What do you think?
Rate this book
Το καπλάνι της βιτρίνας
ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ; είναι η συνθηματική ερώτηση που ανταλλάσσουν μεταξύ τους η Μέλια και η Μυρτώ λίγο πριν κοιμηθούν. Δυο μικρές αδερφές που ζουν σ' ένα νησί του Αιγαίου το 1936 ακούνε τον παππού τους να τους μιλάει ώρες ατέλειωτες για τους "αρχαίους" του, ανυπομονούν να ανταμώσουν με τους φίλους και τις φίλες τους από τα τσαρδάκια σαν έρχεται το καλοκαίρι, μα πάνω απ' όλα τρελαίνονται με τις μαγικές ιστορίες του καπλανιού που τους διηγείται ο ξάδερφός τους ο Νίκος, φοιτητής από την Αθήνα.
Το καπλάνι -όπως το λένε στο νησί-, ένας βαλσαμωμένος τίγρης, που βρίσκεται κλειδωμένο μέσα στη βιτρίνα της μεγάλης σάλας του σπιτιού, πότε κοιτάει με το γαλάζιο και πότε με το μαύρο του μάτι, ανάλογα με τη διάθεσή του. Τι συμβαίνει μια ζεστή μέρα του Αυγούστου που αναστατώνει τη ζωή των κοριτσιών και των δικών τους; Ποιος θέλει να βλάψει το καπλάνι;
"Η Άλκη Ζέη πρέπει, νομίζω, να χαιρετισθεί σαν συγγραφικό φαινόμενο. Το βιβλίο με τη φυσική αβίαστη πορεία του -γελάς σε κάθε σελίδα- φωτίζει και διδάσκει.
Βάζει το δάχτυλο πάνω στις πληγές που χρόνια δυναστεύουν και τυραννούν την ελληνική ζωή..."
Έλλη Αλεξίου
Το καπλάνι -όπως το λένε στο νησί-, ένας βαλσαμωμένος τίγρης, που βρίσκεται κλειδωμένο μέσα στη βιτρίνα της μεγάλης σάλας του σπιτιού, πότε κοιτάει με το γαλάζιο και πότε με το μαύρο του μάτι, ανάλογα με τη διάθεσή του. Τι συμβαίνει μια ζεστή μέρα του Αυγούστου που αναστατώνει τη ζωή των κοριτσιών και των δικών τους; Ποιος θέλει να βλάψει το καπλάνι;
"Η Άλκη Ζέη πρέπει, νομίζω, να χαιρετισθεί σαν συγγραφικό φαινόμενο. Το βιβλίο με τη φυσική αβίαστη πορεία του -γελάς σε κάθε σελίδα- φωτίζει και διδάσκει.
Βάζει το δάχτυλο πάνω στις πληγές που χρόνια δυναστεύουν και τυραννούν την ελληνική ζωή..."
Έλλη Αλεξίου
183 pages, Paperback
First published January 1, 1963
38 people are currently reading
1,492 people want to read
About the author
Alki Zei
36books261followersOne could say that our outstanding author Alki Zei (Greek: ) has raised with her books lots of children, apart from bringing up two of her own.
Today’s children in Greece have additionally the chance to know her work in their textbooks where her novels have been anthologized.
Among the various national and international distinctions she has obtained for her work, the greatest recognition comes from the readers, who read passionately her books and place them in the top of the best seller lists. But what makes Alki Zei’s work really significant is the impression it evokes out of Greece. Her books have often been awarded abroad: Mildred Batchelder in the U.S.A. for Wildcat under glass, Petros� war and The sound of the dragon’s feet, Acerbi Prize in Italy for Achille’s fiancée, Bookworms prize in France for Tina’s web. Above all Wildcat under glass which has marked contemporary Greek juvenile literature since it was first published in 1963. Through various trans-national republications, cataloguing for school study and frequent awards, it is considered to be one of the best books for children worldwide according to librarians, literary critics and teachers.
Alki Zei is therefore a precious asset for Greek contemporary literature. She may mainly write for children but she equally addresses to adults. Within the stories of her books she transforms her own experiences into novels, however always keeping enough distance from autobiography but allowing her heroes to view things through her own angle. As she belongs to a generation of people who have sacrificed their ambitions and private lives for the sake of collective dreams and fight for peace, freedom and democracy, having herself actively participated in Greece’s bitter historical moments of Resistance, persecutions and overthrows during and after World War II, she considers it her duty to record those important historical events so that younger generations know.
But although her stories are set in really lived historical context, she is neither exhaustive in History account nor instructive towards readers. Her intention is to ensure awareness and give a chance for further questioning on a multitude of universal moral and social issues.
Naturally, the greatest virtue of her books remains their exquisite literary value which derives from masterly expression, perfect plot and a subtle sense of humour, thus resulting to breathless reading.
Today’s children in Greece have additionally the chance to know her work in their textbooks where her novels have been anthologized.
Among the various national and international distinctions she has obtained for her work, the greatest recognition comes from the readers, who read passionately her books and place them in the top of the best seller lists. But what makes Alki Zei’s work really significant is the impression it evokes out of Greece. Her books have often been awarded abroad: Mildred Batchelder in the U.S.A. for Wildcat under glass, Petros� war and The sound of the dragon’s feet, Acerbi Prize in Italy for Achille’s fiancée, Bookworms prize in France for Tina’s web. Above all Wildcat under glass which has marked contemporary Greek juvenile literature since it was first published in 1963. Through various trans-national republications, cataloguing for school study and frequent awards, it is considered to be one of the best books for children worldwide according to librarians, literary critics and teachers.
Alki Zei is therefore a precious asset for Greek contemporary literature. She may mainly write for children but she equally addresses to adults. Within the stories of her books she transforms her own experiences into novels, however always keeping enough distance from autobiography but allowing her heroes to view things through her own angle. As she belongs to a generation of people who have sacrificed their ambitions and private lives for the sake of collective dreams and fight for peace, freedom and democracy, having herself actively participated in Greece’s bitter historical moments of Resistance, persecutions and overthrows during and after World War II, she considers it her duty to record those important historical events so that younger generations know.
But although her stories are set in really lived historical context, she is neither exhaustive in History account nor instructive towards readers. Her intention is to ensure awareness and give a chance for further questioning on a multitude of universal moral and social issues.
Naturally, the greatest virtue of her books remains their exquisite literary value which derives from masterly expression, perfect plot and a subtle sense of humour, thus resulting to breathless reading.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 176 reviews
March 1, 2020
Διαβάζοντας τόσα χρονιά μετά ένα βιβλίο που από τα μικράτα μου κοσμούσε την βιβλιοθήκη του πατρικού μου, σαν να άκουσα δυο φωνούλες. Ήταν η Μυρτώ και η Μέλια. "ΕΥ-ΠΟ - ΛΥ-ΠΟ;", με ρώτησαν ψιθυριστά. "ΕΥ-ΠΟ", αποκρίθηκα μεμιάς, "ΕΥ-ΠΟ καρδούλες μου". "Είμαι τοσο ευτυχής που σας γνώρισα!"
(Αποχαιρετώντας την Άλκη Ζέη με το πρώτο της βιβλίο ανά χείρας)
(Αποχαιρετώντας την Άλκη Ζέη με το πρώτο της βιβλίο ανά χείρας)
May 25, 2018
Στην ηλικία που είμαι, έχω αρκετούς φίλους που έχουν κάνει οικογένεια. Μου αρέσει πολύ να επισκέπτομαι τα παιδικά δωμάτια και για να δω αν υπάρχουν ακόμα μάτσμποξ, πλεϊμομπίλ και ανθρωπάρια ( όπως λέγαμε τα τύπου τζι άϊ τζο που σπάγανε τη μέση τους ) αλλά κυρίως για να δω αν έχουν βιβλία και τι βιβλία έχουν.
Η αλήθεια είναι πως τώρα πια συνήθως απουσιάζουν ακόμα κι εκείνες οι συλλογές με πολλά παραμύθια, τουλάχιστον απ' τα κλασικά. Αυτό δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό, ειδικά σε μια εποχή που έχουν ''μεταφράσει'' σε ένα πιο μοντέρνο λεξιλόγιο που με ξενερώνει και μου θυμίζει την προσπάθεια του Χικμέτ να εκλογικεύσει τα παραμύθια, με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Εδώ στο Ελλάδα είμαστε περισσότερο θύματα του πλούσιου και συνεχώς εξελισσόμενου λεξιλογίου μας.
