f. ’s
Comments
(group member since Jul 01, 2007)
f. ’s
comments
from the Rumi دوستداران شمس ,مولوی group.
Showing 1-20 of 1,028
مگريز ز آتش كه چنين خام بماني
گر بجهي ازين حلقه در آن دام بماني
..........................
مگريز ز ياران تو چو باران و مكش سر
گر سركشي سرگشته ايام بماني
..........................
با دوست وفا كن كه وفا وام الستست
ترسم كه بميري و درين وام بماني
..........................
بگرفت ترا تا سه و حال تو چنانست
كز عجز تو در تاسه حمام بماني
..........................
مي ترسي ازين سركه تو داري و ازين خو
كان سر تو برنجوري سرسام بماني
..........................
با ما تو يكي كن سر زيرا سر وقتست
تا همچو سران شاد سرانجام بماني
مولوی
اي دل به ادب بنشين برخيز ز بدخويي
زيرا به ادب يابي آن چيز كه مي گويي
..........................
حاشا كه چنان سودا يابند بدين صفرا
هيهات چنان رويي يابند به بي رويي
..........................
در عين نظر بنشين چون مردمك ديده
در خويش بجو اي دل آن چيز كه مي جويي
..........................
بگريز ز همسايه گر سايه نمي خواهي
در خود منگر زيرا در ديده خود مويي
..........................
گر غرقه دريايي اين خاك چه پيمايي
ور بر لب دريايي چون روي نمي شويي
مولوی
معشوق تو همخانه و ديوار به ديوار
در واديه سرگشته شما در چه هوائيد
****
دوش دیوانه شدم ، عشق مرا دید و بگفت
آمدم نعره نزن جامه مدر ، هیچ مگو
گفتم ای عشق من از چیزدگر میترسم
گفت آن چیز دگر نیز ، هیچ مگو
من به گوش تو سخنهای نهان خواهم گفت
سر بجنبان ولی ، جز که به سر هیچ مگو
گفتم این روی فرشته ست عجب ، یا بشر است
گفت این غیر فرشته ست و بشر ، هیچ مگو
گفتم چیست بگو ، زیر و زبر خواهم شد
گفت می باش چنین ، زیر و زبر هیچ مگو
ای نشسته تو در این خانه پر نقش و خیال
خیز از این خانه و رو ، در به در ، هیچ مگو
* *
هان ای تن خاکی ..، سخن از خاک مگو
جز قصه آن آیینه پاک ، مگو
از خالق افلاک درونت صفتی ست
جز از صفت خالق افلاک ، مگو
جانا به غريبستان چندين به چه مي ماني
بازآ تو ازين غربت تا چند پريشاني
..........................
صد نامه فرستادم صد راه نشان دادم
يا راه نمي داني يا نامه نمي خواني
..........................
گر نامه نمي خواني خود نامه تو را خواند
ور راه نمي داني در پنجه ره داني
..........................
بازآ كه در آن محبس قدر تو نداند كس
با سنگ دلان منشين چون گوهر اين كاني
..........................
اي از دل و جان رسته دست از دل و جان شسته
از دام جهان جسته بازآ كه ز بازاني
..........................
هم آبي و هم جويي هم آب همي جويي
هم شير و هم آهويي هم بهتر ازيشاني
..........................
چندست ز تو تا جان تو طرفه تري يا جان
آميخته اي با جان يا پرتو جاناني
..........................
نور قمري درشب قند و شكري در لب
يا رب چه كسي يا رب اعجوبه رباني
..........................
هر دم ز تو زيب و فر از ما دل و جان و سر
بازار چنين خوشتر خوش بدهي و بستاني
..........................
از عشق تو جان بردن وز ما چو شكر مردن
زهر از كف تو خوردن سرچشمه حيواني
..........................
مولوی
خداوندا درين منزل برافروز از كرم نوري
كه تا گم كرده خود را بيابد عقل انساني
..........................
شب قدرست در جانت چرا قدرش نمي داني
ترا مي شورد او هر دم چرا او را نشوراني
..........................
