What do you think?
Rate this book
Helen
Among the legends of ancient Greece, there is perhaps no story more compelling than that of Helen. Her surpassing beauty was said to have launched the Greek fleet of a thousand ships to Troy. No woman was so adored and so hated. She was seen as both prize and scapegoat, the promise of bliss and the assurance of doom.
Originally written in 412BC.
Originally written in 412BC.
126 pages, Paperback
First published January 1, 413
44 people are currently reading
1,991 people want to read
About the author
Euripides
2,695books1,825followersEuripides (Greek: Ευιπίδης) (ca. 480 BC�406 BC) was a tragedian of classical Athens. Along with Aeschylus and Sophocles, he is one of the three ancient Greek tragedians for whom any plays have survived in full. Some ancient scholars attributed ninety-five plays to him, but the Suda says it was ninety-two at most. Of these, eighteen or nineteen have survived more or less complete (Rhesus is suspect). There are many fragments (some substantial) of most of his other plays. More of his plays have survived intact than those of Aeschylus and Sophocles together, partly because his popularity grew as theirs declined—he became, in the Hellenistic Age, a cornerstone of ancient literary education, along with Homer, Demosthenes, and Menander.
Euripides is identified with theatrical innovations that have profoundly influenced drama down to modern times, especially in the representation of traditional, mythical heroes as ordinary people in extraordinary circumstances. This new approach led him to pioneer developments that later writers adapted to comedy, some of which are characteristic of romance. He also became "the most tragic of poets", focusing on the inner lives and motives of his characters in a way previously unknown. He was "the creator of ... that cage which is the theatre of William Shakespeare's Othello, Jean Racine's Phèdre, of Henrik Ibsen and August Strindberg," in which "imprisoned men and women destroy each other by the intensity of their loves and hates". But he was also the literary ancestor of comic dramatists as diverse as Menander and George Bernard Shaw.
His contemporaries associated him with Socrates as a leader of a decadent intellectualism. Both were frequently lampooned by comic poets such as Aristophanes. Socrates was eventually put on trial and executed as a corrupting influence. Ancient biographies hold that Euripides chose a voluntary exile in old age, dying in Macedonia, but recent scholarship casts doubt on these sources.
Euripides is identified with theatrical innovations that have profoundly influenced drama down to modern times, especially in the representation of traditional, mythical heroes as ordinary people in extraordinary circumstances. This new approach led him to pioneer developments that later writers adapted to comedy, some of which are characteristic of romance. He also became "the most tragic of poets", focusing on the inner lives and motives of his characters in a way previously unknown. He was "the creator of ... that cage which is the theatre of William Shakespeare's Othello, Jean Racine's Phèdre, of Henrik Ibsen and August Strindberg," in which "imprisoned men and women destroy each other by the intensity of their loves and hates". But he was also the literary ancestor of comic dramatists as diverse as Menander and George Bernard Shaw.
His contemporaries associated him with Socrates as a leader of a decadent intellectualism. Both were frequently lampooned by comic poets such as Aristophanes. Socrates was eventually put on trial and executed as a corrupting influence. Ancient biographies hold that Euripides chose a voluntary exile in old age, dying in Macedonia, but recent scholarship casts doubt on these sources.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 240 reviews
January 5, 2022
Hippolytus, Helen, Alcestis, Ion, Euripides
Euripides (c. 480 � c. 406 BC) was a tragedian of classical Athens. Along with Aeschylus and Sophocles, he is one of the three ancient Greek tragedians for whom a significant number of plays have survived.
Hippolytus is an Ancient Greek tragedy by Euripides, based on the myth of Hippolytus, son of Theseus. The play was first produced for the City Dionysia of Athens in 428 BC and won first prize as part of a trilogy. Helen is a drama by Euripides about Helen, first produced in 412 BC for the Dionysia in a trilogy that also contained Euripides' lost Andromeda. The play has much in common with Iphigenia in Tauris, one of the playwright's later works.
Alcestis (Greek: Ἄλκηστι�, Alkēstis) is an Athenian tragedy by the ancient Greek playwright Euripides. It was first produced at the City Dionysia festival in 438 BC. Ion is an ancient Greek play by Euripides, thought to be written between 414 and 412 BC. It follows the orphan Ion in the discovery of his origins.
تاریخ نخستین خوانش: روز چهارم ماه مارس سال1982میلادی
عنوان: هلن و سه نمایشنام دیگر، نویسنده: اوریپید؛ مترجم: محمد سعیدی؛ مشخصات نشر تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، سال1359؛ در345ص؛ موضوع: نمایشنام های کلاسیک یونانی - سده پنجم پیش از میلاد
نمایشنام� های «هیپولیت»، «هلن»، «آلسست» و «ايون»، از درخشان‌تري� آثار «اوریپید»، شاعر بزرگ «یونان باستان» هستند؛
در نمایشنام� «هیپولیت»، «اوریپید» داستان عشق گناه آلود «فدر»، همسر «تزه»، را به نظم کشیده است؛
در نمایشنام «هلن»، «اوریپید» نشان می‌ده� آن «هلنی» که «یونانیان»، سال‌ه� بر سر او با «تروا» جنگیدند، در حقیقت «هلن» نبود، بلکه زنی دیگر بود که تنها نام «هلن» را بر او نهاده بودند؛ «اوی‌ریپیدس»� به خدایان همچون انسان‌های� می‌نگرد� که برای رسیدن به اهداف خویش: به «دروغ»، و «فریبکاری» دست می‌یازند� اما در پایان؛ همه ی خدعه� ها، و نیرنگ‌هایشان� برملا می‌گردد� وی ایزدان را، موجوداتی پست، و قابل نفرین، می‌نمایاند� «هیپولوتوس» می‌گوی�: «ا� کاش نفرین آدمیان گریبانگر خدایان می‌ش�!»؛ خدایان علی‌رغ� توانایی اساطیری خویش، برای رسیدن به هدف، به هر وسیله� ای توسل می‌جویند� بدین ترتیب، «اوی‌ریپیدس� ایشان را، از قله ی خودکامگی افسانه� ای، تا به پایه ی موجودی فریبکار، به زیر میکشد� حتی گناه آدمیان را؛ نتیجه ی نیرنگ ایزدان می‌داند� و این اعترافی است، که از زبان «آرتمیس» باز گفته می‌شو�: «هرگاه خدایان مقرر کنند، آدمیان ناگریز، دست به گناه می‌زنن�...!»؛ «اوی‌ریپیدس»� به فرد اراده بخشید، و قدرت خدایان را، که تعیین� کننده ی سرنوشت انسان بود، تضعیف نموده، تقدیر آدمی را، به خود او وامی‌نهد� و این باور را، طرح میکند� که دست هیچ ذی‌شعوری� در سرنوشت انسان، دخیل نیست؛ وی نقش تقدیر را، از زندگانی نفی کرده، عامل تصادف و اتفاق را، سازنده ی تقدیر بشر می‌داند� همان‌گون� که بردگی را، نه حکم طبیعی فرد، بلکه نتیجه ی تصادف می‌داند� همچنان که «آخیلوس» می‌گوی�: «آه! زئوس، من چه می‌گویم� می‌گوی� که چشم تو بیدار است؛ یا از حماقت انسانهایی که باور میکنند� خدایانی هم وجود دارند، حال آنکه تمامی جهان، از تصادف و اتفاق، انباشته است»؛
بدین ترتیب «اوی‌ریپیدس� بر قدرت اساطیری خدایان، خط بطلان میکشد� و از زیان «تسئوس»، خرافات و غیبگویی را، به باد تمسخر گرفته، تکیه بر آن را، عملی دور از عقل می‌انگارد� و برای تمامی رخدادها در پی دلایل عقلانی است؛ و به عاملی به نام معجزه ی خدایان، اعتقادی ندارد؛ «اوی‌ریپیدس� نویسنده� ای آزاد اندیش بوده، و باور دارد اگرچه می‌توا� زبان و قلم را به بند کشید، لیکن اندیشه را نمی‌توا� در حصارها، و باورها محصور کرد؛ «هیپولوتوس» می‌گوی�: «زبانم سوگند خورده، اما ذهنم آزاد است»؛
در نمایشنام السست: «آلسست» به جای «آدمتوس» میمیرد؛ «آپولو» که یکسال با کار جانفرسای گله داری، در خدمت «آدمتوس»، پادشاه «تسالی»، بوده است، به پاس حقشناسی از رفتار سخاوتمندانه ی میزبان خود، امتیاز ویژه ای، که عبارتست از اینكه، ساعت مرگ آدمتوس، به تعویق افتد برای او قائل میشود؛ مشروط بر اینکه، آدمتوس کسی را بیابد، که حاضر شود، به جای وی بمیرد، پدر و مادر و دوستانش، خودداری میکنند؛ تنها همسرش میپذیرد؛ همسرش، پیش از مرگ، تنها یک چیز میخواهد؛ آدمتوس هنوز به خاک سپرده نشده است، این آدمتوس که در سراسر یونان، به خاطر مهمان نوازی شهرت دارد؛ خبر مرگ همسرش را، از دوست خود، «هراکلس» پنهان میدارد، تا مبادا که وی از ماندن در خانه ای سوگوار، سر باز زند؛ مهمان به داخل خانه همراهی میشود، «آدمتوس» از پی تشییع جنازه میرود؛ «هراکلس» باده مینوشد، و شوخ و شنگ آواز سر میدهد؛ خادم پیر «آدمتوس»، رنجيده خاطر، از باده گساری، حقیقت تلخ را، بر مهمان فاش میسازد؛ «هراکلس» پاک طینت، شرمسار از رفتار نادرست خود، بر آن میشود، تا «آلسست» را به «آدمتوس» بازگرداند؛ میزبان خسته از مراسم تدفین، بازگشته است، که «هراکلس» همراه با زنی مستور و خموش، سر میرسد؛ «هراکلس» به «آدمتوس» میگوید كه آن زن را، در مسابقه ای ورزشی، به عنوان جایزه گرفته است، و حال برای تسلی، به دست او میسپاردش؛ بیوه مرد، نسبت به پذیرش یک زن جوان، در خانه ی خود، بی میلی نشان میدهد، اما «هراکلس» با سماجت، رسم مهمان نوازی را گوشزد میکند؛ «آدمتوس» مهمان نواز، تسلیم میشود؛ «آدمتوس» در وجود بیگانه ی خموش، «آلسست» مرده را به یاد میآورد؛ «آلسست» تا مدت سه روز، اجازه ندارد سخن بگوید، نخست میبایست، مراسم تطهیر را به جای آورد، و هیچ تفسیر و تعبیری وجود نخواهد داشت؛ نمایشنام «آلسست»، به خاطر آمیختگی سبکها، به نحوی شگفت، نمایشنام ای امروزین است؛ گاهی چنان امروزی مینماید، که شخص وسوسه میشود، آن را ضدتراژدی بنامد؛ به همین خاطر است، که با در نظر گرفتن ابزار، و امکانات تئاتر «یونان» در آن زمان، میتوان به یک نکته پی برد، که «اوریپید» چه بدعتگزاری بوده است؛
نمایشنام «آلسست»، ترکیبی همانند نمایش «ساتیر» دارد، مرکب از شش «اگون» است؛
اول «مشاجره میان یک خدا و حریفش - آپولوو مرگ � در مقدمه نمايشنامه»؛
دوم «رنجمایه یا رنج � بدرود آلسست، با بستر عروسیش، با فرزندانش و آدمتوس و وحشت او زمانی که میفهمد هادس او را میخواند»؛
سوم «یک پیک که مرگ را آگهی میدهد � خادم پیر، او که اخبار اندوهناک را به هراکلس میرساند»؛
چهارم «مرثیه خوانی � سوگواری آدمتوس هنگام بازگشتن از مراسم تدفین»؛
پنجم «بازشناسی یا واژگونی بخت � بازشناسی آلسست در وجود زن بیگانه»؛
و ششم «تجلی نهایی- بازگشت همسر تجدید حیات یافته به خانه»؛
تاریخ بهنگام رسانی 25/11/1399هجری خورشیدی؛ 14/10/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Euripides (c. 480 � c. 406 BC) was a tragedian of classical Athens. Along with Aeschylus and Sophocles, he is one of the three ancient Greek tragedians for whom a significant number of plays have survived.
