ŷ������

“There are such things as ghosts. People everywhere have always known that. And we believe in them every bit as much as Homer did. Only now, we call them by different names. Memory. The unconscious.”
― Donna Tartt, The Secret History

“You cannot lie down behind your badly made decisions and call them fate or determinism or god.”
― Daisy Johnson, Everything Under

“The thing is, I don't want my sadness to be othered from me just as I don't want my happiness to be othered. They're both mine. I made them, dammit.”
― Ocean Vuong, On Earth We're Briefly Gorgeous

“I haven’t the strength to be happy, she wants to say. I can hardly even manage to be unhappy.”
― Åsa Larsson, The Black Path

“The reputation of the best people in any field goes down to compensate for brilliance.”
― Lars Kepler, Stalker

“If I were a different kind of person, I might say that this whole incident is a metaphor for life in general: things get broken, and sometimes they get repaired, and in most cases, you realize that no matter what gets damaged, life rearranges itself to compensate for your loss, sometimes wonderfully.”
― Hanya Yanagihara, A Little Life

“If only there could be an invention that bottled up a memory, like scent. And it never faded, and it never got stale. And then, when one wanted it, the bottle could be uncorked, and it would be like living the moment all over again.”
― Daphne du Maurier, Rebecca

“All the most terrifying ifs involve people. All the good ones do as well.”
― Hanya Yanagihara, A Little Life

“A mind is like a parachute. It doesn't work if it is not open.”
― Frank Zappa

“But what can be done, the one who loves must share the fate of the one he loves.”
― Mikhail Bulgakov, The Master and Margarita

“Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά μέσα στο στήθος της. Ένιωθε μικροσκοπική και αδέξια κι εμβρόντητη μπροστά σ�� αυτή την ταυτόχρονη επίδειξη του χάους και της υπεροχής της φύσης, που με την μεγαλειώδη απεραντοσύνη της της δημιουργούσε αγάπη, περιέργεια και δέος για την πανέμορφη, ανθρωποφάγα θεά που κατοικούσε στην καρδιά του δάσους και αποδεκάτιζε αργά τον πληθυσμό του Κιάπονσκανς.”
― Έρση Λάβαρη, Η Εποχή του Κυνηγιού

“«Όμως ξέρεις κάτι;» συνέχισε. «Σκέψου λίγο τι έχουμε κάνει. Τι έχουμε καταφέρει. Κι εσύ, κι εγώ, κι εκείνος. Έχουμε ζήσει τόσα πολλά... Κι όμως, είμαστε ακόμη εδώ. Είναι θέλημα Θεού, καταλαβαίνεις; Υπάρχει λόγος που μας έχει ξεχωρίσει από τους άλλους, κι αυτό γιατί δεν έχουμε δώσει ακόμη όσα έχουμε μέσα μας να προσφέρουμε. Δες πόσο τυχεροί έχουμε σταθεί, παρά τις συνθήκες απ�� όπου παλεύουμε να ξεφύγουμε. Δες» είπε και έδειξε τα σώματα πίσω τους, «Αυτοί εδώ οι φτωχοί δεν ήταν πλασμένοι για ν�� αντέξουν. Εσύ όμως ήσουν. Και η Λίτα, και η φίλη της η Μάριαν, κι εκείνος ο Άντριαν. Έχετε κι άλλα να δώσετε. Γι�� αυτό ξεφύγατε. Και ίσως...» έκανε μια παύση και σήκωσε τους ώμους, «Ίσως κι εγώ να είμαι φτιαγμένος για κάτι παραπάνω. Για να σε βοηθήσω να βρεις κάποιον που έχει κι εκείνος να δώσει κι άλλα. Τι λες; Το γεγονός ότι ο Όσσιαν έχει στο αίμα του κάτι τόσο δυνατό, ότι απ�� όλους εκείνος έπρεπε να το κουβαλάει... Ούτε αυτό νομίζω πως είναι τυχαίο. Γιατί μπορεί κάτι να κάνει μ�� αυτό, καταλαβαίνεις; Κάτι που δεν το ξέρουμε εμείς, αλλά Εκείνος, όποιος κι αν είναι, που το έχει ήδη σχεδιάσει. Για κάποιον λόγο υπάρχουμε ακόμη. Έχουμε να δώσουμε κι άλλα. Θα τα καταφέρουμε, γιατί αυτός είναι ο λόγος που είμαστε ακόμη εδώ. Εντάξει;»”
― Έρση Λάβαρη, Η Εποχή του Κυνηγιού

“A calamity can be erased by no amount of good. It can only be erased by a worse calamity.”
― Cormac McCarthy, The Passenger