ترا ديوانه كردست او قرار جانت بر دست او
غم جان تو خوردست او چرا در جانش ننشاني
..........................
چو او آبست و تو جويي چرا خود را نمي جويي
چو او مشكست و تو بويي چرا خود را نيفشاني
..........................
مولوی
به گرد بام مي گردم كه جام حارسان خوردم
توهم مي گرد گرد من گرت عزمست مي خواري
..........................
چو با مستان او گردي اگر مسي تو زر گردي
وگر پايي تو سر گردي و گر گنگي شوي قاري
..........................
درين دل موجها دارم سر غواص مي خارم
ولي كو دامن فهمي سزاوار گهرباري
..........................
دهان بستم خمش كردم اگرچه پرغم و دردم
خدايا صبرم افزون كن درين آتش به ستاري
..........................
دلي دارم پر از آتش بزن بروي تو آبي خوش
نه ز آب چشمه جيحون از آن آبي كه تو داري
..........................
به خاك پاي تو امشب مبند از پرسش من لب
بيا اي خوب خوش مذهب بكن با روح سياري
..........................
چو امشب خواب من بستي مبند آخر ره مستي
كه سلطان قوي دستي و هش بخشي و هشياري
..........................
چرا بستي تو خواب من براي نيكويي كردن
ازيرا گنج پنهاني و اندر قصد اظهاري
..........................
زهي بي خوابي شيرين بهي تر از گل و نسرين
فزون از شهد و از شكر به شيريني خوش خواري
..........................
بجان پاكت اي ساقي كه امشب ترك كن عاقي
كه جان از سوز مشتاقي ندارد هيچ صباري
..........................
بيا تا روز بر روزن بگرديم اي حريف من
ازيرا مرد خواب افكن درآمد شب به كراري
..........................
برين گردش حسد آرد دوار چرخ گردوني
كه اين مغزست و آن قشرست و اين نورست و آن ناري
..........................
چه كوتاهست پيش من شب و روز اندرين مستي
ز روز و شب رهيدم من بدين مستي و خماري
..........................
حريف من شو اي سلطان برغم ديده شيطان
كه تا بيني رخ خوبان سر آن شاهدان خاري
..........................
مرا امشب شهنشاهي لطيف و خوب و دلخواهي
برآور دست از چاهي رهانيده ز بيماري
..........................
برآ بر بام اي عارف بكن هر نيم شب زاري
كبوترهاي دلها را تويي شاهين اشكاري
..........................
بود جانهاي پابسته شوند از بند تن رسته
بود دلهاي افسرده ز حر تو شود جاري
..........................
بسي اشكوفه و دلها كه بنهادند در گلها
همي پايند ياران را به دعوتشان بكن ياري
..........................
به كوري دي و بهمن بهاري كن برين گلشن
درآور باغ مزمن را به پرواز و به طياري
..........................
ز بالا الصلايي زن كه خندانست اين گلشن
بخندان خار محزون را كه تو ساقي اقطاري
مولوی
جمع مكن تو برف را بر خود تا كه نفسري
برف تو بفسراندت گر تو تنور آذري
..........................
آنك نجوشد او به خود جوش ترا تبه كند
وانك ندارد آذري نايد ازو برادري
..........................
فربهيش به دست جو غره مشو به پشم او
آن سر و سبلتش مبين جان ويست لاغري
..........................
گر خوشيست اين نوا برجه و گرم پيش آ
سر تو چنين چنين مكن مشنو سست و سرسري
مولوی
در شهر يكي كس را هشيار نمي بينم
هر يك بتر از ديگر شوريده و ديوانه
..........................
جانا به خرابات آ تا لذت جان بيني
جان را چه خوشي باشد بي صحبت جانانه
..........................
هر گوشه يكي مستي دستي ز بردستي
وان ساقي هر هستي با ساغر شاهانه
..........................
تو وقف خراباتي دخلت مي و خرجت مي
زين وقف به هشياران مسپار يكي دانه
..........................