Hippolytus is an Ancient Greek tragedy by Euripides, based on the myth of Hippolytus, son of Theseus. The play was first produced for the City Dionysia of Athens in 428 BC and won first prize as part of a trilogy. Helen is a drama by Euripides about Helen, first produced in 412 BC for the Dionysia in a trilogy that also contained Euripides' lost Andromeda. The play has much in common with Iphigenia in Tauris, one of the playwright's later works.
Alcestis (Greek: Ἄλκηστι�, Alkēstis) is an Athenian tragedy by the ancient Greek playwright Euripides. It was first produced at the City Dionysia festival in 438 BC. Ion is an ancient Greek play by Euripides, thought to be written between 414 and 412 BC. It follows the orphan Ion in the discovery of his origins.
تاریخ نخستین خوانش: روز چهارم ماه مارس سال1982میلادی
عنوان: هلن و سه نمایشنام دیگر، نویسنده: اوریپید؛ مترجم: محمد سعیدی؛ مشخصات نشر تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، سال1359؛ در345ص؛ موضوع: نمایشنام های کلاسیک یونانی - سده پنجم پیش از میلاد
نمایشنام� های «هیپولیت»، «هلن»، «آلسست» و «ايون»، از درخشان‌تري� آثار «اوریپید»، شاعر بزرگ «یونان باستان» هستند؛
در نمایشنام� «هیپولیت»، «اوریپید» داستان عشق گناه آلود «فدر»، همسر «تزه»، را به نظم کشیده است؛
در نمایشنام «هلن»، «اوریپید» نشان می‌ده� آن «هلنی» که «یونانیان»، سال‌ه� بر سر او با «تروا» جنگیدند، در حقیقت «هلن» نبود، بلکه زنی دیگر بود که تنها نام «هلن» را بر او نهاده بودند؛ «اوی‌ریپیدس»� به خدایان همچون انسان‌های� می‌نگرد� که برای رسیدن به اهداف خویش: به «دروغ»، و «فریبکاری» دست می‌یازند� اما در پایان؛ همه ی خدعه� ها، و نیرنگ‌هایشان� برملا می‌گردد� وی ایزدان را، موجوداتی پست، و قابل نفرین، می‌نمایاند� «هیپولوتوس» می‌گوی�: «ا� کاش نفرین آدمیان گریبانگر خدایان می‌ش�!»؛ خدایان علی‌رغ� توانایی اساطیری خویش، برای رسیدن به هدف، به هر وسیله� ای توسل می‌جویند� بدین ترتیب، «اوی‌ریپیدس� ایشان را، از قله ی خودکامگی افسانه� ای، تا به پایه ی موجودی فریبکار، به زیر میکشد� حتی گناه آدمیان را؛ نتیجه ی نیرنگ ایزدان می‌داند� و این اعترافی است، که از زبان «آرتمیس» باز گفته می‌شو�: «هرگاه خدایان مقرر کنند، آدمیان ناگریز، دست به گناه می‌زنن�...!»؛ «اوی‌ریپیدس»� به فرد اراده بخشید، و قدرت خدایان را، که تعیین� کننده ی سرنوشت انسان بود، تضعیف نموده، تقدیر آدمی را، به خود او وامی‌نهد� و این باور را، طرح میکند� که دست هیچ ذی‌شعوری� در سرنوشت انسان، دخیل نیست؛ وی نقش تقدیر را، از زندگانی نفی کرده، عامل تصادف و اتفاق را، سازنده ی تقدیر بشر می‌داند� همان‌گون� که بردگی را، نه حکم طبیعی فرد، بلکه نتیجه ی تصادف می‌داند� همچنان که «آخیلوس» می‌گوی�: «آه! زئوس، من چه می‌گویم� می‌گوی� که چشم تو بیدار است؛ یا از حماقت انسانهایی که باور میکنند� خدایانی هم وجود دارند، حال آنکه تمامی جهان، از تصادف و اتفاق، انباشته است»؛
بدین ترتیب «اوی‌ریپیدس� بر قدرت اساطیری خدایان، خط بطلان میکشد� و از زیان «تسئوس»، خرافات و غیبگویی را، به باد تمسخر گرفته، تکیه بر آن را، عملی دور از عقل می‌انگارد� و برای تمامی رخدادها در پی دلایل عقلانی است؛ و به عاملی به نام معجزه ی خدایان، اعتقادی ندارد؛ «اوی‌ریپیدس� نویسنده� ای آزاد اندیش بوده، و باور دارد اگرچه می‌توا� زبان و قلم را به بند کشید، لیکن اندیشه را نمی‌توا� در حصارها، و باورها محصور کرد؛ «هیپولوتوس» می‌گوی�: «زبانم سوگند خورده، اما ذهنم آزاد است»؛
در نمایشنام السست: «آلسست» به جای «آدمتوس» میمیرد؛ «آپولو» که یکسال با کار جانفرسای گله داری، در خدمت «آدمتوس»، پادشاه «تسالی»، بوده است، به پاس حقشناسی از رفتار سخاوتمندانه ی میزبان خود، امتیاز ویژه ای، که عبارتست از اینكه، ساعت مرگ آدمتوس، به تعویق افتد برای او قائل میشود؛ مشروط بر اینکه، آدمتوس کسی را بیابد، که حاضر شود، به جای وی بمیرد، پدر و مادر و دوستانش، خودداری میکنند؛ تنها همسرش میپذیرد؛ همسرش، پیش از مرگ، تنها یک چیز میخواهد؛ آدمتوس هنوز به خاک سپرده نشده است، این آدمتوس که در سراسر یونان، به خاطر مهمان نوازی شهرت دارد؛ خبر مرگ همسرش را، از دوست خود، «هراکلس» پنهان میدارد، تا مبادا که وی از ماندن در خانه ای سوگوار، سر باز زند؛ مهمان به داخل خانه همراهی میشود، «آدمتوس» از پی تشییع جنازه میرود؛ «هراکلس» باده مینوشد، و شوخ و شنگ آواز سر میدهد؛ خادم پیر «آدمتوس»، رنجيده خاطر، از باده گساری، حقیقت تلخ را، بر مهمان فاش میسازد؛ «هراکلس» پاک طینت، شرمسار از رفتار نادرست خود، بر آن میشود، تا «آلسست» را به «آدمتوس» بازگرداند؛ میزبان خسته از مراسم تدفین، بازگشته است، که «هراکلس» همراه با زنی مستور و خموش، سر میرسد؛ «هراکلس» به «آدمتوس» میگوید كه آن زن را، در مسابقه ای ورزشی، به عنوان جایزه گرفته است، و حال برای تسلی، به دست او میسپاردش؛ بیوه مرد، نسبت به پذیرش یک زن جوان، در خانه ی خود، بی میلی نشان میدهد، اما «هراکلس» با سماجت، رسم مهمان نوازی را گوشزد میکند؛ «آدمتوس» مهمان نواز، تسلیم میشود؛ «آدمتوس» در وجود بیگانه ی خموش، «آلسست» مرده را به یاد میآورد؛ «آلسست» تا مدت سه روز، اجازه ندارد سخن بگوید، نخست میبایست، مراسم تطهیر را به جای آورد، و هیچ تفسیر و تعبیری وجود نخواهد داشت؛ نمایشنام «آلسست»، به خاطر آمیختگی سبکها، به نحوی شگفت، نمایشنام ای امروزین است؛ گاهی چنان امروزی مینماید، که شخص وسوسه میشود، آن را ضدتراژدی بنامد؛ به همین خاطر است، که با در نظر گرفتن ابزار، و امکانات تئاتر «یونان» در آن زمان، میتوان به یک نکته پی برد، که «اوریپید» چه بدعتگزاری بوده است؛
نمایشنام «آلسست»، ترکیبی همانند نمایش «ساتیر» دارد، مرکب از شش «اگون» است؛
اول «مشاجره میان یک خدا و حریفش - آپولوو مرگ � در مقدمه نمايشنامه»؛
دوم «رنجمایه یا رنج � بدرود آلسست، با بستر عروسیش، با فرزندانش و آدمتوس و وحشت او زمانی که میفهمد هادس او را میخواند»؛
سوم «یک پیک که مرگ را آگهی میدهد � خادم پیر، او که اخبار اندوهناک را به هراکلس میرساند»؛
چهارم «مرثیه خوانی � سوگواری آدمتوس هنگام بازگشتن از مراسم تدفین»؛
پنجم «بازشناسی یا واژگونی بخت � بازشناسی آلسست در وجود زن بیگانه»؛
و ششم «تجلی نهایی- بازگشت همسر تجدید حیات یافته به خانه»؛
تاریخ بهنگام رسانی 25/11/1399هجری خورشیدی؛ 14/10/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
April 13, 2024
داستان نمایش هلن نوشته� اوریپید سال‌ه� پس از جنگ تروی و نابودی شهر اتفاق می‌افت�. اول نمایش می‌فهمی� که هلن در واقع هیچوقت به تروی نرفته و با پاریس ازدواج نکرده. چطور ممکنه؟ چون هِرا نقشه می‌کش� که برنامه� آفرودیت رو خراب کنه و موجودی شبیه به هلن درست می‌کن� و با پاریس راهی تروی می‌کن�. هلن واقعی اما تمام این سال‌ه� به پادشاهی در مصر سپرده شده و اونجا با غم زیاد روزگار سر می‌کن�
بهترین قسمت داستان به نظر من همین بود و بقیه� اتفاقات تا حد زیادی الابختکی و آبکی هستند. اما قسمت جالب توجه شباهت و تفاوت این اثر با ایلیاد بود. با اینکه نویسنده� این اثر متفاوته (البته اگر هومر رو� نویسنده� ایلیاد در نظر بگیریم)، می‌تونی� شباهت‌ها� زیادی بین مدل صحبت کردن کاراکترها و نگاهشون به دنیا رو ببینیم. برای مثال اینکه خودشون رو زندانی بخت و هوس‌ها� خدایان می‌دونن�. از طرف دیگه، دید اوریپید به خدایان خیلی منفی‌تر� و حتی وقتی کاراکترهاش به خدایی دعا میکنند� انگار رگه‌ا� از نفرت یا بی‌علاقگ� رو میشه توش حس کرد
در کل این نمایشنام تلاشی برای نجات تصویر هلن و پاک‌کرد� شهرت بدشه. اینجا هلن بی‌گناه� وفادار و باهوشه و اون زن خیانتکاری که سرش تروی به خاک و خون کشیده شده نیست
کتاب رو می‌تونی� از اینجا دانلود کنید
۱۴۰۳/۱/۲۵
بهترین قسمت داستان به نظر من همین بود و بقیه� اتفاقات تا حد زیادی الابختکی و آبکی هستند. اما قسمت جالب توجه شباهت و تفاوت این اثر با ایلیاد بود. با اینکه نویسنده� این اثر متفاوته (البته اگر هومر رو� نویسنده� ایلیاد در نظر بگیریم)، می‌تونی� شباهت‌ها� زیادی بین مدل صحبت کردن کاراکترها و نگاهشون به دنیا رو ببینیم. برای مثال اینکه خودشون رو زندانی بخت و هوس‌ها� خدایان می‌دونن�. از طرف دیگه، دید اوریپید به خدایان خیلی منفی‌تر� و حتی وقتی کاراکترهاش به خدایی دعا میکنند� انگار رگه‌ا� از نفرت یا بی‌علاقگ� رو میشه توش حس کرد
