، وكيف لطفلةٍ أن تؤثِّر على حياة رجل كبير، يفعل الكثير من أجلها .. ويفعل الكثير بعدها !
وتعرض الرواية كيف أن الألعاب والطرائف تحوي وراءها معانٍ كثيرة مقصودة، وتشير إلى أشياء يجب أن تنتبه لها، لتعرف طبيعة علاقتك مع الآخر.
الكثير حول هذه الرواية، الكثير ! عجيبة لدرجة متعبة !
February 4, 2023
زن‌های� وجود دارند که «به نظر می‌آی� برای بی‌وف� بودن زاییده شده‌اند� و این بی‌وفای� درست بعد از اینکه شوهر کردند شروع می‌شو�. شوهر اولین عشق این نوع زنان محسوب می‌شو� اما کافی نیست. در مقابل این زنان مردانی هستند که باید نقش اولین عشق، شوهر را بازی کنند، این مردان همیشه شوهر یا شوهر باشی هستند. در کتاب همیشه شوهر هم یکی از همین مردان نقش بازی میکند اما نقش اصلی نیست. داستان از به هم رسیدن یک همیشه شوهر و مردی که سالها پیش با همسرش رابطه داشته آغاز و حول همین ارتباط ادامه پیدا می‌کن�. قاعدتاً به پای آثار مشهور داستایوفسکی نمی‌رس� اما به هر حال بد نیست.ه
October 23, 2019
دید کلی نسبت به کتاب
برخلاف شبهای روشن که هنوز داستایوسکی یه نویسنده خام بود از نظر من [حتی با تموم تعریفایی که ازش میشه من شبهای روشن رو کتابی ضعیف میدونم :// ] این رمان کوتاه (به نسبت بقیه آثار داستایوسکی) خیلی منو جذبم کرد
طبق معمول شالوده اصلی کارهای داستایوسکی تو این کتاب هم به چشم میاد : شخصیت پردازی دقیق و موشکافانه ، سروکله مداوم شخصیت ها با اوهام ، ترس ها و قضاوت های خودشون ، غافلگیری و غیر قابل پیش بینی بودن داستان
همین ها برای نمره قبولی کتاب کافیه
...اما
همیشه شوهر ؟
ناتالیا از این زن هاییست که به نظر می اید برای بی وفا بودن زاییده شده اند . این گونه زن ها قبل از ازدواج به این راه نمی افتند . طبیعتشان به طور کلی تقاضا می کند که برای این کار ازدواج کنند. شوهرشان اولین عاشق ِ آنهاست ٬اما فقط بعد از ازدواج. هیچکس به این آسانی و به این مهارت ازدواج نمی کند و شوهر همیشه مسئولیت و جور اولین عاشق را به گردن میگیرد. بعد همه چیز٬ تا حد امکان با صداقت می گذرد.این زن ها همه چیز را کاملا حق خود تصور می کنند و طبیعتنا کاملا خودشان را پاک و بی آلایش می دانند.یک دسته شوهرانی هم که طرف مقابل آنها هستند یافت می شوند که تنها ماموریتشان این است که با این جور زن ها به سر ببرند. به عبارت دیگر وظیفه ی اساسی این طور مردها این است که ؛همیشه شوهر؛ باشند یا واضحتر بگویم ٬ در همه ی زندگیشان فقط شوهر باشند و نه چیز دیگر
این تعریفی بود که خود داستایوسکی تو کتاب از معنی همیشه شوهر ارائه داده . البته که جذابیت ماجرا اینجاست که تا حدود نیمی از کتاب دنبال ارتباط این اسم عجیب با خود داستان هستیم و تو نیمه دوم کتاب آروم اروم جدل پاوول پاولیوویچ و ولچانینف این مفهومو برامون واکاوی میکنه
همینجوری رو هوا
خیلی عجیبه این که کتاب بین دو اثر ابله و آزردگان نوشته شده برای خیلیا دلیلی شده که کتاب رو درجه دوم ، کم اهمیت و صرفا برای امرار معاش داستایوسکی در نظر بگیرن و به این مفهوم که کتاب یه مثلث عشقی بوده اکتفا کنن (که اونم فکر کنم مترجم اول کتاب گفته !! ) بدون اینکه شخصا چند دقیقه وقت بذارن برای تحلیل کتاب برای خودشون بعد از تموم شدنش
ایمان بیاورید به داستایوسکی
تو عمق شخصیت پردازی دقیق دو کاراکتر اصلی کتاب و به سطح اومدن ذات درونیشون در قالب دیالوگ ها که مدام با پیچیدگی‌ه� تسویه حسابها و کشمکش دو شخصیت اصلی داستان همراه بود . دو نوع اختلال برای من مشهود بود ؛ اولیش تو وجود ولچانینف بود که اختلال خود بیمار‌انگار� و تاثیرش روی توهماتش ، خوابهاش و رفتارش و در نهایت اگاهی خودش نسبت به این عارضه و احساس شرمندگیش میشد
و تو وجود پاوول پاولیوویچ اختلال دگر خوش خواهی که عنصر اصلی داستان بود و همون قضیه همیشه شوهر
در کل کتاب خوب و قابل تحسینی بود و اون یک ستاره هم به احترام بقیه آثار بی نقص داستایوسکی کم کردم
و ریویو رو با یه نقل قول جالب از پشت جلد کتاب به پایان میبرم