Στις παιδικές βιβλιοθήκες συναντώ πολλά βιβλία που δεν είναι απαραίτητα κακά, κάποια είναι καλογραμμένα, τρυφερά και έξυπνα. Προάγουν αυτό που θα ήθελα αν είχα παιδιά, για τα παιδιά μου. Τα περισσότερα όμως είναι μιας σχολής που πιστεύει ότι πρέπει να μιλήσει για το φόβο, τα ελαττώματα, τις στρεβλές απόψεις με ένα τρόπο μονομανιακό, υπερφωτίζοντας αυτά τα προβλήματα μέσα από ένα ψευτοδιδασκαλίστικο ευτραπελοδιασκεδαδιστικό ύφος μιλώντας για την ουλίτιδα, ή τη διαφορετικότητα και κάνοντας το βιβλίο κάτι εντελώς διαφορετικό απ' αυτό που είναι. Κάνεις το παιδί να μην το θέλει. Και αν δεν το θέλει, αν δεν το καταλαβαίνει, αν δεν το διασκεδάζει, θα δυσκολευτεί πολύ να το θέλήσει, να σκεφτεί το διάβασμα. Ειδικά σε μια εποχή που το τάμπλετ είναι ψωμοτύρι. Δε θα γίνει ποτέ το ''παεπιστήμιο βιβλίο'' όπως το εννοούσε η Ζωρζ Σαρή.
Αλλά εκείνα τα βιβλία, το Καπλάνι, ο Τρελαντώνης, ο Εγωιστής γίγαντας, Η αδελφούλα μου και άλλα, φώτιζαν τη ζωή, το παιδί, την οικογένεια, τα προβλήματα. Μιλούσαν για αυτά, αλλά όχι μόνο γι' αυτά, τα κάνανε μέρος της ζωής. Διεύρυναν την αντίληψη.
Θαρρώ δε θα έπρεπε να ξεπεραστούν, να ξεχαστούν, ή να γίνουν σκελετοί στα Νεοελληνικά κείμενα του σχολείου.
Η αλήθεια είναι πως τώρα πια συνήθως απουσιάζουν ακόμα κι εκείνες οι συλλογές με πολλά παραμύθια, τουλάχιστον απ' τα κλασικά. Αυτό δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό, ειδικά σε μια εποχή που έχουν ''μεταφράσει'' σε ένα πιο μοντέρνο λεξιλόγιο που με ξενερώνει και μου θυμίζει την προσπάθεια του Χικμέτ να εκλογικεύσει τα παραμύθια, με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Εδώ στο Ελλάδα είμαστε περισσότερο θύματα του πλούσιου και συνεχώς εξελισσόμενου λεξιλογίου μας.
Στις παιδικές βιβλιοθήκες συναντώ πολλά βιβλία που δεν είναι απαραίτητα κακά, κάποια είναι καλογραμμένα, τρυφερά και έξυπνα. Προάγουν αυτό που θα ήθελα αν είχα παιδιά, για τα παιδιά μου. Τα περισσότερα όμως είναι μιας σχολής που πιστεύει ότι πρέπει να μιλήσει για το φόβο, τα ελαττώματα, τις στρεβλές απόψεις με ένα τρόπο μονομανιακό, υπερφωτίζοντας αυτά τα προβλήματα μέσα από ένα ψευτοδιδασκαλίστικο ευτραπελοδιασκεδαδιστικό ύφος μιλώντας για την ουλίτιδα, ή τη διαφορετικότητα και κάνοντας το βιβλίο κάτι εντελώς διαφορετικό απ' αυτό που είναι. Κάνεις το παιδί να μην το θέλει. Και αν δεν το θέλει, αν δεν το καταλαβαίνει, αν δεν το διασκεδάζει, θα δυσκολευτεί πολύ να το θέλήσει, να σκεφτεί το διάβασμα. Ειδικά σε μια εποχή που το τάμπλετ είναι ψωμοτύρι. Δε θα γίνει ποτέ το ''παεπιστήμιο βιβλίο'' όπως το εννοούσε η Ζωρζ Σαρή.
Αλλά εκείνα τα βιβλία, το Καπλάνι, ο Τρελαντώνης, ο Εγωιστής γίγαντας, Η αδελφούλα μου και άλλα, φώτιζαν τη ζωή, το παιδί, την οικογένεια, τα προβλήματα. Μιλούσαν για αυτά, αλλά όχι μόνο γι' αυτά, τα κάνανε μέρος της ζωής. Διεύρυναν την αντίληψη.
Θαρρώ δε θα έπρεπε να ξεπεραστούν, να ξεχαστούν, ή να γίνουν σκελετοί στα Νεοελληνικά κείμενα του σχολείου.
June 26, 2018
B.R.A.CE. 2018 Ένα παιδικό βιβλίο / Ένα εφηβικό βιβλίο
Blast from the past! Όταν διαβάζεις ένα βιβλίο από τα παιδικά σου και συνειδητοποιείς ότι από εκεί έμαθες τις βυζαντινές νότες (Πα, Βου, Γα, Δη, Κε, Ζω, Νη)!
Τι "βαθμολογία" να βάλεις στις παιδικές σου αναμνήσεις; Σίγουρα όταν το διάβασα για πρώτη φορά δεν κατάλαβα ΤΙΠΟΤΑ από την πραγματική ιστορία που εξελίσσεται μέσα στο κείμενο. Για την δικτατορία, τις φάλαγγες και τον φασισμό, ιδέα δεν είχα.
Τώρα λοιπόν που το διάβασα ως ενήλικη έχω 2 πράγματα να πω:
1. Τι συνέβη στον ξάδερφο Νίκο, γύρισε ποτέ στην οικογένεια του;
2. Δεν είναι απόλυτα παιδικό βιβλίο. Είναι γεγονότα δοσμένα από μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Ξεκάθαρη και τακτοποιημένη ματιά κι όχι επηρεασμένη από την ενηλικίωση κι όλα όσα έπονται.
Blast from the past! Όταν διαβάζεις ένα βιβλίο από τα παιδικά σου και συνειδητοποιείς ότι από εκεί έμαθες τις βυζαντινές νότες (Πα, Βου, Γα, Δη, Κε, Ζω, Νη)!
Τι "βαθμολογία" να βάλεις στις παιδικές σου αναμνήσεις; Σίγουρα όταν το διάβασα για πρώτη φορά δεν κατάλαβα ΤΙΠΟΤΑ από την πραγματική ιστορία που εξελίσσεται μέσα στο κείμενο. Για την δικτατορία, τις φάλαγγες και τον φασισμό, ιδέα δεν είχα.
Τώρα λοιπόν που το διάβασα ως ενήλικη έχω 2 πράγματα να πω:
1. Τι συνέβη στον ξάδερφο Νίκο, γύρισε ποτέ στην οικογένεια του;
2. Δεν είναι απόλυτα παιδικό βιβλίο. Είναι γεγονότα δοσμένα από μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Ξεκάθαρη και τακτοποιημένη ματιά κι όχι επηρεασμένη από την ενηλικίωση κι όλα όσα έπονται.
July 20, 2020
Δεν είμαι από τα παιδιά που μεγάλωσαν με Άλκη Ζέη, Πηνελόπη Δέλτα, Ζαχαρία Παπαντωνίου, Ζώρζ Σαρή κ.τ.λ . Ήμουν από τα παιδιά που διάβαζαν, σαν μανιακά, τον «Χάρι Πότερ» της ΤΖ. Κ. Ρόουλινγκ, τον «Αρτέμης Φάουλ» του Όουεν Κόλφερ, την τετραλογία «Έραγκον» του Κρίστοφερ Παολίνι, το «Από την Γη στο Φεγγάρι» του Ιουλίου Βερν και πως μου ξέφυγε η τριλογία του «Αστεριού του Βορρά» του Φιλίπ Πούλμαν, ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω.
Έτσι, διάφορα σημαντικά έργα της ελληνικής λογοτεχνίας, τα οποία είχαν ως κοινό εστίασης τα παιδιά, εγώ δεν τα είχα διαβάσει. Άρχισα να το καταλαβαίνω, όταν στις φοιτητικές μου παρέες, όλοι ήξεραν τον «Τρελαντώνη» της Δέλτα, ενώ εγώ είχα ξεμείνει με τον «Δρακοκαβαλάρη» ή με το «Αγόρι που έζησε». Δεν με ενοχλούσε αλλά είχα μείνει και με την απορία τι να εξιστορούν οι συγγραφείς αυτών των βιβλίων.
