ŷ������

“.
زبان آدمیزاد هم مثل خود او ناقص و ناتوان است
.”
― صادق ��دایت

“اگر زندگانی سپری نمی شد چقدر تلخ و ترسناک بود.”
― صادق ��دایت

“اگر مرگ نبود همه ارزویش میکردند”
― صادق ��دایت

“زندگی من مثل یک شمع آب می شود، نه اشتباه می کنم-مثل یک کنده ی هیزم تر است که گوشه ی دیگدان افتاده و به آتش هیزم های دیگر برشته و زغال شده، ولی نه سوخته و نه تر و تازه مانده، فقط از دود و دم دیگران خفه شده”
― صادق ��دایت / Sadegh Hedayat, The Blind Owl

“کسانی هستند که از بیست سالگی شروع به جان کندن می کنند.”
― صادق ��دایت / Sadegh Hedayat

“آنچه زندگانی را زهرآلود می کند جنگ برای زندگی نیست، بلکه کشمکش سر چیزهای پوچ و بیهوده است.”
― صادق ��دایت / Sadegh Hedayat

“خاصیت هر نسلی اینست که آزمایش نسل گذشته را فراموش بکند”
― صادق ��دایت

“در زندگی زخمهایی است که روح را آهسته در انزوا می خورد ومیتراشد”
― صادق ��دایت / Sadegh Hedayat, The Blind Owl

“تقلید عیب نیست، دزدی و چاپیدن عیب است”
― صادق ��دایت

“I thought to myself: if it’s true that every person has a star in the sky, mine must be distant, dim, and absurd. Perhaps I never had a star.”
― Sadegh Hedayat, The Blind Owl

“همه از مرگ می ترسند، من از زندگی سمج خودم”
― صادق ��دایت, زنده به‌گو��

“There are sores which slowly erode the mind in solitude like a kind of canker.”
― Sadegh Hedayat, The Blind Owl

“از زمانیکه همه روابط خودم را با دیگران بریده ام، می خواهم خودم را بهتر بشناسم.”
― صادق ��دایت / Sadegh Hedayat

“برای من بزرگترین معجزه همین است که وجود دارم.”
― صادق ��دایت / Sadegh Hedayat

“چقدر تلخ و ترسناک است هنگامیکه آدم هستی خودش را حس می کند.”
― صادق ��دایت / Sadegh Hedayat

“گاهی خنده بیخ گلویم را میگیرد، آخرش هیچکس نفهمید درد من چیست، همه گول خوردند.”
― صادق ��دایت / Sadegh Hedayat

“خودکشی وقتی است که هیچ راهی برای اشتراک معنوی با همنوعان در کار نیست.”
― صادق ��دایت / Sadegh Hedayat

“بعضی ها خوش به دنیا می آیند و بعضی ها ناخوش.”
― صادق ��دایت / Sadegh Hedayat

“سایه ام هست که مرا وادار به حرف زدن می کند، فقط او می تواند مرا بشناسد.”
― صادق ��دایت / Sadegh Hedayat

“مردم معمولی خدا را نمی بینند.”
― صادق ��دایت / Sadegh Hedayat

“در زندگي زخمهايي هست كه مثل خوره در انزوا روح را اهسته مي خورد و مي تراشد.
اين دردها را نمي شود به كسي اظهار كرد چون عموما عادت دارند كه اين دردهاي باورنكردني را جزو اتفاقات و پيش امدهاي نادر و عجيب بشمارند و اگر كسي بگويد يا بنويسد مردم بر سبيل عقايد جاري و عقايد خودشان سعي مي كنند ان را با لبخند شكاك و تمسخراميز تلقي كنند.
زيرا بشر هنوز چاره و دوائي برايش پبدا نكرده و تنها داروي فراموشي توسط شراب و خواب مصنوعي به وسيله ي افيون و مواد مخدره است ولي افسوس كه تاثير اين گونه داروها موقت است و پس از مدتي به جاي تسكين بر شدت درد مي افزايند... ”
― صادق هدايت

“انسان به واسطه خودپسندی اش گمان می کند تمام موجودات برای وجود او پا به عرصه وجود گذاشته و آنها را برای کشتن و خوردن آفریده اند!”
― صادق ��دایت / Sadegh Hedayat

“All that is gold does not glitter,
Not all those who wander are lost;
The old that is strong does not wither,
Deep roots are not reached by the frost.

From the ashes a fire shall be woken,
A light from the shadows shall spring;
Renewed shall be blade that was broken,
The crownless again shall be king.”
― J.R.R. Tolkien, The Fellowship of the Ring

“I love you without knowing how, or when, or from where. I love you simply, without problems or pride: I love you in this way because I do not know any other way of loving but this, in which there is no I or you, so intimate that your hand upon my chest is my hand, so intimate that when I fall asleep your eyes close.”
― Pablo Neruda, 100 Love Sonnets

“Music expresses that which cannot be put into words and that which cannot remain silent”
― Victor Hugo

“We love the things we love for what they are.”
― Robert Frost

“You talk when you cease to be at peace with your thoughts.”
― Kahlil Gibran, The Prophet

“هرچه قضاوت آنها درباره من سخت بوده ‌باش�� نمی‌دانن�� که من پیشتر خودم را سخت‌ت�� قضاوت کرده‌ا��”
― صادق ��دایت, زنده به‌گو��

“با چشم های پر از اشک سقف را نگاه میکند.چندبار محکم پلک میزند.عمیق نفس میکشد.فقط او بلد است اشکهایش را به چشمهایش برگرداند”
― نسیم مرعشی, پاییز فصل آخر سال است

“خوبی چت همین است. هر وقت بخواهی، چیزی می‌گوی�� و هر وقت نمی‌خواهی�� نمی‌گوی�� و بی خداحافظی گم می‌شو��. می‌توان�� با بغض بخندی و هیچ‌ک�� نفهمد داری گریه می‌کن��. می‌توان�� جواب حرفی را که دوست نداری ندهی، دست‌های�� را زیر چانه بزنی، خیره شوی به مانیتور و بگویی سرم شلوغ است. می‌توان�� پشت کامپیوتر بنشینی و خاموش شوی. در یک لحظه اسمت لای اسم آدم‌ه�� گم شود و هیچ کس نگرانت نشود.”
― نسیم مرعشی, پاییز فصل آخر سال است