ŷ������

اولین کاری بود که از دورنمات می خوندم. چه موضوعی، چه درونمایه ای، چه طرح نمایشی ای! لذت بردم.
چقدر شخصیت پردازی کلارا رو دوست داشتم. این که از قبل همه چیز رو آماده کرده بود و هر چی جلوتر می رفتی تازه می فهمیدی که چی به چیه و این کارا برای چیه. البته این رو هم دوست داشتم که خودش آگاه بود به رنجی که کشیده و این که چطور تبدیل شده به این بانویی که الان هست و خب دنبال انتقام و عدالت بودنش هم طبیعی بود.

اون تصمیمی که ایل گرفت هم به شدت متناسب با درونمایه ی کار بود. چون اون رنجش رو کشید و این بقیه بودن که حالا داشتن مرتکب گناهی بزرگتر می شدن و بدون شک اونا هم باید یک روزی به عذابشون برسن.

در کل با این حجم تغییر دکور و حضور جمعیت مشکل داشتم اما این رو می پسندیدم که آدم ها گاهی به جای دکور عمل می کردند و به طور آشکار این رو نشون می دادن و به مخاطب یادآوری می کردن که همه چیز یه نمایشه.