Το 2016, αφού επέστρεψα στην Κέρκυρα για να εγκατασταθώ εκ νέου, συνήθιζα να επισκέπτομαι την φίλη, Μαντώ, στο σπίτι της. Την εποχή εκείνη, η Μαντώ έφτιαχνε την εσωτερική του διάταξη του σπιτιού της. Πίνοντας καφέ, και ενώ είμαι καθισμένος στον αυτοσχέδιο καναπέ της, βλέπω πάνω σε ένα σκαμπό μια στοίβα βιβλία και στην κορυφή της στοίβας, ένα τρομακτικά χρησιμοποιημένο βιβλίο, «Το Καπλάνι της Βιτρίνας», της Άλκης Ζέη από τις εκδόσεις «Κέδρος». Για να μην τα πολυλογώ, λέω από μέσα μου: «να η ευκαιρία!» Μου το δανείζει και αρχίζω το διάβασμα.
ReAd MoRe HeRe:
Έτσι, διάφορα σημαντικά έργα της ελληνικής λογοτεχνίας, τα οποία είχαν ως κοινό εστίασης τα παιδιά, εγώ δεν τα είχα διαβάσει. Άρχισα να το καταλαβαίνω, όταν στις φοιτητικές μου παρέες, όλοι ήξεραν τον «Τρελαντώνη» της Δέλτα, ενώ εγώ είχα ξεμείνει με τον «Δρακοκαβαλάρη» ή με το «Αγόρι που έζησε». Δεν με ενοχλούσε αλλά είχα μείνει και με την απορία τι να εξιστορούν οι συγγραφείς αυτών των βιβλίων.
Το 2016, αφού επέστρεψα στην Κέρκυρα για να εγκατασταθώ εκ νέου, συνήθιζα να επισκέπτομαι την φίλη, Μαντώ, στο σπίτι της. Την εποχή εκείνη, η Μαντώ έφτιαχνε την εσωτερική του διάταξη του σπιτιού της. Πίνοντας καφέ, και ενώ είμαι καθισμένος στον αυτοσχέδιο καναπέ της, βλέπω πάνω σε ένα σκαμπό μια στοίβα βιβλία και στην κορυφή της στοίβας, ένα τρομακτικά χρησιμοποιημένο βιβλίο, «Το Καπλάνι της Βιτρίνας», της Άλκης Ζέη από τις εκδόσεις «Κέδρος». Για να μην τα πολυλογώ, λέω από μέσα μου: «να η ευκαιρία!» Μου το δανείζει και αρχίζω το διάβασμα.
ReAd MoRe HeRe:
August 8, 2021
30 χρόνια μετά την πρώτη ανάγνωση, που πλέον μπορείς να καταλάβεις τα γεγονότα κ τι συνέβη τότε.
Συνανάγνωση με τον φίλο Κυριάκο που τον δεσμεύω κ για τα επόμενα της Ζέη 😜
Συνανάγνωση με τον φίλο Κυριάκο που τον δεσμεύω κ για τα επόμενα της Ζέη 😜
March 14, 2020
Προσοχή: Κaplan (TUR) = τίγρης. Όχι, γιατί ως παιδί έσπαγα το κεφάλι μου τι στο καλό σημαίνει καπλάνι.
(Επίσης, Aslan = λιοντάρι, αν κανείς αναρρωτιέται από πού εμπνεύστηκε ο για τη Narnia)
Απαραίτητη πληροφορία που βγήκε πάνω σε μία τυχαία συζήτηση με γνωστό μου Τούρκο πριν λίγους μήνες κι αποτέλεσε την αφορμή να θυμηθώ ένα βιβλίο που όλοι είχαν διαβάσει στο σχολείο πλην εμού. Ο πρόσφατος θάνατος της Άλκης Ζέη έπαιξε κι αυτός το ρόλο του, βέβαια.
Ένα έργο με πρωταγωνιστές παιδιά, που όμως δεν είναι καθόλου παιδικό. Συμβαίνει καμιά φορά...
Να πω ότι με ενθουσίασε, ψέματα θα πω. Όμως, ακόμα κι αν δεν το είχα διαβάσει τότε, είναι σχεδόν ολόκληρη η παιδική μου ηλικία. Αβάσταχτα γλυκό, έχει γεύση βανίλια υποβρύχιο, άρωμα Μυρτώ λεμόνι και τον ήχο των τζιτζικιών. Είναι συζητήσεις με συμμαθητές που το δανειζόντουσαν και το διάβαζαν στον υποχρεωτικό μεσημεριανό ύπνο του καλοκαιριού, μετρώντας πόσα μπάνια και πόσα παγωτά. Είναι η σειρά της ΕΡΤ που κάθε τόσο έπαιρνε το μάτι μου και ποτέ δεν αξιώθηκα να δω.
Για όλα αυτά μαζί και για την τρυφερότητα μιας γραφής που μας πάει πίσω στο χρόνο, 5/5.
(Επίσης, Aslan = λιοντάρι, αν κανείς αναρρωτιέται από πού εμπνεύστηκε ο για τη Narnia)
Απαραίτητη πληροφορία που βγήκε πάνω σε μία τυχαία συζήτηση με γνωστό μου Τούρκο πριν λίγους μήνες κι αποτέλεσε την αφορμή να θυμηθώ ένα βιβλίο που όλοι είχαν διαβάσει στο σχολείο πλην εμού. Ο πρόσφατος θάνατος της Άλκης Ζέη έπαιξε κι αυτός το ρόλο του, βέβαια.
Ένα έργο με πρωταγωνιστές παιδιά, που όμως δεν είναι καθόλου παιδικό. Συμβαίνει καμιά φορά...
Να πω ότι με ενθουσίασε, ψέματα θα πω. Όμως, ακόμα κι αν δεν το είχα διαβάσει τότε, είναι σχεδόν ολόκληρη η παιδική μου ηλικία. Αβάσταχτα γλυκό, έχει γεύση βανίλια υποβρύχιο, άρωμα Μυρτώ λεμόνι και τον ήχο των τζιτζικιών. Είναι συζητήσεις με συμμαθητές που το δανειζόντουσαν και το διάβαζαν στον υποχρεωτικό μεσημεριανό ύπνο του καλοκαιριού, μετρώντας πόσα μπάνια και πόσα παγωτά. Είναι η σειρά της ΕΡΤ που κάθε τόσο έπαιρνε το μάτι μου και ποτέ δεν αξιώθηκα να δω.
Για όλα αυτά μαζί και για την τρυφερότητα μιας γραφής που μας πάει πίσω στο χρόνο, 5/5.
February 15, 2022
Mε αφορμή μία εργασία στην Ε' Δημοτικού αποφάσισα να ξαναδιαβάσω το αγαπημένο βιβλίο από την Άλκη Ζέη, συλλογιζόμενη εάν θα έχει τον ίδιο θετικό αντίκτυπο ή μεγαλύτερο. Πράγματι με επηρέασε σε μεγαλύτερο βαθμό απ' όταν ήμουν παιδί γιατί αντιλήφθηκα τα νοήματα που ήθελε να περάσει η συγγραφέας για τη φτώχεια, τη διαβρωμένη κοινωνία και τον φασισμό. Επειδή η ιστορία είναι δοσμένη από τα μάτια της μικρής Μέλιας αποπνέει μία νοσταλγία ώστε έρχεσαι σε επαφή με τη δική σου κρυμμένη παιδικότητα. Μετά το πέρας της ανάγνωσης αναφώνησα ΕΥ-ΠΟ, ΕΥ-ΠΟ!
August 3, 2019
Η δεκάχρονη Μυρτώ και η οχτάχρονη Μέλια ζούνε σ� ένα νησί του Αιγαίου με τους γονείς τους κι ένα καπλάνι, μια τίγρη βαλσαμωμένη σε βιτρίνα που βρίσκεται σε περίοπτη θέση στο μεγάλο σαλόνι του σπιτιού. Ο ξάδελφός τους, Νίκος, τους αφηγείται διάφορες ιστορίες γι� αυτό το ζώο ενώ ο παππούς τους τις διδάσκει κατ� οίκον. Το 1936 θα είναι μια δύσκολη χρονιά για την Ελλάδα και για τα κορίτσια, γιατί ζουν περιπέτειες που θα τις αλλάξουν για πάντα.