اي لولي بربط زن تو مست تري يا من
اي پيش چو تو مستي افسون من افسانه
..........................
از خانه برون رفتم مستيم به پيش آمد
در هر نظرش مضمر صد گلشن و كاشانه
..........................
چون كشتي بي لنگر كژ مي شد مژ مي شد
وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه
..........................
گفتم ز كجايي تو تسخر زد و گفت اي جان
نيميم ز تركستان نيميم ز فرغانه
..........................
نيميم ز آب و گل نيميم ز جان و دل
نيميم لب دريا نيمي همه دردانه
مولوی
داد دهي ساغر و پيمانه را
مايه دهي مجلس و ميخانه را
..........................
مست كني نرگس مخمور را
پيش كشي آن بت دردانه را
..........................
جز ز خداوندي تو كي رسد
صبر و قرار اين دل ديوانه را
مولوی
خبري اگر شنيدي ز جمال و حسن يارم
سرمست گفته باشد من ازين خبر ندارم
..........................
شب و روز مي بكوشم كه برهنه را بپوشم
نه چنان دكان فروشم كه دكان نوبر آرم
..........................
علمي به دست مستي دو هزار مست با وي
به ميان شهر گردان كه خمار شهريارم
..........................
به چه ميخ بندم آن را كه فقاع ازو گشايد
چه شكار گيرم آنجا كه شكار آن شكارم
..........................
دهلي بدين عظيمي به گليم درنگنجد
فر و نور مه بگويد كه من اندرين غبارم
..........................
بسر مناره اشتر رود و فغان برآرد
كه نهان شدم من اينجا مكنيد آشكارم
..........................
شترست مرد عاشق سر آن مناره عشقست
كه منارهاست فاني و ابدي است اين منارم
..........................
تو پيازهاي گل را به تك زمين نهان كن
به بهار سر برآرد كه من آن قمر عذارم
..........................
سر خنب چون گشادي برسان وظيفه ها را
به ميان دور ما آ كه غلام اين دوارم
..........................
پي جيب تست اينجا همه جيب ها دريده
پي سيب تست اي جان كه چو برگ بي قرارم
..........................
همه را به لطف جان كن همه را ز سر جوان كن
به شراب اختياري كه ربايد اختيارم
..........................
همه پرده ها بدران دل بسته را بپران
هله اي تو اصل اصلم به تو است هم مطارم
..........................
به خدا كه روز نيكو ز بگه بديد باشد
كه درآيد آفتابش به وصال در كنارم
..........................
تو خموش تا قرنفل بكند حكايت گل
بر شاهدان گلشن چو رسيد نوبهارم
مولوی
هوسي است در سر من كه سر بشر ندارم
من ازين هوس چنانم كه ز خود خبر ندارم
..........................
دو هزار ملك بخشد شه عشق هر زماني
من ازو بجز جمالش طمعي دگر ندارم
..........................
كمر و كلاه عشقش به دو كون مر مرا بس
چه شد ار كله بيفتد چه غم ار كمر ندارم
..........................
سحري ببرد عشقش دل خسته را به جايي
كه ز روز و شب گذشتم خبر از سحر ندارم
..........................
سفري فتاد جان را به ولايت معاني
كه سپهر و ماه گويد كه چنين سفر ندارم
..........................
ز فراق جان من گر ز دو ديده در فشاند
تو گمان مبر كه از وي دل پرگهر ندارم
..........................
چه شكر فروش دارم كه به من شكر فروشد
كه نگفت عذر روزي كه برو شكر ندارم
..........................
بنمودمي نشاني ز جمال او وليكن
دو جهان بهم برآيد سر شور و شر ندارم
..........................
تبريز عهد كردم كه چو شمس دين بيايد
بنهم به شكر اين سر كه بغير سر ندارم
مولوی
علم عشق برآمد برهاند ز زحيرم
به لب چشمه حيوان بكشم پاي بميرم
..........................
به كه مانم به كه مانم كه سطرلاب جهانم
چو قضا حكم روانم نه اميرم نه وزيرم
..........................
