What do you think?
Rate this book
The Saga of Arturo Bandini #4
Dreams from Bunker Hill
My first collision with fame was hardly memorable. I was a busboy at Marx's Deli. The year was 1934. The place was Third and Hill, Los Angeles. I was twenty-one years old, living in a world bounded on the west by Bunker Hill, on the east by Los Angeles Street, on the south by Pershing Square, and on the north by Civic Center. I was a busboy nonpareil, with great verve and style for the profession, and though I was dreadfully underpaid (one dollar a day plus meals) I attracted considerable attention as I whirled from table to table, balancing a tray on one hand, and eliciting smiles from my customers. I had something else beside a waiter's skill to offer my patrons, for I was also a writer.
152 pages, Paperback
First published January 1, 1982
69 people are currently reading
4,892 people want to read
About the author
John Fante
49books2,201followersFante's early years were spent in relative poverty. The son of an Italian born father, Nicola Fante, and an Italian-American mother, Mary Capolungo, Fante was educated in various Catholic schools in Boulder and Denver, Colorado, and briefly attended the University of Colorado.
In 1929, he dropped out of college and moved to Southern California to concentrate on his writing. He lived and worked in Wilmington, Long Beach, and in the Bunker Hill district of downtown Los Angeles, California.
He is known to be one of the first writers to portray the tough times faced by many writers in L.A. His work and style has influenced such similar authors as "Poet Laureate of Skid Row" Charles Bukowski and influential beat generation writer Jack Kerouac. He was proclaimed by Time Out magazine as one of America's "criminally neglected writers."
In 1929, he dropped out of college and moved to Southern California to concentrate on his writing. He lived and worked in Wilmington, Long Beach, and in the Bunker Hill district of downtown Los Angeles, California.
He is known to be one of the first writers to portray the tough times faced by many writers in L.A. His work and style has influenced such similar authors as "Poet Laureate of Skid Row" Charles Bukowski and influential beat generation writer Jack Kerouac. He was proclaimed by Time Out magazine as one of America's "criminally neglected writers."
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 313 reviews
April 10, 2025
Dreams from Bunker Hill is an easygoing novel and it is heavily ironic� It’s a story of youth� The tale about vicissitudes of lovelife and of writing stuff�
Arturo Bandini quits his job of a busboy and becomes an editor of stories� And after editing his first short story he meets its author�
He becomes instantly infatuated� But he fails to charm� And soon enough he’s fired� Unexpectedly he is accepted as a screenwriter in Hollywood� There he meets a secretary�
To him this work is a bonanza� He wishes to start writing his own screenplays� After a long procrastination he gets badly disappointed� And after some misconduct he’s sacked� However quite soon he’s taken as a collaborator of a known female screenwriter� He’s as busy as a bee�
If one is strange enough and can effortlessly exist amongst strange people one is destined to be a writer.
Arturo Bandini quits his job of a busboy and becomes an editor of stories� And after editing his first short story he meets its author�
She was in a white linen suit with sheer black stockings and black pumps, a black purse hanging from her arm. Her hair was a froth of shimmering black, her face exquisite, illumined by black eyes. There was so much to see as I looked at her, and my eyes fell upon the contour of her body, the sensuality of her waist and hips, tantalizing, challenging, unbelievable. I had looked at thousands of beautiful women since arriving in Los Angeles but Jennifer Lovelace’s beauty had me by the throat.
He becomes instantly infatuated� But he fails to charm� And soon enough he’s fired� Unexpectedly he is accepted as a screenwriter in Hollywood� There he meets a secretary�
Instantly I was aware of her sensational ass, a Hollywood perfecto. She moved like a snake, a large snake, a lustful boa constrictor. I was very pleased. She knocked on Schindler’s door and opened it.
To him this work is a bonanza� He wishes to start writing his own screenplays� After a long procrastination he gets badly disappointed� And after some misconduct he’s sacked� However quite soon he’s taken as a collaborator of a known female screenwriter� He’s as busy as a bee�
I looked around. It was indeed a den. Every inch of wallspace was crowded with autographed photos of film stars. The beautiful people. So handsome, so full of buoyant smiles and glittering teeth and graceful hands and beautiful skins. But it was a sad room too, a kind of mausoleum, a display of the living and the dead. Velda looked at them reverently.
“My beloved friends,� she sighed.
If one is strange enough and can effortlessly exist amongst strange people one is destined to be a writer.
August 7, 2024
W ARTURO BANDINI
Bunker Hill era effettivamente una collina, qui vista all’inizio del 1900, e io sono contento d’essere riuscito a vederla prima che fosse praticamente appianata per modellare downtown LA così com’� oggi. Che è rimasto ormai della vera Bunker Hill a parte l’attrazione per turisti con smartphone Angels Flight?
Il primo impatto con il successo non fu per nulla memorabile. Facevo l’aiuto cameriere alla tavola calda di Marx. L’anno era il 1934. Il luogo, l’incrocio fra la terza e Hill, Los Angeles. Avevo ventun anni, e per me il mondo era delimitato a ovest da Bunker Hill, a est da Los Angeles Street, a sud da Pershing Square e a nord da Civic Center. Ero un aiuto cameriere veramente unico, con grande verve e molto stile vista la professione, e sebbene fossi terribilmente sottopagato (un dollaro al giorno più i pasti), attiravo una considerevole attenzione quando scivolavo fischiettando di tavolo in tavolo con un vassoio in equilibrio su una mano, strappando sorrisi ai miei clienti.
Angels Flight e il tunnel di 3rd Street nel 1934.
Il mio primo Fante: l’ho scoperto e ho cominciato a conoscerlo proprio dal suo ultimo romanzo (dettato alla moglie mentre stava morendo, quasi cieco e mangiato dal diabete). E chissà se davvero mai ultimato.
È anche l’ultimo capitolo della saga (quadrilogia) di Arturo Bandini.
E quindi ho davvero cominciato dalla coda.
Dalla fine.
Com’�, come non è, ha funzionato: di Fante, della sua scrittura, del suo mondo, mi sono innamorato. Un amore durato quasi un decennio, il tempo di leggere tutto quello che credo sia stato tradotto in italiano.
Fante c’ha messo del suo: il protagonista, la scrittura, semplice e viva, visiva e divertente, l’ironia, il cuore e la pancia, quel raro connubio di struggente e divertente, a volte perfino buffo.
Bunker Hills Steps, la versione L.A. della scalinata romana di Piazza di Spagna.
1934. Arturo Bandini approda a Los Angeles dal Colorado. Come sappiamo, è nato in America da famiglia di italiani emigrati. Come possiamo immaginare vuol fare lo scrittore, diventare famoso e ricco, scrivere storie, raccontare il suo mondo.
Per sbarcare il lunario fa il cameriere. Uno dei suoi clienti è un fotografo del NYT e forse perché quella sera è particolarmente ubriaco si convince che Bandini può farcela, prende un suo racconto e riesce a farglielo pubblicare su una rivista.
Arturo abbandona il tovagliolo sul braccio da cameriere e salta nel mondo della narrativa: diventa editor. La sua prima prova di revisione è sul romanzo della ricca e bella Jennifer Lovelace: il manoscritto è meno che scadente, ma di lei Arturo ci dice che:
c'era così tanto da vedere in lei, e i miei occhi si posarono sui contorni del suo corpo, la sensualità dei fianchi e della vita solleticante.
A questo punto sembra spalancarsi la porta principale di Hollywood. Salvo capire poi che non era quella principale. Salvo capire poi che oltre quella porta ci sono regole non del tutto amabili, e non facilmente comprensibili. Ancor meno condivisibili.
Meno che male che esiste la famiglia. Famiglia nella quale chi è approdato a Hollywood è guardato con riverente rispetto e ammirazione.
È forse grazie alla sua famiglia d’origine che Arturo Bandini non smette di sognare, può continuare a coltivare il suo sogno letterario?
Sul cartello si legge John Fante Square: è l’incrocio tra 5th Street e Grand Avenue a Downtown L.A.
Bunker Hill era effettivamente una collina, qui vista all’inizio del 1900, e io sono contento d’essere riuscito a vederla prima che fosse praticamente appianata per modellare downtown LA così com’� oggi. Che è rimasto ormai della vera Bunker Hill a parte l’attrazione per turisti con smartphone Angels Flight?
Il primo impatto con il successo non fu per nulla memorabile. Facevo l’aiuto cameriere alla tavola calda di Marx. L’anno era il 1934. Il luogo, l’incrocio fra la terza e Hill, Los Angeles. Avevo ventun anni, e per me il mondo era delimitato a ovest da Bunker Hill, a est da Los Angeles Street, a sud da Pershing Square e a nord da Civic Center. Ero un aiuto cameriere veramente unico, con grande verve e molto stile vista la professione, e sebbene fossi terribilmente sottopagato (un dollaro al giorno più i pasti), attiravo una considerevole attenzione quando scivolavo fischiettando di tavolo in tavolo con un vassoio in equilibrio su una mano, strappando sorrisi ai miei clienti.
Angels Flight e il tunnel di 3rd Street nel 1934.
Il mio primo Fante: l’ho scoperto e ho cominciato a conoscerlo proprio dal suo ultimo romanzo (dettato alla moglie mentre stava morendo, quasi cieco e mangiato dal diabete). E chissà se davvero mai ultimato.
È anche l’ultimo capitolo della saga (quadrilogia) di Arturo Bandini.
E quindi ho davvero cominciato dalla coda.
Dalla fine.
Com’�, come non è, ha funzionato: di Fante, della sua scrittura, del suo mondo, mi sono innamorato. Un amore durato quasi un decennio, il tempo di leggere tutto quello che credo sia stato tradotto in italiano.
Fante c’ha messo del suo: il protagonista, la scrittura, semplice e viva, visiva e divertente, l’ironia, il cuore e la pancia, quel raro connubio di struggente e divertente, a volte perfino buffo.
Bunker Hills Steps, la versione L.A. della scalinata romana di Piazza di Spagna.
1934. Arturo Bandini approda a Los Angeles dal Colorado. Come sappiamo, è nato in America da famiglia di italiani emigrati. Come possiamo immaginare vuol fare lo scrittore, diventare famoso e ricco, scrivere storie, raccontare il suo mondo.
Per sbarcare il lunario fa il cameriere. Uno dei suoi clienti è un fotografo del NYT e forse perché quella sera è particolarmente ubriaco si convince che Bandini può farcela, prende un suo racconto e riesce a farglielo pubblicare su una rivista.
Arturo abbandona il tovagliolo sul braccio da cameriere e salta nel mondo della narrativa: diventa editor. La sua prima prova di revisione è sul romanzo della ricca e bella Jennifer Lovelace: il manoscritto è meno che scadente, ma di lei Arturo ci dice che:
c'era così tanto da vedere in lei, e i miei occhi si posarono sui contorni del suo corpo, la sensualità dei fianchi e della vita solleticante.