Το πρώτο μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη για παιδιά κυκλοφόρησε το 1963, ενώ ήταν πολιτική πρόσφυγας στη Μόσχα κι από τότε έχει κάνει απανωτές επανεκδόσεις κι έχει μεταφραστεί σε τουλάχιστον είκοσι γλώσσες ενώ η τηλεοπτική του διασκευή το 1990 από το Τμήμα Παιδικών Εκπομπών της ΕΤ1 είχ�� εξίσου μεγάλη επιτυχία. Τι να πρωτογράψει κανείς γι� αυτό το ευρηματικό βιβλίο, το γεμάτο δροσιά, αισιοδοξία αλλά και φόβο, περιπέτειες και ανατροπές; Ο τρόπος που καταγράφεται το περιβάλλον όπου μεγαλώνουν τα δυο κορίτσια με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Μέλιας και η πολιτική κατάσταση της χώρας εκείνη την εποχή είναι ανυπέρβλητος (δε θα ξεχάσω ποτέ που τον Ολλανδό πρόξενο τον αποκαλούσαν κρυφά Αμστραντάμ Πικιπικιράμ ή ότι τη γάτα τους τη βάφτισαν Δημοκρατία, κάτι που ίσως έβαζε σε κίνδυνο τη δουλειά του πατέρα τους στην τράπεζα). Λέξεις-κλειδιά που κατανοεί ο μεγάλος αναγνώστης και ωθούν τον μικρό για περαιτέρω μελέτη, ολόκληρα συστήματα και βασικές έννοιες απλοποιούνται χωρίς να χάνουν τη βαρύτητα και τη σημασία τους, όπως όταν ο Νίκος είναι το «μαύρο πανί» για το καθεστώς Μεταξά «γιατί έχουμε δικτατορία και του Νίκου δεν του αρέσει». Φανταστείτε να μεγαλώνετε σε μια οικογένεια διαιρεμένη στα δύο: θεία βασιλικιά, παππούς δημοκράτης, πατέρας ουδέτερος για να μη χάσει τη θέση του, μητέρα άβουλη και σιωπηλή, αδελφή φαλαγγίτισσα και περήφανη γι� αυτό, ξάδερφος κομμουνιστής! «Πριν γίνει δικτατορία ποτέ δε μιλούσε κανείς απότομα στον άλλον» (σελ. 165).
Η παιδική αθωότητα μαζί με την πονηριά, τα παιχνίδια και οι μικρές ζήλιες και κακίες που χαρακτηρίζουν τα παιδιά της ηλικίας των δύο κοριτσιών αποδίδονται ρεαλιστικά και συναρπαστικά. Οι εγκυκλοπαιδικές γνώσεις που χαρίζει ο διαβασμένος παππούς είναι τόσο στρωτά και εύληπτα δοσμένες που δεν ήθελα να σταματήσει να τους μιλάει. Το αγαπημένο παιχνίδι των δύο αδελφών να ρωτάνε η μία την άλλη πριν κοιμηθούν «ΛΥ-ΠΟ; ΕΥ-ΠΟ;», αν δηλαδή ως απότοκο της μέρας είναι ευτυχισμένες ή λυπημένες, αποτέλεσε μέρος και της δικής μου καθημερινότητας απ� όταν πρωτοδιάβασα αυτό το διαμαντάκι.
Το μυθιστόρημα χωρίζεται σε δύο μέρη, το καλοκαίρι του 1936 οπότε και γνωρίζουμε όλη τη «μαρίδα» στο Λαμαγάρι (Οδυσσέας, Αυγή, Νόλης, Άρτεμη και την αρχοντοθρεμμένη και κακιά Πιπίτσα, παιδιά διαφορετικών κοινωνικών επιπέδων που όμως γίνονται ένα στο παιχνίδι και τη σκανδαλιά) και τη σχολική περίοδο 1936-1937, μέσα από την οποία ζούμε μαζί με τα παιδιά τις αλλαγές στην εκπαίδευση και την πολιτική σκηνή της Ελλάδας, με χειρότερο όλων το περιστατικό όπου παρουσία όλων των σχολείων στήθηκαν φωτιές κι έκαψαν βιβλία «που δηλητηριάζουνε την ψυχή». Οι αντιλήψεις, το μίσος προς τη δικτατορία, η δραματική αποκάλυψη του πραγματικού ρόλου κάποιων που υποστήριζαν με φανατισμό το καθεστώς Μεταξά για να εξυπηρετούν δικά τους σχέδια εκμεταλλευόμενοι αθώα παιδιά-φαλαγγίτες, ακόμη και η αγωνία για το αν θα εντοπιστεί ο Νίκος από τις αρχές του νησιού, είναι μερικά γεγονότα που δίνουν μεγάλη ώθηση στην πλοκή και πολλή αγωνία ως το λυτρωτικό τέλος.
Ως Σαμοτραφής δε θα μπορούσα να μην αναγνωρίσω κομμάτια και από το αγαπημένο μου νησί, με τις τηγανίτες του, τις πεζούλες του, το Λαμαγάρι (δηλαδή το Μαλαγάρι) όπου παραθερίζουν το καλοκαίρι η Μέλια και η Μυρτώ, το κρασί και το εύκρατο κλίμα του. Το καπλάνι μάλιστα που ενέπνευσε τη συγγραφέα είναι ένα αληθινό αιλουροειδές, συγγενικό της τίγρης, που κάποια στιγμή τον προηγούμενο αιώνα κατέφυγε στη Σάμο κολυμπώντας από τη Μικρά Ασία κι άρχισε να τρομοκρατεί τους βοσκούς, αφού έτρωγε τα πρόβατά τους. Μετά από πολλές περιπέτειες τελικά σκοτώθηκε και ταριχεύτηκε.
Κωμικοτραγικές περιπέτειες, υπέροχα και βαθιά νοήματα, ευρηματικός τρόπος απεικόνισης και αναπαράστασης των γεγονότων και της ατμόσφαιρας επί Ιωάννου Μεταξά είναι λίγα μόνο από τα θετικότατα χαρακτηριστικά αυτού του αξέχαστου και διαχρονικού βιβλίου που είναι κατάλληλο για παιδιά από 11 ετών και � πολύ πάνω! «Το καπλάνι της βιτρίνας» κυκλοφορεί τώρα με εξώφυλλο της Βάσως Ψαράκη από τις εκδόσεις Μεταίχμιο ως ένα από τα βιβλία που περιέχονται στη συλλεκτική κασετίνα «Η Βιβλιοθήκη της Άλκης Ζέη». Πρόκειται για ένα σημαντικό απόκτημα για κάθε παιδί και έφηβο, μιας και περιέχονται τα αντιπροσωπευτικότερα μυθιστορήματα της κυρίας Άλκης Ζέη, που μεγάλωσαν, γαλούχησαν και επηρέασαν γενιές και γενιές ενώ χάραξαν το δικό τους μονοπάτι στη νεότερη μεταπολεμική πεζογραφία.
Το πρώτο μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη για παιδιά κυκλοφόρησε το 1963, ενώ ήταν πολιτική πρόσφυγας στη Μόσχα κι από τότε έχει κάνει απανωτές επανεκδόσεις κι έχει μεταφραστεί σε τουλάχιστον είκοσι γλώσσες ενώ η τηλεοπτική του διασκευή το 1990 από το Τμήμα Παιδικών Εκπομπών της ΕΤ1 είχ�� εξίσου μεγάλη επιτυχία. Τι να πρωτογράψει κανείς γι� αυτό το ευρηματικό βιβλίο, το γεμάτο δροσιά, αισιοδοξία αλλά και φόβο, περιπέτειες και ανατροπές; Ο τρόπος που καταγράφεται το περιβάλλον όπου μεγαλώνουν τα δυο κορίτσια με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Μέλιας και η πολιτική κατάσταση της χώρας εκείνη την εποχή είναι ανυπέρβλητος (δε θα ξεχάσω ποτέ που τον Ολλανδό πρόξενο τον αποκαλούσαν κρυφά Αμστραντάμ Πικιπικιράμ ή ότι τη γάτα τους τη βάφτισαν Δημοκρατία, κάτι που ίσως έβαζε σε κίνδυνο τη δουλειά του πατέρα τους στην τράπεζα). Λέξεις-κλειδιά που κατανοεί ο μεγάλος αναγνώστης και ωθούν τον μικρό για περαιτέρω μελέτη, ολόκληρα συστήματα και βασικές έννοιες απλοποιούνται χωρίς να χάνουν τη βαρύτητα και τη σημασία τους, όπως όταν ο Νίκος είναι το «μαύρο πανί» για το καθεστώς Μεταξά «γιατί έχουμε δικτατορία και του Νίκου δεν του αρέσει». Φανταστείτε να μεγαλώνετε σε μια οικογένεια διαιρεμένη στα δύο: θεία βασιλικιά, παππούς δημοκράτης, πατέρας ουδέτερος για να μη χάσει τη θέση του, μητέρα άβουλη και σιωπηλή, αδελφή φαλαγγίτισσα και περήφανη γι� αυτό, ξάδερφος κομμουνιστής! «Πριν γίνει δικτατορία ποτέ δε μιλούσε κανείς απότομα στον άλλον» (σελ. 165).