"The most monstrous monster is the monster with noble feelings"
پ ن : آقا ما رفتیم برا اعزام خدمت مقدس بعد گفتن اتوبوسا کربلان برید فردا بیاید و ما در بین این اعزام و فردا بیاید که بارون میبارید و رعد و برق میزد و اهنگ داریوش و سیگار لازم داشت و برقم رفته بودتفریح دیگه ای جز ریویو نوشتن نیافتیم
برخلاف شبهای روشن که هنوز داستایوسکی یه نویسنده خام بود از نظر من [حتی با تموم تعریفایی که ازش میشه من شبهای روشن رو کتابی ضعیف میدونم :// ] این رمان کوتاه (به نسبت بقیه آثار داستایوسکی) خیلی منو جذبم کرد
طبق معمول شالوده اصلی کارهای داستایوسکی تو این کتاب هم به چشم میاد : شخصیت پردازی دقیق و موشکافانه ، سروکله مداوم شخصیت ها با اوهام ، ترس ها و قضاوت های خودشون ، غافلگیری و غیر قابل پیش بینی بودن داستان
همین ها برای نمره قبولی کتاب کافیه
...اما
همیشه شوهر ؟
ناتالیا از این زن هاییست که به نظر می اید برای بی وفا بودن زاییده شده اند . این گونه زن ها قبل از ازدواج به این راه نمی افتند . طبیعتشان به طور کلی تقاضا می کند که برای این کار ازدواج کنند. شوهرشان اولین عاشق ِ آنهاست ٬اما فقط بعد از ازدواج. هیچکس به این آسانی و به این مهارت ازدواج نمی کند و شوهر همیشه مسئولیت و جور اولین عاشق را به گردن میگیرد. بعد همه چیز٬ تا حد امکان با صداقت می گذرد.این زن ها همه چیز را کاملا حق خود تصور می کنند و طبیعتنا کاملا خودشان را پاک و بی آلایش می دانند.یک دسته شوهرانی هم که طرف مقابل آنها هستند یافت می شوند که تنها ماموریتشان این است که با این جور زن ها به سر ببرند. به عبارت دیگر وظیفه ی اساسی این طور مردها این است که ؛همیشه شوهر؛ باشند یا واضحتر بگویم ٬ در همه ی زندگیشان فقط شوهر باشند و نه چیز دیگر
این تعریفی بود که خود داستایوسکی تو کتاب از معنی همیشه شوهر ارائه داده . البته که جذابیت ماجرا اینجاست که تا حدود نیمی از کتاب دنبال ارتباط این اسم عجیب با خود داستان هستیم و تو نیمه دوم کتاب آروم اروم جدل پاوول پاولیوویچ و ولچانینف این مفهومو برامون واکاوی میکنه
همینجوری رو هوا
خیلی عجیبه این که کتاب بین دو اثر ابله و آزردگان نوشته شده برای خیلیا دلیلی شده که کتاب رو درجه دوم ، کم اهمیت و صرفا برای امرار معاش داستایوسکی در نظر بگیرن و به این مفهوم که کتاب یه مثلث عشقی بوده اکتفا کنن (که اونم فکر کنم مترجم اول کتاب گفته !! ) بدون اینکه شخصا چند دقیقه وقت بذارن برای تحلیل کتاب برای خودشون بعد از تموم شدنش
ایمان بیاورید به داستایوسکی
تو عمق شخصیت پردازی دقیق دو کاراکتر اصلی کتاب و به سطح اومدن ذات درونیشون در قالب دیالوگ ها که مدام با پیچیدگی‌ه� تسویه حسابها و کشمکش دو شخصیت اصلی داستان همراه بود . دو نوع اختلال برای من مشهود بود ؛ اولیش تو وجود ولچانینف بود که اختلال خود بیمار‌انگار� و تاثیرش روی توهماتش ، خوابهاش و رفتارش و در نهایت اگاهی خودش نسبت به این عارضه و احساس شرمندگیش میشد
و تو وجود پاوول پاولیوویچ اختلال دگر خوش خواهی که عنصر اصلی داستان بود و همون قضیه همیشه شوهر
در کل کتاب خوب و قابل تحسینی بود و اون یک ستاره هم به احترام بقیه آثار بی نقص داستایوسکی کم کردم
و ریویو رو با یه نقل قول جالب از پشت جلد کتاب به پایان میبرم
"The most monstrous monster is the monster with noble feelings"
پ ن : آقا ما رفتیم برا اعزام خدمت مقدس بعد گفتن اتوبوسا کربلان برید فردا بیاید و ما در بین این اعزام و فردا بیاید که بارون میبارید و رعد و برق میزد و اهنگ داریوش و سیگار لازم داشت و برقم رفته بودتفریح دیگه ای جز ریویو نوشتن نیافتیم
February 15, 2025
معضلة هذه الرواية الأساسية إنها تحمل في طياتها فكرة جيدة، ولكن تشعر أن "فيودور" ترفع أن يكتبها بجدية وحرص كعادته، فملأها بتفاصيل لا طائل منها، وأحداث أقل من مستوى الفكرة، مما قد يُصيبك بالإرتباك والتشوش، ولكن على الرغم من ذلك، تخرج من الرواية بفكرة متماسكة!