A questo punto sembra spalancarsi la porta principale di Hollywood. Salvo capire poi che non era quella principale. Salvo capire poi che oltre quella porta ci sono regole non del tutto amabili, e non facilmente comprensibili. Ancor meno condivisibili.
Meno che male che esiste la famiglia. Famiglia nella quale chi è approdato a Hollywood è guardato con riverente rispetto e ammirazione.
È forse grazie alla sua famiglia d’origine che Arturo Bandini non smette di sognare, può continuare a coltivare il suo sogno letterario?
Sul cartello si legge John Fante Square: è l’incrocio tra 5th Street e Grand Avenue a Downtown L.A.
April 11, 2023
Digno final para una más que digna serie. En esta última entrega de la saga Bandini se vuelve al tiempo y al territorio de Pregúntale al polvo. El mismo ritmo imparable, el mismo estilo directo, los mismos fantásticos diálogos... el mismo capullo y tierno Bandini.
“¿Qué te he hecho, Señor? ¿Por qué me castigas? Lo único que pido es una oportunidad para escribir, para tener un par de amigos y que cese esta lucha. Dame paz, Señor. Haz de mí algo que valga la pena. Que la máquina de escribir cante. Encuentra la canción dentro de mí. Sé bueno conmigo, porque estoy solo.�
April 24, 2021
الجزء الأخير في رباعية ارتورو بانديني
حكايات بانديني في لوس أنجلس بحثا عن أحلامه في عالم الكتابة
ينتقل من مكان لمكان ومن وظيفة لأخرى ولا يستقر على حال ماديا وعاطفيا
كل علاقاته تنتهي بحماقات, سواء في العمل أو الصداقة أو أوهام الحب
لكنه في النهاية يجلس أمام الآلة الكاتبة ويبدأ في الكتابة من جديد
سرد جميل وتلقائي والترجمة سلسة لأماني لازار
حكايات بانديني في لوس أنجلس بحثا عن أحلامه في عالم الكتابة
ينتقل من مكان لمكان ومن وظيفة لأخرى ولا يستقر على حال ماديا وعاطفيا
كل علاقاته تنتهي بحماقات, سواء في العمل أو الصداقة أو أوهام الحب
لكنه في النهاية يجلس أمام الآلة الكاتبة ويبدأ في الكتابة من جديد
سرد جميل وتلقائي والترجمة سلسة لأماني لازار
December 31, 2024
از پنجره� آپارتمانم زل زدم به شب. اینجا شب با آسمون صاف و ستارهها� دروغیش شبیه یه جوک مبتذله. اون پایین، خیابون پر از ماشینای بیصاحابه� آدمای خسته، و بوی پیتزای موندها� که از یه فودتراک تو هوا میپیچ�. اینجا جاییه که رویاها میان بمیرن، ولی قبلش یه نمایش کثیف اجرا میکن�. این شهر کوفتی هنوز زندهست� ولی نه برای من. نه برای نویسندها� که فقط مدام داره چیزایی رو مینویس� که هیچک� نمیخون�. یه زمانی فکر میکرد� این شهر همهچی� داره. نور، شلوغی، هیجان، عشق. ولی حالا بنظرم مثل یه فاحشه با آرایش غلیظه، از دور جذابه، ولی وقتی نزدیک میشی� نمیتون� بوی گند عرقشو تحمل کنی. میشین� کنار میز، دفترچها� رو باز میکن� و قلم رو تو دستم میچرخون�. همیشه همینطور شروع میکنم� با این فکر که روزی روزگاری ممکنه یک جمله� محشر بنویسم که دنیا رو تکون بده، ولی الان مثل یه بازنده مادرزاد از خودم میپرس� دارم چه غلطی میکنم�
یه شیشه� نیمهخال� وودکا کنار تخته� آشپزخونهس�. بلند میش� بطری رو برمیدار� و یه جرعه میخور�. تلخه و دلمو بهم میزن�. مثل همه چیز این شهر کثافت. برمیگرد� سر جام، اولین صفحه رو نگاه میکن�: "به لسآنجل� خوش اومدی، جایی که یا میدرخش� یا تو لجن دستوپ� میزن�."
اون پایین، یه مرد با یه گیتار روی جدول نشسته. داره چیزی میزنه� ولی صداش تو شلوغی گم شده. راستش اینجا کسی واقعا به صداها و به موسیقی گوش نمید�. مردم فقط دنبال یه چیزیا� که باهاش بقیه چیزا رو فراموش کنن. فراموش کنن که زندگی نکبتشو� چقدر مسخره� و رقتانگیز�. تو این شهر لعنتی، همه دارن میدوان� دارن به سمت یه چیزی میر� تا به چنگ بیارنش. ولی من هنوز هم تو همون نقطه اول گیر کردم. هنوز نمیدون� از کجا شروع کنم، حتی نمیدون� چرا هنوز نمیتون� بنویسم. میدونی، وقتی از خیابونها� شلوغ رد میشم� یا وقتی آدمه� رو تو کافهه� میبینم� به خودم میگ� اینه� داستان من نیستن. این داستان های پیشپاافتاد� از آدمای پیشپاافتاد�. نه، من یک نویسنده� بزرگم، ولی واقعیت اینه من فقط یک صدای گمشده� تو این شهرم.
نویسنده بودن برای من یعنی این که هی تلاش کنم، ولی هیچچی� ازش بیرون نیاد. اینجا، تو لسآنجلس� هیچک� به نویسندهه� توجه نمیکن�. نه به اون� احمقهای� که برای سرگرمی با کلمهه� بازی میکنن� نه به اونهای� که توی این آشغالدونی پر از رویا و دروغ سعی میکن� چیز باارزشی پیدا کنن.
چند شب پیش، تو یه بار توی خیابون فیرکس، با یه دختر آشنا شدم. اسمش جولی بود، یا حداقل خودش اینجوری گفت. بدن محشری داشت و یه پیراهن مشکی پوشیده بود که بوی سیگار و عطر ارزون میدا�. قلم و دفترچه رو جلوم دید و پرسید: تو نویسندهای� گفتم: بودم. خندید. از اون خندههای� که همزمان جذابه و وقیحانه. گفت: تو این شهر هیچک� واقعاً چیزی نیست. همه نقش یه چیزی رو بازی میکن�. نمیدون� چرا، ولی حرفش به دلم نشست.
آره! تو لسآنجل� همه دارن نقش بازی میکن�. یکی بازیگره، یکی کارگردانه، یکی نویسنده. ولی همه� یه نمایش خیلی مسخرهس�. حتی آدمای توی خیابون، اونی که گیتار میزنه� اونی که فال میگیره� حتی اون پیرمردی که هر شب کنار همون فودتراک همیشگی میشین� و یه هاتدا� سرد میخور�.
لسآنجل� یه جهنم با چراغ نئونه. اینجا هر کسی داره برای چیزی میجنگ�. شهرت، پول، عشق، یا فقط یه لقمه نون. ولی حقیقت اینه که این جنگو فقط یه عده برنده میش�. بقیه یا میمیر� یا یاد میگیر� چطوری تو سایهه� زندگی کنن.
حقیقت اینه که تو این شهر لعنتی، من یه نویسنده� واقعی نیستم و شاید هیچوق� هم نشم. من کسیا� که هنوز باید یاد بگیره چطور بنویسه. هنوز باید یاد بگیره چطور زندگی کنه. شاید اگر یه روز دیگه از این جهنم برم، شاید اون موقع بتونم بنویسم. ولی الان فقط دارم تلاش میکن� که چیزی از دل این آشفتگی بیرون بکشم. شاید وقتی برم، میفهم� چی رو از دست دادم. شاید وقتی برم، میفهم� این شهر هرزه چی از من می خواسته.
یه جرعه دیگه از بطری میخور�. دفترچه رو باز میکن�. میخوا� چیزی بنویسم، ولی کلمهه� ازم فرار میکن�. با خودم بلند بلند حرف میزن� و میگ�: این شهر کوفتی، اگه رویا داشته باشی، تو رو میبلعه� اگه نداشته باشی، تفا� میکن� بیرون. من؟ من هنوز یه جایی وسط این دو حالت گیر کردم. این گهدونی کلمهه� رو هم میدزد�. مثل رویاها، مثل امید. ولی من لعنتی هنوز اینجام، هنوز زندهام� و هنوز دارم میجنگ�.
روی صفحه� خالی مینویس�: "لسآنجلس� تو یه قاتلی. ولی لعنت بهت، هنوز دوستت دارم." و بعد قلم رو میذار� کنار.
........
"رویای بانکر هیل" آخرین اثری است که جان فانته پیش از مرگش و با کمک فرزندش دنیس فانته به رشته تحریر درآورد. این کتاب نه تنها یک داستان ادبی، بلکه وصیتنامها� هنری از نویسندها� است که صدای متمایز و درخشانی در ادبیات آمریکا به جا گذاشت.
در این کتاب، آرتورو باندینی شخصیت اصلی داستان، بار دیگر به لسآنجل� بازمیگردد� شهری که فانته آن را به همان اندازه که دوست دارد، تحقیر میکن�. ماجرا از نگاه باندینی روایت میشود� روایتی سرشار از طنز تلخ، دیالوگها� تند و احساسی عمیق، و سرشار از ناکامیه� و امیدهای انسانی.
فانته با زبان پرشور و صمیمی خود، زندگی در حاشیهها� کشمکشها� درونی یک نویسنده، و زیباییها� متزلزل عشق را به تصویر میکش�.
آنچه "رویای بانکر هیل" را متمایز میکند� تلاقی صمیمیت با بدبینی است. فانته در اوج بیماری، با صراحتی بیرحمان� به زندگی مینگرد� اما همچنان در لایهها� زیرین، نوعی اشتیاق به معنا و زیبایی� زندگی جریان دارد. این کتاب هم دعوتی به شناخت خویشتن است و هم هشداری برای کسانی که رویای شهرت و موفقیت را در سر میپرورانن�.
"رویای بانکر هیل" با نثری بینق� و شخصیتهای� زنده، میراثی جاودانه از فانته است. این اثر یادآوری میکن� که حتی در تاریکتری� لحظات زندگی، باز هم میتوا� با ادبیات به نور رسید.
......
این کتاب آخرین جلد از کوارتر باندینی بود و آخرین کتابی که در سال ۲۰۲۴ تمام کردم.
همخوانی این مجموعه با علی عزیز خیلی جذاب بود، خود مجموعه هم از کتابهای� شد که عاشقشونم و همیشه به یادم و در قلبم میمون�.
یه شیشه� نیمهخال� وودکا کنار تخته� آشپزخونهس�. بلند میش� بطری رو برمیدار� و یه جرعه میخور�. تلخه و دلمو بهم میزن�. مثل همه چیز این شهر کثافت. برمیگرد� سر جام، اولین صفحه رو نگاه میکن�: "به لسآنجل� خوش اومدی، جایی که یا میدرخش� یا تو لجن دستوپ� میزن�."
