29 χιλιόμετρα έχει μήκος ο αυτοκινητόδρομος που ενώνει το Αργυρόκαστρο με το τελωνείο στην Κακαβιά και, διαβάζοντας το βιβλίο, καταλαβαίνεις γιατί έχε29 χιλιόμετρα έχει μήκος ο αυτοκινητόδρομος που ενώνει το Αργυρόκαστρο με το τελωνείο στην Κακαβιά και, διαβάζοντας το βιβλίο, καταλαβαίνεις γιατί έχει σημασία το ότι αναφερόμαστε σε αυτόν ως Κακαβιά-Αργυρόκαστρο και όχι το αντίστροφο. Αν προσθέσουμε και ότι πρόκειται για έναν δρόμο που κατασκευάστηκε από ελληνικές εταιρείες με οικονομική βοήθεια της ΕΕ, με ελληνικές τεχνοτροπίες και με υλικά από (ή που πέρασαν μέσα από) την Ελλάδα, οι πρώτες παρατηρήσεις έρχονται μάλλον αβίαστα. Ο συγκεκριμένος αυτοκινητόδρομος αποτελεί προέκταση του ελληνικού και οι Αλβανοί και οι Αλβανίδες τον προσλαμβάνουν ως ελληνικό (ακόμα και εισβολή της Ελλάδας στην Αλβανία, άρα επικίνδυνο). Ένας δρόμος που για 50 χρόνια χώριζε δύο κράτη, πλέον τα ενώνει, επιτρέποντας τις άνισες εισροές (κεφαλαίων και υλικών αγαθών) και εκροές (εργατικής δύναμης), αλλά συνεχίζει να τα χωρίζει σε ένα άλλο πλαίσιο.
Ο Δαλάκογλου έγραψε μια ώριμη ανθρωπολογική μελέτη, που αγγίζει και την ιστορία και την πολιτική οικονομία, η οποία είναι ανοιχτή σε νέα ερωτήματα και αναδεικνύει τη συμβολική διάσταση των υποδομών, αλλά και τις σχέσεις -κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές- ανάμεσα σε ανθρώπους και κράτη υπό ένα διεθνικό πρίσμα.
Ξεκάθαρα περίπτωση βιβλίου που περίμενα ότι θα είναι ενδιαφέρον και τελικά με ενθουσίασε....more
[3,5*] Αν και παιδί που γεννήθηκε στα early 90s -συγκεκριμένα, τη χρονιά που βγήκε το Reservoir Dogs στις ΗΠΑ- που μεγάλωσε στο Άργος (όχι και το πιο "[3,5*] Αν και παιδί που γεννήθηκε στα early 90s -συγκεκριμένα, τη χρονιά που βγήκε το Reservoir Dogs στις ΗΠΑ- που μεγάλωσε στο Άργος (όχι και το πιο "ανοιχτό" περιβάλλον για, εχμ, οτιδήποτε), οι μουσικές και οι ταινίες με τις οποίες μεγάλωσα είναι φουλ 80s και πολλές από αυτές έρχονταν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού (π.χ. αφίσες Queensrÿche, Iron Maiden και Guns N'Roses στο δωμάτιο και το Back to the Future ήταν comfort movie).
Δυνατές μουσικές, πολύ σπάντεξ και λακ, Σπρίνγκστιν, MTV, Live Aid, μπλοκμπάστερς κλπ. κλπ. Αχ, ωραία χρόνια πρέπει να ήταν εκείνη η δεκαετία για τις ΗΠΑ, ε; Από την άλλη, βέβαια, Ρίγκαν, θεοποίηση του ατομικισμού, καθιέρωση του Τραμπ ως πρότυπο (μάτσο) γιάπη, μείωση κρατικών παροχών, τηλε-ευαγγελιστές, υποτίμηση του ρόλου των γυναικών από μουσικά συγκροτήματα και ταινίες κλπ. κλπ. Ρε συ, μήπως τελικά δεν ήταν και τόσο ωραία εκείνα τα χρόνια;
Ίσως τα cultural studies να είναι ένας ωραίος τρόπος για να καταλάβουμε ότι τα 80s ήταν μια αντιφατική και κρίσιμη δεκαετία. Άρα καθόλου αδιάφοροι, όπως της καταλογίζεται συχνά. Το τέλος του ψυχρού πολέμου, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές του Ρίγκαν, η διαφήμιση και η μαζική κουλτούρα, μεταξύ άλλων, μας καθόρισαν πολύ περισσότερο απ' όσο πιστεύουμε, ακόμα και αν δεν τη ζήσαμε. Αυτά -και πολύ περισσότερα- τα καταλαβαίνεις διαβάζοντας αυτό το βιβλίο της Δρουμπούκη, το οποίο συνδυάζει πετυχημένα έρευνα και προσωπικά βιώματα.