تدور أحداث رواية "الزوج الأبدي" عن الثلاثية الشهيرة؛ الزوج والزوجة والعشيق، تلك الثلاثية التي كُتب عنها مئات الروايات والأفلام والمُسلسلات، فعندما يكتب عنها "دوستويفسكي"، فأنت تدخل بسقف مُرتفع، ولكن للآسف سرعان ما سينهدم عليك هذا السقف من نفس العلو الذي تخيلته.
بداية الأحداث كانت بعد وفاة أحد أضلاع المثلث وهي الزوجة، ليقرر الزوج البحث والذهاب إلى مدينة العشيق ويقابله، ويتحادثا، وهنا كانت الفكرة التي وجدتني أشفق على الزوج فيها، الزوج لا يستطيع أن يكره عشيق زوجته! لما لهما من تاريخ سوياً، هو يحاول أن يكرهه، ولكن لا يقدر على ذلك، يغار منه، ويُبجله، يتمنى لو كان مكان��، بدلاً من أن يكون زوجاً أبدي. أما العشيق، فدخوله إلى تلك الدوامة، وتلك اللعبة مع الزوج، كانت خطراً عليه، كادت أن تمس عقله، وتسحبه من الواقع، وكأن تبدل حاله لم يكفيه، هل كان إنعزاله عن المجتمع بسبب ندمه على ما اقترفه؟ ذلك من الأسئلة التي تركها دوستويفسكي لنبحث عن إجابتها.
الفصل الخاص بتقدم الزوج ليتزوج بشابة صغيرة كان في منتهى الطفولية، رغم وأنني أكرر، تستطيع أن تخرج منه بفكرة متماسكة عن طبيعة الزوج، ولكن طريقة التنفيذ كانت غاية في الغرابة، تكاد تشك في أن كاتب الرواية هو "دوستويفسكي"، إلى ما تلى ذلك من نهاية الأحداث، التي قد تجد فيها نهاية بشكلاً ما، ولكنها نهاية حزينة بالطبع، وللزوج على الأخص.
ختاماً..
ربما هذا العمل من أقل أعمال "دوستويفسكي"، ولكن رغم ذلك يستحق القراءة، ولو حاولت أن تدخل هذه التجربة دون سقف مرتفع، ستجد أن العمل أفضل بكثير.
May 25, 2022
رمانی کوتاه از داستایفسکی که بین ابله وشیاطین نوشته شد وگویا به خاطر درخواست وپیشنهاد دوستی که روزنامه ای را به تازگی انتشار داده بود و براساس نمایشنامه ای از تورگینف که در قبال چند صد روبل به تالیف درآمد.
ترکیبی از تراژدی وکمدی .
حکایت انسان هایی که هم قربانی می گیرند وهم قربانی میشوند.
تصویر مردی که سقوط وجفا دیدن ونقشی نداشتن درزندگی وزناشویی کارونقش اوست .
ترکیبی از تراژدی وکمدی .
حکایت انسان هایی که هم قربانی می گیرند وهم قربانی میشوند.
تصویر مردی که سقوط وجفا دیدن ونقشی نداشتن درزندگی وزناشویی کارونقش اوست .
September 18, 2024
Bueno, creo que no descubro nada si digo que estamos ante el padre, y a día de hoy, rey indiscutible de la novela psicológica. Si acaso añado, que te sorprende que obras escritas hace un siglo y medio sigan tan vivas y actuales. De nuevo como en sus dos grandes novelas C y C, y los Hnos. Kar. (bueno, realmente en toda su obra), ese juego mental entre dos personajes y la batalla psicológica de fondo.
Me trajo a este libro el amigo Henry Miller con el último libro que le leí. Lo marca como uno de los 2 o 3 libros de relectura obligatoria. Lleva razón claro, a ver quién se lo discute al bueno de mi tocayo.
Por otro lado me acordé del comentario que hacía J. Fante sobre Dostievski, en cuanto a que cuando lo lees, parece que es único escritor que conoce el mundo al completo, sabe de curas, de maridos y esposas y policías e intrigas, y como funciona la mente humana...y en definitiva todo lo que hay que saber para escribir una buena novela. Estoy también de acuerdo con el otro maestro, desde luego.
Me trajo a este libro el amigo Henry Miller con el último libro que le leí. Lo marca como uno de los 2 o 3 libros de relectura obligatoria. Lleva razón claro, a ver quién se lo discute al bueno de mi tocayo.