اون پایین، یه مرد با یه گیتار روی جدول نشسته. داره چیزی میزنه� ولی صداش تو شلوغی گم شده. راستش اینجا کسی واقعا به صداها و به موسیقی گوش نمید�. مردم فقط دنبال یه چیزیا� که باهاش بقیه چیزا رو فراموش کنن. فراموش کنن که زندگی نکبتشو� چقدر مسخره� و رقتانگیز�. تو این شهر لعنتی، همه دارن میدوان� دارن به سمت یه چیزی میر� تا به چنگ بیارنش. ولی من هنوز هم تو همون نقطه اول گیر کردم. هنوز نمیدون� از کجا شروع کنم، حتی نمیدون� چرا هنوز نمیتون� بنویسم. میدونی، وقتی از خیابونها� شلوغ رد میشم� یا وقتی آدمه� رو تو کافهه� میبینم� به خودم میگ� اینه� داستان من نیستن. این داستان های پیشپاافتاد� از آدمای پیشپاافتاد�. نه، من یک نویسنده� بزرگم، ولی واقعیت اینه من فقط یک صدای گمشده� تو این شهرم.
نویسنده بودن برای من یعنی این که هی تلاش کنم، ولی هیچچی� ازش بیرون نیاد. اینجا، تو لسآنجلس� هیچک� به نویسندهه� توجه نمیکن�. نه به اون� احمقهای� که برای سرگرمی با کلمهه� بازی میکنن� نه به اونهای� که توی این آشغالدونی پر از رویا و دروغ سعی میکن� چیز باارزشی پیدا کنن.
چند شب پیش، تو یه بار توی خیابون فیرکس، با یه دختر آشنا شدم. اسمش جولی بود، یا حداقل خودش اینجوری گفت. بدن محشری داشت و یه پیراهن مشکی پوشیده بود که بوی سیگار و عطر ارزون میدا�. قلم و دفترچه رو جلوم دید و پرسید: تو نویسندهای� گفتم: بودم. خندید. از اون خندههای� که همزمان جذابه و وقیحانه. گفت: تو این شهر هیچک� واقعاً چیزی نیست. همه نقش یه چیزی رو بازی میکن�. نمیدون� چرا، ولی حرفش به دلم نشست.
آره! تو لسآنجل� همه دارن نقش بازی میکن�. یکی بازیگره، یکی کارگردانه، یکی نویسنده. ولی همه� یه نمایش خیلی مسخرهس�. حتی آدمای توی خیابون، اونی که گیتار میزنه� اونی که فال میگیره� حتی اون پیرمردی که هر شب کنار همون فودتراک همیشگی میشین� و یه هاتدا� سرد میخور�.
لسآنجل� یه جهنم با چراغ نئونه. اینجا هر کسی داره برای چیزی میجنگ�. شهرت، پول، عشق، یا فقط یه لقمه نون. ولی حقیقت اینه که این جنگو فقط یه عده برنده میش�. بقیه یا میمیر� یا یاد میگیر� چطوری تو سایهه� زندگی کنن.
حقیقت اینه که تو این شهر لعنتی، من یه نویسنده� واقعی نیستم و شاید هیچوق� هم نشم. من کسیا� که هنوز باید یاد بگیره چطور بنویسه. هنوز باید یاد بگیره چطور زندگی کنه. شاید اگر یه روز دیگه از این جهنم برم، شاید اون موقع بتونم بنویسم. ولی الان فقط دارم تلاش میکن� که چیزی از دل این آشفتگی بیرون بکشم. شاید وقتی برم، میفهم� چی رو از دست دادم. شاید وقتی برم، میفهم� این شهر هرزه چی از من می خواسته.
یه جرعه دیگه از بطری میخور�. دفترچه رو باز میکن�. میخوا� چیزی بنویسم، ولی کلمهه� ازم فرار میکن�. با خودم بلند بلند حرف میزن� و میگ�: این شهر کوفتی، اگه رویا داشته باشی، تو رو میبلعه� اگه نداشته باشی، تفا� میکن� بیرون. من؟ من هنوز یه جایی وسط این دو حالت گیر کردم. این گهدونی کلمهه� رو هم میدزد�. مثل رویاها، مثل امید. ولی من لعنتی هنوز اینجام، هنوز زندهام� و هنوز دارم میجنگ�.
روی صفحه� خالی مینویس�: "لسآنجلس� تو یه قاتلی. ولی لعنت بهت، هنوز دوستت دارم." و بعد قلم رو میذار� کنار.
........
"رویای بانکر هیل" آخرین اثری است که جان فانته پیش از مرگش و با کمک فرزندش دنیس فانته به رشته تحریر درآورد. این کتاب نه تنها یک داستان ادبی، بلکه وصیتنامها� هنری از نویسندها� است که صدای متمایز و درخشانی در ادبیات آمریکا به جا گذاشت.
در این کتاب، آرتورو باندینی شخصیت اصلی داستان، بار دیگر به لسآنجل� بازمیگردد� شهری که فانته آن را به همان اندازه که دوست دارد، تحقیر میکن�. ماجرا از نگاه باندینی روایت میشود� روایتی سرشار از طنز تلخ، دیالوگها� تند و احساسی عمیق، و سرشار از ناکامیه� و امیدهای انسانی.
فانته با زبان پرشور و صمیمی خود، زندگی در حاشیهها� کشمکشها� درونی یک نویسنده، و زیباییها� متزلزل عشق را به تصویر میکش�.
آنچه "رویای بانکر هیل" را متمایز میکند� تلاقی صمیمیت با بدبینی است. فانته در اوج بیماری، با صراحتی بیرحمان� به زندگی مینگرد� اما همچنان در لایهها� زیرین، نوعی اشتیاق به معنا و زیبایی� زندگی جریان دارد. این کتاب هم دعوتی به شناخت خویشتن است و هم هشداری برای کسانی که رویای شهرت و موفقیت را در سر میپرورانن�.
"رویای بانکر هیل" با نثری بینق� و شخصیتهای� زنده، میراثی جاودانه از فانته است. این اثر یادآوری میکن� که حتی در تاریکتری� لحظات زندگی، باز هم میتوا� با ادبیات به نور رسید.
......
این کتاب آخرین جلد از کوارتر باندینی بود و آخرین کتابی که در سال ۲۰۲۴ تمام کردم.
همخوانی این مجموعه با علی عزیز خیلی جذاب بود، خود مجموعه هم از کتابهای� شد که عاشقشونم و همیشه به یادم و در قلبم میمون�.
December 25, 2022
رویاهای بانکرهیل آخرین کتاب از چهارگانه جان فانته است ، داستان هایی با محوریت زندگی آرتور باندینی که نویسنده زندگی او را تا دوران جوانی ترسیم کرده ، در آخرین کتاب ، فانته چالش های زندگی باندینی هم در هالیوود و هم در زندگی شخصی و روابط عاشقانه او و تلاش های او برای خارج ماندن از جریان هالیوود را نشان داده است.
در این کتاب ویژگی های باندینی به شدت پررنگ شده و خود را نشان می دهند ، ویژگی هایی که شاید از نگاه جان فانته همان صفات لازم برای نویسنده شدن باشند ، مانند سخت کوشی و جاه طلبی ، عاشق نویسندگی بودن و شور و عشق نسبتا صادقانه در رابطه و همچنین تلاشهایی که برای مستقل ماندن خود و نپذیرفتن سلطه هالیوود می کند .
چهارگانه جان فانته با تحسین فراوان البته پس از فوت او مواجه شده ، بسیاری آن را هجوی درخشان دانسته اند . نظری که شاید خواننده کتاب مانند من چندان موافق آن نباشد .
در این کتاب ویژگی های باندینی به شدت پررنگ شده و خود را نشان می دهند ، ویژگی هایی که شاید از نگاه جان فانته همان صفات لازم برای نویسنده شدن باشند ، مانند سخت کوشی و جاه طلبی ، عاشق نویسندگی بودن و شور و عشق نسبتا صادقانه در رابطه و همچنین تلاشهایی که برای مستقل ماندن خود و نپذیرفتن سلطه هالیوود می کند .
چهارگانه جان فانته با تحسین فراوان البته پس از فوت او مواجه شده ، بسیاری آن را هجوی درخشان دانسته اند . نظری که شاید خواننده کتاب مانند من چندان موافق آن نباشد .
July 1, 2012
Honestly, I'm pretty devastated that never again will I be able to experience reading a Bandini book for the first time!
Read
March 30, 2021Yazar bu kitabı 78'de kör olmasından sonra yazmıştır. Bu kitabı yazdıktan bir sene sonra da yaşamını yitirdi zaten.
Okuyanların büyük çoğunluğunun Bukowski ile ismini duyduğu yazar ile ben isimli eserinin ismini ilginç bulmam ile tanışmıştım. Tanıştığımdan beri tüm kitaplarını temin etmeye ve okumaya çalıştım. Sade anlatımının yanı sıra yarattığı karakter Bandini'nin gerçekten kişilik hatları oturmuş; nerede başlayıp nerede bittiği belli olan başarılı bir roman karakteri olması da bu sevginin sebeplerinden yalnızca birisi.
Bandini; yazarın kısmen kendisini anlatıyor olmasının yanı sıra, "kaybeden" olarak nitelendirilen bir tarzın öncüsü olarak görülse de; ben bu karakterin perişan, kaybeden ve bundan zevk alan bir görüntüsü olduğuna hiçbir zaman inanmadım.
Ben Bandini karakterinin sokaktaki insanlardan sadece birisi olduğunu düşündüm. Zira romantik bir anda partnerine cinsi arzuyla birden saldırması, duyduğu bir kelimeyle aniden karşısındakine yumruk atması, işyerinde patronuna ağzından kaçırarak hakaret etmesi gibi özellikleriyle sokaktaki insanı anlatıyor aslında.
Bugüne kadar yazılan romanların pek çoğunda karakterler ya "iyi ve düzgün" insanlardır ya da yaptıkları davranışların kötülük olduğunu bilen; ve hatta bundan ötürü acı duyan vicdan sahibi insanlardır. Bandini gibi karakterler bu nedenle edebiyatta eşine az rastlanır bir karakter. Çünkü yaptığı davranışların çoğunu yapmadan önce, yaparken veya yaptıktan sonra pek düşünmüyor; toplumsal gözle irdelemiyor. İyi veya kötü kavramları yok. Bandini yaşama tutunmuş, olabildiğince iyi yaşamaya çalışan; bu doğrultuda rasyonel ve doğru bir hayattansa yaşanabilir ve tatmin dolu bir hayatı tercih eden bir karakter.
Başına gelen gündelik hayatındaki aslında pek de sıradan olayların onun yani Bandini'nin üzerindeki tezahürünü hissettiriyor okura. Örneğin sürreal sayılabilecek satranç müsabakası bölümü. Bu bölüm beni istemsizce güldürdü zira bir bar köşesinde yapılan bilardo müsabakası tadında gerçekleşen bir satranç müsabakası aklımın ucundan geçmezdi. Bölümü okuduysanız anlarsınız.