Η παιδική αθωότητα μαζί με την πονηριά, τα παιχνίδια και οι μικρές ζήλιες και κακίες που χαρακτηρίζουν τα παιδιά της ηλικίας των δύο κοριτσιών αποδίδονται ρεαλιστικά και συναρπαστικά. Οι εγκυκλοπαιδικές γνώσεις που χαρίζει ο διαβασμένος παππούς είναι τόσο στρωτά και εύληπτα δοσμένες που δεν ήθελα να σταματήσει να τους μιλάει. Το αγαπημένο παιχνίδι των δύο αδελφών να ρωτάνε η μία την άλλη πριν κοιμηθούν «ΛΥ-ΠΟ; ΕΥ-ΠΟ;», αν δηλαδή ως απότοκο της μέρας είναι ευτυχισμένες ή λυπημένες, αποτέλεσε μέρος και της δικής μου καθημερινότητας απ� όταν πρωτοδιάβασα αυτό το διαμαντάκι.
Το μυθιστόρημα χωρίζεται σε δύο μέρη, το καλοκαίρι του 1936 οπότε και γνωρίζουμε όλη τη «μαρίδα» στο Λαμαγάρι (Οδυσσέας, Αυγή, Νόλης, Άρτεμη και την αρχοντοθρεμμένη και κακιά Πιπίτσα, παιδιά διαφορετικών κοινωνικών επιπέδων που όμως γίνονται ένα στο παιχνίδι και τη σκανδαλιά) και τη σχολική περίοδο 1936-1937, μέσα από την οποία ζούμε μαζί με τα παιδιά τις αλλαγές στην εκπαίδευση και την πολιτική σκηνή της Ελλάδας, με χειρότερο όλων το περιστατικό όπου παρουσία όλων των σχολείων στήθηκαν φωτιές κι έκαψαν βιβλία «που δηλητηριάζουνε την ψυχή». Οι αντιλήψεις, το μίσος προς τη δικτατορία, η δραματική αποκάλυψη του πραγματικού ρόλου κάποιων που υποστήριζαν με φανατισμό το καθεστώς Μεταξά για να εξυπηρετούν δικά τους σχέδια εκμεταλλευόμενοι αθώα παιδιά-φαλαγγίτες, ακόμη και η αγωνία για το αν θα εντοπιστεί ο Νίκος από τις αρχές του νησιού, είναι μερικά γεγονότα που δίνουν μεγάλη ώθηση στην πλοκή και πολλή αγωνία ως το λυτρωτικό τέλος.
Ως Σαμοτραφής δε θα μπορούσα να μην αναγνωρίσω κομμάτια και από το αγαπημένο μου νησί, με τις τηγανίτες του, τις πεζούλες του, το Λαμαγάρι (δηλαδή το Μαλαγάρι) όπου παραθερίζουν το καλοκαίρι η Μέλια και η Μυρτώ, το κρασί και το εύκρατο κλίμα του. Το καπλάνι μάλιστα που ενέπνευσε τη συγγραφέα είναι ένα αληθινό αιλουροειδές, συγγενικό της τίγρης, που κάποια στιγμή τον προηγούμενο αιώνα κατέφυγε στη Σάμο κολυμπώντας από τη Μικρά Ασία κι άρχισε να τρομοκρατεί τους βοσκούς, αφού έτρωγε τα πρόβατά τους. Μετά από πολλές περιπέτειες τελικά σκοτώθηκε και ταριχεύτηκε.
Κωμικοτραγικές περιπέτειες, υπέροχα και βαθιά νοήματα, ευρηματικός τρόπος απεικόνισης και αναπαράστασης των γεγονότων και της ατμόσφαιρας επί Ιωάννου Μεταξά είναι λίγα μόνο από τα θετικότατα χαρακτηριστικά αυτού του αξέχαστου και διαχρονικού βιβλίου που είναι κατάλληλο για παιδιά από 11 ετών και � πολύ πάνω! «Το καπλάνι της βιτρίνας» κυκλοφορεί τώρα με εξώφυλλο της Βάσως Ψαράκη από τις εκδόσεις Μεταίχμιο ως ένα από τα βιβλία που περιέχονται στη συλλεκτική κασετίνα «Η Βιβλιοθήκη της Άλκης Ζέη». Πρόκειται για ένα σημαντικό απόκτημα για κάθε παιδί και έφηβο, μιας και περιέχονται τα αντιπροσωπευτικότερα μυθιστορήματα της κυρίας Άλκης Ζέη, που μεγάλωσαν, γαλούχησαν και επηρέασαν γενιές και γενιές ενώ χάραξαν το δικό τους μονοπάτι στη νεότερη μεταπολεμική πεζογραφία.
August 1, 2022
Ωραία γραφή, όμορφες εικόνες και ζωντανοί χαρακτήρες. Οι διάσπαρτες πολιτικές αναφορές με τις οποίες είναι επενδεδυμένο το κάνουν ακόμη πιο απολαυστικό, αν και η αλήθεια είναι ότι όταν το διαβάζεις ως παιδί πολλά στοιχεία σου διαφεύγουν και χρειάζεται να επανέλθεις πιο μετά όταν ίσως έχεις αποκτήσει μια μεγαλύτερη οικειότητα με τα ιστορικά γεγονότα της εποχής στην οποία διαδραματίζεται αυτό το μικρό αριστούργημα.
April 3, 2020
Μα τι όμορφο βιβλίο, μια μικρή όαση στην πραγματικότητα που ζούμε.
August 7, 2020
νίκο στο σπίτι εμείς δεν είχαμε. είχαμε όμως γιάννη, τον παππού μου, τον πατέρα της μάνας μου. "επαναστάτης" και αυτός, μια ζωή γεμάτη δικτατορίες, πολέμους, εξορίες. ήταν όμως πάντοτε χαμογελαστός, η ψυχή της παρέας, και παρόλο που ήταν σχεδόν αγράμματος το μυαλό του ήταν ανοιχτό και η καρδιά του ζεστή. ο παππούς ο γιάννης ήταν - και είναι - ο αγαπημένος μου άνθρωπος. 21 χρόνια μετά και ακόμη θυμάμαι την φωνή του, το περπάτημά του, την μυρωδιά του. 21 χρόνια μετά και κάθε φορά που κάποιος συγγενής μου λέει "όσο μεγαλώνεις του μοιάζεις όλο και πιο πολύ", εγώ φουσκώνω σαν το παγώνι. αν ήμουν τώρα στο δημοτικό πάλι και μας έβαζαν έκθεση για το τί θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε, εγώ θα έγραφα απλώς "ο παππούς μου".
συγγραφέας λένε γεννιέσαι, δεν γίνεσαι. παρόλα αυτά όμως, ίσως κάποια μέρα εγώ να γράψω μια ιστορία για τον γιάννη, τον παππού μου.
συγγραφέας λένε γεννιέσαι, δεν γίνεσαι. παρόλα αυτά όμως, ίσως κάποια μέρα εγώ να γράψω μια ιστορία για τον γιάννη, τον παππού μου.
April 9, 2020
مدته� بود کتاب را قرض گرفته بودم اما نرفته بودم سراغش. دو شب پیش احساس کردم توان یک کتاب غمگین دیگر را ندارم و این کتاب دم دستم بود و بالاخره شروعش کردم. البته که کتاب خیلی خوشحالی هم نبود. به قول خودشان تریبو و کمبو با هم. ولی داستانش خیلی به دل مینشس�. من هم عاشق کتابهاییا� که راویشا� کودک است و درگیر فضای بزرگسالی هم هست اما از دید خودش.