در کل این نمایشنام تلاشی برای نجات تصویر هلن و پاک‌کرد� شهرت بدشه. اینجا هلن بی‌گناه� وفادار و باهوشه و اون زن خیانتکاری که سرش تروی به خاک و خون کشیده شده نیست
کتاب رو می‌تونی� از اینجا دانلود کنید
۱۴۰۳/۱/۲۵
August 6, 2023
دوستان� گرانقدر، این نمایشنام، یکی از آثارِ به جا مانده از «اوریپید» نمایشنام نویس و شاعرِ مشهورِ یونانِ باستان است... در زیر چکیده ای از این نمایشنام را بدونِ لو دادنِ پایانِ آن، برایتان مینویسم
-----------------------------------
شخصیت� اصلی نمایشنام، یعنی «هلن» دخترِ زئوس و زنی اسپارتی به نامِ «لدا» است.. سرچشمهٔ همهٔ بدبختی هایِ هلن و نکوهش هایِ ناروا، بر علیهِ او از زمانی آغاز میشود که سه تن از خدایانِ جاودانی یعنی «هرا» و «آفرودیت» و «آتنا»، دخترانِ زئوس، به فکرِ ستایش زیباییِ خود افتادند و دربارهٔ آنها داوری شد. همان داوری که در جهان، مشهور است
زئو� برای حفظِ هلن از شرِ نقشه ها و دست درازی هایِ آفرودیت و هرا و «پاریس»، تصمیم میگیرد تا هلن را به کاخِ «پروته» پادشاهِ مصر فرستاده تا هلن در آنجا پنهان شود... ولی آسایشِ هلن تا زمانی پایدار بود که پروته زنده بود.. زمانی که پروته چشم از جهان بست، پسرِ او، یعنی «تئوکلیمن»، تصمیم میگیرد تا به زور هلن را مجبور به ازدواج کند
شهر� تروا، به خاک و خون کشیده شده و آتش از برج و باروهایِ آن، زبانه کشیده است و رسواییِ این فجایع و گناهِ خون هایِ بی شماری که ریخته شده، همگی به گردنِ هلن افتاده است. لدا مرده است و از وحشتِ رسواییِ دخترش هلن، خود را به ریسمانی، آویخته است. «مِنلاس» پادشاهِ اسپارت و شوهرِ هلن نیز ناپدید شده و میگویند که سفرِ طولانی او با مرگش در دریا به پایان رسیده است.. برادرانِ هلن، که روزگاری باعثِ غرور و سربلندی سرزمینشان بودند، سرافکنده شده و دیگر خبری از آنها نیست و در یونان و اطرافِ آن، هلن تبدیل به منفورترین موجود شده است
ا� سویِ دیگر، یک هلنِ دیگر نیز در یونان و همراهِ شوهرش منلاس بوده که منلاس به دلیل خیانتهایِ هلن، پس از نبردِ تروا او را با کشتی همراه با افرادش از کشور خارج کرده و پس از غرق شدنِ کشتی او را در غاری همراه با سربازانش زندانی کرده است
خلاص� مِنلاس که همه تصور میکنند که در دریا غرق شده، با بدبختی خود را به مصر و قصرِ پروته میرساند.. وقتی منلاس بطورِ اتفاقی هلن را میبیند، باورش نمیشود که دو هلن ��مزمان با هم وجود داشته باشند!! اگر این هلن اصلی است، پس آن هلن که او را با خود از تروا آورده و در غار پنهان کرده کیست!؟؟.. هلن به منلاس توضیح میدهد که آن هلنی که تو با خود آورده ای، خدایان از هوا ساخته اند و شبحی دروغین است، آن هلن دروغین را هِرا ساخته است، تا پاریس نتواند بر من دست یابد.. ولی منلاس حرفهایِ هلن را باور نمیکند تا آنکه قاصدی از میانِ سربازانِ غار، برایش خبر آورده که همسرت هلن دود شد و به آسمان رفت و از غار ناپدید شد.. بنابراین منلاس دیگر به راست بودنِ حرفهایِ هلن شک نمیکند و هلن را در آغوش میکشد
حا� منلاس قصدِ نجات هلن را دارد، ولی با مانعِ بزرگی به نامِ تئوکلیمن روبروست.. آنها از خواهرِ او یعنی «تئونومه» که پیشگویی بزرگ است، درخواستِ کمک میکنند، ولی باید دید او قبول میکند یا خیر! هلن و منلاس چه نقشه ای برایِ گریز از آن سرزمین خواهند کشید!! بهتر است خودتان این نمایشنام را خوانده و از سرانجامِ آن آگاه شوید
-----------------------------------
جملات� انتخاب شده از این کتاب
++++++++++++++++
ا� پیامبران و غیبگویان، جز سفاهت و جز فریب و دروغ چیزِ دیگر، نباید انتظار داشت. هرگز، از صوری که از قربانی کردنِ حیوانات برمیخیزد، یا از فریادِ پرندگان، حقیقتی را نمیتوان خواند و تا به حال نیز، کسی نتوانسته است از رویِ آن، حقیقتی را دریابد. زیرا، چگونه ممکن است که پرندگان، خیری به آدمیان برسانند؟ تصورِ این نکته به غایت خطا و از سفاهتِ محض است. «کالکاس»، به چشم میدید که کسان و یارانش، به خاطرِ دیدن شبحی، در میدانِ جنگ جان میسپارند و با این حال، نه کلمه ای بر زبان راند و نه علامتی به آنها داد، که آنان را برهاند. «هلنوس»، اهلِ تروا نیز چنین کرد و هر چند به چشمِ خود میدید که شهر و دیارِ او به خاطرِ هیچ، دستخوشِ ویرانی شده است، باز کلمه ای بر زبان نیاورد... شاید بگویی، که خدایان، آنان را امر به سکوت کرده بودند. در آن صورت، پس فایدهٔ استشاره، از پیامبران و غیب گویان چیست؟
-----------------------------------
امیدوار� این ریویو در جهتِ آشنایی با این کتاب، مفید بوده باشه
«پیرو� باشید و ایرانی»
-----------------------------------
شخصیت� اصلی نمایشنام، یعنی «هلن» دخترِ زئوس و زنی اسپارتی به نامِ «لدا» است.. سرچشمهٔ همهٔ بدبختی هایِ هلن و نکوهش هایِ ناروا، بر علیهِ او از زمانی آغاز میشود که سه تن از خدایانِ جاودانی یعنی «هرا» و «آفرودیت» و «آتنا»، دخترانِ زئوس، به فکرِ ستایش زیباییِ خود افتادند و دربارهٔ آنها داوری شد. همان داوری که در جهان، مشهور است
زئو� برای حفظِ هلن از شرِ نقشه ها و دست درازی هایِ آفرودیت و هرا و «پاریس»، تصمیم میگیرد تا هلن را به کاخِ «پروته» پادشاهِ مصر فرستاده تا هلن در آنجا پنهان شود... ولی آسایشِ هلن تا زمانی پایدار بود که پروته زنده بود.. زمانی که پروته چشم از جهان بست، پسرِ او، یعنی «تئوکلیمن»، تصمیم میگیرد تا به زور هلن را مجبور به ازدواج کند
شهر� تروا، به خاک و خون کشیده شده و آتش از برج و باروهایِ آن، زبانه کشیده است و رسواییِ این فجایع و گناهِ خون هایِ بی شماری که ریخته شده، همگی به گردنِ هلن افتاده است. لدا مرده است و از وحشتِ رسواییِ دخترش هلن، خود را به ریسمانی، آویخته است. «مِنلاس» پادشاهِ اسپارت و شوهرِ هلن نیز ناپدید شده و میگویند که سفرِ طولانی او با مرگش در دریا به پایان رسیده است.. برادرانِ هلن، که روزگاری باعثِ غرور و سربلندی سرزمینشان بودند، سرافکنده شده و دیگر خبری از آنها نیست و در یونان و اطرافِ آن، هلن تبدیل به منفورترین موجود شده است
ا� سویِ دیگر، یک هلنِ دیگر نیز در یونان و همراهِ شوهرش منلاس بوده که منلاس به دلیل خیانتهایِ هلن، پس از نبردِ تروا او را با کشتی همراه با افرادش از کشور خارج کرده و پس از غرق شدنِ کشتی او را در غاری همراه با سربازانش زندانی کرده است
خلاص� مِنلاس که همه تصور میکنند که در دریا غرق شده، با بدبختی خود را به مصر و قصرِ پروته میرساند.. وقتی منلاس بطورِ اتفاقی هلن را میبیند، باورش نمیشود که دو هلن ��مزمان با هم وجود داشته باشند!! اگر این هلن اصلی است، پس آن هلن که او را با خود از تروا آورده و در غار پنهان کرده کیست!؟؟.. هلن به منلاس توضیح میدهد که آن هلنی که تو با خود آورده ای، خدایان از هوا ساخته اند و شبحی دروغین است، آن هلن دروغین را هِرا ساخته است، تا پاریس نتواند بر من دست یابد.. ولی منلاس حرفهایِ هلن را باور نمیکند تا آنکه قاصدی از میانِ سربازانِ غار، برایش خبر آورده که همسرت هلن دود شد و به آسمان رفت و از غار ناپدید شد.. بنابراین منلاس دیگر به راست بودنِ حرفهایِ هلن شک نمیکند و هلن را در آغوش میکشد
حا� منلاس قصدِ نجات هلن را دارد، ولی با مانعِ بزرگی به نامِ تئوکلیمن روبروست.. آنها از خواهرِ او یعنی «تئونومه» که پیشگویی بزرگ است، درخواستِ کمک میکنند، ولی باید دید او قبول میکند یا خیر! هلن و منلاس چه نقشه ای برایِ گریز از آن سرزمین خواهند کشید!! بهتر است خودتان این نمایشنام را خوانده و از سرانجامِ آن آگاه شوید
-----------------------------------
جملات� انتخاب شده از این کتاب
++++++++++++++++
ا� پیامبران و غیبگویان، جز سفاهت و جز فریب و دروغ چیزِ دیگر، نباید انتظار داشت. هرگز، از صوری که از قربانی کردنِ حیوانات برمیخیزد، یا از فریادِ پرندگان، حقیقتی را نمیتوان خواند و تا به حال نیز، کسی نتوانسته است از رویِ آن، حقیقتی را دریابد. زیرا، چگونه ممکن است که پرندگان، خیری به آدمیان برسانند؟ تصورِ این نکته به غایت خطا و از سفاهتِ محض است. «کالکاس»، به چشم میدید که کسان و یارانش، به خاطرِ دیدن شبحی، در میدانِ جنگ جان میسپارند و با این حال، نه کلمه ای بر زبان راند و نه علامتی به آنها داد، که آنان را برهاند. «هلنوس»، اهلِ تروا نیز چنین کرد و هر چند به چشمِ خود میدید که شهر و دیارِ او به خاطرِ هیچ، دستخوشِ ویرانی شده است، باز کلمه ای بر زبان نیاورد... شاید بگویی، که خدایان، آنان را امر به سکوت کرده بودند. در آن صورت، پس فایدهٔ استشاره، از پیامبران و غیب گویان چیست؟