Kitapta yazar her olayı derinlemesine tasvir etme gereği duymamış. Zira bir bölümde nefret ettiği bir konuşma tarzını kitabın sonlarına doğru alkolün etkisiyle kendisinin yapmasını bizler okurlar olarak anlayabiliyoruz fakat karakterin kendisi ve olayın içindeki diğer karakterler hayretler içerisinde kalıyor. Bu nedenle Fante; bu tip bölümlerde karakterlerine yaptıkları şeyleri neden yaptıklarına dair uzun açıklamalar yaptırmamış. Bu da her diyalogu eksiksiz tamamlama takıntısı güden pek çok yazarın yazdıklarının aksine; yarım kalan gizemli fakat gerçekçi diyaloglar okumamızı sağlamış
Kitapta , gibi pek çok yazara yapılan göndermeler benim "klasikler mutlaka okunmalıdır" kanaatimi güçlendirdi.
John Fante'ın karakterleri, yaşamı "ironi" olarak yaşayan; lakin "ⲹşⲹ" karakterler.
Okuyanların büyük çoğunluğunun Bukowski ile ismini duyduğu yazar ile ben isimli eserinin ismini ilginç bulmam ile tanışmıştım. Tanıştığımdan beri tüm kitaplarını temin etmeye ve okumaya çalıştım. Sade anlatımının yanı sıra yarattığı karakter Bandini'nin gerçekten kişilik hatları oturmuş; nerede başlayıp nerede bittiği belli olan başarılı bir roman karakteri olması da bu sevginin sebeplerinden yalnızca birisi.
Bandini; yazarın kısmen kendisini anlatıyor olmasının yanı sıra, "kaybeden" olarak nitelendirilen bir tarzın öncüsü olarak görülse de; ben bu karakterin perişan, kaybeden ve bundan zevk alan bir görüntüsü olduğuna hiçbir zaman inanmadım.
Ben Bandini karakterinin sokaktaki insanlardan sadece birisi olduğunu düşündüm. Zira romantik bir anda partnerine cinsi arzuyla birden saldırması, duyduğu bir kelimeyle aniden karşısındakine yumruk atması, işyerinde patronuna ağzından kaçırarak hakaret etmesi gibi özellikleriyle sokaktaki insanı anlatıyor aslında.
Bugüne kadar yazılan romanların pek çoğunda karakterler ya "iyi ve düzgün" insanlardır ya da yaptıkları davranışların kötülük olduğunu bilen; ve hatta bundan ötürü acı duyan vicdan sahibi insanlardır. Bandini gibi karakterler bu nedenle edebiyatta eşine az rastlanır bir karakter. Çünkü yaptığı davranışların çoğunu yapmadan önce, yaparken veya yaptıktan sonra pek düşünmüyor; toplumsal gözle irdelemiyor. İyi veya kötü kavramları yok. Bandini yaşama tutunmuş, olabildiğince iyi yaşamaya çalışan; bu doğrultuda rasyonel ve doğru bir hayattansa yaşanabilir ve tatmin dolu bir hayatı tercih eden bir karakter.
Başına gelen gündelik hayatındaki aslında pek de sıradan olayların onun yani Bandini'nin üzerindeki tezahürünü hissettiriyor okura. Örneğin sürreal sayılabilecek satranç müsabakası bölümü. Bu bölüm beni istemsizce güldürdü zira bir bar köşesinde yapılan bilardo müsabakası tadında gerçekleşen bir satranç müsabakası aklımın ucundan geçmezdi. Bölümü okuduysanız anlarsınız.
Kitapta yazar her olayı derinlemesine tasvir etme gereği duymamış. Zira bir bölümde nefret ettiği bir konuşma tarzını kitabın sonlarına doğru alkolün etkisiyle kendisinin yapmasını bizler okurlar olarak anlayabiliyoruz fakat karakterin kendisi ve olayın içindeki diğer karakterler hayretler içerisinde kalıyor. Bu nedenle Fante; bu tip bölümlerde karakterlerine yaptıkları şeyleri neden yaptıklarına dair uzun açıklamalar yaptırmamış. Bu da her diyalogu eksiksiz tamamlama takıntısı güden pek çok yazarın yazdıklarının aksine; yarım kalan gizemli fakat gerçekçi diyaloglar okumamızı sağlamış
Kitapta , gibi pek çok yazara yapılan göndermeler benim "klasikler mutlaka okunmalıdır" kanaatimi güçlendirdi.
John Fante'ın karakterleri, yaşamı "ironi" olarak yaşayan; lakin "ⲹşⲹ" karakterler.
April 7, 2023
Se alguma coisa pode correr mal, irá certamente correr mal com e para Arturo Bandini, o anti-herói.
Este "Sonhos de Bunker Hill" é o último de quatro livros que seguem a vida do "grande Bandini", o aspirante a escritor, escritor de facto, mais desastrado, inconveniente, parvo e humano que nos será dado a conhecer, em toda a sua glória e desgraça. Desgraçado Bandini, o "alter ego" de Fante, que nos faz rir e nos entristece com a sua vida sonhada e com a realidade tão longe dos sonhos de outrora. Um banho de realidade que limpa tudo, menos a esperança, que está lá sempre.
Este "Sonhos de Bunker Hill" é o último de quatro livros que seguem a vida do "grande Bandini", o aspirante a escritor, escritor de facto, mais desastrado, inconveniente, parvo e humano que nos será dado a conhecer, em toda a sua glória e desgraça. Desgraçado Bandini, o "alter ego" de Fante, que nos faz rir e nos entristece com a sua vida sonhada e com a realidade tão longe dos sonhos de outrora. Um banho de realidade que limpa tudo, menos a esperança, que está lá sempre.
February 19, 2017
بعد حوالي اسبوعين من القراءة المتواصلة لملحمة ارتورو بنديني العظيم, أقدر أكتب ريفيو عن المجموعة بالكامل :)
مبدأيا و دي حاجة مهمة لازم تكون واضحة, الأربع روايات يجمعهم بطل واحد ولا شئ غير ذلك, حتى المعلومات الأساسية اللي بنملكها عن البطل في الجزء الأول بتتغير في باقي الأجزاء و ده راجع لكذا حاجة هشير إليهم لاحقا, فمثلا هنلاقي ان البطل عنده أخين فقط في الجزء الأول (انتظر حتى الربيع يابنديني) هم فدريكو و أوغست, بينما في الجزء التاني (الطريق إلى لوس أنجلوس) بيكون عنده أخت واحده هي مونا, في الجزء التالت لا يتحدث فانتى عن العيلة كثيرا ثم في الجزء الأخير(أحلام من بنكر هيل) نلاقي أخوته بقوا ماريو و توم و ستيلا.
كمان هنلاقي ان في الجزء الأول سفيفو بانديني والد البطل يعتبر من أشخاص الرواية الأساسيين بينما في الجزء التاني بنعرف أنه مات, ثم في الجزئين التاليين نلاقيه عايش مرة أخرى.
السبب في اللخبطة دي بيرجع لأن ملحمة بنديني تعتبر شكل من أشكال السيرة الذاتية اللي بيحكي فيها فانتى محطات من حياته, الفترة الأولى من حياته اللي تمثلت في الجزء الأول من الرواية كان والده جزء مهم فيها و موجود بشكل رئيسي بينما لاحقا لم يعد دور الأب مهم بعد ان ترك والدة فانتى و ذهب للعيش مع امرأه أخرى و عشان كده فانتى موته في الجزء التاني من الرواية ولم يعيده الا في الاجزاء التالية بعد تحسن العلاقات بينه و بين والدته.
ممكن حد يعتقد ان الأجزاء بالشكل ده مش مترتبه ترتيب صحيح ولكن ده بردو اعتقاد خاطئ لأن المراحل العمريه للبطل لا يمكن تترتب بأي شكل مخالف مع العلم ان ترتيب الروايات من حيث الكتابة هيكون : انتظر حتى الربيع يابنديني ١٩٣٨ ثم اسأل الغبار ١٩٣٩ ثم الطريق الى لوس انجلوس اللي اترفض مخطوطها في الثلاثينات ثم نشرت بعد وفاة الكاتب بسنتين في ١٩٨٥ و اخيرا احلام من بنكر هيل اللي كان أخر اعمال فانتى في ١٩٨٢.
كل المعلومات اللي فاتت دي مفيدة لتلافي كل اللخبطة اللي الروايات الأربعة هيثيروها عند قرائتهم و لذلك كان لازم أقولها لأني بعد البحث لم أجد لينك يجمها كاملة في مكان واحد.
أما عن الريفيو الفعلي بقى, ماعنديش كلام كتير أقوله لكن القارئ هنا مهما كره أو حب البطل ارتورو بنديني العظيم لن يملك الا ان يرفع القبعة للكاتب اللي قدر يذكر التفاصيل بتلقائية و بساطة لا مثيل لهما, كأن فانتى وهو بيكتب كان متجرد تماما من كل رغبات الكاتب في اظهار عظمته او سعة معرفته او استخدام اساليب بلاغية او انشائية معقده, كتب فانتى الرباعية كأقرب شئ لمشاهدته أحداثها فعليا على أرض الواقع بحيادية شديدة خصوصا في الاجزاء المتعلقة به شخصيا.
إستمتعت بكل الأجزاء ولكن إسأل الغبار و بنكر هيل هم الأقرب لقلبي.
أرشحها من كل قلبي.
مبدأيا و دي حاجة مهمة لازم تكون واضحة, الأربع روايات يجمعهم بطل واحد ولا شئ غير ذلك, حتى المعلومات الأساسية اللي بنملكها عن البطل في الجزء الأول بتتغير في باقي الأجزاء و ده راجع لكذا حاجة هشير إليهم لاحقا, فمثلا هنلاقي ان البطل عنده أخين فقط في الجزء الأول (انتظر حتى الربيع يابنديني) هم فدريكو و أوغست, بينما في الجزء التاني (الطريق إلى لوس أنجلوس) بيكون عنده أخت واحده هي مونا, في الجزء التالت لا يتحدث فانتى عن العيلة كثيرا ثم في الجزء الأخير(أحلام من بنكر هيل) نلاقي أخوته بقوا ماريو و توم و ستيلا.
كمان هنلاقي ان في الجزء الأول سفيفو بانديني والد البطل يعتبر من أشخاص الرواية الأساسيين بينما في الجزء التاني بنعرف أنه مات, ثم في الجزئين التاليين نلاقيه عايش مرة أخرى.
السبب في اللخبطة دي بيرجع لأن ملحمة بنديني تعتبر شكل من أشكال السيرة الذاتية اللي بيحكي فيها فانتى محطات من حياته, الفترة الأولى من حياته اللي تمثلت في الجزء الأول من الرواية كان والده جزء مهم فيها و موجود بشكل رئيسي بينما لاحقا لم يعد دور الأب مهم بعد ان ترك والدة فانتى و ذهب للعيش مع امرأه أخرى و عشان كده فانتى موته في الجزء التاني من الرواية ولم يعيده الا في الاجزاء التالية بعد تحسن العلاقات بينه و بين والدته.
