ŷ������

Καθώς διάβαζα άλλο ένα απίθανο βιβλίο του Pynchon αυτό που είχα συνέχεια στο μυαλό μου ήταν τι εντύπωση θα μου έκανε αν το διάβαζα σε real time, το 1990, ως το βιβλίο που κυκλοφόρησε ο συγγραφέας μετά από 17 χρόνια σιωπής που ακολούθησαν το αξεπέραστο Ουράνιο Τόξο. Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι άλλο από απλή λογοτεχνική άσκηση, γιατί το Vineland αν κ μάλλον είναι το βιβλίο του που με συγκίνησε περισσότερο (είμαι στα μισά της βιβλιογραφίας του βέβαια), ταυτόχρονα είναι ξεκάθαρο ότι δεν φθάνει τα ύψη όσων είχαν προηγηθεί κ αυτών που θα ακολουθούσαν (π.χ. mason & dixon, δεν έχω διαβάσει το Ενάντια στη Μέρα αν κ έχω προσπαθήσει). Ίσως να είχα απογοητευτεί, ποιος ξέρει. Το σίγουρο είναι πως το 2017 μοιάζει σαν ένα μικρό αριστούργημα.

Το Vineland, αν κ το χαρακτηρίζει το απίθανο χιούμορ του συγγραφέα του, είναι ένα σκοτεινό βιβλίο που σχολιάζει την κατέρρευση των χίπικων ονείρων των 60s (για τους Αμερικανούς καυτό θέμα, αντίστοιχο με τα όσα σημαίνει το τέλος του σοσιαλιστικού ονείρου για την ευρωπαϊκή λογοτεχνία). Ο Pynchon με ασταμάτητα μπρος πίσω στο χρόνο (το σήμερα του βιβλίου είναι το 1984 -Ρίγκαν δηλαδή κτλ.) αφηγείται μια παρανοϊκή ιστορία των 60s που περιλαμβάνει μια γυναίκα-νίντζα, πολλά ναρκωτικά, ανθρώπινες σχέσεις κάθε είδους, μια υπόνοια από Γκοντζίλα, ανάσταση νεκρών, επιτυχημένες κ αποτυχημένες εξεγέρσεις, χωρίς ο αναγνώστης να χάνει το ενδιαφέρον του ούτε λεπτό. Σε δεύτερο επίπεδο, υπάρχει η οικογένεια κ εκεί ακριβώς βρίσκονται οι καλύτερες σελίδες του βιβλίου. Οι πρωταγωνιστές του βιβλίου αλλάζουν κι εκεί που στην αρχή πιστεύεις πως θα διαβάσεις κάτι αντίστοιχο με το Inherent Vice κ πως όλα θα κινηθούν γύρω απ'τον Zoyd κ την κόρη του καθώς θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν απ'τα δόντια του FBI, το βιβλίο απλώνεται κ εστιάζει σε ένα σκασμό απίθανους χαρακτήρες με τον Ιάπωνα ασφαλιστή Takeshi να είναι μάλλον ο αγαπημένος μου. Ίσως βέβαια ο Pynchon να το παρακάνει με τις εναλλαγές αφού κάπου στα μισά το Vineland μοιάζει ένα πολύ μπερδεμένο κουβάρι αλλά το καταπληκτικό φιναλε δικαιολογεί μάλλον τα πάντα.

Δεν θα πω τίποτα παραπάνω, απίθανο βιβλίο, ανώτερο του IV

Υ.Γ. Ας προσποιηθούμε όλοι μαζί πως το βιβλίο δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, όχι γιατί ο μεταμοντέρνος τρόπος γραφής του, δύσκολα διασώζεται στην μετάφραση (ο Κυριαζής έχει αποδείξει άλλωστε το αντίθετο) αλλά γιατί η ελληνική μετάφραση του Βαχλιώτη κάνει αυτή του Μάτεσι στο Handmaid's Tale να φαντάζει ως το καλύτερο πράγμα που έχει συμβεί στην ιστορία της μεταφρασμένης πεζογραφίας της χώρας. Τονίζω ότι δεν υπάρχει δείγμα ιδιοτροπίας εδώ, πρόκειται για έγκλημα. Ότι υπάρχει άνθρωπος που το διάβασε στα ελληνικά κ του άρεσε είτε αποδεικνύει το μεγαλείο του Pynchon είτε ότι το όνομα του "δύσκολου" που κουβαλάει ήταν αρκετή δικαιολογία για να προσπεραστούν τα όσα ακατανόητα συμβαίνουν. Ντρέπομαι να το πουλήσω μη τυχόν κ το αγοράσει κάποιος.