Por otro lado me acordé del comentario que hacía J. Fante sobre Dostievski, en cuanto a que cuando lo lees, parece que es único escritor que conoce el mundo al completo, sabe de curas, de maridos y esposas y policías e intrigas, y como funciona la mente humana...y en definitiva todo lo que hay que saber para escribir una buena novela. Estoy también de acuerdo con el otro maestro, desde luego.
November 9, 2017
من هو "الزوج الأبدي"؟ هو كما قيل في الرواية: "رجل لم يخلق ويتطور إلا ليتزوج ويصبح مكملاً لزوجته رغم كونه يتميز بطبعه الخاص، ووجوده يتلخص في دور واحد: أنه زوج." وهذا الرجل هو الطرف المطابق لتلك الزوجة المصنفة على أنها "من النساء اللواتي ولدن كي يكنّ خائنات لأزواجهن."
في المقابل هناك "العاشق الأبدي" وهو نقيض الزوج، لا يرتبط بامرأة واحدة ولم يخلق للاستقرار، ويمثل التهديد المستمر للزوج الأبدي.
دوستويفسكي في هذه الرواية يتطرق لعلاقة متفردة ومتوترة وغريبة للغاية بين هاتين الشخصيتين: الزوج والعاشق. وكعادته يدخلنا في العوالم النفسية للشخصيات هذه ببراعة وتمكّن. في حين تعتقد أن العاشق هو بطل الرواية، تكتشف في النهاية أن الزوج هو الشخصية المحورية، هو الذي أخرج العاشق بظهوره المفاجئ من الحالة التي كان يمرّ بها، ورغم أن شخصيته مثيرة للاشمئزاز في مواضع كثيرة إلا أنه نال تعاطفي بعكس العاشق، المعتدّ بنفسه وقدراته.
لدي ملاحظتين على ترجمة محمد ماشتي:
- استخدم مفردتي: البادية وبدوي للتعبير عن الريف وريفي، وهذا الاستخدام شاذ وغريب في سياق رواية روسية!
- اسمي فليتشانينوف وبافيل بافيلوفيتش لُخبِطا كثيراً، لدرجة تحتاج إلى تخمين الاسم الصحيح في بعض المواضع.
في المقابل هناك "العاشق الأبدي" وهو نقيض الزوج، لا يرتبط بامرأة واحدة ولم يخلق للاستقرار، ويمثل التهديد المستمر للزوج الأبدي.
دوستويفسكي في هذه الرواية يتطرق لعلاقة متفردة ومتوترة وغريبة للغاية بين هاتين الشخصيتين: الزوج والعاشق. وكعادته يدخلنا في العوالم النفسية للشخصيات هذه ببراعة وتمكّن. في حين تعتقد أن العاشق هو بطل الرواية، تكتشف في النهاية أن الزوج هو الشخصية المحورية، هو الذي أخرج العاشق بظهوره المفاجئ من الحالة التي كان يمرّ بها، ورغم أن شخصيته مثيرة للاشمئزاز في مواضع كثيرة إلا أنه نال تعاطفي بعكس العاشق، المعتدّ بنفسه وقدراته.
لدي ملاحظتين على ترجمة محمد ماشتي:
- استخدم مفردتي: البادية وبدوي للتعبير عن الريف وريفي، وهذا الاستخدام شاذ وغريب في سياق رواية روسية!
- اسمي فليتشانينوف وبافيل بافيلوفيتش لُخبِطا كثيراً، لدرجة تحتاج إلى تخمين الاسم الصحيح في بعض المواضع.
April 18, 2018
(review in English below)
Parece-me que, tendo começado por Crime e Castigo, será difícil ler outra obra de Dostoievski que me encha as medidas como essa.
Esta história acabou por me prender pela intensidade da narrativa que, por vezes, tomava contornos absolutamente teatrais.
Mas tudo acabou por me soar um tanto artificial, por ser tão exagerado.
E achei o fim muito anti-climácico...
Having started by reading Crime and Punishment as my first Dostoievski, it seems I'll have a hard time finding another work of his that rises up to that standard.
This story managed to get me involved in it, due to the intensity of the narrative which sometimes took quite a theatrical aspect.
However, it all ended up sounding rather artificial and overdone.
And the end was such an anticlimax...
Parece-me que, tendo começado por Crime e Castigo, será difícil ler outra obra de Dostoievski que me encha as medidas como essa.
Esta história acabou por me prender pela intensidade da narrativa que, por vezes, tomava contornos absolutamente teatrais.
Mas tudo acabou por me soar um tanto artificial, por ser tão exagerado.
E achei o fim muito anti-climácico...
Having started by reading Crime and Punishment as my first Dostoievski, it seems I'll have a hard time finding another work of his that rises up to that standard.
This story managed to get me involved in it, due to the intensity of the narrative which sometimes took quite a theatrical aspect.
However, it all ended up sounding rather artificial and overdone.
And the end was such an anticlimax...
January 3, 2018
Λάτρης του ντοστογιεφσκι, το ύφος του είναι πάντοτε το ίδιο και μοναδικό εξίσου και στο συγκεκριμένο βιβλίο που για μια ακόμα φορά το επίκεντρο του είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων. Ο μαγικός τρόπος γραφής του σου δημιουργεί την αίσθηση ότι οι σκηνές που εξελίσσονται συμβαίνουν σε κάποιο όνειρο του πρωταγωνιστή ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνουν στον ξύπνιο του.
September 9, 2017
من واقعا با ادبیات روسی مشکل دارم!!!
February 19, 2021
زمانی که داستایوفسکی داستان همیشه شوهر را در سال 1869 نوشت فروید فقط 14 سال داشت. داستانی که نوشتنش برای داستایوفسکی فقط 2 ماه زمان برد، اما آنقدر آن زمان بی پول و مستاصل بود که پول کافی برای فرستادنش به مسکو را نداشت و داستان نهایتا در سال 1870 به چاپ رسید. با این همه باز هم شم قوی روانکاوانه و موشکافانه داستایوفسکی در آن به خوبی بروز می کند.
همیشه شوهر، همانطور که در مقدمه کتاب آمده، داستان رابطه یک مرد با فاسقِ زنش است. موضوعی که برای خود من بسیار جالب توجه بود و از همان اول می توان انتظار داشت که با یک داستان غیرعادی طرف هستیم. مکالماتِ کاملا طعنه آمیز و دو پهلو آنقدر زیاد هستند که خواننده باید تلاش قابل توجهی به خرج دهد تا منظورها را بفهمد. به طوری که گاهی اوقات مبالغه آمیزترین تمجیدها به معنی بدترین توهین ها است و گاهی برخی توهینها در باطن، نوعی اعتراف به برتری و تمجید طرف مقابل است. با این همه، این مساله نه تنها لطمه ای به لذتِ خواندن کتاب نمی زند بلکه روند داستان آنقدر غیرعادی و نامعقول است که نمی توان از خواندن کتاب و دانستن فرجام این رابطه پرتنش، دست کشید. در سرتاسر کتاب نوعی گنگی و علامت های سوال وجود دارند که خواننده را تا پایان کتاب همراهی می کنند. در این باره باید گفت که هیچ نص صریحی راجع به شخصیت ها وجود ندارد بلکه شخصیت ها کاملا زنده اند و نویسنده تفسیر رفتار و کردار آنها را به خواننده وا میگذارد و بنا ندارد، مگر در موارد معدود، توضیحات اضافی درباره آنها بدهد. گویی لذتی سادیستیک در این کار می بیند.
آنچه که از داستان برمی آید، آن است که پاول پاولوویچ تا زمانی که همسرش زنده بوده چیزی از روابط پنهانی او نمی دانسته. با این وجود به سختی می توان باور کرد که او انسان احمقی بوده باشد. لحن مکارانه او در مکالمات، و البته اعتراف خود ولچانینف در زمانی که سابقا به خانه وی رفت و آمد داشت، به ما این مفهوم را می رساند که وی صاحب هوش و فراستی بوده، هر چند کمتر فرصت عرضه آن را داشته. بنا به این تفسیر، چه چیز باعث می شود تا پاول پاوولویچ این چنین کور می شود که از روابط پنهانی همسرش بویی نمی برد؟
از نقطه نظر فاسق داستان، یعنی ولچانینف که البته در اجتماع مرد شرافتمندی است و البته صاحب هوش و فراستی است، "ناتالیا واسیلیونا از آن دسته زنانی بود که گویی برای بی وفایی و خیانت زاده شده اند. ولچانینف نه تنها اعتقاد داشت که چنین تیپ زنانی وجود دارند بلکه برایش مسلم بود مردهایی هم هستند که مناسب این زنها باشند...به نظر او سرشت این مردها به گونه ای است که می شود آنها را همیشه شوهر نامید"
این البته پاسخ نادرستی نیست و توضیح مناسبی از آنچه که واقعا هست می دهد. در واقع این همان پاسخ عامه پسندی است که در برخورد با چنین مواردی از یک انسان دقیق و با تجربه انتظار می رود. اما چیزی راجع به چرایی اش به ما نمی گوید. پاسخی که البته در داستان نهفته است.
نکات و ظرافت های زیادی از منظر روانکاوانه در کتاب وجود دارد که توضیح و تفسیرش مزه آن را از بین می برد و متن را طولانی تر می کند. یک مقاله جالب توجه در این باره را در آدرس زیر می توانید پیدا کنید
جدای از تعاریف، اما شتابزدگی در کتاب آشکار بود که با توجه به شرایطی که کتاب نوشته شده چندان جای تعجب هم نداشت. تنها حسرت آن است که چرا داستایوفسکی وقت بیشتری برای نوشتن نداشته.
پ.ن. در جایی خواندم که داستایوفسکی قصد داشته این کتاب را به زبان اول شخص و از زبان پاول پاولوویچ بنویسد منتها شرایط وخیم احوالش و اوضاع نابسمان اقتصادی اش مجال این کار را به او نداده. حتی فکر کردن به این موضوع در دل آدم حسرت عمیقی بر جای میگذارد.