داستان در یونان سال 1936 میگذر� و ملیسا ماهها� شروع دیکتاتوری را برایمان تعریف میکن�. به نظرم کتاب مثال خوبی است از داستان سیاسی برای کودک و نوجوان، یعنی داستان همزمان که بهشد� معصومانه و کودکانه است، سیاسی هم هست. و خب در مورد کشوری هم هست که چیز زیادی ازش نمیدانی�. دوست دارم نظر یک بچه را هم در مورد کتاب بدانم. به من که خیلی چسبید ولی نمیدان� چطور میشو� پیدایش کرد که توصیها� کنم. گویا دیگر چاپ نمیشو�.
داستان در یونان سال 1936 میگذر� و ملیسا ماهها� شروع دیکتاتوری را برایمان تعریف میکن�. به نظرم کتاب مثال خوبی است از داستان سیاسی برای کودک و نوجوان، یعنی داستان همزمان که بهشد� معصومانه و کودکانه است، سیاسی هم هست. و خب در مورد کشوری هم هست که چیز زیادی ازش نمیدانی�. دوست دارم نظر یک بچه را هم در مورد کتاب بدانم. به من که خیلی چسبید ولی نمیدان� چطور میشو� پیدایش کرد که توصیها� کنم. گویا دیگر چاپ نمیشو�.
December 13, 2014
وای وای وای. فوق العاده بود. فوق العاده.
نمیدونم کتاب هنوز هم چاپ میشه یا نه.... ولی عالیه و بس.
و در طول خواندنش، یاد "کودک,سرباز و دریا" بودم و به کسایی که اونو دوست داشتن، توصیه میشه بشدت!
خیلی قشنگ بود.
این جنگ و سیاست و کلا، کارهای بزرگانه، خیلی خیلی بیشتر از اون چیزی که بزرگ ها فکر میکنن، رو زندگی ما کوچیک ها تاثیر میذاره :( غمگینمون میکنه :(
نمیدونم کتاب هنوز هم چاپ میشه یا نه.... ولی عالیه و بس.
و در طول خواندنش، یاد "کودک,سرباز و دریا" بودم و به کسایی که اونو دوست داشتن، توصیه میشه بشدت!
خیلی قشنگ بود.
این جنگ و سیاست و کلا، کارهای بزرگانه، خیلی خیلی بیشتر از اون چیزی که بزرگ ها فکر میکنن، رو زندگی ما کوچیک ها تاثیر میذاره :( غمگینمون میکنه :(
April 20, 2021
"Την Κυριακή, το χειμώνα, είναι η πιο βαρετή μέρα. Από το πρωί, η Μυρτώ κι εγώ παίζουμε, τσακωνόμαστε, διαβάζουμε κανένα βιβλίο, αλλά το απόγευμα, όταν αρχίζει να σκοτεινιάζει νωρίς νωρίς, δεν ξέρουμε τί να κάνουμε.
Τα απογεύματα μένουμε στο σπίτι μόνες με τον παππού. Ο μπαμπάς κι η μαμά παίζουν χαρτιά στο σπίτι του κυρίου Περικλή, που είναι ο διευθυντής του μπαμπά στην τράπεζα. Η θεία Δέσποινα, η αδερφή του παππού, πάει επίσκεψη στις φίλες της, κι η Σταματίνα, η υπηρέτρια, έχει έξοδο. Ο παππούς κλείνεται στο γραφείο του και διαβάζει τους «αρχαίους» του. Έτσι λέμε, με την αδελφή μου τη Μυρτώ, τα βιβλία του παππού, γιατί είναι όλα Αρχαία Ελληνικά. Πηγαίνουμε τότε στην τζαμωτή βεράντα και κοιτάμε τη θάλασσα. Τα κύματα σπάνε στους βράχους, πιτσιλάνε τα τζάμια κι έτσι όπως κυλάνε οι στάλες πάνω τους, μοιάζουν με δάκρυα. Τότε φτιάχνουμε με τη Μυρτώ τις πιο λυπητερές ιστορίες. Τάχα πως πέθανε ο μπαμπάς, η μαμά ξαναπαντρεύτηκε κι ο πατριός μας είναι πιο κακός κι από τον Δαβίδ Κόπερφιλντ. Ή πως ο παππούς είναι ένας φτωχός ζητιάνος, κι εμείς, ντυμένες με κουρέλια, γυρίζουμε μαζί του μέσα στο κρύο και ζητιανεύουμε ψωμί, από πόρτα σε πόρτα.
Αυτή όμως την Κυριακή βαριόμασταν όλα τα παραμύθια και τα παιχνίδια μας.
� Δε φτιάχνουμε μια ιστορία για το καπλάνι; � είπα, και το μετάνιωσα αμέσως, πριν καλά καλά τελειώσω τη φράση μου.
� Σα δε ντρέπεσαι! Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου � απάντησε θυμωμένα η Μυρτώ.
Για το καπλάνι, που είναι βαλσαμωμένο μέσα σε μια βιτρίνα, κάτω, στο μεγάλο σαλόνι, μονάχα ο ξάδελφός μας ο Νίκος ξέρει να διηγείται. Ο Νίκος σπουδάζει στην Αθήνα χημικός. Κάθε καλοκαίρι έρχεται στο νησί και πηγαίνουμε μαζί στην εξοχή, στο Λαμαγάρι. Ξέρει ένα θαυμαστό παραμύθι για το καπλάνι, που δεν τελειώνει ποτέ και κάθε καλοκαίρι το συνεχίζει.
Είχε σκοτεινιάσει για καλά. Η θάλασσα δεν ξεχώριζε. Μον��χα ακούγαμε ένα «παφ» και γέμιζαν τα τζάμια δάκρυα. Ο δρόμος έξω ήταν έρημος. Ήταν σκοτεινά και φοβόμουνα. Τότε ακούστηκαν τραγουδιστά τα μαγικά λόγια: ΠΑ, ΒΟΥ, ΓΑ, ΔΕ, ΚΕ, ΖΩ, ΝΗ� Ήταν ο παππούς. Όταν τέλειωνε τη μελέτη του, έψελνε σε μια παράξενη γλώσσα που τη λένε βυζαντινή. Μετά ο παππούς ήρθε στη τζαμωτή, μας πήρε στην τραπεζαρία και μας έδωσε να φάμε καρύδια με μέλι. Όταν η Μυρτώ ζήτησε και τρίτη φορά να της γεμίσει το πιατάκι, ο παππούς είπε:
� Μυρτώ, τί προτιμάς; Κι άλλα καρύδια ή να σου διηγηθώ ένα μύθο;
� Φυσικά, καρύδια � απάντησε εκείνη. Αφού ο μύθος δεν τρώγεται.
Ο παππούς μας δεν μοιάζει με τους παππούδες των άλλων παιδιών. Είναι ψηλός, περπατάει κρατώντας ένα καλάμι και δεν καμπουριάζει καθόλου. Όλοι στο νησί τον λένε «Ο ΣΟΦΟΣ». Ξέρει όλον τον Όμηρο απέξω. Ποτέ δεν μας λέει παραμύθια για δράκους και βασιλιάδες, παρά μας διηγείται μύθους για τους αρχαίους θεούς και ήρωες."
Τα απογεύματα μένουμε στο σπίτι μόνες με τον παππού. Ο μπαμπάς κι η μαμά παίζουν χαρτιά στο σπίτι του κυρίου Περικλή, που είναι ο διευθυντής του μπαμπά στην τράπεζα. Η θεία Δέσποινα, η αδερφή του παππού, πάει επίσκεψη στις φίλες της, κι η Σταματίνα, η υπηρέτρια, έχει έξοδο. Ο παππούς κλείνεται στο γραφείο του και διαβάζει τους «αρχαίους» του. Έτσι λέμε, με την αδελφή μου τη Μυρτώ, τα βιβλία του παππού, γιατί είναι όλα Αρχαία Ελληνικά. Πηγαίνουμε τότε στην τζαμωτή βεράντα και κοιτάμε τη θάλασσα. Τα κύματα σπάνε στους βράχους, πιτσιλάνε τα τζάμια κι έτσι όπως κυλάνε οι στάλες πάνω τους, μοιάζουν με δάκρυα. Τότε φτιάχνουμε με τη Μυρτώ τις πιο λυπητερές ιστορίες. Τάχα πως πέθανε ο μπαμπάς, η μαμά ξαναπαντρεύτηκε κι ο πατριός μας είναι πιο κακός κι από τον Δαβίδ Κόπερφιλντ. Ή πως ο παππούς είναι ένας φτωχός ζητιάνος, κι εμείς, ντυμένες με κουρέλια, γυρίζουμε μαζί του μέσα στο κρύο και ζητιανεύουμε ψωμί, από πόρτα σε πόρτα.
