ŷ������

“Το μελαγχολικό βούισμα των εντόμων της νύχτας, κι εκείνες οι δυο νότες από τη φλογέρα του Γέλι, πάντα ίδιες –ιο��! ιού! ιού!-, που σ' έκαναν να σκέφτεσαι πράγματα μακρινά: τη γιορτή του Αϊ-Γιάννη, τη νύχτα των Χριστουγέννων, την αυγή της εκδρομής, όλα εκείνα τα σπουδαία γεγονότα που έχεις ζήσει, που μοιάζουν λυπητερά, τόσο μακρινά. Και σ' έκαναν να κοιτάζεις ψηλά, με τα μάτια υγρά, λες κι όλα τα αστέρια που άρχιζαν να ανάβουν στον ουρανό έριχναν βροχή μέσα στην καρδιά σου και την πλημμύριζαν!”