همیشه شوهر، همانطور که در مقدمه کتاب آمده، داستان رابطه یک مرد با فاسقِ زنش است. موضوعی که برای خود من بسیار جالب توجه بود و از همان اول می توان انتظار داشت که با یک داستان غیرعادی طرف هستیم. مکالماتِ کاملا طعنه آمیز و دو پهلو آنقدر زیاد هستند که خواننده باید تلاش قابل توجهی به خرج دهد تا منظورها را بفهمد. به طوری که گاهی اوقات مبالغه آمیزترین تمجیدها به معنی بدترین توهین ها است و گاهی برخی توهینها در باطن، نوعی اعتراف به برتری و تمجید طرف مقابل است. با این همه، این مساله نه تنها لطمه ای به لذتِ خواندن کتاب نمی زند بلکه روند داستان آنقدر غیرعادی و نامعقول است که نمی توان از خواندن کتاب و دانستن فرجام این رابطه پرتنش، دست کشید. در سرتاسر کتاب نوعی گنگی و علامت های سوال وجود دارند که خواننده را تا پایان کتاب همراهی می کنند. در این باره باید گفت که هیچ نص صریحی راجع به شخصیت ها وجود ندارد بلکه شخصیت ها کاملا زنده اند و نویسنده تفسیر رفتار و کردار آنها را به خواننده وا میگذارد و بنا ندارد، مگر در موارد معدود، توضیحات اضافی درباره آنها بدهد. گویی لذتی سادیستیک در این کار می بیند.
آنچه که از داستان برمی آید، آن است که پاول پاولوویچ تا زمانی که همسرش زنده بوده چیزی از روابط پنهانی او نمی دانسته. با این وجود به سختی می توان باور کرد که او انسان احمقی بوده باشد. لحن مکارانه او در مکالمات، و البته اعتراف خود ولچانینف در زمانی که سابقا به خانه وی رفت و آمد داشت، به ما این مفهوم را می رساند که وی صاحب هوش و فراستی بوده، هر چند کمتر فرصت عرضه آن را داشته. بنا به این تفسیر، چه چیز باعث می شود تا پاول پاوولویچ این چنین کور می شود که از روابط پنهانی همسرش بویی نمی برد؟
از نقطه نظر فاسق داستان، یعنی ولچانینف که البته در اجتماع مرد شرافتمندی است و البته صاحب هوش و فراستی است، "ناتالیا واسیلیونا از آن دسته زنانی بود که گویی برای بی وفایی و خیانت زاده شده اند. ولچانینف نه تنها اعتقاد داشت که چنین تیپ زنانی وجود دارند بلکه برایش مسلم بود مردهایی هم هستند که مناسب این زنها باشند...به نظر او سرشت این مردها به گونه ای است که می شود آنها را همیشه شوهر نامید"
این البته پاسخ نادرستی نیست و توضیح مناسبی از آنچه که واقعا هست می دهد. در واقع این همان پاسخ عامه پسندی است که در برخورد با چنین مواردی از یک انسان دقیق و با تجربه انتظار می رود. اما چیزی راجع به چرایی اش به ما نمی گوید. پاسخی که البته در داستان نهفته است.
نکات و ظرافت های زیادی از منظر روانکاوانه در کتاب وجود دارد که توضیح و تفسیرش مزه آن را از بین می برد و متن را طولانی تر می کند. یک مقاله جالب توجه در این باره را در آدرس زیر می توانید پیدا کنید
جدای از تعاریف، اما شتابزدگی در کتاب آشکار بود که با توجه به شرایطی که کتاب نوشته شده چندان جای تعجب هم نداشت. تنها حسرت آن است که چرا داستایوفسکی وقت بیشتری برای نوشتن نداشته.
پ.ن. در جایی خواندم که داستایوفسکی قصد داشته این کتاب را به زبان اول شخص و از زبان پاول پاولوویچ بنویسد منتها شرایط وخیم احوالش و اوضاع نابسمان اقتصادی اش مجال این کار را به او نداده. حتی فکر کردن به این موضوع در دل آدم حسرت عمیقی بر جای میگذارد.
July 5, 2022
آه يا دوستويفسكى لماذا احبطتنى لاول مرة :( .
معظم الكلاسيكيات العالمية الشهيرة كانت تدور حول الزوج و الزوجة و العشيق , هذة التيمة التى كانت بمثابة افيونة لكل العظماء تولستوى و فلوبير و باسترناك و جيمس جويس و هربرت لورانس و فيتزجرالد كلهم تناولوها فى اعمالهم حتى فى الادب الحديث تم تناولها من كونديرا و باولو كويلو و يوسا و إيلينا فيرانتي، كلهم تناولها و كلهم ترك بصمته ليحاول ان يجد الاسباب و الدوافع لها و لكن هنا امام رواية لدوستويفسكى الذى يتعمق داخل النفس البشرية ليترك بصمته فى عمل شخصياته الرئيسية هما الزوج و العشيق و صراعهم الداخلى امام بعض و الضغينة و الذنب الذى بداخل كل منهم للاخر .