Αυτή όμως την Κυριακή βαριόμασταν όλα τα παραμύθια και τα παιχνίδια μας.
� Δε φτιάχνουμε μια ιστορία για το καπλάνι; � είπα, και το μετάνιωσα αμέσως, πριν καλά καλά τελειώσω τη φράση μου.
� Σα δε ντρέπεσαι! Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου � απάντησε θυμωμένα η Μυρτώ.
Για το καπλάνι, που είναι βαλσαμωμένο μέσα σε μια βιτρίνα, κάτω, στο μεγάλο σαλόνι, μονάχα ο ξάδελφός μας ο Νίκος ξέρει να διηγείται. Ο Νίκος σπουδάζει στην Αθήνα χημικός. Κάθε καλοκαίρι έρχεται στο νησί και πηγαίνουμε μαζί στην εξοχή, στο Λαμαγάρι. Ξέρει ένα θαυμαστό παραμύθι για το καπλάνι, που δεν τελειώνει ποτέ και κάθε καλοκαίρι το συνεχίζει.
Είχε σκοτεινιάσει για καλά. Η θάλασσα δεν ξεχώριζε. Μον��χα ακούγαμε ένα «παφ» και γέμιζαν τα τζάμια δάκρυα. Ο δρόμος έξω ήταν έρημος. Ήταν σκοτεινά και φοβόμουνα. Τότε ακούστηκαν τραγουδιστά τα μαγικά λόγια: ΠΑ, ΒΟΥ, ΓΑ, ΔΕ, ΚΕ, ΖΩ, ΝΗ� Ήταν ο παππούς. Όταν τέλειωνε τη μελέτη του, έψελνε σε μια παράξενη γλώσσα που τη λένε βυζαντινή. Μετά ο παππούς ήρθε στη τζαμωτή, μας πήρε στην τραπεζαρία και μας έδωσε να φάμε καρύδια με μέλι. Όταν η Μυρτώ ζήτησε και τρίτη φορά να της γεμίσει το πιατάκι, ο παππούς είπε:
� Μυρτώ, τί προτιμάς; Κι άλλα καρύδια ή να σου διηγηθώ ένα μύθο;
� Φυσικά, καρύδια � απάντησε εκείνη. Αφού ο μύθος δεν τρώγεται.
Ο παππούς μας δεν μοιάζει με τους παππούδες των άλλων παιδιών. Είναι ψηλός, περπατάει κρατώντας ένα καλάμι και δεν καμπουριάζει καθόλου. Όλοι στο νησί τον λένε «Ο ΣΟΦΟΣ». Ξέρει όλον τον Όμηρο απέξω. Ποτέ δεν μας λέει παραμύθια για δράκους και βασιλιάδες, παρά μας διηγείται μύθους για τους αρχαίους θεούς και ήρωες."
November 22, 2012
αν μπορούσα να βάλω 10 αστέρια στο συγκεκριμένο βιβλίο, θα το έκανα. από ελληνικά, είναι το αγαπημένο μου βιβλίο όλων των εποχών. διαβάζοντας το ως παιδί, το έβλεπα σαν μια περιπέτεια. όντας μεγαλύτερη και με περισσότερες ιστορικές γνώσεις, συνειδητοποίησα ότι περιγράφει με ακρίβεια και ειλικρίνεια μια εποχή που εξιδανικεύτηκε από πολλούς, μέσα από τα μάτια όσων υπέφεραν από την σκληρή τυραννία του Μεταξά. πανέμορφο βιβλίο, ειδωμένο μέσα από τα μάτια της Μέλιας, ένα κορίτσι που, παρότι νεαρό σε ηλικία, έχει συνείδηση και γνωρίζει από πολύ κοντά το σκληρό πρόσωπο της δικτατορίας.
August 2, 2018
δεν απορω που μεταφραστηκε σε τοσες χωρες...
τι κριμα που δεν διαβαζα απο μικρη!!
τι κριμα που δεν διαβαζα απο μικρη!!
May 14, 2022
Μόνο ευχαριστημένος νιώθεις με την αγορά τέτοιων βιβλίων. Βγάζει αρκετά και έντονα συναισθήματα� Μια νοσταλγία, ( που ένιωσε η Μέλια αναπολώντας τις βαρετές Κυριακές μπροστά στη τζαμαρία, με απούσα την αδερφής της, πόσο λάθος ήταν αυτή η σκέψη.) Τόσο διαφωτιστικό ότι να ζεις και να απολαμβανεις τι κάθε στιγμή.
Μια νοσταλγία και ένα συναίσθημα, αυτό που βγάζει ο παππούς, για παιδιά που δεν έχουν ζήσει κάτι τέτοιο ( ένας από αυτούς είμαι και εγώ, δεν γνώρισα τον έναν, από τον άλλον δε θυμάμαι κάτι συναισθηματικό, μια ανάμνηση τρυφερή- μια αγκαλιά) με έκανε να σκεφτώ μια ταινία του Σταλόνε-Rocky, μια σκηνή με το γιο του ρωτώντας τον:
-είπες ότι βλέποντας με νιώθεις να ξαναγεννιέσαι� (υιός)
- Στη ζωή λέει έχεις την Α και τη Β πλευρά, εγώ είμαι στη Β πλευρά, αλλά εσύ έχεις όλες τις ευκαιρίες (αγκαλιές). Όταν σε βλέπω λοιπόν να έχεις όλα αυτά που εγώ δεν είχα, είναι σαν ζω από τα μάτια σου. Το απολαμβάνω ,είναι σα να ζω ξανά. Ε αυτό είναι ωραιο.
Όταν βλέπω λοιπόν τα ανηψακια και τα κοριτσάκια μου, να κάνουν διαφορά με το παππού, είναι για μένα πέρα για περα συγκινητικό, κάθε φορά.
Μια νοσταλγία και ένα συναίσθημα, αυτό που βγάζει ο παππούς, για παιδιά που δεν έχουν ζήσει κάτι τέτοιο ( ένας από αυτούς είμαι και εγώ, δεν γνώρισα τον έναν, από τον άλλον δε θυμάμαι κάτι συναισθηματικό, μια ανάμνηση τρυφερή- μια αγκαλιά) με έκανε να σκεφτώ μια ταινία του Σταλόνε-Rocky, μια σκηνή με το γιο του ρωτώντας τον:
-είπες ότι βλέποντας με νιώθεις να ξαναγεννιέσαι� (υιός)
- Στη ζωή λέει έχεις την Α και τη Β πλευρά, εγώ είμαι στη Β πλευρά, αλλά εσύ έχεις όλες τις ευκαιρίες (αγκαλιές). Όταν σε βλέπω λοιπόν να έχεις όλα αυτά που εγώ δεν είχα, είναι σαν ζω από τα μάτια σου. Το απολαμβάνω ,είναι σα να ζω ξανά. Ε αυτό είναι ωραιο.
Όταν βλέπω λοιπόν τα ανηψακια και τα κοριτσάκια μου, να κάνουν διαφορά με το παππού, είναι για μένα πέρα για περα συγκινητικό, κάθε φορά.
April 26, 2020
Αμιγώς πολιτικοποιημένο βιβλίο έξυπνα περασμένο από τη ματιά ενός μικρού παιδιού. Μου φτάνει που με της εικόνες του με γύρισε πίσω σε χρόνια αθώα , τότε που το ίντερνετ και η τηλεόραση δεν είχαν διαβρώσει τα παντα
June 6, 2018
تریبو تریبو تریبو به خاطر تمام شدنش...و کمبو به خاطر اینکه خیلی وقت بود کتاب نوجوان نخوانده بودم و لیترالی این خیلی خیلی خیلی بهم چسبید و اولین کتاب پی دی افی بود که تونستم با خوبی و خوشی به پایان برسونمش:))))
و اصولا به نظرم ترجمه ی خیلی خوبی داشت و چقد حیفه که دیگه نسخه ای ازش نیست و حین خوندنش داشتم فک میکردم که خیلی وقته این حسی که دارم ازش میگیرمو از کتابی نگرفته بودم..ینی فک کنم آخرین بار از کافکا در کرانه بود قبل ترش هم از آن شرلی...ینی میخوام بگم کاملا توی دنیای کتاب غرق بودم و عملا از این دنیا جداشدم.و ضمن اینکه همیشه یونان برام کشورخاصی میومد.و شدیدا علاقه داشتم به این افسانه هاش که هیچوقت برام تکراری نمیشن..مثلا همینکه چرا به دریای اژه میگن اژه..