-----------------------------------
امیدوار� این ریویو در جهتِ آشنایی با این کتاب، مفید بوده باشه
«پیرو� باشید و ایرانی»
June 2, 2015
Rewriting the Trojan War
28 April 2013
This is probably one of my all time favourite Greek plays, namely because Euripides takes a well known Greek epic and completely turns it on its head. I actually studied this particular play in Greek and Roman Drama and the focus of the lectures was on the idea of appearance and reality. It seems that this is something that was explored back then as it is now in the post-modern movement, which makes me think that there is nothing modern about post-modernism.
Basically, according to Euripides, Helen was never taken to Troy but rather taken to Egypt and hidden away and a phantom sent with Paris namely because the gods did not actually want Helen to be defiled by the Trojans. The idea was that if the Greeks failed at Troy (which makes me think that, in Euripides' mind, the outcome of the Trojan War was never certain) then she would be safe in Egypt. However, one does question whether, if the Greeks did fail, would the Greek homeland be under threat.
Now, the idea of appearance and reality is that not everything was as it seemed to be. The Helen that was taken by Paris was not the true Helen, but rather a ghost. Also notice that there is a suggestion that nothing may be unique, as Menelaus says 'may there be two Sparta's'. Once again this is an idea that reverberates through to our time as we explore the idea of alternate dimensions: dimensions where everything is almost the same except for one thing which separates them. There was a particular television series, Sliders, that even explored this concept of alternate universes.
There is the question of futility: the entire Trojan War was fought over nothing but a ghost, despite the fact that Menelaus had no idea that Helen had been spirited away to Egypt. Not only had he spent ten years at Troy fighting, but another seven years attempting to return home. It adds another layer of futility to the idea of war (and remember that during the time that Euripides was writing, Athens was in the middle of a major war). I suspect that there is an anti-war sentiment coming out here.
However, the one thing that strikes me in this play is that Euripides is rewriting history to redeem Helen. Throughout history Helen has been seen as, well, a slut, because she deserted her husband and ran off with another man, and it was not as if she went unwillingly. It seemed in many cases that she agreed to leave with Paris (and if you watch the modern movie Troy � brilliant movie by the way � it is clear from there that Helen was a willing participant in the whole affair). However, not only is Helen entirely ignorant of what happened, she is also entirely innocent.
What Euripides is doing is in effect redeeming not only Helen, but all women. He is effectively saying to the Greeks 'your attitude towards women is bad, they are not sluts, and they are not untrustworthy, and here I will show you.' Mind you, he did not need to redeem Helen to do that because all the Greeks needed to do was to look at the Odyssey to see an example of a virtuous and faithful woman. However, I suspect that there is more to this play than redeeming women. Euripides wanted to redeem Helen, because, in his mind, she had been hard done by. The question that is raised is, what if she was not a willing participant? What if she was forcefully taken by Paris? What if she never went to Troy and was stranded in a foreign land and held prisoner?
Another side note is that we also see a vision of Egypt from the eyes of a Greek. Okay, we see a lot of that in Herodotus, but here we see the land being described as 'the Jewel of the Nile'. Sometimes we tend to disconnect Greece from Egypt (or at least I do) when in reality there was probably a lot of connections. Mind you by the time that Euripides was writing, Egypt was little more than a Persian possession, however Euripides is not writing about now, but about the past, around the time of the Trojan War. Looking at a time line (and mind you I do not necessarily agree with them, but we will work with them) the destruction of Troy occurs around the time of the Pharoah Rameses II, and we are told in this play that the previous Pharoah was Proteus, who is held in high regard, which, to me, is suggestive of Rameses (who, no doubt, would have been known to the Greeks).
28 April 2013
This is probably one of my all time favourite Greek plays, namely because Euripides takes a well known Greek epic and completely turns it on its head. I actually studied this particular play in Greek and Roman Drama and the focus of the lectures was on the idea of appearance and reality. It seems that this is something that was explored back then as it is now in the post-modern movement, which makes me think that there is nothing modern about post-modernism.
Basically, according to Euripides, Helen was never taken to Troy but rather taken to Egypt and hidden away and a phantom sent with Paris namely because the gods did not actually want Helen to be defiled by the Trojans. The idea was that if the Greeks failed at Troy (which makes me think that, in Euripides' mind, the outcome of the Trojan War was never certain) then she would be safe in Egypt. However, one does question whether, if the Greeks did fail, would the Greek homeland be under threat.
Now, the idea of appearance and reality is that not everything was as it seemed to be. The Helen that was taken by Paris was not the true Helen, but rather a ghost. Also notice that there is a suggestion that nothing may be unique, as Menelaus says 'may there be two Sparta's'. Once again this is an idea that reverberates through to our time as we explore the idea of alternate dimensions: dimensions where everything is almost the same except for one thing which separates them. There was a particular television series, Sliders, that even explored this concept of alternate universes.
There is the question of futility: the entire Trojan War was fought over nothing but a ghost, despite the fact that Menelaus had no idea that Helen had been spirited away to Egypt. Not only had he spent ten years at Troy fighting, but another seven years attempting to return home. It adds another layer of futility to the idea of war (and remember that during the time that Euripides was writing, Athens was in the middle of a major war). I suspect that there is an anti-war sentiment coming out here.
However, the one thing that strikes me in this play is that Euripides is rewriting history to redeem Helen. Throughout history Helen has been seen as, well, a slut, because she deserted her husband and ran off with another man, and it was not as if she went unwillingly. It seemed in many cases that she agreed to leave with Paris (and if you watch the modern movie Troy � brilliant movie by the way � it is clear from there that Helen was a willing participant in the whole affair). However, not only is Helen entirely ignorant of what happened, she is also entirely innocent.