ممكن حد يعتقد ان الأجزاء بالشكل ده مش مترتبه ترتيب صحيح ولكن ده بردو اعتقاد خاطئ لأن المراحل العمريه للبطل لا يمكن تترتب بأي شكل مخالف مع العلم ان ترتيب الروايات من حيث الكتابة هيكون : انتظر حتى الربيع يابنديني ١٩٣٨ ثم اسأل الغبار ١٩٣٩ ثم الطريق الى لوس انجلوس اللي اترفض مخطوطها في الثلاثينات ثم نشرت بعد وفاة الكاتب بسنتين في ١٩٨٥ و اخيرا احلام من بنكر هيل اللي كان أخر اعمال فانتى في ١٩٨٢.
كل المعلومات اللي فاتت دي مفيدة لتلافي كل اللخبطة اللي الروايات الأربعة هيثيروها عند قرائتهم و لذلك كان لازم أقولها لأني بعد البحث لم أجد لينك يجمها كاملة في مكان واحد.
أما عن الريفيو الفعلي بقى, ماعنديش كلام كتير أقوله لكن القارئ هنا مهما كره أو حب البطل ارتورو بنديني العظيم لن يملك الا ان يرفع القبعة للكاتب اللي قدر يذكر التفاصيل بتلقائية و بساطة لا مثيل لهما, كأن فانتى وهو بيكتب كان متجرد تماما من كل رغبات الكاتب في اظهار عظمته او سعة معرفته او استخدام اساليب بلاغية او انشائية معقده, كتب فانتى الرباعية كأقرب شئ لمشاهدته أحداثها فعليا على أرض الواقع بحيادية شديدة خصوصا في الاجزاء المتعلقة به شخصيا.
إستمتعت بكل الأجزاء ولكن إسأل الغبار و بنكر هيل هم الأقرب لقلبي.
أرشحها من كل قلبي.
September 1, 2023
I went to the library. I looked at the magazines, at the pictures in them. One day I went to the bookshelves, and pulled out a book. It was Winesburg, Ohio. I sat at a long mahogany table and began to read. All at once my world turned over. The sky fell in. The book held me. The tears came. My heart beat fast. I read until my eyes burned. I took the book home. I read another Anderson. I read and I read, and I was heartsick and lonely and in love with a book, many books, until it came naturally, and I sat there with a pencil and a long tablet, and tried to write, until I felt I could not go on because the words would not come as they did in Anderson, they only came like drops of blood from my heart.
*
The place was paradise, the South Pacific, Bora Bora. I could hear the sea. It came whispering, saying shshsh, for it was always low tide, the island protected by a breakwater. The nights were wondrous. I lay on my small cot and felt the memory of Velda van der Zee slipping from me. In a few days it had vanished. I listened to the sea and felt my heart restored. Sometimes I heard the bark of seals. I stood in the door and watched them in the shallow water, three or four big fellows playing in the soft tide, barking as if to laugh. The city was far away. I had no thought of writing. My mind was barren as the long shore. I was Robinson Crusoe, lost in a distant world, at peace, breathing good air, salty, satisfying.
*
The place was paradise, the South Pacific, Bora Bora. I could hear the sea. It came whispering, saying shshsh, for it was always low tide, the island protected by a breakwater. The nights were wondrous. I lay on my small cot and felt the memory of Velda van der Zee slipping from me. In a few days it had vanished. I listened to the sea and felt my heart restored. Sometimes I heard the bark of seals. I stood in the door and watched them in the shallow water, three or four big fellows playing in the soft tide, barking as if to laugh. The city was far away. I had no thought of writing. My mind was barren as the long shore. I was Robinson Crusoe, lost in a distant world, at peace, breathing good air, salty, satisfying.
March 1, 2025
یک بار دیگر شروع کن باندینی، بهتر شروع کن:
هرچند به بسیاری از آثار سه ستاره دادم، اما این یکی یک سه تمام عیار بود یا به بیانی نسبت بسیاری از سهها� دیگر ارجحیت دارد. باندینی در حال محافظت از گنج درونی اش یعنی استعداد هنریاش� با هالیوود گلاویز است و روزگاری مانند فیلمها� دهه چهل آمریکا میگذران�. بیفکر� یهویی و خوش و تنها و گاهی خطرناک. آخرین کتاب چهارگانه باندینی مثل دیگر کتابها� این مجموعه شوخ و شنگ، صادق و ملموس بود و آبرومند هم تمام شد، با پذیرش، اندوه اما همراه بارقهها� امید و عزمی که ظاهر راسخ و پایداری دارد.
جمله� آخرش این است :
« برای من نبود اما به درک آدم بالاخره باید از یک جایی شروع کند».
هرچند به بسیاری از آثار سه ستاره دادم، اما این یکی یک سه تمام عیار بود یا به بیانی نسبت بسیاری از سهها� دیگر ارجحیت دارد. باندینی در حال محافظت از گنج درونی اش یعنی استعداد هنریاش� با هالیوود گلاویز است و روزگاری مانند فیلمها� دهه چهل آمریکا میگذران�. بیفکر� یهویی و خوش و تنها و گاهی خطرناک. آخرین کتاب چهارگانه باندینی مثل دیگر کتابها� این مجموعه شوخ و شنگ، صادق و ملموس بود و آبرومند هم تمام شد، با پذیرش، اندوه اما همراه بارقهها� امید و عزمی که ظاهر راسخ و پایداری دارد.
جمله� آخرش این است :
« برای من نبود اما به درک آدم بالاخره باید از یک جایی شروع کند».
December 31, 2024
رویاهای بانکرهیل آخرین جلد مجموعه چهار جلدی آرتورو باندینی میشه و قراره با آرتورو و ماجراهاش توی هالیوود وقت بگذرونیم.
این کتاب هم مثل کتابها� قبلی مجموعه در مورد کشف هویته. در مورد اینکه چه جور آدمی هستی و قراره چه کار بکنی؟ واسه اون کارها قراره تا کجا پیش بری و از چه چیزهایی بزنی؟
توی این کتاب یه چالش بزرگ سر راه آرتورو هست. اون الان یه نویسنده� و کتاب چاپ کرده و وارد هالیوود شده اما آیا اون میتون� خلاقیت خودش رو حفظ بکنه یا باید تن بده به جریان و کاری که ازش میخوا� رو بکنه؟ خلاقیتش رو بکشه؟ ما نمیدونی� و خود آرتورو هم مطمئن نیست. پس میریم جلو تا به جواب برسیم.
و اما آرزوها و رویاها
راستش هیچ آرزو و رویایی بدون ریسک و تلفات نیست. البته شاید تلفات کلمه مناسبی نباشه. بهتره بگم بدون از خودگذشتگی نیست. همیشه چیزی رو قربانی میکنی� تا به چیز دیگه برسیم. البته این از دست دادنه همیشه بد نیست اتفاقا خیلی وقتا میتون� خوب باشه ولی موضوع جدانشدنی همین رابطه بین آرزو و از خودگذشتگی هست. این موضوع هم یکی دیگه از چیزاییه که فانته توی این کتاب بهش میپرداز� و لابهلا� خطوط کتابش میتونی� اینو ببینید.
با توجه به اینکه این کتاب آخرین کتاب مجموعه� فانته هست، یه چند تا چیز کوتاه در موردش بگم.
این داستانه� رو میشه یه جورایی داستان خود فانته دونست که چه چیزهایی پشت سر گذاشته و چطوری وارد هالیوود شده. این شباهت آرتورو و فانته توی جلد چهارم به اوج خودش میرس�.
اگه میخوا� مجموعه رو شروع کنید از هر جایی که بخواید میتونی� شروع کنیم ولی کتاب اول یعتی تا بهار صبر کن باندینی پیشنهاد خودمه.
مجموعه کامل باندینی رو آقای شکاری با همکاری نشر افق منتشر کرده ولی جلد سوم و معروفتری� کتاب این مجموعه یعنی کتاب از غبار بپرس رو نشر چشمه هم منتشر کرده. پیشنهاد خودم ترجمه افقه.
همونطور که قبلا هم گفتم قلم فانته ساده و جذاب و بسیار واقعیه. از توصیف محیط گرفته تا افکار و رفتارهای آدمه� خیلی واقعی و گیرا و در عین حال به شدت جذاب و خوندنیه. یه جور کشش خیلی عجيبی داره این کتاب که انگار دلتون نمیخوا� تموم بشه رو از طرف دیگه خیلی سریع پیش میره.
من دو جلد اول رو از سه و چهار بیشتر دوست داشتم و تجربه خوانششون کامل توی ذهنم حک شد با این حال از غبار بپرس و رویاهای بانکرهیل هم واقعا جذاب و خوندنی بودن.
در کل که فانته و مجموعه باندینی رو بخونید که شدیدا پیشنهادش میکن�.
مرسی از رویای عزیز که این کتابه� رو باهام خوند�. همخوان� کردن باهاش لذت کتاب رو جند برابر میکن�.
این کتاب هم مثل کتابها� قبلی مجموعه در مورد کشف هویته. در مورد اینکه چه جور آدمی هستی و قراره چه کار بکنی؟ واسه اون کارها قراره تا کجا پیش بری و از چه چیزهایی بزنی؟
توی این کتاب یه چالش بزرگ سر راه آرتورو هست. اون الان یه نویسنده� و کتاب چاپ کرده و وارد هالیوود شده اما آیا اون میتون� خلاقیت خودش رو حفظ بکنه یا باید تن بده به جریان و کاری که ازش میخوا� رو بکنه؟ خلاقیتش رو بکشه؟ ما نمیدونی� و خود آرتورو هم مطمئن نیست. پس میریم جلو تا به جواب برسیم.
و اما آرزوها و رویاها
راستش هیچ آرزو و رویایی بدون ریسک و تلفات نیست. البته شاید تلفات کلمه مناسبی نباشه. بهتره بگم بدون از خودگذشتگی نیست. همیشه چیزی رو قربانی میکنی� تا به چیز دیگه برسیم. البته این از دست دادنه همیشه بد نیست اتفاقا خیلی وقتا میتون� خوب باشه ولی موضوع جدانشدنی همین رابطه بین آرزو و از خودگذشتگی هست. این موضوع هم یکی دیگه از چیزاییه که فانته توی این کتاب بهش میپرداز� و لابهلا� خطوط کتابش میتونی� اینو ببینید.
با توجه به اینکه این کتاب آخرین کتاب مجموعه� فانته هست، یه چند تا چیز کوتاه در موردش بگم.
این داستانه� رو میشه یه جورایی داستان خود فانته دونست که چه چیزهایی پشت سر گذاشته و چطوری وارد هالیوود شده. این شباهت آرتورو و فانته توی جلد چهارم به اوج خودش میرس�.
اگه میخوا� مجموعه رو شروع کنید از هر جایی که بخواید میتونی� شروع کنیم ولی کتاب اول یعتی تا بهار صبر کن باندینی پیشنهاد خودمه.