خلاصه آمیزه ای هستم از تریبو و کمبو و ای کاش این کتاب هارو میشد دوباره خوند در حالی که همون حس بار اول رو میداشتی.
و اصولا به نظرم ترجمه ی خیلی خوبی داشت و چقد حیفه که دیگه نسخه ای ازش نیست و حین خوندنش داشتم فک میکردم که خیلی وقته این حسی که دارم ازش میگیرمو از کتابی نگرفته بودم..ینی فک کنم آخرین بار از کافکا در کرانه بود قبل ترش هم از آن شرلی...ینی میخوام بگم کاملا توی دنیای کتاب غرق بودم و عملا از این دنیا جداشدم.و ضمن اینکه همیشه یونان برام کشورخاصی میومد.و شدیدا علاقه داشتم به این افسانه هاش که هیچوقت برام تکراری نمیشن..مثلا همینکه چرا به دریای اژه میگن اژه..
خلاصه آمیزه ای هستم از تریبو و کمبو و ای کاش این کتاب هارو میشد دوباره خوند در حالی که همون حس بار اول رو میداشتی.
March 10, 2020
Είναι πάντα κάπως περίεργο να διαβάζεις ετεροχρονισμένα ένα βιβλίο που θα έπρεπε κανονικά να έχει σημαδέψει την παιδική σου ηλικία, αλλά από την άλλη αυτό το time warp στην αθωότητα και σε μια τόσο συγκλονιστικά απλή και όμορφη γραφή είναι η καλύτερη ένεση ενάντια στον κυνισμό της ωριμότητας. Εκτός αυτού, αμφιβάλλω αν στα 10 θα έπιανα τις λεπτές, αλλά τόσο καίριες πολιτικές αποχρώσεις.
December 30, 2015
Το βιβλίο που στάθηκε αφορμή να λατρέψω το διάβασμα και να μην το αφήσω ποτέ!
March 22, 2020
Υπέροχο βιβλίο που διαβάζεται τόσο εύκολα και γρήγορα. Απλά υπέροχο.
June 13, 2022
Το αγαπημένο μου βιβλίο όταν ήμουν έφηβη. Τώρα πολλά χρόνια μετά, βρέθηκε στα χέρια μου και το ξαναδιάβασα. Άλκη Ζέη λείπεις... Λυ-πο Λυ-πο...
May 10, 2020
تنها چیزی که میتون� بگم، یه «کمبو، کمبو»ی بغضکردهس�.
June 18, 2020
از بالای آن صخره، بر آبها� عمیق و تیره، پای آن درخت انار وحشی؛ یک آواز اسپانیایی. زمزمه� یک آواز اسپانیایی.
Read
August 17, 2021Το Καπλάνι της Βιτρίνας είναι η τρίτη Άλκη Ζέη που διαβάζω.
Έπρεπε να διάβαζα Τον Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου στην Α' Γυμνασίου αλλά το διάβασα μόλις πέρυσι.
Με άλλα λόγια αντί να τον διαβάσω ως τηνέιτζερ τον διάβασα ως πουρέιτζερ.
Φυσικά αυτή η καθυστέρηση προέκυψε να είναι θετική. Αυτό διότι πέρσι τον Απρίλιο μες στην πρώτη καραντίνα διάβασα το αυτοβιογραφικό Με Μολύβι Φάμπερ Νούμερο Δύο όπου η Άλκη Ζέη αφηγείται τα πρώτα χρόνια της ζωής της. Από αυτά τα πρώτα χρόνια άντλησε σκηνές οι οποίες εμφανίζονται στα 2 πρώτα μυθιστορήματά της το Καπλάνι και τον Περίπατο.
Έτσι διαβάζοντας Πέτρο και Καπλάνι μετά το Μολύβι είχα υπόψη μου ότι κάποια από τα γεγονότα που έζησε ο Πέτρος και η Μέλια τα έζησε κι η Άλκη Ζέη
Το Καπλάνι όπως και οι προηγούμενες αναγνώσεις των βιβλίων της Ζέης ήταν συνανάγνωση. Μια εμπειρία που οπωσδήποτε θα έχει και συνέχεια διότι μας άρεσε πολύ το συγκεκριμένο βιβλίο και μάθαμε για μια 'άγνωστη' δικτατορία, αυτή του '36, του Ιωάννη Μεταξά, που στο σχολείο τον ήξερα μόνο ως ηρωικό πρωθυπουργό κι όχι ως Δικτάτορα.
Η γραφή της Ζέης έχει κάτι το ξεχωριστό. Παρόλο που το έργο της είναι κυρίως γνωστό ως παιδική λογοτεχνία, μπορεί άνετα να το διαβάσει και ενήλικας και να πάρει τα ίδια μηνύματα έστω και με διαφορετικό τρόπο απ' ότι ένα παιδί.
Και επειδή η Ζέη γράφει για παιδιά πολλά από τα τραγικά γεγονότα της ιστορίας είναι φιλτραρισμένα όχι όμως παραμορφωμένα. Και φυσικά η τραγικότητα ελαφρύνεται από την αθωότητα της παιδικής ματιάς και το χιούμορ της γραφής.
Το μόνο που μένει να πω είναι ότι ανυπομονώ για την επόμενη Ζέη που θα διαβάσω.
February 18, 2018
Почему все книги такие груууустные(
July 13, 2017
When I attended the BookCrossing Convention in Athens in 2016, the keynote speaker was Alki Zei, considered by many to be Greece's greatest living writer. This is the book that made children's books a thing in Greece. Her presentation was spellbinding, and her passion for freedom, particularly intellectual freedom, and for true independence for Greece was compelling. This book gives you a taste for how it came to be an issue in Greece.
The book tells the story of a young girl on a small Greek island who dreams of being a writer of stories of adventure and bravery who ends up having to be brave. It is set in the time when the Nazis and their ilk are just beginning to take over Greece. Some in her family are in favor of a dictatorship, or at least a monarchy, and some prefer democracy. But those in favor of democracy are at risk, and the children don't understand all of the ramifications.
In many ways, I would wish for a sequel to this book. But given the honesty of the storytelling and my own knowledge of how long it took for Greek society to recover (30 years), a sequel would not be a pleasant read if it were done well.
The book tells the story of a young girl on a small Greek island who dreams of being a writer of stories of adventure and bravery who ends up having to be brave. It is set in the time when the Nazis and their ilk are just beginning to take over Greece. Some in her family are in favor of a dictatorship, or at least a monarchy, and some prefer democracy. But those in favor of democracy are at risk, and the children don't understand all of the ramifications.
In many ways, I would wish for a sequel to this book. But given the honesty of the storytelling and my own knowledge of how long it took for Greek society to recover (30 years), a sequel would not be a pleasant read if it were done well.
August 7, 2017
Questo libro è adorabile!
La tigre in vetrina racconta le peripezie di due sorelline, Melia e Myrto, alle soglie della dittatura di Metaxas, e della tigre impagliata che tengono in salotto. Alki Zei, celebre autrice greca di libri per bambini, riesce, con un linguaggio semplice, a scrivere una storia toccante e con una buona dose di umorismo. Nonostante il clima grigio che si respira in paese a causa dell'imminente dittatura, l'autrice riesce ad alleggerire la narrazione, descrivendola attraverso gli occhi della sorella più piccola. Un libro che adoro (l'ho già detto, ops...) e che consiglio a tutti!
La tigre in vetrina racconta le peripezie di due sorelline, Melia e Myrto, alle soglie della dittatura di Metaxas, e della tigre impagliata che tengono in salotto. Alki Zei, celebre autrice greca di libri per bambini, riesce, con un linguaggio semplice, a scrivere una storia toccante e con una buona dose di umorismo. Nonostante il clima grigio che si respira in paese a causa dell'imminente dittatura, l'autrice riesce ad alleggerire la narrazione, descrivendola attraverso gli occhi della sorella più piccola. Un libro che adoro (l'ho già detto, ops...) e che consiglio a tutti!
May 2, 2020
Ίσως αν δεν είχα διαβάσει το "Με μολύβι φάμπερ νούμερο 2" της Ζέη αμέσως πριν να μου άρεσε περισσότερο, τώρα όμως έκανα πολύ άμεσες συνδέσεις μεταξύ των 2 βιβλίων.
Σε κάθε περίπτωση...
ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ; :)
Σε κάθε περίπτωση...
ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ; :)
Displaying 1 - 30 of 176 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.