What Euripides is doing is in effect redeeming not only Helen, but all women. He is effectively saying to the Greeks 'your attitude towards women is bad, they are not sluts, and they are not untrustworthy, and here I will show you.' Mind you, he did not need to redeem Helen to do that because all the Greeks needed to do was to look at the Odyssey to see an example of a virtuous and faithful woman. However, I suspect that there is more to this play than redeeming women. Euripides wanted to redeem Helen, because, in his mind, she had been hard done by. The question that is raised is, what if she was not a willing participant? What if she was forcefully taken by Paris? What if she never went to Troy and was stranded in a foreign land and held prisoner?
Another side note is that we also see a vision of Egypt from the eyes of a Greek. Okay, we see a lot of that in Herodotus, but here we see the land being described as 'the Jewel of the Nile'. Sometimes we tend to disconnect Greece from Egypt (or at least I do) when in reality there was probably a lot of connections. Mind you by the time that Euripides was writing, Egypt was little more than a Persian possession, however Euripides is not writing about now, but about the past, around the time of the Trojan War. Looking at a time line (and mind you I do not necessarily agree with them, but we will work with them) the destruction of Troy occurs around the time of the Pharoah Rameses II, and we are told in this play that the previous Pharoah was Proteus, who is held in high regard, which, to me, is suggestive of Rameses (who, no doubt, would have been known to the Greeks).
December 29, 2020
منذ أن قرأت ملحمتي هوميروس، وتعلقت بكل ما يمت للحضارة اليونانية بِصلة، بدأت بالقراءة لأعمال متنوعة هن الحضارة اليونانية والأساطير الشعبية..
في قصة هيلين (أجمل سيدات الأرض)، هناك روايتان. الأولى كما عرفناها في إلياذة هوميروس، وهي أن هيلين اختطفت من قبل باريس وقامت الحرب بسببها حتى حررها زوجها وعاد بها إلى اسبرطة. والرواية الأخرى تختلف بعض الشيء بدايةّ من اختطافها، والإختلاف هنا حيث تشير الرواية أن زيوس أمر هيرمس أن يأخذها إلى ملك مصر لحمايتها، وأرسل بدلا منها شبح أو كما قال (سحابة) شبه هيلين تماماً، حتى اعتقد الجميع أنها هي، مع إن هيلين الحقيقية في مصر. بعض الشعراء و الكتاب اعنمد على هذه الرواية مثل هيروديت..
في هذه المسرحية يصور لنا يوربيديس الرواية الثانية..
في قصة هيلين (أجمل سيدات الأرض)، هناك روايتان. الأولى كما عرفناها في إلياذة هوميروس، وهي أن هيلين اختطفت من قبل باريس وقامت الحرب بسببها حتى حررها زوجها وعاد بها إلى اسبرطة. والرواية الأخرى تختلف بعض الشيء بدايةّ من اختطافها، والإختلاف هنا حيث تشير الرواية أن زيوس أمر هيرمس أن يأخذها إلى ملك مصر لحمايتها، وأرسل بدلا منها شبح أو كما قال (سحابة) شبه هيلين تماماً، حتى اعتقد الجميع أنها هي، مع إن هيلين الحقيقية في مصر. بعض الشعراء و الكتاب اعنمد على هذه الرواية مثل هيروديت..
في هذه المسرحية يصور لنا يوربيديس الرواية الثانية..
November 11, 2022
اوریپید حداقل در سه نمایشنام به هلن می‌پرداز� که به نظرم ترتیب زمانی‌شا� چنین می‌شو�:
در «زنان تروا» هلنی را می‌بینی� که از دست تروایی‌ه� بیرون کشیده می‌شو� و همه خواهان مرگ اویند. بعد به همین نمایشنام، یعنی «هلن» می‌رسی� که می‌فهمی� اصل داستان چیست؛ زمان اتفاقات نیز هفت سال بعد از جنگ تروا و درست قبل از بازگشتن سپاهیان به یونان است. سپس به نمایشنام� «اورستس» می‌رسیم� زمانی که هلن و منالئوس وارد آرگوس می‌شون� و در انتهای نمایش، داستان هلن با ستاره شدن به اتمام می‌رس�.
در «زنان تروا» هلنی را می‌بینی� که از دست تروایی‌ه� بیرون کشیده می‌شو� و همه خواهان مرگ اویند. بعد به همین نمایشنام، یعنی «هلن» می‌رسی� که می‌فهمی� اصل داستان چیست؛ زمان اتفاقات نیز هفت سال بعد از جنگ تروا و درست قبل از بازگشتن سپاهیان به یونان است. سپس به نمایشنام� «اورستس» می‌رسیم� زمانی که هلن و منالئوس وارد آرگوس می‌شون� و در انتهای نمایش، داستان هلن با ستاره شدن به اتمام می‌رس�.
March 28, 2025
آدم باورش نمی‌ش� کسی که نمایشنام هیپولیت رو نوشته، همون کسی باشه که نمایشنام‌های� مثل مده� و هلن رو نوشته. جسارت اوریپید در نوشتن دیالوگ‌های� که حتی علناً به نفرین و توهین به خدایان می‌پردازن� ستودنیه. این نمایشنام روایتی از هلن می‌د� که برام کاملاً جدید بود: این که هلن واقعی تمام مدت جنگ تروا ربوده شده بود و کسی که یونان و تروا سرش جنگ کردند تنها شبحی به شکل هلن بود که خدایان برای آوار کردن بدبختی سر آدم‌ه� درست کرده بودند. طبق این نمایشنام، هلن واقعی به همسرش خیانت نکرد و حتی مرگ رو به مرد دیگر ترجیح می‌دا�. اون بود که با حرف‌ها� و ذکاوتش هم تئونوئه رو قانع کرد طرف اون و منلائوس باشه و هم سر تئوکلیمن شیره مالید. پسندیدم.
چقدر زدن تگ «1404» روی کتاب‌ه� سخته!
باورم نمی‌ش�!
چقدر زدن تگ «1404» روی کتاب‌ه� سخته!
باورم نمی‌ش�!
August 11, 2020
The back story for the siege of Troy, is that three Goddesses each try to bribe one luckless mortal into declaring them the most beautiful so the winner can claim a Golden Apple. This particularly unfortunate and horny judge is Paris, Prince of Troy, who picks Aphrodite because she promises him the most beautiful woman in the world. This happens to be Helen, or Mrs This is Sparta, and Aphrodite weaves her magic to makes Helen fall madly in love with the young Trojan prince. The rest is history, bloodshed and an inspiration for classical painters and that one crap Brad Pitt movie.
You would think being mind and loin controlled by a deity would absolve Helen for her part in the Trojan War, but apparently that is just not enough (this is the culture that basically accepts Hera punishing her husband's rape victims, after all). Deciding divine intervention is no good reason to let yourself be kidnapped, Euripides (inspired by Herodotus) saw a much simpler solution to the 'Should we condemn Helen?' question, and that would be: Helen was a ghost this whole time!
Yes, this is literally our setup for the play: in order to fully protect her purity, the actual Helen was spirited off by the Gods to Egypt, while a ghostly replica of herself went to Troy. Lonely and unable to contact her homeland, the true Helen is helpless and trapped for the entirity of the Trojan War. She also has the local King, the Greek hating Theoclymenus, trying to woo her and she is running out of excuses when word comes that Menaleus perished after Troy fell. Helen feels hopeless but then, Menaleus' ship crashes on her shore as he tries to sail home to Sparta, and he is very confused to discover he now has two identical wives.
Massive problem the first:
Priam is dead, his children and grandchildren are dead or enslaved, Achilles is dead, Patroclus is dead, Ajax is dead (those poor sheep are very dead), thousands of unnamed corpses are currently baking in the Mediterranean sun, Iphigenia is Schrodinger's Cat dead, Cassandra's defiled, a city is destroyed and Odysseus and Agememnon are about to get madly buggered. All that happens, all that war and poetry and tragedy, and Helen wasn't even in sodding Troy.
Massive problem the second:
'But all of that is unimportant, chaps!' calls a grinning Menelaus, 'This is the happiest and most perfect of endings, you see, because it mean's no one's had sex with my wife but me!'.
Massive problem the third:
Ok, Menelaus' ship might be FUBAR and Theoclymenus will certainly kill him if he discovers the Greek on his land, but he's just overjoyed to have the good and 'pure' Helen back. She's suffered in a way an Ancient Greek arsehole can feel sympathy for, and her demure faithfulness and goodness has completely absolved her of something that wasn't her damn fault in the first place. But how do they now get home?
Easy,
Despite all the above, I really liked this play. It was speckled with swashbuckling, cackling ghosts and was so dumb how could I not enjoy it? It was also good to read something where Helen isn't constantly spat at for something that, again, was the machinations of the Gods and not her damned fault. So we get a happy ending, and it might take the poignancy out of the whole Troy story, but in another way its a wonderful example of just how utterly bloody pointless war can be.
You would think being mind and loin controlled by a deity would absolve Helen for her part in the Trojan War, but apparently that is just not enough (this is the culture that basically accepts Hera punishing her husband's rape victims, after all). Deciding divine intervention is no good reason to let yourself be kidnapped, Euripides (inspired by Herodotus) saw a much simpler solution to the 'Should we condemn Helen?' question, and that would be: Helen was a ghost this whole time!
Yes, this is literally our setup for the play: in order to fully protect her purity, the actual Helen was spirited off by the Gods to Egypt, while a ghostly replica of herself went to Troy. Lonely and unable to contact her homeland, the true Helen is helpless and trapped for the entirity of the Trojan War. She also has the local King, the Greek hating Theoclymenus, trying to woo her and she is running out of excuses when word comes that Menaleus perished after Troy fell. Helen feels hopeless but then, Menaleus' ship crashes on her shore as he tries to sail home to Sparta, and he is very confused to discover he now has two identical wives.
Massive problem the first:
Priam is dead, his children and grandchildren are dead or enslaved, Achilles is dead, Patroclus is dead, Ajax is dead (those poor sheep are very dead), thousands of unnamed corpses are currently baking in the Mediterranean sun, Iphigenia is Schrodinger's Cat dead, Cassandra's defiled, a city is destroyed and Odysseus and Agememnon are about to get madly buggered. All that happens, all that war and poetry and tragedy, and Helen wasn't even in sodding Troy.
