The aeronaut's windlass is zeker een fun boek. Ik vond het tof dat er kristallen werden gebruikt voor de magie en als brandstof vooordeel: 3,5 sterren
The aeronaut's windlass is zeker een fun boek. Ik vond het tof dat er kristallen werden gebruikt voor de magie en als brandstof voor de schepen, en dat er een hele guild van aetherealists omheen is gebouwd. De details waarmee de schepen, en hun afhankelijkheid van de kristallen, worden omschreven, maakt wel duidelijk dat Butcher hier heel veel over heeft nagedacht. Ik vond ook de cast interessant; de personages hadden allemaal hun eigen quirks en waren qua persoonlijkheid redelijk goed ontwikkeld. En... een pratende kat.
Maar er zitten ook wat haken en ogen aan dit boek en dat maakt dat ik 'm geen 4 of 5 sterren kan geven, hoewel ik dat wel graag zou willen. Het grote probleem zit 'm elke keer in de waarom: wat is nou de beweegreden van (view spoiler)[spire Aurora om een oorlog te beginnen? Waarom worden Bridget en Folly gevangen genomen? Waarom juist deze party van random aristocraten om het avontuur aan te gaan, en niet gewoon getrainde soldaten? Wat dragen de katten nou precies bij aan het verhaal? Waarom gaan Folly en master Ferus mee op sleeptouw? (hide spoiler)] Het lijkt erop dat Butcher een heleboel toffe ideeën had, maar er niet in is geslaagd om een goed plot te bedenken met telkens logische oorzaak-gevolg.
(De twee finale battles, met de silkweavers en de Itasca waren ook veel te lang; er hadden makkelijk 80 blz af geschaafd kunnen worden voor beide. Dit was veel te lang)
Ik hou van steampunk, maar The aeronaut's windlass was gewoon lang niet zo goed als de Ketty Jay serie (mijn gouden standaard voor steampunk)....more
It felt messy and disjointed and I didn't care much for the characters; also, there didn't seem to be much progression with regards to defeating the BIt felt messy and disjointed and I didn't care much for the characters; also, there didn't seem to be much progression with regards to defeating the Big Bad Evil Guy, and Cady's whole "idgaf" attitude was refreshing at first but became annoying towards the end....more
*Graveyard shift* is een boek dat veel belooft met een goede start, maar na de eerste paar hoofdstukken uitglijdt en uiteindelijk erg teleurst2.5 ster
*Graveyard shift* is een boek dat veel belooft met een goede start, maar na de eerste paar hoofdstukken uitglijdt en uiteindelijk erg teleurstelt. Het begon echt tof, met creepy shit en een setting die best tot de verbeelding sprak. En zeker met het mysterie en de spanning in de eerste 2-3 hoofdstukken, die me echt een beklemmend gevoel gaven, dacht ik echt dat het een inkopper zou worden. Zeker omdat ik IWWV fantastisch vond en ik weet dus waartoe Rio in staat is.
Maar zeker halverwege het boek stort de hele spanningsboog in elkaar, vooral omdat de reveals zich zo snel opvolgden. Daarmee bleef er weinig mysterie over om te bewaren voor een goede climax, en brak Rio het verhaal ineens af zonder dat er überhaupt een finale geweest was, en daardoor had ik oprecht het gevoel dat ik een misdruk te pakken had waar de helft van het boek ontbrak. Ik heb niks tegen een goed uitgewerkt open einde, maar dit was... niks van dat alles. Ik had GS best iets hoger willen scoren als er dan toch in elk geval goede personages waren geweest, met veel conflict tussen elkaar - in IWWV heeft Rio bewezen dat heel goed te kunnen, en dit boek leende zich er perfect voor. Maar helaas. (Kunnen we trouwens de (view spoiler)[mycelium en Cordyceps en al die schimmels (hide spoiler)] inmiddels tot de ijskast verbannen? Verzin eens wat anders...)...more
2,5-3 â�. So this book is a novelization in the The Division video game franchise, with the events taking place around the time the Green Poison hit. It2,5-3 â�. So this book is a novelization in the The Division video game franchise, with the events taking place around the time the Green Poison hit. It's an easy read and is a good supplement for the player base, but it falls short in other aspects.
Plot At its core, the book is a typical cat-and-mouse game with people who have shifted loyalties and dubious motives. It's your typical Division hunt where the game is so famous for. But in a high-stakes conflict, things are ridiculously peaceful. The narrative is more about how tough life is nowadays, and about the regional differences in... let's call it "extent of civilization and average survival rate", and this drew the focus away from the storyline and the thrill itself.
Game lore With how much lore the book has, it's basically a written transcript of the game. It's a double-edged sword; the die-hard fans will eat their hearts out and appreciate the direct translation of the game into a novel, but it also means that people who aren't acquainted with the game will have a very hard time understanding the story or universe. Plus, the amount of refreshing content is limited: there isn't much that expands what's already in the universe. The novel gives some backstory, but barely anything more.