Ας δούμε λίγο το (ωραίο) εξώφυλλο. Στη μέση και αριστερά βρίσκεται ο Τραμπ, που πολλές και πολλοί από εμάς τον μάθαμε από το cameo στο Home Alone 2 (γεια σου και σε σένα, 1992). Το σύνθημά του "Make America Great Again", που ακούσαμε πρώτη φορά το 2016) το ξέρεις. Πού έχει τις ρίζες του; Στην πολιτική του Ρίγκαν. Είπαμε, τα 80s δεν ήταν -και δεν τα θεωρούμε σήμερα- καθόλου αδιάφορα....more
Μία γροθιά από την προσφύγισσα Αμίρι Παρβάνα και ένα reminder (όχι απαραίτητα kind) από τον Γιώργο Σπυρόπουλο στο επίμετρο: "Συνηθίσαμε να διαβάζουμε γΜία γροθιά από την προσφύγισσα Αμίρι Παρβάνα και ένα reminder (όχι απαραίτητα kind) από τον Γιώργο Σπυρόπουλο στο επίμετρο: "Συνηθίσαμε να διαβάζουμε για τους μετανάστες και όχι από τους μετανάστες".
Όσο υπάρχουν άνθρωποι και εγχειρήματα που δίνουν βήμα και φωνή σε αυτούς που άλλοι φροντίζουν για την μη ορατότητά (και την αποκτήνωσή) τους, τότε υπάρχει μια ελπίδα....more
[3.5*] Θα έλεγα ότι το διαβάζεις πιο γρήγορα απ΄ το να πεις Gesamtkunstwerk, το, ας πούμε, ολοκληρωμένο art project που συνδυάζει οπτικοακουστικά και θ[3.5*] Θα έλεγα ότι το διαβάζεις πιο γρήγορα απ΄ το να πεις Gesamtkunstwerk, το, ας πούμε, ολοκληρωμένο art project που συνδυάζει οπτικοακουστικά και θεατρικά στοιχεία, αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολη λέξη.
Μάλλον δεν μαθαίνεις κάτι καινούριο για το συγκρότημα που ακόμα ακούγεται από το μέλλον -και ξεκάθαρα ήταν σημείο των καιρών της μεταπολεμικής (Δυτικής) Γερμανίας- πιο πολύ ξαναθυμάσαι και κάνεις τις δικές σου ιστορικές και πολιτισμικές συσχετίσεις. Εκτός αν είσαι Gen Zer, τότε κάτι θα μάθεις. Nicht schlecht....more
Σίγουρα προσεγμένο στου τι περιλαμβάνουν τα κεφάλαια του βιβλίου (άλλωστε, ουσιαστικά παρουσιάζονται οι σημειώσεις του Παναγιωτίδη στο online μάθημα πΣίγουρα προσεγμένο στου τι περιλαμβάνουν τα κεφάλαια του βιβλίου (άλλωστε, ουσιαστικά παρουσιάζονται οι σημειώσεις του Παναγιωτίδη στο online μάθημα που είναι διαθέσιμο στις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης), αν και κάπως βαρετό για τον μέσο αναγνώστη (ακόμα και αυτόν που ενδιαφέρεται βασικά πράγματα πάνω στη γλωσσολογία).
Αντίθετα, τα άλλα βιβλία του, Μίλα μου για γλώσσα και Μέσα από τις λέξεις, είναι πολύ πιο ευκολοδιάβαστα, άσε που έχουν και (λίγο) χιούμορ....more
Η μοναξιά του ενός μοιάζει να είναι σχεδόν must read σε μια εποχή γεμάτη μοναξιά, απομόνωση και ατομοκεντρισμό. Σε μια εποχή που καταναλώνουμε brands Η μοναξιά του ενός μοιάζει να είναι σχεδόν must read σε μια εποχή γεμάτη μοναξιά, απομόνωση και ατομοκεντρισμό. Σε μια εποχή που καταναλώνουμε brands ενώ και οι ίδιοι είμαστε personal brands προς κατανάλωση. Και ξες τι; Δεν λέω, είναι.
Αλλά όσο και να κράτησα σημειώσεις, γιατί γράφει θελκτικά ο Πίττας spot on -στη βάση τους- ιδέες, η γραφή που χαρακτηρίζει τα φιλοσοφικού τύπου δοκίμια με δυσκολεύει να ταυτιστώ, ακόμα και αν μιλάει για ανθρώπους σαν κι εμένα κι εσένα και να γράφει σκέψεις που έχω κάνει. Μάλλον καίω και τα τελευταία εγκεφαλικά μου κύτταρα με τη φιλοσοφία, τι να πω;...more
[3.5*] Για τον Αρβανίτη ήξερα -και ξέρω- όσα ξέρει ένας μέσος άνθρωπος: ΕΜΙ, περιοδικά όπως το Jazz & Τζαζ, social design. Για το τελευταίο, μάλλον, πρ[3.5*] Για τον Αρβανίτη ήξερα -και ξέρω- όσα ξέρει ένας μέσος άνθρωπος: ΕΜΙ, περιοδικά όπως το Jazz & Τζαζ, social design. Για το τελευταίο, μάλλον, πρέπει να είσαι κι ενεργός πολίτης, που βλέπει την (οπτική) επικοινωνία σαν μια αγκαλιά και ένα μέσο που δίνει φωνή στον αδύναμο. Ε αυτό το καταλαβαίνεις σε κάποια από τα κείμενα αυτής της συλλογής. Σίγουρα δεν με καταλαβαίνω όλα τα κείμενα, όχι γιατί είναι δύσκολα, ίσα ίσα το αντίθετο, αλλά γιατί δεν είμαι του γραφιστικού συναφιού -αν και συνεργάζομαι συχνά μαζί τους, οπότε προσπαθώ να τους καταλάβω. Όμως, είμαι της άποψης ότι ζούμε σε μια εποχή παράλληλων μονολόγων κι έντονης, αλλά κενής, γλώσσας, κι όχι ουσιαστικής επικοινωνίας και διαλόγου, οπότε μία φράση στην αρχή με αφορά (και την κατάλαβα πολύ καλά): Να αφήσουμε κατά μέρους τους υπερθετικούς, να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα μας για την επικοινωνία μας, τουλάχιστον στα εδαφικά μας όρια, και να μη σκορπάμε τα φιλιά, γιατί έτσι χάνουν την αξία τους....more
Αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο από τη διακεκριμένη δημοσιογράφο Εύα Νικολαΐδου για την πορνεία στην Ελλάδα κυρίως, όντως από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα -Αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο από τη διακεκριμένη δημοσιογράφο Εύα Νικολαΐδου για την πορνεία στην Ελλάδα κυρίως, όντως από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα -αν και κάπως outdated πλέον αυτό το σήμερα. Η δημοσιογράφος παρουσιάζει με ζωντανή γλώσσα -κι όχι "ξύλινη" δημοσιογραφική- αληθινές ιστορίες που τις διηγήθηκαν γυναίκες που ασκούν (ή ασκούσαν) το επάγγελμα, δίνοντας έμφαση κυρίως στην Αθήνα, τα Βούρλα και την Τρούμπα, τη Θεσσαλονίκη, αλλά και (λίγο) το Παρίσι. Όμως, να είμαι ειλικρινής, ήθελε λίγη δουλεία στην επιμέλεια και κόψιμο των αποσπαμάτων από άλλα βιβλία, ώστε να είναι πιο αυτούσιο και "συμπαγές" το τελικό κείμενο. Ας είναι... Φήμες λένε πως όσες/οι ενδιαφέρονται για το θέμα, το βάζουν στη λίστα τους μαζί με τα βιβλία του Βασίλη Πισιμίση....more
Ενδιαφέρον το θέμα του βιβλίου, που προσεγγίσει -από εθνομουσικολογική πλευρά- τη θέση της μουσικής και του ήχου στον εβραϊκό, χριστιανικό και ισλαμικΕνδιαφέρον το θέμα του βιβλίου, που προσεγγίσει -από εθνομουσικολογική πλευρά- τη θέση της μουσικής και του ήχου στον εβραϊκό, χριστιανικό και ισλαμικό μυστικισμό.