Massive problem the second:
'But all of that is unimportant, chaps!' calls a grinning Menelaus, 'This is the happiest and most perfect of endings, you see, because it mean's no one's had sex with my wife but me!'.
Massive problem the third:
Ok, Menelaus' ship might be FUBAR and Theoclymenus will certainly kill him if he discovers the Greek on his land, but he's just overjoyed to have the good and 'pure' Helen back. She's suffered in a way an Ancient Greek arsehole can feel sympathy for, and her demure faithfulness and goodness has completely absolved her of something that wasn't her damn fault in the first place. But how do they now get home?
Easy,
Despite all the above, I really liked this play. It was speckled with swashbuckling, cackling ghosts and was so dumb how could I not enjoy it? It was also good to read something where Helen isn't constantly spat at for something that, again, was the machinations of the Gods and not her damned fault. So we get a happy ending, and it might take the poignancy out of the whole Troy story, but in another way its a wonderful example of just how utterly bloody pointless war can be.
November 25, 2019
همونطور که قبلا گفتم علاقه عجیبی به نمایشنام‌ها� یونان باستان پیدا کردم و در تکمیل بقیه شاهکارهایی که خوندم رفتم سراغ این عزیز دل و به شدت لذت بردم
�
۱-هیپولیت: داستان راجع به تزه همسر پادشاه آتن و ترزنه که عاشق پسر نامشروع همسرش یعنی هیپولیت میشه.
�
۲-هلن: تروا که یادتونه. اون خانمی که سرش این همه خون و خونریزی شد هم یادتونه دیگه. توی این نمایشنام قصه این خانم روایت میشه که طفلک اصلا بی گناه بوده و به صورت مخفی توسط زئوس برده بودنش مصر و اصلا توی تروا نبوده و ...
�
۳-آلسست: همسر پادشاه فره است و برای اینکه مرگ همسرش به تعویق بیوفته به صورت کاملا خودجوش پیشمرگش میشه. اینم بگم که هراکلس (همون هرکول) یکی از شخصیتهای این قصه است
�
۴-ایون: حاصل رابطه نامشروع آپولون (خدای پیشگویی) با کرئوز دختر پادشاه آتنه که یتیم بزرگ میشه و داستان حول پیدا کردن پدر مادرش میگذره
�
خلاصه هر کدوم از این چهارتا به تنهایی خودشون کلی جذابن و توی این مجموعه که ترجمه خیلی خوبی هم داره و قیمتش هم واقعا به صرفه است به شدت پیشنهاد میشه.
�
چیزی که برای من جالبه اینه که ته همه این قصه‌ه� اوریپید خیلی ریز و زیرپوستی به خدایان میتوپه و میگه اینا جز آزار جنس آدم کاری نمیکنن و سرکشی و عصیان آدما رو خیلی قشنگ توجیه میکنه و از اون جالبتر اینه که به باورهای خرافی و نذر و نذورات و پیشگویی هم اعتراض میکنه و دیگه منتهای جالبی قضیه اینه: ایشون حول و حوش سال ۴۵۰ پیش از میلاد طرفدار جدی حقوق زنان بوده !!
برای همین هم این قصه‌ه� با وجود افسانه‌ا� و اساطیری بودنش حتی امروز هم جذابن و تاریخ مصرف ندارن اصلا !!
�
�
۱-هیپولیت: داستان راجع به تزه همسر پادشاه آتن و ترزنه که عاشق پسر نامشروع همسرش یعنی هیپولیت میشه.
�
۲-هلن: تروا که یادتونه. اون خانمی که سرش این همه خون و خونریزی شد هم یادتونه دیگه. توی این نمایشنام قصه این خانم روایت میشه که طفلک اصلا بی گناه بوده و به صورت مخفی توسط زئوس برده بودنش مصر و اصلا توی تروا نبوده و ...
�
۳-آلسست: همسر پادشاه فره است و برای اینکه مرگ همسرش به تعویق بیوفته به صورت کاملا خودجوش پیشمرگش میشه. اینم بگم که هراکلس (همون هرکول) یکی از شخصیتهای این قصه است
�
۴-ایون: حاصل رابطه نامشروع آپولون (خدای پیشگویی) با کرئوز دختر پادشاه آتنه که یتیم بزرگ میشه و داستان حول پیدا کردن پدر مادرش میگذره
�
خلاصه هر کدوم از این چهارتا به تنهایی خودشون کلی جذابن و توی این مجموعه که ترجمه خیلی خوبی هم داره و قیمتش هم واقعا به صرفه است به شدت پیشنهاد میشه.
�
چیزی که برای من جالبه اینه که ته همه این قصه‌ه� اوریپید خیلی ریز و زیرپوستی به خدایان میتوپه و میگه اینا جز آزار جنس آدم کاری نمیکنن و سرکشی و عصیان آدما رو خیلی قشنگ توجیه میکنه و از اون جالبتر اینه که به باورهای خرافی و نذر و نذورات و پیشگویی هم اعتراض میکنه و دیگه منتهای جالبی قضیه اینه: ایشون حول و حوش سال ۴۵۰ پیش از میلاد طرفدار جدی حقوق زنان بوده !!
برای همین هم این قصه‌ه� با وجود افسانه‌ا� و اساطیری بودنش حتی امروز هم جذابن و تاریخ مصرف ندارن اصلا !!
�
May 18, 2017
One of my favourite classical, ancient writings. The story is very interesting, a twist of the classical tale. The ending is particularly thrilling, as you are anticipating the recognition scene.
June 3, 2019
Elena, la donna più odiata dell’antica Grecia. Causa di una guerra, della distruzione di Troia e di numerose morti.
Euripide tenta di riscattarne l’immagine con una finzione: a Troia Paride condusse non un simulacro vivente e non la vera Elena, rimasta in Egitto al sicuro in attesa del ritorno del marito.
Una donna fedele, umile e inquieta, dilaniata da una cattiva fama che la perseguita ingiustamente. E� questa la nuova Elena. Fulcro della tragedia rimpiange la morte piuttosto che un destino crudele che la vede vilipesa ingiustamente. Solo l’arrivo di Menelao la riscuote da questo torpore.
Un testo interessante, ma che non mi ha suscitato particolare empatia. Aspetto di vederlo sulla scena.
Euripide tenta di riscattarne l’immagine con una finzione: a Troia Paride condusse non un simulacro vivente e non la vera Elena, rimasta in Egitto al sicuro in attesa del ritorno del marito.
Una donna fedele, umile e inquieta, dilaniata da una cattiva fama che la perseguita ingiustamente. E� questa la nuova Elena. Fulcro della tragedia rimpiange la morte piuttosto che un destino crudele che la vede vilipesa ingiustamente. Solo l’arrivo di Menelao la riscuote da questo torpore.
Un testo interessante, ma che non mi ha suscitato particolare empatia. Aspetto di vederlo sulla scena.
November 3, 2017
عمل مسرحي ليوربيديس اليوناني تعود فيه هيلين للواجهة مرة أخرى بعد حرب طروادة في محاولة من قبل يوربيديس و آخرين لتشكيل صورة مختلفة عن هيلين - أم المصائب- و التي بسببها سالت الدماء بين طروادة و هيلاس و دُمرتْ طروادة عن بكرة أبيها.
أي لعنة جلبت هيلين للطرواديين و الهيلانيين بعد أن قررت أفرودويت (ڤينوس) أن تهبها لپاريس، أساطيل اليونانيين ضربت حصاراً دام عشر سنوات كله من أجل استرداد هيلين التي لم تكن مبالية بأي شكل من الأشكال عدا استمتاعها بلحظات الحب مع باريس.
في المقابل تدور هذه المسرحية التي بطليها هما هيلين و زوجها ميلانوس عن ما بعد حرب طروادة و ما بعد مغادرة لطروادة و ما حل بأساطيل الاغريق القافلة في عودتها للوطن.
سوف نكتشف قصة جميلة لهيلين مختلفة عن تلك التي نعرفها من الالياذة
عبدالله عواجي
٣ نوفمبر ٢٠١٧
أي لعنة جلبت هيلين للطرواديين و الهيلانيين بعد أن قررت أفرودويت (ڤينوس) أن تهبها لپاريس، أساطيل اليونانيين ضربت حصاراً دام عشر سنوات كله من أجل استرداد هيلين التي لم تكن مبالية بأي شكل من الأشكال عدا استمتاعها بلحظات الحب مع باريس.
في المقابل تدور هذه المسرحية التي بطليها هما هيلين و زوجها ميلانوس عن ما بعد حرب طروادة و ما بعد مغادرة لطروادة و ما حل بأساطيل الاغريق القافلة في عودتها للوطن.
سوف نكتشف قصة جميلة لهيلين مختلفة عن تلك التي نعرفها من الالياذة
عبدالله عواجي
٣ نوفمبر ٢٠١٧
December 22, 2024
3.5 stars
December 4, 2014
La peculiarità di questa tragedia di Euripide è l’inquadramento del personaggio principale, Elena di Troia, che nella mitologia classica era individuata come la causa della guerra di Troia, donna bellissima che proprio per colpa della sua bellezza tante morti produsse per gli Achei e per i Troiani. Nell’immaginario collettivo Elena era la bella senza cuore, donna di facili costumi, traditrice del marito Menelao per seguire un altro bellissimo, Paride, portatrice di infelicità ovunque andasse e infelice essa stessa perché maledetta in ogni luogo della terra allora conosciuta come infame e svergognata (nel mondo di oggi…beh lasciamo perdere).