بروي اي عالم هستي همه را پاي ببستي
تو اگر جان منستي نپذيرم نپذيرم
مولوی
جبر یا اختیار؟
ني سيم و نه زر نه مال خواهيم
از لطف تو پر و بال خواهيم
..........................
ني حاكمي و نه حكم خواهيم
بر حكم تو احتمال خواهيم
..........................
اي عمر عزيز عمر ما باش
ني هفته نه مه نه سال خواهيم
..........................
ما بدر ني ايم و از پي بدر
خود را چو قد هلال خواهيم
..........................
از بهر مطالعه خيالت
خود را بكم از خيال خواهيم
..........................
چون دلو مسافران چاهيم
كان يوسف خوش خصال خواهيم
..........................
چون آينه نقش خود زاديم
چون عكس چنان جمال خواهيم
..........................
چون چشم نظر كند بجز تو
جان را ز تو گوشمال خواهيم
..........................
خاموش ز قال چند لافي
چون حال آمد چه قال خواهيم
مولوی
ما عاشق و بي دل و فقيريم
هم كودك و هم جوان و پيريم
..........................
چون كبريتيم و هيزم خشك
ما آتش عشق زو پذيريم
..........................
از آتش عشق برفروزيم
اما چون برق زو نميريم
..........................
ما خون جگر خوريم چون شير
چون يوز نه عاشق پنيريم
..........................
گويند شما چه دست گيريد
كو دست ترا كه دست گيريم
..........................
بر خويش پرست همچو خاريم
بر دوست پرست چون حريريم
..........................
عاشق كه چو شمع مي بسوزد
او را چو فتيله ناگزيريم
..........................
از ما مگريز زانك با تو
آميخته همچو شهد و شيريم
..........................
تو مير شكار بي نظيري
ما نيز شكار بي نظيريم
..........................
در حسن ترا تنور گرمست
ما را بربند ما خميريم
..........................
ما را به قدوم خويش در باف
زير قدم تو چون حصيريم
..........................
مولوی
من دوش به تازه عهد كردم
سوگند به جان تو بخوردم
..........................
كز روي تو چشم برندارم
گر تيغ زني ز تو نگردم
..........................
درمان ز كسي دگر نجويم
زيرا ز فراق تست دردم
..........................
در آتشم ار فرو بري تو
گر آه برآورم نه مردم
..........................
برخاستم از رهت چو گردي
بر خاك ره تو باز گردم
مولوی
زنهار مرا مگو كه پيرم
پيري و فنا كجا پذيرم
..........................
من ماهي چشمه حياتم
من غرقه بحر شهد و شيرم
..........................
جز از لب لعل جان ننوشم
غير سر زلف او نگيرم
..........................
گر كژ نهدم كمان ابرو
در حكم كمان او چو تيرم
..........................
انداخته اي چو تير دورم
برگير كه از تو ناگزيرم
..........................
پرم تو دهي چرا نپرم
ميرم چو تويي چرا بميرم
مولوی
انسانها تا زمانیکه قدرت ایجاد و نوآری و توسعه دارند میتوان همانند هر موجود زنده دیگری به آنها موجود زنده اطلاق نمود
آن روح را كه عشق حقيقي شعار نيست
نابوده به كه بودن او غير عار نيست
..........................
در عشق باش كه مست عشقست هر چه هست
بي كار و بار عشق بر دوست بار نيست
..........................
گويند عشق چيست بگو ترك اختيار
هر كو ز اختيار نرست اختيار نيست
..........................
عاشق شهنشهيست دو عالم برو نثار
هيچ التفات شاه به سوي نثار نيست
..........................
عشقست و عاشقست كه باقيست تا ابد
دل بر جزين منه كه به جز مستعار نيست
..........................
تا كي كنار گيري معشوق مرده را
جان را كنار گير كه او را كنار نيست
..........................
آن كز بهار زاد بميرد گه خزان
گلزار عشق را مدد از نوبهار نيست
..........................
آن گل كه از بهار بود خار يار اوست
وان مي كه از عصير بود بي خمار نيست
..........................