Αν δεν έχεις πολύ καλή επαφή με τη θρησκεία, όπως η γράφουσα, και σε δυσκολεύει η πολλή πληροφορία σε λίγες σελίδες, μπορείς να βρεις τα key points στη σύνοψη, στο τέλος του βιβλίου.
Θα μπορούσα να το δω και σε μεγαλύτερη έκταση, όπως και σε καλύτερη επιμέλεια, η οποία ήταν ελλιπής, αν όχι απούσα, από τις εκδόσεις νήσος....more
Ανατρέχοντας μια ιστορία (ή πολλές ιστορίες) περίπου 3000 χρόνων, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η γραμμικότητα του χρόνου και η ύπαρξη ενός και μόΑνατρέχοντας μια ιστορία (ή πολλές ιστορίες) περίπου 3000 χρόνων, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η γραμμικότητα του χρόνου και η ύπαρξη ενός και μόνο μέλλοντος δεν είναι καθόλου, εχμ, σίγουρη. Και ότι η λύση στα μεγάλα προβλήματα του σήμερα, όπως η αστικοποίηση και η κλιματική κρίση, βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο αν θα τα δούμε ως προκλήσεις και δράσουμε συμμετοχικά με το βλέμμα ουσιαστικά στραμμένο στις επόμενες γενιές που έρχονται.
Το βιβλίο προσπαθεί να χωρέσει σε περίπου 200 σελίδες ιδέες και κόνσεπτ που είναι δύσκολο να αναλυθούν σε τόσο μικρή έκταση. Προφανώς λειτουργεί ως ένα Introduction to Futures Studies 101 αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ πως, αν είχε χωριστεί σε δύο βιβλία, θα έδινε περισσότερο χώρο για προβληματισμό και παρακίνηση, ενώ τώρα μοιάζει να αποτελεί μια καταγραφή -και αυτό το λες (οκ, λέω) μείον.
Ακόμα κι έτσι, ήταν ικανό να με κάνει να σκεφτώ πως (ελπίζω ότι) είναι θέμα χρόνου ο όρος «μέλλον» να αντικατασταθεί από τον πιο ολιστικό όρο «μέλλοντα» (σε αναλογία με την «κλιματική κρίση» και την «κλιματική αλλαγή», που είναι και επιτακτική ανάγκη για να καταλάβουμε τη σοβαρότητα της πρόκλησης και να αφυπνιστούμε). Όπως και ότι οι δυστοπίες και οι ουτοπίες -όχι μόνο στο επίπεδο της λογοτεχνίας και των τεχνών- καθρεφτίζουν τους φόβους και τις ελπίδες μας, γι� αυτό και τη δεδομένη στιγμή οι δυστοπίες είναι πάλι στο προσκήνιο (μήπως αυτό όμως μας αφυπνίσει;). Α, και ότι για να διαχειριστούμε τις προκλήσεις πρέπει πρώτα να δούμε με *πραγματικά* κριτική ματιά τις πράξεις μας και να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Είμαστε άραγε έτοιμοι να το κάνουμε;...more
foteini_dl
>
Books:
non-fiction
(71)
Loading...
