ŷ������

Δεν είμαι από τα παιδιά που μεγάλωσαν με Άλκη Ζέη, Πηνελόπη Δέλτα, Ζαχαρία Παπαντωνίου, Ζώρζ Σαρή κ.τ.λ . Ήμουν από τα παιδιά που διάβαζαν, σαν μανιακά, τον «Χάρι Πότερ» της ΤΖ. Κ. Ρόουλινγκ, τον «Αρτέμης Φάουλ» του Όουεν Κόλφερ, την τετραλογία «Έραγκον» του Κρίστοφερ Παολίνι, το «Από την Γη στο Φεγγάρι» του Ιουλίου Βερν και πως μου ξέφυγε η τριλογία του «Αστεριού του Βορρά» του Φιλίπ Πούλμαν, ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω.

Έτσι, διάφορα σημαντικά έργα της ελληνικής λογοτεχνίας, τα οποία είχαν ως κοινό εστίασης τα παιδιά, εγώ δεν τα είχα διαβάσει. Άρχισα να το καταλαβαίνω, όταν στις φοιτητικές μου παρέες, όλοι ήξεραν τον «Τρελαντώνη» της Δέλτα, ενώ εγώ είχα ξεμείνει με τον «Δρακοκαβαλάρη» ή με το «Αγόρι που έζησε». Δεν με ενοχλούσε αλλά είχα μείνει και με την απορία τι να εξιστορούν οι συγγραφείς αυτών των βιβλίων.

Το 2016, αφού επέστρεψα στην Κέρκυρα για να εγκατασταθώ εκ νέου, συνήθιζα να επισκέπτομαι την φίλη, Μαντώ, στο σπίτι της. Την εποχή εκείνη, η Μαντώ έφτιαχνε την εσωτερική του διάταξη του σπιτιού της. Πίνοντας καφέ, και ενώ είμαι καθισμένος στον αυτοσχέδιο καναπέ της, βλέπω πάνω σε ένα σκαμπό μια στοίβα βιβλία και στην κορυφή της στοίβας, ένα τρομακτικά χρησιμοποιημένο βιβλίο, «Το Καπλάνι της Βιτρίνας», της Άλκης Ζέη από τις εκδόσεις «Κέδρος». Για να μην τα πολυλογώ, λέω από μέσα μου: «να η ευκαιρία!» Μου το δανείζει και αρχίζω το διάβασμα.

ReAd MoRe HeRe: