ŷ������

“«...دست های مونتالی را در چنگ گرفت وآنها را غرق در بویه‌ها�� سوزان و اشک ساخت:
-پدر همرا ما بیایید! شمارا با این دنیای مرده کشیشان و بت‌ه�� چه کار؟آنان آکنده از غبار قرون گذشته‌اند�� پوسیده‌اند�� فاسد و آلوده‌ان��! از این کلیسای طاعون زده خارج شوید! همراهِ ما بیایید و قدم در روشنایی بگذارید! پدر، این ماییم که زندگی و جوانی هستیم؛ این ماییم که بهار جاویدیم ؛این ماییم که آینده‌ای��! پدر سپیده‌د�� بر فراز ماست آیا می‌خواهی�� حصه خود را در طلوع آفتاب از کف بدهید؟ بیدار شوید و بگذارید کابوس‌ها�� هراس‌انگی�� گذشته را از یاد ببریم، بیدار شوید، و ما باز زندگی را از سر می‌گیری��! پدر(مقّدس) من همیشه شما را دوست داشته‌ا��. همیشه حتی آن زمان که مرا کشتید آیا می‌خواهی�� بار دیگر مرا بکشید؟...»”