خبرتى فى هذا النوع من الاعمال لا يذكر فهذة اول رواية اقرائها محورها الرئيسى الخيانة و لم تعجبنى الزاوية التى تناول دوستويفسكى من جهة العشيق و الزوج كما توقعت ، فى حالة الخيانة فاريد ان اقرا شعور المراة نفسها هذا ما يثير فضولى و لى معه ميعاد اذا اطال الله عمرى فى الرائعة المخلدة آنا كارنينا .
معظم الكلاسيكيات العالمية الشهيرة كانت تدور حول الزوج و الزوجة و العشيق , هذة التيمة التى كانت بمثابة افيونة لكل العظماء تولستوى و فلوبير و باسترناك و جيمس جويس و هربرت لورانس و فيتزجرالد كلهم تناولوها فى اعمالهم حتى فى الادب الحديث تم تناولها من كونديرا و باولو كويلو و يوسا و إيلينا فيرانتي، كلهم تناولها و كلهم ترك بصمته ليحاول ان يجد الاسباب و الدوافع لها و لكن هنا امام رواية لدوستويفسكى الذى يتعمق داخل النفس البشرية ليترك بصمته فى عمل شخصياته الرئيسية هما الزوج و العشيق و صراعهم الداخلى امام بعض و الضغينة و الذنب الذى بداخل كل منهم للاخر .
خبرتى فى هذا النوع من الاعمال لا يذكر فهذة اول رواية اقرائها محورها الرئيسى الخيانة و لم تعجبنى الزاوية التى تناول دوستويفسكى من جهة العشيق و الزوج كما توقعت ، فى حالة الخيانة فاريد ان اقرا شعور المراة نفسها هذا ما يثير فضولى و لى معه ميعاد اذا اطال الله عمرى فى الرائعة المخلدة آنا كارنينا .
"رفع اصبعيه فجأة بحركة غير منتظرة. فنصبهما على جبينه الأصلع كأنهما قرنان. و ضحك ضحكة صامتة طويلة. و ظل على هذه الحال ضاحكا بقرنين نصف دقيقة. و هو يسدد إلى فليتشانينوف نظرة صامدة فيها نوع من الوقاحة المظفرة. فتجمد فلتشانينوف كأنه أمام شبح. و لكن انشداهه هذا لم يدم إلا لحظة قصيرة. ثم طافت في شفتيه ابتسامة ساخرة هادئة تشبه أن تكون وقحة. و سأله دون مبالاة و هو يجر الكلام جرا:
ما معنى هذا؟
فأجاب بافل بافلوفتش بخشونة:
هذان قرنان؟
قرناك أنت؟
نعم قرناي أنا. حصلت عليهما عن جدارة.
قال بافل بافلوفتش ذلك. ثم ابتسم مرة أخرى ابتسامة خبيثة. و صمت الرجلان."
August 17, 2021
A restless sense of being adrift plagued me the last few days. Watching American Gods helped. This brilliant novel cauterized my wounds and afforded me some welcome elan.
The Eternal Husband is wicked psychology. One could compare it with Tolstoy's Kreutzer Sonata as case studies on marriage. Dostoevsky appears more concerned with guilt as a driving force in behavior, whereas Lev was perhaps waxing fanciful, but nonetheless he blames the dames. Dostoevsky isn't misogynistic, he aptly finds some people ill disposed to fidelity and others incapable of an effective response to such.
There's much to embrace in these 140 pages, even if one's not blessed with white nights. There's drunkenness and brain fevers. There's even a hanging.
The Eternal Husband is wicked psychology. One could compare it with Tolstoy's Kreutzer Sonata as case studies on marriage. Dostoevsky appears more concerned with guilt as a driving force in behavior, whereas Lev was perhaps waxing fanciful, but nonetheless he blames the dames. Dostoevsky isn't misogynistic, he aptly finds some people ill disposed to fidelity and others incapable of an effective response to such.
There's much to embrace in these 140 pages, even if one's not blessed with white nights. There's drunkenness and brain fevers. There's even a hanging.
June 15, 2020
Non è il miglior Dostoevskij (e come potrebbe esserlo con quel popò di capolavori che ci ha regalato?), ma in questo romanzo breve conferma (ce n'è ancora bisogno?) di essere insuperabile quando si tratta di scandagliare le profondità dell'animo umano.
Insomma, Dosto è sempre grande, anche quando non sembra così grande.
Insomma, Dosto è sempre grande, anche quando non sembra così grande.
September 13, 2020
”Um homem assim nasce e desenvolve-se unicamente para se casar e para, depois do casamento, se tornar imediatamente num apêndice da sua mulher, mesmo no caso de ter um caracter individual incontestável. A principal característica deste marido é um enfeite bem conhecido. Não pode deixar de ser cornudo, do mesmo modo que o sol não pode deixar de brilhar.�
A história foca-se no embate entre dois personagens: o marido e o amante da mulher. Esta já morreu, paz à sua alma, porque não era flor que se cheirasse. Deixou uma filha: do marido? Do amante? Essa é a dúvida que irá torturar ambos. Um vai tentar usar a criança como represália, o outro vai agarrá-la como estimulo para resgatar o seu passado pecaminoso.