Setting What I did like about the novel is the adventure beyond New York and DC. I enjoyed seeing the contrast between the urban and rural areas and I also appreciated the emphasis on how different types of people make life work in very different ways, post-catastrophe. But it could've been done a little more elaborately; have the characters spend some more time there and really immerse themselves and the reader in daily life after the Green Poison. Now it felt like a quick mention or a quick observation instead of an experience.
Characters I didn't feel particularly connected to anyone in the book, they don't have any distinctive qualities and don't stand out from each other. Their internal conflicts also didn't leave an impact on me, because their motivations were a) not deeply explored, and b) so similar to each other that I could barely tell them apart. This also went for the Castle survivors, the kids felt underdeveloped (and worse: irrelevant to the story) and didn't add anything to the major conflict of the book except for more recognizability to the player base.
I did like Ronson - Ike Ronson you crazy asshole, please come back ...more
Mijn eerste kritiekpunt is de plot die schitterde in afwezigheid; ik kon weinig focus zien in het verhaal en er gebeurde veel te veel tegelijkertijd om de rode draad te kunnen zien. En dat terwijl de pacing, dankzij de meerdere POVs, pittig traag was op sommige momenten. Het was een onsamenhangende brij van gebeurtenissen die weinig met elkaar te maken leken te hebben, en ik zag nergens een duidelijk geheel.
Het einde is daarbij ook een grote anticlimax en dan druk ik het vriendelijk uit. Een anticlimax die het hele verhaal met alle socio-politieke commentaren compleet onderuit haalt, en geen recht doet aan de maatschappelijke dynamieken die het boek juist wilde bekritiseren.
Mijn tweede punt is de veelheid aan personages die het verhaal, dat al niet te volgen was, nog ingewikkelder maakte. Er zijn drie hoofdpersonages met elk verschillende belangen en perspectieven, wat niet helpt om het politieke aspect van het boek iets duidelijker te maken. Ze leken ook erg passief bij het oplossen van het conflict, ze namen weinig initiatief en waren vaak overvallen door gebeurtenissen die hen overkwamen. Twee van die hoofdpersonages leken wel een specifiek doel te hebben in het verhaal, maar echt heel erg uitgediept waren ze niet. De auteur deed een poging, en sommige dingen kwamen wel over, maar het had beter gekund. Dat derde hoofdpersonage was er bijna voor de shits & giggles; ik snapte helemaal niet wat ze überhaupt in het boek deed en ze maakte de boel alleen maar ingewikkelder. Behalve die hoofdpersonages waren er nog een aantal bijpersonages, waarvan sommigen niet echt een bijdrage leverden aan het uiteindelijke conflict in het boek, en eerlijk gezegd kon ik ze ook helemaal niet uit elkaar houden.
De reden dat ik toch bleef lezen was de setting en world building, die veelbelovend waren in het begin. De onderwaterwereld werd op een interessante manier geschetst, met mythologieën en legendarische onderwaterwezens. Jammer was wel dat die wezens niet als uniek en bijzonder werden beschreven, maar dat hun talenten vaak onderbelicht bleven en dat de sociale kant (hoe werken ze samen, hoe zien ze zichzelf en elkaar) niet voldoende werd verkend. Dat gold overigens voor de gehele setting; er gebeurde te veel om de wonderen van de onderwaterwereld genoeg aandacht te geven en de details uit te lichten.
Ik weet nog niet of ik spijt heb dat ik dit boek toch heb uitgelezen terwijl ik ook had kunnen dnf-en, maar het was in elk geval een ervaring....more
To be taught, if fortunate is an emotional exploration of what science is, should be, and what it does to the people who wSpoiler-free review summary:
To be taught, if fortunate is an emotional exploration of what science is, should be, and what it does to the people who work in the field. It explores the ethical side of space travel combined with field research in biology, and it questions the role humans play in the grand scheme of things. For anyone who works in science, like me, this is a perfect piece of self-reflection. The characters themselves had a perfect chemistry between each other, and I felt every emotion with them, like I was there on those planets with them. Also, Jack is my new book boyfriend, just saying. ...more
I had a great time reading this book; it's a journey through anxiety, grief, insecurities and mental health and I'd say it's a very accessible story fI had a great time reading this book; it's a journey through anxiety, grief, insecurities and mental health and I'd say it's a very accessible story for those who wanna read about it. I think the manifestation of Andrew's anxiety was very similar to what I used to feel back when I was younger. Also the way his relationship with Thomas develops was very real, in the sense that it hurts so much sometimes and how it messes with your head.
I also loved the (view spoiler)[exploration of denial in the stages of grief, and how Andrew had been experiencing a very warped version of reality as a result. He clearly didn't have the mental capacity to deal with the loss of a loved one, not with his other inner struggles (lgbt+ identity, mostly); so his mind led him astray as a result. (hide spoiler)] I think it was a very effective way to also mess with my head and to make me doubt everything else in the book.
I loved the writing; it was fast paced and never dull, it's hard to put down and the prose was very engaging, at least at first. In the end it did become repetitive to the point where metaphors lost their punch, as did the special formatting over time. It also became difficult to figure out what metaphors were just that, and which were actually real things happening. I think the author could've switched things up more, in order to make it feel less monotonous. There was some real quotable stuff in the book though, and it did hit the feels most of the time....more
Loading...