Euripide, in questa tragedia, ci offre invece una versione diversa da quella classica, ci presenta una donna che nulla ha avuto a che fare con la guerra di Troia perché portata da Giove, suo padre, in Egitto, mentre nel Mediterraneo ferveva la guerra, dopo che un suo doppio, creato dalla volontà della dea Era, fu mandato a Troia con Paride e subì l’infamia che sappiamo. Questa è la peculiarità dell’opera, che presenta per prima cosa la novità del doppio –che pure una certa parte aveva nella mitologia greca, basti pensare ai Dioscuri-, ed inoltre la figura di una donna fedele, una moglie legata al ricordo del marito creduto morto in guerra, al ricordo della figlia che per colpa della sua infamia non ha potuto sposarsi, e , quando il marito Menelao, sbarcato dopo lunghe peripezie marittime in Egitto, compare improvvisamente al palazzo dove la donna è tenuta come prigioniera in attesa che acconsenta al matrimonio con il signore di quei luoghi, l’amore per lo sposo risorge più forte e passionale, così i due organizzano la fuga con l’aiuto della sorella del pretendente, una sacerdotessa che ha natura mezza divina mezza umana ed ha uno stretto contatto con le menti degli dei dell’Olimpo (una figura ambigua, abbastanza singolare, che è usato come escamotage per arrivare al finale). Non ho molto da dire sulla bellezza della tragedia greca, che ho letto negli anni scolastici per obbligo e non mi ha mai appassionato, soprattutto le parti in cui il coro eleva dei canti agli dei, inserendo miti e personaggi dei più svariati a me sconosciuti. Molto meglio invece vedere le rappresentazioni in teatro, qui dalle mie parti c’� il teatro romano di Urbisaglia, dove ogni estate vengono rappresentate tragedie e commedie greche e romane, spettacoli sempre molto di successo e suggestivi. Se venite da queste parti in vacanza al mare o in montagna, approfittatene.
Euripide, in questa tragedia, ci offre invece una versione diversa da quella classica, ci presenta una donna che nulla ha avuto a che fare con la guerra di Troia perché portata da Giove, suo padre, in Egitto, mentre nel Mediterraneo ferveva la guerra, dopo che un suo doppio, creato dalla volontà della dea Era, fu mandato a Troia con Paride e subì l’infamia che sappiamo. Questa è la peculiarità dell’opera, che presenta per prima cosa la novità del doppio –che pure una certa parte aveva nella mitologia greca, basti pensare ai Dioscuri-, ed inoltre la figura di una donna fedele, una moglie legata al ricordo del marito creduto morto in guerra, al ricordo della figlia che per colpa della sua infamia non ha potuto sposarsi, e , quando il marito Menelao, sbarcato dopo lunghe peripezie marittime in Egitto, compare improvvisamente al palazzo dove la donna è tenuta come prigioniera in attesa che acconsenta al matrimonio con il signore di quei luoghi, l’amore per lo sposo risorge più forte e passionale, così i due organizzano la fuga con l’aiuto della sorella del pretendente, una sacerdotessa che ha natura mezza divina mezza umana ed ha uno stretto contatto con le menti degli dei dell’Olimpo (una figura ambigua, abbastanza singolare, che è usato come escamotage per arrivare al finale). Non ho molto da dire sulla bellezza della tragedia greca, che ho letto negli anni scolastici per obbligo e non mi ha mai appassionato, soprattutto le parti in cui il coro eleva dei canti agli dei, inserendo miti e personaggi dei più svariati a me sconosciuti. Molto meglio invece vedere le rappresentazioni in teatro, qui dalle mie parti c’� il teatro romano di Urbisaglia, dove ogni estate vengono rappresentate tragedie e commedie greche e romane, spettacoli sempre molto di successo e suggestivi. Se venite da queste parti in vacanza al mare o in montagna, approfittatene.
June 16, 2017
La Helena de Euripides constituye otra vez más un drama que una tragedia. Esta Helena es la versión más noble, tímida y pudorosa que puede existir de la esposa de Menelao. En efecto, recoge la leyenda que dcia que Helena nunca se fue con París sino que una creación de Hera, una Helena "de nube" fue la que acompañó a París y a Menelao luego que este la traiga de Troya.
La verdadera está en poder del hijo del fallecido Proteo rey de Egipto, llamado Teoclimeno, quien a pesar de los deseos de su padre quiere casarse a la fuerza con Helena.
La angustia de Helena da paso a la esperanza luego de ver a Menelao y ambos tienen que burlar a Teoclimeno y su hermana Teonoe, quien para colmo de males es adivina. poca tensión en este más bien drama que cuenta con buenas alusiones a la familia de Helena y al destino de algunos griegos.
La verdadera está en poder del hijo del fallecido Proteo rey de Egipto, llamado Teoclimeno, quien a pesar de los deseos de su padre quiere casarse a la fuerza con Helena.
La angustia de Helena da paso a la esperanza luego de ver a Menelao y ambos tienen que burlar a Teoclimeno y su hermana Teonoe, quien para colmo de males es adivina. poca tensión en este más bien drama que cuenta con buenas alusiones a la familia de Helena y al destino de algunos griegos.
July 21, 2021
„Ce e divin? Ce nu e divin?
Și ce e la mijloc, între aceste două?
Nici un om nu se poate făli că știe,
chiar după ce-a stăruit îndelung
să le prindă esența,
când vede cum se îndreaptă zeii
mai întâi într-o parte, pe urmă în alta,
iară și iară schimbându-se,
în neașteptate salturi întâmplătoare.�
Și ce e la mijloc, între aceste două?
Nici un om nu se poate făli că știe,
chiar după ce-a stăruit îndelung
să le prindă esența,
când vede cum se îndreaptă zeii
mai întâi într-o parte, pe urmă în alta,
iară și iară schimbându-se,
în neașteptate salturi întâmplătoare.�
September 29, 2022
"Mujeres, amigas mías, ¿a qué yugo del destino estoy uncida? ¿Acaso me dio a luz mi madre para ser un prodigio para los hombres? Ninguna mujer, griega o bárbara, ha dado a luz a sus hijos a partir de un huevo blanco, como del que cuentan que Leda me dio a luz a mí, de Zeus. Mi vida y todo lo mío es un prodigio y ello por Hera, por causa de mi belleza. ¡Ojalá pudiera borrarse como se
borra una pintura! ¡Ojalá pudiera tomar una figura fea en vez de hermosa!"
[...]
"Y en la guerra contra los troyanos fui ofrecida a los griegos como un trofeo de guerra (aunque no era yo, sino solamente mi nombre)."
March 24, 2020
Rilettura di una delle mie tragedie greche preferite di sempre. Non mi ha restituito lo stupore e l'emozione della primissima lettura, ma l'approccio più maturo e critico mi ha permesso di osservare con più attenzione la costruzione tragica, i richiami alla più generale mitologia greca e le variazioni sul mito della figura di Elena: affascinante e senza tempo, me ne sono innamorata una seconda volta.
May 12, 2019
I had heard about a version of the myth according to which Helen was never actually kidnapped by Paris because the gods had hidden her and replaced her with 'her image', but had never been able to locate the source. This tragedy by Euripides recounts what happened to the real Helen, so blamed for being the cause of the Trojan war when in reality she never even met Paris. I loved it.
March 19, 2021
"Κανείς ποτέ δεν ήταν ευτυχισμένος αν ήταν άδικος.
Οι ελπίδες της σωτηρίας βρίσκονται στην τήρηση του δικαίου."
*
"Πολλές μεταβολές καταστάσεων φέρνουν οι θεοί,
πολλά ανέλπιστα κάνουν οι θεοί!
Όσα περιμένουμε δεν γίνονται
και σ� όσα δεν περιμένουμε πέρασμα βρίσκει ο θεός."
(εκδ. ΖΗΤΡΟΣ, μετάφραση Θ. ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ)
Οι ελπίδες της σωτηρίας βρίσκονται στην τήρηση του δικαίου."
*
"Πολλές μεταβολές καταστάσεων φέρνουν οι θεοί,
πολλά ανέλπιστα κάνουν οι θεοί!
Όσα περιμένουμε δεν γίνονται
και σ� όσα δεν περιμένουμε πέρασμα βρίσκει ο θεός."
(εκδ. ΖΗΤΡΟΣ, μετάφραση Θ. ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ)
June 15, 2020
Ακόμα ένα πολύ ωραίο έργο από τον Ευριπίδη. Ένα έργο που για ακόμα φορά δείχνει πόσο μάταια γίνεται ένας πόλεμος.
December 29, 2015
Many tales might be clear, and yet not true.The story of Helen that has her sailing off to Troy with seducer Paris, leaving behind her husband and home, is clear; but is it true? In Helen, Euripides provides an alternative version of Helen’s tale, one that was suggested by Herodotus some thirty years earlier. Helen never went to Troy. Instead, after rivalry among gods over Paris, Hermes whisks her off to Egypt while a phantom takes Helen’s shape to accompany Paris to Troy. While Troy falls, Helen remains in Egypt, faithfully awaiting the arrival of her lawful husband Menelaus, under especial protection of king Proteus. Proteus dies - and this is where the play begins.
The back cover of my collection of Euripides� plays describes Helen as a comedy, which I find strange. Sure, there are moments of lightheartedness, and Euripides parodies himself in several places; but the overall impression one receives, which is solidified in the beginning of the play, is one tragedy. While the play does end on a rather happy note (depending, to be fair, on your sympathies), Helen’s early despair is symptomatic:
Strong griefs ask strong lamenting. Who shall beI adore these lines, and this play so far is my favorite by Euripides.
Pattern and partner to my crying soul?
What tearful song can match the toll
Of deep pain paid by silent misery?
July 9, 2024
هلن نمایشنام‌ا� از اوریپید، نمایشنام‌نوی� یونان باستان است که داستان هلن تروا، شخصیت افسانه‌ا� را روایت می‌کن� که زیبایی و خیانت احتمالی همسرش، پادشاه منلائوس، منجر به جنگ تروا شد. با این حال، در نمایشنام اوریپید، داستان چرخشی غیرمنتظره پیدا می‌کن� زیرا مشخص می‌شو� که هلن در واقع هرگز به تروا نرفت، بلکه در عوض توسط خدایان به مصر منتقل شد، در حالی که یک شبح به جای او رها شده بود.
این نمایشنام کاوشی جذاب از ماهیت حقیقت، توهم و هوس‌باز� سرنوشت است. اوریپید هلن را به عنوان شخصیتی معرفی می کند که نه تنها قربانی مداخله الهی است، بلکه زنی با هوش و قدرت بالایی است. نمایشنام تصویر سنتی هلن را به عنوان یک هدف صرف به چالش می کشد و در عوض به او عاملیت و پیچیدگی می بخشد.
