ŷ������

“توشه هر دو نفر ساده بود لیکن توشه مسلمان اندک و پارسامنش؛ یعنی مشتی خرما و قرص نان جو خشنی بود برای رفع گرسنگی، چه تعلیم و تربیت خاص، مسلمانان را برای سفر در بیابان مهیا ساخته بود، لیکن پس از فتوحات شامات سادگی حیات اعراب اغلب مبدل به نهایت اسراف در تجمل شده بود. باری، چند جرعه آب از چشمه غذای او را کامل می‌کر��. اما غذای مسیحی هرچند که زمخت می‌نمود�� لیکن برای او مطبوع و مغذی بود. قسمت عمده غذایش گوشت خشک خوک بود که مورد کراهت و نفرت مسلمانان است. نوشیدنی‌ا�� در کوزه‌ا�� چرمی بود. مسیحی با چنان اشتها و لذتی وافر خورد و نوشید که در نظر مسلمان عمل او بیش از رفع حاجت جسمی جلوه کرد و بی‌تردی�� اختلاف بارز خوراک و طرز تغذیه موجب شد که حسب تحقیرشان به هم افزایش یابد. اما هر دو، از قدرت زور و بازوی هم آگاه شده بودند و احترام متقابله‌ا�� که حاصل کشمکش متهورانه یک ساعت پیش بود برای تخفیف دیگر ملاحظات ناچیز کافی بود. با وجود این مسلمان نتوانست از بیان آن حالاتی که باعث ناخشنودی او شده بود خودداری کند. پس از آن‌ک�� مدتی بعد از صرف طعام ساکت نشسته و به پرخوری پهلوان مسیحی نگاه می‌کر�� چنین گفت: «نصرانی دلاور، آیا مناسب است کسی که چون مردی می‌توان�� جنگ آورد بدین‌سا�� تغذیه کند؟ حتی یک یهودی هم از تماشای طعامی که تو با چنان رغبتی می‌خور�� که گویی میوه درختان بهشتی است، متنفر می‌شو��.» مسیحی که از این اتهام غیرمنتظره در شگفت شده بود گفت: «مسلمان دلیر، یهودیان خود را مقید به شریعت کهن موسی می‌دانند�� ولی من در صرف آن‌چ�� برای یهودیان منع شده از آزادی مسیحیت بهره می‌گیر��. بدان که ما مجوز بهتری برای اعمال خویش داریم» و چنان‌ک�� بخواهد به وسواس همراهش بی‌اعتنای�� کرده باشد سخن خود را به دو دعای کوتاه لاتین و جرعه بلندی از کوزه چرمی خاتمه داده گفت: «درود بر مریم.»
- این را هم بخشی از آزادی خویش می‌نامی�� و چنان‌ک�� به سان ددان تغذیه می‌کنی�� با شرب مایع مسمومی هم که حتی جانوران نمی‌نوشن�� خویشتن را به حیوان‌صفت�� تنزل مقام می‌ده��!
- بدان ای مسلمان، تو کفران نعمات خدا می‌کن��. خدا شیره انگور را به انسان عطا فرموده که آن را از روی خرد صرف کند. چنان که پس از رنج و تعب دل آدمی را شاد می‌گردان�� و در بیماری او را قوت تن می‌شو�� و در غم و اندوه او را تسلا می‌بخش��. آن‌ک�� بدین‌سا�� از آن متمتع می‌شو�� شایسته است که برای تمتعی که از آن برمی‌گیر�� به سانی که برای گرده‌نا�� روزانه‌ا�� سپاس می‌گذارد�� برای پیاله‌ا�� هم شاکر خدا باشد و آن‌ک�� این مائده آسمانی را به غلط صرف می‌کن�� در مدهوشی خویش نادان‌ت�� از تو نیست که از نوشیدن آن پرهیز می‌کن��.”