ŷ������

برای کسی مثل من که خیلی براتیگان رو نمی‌شناسه�� در قند هندوانه می‌تون�� تجربه نچسبی اطلاق شه. یه بخشش به نظرم بر می‌گرد�� به اینکه براتیگان قبل از نویسنده‌بود��- خصوصاً رمان‌نویس‌بود��-، شاعر بوده. خیلی ریسکه یه شاعر بخواد رمان بنویسه؛ هر چند من دوست دارم بگم داستان‌بلند�� چون به لحاظ فرمی واقعاً رمان نیست و حتی دقیق‌ت�� بخوایم بگیم، داستان‌بلن�� هم نمی‌تون�� باشه. یه جور مینی‌مال�� پیشرفته شاید! :)) به هر حال وقتی شاعر باشی و بخوای رمان بنویسی، بسیاری از تکنیک‌ها�� شاعری رو تو رمانت به کار می‌بر��. اون ایماژیسم خاص و ایجاز و استعاره‌ها�� تو یه قالبِ داستان‌نم�� سر و کله‌شو�� پیدا می‌ش�� و همراهِ نثری می‌ش�� که حتی تو ترجمه‌�� خیلی متوسط هم داد می‌زن�� چقدر شعرمآبه. نثر نثرِ شعره. قشنگ نحوه ارائه تصاویر و ایجازها، شاعرانه‌ا��. این اثر واقعاً رمان نیست. داستان هست. ولی رمان نیست.

براتیگان خوندن یه چیزه، براتیگان دوست داشتن یه چیز دیگه. یادمه پارسال یه مقاله می‌خوند�� که در تحلیلِ ادبیات معاصر، یه چیزی نوشته بود شبیه اینکه نویسنده‌ه�� سه دسته‌ا��: 1. مدرنیست‌ه�� 2. پست‌مدرنیست‌ه�� 3. براتیگان! :)) شاید برای ضدبراتیگان‌ه��( :دی) این تحلیل خیلی اغراق‌گون�� باشه. منم اینو نگفتم که بگم موافقم یا حتی مخالفم. ولی می‌خوا�� بگم براتیگان شخصیت راحتی نبوده. کافیه تو ویکی‌پدی�� بری زندگی‌ش�� بخونی که ببینی یه آدم با این مدل زندگی، به هیچ‌وج�� یه شخصیت راحتی نیست. فلذا نویسنده راحتی هم نیست.

من ازون دسته از خواننده‌ه�� نیستم که بیام خوشالی کنم و ذوق کنم و تعریف کنم که اوووف چقد حال کردم باهاش و اینا! چون خیلیاشون نفهمیدن براتیگان چی می‌گ��- مصداق عینی برای این ادعا دارما، برداشت شخصی نیست- ولی فقط می‌دون�� یه چیز باحالی می‌خواست�� بگه! :)) و راستشو بخواید، به نظرم نحوه نوشتنِ براتیگان نشون می‌د�� که خودشم واقعاً نمی‌دونست�� می‌خواست�� چی بگه. باز هم بخاطر اینکه براتیگان شاعره! و همون‌طو�� که تو شعر یهو یه چیزی بهت الهام می‌ش�� و خودتم نمی‌دون�� قراره به کجا برسه ولی می‌ذار�� بیاد و جاری شه، این داستان هم از قلم براتیگان جاری شده. چیزی که می‌گم�� مطلق نیست یحتمل. ولی به هر حال شعر جوششی‌ـه. داستان- به ویژه رمان- طرح و پیرنگ می‌خوا��. باز هم به همین خاطره که می‌گ�� این اثر رمان نیست، داستان‌بلند�� نیست، شعر هم نیست و لطفاً عزیزانِ ادبیات‌خوند�� و فرهیخته‌�� گودریدز، یک معادل درست و درمون برای براتیگان پیدا کنید که همه‌مو�� به یه آرامشی برسیم. :D

من مطمئنم براتیگان خودشم نمی‌تونست�� خودشو بفهمه. دنیایی که تو این داستان ترسیم کرده، شخصیت‌ها�� تمثیل‌ها�� تصویرها، ایجازها.. همه فقط تا حدی دست‌یافتنی‌ا��. تا یه حد زیادی انتزاعی و هایپرسوررئال( خب نیگا کنین مجبور می‌ش�� دست به چه حرکتی بزنم! :)) کمک کنین :D ) باقی مونده. حداقل برای من. اثری نبود که مثل خیلی‌ه�� ستایشش کنم و اسم براتیگان بیاد، برم تو هپروت و اینا. ولی باعث شد دقتم تو خوندن و درک‌کرد�� و بررسی نویسنده‌ه�� و داستان‌ه�� بیشتر بشه. و توجه ویژه‌ا�� نسبت به براتیگان مبذول بدارم و اینا.

+ در واقع من باید الآن سرِ درسم باشم. :| دوتا امتحان کَت و کلفت پشت سر هم دارم و در نهایت خونسردی، نشستم تو گودریدز ریویو می‌نویس��!! یکی به من استرس یاد بده! :))