این نمایشنام کاوشی جذاب از ماهیت حقیقت، توهم و هوس‌باز� سرنوشت است. اوریپید هلن را به عنوان شخصیتی معرفی می کند که نه تنها قربانی مداخله الهی است، بلکه زنی با هوش و قدرت بالایی است. نمایشنام تصویر سنتی هلن را به عنوان یک هدف صرف به چالش می کشد و در عوض به او عاملیت و پیچیدگی می بخشد.
November 29, 2024
Euripides is playing with us, or that’s what it seems like when he takes an alternative story where Helen is in Egypt whilst it was her doppelganger who ran off with Paris and caused the Trojan war.
In this play, Euripides shows us a Helen who is plagued with much regret over the war, but things look up when, Menelaus, her husband, is shipwrecked on the island she’s kept. Then the plot turns, this is surprising, as Helen and Menelaus make their escape.
But I wouldn’t call this a leisurely read but it definitely had its moments.
In this play, Euripides shows us a Helen who is plagued with much regret over the war, but things look up when, Menelaus, her husband, is shipwrecked on the island she’s kept. Then the plot turns, this is surprising, as Helen and Menelaus make their escape.
But I wouldn’t call this a leisurely read but it definitely had its moments.
July 27, 2021
I read this as a follow-up to Euripides's The Trojan Women inspired by a reading of Christa Wolf's beautiful novel Cassandra to return to some of the Greek originals surrounding the female figures of the Trojan War. I read this one mostly for this alternate myth of Helen being an Eidolon or ghost-image in Troy, her real self having been spirited away to king Proteus's palace in Egypt, since the poet H. D. use this alternate version in her Helen in Egypt and Wolf uses it as well in Cassandra.
Sad to say, Euripides's version didn't really give me any new insight into this other version of Helen's story, as this play only uses it as a kind of plot device in order to create a romance kind of plot. (Needless to say there's none of the feminine critique here that H. D. and Wolf are aiming at either.) It was interesting, however, to discover that there were romance plays in the Greek tradition as I'd always assumed it was merely a catch-all phrase invented to explain those later Shakespearean plays like The Tempest and A Midsummer's Night Dream that are neither straight comedies, histories, nor tragedies.
Frankly, I found the device a little clumsily used here, making this longer play much less aesthetically pleasing to me than The Trojan Women, which I guess I enjoyed for its unrelenting bleakness. This plot felt belabored and contrived, even if there was a certain amount of pleasant verse (particularly in the long digressive speeches of the chorus) and lovely little pearls of wisdom thrown in as commentary on the action--all offstage, as is normal in the Greek tradition. My favorite of these was Castor's final summation that things would all turn out alright for Menelaus and Helen because "Heaven never hates the noble in the end. / It is for the nameless multitude that life is hard." Ain't that the truth--although it also kind of belies the whole tragic tradition. I guess even Euripides got tired of himself sometimes.
Sad to say, Euripides's version didn't really give me any new insight into this other version of Helen's story, as this play only uses it as a kind of plot device in order to create a romance kind of plot. (Needless to say there's none of the feminine critique here that H. D. and Wolf are aiming at either.) It was interesting, however, to discover that there were romance plays in the Greek tradition as I'd always assumed it was merely a catch-all phrase invented to explain those later Shakespearean plays like The Tempest and A Midsummer's Night Dream that are neither straight comedies, histories, nor tragedies.
Frankly, I found the device a little clumsily used here, making this longer play much less aesthetically pleasing to me than The Trojan Women, which I guess I enjoyed for its unrelenting bleakness. This plot felt belabored and contrived, even if there was a certain amount of pleasant verse (particularly in the long digressive speeches of the chorus) and lovely little pearls of wisdom thrown in as commentary on the action--all offstage, as is normal in the Greek tradition. My favorite of these was Castor's final summation that things would all turn out alright for Menelaus and Helen because "Heaven never hates the noble in the end. / It is for the nameless multitude that life is hard." Ain't that the truth--although it also kind of belies the whole tragic tradition. I guess even Euripides got tired of himself sometimes.
March 12, 2024
Que en 2500 años de historia -y probablemente desde tradiciones aún más antiguas- las viscitudes de un argumento y las inquietudes que plantea sobre los cimientos de la misma realidad -material y humana- tengan una vigencia tan palpable es una cosa que me sigue fascinando de una forma sobrecogedora. Sea así o porque estamos tristemente limitados a entender las palabras desde el velo del presente, Helena de Eurípides es una obra muy atractiva a las tramas contemporáneas: por el estilo, los hechos, los temas y los personajes, sin que por ello no siga tradiciones y esquemas áDz.
Helena nos llega de un Eurípides ya muy maduro en un contexto de guerra y decadencia irreversible en Atenas. Esto le da un valor añadido a una trama que manifiesta sin pelos en la lengua la absurdidad de la guerra, incluso en un tono de reproche a los dioses y sus oráculos que abandonan al ser humano. Es también una obra rompedora en cuanto coge un mito bien conocido -el de Helena de Troya- y lo deforma a una versión recóndita que trata el personaje de Helena de una forma mucho más amable. Así, en esta versión, Helena nunca llegó a Troya, sino que fue conducida por Hermes a Egipto para ser resguardada por el rey mientras que Hera creaba una "imagen suya" del éter que la sustituiría. En nombre del espejismo Troya cayó y los argivos sufrieron, mientras la verdadera veía su nombre manchado por la culpa a la espera que Menelao la fuese a buscar. En esta trágica tensión Eurípides trata elegantemente dilemas que acompañan a los humanos desde antes y hasta hoy: apariencias versus realidad (¿Qué podemos saber cuando los sentidos nos engañan?), fama versus identidad (¿Quién soy yo y de qué soy responsable como individuo?) o aquello que da sentido a las acciones humanas (¿Deben ser los dioses guías a tener en cuenta?).
El estilo y estructura de la obra se me han hecho sumamente amenos. Los personajes parecen representar un retrato honesto de la reacción ante un abismo existencial vacío de sentido (enfado, reproche y rechazo) que no se duda en rellenar con sentimiento (aceptación de la culpa, amor y responsabilidad de acción). Todo esto envuelto en una trama que se hace interesante, en un contexto mitológico familiar pero novedoso y un trato -hasta cierto punto- crítico de los aspectos divinos, rituales y bélicos. Más si tenemos en cuenta que esta tragedia, en medio de todo el contexto dramático -tanto real como ficticio- tiene un final feliz (con muy poco abuso, incluso justificado, del deus ex machina).
Eurípides fue de los autores áDz más criticados por salirse de los esquemas, pero también es del que nos han llegado más obras (cosa que se interpreta a partir de su éxito). Sin duda alguna supo moldear historias tradicionales a un contexto social complejo y violento, dándoles un uso exquisito que nos ha dejado una maravillosa expresión del desamparo humano ante la continua traición de la realidad. Y cómo, a pesar de todo esto, aún miramos en el horizonte a los ojos de los nuestros en busca de saber mejor, de ser mejores.
Helena nos llega de un Eurípides ya muy maduro en un contexto de guerra y decadencia irreversible en Atenas. Esto le da un valor añadido a una trama que manifiesta sin pelos en la lengua la absurdidad de la guerra, incluso en un tono de reproche a los dioses y sus oráculos que abandonan al ser humano. Es también una obra rompedora en cuanto coge un mito bien conocido -el de Helena de Troya- y lo deforma a una versión recóndita que trata el personaje de Helena de una forma mucho más amable. Así, en esta versión, Helena nunca llegó a Troya, sino que fue conducida por Hermes a Egipto para ser resguardada por el rey mientras que Hera creaba una "imagen suya" del éter que la sustituiría. En nombre del espejismo Troya cayó y los argivos sufrieron, mientras la verdadera veía su nombre manchado por la culpa a la espera que Menelao la fuese a buscar. En esta trágica tensión Eurípides trata elegantemente dilemas que acompañan a los humanos desde antes y hasta hoy: apariencias versus realidad (¿Qué podemos saber cuando los sentidos nos engañan?), fama versus identidad (¿Quién soy yo y de qué soy responsable como individuo?) o aquello que da sentido a las acciones humanas (¿Deben ser los dioses guías a tener en cuenta?).
El estilo y estructura de la obra se me han hecho sumamente amenos. Los personajes parecen representar un retrato honesto de la reacción ante un abismo existencial vacío de sentido (enfado, reproche y rechazo) que no se duda en rellenar con sentimiento (aceptación de la culpa, amor y responsabilidad de acción). Todo esto envuelto en una trama que se hace interesante, en un contexto mitológico familiar pero novedoso y un trato -hasta cierto punto- crítico de los aspectos divinos, rituales y bélicos. Más si tenemos en cuenta que esta tragedia, en medio de todo el contexto dramático -tanto real como ficticio- tiene un final feliz (con muy poco abuso, incluso justificado, del deus ex machina).
Eurípides fue de los autores áDz más criticados por salirse de los esquemas, pero también es del que nos han llegado más obras (cosa que se interpreta a partir de su éxito). Sin duda alguna supo moldear historias tradicionales a un contexto social complejo y violento, dándoles un uso exquisito que nos ha dejado una maravillosa expresión del desamparo humano ante la continua traición de la realidad. Y cómo, a pesar de todo esto, aún miramos en el horizonte a los ojos de los nuestros en busca de saber mejor, de ser mejores.
December 7, 2021
Honestly? Vivan las tragedias! Posta que me entretienen mucho y es interesante leerlas con la nueva información que voy adquiriendo a lo largo de la carrera.
June 10, 2024
Technically I didn't read the whole play I only read the abridged version we're doing for Drama, however I'm still counting it :) This play is so strange and funny and I can't wait to perform it.
Read
January 7, 2025Ne miti, ne çeviriyi sevdim. Helene’nin Menelaos ile Mısır’da kavuşması hiç ilgimi çekmedi. Türkçe'de başka alternatifi olmadığı için mecburen bu Almancadan çevirisini okuyor olmaktan mutsuzum ama Yılmaz Onay özellikle kötü çeviriyor gibi geliyor. Kelime tercihleri çok kötü olduğu gibi cümleleri de çok devrik. sanki cümleleri kendi formundan en uzak şekliyle çeviriyor gibi. Yetiş ya Ari Çokona.
Displaying 1 - 30 of 240 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.