مجموعه کامل باندینی رو آقای شکاری با همکاری نشر افق منتشر کرده ولی جلد سوم و معروفتری� کتاب این مجموعه یعنی کتاب از غبار بپرس رو نشر چشمه هم منتشر کرده. پیشنهاد خودم ترجمه افقه.
همونطور که قبلا هم گفتم قلم فانته ساده و جذاب و بسیار واقعیه. از توصیف محیط گرفته تا افکار و رفتارهای آدمه� خیلی واقعی و گیرا و در عین حال به شدت جذاب و خوندنیه. یه جور کشش خیلی عجيبی داره این کتاب که انگار دلتون نمیخوا� تموم بشه رو از طرف دیگه خیلی سریع پیش میره.
من دو جلد اول رو از سه و چهار بیشتر دوست داشتم و تجربه خوانششون کامل توی ذهنم حک شد با این حال از غبار بپرس و رویاهای بانکرهیل هم واقعا جذاب و خوندنی بودن.
در کل که فانته و مجموعه باندینی رو بخونید که شدیدا پیشنهادش میکن�.
مرسی از رویای عزیز که این کتابه� رو باهام خوند�. همخوان� کردن باهاش لذت کتاب رو جند برابر میکن�.
February 23, 2020
It's slim, otherwise 5 stars.
If you fancy being a writer someday, this is the book for you. This author bursts with brilliance of post war Los Angeles. Cannery-row, but from the eyes of a young artist. The great fear and uncertainty of not knowing if you truly have talent, or even if you do whether it will be recognized, is overwhelming to the protagonist. Arturo Bandino is to John Fante as Henry Chinaski is to Charles Bukowski. This is how they tell their lives of being an author of integrity, all the while eking out a life that vacillates between euphoric contentment and brutal depression. This book, my fourth of his, explains why Bukowski liked him so much (I’ve read most of his). It is about an author trying to be as great as the people who inspired him (Sherwood Anderson, Hamsun, London etc) and making a living at it. His young lust for beautiful women (especially their behinds) builds until it ultimately explodes in humiliating defeat, often agonizing heartbreak. He seeks solace as well, finding love in an older woman � even that he destroys in what can only be described as madness, where his flights of fancy lead him into all sorts of trouble. He can’t stay in one place long, nor maintain relationships with writers he adores or casual friends. This book is a romp, a riot really, and Fante’s style is often hilarious. It would be like Woody Allen, if he would have a mean streak and was prone to drunken brawling. It’s very hard to separate the author from his creation, the latter revealing so many embarrassing personal facts and escapades that it seems as though they must be true. This is a fun and easy read, a short book. Fante has no patience for tedium, nor does Arturo, the creation, so there is nothing boring here. When he gets fed up, he just packs up and moves to another adventure. He’ll wake up in a hospital here and there, and immediately start hitting on the nurse. Fante is not nearly so crude and nasty as Bukowski, his stuff is a good primer to decide if you want to take that next step. Here are a few items I marked, since he tells it so much better than I:
p. 23, our hero feeling optimistic after getting enough cash to exchange his rags for better clothes: “The sun hit my face like a big golden eye…it promised a bright and glorious day. I shot out of bed, opened the window wide and called out to the world, hello everybody! Good luck to all! …In my fine Goodwill pinstripe suite and my rakish fedora, I tucked a copy of the American Phoenix under my arm and strode out to conquer a woman�.I paused and listened. I heard something. It was the sound of happiness. It was my own heart beating softly, rhythmically…Well-dressed folk moved in and out through the revolving doors. They were people like myself, neatly attired, the better class.�
p. 57, remembering his past, discovering in youth to love of literature and torment of the difficulty of writing: “One day I went to the bookshelves, and pulled out a book. It was Winesburg, Ohio. I sat at a long mahogany table and began to read. I read another. I read and I read, and I was heartsick and lonely and in love with a book, many books, until it came naturally, and I sat there with a pencil and a long tablet, and tried to write, until I felt I could not go on because the words would not come as they did in Anderson, they only came like drops of blood from my heart.�
p. 102, there is so much pain and loathing in this book, but I cherry pick the beautiful moments which he evokes so wonderfully: “When day broke I walked barefoot in the water, in the moist sand, a mile to the cannery settlement, teeming with workers, men and women, emptying the fishing boats, dressing and canning the fish in big corrugated buildings. They were mostly Japanese and Mexican folk from San Pedro. There were two restaurants. The food was good and cheap. Sometimes I walked to the end of the pier, to the ferryboat landing, where the boats took off across the channel to San Pedro. It was twenty-five cents round trip. I felt like a millionaire whenever I plunked down my quarter and sailed for Pedro. I rented a bike and toured the Palos Verdes hills. I found the public library and loaded up on books. Back at my shack I build a fire in the woodstove and sat in the warmth and read Dostoevsky and Flaubert and Dickens and all those famous people. I lacked for nothing. My life was a prayer, a thanksgiving. My loneliness was an enrichment. I found myself bearable, tolerable, even good. Sometimes I wondered what had happened to the writer who had come there. Had I written something and left the place? I touched my typewriter and mused at the action of the keys. It was another life. I had never been here before. I would never leave it.� But of course, this is all momentary, then the Sicilian wrestler moves into the next door on the beach. This sketch reminds me of bliss captured by Bukowski once riding a bus across Appalachia and stopping in a little mountain diner.
p. 127, more apropos, the author withdraws from a co-scriptwriting deal and then sees the movie without his name on it, somewhat torn with regret: “I went up to my room and fell on the bed exhausted. I had been deluding myself. There was no pleasure in seeing Sin City. I was really not pleased at Velda’s failure. In truth I felt sorry for her, for all writers, for the misery of the craft. I lay in that tiny room and it engulfed me like a tomb.� Ironically, literature is rendered from his loathing of writing. This is typical of this man and his successor.
If you fancy being a writer someday, this is the book for you. This author bursts with brilliance of post war Los Angeles. Cannery-row, but from the eyes of a young artist. The great fear and uncertainty of not knowing if you truly have talent, or even if you do whether it will be recognized, is overwhelming to the protagonist. Arturo Bandino is to John Fante as Henry Chinaski is to Charles Bukowski. This is how they tell their lives of being an author of integrity, all the while eking out a life that vacillates between euphoric contentment and brutal depression. This book, my fourth of his, explains why Bukowski liked him so much (I’ve read most of his). It is about an author trying to be as great as the people who inspired him (Sherwood Anderson, Hamsun, London etc) and making a living at it. His young lust for beautiful women (especially their behinds) builds until it ultimately explodes in humiliating defeat, often agonizing heartbreak. He seeks solace as well, finding love in an older woman � even that he destroys in what can only be described as madness, where his flights of fancy lead him into all sorts of trouble. He can’t stay in one place long, nor maintain relationships with writers he adores or casual friends. This book is a romp, a riot really, and Fante’s style is often hilarious. It would be like Woody Allen, if he would have a mean streak and was prone to drunken brawling. It’s very hard to separate the author from his creation, the latter revealing so many embarrassing personal facts and escapades that it seems as though they must be true. This is a fun and easy read, a short book. Fante has no patience for tedium, nor does Arturo, the creation, so there is nothing boring here. When he gets fed up, he just packs up and moves to another adventure. He’ll wake up in a hospital here and there, and immediately start hitting on the nurse. Fante is not nearly so crude and nasty as Bukowski, his stuff is a good primer to decide if you want to take that next step. Here are a few items I marked, since he tells it so much better than I:
p. 23, our hero feeling optimistic after getting enough cash to exchange his rags for better clothes: “The sun hit my face like a big golden eye…it promised a bright and glorious day. I shot out of bed, opened the window wide and called out to the world, hello everybody! Good luck to all! …In my fine Goodwill pinstripe suite and my rakish fedora, I tucked a copy of the American Phoenix under my arm and strode out to conquer a woman�.I paused and listened. I heard something. It was the sound of happiness. It was my own heart beating softly, rhythmically…Well-dressed folk moved in and out through the revolving doors. They were people like myself, neatly attired, the better class.�
p. 57, remembering his past, discovering in youth to love of literature and torment of the difficulty of writing: “One day I went to the bookshelves, and pulled out a book. It was Winesburg, Ohio. I sat at a long mahogany table and began to read. I read another. I read and I read, and I was heartsick and lonely and in love with a book, many books, until it came naturally, and I sat there with a pencil and a long tablet, and tried to write, until I felt I could not go on because the words would not come as they did in Anderson, they only came like drops of blood from my heart.�
p. 102, there is so much pain and loathing in this book, but I cherry pick the beautiful moments which he evokes so wonderfully: “When day broke I walked barefoot in the water, in the moist sand, a mile to the cannery settlement, teeming with workers, men and women, emptying the fishing boats, dressing and canning the fish in big corrugated buildings. They were mostly Japanese and Mexican folk from San Pedro. There were two restaurants. The food was good and cheap. Sometimes I walked to the end of the pier, to the ferryboat landing, where the boats took off across the channel to San Pedro. It was twenty-five cents round trip. I felt like a millionaire whenever I plunked down my quarter and sailed for Pedro. I rented a bike and toured the Palos Verdes hills. I found the public library and loaded up on books. Back at my shack I build a fire in the woodstove and sat in the warmth and read Dostoevsky and Flaubert and Dickens and all those famous people. I lacked for nothing. My life was a prayer, a thanksgiving. My loneliness was an enrichment. I found myself bearable, tolerable, even good. Sometimes I wondered what had happened to the writer who had come there. Had I written something and left the place? I touched my typewriter and mused at the action of the keys. It was another life. I had never been here before. I would never leave it.� But of course, this is all momentary, then the Sicilian wrestler moves into the next door on the beach. This sketch reminds me of bliss captured by Bukowski once riding a bus across Appalachia and stopping in a little mountain diner.
p. 127, more apropos, the author withdraws from a co-scriptwriting deal and then sees the movie without his name on it, somewhat torn with regret: “I went up to my room and fell on the bed exhausted. I had been deluding myself. There was no pleasure in seeing Sin City. I was really not pleased at Velda’s failure. In truth I felt sorry for her, for all writers, for the misery of the craft. I lay in that tiny room and it engulfed me like a tomb.� Ironically, literature is rendered from his loathing of writing. This is typical of this man and his successor.
September 16, 2013
This my fourth (John) Fante book over the last couple months and Dreams From Bunker Hill is the novel that makes the Bukowski connection most apparent. I'd argue that Fante does the broke writer novel better than Bukowski but the latter goes more over the top and wrote through a different period and, in turn, got more attention. Dreams of Bunker Hill is more funny than sad but lives on both ends of the spectrum. There's one scene where Fante insults a famous writer (no name here, spoilers and all that) and HIDES FROM HIM IN A RESTAURANT PARKING LOT. Sorry, I'm not telling the anedote well, of course, but it's great. Add a eastern European wrestler, a hot secretary in a film studio, and a return trip to Boulder because, well, no Fante (except maybe Ask the Dust) in my experience is complete without Italian food and familial poverty. One more to go in the Bandini quartet. I'm a fan.
June 6, 2013
The rare feeling that 5 stars are not enough.