نظاره گو مباش درين راه و منتظر
والله كه هيچ مرگ بتر ز انتظار نيست
..........................
بر نقد قلب زن تو اگر قلب نيستي
اين نكته گوش كن اگرت گوشوار نيست
..........................
بر اسب تن ملرز سبكتر پياده شو
پرش دهد خداي كه بر تن سوار نيست
..........................
انديشه را رها كن او دل ساده شو تمام
چون روي آينه كه به نقش و نگار نيست
..........................
چون ساده شد ز نقش همه نقشها دروست
آن ساده رو ز روي كسي شرمسار نيست
..........................
از عيب ساده خواهي خود را درو نگر
كورا ز راست گويي شرم و حذار نيست
..........................
چون روي آهنين ز صفا اين هنر بيافت
تا روي دل چه يابد كو را غبار نيست
..........................
گويم چه يابد او نه نگويم خمش به است
تا دلستان نگويد كو رازدار نيست
مولوی
=========================================
ما انسانها مجاز نیستیم که با نقل و یا نقل قول گفته های خود و یا دیگران انسانها را مایوس و یا از زندگی سرد کنیم
حرفها و کلمات ماانساها باید انژی بخش و شادی افرین و آموزنده باشد تا بتوانیم گوشه ای از دین و شکر خود را به آفریننده انسان ادا کنیم ، و گرنه بیراهه به نا کجا آباد میرویم
مولوی و شمس و دیکر شاعران و نویسندگان ماندگار هیچگاه در تمام دیوان و مثنوی و آثار خود به شیوه مورد استفاده در عصر حاضر بنام نوشته های رنگی عمل نکرده اند
و این شیوه در این منزل کوچک از دلهای انسانهای شیفته انسانیت نیز پسندیده نخواهد بود
با سپاس از دوستان خوبیکه با مطالب شیرن و سراسر سرشار ازانژی مثبت خود میکوشند راه بزرگان علم و ادب خود را ادمه دهند
هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد
مقدم
فروردین 87
آن كز بهار زاد بميرد گه خزان
گلزار عشق را مدد از نوبهار نيست
..........................
آن گل كه از بهار بود خار يار اوست
وان مي كه از عصير بود بي خمار نيست
..........................
نظاره گو مباش درين راه و منتظر
والله كه هيچ مرگ بتر ز انتظار نيست
..........................
بر نقد قلب زن تو اگر قلب نيستي
اين نكته گوش كن اگرت گوشوار نيست
..........................
بر اسب تن ملرز سبكتر پياده شو
پرش دهد خداي كه بر تن سوار نيست
..........................
انديشه را رها كن او دل ساده شو تمام
چون روي آينه كه به نقش و نگار نيست
..........................
چون ساده شد ز نقش همه نقشها دروست
آن ساده رو ز روي كسي شرمسار نيست
..........................
از عيب ساده خواهي خود را درو نگر
كورا ز راست گويي شرم و حذار نيست
..........................
چون روي آهنين ز صفا اين هنر بيافت
تا روي دل چه يابد كو را غبار نيست
..........................
گويم چه يابد او نه نگويم خمش به است
تا دلستان نگويد كو رازدار نيست
مولوی
==========================
از آهسته رفتن نگران نباشیم، بد تر از آن ایستادن و غصه خوردن است
دلبري و بي دلي اسرار ماست
كار كار ماست چون او يار ماست
..........................
نوبت كهنه فروشان در گذشت
نو فروشانيم و اين بازار ماست
..........................
نوبهاري كو جهان را نو كند
جان گلزارست اما زار ماست
..........................
عقل اگر سلطان اين اقليم شد
همچو دزد آويخته بر دار ماست
مولوی
جهاني را كشان كرده بدنهاشان چو جان كرده
براي امتحان كرده ز عشق استاد صورت را
..........................
چو با تبريز گرديدم ز شمس الدين بپرسيدم
از آن سري كزو ديدم همه ايجاد صورت را
ولوی