Vemos a história sob a perspetiva do amante nunca sabendo o que vai na cabeça do marido. O viúvo não resiste aos estímulos etílicos em doses brutais, o que só agrava a sua triste figurinha, nem sequer tem um carácter estável; tão depressa nos parece estar ali para se vingar, como se apresenta como um cachorrinho a saltar para o colo do rival à cata de mimos. Tanto tive vontade de rir como de lhe dar um valente pontapé. Empatia com a criatura não tive nenhuma.
O que se vai passar entre os dois é um jogo psicológico que deixa o leitor à nora, não é possível gostar só de um e detestar o outro. Dostoyevsky era mestre nesta dualidade, há momentos em que as personagens se chegam a confundir. Cada um deles vai passar por sentimentos de culpa, de arrependimento, de rancor, e tentar regenerar-se por meio de um acerto de contas com o passado.
No final, ficamos com a impressão de ter percorrido um longo circulo e voltado ao ponto de partida.
A história foca-se no embate entre dois personagens: o marido e o amante da mulher. Esta já morreu, paz à sua alma, porque não era flor que se cheirasse. Deixou uma filha: do marido? Do amante? Essa é a dúvida que irá torturar ambos. Um vai tentar usar a criança como represália, o outro vai agarrá-la como estimulo para resgatar o seu passado pecaminoso.
Vemos a história sob a perspetiva do amante nunca sabendo o que vai na cabeça do marido. O viúvo não resiste aos estímulos etílicos em doses brutais, o que só agrava a sua triste figurinha, nem sequer tem um carácter estável; tão depressa nos parece estar ali para se vingar, como se apresenta como um cachorrinho a saltar para o colo do rival à cata de mimos. Tanto tive vontade de rir como de lhe dar um valente pontapé. Empatia com a criatura não tive nenhuma.
O que se vai passar entre os dois é um jogo psicológico que deixa o leitor à nora, não é possível gostar só de um e detestar o outro. Dostoyevsky era mestre nesta dualidade, há momentos em que as personagens se chegam a confundir. Cada um deles vai passar por sentimentos de culpa, de arrependimento, de rancor, e tentar regenerar-se por meio de um acerto de contas com o passado.
No final, ficamos com a impressão de ter percorrido um longo circulo e voltado ao ponto de partida.
March 9, 2021
A truly fascinating, cringe-worthy tale by Dostoyevski, the master of cringe. His prose is brilliant, his characterizations crazy awesome, but when he gets right down to dissecting an idea, he doesn't do it by half measures.
Are you a predatory type or a peaceful type of man? Scoundrel or cooperative? How about a family man or an eternal loner? Ah, but in this case, there is no such real thing as an eternal husband.
Seriously, there's so much going on in this short novel, I think I'll just bring up a certain idea.
Pavel and Alexei's relationship is a very complicated one, to say the least. Alexei is the type to run from entanglements and did just that, having left Pavel to raise his daughter and not quite owning up to the fact of what he did. All those feelings of guilt come around, 9 years later, and in trying to make things right, gets entangled in a horrible web of Pavel's making, who, it seems, wants revenge for cuckolding him for all those years, but becomes a twisted, twisted tangle of emotions and psychology.
Strangely enough, I was struck by a very thick certainty (although unproven within the text except by context and some rather deep driving forces) that Pavel might have had some really rough romantic feelings, not just brotherly love mixed with hate, for Alexei.
Even more oddly, for all the revulsion and counter-moves for whom he tends to see as an enemy, Alexei's feelings deepen for Pavel, too.
The whole thing is mightily unhealthy and the women are all treated like crap, but this is very much a class and social critique and no one comes off as particularly good people. Then again, this IS Dostoyevsky, the man who can show you every seedy underbelly, including your very own. :)
Are you a predatory type or a peaceful type of man? Scoundrel or cooperative? How about a family man or an eternal loner? Ah, but in this case, there is no such real thing as an eternal husband.
Seriously, there's so much going on in this short novel, I think I'll just bring up a certain idea.
Pavel and Alexei's relationship is a very complicated one, to say the least. Alexei is the type to run from entanglements and did just that, having left Pavel to raise his daughter and not quite owning up to the fact of what he did. All those feelings of guilt come around, 9 years later, and in trying to make things right, gets entangled in a horrible web of Pavel's making, who, it seems, wants revenge for cuckolding him for all those years, but becomes a twisted, twisted tangle of emotions and psychology.
Strangely enough, I was struck by a very thick certainty (although unproven within the text except by context and some rather deep driving forces) that Pavel might have had some really rough romantic feelings, not just brotherly love mixed with hate, for Alexei.
Even more oddly, for all the revulsion and counter-moves for whom he tends to see as an enemy, Alexei's feelings deepen for Pavel, too.
The whole thing is mightily unhealthy and the women are all treated like crap, but this is very much a class and social critique and no one comes off as particularly good people. Then again, this IS Dostoyevsky, the man who can show you every seedy underbelly, including your very own. :)
Displaying 1 - 30 of 1,223 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.