December 3, 2024
فصل اخرش خیلی تصویر سازی زیبایی داشت.
اما به درک ، آدم بالاخره باید از یک جایی شروع کند...
اما به درک ، آدم بالاخره باید از یک جایی شروع کند...
January 4, 2010
Cuando empiezo un libro de John Fante la única duda que tengo es si me va a gustar, si me va a gustar mucho o si me va a gustar muchísimo. 'Sueños de Bunker Hill' me ha gustado muchísimo. Ya puedo decir que es de mis favoritos de Fante, junto con 'La hermandad de la uva', 'Pregúntale al polvo' y 'Mi perro idiota'. Esta vez, Arturo Bandini, el alter ego de Fante, se encuentra instalado en Los Ángeles y su carrera como guionista de Hollywood empieza a despegar. Ya no es más pobre que las ratas, pero sigue siendo igual de pringado que siempre y sigue siendo un profesional en lo de meter la pata. Por supuesto se trata de una sátira del mundillo de Hollywood. Pero aunque es una sátira llena de crítica y mala leche, nunca llega a destilar amargura. A veces el humor es grotesco, pero nunca deja de tener cierto punto de ternura y auto-ironía. 'Sueños de Bunker Hill' la escribió John Fante en su madurez, cuando ya se había quedado ciego, así que tuvo que dictarla a su mujer. Sigue siendo puro nervio, pero la rabia y la furia de las anteriores entregas sobre la vida de Arturo Bandini estan mitigadas en el punto justo. La novela nos describe las personas excéntricas que Bandini conoce a lo largo de su periplo, nos relata los palos que se lleva y las decisiones equivocadas que toma, para que al final Bandini acabe evolucionando y dejando atrás una etapa de su vida. Como todos los libros de Fante, es un libro directo, fresco, intenso, original, divertido, con un punto de melancolía, y con mucha más miga de la que en un principio aparenta.
December 30, 2016
No último livro da Saga de Arturo Bandini o moço esforça-se para realizar o sonho de ser escritor mas sem sucesso. Continua a ser um pinga amor mas não obtém grandes resultados.
Gostei muito de A Primavera Há-de Chegar, Bandini e de Pergunta ao Pó mas os outros dois podia tê-los dispensado. Provavelmente o defeito é meu porque não gosto muito de sagas pois começo a achar tudo igual, ou inconsistente com os anteriores, e perco a paciência.
Gostei muito de A Primavera Há-de Chegar, Bandini e de Pergunta ao Pó mas os outros dois podia tê-los dispensado. Provavelmente o defeito é meu porque não gosto muito de sagas pois começo a achar tudo igual, ou inconsistente com os anteriores, e perco a paciência.
May 31, 2021
الودع يا بانديني .. أتمنى ألا أقابلك مرة أخرى ..
إنتهيت منها، وفي الحقيقة لا أود أن أكتب عنها مجدداً. سأكتفي بما كتبته من قبل ..
ريفيو الجزء الأول - انتظر حتى الربيع بانديني
ريفيو الجزء الثاني - الطريق إلى لوس أنجلوس
ريفيو الجزء الثالث - إسأل الغبار
.
إنتهيت منها، وفي الحقيقة لا أود أن أكتب عنها مجدداً. سأكتفي بما كتبته من قبل ..
ريفيو الجزء الأول - انتظر حتى الربيع بانديني
ريفيو الجزء الثاني - الطريق إلى لوس أنجلوس
ريفيو الجزء الثالث - إسأل الغبار
.
May 7, 2018
Zaljubljena sam u Fanteovo pisanje. Kad pročitam sve što je napisao, budući da žalim što nije više, krenuću opet sve. Mogla bih ga čitati do kraja života.
November 16, 2018
ملاحظات متفرقة؛
- أحب جدًا الجمل التي يختارها فانتي في كل جزء ليكررها في صفحات عديدة
- كان شيء حزين أنني انتهيت من ملحمة ارتورو بانديني
المراجعة الأخيرة:
حقيقة أن شخصية بانديني كانت شخصية ستجد نفسك فيها بطريقة أو أخرى، يحمل تناقضات كثيرة كأي فرد منا، وفانتي استطاع أن يجعلني أقرأ بمحايدة تامة حتى النهاية، لن تحب بانديني ولن تكرهه، انت فقط ستعترف أنه واقع.
لم يكن مجرد سرد أحداث على مدى أربعة أجزاء، بل كان صراع بشري لاثبات الوجود، لتحقيق شيء ما في هذه الحياة، هو صراع يحمله كل شخص منا داخله، محاولات كثيرة، رغبة في الاستسلام، ثم محاولات أخرى، تجارب كثيرة، احساس بالضياع، دفع نفسك، وضع هدفك نصب عينك مهما حاولت الحياة أن تأرجحك مع أحداثها.
في شخصية وحدة، جمع فانتي كل شي، البغض والكره والاستفزاز، الحب والاخلاص ومحاولة الكمال، الشفقة والحنان، القسوة والجنون، الطموح والفشل، القتال والاستسلام، الغنى والفقر، الشفقة وعزة النفس، الوحدة، وحب العائلة والأصدقاء، كل ذلك كان في شخصية واحدة فقط.
عندما تصل للنهاية، عليك أن تفكر كيف ستقرأ كتبًا كثيرة بعد فانتي لا تحمل من أسلوبه شيء.
رباعية جميلة وملحمة لا يمكنك أن تندم على قراءتها.
- أحب جدًا الجمل التي يختارها فانتي في كل جزء ليكررها في صفحات عديدة
- كان شيء حزين أنني انتهيت من ملحمة ارتورو بانديني
المراجعة الأخيرة:
حقيقة أن شخصية بانديني كانت شخصية ستجد نفسك فيها بطريقة أو أخرى، يحمل تناقضات كثيرة كأي فرد منا، وفانتي استطاع أن يجعلني أقرأ بمحايدة تامة حتى النهاية، لن تحب بانديني ولن تكرهه، انت فقط ستعترف أنه واقع.
لم يكن مجرد سرد أحداث على مدى أربعة أجزاء، بل كان صراع بشري لاثبات الوجود، لتحقيق شيء ما في هذه الحياة، هو صراع يحمله كل شخص منا داخله، محاولات كثيرة، رغبة في الاستسلام، ثم محاولات أخرى، تجارب كثيرة، احساس بالضياع، دفع نفسك، وضع هدفك نصب عينك مهما حاولت الحياة أن تأرجحك مع أحداثها.
في شخصية وحدة، جمع فانتي كل شي، البغض والكره والاستفزاز، الحب والاخلاص ومحاولة الكمال، الشفقة والحنان، القسوة والجنون، الطموح والفشل، القتال والاستسلام، الغنى والفقر، الشفقة وعزة النفس، الوحدة، وحب العائلة والأصدقاء، كل ذلك كان في شخصية واحدة فقط.
عندما تصل للنهاية، عليك أن تفكر كيف ستقرأ كتبًا كثيرة بعد فانتي لا تحمل من أسلوبه شيء.
رباعية جميلة وملحمة لا يمكنك أن تندم على قراءتها.
Read
February 28, 2023“Era un hombre nuevo, un guionista de Hollywood que había triunfado sin escribir una sola línea. El futuro no tenía límites.�
La última novela de John Fante, publicada en 1982, un año antes de su muerte. Sería el poco éxito que conocería en su vida como novelista. También es la novela más autobiográfica de la saga Bandini. Fante, al igual que su personaje, se arrepintió toda la vida de haberse dedicados escribir guiones, sobre todo cuando lo que anhelaba era la literatura, a pesar de que fue su trabajo como guionista el que le levó a la estabilidad económica. Conocemos a John Fante gracias a Bukowski. A pesar de que Fante ya contaba con varias obras sin éxito a sus espaldas, si tuvieron éxito en algún momento fueron de forma discreta, conocida es la anécdota por la cual aplazaron la publicación de una de sus obras, Hitler denunció a la editorial que lo iba a publicar por aquel entonces, por el tema de derechos de autor de “Mein Kampf�, puede que si hubiesen publicado a fante en vez del libro de Hitler nos encontrásemos en un lugar mejor, pero en la vida real esas cosas no suelen pasar. Así que, mejor dejarlo para la hipótesis. Hay que tener en cuenta que, por aquella época, el nazismo era una ideología completamente nueva, casualmente calaba muy hondo en los estados unidos por razones que ya eran más que evidentes.
Siempre he defendido y defenderé que John Fante fue el primer “Beat�, no solo por lo atrevido de su literatura, que casi cien años después lo sigue siendo, sino también por reflejar en su obra una sátira social, ejecutada con una maestría y una simplicidad ingeniosa. Un escritor de la miseria, ese dato no hace más que acrecentar el hecho de que su vocación era la de escribir libros.
Un compromiso ciego, nunca mejor dicho con la literatura. Digo ciego porque realmente ese fue el estado en el que dictó esta novela, se la dictó a su mujer, según su hijo la tenía en la cabeza, recordaba todos los detalle y su estructura. Es de sobra sabido que su mujer, una ávida lectora y gran conocedora del mundillo, le editaba muchas de sus obras, también lo hizo con su hijo Dan Fante años después. Bandini tiene ciertas similitudes con Fante, pero Fante no era persona cómica en el día a día, muchas veces se le describe como un arisco, borracho y cascarrabias con más que sobrada mala hostia. Bandini es uno de los grandes personajes de la literatura estadounidense.
La literatura de John Fante es imprescindible para entender lo que después se denominó realismo sucio. Transmitió, a través de sus novelas, experiencia mundanas y miserables, trabajos de miseria junto con sus sueldos de miseria, alcohol, sexo desenfrenado y vagabundeo. Le dio forma a un estilo de narrar las cosas, la más realista posible, mirada desde la perspectiva de un escritor inteligente. Han pasado casi cien años desde su primera obra, pero me he dado cuenta de que muchas de las experiencias que se narran suelen aplicarse también al siglo XXI, lo cual me hace reflexionar mucho sobre la época en la que estamos. Sin ir más lejos, en una de sus novelas narra como los trabajadores de una fábrica trabajan más o menos unas doce horas, puede que ocho en el mejor de los casos. Para quienes hemos trabajado en fábricas sabemos que esto es algo que se da con frecuencia, incluso con sueldos de miseria. Personalmente, es un escritor que ha trascendido en mi literatura, en mi forma de contar historias, también le ha dado forma a lo que entiendo por literatura. Fante no convierte su presente en un fantasma para el futuro. Por cierto, cerca de Bunker Hill hay una calle que lleva el nombre de John Fante. Nos queda Fante para muchos años, de momento está pasando la prueba del tiempo de forma magistral.
September 28, 2018
I tell you - John Fante can do no wrong. He is the writer's writer.
I have never encountered a writer who pulls the reader in hook line and sinker and pulls you along for the ride.
On two mornings to work I read this on a crowded Tokyo commuter train and was so swept into the world of Bunker Hill that I almost missed my stop and completely forgot that I was even on a train. Damn.
This is the finale to the so-called Arturo Bandini 'quartet' which begins with the impeccable and immaculate prose of Wait Until Spring, Bandini!, threads its way towards the teenage, early-adult angst-ridden The Road to Los Angeles, then takes us to his most well-known book, Ask the Dust, which they have since turned into a movie starring Colin Farrell, and finally to this book, Dreams from Bunker Hill - a book which Fante wrote right at the end of his life by dictating these stories to his wife Joyce. It was around the time that Fante was dictating this to his wife that Bukowski managed to meet his idol, John Fante, too. In Bukowski's book of essays called Notes From a Wine-Stained Diary, he recounts his meeting with Fante - a fascinating account.
Bunker Hill was where he stayed when he was a young, hungry-for-fame, poor writer trying to make a name for himself. He falls in love with the landlady, lives across the corridor from a prostitute and gets hired as a script-writer for Hollywood movies. This story moves from his days in Bunker Hill, to his times living at a fisherman's slum-shack near the beach on cheap rent so he can just write, back to his beloved family in Colorado and then finally back to Bunker Hill.
I won't give away what happens in the end - you owe it to Fante to read it for yourselves. Read this if you want to know what one of the best goddamn American writers of the 20th Century was like, at his best, and at the end of his career. He is the master of the perfectly crafted sentence. I found myself sometimes envying him, being a up-and-coming writer myself, but ultimately any envy finally, inevitably gave way to reverence. He sets the bar high but writes so well and it's such a pleasure to read that he makes you want to do the same thing, if you are interested, and motivated, in your own way. Read it. I doubt you'll be disappointed.
I have never encountered a writer who pulls the reader in hook line and sinker and pulls you along for the ride.
On two mornings to work I read this on a crowded Tokyo commuter train and was so swept into the world of Bunker Hill that I almost missed my stop and completely forgot that I was even on a train. Damn.
This is the finale to the so-called Arturo Bandini 'quartet' which begins with the impeccable and immaculate prose of Wait Until Spring, Bandini!, threads its way towards the teenage, early-adult angst-ridden The Road to Los Angeles, then takes us to his most well-known book, Ask the Dust, which they have since turned into a movie starring Colin Farrell, and finally to this book, Dreams from Bunker Hill - a book which Fante wrote right at the end of his life by dictating these stories to his wife Joyce. It was around the time that Fante was dictating this to his wife that Bukowski managed to meet his idol, John Fante, too. In Bukowski's book of essays called Notes From a Wine-Stained Diary, he recounts his meeting with Fante - a fascinating account.
Bunker Hill was where he stayed when he was a young, hungry-for-fame, poor writer trying to make a name for himself. He falls in love with the landlady, lives across the corridor from a prostitute and gets hired as a script-writer for Hollywood movies. This story moves from his days in Bunker Hill, to his times living at a fisherman's slum-shack near the beach on cheap rent so he can just write, back to his beloved family in Colorado and then finally back to Bunker Hill.
I won't give away what happens in the end - you owe it to Fante to read it for yourselves. Read this if you want to know what one of the best goddamn American writers of the 20th Century was like, at his best, and at the end of his career. He is the master of the perfectly crafted sentence. I found myself sometimes envying him, being a up-and-coming writer myself, but ultimately any envy finally, inevitably gave way to reverence. He sets the bar high but writes so well and it's such a pleasure to read that he makes you want to do the same thing, if you are interested, and motivated, in your own way. Read it. I doubt you'll be disappointed.
June 15, 2023
This is a charming book dictated by the blind (from diabetes) to his wife in the last year of his life. His hero, Arturo Bandini, makes his way to Los Angeles and, after a series of misadventures, winds up as a writer in Hollywood. A writer who has not contributed a word to any script. So Hollywood turned out to be a misadventure as well. The disgusted Bandini returns to his home in Boulder, Colorado, where he suddenly turns into the worst kind of Hollywood name-dropper. He returns to Los Angeles to try again.
is like the obverse of a Horatio Alger story. Yet there are moments that shine out, such as this one:
is like the obverse of a Horatio Alger story. Yet there are moments that shine out, such as this one:
Then I remembered one of Edgington's axioms: "When stuck, hit the road." At Sunset I wheeled my car out of the parking lot and hit the streets. The city was like a tremendous park, from the foothills to the sea, beautiful in the night, the lamps glowing like white balloons, the streets wide and plentiful and moving off in all directions. It did not matter which way you went, the road always stretched ahead, and you found yourself in strange little towns and neighborhoods, and it was soothing and refreshing, but it did not bring any [script] story ideas.Of course, in the intervening years, the streets of Los Angeles have become clogged with traffic. Still,on my best days, I feel the same way about L.A.
November 6, 2017
Yazar olmak isteyen genç bir adamın yaşamından bir kesiti okuyoruz. Yazar baş karakter Arturo Bandini'nin yer aldığı üç kitap daha kaleme almış ancak ben bu kitabı okuduktan sonra öğrendim. Seri çok bağlantılı değil sanırım çünkü diğer kitapları okumamanın vereceği eksikliği hissetmedim.
Bandini yazar olma tutkusu olan, karakter yönünden zayıf, sık sık hata yapan ve bunlardan ders almayan bir karakter. Bu açıdan oldukça hayatın içinden, ancak seveceğimiz tiplerden de değil.
Bandini kendini iyi bir yazar olarak görse de ben onun iyi bir yazar olduğunu hiç düşünemedim, karakterin davranışları buna sebep oldu, yazar da bu noktayı biraz açık uçlu bırakış sanırım. Kitabın genelinde ucu açık bir anlatım söz konusuydu, bazı olaylar çok hızlı olup bitiyor.
Bandini, hayatın içinden ve davranışları ile insanların zayıflıklarını ortaya koyan bir karakter. Bandini daha iyi bir hikaye ile kullanılabilse daha çarpıcı bir roman ortaya çıkabilirdi diye düşünüyorum. Kitabın bana bir şeyler kattığını pek düşünmüyorum, sevemedim.
Bandini yazar olma tutkusu olan, karakter yönünden zayıf, sık sık hata yapan ve bunlardan ders almayan bir karakter. Bu açıdan oldukça hayatın içinden, ancak seveceğimiz tiplerden de değil.
Bandini kendini iyi bir yazar olarak görse de ben onun iyi bir yazar olduğunu hiç düşünemedim, karakterin davranışları buna sebep oldu, yazar da bu noktayı biraz açık uçlu bırakış sanırım. Kitabın genelinde ucu açık bir anlatım söz konusuydu, bazı olaylar çok hızlı olup bitiyor.
Bandini, hayatın içinden ve davranışları ile insanların zayıflıklarını ortaya koyan bir karakter. Bandini daha iyi bir hikaye ile kullanılabilse daha çarpıcı bir roman ortaya çıkabilirdi diye düşünüyorum. Kitabın bana bir şeyler kattığını pek düşünmüyorum, sevemedim.
October 3, 2018
Charming. Fast.
I won’t be breaking new ground with this review, but I think adding to the heap of what others have said might convince someone else to read this brief, pleasant walk down the Hollywood of days past.
This felt like bukowski-lite. It’s less gritty, it’s less crass, no one really farts or has stained underwear. Arturo is about 3/4 the incorrigible pervert Chinowski is. Instead of being dirt poor and scraping by with nothing but booze and women and writing, this is more like a look at if a writer wasnt allowed to write, and was paid not to.
It’s still episodic. Characters come and go. Not much happens. The prose is unpretentious, and sort of pretty in its simplicity. Women still get objectified.
If you like Bukowski you’ll like this. If you despise Bukowski for any of the things I mentioned above, I’m guessing you’ll hate this.
4.5
I won’t be breaking new ground with this review, but I think adding to the heap of what others have said might convince someone else to read this brief, pleasant walk down the Hollywood of days past.
This felt like bukowski-lite. It’s less gritty, it’s less crass, no one really farts or has stained underwear. Arturo is about 3/4 the incorrigible pervert Chinowski is. Instead of being dirt poor and scraping by with nothing but booze and women and writing, this is more like a look at if a writer wasnt allowed to write, and was paid not to.
It’s still episodic. Characters come and go. Not much happens. The prose is unpretentious, and sort of pretty in its simplicity. Women still get objectified.
If you like Bukowski you’ll like this. If you despise Bukowski for any of the things I mentioned above, I’m guessing you’ll hate this.
4.5
April 30, 2017
Bandini dörtlemesinin yazılış sırasına göre 4.kitabı.
Toza Sor ve Bahara Kadar Bekle Bandini kadar etkileyici değil. Genç bir yazarın var olma savaşını ve insan ilişkilerindeki beceri(ksizlik)leri yalın bir dille anlatılıyor.
Hollywood'da senaristliğe kadar giden serüvende Arturo Bandini'nin hissettiği aidiyetsizlik duygusuna, ne olduğu ve olmak istediği arasındaki çelişkiye; zaman zaman gülerek zaman zaman ise burularak tanık oluyorsunuz.
S.88 - ...İçimdeki zavallılık hissi kayboldu birden. Hayat sürüyordu, daktilo vardı, kağıt vardı, onları görmek için göz vardı, onlara hayat verecek düşünceler vardı...
Toza Sor ve Bahara Kadar Bekle Bandini kadar etkileyici değil. Genç bir yazarın var olma savaşını ve insan ilişkilerindeki beceri(ksizlik)leri yalın bir dille anlatılıyor.
Hollywood'da senaristliğe kadar giden serüvende Arturo Bandini'nin hissettiği aidiyetsizlik duygusuna, ne olduğu ve olmak istediği arasındaki çelişkiye; zaman zaman gülerek zaman zaman ise burularak tanık oluyorsunuz.
S.88 - ...İçimdeki zavallılık hissi kayboldu birden. Hayat sürüyordu, daktilo vardı, kağıt vardı, onları görmek için göz vardı, onlara hayat verecek düşünceler vardı...
February 25, 2017
أنتهت إذن حكايات آرتورو بانديني المجنون الجميل الهش. وترك داخلي أثرا عظيما سيظل يضحكني ويكأبني، وكلما مررت بضائقة كتابة سأذكره، وكلما مررت بفشل عاطفي، كالعادة، سأذكره، وكلما مررت بنرجسية عليا سأذكره، ذلك لأنني آرتورو بانديني، وكلنا آرتورو بانديني!
شكرا جون فانتي!
شكرا جون فانتي!
January 26, 2021
Sanırım Fante'nin Türkçeye çevrilen kitaplarının hepsini okumuş oldum.
Bunun hüznünü taşıyorum. Arturo öylece kapıyı çekip çıkıp gitmiş gibi.
Ama olsun, var olsun gitmeyen duramayanlar, durmadan gidiverenler...
Hoşça kal Dago!
Bunun hüznünü taşıyorum. Arturo öylece kapıyı çekip çıkıp gitmiş gibi.
Ama olsun, var olsun gitmeyen duramayanlar, durmadan gidiverenler...
Hoşça kal Dago!
Displaying 1 - 30 of 313 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.